Psyche
alle pijlers
Leven in armoede
dinsdag 16 april 2013 om 22:47
Ik ben even heel verdrietig want er komt opeens een hoop pijn en verdriet boven waarvan ik me niet eens bewust was dat ik dat had. In de jaren heb ik geleerd me te verbijten, het verdriet te verdragen.
De reden dat ik mij verdrietig voel is dat ik me realiseerde dat ik zeker sinds mijn pubertijd, geleefd heb onder het juk van armoede. Als een zwaar anker zat en zit het om mijn gezin heen. Mijn ouders waren oorspronkelijk welvarende hardwerkende mensen met een hoge baan, ze hebben HBO en WO gedaan. In mijn kindertijd ben ik niks tekort gekomen.
Toen is mijn moeder arbeidsongeschikt geraakt en moest mijn vader het wiel alleen trekken want mijn moeder bleef in haar uitkering, ze vond het wel prima zo (dat kon toen nog).
Mijn vader bleek jarenlang een beeld te scheppen wat niet helemaal klopte. Zijn bedrijf wat ooit succesvol was had al jaren geen inkomsten meer. Hij had een rare constructie bedacht om het vol te houden, 'want die opdracht zou wel komen, echt waar'. Mijn moeder interesseerde zich niet in de financiën, sowieso betaalde mijn vader toch voor alles en ze moest niet zeuren het zou wel goed komen.
Nu moeten zij al jaren een schuld terugbetalen aan de belastingdienst. Dit komt omdat mijn vader jarenlang niet zijn inkomsten heeft opgegeven door die rare constructie om tijd te rekken.
Mijn ouders betalen het netjes af, elke cent van hun pensioen waar ze hard voor gewerkt hebben gaat er naartoe.
Ondertussen merk ik steeds meer dat ik ondertussen een knauw meegekregen heb. Ik weet niet meer wat het is om geen financiële zorgen te hebben, om me niet medeverantwoordelijk te voelen voor de financiën. Er zijn tijden geweest dat ik honger had, en dat we heel zuinig met eten kopen moesten doen. Toen zat ik op het gymnasium tussen de verwende kindjes, op zich wel raar dus. Als mijn docent een appel at, snakte ik naar die appel soms.
Mijn ouders voelen zich super schuldig maar hebben ook zoiets van: je hebt geen geld nodig om gelukkig te zijn. En op zich ben ik ook best gelukkig. Ik heb weinig nodig.
De momenten waarin ik zelf in financiële nood zit, zijn echter wel erg zwaar. Ik weet dat ik nooit om geld zou kunnen vragen omdat ze dat gewoon niet hebben. Mijn broer hebben ze in het verleden wel vaak wat geleend maar toen ik eenmaal wat ouder was kon dit nooit.
Mijn broers en zussen hebben ze wel in weelde op kunnen voeden. Mijn broer heeft nog net het laatste staartje meegekregen maar is er nog goed afgekomen. Hij snapt niet dat mijn ouders geen geld hebben, is erg egoïstisch en wordt altijd financieel geholpen door mijn ouders. Mijn andere broer en zus zijn goed terecht gekomen en verdienen bovenmodaal, zij hebben mijn ouders wat geld geleend.
Mijn ouders vinden dat ik in principe recht heb op hetzelfde als wat mijn broers en zussen hebben gekregen (collegegeld en studieboeken), maar ik weet dat ze hiervoor krom moeten liggen, dus ik doe het niet. Ze laten al gauw snel het onderwerp liggen.
Ik leen dit dus gewoon of betaal alles uit eigen zak.
Ik zie er sjofel uit als ik heel eerlijk ben en ik heb wat overgewicht. Ik zie er vaak moe en grauw uit en je kan zien dat ik het moeilijk heb gehad. Mijn kleren zijn uitgelubberd. Als ik kijk naar mijn medestudenten (ben bijna klaar met mijn WO opleiding) dan steek ik af. Er wordt op mij neergekeken en mensen denken dat ik geen gevoel voor mode heb. Ik heb er echter gewoon het geld niet voor.
Mijn ouders snappen niet hoe de wereld nu in elkaar zit. Dat de ouders van mijn vrienden luxe backpackjaren voor hen betalen. Dat ze met hen naar locaties als Nepal en Amerika gaan. Dat iedereen met een apple laptop en daarnaast hun ipad in de klas zit.
Ik heb nu zelf geld gespaard voor zo'n reis (mijn droomwens) maar iets houdt mij al jaren tegen: het voelt alsof ik er geen recht op heb. Mijn ouders vinden het sowieso een belachelijk idee, er zal wel wat mis met me zijn... Dat gebruik je toch voor de volgende tegenslag? zeggen ze. En dan ga ik toch weer niet, en dan gaat de kans voorbij en besteed ik het geld aan andere dingen, eten enzo. Langzaamaan daalt de stapel geld dan weer.
Ik voel me gevangen in de armoede waarin ik nu al 10 jaar leef. Ik voel me gevangen als jongere in een wereld waarin alles bij anderen maar lijkt te kunnen en ik scheef aangekeken wordt dat ik dat niet heb.
Ik gun anderen alles en lach erbij, maar ergens doet het blijkbaar pijn (anders voelde ik dat net niet opeens). Pijn dat ik in deze situatie heb moeten leven. Schaamte dat mijn ouders niet echt voor mij hebben kunnen zorgen zoals dat zou moeten en de pijn die er is dat ik mijn ouders überhaupt hiervan de schuld durf te geven. Dat leven voor mij als vechten en overleven voelt, vechten om uit deze k*tsituatie te komen! Dat elke dag een struggle is, maar dat ik wel denk: dit is een stap in mijn nieuwe toekomst zonder geldzorgen en waarbij ik rijk en hoogopgeleid en mee kan doen.
Maar stiekem weet ik dat ik dit nooit achter kan laten. Want over elk luxeproduct wat ik koop voel ik me schuldig. Dit zou ik niet moeten hebben. De armoede zit in me, het zit tot in het diepste van mijn bot en ik ben bang dat het geld er straks dan wel zal zijn (ik wil de rest van mijn leven fulltime werken, mijn kinderen zal het aan niets ontkomen) maar in mijn hart zal ik altijd 'arm' zijn.
En dat doet pijn.
Het enige wat troost biedt is de gedachte: wacht maar, straks ben ik net zo rijk en gelukkig als jullie.
De reden dat ik mij verdrietig voel is dat ik me realiseerde dat ik zeker sinds mijn pubertijd, geleefd heb onder het juk van armoede. Als een zwaar anker zat en zit het om mijn gezin heen. Mijn ouders waren oorspronkelijk welvarende hardwerkende mensen met een hoge baan, ze hebben HBO en WO gedaan. In mijn kindertijd ben ik niks tekort gekomen.
Toen is mijn moeder arbeidsongeschikt geraakt en moest mijn vader het wiel alleen trekken want mijn moeder bleef in haar uitkering, ze vond het wel prima zo (dat kon toen nog).
Mijn vader bleek jarenlang een beeld te scheppen wat niet helemaal klopte. Zijn bedrijf wat ooit succesvol was had al jaren geen inkomsten meer. Hij had een rare constructie bedacht om het vol te houden, 'want die opdracht zou wel komen, echt waar'. Mijn moeder interesseerde zich niet in de financiën, sowieso betaalde mijn vader toch voor alles en ze moest niet zeuren het zou wel goed komen.
Nu moeten zij al jaren een schuld terugbetalen aan de belastingdienst. Dit komt omdat mijn vader jarenlang niet zijn inkomsten heeft opgegeven door die rare constructie om tijd te rekken.
Mijn ouders betalen het netjes af, elke cent van hun pensioen waar ze hard voor gewerkt hebben gaat er naartoe.
Ondertussen merk ik steeds meer dat ik ondertussen een knauw meegekregen heb. Ik weet niet meer wat het is om geen financiële zorgen te hebben, om me niet medeverantwoordelijk te voelen voor de financiën. Er zijn tijden geweest dat ik honger had, en dat we heel zuinig met eten kopen moesten doen. Toen zat ik op het gymnasium tussen de verwende kindjes, op zich wel raar dus. Als mijn docent een appel at, snakte ik naar die appel soms.
Mijn ouders voelen zich super schuldig maar hebben ook zoiets van: je hebt geen geld nodig om gelukkig te zijn. En op zich ben ik ook best gelukkig. Ik heb weinig nodig.
De momenten waarin ik zelf in financiële nood zit, zijn echter wel erg zwaar. Ik weet dat ik nooit om geld zou kunnen vragen omdat ze dat gewoon niet hebben. Mijn broer hebben ze in het verleden wel vaak wat geleend maar toen ik eenmaal wat ouder was kon dit nooit.
Mijn broers en zussen hebben ze wel in weelde op kunnen voeden. Mijn broer heeft nog net het laatste staartje meegekregen maar is er nog goed afgekomen. Hij snapt niet dat mijn ouders geen geld hebben, is erg egoïstisch en wordt altijd financieel geholpen door mijn ouders. Mijn andere broer en zus zijn goed terecht gekomen en verdienen bovenmodaal, zij hebben mijn ouders wat geld geleend.
Mijn ouders vinden dat ik in principe recht heb op hetzelfde als wat mijn broers en zussen hebben gekregen (collegegeld en studieboeken), maar ik weet dat ze hiervoor krom moeten liggen, dus ik doe het niet. Ze laten al gauw snel het onderwerp liggen.
Ik leen dit dus gewoon of betaal alles uit eigen zak.
Ik zie er sjofel uit als ik heel eerlijk ben en ik heb wat overgewicht. Ik zie er vaak moe en grauw uit en je kan zien dat ik het moeilijk heb gehad. Mijn kleren zijn uitgelubberd. Als ik kijk naar mijn medestudenten (ben bijna klaar met mijn WO opleiding) dan steek ik af. Er wordt op mij neergekeken en mensen denken dat ik geen gevoel voor mode heb. Ik heb er echter gewoon het geld niet voor.
Mijn ouders snappen niet hoe de wereld nu in elkaar zit. Dat de ouders van mijn vrienden luxe backpackjaren voor hen betalen. Dat ze met hen naar locaties als Nepal en Amerika gaan. Dat iedereen met een apple laptop en daarnaast hun ipad in de klas zit.
Ik heb nu zelf geld gespaard voor zo'n reis (mijn droomwens) maar iets houdt mij al jaren tegen: het voelt alsof ik er geen recht op heb. Mijn ouders vinden het sowieso een belachelijk idee, er zal wel wat mis met me zijn... Dat gebruik je toch voor de volgende tegenslag? zeggen ze. En dan ga ik toch weer niet, en dan gaat de kans voorbij en besteed ik het geld aan andere dingen, eten enzo. Langzaamaan daalt de stapel geld dan weer.
Ik voel me gevangen in de armoede waarin ik nu al 10 jaar leef. Ik voel me gevangen als jongere in een wereld waarin alles bij anderen maar lijkt te kunnen en ik scheef aangekeken wordt dat ik dat niet heb.
Ik gun anderen alles en lach erbij, maar ergens doet het blijkbaar pijn (anders voelde ik dat net niet opeens). Pijn dat ik in deze situatie heb moeten leven. Schaamte dat mijn ouders niet echt voor mij hebben kunnen zorgen zoals dat zou moeten en de pijn die er is dat ik mijn ouders überhaupt hiervan de schuld durf te geven. Dat leven voor mij als vechten en overleven voelt, vechten om uit deze k*tsituatie te komen! Dat elke dag een struggle is, maar dat ik wel denk: dit is een stap in mijn nieuwe toekomst zonder geldzorgen en waarbij ik rijk en hoogopgeleid en mee kan doen.
Maar stiekem weet ik dat ik dit nooit achter kan laten. Want over elk luxeproduct wat ik koop voel ik me schuldig. Dit zou ik niet moeten hebben. De armoede zit in me, het zit tot in het diepste van mijn bot en ik ben bang dat het geld er straks dan wel zal zijn (ik wil de rest van mijn leven fulltime werken, mijn kinderen zal het aan niets ontkomen) maar in mijn hart zal ik altijd 'arm' zijn.
En dat doet pijn.
Het enige wat troost biedt is de gedachte: wacht maar, straks ben ik net zo rijk en gelukkig als jullie.
woensdag 17 april 2013 om 01:45
quote:yellowlove2punt0 schreef op 17 april 2013 @ 01:39:
[...]
Het is zo niet aan jou om met haar zus aan te komen in dit topic. Het is haar leven, haar zus, en zij mag best zich nog kut voelen over dingen van vroeger terwijl ze het ook kut vindt dat haar zus ziek is. Kennelijk denk jij dat jij kunt bepalen hoe iemand anders om dient te gaan met de ziekte van haar familielid, en als ze dat niet doet zoals jij dat wilt dan is ze walchelijk. Echt, wat bezielt je om haar zus hierbij te slepen om je punt te maken over het feit dat jij vindt dat TO wat betreft dit topic niet zo moet doen. Ik zou me heel erg schamen als ik iemands doodzieke familielid erbij haal in een topic wat heel ergens anders over gaat. Dus ik mag toch hopen dat je dat niet bij mij gaat doen als ik weer eens ga klagen dat Euroshopper moet blijven. Mijn verdriet bestaat nog steeds hoor, daar heb ik jou niet voor nodig. En TO ook niet, wat betreft de ziekte van haar zus.Ik begrijp heel goed waarom BGB dit heeft gedaan Yellow en eerlijk gezegd sta ik ook achter BGB dat ze dit heeft gedaan, to mag best met de neus op de feiten worden gedrukt, ja ik weet dat jij het qua geld niet al te rijk hebt gehad, en ja ik heb ook in de winter van 2011 met kapotte schoenen en bevroren voeten gelopen, maar ik heb ook broers en zussen aan kanker verloren en als ik enkel aan hun denk word ik wel weer met beide benen op de grond gezet, en sommige mensen hebben gewoon een harde aanpak nodig om te zien dat ze zo arm nog niet zijn.
[...]
Het is zo niet aan jou om met haar zus aan te komen in dit topic. Het is haar leven, haar zus, en zij mag best zich nog kut voelen over dingen van vroeger terwijl ze het ook kut vindt dat haar zus ziek is. Kennelijk denk jij dat jij kunt bepalen hoe iemand anders om dient te gaan met de ziekte van haar familielid, en als ze dat niet doet zoals jij dat wilt dan is ze walchelijk. Echt, wat bezielt je om haar zus hierbij te slepen om je punt te maken over het feit dat jij vindt dat TO wat betreft dit topic niet zo moet doen. Ik zou me heel erg schamen als ik iemands doodzieke familielid erbij haal in een topic wat heel ergens anders over gaat. Dus ik mag toch hopen dat je dat niet bij mij gaat doen als ik weer eens ga klagen dat Euroshopper moet blijven. Mijn verdriet bestaat nog steeds hoor, daar heb ik jou niet voor nodig. En TO ook niet, wat betreft de ziekte van haar zus.Ik begrijp heel goed waarom BGB dit heeft gedaan Yellow en eerlijk gezegd sta ik ook achter BGB dat ze dit heeft gedaan, to mag best met de neus op de feiten worden gedrukt, ja ik weet dat jij het qua geld niet al te rijk hebt gehad, en ja ik heb ook in de winter van 2011 met kapotte schoenen en bevroren voeten gelopen, maar ik heb ook broers en zussen aan kanker verloren en als ik enkel aan hun denk word ik wel weer met beide benen op de grond gezet, en sommige mensen hebben gewoon een harde aanpak nodig om te zien dat ze zo arm nog niet zijn.
woensdag 17 april 2013 om 01:46
quote:yellowlove2punt0 schreef op 17 april 2013 @ 01:39:
[...]
Kennelijk denk jij dat jij kunt bepalen hoe iemand anders om dient te gaan met de ziekte van haar familielid, en als ze dat niet doet zoals jij dat wilt dan is ze walchelijk. .
Ik vind het vrij walchelijk als iemand in dit stadium van iemand die je na staat , bezig is met hoe rot ze het zelf heeft als ze zelf kerngezond is.
Maar dat zal dan aan mij liggen.
[...]
Kennelijk denk jij dat jij kunt bepalen hoe iemand anders om dient te gaan met de ziekte van haar familielid, en als ze dat niet doet zoals jij dat wilt dan is ze walchelijk. .
Ik vind het vrij walchelijk als iemand in dit stadium van iemand die je na staat , bezig is met hoe rot ze het zelf heeft als ze zelf kerngezond is.
Maar dat zal dan aan mij liggen.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 17 april 2013 om 01:46
quote:blijfgewoonbianca schreef op 17 april 2013 @ 01:42:
Klaar, Yellow?
Inhoudelijke reactie, super...... Is dit een vraag of een verzoek toruwens?
Maar je komt binnenkort langs zwaaien toch op ander topic, misschien kun je me dan ook eerst loepen en met andere dingen van het verleden aan komen zetten. Liefst iets met ernstige feiten uit het verleden; zieken en doden. Het feit dat je niet eens inhoudelijk erop ingaat zegt al genoeg. Ik kan me heugen dat iemand een keer dit bij jou deed, info uit andere topics over jouw priveleven tegen je gebruiken dat vond je toen ook heel erg (was overigens ook heel onaardig). Doe het dan ook niet bij een ander.
Klaar, Yellow?
Inhoudelijke reactie, super...... Is dit een vraag of een verzoek toruwens?
Maar je komt binnenkort langs zwaaien toch op ander topic, misschien kun je me dan ook eerst loepen en met andere dingen van het verleden aan komen zetten. Liefst iets met ernstige feiten uit het verleden; zieken en doden. Het feit dat je niet eens inhoudelijk erop ingaat zegt al genoeg. Ik kan me heugen dat iemand een keer dit bij jou deed, info uit andere topics over jouw priveleven tegen je gebruiken dat vond je toen ook heel erg (was overigens ook heel onaardig). Doe het dan ook niet bij een ander.
woensdag 17 april 2013 om 01:47
TO, onderstaand mijn verhaal. Ik hoop dat het je helpt relativeren:
Mijn vader werkte vroeger alleen, mijn moeder zorgde voor de kinderen. Met 1 inkomen moesten 9 (!!) mensen onderhouden worden. Je begrijpt wel dat wij het niet breed hadden. Geld voor speelgoed was er niet, we droegen elkaars kleding (zeker tot mijn 17e) en ik wist niet wat een luxe maaltijd was. Soms als ik naar school ging dan kreeg ik 1/2 gulden, hier was ik dan zoooo blij mee.
Ik ging op mijn dertiende kranten rondbrengen, niet veel later werkte ik in de plaatselijke supermarkt en zo
werd ik beetje bij beetje 'rijker'.
Nu studeer ik, ik heb het absoluut niet breed, net als mijn ouders. Ik bekostig alles zelf. Ik heb geen MacBook (I wish) en ook geen Ipad. Ik heb geen geld voor dure studieboeken, ik leen ze of anders zoek ik op internet een samenvatting van het boek. Wel heb ik mijn tweedehandse mini laptop waar ik zo blij mee ben. Ik wil al maaaaaanden Vans kopen omdat ik deze schoenen zo fijn vindt lopen, maar helaas geen geld. Ik ben ervan overtuigd dat er een tijd komt dat ik ze wel kan kopen.
Als ik dan af en toe wat geld overheb dan schuif ik dit graag mijn ouders toe. Net zoals zij er vroeger voor mij waren zo ben ik er nu voor hen. Ik kan hen noooooooit zoveel geven als zij mij hebben gegeven, op alle vlakken.
Ik ben blij dat wij het vroeger (en nu) niet breed hebben/ hadden. Ik heb kunnen leren wat echt belangrijk is, namelijk mensen die om je geven. Materie/geld ed doen er dan niet toe.
Mijn vader werkte vroeger alleen, mijn moeder zorgde voor de kinderen. Met 1 inkomen moesten 9 (!!) mensen onderhouden worden. Je begrijpt wel dat wij het niet breed hadden. Geld voor speelgoed was er niet, we droegen elkaars kleding (zeker tot mijn 17e) en ik wist niet wat een luxe maaltijd was. Soms als ik naar school ging dan kreeg ik 1/2 gulden, hier was ik dan zoooo blij mee.
Ik ging op mijn dertiende kranten rondbrengen, niet veel later werkte ik in de plaatselijke supermarkt en zo
werd ik beetje bij beetje 'rijker'.
Nu studeer ik, ik heb het absoluut niet breed, net als mijn ouders. Ik bekostig alles zelf. Ik heb geen MacBook (I wish) en ook geen Ipad. Ik heb geen geld voor dure studieboeken, ik leen ze of anders zoek ik op internet een samenvatting van het boek. Wel heb ik mijn tweedehandse mini laptop waar ik zo blij mee ben. Ik wil al maaaaaanden Vans kopen omdat ik deze schoenen zo fijn vindt lopen, maar helaas geen geld. Ik ben ervan overtuigd dat er een tijd komt dat ik ze wel kan kopen.
Als ik dan af en toe wat geld overheb dan schuif ik dit graag mijn ouders toe. Net zoals zij er vroeger voor mij waren zo ben ik er nu voor hen. Ik kan hen noooooooit zoveel geven als zij mij hebben gegeven, op alle vlakken.
Ik ben blij dat wij het vroeger (en nu) niet breed hebben/ hadden. Ik heb kunnen leren wat echt belangrijk is, namelijk mensen die om je geven. Materie/geld ed doen er dan niet toe.
woensdag 17 april 2013 om 01:48
quote:blijfgewoonbianca schreef op 17 april 2013 @ 01:46:
[...]
Ik vind het vrij walchelijk als iemand in dit stadium van iemand die je na staat , bezig is met hoe rot ze het zelf heeft als ze zelf kerngezond is.
Maar dat zal dan aan mij liggen.Ik zit hier op het forum terwijl mijn oma is overleden, waar ik verdrietig om ben. Afleiding zoeken. Ben ik nu ook walchelijk, gedraag ik me niet zoals het hoort? Is er een protocol wat mensen mij hebben vergeten te geven?
[...]
Ik vind het vrij walchelijk als iemand in dit stadium van iemand die je na staat , bezig is met hoe rot ze het zelf heeft als ze zelf kerngezond is.
Maar dat zal dan aan mij liggen.Ik zit hier op het forum terwijl mijn oma is overleden, waar ik verdrietig om ben. Afleiding zoeken. Ben ik nu ook walchelijk, gedraag ik me niet zoals het hoort? Is er een protocol wat mensen mij hebben vergeten te geven?
woensdag 17 april 2013 om 01:50
woensdag 17 april 2013 om 01:51
quote:yellowlove2punt0 schreef op 17 april 2013 @ 01:48:
[...]
Ik zit hier op het forum terwijl mijn oma is overleden, waar ik verdrietig om ben. Afleiding zoeken. Ben ik nu ook walchelijk, gedraag ik me niet zoals het hoort? Is er een protocol wat mensen mij hebben vergeten te geven?
Ik vind wat je nu doet niet kloppen Yellow, dat je afleiding zoekt omdat je verdrietig bent nu je Oma overleden is, daar is niks mis mee, en daar word TO ook niet op aangesproken.
Gecondoleerd met je verlies
[...]
Ik zit hier op het forum terwijl mijn oma is overleden, waar ik verdrietig om ben. Afleiding zoeken. Ben ik nu ook walchelijk, gedraag ik me niet zoals het hoort? Is er een protocol wat mensen mij hebben vergeten te geven?
Ik vind wat je nu doet niet kloppen Yellow, dat je afleiding zoekt omdat je verdrietig bent nu je Oma overleden is, daar is niks mis mee, en daar word TO ook niet op aangesproken.
Gecondoleerd met je verlies
woensdag 17 april 2013 om 01:52
Ik heb het hele topic en ook alle aanvullende reacties op de op en reacties van de forummers die reageerden gelezen.
Wat ik tussen de regels door lees gaat niet om geld op zich. Het gaat om een hele grote verandering in to's leven, de verandering die alles anders maakte dan hoe het eerst was/leek. Een gevoel van veiligheid. Niet fysiek, maar het gevoel dat je hele leven en je gezinsleven op een bepaalde manier was, hoe je de dingen altijd zag. Zo ineens is alles anders, en reageren je ouders op een manier die je niet kent. Het gaat er niet om of ze een ander wel of iets niet gunt, of dat ze de situatie niet snapt.
Ik heb zelf dingen mee gemaakt waardoor ook ineens allea veranderde. Tot mijn 16e hadden wij een normaal en gelukkig gezin, tot op mijn 17e mijn vader overleed, mijn moeder echt kapot is gegaan, ook mede doordat mijn broertjes en zusje foute vrienden kregen en het criminele pad op gingen. Ik had het gevoel dat ik alles draaiende moest houden maar dat ik nergens grip op had. Daar was ik mee bezig, in plaats van volwassen te worden op een normale manier. Dat werd me ontnomen. Ik leerde dat ik vooral heel hard moest werken en nog harder omdat ik geen grip op dingen en de mensen om me heen had. Dat is niet vol te houden als je zo jong bent, en daardoor word jje in bepaalde dingen, je beeld van je leven, juist niet volwassen. Die dingen lees ik ook bij to terug.
Je zit vast, of niet? Bij mij waren het andere dingen die ik verbond aan mijn goede/veilige wereld van ervoor, maar ik begrijp hoe het is om dat wat je aan die goede/veilige wereld van voor de grote veranderingen, te verliezen.en om daar mee om te moeten gaan. Om terug te blijven verlangen.
En ik snap je tegen dingen en mensen aan schoppen. Maar het helpt niet. Je hebt blijf je daar alleen maar rot door voelen.
Veel reacties hier zijn goed bedoeld. Ook al begrijpt niet iedereen je altijd, mensen doen wel hun best voor je.
En mensen die van ver moesten komen om de erge dingeb die zij hebben mee gemaakt, daar moet je ze niet op pakken.
Ik heb zo geen pasklaar antwoord voor je. Ik begrijp dat het niet een ding is, het is alles bij elkaar. Het grote geld probleem van toen, het geld probleem van nu. En niet eens dat geld op zich, maar alles wat er uit voort is gekomen. Hoe dat jouw leven beinvloed heeft, en nu nog doet. Misschien een idee om eens met iemand daarover te praten?
Erken voor jezelf waar je precies tegenaan loopt. Zie wat er achter schuil gaat dat je vast zit in dat niet luxer kunnen leven, in dat je daarin vast zit. Maar zie ook dat het twee verschillende situaties zijn. Toen, en nu. Dat het anders is. Nu heb je het wel in eigen hand. Vertrouw daarop.
Wat ik tussen de regels door lees gaat niet om geld op zich. Het gaat om een hele grote verandering in to's leven, de verandering die alles anders maakte dan hoe het eerst was/leek. Een gevoel van veiligheid. Niet fysiek, maar het gevoel dat je hele leven en je gezinsleven op een bepaalde manier was, hoe je de dingen altijd zag. Zo ineens is alles anders, en reageren je ouders op een manier die je niet kent. Het gaat er niet om of ze een ander wel of iets niet gunt, of dat ze de situatie niet snapt.
Ik heb zelf dingen mee gemaakt waardoor ook ineens allea veranderde. Tot mijn 16e hadden wij een normaal en gelukkig gezin, tot op mijn 17e mijn vader overleed, mijn moeder echt kapot is gegaan, ook mede doordat mijn broertjes en zusje foute vrienden kregen en het criminele pad op gingen. Ik had het gevoel dat ik alles draaiende moest houden maar dat ik nergens grip op had. Daar was ik mee bezig, in plaats van volwassen te worden op een normale manier. Dat werd me ontnomen. Ik leerde dat ik vooral heel hard moest werken en nog harder omdat ik geen grip op dingen en de mensen om me heen had. Dat is niet vol te houden als je zo jong bent, en daardoor word jje in bepaalde dingen, je beeld van je leven, juist niet volwassen. Die dingen lees ik ook bij to terug.
Je zit vast, of niet? Bij mij waren het andere dingen die ik verbond aan mijn goede/veilige wereld van ervoor, maar ik begrijp hoe het is om dat wat je aan die goede/veilige wereld van voor de grote veranderingen, te verliezen.en om daar mee om te moeten gaan. Om terug te blijven verlangen.
En ik snap je tegen dingen en mensen aan schoppen. Maar het helpt niet. Je hebt blijf je daar alleen maar rot door voelen.
Veel reacties hier zijn goed bedoeld. Ook al begrijpt niet iedereen je altijd, mensen doen wel hun best voor je.
En mensen die van ver moesten komen om de erge dingeb die zij hebben mee gemaakt, daar moet je ze niet op pakken.
Ik heb zo geen pasklaar antwoord voor je. Ik begrijp dat het niet een ding is, het is alles bij elkaar. Het grote geld probleem van toen, het geld probleem van nu. En niet eens dat geld op zich, maar alles wat er uit voort is gekomen. Hoe dat jouw leven beinvloed heeft, en nu nog doet. Misschien een idee om eens met iemand daarover te praten?
Erken voor jezelf waar je precies tegenaan loopt. Zie wat er achter schuil gaat dat je vast zit in dat niet luxer kunnen leven, in dat je daarin vast zit. Maar zie ook dat het twee verschillende situaties zijn. Toen, en nu. Dat het anders is. Nu heb je het wel in eigen hand. Vertrouw daarop.
woensdag 17 april 2013 om 01:54
quote:yellowlove2punt0 schreef op 17 april 2013 @ 01:46:
[...]
Is dit een vraag of een verzoek toruwens? Een vraag. Anders stond er wel a.u.b bij.
Maar je komt binnenkort langs zwaaien toch op ander topic, misschien kun je me dan ook eerst loepen en met andere dingen van het verleden aan komen zetten. Goed idee ! Liefst iets met ernstige feiten uit het verleden; zieken en doden. Het feit dat je niet eens inhoudelijk erop ingaat zegt al genoeg. Zie hieronder Ik kan me heugen dat iemand een keer dit bij jou deed, info uit andere topics over jouw priveleven tegen je gebruiken dat vond je toen ook heel erg (was overigens ook heel onaardig). Doe het dan ook niet bij een ander.
Als ik reageer op de pijler eten en je " pakt " me op iets uit een sekspijler dan is dat totaal niet relevant.
Schrijf ik echter op de pijler gezondheid dat ik zwaar diabeet ben en ik vertel op seks dat ik zo fijn pijp met stroop en caramelsaus, dan is dat behoorlijk relevant.
Als iemand boehoe ik heb het zo zwaar doet en ik kom een topic over een doodzieke zus tegen, dan vind ik dat relevant genoeg om dat er bij te halen om TO te confronteren dat er meer is in het leven dan de nieuwste I pad.
[...]
Is dit een vraag of een verzoek toruwens? Een vraag. Anders stond er wel a.u.b bij.
Maar je komt binnenkort langs zwaaien toch op ander topic, misschien kun je me dan ook eerst loepen en met andere dingen van het verleden aan komen zetten. Goed idee ! Liefst iets met ernstige feiten uit het verleden; zieken en doden. Het feit dat je niet eens inhoudelijk erop ingaat zegt al genoeg. Zie hieronder Ik kan me heugen dat iemand een keer dit bij jou deed, info uit andere topics over jouw priveleven tegen je gebruiken dat vond je toen ook heel erg (was overigens ook heel onaardig). Doe het dan ook niet bij een ander.
Als ik reageer op de pijler eten en je " pakt " me op iets uit een sekspijler dan is dat totaal niet relevant.
Schrijf ik echter op de pijler gezondheid dat ik zwaar diabeet ben en ik vertel op seks dat ik zo fijn pijp met stroop en caramelsaus, dan is dat behoorlijk relevant.
Als iemand boehoe ik heb het zo zwaar doet en ik kom een topic over een doodzieke zus tegen, dan vind ik dat relevant genoeg om dat er bij te halen om TO te confronteren dat er meer is in het leven dan de nieuwste I pad.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 17 april 2013 om 01:54
Sakara, lees nou ook even de post van mensen die je niet perse aanvallen. Even terugscrollen. Vind het zonde dat zij hun verhaal delen en tips geven en jij ze links laat liggen. Terwijl je dus wel ingaat op anderen en daarmee overkomt als iemand die wil rellen. Nu krijg je tips en ga je daar niet op in. Is echt zonde van de moeite die die mensen in jou stoppen.
Eigenlijk, ben ik een enorme burgertrut!!
woensdag 17 april 2013 om 01:55
quote:yellowlove2punt0 schreef op 17 april 2013 @ 01:48:
[...]
Ik zit hier op het forum terwijl mijn oma is overleden, waar ik verdrietig om ben. Afleiding zoeken. Ben ik nu ook walchelijk, gedraag ik me niet zoals het hoort? Is er een protocol wat mensen mij hebben vergeten te geven?Zijn dit vragen waar je antwoord op wilt hebben of probeer je te schockeren oid?
[...]
Ik zit hier op het forum terwijl mijn oma is overleden, waar ik verdrietig om ben. Afleiding zoeken. Ben ik nu ook walchelijk, gedraag ik me niet zoals het hoort? Is er een protocol wat mensen mij hebben vergeten te geven?Zijn dit vragen waar je antwoord op wilt hebben of probeer je te schockeren oid?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 17 april 2013 om 01:58
