Psyche
alle pijlers
Leven in armoede
dinsdag 16 april 2013 om 22:47
Ik ben even heel verdrietig want er komt opeens een hoop pijn en verdriet boven waarvan ik me niet eens bewust was dat ik dat had. In de jaren heb ik geleerd me te verbijten, het verdriet te verdragen.
De reden dat ik mij verdrietig voel is dat ik me realiseerde dat ik zeker sinds mijn pubertijd, geleefd heb onder het juk van armoede. Als een zwaar anker zat en zit het om mijn gezin heen. Mijn ouders waren oorspronkelijk welvarende hardwerkende mensen met een hoge baan, ze hebben HBO en WO gedaan. In mijn kindertijd ben ik niks tekort gekomen.
Toen is mijn moeder arbeidsongeschikt geraakt en moest mijn vader het wiel alleen trekken want mijn moeder bleef in haar uitkering, ze vond het wel prima zo (dat kon toen nog).
Mijn vader bleek jarenlang een beeld te scheppen wat niet helemaal klopte. Zijn bedrijf wat ooit succesvol was had al jaren geen inkomsten meer. Hij had een rare constructie bedacht om het vol te houden, 'want die opdracht zou wel komen, echt waar'. Mijn moeder interesseerde zich niet in de financiën, sowieso betaalde mijn vader toch voor alles en ze moest niet zeuren het zou wel goed komen.
Nu moeten zij al jaren een schuld terugbetalen aan de belastingdienst. Dit komt omdat mijn vader jarenlang niet zijn inkomsten heeft opgegeven door die rare constructie om tijd te rekken.
Mijn ouders betalen het netjes af, elke cent van hun pensioen waar ze hard voor gewerkt hebben gaat er naartoe.
Ondertussen merk ik steeds meer dat ik ondertussen een knauw meegekregen heb. Ik weet niet meer wat het is om geen financiële zorgen te hebben, om me niet medeverantwoordelijk te voelen voor de financiën. Er zijn tijden geweest dat ik honger had, en dat we heel zuinig met eten kopen moesten doen. Toen zat ik op het gymnasium tussen de verwende kindjes, op zich wel raar dus. Als mijn docent een appel at, snakte ik naar die appel soms.
Mijn ouders voelen zich super schuldig maar hebben ook zoiets van: je hebt geen geld nodig om gelukkig te zijn. En op zich ben ik ook best gelukkig. Ik heb weinig nodig.
De momenten waarin ik zelf in financiële nood zit, zijn echter wel erg zwaar. Ik weet dat ik nooit om geld zou kunnen vragen omdat ze dat gewoon niet hebben. Mijn broer hebben ze in het verleden wel vaak wat geleend maar toen ik eenmaal wat ouder was kon dit nooit.
Mijn broers en zussen hebben ze wel in weelde op kunnen voeden. Mijn broer heeft nog net het laatste staartje meegekregen maar is er nog goed afgekomen. Hij snapt niet dat mijn ouders geen geld hebben, is erg egoïstisch en wordt altijd financieel geholpen door mijn ouders. Mijn andere broer en zus zijn goed terecht gekomen en verdienen bovenmodaal, zij hebben mijn ouders wat geld geleend.
Mijn ouders vinden dat ik in principe recht heb op hetzelfde als wat mijn broers en zussen hebben gekregen (collegegeld en studieboeken), maar ik weet dat ze hiervoor krom moeten liggen, dus ik doe het niet. Ze laten al gauw snel het onderwerp liggen.
Ik leen dit dus gewoon of betaal alles uit eigen zak.
Ik zie er sjofel uit als ik heel eerlijk ben en ik heb wat overgewicht. Ik zie er vaak moe en grauw uit en je kan zien dat ik het moeilijk heb gehad. Mijn kleren zijn uitgelubberd. Als ik kijk naar mijn medestudenten (ben bijna klaar met mijn WO opleiding) dan steek ik af. Er wordt op mij neergekeken en mensen denken dat ik geen gevoel voor mode heb. Ik heb er echter gewoon het geld niet voor.
Mijn ouders snappen niet hoe de wereld nu in elkaar zit. Dat de ouders van mijn vrienden luxe backpackjaren voor hen betalen. Dat ze met hen naar locaties als Nepal en Amerika gaan. Dat iedereen met een apple laptop en daarnaast hun ipad in de klas zit.
Ik heb nu zelf geld gespaard voor zo'n reis (mijn droomwens) maar iets houdt mij al jaren tegen: het voelt alsof ik er geen recht op heb. Mijn ouders vinden het sowieso een belachelijk idee, er zal wel wat mis met me zijn... Dat gebruik je toch voor de volgende tegenslag? zeggen ze. En dan ga ik toch weer niet, en dan gaat de kans voorbij en besteed ik het geld aan andere dingen, eten enzo. Langzaamaan daalt de stapel geld dan weer.
Ik voel me gevangen in de armoede waarin ik nu al 10 jaar leef. Ik voel me gevangen als jongere in een wereld waarin alles bij anderen maar lijkt te kunnen en ik scheef aangekeken wordt dat ik dat niet heb.
Ik gun anderen alles en lach erbij, maar ergens doet het blijkbaar pijn (anders voelde ik dat net niet opeens). Pijn dat ik in deze situatie heb moeten leven. Schaamte dat mijn ouders niet echt voor mij hebben kunnen zorgen zoals dat zou moeten en de pijn die er is dat ik mijn ouders überhaupt hiervan de schuld durf te geven. Dat leven voor mij als vechten en overleven voelt, vechten om uit deze k*tsituatie te komen! Dat elke dag een struggle is, maar dat ik wel denk: dit is een stap in mijn nieuwe toekomst zonder geldzorgen en waarbij ik rijk en hoogopgeleid en mee kan doen.
Maar stiekem weet ik dat ik dit nooit achter kan laten. Want over elk luxeproduct wat ik koop voel ik me schuldig. Dit zou ik niet moeten hebben. De armoede zit in me, het zit tot in het diepste van mijn bot en ik ben bang dat het geld er straks dan wel zal zijn (ik wil de rest van mijn leven fulltime werken, mijn kinderen zal het aan niets ontkomen) maar in mijn hart zal ik altijd 'arm' zijn.
En dat doet pijn.
Het enige wat troost biedt is de gedachte: wacht maar, straks ben ik net zo rijk en gelukkig als jullie.
De reden dat ik mij verdrietig voel is dat ik me realiseerde dat ik zeker sinds mijn pubertijd, geleefd heb onder het juk van armoede. Als een zwaar anker zat en zit het om mijn gezin heen. Mijn ouders waren oorspronkelijk welvarende hardwerkende mensen met een hoge baan, ze hebben HBO en WO gedaan. In mijn kindertijd ben ik niks tekort gekomen.
Toen is mijn moeder arbeidsongeschikt geraakt en moest mijn vader het wiel alleen trekken want mijn moeder bleef in haar uitkering, ze vond het wel prima zo (dat kon toen nog).
Mijn vader bleek jarenlang een beeld te scheppen wat niet helemaal klopte. Zijn bedrijf wat ooit succesvol was had al jaren geen inkomsten meer. Hij had een rare constructie bedacht om het vol te houden, 'want die opdracht zou wel komen, echt waar'. Mijn moeder interesseerde zich niet in de financiën, sowieso betaalde mijn vader toch voor alles en ze moest niet zeuren het zou wel goed komen.
Nu moeten zij al jaren een schuld terugbetalen aan de belastingdienst. Dit komt omdat mijn vader jarenlang niet zijn inkomsten heeft opgegeven door die rare constructie om tijd te rekken.
Mijn ouders betalen het netjes af, elke cent van hun pensioen waar ze hard voor gewerkt hebben gaat er naartoe.
Ondertussen merk ik steeds meer dat ik ondertussen een knauw meegekregen heb. Ik weet niet meer wat het is om geen financiële zorgen te hebben, om me niet medeverantwoordelijk te voelen voor de financiën. Er zijn tijden geweest dat ik honger had, en dat we heel zuinig met eten kopen moesten doen. Toen zat ik op het gymnasium tussen de verwende kindjes, op zich wel raar dus. Als mijn docent een appel at, snakte ik naar die appel soms.
Mijn ouders voelen zich super schuldig maar hebben ook zoiets van: je hebt geen geld nodig om gelukkig te zijn. En op zich ben ik ook best gelukkig. Ik heb weinig nodig.
De momenten waarin ik zelf in financiële nood zit, zijn echter wel erg zwaar. Ik weet dat ik nooit om geld zou kunnen vragen omdat ze dat gewoon niet hebben. Mijn broer hebben ze in het verleden wel vaak wat geleend maar toen ik eenmaal wat ouder was kon dit nooit.
Mijn broers en zussen hebben ze wel in weelde op kunnen voeden. Mijn broer heeft nog net het laatste staartje meegekregen maar is er nog goed afgekomen. Hij snapt niet dat mijn ouders geen geld hebben, is erg egoïstisch en wordt altijd financieel geholpen door mijn ouders. Mijn andere broer en zus zijn goed terecht gekomen en verdienen bovenmodaal, zij hebben mijn ouders wat geld geleend.
Mijn ouders vinden dat ik in principe recht heb op hetzelfde als wat mijn broers en zussen hebben gekregen (collegegeld en studieboeken), maar ik weet dat ze hiervoor krom moeten liggen, dus ik doe het niet. Ze laten al gauw snel het onderwerp liggen.
Ik leen dit dus gewoon of betaal alles uit eigen zak.
Ik zie er sjofel uit als ik heel eerlijk ben en ik heb wat overgewicht. Ik zie er vaak moe en grauw uit en je kan zien dat ik het moeilijk heb gehad. Mijn kleren zijn uitgelubberd. Als ik kijk naar mijn medestudenten (ben bijna klaar met mijn WO opleiding) dan steek ik af. Er wordt op mij neergekeken en mensen denken dat ik geen gevoel voor mode heb. Ik heb er echter gewoon het geld niet voor.
Mijn ouders snappen niet hoe de wereld nu in elkaar zit. Dat de ouders van mijn vrienden luxe backpackjaren voor hen betalen. Dat ze met hen naar locaties als Nepal en Amerika gaan. Dat iedereen met een apple laptop en daarnaast hun ipad in de klas zit.
Ik heb nu zelf geld gespaard voor zo'n reis (mijn droomwens) maar iets houdt mij al jaren tegen: het voelt alsof ik er geen recht op heb. Mijn ouders vinden het sowieso een belachelijk idee, er zal wel wat mis met me zijn... Dat gebruik je toch voor de volgende tegenslag? zeggen ze. En dan ga ik toch weer niet, en dan gaat de kans voorbij en besteed ik het geld aan andere dingen, eten enzo. Langzaamaan daalt de stapel geld dan weer.
Ik voel me gevangen in de armoede waarin ik nu al 10 jaar leef. Ik voel me gevangen als jongere in een wereld waarin alles bij anderen maar lijkt te kunnen en ik scheef aangekeken wordt dat ik dat niet heb.
Ik gun anderen alles en lach erbij, maar ergens doet het blijkbaar pijn (anders voelde ik dat net niet opeens). Pijn dat ik in deze situatie heb moeten leven. Schaamte dat mijn ouders niet echt voor mij hebben kunnen zorgen zoals dat zou moeten en de pijn die er is dat ik mijn ouders überhaupt hiervan de schuld durf te geven. Dat leven voor mij als vechten en overleven voelt, vechten om uit deze k*tsituatie te komen! Dat elke dag een struggle is, maar dat ik wel denk: dit is een stap in mijn nieuwe toekomst zonder geldzorgen en waarbij ik rijk en hoogopgeleid en mee kan doen.
Maar stiekem weet ik dat ik dit nooit achter kan laten. Want over elk luxeproduct wat ik koop voel ik me schuldig. Dit zou ik niet moeten hebben. De armoede zit in me, het zit tot in het diepste van mijn bot en ik ben bang dat het geld er straks dan wel zal zijn (ik wil de rest van mijn leven fulltime werken, mijn kinderen zal het aan niets ontkomen) maar in mijn hart zal ik altijd 'arm' zijn.
En dat doet pijn.
Het enige wat troost biedt is de gedachte: wacht maar, straks ben ik net zo rijk en gelukkig als jullie.
dinsdag 16 april 2013 om 23:23
TO je gewicht, kleren, feeling met medestudenten, dat is allemaal absoluut niet geldafhankelijk. Fietsen en wandelen en oefeningen met youtube is gratis, kleren ruilen/ marktplaatsen/krinlgopen/vermaken kan voor weinig en die feeling heeft meer met geld of uiterlijk écht niks te maken. Maar als je slim genoeg bent voor een WO opleiding dan kun je dat zelf ook wel bedenken.
JIj voelt je arm en laat de premisse 'weinig geld' je leven, houding en toekomst bepalen. Geld is maar geld. Het is bovendien al jaren crisis dus ladingen mensen beleven hetzelfde. Tijd voor een attitude make over!
JIj voelt je arm en laat de premisse 'weinig geld' je leven, houding en toekomst bepalen. Geld is maar geld. Het is bovendien al jaren crisis dus ladingen mensen beleven hetzelfde. Tijd voor een attitude make over!
dinsdag 16 april 2013 om 23:24
quote:Sakara schreef op 16 april 2013 @ 23:21:
[...]
Had de rest dan wel een computer en mooie kleren? Niet dus. De tijden zijn veranderd. Als je er niet uitziet als 10 miljoen doe je niet mee op de universiteit.
Zit jij in Beverly Hills op school?
Want dan snap ik het hoor
Verder kom ik dit soort verhalen echt nooit tegen
Wel:
Ik moet nog een week met ¤7,50
[...]
Had de rest dan wel een computer en mooie kleren? Niet dus. De tijden zijn veranderd. Als je er niet uitziet als 10 miljoen doe je niet mee op de universiteit.
Zit jij in Beverly Hills op school?
Want dan snap ik het hoor
Verder kom ik dit soort verhalen echt nooit tegen
Wel:
Ik moet nog een week met ¤7,50
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
dinsdag 16 april 2013 om 23:24
quote:Sakara schreef op 16 april 2013 @ 23:21:
[...]
Had de rest dan wel een computer en mooie kleren? Niet dus. De tijden zijn veranderd. Als je er niet uitziet als 10 miljoen doe je niet mee op de universiteit.Mag ik vragen wat voor studie je doet? En waar koop jij dan nu je kleren? Zelfs bij de C&A hebben ze best wel hippe kleren, ja ook voor de vrouw met een maatje meer....Je moet alleen goed zoeken. En wat denk je van Marktplaats?
[...]
Had de rest dan wel een computer en mooie kleren? Niet dus. De tijden zijn veranderd. Als je er niet uitziet als 10 miljoen doe je niet mee op de universiteit.Mag ik vragen wat voor studie je doet? En waar koop jij dan nu je kleren? Zelfs bij de C&A hebben ze best wel hippe kleren, ja ook voor de vrouw met een maatje meer....Je moet alleen goed zoeken. En wat denk je van Marktplaats?
dinsdag 16 april 2013 om 23:24
Ja hoor, een deel van 'de rest' had ook mooie kleren, een toelage, een MS dos computer, of ging met vakantie. Ik toevallig niet. Zo was het nu eenmaal. Zij geluk, ik pech. En met mij net zoveel anderen. Er zijn altijd mensen die rijker zijn dan anderen, zo is het leven, wen er maar vast aan. Het mooie is dat je er met hard werken zelf vaak verandering of verbetering in kan aanbrengen, met zeuren kom je geen steek verder. Je stelt je gruwelijk aan.
dinsdag 16 april 2013 om 23:25
quote:LouisaVuitton schreef op 16 april 2013 @ 23:24:
[...]
Mag ik vragen wat voor studie je doet? En waar koop jij dan nu je kleren? Zelfs bij de C&A hebben ze best wel hippe kleren, ja ook voor de vrouw met een maatje meer....Je moet alleen goed zoeken. En wat denk je van Marktplaats?ja bedoel ik, nu heb je marktplaats, wij gingen vroeger naar het Leger des Heils. Niet hip, wel noodzakelijk
[...]
Mag ik vragen wat voor studie je doet? En waar koop jij dan nu je kleren? Zelfs bij de C&A hebben ze best wel hippe kleren, ja ook voor de vrouw met een maatje meer....Je moet alleen goed zoeken. En wat denk je van Marktplaats?ja bedoel ik, nu heb je marktplaats, wij gingen vroeger naar het Leger des Heils. Niet hip, wel noodzakelijk
dinsdag 16 april 2013 om 23:25
quote:Sakara schreef op 16 april 2013 @ 23:17:
[...]
Armoede is relatiefEn dat is altijd zo geweest. Al in de middeleeuwen was een rijke boer nog altijd armer dan de kasteelheer.quote:en met dat Facebook erbij is het voor sommige mensen er niet leuker op geworden.Ook dat is altijd al zo geweest, ook voor Facebook. Vroeger zag je in de kerk wie goed in de slappe was zat en wie niet. Was ook niet leuk voor de arme mensen.quote:Lijkt wel alsof alles beter, leuker, duurder moet. Allemaal om te laten zien aan anderen hoe goed je het wel niet hebt.
Dan doe je dat toch niet? Niemand die je verplicht om geld uit te geven dat je niet hebt. En als je dingen wil kopen die je niet kunt betalen, dan zoek je een andere/nieuwe/betere baan.
Jij kunt en mag studeren. Je moet het kennelijk wel zelf betalen. Heb je enig idee wat een privilege het is om te kunnen en mogen studeren? Heb je enig idee wat voor invloed dat heeft op jouw eigen toekomst? Besef je überhaupt wel wat voor invloed jij zelf kunt uitoefenen op jouw eigen toekomst?
Je doet alsof de rest van de wereld verwend was en jij niet. Maar qua verwend gedrag heb je zo te zien de schade ruimschoots ingehaald. Bah.
[...]
Armoede is relatiefEn dat is altijd zo geweest. Al in de middeleeuwen was een rijke boer nog altijd armer dan de kasteelheer.quote:en met dat Facebook erbij is het voor sommige mensen er niet leuker op geworden.Ook dat is altijd al zo geweest, ook voor Facebook. Vroeger zag je in de kerk wie goed in de slappe was zat en wie niet. Was ook niet leuk voor de arme mensen.quote:Lijkt wel alsof alles beter, leuker, duurder moet. Allemaal om te laten zien aan anderen hoe goed je het wel niet hebt.
Dan doe je dat toch niet? Niemand die je verplicht om geld uit te geven dat je niet hebt. En als je dingen wil kopen die je niet kunt betalen, dan zoek je een andere/nieuwe/betere baan.
Jij kunt en mag studeren. Je moet het kennelijk wel zelf betalen. Heb je enig idee wat een privilege het is om te kunnen en mogen studeren? Heb je enig idee wat voor invloed dat heeft op jouw eigen toekomst? Besef je überhaupt wel wat voor invloed jij zelf kunt uitoefenen op jouw eigen toekomst?
Je doet alsof de rest van de wereld verwend was en jij niet. Maar qua verwend gedrag heb je zo te zien de schade ruimschoots ingehaald. Bah.
dinsdag 16 april 2013 om 23:25
quote:Sakara schreef op 16 april 2013 @ 22:47:
] Hij snapt niet dat mijn ouders geen geld hebben, is erg egoïstisch en wordt altijd financieel geholpen door mijn ouders. Mijn andere broer en zus zijn goed terecht gekomen en verdienen bovenmodaal, zij hebben mijn ouders wat geld geleend.
.
ff kijken broer A wordt financieel geholpen door je ouders terwijl broer b en zus geld lenen aan je ouders? Vreemd!
Verder schrijf je dat je niet wilt dat je ouders je studie en studieboeken betalen net zoals ze voor je broers en zus hebben gedaan, zoals ze hebben aangeboden omdat je niet wilt dat ze hiervoor krom liggen. Maar je schrijft ook direct, ze laten al snel het onderwerp liggen. Dat vind ik toch wel erg slachtofferig klinken hoor. Wat verwacht je dan van ze? Moeten ze je elke keer bedanken? Overhalen van mening te veranderen?
Echt het is naar dat je zelfs moest verlangen naar een appel maar je bent dat kleine meisje niet meer en bent nu een volwassen vrouw en kan zelf zorgen voor je appels en je peren. Jouw idee van hoe de wereld eruit hoort te zien is niet reëel.
Je laat het ook lijken alsof je het heel zwaar hebt omdat je geen geld kan lenen bij je ouders indien nodig maar tja er zijn zoveel mensen die dat niet konden op jouw leeftijd. Ik ook niet want mijn vader en moeder waren toen al dood en zo heeft ieder huisje zijn kruisje. Neem wat afstand van je ouders wat je financiën en verwachtingen betreft. Nu is nu en toen was toen.
] Hij snapt niet dat mijn ouders geen geld hebben, is erg egoïstisch en wordt altijd financieel geholpen door mijn ouders. Mijn andere broer en zus zijn goed terecht gekomen en verdienen bovenmodaal, zij hebben mijn ouders wat geld geleend.
.
ff kijken broer A wordt financieel geholpen door je ouders terwijl broer b en zus geld lenen aan je ouders? Vreemd!
Verder schrijf je dat je niet wilt dat je ouders je studie en studieboeken betalen net zoals ze voor je broers en zus hebben gedaan, zoals ze hebben aangeboden omdat je niet wilt dat ze hiervoor krom liggen. Maar je schrijft ook direct, ze laten al snel het onderwerp liggen. Dat vind ik toch wel erg slachtofferig klinken hoor. Wat verwacht je dan van ze? Moeten ze je elke keer bedanken? Overhalen van mening te veranderen?
Echt het is naar dat je zelfs moest verlangen naar een appel maar je bent dat kleine meisje niet meer en bent nu een volwassen vrouw en kan zelf zorgen voor je appels en je peren. Jouw idee van hoe de wereld eruit hoort te zien is niet reëel.
Je laat het ook lijken alsof je het heel zwaar hebt omdat je geen geld kan lenen bij je ouders indien nodig maar tja er zijn zoveel mensen die dat niet konden op jouw leeftijd. Ik ook niet want mijn vader en moeder waren toen al dood en zo heeft ieder huisje zijn kruisje. Neem wat afstand van je ouders wat je financiën en verwachtingen betreft. Nu is nu en toen was toen.
dinsdag 16 april 2013 om 23:27
dinsdag 16 april 2013 om 23:27
Ehh dan vraag ik me wel af wat voor uni dat is. Ik zie elke dag studenten nl op de uni en het klopt hier iig niet.
Het is jouw beeld ervan en wat jij denkt te zien. Geld is relatief.
Maar goed, ik ben zelf niet zo gevoelig voir materiele zaken van anderen. Ik maak me echter wel zorgen over geld, terwijl ik wel weet dat ik de boel goed regel en leef binnen mijn budget.
Het is jouw beeld ervan en wat jij denkt te zien. Geld is relatief.
Maar goed, ik ben zelf niet zo gevoelig voir materiele zaken van anderen. Ik maak me echter wel zorgen over geld, terwijl ik wel weet dat ik de boel goed regel en leef binnen mijn budget.
dinsdag 16 april 2013 om 23:28
quote:Sakara schreef op 16 april 2013 @ 23:21:
[...]
Had de rest dan wel een computer en mooie kleren? Niet dus. De tijden zijn veranderd. Als je er niet uitziet als 10 miljoen doe je niet mee op de universiteit.
Nou, wij hebben dan HBO-stagiaires en af en toe een verdwaalde gast van de uni, maar de 'armoedige student' zie ik toch vaak hoor. En echt geen dispuuttrutjes die de stufi hebben verzopen in het café.
Die met markeerstiften hun gympen bijkleuren, die zo blij zijn dat ze vrijdagavond mee kunnen rijden na afloop van een buitenschoolse activiteit (want week- OV en geen geld voor de bus/trein). Of die niet meegaan op excursies omdat je erachter komt dat ze geen geld meer hebben voor een slaapzak en kleine reisbenodigdheden.
En de tape-it laptops zie ik ook vaak .
[...]
Had de rest dan wel een computer en mooie kleren? Niet dus. De tijden zijn veranderd. Als je er niet uitziet als 10 miljoen doe je niet mee op de universiteit.
Nou, wij hebben dan HBO-stagiaires en af en toe een verdwaalde gast van de uni, maar de 'armoedige student' zie ik toch vaak hoor. En echt geen dispuuttrutjes die de stufi hebben verzopen in het café.
Die met markeerstiften hun gympen bijkleuren, die zo blij zijn dat ze vrijdagavond mee kunnen rijden na afloop van een buitenschoolse activiteit (want week- OV en geen geld voor de bus/trein). Of die niet meegaan op excursies omdat je erachter komt dat ze geen geld meer hebben voor een slaapzak en kleine reisbenodigdheden.
En de tape-it laptops zie ik ook vaak .
dinsdag 16 april 2013 om 23:30
dinsdag 16 april 2013 om 23:31
Overgewicht, een grauw uiterlijk. Dat is gratis op te lossen. Een stevige ochtendeandeling en de natuur verschaft je een gezonde blos en je verbrandt nog fijn wat extra calorieën.
Armoede is relatief zeg je. Dat klopt als een bus.
Ik denk dat het voor jou misschien lastig is om je eigen armoede te relativeren.
Tuintjes van anderen zullen altijd groener gras hebben als je je daar druk om maakt.
Ik hoop echt dat je afstand kunt nemen van de negativiteit die je hier nu uitstraalt en je kunt focussen op de leuke en fijne dingen nu in je leven.
Het zou zonde zijn als je er over tien jaar achter komt dat je nu eigenlijk heel gelukkig had kunnen zijn.
Armoede is relatief zeg je. Dat klopt als een bus.
Ik denk dat het voor jou misschien lastig is om je eigen armoede te relativeren.
Tuintjes van anderen zullen altijd groener gras hebben als je je daar druk om maakt.
Ik hoop echt dat je afstand kunt nemen van de negativiteit die je hier nu uitstraalt en je kunt focussen op de leuke en fijne dingen nu in je leven.
Het zou zonde zijn als je er over tien jaar achter komt dat je nu eigenlijk heel gelukkig had kunnen zijn.
