Psyche
alle pijlers
Leven in armoede
dinsdag 16 april 2013 om 22:47
Ik ben even heel verdrietig want er komt opeens een hoop pijn en verdriet boven waarvan ik me niet eens bewust was dat ik dat had. In de jaren heb ik geleerd me te verbijten, het verdriet te verdragen.
De reden dat ik mij verdrietig voel is dat ik me realiseerde dat ik zeker sinds mijn pubertijd, geleefd heb onder het juk van armoede. Als een zwaar anker zat en zit het om mijn gezin heen. Mijn ouders waren oorspronkelijk welvarende hardwerkende mensen met een hoge baan, ze hebben HBO en WO gedaan. In mijn kindertijd ben ik niks tekort gekomen.
Toen is mijn moeder arbeidsongeschikt geraakt en moest mijn vader het wiel alleen trekken want mijn moeder bleef in haar uitkering, ze vond het wel prima zo (dat kon toen nog).
Mijn vader bleek jarenlang een beeld te scheppen wat niet helemaal klopte. Zijn bedrijf wat ooit succesvol was had al jaren geen inkomsten meer. Hij had een rare constructie bedacht om het vol te houden, 'want die opdracht zou wel komen, echt waar'. Mijn moeder interesseerde zich niet in de financiën, sowieso betaalde mijn vader toch voor alles en ze moest niet zeuren het zou wel goed komen.
Nu moeten zij al jaren een schuld terugbetalen aan de belastingdienst. Dit komt omdat mijn vader jarenlang niet zijn inkomsten heeft opgegeven door die rare constructie om tijd te rekken.
Mijn ouders betalen het netjes af, elke cent van hun pensioen waar ze hard voor gewerkt hebben gaat er naartoe.
Ondertussen merk ik steeds meer dat ik ondertussen een knauw meegekregen heb. Ik weet niet meer wat het is om geen financiële zorgen te hebben, om me niet medeverantwoordelijk te voelen voor de financiën. Er zijn tijden geweest dat ik honger had, en dat we heel zuinig met eten kopen moesten doen. Toen zat ik op het gymnasium tussen de verwende kindjes, op zich wel raar dus. Als mijn docent een appel at, snakte ik naar die appel soms.
Mijn ouders voelen zich super schuldig maar hebben ook zoiets van: je hebt geen geld nodig om gelukkig te zijn. En op zich ben ik ook best gelukkig. Ik heb weinig nodig.
De momenten waarin ik zelf in financiële nood zit, zijn echter wel erg zwaar. Ik weet dat ik nooit om geld zou kunnen vragen omdat ze dat gewoon niet hebben. Mijn broer hebben ze in het verleden wel vaak wat geleend maar toen ik eenmaal wat ouder was kon dit nooit.
Mijn broers en zussen hebben ze wel in weelde op kunnen voeden. Mijn broer heeft nog net het laatste staartje meegekregen maar is er nog goed afgekomen. Hij snapt niet dat mijn ouders geen geld hebben, is erg egoïstisch en wordt altijd financieel geholpen door mijn ouders. Mijn andere broer en zus zijn goed terecht gekomen en verdienen bovenmodaal, zij hebben mijn ouders wat geld geleend.
Mijn ouders vinden dat ik in principe recht heb op hetzelfde als wat mijn broers en zussen hebben gekregen (collegegeld en studieboeken), maar ik weet dat ze hiervoor krom moeten liggen, dus ik doe het niet. Ze laten al gauw snel het onderwerp liggen.
Ik leen dit dus gewoon of betaal alles uit eigen zak.
Ik zie er sjofel uit als ik heel eerlijk ben en ik heb wat overgewicht. Ik zie er vaak moe en grauw uit en je kan zien dat ik het moeilijk heb gehad. Mijn kleren zijn uitgelubberd. Als ik kijk naar mijn medestudenten (ben bijna klaar met mijn WO opleiding) dan steek ik af. Er wordt op mij neergekeken en mensen denken dat ik geen gevoel voor mode heb. Ik heb er echter gewoon het geld niet voor.
Mijn ouders snappen niet hoe de wereld nu in elkaar zit. Dat de ouders van mijn vrienden luxe backpackjaren voor hen betalen. Dat ze met hen naar locaties als Nepal en Amerika gaan. Dat iedereen met een apple laptop en daarnaast hun ipad in de klas zit.
Ik heb nu zelf geld gespaard voor zo'n reis (mijn droomwens) maar iets houdt mij al jaren tegen: het voelt alsof ik er geen recht op heb. Mijn ouders vinden het sowieso een belachelijk idee, er zal wel wat mis met me zijn... Dat gebruik je toch voor de volgende tegenslag? zeggen ze. En dan ga ik toch weer niet, en dan gaat de kans voorbij en besteed ik het geld aan andere dingen, eten enzo. Langzaamaan daalt de stapel geld dan weer.
Ik voel me gevangen in de armoede waarin ik nu al 10 jaar leef. Ik voel me gevangen als jongere in een wereld waarin alles bij anderen maar lijkt te kunnen en ik scheef aangekeken wordt dat ik dat niet heb.
Ik gun anderen alles en lach erbij, maar ergens doet het blijkbaar pijn (anders voelde ik dat net niet opeens). Pijn dat ik in deze situatie heb moeten leven. Schaamte dat mijn ouders niet echt voor mij hebben kunnen zorgen zoals dat zou moeten en de pijn die er is dat ik mijn ouders überhaupt hiervan de schuld durf te geven. Dat leven voor mij als vechten en overleven voelt, vechten om uit deze k*tsituatie te komen! Dat elke dag een struggle is, maar dat ik wel denk: dit is een stap in mijn nieuwe toekomst zonder geldzorgen en waarbij ik rijk en hoogopgeleid en mee kan doen.
Maar stiekem weet ik dat ik dit nooit achter kan laten. Want over elk luxeproduct wat ik koop voel ik me schuldig. Dit zou ik niet moeten hebben. De armoede zit in me, het zit tot in het diepste van mijn bot en ik ben bang dat het geld er straks dan wel zal zijn (ik wil de rest van mijn leven fulltime werken, mijn kinderen zal het aan niets ontkomen) maar in mijn hart zal ik altijd 'arm' zijn.
En dat doet pijn.
Het enige wat troost biedt is de gedachte: wacht maar, straks ben ik net zo rijk en gelukkig als jullie.
De reden dat ik mij verdrietig voel is dat ik me realiseerde dat ik zeker sinds mijn pubertijd, geleefd heb onder het juk van armoede. Als een zwaar anker zat en zit het om mijn gezin heen. Mijn ouders waren oorspronkelijk welvarende hardwerkende mensen met een hoge baan, ze hebben HBO en WO gedaan. In mijn kindertijd ben ik niks tekort gekomen.
Toen is mijn moeder arbeidsongeschikt geraakt en moest mijn vader het wiel alleen trekken want mijn moeder bleef in haar uitkering, ze vond het wel prima zo (dat kon toen nog).
Mijn vader bleek jarenlang een beeld te scheppen wat niet helemaal klopte. Zijn bedrijf wat ooit succesvol was had al jaren geen inkomsten meer. Hij had een rare constructie bedacht om het vol te houden, 'want die opdracht zou wel komen, echt waar'. Mijn moeder interesseerde zich niet in de financiën, sowieso betaalde mijn vader toch voor alles en ze moest niet zeuren het zou wel goed komen.
Nu moeten zij al jaren een schuld terugbetalen aan de belastingdienst. Dit komt omdat mijn vader jarenlang niet zijn inkomsten heeft opgegeven door die rare constructie om tijd te rekken.
Mijn ouders betalen het netjes af, elke cent van hun pensioen waar ze hard voor gewerkt hebben gaat er naartoe.
Ondertussen merk ik steeds meer dat ik ondertussen een knauw meegekregen heb. Ik weet niet meer wat het is om geen financiële zorgen te hebben, om me niet medeverantwoordelijk te voelen voor de financiën. Er zijn tijden geweest dat ik honger had, en dat we heel zuinig met eten kopen moesten doen. Toen zat ik op het gymnasium tussen de verwende kindjes, op zich wel raar dus. Als mijn docent een appel at, snakte ik naar die appel soms.
Mijn ouders voelen zich super schuldig maar hebben ook zoiets van: je hebt geen geld nodig om gelukkig te zijn. En op zich ben ik ook best gelukkig. Ik heb weinig nodig.
De momenten waarin ik zelf in financiële nood zit, zijn echter wel erg zwaar. Ik weet dat ik nooit om geld zou kunnen vragen omdat ze dat gewoon niet hebben. Mijn broer hebben ze in het verleden wel vaak wat geleend maar toen ik eenmaal wat ouder was kon dit nooit.
Mijn broers en zussen hebben ze wel in weelde op kunnen voeden. Mijn broer heeft nog net het laatste staartje meegekregen maar is er nog goed afgekomen. Hij snapt niet dat mijn ouders geen geld hebben, is erg egoïstisch en wordt altijd financieel geholpen door mijn ouders. Mijn andere broer en zus zijn goed terecht gekomen en verdienen bovenmodaal, zij hebben mijn ouders wat geld geleend.
Mijn ouders vinden dat ik in principe recht heb op hetzelfde als wat mijn broers en zussen hebben gekregen (collegegeld en studieboeken), maar ik weet dat ze hiervoor krom moeten liggen, dus ik doe het niet. Ze laten al gauw snel het onderwerp liggen.
Ik leen dit dus gewoon of betaal alles uit eigen zak.
Ik zie er sjofel uit als ik heel eerlijk ben en ik heb wat overgewicht. Ik zie er vaak moe en grauw uit en je kan zien dat ik het moeilijk heb gehad. Mijn kleren zijn uitgelubberd. Als ik kijk naar mijn medestudenten (ben bijna klaar met mijn WO opleiding) dan steek ik af. Er wordt op mij neergekeken en mensen denken dat ik geen gevoel voor mode heb. Ik heb er echter gewoon het geld niet voor.
Mijn ouders snappen niet hoe de wereld nu in elkaar zit. Dat de ouders van mijn vrienden luxe backpackjaren voor hen betalen. Dat ze met hen naar locaties als Nepal en Amerika gaan. Dat iedereen met een apple laptop en daarnaast hun ipad in de klas zit.
Ik heb nu zelf geld gespaard voor zo'n reis (mijn droomwens) maar iets houdt mij al jaren tegen: het voelt alsof ik er geen recht op heb. Mijn ouders vinden het sowieso een belachelijk idee, er zal wel wat mis met me zijn... Dat gebruik je toch voor de volgende tegenslag? zeggen ze. En dan ga ik toch weer niet, en dan gaat de kans voorbij en besteed ik het geld aan andere dingen, eten enzo. Langzaamaan daalt de stapel geld dan weer.
Ik voel me gevangen in de armoede waarin ik nu al 10 jaar leef. Ik voel me gevangen als jongere in een wereld waarin alles bij anderen maar lijkt te kunnen en ik scheef aangekeken wordt dat ik dat niet heb.
Ik gun anderen alles en lach erbij, maar ergens doet het blijkbaar pijn (anders voelde ik dat net niet opeens). Pijn dat ik in deze situatie heb moeten leven. Schaamte dat mijn ouders niet echt voor mij hebben kunnen zorgen zoals dat zou moeten en de pijn die er is dat ik mijn ouders überhaupt hiervan de schuld durf te geven. Dat leven voor mij als vechten en overleven voelt, vechten om uit deze k*tsituatie te komen! Dat elke dag een struggle is, maar dat ik wel denk: dit is een stap in mijn nieuwe toekomst zonder geldzorgen en waarbij ik rijk en hoogopgeleid en mee kan doen.
Maar stiekem weet ik dat ik dit nooit achter kan laten. Want over elk luxeproduct wat ik koop voel ik me schuldig. Dit zou ik niet moeten hebben. De armoede zit in me, het zit tot in het diepste van mijn bot en ik ben bang dat het geld er straks dan wel zal zijn (ik wil de rest van mijn leven fulltime werken, mijn kinderen zal het aan niets ontkomen) maar in mijn hart zal ik altijd 'arm' zijn.
En dat doet pijn.
Het enige wat troost biedt is de gedachte: wacht maar, straks ben ik net zo rijk en gelukkig als jullie.
woensdag 17 april 2013 om 03:11
Ik heb niet alle 20 pagina's gelezen (enkel eerst 5 ofzo)
TO: foei! Ik begrijp dat het niet leuk is als je je niet met de hogere middenklasse of welstellende kan evenaren.
Maar als ik aan ARMOEDE denk, dan denk ik aan gezinnen waar er echt honger geleden wordt, waar de moeders staan aan te schuiven bij de voedselbank om hun kind op het eind van de week toch maar eten te geven.
Bij ons in Vlaanderen is er een organisatie "moeder voor moeders". Daar breng ik de kledij van mijn kinderen heen die voor mijn kinderen te klein zijn. Vaak neem ik mijn kinderen mee zodat ze ZIEN wat armoede is. (daar komen bijv moeders hun baby wassen omdat ze in hun woonst geen warm water hebben: DAT is armoede!!) Het is niet omdat je geen welvaart meer kent dat je ARM bent!
Het feit dat je de kàns krijgt om te studeren, dat is voor mensen in échte armoede niet weggelegd. En blijkbaar was je vorig jaar 24 en nog niet klaar met je studie! Ga werken! probleem opgelost!
TO: foei! Ik begrijp dat het niet leuk is als je je niet met de hogere middenklasse of welstellende kan evenaren.
Maar als ik aan ARMOEDE denk, dan denk ik aan gezinnen waar er echt honger geleden wordt, waar de moeders staan aan te schuiven bij de voedselbank om hun kind op het eind van de week toch maar eten te geven.
Bij ons in Vlaanderen is er een organisatie "moeder voor moeders". Daar breng ik de kledij van mijn kinderen heen die voor mijn kinderen te klein zijn. Vaak neem ik mijn kinderen mee zodat ze ZIEN wat armoede is. (daar komen bijv moeders hun baby wassen omdat ze in hun woonst geen warm water hebben: DAT is armoede!!) Het is niet omdat je geen welvaart meer kent dat je ARM bent!
Het feit dat je de kàns krijgt om te studeren, dat is voor mensen in échte armoede niet weggelegd. En blijkbaar was je vorig jaar 24 en nog niet klaar met je studie! Ga werken! probleem opgelost!
woensdag 17 april 2013 om 07:25
In "mijn" tijd was er le coq sportif, Nike en salty dog...
Ik had dat ook niet, mijn ouders konden dat niet betalen .. Ik kreeg kleedgeld en daarvan kon er geen merk kleding gekocht worden z(voorzover ik dat überhaupt al wilde ) .. Ik heb geleerd om niet naar anderen te kijken en tevreden te zijn met wat ik wél had .. En met deze instelling leef ik nu nog steeds ...
That's life .. Sometimes life sucks ..
Ik had dat ook niet, mijn ouders konden dat niet betalen .. Ik kreeg kleedgeld en daarvan kon er geen merk kleding gekocht worden z(voorzover ik dat überhaupt al wilde ) .. Ik heb geleerd om niet naar anderen te kijken en tevreden te zijn met wat ik wél had .. En met deze instelling leef ik nu nog steeds ...
That's life .. Sometimes life sucks ..
woensdag 17 april 2013 om 07:55
In mijn tijd was iedere student arm. Computers waren er op de faculteit en bellen deden we op de gang, met een tikkenteller. Ik had twee kleine kamertjes, in de kleinste geen verwarming. 's Winters sliep ik onder vijf dekens en zat er twee centimeter dik ijs op het raam als ik wakker werd. Ik was slank, want geen geld voor eten. Ik at soms weken kaal brood of kale pasta; vooral aan het begin van het trimester als de boeken moesten worden gekocht. Ik werkte 16 uur per week, soms 24. In de vakanties fulltime, zodat ik mijn collegegeld daarna kon betalen.
Het was de mooiste tijd van mijn leven. Als het kan zou ik het zó overdoen
Het was de mooiste tijd van mijn leven. Als het kan zou ik het zó overdoen
woensdag 17 april 2013 om 08:02
Sjee, ik heb ongeveer dezelfde jeugd gehad als jij maar ik heb het totaal anders beleefd.
Ik ben opgegroeid in het rijke Gooi in zo'n arm gezin. Mijn ouders waren bijna mijn hele jeugd werkloos, af en toe een kortlopend contractje, terwijl ze ook hoog opgeleid zijn.
Ik heb er van genoten dat ze altijd thuis waren. We verbouwden onze eigen groente in de tuin, bakten ons eigen brood en als de gaten in onze schoenen vielen dan gingen er plastic zakjes in en bleven je voeten in ieder geval droog.
Kleren kun je zelf (ver)maken en bij de kringloop vandaan halen, ik heb er -naar mijn idee- nooit sjofel uitgezien terwijl er echt zelden geld voor kleding was.
Toen ik naar het gymnasium ging kwam ik ook tussen de ont-zet-tend rijke kinderen terecht, maar anders dan jij heb ik hun altijd ervaren als mensen die niets snappen van hoe de wereld werkt. Als je alleen maar je handje hoeft op te houden om te krijgen wat je wilt, dan snap je er toch ook niets van?
Maar goed, ik kan hier nog ellenlange verhalen gaan typen, de crux zit hem volgens mij in hoe je naar jezelf en je omstandigheden kijkt.
Kijk eens naar de mogelijkheden, gebruik je fantasie, je creativiteit, zorg dat je gelukkig wordt met wat je hebt en wie je bent.
Ik ben opgegroeid in het rijke Gooi in zo'n arm gezin. Mijn ouders waren bijna mijn hele jeugd werkloos, af en toe een kortlopend contractje, terwijl ze ook hoog opgeleid zijn.
Ik heb er van genoten dat ze altijd thuis waren. We verbouwden onze eigen groente in de tuin, bakten ons eigen brood en als de gaten in onze schoenen vielen dan gingen er plastic zakjes in en bleven je voeten in ieder geval droog.
Kleren kun je zelf (ver)maken en bij de kringloop vandaan halen, ik heb er -naar mijn idee- nooit sjofel uitgezien terwijl er echt zelden geld voor kleding was.
Toen ik naar het gymnasium ging kwam ik ook tussen de ont-zet-tend rijke kinderen terecht, maar anders dan jij heb ik hun altijd ervaren als mensen die niets snappen van hoe de wereld werkt. Als je alleen maar je handje hoeft op te houden om te krijgen wat je wilt, dan snap je er toch ook niets van?
Maar goed, ik kan hier nog ellenlange verhalen gaan typen, de crux zit hem volgens mij in hoe je naar jezelf en je omstandigheden kijkt.
Kijk eens naar de mogelijkheden, gebruik je fantasie, je creativiteit, zorg dat je gelukkig wordt met wat je hebt en wie je bent.
woensdag 17 april 2013 om 09:53
woensdag 17 april 2013 om 10:04
Tja, backpacken is niet noodzakelijk om je happy te voelen. En kleding? Zoek eens op winkels voor "kleding met ervaring"? Die kleding heeft al eens een eigenares gehad. Soms vind je het zelfs met het kaartje er nog aan, voor een fractie van de originele prijs!
Niet zo zielig doen, je hebt tenslotte je beide ouders nog en dat is ook heel wat waard!!!!
Niet zo zielig doen, je hebt tenslotte je beide ouders nog en dat is ook heel wat waard!!!!
woensdag 17 april 2013 om 11:01
Oei oei. Meid ik denk dat je het misschien even heel zwart wit op 'papier' geknald hebt, of althans dat hoop ik. Ik vind het erg verongelijkt overkomen, beetje puberaal ook. Ik zou die reis gaan maken, dan leer je misschien dat rijkdom niets (ok, niet veel) te maken heeft met geld en spullen. Ga dan wel naar India ofzo. En nog wat: ik zou retetrots zijn op mijn ouders dat ze al hun schulden aflossen.
Geleend geld is ook een schuldtrouwens hè? Echt hoor, zet je over jezelf heen, koop een paar tweedehands hardloopschoenen, zoek een bijbaantje en koop van dat geld kleren en hopla. Gaan.
Geleend geld is ook een schuldtrouwens hè? Echt hoor, zet je over jezelf heen, koop een paar tweedehands hardloopschoenen, zoek een bijbaantje en koop van dat geld kleren en hopla. Gaan.
woensdag 17 april 2013 om 11:19
Sakara, nu vraag ik mij nog steeds af op welke school/universiteit jij dan zit dat iedereen loopt te pronken.
Je zit vast niet op een particuliere school, daar zul je die taferelen vast wat meer aantreffen. Maar op de universiteit en op hogescholen is het beeld echt niet zo als hoe jij het schetst. Als ik kijk in mijn werkgroep van 30 man, hebben er 3 een Macbook en eentje heeft mooie kleren aan. De rest is allemaal normaal.
Jij ziet echter alleen de dingen die jij wil zien. Jij ziet dat de "rest" rijk is. Jij ziet dus alleen die 3 met een Macbook en cijfert de rest weg. Ook zie jij dat jij "arm" bent. Maar als jij genoeg geld hebt om op backpackreis te gaan, dan heb jij wel meer geld dan een gemiddelde student.
Weet jij hoe een gemiddelde student er wel niet uit ziet? Of heb je je te erg gefocust op die 3 studenten met een Macbook?
Je zit vast niet op een particuliere school, daar zul je die taferelen vast wat meer aantreffen. Maar op de universiteit en op hogescholen is het beeld echt niet zo als hoe jij het schetst. Als ik kijk in mijn werkgroep van 30 man, hebben er 3 een Macbook en eentje heeft mooie kleren aan. De rest is allemaal normaal.
Jij ziet echter alleen de dingen die jij wil zien. Jij ziet dat de "rest" rijk is. Jij ziet dus alleen die 3 met een Macbook en cijfert de rest weg. Ook zie jij dat jij "arm" bent. Maar als jij genoeg geld hebt om op backpackreis te gaan, dan heb jij wel meer geld dan een gemiddelde student.
Weet jij hoe een gemiddelde student er wel niet uit ziet? Of heb je je te erg gefocust op die 3 studenten met een Macbook?
woensdag 17 april 2013 om 11:24
woensdag 17 april 2013 om 11:24
Je heb wel veel zelf medelijden , laat het verleden los , en geniet van wat je heb en wat je bereikt heb , pak die spaar geld en ga lekker op vakantie en geniet van je leven , kleiding hoef ook niet duur te zijn ! Je krijg later spijt van de dingen die je niet heb gedaan , en vergelijk je niet met andere en maak er wat van ! En lekker belangrijk een iPhone of IPad , dat zeg niet over je zelf , dus TO ga er voor !
woensdag 17 april 2013 om 11:30
quote:lislislislis schreef op 17 april 2013 @ 11:27:
Wat is merk kleiding tegenwoordig , ik zie mensen met merk kleiding lopen maar met nul inhoud , leeg en niks zegende mensen , ze willen iets uitstralen of verbergen wat zij niet zijn ! Oppervlakkig is het ...Merkkleding blijft langer goed, ook als je het vaak hebt gewassen. Shirtjes van de H&M kun je na een paar keer eigenlijk al weggooien....
Wat is merk kleiding tegenwoordig , ik zie mensen met merk kleiding lopen maar met nul inhoud , leeg en niks zegende mensen , ze willen iets uitstralen of verbergen wat zij niet zijn ! Oppervlakkig is het ...Merkkleding blijft langer goed, ook als je het vaak hebt gewassen. Shirtjes van de H&M kun je na een paar keer eigenlijk al weggooien....
woensdag 17 april 2013 om 11:30
Ik ben vast mosterd na 20 pagina's aan reacties.
Maar ik wil toch het volgende zeggen. Je hebt een bijna afgeronde WO-opleiding, je hebt een goed stel hersens, en je weet hoe je verstandig en zuinig met geld moet omgaan. Aan pech en verkeerde keuzes van je ouders kun je niks meer veranderen. Met wat je nu hebt bereikt aan opleiding en levenshouding heb je zelf de kaarten in handen om van je eigen leven een succes te maken.
Maar ik wil toch het volgende zeggen. Je hebt een bijna afgeronde WO-opleiding, je hebt een goed stel hersens, en je weet hoe je verstandig en zuinig met geld moet omgaan. Aan pech en verkeerde keuzes van je ouders kun je niks meer veranderen. Met wat je nu hebt bereikt aan opleiding en levenshouding heb je zelf de kaarten in handen om van je eigen leven een succes te maken.
woensdag 17 april 2013 om 11:31
Ik heb wel met je te doen. Als elk dubbeltje thuis omgekeerd moest worden, dat is niet echt tof. Je hebt gespaard voor een reis, dus je hebt wat geld bij elkaar weten te sprokkelen. Het lijkt wel alsof je jezelf ook niks meer gunt, je hebt een enorme knauw meegekregen door je armoede-ervaringen. Het wordt nu wel tijd voor een positievere turn. Besteed eerst eens wat geld nu aan je uiterlijk, pep jezelf eens wat op. Ik hoop dat je gauw mag afstuderen en een goede baan zult vinden, succes.
woensdag 17 april 2013 om 11:38
woensdag 17 april 2013 om 11:39
Maar eens geloept. En idd, het wereldbeeld van TO is erg zwart-wit. Veel klagen, beren op de weg zien. Niet openstaan voor oplossing en ik vermoed dat er sociaal ( qua ontwikkeling) en woede/wraak issues veel moet gebeuren. Eigen verantwoordelijkheid nemen vind TO blijkbaar lastig. Afschuiven is ook easy.
En dan ook nog aggressief reageren vanuit een defensief mechanisme. Zelf lijkt ze dat als assertief te zien.
Oftewel, professional help needed. Want als je op deze leeftijd alleen maar kan schoppen om je heen, wordt t tijd om de oorzaken eens aan te pakken. Echter wil TO niets daarvan horen, die doet wat ze altijd doet. En ja, men ziet dat als kinderachtig.
TO ben jij niet doodop? Wil je van je rotgevoel af? Ga er es wat aan doen dan! Balen mag. Huilie huilie zijn levert je hier iig niks op.
En dan ook nog aggressief reageren vanuit een defensief mechanisme. Zelf lijkt ze dat als assertief te zien.
Oftewel, professional help needed. Want als je op deze leeftijd alleen maar kan schoppen om je heen, wordt t tijd om de oorzaken eens aan te pakken. Echter wil TO niets daarvan horen, die doet wat ze altijd doet. En ja, men ziet dat als kinderachtig.
TO ben jij niet doodop? Wil je van je rotgevoel af? Ga er es wat aan doen dan! Balen mag. Huilie huilie zijn levert je hier iig niks op.
woensdag 17 april 2013 om 12:18
Ik ben in een arm gezin opgegroeid. Vader in de WAO, moeder had een schoonmaakbaan in de avonduren. We kregen, vergeleken met andere kinderen, nauwelijks zakgeld. Zodra het kon, ben ik gaan werken naast school, zodat ik mijn eerste radio en platenspeler kon kopen. Met kleedgeld was het keuzes maken.
Ik heb me geen moment arm gevoeld.
Na mijn HBO opleiding was er geen werk. Ik heb dus een aantal jaren bijstand gehad en vrijwilligerswerk gedaan. Daarna heb ik 3 jaar tegen minimumloon gewerkt.
Ik heb me geen moment arm gevoeld.
Daarna heb ik 9 goede jaren gehad. Ik had een goede baan, maar ook hogere lasten omdat ik mijn studielening moest terug betalen. Ik kon veel meer dingen doen, kwam mijn man tegen en ben getrouwd.
In deze periode voelde ik me rijk, ondanks het feit dat ik als 32-jarige mijn ouders al kwijt was. Dat was en is nog steeds een groot gemis.
Na 2009 ging het mis. Mijn man werd ernstig ziek en kwam in de Wia terecht. Ik raakte mijn werk kwijt. Een jaar later, toen werd het nog erger, toen werd ik zelf ziek. Zo ziek dat ik maanden niet uit huis ben geweest en alleen maar pijn kende. Sinds eind februari van dit jaar weet ik wat er mis is, krijg ik de behandeling die nodig is om weer te kunnen functioneren.
Ik maak me wel wat zorgen over de toekomst, op financieel gebied. Ik weet dat ik met mijn leeftijd, het gat in mijn CV en mijn gezondheidsproblemen geen heel aantrekkelijke kandidaat ben voor een werkgever. Ik hou er rekening mee dat die 9 goede jaren in financieel opzicht wel eens de piek kan zijn geweest.
Maar weet je TO, ik heb me nog nooit zo rijk gevoeld als een paar weken geleden, toen ik voor het eerst weer een kwartier in het bos heb gelopen met mijn man.
Echte rijkheid zit in gezondheid en de relaties die je met anderen hebt. Ik zal niet ontkennen dat ik ook graag wat meer financiële zekerheid zou hebben en minder over geld na zou willen denken, maar alles valt in het niet naast het terug krijgen van mijn leven, zo langzaam maar zeker.
Ik heb me geen moment arm gevoeld.
Na mijn HBO opleiding was er geen werk. Ik heb dus een aantal jaren bijstand gehad en vrijwilligerswerk gedaan. Daarna heb ik 3 jaar tegen minimumloon gewerkt.
Ik heb me geen moment arm gevoeld.
Daarna heb ik 9 goede jaren gehad. Ik had een goede baan, maar ook hogere lasten omdat ik mijn studielening moest terug betalen. Ik kon veel meer dingen doen, kwam mijn man tegen en ben getrouwd.
In deze periode voelde ik me rijk, ondanks het feit dat ik als 32-jarige mijn ouders al kwijt was. Dat was en is nog steeds een groot gemis.
Na 2009 ging het mis. Mijn man werd ernstig ziek en kwam in de Wia terecht. Ik raakte mijn werk kwijt. Een jaar later, toen werd het nog erger, toen werd ik zelf ziek. Zo ziek dat ik maanden niet uit huis ben geweest en alleen maar pijn kende. Sinds eind februari van dit jaar weet ik wat er mis is, krijg ik de behandeling die nodig is om weer te kunnen functioneren.
Ik maak me wel wat zorgen over de toekomst, op financieel gebied. Ik weet dat ik met mijn leeftijd, het gat in mijn CV en mijn gezondheidsproblemen geen heel aantrekkelijke kandidaat ben voor een werkgever. Ik hou er rekening mee dat die 9 goede jaren in financieel opzicht wel eens de piek kan zijn geweest.
Maar weet je TO, ik heb me nog nooit zo rijk gevoeld als een paar weken geleden, toen ik voor het eerst weer een kwartier in het bos heb gelopen met mijn man.
Echte rijkheid zit in gezondheid en de relaties die je met anderen hebt. Ik zal niet ontkennen dat ik ook graag wat meer financiële zekerheid zou hebben en minder over geld na zou willen denken, maar alles valt in het niet naast het terug krijgen van mijn leven, zo langzaam maar zeker.
woensdag 17 april 2013 om 12:26
@Sakara: Ik vind het eigenlijk een beetje sneu dat je ouders zich nu zo schuldig voelen. Uit je openingspost lijken het me mensen die het beste voor hun kinderen willen en die je met liefde hebben opgevoed. Accepteer gewoon dat ze je financiëel niets te bieden hebben en stop met het vergelijken van jouw ouders met die van anderen. Wees dankbaar voor wat ze je wel hebben kunnen geven.
Ik ben zelf met weinig geld opgegroeid, net als jij, maar ik had gewoon zoiets van: zodra ik zelf geld kan verdienen, dan doe ik dat. Dus ik werk al vanaf mijn 14e. Op de middelbare school betaalde ik zelf mijn schooluitjes, en ja het voelt een beetje raar, maar achteraf ben ik er eigenlijk ook trots op. Ik werk nu, naast het studeren, zo'n 20--25 uur per week. Soms wel zwaar, maar het werk is leuk en makkelijk te combineren met de studie die ik doe, en het zorgt ervoor dat ik af en toe eens een leuk jurkje kan kopen of naar een leuk concertje kan gaan zonder me schuldig te hoeven voelen. Zelf verdiend geld voelt veeeel beter dan geleend geld.
Verder moet je wat meer schijt hebben aan wat mensen van je denken, volgens mij maak je je veel te druk om wat anderen mogelijk van je denken. Als mensen zeggen dat je geen gevoel voor mode hebt, negeer ze en zoek mensen die zich met interessantere dingen bezig houden dan of je shirt wel bij je schoenen past.
Ik ben zelf met weinig geld opgegroeid, net als jij, maar ik had gewoon zoiets van: zodra ik zelf geld kan verdienen, dan doe ik dat. Dus ik werk al vanaf mijn 14e. Op de middelbare school betaalde ik zelf mijn schooluitjes, en ja het voelt een beetje raar, maar achteraf ben ik er eigenlijk ook trots op. Ik werk nu, naast het studeren, zo'n 20--25 uur per week. Soms wel zwaar, maar het werk is leuk en makkelijk te combineren met de studie die ik doe, en het zorgt ervoor dat ik af en toe eens een leuk jurkje kan kopen of naar een leuk concertje kan gaan zonder me schuldig te hoeven voelen. Zelf verdiend geld voelt veeeel beter dan geleend geld.
Verder moet je wat meer schijt hebben aan wat mensen van je denken, volgens mij maak je je veel te druk om wat anderen mogelijk van je denken. Als mensen zeggen dat je geen gevoel voor mode hebt, negeer ze en zoek mensen die zich met interessantere dingen bezig houden dan of je shirt wel bij je schoenen past.
woensdag 17 april 2013 om 12:52
Geen geld voor een appeltje maar wel overgewicht?
De hersens om te studeren maar geen creativiteit om goedkoop leuke kleding te vinden?
Niet genoeg persoonlijkheid om in te zien dat je ook leuk bent zonder modieuze schoenen?
Volgens mij is dat de fout van je ouders; de opvoeding.
Ik denk dat je iemand bent die nooit tevreden zal zijn want als je een miljoen hebt zie je mensen die nog rijker zijn en dan ben je weer zielig.
De hersens om te studeren maar geen creativiteit om goedkoop leuke kleding te vinden?
Niet genoeg persoonlijkheid om in te zien dat je ook leuk bent zonder modieuze schoenen?
Volgens mij is dat de fout van je ouders; de opvoeding.
Ik denk dat je iemand bent die nooit tevreden zal zijn want als je een miljoen hebt zie je mensen die nog rijker zijn en dan ben je weer zielig.
