Psyche
alle pijlers
Leven in armoede
dinsdag 16 april 2013 om 22:47
Ik ben even heel verdrietig want er komt opeens een hoop pijn en verdriet boven waarvan ik me niet eens bewust was dat ik dat had. In de jaren heb ik geleerd me te verbijten, het verdriet te verdragen.
De reden dat ik mij verdrietig voel is dat ik me realiseerde dat ik zeker sinds mijn pubertijd, geleefd heb onder het juk van armoede. Als een zwaar anker zat en zit het om mijn gezin heen. Mijn ouders waren oorspronkelijk welvarende hardwerkende mensen met een hoge baan, ze hebben HBO en WO gedaan. In mijn kindertijd ben ik niks tekort gekomen.
Toen is mijn moeder arbeidsongeschikt geraakt en moest mijn vader het wiel alleen trekken want mijn moeder bleef in haar uitkering, ze vond het wel prima zo (dat kon toen nog).
Mijn vader bleek jarenlang een beeld te scheppen wat niet helemaal klopte. Zijn bedrijf wat ooit succesvol was had al jaren geen inkomsten meer. Hij had een rare constructie bedacht om het vol te houden, 'want die opdracht zou wel komen, echt waar'. Mijn moeder interesseerde zich niet in de financiën, sowieso betaalde mijn vader toch voor alles en ze moest niet zeuren het zou wel goed komen.
Nu moeten zij al jaren een schuld terugbetalen aan de belastingdienst. Dit komt omdat mijn vader jarenlang niet zijn inkomsten heeft opgegeven door die rare constructie om tijd te rekken.
Mijn ouders betalen het netjes af, elke cent van hun pensioen waar ze hard voor gewerkt hebben gaat er naartoe.
Ondertussen merk ik steeds meer dat ik ondertussen een knauw meegekregen heb. Ik weet niet meer wat het is om geen financiële zorgen te hebben, om me niet medeverantwoordelijk te voelen voor de financiën. Er zijn tijden geweest dat ik honger had, en dat we heel zuinig met eten kopen moesten doen. Toen zat ik op het gymnasium tussen de verwende kindjes, op zich wel raar dus. Als mijn docent een appel at, snakte ik naar die appel soms.
Mijn ouders voelen zich super schuldig maar hebben ook zoiets van: je hebt geen geld nodig om gelukkig te zijn. En op zich ben ik ook best gelukkig. Ik heb weinig nodig.
De momenten waarin ik zelf in financiële nood zit, zijn echter wel erg zwaar. Ik weet dat ik nooit om geld zou kunnen vragen omdat ze dat gewoon niet hebben. Mijn broer hebben ze in het verleden wel vaak wat geleend maar toen ik eenmaal wat ouder was kon dit nooit.
Mijn broers en zussen hebben ze wel in weelde op kunnen voeden. Mijn broer heeft nog net het laatste staartje meegekregen maar is er nog goed afgekomen. Hij snapt niet dat mijn ouders geen geld hebben, is erg egoïstisch en wordt altijd financieel geholpen door mijn ouders. Mijn andere broer en zus zijn goed terecht gekomen en verdienen bovenmodaal, zij hebben mijn ouders wat geld geleend.
Mijn ouders vinden dat ik in principe recht heb op hetzelfde als wat mijn broers en zussen hebben gekregen (collegegeld en studieboeken), maar ik weet dat ze hiervoor krom moeten liggen, dus ik doe het niet. Ze laten al gauw snel het onderwerp liggen.
Ik leen dit dus gewoon of betaal alles uit eigen zak.
Ik zie er sjofel uit als ik heel eerlijk ben en ik heb wat overgewicht. Ik zie er vaak moe en grauw uit en je kan zien dat ik het moeilijk heb gehad. Mijn kleren zijn uitgelubberd. Als ik kijk naar mijn medestudenten (ben bijna klaar met mijn WO opleiding) dan steek ik af. Er wordt op mij neergekeken en mensen denken dat ik geen gevoel voor mode heb. Ik heb er echter gewoon het geld niet voor.
Mijn ouders snappen niet hoe de wereld nu in elkaar zit. Dat de ouders van mijn vrienden luxe backpackjaren voor hen betalen. Dat ze met hen naar locaties als Nepal en Amerika gaan. Dat iedereen met een apple laptop en daarnaast hun ipad in de klas zit.
Ik heb nu zelf geld gespaard voor zo'n reis (mijn droomwens) maar iets houdt mij al jaren tegen: het voelt alsof ik er geen recht op heb. Mijn ouders vinden het sowieso een belachelijk idee, er zal wel wat mis met me zijn... Dat gebruik je toch voor de volgende tegenslag? zeggen ze. En dan ga ik toch weer niet, en dan gaat de kans voorbij en besteed ik het geld aan andere dingen, eten enzo. Langzaamaan daalt de stapel geld dan weer.
Ik voel me gevangen in de armoede waarin ik nu al 10 jaar leef. Ik voel me gevangen als jongere in een wereld waarin alles bij anderen maar lijkt te kunnen en ik scheef aangekeken wordt dat ik dat niet heb.
Ik gun anderen alles en lach erbij, maar ergens doet het blijkbaar pijn (anders voelde ik dat net niet opeens). Pijn dat ik in deze situatie heb moeten leven. Schaamte dat mijn ouders niet echt voor mij hebben kunnen zorgen zoals dat zou moeten en de pijn die er is dat ik mijn ouders überhaupt hiervan de schuld durf te geven. Dat leven voor mij als vechten en overleven voelt, vechten om uit deze k*tsituatie te komen! Dat elke dag een struggle is, maar dat ik wel denk: dit is een stap in mijn nieuwe toekomst zonder geldzorgen en waarbij ik rijk en hoogopgeleid en mee kan doen.
Maar stiekem weet ik dat ik dit nooit achter kan laten. Want over elk luxeproduct wat ik koop voel ik me schuldig. Dit zou ik niet moeten hebben. De armoede zit in me, het zit tot in het diepste van mijn bot en ik ben bang dat het geld er straks dan wel zal zijn (ik wil de rest van mijn leven fulltime werken, mijn kinderen zal het aan niets ontkomen) maar in mijn hart zal ik altijd 'arm' zijn.
En dat doet pijn.
Het enige wat troost biedt is de gedachte: wacht maar, straks ben ik net zo rijk en gelukkig als jullie.
De reden dat ik mij verdrietig voel is dat ik me realiseerde dat ik zeker sinds mijn pubertijd, geleefd heb onder het juk van armoede. Als een zwaar anker zat en zit het om mijn gezin heen. Mijn ouders waren oorspronkelijk welvarende hardwerkende mensen met een hoge baan, ze hebben HBO en WO gedaan. In mijn kindertijd ben ik niks tekort gekomen.
Toen is mijn moeder arbeidsongeschikt geraakt en moest mijn vader het wiel alleen trekken want mijn moeder bleef in haar uitkering, ze vond het wel prima zo (dat kon toen nog).
Mijn vader bleek jarenlang een beeld te scheppen wat niet helemaal klopte. Zijn bedrijf wat ooit succesvol was had al jaren geen inkomsten meer. Hij had een rare constructie bedacht om het vol te houden, 'want die opdracht zou wel komen, echt waar'. Mijn moeder interesseerde zich niet in de financiën, sowieso betaalde mijn vader toch voor alles en ze moest niet zeuren het zou wel goed komen.
Nu moeten zij al jaren een schuld terugbetalen aan de belastingdienst. Dit komt omdat mijn vader jarenlang niet zijn inkomsten heeft opgegeven door die rare constructie om tijd te rekken.
Mijn ouders betalen het netjes af, elke cent van hun pensioen waar ze hard voor gewerkt hebben gaat er naartoe.
Ondertussen merk ik steeds meer dat ik ondertussen een knauw meegekregen heb. Ik weet niet meer wat het is om geen financiële zorgen te hebben, om me niet medeverantwoordelijk te voelen voor de financiën. Er zijn tijden geweest dat ik honger had, en dat we heel zuinig met eten kopen moesten doen. Toen zat ik op het gymnasium tussen de verwende kindjes, op zich wel raar dus. Als mijn docent een appel at, snakte ik naar die appel soms.
Mijn ouders voelen zich super schuldig maar hebben ook zoiets van: je hebt geen geld nodig om gelukkig te zijn. En op zich ben ik ook best gelukkig. Ik heb weinig nodig.
De momenten waarin ik zelf in financiële nood zit, zijn echter wel erg zwaar. Ik weet dat ik nooit om geld zou kunnen vragen omdat ze dat gewoon niet hebben. Mijn broer hebben ze in het verleden wel vaak wat geleend maar toen ik eenmaal wat ouder was kon dit nooit.
Mijn broers en zussen hebben ze wel in weelde op kunnen voeden. Mijn broer heeft nog net het laatste staartje meegekregen maar is er nog goed afgekomen. Hij snapt niet dat mijn ouders geen geld hebben, is erg egoïstisch en wordt altijd financieel geholpen door mijn ouders. Mijn andere broer en zus zijn goed terecht gekomen en verdienen bovenmodaal, zij hebben mijn ouders wat geld geleend.
Mijn ouders vinden dat ik in principe recht heb op hetzelfde als wat mijn broers en zussen hebben gekregen (collegegeld en studieboeken), maar ik weet dat ze hiervoor krom moeten liggen, dus ik doe het niet. Ze laten al gauw snel het onderwerp liggen.
Ik leen dit dus gewoon of betaal alles uit eigen zak.
Ik zie er sjofel uit als ik heel eerlijk ben en ik heb wat overgewicht. Ik zie er vaak moe en grauw uit en je kan zien dat ik het moeilijk heb gehad. Mijn kleren zijn uitgelubberd. Als ik kijk naar mijn medestudenten (ben bijna klaar met mijn WO opleiding) dan steek ik af. Er wordt op mij neergekeken en mensen denken dat ik geen gevoel voor mode heb. Ik heb er echter gewoon het geld niet voor.
Mijn ouders snappen niet hoe de wereld nu in elkaar zit. Dat de ouders van mijn vrienden luxe backpackjaren voor hen betalen. Dat ze met hen naar locaties als Nepal en Amerika gaan. Dat iedereen met een apple laptop en daarnaast hun ipad in de klas zit.
Ik heb nu zelf geld gespaard voor zo'n reis (mijn droomwens) maar iets houdt mij al jaren tegen: het voelt alsof ik er geen recht op heb. Mijn ouders vinden het sowieso een belachelijk idee, er zal wel wat mis met me zijn... Dat gebruik je toch voor de volgende tegenslag? zeggen ze. En dan ga ik toch weer niet, en dan gaat de kans voorbij en besteed ik het geld aan andere dingen, eten enzo. Langzaamaan daalt de stapel geld dan weer.
Ik voel me gevangen in de armoede waarin ik nu al 10 jaar leef. Ik voel me gevangen als jongere in een wereld waarin alles bij anderen maar lijkt te kunnen en ik scheef aangekeken wordt dat ik dat niet heb.
Ik gun anderen alles en lach erbij, maar ergens doet het blijkbaar pijn (anders voelde ik dat net niet opeens). Pijn dat ik in deze situatie heb moeten leven. Schaamte dat mijn ouders niet echt voor mij hebben kunnen zorgen zoals dat zou moeten en de pijn die er is dat ik mijn ouders überhaupt hiervan de schuld durf te geven. Dat leven voor mij als vechten en overleven voelt, vechten om uit deze k*tsituatie te komen! Dat elke dag een struggle is, maar dat ik wel denk: dit is een stap in mijn nieuwe toekomst zonder geldzorgen en waarbij ik rijk en hoogopgeleid en mee kan doen.
Maar stiekem weet ik dat ik dit nooit achter kan laten. Want over elk luxeproduct wat ik koop voel ik me schuldig. Dit zou ik niet moeten hebben. De armoede zit in me, het zit tot in het diepste van mijn bot en ik ben bang dat het geld er straks dan wel zal zijn (ik wil de rest van mijn leven fulltime werken, mijn kinderen zal het aan niets ontkomen) maar in mijn hart zal ik altijd 'arm' zijn.
En dat doet pijn.
Het enige wat troost biedt is de gedachte: wacht maar, straks ben ik net zo rijk en gelukkig als jullie.
dinsdag 16 april 2013 om 23:31
quote:Sakara schreef op 16 april 2013 @ 23:30:
De dames van Viva weten duidelijk niet wat de zin: 'don't beat somebody when he's down' betekent. Jullie zouden je moeten schamen voor je kippengedrag.
Maar dat hebben jullie volgens mij al vaak genoeg gehoord Het lijkt niet echt binnen te komen.
Meehuilen met de wolven in het bos heeft anders ook weinig zin.
Enne.. misschien he, heel misschien, komen al die harde opmerkingen wel voort uit eigen ervaring
Vooralsnog blijf ik er bij: je bent dan in je jeugd misschien niet verwend, maar zo gedraag je je nu wel.
De dames van Viva weten duidelijk niet wat de zin: 'don't beat somebody when he's down' betekent. Jullie zouden je moeten schamen voor je kippengedrag.
Maar dat hebben jullie volgens mij al vaak genoeg gehoord Het lijkt niet echt binnen te komen.
Meehuilen met de wolven in het bos heeft anders ook weinig zin.
Enne.. misschien he, heel misschien, komen al die harde opmerkingen wel voort uit eigen ervaring
Vooralsnog blijf ik er bij: je bent dan in je jeugd misschien niet verwend, maar zo gedraag je je nu wel.
dinsdag 16 april 2013 om 23:32
quote:Sakara schreef op 16 april 2013 @ 23:30:
De dames van Viva weten duidelijk niet wat de zin: 'don't beat somebody when he's down' betekent. Jullie zouden je moeten schamen voor je kippengedrag.
Maar dat hebben jullie volgens mij al vaak genoeg gehoord Het lijkt niet echt binnen te komen.ben jij geen dame van viva dan? en dat jij jezelf bestempeld als geslagen hond is veelzeggend, kom op zeg, get real en ga leven
De dames van Viva weten duidelijk niet wat de zin: 'don't beat somebody when he's down' betekent. Jullie zouden je moeten schamen voor je kippengedrag.
Maar dat hebben jullie volgens mij al vaak genoeg gehoord Het lijkt niet echt binnen te komen.ben jij geen dame van viva dan? en dat jij jezelf bestempeld als geslagen hond is veelzeggend, kom op zeg, get real en ga leven
dinsdag 16 april 2013 om 23:32
quote:Sakara schreef op 16 april 2013 @ 23:30:
De dames van Viva weten duidelijk niet wat de zin: 'don't beat somebody when he's down' betekent. Jullie zouden je moeten schamen voor je kippengedrag.
Maar dat hebben jullie volgens mij al vaak genoeg gehoord Het lijkt niet echt binnen te komen.Stel je niet zo aan. Denk je dat wij hier allemaal in weelde zijn opgegroeid?
De dames van Viva weten duidelijk niet wat de zin: 'don't beat somebody when he's down' betekent. Jullie zouden je moeten schamen voor je kippengedrag.
Maar dat hebben jullie volgens mij al vaak genoeg gehoord Het lijkt niet echt binnen te komen.Stel je niet zo aan. Denk je dat wij hier allemaal in weelde zijn opgegroeid?
dinsdag 16 april 2013 om 23:32
quote:Sakara schreef op 16 april 2013 @ 23:30:
De dames van Viva weten duidelijk niet wat de zin: 'don't beat somebody when he's down' betekent. Jullie zouden je moeten schamen voor je kippengedrag.
Maar dat hebben jullie volgens mij al vaak genoeg gehoord Het lijkt niet echt binnen te komen.Wij, kipjes, hebben je best wel wat vragen gesteld...Ga die die nog beantwoorden? Of kom je hier alleen voor een aai over je bol?
De dames van Viva weten duidelijk niet wat de zin: 'don't beat somebody when he's down' betekent. Jullie zouden je moeten schamen voor je kippengedrag.
Maar dat hebben jullie volgens mij al vaak genoeg gehoord Het lijkt niet echt binnen te komen.Wij, kipjes, hebben je best wel wat vragen gesteld...Ga die die nog beantwoorden? Of kom je hier alleen voor een aai over je bol?
dinsdag 16 april 2013 om 23:32
quote:Sakara schreef op 16 april 2013 @ 23:30:
De dames van Viva weten duidelijk niet wat de zin: 'don't beat somebody when he's down' betekent. Jullie zouden je moeten schamen voor je kippengedrag.
Maar dat hebben jullie volgens mij al vaak genoeg gehoord Het lijkt niet echt binnen te komen.
Ah....het ligt aan ons!
Natuurlijk...
Je zou ook gewoon eens op kunnen houden met piepen over wat je niet hebt, een bijbaantje gaan zoeken en je handjes in elkaar knijpen dat je uberhaupt kan studeren!
Of je gaat lekker door met schoppen, dat kan natuurlijk ook
De dames van Viva weten duidelijk niet wat de zin: 'don't beat somebody when he's down' betekent. Jullie zouden je moeten schamen voor je kippengedrag.
Maar dat hebben jullie volgens mij al vaak genoeg gehoord Het lijkt niet echt binnen te komen.
Ah....het ligt aan ons!
Natuurlijk...
Je zou ook gewoon eens op kunnen houden met piepen over wat je niet hebt, een bijbaantje gaan zoeken en je handjes in elkaar knijpen dat je uberhaupt kan studeren!
Of je gaat lekker door met schoppen, dat kan natuurlijk ook
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
dinsdag 16 april 2013 om 23:33
dinsdag 16 april 2013 om 23:33
Jongens jongens die reacties toch.
Mag een mens zich soms gewoon kut voelen en dat even ventileren. Ik heb me werkelijk waar nog nooit echt beter gevoeld omdat iemand anders zich ook (ooit) kut heeft gevoeld.
Relativeren is prima, maar soms voel je je gewoon naar.
Soms vliegt het je aan , zoals nu bij TO, en dan wil je het kwijt.
Ik herken het, dat je er soms genoeg van hebt dat je geen geld hebt. Heel rot TO. Nog even doorbijten en dan begint straks jouw werkende leven waarin je wel geld hebt om leuke dingen te doen en misschien later als je kinderen hebt ze dingen mee te kunnen geven die je zelf niet hebt gehad.
Mag een mens zich soms gewoon kut voelen en dat even ventileren. Ik heb me werkelijk waar nog nooit echt beter gevoeld omdat iemand anders zich ook (ooit) kut heeft gevoeld.
Relativeren is prima, maar soms voel je je gewoon naar.
Soms vliegt het je aan , zoals nu bij TO, en dan wil je het kwijt.
Ik herken het, dat je er soms genoeg van hebt dat je geen geld hebt. Heel rot TO. Nog even doorbijten en dan begint straks jouw werkende leven waarin je wel geld hebt om leuke dingen te doen en misschien later als je kinderen hebt ze dingen mee te kunnen geven die je zelf niet hebt gehad.
dinsdag 16 april 2013 om 23:33
quote:Sakara schreef op 16 april 2013 @ 23:31:
[...]
Tegenwoordig ben je dan uit. Je moet van die franse nette schoenen hebben, puntschoenen of Adidas sneakers.
Denk je echt dat het toen "in" was dan?
Overigens hebben meerdere mensen oa ik, heel serieus gereageerd maar zo te lezen kies je ervoor om daar niet specifiek op in te gaan om ook hier in de jullie zijn niet lief stand te gaan? Jammer, gemiste kans!
[...]
Tegenwoordig ben je dan uit. Je moet van die franse nette schoenen hebben, puntschoenen of Adidas sneakers.
Denk je echt dat het toen "in" was dan?
Overigens hebben meerdere mensen oa ik, heel serieus gereageerd maar zo te lezen kies je ervoor om daar niet specifiek op in te gaan om ook hier in de jullie zijn niet lief stand te gaan? Jammer, gemiste kans!
dinsdag 16 april 2013 om 23:33
Niet veel geld hebben is een juk of een bevrijding. Zeker als je alleen voor jezelf te zorgen hebt zou er niks afschrikwekkends aan moeten zijn voor mijn gevoel.
Ik ben ook heel arm geweest, jarenlang, heb er in mijn kindertijd sjofel bijgelopen en ben er veel mee gepest. Het verschil is denk ik dat ik me nooit arm heb gevoeld. Ik voel me rijk van binnen. Dan boeit het niet wat je hebt.
Ik ben ook heel arm geweest, jarenlang, heb er in mijn kindertijd sjofel bijgelopen en ben er veel mee gepest. Het verschil is denk ik dat ik me nooit arm heb gevoeld. Ik voel me rijk van binnen. Dan boeit het niet wat je hebt.
dinsdag 16 april 2013 om 23:33
quote:Sakara schreef op 16 april 2013 @ 23:31:
[...]
Tegenwoordig ben je dan uit. Je moet van die franse nette schoenen hebben, puntschoenen of Adidas sneakers.Tegenwoordig? Is altijd zo geweest. Model en merk van de voorkeursschoenen waren misschien anders, maar het principe is al zo oud als de weg naar Rome. En wij hebben het ook allemaal overleefd, overwegend zonder ernstige trauma's ook nog.
[...]
Tegenwoordig ben je dan uit. Je moet van die franse nette schoenen hebben, puntschoenen of Adidas sneakers.Tegenwoordig? Is altijd zo geweest. Model en merk van de voorkeursschoenen waren misschien anders, maar het principe is al zo oud als de weg naar Rome. En wij hebben het ook allemaal overleefd, overwegend zonder ernstige trauma's ook nog.
dinsdag 16 april 2013 om 23:33
Ik herken je beeld van de miljonarstudent helemaal niet. Ja er wordt soms ongemerkt aardig wat uitgegeven aan een biertje hier en een koffie daar, maar voor de rest is het een budgetvlucht Ryanair ipv een jaar backpacken en brakke laptops en telefoons troef. Misschien dat je vanuit je achtergrond/opvoeding qua vriendschap trekt naar de kakkers/ballen die idd gesponsord door papa worden? Ook mensen met ouders die op bijstandsniveau leven gaan studeren en op kamers, heus waar.
dinsdag 16 april 2013 om 23:35
Lieverd, ga praten met een psycholoog. Jouw zelfbeeld en realiteitszin is compleet in de war.
Ik zit op de universiteit en doe de meest kakkerstudie die er maar is. MacBooks? Ja die zijn er wel, gemiddeld 3 per werkgroep. Rijkdom de standaard? Doe eens normaal. Ik heb heel veel studenten van heel dichtbij meegemaakt en die hebben alles behalve geld.
Ik zit op de universiteit en doe de meest kakkerstudie die er maar is. MacBooks? Ja die zijn er wel, gemiddeld 3 per werkgroep. Rijkdom de standaard? Doe eens normaal. Ik heb heel veel studenten van heel dichtbij meegemaakt en die hebben alles behalve geld.
dinsdag 16 april 2013 om 23:35
dinsdag 16 april 2013 om 23:36
quote:Sakara schreef op 16 april 2013 @ 23:32:
Ik zit hier gewoon te huilen voor mijn pc van de kille reacties die ik hier krijg. Ik snap echt niet dat mensen zo kunnen doen :'(niet huilen Nog even doorzetten. Uiteindelijk maakt het niet uit wat anderen hier die jou niet kennen erover zeggen, het gaat erom dat jij je leven op orde krijgt. Je bent straks afgestudeerd en dan komt het echt goed. Ik denk da tje die reis moet maken, om even te doen waar je zo naar verlangt. En dan weer met goede moed verder met je studie. Je kunt het!
Ik zit hier gewoon te huilen voor mijn pc van de kille reacties die ik hier krijg. Ik snap echt niet dat mensen zo kunnen doen :'(niet huilen Nog even doorzetten. Uiteindelijk maakt het niet uit wat anderen hier die jou niet kennen erover zeggen, het gaat erom dat jij je leven op orde krijgt. Je bent straks afgestudeerd en dan komt het echt goed. Ik denk da tje die reis moet maken, om even te doen waar je zo naar verlangt. En dan weer met goede moed verder met je studie. Je kunt het!
