Leven in armoede

Ik ben even heel verdrietig want er komt opeens een hoop pijn en verdriet boven waarvan ik me niet eens bewust was dat ik dat had. In de jaren heb ik geleerd me te verbijten, het verdriet te verdragen.



De reden dat ik mij verdrietig voel is dat ik me realiseerde dat ik zeker sinds mijn pubertijd, geleefd heb onder het juk van armoede. Als een zwaar anker zat en zit het om mijn gezin heen. Mijn ouders waren oorspronkelijk welvarende hardwerkende mensen met een hoge baan, ze hebben HBO en WO gedaan. In mijn kindertijd ben ik niks tekort gekomen.



Toen is mijn moeder arbeidsongeschikt geraakt en moest mijn vader het wiel alleen trekken want mijn moeder bleef in haar uitkering, ze vond het wel prima zo (dat kon toen nog).



Mijn vader bleek jarenlang een beeld te scheppen wat niet helemaal klopte. Zijn bedrijf wat ooit succesvol was had al jaren geen inkomsten meer. Hij had een rare constructie bedacht om het vol te houden, 'want die opdracht zou wel komen, echt waar'. Mijn moeder interesseerde zich niet in de financiën, sowieso betaalde mijn vader toch voor alles en ze moest niet zeuren het zou wel goed komen.



Nu moeten zij al jaren een schuld terugbetalen aan de belastingdienst. Dit komt omdat mijn vader jarenlang niet zijn inkomsten heeft opgegeven door die rare constructie om tijd te rekken.



Mijn ouders betalen het netjes af, elke cent van hun pensioen waar ze hard voor gewerkt hebben gaat er naartoe.



Ondertussen merk ik steeds meer dat ik ondertussen een knauw meegekregen heb. Ik weet niet meer wat het is om geen financiële zorgen te hebben, om me niet medeverantwoordelijk te voelen voor de financiën. Er zijn tijden geweest dat ik honger had, en dat we heel zuinig met eten kopen moesten doen. Toen zat ik op het gymnasium tussen de verwende kindjes, op zich wel raar dus. Als mijn docent een appel at, snakte ik naar die appel soms.



Mijn ouders voelen zich super schuldig maar hebben ook zoiets van: je hebt geen geld nodig om gelukkig te zijn. En op zich ben ik ook best gelukkig. Ik heb weinig nodig.



De momenten waarin ik zelf in financiële nood zit, zijn echter wel erg zwaar. Ik weet dat ik nooit om geld zou kunnen vragen omdat ze dat gewoon niet hebben. Mijn broer hebben ze in het verleden wel vaak wat geleend maar toen ik eenmaal wat ouder was kon dit nooit.



Mijn broers en zussen hebben ze wel in weelde op kunnen voeden. Mijn broer heeft nog net het laatste staartje meegekregen maar is er nog goed afgekomen. Hij snapt niet dat mijn ouders geen geld hebben, is erg egoïstisch en wordt altijd financieel geholpen door mijn ouders. Mijn andere broer en zus zijn goed terecht gekomen en verdienen bovenmodaal, zij hebben mijn ouders wat geld geleend.



Mijn ouders vinden dat ik in principe recht heb op hetzelfde als wat mijn broers en zussen hebben gekregen (collegegeld en studieboeken), maar ik weet dat ze hiervoor krom moeten liggen, dus ik doe het niet. Ze laten al gauw snel het onderwerp liggen.



Ik leen dit dus gewoon of betaal alles uit eigen zak.



Ik zie er sjofel uit als ik heel eerlijk ben en ik heb wat overgewicht. Ik zie er vaak moe en grauw uit en je kan zien dat ik het moeilijk heb gehad. Mijn kleren zijn uitgelubberd. Als ik kijk naar mijn medestudenten (ben bijna klaar met mijn WO opleiding) dan steek ik af. Er wordt op mij neergekeken en mensen denken dat ik geen gevoel voor mode heb. Ik heb er echter gewoon het geld niet voor.



Mijn ouders snappen niet hoe de wereld nu in elkaar zit. Dat de ouders van mijn vrienden luxe backpackjaren voor hen betalen. Dat ze met hen naar locaties als Nepal en Amerika gaan. Dat iedereen met een apple laptop en daarnaast hun ipad in de klas zit.



Ik heb nu zelf geld gespaard voor zo'n reis (mijn droomwens) maar iets houdt mij al jaren tegen: het voelt alsof ik er geen recht op heb. Mijn ouders vinden het sowieso een belachelijk idee, er zal wel wat mis met me zijn... Dat gebruik je toch voor de volgende tegenslag? zeggen ze. En dan ga ik toch weer niet, en dan gaat de kans voorbij en besteed ik het geld aan andere dingen, eten enzo. Langzaamaan daalt de stapel geld dan weer.



Ik voel me gevangen in de armoede waarin ik nu al 10 jaar leef. Ik voel me gevangen als jongere in een wereld waarin alles bij anderen maar lijkt te kunnen en ik scheef aangekeken wordt dat ik dat niet heb.



Ik gun anderen alles en lach erbij, maar ergens doet het blijkbaar pijn (anders voelde ik dat net niet opeens). Pijn dat ik in deze situatie heb moeten leven. Schaamte dat mijn ouders niet echt voor mij hebben kunnen zorgen zoals dat zou moeten en de pijn die er is dat ik mijn ouders überhaupt hiervan de schuld durf te geven. Dat leven voor mij als vechten en overleven voelt, vechten om uit deze k*tsituatie te komen! Dat elke dag een struggle is, maar dat ik wel denk: dit is een stap in mijn nieuwe toekomst zonder geldzorgen en waarbij ik rijk en hoogopgeleid en mee kan doen.



Maar stiekem weet ik dat ik dit nooit achter kan laten. Want over elk luxeproduct wat ik koop voel ik me schuldig. Dit zou ik niet moeten hebben. De armoede zit in me, het zit tot in het diepste van mijn bot en ik ben bang dat het geld er straks dan wel zal zijn (ik wil de rest van mijn leven fulltime werken, mijn kinderen zal het aan niets ontkomen) maar in mijn hart zal ik altijd 'arm' zijn.



En dat doet pijn.



Het enige wat troost biedt is de gedachte: wacht maar, straks ben ik net zo rijk en gelukkig als jullie.

quote:sabbaticalmeds schreef op 16 april 2013 @ 23:07:

en geen geld hebben als je studeert is eerder normaal dan uitzonderlijk. Ik leefde vroeger op 1 brood, een pot pindakaas en een liter melk per week.

Tegenwoordig heeft iedereen een macbook met daarnaast een latte machiato....



Tis nog net geen lichtshow bij de colleges.



De ray-ban (zonne)bril mag ook niet ontbreken.

Hier wordt anders precies hetzelfde omschreven: http://www.hoezoarmoede.nl/armoede-in-n ... /erna.html

quote:loisnvt schreef op 16 april 2013 @ 23:16:

[...]





Ja en?? Is dat jouw maatstaf? Erg onvolwassen gedrag en kom uit die slachtofferrol zeg. Maar genoeg mensen die het nóg slechter hebben!

Armoede is relatief en met dat Facebook erbij is het voor sommige mensen er niet leuker op geworden.



Lijkt wel alsof alles beter, leuker, duurder moet. Allemaal om te laten zien aan anderen hoe goed je het wel niet hebt.

quote:mienbillekesjeuken schreef op 16 april 2013 @ 23:19:

Toen ik nog studeerde, kocht ik nooit kleren. Af en toe tweedehands, voor een paar gulden. Uit eten? Nooit gedaan, echt nooit. Kapper? Never, ik deed het zelf wel. Computers? Waren er toen nog niet eens. Al het geld van bijbaantjes en dat waren er heel wat, ging naar studie en huur. Niet naar onzinnige materiele zaken. Dat komt later wel, als je studeert.



Maar ongelukkig? Nee, niet daarom. Het was wel verdomde zwaar, dat wel. Maar daar kweek je karakter mee. Maar jouw levensinstelling is pas echt ongezond. Daar moet je je meer zorgen over maken dan het trauma dat je jezelf hier nu aan praat.Had de rest dan wel een computer en mooie kleren? Niet dus. De tijden zijn veranderd. Als je er niet uitziet als 10 miljoen doe je niet mee op de universiteit.