Psyche
alle pijlers
Leven in armoede
dinsdag 16 april 2013 om 22:47
Ik ben even heel verdrietig want er komt opeens een hoop pijn en verdriet boven waarvan ik me niet eens bewust was dat ik dat had. In de jaren heb ik geleerd me te verbijten, het verdriet te verdragen.
De reden dat ik mij verdrietig voel is dat ik me realiseerde dat ik zeker sinds mijn pubertijd, geleefd heb onder het juk van armoede. Als een zwaar anker zat en zit het om mijn gezin heen. Mijn ouders waren oorspronkelijk welvarende hardwerkende mensen met een hoge baan, ze hebben HBO en WO gedaan. In mijn kindertijd ben ik niks tekort gekomen.
Toen is mijn moeder arbeidsongeschikt geraakt en moest mijn vader het wiel alleen trekken want mijn moeder bleef in haar uitkering, ze vond het wel prima zo (dat kon toen nog).
Mijn vader bleek jarenlang een beeld te scheppen wat niet helemaal klopte. Zijn bedrijf wat ooit succesvol was had al jaren geen inkomsten meer. Hij had een rare constructie bedacht om het vol te houden, 'want die opdracht zou wel komen, echt waar'. Mijn moeder interesseerde zich niet in de financiën, sowieso betaalde mijn vader toch voor alles en ze moest niet zeuren het zou wel goed komen.
Nu moeten zij al jaren een schuld terugbetalen aan de belastingdienst. Dit komt omdat mijn vader jarenlang niet zijn inkomsten heeft opgegeven door die rare constructie om tijd te rekken.
Mijn ouders betalen het netjes af, elke cent van hun pensioen waar ze hard voor gewerkt hebben gaat er naartoe.
Ondertussen merk ik steeds meer dat ik ondertussen een knauw meegekregen heb. Ik weet niet meer wat het is om geen financiële zorgen te hebben, om me niet medeverantwoordelijk te voelen voor de financiën. Er zijn tijden geweest dat ik honger had, en dat we heel zuinig met eten kopen moesten doen. Toen zat ik op het gymnasium tussen de verwende kindjes, op zich wel raar dus. Als mijn docent een appel at, snakte ik naar die appel soms.
Mijn ouders voelen zich super schuldig maar hebben ook zoiets van: je hebt geen geld nodig om gelukkig te zijn. En op zich ben ik ook best gelukkig. Ik heb weinig nodig.
De momenten waarin ik zelf in financiële nood zit, zijn echter wel erg zwaar. Ik weet dat ik nooit om geld zou kunnen vragen omdat ze dat gewoon niet hebben. Mijn broer hebben ze in het verleden wel vaak wat geleend maar toen ik eenmaal wat ouder was kon dit nooit.
Mijn broers en zussen hebben ze wel in weelde op kunnen voeden. Mijn broer heeft nog net het laatste staartje meegekregen maar is er nog goed afgekomen. Hij snapt niet dat mijn ouders geen geld hebben, is erg egoïstisch en wordt altijd financieel geholpen door mijn ouders. Mijn andere broer en zus zijn goed terecht gekomen en verdienen bovenmodaal, zij hebben mijn ouders wat geld geleend.
Mijn ouders vinden dat ik in principe recht heb op hetzelfde als wat mijn broers en zussen hebben gekregen (collegegeld en studieboeken), maar ik weet dat ze hiervoor krom moeten liggen, dus ik doe het niet. Ze laten al gauw snel het onderwerp liggen.
Ik leen dit dus gewoon of betaal alles uit eigen zak.
Ik zie er sjofel uit als ik heel eerlijk ben en ik heb wat overgewicht. Ik zie er vaak moe en grauw uit en je kan zien dat ik het moeilijk heb gehad. Mijn kleren zijn uitgelubberd. Als ik kijk naar mijn medestudenten (ben bijna klaar met mijn WO opleiding) dan steek ik af. Er wordt op mij neergekeken en mensen denken dat ik geen gevoel voor mode heb. Ik heb er echter gewoon het geld niet voor.
Mijn ouders snappen niet hoe de wereld nu in elkaar zit. Dat de ouders van mijn vrienden luxe backpackjaren voor hen betalen. Dat ze met hen naar locaties als Nepal en Amerika gaan. Dat iedereen met een apple laptop en daarnaast hun ipad in de klas zit.
Ik heb nu zelf geld gespaard voor zo'n reis (mijn droomwens) maar iets houdt mij al jaren tegen: het voelt alsof ik er geen recht op heb. Mijn ouders vinden het sowieso een belachelijk idee, er zal wel wat mis met me zijn... Dat gebruik je toch voor de volgende tegenslag? zeggen ze. En dan ga ik toch weer niet, en dan gaat de kans voorbij en besteed ik het geld aan andere dingen, eten enzo. Langzaamaan daalt de stapel geld dan weer.
Ik voel me gevangen in de armoede waarin ik nu al 10 jaar leef. Ik voel me gevangen als jongere in een wereld waarin alles bij anderen maar lijkt te kunnen en ik scheef aangekeken wordt dat ik dat niet heb.
Ik gun anderen alles en lach erbij, maar ergens doet het blijkbaar pijn (anders voelde ik dat net niet opeens). Pijn dat ik in deze situatie heb moeten leven. Schaamte dat mijn ouders niet echt voor mij hebben kunnen zorgen zoals dat zou moeten en de pijn die er is dat ik mijn ouders überhaupt hiervan de schuld durf te geven. Dat leven voor mij als vechten en overleven voelt, vechten om uit deze k*tsituatie te komen! Dat elke dag een struggle is, maar dat ik wel denk: dit is een stap in mijn nieuwe toekomst zonder geldzorgen en waarbij ik rijk en hoogopgeleid en mee kan doen.
Maar stiekem weet ik dat ik dit nooit achter kan laten. Want over elk luxeproduct wat ik koop voel ik me schuldig. Dit zou ik niet moeten hebben. De armoede zit in me, het zit tot in het diepste van mijn bot en ik ben bang dat het geld er straks dan wel zal zijn (ik wil de rest van mijn leven fulltime werken, mijn kinderen zal het aan niets ontkomen) maar in mijn hart zal ik altijd 'arm' zijn.
En dat doet pijn.
Het enige wat troost biedt is de gedachte: wacht maar, straks ben ik net zo rijk en gelukkig als jullie.
De reden dat ik mij verdrietig voel is dat ik me realiseerde dat ik zeker sinds mijn pubertijd, geleefd heb onder het juk van armoede. Als een zwaar anker zat en zit het om mijn gezin heen. Mijn ouders waren oorspronkelijk welvarende hardwerkende mensen met een hoge baan, ze hebben HBO en WO gedaan. In mijn kindertijd ben ik niks tekort gekomen.
Toen is mijn moeder arbeidsongeschikt geraakt en moest mijn vader het wiel alleen trekken want mijn moeder bleef in haar uitkering, ze vond het wel prima zo (dat kon toen nog).
Mijn vader bleek jarenlang een beeld te scheppen wat niet helemaal klopte. Zijn bedrijf wat ooit succesvol was had al jaren geen inkomsten meer. Hij had een rare constructie bedacht om het vol te houden, 'want die opdracht zou wel komen, echt waar'. Mijn moeder interesseerde zich niet in de financiën, sowieso betaalde mijn vader toch voor alles en ze moest niet zeuren het zou wel goed komen.
Nu moeten zij al jaren een schuld terugbetalen aan de belastingdienst. Dit komt omdat mijn vader jarenlang niet zijn inkomsten heeft opgegeven door die rare constructie om tijd te rekken.
Mijn ouders betalen het netjes af, elke cent van hun pensioen waar ze hard voor gewerkt hebben gaat er naartoe.
Ondertussen merk ik steeds meer dat ik ondertussen een knauw meegekregen heb. Ik weet niet meer wat het is om geen financiële zorgen te hebben, om me niet medeverantwoordelijk te voelen voor de financiën. Er zijn tijden geweest dat ik honger had, en dat we heel zuinig met eten kopen moesten doen. Toen zat ik op het gymnasium tussen de verwende kindjes, op zich wel raar dus. Als mijn docent een appel at, snakte ik naar die appel soms.
Mijn ouders voelen zich super schuldig maar hebben ook zoiets van: je hebt geen geld nodig om gelukkig te zijn. En op zich ben ik ook best gelukkig. Ik heb weinig nodig.
De momenten waarin ik zelf in financiële nood zit, zijn echter wel erg zwaar. Ik weet dat ik nooit om geld zou kunnen vragen omdat ze dat gewoon niet hebben. Mijn broer hebben ze in het verleden wel vaak wat geleend maar toen ik eenmaal wat ouder was kon dit nooit.
Mijn broers en zussen hebben ze wel in weelde op kunnen voeden. Mijn broer heeft nog net het laatste staartje meegekregen maar is er nog goed afgekomen. Hij snapt niet dat mijn ouders geen geld hebben, is erg egoïstisch en wordt altijd financieel geholpen door mijn ouders. Mijn andere broer en zus zijn goed terecht gekomen en verdienen bovenmodaal, zij hebben mijn ouders wat geld geleend.
Mijn ouders vinden dat ik in principe recht heb op hetzelfde als wat mijn broers en zussen hebben gekregen (collegegeld en studieboeken), maar ik weet dat ze hiervoor krom moeten liggen, dus ik doe het niet. Ze laten al gauw snel het onderwerp liggen.
Ik leen dit dus gewoon of betaal alles uit eigen zak.
Ik zie er sjofel uit als ik heel eerlijk ben en ik heb wat overgewicht. Ik zie er vaak moe en grauw uit en je kan zien dat ik het moeilijk heb gehad. Mijn kleren zijn uitgelubberd. Als ik kijk naar mijn medestudenten (ben bijna klaar met mijn WO opleiding) dan steek ik af. Er wordt op mij neergekeken en mensen denken dat ik geen gevoel voor mode heb. Ik heb er echter gewoon het geld niet voor.
Mijn ouders snappen niet hoe de wereld nu in elkaar zit. Dat de ouders van mijn vrienden luxe backpackjaren voor hen betalen. Dat ze met hen naar locaties als Nepal en Amerika gaan. Dat iedereen met een apple laptop en daarnaast hun ipad in de klas zit.
Ik heb nu zelf geld gespaard voor zo'n reis (mijn droomwens) maar iets houdt mij al jaren tegen: het voelt alsof ik er geen recht op heb. Mijn ouders vinden het sowieso een belachelijk idee, er zal wel wat mis met me zijn... Dat gebruik je toch voor de volgende tegenslag? zeggen ze. En dan ga ik toch weer niet, en dan gaat de kans voorbij en besteed ik het geld aan andere dingen, eten enzo. Langzaamaan daalt de stapel geld dan weer.
Ik voel me gevangen in de armoede waarin ik nu al 10 jaar leef. Ik voel me gevangen als jongere in een wereld waarin alles bij anderen maar lijkt te kunnen en ik scheef aangekeken wordt dat ik dat niet heb.
Ik gun anderen alles en lach erbij, maar ergens doet het blijkbaar pijn (anders voelde ik dat net niet opeens). Pijn dat ik in deze situatie heb moeten leven. Schaamte dat mijn ouders niet echt voor mij hebben kunnen zorgen zoals dat zou moeten en de pijn die er is dat ik mijn ouders überhaupt hiervan de schuld durf te geven. Dat leven voor mij als vechten en overleven voelt, vechten om uit deze k*tsituatie te komen! Dat elke dag een struggle is, maar dat ik wel denk: dit is een stap in mijn nieuwe toekomst zonder geldzorgen en waarbij ik rijk en hoogopgeleid en mee kan doen.
Maar stiekem weet ik dat ik dit nooit achter kan laten. Want over elk luxeproduct wat ik koop voel ik me schuldig. Dit zou ik niet moeten hebben. De armoede zit in me, het zit tot in het diepste van mijn bot en ik ben bang dat het geld er straks dan wel zal zijn (ik wil de rest van mijn leven fulltime werken, mijn kinderen zal het aan niets ontkomen) maar in mijn hart zal ik altijd 'arm' zijn.
En dat doet pijn.
Het enige wat troost biedt is de gedachte: wacht maar, straks ben ik net zo rijk en gelukkig als jullie.
woensdag 17 april 2013 om 00:42
quote:Sakara schreef op 17 april 2013 @ 00:39:
[...]
Nouja het kneuzengroepje dan. Maar ach.
Niemand die er bij stilstaat dat we misschien niet compleet mode-dom zijn maar misschien gewoon andere prioriteiten hebben.Sorry maar je hebt volgens mij echt rare beelden van hoe de gemiddelde mens denkt over dingen...
[...]
Nouja het kneuzengroepje dan. Maar ach.
Niemand die er bij stilstaat dat we misschien niet compleet mode-dom zijn maar misschien gewoon andere prioriteiten hebben.Sorry maar je hebt volgens mij echt rare beelden van hoe de gemiddelde mens denkt over dingen...
woensdag 17 april 2013 om 00:42
quote:Sakara schreef op 17 april 2013 @ 00:39:
[...]
Nouja het kneuzengroepje dan. Maar ach.
Niemand die er bij stilstaat dat we misschien niet compleet mode-dom zijn maar misschien gewoon andere prioriteiten hebben. blijkbaar heb je geen andere prioriteiten als je dit zo dwars zit
[...]
Nouja het kneuzengroepje dan. Maar ach.
Niemand die er bij stilstaat dat we misschien niet compleet mode-dom zijn maar misschien gewoon andere prioriteiten hebben. blijkbaar heb je geen andere prioriteiten als je dit zo dwars zit
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
woensdag 17 april 2013 om 00:42
quote:blijfgewoonbianca schreef op 17 april 2013 @ 00:42:
[...]
Jouw garderobe - die je zelf te koop zet hier - bestaat toch ook uit hippe Vero Moda spullen?Jups, uit mijn middelbare school tijd. Toen ik nog geen overgewicht had en ik dus die maat had. Die ik toen opeens niet meer pastte toen ik ging studeren.
[...]
Jouw garderobe - die je zelf te koop zet hier - bestaat toch ook uit hippe Vero Moda spullen?Jups, uit mijn middelbare school tijd. Toen ik nog geen overgewicht had en ik dus die maat had. Die ik toen opeens niet meer pastte toen ik ging studeren.
woensdag 17 april 2013 om 00:42
quote:Sakara schreef op 17 april 2013 @ 00:41:
Wat mensen wellicht niet snappen is de shock die je krijgt als je doorhebt dat jouw ouders niet voor jou zorgen maar dat jij af en toe voor je ouders zorgt.
Je bent 24, hoor. Of dat was je vorig jaar juli.
Dat zou niet moeten en no way dat ik dat op welk moment dan ook mijn kinderen aandoe.
Ik zal werken tot mijn laatste zucht.
Wat mensen wellicht niet snappen is de shock die je krijgt als je doorhebt dat jouw ouders niet voor jou zorgen maar dat jij af en toe voor je ouders zorgt.
Je bent 24, hoor. Of dat was je vorig jaar juli.
Dat zou niet moeten en no way dat ik dat op welk moment dan ook mijn kinderen aandoe.
Ik zal werken tot mijn laatste zucht.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 17 april 2013 om 00:43
woensdag 17 april 2013 om 00:43
OMG Sakara ik herken zoveel van je verhaal hier!
Ik leef ook in armoede. Vorige week heeft mijn paps een macbook gekocht voor mij. Een blauwe! En niet eens een Pro.
OMG iedereen ging lachen op de uni, voor schut man.
En het ergste is dat mijn vader nu weigert de verzilverde te kopen. En voor de zomer heeft hij een 3 sterren hotel geboekt voor mij. 3 sterren, die vent snapt er niks van, kan nog beter niet gaan.
Ik leef ook in armoede. Vorige week heeft mijn paps een macbook gekocht voor mij. Een blauwe! En niet eens een Pro.
OMG iedereen ging lachen op de uni, voor schut man.
En het ergste is dat mijn vader nu weigert de verzilverde te kopen. En voor de zomer heeft hij een 3 sterren hotel geboekt voor mij. 3 sterren, die vent snapt er niks van, kan nog beter niet gaan.
woensdag 17 april 2013 om 00:43
quote:Orzoo schreef op 17 april 2013 @ 00:41:
[...]
Daarvoor had je het toch over medestudenten oid toen? Dat heb ik eruit geknipt omdat je niet gequote wou worden
Fijn dat je er over begint. Ik wilde je al verzoeken die laatste quote ook te verwijderen. Alvast mijn dank hiervoor.
Die laatste quote gaat over de basisschool van mijn kind.
[...]
Daarvoor had je het toch over medestudenten oid toen? Dat heb ik eruit geknipt omdat je niet gequote wou worden
Fijn dat je er over begint. Ik wilde je al verzoeken die laatste quote ook te verwijderen. Alvast mijn dank hiervoor.
Die laatste quote gaat over de basisschool van mijn kind.
woensdag 17 april 2013 om 00:43
quote:Sakara schreef op 17 april 2013 @ 00:42:
[...]
Jups, uit mijn middelbare school tijd. Toen ik nog geen overgewicht had en ik dus die maat had. Die ik toen opeens niet meer pastte toen ik ging studeren.Dus die broek die je wilde verkopen was toen al jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren oud en je vroeg er....tien? euro voor?
[...]
Jups, uit mijn middelbare school tijd. Toen ik nog geen overgewicht had en ik dus die maat had. Die ik toen opeens niet meer pastte toen ik ging studeren.Dus die broek die je wilde verkopen was toen al jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren oud en je vroeg er....tien? euro voor?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 17 april 2013 om 00:44
quote:Sakara schreef op 17 april 2013 @ 00:39:
[...]
Nouja het kneuzengroepje dan. Maar ach.
Niemand die er bij stilstaat dat we misschien niet compleet mode-dom zijn maar misschien gewoon andere prioriteiten hebben.
Ik snap sowieso niet wat je mensen in je vriendenkring moet die denken dat jij "mode-dom" bent of dat jij bij het kneuzengroepje hoort.
Met dat soort vrienden heb je geen vijanden meer nodig.
[...]
Nouja het kneuzengroepje dan. Maar ach.
Niemand die er bij stilstaat dat we misschien niet compleet mode-dom zijn maar misschien gewoon andere prioriteiten hebben.
Ik snap sowieso niet wat je mensen in je vriendenkring moet die denken dat jij "mode-dom" bent of dat jij bij het kneuzengroepje hoort.
Met dat soort vrienden heb je geen vijanden meer nodig.
woensdag 17 april 2013 om 00:44
Pff jij wilt het jezelf gewoon moeilijk maken.
Er zijn naast schelden ook andere vormen van conflicthantering. Er zijn 1000-en meningen. Maar blijkbaar is die van jou de enige juiste. Je kunt blijkbaar niet zien wat men hier zegt; de kern ervan. Je denkt in absoluten, mist de nuances.
Zoveel positieve dingen in dit topic over jou en op niet 1 gereageerd. Je ziet t niet eens.
Er zijn naast schelden ook andere vormen van conflicthantering. Er zijn 1000-en meningen. Maar blijkbaar is die van jou de enige juiste. Je kunt blijkbaar niet zien wat men hier zegt; de kern ervan. Je denkt in absoluten, mist de nuances.
Zoveel positieve dingen in dit topic over jou en op niet 1 gereageerd. Je ziet t niet eens.
woensdag 17 april 2013 om 00:45
quote:Sakara schreef op 17 april 2013 @ 00:41:
Wat mensen wellicht niet snappen is de shock die je krijgt als je doorhebt dat jouw ouders niet voor jou zorgen maar dat jij af en toe voor je ouders zorgt.
Dat zou niet moeten en no way dat ik dat op welk moment dan ook mijn kinderen aandoe.
Ik zal werken tot mijn laatste zucht.Er zijn zàt mensen die af en toe voor hun ouders zorgen en daar geen shock van krijgen, maar dat met liefde en een lach doen. Het is fijn om wat terug te kunnen doen voor de mensen die jarenlang voor jou gezorgd hebben.
Wat mensen wellicht niet snappen is de shock die je krijgt als je doorhebt dat jouw ouders niet voor jou zorgen maar dat jij af en toe voor je ouders zorgt.
Dat zou niet moeten en no way dat ik dat op welk moment dan ook mijn kinderen aandoe.
Ik zal werken tot mijn laatste zucht.Er zijn zàt mensen die af en toe voor hun ouders zorgen en daar geen shock van krijgen, maar dat met liefde en een lach doen. Het is fijn om wat terug te kunnen doen voor de mensen die jarenlang voor jou gezorgd hebben.
woensdag 17 april 2013 om 00:46
quote:Sakara schreef op 17 april 2013 @ 00:39:
[...]
Nouja het kneuzengroepje dan. Maar ach.
Niemand die er bij stilstaat dat we misschien niet compleet mode-dom zijn maar misschien gewoon andere prioriteiten hebben.in wat voor kleren loop jij dan rond? Wat ik al eerder aanhaalde: hippe kleding hoeven echt niet duur te zijn! Je moet alleen wat beter je best doen om leukere kleding te scoren in de uitverkoop. Ga naar de kappersvakschool voor een knipbeurt. Wees wat inventiever!
[...]
Nouja het kneuzengroepje dan. Maar ach.
Niemand die er bij stilstaat dat we misschien niet compleet mode-dom zijn maar misschien gewoon andere prioriteiten hebben.in wat voor kleren loop jij dan rond? Wat ik al eerder aanhaalde: hippe kleding hoeven echt niet duur te zijn! Je moet alleen wat beter je best doen om leukere kleding te scoren in de uitverkoop. Ga naar de kappersvakschool voor een knipbeurt. Wees wat inventiever!
woensdag 17 april 2013 om 00:47
quote:iemand_anders schreef op 17 april 2013 @ 00:45:
[...]
Er zijn zàt mensen die af en toe voor hun ouders zorgen en daar geen shock van krijgen, maar dat met liefde en een lach doen. Het is fijn om wat terug te kunnen doen voor de mensen die jarenlang voor jou gezorgd hebben.Ook al als je 16 bent?
[...]
Er zijn zàt mensen die af en toe voor hun ouders zorgen en daar geen shock van krijgen, maar dat met liefde en een lach doen. Het is fijn om wat terug te kunnen doen voor de mensen die jarenlang voor jou gezorgd hebben.Ook al als je 16 bent?
woensdag 17 april 2013 om 00:47
woensdag 17 april 2013 om 00:47
quote:Sakara schreef op 17 april 2013 @ 00:41:
Wat mensen wellicht niet snappen is de shock die je krijgt als je doorhebt dat jouw ouders niet voor jou zorgen maar dat jij af en toe voor je ouders zorgt.
Dat zou niet moeten en no way dat ik dat op welk moment dan ook mijn kinderen aandoe.
Ik zal werken tot mijn laatste zucht.ach hou op dat weet je helemaal niet. Je hebt geen flauw benul hoe je leven gaat lopen. Sorry hoor maar nu begin je me te irriteren. Weet jij veel of jouw man/vrouw misschien vroeg overlijd of jij of je partner ernstig ziek wordt en daardoor in de ziektewet beland en na 2 jaar in de bijstand. Kul wat je nu roept. Kinderpraat. En ja ik weet dondersgoed hoe het voelt om voor je moeder te moeten zorgen, je bent wat dat betreft echt niet zo bijzonder en alleen als je je nu denkt te voelen.
Wat mensen wellicht niet snappen is de shock die je krijgt als je doorhebt dat jouw ouders niet voor jou zorgen maar dat jij af en toe voor je ouders zorgt.
Dat zou niet moeten en no way dat ik dat op welk moment dan ook mijn kinderen aandoe.
Ik zal werken tot mijn laatste zucht.ach hou op dat weet je helemaal niet. Je hebt geen flauw benul hoe je leven gaat lopen. Sorry hoor maar nu begin je me te irriteren. Weet jij veel of jouw man/vrouw misschien vroeg overlijd of jij of je partner ernstig ziek wordt en daardoor in de ziektewet beland en na 2 jaar in de bijstand. Kul wat je nu roept. Kinderpraat. En ja ik weet dondersgoed hoe het voelt om voor je moeder te moeten zorgen, je bent wat dat betreft echt niet zo bijzonder en alleen als je je nu denkt te voelen.
woensdag 17 april 2013 om 00:47
quote:Sakara schreef op 17 april 2013 @ 00:42:
[...]
Jups, uit mijn middelbare school tijd. Toen ik nog geen overgewicht had en ik dus die maat had. Die ik toen opeens niet meer pastte toen ik ging studeren.
Weet jij eigenlijk wel wat échte armoede is?
Jij bent in mijn ogen een verwend nest en nu je het met minder moet doen,leef je in armoede?
[...]
Jups, uit mijn middelbare school tijd. Toen ik nog geen overgewicht had en ik dus die maat had. Die ik toen opeens niet meer pastte toen ik ging studeren.
Weet jij eigenlijk wel wat échte armoede is?
Jij bent in mijn ogen een verwend nest en nu je het met minder moet doen,leef je in armoede?
