Psyche
alle pijlers
Leven in armoede
dinsdag 16 april 2013 om 22:47
Ik ben even heel verdrietig want er komt opeens een hoop pijn en verdriet boven waarvan ik me niet eens bewust was dat ik dat had. In de jaren heb ik geleerd me te verbijten, het verdriet te verdragen.
De reden dat ik mij verdrietig voel is dat ik me realiseerde dat ik zeker sinds mijn pubertijd, geleefd heb onder het juk van armoede. Als een zwaar anker zat en zit het om mijn gezin heen. Mijn ouders waren oorspronkelijk welvarende hardwerkende mensen met een hoge baan, ze hebben HBO en WO gedaan. In mijn kindertijd ben ik niks tekort gekomen.
Toen is mijn moeder arbeidsongeschikt geraakt en moest mijn vader het wiel alleen trekken want mijn moeder bleef in haar uitkering, ze vond het wel prima zo (dat kon toen nog).
Mijn vader bleek jarenlang een beeld te scheppen wat niet helemaal klopte. Zijn bedrijf wat ooit succesvol was had al jaren geen inkomsten meer. Hij had een rare constructie bedacht om het vol te houden, 'want die opdracht zou wel komen, echt waar'. Mijn moeder interesseerde zich niet in de financiën, sowieso betaalde mijn vader toch voor alles en ze moest niet zeuren het zou wel goed komen.
Nu moeten zij al jaren een schuld terugbetalen aan de belastingdienst. Dit komt omdat mijn vader jarenlang niet zijn inkomsten heeft opgegeven door die rare constructie om tijd te rekken.
Mijn ouders betalen het netjes af, elke cent van hun pensioen waar ze hard voor gewerkt hebben gaat er naartoe.
Ondertussen merk ik steeds meer dat ik ondertussen een knauw meegekregen heb. Ik weet niet meer wat het is om geen financiële zorgen te hebben, om me niet medeverantwoordelijk te voelen voor de financiën. Er zijn tijden geweest dat ik honger had, en dat we heel zuinig met eten kopen moesten doen. Toen zat ik op het gymnasium tussen de verwende kindjes, op zich wel raar dus. Als mijn docent een appel at, snakte ik naar die appel soms.
Mijn ouders voelen zich super schuldig maar hebben ook zoiets van: je hebt geen geld nodig om gelukkig te zijn. En op zich ben ik ook best gelukkig. Ik heb weinig nodig.
De momenten waarin ik zelf in financiële nood zit, zijn echter wel erg zwaar. Ik weet dat ik nooit om geld zou kunnen vragen omdat ze dat gewoon niet hebben. Mijn broer hebben ze in het verleden wel vaak wat geleend maar toen ik eenmaal wat ouder was kon dit nooit.
Mijn broers en zussen hebben ze wel in weelde op kunnen voeden. Mijn broer heeft nog net het laatste staartje meegekregen maar is er nog goed afgekomen. Hij snapt niet dat mijn ouders geen geld hebben, is erg egoïstisch en wordt altijd financieel geholpen door mijn ouders. Mijn andere broer en zus zijn goed terecht gekomen en verdienen bovenmodaal, zij hebben mijn ouders wat geld geleend.
Mijn ouders vinden dat ik in principe recht heb op hetzelfde als wat mijn broers en zussen hebben gekregen (collegegeld en studieboeken), maar ik weet dat ze hiervoor krom moeten liggen, dus ik doe het niet. Ze laten al gauw snel het onderwerp liggen.
Ik leen dit dus gewoon of betaal alles uit eigen zak.
Ik zie er sjofel uit als ik heel eerlijk ben en ik heb wat overgewicht. Ik zie er vaak moe en grauw uit en je kan zien dat ik het moeilijk heb gehad. Mijn kleren zijn uitgelubberd. Als ik kijk naar mijn medestudenten (ben bijna klaar met mijn WO opleiding) dan steek ik af. Er wordt op mij neergekeken en mensen denken dat ik geen gevoel voor mode heb. Ik heb er echter gewoon het geld niet voor.
Mijn ouders snappen niet hoe de wereld nu in elkaar zit. Dat de ouders van mijn vrienden luxe backpackjaren voor hen betalen. Dat ze met hen naar locaties als Nepal en Amerika gaan. Dat iedereen met een apple laptop en daarnaast hun ipad in de klas zit.
Ik heb nu zelf geld gespaard voor zo'n reis (mijn droomwens) maar iets houdt mij al jaren tegen: het voelt alsof ik er geen recht op heb. Mijn ouders vinden het sowieso een belachelijk idee, er zal wel wat mis met me zijn... Dat gebruik je toch voor de volgende tegenslag? zeggen ze. En dan ga ik toch weer niet, en dan gaat de kans voorbij en besteed ik het geld aan andere dingen, eten enzo. Langzaamaan daalt de stapel geld dan weer.
Ik voel me gevangen in de armoede waarin ik nu al 10 jaar leef. Ik voel me gevangen als jongere in een wereld waarin alles bij anderen maar lijkt te kunnen en ik scheef aangekeken wordt dat ik dat niet heb.
Ik gun anderen alles en lach erbij, maar ergens doet het blijkbaar pijn (anders voelde ik dat net niet opeens). Pijn dat ik in deze situatie heb moeten leven. Schaamte dat mijn ouders niet echt voor mij hebben kunnen zorgen zoals dat zou moeten en de pijn die er is dat ik mijn ouders überhaupt hiervan de schuld durf te geven. Dat leven voor mij als vechten en overleven voelt, vechten om uit deze k*tsituatie te komen! Dat elke dag een struggle is, maar dat ik wel denk: dit is een stap in mijn nieuwe toekomst zonder geldzorgen en waarbij ik rijk en hoogopgeleid en mee kan doen.
Maar stiekem weet ik dat ik dit nooit achter kan laten. Want over elk luxeproduct wat ik koop voel ik me schuldig. Dit zou ik niet moeten hebben. De armoede zit in me, het zit tot in het diepste van mijn bot en ik ben bang dat het geld er straks dan wel zal zijn (ik wil de rest van mijn leven fulltime werken, mijn kinderen zal het aan niets ontkomen) maar in mijn hart zal ik altijd 'arm' zijn.
En dat doet pijn.
Het enige wat troost biedt is de gedachte: wacht maar, straks ben ik net zo rijk en gelukkig als jullie.
De reden dat ik mij verdrietig voel is dat ik me realiseerde dat ik zeker sinds mijn pubertijd, geleefd heb onder het juk van armoede. Als een zwaar anker zat en zit het om mijn gezin heen. Mijn ouders waren oorspronkelijk welvarende hardwerkende mensen met een hoge baan, ze hebben HBO en WO gedaan. In mijn kindertijd ben ik niks tekort gekomen.
Toen is mijn moeder arbeidsongeschikt geraakt en moest mijn vader het wiel alleen trekken want mijn moeder bleef in haar uitkering, ze vond het wel prima zo (dat kon toen nog).
Mijn vader bleek jarenlang een beeld te scheppen wat niet helemaal klopte. Zijn bedrijf wat ooit succesvol was had al jaren geen inkomsten meer. Hij had een rare constructie bedacht om het vol te houden, 'want die opdracht zou wel komen, echt waar'. Mijn moeder interesseerde zich niet in de financiën, sowieso betaalde mijn vader toch voor alles en ze moest niet zeuren het zou wel goed komen.
Nu moeten zij al jaren een schuld terugbetalen aan de belastingdienst. Dit komt omdat mijn vader jarenlang niet zijn inkomsten heeft opgegeven door die rare constructie om tijd te rekken.
Mijn ouders betalen het netjes af, elke cent van hun pensioen waar ze hard voor gewerkt hebben gaat er naartoe.
Ondertussen merk ik steeds meer dat ik ondertussen een knauw meegekregen heb. Ik weet niet meer wat het is om geen financiële zorgen te hebben, om me niet medeverantwoordelijk te voelen voor de financiën. Er zijn tijden geweest dat ik honger had, en dat we heel zuinig met eten kopen moesten doen. Toen zat ik op het gymnasium tussen de verwende kindjes, op zich wel raar dus. Als mijn docent een appel at, snakte ik naar die appel soms.
Mijn ouders voelen zich super schuldig maar hebben ook zoiets van: je hebt geen geld nodig om gelukkig te zijn. En op zich ben ik ook best gelukkig. Ik heb weinig nodig.
De momenten waarin ik zelf in financiële nood zit, zijn echter wel erg zwaar. Ik weet dat ik nooit om geld zou kunnen vragen omdat ze dat gewoon niet hebben. Mijn broer hebben ze in het verleden wel vaak wat geleend maar toen ik eenmaal wat ouder was kon dit nooit.
Mijn broers en zussen hebben ze wel in weelde op kunnen voeden. Mijn broer heeft nog net het laatste staartje meegekregen maar is er nog goed afgekomen. Hij snapt niet dat mijn ouders geen geld hebben, is erg egoïstisch en wordt altijd financieel geholpen door mijn ouders. Mijn andere broer en zus zijn goed terecht gekomen en verdienen bovenmodaal, zij hebben mijn ouders wat geld geleend.
Mijn ouders vinden dat ik in principe recht heb op hetzelfde als wat mijn broers en zussen hebben gekregen (collegegeld en studieboeken), maar ik weet dat ze hiervoor krom moeten liggen, dus ik doe het niet. Ze laten al gauw snel het onderwerp liggen.
Ik leen dit dus gewoon of betaal alles uit eigen zak.
Ik zie er sjofel uit als ik heel eerlijk ben en ik heb wat overgewicht. Ik zie er vaak moe en grauw uit en je kan zien dat ik het moeilijk heb gehad. Mijn kleren zijn uitgelubberd. Als ik kijk naar mijn medestudenten (ben bijna klaar met mijn WO opleiding) dan steek ik af. Er wordt op mij neergekeken en mensen denken dat ik geen gevoel voor mode heb. Ik heb er echter gewoon het geld niet voor.
Mijn ouders snappen niet hoe de wereld nu in elkaar zit. Dat de ouders van mijn vrienden luxe backpackjaren voor hen betalen. Dat ze met hen naar locaties als Nepal en Amerika gaan. Dat iedereen met een apple laptop en daarnaast hun ipad in de klas zit.
Ik heb nu zelf geld gespaard voor zo'n reis (mijn droomwens) maar iets houdt mij al jaren tegen: het voelt alsof ik er geen recht op heb. Mijn ouders vinden het sowieso een belachelijk idee, er zal wel wat mis met me zijn... Dat gebruik je toch voor de volgende tegenslag? zeggen ze. En dan ga ik toch weer niet, en dan gaat de kans voorbij en besteed ik het geld aan andere dingen, eten enzo. Langzaamaan daalt de stapel geld dan weer.
Ik voel me gevangen in de armoede waarin ik nu al 10 jaar leef. Ik voel me gevangen als jongere in een wereld waarin alles bij anderen maar lijkt te kunnen en ik scheef aangekeken wordt dat ik dat niet heb.
Ik gun anderen alles en lach erbij, maar ergens doet het blijkbaar pijn (anders voelde ik dat net niet opeens). Pijn dat ik in deze situatie heb moeten leven. Schaamte dat mijn ouders niet echt voor mij hebben kunnen zorgen zoals dat zou moeten en de pijn die er is dat ik mijn ouders überhaupt hiervan de schuld durf te geven. Dat leven voor mij als vechten en overleven voelt, vechten om uit deze k*tsituatie te komen! Dat elke dag een struggle is, maar dat ik wel denk: dit is een stap in mijn nieuwe toekomst zonder geldzorgen en waarbij ik rijk en hoogopgeleid en mee kan doen.
Maar stiekem weet ik dat ik dit nooit achter kan laten. Want over elk luxeproduct wat ik koop voel ik me schuldig. Dit zou ik niet moeten hebben. De armoede zit in me, het zit tot in het diepste van mijn bot en ik ben bang dat het geld er straks dan wel zal zijn (ik wil de rest van mijn leven fulltime werken, mijn kinderen zal het aan niets ontkomen) maar in mijn hart zal ik altijd 'arm' zijn.
En dat doet pijn.
Het enige wat troost biedt is de gedachte: wacht maar, straks ben ik net zo rijk en gelukkig als jullie.
woensdag 17 april 2013 om 13:32
Geen geld voor een appel hebben maar wel overgewicht, meerdere katten en sparen voor een droomreis? Goh, moeten we nou medelijden met je hebben? Zoek een baan, zou ik zeggen.
En je maakt mij niet wijs dat tegenwoordig alle studenten een iPad en Apple laptop hebben en op wereldreis gaan en dat ook nog allemaal maar krijgen van hun ouders. Ik ken meerdere studenten en de meeste zijn net zo "arm" als ik in die tijd. Maar ze werken wel hard naast hun studie en dat kunnen we van jou geloof ik niet zeggen.
En je maakt mij niet wijs dat tegenwoordig alle studenten een iPad en Apple laptop hebben en op wereldreis gaan en dat ook nog allemaal maar krijgen van hun ouders. Ik ken meerdere studenten en de meeste zijn net zo "arm" als ik in die tijd. Maar ze werken wel hard naast hun studie en dat kunnen we van jou geloof ik niet zeggen.
woensdag 17 april 2013 om 18:50
@Sakara: ik denk dat je zelf heel goed aanvoelt dat je hier een dikke overtuiging mee hebt genomen vanuit die "jaren in financieel gebrek"..
Voor sommige mensen is deze angst (voor tekort, voor armoede, voor afhankelijk moeten zijn van overheid of uitkering oid) een motief om te sparen, veel te verdienen, en hoeveel ze ook ooit aan overvloed creeren, die angst is daarmee niet weg. Ze blijven dan zuinig en zelfs gierig, omdat ze er niet van kunnen genieten en ook niet zorgt dat ze zich relaxt voelen.
Dus de reden voor die angst is dan wel opgeheven, maar de angst is nooit aangepakt, alleen de symptomen/evt gevolgen weggenomen.
Denk dat je dit wel degelijk kan of moet aanpakken, om dit kwijt te raken.
Je ziet ook inmiddels wat je wil zien: ofwel je vriendenkring bestaat uit een kleine minderheid jongeren die zo leeft en zulke ouders heeft die dat allemaal bekostigen, of je ziet wat je wil zien en de meerderheid niet van studenten die het net redt met bijbaantjes, 2e hands kleding en spullen, enz..
Als je je gaat meten naar de hele andere kant als waar je zelf staat, zal je idd alleen maar tekortgedaan voelen en ontevreden zijn, je ouders diep in je hart kwalijk nemen, enz. Ouders hebben niet de plicht je te voorzien van merkkleding, Ipads, enz, je hebt dus ook geen geboorterecht op zo'n leven, helaas, maar waar.
Ergens daartussenin ligt wat je van ouders mag verwachten en dan nog, zij zijn ook mensen, zijn niet foutloos, en wie zonder zonden is werpe de eerste steen. Ik hoop niet dat jouw kinderen je je zwakheden ooit zo zullen aanrekenen. Ouders zijn niet perfect en jij bent dat evenmin. Ook jij hebt (blijkbaar) een donkere kant, die minder fraai is. Verongelijktheid staat niemand aantrekkelijk..
Je kan zelf een hoop doen aan wat je tekortgekomen bent in je jeugd, en je kan maar beter spullen tekortkomen dan liefde en een voorbeeld van ouders die zich van alles ontzeggen om hun schulden (lees: fouten uit verleden) op te lossen. Die de consequenties daarvan niet proberen te ontlopen of goed te praten, maar hun verantwoordelijkheid nemen voor hun "verkeerde" beslissingen van ooit, toen ze onbezonnen waren, of bang, niet meer wisten wat te doen of hoe dat te stoppen.
Ik hoop dat ipv verwijtend over ze te denken, je ooit gaat inzien dat ook zij het product van hun genen/opvoeding en ervaringen zijn en iig dingen geprobeerd hebben, verkeerd ingeschat, te laat ingegrepen misschien, maar wel alsnog zo goed en kwaad als mogelijk is weer recht te zetten en op de blaren te zitten. Ik kan daar alleen maar heel veel respect voor hebben.
Dat jij daar ook gevolgen van meegekregen hebt, is heel vervelend (en nooit hun bedoeling geweest), maar zal je als volwassene zelf mee moeten dealen. Verwerken dus van al die gevoelens van tekortgekomen zijn, van jaloezie naar andere broers en zussen die nog wel in weelde opgroeiden en de lessen hieruit leren (die zij misschien daardoor weer niet meegekregen hebben).
Jammere is dat jij niet begrepen hebt dat waardigheid in andere dingen zit dan reizen, geld, status, uiterlijk en Ipads, want ik vind dat jouw ouders het waardig doen (nu) en met opgeheven hoofd in de spiegel kunnen kijken.
Je bent gefixeerd op materiele en uiterlijke zaken, en ik zou je willen vertellen: daar gaat het niet om in het leven volgens mij. Dat is je zelfbeeld waar je dan belang aan hecht: wat anderen vinden, wat anderen doen of zouden doen, wat anderen belangrijk vinden, het "meedoen".. en dat is maar een oppervlakkig iets, en daar kom je hopelijk nog wel achter. Je bent nu nog jong en dat hele "mee kunnen doen" lijkt dan zo belangrijk allemaal. Maar uiteindelijk word je toch gewaardeerd om wie je bent en niet wat je hebt (mag je hopen iig).
Enne: jawel hoor, als je weinig geld hebt heb je meer kans op dikker zijn dan anderen, omdat je dan minder gezonde dingen koopt (die immers goedkoper zijn en ook "vullen"), fruit en groente is vaak duurder dan een zakje chips, enz.
Het leven was misschien een stuk makkelijker geweest als je ouders genoeg of veel geld hadden gehad, maar je kan ook leren van andermans "fouten" en dan zijn het levenslessen die jij misschien niet hoeft mee te maken in eigen volwassen leven.. Mits je er dus de juiste conclusies aan verbindt en de essentie eruit haalt.
Niemand heeft beloofd of gegarandeerd dat je leven makkelijk en gelukkig zou zijn, hooguit gewenst. En soms kan je het lot zelf een handje helpen, door zelf alvast een (bij)baan te nemen of andere keuzes te maken, waardoor je invloed hebt op je situatie.
Men zegt nu dat je geluksgevoelens voor 40% door aanleg/jeugd bepaald wordt, 20% door omstandigheden waar je niks aan kan doen/veranderen, en dus nog 40% over wat je eigen inbreng is in het leven, in dingen veranderen, aanpakken, wat je dus met die gegeven aanleg en omstandigheden doet.
Het "maakbare" gaat dan verder dan die 40%, omdat als jij straks klaar bent met je studie die 20% dan wel niet helemaal in de hand hebt, maar wel kan beinvloeden door de keuzes die je maakt (nu geen baan en straks misschien wel). Dan wordt die 20% dus misschien ook stukken beter.
Ik denk wel dat je die oude overtuigingen uit je systeem moet zien te krijgen (psych/coach oid) omdat ze je blokkeren en belemmeren in je vermogen om te genieten en relaxen als je omstandigheden eenmaal verbeteren. Ook daar kan je dus wat aan doen tzt en op die manier zelfs die 40% aanleg/jeugd ten goede keren (anders programmeren van je ervaringen en tekorten)..
Voor sommige mensen is deze angst (voor tekort, voor armoede, voor afhankelijk moeten zijn van overheid of uitkering oid) een motief om te sparen, veel te verdienen, en hoeveel ze ook ooit aan overvloed creeren, die angst is daarmee niet weg. Ze blijven dan zuinig en zelfs gierig, omdat ze er niet van kunnen genieten en ook niet zorgt dat ze zich relaxt voelen.
Dus de reden voor die angst is dan wel opgeheven, maar de angst is nooit aangepakt, alleen de symptomen/evt gevolgen weggenomen.
Denk dat je dit wel degelijk kan of moet aanpakken, om dit kwijt te raken.
Je ziet ook inmiddels wat je wil zien: ofwel je vriendenkring bestaat uit een kleine minderheid jongeren die zo leeft en zulke ouders heeft die dat allemaal bekostigen, of je ziet wat je wil zien en de meerderheid niet van studenten die het net redt met bijbaantjes, 2e hands kleding en spullen, enz..
Als je je gaat meten naar de hele andere kant als waar je zelf staat, zal je idd alleen maar tekortgedaan voelen en ontevreden zijn, je ouders diep in je hart kwalijk nemen, enz. Ouders hebben niet de plicht je te voorzien van merkkleding, Ipads, enz, je hebt dus ook geen geboorterecht op zo'n leven, helaas, maar waar.
Ergens daartussenin ligt wat je van ouders mag verwachten en dan nog, zij zijn ook mensen, zijn niet foutloos, en wie zonder zonden is werpe de eerste steen. Ik hoop niet dat jouw kinderen je je zwakheden ooit zo zullen aanrekenen. Ouders zijn niet perfect en jij bent dat evenmin. Ook jij hebt (blijkbaar) een donkere kant, die minder fraai is. Verongelijktheid staat niemand aantrekkelijk..
Je kan zelf een hoop doen aan wat je tekortgekomen bent in je jeugd, en je kan maar beter spullen tekortkomen dan liefde en een voorbeeld van ouders die zich van alles ontzeggen om hun schulden (lees: fouten uit verleden) op te lossen. Die de consequenties daarvan niet proberen te ontlopen of goed te praten, maar hun verantwoordelijkheid nemen voor hun "verkeerde" beslissingen van ooit, toen ze onbezonnen waren, of bang, niet meer wisten wat te doen of hoe dat te stoppen.
Ik hoop dat ipv verwijtend over ze te denken, je ooit gaat inzien dat ook zij het product van hun genen/opvoeding en ervaringen zijn en iig dingen geprobeerd hebben, verkeerd ingeschat, te laat ingegrepen misschien, maar wel alsnog zo goed en kwaad als mogelijk is weer recht te zetten en op de blaren te zitten. Ik kan daar alleen maar heel veel respect voor hebben.
Dat jij daar ook gevolgen van meegekregen hebt, is heel vervelend (en nooit hun bedoeling geweest), maar zal je als volwassene zelf mee moeten dealen. Verwerken dus van al die gevoelens van tekortgekomen zijn, van jaloezie naar andere broers en zussen die nog wel in weelde opgroeiden en de lessen hieruit leren (die zij misschien daardoor weer niet meegekregen hebben).
Jammere is dat jij niet begrepen hebt dat waardigheid in andere dingen zit dan reizen, geld, status, uiterlijk en Ipads, want ik vind dat jouw ouders het waardig doen (nu) en met opgeheven hoofd in de spiegel kunnen kijken.
Je bent gefixeerd op materiele en uiterlijke zaken, en ik zou je willen vertellen: daar gaat het niet om in het leven volgens mij. Dat is je zelfbeeld waar je dan belang aan hecht: wat anderen vinden, wat anderen doen of zouden doen, wat anderen belangrijk vinden, het "meedoen".. en dat is maar een oppervlakkig iets, en daar kom je hopelijk nog wel achter. Je bent nu nog jong en dat hele "mee kunnen doen" lijkt dan zo belangrijk allemaal. Maar uiteindelijk word je toch gewaardeerd om wie je bent en niet wat je hebt (mag je hopen iig).
Enne: jawel hoor, als je weinig geld hebt heb je meer kans op dikker zijn dan anderen, omdat je dan minder gezonde dingen koopt (die immers goedkoper zijn en ook "vullen"), fruit en groente is vaak duurder dan een zakje chips, enz.
Het leven was misschien een stuk makkelijker geweest als je ouders genoeg of veel geld hadden gehad, maar je kan ook leren van andermans "fouten" en dan zijn het levenslessen die jij misschien niet hoeft mee te maken in eigen volwassen leven.. Mits je er dus de juiste conclusies aan verbindt en de essentie eruit haalt.
Niemand heeft beloofd of gegarandeerd dat je leven makkelijk en gelukkig zou zijn, hooguit gewenst. En soms kan je het lot zelf een handje helpen, door zelf alvast een (bij)baan te nemen of andere keuzes te maken, waardoor je invloed hebt op je situatie.
Men zegt nu dat je geluksgevoelens voor 40% door aanleg/jeugd bepaald wordt, 20% door omstandigheden waar je niks aan kan doen/veranderen, en dus nog 40% over wat je eigen inbreng is in het leven, in dingen veranderen, aanpakken, wat je dus met die gegeven aanleg en omstandigheden doet.
Het "maakbare" gaat dan verder dan die 40%, omdat als jij straks klaar bent met je studie die 20% dan wel niet helemaal in de hand hebt, maar wel kan beinvloeden door de keuzes die je maakt (nu geen baan en straks misschien wel). Dan wordt die 20% dus misschien ook stukken beter.
Ik denk wel dat je die oude overtuigingen uit je systeem moet zien te krijgen (psych/coach oid) omdat ze je blokkeren en belemmeren in je vermogen om te genieten en relaxen als je omstandigheden eenmaal verbeteren. Ook daar kan je dus wat aan doen tzt en op die manier zelfs die 40% aanleg/jeugd ten goede keren (anders programmeren van je ervaringen en tekorten)..
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 17 april 2013 om 23:44
Jaren 80 had niemand een Apple of I phone. Mijn kamer werd verwarmd met een kachel, de gedeelde telefoon hing in de gang (met snoer en tikkenteller) de Hogeschool had computers, niemand die er een thuis had staan, merkkleding was er wel, maar wij hadden die niet, gaven daar ook geen van allen om. Ik had een klein zwart/wit televisie die nog van oma was geweest, mijn vervoer was een fiets, aan het eind van de maand aten we tosti's, wentelteefjes of pannenkoeken. We organiseerden avondtjes thuis. de werkloosheid was hoog, Onze ouders vonden ons gelukkig niet zielig, die hadden immers de ellende van de oorlog en de watersnoodramp meegemaakt, als we al durfden te klagen hadden we al een draai om ons oren te pakken.
En als je 24 bent t.o. heb je al ruimschoots de de leeftijd om zelf verantwoordelijk te ziijn voor je leven. Dus stop met jammeren over je jeugd en ouders, maak je studie af, zoek een baan, gebruik je spaargeld voor leuke kleding, een Apple, de kapper etc. want reizen ga je toch niet doen als je al een keer een ticket in huis hebt gehad en weer ingeruild hebt. . En koop een mooi boeket bloemen voor je zus die kanker heeft, en wees dankbaar dat jouw lichaam wel gezond is.
En als je 24 bent t.o. heb je al ruimschoots de de leeftijd om zelf verantwoordelijk te ziijn voor je leven. Dus stop met jammeren over je jeugd en ouders, maak je studie af, zoek een baan, gebruik je spaargeld voor leuke kleding, een Apple, de kapper etc. want reizen ga je toch niet doen als je al een keer een ticket in huis hebt gehad en weer ingeruild hebt. . En koop een mooi boeket bloemen voor je zus die kanker heeft, en wees dankbaar dat jouw lichaam wel gezond is.
donderdag 18 april 2013 om 00:00
Je hoeft er helemaal niet sjofel bij te lopen. Je kan voor een paar tientjes een leuk stel kleren halen, desnoods in de kringloopwinkel.
Gezien het tijdstip dat je je topic startte neem ik aan dat je zelfs de beschikking hebt over een eigen computer en zelfs internet. Een droomreis en daar geld voor sparen? De gemiddelde student is al heel gelukkig met een back pack vakantie per trein. En naar een appel "snakken", appels zijn nooit duur geweest bij de appelboer. Wat dacht je er van om alvast de uitzendbureaus af te lopen voor vakantiewerk?
En voor nu, als je echt goed je best doet vind je vast wel een weekendbaantje en voor doordeweeks wat uren schoonmaken, daar word je heus ook niet minder van!
Gezien het tijdstip dat je je topic startte neem ik aan dat je zelfs de beschikking hebt over een eigen computer en zelfs internet. Een droomreis en daar geld voor sparen? De gemiddelde student is al heel gelukkig met een back pack vakantie per trein. En naar een appel "snakken", appels zijn nooit duur geweest bij de appelboer. Wat dacht je er van om alvast de uitzendbureaus af te lopen voor vakantiewerk?
En voor nu, als je echt goed je best doet vind je vast wel een weekendbaantje en voor doordeweeks wat uren schoonmaken, daar word je heus ook niet minder van!
donderdag 18 april 2013 om 00:15
Toen mijn oudste dochter 16 werd voelde ze zich totaal achtergesteld in vergelijking met die meiden in de VS in het programma "Sweet Sixteen" , Ze vond dat ze het toch maar heel slecht in haar leven had getroffen dat ze zelfs geen scooter voor haar verjaardag kreeg terwijl die meiden in die serie verongelijkt reageerden omdat de kleur van de BMW die ze voor hun verjaardag kregen hun niet aan stond. Totaal geen realiteitszin dus. Er zijn maar weinig studenten die een reis naar India kunnen maken, reden... geen geld, join them.
vrijdag 19 april 2013 om 11:44
quote:Sakara schreef op 16 april 2013 @ 23:31:
[...]
Tegenwoordig ben je dan uit. Je moet van die franse nette schoenen hebben, puntschoenen of Adidas sneakers.
Tsja, toen ik studeerde waren Nike en Levi's in. Heb er nooit in gelopen. Was destijds nogal tegendraads op het gebied van mode. Heb er trouwens nooit "niet bij gehoord" omdat ik wel gewoon meedeed met activiteiten enzo.
Als je perse merkkleding wilt, kun je altijd nog bij de kringloop kijken, daar hebben ze soms ook juweeltjes voor weinig geld.
Of je kunt gewoon de keuze maken om niet voor dure merken te gaan maar "merkloze" goede kleding te kopen die niet zo duur is. Soms kun je zelfs bij de Wibra, Zeeman of Action leuke dingen kopen voor een paar euro die jarenlang netjes blijven.
Ik lees net de post van Suzy65, over de angst (armoede) die blijft hangen ook al is het symptoom (geldgebrek) opgelost. Volgens mij slaat ze de spijker op z'n kop.
Sakara, ik hoop dat je de kracht vindt om deze angst te overwinnen en gelukkig te worden.
[...]
Tegenwoordig ben je dan uit. Je moet van die franse nette schoenen hebben, puntschoenen of Adidas sneakers.
Tsja, toen ik studeerde waren Nike en Levi's in. Heb er nooit in gelopen. Was destijds nogal tegendraads op het gebied van mode. Heb er trouwens nooit "niet bij gehoord" omdat ik wel gewoon meedeed met activiteiten enzo.
Als je perse merkkleding wilt, kun je altijd nog bij de kringloop kijken, daar hebben ze soms ook juweeltjes voor weinig geld.
Of je kunt gewoon de keuze maken om niet voor dure merken te gaan maar "merkloze" goede kleding te kopen die niet zo duur is. Soms kun je zelfs bij de Wibra, Zeeman of Action leuke dingen kopen voor een paar euro die jarenlang netjes blijven.
Ik lees net de post van Suzy65, over de angst (armoede) die blijft hangen ook al is het symptoom (geldgebrek) opgelost. Volgens mij slaat ze de spijker op z'n kop.
Sakara, ik hoop dat je de kracht vindt om deze angst te overwinnen en gelukkig te worden.
vrijdag 19 april 2013 om 16:41
Jeetje, wat kom jij afgunstig over! Al dat geklaag over dat je zo arm bent en dat anderen iMacs hebben, als dat je enige probleem is. En volgensmij gun je het je broers en zussen ook niet echt dat ze nog in 'weelde' (jouw woorden) zijn opgegroeid. Kan je niet gewoon blij zijn voor hun dat je ouders gewoon hun studie konden betalen? En waarschijnlijk kregen zij ook minder stufi omdat je ouders toen nog meer verdienden.
Wat ik ook niet begrijp is dat je het zo moeilijk hebt om rond te komen? Als je ouders zo arm zijn zou jij ook wel een aanvullende beurs krijgen. Dat heb ik zelf ook en daarmee (en een bijbaantje) kan ik echt prima rondkomen. Ik betaal alles zelf ervan (collegegeld, boeken, huur kamer, eten, kleding etc). En ik loop er niet sjofel bij oid, dus dat hoeft echt niet hoor. Ik doe ook een WO studie en val echt niet buiten de boot omdat ik niks van Apple heb. Ik neem mijn laptop ook nooit mee, heeft nooit iemand commentaar op gehad hoor.
Ik denk dat jij gewoon een schop onder je reet nodig hebt en moet gaan relativeren.
Wat ik ook niet begrijp is dat je het zo moeilijk hebt om rond te komen? Als je ouders zo arm zijn zou jij ook wel een aanvullende beurs krijgen. Dat heb ik zelf ook en daarmee (en een bijbaantje) kan ik echt prima rondkomen. Ik betaal alles zelf ervan (collegegeld, boeken, huur kamer, eten, kleding etc). En ik loop er niet sjofel bij oid, dus dat hoeft echt niet hoor. Ik doe ook een WO studie en val echt niet buiten de boot omdat ik niks van Apple heb. Ik neem mijn laptop ook nooit mee, heeft nooit iemand commentaar op gehad hoor.
Ik denk dat jij gewoon een schop onder je reet nodig hebt en moet gaan relativeren.
vrijdag 19 april 2013 om 22:19
Alleen OP gelezen.
Ben ook opgegroeid in 'armoede'. We hadden geen auto, een zwart wit tv toen de rest van de klas al een kleurentv met afstandbediening had, gingen eerst nooit op vakantie, daarna alleen in eigen land.
Wel momenten gehad dat ik daar moeite mee had, het 'erbij horen' verhaal. Ben wel eens uitgelachen door een jongen uit mijn klas, om goedkope schoenen, maar vocht (desnoods letterlijk) terug.
Vervolgens na mijn schooltijd wel welvarend geweest, maar nu weer niet. En daar hangt mijn geluk niet van af. Ik koop mijn kleding op de markt of in de opruiming, en soms tweedehands. Ik rij in een koekblik. En natuurlijk kijk ik soms verlekkerd naar wat anderen wél hebben, maar denk ook 'mijn tijd komt nog wel'.
En ik vind mezelf zéker niet minder dan een ander hierdoor. Andere dingen maken wie ik ben, en heb hobby's die niet of nauwelijks geld kosten. Waar ik voldoening uit haal.
Geld maakt niet gelukkig hé, cliché's zijn niet voor niets cliché's.
Ben ook opgegroeid in 'armoede'. We hadden geen auto, een zwart wit tv toen de rest van de klas al een kleurentv met afstandbediening had, gingen eerst nooit op vakantie, daarna alleen in eigen land.
Wel momenten gehad dat ik daar moeite mee had, het 'erbij horen' verhaal. Ben wel eens uitgelachen door een jongen uit mijn klas, om goedkope schoenen, maar vocht (desnoods letterlijk) terug.
Vervolgens na mijn schooltijd wel welvarend geweest, maar nu weer niet. En daar hangt mijn geluk niet van af. Ik koop mijn kleding op de markt of in de opruiming, en soms tweedehands. Ik rij in een koekblik. En natuurlijk kijk ik soms verlekkerd naar wat anderen wél hebben, maar denk ook 'mijn tijd komt nog wel'.
En ik vind mezelf zéker niet minder dan een ander hierdoor. Andere dingen maken wie ik ben, en heb hobby's die niet of nauwelijks geld kosten. Waar ik voldoening uit haal.
Geld maakt niet gelukkig hé, cliché's zijn niet voor niets cliché's.
