Psyche
alle pijlers
Leven in armoede
dinsdag 16 april 2013 om 22:47
Ik ben even heel verdrietig want er komt opeens een hoop pijn en verdriet boven waarvan ik me niet eens bewust was dat ik dat had. In de jaren heb ik geleerd me te verbijten, het verdriet te verdragen.
De reden dat ik mij verdrietig voel is dat ik me realiseerde dat ik zeker sinds mijn pubertijd, geleefd heb onder het juk van armoede. Als een zwaar anker zat en zit het om mijn gezin heen. Mijn ouders waren oorspronkelijk welvarende hardwerkende mensen met een hoge baan, ze hebben HBO en WO gedaan. In mijn kindertijd ben ik niks tekort gekomen.
Toen is mijn moeder arbeidsongeschikt geraakt en moest mijn vader het wiel alleen trekken want mijn moeder bleef in haar uitkering, ze vond het wel prima zo (dat kon toen nog).
Mijn vader bleek jarenlang een beeld te scheppen wat niet helemaal klopte. Zijn bedrijf wat ooit succesvol was had al jaren geen inkomsten meer. Hij had een rare constructie bedacht om het vol te houden, 'want die opdracht zou wel komen, echt waar'. Mijn moeder interesseerde zich niet in de financiën, sowieso betaalde mijn vader toch voor alles en ze moest niet zeuren het zou wel goed komen.
Nu moeten zij al jaren een schuld terugbetalen aan de belastingdienst. Dit komt omdat mijn vader jarenlang niet zijn inkomsten heeft opgegeven door die rare constructie om tijd te rekken.
Mijn ouders betalen het netjes af, elke cent van hun pensioen waar ze hard voor gewerkt hebben gaat er naartoe.
Ondertussen merk ik steeds meer dat ik ondertussen een knauw meegekregen heb. Ik weet niet meer wat het is om geen financiële zorgen te hebben, om me niet medeverantwoordelijk te voelen voor de financiën. Er zijn tijden geweest dat ik honger had, en dat we heel zuinig met eten kopen moesten doen. Toen zat ik op het gymnasium tussen de verwende kindjes, op zich wel raar dus. Als mijn docent een appel at, snakte ik naar die appel soms.
Mijn ouders voelen zich super schuldig maar hebben ook zoiets van: je hebt geen geld nodig om gelukkig te zijn. En op zich ben ik ook best gelukkig. Ik heb weinig nodig.
De momenten waarin ik zelf in financiële nood zit, zijn echter wel erg zwaar. Ik weet dat ik nooit om geld zou kunnen vragen omdat ze dat gewoon niet hebben. Mijn broer hebben ze in het verleden wel vaak wat geleend maar toen ik eenmaal wat ouder was kon dit nooit.
Mijn broers en zussen hebben ze wel in weelde op kunnen voeden. Mijn broer heeft nog net het laatste staartje meegekregen maar is er nog goed afgekomen. Hij snapt niet dat mijn ouders geen geld hebben, is erg egoïstisch en wordt altijd financieel geholpen door mijn ouders. Mijn andere broer en zus zijn goed terecht gekomen en verdienen bovenmodaal, zij hebben mijn ouders wat geld geleend.
Mijn ouders vinden dat ik in principe recht heb op hetzelfde als wat mijn broers en zussen hebben gekregen (collegegeld en studieboeken), maar ik weet dat ze hiervoor krom moeten liggen, dus ik doe het niet. Ze laten al gauw snel het onderwerp liggen.
Ik leen dit dus gewoon of betaal alles uit eigen zak.
Ik zie er sjofel uit als ik heel eerlijk ben en ik heb wat overgewicht. Ik zie er vaak moe en grauw uit en je kan zien dat ik het moeilijk heb gehad. Mijn kleren zijn uitgelubberd. Als ik kijk naar mijn medestudenten (ben bijna klaar met mijn WO opleiding) dan steek ik af. Er wordt op mij neergekeken en mensen denken dat ik geen gevoel voor mode heb. Ik heb er echter gewoon het geld niet voor.
Mijn ouders snappen niet hoe de wereld nu in elkaar zit. Dat de ouders van mijn vrienden luxe backpackjaren voor hen betalen. Dat ze met hen naar locaties als Nepal en Amerika gaan. Dat iedereen met een apple laptop en daarnaast hun ipad in de klas zit.
Ik heb nu zelf geld gespaard voor zo'n reis (mijn droomwens) maar iets houdt mij al jaren tegen: het voelt alsof ik er geen recht op heb. Mijn ouders vinden het sowieso een belachelijk idee, er zal wel wat mis met me zijn... Dat gebruik je toch voor de volgende tegenslag? zeggen ze. En dan ga ik toch weer niet, en dan gaat de kans voorbij en besteed ik het geld aan andere dingen, eten enzo. Langzaamaan daalt de stapel geld dan weer.
Ik voel me gevangen in de armoede waarin ik nu al 10 jaar leef. Ik voel me gevangen als jongere in een wereld waarin alles bij anderen maar lijkt te kunnen en ik scheef aangekeken wordt dat ik dat niet heb.
Ik gun anderen alles en lach erbij, maar ergens doet het blijkbaar pijn (anders voelde ik dat net niet opeens). Pijn dat ik in deze situatie heb moeten leven. Schaamte dat mijn ouders niet echt voor mij hebben kunnen zorgen zoals dat zou moeten en de pijn die er is dat ik mijn ouders überhaupt hiervan de schuld durf te geven. Dat leven voor mij als vechten en overleven voelt, vechten om uit deze k*tsituatie te komen! Dat elke dag een struggle is, maar dat ik wel denk: dit is een stap in mijn nieuwe toekomst zonder geldzorgen en waarbij ik rijk en hoogopgeleid en mee kan doen.
Maar stiekem weet ik dat ik dit nooit achter kan laten. Want over elk luxeproduct wat ik koop voel ik me schuldig. Dit zou ik niet moeten hebben. De armoede zit in me, het zit tot in het diepste van mijn bot en ik ben bang dat het geld er straks dan wel zal zijn (ik wil de rest van mijn leven fulltime werken, mijn kinderen zal het aan niets ontkomen) maar in mijn hart zal ik altijd 'arm' zijn.
En dat doet pijn.
Het enige wat troost biedt is de gedachte: wacht maar, straks ben ik net zo rijk en gelukkig als jullie.
De reden dat ik mij verdrietig voel is dat ik me realiseerde dat ik zeker sinds mijn pubertijd, geleefd heb onder het juk van armoede. Als een zwaar anker zat en zit het om mijn gezin heen. Mijn ouders waren oorspronkelijk welvarende hardwerkende mensen met een hoge baan, ze hebben HBO en WO gedaan. In mijn kindertijd ben ik niks tekort gekomen.
Toen is mijn moeder arbeidsongeschikt geraakt en moest mijn vader het wiel alleen trekken want mijn moeder bleef in haar uitkering, ze vond het wel prima zo (dat kon toen nog).
Mijn vader bleek jarenlang een beeld te scheppen wat niet helemaal klopte. Zijn bedrijf wat ooit succesvol was had al jaren geen inkomsten meer. Hij had een rare constructie bedacht om het vol te houden, 'want die opdracht zou wel komen, echt waar'. Mijn moeder interesseerde zich niet in de financiën, sowieso betaalde mijn vader toch voor alles en ze moest niet zeuren het zou wel goed komen.
Nu moeten zij al jaren een schuld terugbetalen aan de belastingdienst. Dit komt omdat mijn vader jarenlang niet zijn inkomsten heeft opgegeven door die rare constructie om tijd te rekken.
Mijn ouders betalen het netjes af, elke cent van hun pensioen waar ze hard voor gewerkt hebben gaat er naartoe.
Ondertussen merk ik steeds meer dat ik ondertussen een knauw meegekregen heb. Ik weet niet meer wat het is om geen financiële zorgen te hebben, om me niet medeverantwoordelijk te voelen voor de financiën. Er zijn tijden geweest dat ik honger had, en dat we heel zuinig met eten kopen moesten doen. Toen zat ik op het gymnasium tussen de verwende kindjes, op zich wel raar dus. Als mijn docent een appel at, snakte ik naar die appel soms.
Mijn ouders voelen zich super schuldig maar hebben ook zoiets van: je hebt geen geld nodig om gelukkig te zijn. En op zich ben ik ook best gelukkig. Ik heb weinig nodig.
De momenten waarin ik zelf in financiële nood zit, zijn echter wel erg zwaar. Ik weet dat ik nooit om geld zou kunnen vragen omdat ze dat gewoon niet hebben. Mijn broer hebben ze in het verleden wel vaak wat geleend maar toen ik eenmaal wat ouder was kon dit nooit.
Mijn broers en zussen hebben ze wel in weelde op kunnen voeden. Mijn broer heeft nog net het laatste staartje meegekregen maar is er nog goed afgekomen. Hij snapt niet dat mijn ouders geen geld hebben, is erg egoïstisch en wordt altijd financieel geholpen door mijn ouders. Mijn andere broer en zus zijn goed terecht gekomen en verdienen bovenmodaal, zij hebben mijn ouders wat geld geleend.
Mijn ouders vinden dat ik in principe recht heb op hetzelfde als wat mijn broers en zussen hebben gekregen (collegegeld en studieboeken), maar ik weet dat ze hiervoor krom moeten liggen, dus ik doe het niet. Ze laten al gauw snel het onderwerp liggen.
Ik leen dit dus gewoon of betaal alles uit eigen zak.
Ik zie er sjofel uit als ik heel eerlijk ben en ik heb wat overgewicht. Ik zie er vaak moe en grauw uit en je kan zien dat ik het moeilijk heb gehad. Mijn kleren zijn uitgelubberd. Als ik kijk naar mijn medestudenten (ben bijna klaar met mijn WO opleiding) dan steek ik af. Er wordt op mij neergekeken en mensen denken dat ik geen gevoel voor mode heb. Ik heb er echter gewoon het geld niet voor.
Mijn ouders snappen niet hoe de wereld nu in elkaar zit. Dat de ouders van mijn vrienden luxe backpackjaren voor hen betalen. Dat ze met hen naar locaties als Nepal en Amerika gaan. Dat iedereen met een apple laptop en daarnaast hun ipad in de klas zit.
Ik heb nu zelf geld gespaard voor zo'n reis (mijn droomwens) maar iets houdt mij al jaren tegen: het voelt alsof ik er geen recht op heb. Mijn ouders vinden het sowieso een belachelijk idee, er zal wel wat mis met me zijn... Dat gebruik je toch voor de volgende tegenslag? zeggen ze. En dan ga ik toch weer niet, en dan gaat de kans voorbij en besteed ik het geld aan andere dingen, eten enzo. Langzaamaan daalt de stapel geld dan weer.
Ik voel me gevangen in de armoede waarin ik nu al 10 jaar leef. Ik voel me gevangen als jongere in een wereld waarin alles bij anderen maar lijkt te kunnen en ik scheef aangekeken wordt dat ik dat niet heb.
Ik gun anderen alles en lach erbij, maar ergens doet het blijkbaar pijn (anders voelde ik dat net niet opeens). Pijn dat ik in deze situatie heb moeten leven. Schaamte dat mijn ouders niet echt voor mij hebben kunnen zorgen zoals dat zou moeten en de pijn die er is dat ik mijn ouders überhaupt hiervan de schuld durf te geven. Dat leven voor mij als vechten en overleven voelt, vechten om uit deze k*tsituatie te komen! Dat elke dag een struggle is, maar dat ik wel denk: dit is een stap in mijn nieuwe toekomst zonder geldzorgen en waarbij ik rijk en hoogopgeleid en mee kan doen.
Maar stiekem weet ik dat ik dit nooit achter kan laten. Want over elk luxeproduct wat ik koop voel ik me schuldig. Dit zou ik niet moeten hebben. De armoede zit in me, het zit tot in het diepste van mijn bot en ik ben bang dat het geld er straks dan wel zal zijn (ik wil de rest van mijn leven fulltime werken, mijn kinderen zal het aan niets ontkomen) maar in mijn hart zal ik altijd 'arm' zijn.
En dat doet pijn.
Het enige wat troost biedt is de gedachte: wacht maar, straks ben ik net zo rijk en gelukkig als jullie.
woensdag 17 april 2013 om 00:24
quote:Orzoo schreef op 17 april 2013 @ 00:23:
Misschien verkeer ik in hele vreemde kringen hoor maar bij ons wordt er niet op je neergekeken als je geen ipad hebt en wordt ook weleens gevraagd of we ergens thuis kunnen afspreken ipv in een bar of restaurant omdat iemand (of meerderen) in de groep ff krap zitten.
Enlighten me...zijn mijn vrienden heel raar of is dit gewoon normaal onder studenten?tuurlijk ben jij normaal
Misschien verkeer ik in hele vreemde kringen hoor maar bij ons wordt er niet op je neergekeken als je geen ipad hebt en wordt ook weleens gevraagd of we ergens thuis kunnen afspreken ipv in een bar of restaurant omdat iemand (of meerderen) in de groep ff krap zitten.
Enlighten me...zijn mijn vrienden heel raar of is dit gewoon normaal onder studenten?tuurlijk ben jij normaal
woensdag 17 april 2013 om 00:24
quote:Sakara schreef op 17 april 2013 @ 00:21:
[...]
Ik kreeg daarna ook weer een tegenvaller, dus ik heb mijn ticket kunnen annuleren. Het overgebleven geld heb ik toen gebruikt om iig dat af te betalen...
Toen moest ik aan iedereen vertellen dat ik niet ging.Ja, shit happens, maar bij jou wel heel erg ( toevallig? ) vaak.
[...]
Ik kreeg daarna ook weer een tegenvaller, dus ik heb mijn ticket kunnen annuleren. Het overgebleven geld heb ik toen gebruikt om iig dat af te betalen...
Toen moest ik aan iedereen vertellen dat ik niet ging.Ja, shit happens, maar bij jou wel heel erg ( toevallig? ) vaak.
woensdag 17 april 2013 om 00:25
quote:Sakara schreef op 17 april 2013 @ 00:23:
[...]
Welvaart = schone kleding, op vakantie naar Frankrijk en een toetje na het avondeten. Dat noem ik welvaart.
Oja: en geen ouders die jou met hun financien laten bemoeien en hulp willen bij dingen.Jou met hun financien laten bemoeien? Ik zou gewoon bij mijn ouders aangeven dat ik niet verantwoordelijk gehouden wil worden voor hun eigen veroorzaakte financiele problemen en dat ik geen geld heb om ze uit de brand te helpen.
[...]
Welvaart = schone kleding, op vakantie naar Frankrijk en een toetje na het avondeten. Dat noem ik welvaart.
Oja: en geen ouders die jou met hun financien laten bemoeien en hulp willen bij dingen.Jou met hun financien laten bemoeien? Ik zou gewoon bij mijn ouders aangeven dat ik niet verantwoordelijk gehouden wil worden voor hun eigen veroorzaakte financiele problemen en dat ik geen geld heb om ze uit de brand te helpen.
woensdag 17 april 2013 om 00:25
Gezien haar reacties, begrijp ik TO wel iets beter. TO, als je ook op deze vraag wilt reageren....
Bestaat jouw vriendenkring alleen maar uit 'rijkeluiskindjes' die alles betaald krijgen van huis uit? Ik kan wel begrijpen dat het zuur is als je ziet dat hen alles komt aanwaaien en jij moet moeite doen om de eindjes aan elkaar te knopen. Wat vinden je vrienden van jouw 'levensstijl'? Accepteren ze het dat je het wat minder hebt, of wordt je ook als mindere bekeken.
Als het laatste aan de hand is, dan wordt het tijd om nieuwe vrienden te zoeken.....
Bestaat jouw vriendenkring alleen maar uit 'rijkeluiskindjes' die alles betaald krijgen van huis uit? Ik kan wel begrijpen dat het zuur is als je ziet dat hen alles komt aanwaaien en jij moet moeite doen om de eindjes aan elkaar te knopen. Wat vinden je vrienden van jouw 'levensstijl'? Accepteren ze het dat je het wat minder hebt, of wordt je ook als mindere bekeken.
Als het laatste aan de hand is, dan wordt het tijd om nieuwe vrienden te zoeken.....
woensdag 17 april 2013 om 00:25
woensdag 17 april 2013 om 00:26
quote:Sakara schreef op 17 april 2013 @ 00:24:
[...]
Ze zullen wel het zijne hebben gedacht. Sommige mensen worden blij van het ongeluk van een ander.Ja. Lekker boeiend!! Dat zijn je vrienden niet. Omring je met een groep mensen die gewoon normaal kunnen doen over dingen (en dat zijn er een hoop!) en maak je niet zo druk om wat anderen over je denken. Daar is het leven te kort voor.
[...]
Ze zullen wel het zijne hebben gedacht. Sommige mensen worden blij van het ongeluk van een ander.Ja. Lekker boeiend!! Dat zijn je vrienden niet. Omring je met een groep mensen die gewoon normaal kunnen doen over dingen (en dat zijn er een hoop!) en maak je niet zo druk om wat anderen over je denken. Daar is het leven te kort voor.
woensdag 17 april 2013 om 00:27
quote:VanBuuren schreef op 17 april 2013 @ 00:22:
[...]
YL2.0, Ik vind jou trouwens wel klasse. Vind het leuk dat je weer terug bent op het forum.
Aah, dat is lief van je. Dankjewel!
Ik zie gewoon een Yellowvanvroeger in TO (incl dat om je heen schoppen als je je in een hoek gedreven voelt). En ik weet hoe dat zo niets oplevert, en dat je uiteindelijk toch zelf moet proberen uit die dipjes te komen. Maar ook om gewoon soms zo'n dip te laten zijn wat het is, een dip, lekker klagen, lekker zwelgen in zelfmedelijden een paar uur, en dan weer proberen er iets van te maken.
[...]
YL2.0, Ik vind jou trouwens wel klasse. Vind het leuk dat je weer terug bent op het forum.
Aah, dat is lief van je. Dankjewel!
Ik zie gewoon een Yellowvanvroeger in TO (incl dat om je heen schoppen als je je in een hoek gedreven voelt). En ik weet hoe dat zo niets oplevert, en dat je uiteindelijk toch zelf moet proberen uit die dipjes te komen. Maar ook om gewoon soms zo'n dip te laten zijn wat het is, een dip, lekker klagen, lekker zwelgen in zelfmedelijden een paar uur, en dan weer proberen er iets van te maken.
woensdag 17 april 2013 om 00:27
quote:blijfgewoonbianca schreef op 17 april 2013 @ 00:25:
In je ene topic haal je vaccinaties voor India, in een ander ga je naar Thailand, dan is de band met je moeder heel hecht, dan heb je een moeilijke relatie met je moeder.............
Schiet mij maar in een kapotje.Ik heb er geen kracht voor (om te loepen) maar ik ben altijd dankbaar wanneer anderen wel de moeite nemen
In je ene topic haal je vaccinaties voor India, in een ander ga je naar Thailand, dan is de band met je moeder heel hecht, dan heb je een moeilijke relatie met je moeder.............
Schiet mij maar in een kapotje.Ik heb er geen kracht voor (om te loepen) maar ik ben altijd dankbaar wanneer anderen wel de moeite nemen
woensdag 17 april 2013 om 00:27
quote:blijfgewoonbianca schreef op 17 april 2013 @ 00:25:
In je ene topic haal je vaccinaties voor India, in een ander ga je naar Thailand, dan is de band met je moeder heel hecht, dan heb je een moeilijke relatie met je moeder.............
Schiet mij maar in een kapotje.Ze is zo arm dat ze een account deelt met anderen?
In je ene topic haal je vaccinaties voor India, in een ander ga je naar Thailand, dan is de band met je moeder heel hecht, dan heb je een moeilijke relatie met je moeder.............
Schiet mij maar in een kapotje.Ze is zo arm dat ze een account deelt met anderen?
woensdag 17 april 2013 om 00:28
quote:LouisaVuitton schreef op 17 april 2013 @ 00:25:
Gezien haar reacties, begrijp ik TO wel iets beter. TO, als je ook op deze vraag wilt reageren....
Bestaat jouw vriendenkring alleen maar uit 'rijkeluiskindjes' die alles betaald krijgen van huis uit? Ik kan wel begrijpen dat het zuur is als je ziet dat hen alles komt aanwaaien en jij moet moeite doen om de eindjes aan elkaar te knopen. Wat vinden je vrienden van jouw 'levensstijl'? Accepteren ze het dat je het wat minder hebt, of wordt je ook als mindere bekeken.
Als het laatste aan de hand is, dan wordt het tijd om nieuwe vrienden te zoeken.....
Tja, ze staan er denk ik niet bij stil. Vinden dat hun ouders terecht meer geld hebben want mijn moeder is toch een uitkeringstrekker. Dat ze daarvoor 40 jaar lang gewerkt heeft doet er dan niet toe ofzo.
Dit soort dingen worden eigenlijk nooit echt besproken. Ik zeg wel eens iets en dan zeggen ze dat dat echt niet goed is of ze worden vaak gewoon stil..
Gezien haar reacties, begrijp ik TO wel iets beter. TO, als je ook op deze vraag wilt reageren....
Bestaat jouw vriendenkring alleen maar uit 'rijkeluiskindjes' die alles betaald krijgen van huis uit? Ik kan wel begrijpen dat het zuur is als je ziet dat hen alles komt aanwaaien en jij moet moeite doen om de eindjes aan elkaar te knopen. Wat vinden je vrienden van jouw 'levensstijl'? Accepteren ze het dat je het wat minder hebt, of wordt je ook als mindere bekeken.
Als het laatste aan de hand is, dan wordt het tijd om nieuwe vrienden te zoeken.....
Tja, ze staan er denk ik niet bij stil. Vinden dat hun ouders terecht meer geld hebben want mijn moeder is toch een uitkeringstrekker. Dat ze daarvoor 40 jaar lang gewerkt heeft doet er dan niet toe ofzo.
Dit soort dingen worden eigenlijk nooit echt besproken. Ik zeg wel eens iets en dan zeggen ze dat dat echt niet goed is of ze worden vaak gewoon stil..
woensdag 17 april 2013 om 00:28
woensdag 17 april 2013 om 00:29
quote:yellowlove2punt0 schreef op 17 april 2013 @ 00:23:
[...]
Dat denk ik eerder. Bovengenoemde jongen heeft toen bv een macbook ultrasupahsupah gekocht op afbetaling. Alleen maar om erbij te horen. En een basgitaar van geleend geld (ok dat was wel een beetje nodig ivm de opleiding). Alles om erbij te horen.
Je hebt het vast moeilijk, dat geloof ik. Ga slapen en morgen ziet alles er weer beter uit. En wel lief doen tegen Orzoo en Ibi, want die zijn echt heel lief! Maar je voelt je nu aangevallen en daardoor ga je om je heen schoppen maar dan gaan mensen alleen maar hinderlijk tegen je doen omdat jij hinderlijk doet.
Op een gegeven moment tijdens mijn studie hadden bijna alle studenten een mobiele telefoon.
Een kennis van mij die had eerst geen mobiel. Ik wel. Moest ik aanhoren:"Mobiele telefoon dat is toch niks. Wat moet ik daar nu mee. bla bla bla" Op een gegeven moment had hij zelf ook een mobiel. Moest ik aanhoren en zien hoe geweldig zijn mobiele telefoon was enz.
Zo kan je er ook mee omgaan.
[...]
Dat denk ik eerder. Bovengenoemde jongen heeft toen bv een macbook ultrasupahsupah gekocht op afbetaling. Alleen maar om erbij te horen. En een basgitaar van geleend geld (ok dat was wel een beetje nodig ivm de opleiding). Alles om erbij te horen.
Je hebt het vast moeilijk, dat geloof ik. Ga slapen en morgen ziet alles er weer beter uit. En wel lief doen tegen Orzoo en Ibi, want die zijn echt heel lief! Maar je voelt je nu aangevallen en daardoor ga je om je heen schoppen maar dan gaan mensen alleen maar hinderlijk tegen je doen omdat jij hinderlijk doet.
Op een gegeven moment tijdens mijn studie hadden bijna alle studenten een mobiele telefoon.
Een kennis van mij die had eerst geen mobiel. Ik wel. Moest ik aanhoren:"Mobiele telefoon dat is toch niks. Wat moet ik daar nu mee. bla bla bla" Op een gegeven moment had hij zelf ook een mobiel. Moest ik aanhoren en zien hoe geweldig zijn mobiele telefoon was enz.
Zo kan je er ook mee omgaan.
woensdag 17 april 2013 om 00:30
quote:Sakara schreef op 17 april 2013 @ 00:28:
[...]
Tja, ze staan er denk ik niet bij stil. Vinden dat hun ouders terecht meer geld hebben want mijn moeder is toch een uitkeringstrekker. Dat ze daarvoor 40 jaar lang gewerkt heeft doet er dan niet toe ofzo.
Dit soort dingen worden eigenlijk nooit echt besproken. Ik zeg wel eens iets en dan zeggen ze dat dat echt niet goed is of ze worden vaak gewoon stil..In je OP zeg je zelf dat je moeder geen moeite deed om uit de uitkering te komen, ze vond het wel best zei je.
[...]
Tja, ze staan er denk ik niet bij stil. Vinden dat hun ouders terecht meer geld hebben want mijn moeder is toch een uitkeringstrekker. Dat ze daarvoor 40 jaar lang gewerkt heeft doet er dan niet toe ofzo.
Dit soort dingen worden eigenlijk nooit echt besproken. Ik zeg wel eens iets en dan zeggen ze dat dat echt niet goed is of ze worden vaak gewoon stil..In je OP zeg je zelf dat je moeder geen moeite deed om uit de uitkering te komen, ze vond het wel best zei je.
woensdag 17 april 2013 om 00:30
quote:blijfgewoonbianca schreef op 17 april 2013 @ 00:25:
In je ene topic haal je vaccinaties voor India, in een ander ga je naar Thailand, dan is de band met je moeder heel hecht, dan heb je een moeilijke relatie met je moeder.............
Schiet mij maar in een kapotje.
Ik heb altijd al een droom gehad om weg te gaan en heb inderdaad daarvoor nu alle vaccinaties
Ik alleen en m'n vaccinaties. Als het niet zo treurig was zou ik er om lachen.
Ze blijven 5 jaar lang goed ofzo. Als ik dan nog niet een keer weg ben geweest wordt ik pas echt depressief haha. Want dit is eigenlijk best wel treurig.
In je ene topic haal je vaccinaties voor India, in een ander ga je naar Thailand, dan is de band met je moeder heel hecht, dan heb je een moeilijke relatie met je moeder.............
Schiet mij maar in een kapotje.
Ik heb altijd al een droom gehad om weg te gaan en heb inderdaad daarvoor nu alle vaccinaties
Ik alleen en m'n vaccinaties. Als het niet zo treurig was zou ik er om lachen.
Ze blijven 5 jaar lang goed ofzo. Als ik dan nog niet een keer weg ben geweest wordt ik pas echt depressief haha. Want dit is eigenlijk best wel treurig.
woensdag 17 april 2013 om 00:31
quote:Orzoo schreef op 17 april 2013 @ 00:23:
Misschien verkeer ik in hele vreemde kringen hoor maar bij ons wordt er niet op je neergekeken als je geen ipad hebt en wordt ook weleens gevraagd of we ergens thuis kunnen afspreken ipv in een bar of restaurant omdat iemand (of meerderen) in de groep ff krap zitten.
Enlighten me...zijn mijn vrienden heel raar of is dit gewoon normaal onder studenten?Zo klinkt het echt armoedig Orzoo . Onder de dertigers heet dat 'cocoonen', netwerken in huiselijke sfeer, of je gaat met zijn allen in de keuken (Ikea, afbetalingsplan) staan koken. Groente en fruit van de boerderij is niet 'goedkoop' maar 'ecologisch bewust regionaal kopen'.
Misschien verkeer ik in hele vreemde kringen hoor maar bij ons wordt er niet op je neergekeken als je geen ipad hebt en wordt ook weleens gevraagd of we ergens thuis kunnen afspreken ipv in een bar of restaurant omdat iemand (of meerderen) in de groep ff krap zitten.
Enlighten me...zijn mijn vrienden heel raar of is dit gewoon normaal onder studenten?Zo klinkt het echt armoedig Orzoo . Onder de dertigers heet dat 'cocoonen', netwerken in huiselijke sfeer, of je gaat met zijn allen in de keuken (Ikea, afbetalingsplan) staan koken. Groente en fruit van de boerderij is niet 'goedkoop' maar 'ecologisch bewust regionaal kopen'.
woensdag 17 april 2013 om 00:31
quote:Orzoo schreef op 17 april 2013 @ 00:21:
[...]
De verwendheid loopt idd de spuigaten uit. Een macbook schijnt tegenwoordig een recht te zijn en als je die niet hebt ben je blijkbaar heeeeel zielig.
Ik heb een puber die zo denkt. En me dan aankijken alsof ze water ziet branden als ik zeg dat ze ergens voor mag sparen want "wij hebben daar toch wel geld voor!". Nou nee, "wij" niet. Je vader en ik wel maar daar zit geen euro van jou bij.
Als ik TO hier zo lees kunnen we maar beter niets meer gratis verstrekken aan grut. Krijg je alleen maar van die verwende huilebalkjes met een compleet vertekend wereldbeeld van...
[...]
De verwendheid loopt idd de spuigaten uit. Een macbook schijnt tegenwoordig een recht te zijn en als je die niet hebt ben je blijkbaar heeeeel zielig.
Ik heb een puber die zo denkt. En me dan aankijken alsof ze water ziet branden als ik zeg dat ze ergens voor mag sparen want "wij hebben daar toch wel geld voor!". Nou nee, "wij" niet. Je vader en ik wel maar daar zit geen euro van jou bij.
Als ik TO hier zo lees kunnen we maar beter niets meer gratis verstrekken aan grut. Krijg je alleen maar van die verwende huilebalkjes met een compleet vertekend wereldbeeld van...
