Psyche
alle pijlers
Leven in armoede
dinsdag 16 april 2013 om 22:47
Ik ben even heel verdrietig want er komt opeens een hoop pijn en verdriet boven waarvan ik me niet eens bewust was dat ik dat had. In de jaren heb ik geleerd me te verbijten, het verdriet te verdragen.
De reden dat ik mij verdrietig voel is dat ik me realiseerde dat ik zeker sinds mijn pubertijd, geleefd heb onder het juk van armoede. Als een zwaar anker zat en zit het om mijn gezin heen. Mijn ouders waren oorspronkelijk welvarende hardwerkende mensen met een hoge baan, ze hebben HBO en WO gedaan. In mijn kindertijd ben ik niks tekort gekomen.
Toen is mijn moeder arbeidsongeschikt geraakt en moest mijn vader het wiel alleen trekken want mijn moeder bleef in haar uitkering, ze vond het wel prima zo (dat kon toen nog).
Mijn vader bleek jarenlang een beeld te scheppen wat niet helemaal klopte. Zijn bedrijf wat ooit succesvol was had al jaren geen inkomsten meer. Hij had een rare constructie bedacht om het vol te houden, 'want die opdracht zou wel komen, echt waar'. Mijn moeder interesseerde zich niet in de financiën, sowieso betaalde mijn vader toch voor alles en ze moest niet zeuren het zou wel goed komen.
Nu moeten zij al jaren een schuld terugbetalen aan de belastingdienst. Dit komt omdat mijn vader jarenlang niet zijn inkomsten heeft opgegeven door die rare constructie om tijd te rekken.
Mijn ouders betalen het netjes af, elke cent van hun pensioen waar ze hard voor gewerkt hebben gaat er naartoe.
Ondertussen merk ik steeds meer dat ik ondertussen een knauw meegekregen heb. Ik weet niet meer wat het is om geen financiële zorgen te hebben, om me niet medeverantwoordelijk te voelen voor de financiën. Er zijn tijden geweest dat ik honger had, en dat we heel zuinig met eten kopen moesten doen. Toen zat ik op het gymnasium tussen de verwende kindjes, op zich wel raar dus. Als mijn docent een appel at, snakte ik naar die appel soms.
Mijn ouders voelen zich super schuldig maar hebben ook zoiets van: je hebt geen geld nodig om gelukkig te zijn. En op zich ben ik ook best gelukkig. Ik heb weinig nodig.
De momenten waarin ik zelf in financiële nood zit, zijn echter wel erg zwaar. Ik weet dat ik nooit om geld zou kunnen vragen omdat ze dat gewoon niet hebben. Mijn broer hebben ze in het verleden wel vaak wat geleend maar toen ik eenmaal wat ouder was kon dit nooit.
Mijn broers en zussen hebben ze wel in weelde op kunnen voeden. Mijn broer heeft nog net het laatste staartje meegekregen maar is er nog goed afgekomen. Hij snapt niet dat mijn ouders geen geld hebben, is erg egoïstisch en wordt altijd financieel geholpen door mijn ouders. Mijn andere broer en zus zijn goed terecht gekomen en verdienen bovenmodaal, zij hebben mijn ouders wat geld geleend.
Mijn ouders vinden dat ik in principe recht heb op hetzelfde als wat mijn broers en zussen hebben gekregen (collegegeld en studieboeken), maar ik weet dat ze hiervoor krom moeten liggen, dus ik doe het niet. Ze laten al gauw snel het onderwerp liggen.
Ik leen dit dus gewoon of betaal alles uit eigen zak.
Ik zie er sjofel uit als ik heel eerlijk ben en ik heb wat overgewicht. Ik zie er vaak moe en grauw uit en je kan zien dat ik het moeilijk heb gehad. Mijn kleren zijn uitgelubberd. Als ik kijk naar mijn medestudenten (ben bijna klaar met mijn WO opleiding) dan steek ik af. Er wordt op mij neergekeken en mensen denken dat ik geen gevoel voor mode heb. Ik heb er echter gewoon het geld niet voor.
Mijn ouders snappen niet hoe de wereld nu in elkaar zit. Dat de ouders van mijn vrienden luxe backpackjaren voor hen betalen. Dat ze met hen naar locaties als Nepal en Amerika gaan. Dat iedereen met een apple laptop en daarnaast hun ipad in de klas zit.
Ik heb nu zelf geld gespaard voor zo'n reis (mijn droomwens) maar iets houdt mij al jaren tegen: het voelt alsof ik er geen recht op heb. Mijn ouders vinden het sowieso een belachelijk idee, er zal wel wat mis met me zijn... Dat gebruik je toch voor de volgende tegenslag? zeggen ze. En dan ga ik toch weer niet, en dan gaat de kans voorbij en besteed ik het geld aan andere dingen, eten enzo. Langzaamaan daalt de stapel geld dan weer.
Ik voel me gevangen in de armoede waarin ik nu al 10 jaar leef. Ik voel me gevangen als jongere in een wereld waarin alles bij anderen maar lijkt te kunnen en ik scheef aangekeken wordt dat ik dat niet heb.
Ik gun anderen alles en lach erbij, maar ergens doet het blijkbaar pijn (anders voelde ik dat net niet opeens). Pijn dat ik in deze situatie heb moeten leven. Schaamte dat mijn ouders niet echt voor mij hebben kunnen zorgen zoals dat zou moeten en de pijn die er is dat ik mijn ouders überhaupt hiervan de schuld durf te geven. Dat leven voor mij als vechten en overleven voelt, vechten om uit deze k*tsituatie te komen! Dat elke dag een struggle is, maar dat ik wel denk: dit is een stap in mijn nieuwe toekomst zonder geldzorgen en waarbij ik rijk en hoogopgeleid en mee kan doen.
Maar stiekem weet ik dat ik dit nooit achter kan laten. Want over elk luxeproduct wat ik koop voel ik me schuldig. Dit zou ik niet moeten hebben. De armoede zit in me, het zit tot in het diepste van mijn bot en ik ben bang dat het geld er straks dan wel zal zijn (ik wil de rest van mijn leven fulltime werken, mijn kinderen zal het aan niets ontkomen) maar in mijn hart zal ik altijd 'arm' zijn.
En dat doet pijn.
Het enige wat troost biedt is de gedachte: wacht maar, straks ben ik net zo rijk en gelukkig als jullie.
De reden dat ik mij verdrietig voel is dat ik me realiseerde dat ik zeker sinds mijn pubertijd, geleefd heb onder het juk van armoede. Als een zwaar anker zat en zit het om mijn gezin heen. Mijn ouders waren oorspronkelijk welvarende hardwerkende mensen met een hoge baan, ze hebben HBO en WO gedaan. In mijn kindertijd ben ik niks tekort gekomen.
Toen is mijn moeder arbeidsongeschikt geraakt en moest mijn vader het wiel alleen trekken want mijn moeder bleef in haar uitkering, ze vond het wel prima zo (dat kon toen nog).
Mijn vader bleek jarenlang een beeld te scheppen wat niet helemaal klopte. Zijn bedrijf wat ooit succesvol was had al jaren geen inkomsten meer. Hij had een rare constructie bedacht om het vol te houden, 'want die opdracht zou wel komen, echt waar'. Mijn moeder interesseerde zich niet in de financiën, sowieso betaalde mijn vader toch voor alles en ze moest niet zeuren het zou wel goed komen.
Nu moeten zij al jaren een schuld terugbetalen aan de belastingdienst. Dit komt omdat mijn vader jarenlang niet zijn inkomsten heeft opgegeven door die rare constructie om tijd te rekken.
Mijn ouders betalen het netjes af, elke cent van hun pensioen waar ze hard voor gewerkt hebben gaat er naartoe.
Ondertussen merk ik steeds meer dat ik ondertussen een knauw meegekregen heb. Ik weet niet meer wat het is om geen financiële zorgen te hebben, om me niet medeverantwoordelijk te voelen voor de financiën. Er zijn tijden geweest dat ik honger had, en dat we heel zuinig met eten kopen moesten doen. Toen zat ik op het gymnasium tussen de verwende kindjes, op zich wel raar dus. Als mijn docent een appel at, snakte ik naar die appel soms.
Mijn ouders voelen zich super schuldig maar hebben ook zoiets van: je hebt geen geld nodig om gelukkig te zijn. En op zich ben ik ook best gelukkig. Ik heb weinig nodig.
De momenten waarin ik zelf in financiële nood zit, zijn echter wel erg zwaar. Ik weet dat ik nooit om geld zou kunnen vragen omdat ze dat gewoon niet hebben. Mijn broer hebben ze in het verleden wel vaak wat geleend maar toen ik eenmaal wat ouder was kon dit nooit.
Mijn broers en zussen hebben ze wel in weelde op kunnen voeden. Mijn broer heeft nog net het laatste staartje meegekregen maar is er nog goed afgekomen. Hij snapt niet dat mijn ouders geen geld hebben, is erg egoïstisch en wordt altijd financieel geholpen door mijn ouders. Mijn andere broer en zus zijn goed terecht gekomen en verdienen bovenmodaal, zij hebben mijn ouders wat geld geleend.
Mijn ouders vinden dat ik in principe recht heb op hetzelfde als wat mijn broers en zussen hebben gekregen (collegegeld en studieboeken), maar ik weet dat ze hiervoor krom moeten liggen, dus ik doe het niet. Ze laten al gauw snel het onderwerp liggen.
Ik leen dit dus gewoon of betaal alles uit eigen zak.
Ik zie er sjofel uit als ik heel eerlijk ben en ik heb wat overgewicht. Ik zie er vaak moe en grauw uit en je kan zien dat ik het moeilijk heb gehad. Mijn kleren zijn uitgelubberd. Als ik kijk naar mijn medestudenten (ben bijna klaar met mijn WO opleiding) dan steek ik af. Er wordt op mij neergekeken en mensen denken dat ik geen gevoel voor mode heb. Ik heb er echter gewoon het geld niet voor.
Mijn ouders snappen niet hoe de wereld nu in elkaar zit. Dat de ouders van mijn vrienden luxe backpackjaren voor hen betalen. Dat ze met hen naar locaties als Nepal en Amerika gaan. Dat iedereen met een apple laptop en daarnaast hun ipad in de klas zit.
Ik heb nu zelf geld gespaard voor zo'n reis (mijn droomwens) maar iets houdt mij al jaren tegen: het voelt alsof ik er geen recht op heb. Mijn ouders vinden het sowieso een belachelijk idee, er zal wel wat mis met me zijn... Dat gebruik je toch voor de volgende tegenslag? zeggen ze. En dan ga ik toch weer niet, en dan gaat de kans voorbij en besteed ik het geld aan andere dingen, eten enzo. Langzaamaan daalt de stapel geld dan weer.
Ik voel me gevangen in de armoede waarin ik nu al 10 jaar leef. Ik voel me gevangen als jongere in een wereld waarin alles bij anderen maar lijkt te kunnen en ik scheef aangekeken wordt dat ik dat niet heb.
Ik gun anderen alles en lach erbij, maar ergens doet het blijkbaar pijn (anders voelde ik dat net niet opeens). Pijn dat ik in deze situatie heb moeten leven. Schaamte dat mijn ouders niet echt voor mij hebben kunnen zorgen zoals dat zou moeten en de pijn die er is dat ik mijn ouders überhaupt hiervan de schuld durf te geven. Dat leven voor mij als vechten en overleven voelt, vechten om uit deze k*tsituatie te komen! Dat elke dag een struggle is, maar dat ik wel denk: dit is een stap in mijn nieuwe toekomst zonder geldzorgen en waarbij ik rijk en hoogopgeleid en mee kan doen.
Maar stiekem weet ik dat ik dit nooit achter kan laten. Want over elk luxeproduct wat ik koop voel ik me schuldig. Dit zou ik niet moeten hebben. De armoede zit in me, het zit tot in het diepste van mijn bot en ik ben bang dat het geld er straks dan wel zal zijn (ik wil de rest van mijn leven fulltime werken, mijn kinderen zal het aan niets ontkomen) maar in mijn hart zal ik altijd 'arm' zijn.
En dat doet pijn.
Het enige wat troost biedt is de gedachte: wacht maar, straks ben ik net zo rijk en gelukkig als jullie.
woensdag 17 april 2013 om 01:21
quote:LouisaVuitton schreef op 17 april 2013 @ 01:19:
[...]
Men wil begrijpen waarom je zo reageert. Als je zo blijft zwetsen, gaan ze zelf op zoek naar antwoorden.....Logisch!
Volgens mij is het je niet helemaal duidelijk wat een forum is.Normaal gesproken geen ordinaire scheldbaak om TO's af te zeiken.
[...]
Men wil begrijpen waarom je zo reageert. Als je zo blijft zwetsen, gaan ze zelf op zoek naar antwoorden.....Logisch!
Volgens mij is het je niet helemaal duidelijk wat een forum is.Normaal gesproken geen ordinaire scheldbaak om TO's af te zeiken.
woensdag 17 april 2013 om 01:22
quote:Sakara schreef op 17 april 2013 @ 01:20:
Iemand kan goed terecht komen en toch ziek zijn. Ik houd van mijn zus maar we zijn in verschillende omstandigheden opgegroeid. Allebei haar studies werden betaald, wat ik haar van harte gun maar de situatie is niet te vergelijken omdat mijn ouders toen nog niet in de schulden zaten. is dat ook niet wat steekt ook al begrijp je de omstandigheden? Zij wel en jij niet?
Iemand kan goed terecht komen en toch ziek zijn. Ik houd van mijn zus maar we zijn in verschillende omstandigheden opgegroeid. Allebei haar studies werden betaald, wat ik haar van harte gun maar de situatie is niet te vergelijken omdat mijn ouders toen nog niet in de schulden zaten. is dat ook niet wat steekt ook al begrijp je de omstandigheden? Zij wel en jij niet?
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
woensdag 17 april 2013 om 01:23
quote:Sakara schreef op 17 april 2013 @ 01:20:
Allebei haar studies werden betaald, wat ik haar van harte gun maar de situatie is niet te vergelijken omdat mijn ouders toen nog niet in de schulden zaten.En vorig jaar juli zaten ze nog niet in de schulden?
Allebei haar studies werden betaald, wat ik haar van harte gun maar de situatie is niet te vergelijken omdat mijn ouders toen nog niet in de schulden zaten.En vorig jaar juli zaten ze nog niet in de schulden?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 17 april 2013 om 01:24
Off topic: is het niet " walchelijk"??
En TO, op dezelfde manier terug reageren is dan wel ok? Je snapt het zelf niet meer goed denk ik. Je kunt ook kiezen om dan op een niet walgelijke manier te reageren. Dat kun jij niet? Nooit geleerd?
En ja, ik vind je heel zielig.
Echter heeft dat niks met geld te maken.
En TO, op dezelfde manier terug reageren is dan wel ok? Je snapt het zelf niet meer goed denk ik. Je kunt ook kiezen om dan op een niet walgelijke manier te reageren. Dat kun jij niet? Nooit geleerd?
En ja, ik vind je heel zielig.
Echter heeft dat niks met geld te maken.
woensdag 17 april 2013 om 01:25
quote:Sakara schreef op 17 april 2013 @ 01:24:
Ik vind het jammer dat ik heb moeten meemaken wat ik heb moeten meemaken als kind. Zij was toen al weg.
Maar gelukkig konden je ouders je vorig jaar nog steunen.
Dus het valt allemaal best mee.
En je kreeg ook nog geld terug van je langstudeerboete....
Ik vind het jammer dat ik heb moeten meemaken wat ik heb moeten meemaken als kind. Zij was toen al weg.
Maar gelukkig konden je ouders je vorig jaar nog steunen.
Dus het valt allemaal best mee.
En je kreeg ook nog geld terug van je langstudeerboete....
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 17 april 2013 om 01:26
quote:Sakara schreef op 17 april 2013 @ 01:24:
Ik vind het jammer dat ik heb moeten meemaken wat ik heb moeten meemaken als kind. Zij was toen al weg. Het leven is niet altijd leuk en daar mag je best af en toe van balen. Het heeft alleen weinig zin om je op anderen af te reageren of om in de slachtofferrol te kruipen. Dat krijg je 10 x zo hard weer terug.
Ik vind het jammer dat ik heb moeten meemaken wat ik heb moeten meemaken als kind. Zij was toen al weg. Het leven is niet altijd leuk en daar mag je best af en toe van balen. Het heeft alleen weinig zin om je op anderen af te reageren of om in de slachtofferrol te kruipen. Dat krijg je 10 x zo hard weer terug.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
woensdag 17 april 2013 om 01:26
woensdag 17 april 2013 om 01:27
woensdag 17 april 2013 om 01:30
quote:Sakara schreef op 17 april 2013 @ 01:21:
[...]
Normaal gesproken geen ordinaire scheldbaak om TO's af te zeiken.
In dit topic is er maar een ordinair aan het schelden...dat jij je gerechtigd voelt om termen als 'bitch' en 'heks' te gebruiken omdat jij je afgezeken voelt...
In jouw ogen is vast iedereen tegen jou, zit je constant in de verdediging, maar het is daarom nog geen feit. Jij maakt er de waarheid van door maar om je heen te trappen, waar mensen dan op reageren.
[...]
Normaal gesproken geen ordinaire scheldbaak om TO's af te zeiken.
In dit topic is er maar een ordinair aan het schelden...dat jij je gerechtigd voelt om termen als 'bitch' en 'heks' te gebruiken omdat jij je afgezeken voelt...
In jouw ogen is vast iedereen tegen jou, zit je constant in de verdediging, maar het is daarom nog geen feit. Jij maakt er de waarheid van door maar om je heen te trappen, waar mensen dan op reageren.
woensdag 17 april 2013 om 01:31
quote:blijfgewoonbianca schreef op 17 april 2013 @ 01:27:
[...]
Ik leg het je nog wel een keer uit.Er valt niets uit te leggen aan het feit dat je op eigen houtje besluit dat als zij zegt dat haar zus financieel goed terecht is gekomen dat een zonde is en walchelijk want haar zus heeft kanker (wat je even geloept hebt en daarna hier neerplempt). Kijk nog eens naar je motto.
[...]
Ik leg het je nog wel een keer uit.Er valt niets uit te leggen aan het feit dat je op eigen houtje besluit dat als zij zegt dat haar zus financieel goed terecht is gekomen dat een zonde is en walchelijk want haar zus heeft kanker (wat je even geloept hebt en daarna hier neerplempt). Kijk nog eens naar je motto.
woensdag 17 april 2013 om 01:31
quote:chilibyte schreef op 17 april 2013 @ 01:11:
Meisje toch. Wat jij omschrijft is geen armoede, daarom krijg je al deze mensen over je heen. Armoede is dat je niet in je eerste levensbehoefte kan voorzien (eten, drinken, kleding om je warm te houden, een dak boven je hoofd). Armoede is niet het niet kunnen kopen van luxeproducten om erbij te horen.
Ik begrijp dat je op zoek was naar wat sympathie, je ziet echter wat het losmaakt. Het feit dat je gezegend bent met een goed stel hersenen en kan studeren is een enorme luxe positie.
Beschouw deze reacties daarom als een enorme wake up call. Je bent geen slachtoffer maar je voelt en gedraagt je wel zo. Stof jezelf al en doe er wat aan. Ga sporten, dat is perfect tegen depressieve gevoelens en geeft een stralend uiterlijk. Zoek een bijbaantje voor wat meer financiële slagkracht en ervaring, die zal je nodig hebben in je carrière. Neem verantwoordelijkheid voor je eigen toekomst. Wijs niet naar anderen maar bedenk wat je er zelf aan kan doen. Richt je blik op de horizon, wat wil je en hoe ga je er komen.
Kop op meid, schouders eronder. Het leven is hard werken. Maar ik wil = ik kan.TO, lees dit ook even. Zit volgens mij veel moeite in. Ben het er ook mee eens. Echt een lieve , goedbedoelde en bruikbare post.
Meisje toch. Wat jij omschrijft is geen armoede, daarom krijg je al deze mensen over je heen. Armoede is dat je niet in je eerste levensbehoefte kan voorzien (eten, drinken, kleding om je warm te houden, een dak boven je hoofd). Armoede is niet het niet kunnen kopen van luxeproducten om erbij te horen.
Ik begrijp dat je op zoek was naar wat sympathie, je ziet echter wat het losmaakt. Het feit dat je gezegend bent met een goed stel hersenen en kan studeren is een enorme luxe positie.
Beschouw deze reacties daarom als een enorme wake up call. Je bent geen slachtoffer maar je voelt en gedraagt je wel zo. Stof jezelf al en doe er wat aan. Ga sporten, dat is perfect tegen depressieve gevoelens en geeft een stralend uiterlijk. Zoek een bijbaantje voor wat meer financiële slagkracht en ervaring, die zal je nodig hebben in je carrière. Neem verantwoordelijkheid voor je eigen toekomst. Wijs niet naar anderen maar bedenk wat je er zelf aan kan doen. Richt je blik op de horizon, wat wil je en hoe ga je er komen.
Kop op meid, schouders eronder. Het leven is hard werken. Maar ik wil = ik kan.TO, lees dit ook even. Zit volgens mij veel moeite in. Ben het er ook mee eens. Echt een lieve , goedbedoelde en bruikbare post.
Eigenlijk, ben ik een enorme burgertrut!!
woensdag 17 april 2013 om 01:35
quote:yellowlove2punt0 schreef op 17 april 2013 @ 01:31:
[...]
Er valt niets uit te leggen aan het feit dat je op eigen houtje besluit dat als zij zegt dat haar zus financieel goed terecht is gekomen dat een zonde is en walchelijk want haar zus heeft kanker (wat je even geloept hebt en daarna hier neerplempt). Kijk nog eens naar je motto.
Als ik een keer kom janken omdat ik niet op vakantie kan oid en mijn broer/ zus wel en ik heb hier een topic lopen waarin ik schrijf over diezelfde doodzieke broer of zus, dan mag jij - graag zelfs !!!!! - mij even met mijn neus op de harde feiten drukken.
Dan ga ik me héél snel schamen over mijn hebzucht. Afgesproken?
[...]
Er valt niets uit te leggen aan het feit dat je op eigen houtje besluit dat als zij zegt dat haar zus financieel goed terecht is gekomen dat een zonde is en walchelijk want haar zus heeft kanker (wat je even geloept hebt en daarna hier neerplempt). Kijk nog eens naar je motto.
Als ik een keer kom janken omdat ik niet op vakantie kan oid en mijn broer/ zus wel en ik heb hier een topic lopen waarin ik schrijf over diezelfde doodzieke broer of zus, dan mag jij - graag zelfs !!!!! - mij even met mijn neus op de harde feiten drukken.
Dan ga ik me héél snel schamen over mijn hebzucht. Afgesproken?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 17 april 2013 om 01:38
Dat interesseert TO niet. Oogkleppen op.
De hele wereld is tegen je? Joh, zo belangrijk ben jij niet voor anderen. Mensen zijn bezig met zichzelf.
Peut is een goed plan, wie weet vindt je dan groener gras. Als je durft; van je afschreeuwen is vaak een mechanisme om angst te verbloemen en dan hopen dat mensen niet verder kijken of zich laten intimideren. Hier zal dat niet snel gebeuren imo.
De hele wereld is tegen je? Joh, zo belangrijk ben jij niet voor anderen. Mensen zijn bezig met zichzelf.
Peut is een goed plan, wie weet vindt je dan groener gras. Als je durft; van je afschreeuwen is vaak een mechanisme om angst te verbloemen en dan hopen dat mensen niet verder kijken of zich laten intimideren. Hier zal dat niet snel gebeuren imo.
woensdag 17 april 2013 om 01:39
quote:blijfgewoonbianca schreef op 17 april 2013 @ 01:35:
[...]
Als ik een keer kom janken omdat ik niet op vakantie kan oid en mijn broer/ zus wel en ik heb hier een topic lopen waarin ik schrijf over diezelfde doodzieke broer of zus, dan mag jij - graag zelfs !!!!! - mij even met mijn neus op de harde feiten drukken.
Dan ga ik me héél snel schamen over mijn hebzucht. Afgesproken?Het is zo niet aan jou om met haar zus aan te komen in dit topic. Het is haar leven, haar zus, en zij mag best zich nog kut voelen over dingen van vroeger terwijl ze het ook kut vindt dat haar zus ziek is. Kennelijk denk jij dat jij kunt bepalen hoe iemand anders om dient te gaan met de ziekte van haar familielid, en als ze dat niet doet zoals jij dat wilt dan is ze walchelijk. Echt, wat bezielt je om haar zus hierbij te slepen om je punt te maken over het feit dat jij vindt dat TO wat betreft dit topic niet zo moet doen. Ik zou me heel erg schamen als ik iemands doodzieke familielid erbij haal in een topic wat heel ergens anders over gaat. Dus ik mag toch hopen dat je dat niet bij mij gaat doen als ik weer eens ga klagen dat Euroshopper moet blijven. Mijn verdriet bestaat nog steeds hoor, daar heb ik jou niet voor nodig. En TO ook niet, wat betreft de ziekte van haar zus.
[...]
Als ik een keer kom janken omdat ik niet op vakantie kan oid en mijn broer/ zus wel en ik heb hier een topic lopen waarin ik schrijf over diezelfde doodzieke broer of zus, dan mag jij - graag zelfs !!!!! - mij even met mijn neus op de harde feiten drukken.
Dan ga ik me héél snel schamen over mijn hebzucht. Afgesproken?Het is zo niet aan jou om met haar zus aan te komen in dit topic. Het is haar leven, haar zus, en zij mag best zich nog kut voelen over dingen van vroeger terwijl ze het ook kut vindt dat haar zus ziek is. Kennelijk denk jij dat jij kunt bepalen hoe iemand anders om dient te gaan met de ziekte van haar familielid, en als ze dat niet doet zoals jij dat wilt dan is ze walchelijk. Echt, wat bezielt je om haar zus hierbij te slepen om je punt te maken over het feit dat jij vindt dat TO wat betreft dit topic niet zo moet doen. Ik zou me heel erg schamen als ik iemands doodzieke familielid erbij haal in een topic wat heel ergens anders over gaat. Dus ik mag toch hopen dat je dat niet bij mij gaat doen als ik weer eens ga klagen dat Euroshopper moet blijven. Mijn verdriet bestaat nog steeds hoor, daar heb ik jou niet voor nodig. En TO ook niet, wat betreft de ziekte van haar zus.
woensdag 17 april 2013 om 01:42
quote:blijfgewoonbianca schreef op 17 april 2013 @ 01:35:
[...]
Als ik een keer kom janken omdat ik niet op vakantie kan oid en mijn broer/ zus wel en ik heb hier een topic lopen waarin ik schrijf over diezelfde doodzieke broer of zus, dan mag jij - graag zelfs !!!!! - mij even met mijn neus op de harde feiten drukken.
Dan ga ik me héél snel schamen over mijn hebzucht. Afgesproken?Zo zag ik het eerlijk gezegd ook.
[...]
Als ik een keer kom janken omdat ik niet op vakantie kan oid en mijn broer/ zus wel en ik heb hier een topic lopen waarin ik schrijf over diezelfde doodzieke broer of zus, dan mag jij - graag zelfs !!!!! - mij even met mijn neus op de harde feiten drukken.
Dan ga ik me héél snel schamen over mijn hebzucht. Afgesproken?Zo zag ik het eerlijk gezegd ook.
