Psyche
alle pijlers
Leven in armoede
dinsdag 16 april 2013 om 22:47
Ik ben even heel verdrietig want er komt opeens een hoop pijn en verdriet boven waarvan ik me niet eens bewust was dat ik dat had. In de jaren heb ik geleerd me te verbijten, het verdriet te verdragen.
De reden dat ik mij verdrietig voel is dat ik me realiseerde dat ik zeker sinds mijn pubertijd, geleefd heb onder het juk van armoede. Als een zwaar anker zat en zit het om mijn gezin heen. Mijn ouders waren oorspronkelijk welvarende hardwerkende mensen met een hoge baan, ze hebben HBO en WO gedaan. In mijn kindertijd ben ik niks tekort gekomen.
Toen is mijn moeder arbeidsongeschikt geraakt en moest mijn vader het wiel alleen trekken want mijn moeder bleef in haar uitkering, ze vond het wel prima zo (dat kon toen nog).
Mijn vader bleek jarenlang een beeld te scheppen wat niet helemaal klopte. Zijn bedrijf wat ooit succesvol was had al jaren geen inkomsten meer. Hij had een rare constructie bedacht om het vol te houden, 'want die opdracht zou wel komen, echt waar'. Mijn moeder interesseerde zich niet in de financiën, sowieso betaalde mijn vader toch voor alles en ze moest niet zeuren het zou wel goed komen.
Nu moeten zij al jaren een schuld terugbetalen aan de belastingdienst. Dit komt omdat mijn vader jarenlang niet zijn inkomsten heeft opgegeven door die rare constructie om tijd te rekken.
Mijn ouders betalen het netjes af, elke cent van hun pensioen waar ze hard voor gewerkt hebben gaat er naartoe.
Ondertussen merk ik steeds meer dat ik ondertussen een knauw meegekregen heb. Ik weet niet meer wat het is om geen financiële zorgen te hebben, om me niet medeverantwoordelijk te voelen voor de financiën. Er zijn tijden geweest dat ik honger had, en dat we heel zuinig met eten kopen moesten doen. Toen zat ik op het gymnasium tussen de verwende kindjes, op zich wel raar dus. Als mijn docent een appel at, snakte ik naar die appel soms.
Mijn ouders voelen zich super schuldig maar hebben ook zoiets van: je hebt geen geld nodig om gelukkig te zijn. En op zich ben ik ook best gelukkig. Ik heb weinig nodig.
De momenten waarin ik zelf in financiële nood zit, zijn echter wel erg zwaar. Ik weet dat ik nooit om geld zou kunnen vragen omdat ze dat gewoon niet hebben. Mijn broer hebben ze in het verleden wel vaak wat geleend maar toen ik eenmaal wat ouder was kon dit nooit.
Mijn broers en zussen hebben ze wel in weelde op kunnen voeden. Mijn broer heeft nog net het laatste staartje meegekregen maar is er nog goed afgekomen. Hij snapt niet dat mijn ouders geen geld hebben, is erg egoïstisch en wordt altijd financieel geholpen door mijn ouders. Mijn andere broer en zus zijn goed terecht gekomen en verdienen bovenmodaal, zij hebben mijn ouders wat geld geleend.
Mijn ouders vinden dat ik in principe recht heb op hetzelfde als wat mijn broers en zussen hebben gekregen (collegegeld en studieboeken), maar ik weet dat ze hiervoor krom moeten liggen, dus ik doe het niet. Ze laten al gauw snel het onderwerp liggen.
Ik leen dit dus gewoon of betaal alles uit eigen zak.
Ik zie er sjofel uit als ik heel eerlijk ben en ik heb wat overgewicht. Ik zie er vaak moe en grauw uit en je kan zien dat ik het moeilijk heb gehad. Mijn kleren zijn uitgelubberd. Als ik kijk naar mijn medestudenten (ben bijna klaar met mijn WO opleiding) dan steek ik af. Er wordt op mij neergekeken en mensen denken dat ik geen gevoel voor mode heb. Ik heb er echter gewoon het geld niet voor.
Mijn ouders snappen niet hoe de wereld nu in elkaar zit. Dat de ouders van mijn vrienden luxe backpackjaren voor hen betalen. Dat ze met hen naar locaties als Nepal en Amerika gaan. Dat iedereen met een apple laptop en daarnaast hun ipad in de klas zit.
Ik heb nu zelf geld gespaard voor zo'n reis (mijn droomwens) maar iets houdt mij al jaren tegen: het voelt alsof ik er geen recht op heb. Mijn ouders vinden het sowieso een belachelijk idee, er zal wel wat mis met me zijn... Dat gebruik je toch voor de volgende tegenslag? zeggen ze. En dan ga ik toch weer niet, en dan gaat de kans voorbij en besteed ik het geld aan andere dingen, eten enzo. Langzaamaan daalt de stapel geld dan weer.
Ik voel me gevangen in de armoede waarin ik nu al 10 jaar leef. Ik voel me gevangen als jongere in een wereld waarin alles bij anderen maar lijkt te kunnen en ik scheef aangekeken wordt dat ik dat niet heb.
Ik gun anderen alles en lach erbij, maar ergens doet het blijkbaar pijn (anders voelde ik dat net niet opeens). Pijn dat ik in deze situatie heb moeten leven. Schaamte dat mijn ouders niet echt voor mij hebben kunnen zorgen zoals dat zou moeten en de pijn die er is dat ik mijn ouders überhaupt hiervan de schuld durf te geven. Dat leven voor mij als vechten en overleven voelt, vechten om uit deze k*tsituatie te komen! Dat elke dag een struggle is, maar dat ik wel denk: dit is een stap in mijn nieuwe toekomst zonder geldzorgen en waarbij ik rijk en hoogopgeleid en mee kan doen.
Maar stiekem weet ik dat ik dit nooit achter kan laten. Want over elk luxeproduct wat ik koop voel ik me schuldig. Dit zou ik niet moeten hebben. De armoede zit in me, het zit tot in het diepste van mijn bot en ik ben bang dat het geld er straks dan wel zal zijn (ik wil de rest van mijn leven fulltime werken, mijn kinderen zal het aan niets ontkomen) maar in mijn hart zal ik altijd 'arm' zijn.
En dat doet pijn.
Het enige wat troost biedt is de gedachte: wacht maar, straks ben ik net zo rijk en gelukkig als jullie.
De reden dat ik mij verdrietig voel is dat ik me realiseerde dat ik zeker sinds mijn pubertijd, geleefd heb onder het juk van armoede. Als een zwaar anker zat en zit het om mijn gezin heen. Mijn ouders waren oorspronkelijk welvarende hardwerkende mensen met een hoge baan, ze hebben HBO en WO gedaan. In mijn kindertijd ben ik niks tekort gekomen.
Toen is mijn moeder arbeidsongeschikt geraakt en moest mijn vader het wiel alleen trekken want mijn moeder bleef in haar uitkering, ze vond het wel prima zo (dat kon toen nog).
Mijn vader bleek jarenlang een beeld te scheppen wat niet helemaal klopte. Zijn bedrijf wat ooit succesvol was had al jaren geen inkomsten meer. Hij had een rare constructie bedacht om het vol te houden, 'want die opdracht zou wel komen, echt waar'. Mijn moeder interesseerde zich niet in de financiën, sowieso betaalde mijn vader toch voor alles en ze moest niet zeuren het zou wel goed komen.
Nu moeten zij al jaren een schuld terugbetalen aan de belastingdienst. Dit komt omdat mijn vader jarenlang niet zijn inkomsten heeft opgegeven door die rare constructie om tijd te rekken.
Mijn ouders betalen het netjes af, elke cent van hun pensioen waar ze hard voor gewerkt hebben gaat er naartoe.
Ondertussen merk ik steeds meer dat ik ondertussen een knauw meegekregen heb. Ik weet niet meer wat het is om geen financiële zorgen te hebben, om me niet medeverantwoordelijk te voelen voor de financiën. Er zijn tijden geweest dat ik honger had, en dat we heel zuinig met eten kopen moesten doen. Toen zat ik op het gymnasium tussen de verwende kindjes, op zich wel raar dus. Als mijn docent een appel at, snakte ik naar die appel soms.
Mijn ouders voelen zich super schuldig maar hebben ook zoiets van: je hebt geen geld nodig om gelukkig te zijn. En op zich ben ik ook best gelukkig. Ik heb weinig nodig.
De momenten waarin ik zelf in financiële nood zit, zijn echter wel erg zwaar. Ik weet dat ik nooit om geld zou kunnen vragen omdat ze dat gewoon niet hebben. Mijn broer hebben ze in het verleden wel vaak wat geleend maar toen ik eenmaal wat ouder was kon dit nooit.
Mijn broers en zussen hebben ze wel in weelde op kunnen voeden. Mijn broer heeft nog net het laatste staartje meegekregen maar is er nog goed afgekomen. Hij snapt niet dat mijn ouders geen geld hebben, is erg egoïstisch en wordt altijd financieel geholpen door mijn ouders. Mijn andere broer en zus zijn goed terecht gekomen en verdienen bovenmodaal, zij hebben mijn ouders wat geld geleend.
Mijn ouders vinden dat ik in principe recht heb op hetzelfde als wat mijn broers en zussen hebben gekregen (collegegeld en studieboeken), maar ik weet dat ze hiervoor krom moeten liggen, dus ik doe het niet. Ze laten al gauw snel het onderwerp liggen.
Ik leen dit dus gewoon of betaal alles uit eigen zak.
Ik zie er sjofel uit als ik heel eerlijk ben en ik heb wat overgewicht. Ik zie er vaak moe en grauw uit en je kan zien dat ik het moeilijk heb gehad. Mijn kleren zijn uitgelubberd. Als ik kijk naar mijn medestudenten (ben bijna klaar met mijn WO opleiding) dan steek ik af. Er wordt op mij neergekeken en mensen denken dat ik geen gevoel voor mode heb. Ik heb er echter gewoon het geld niet voor.
Mijn ouders snappen niet hoe de wereld nu in elkaar zit. Dat de ouders van mijn vrienden luxe backpackjaren voor hen betalen. Dat ze met hen naar locaties als Nepal en Amerika gaan. Dat iedereen met een apple laptop en daarnaast hun ipad in de klas zit.
Ik heb nu zelf geld gespaard voor zo'n reis (mijn droomwens) maar iets houdt mij al jaren tegen: het voelt alsof ik er geen recht op heb. Mijn ouders vinden het sowieso een belachelijk idee, er zal wel wat mis met me zijn... Dat gebruik je toch voor de volgende tegenslag? zeggen ze. En dan ga ik toch weer niet, en dan gaat de kans voorbij en besteed ik het geld aan andere dingen, eten enzo. Langzaamaan daalt de stapel geld dan weer.
Ik voel me gevangen in de armoede waarin ik nu al 10 jaar leef. Ik voel me gevangen als jongere in een wereld waarin alles bij anderen maar lijkt te kunnen en ik scheef aangekeken wordt dat ik dat niet heb.
Ik gun anderen alles en lach erbij, maar ergens doet het blijkbaar pijn (anders voelde ik dat net niet opeens). Pijn dat ik in deze situatie heb moeten leven. Schaamte dat mijn ouders niet echt voor mij hebben kunnen zorgen zoals dat zou moeten en de pijn die er is dat ik mijn ouders überhaupt hiervan de schuld durf te geven. Dat leven voor mij als vechten en overleven voelt, vechten om uit deze k*tsituatie te komen! Dat elke dag een struggle is, maar dat ik wel denk: dit is een stap in mijn nieuwe toekomst zonder geldzorgen en waarbij ik rijk en hoogopgeleid en mee kan doen.
Maar stiekem weet ik dat ik dit nooit achter kan laten. Want over elk luxeproduct wat ik koop voel ik me schuldig. Dit zou ik niet moeten hebben. De armoede zit in me, het zit tot in het diepste van mijn bot en ik ben bang dat het geld er straks dan wel zal zijn (ik wil de rest van mijn leven fulltime werken, mijn kinderen zal het aan niets ontkomen) maar in mijn hart zal ik altijd 'arm' zijn.
En dat doet pijn.
Het enige wat troost biedt is de gedachte: wacht maar, straks ben ik net zo rijk en gelukkig als jullie.
dinsdag 16 april 2013 om 22:55
Wat een meedelijden heb je met jezelf! Dat je er sjofel uitziet, komt niet van het feit dat je geen dure kleren kunt kopen. Ga maar eens in de uitverkoop shoppen.
En kijk eens wat je wel hebt: je doet nu een WO-opleiding. Dat kan ook niet iedereen.
En stop met je ouders de schuld te geven. Als ik je moeder was, zou ik je een flinke schop onder je kont geven......Je klinkt erg ondankbaar.
En kijk eens wat je wel hebt: je doet nu een WO-opleiding. Dat kan ook niet iedereen.
En stop met je ouders de schuld te geven. Als ik je moeder was, zou ik je een flinke schop onder je kont geven......Je klinkt erg ondankbaar.
dinsdag 16 april 2013 om 22:57
Je kunt geld sparen voor een droomreis en ondertussen kijk je jaloers naar ie-der-een ( really? ) met een I-pad EN een Apple laptop?
Dan besteed je dat geld maar aan eten ( moest je toch al, eten ) en is het op? Eet je dan ineens kaviaar ofzo?
Je vindt het vervelend dat je er sjofel uitziet; spaar iets minder, begin om ding4en te kopen/ doen zodat je jezelf tevreden in de spiegel aan kunt kijken.
En wen aan het niet meer - zo erg - arm zijn; de normen en waardes die je ouders hebben ( gekregen ) hoeven niet persé de jouwe te zijn, hoor. Als je volwassen bent mag je je eigen koers varen.
Dan besteed je dat geld maar aan eten ( moest je toch al, eten ) en is het op? Eet je dan ineens kaviaar ofzo?
Je vindt het vervelend dat je er sjofel uitziet; spaar iets minder, begin om ding4en te kopen/ doen zodat je jezelf tevreden in de spiegel aan kunt kijken.
En wen aan het niet meer - zo erg - arm zijn; de normen en waardes die je ouders hebben ( gekregen ) hoeven niet persé de jouwe te zijn, hoor. Als je volwassen bent mag je je eigen koers varen.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 16 april 2013 om 23:00
dinsdag 16 april 2013 om 23:01
quote:Mijn ouders voelen zich super schuldig maar hebben ook zoiets van: je hebt geen geld nodig om gelukkig te zijn.
Dat zeggen ze om 't goed te praten dat ze jou niks kunnen geven wellicht. Geld maakt namelijk wél veel gelukkiger!
Je hebt gespaard voor 'n mooie reis, meid, ga er van genieten! Laat dat krampachtige sparen los en laat je 'ns lekker gaan. En niet op de centen letten als je reist, gewoon die duikcursus doen, gaan deltavliegen, een rondvlucht maken met 'n helicopter of watervliegtuigje. Ga leven!
Weet je, je kunt wel blijven sparen voor later, maar wat als er voor jou geen later komt? Je moet de dag plukken en nu genieten, wat je hebt gehad, kan niemand meer van je afpakken. Als je wacht met genieten dan is je geld niets meer waard of je bent misschien chronisch ziek geworden waardoor je er ook geen avontuurlijke dingen meer mee kan doen.
Dat zeggen ze om 't goed te praten dat ze jou niks kunnen geven wellicht. Geld maakt namelijk wél veel gelukkiger!
Je hebt gespaard voor 'n mooie reis, meid, ga er van genieten! Laat dat krampachtige sparen los en laat je 'ns lekker gaan. En niet op de centen letten als je reist, gewoon die duikcursus doen, gaan deltavliegen, een rondvlucht maken met 'n helicopter of watervliegtuigje. Ga leven!
Weet je, je kunt wel blijven sparen voor later, maar wat als er voor jou geen later komt? Je moet de dag plukken en nu genieten, wat je hebt gehad, kan niemand meer van je afpakken. Als je wacht met genieten dan is je geld niets meer waard of je bent misschien chronisch ziek geworden waardoor je er ook geen avontuurlijke dingen meer mee kan doen.
dinsdag 16 april 2013 om 23:02
Je hecht zelf kennelijk erg aan geld, want je hangt er heel veel aan op. Hoe jij denkt dat andere mensen over jouw denken, hoe jij jezelf ziet, je toekomstdromen...
Ouders die een jaar backpacken financieren is echt niet "de norm". Misschien op jouw school wel, maar dat is dan de uitzondering die de regel bevestigt. Jij hebt dus een vertekend beeld van wat "gemiddeld" is.
Daarnaast zul je straks, als je zelf een goed inkomen hebt, vast ook kunnen genieten van luxe. Daar groei je in mee. Jij zult je echter wel herinneren dat het niet vanzelfsprekend is en daardoor de luxe ook echt als "verwennerij" ervaren. Ik snap dat je nu baalt, maar echt, dat jij straks echt kunt genieten, dan is heel waardevol.
En, ik schat de kans heel klein in dat jij straks in de financiële problemen zult komen. Jij kent nu de waarde van geld. Leeftijdsgenoten waarvoor alles betaald wordt, kennen die waarde niet. Met als gevolg dat ze alle luxe heel normaal vinden en geld opmaken idem dito. Dat soort mensen komt op een gegeven moment in de problemen, omdat ze meer uitgeven dan ze te besteden hebben aan zaken die ze niet eens bijzonder vinden.
De afgelopen jaren waren balen, en dat duurt ook nog wel even. Maar over een poos zul jij je realiseren dat het eigenlijk heel goed voor je is geweest. Jij kunt namelijk gaan bouwen, terwijl verwende leeftijdsgenoten zullen moeten gaan inleveren. En vooruit gaan is vele malen makkelijker (en meer genieten) dan die stap terug!
Ouders die een jaar backpacken financieren is echt niet "de norm". Misschien op jouw school wel, maar dat is dan de uitzondering die de regel bevestigt. Jij hebt dus een vertekend beeld van wat "gemiddeld" is.
Daarnaast zul je straks, als je zelf een goed inkomen hebt, vast ook kunnen genieten van luxe. Daar groei je in mee. Jij zult je echter wel herinneren dat het niet vanzelfsprekend is en daardoor de luxe ook echt als "verwennerij" ervaren. Ik snap dat je nu baalt, maar echt, dat jij straks echt kunt genieten, dan is heel waardevol.
En, ik schat de kans heel klein in dat jij straks in de financiële problemen zult komen. Jij kent nu de waarde van geld. Leeftijdsgenoten waarvoor alles betaald wordt, kennen die waarde niet. Met als gevolg dat ze alle luxe heel normaal vinden en geld opmaken idem dito. Dat soort mensen komt op een gegeven moment in de problemen, omdat ze meer uitgeven dan ze te besteden hebben aan zaken die ze niet eens bijzonder vinden.
De afgelopen jaren waren balen, en dat duurt ook nog wel even. Maar over een poos zul jij je realiseren dat het eigenlijk heel goed voor je is geweest. Jij kunt namelijk gaan bouwen, terwijl verwende leeftijdsgenoten zullen moeten gaan inleveren. En vooruit gaan is vele malen makkelijker (en meer genieten) dan die stap terug!
dinsdag 16 april 2013 om 23:02
Mijn ouders snappen niet hoe de wereld nu in elkaar zit. Dat de ouders van mijn vrienden luxe backpackjaren voor hen betalen. Dat ze met hen naar locaties als Nepal en Amerika gaan. Dat iedereen met een apple laptop en daarnaast hun ipad in de klas zit.
Zo zit de wereld ook niet in elkaar. Het zal best bestaan, maar hoeveel procent van de studenten leeft zo, denk jij?
Zo zit de wereld ook niet in elkaar. Het zal best bestaan, maar hoeveel procent van de studenten leeft zo, denk jij?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 16 april 2013 om 23:04
dinsdag 16 april 2013 om 23:04
Ik ken het niet, maar wat naar dat je je voelt.
Vroeger (10 jr) was ik heel jaloers op een klasgenootje. Rijke ouders, paard in de achtertuin. Altijd de nieuwste spullen. T was een naar verwend kreng, altijd opscheppen. Aandacht vragen. Kwam er jaren later achter dat haar vader een enorme tiran bleek te zijn. Ouders gescheiden, zij aan de drugs ed. Oftewel, geld maakt niet gelukkig.
Geen zorgen maken om geld scheelt wel. Jij draagt de baggage van thuis mee. Je wilt reizen? Doen. Je lijkt verstandige keuzes te maken. Je smijt het niet over de balk. Dat schuldgevoel, jouw emotie bij geld; daar kun je wat aan doen. .
En hoeveel vd studenten die alles hebben qua mode en technische snufjes hebben er schulden? Die zijn lang niet zo goed bezig als jij denkt.
Gun jezelf iets ( als het lukt). Nieuw jeans, naar de kapper. Iets alleen voor jou, waar je van kunt genieten, zonder budgetair te gek te gaan doen.
dinsdag 16 april 2013 om 23:05
Ik denk dat je nog niet beseft hoe waardevol deze zelfredzaamheid en inventiviteit/creativiteit is die je hebt meegekregen.
Het beste dat mijn ouders voor mij ooit hebben gedaan: de geldkraan dichtdraaien. Heb daar nog dagelijks plezier van, en in deze tijd fijn om te weten dat ik echt niet in een groot zwart gat val mocht dat dure huis, die auto's, iPads en alle andere ongein ineens niet meer mogelijk zijn.
Het beste dat mijn ouders voor mij ooit hebben gedaan: de geldkraan dichtdraaien. Heb daar nog dagelijks plezier van, en in deze tijd fijn om te weten dat ik echt niet in een groot zwart gat val mocht dat dure huis, die auto's, iPads en alle andere ongein ineens niet meer mogelijk zijn.
dinsdag 16 april 2013 om 23:05
dinsdag 16 april 2013 om 23:06
dinsdag 16 april 2013 om 23:06
quote:
Dat de ouders van mijn vrienden luxe backpackjaren voor hen betalen. Dat ze met hen naar locaties als Nepal en Amerika gaan. Dat iedereen met een apple laptop en daarnaast hun ipad in de klas zit.
wat is dat voor opleiding? een particulier college voor rich and famous? Op normale scholen zie je nooit van dit soort studenten
Dat de ouders van mijn vrienden luxe backpackjaren voor hen betalen. Dat ze met hen naar locaties als Nepal en Amerika gaan. Dat iedereen met een apple laptop en daarnaast hun ipad in de klas zit.
wat is dat voor opleiding? een particulier college voor rich and famous? Op normale scholen zie je nooit van dit soort studenten
dinsdag 16 april 2013 om 23:06
Sjezus wat een geklaag zeg.
Armoede is kut. Dat is niet anders, dat zal niemand ontkennen. Maar jij bent volwassen en nu verantwoordelijk voor je eigen rekeningen. Het geld groeit niet aan de bomen en je bent echt niet de enige die het niet van kindsafaan in de schoot kreeg geworpen.
Ja, hier ook opgegroeid met een constant en nijpend gebrek aan geld. Geen geld voor een opleiding, kleding, sport, helemaal niks. Maar al met 16 oud en wijs genoeg om het zelf op te lossen, hoe zwaar dat ook was. Geef jezelf een schop onder de kont en zorg voor een stabiele basis. En staar je vooral niet zo blind op de materiele bezittingen van anderen, lelijke en onconstructieve eigenschap...
Armoede is kut. Dat is niet anders, dat zal niemand ontkennen. Maar jij bent volwassen en nu verantwoordelijk voor je eigen rekeningen. Het geld groeit niet aan de bomen en je bent echt niet de enige die het niet van kindsafaan in de schoot kreeg geworpen.
Ja, hier ook opgegroeid met een constant en nijpend gebrek aan geld. Geen geld voor een opleiding, kleding, sport, helemaal niks. Maar al met 16 oud en wijs genoeg om het zelf op te lossen, hoe zwaar dat ook was. Geef jezelf een schop onder de kont en zorg voor een stabiele basis. En staar je vooral niet zo blind op de materiele bezittingen van anderen, lelijke en onconstructieve eigenschap...
dinsdag 16 april 2013 om 23:09
quote:mienbillekesjeuken schreef op 16 april 2013 @ 23:06:
Sjezus wat een geklaag zeg.
Dat dus.
En TO: een portie realiteitszin zou ook wel op zijn plaats zijn. Zoals jij lijkt te denken dat "iedereen" leeft, dat is alleen weggelegd voor de happy few hoor. Backpacken en opleidingen volledig gefinancierd door de ouders is echt een uitzondering in de echte grotemensenwereld.
Sjezus wat een geklaag zeg.
Dat dus.
En TO: een portie realiteitszin zou ook wel op zijn plaats zijn. Zoals jij lijkt te denken dat "iedereen" leeft, dat is alleen weggelegd voor de happy few hoor. Backpacken en opleidingen volledig gefinancierd door de ouders is echt een uitzondering in de echte grotemensenwereld.
dinsdag 16 april 2013 om 23:13
Laat die reis zitten, die komt wel een keer. Je hebt nog tijd genoeg daarvoor.
Als jij je dagelijks ongelukkig voelt omdat je er sjofel uitziet, besteed dat geld voor de reis dan aan leuke kleding (hoeft niet heel duur te zijn) en desnoods een iPad, als dat je gelukkiger maakt.
Een reis is geweldig, en een ervaring, maar daarna voel je je weer hetzelfde als nu.
Lijkt me dat je beter nú aan kunt pakken wat je dwars zit.
Als jij je dagelijks ongelukkig voelt omdat je er sjofel uitziet, besteed dat geld voor de reis dan aan leuke kleding (hoeft niet heel duur te zijn) en desnoods een iPad, als dat je gelukkiger maakt.
Een reis is geweldig, en een ervaring, maar daarna voel je je weer hetzelfde als nu.
Lijkt me dat je beter nú aan kunt pakken wat je dwars zit.
