medicatie bij borderline?

quote:ik lees altijd wel ff bij maar niet altijd tijd te reageren. Ook vraag ik me af of ik hier wel hoor als ik een dipmoment heb en dan denk ik: Laat maar. Niemand heeft tog wat aan mijn adviezen.  Jawel hoor, ik vind het leuk om van je te horen en hoe het met je gaat!

En als niemand dan op mijn verhaal reageerd dan bevestigd mij dat ik tog onzin uitkraam, enz. Je kent het wel denk ik;) Maar ligt aan mezelf hoor, geen verwijt:)

Maar het doet me goed dat er naar me gevraagd word:) Graag gedaan

Met mij gaat het wel denk ik. Ik weet eigenlijk niet, gewoon! Nu wel een jankbui, als ik iets zieligs op tv ofzo zie dan springen de tranen me in de ogen.

Haat het. Ben ook moe, koppijn en denk dan meteen weer dat ik een hersentumor heb ofzo.

 Hebben jullie dat ook? Bang om dood te gaan? Iets ernstigs te hebben?

Ben volgens mij ook overgevoelig, hoor de laatste tijd veel mensen in mijn omgeving die kanker hebben of iets dergelijks. Maakt me bang...

Ik herken het vooral van toen ik nog (die laalste beruchte) stage liep en het eigenlijk steeds slechter ging met mij. Nu zat de afdeling waar ik stage liep ook niet echt mee, maar goed. Mijn stage was op de poli oncologie (kankerafdeling) in het Radboud ziekenhuis en ik zag alleen maar mensen die ten dode waren opgeschreven aan tig soorten kanker. Daarnaast is mijn eigen moder overleden aan kanker en had ik constante chronische ernstige koppijn en allerlei anders heftige pijntjes (en tics, zoals trillen met mijn ooglid etc.). Ik dacht toch minstens aan een hersentumor en toevallig waren alle symptomen die ik zag ook nog eens min of meer waar ik last van had. Maar het idee dat ik ernstige ziekten enzo heb, is vooral iets als het echt slecht met me gaat. Dus doorgaans heb ik er gelukkig geen last van en anders weet ik het wel de kop in te drukken.



(spannings)hoofdpijn is echt wat anders dan een tumor . Ik hoop dat je het een beetje kunt relativeren.





Ben vorige week weer naar therapeut geweest. Heb mijn twijfels uitgesproken en daar was ze blij mee. Mocht gewoon alles vragen en zeggen. Goedzo, want al je gedachten zijn natuurlijk de imput die zij nodig heeft om met je te kunnen 'werken', anders kan ze niks voor je betekenen...

Het kost natuurlijk ook tijd om elkaar te leren kennen enz. Ben nog nie echt ingegaan op borderlinetrekken, maar ga ik nog wel doen.



Mag ik een situatie voorleggen en vragen of iemand het herkent? Ik word er zelf soms gek van dat ik het doe maar gaat vanzelf....

Ik kan het niet hebben als mijn vriend het leuk heeft met sommige mensen. (Dan gaat het vooral om mensen die ik niet helemaal ok vind, en als ik er niet bij ben)

Dit weekend gaat hij 2 dagen naar Antwerpen, dancefeest. Ik zie dan zoveel beren op de weg, maak me al weken van te voren druk!

Bepaalde momenten ook niet, dan kan ik wel gewoon realistisch denken.

Ben dan daardoor beetje van mijn aperepo (geen id hoe je het schrijft) waardoor ik op andere dingen ook weer extra heftig reageer.

Vooral als ik iets niet snap wat hij doet kan ik echt doorzeuren, tot ruzie toe. Sonde... Waarom leg ik me niet gewoon neer bij dingen en ga ik het leuk en gezellig hebben?

Hij is echt een kanjer... Het is mijn fout, maar waarom doe ik het tog als ik weet dat het tog geen nut heeft.

Kreeftje, waarover maak je je dan zo druk? Dat hij het leuk heeft of dat hij bepaalde dingen doet die jij niet ok vindt? En ga je dan wel of niet mee, dat begrijp ik niet helemaal uit je verhaal.

Stom, denk het wel maar voel me dan gefrustreerd.

Ik kan het dan ook niet leuk gaan hebben nadat ik erover heb gezeurd.

Want dan denkt hij dat ik het OK vind dat hij naar antwerpen gaat. Ook al zegt hij dat het niet zo is. Kan ie wel 1000 keer zeggen.(kromme gedachtengang, maar zo werkt het wel)

Ik heb graag controle over mijn zaken, en dat heb ik dan niet over hem.

Denk dat het daarvandaan komt.

Ik snap je uitleg helaas niet zo goed. Je moet ietsje duidelijker zijn...





Om ook maar ff wat positiefs erin te gooien: Ik ben vant weekend naar casiono geweest, 50 gewonnen erg leuk! Gaaf!

Fijne avondd

Groetjess!







Hoi Kreeftje,



je laatste vraag ging over hoe ons therapietraject gestart is. De meesten van ons hebben daar geloof ik in eigen reacties wel het e.e.a. over verteld, dsu dan moet je even terug lezen.

Mijn therapietraject (mijn laatste traject dan, want ik zit sinds mijn 12e onderbroken in therapie en hulpverleningstrajecten) is gestart via mijn huisarts. Omdat ik bij hem kwam toen het echt niet meer met mezelf ging tijdens stage. Hij dacht aan overspannenheid met een vorm van depressie en daarvoor was op dat moment de psycholoog verbonden aan het huisartsencentrum de meest logische persoon. Het bleek echter veel en veel heviger te zijn en dieper te zitten. Maar ja, aan de buitenkant lijk ik voor oppervlakkige buitenstaanders altijd zo normaal en beheerst en intelligent. Daardoor kost het echt heel lang om daar doorheen te prikken.



Dus huisarts is vaak wel een eerste verwijzer.

nee ik ga niet mee daarnaartoe. Wou eerst wel, maar kaartjes waren uitverkocht. En zou dan alleen maar mee gaan zodat ik me niet kut zou voelen thuis, dus dat is geen goede reden.

Deze situatie heeft denk ik ook te maken met vroeger.

Toen had hij op een gegeven moment contact met een meisje; smsen, dingen mee doen. Ik was natuurlijk stik jaloers en ben toen ook vaak helemaal uit mijn dak gegaan. Ging toen echt slecht met mij.

Dat was ook van die vriendengroep, dus ik denk dat ik nu automatisch een kut gevoel krijg als ik weet dat hij het leuk heeft met anderen.

Bang dat ie me niet meer hoeft, anderen tegenkomt, enzenz.

Kan het gewoon niet hebben soms... Egoistisch he? Ook niet altijd hoor, maar soms.

Ik heb ook geen controle, vink ook irritand!

Maar ook kan ik flippen als ik iets niet begrijp of als hij/iemand ergens helemaal anders over denkt en ik dat dus niet snap. Weet dan zeker dat mijn mening waar is.

Ik wil graag alles begrijpen.

Ik wil ook graag dat hij mij begrijpt en kon toen in die tijd echt tot in den treure brieven schrijven met uitleg over waar mijn gedrag vandaan kwam blablabla zodat hij mij maar niet stom zou gaan vinden.

Maar daarmee bereikte ik natuurlijk het tegenovergestelde.

Ik kan ook niet het ene moment chagie zijn en het dan van me af zetten en ineens vrolijk gaan doen! Dat klopt gewoon niet. zwartwit denken...

Het is het 1 of het ander. Niet allebei.

Dit kan mijn vriend wel, en dit snap ik dan niet!



Kan dingen moeilijk van me af zetten.

ander voorbeeld: Ik had een afspraak bij kaakchirurg, deze heb ik afgebeld omdat ik er geen last meer van had.

Ik belde daarheen, die vrouw zei dat het echt onverstandig was het af te zeggen omdat...blablabla. Ik wou er echt niet heen, kwam gewoon niet uit! En had er tog geen last meer van.

Ok! Ik neergelegd, maar blijf me dan de hele dag schuldig voelen dat ik het heb afgezegd. Kan dan niet achter mijn besluit staan en het naast me neer leggen. Stom is dat! Blijf me die dag er echt nog druk om maken, zo irritand!

Herkent iemand dit?

Ben soms zo besluitloos ook, heb dan bevestiging nodig van iemand die zegt: 'doe het maar zo of zo' en dan doe ik dat!

Daar ben ik me nu steeds meer bewust van en gaat ook wel beter, maar vind het moeilijk.



Ik moet idd wat meer open zijn tegen theapeut, anders kan ze natuurlijk ook niets. Wil ik echt gaan doen.

En nog ff over mijn verzekering: ik ben via mijn moeders werk verzekerd. Dus wel zelf, maar via haar. Dus moet allemaal viavia als ik iets wil veranderen. En ik kan niet meer overstappen, te laat! Moest voor 1 jan.Kutzooii.. Dus word niets vergoed.

Nou ja, vind het belangrijkst dat het helpt.



Ga slapen.. Doegiee *;

Hey,



Zit nu op mijn (afstudeer)werk, dus ik kan niet al teveel typen. Heb ook niet echt de kans om alles terug te lezen op't moment.



Ik ben deze week echt goed bezig geweest voor mijn afstuderen. Voel me ook echt wel beter dan eerder. Volgens mij beginnen de medicijnen nu echt aan te slaan. Ben steeds een beetje minder moe en ik heb het idee dat ik ook wel relaxter aan het worden ben. Gisteren bjivoorbeeld miste ik net de trein en voorheen kon ik daar echt flink van over de zeik raken. Helemaal omdat ik dacht dat de volgende trein 7 minuten later ging, terwijl die pas bijna 20 minuten later kwam. Ik liet het nu allemaal maar over me heenkomen. Aan dit soort dingetjes merk ik toch wel dat het werkt.



Ik merk alleen nog steeds dat ik 's morgens absoluut niet op gang kan komen, dat zal ik wel houden. Soms is het ook wel lekker, op dagen dat ik niet vroeg op hoef, kan ik nu gewoon uitslapen. Dat kon ik vroeger nooit echt. Ik wen er wel aan, ben nu meestal rond 10u wel bij de mensen, terwijl het de eerste weken met medicijnen soms tot 15u 's middags duurde voor ik een beetje helder kon denken.



Anyways, wilde even laten weten dat het wel goed gaat dus!



Groetjes, Kohana.

Hoi meiden, daar ben ik ook weer eens. Ik lees regelmatig fanatiek mee met jullie 'worstelingen'. Ik heb ze zelf ook nog steeds vrees ik! Ik ben nog steeds wel blij dat ik met medicijnen ben begonnen. Het maakt me echt minder somber en het haalt de scherpe kantjes eraf. Fijn dat het bij jou nu ook beter gaat Kohana.



Soms kan ik niet geloven dat mijn leven zo vastloopt.. Herkennen jullie dat? Je leeft maar 1 keer en dan weet je het allemaal maar niet normaal op te pakken.. Daar word ik wel eens verdrietig van. Ik heb nu de leeftijd dat ik veel aan kind krijgen denk maar dat gaat nu gewoon niet. Ook heb ik een studie afgerond maar doe er nu niets mee. Misschien stel ik wel te hoge eisen aan mijn leven, ik weet het niet.



Ik heb al een tijd therapie, maar de laatste tijd loop ik daar vast mee voor mijn gevoel. Het inzicht is er wel maar veranderen lukt nog niet. Het is echt een gevecht met alle gevoelens. Wat het ingewikkeld maakt is dat ik de laatste tijd er geen vertrouwen meer in heb dat het lukt. Ik wil er misschien wel mee stoppen voordat zij (mijn therapeut) afhaakt (me zat is dus).. Maar wat dan..??? Ik kan moeilijk zo doorgaan maar de angst om in de steek gelaten te worden is zo groot. Ik heb dat al heel vaak besproken daar maar het is heel hardnekkig. Ik weet dat het bij Borderline veel voorkomt (willen stoppen met de therapie), dus dat houdt me wel tegen. Ook heb ik zoiets van: nu kap ik ermee, gewoon weer normaal doen, er is niets mis met mij etc., dat soort gedachten.

Herkent iemand dat, diegene die langere tijd therapie hebben gehad?? Ik hoop dat iemand reageert.

groetjes Robin :R

hey robin, herken het zeker.

Vooral momenten dat het best ok gaat vraag ik me dan af wat ik er doe!

Maar je moet proberen te accepteren dat je therapie hebt denk ik.

Je kan best gewoon normaal leven leiden & in therapie zitten tog? Als ondersteuning, af en toe daar je shit kwijt kunnen en tips krijgen.

Ik weet niet hoor, of je het niet accepteerd?

Misschien doe je dat ook best...

Hoevaak heb je therapie? Heb je niet het idee dat het je wat opleverd?

Ik ben vanmiddag weer geweest, vond het fijn!

Was voor het eerst dat ik echt open was na mijn idee en dat vond zij ook!

Want als ik niet zeg wat ik echt moeilijk vind en in me omgaat, kan ze natuurlijk ook niet veel met me.

Sterkte ermee1

Groetjess Kreeftje

quote:

bij mij is een paar maanden geleden geconstateerd dat ik 'trekken van borderline' heb. In eerste instantie ben ik er heel erg van geschrokken, maar nu kan ik wel leven met het idee.



Anyways, mijn vriend heeft ADHD en ook trekken van Borderline (gezellig, alsof we elkaar erop uitgezocht hebben - het is moeilijk, maar aan de andere kant voelen we elkaar onwijs goed aan, en het gaat gewoon goed tussen ons). 



Even een 'oud' stukje nog....... Vond ik wel grappig om te lezen.

Hier namelijk dezelfde situatie.

Ik met borderline achtige trekken en een vriend met ADHD

Ben ik weer even. Ik heb globaal een beetje meegelezen. Niet alles want dat is dus voor mij teveel tekst



Ik heb eigenlijk een vraagje en hoop dat iemand zich in mijn vraag herkent.

Zoals ik net al schreef in mijn kleine reactie hierboven heb ik dus ook borderlineachtige kernmerken. Deze diagnose is een klein jaar geleden gesteld. Ik gebruik geen medicijnen en heb een korte periode wat gesprekken gehad bij de Riagg. De diagnose is gesteld nadat ik al 15 jaar aan het uitzoeken was wat er nou eigenlijk met mij aan de hand was.

Zo heb ik inmiddels ADHD gehad - PMS - een onbehandelde postnatale depressie. Bij al deze diagnoses kon ik mij niet vinden. En zo sukkelde ik dus door. Tot eind begin 2005. Toen kon ik niet meer. Ik had een Burn-out. Mwah......... Deze sticker kon ook nog wel op mijn rug



Ik kwam weer bij de Riagg terecht en daar werd mij dus op een gegeven moment verteld dat ik borderline achtige kenmerken heb. Nadat ik eens had uitgezocht wat dat nou weer inhield kon ik mijzelf wel heel goed in dat beeld plaatsen.



Over het algemeen gaat het vrij goed met mij. Ben ik een sterk en zeker persoon. Maar zo ineens gaat het even niet zo goed.

De klachten die ik heb doen zich meestal voor rond de periode dat ik een eisprong heb. Op dat moment ben ik een echte Borderliner. Ik beschadig mijzelf overigens niet. Heb ook geen zelfmoord neigingen maar denk in die periode wel veel aan de dood.



Constant heb ik aangegeven dat mijn klachten te maken hebben met mijn menstruatie. En ik heb daar eigenlijk nooit een duidelijke reactie op gekregen van geen enkele behandelaar.



Mijn vraag is nu: Herkennen jullie dit? Zijn jullie klachten ook erger rond de tijd dat je moet gaan menstrueren?



Ik wilde hier een simpel vraagje stellen maar het is toch meer tekst geworden als dat mijn bedoeling was

heej meiden...



heb tekst gemist zie ik net...heb wel iets gelezen..maar echt in me opnemen doe ik het niet....



ik heb een beetje een terugvalletje gehad....toestanden met vriend....die blijkt zelf ook zo zijn problemen te hebben...terwijl ik alles bij mezelf zocht en in angst en paniek schiet...maar goed...het is me nu wel duidelijk allemaal..ben kalmer....laat het allemaal even rusten nu...maar het gaat wat zwaar.



even weer op mezelf en aan mezelf en mijn dochter denken...maar de buien die ik heb gehad hebben wel veel impact op me gehad.......

zo zie je maar...ik had alles op zich wel onder controle...maar terug donderen kun je altijd....het blijft een akelig ziektebeeld...en ik wacht op de dag dat ik er geen last meer van zal hebben.......



ik ben down en verdrietig....werk wel...doe mijn huishouden...ga morgen uit...ik ga gewoon door....ik mis de arm van mijn vriend om me heen...het ene moment weet ik dat het vanzelf wel weer goed komt en hij me belt en voor mijn neus staat...het andere moment denk ik; ik heb het verprutst door geen geduld te hebben gehad.



zijn moeder zei me gisteren; heb geduld...hij komt vanzelf wel naar je toe....wachten duurt lang lang lang....en ik mis hem verschrikkelijk.

lieve Vlijtigliesje,wat balen meid dat je je nu zo van de waps voelt! Men, ik kan het me goed invoelen en toch staat het alweer zo ver van me af (alles staat altijd ver van me af als ik er niet middenin zit, dus dat is niet bedoeld als steek onder water).Relaties kunnen zo ontzettend ingewikkeld zijn en er kan zo'n smeerboel ontstaan van emoties...Ik hoop dat je de kracht en de moed vindt om het voor jezelf allemaal een beetje te doseren en dat je gewoon lief bent voor jezelf en het toch ook maar een beetje uit de weg gaat. Soms is de rust van je eigen eilandje verstandiger dan de smeerboel die je er samen van kunt maken. Dus heb je een vrijkaartje voor rgelematige uitstapjes naar je eigen eilandje van jou en je dochter?Als je dit weet van jezelf, kun je misschien wat preventiemaatregelen toepassen. Zorg goed voor jezelf en je kleine meid!Fijn Kreeftje, dat je een fijn gesprek hebt gehad! Goed van je dat je zo open en eerlijk durfde te zijn. Daar is moed voor nodig! Hebben jullie nou al een beetje idee van hoe en waar je het zoeke moet/richting enzo??Kohana, leuk dat je komt melden dat het beter met je gaat. Altijd fijn om te horen. En de leuke dingen moet je natuurlijk ook gewoon delen haha.Sterkte met alles van je studie (weet even neit meer wat je nu allemaal uitspookt).Blauwe (uh...was het nou smurf of bes of...???),nou ja, in ieder geval even een reactie op de menstruatiecyclus voordat ik alles ben vergeten. Moet zo maar even teruglezen om te weten of er meer vragen waren..Ik heb eigenlijk geen cyclus meer sinds een ruim jaar. Want ik heb na de bevalling een mirenaspiraaltje laten plaatsen. Dus ik zou het wat dat betreft niet weten. En daarvoor, eh, tja. Ik denk dat ik an sich wel gevoelig reageer op hormonen, hoewel ik nooit typsiche menstruatiekachten heb gehad (ernstige PMS). Altijd vrij lichtjes. Maar ik kon heel slecht tegen de pil (stemmingsvervlakking/somberheid) en de nuvaring en heb ten tijde van de bevalling/zwangerschap ook tegen een vorm van zwangerschaps -en later postnatale depressie aangezeten. Dit kon ik toen niet zo stellen, maar achteraf kan ik dit wel zo terugzien. Dus volgens mij hier neit echte maandelijkse schommelingen.FF posten hoor

Hoi Robin,ik herken in zekere mate wel je therapietwijfel.Een beetje wat Kreeftje zegt, vooral het idee dat ik niet in therapie hoor te zitten als het goed met me gaat. Of goed genoeg. Dan voel ik me schuldig en een consumer en maak ik me druk om de gedachten die een peut evt. bij me zou kunnen hebben. Dat ze me vinden aanstellen, dat ik een zeur ben, etc. Kan dan niet geloven dat ik 'recht' heb om in therapie te zitten. Denk dan ook dat ik maar moet stoppen en dat ik beter ben.Heb ook vaak het gevoel dat ik iets zinnigs te melden moet hebben als ik een gesprek heb. Kan me dan al lang van te voren druk en zenuwachtig maken, omdat ik niks 'weet' te vertellen.En als ik dan weer wel overloop aan dingen, dan maak ik me druk om wat de peut daaaar dan weer van denkt (pffff, alsof dat uit zou moeten maken). Dan durf ik dat eigenlijk ook niet echt te delen, omdat ik ook dan denk dat ze me vinden aanstellen. Kortom, eigenlijk heb ik constant het idee dat ik niet met recht in therapie zit en dat ik moet stoppen. Maar ik doe het niet. Ik negeer mijn twijfels en onzekerheden daarover. Ik ben wat dat betreft vaak genoeg bevestigd door therapeuten dat het echt niet zo is en dat ik met recht hulp krijg. Maar dat stemmetje...maar goed, ik heb een redelijke manier gevonden om er mee om te gaan en dat is voornl. negeren en er niet op ingaan (op het stemmetje dan) en zo eerlijk mogelijk te zijn naar peuten. Hoewel ik dat verdomd lastig vind. Lastig om mijn ge-eikel en gepruts en zware en moelijke emoties op tafel te leggen (wil ik geen aandachttrekkende softie zijn) en moeite om eerlijk te zijn als er niets is, omdat ik bang ben dat ze me afkeuren. Dat ik te goed ben, dat ik geen recht heb op hulp, dat ik een aansteller ben om hulp te vragen, want er is ten slotte niks. En dat ram ik in mijn kop allemaal met de grond gelijk. Gewoon niet luisteren naar stemmetjes, rot op, wegwezen en dan hard de deur dichtsmijten. En dat helpt wel een beetje hoor.Maar dat helpt waarschijnlijk alleen maar als je al de nodige bevestiging hebt gehad en inmiddels ook wel durft te vertrouwen op de hulpverleners. Maar bij mij blijft toch eigenlijk altijd wel de angst dat ze me de deur wijzen. Dat ze op een gegeven moment zeggen dat ze er genoeg van hebben.Ik moet dan ook heel bewust opletten dat ik mijn neiging om te gaan peut-hoppen onderdruk. Misschien snap je niet wat ik bedoel, kan hoor.Maar ik bedoel dat ik de neiging moet onderdrukken om mezelf in te dekken om aan te tonen dan het echt wel erg nodig is. een soort vorm van onbewuste manipulatie. Maar goed, dat komt eigenlijk alleen maar voort uit de angst aan de kant gezet te worden (of in het diepe gegooid te worden, tis maar hoe je het bekijkt). Om die reden heb ik al wel wanhopig gezorgd voor vervolgtrajecten als het traject van dat moment richting het einde liep. Maar dat ' einde' gaf mij zo'n paniekgevoel, dat ik al mijn stabiliteit in elkaar voelde klappen. Eigenlijk een beetje stom, ik weet het.Zo nu ook, ik weet dan zelf eigenlijk niet heel goed hoe zuiver al mijn hulp is die ik krijg. Enerzijds voelt het ook echt terecht dat ik bijvoorbeeld relatietherapie heb (dat is overigens echt heel zuiver hoor! Dat is knetterhard nodig!!!!). Maar daarnaast ben ik ook aangemeld voor opvoedingsondersteuning en komt de CB pleeg op huisbezoek. Dat voelt ook heel veilig en ik weet zelf niet 100% zeker of ik die veiligheid niet ook opzoek uit het idee dat als ik bij de een moet stoppen, ik in ieder geval nog mijn hulplijntjes bij de ander heb. Hmmm, nu ik er zelf zo over schrijf, klinkt het nogal twisted...Nou ja, euh, wat was ik nou aan het zeggen? Tja, kan denk ik concluderen dat ik redelijk hetzelfde voel haha.

blauwe VINGER (haha, wat heb je gedaan? Smurfenverf gebruikt??),Lijkt me lastig als je al tig diagnoses hebt gehad. Volgens mijn peut maakt het eigenlijk niet uit wat je diagnose is. Mijn zusje bijvoorbeeld komt uit de GGZ hoek (ze begeleidt kinderen/jongeren met psychiatrsiche problematiek) en zij hecht nauwelijks tot geen waarde aan de diagnoses. Mijn zusje vindt (net als meerderen uit mijn omgeving) dat bordeline zo ontzettend vaag is en dat er zoveel smaakjes zijn, dat dat nog feitelijk weinig zegt. Ook heb ik al vaak gehoord, dat men vindt dat die diagnose maar al te makkelijk wordt geplakt. Zo van, tis niet a en tis niet z, nou, dan ist Bordeline...Overigens heb ik ook de diagnoses depressief en burn-out gehad voordat ik erachter kwam dat ze de leuke omschrijving borderline kenmerken (en nog een andere diagnose) hadden bedacht op AS II.Ik weet eigenlijk niet in hoeverre overspannen/burn-out overloopt in borderline achtige kenmerken. Ik denk dat er best wel overlappingen zijn met elkaar. Want burn-out maakt ook vaak dat je heel overspannen, geirriteerd, boos, wantrouwend en depressief reageert. Net als bij een depressie mogelijk is.En ik denk dat je door een constant op je tenen lopen gevoel (wat je door een psychiatrische diagnose toch best kan hebben) en niet begrepen worden en geen grip hebben op jezelf, omgeving, je leven, ook best burn-out klachten kunt ontwikkelen. Maar dan ligt de oorzaak in eerste instantie niet in werk maar in je persoonlijkheidsstructuur. Ik bedoel, ik voel me af en toe best overspannen of opgebrand. En ik vind het altijd zo raar dat het zo lang duurt bij mij en dat het maar niet over lijkt te gaan. Maar misschien gaat het wel hand in hand met de persoonlijkheidsproblemen die ik heb en gaat het nooit meer over (mijn peut denkt ten minste dat ik mijn problemen en moeilijkheden moet leren accepteren en dat ik mijn staat van functioneren als gegeven moet nemen > constante overspannen " in staat van paraatheid" toestand dus). Ik denk dat je misschien wel beide kunt hebben. Als er bij mij druk op de ketel komt, dan voel ik me letterlijk overspannen, overvraagd, etc.Mijn psychiater waar ik ooit eens een gesprekje mee had, reageerde als volgt op suicidaliteit:op de vraag of ik suicidaal was, zei ik nee. Ik heb wel verteld dat ik soms wel eens denk dat het me niks kan schelen als ik er morgen niet meer ben (denk ik nu overigens niet hoor). Gewoon, omdat het me een opluchting leek als het gezeik werd gestopt. Dit vond ze ook suicidaal, maar dan passief suicidaal. Ik vond dat onzin (tuurlijk haha, ik vind vaak dingen onzin), want ik vind dat er een wereld van verschil zit tussen echt een einde er aan willen maken of soms alleen maar het gevoel van rust en opluchting bij het idee kunt hebben...Ik maak onderscheid daarin, maar volgens de psych. was het allemaal soort van 1 pot nat.Da vinnik dus nie, heeeeeeh, gezellig onderwerp weer Intiem. Ik moet eventjes niet zo serieus doen.Dus ik vertel maar eventjes over vandaag.Lief en ik hebben een derde relatietherapiegesprek gehad. Was fijn en verhelderend. Maar ben bang dat er nog aardig wat werk aan de winkel is bij mij. Meer dan ik aanvankelijk had gedacht in mijn eeuwige ik heb gelijk frusten en je begrijpt me gewoon niet. Maar goed, is niet erg. Ik werd wel verdrietig dat me ineens zo duidelijk werd hoe (onbewust) wantrouwend ik toch eigenlijk ben (terwijl ik juist het idee heb dat ik zo zelfstandig en vol zelfverzekerdheid ben). Ik laat een relatie gewoon het liefst zo min mogelijk binnen komen en vaar het liefst mijn eigen koers. Omdat ik niet het vertrouwen heb dat de ander goed is voor mij en mij alleen maar onrecht aandoet. Mijn hele denken/gevoelsleven is verweven met onrecht gevoelens, onbegrepen gevoelens en ik kan alleen maar mezelf vertrouwen, etc.Dus dan lijkt die zgn. zelfverzekerdheid ook inene in een ander daglicht te staan. Nou fijn hoor????Verder heb ik a.s. maandag een intake gesprek over de opvoedingsondersteuning. Ik heb heeeel eerlijk (! mag dan wel neigingen hebben tot veiligheidsdingetjes in te bouwen op gebied van hulpverlening. Ik haat oneerlijkheid, dus doe daar zelf niet aan mee) de vragenlijsten ingevuld. Ben benieuwd. Ben oprecht benieuwd of ik daar uberhaupt wel iets aan ga hebben. Heb dan weer het idee dat het allemaal niet erg genoeg is enzo. Sjongejonge, ben net een gebroken plaat...Nou, ga dit posten en dan hou ik het voor gezien vanavond!Trusten voor straks.

Shit net een heel bericht getypt: weg! Maargoed ik reageer morgen of zaterdag inhoudelijk: ben nu te moe..

Kreeftje en Intiem bedankt voor jullie reacties. Blauwe vinger, ik herken het niet van die cyclus, maar wellicht omdat ik ook een Mirena spiraaltje heb. Van die periode daarvoor weet ik het eigenlijk niet zo goed meer. Zou het bij jou niet schelen aan de pil te gaan of een ander voorbehoedmiddel uit te proberen, of hormoonpillen oid..?



Intiem, ik zit hier met tranen in mijn ogen, je verwoordt exact hoe ik het nu ervaar (vooral de enorme angst om een aansteller te zijn, maar vooral dat ze afhaakt!).. Ik heb inmiddels ook al 3 jaar wekelijks therapie en veel dingen geleerd. Alleen nu voor mijn gevoel terug bij af (al is dat niet waar, maar dat maak ik ervan met mijn lekkere zwart-witte gedachten)...



Thanks, ik ga er alvast over nadenken en spreek jullie later.

Hoi Robin,wat bedoel je eigenlijk met terug bij af en dat je zo vastloopt in je leven?Ik bedoel, ik ervaar ook wel dat ik vastgelopen ben in mijn leven als je het vergelijkt met gemiddeld. Maar aangezien er bij mij zo op gehamerd wordt dat ik niet moet kijken naar gemiddeld, maar naar mijn persoonlijke situatie...tja, dan valt het in dat perspectief bezien wel mee. Ten minste, soms kan ik dan wel positief denken en zien dat ik het helemaal zo slecht niet doe. Andere keren zit ik meer in de trip van anderen dit en anderen dat en ikke niet...Maar goed, dat knopje moet ik dan uitzetten.Hoe is jouw situatie dan?

Blauwesmurf...... blauwebes........... blauwevinger

hahahahahahahahahaha



Tis blauwvinger. Zo worden de inwoners genoemd in mijn woonplaats



Ik heb even snel gelezen. Heeeeeeeeeeel snel moet ik eerlijk zeggen want ik heb totaal de rust niet om goed te lezen.

Ik wilde alleen even reageren op dat burn out gedoe.

Mij maakt het ook niets uit hoor wat voor een etiket ze op mijn rug plakken. Daar gaat het niet om. Nu niet meer tenmiste. Een paar jaar geleden nog wel.

Ik heb werkelijk een burn out gehad. Ben ruim een jaar uit de running geweest. Ik ben nu weer een jaar verder en het gaat beter. Maar ik heb (en misschien dat dat altijd wel blijft, dat weet ik niet) nog steeds 'last' van de restverschijnselen.

Ik ben een jaar nadat ik ziek werd door de burn out naar een psycholoog geweest en hij constateerde dat ik borderline achtige kenmerken vertoonde.



Ik ga nu bankhangen. Fijn weekend *;

Hoi Intiem,

Met dat ik vastloop nu bedoel ik dat ik niet verder kom. Voor mijn gevoel ben ik niet echt nuttig, heb ik niet echt een doel. Ik ben nu begin 30, en heb voor mijn gevoel nog weinig bereikt. De vraag is natuurlijk of dat dan ook moet. Zoals ik al zei stel ik vaak hoge eisen aan mezelf. Ik weet echter dat (als ik eerlijk ben), als ik aan al mijn doelen zou hebben voldaan: carriere, kinderen, meer vrienden etc, ik dan weer wat anders wil. Dat is die onrust in mij, dat heb ik al lang gehad. Ik voel me eigenlijk nooit ergens thuis. Zoals jij ook aangeeft vergelijk ik mezelf ook te vaak met anderen, bij wie het lijkt alsof het altijd wel op rolletjes verloopt. Als ik indeerdaad alleen naar mezelf kijk zijn er ook zeker dingen waar ik trots op kan zijn, alleen ik ben vaak zo hard voor mezelf dat het altijd meer en beter moet.

Ik moet wel wat meer zeggen over mijn situatie. Tot ruim een jaar terug ging het namelijk ook beter met me. Ik voelde me sterker worden, zorgde beter voor mezelf, voelde minder onrust, was blijer met mezelf. Dit door de goeie therapie en door mijn eigen inzet natuurlijk. Nu heb ik echter sinds ruim een jaar gezondheidsproblemen gekregen: ik heb nl chronische pijnklachten. Ze weten niet hoe lang dat gaat duren, dat is dus onzeker. Hierdoor staat alles op zijn kop voor m'n gevoel. Het belemmert me in mijn werk, mijn sociaal leven, soms ook in mijn relatie (die gelukkig wel goed is!). Het is zo'n kringetje waar ik nu in zit. Ik zit door die klachten ook veel alleen en ik kan zo slecht alleen zijn. Ik heb het afgelopen jaar dan ook depressieve klachten gekregen, vandaar dat ik uiteindelijk ook aan de medicijnen ben begonnen.

Dus dat bedoel ik met dat ik voor mijn gevoel terug bij af ben met de therapie. Nou ja, ik heb wel veel geleerd in die jaren. Ik weet echter dat Borderline-kenmerken weer duidelijker merkbaar worden wanneer je onder stress staat. Dat is wat er nu speelt. Ik loop vast want er is zoveel en het is zo druk in mijn hoofd dat ik elke keer bij therapie niet meer weet waar ik moet beginnen. Verder zet ik mezelf dan ook onder druk (want ik ben immers al 3 jaar in therapie dus ik moet opschieten!). Eigenlijk komt het er op neer dat ik vaak erg verdrietig en boos ben om dingen, waaronder mijn ziekte. Die emoties kan ik moeilijk hanteren en ze dus ook niet altijd kwijt in therapie, ook omdat ik bang ben dat zij me in de steek laat. Ik ben namelijk in de loop van de tijd veel om haar gaan geven, maar dat is wel een terugkerend thema geweest voor mij: de moeite die het me kost om aan iemand te gaan hechten.. Een goede therapie vult de leegte een beetje op voor mijn gevoel, en dat is natuurlijk ook eng.. Snapt iemand het nog? Ik vaak niet. Nou ja, ik ben best intelligent: dus het inzicht is vaak niet het probleem eigenlijk, wel de verandering Wat een warrig verhaal hé. Ik zou zo graag gelukkig worden met mezelf. Ik neem liever geen genoegen met deze 'staat van functioneren', zoals jij dat noemde. Waarschijnlijk zou dat wel een juiste stap in de richting zijn. Kun jij dat dan wel Intiem?

Vlijtigliesje hoe is het nu met jou? Gaat het al wat beter.. Ik hoop het. En Inky, even niet gezien? En de rest?

groetjes Robin

Ben net thuis na een lange verhuisdag, dus moe.Morgen reageer ik weer, ok?Trusten!

heej meiden!!!



lief dat je vraagt hoe het is robin....

het gaat wel weer redelijk nu... waar ik een paar uur geleden nog mega gespannen was.... ik ga alle kanten op eigenlijk.... mijn stemming wisselt soms per uur.

heb vanavond even met mijn vriend gesproken.... we hebben beiden moeite met vertrouwen.... en waar ik dan ga klampen en bevestiging zoeken...daar gaat hij afstand houden.

we kunnen er in ieder geval over praten en het begrip voor elkaar opbrengen... we verwijten elkaar niks.... dat scheelt.



acceptatie van hoe je bent en wat je hebt is ergens de sleutel van het omgaan met je problemen...

als je inziet wat je eigen probleem is... en daar voor uit kan komen naar anderen toe.... dan doorbreek je ergens het patroon dat je alles alleen maar ziet als dat de ander jou niet begrijpt of je onrecht aandoet.... zo zag ik het voorheen alleen maar.... wat ik dus ook een beetje bij jou herken intiem.

door zelfkennis maak je ruimte om je ergens ook in de andere persoon te kunnen verplaatsen.... en met begrip voor een ander.... creeer je ook ruimte voor begrip van de ander.



het wil nog niet zeggen dat alles alleen maar aan jou zou liggen.... maar om even een voorbeeldje te geven;

ik begrijp dat jij het zo kunt zien of voelen.... maar ik.......................... enz.

als je zo een discussie begint....zal de kans groter zijn dat de ander ook echt naar jou luisterd en zich in jou zal proberen te verplaatsen.

het geeft geen garantie... want jij kunt nog zo je best doen om het zo aan te pakken.... de ander kan het misschien wel niet op deze manier... bv mijn moeder haha.... ik kan 100 keer beginnen met; ik begrijp u ergens wel maar ik.......... enz. .....dan nog zal ze altijd reageren met; ja maar ik kan daar toch niks aan doen.... ze zal nooit reageren met; oke... ik kan jou ook ergens begrijpen maar..... enz.

dat heb ik dus ook maar opgegeven.... ik kom er gewoon minder nu.... hou meer afstand en dat scheelt irritaties...... soms kunnen mensen elkaar ook echt niet begrijpen.



het was een ding die ik leerde tijdens de linehan... en ik merk nu wel dat het effect heeft bij mijn vriend....

ik geef niet enkel en alleen verwijten of duik in de 'slachtofferrol' wanneer ik me gekwetst voel.... of als ik het doe dan zeg ik in ieder geval sorry ik had het niet zo bedoeld als ik weer een beetje tot mezelf ben.... ik begrijp dat het voor jou op een bepaalde manier is overgekomen....maar ik ........enz.

en het begrip wat ik nodig heb krijg ik voor het eerst sinds ik me kan heugen terug in een relatie.... en kan vervolgens ook naar hem luisteren.



het blijft lastig.... want ik moet wel weer oppassen dat ik niet teveel alles bij mezelf ga zoeken.... en teveel alle schuld op me ga nemen waar het ergens niet alleen aan mij heeft gelegen... en vervolgens daar weer in de stress van schiet..........of een fijne bordiebui tot klampen.. trillens en dissend aan toe.

er zit vaak geen middenweg in mijn gedachtes en gevoelens.... dat zal ik pas kunnen wanneer ik hem echt zou vertrouwen.... en dat is dus een probleempje.... maar we kunnen daar gelukkig wel over praten.



ik heb gewoon op dit de moment ook de mazzel dat ik een jongen tref die niet denkt; pfffffffff wat een probleemgeval...daar zit ik niet op te wachten... toedeledoki.....

dat kan natuurlijk ook gebeuren.... wat eigenlijk niks over mij zou zeggen... maar meer over het feit dat hij gewoon de geschikte persoon niet voor mij zou zijn.... ik wil iemand tenslotte zelf ook niet als hij de moeite niet zou willen doen om er mee om te leren gaan.... dan passen we gewoon niet bij elkaar.



borderline klachten en relaties blijft gewoon wat problematisch.... maar op ieder potje past wel een dekseltje zeggen ze toch?

en trouwens nog even voor intiem;

ik vind het wel super dat jij en je vriend samen in therapie zijn gegaan.... dat zegt in ieder geval wel dat hij er ergens ook zijn best voor wil doen toch? ... net als jij.

Hoi, mijn beloofde -ik-kom-terug-verhaaltje,Ben net pas uitgeslapen...nou ja, ik heb niet echt de hele dag tot net op bed gelegen. Maar ik was zo moe, dat vriend mij op de bank heeft laten liggen slapen tot kwart over drie. Pffff, snap niet waarom ik zo moe ben. Misschien door het verhuizen? Maar ik was de afgelopen week al zo moe en toen zei de peut ook al tegen mij dat ik er gesloopt uitzag. Nou ja, voe me nu wel weer lekker. Een beetje gedesorienteerd, dat wel. Is het nu middag of avond. Dat krijg je met een raar ritme.Ja, tis natuurlijk hartstikke fijn dat mijn vriend met mij in relatietherapie wil. Maar ik had eerlijk gezegd ook niet anders van hem verwacht. Wat dat betreft heb ik de relatietherapie nooit gezien als een gezamenlijke therapie voor mogelijke borderline klachten van mijn kant. Want mijn vriend kan minstens net zoveel problemen hebben...dat weet ik, omdat ik vroeger altijd aan mezelf twijfelde (mijn vriend kon bananen recht lullen, serieus hoor!), maar zo vaak reacties kreeg vanuit mijn omgeving dat ze hem erg dominant vonden. Dus ik betrek inmiddels zeker niet alle problemen op mezelf! Gelukkig maar.We hebben de therapie echt voor gezamenlijke problemen. Ik weet dat ik ze heb, maar ik weet ook zeker dat mijn vriend ze heeft! Wat dat betrreft hebben we allebei erg moeilijke en soms botsende karakters...Vlijtigliesje, wat fijn dat jullie het samen over dit soort moeilijke dingen kunnen hebben en dat er begrip voor is. Wat fijn dat je je handvatten vanuit Linehan nog zo goed voor ogen hebt, zodat je ze nu weer kunt toepassen. En inderdaad is het soms zinloos om een positieve communicatie op te starten met andere mensen. Sommige mensen zijn onverbetelijk, zoals in mijn geval bijvoorbeeld mijn vader en de ouders van mijn vriend. Sommige mensen hebben zelf zulke enorme blinde vlekken. En doordat je al behoorlijk veel aan jezelf sleutelt, begin je die soms steeds duidelijker te zien. Echt, wat mij betreft mogen er een hoop meer mensen wat therapielesjes krijgen hoor...Wat ik me afvroeg is wat voor jou gemaakt heeft dat je jarenlang eigenlijk klachtenvrij door het leven bent gegaan en wat dat heeft veranderd. Betekend dat ook dat je die periode zonder klachten weer helemaal terug zou kunnen krijgen?Robin, ik herken wel wat je schrijft hoor. Ik kan ook van die periodes hebben dat het eigenlijk best goed gaat met me. Ik weet dan ook niet wat normaal is voor borderline perioden? Want ik wissel echt niet altijd per dag. Ik kan goeie en slechte tijden hebben en binnen die tijden een uitschieter naar de andere kant. Ik kan ook over een langere periode steeds beter in mijn vel gaan zitten, zelfs dusdanig dat ik bijvoorbeeld weer hoop krijg om te gaan werken etc.Zo'n jaar zoals je dat beschrijft van het afgelopen jaar: waarbij je merkt dat de therapie helpt en dat je eigenlijk steeds positiever wordt en weer durft te vertrouwen en er ook weer zin in krijgt. Nou, zo heb ik dat al vaak meegemaakt.Maar ik maakte dan ook telkens weer mee dat het om wat voor reden ook weer inene achteruit kon hollen en ik binnen een week weer aan de grond kon zitten. Voornl. als mijn periode daarvoor te positief was (to good to be trough) en ik er eigenlijk teveel uithaalde. Hoe positiever hoe negatiever erna. Shit vind ik dat, want dan lijkt het net alsof ik niks heb aan die fijne perioden, want ik kan ze toch niet naleven.Ik kan in zo'n periode dan ook weer de droom hebben om te werken (in mijn gefantaseer heb ik dan voor het eerst in mijn leven leuk werk) en er daardoor zin in krijgen. Maar zodra ik actie wil ondernemen, komt er druk op te staan, zijn er verwachtingen, kamp ik met faalangst, is er stress, etc. Want leuk werk wil voor mij zeggen dat ik dan ook een bepaalde presentatie van mezelf moet hebben, dat ik sociaal moet zijn, dat ik mijn leven naast een baan op orde moet kunnen houden, dat ik moet passen binnen een team aan collega's, etc. En dat gevoel zet zoveel druk op de ketel. Maar dat is niet de enige reden waarom zo'n positieve periode omslaat hoor. Want het gefantaseer over werk is er dan wel, maar er zijn gewoon meerdere dingen die ik niet kan volhouden. Ik kan de energie die ik voel in zo'n periode nooit over een langere tijd vasthouden/volhouden. Die energie is dan naar mijn idee vergelijkbaar met gemiddeld en normaal. Maar dat is voor mijn doen echt een energiepiek. En een piek neemt altijd af. Alles kost me teveel om het op dan niveau te onderhouden. Relaties/vriendschappen kosten teveel, ook al kan het nog zo gezellig zijn. Zorgen voor mijn kind kost teveel op dat niveau, alles wat ik onderneem kan ik gewoon niet langdurig opbrengen.Dus daarna slaat altijd weer de depressie toe. Omdat ik mezelf niet kan waarmaken. Omdat ik niet de moeder ben die ik wil zijn (heb er dan weer jank en scheldbuien opzitten). Omdat ik niet de vriendin ben of de vriend heb die ik wil. Omdat ongemerkt de relatie inene crisis blijkt te zijn (huh, waar komt dat nou weer vandaan??)Simpelweg omdat het me moeite kost om mijn belabberde niveau van functioneren te accepteren, etc. Omdat ik simpelweg niet kan zijn wie ik wil zijn.Nl. dezelfde verwachtingen die jij min of meer ook hebt.Ik ben bang dat ik hier nooit vanaf kom. Terwijl ik niks liever wil dan een stijfegende lijn die op een gegeven moment min of meer stabiel blijft.Tja, ik blijf nu wel een beetje stabiel hoor (zou je niet zeggen met een relatiecrisis achter de hand). Op persoonlijk vlak dan...uh, denk ik. Nou ja, ik kan geen harde uitspraken wat dat betreft over mezelf maken. Want ik weet nog wat ik niet zo heel lang geleden dacht en toen dacht ik het vertrouwen even helemaal kwijt te zijn. Maar als ik even afstand neem van mezelf, dan kan ik als soort buitenstaander wel reflecteren op mijn functioneren en die is voor mijn doen over een langere tijd best goed. Mijn dips zijn minder extreem en pieken heb ik alweer een tijd niet gedaan. Hoe jammer ergens ook, want dat betekend tevens dat ik de leuke levensmomenten ook misloop en is het over het algemeen grijzer en saaier en met weinig uitdagend perspectief.Dan kan ik me heel druk voelen in mijn hoofd, omdat ik neig om dan te gaan malen. Omdat ik altijd zoek naar een weg om eruit te komen, om antwoorden te vinden, omdat ik de onrust in me draag niet zo te hoeven leven. Omdat ik niet tevreden ben met mezelf en het leven. Daar kan ik dan verdrietig of boos om worden. Dan kan ik het gevoel krijgen om dochter en mijn vriend als beperkend te beschouwen en dan krijg ik daar weer onvrede en ruzie over, etc.Is dat wat ik schrijf een beetje herkenbaar met jezelf of hebben we het over hele andere dingen?Overigens voelt voor mij therapie ook wel als een soort gatvulling of leegtevulling (niet altijd hoor, maar wel soms). Therapie geeft mij iig structuur en richting en dat vind ik moeilijk om zelf vast te houden. Het kanaliseert voor mij een hoop onduidelijkheid en het geeft ergens ook een bestemming. Het idee dat je zinvol bezig bent, al was het maar door aan jezelf te werken. En aangezien ik nogal neig naar schuldgevoelens over mijn leven dat niet voldoet...De positieve aspecten van therapie kan ik vaak niet zo goed voelen, zeker niet zo als ik er midden inzit en ik alleen maar vluchtbehoeftes heb. Maar achteraf kan ik juist door therapie paniek gevoelens beter 'handelen'. Ik kan het dan een beetje uitstellen naar mijn gespreksmoment. Ik kan als het erg nodig is ook al eerder bellen en een afspraak krijgen. Dat geeft me een rustig en veilig gevoel en is ook al een paar keer gebeurt.Maar ik heb niet het gevoel dat ik me heb gehecht aan mijn therapeut. Ik hecht me wel aan de therapie en de veiligheid en de structuur, maar niet aan degene die 'm geeft. Daarvoor ben en blijf ik gewoon te kritisch haha. Inzicht is bij mij overigens vaak ook niet het probleem hoor Robin. Daarvoor heb ik teveel werkende grijze massa. Het zou wel simpel zijn als daar de antwoorden lagen. Maar juist omdat ik zo dondersgoed weet hoe het hoort, maakt het juist des te frustrerender. Want ik ben op die manier vaak mijn eigen kritische peut, maar dat stopt mijn heftige gevoelens gewoon niet. Ik kan die maar zo moeilijk onder controle krijgen.Dus zoals je kunt lezen is het accepteren van mezelf of de staat van functioneren etc. voor mij gewoon een constant gevecht. Soms gaat het me beter af, zeker als ik ook letterlijk het idee heb dat het (weer) beter met me gaat (logisch, want dan voel ik me ok). Maar mijn leven en de stabiliteit die ik heb, is hard werken hoor voor mij. Mijn leven blijft toch altijd aanvoelen als een kaartenhuis die bij elke onverwachte beweging in elkaar kan storten. En dat voelt niet fijn!Maar het is wel belangrijk om het te proberen, want daar ligt wel voor een groot deel de oplossing. Als je jezelf/je functioneren kunt leren accepteren en een plaatsje geven, geeft dat een stuk rust. Die rust zorgt vaak voor weer wat meer energie, minder hoge eisen stellen aan jezelf en ook de ander. Minder frustraties daardoor omdat die eisen niet haalbaar blijken, etc. Minder ruzie, minder balen, minder schuldgevoel, minder depressieve gedachten, etc.Dus probeer het eens...

heej intiem...



ff kopietje;

 Echt, wat mij betreft mogen er een hoop meer mensen wat therapielesjes krijgen hoor...



Wat ik me afvroeg is wat voor jou gemaakt heeft dat je jarenlang eigenlijk klachtenvrij door het leven bent gegaan en wat dat heeft veranderd. Betekend dat ook dat je die periode zonder klachten weer helemaal terug zou kunnen krijgen?





wat jij zegt dat meer mensen wel therapie konden gebruiken.... dat is iets wat ik het afgelopen jaar vaker ben gaan zeggen.

wanneer je therapie hebt gehad.... en ergens weet wat reeel kan zijn en wat niet... wat redelijk kan zijn en wat niet.... hebt geleerd hoe je eigenlijk zou kunnen communiceren zonder al teveel problemen... noem maar op...

ineens zie je dan dat 'borderline' trekken ook gewoon menselijk kan zijn... en dat iedereen zo zijn karaktereigenschappen kan hebben.... die alles behalve prettig zijn.



alleen bij ons is het zo dat alles veel heftiger kan wezen... zo heftig dat we er zelf mee in de problemen komen.... en een stoornis is pas een stoornis wanneer er sprake is dat karaktereigenschappen  die je kan hebben.... het leven dusdanig storend maken voor jezelf en voor je leefomgeving.



b.v... het karakter van mijn moeder is voor mij heel storend soms... en ik mensen waar ik bevriend mee ben of heel goed mee op kan schieten... die vinden haar ook vaak storend... als ze mijn moeder niet zou zijn maar een vreemde... dan had ik haar voorbij gelopen....

maar mijn moeder handeld zichzelf wel... en haar directe omgeving ook dus zij heeft geen problemen... geen stoornis in ieder geval.



hier komt het dus gewoon op het volgende neer; wel of niet bij elkaar te passen..... je kunt tenslotte niet altijd iedereen aardig en leuk vinden.

mijn moeder kan het niet begrijpen als iemand haar niet aardig of leuk vind.... en ligt het dus altijd aan de ander.... als ze dit stukje tekst zou lezen dan... dan zou het mis wezen hoor.... ben ik degene die haar kwetst... ben ik niet eerlijk... want wat heeft zij dan fout gedaan ergens waarom iemand haar niet leuk vind?



tijd voor cognitieve gedragstherapie denk ik dan.... (wat ik ook wel eens heb gezegd en oeh... ook dat deed pijn want zij was niet ziek maar ik!)

als je het gewoon ziet als alleen maar; ergens gewoon te anders over te denken of anders in te staan om goed met elkaar overweg te kunnen... en dat dat dus niks zegt over iemand persoonlijk maar dat mensen gewoon anders zijn en niet bij elkaar passen.... dan hoef je jezelf er niet druk om te maken of gekwetst te wezen dat je iemand gewoon niet goed ligt.



mijn moeder handeld het zelf.... haar omgeving handeld het... dus mijn moeder heeft geen stoornis.... maar therapie zou ze zeker wel kunnen gebruiken.... zonder dat zullen wij elkaar nooit liggen... want ik kan nog zo goed leren om te kunnen communiceren.... maar in mijn eentje lul ik nog steeds tegen een blok beton.... dus accepteer ik nu maar gewoon dat het nooit zal veranderen.... dat zij zo is... alleen kan ik er dus niet tegen... tot elkaar komen kan dus ook niet.... dus kom ik er niet vaak meer.

(maar dat ligt niet aan mijn moeder haha)





en even over dat ik er 7 jaar weinig last van had.... is uit te leggen...

ik voelde me als kind altijd ongelukkig... aan de ene kant werd ik afgewezen aan de andere kant werd ik verstikt... afgestraft en geneerd op mijn emoties.... deed ik mijn moeder altijd onrecht aan als ik iets deed  wat ze niet leuk vond... of niet aan haar verwachting voldeed....het lag dan aan mij... ik kwetste haar dan...



op het moment dat ik een vriendje kreeg... en hij gek op me was... me liet merken dat hij van me hield om wie ik was.... ineens verdween al die pijn.... en ik ging dan ook stuk als het uitging... want ik viel dan weer terug... op mijn 16e had ik vervolgens dus veel problemen... ik blowde en dronk... was een probleempuber en alleen maar bezig om een vriendje te hebben zodat ik me niet zo ongelukkig zou voelen.... en ergens is daar de gedachte gevoed; ik kan het niet zonder de ander... en ontwikkelde een aanhankelijke stoornis... naast wat later bleek; borderline problematiek...

ik kraste al... had suicidale gedachtes... enz.



mijn klachten verdwenen zo goed als toen ik echt verliefd werd; op mijn exman... en ik hetzelfde van hem terug kreeg.

alleen in een periode na mijn zwangerschap ging het even mis... duurde een jaar toen was het weg.....

mijn ex zei me; ik had het niet langer meer getrokken... ik denk dat je een postnatale depressie hebt gehad...

nou was het achteraf geen postnatale depressie... ik was helemaal weg van mijn dochtertje.... alleen door de veranderingen is dus een stukje borderline problematiek op komen zetten.... wat je vaker ziet na/tijdens een zwangerschap....door de hormonen.

7 jaar lang had ik geen borderline klachten.



op het moment dat het slechter met mijn huwlijk ging.... ik niet meer de liefde kreeg die ik nodig had... hij los wilde omdat hij dacht dat hij iets gemist had.... vreemd ging... afstandelijk werd... toen begon het bij mij langzaam weer op te spelen.... we gingen uit elkaar... en ik begon te drinken want dat dempte mijn emoties.... we bleven latten omdat ik niet los kon laten.... ik kon namelijk niet zonder hem....

er kwam een ander voorbij die me de aandacht wel gaf .... en brak met mijn ex... want ging ergens stuk aan het feit dat hij het me niet meer gaf....en koos voor die ander.

het duurde niet lang.... want die jongen merkte dat ik wat afstandelijk was... ik was ergens een soort van 'geblokkeerd' door de pijn die mijn ex me had gedaan.... hij maakte het uit.... en vanaf dat moment ben ik echt in borderline gerold... en langzaam werd het steeds erger... ik kon het dus niet zonder de aandacht van een ander maar werd aan de andere kant steeds banger dat iemand me zou gaan verlaten of zou bedriegen als ik hem echt leuk zou vinden...en ik in die hel terecht zou komen.... maar aan de andere kant kreeg ik ook bindingsangst.



ik wilde dus zo graag ergens wel weer echt verliefd worden.... maar de angst, omdat mijn borderline inmiddels zo heftig was blokkeerde dat... ik zou niet dreigen met; ik doe mezelf iets aan... maar zou in paniek raken en niet meer na kunnen denken van de pijn... als hij me zou laten vallen/ vreemd zou gaan of gewoon mij niet meer zou willen... en vervolgens dus echt in een vlaag van verstandsverbijstering een zelfmoordpoging doen...



ik handelde het beter na mijn therapieen en opnames om alleen te zijn zonder echt verliefd te raken.... en dacht zo hou ik het anders overleef ik het straks niet.... 10 procent van de borderliners die ook suicidale trekken hebben overleven het niet.



nu is het dus zo dat ik laatst dus mijn vriend tegen kwam.... en hij me ergens het gevoel gaf dat hij echt voor me wilde gaan en ik dus het risico wilde nemen.... wat ik dus deed.... en vandaar dat het de afgelopen weken opeens weer een stuk slechter met me is gegaan.... omdat ik die angst dus niet uit mijn hoofd kreeg... en er ook echt helemaal inzakte...



vorige week was ik er op een moment ergens van overtuigd dat hij me niet meer wilde.... en wat deed ik... ik belde iemand omdat ik als ik op dat moment geen aandacht zou krijgen....;

ik handelde het niet meer... kon het mijn dochter ook niet aandoen om me weer op te moeten laten nemen.... maar bij geen opname en niks doen zou de kans groot zijn dat ik weer in een opwelling een overdosis zou nemen.... en dan? wat doe ik haar dan aan?

ik heb dus iemand gebeld... zei hem dat ik zijn aandacht even nodig had... zei niet waarom... we kennen elkaar eigenlijk niet eens zo goed en hij weet verder niks van me.



de volgende morgen zat ik er weer doorheen... mijn dochter was erbij... het was heel vroeg.

die aandacht is net als drank of noem maar een andere drug... een tijdelijke oplossing.... het komt altijd weer terug.

ik kreeg ergens een ingeving.... ik kon aan de andere kant ook ergens niet geloven dat mijn vriend het niet zou menen met me... en ben ergens heengegaan en kwam ergens achter.... wat al mijn gedachtes waar ik bang voor was wegnam....



mijn vriend weet inmiddels wat er is gebeurd en dat ik met een ander ben geweest.... en zelfs daar wil hij het begrip voor opbrengen....

ik weet nu zeker dat ik hem niet kwijt raak... en boef... zo goed als weg is mijn borderline.... behalve dat ik me nog zo slecht voel over mezelf dat ik tegen hem loog en bv slecht kan eten... 'dat ben ik niet waard'....(ook dat is autumulatie).



ik heb dus persoonlijkheidsstoornis N.A.O borderline en aanhankelijke trekken...

omdat ik dus wanneer ik echt verliefd ben.... echt voor iemand voel... en hij mij dat gevoel terug geeft.... ik zo goed als geen borderline klachten meer heb... en bij volledig borderline is het er altijd...

aanhankelijk ben ik dus door de gedachten dat ik niet meer zonder hem zou kunnen... die opspelen wanneer ik het gevoel krijg dat er iets niet meer goed zit.... en vervolgens dus weer zwaar last van borderline krijg.



op het moment dat ik verliefd op hem werd... heb ik aan mijn therapeute gevraagd of ik niet een assertiviteitstraining kon gaan volgen... of in ieder geval iets waardoor ik mezelf niet meer zo kwijt raak in de relatie.... waardoor die angst zou kunnen verminderen... het leek haar een goed plan en ze schreef me in... in maart begint de training.



het is nu dus wel zo; waar ik voorheen niet in de gaten had dat er iets mis met me was... of een ander dat in de gaten had wanneer ik verliefd was en andersom... daar weet ik nu dat er zeker wel wat aan de hand is.... het sluimerd ergens....



heel veel dingen die ik in mijn eentje dus niet handelde... handel ik beter door de therapie.... alleen verliefd worden en relaties zijn een linke trigger... en ben nog lang niet uitgetherapied wat dat betreft.

Vlijtigliesje,

Zo zie je maar dat jij goed weet wat voor jou de aanleiding is om weer (tijdelijk) terug te vallen. Jij gaat dus nu, nu je een nieuwe liefde hebt, weer een fase in waarbij je een ander weer moet gaan vertrouwen, en daarbij jezelf (je eigen gedrag) ook weer! Ik neig ook, net als jij, naar afhankelijk gedrag. Heb ook niet het idee het leven 'alleen' aan te kunnen. Wat bij mij dan wel bijzonder is is dat ik, ondanks dit gegeven, ik toch al 8 jaar een relatie heb. Ik heb het ontzettend getroffen met mijn vriend. Hij is ontzettend stabiel: hij kan zelfs mij hebben! Nee hoor, ik maak er wel grapjes over maar hij heeft het natuurlijk niet altijd makkelijk met mij, en vooral niet het afgelopen jaar. Maar door zijn liefde voor mij (die hij maar blijft laten zien) heb ik zo langzamerhand veel vertrouwen in ons gekregen. Zoals ik trouwens al eerder zei, zie ik dat afhankelijke bij mij ook erg terug in mijn therapie: angst door haar in de steek gelaten te worden, het gevoel niet meer zonder te kunnen. Had jij dat dan ook in therapie?

Intiem,

Je vraagt of wij het over hetzelfde hebben: nou zeker weten! Ik herken je ups en downs, binnen een periode van een up of een down zeg maar. Fijn dat jij je nu redelijk stabiel voelt, maar wat kun je inderdaad die pieken dan missen hé!!

Ik herken ook (woordelijk) wat je vertelt over je verlangen naar een leuke baan, de hoge eisen die je daarbij aan jezelf stelt op allerlei gebieden daarbij en de klap daarna, omdat het zo ontzettend tegenvalt dat je diegene niet kunt zijn.. Begrijp ik hieruit goed dat je niet werkt op dit moment Intiem? Hoe is dat trouwens bij de anderen?? Ik denk zelf trouwens vaak dat mijn tijd nog wel komt, maar misschien is dat wel gigantisch kop in het zand. Ik hoop het niet.

Ik herken ook het altijd op zoek zijn naar antwoorden: ik blijf maar analyseren. Wat dat betreft draait mijn hoofd echt overuren en het leidt vaak nergens toe.

Ook inderdaad met therapie vind ik dat frustrerend: dingen wel zo goed weten maar het maar niet op de rails krijgen! Mezelf en mijn leven nu accepteren zoals het is kan ik nog niet, iig niet volledig. Ik merk wel dat ik in kleine stapjes die richting op ga.. Het lijkt me wel rust te geven hoor, als dat me zou lukken, en wellicht komt er dan een hoop energie vrij die nu onnodig verloren gaat.

Je schrijft dat het leven en de stabiliteit die je hebt hard werken voor je is. Volgens mij ben je heel goed bezig als ik dat zo allemaal lees. Bedankt voor je uitgebreide antwoord, doet me goed al die overeenkomsten te lezen. mijn hoofd is nu een beetje leeg dus ik laat het even hierbij. Geniet nog even van de zondagavond!

heej robin....



in therapie kwam dat bij mij ook naar voren ja dat aanhankelijke....

ik dacht op een moment alleen dat ik echt dood zou gaan zonder een bepaalde aandacht..... daar hebben ze tijdens de linehan iets mee gedaan... en het had enigzins effect.



als ik aandacht had... niet verliefd werd.... en de aandacht dan van een persoon kwijt raakte... niks aan de hand of in ieder geval was het te handelen.... er zou wel weer een ander komen... dood ging ik in ieder geval niet.

ik had het ineens onder controle om niet uit alle macht die aandacht van 1 persoon vast te houden... ik handelde alles wel.... het ging verder redelijk goed met mijn dochter en met mijn werk... huishouden enz.



maar anyway... verliefd worden is dus een heel ander verhaal.... en ik raak het kwijt als ik het ergens niet vertrouw of iets niet goed voelt.... en het enige wat me hier enigzins bij heeft geholpen is om naar mezelf te kunnen kijken en te zien waar iets ergens toch niet reeel was... zodat ik het ergens op kan blijven brengen om mezelf in de ander te verplaatsen.... en begrip op te brengen zodat er over te praten valt...

nu tref ik het met mijn vriend dat dat kan... maar eerder had ik echt ook dan alleen maar in de slachtofferrol blijven hangen... en was een goed gesprek zowiezo niet mogelijk geweest.



ik heb dus ook een lange relatie gehad... van 7,5 jaar.... waarin ik dus weinig tot geen symptonen had.... behalve in het eerste jaar na mijn zwangerschap.

ik ervaar dus eigenlijk geen klachten als ik verliefd ben en van iemand hou en ik voel dat ik het ook terug krijg.... en dat kreeg ik 7 jaar lang.

wist dan ook niet beter dan dat er niks meer met me aan de hand was... had geen hulp....



nu weet ik dus dat het sluimerd.... en ook al vertrouw ik mijn vriend nu wel en voel ik me dus weer oke.... dwz de helse pijn is weg... moet mezelf echt alleen nu even dwingen om iets te eten omdat ik het nog voel als; ik loog tegen je en ik ben het niet waard... en neig dus om mezelf te straffen door niet meer te mogen eten...

maar als dat over is wat dus wel over gaat ook en mijn vriend mij die juiste aandacht en het vertrouwen dus ook geeft.... dan zijn mijn borderline klachten echt met de noorderzon vertrokken.



ik ga dus gewoon door met therapie ook al zou dit blijvend zijn en ik me helemaal 'genezen' voelen....

die assertiviteits training is bedoeld om ergens het vertrouwen in mezelf te sterken.... om te voorkomen dat ik mezelf niet weg ga cijferen en zodat ik mijn relatie dus niet ga of blijf zien als hetgene wat me beter maakte.... want hou ik dat al is het onbewust... en het zou fout gaan... dan komt mijn borderline dus gewoon weer bovendrijven.

hey,

vlijtig liesje ik heb een vraag: Heb jij een reden dat je je vriend niet vertrouwd? Of ligt het echt bij jou?



Ik herken het bevestiging zoeken, slachtofferrol aannemen, afhankelijk zijn/voelen van.., heel erg. Maar heb totaal geen reden toe. In het verre verleden is er wel een keer een klein voorvalletje geweest, maar dat kan niet de oorzaak zijn.

Het lijkt alsof ik hem niet vertrouw, wil alles weten wat hij doet enz.

Het is een soort controlegevoel, als ik het andwoord heb is het ok. Ben ik rustig...

Echt super irritand! Ben bang dat hij me niet meer hoeft als hij het leuk heeft met anderen. Met mij is het ten slotte altijd saai...

Denk dan echt zwart wit. Dit weekend is hij weekend met vrienden weg geweest, voelde me zaterdagavond echt kloten! Maak mezelf helemaal gek. Zie vanalles voor me..

Maar eigenlijk om niets. Waarom kan ik het niet gewoon leuk gaan hebben? Stom...

Snap mezelf ook niet dan! En daar kan ik niet tegen.



Ook kan ik soms echt helemaal in de stress raken als hij ergens anders over denkt dan ik. Zoww irritand van mij uit..

Kan het dan niet uitstaan dat hij anders denkt...

Moet zeggen dat het al minder is, maar bepaalde dingen heb ik het nog wel.

Ik heb het er met mijn therapeut over gehad en het heeft te maken met mijn onzekerheden volgens haar. We gaan er de volgende keer over door...

Ik moet hem  niet willen veranderen, zegt ze! Dan is hij misschien wel niet de juiste partner als ik dat wil. Heeft ze wel gelijk in, maar het is niet dat ik hem wil veranderen.

Hij is juist super begripvol en heel lief. Doet bijna nooit iets fout.

Het ligt aan mij... Ik moet het van me af kunnen zetten.

En niet overal wat achter zoeken.

Hebben jullie dit ook? Hoe ga je hiermee om?

Het helpt wel om er met hem over te praten, had ik vanavond ook. Eerst helemaal janken en overstuur, er ff over gekletst en later was het wel weg. Was vrolijk...

Denk nu dat ik het de volgende keer wel goed ga doen, maar weet dat het niet zo is. Ik maak me nog weer net zo druk.



Hoe gaat het met jullie? Leuk weekend gehad?

Hi allemaal,



Inky, lang niet van je gehoord. Hoe is het inmiddels met je? En Kohana, blijven de medicijnen hun werk doen?



Ik vroeg me af of dat een veelvoorkomende combinatie is, nl. borderline en een afhankelijkheidsstoornis?

Want er klinkt mij nl. een heleboel helemaal niet bekend. Ik heb daar gelukkig geen last van en dan zeg ik echt oprecht gelukkig met hoofdletters. Want het lijkt me echt verschrikkelijk als je zo'n pijn hebt en het gevoel hebt dat je doodgaat als die ander (al dan niet vermeend) bij je weggaat.

Maar aangezien veel van jullie precies dezelfde heftige gevoelens daarbij hebben, lijkt het wel heel erg standaard te horen bij een borderline PS.



Ik kan er helaas dus ook geen tips over geven, want ik ken het eigenlijk niet echt en als ik al heftige gevoelens voel bij het idee van afscheid/scheiding, dan vallen die denk ik onder algemene en gemiddelde pijn. Zoals het voor iedereen waarschijnlijk is als je geliefde wegvalt. Da's al pijnlijk genoeg pfffff.



Kreeftje, je had geloof ik al eerder gevraagd hoe dat is voor anderen als je vriend met anderen weggaat naar een feestje enzo.

Maar wat ik me gewoon heel erg begin af te vragen, is hoe jullie mannen dan zijn?

Want ergens is het voor mij heel erg onvoorstelbaar om zulke angsten uit te staan. En weet je waarom, omdat mijn vriend wat dat betreft het grootste ik-ben-te-vertrouwen-vriendje is die er maar bestaat. Mijn vriend is wat dat betreft eerder sullig (ik bedoel het niet lullig) en ik ben eerder degene die nogal raar uit de bank kan klappen. Bijvoorbeeld omdat ik neig om hem uit te dagen of dat ik spanning zoek of bevestiging wil hebben ofzo.



Maar mijn vriend roept bij mij eigenlijk doorgaans amper angst op, omdat ik weet (echt wéét) dat hij nooit dat soort gekke dingen doet. Ik vertrouw hem dan ook volledig en ik zou echt heel raar staan te kijken als mijn vriend op een dag iets geks heeft gedaan. Dat zit gewoon niet in zijn systeem!

Hij drinkt niet, hij rookt niet, hij blowt niet, hij feest niet (hij haat feestjes) en hij is "all goodie too shoes" (haha, hoe schrijf je dat??). Hij is anti vreemdgaan en is zelf best jaloers richting mij. Dus voor mij echt geen reden om aan te nemen dat ik me zorgen moet maken.



Hebben jullie zulke wilde exotische mannen dan? En waarom dan? Ik ben ooit echt heel hard afgeknapt op de moeilijke mannen. Ik bedoel, mijn vriend is wel moeilijk, maar niet op dat gebied gelukkig.

Ik zou niet weten hoe ik daar mee om zou gaan. Ik zou daar eerlijk gezegd niet tegen kunnen (dan gebeuren er rare spelletjes met mijn hoofd en dat trek ik niet) en verbaas me soms over de ruimte en vergevingsgezindheid die anderen hebben naar hun partner. Mijn lief zou het echt niet in zijn hoofd moeten halen om met een ander te zoenen ofzo. Daar ben ik echt heel dogmatisch in! Als ik me wat dat betreft bedreigd voel door een man, dan verlaat ik hem denk ik. Dan hou ik de eer aan mezelf, want dat wil ik gewoon niet. Daar kan ik echt niet tegen. Dus ik heb wat dat betreft een partner die heel veilig is voor mij, nl. bijna 11 jaar en hij heeft heel wat buien van mij moeten doorstaan!

Hebben jullie dan geen 'veilige' partners en waarom dan niet?



Vlijtigliesje, heb je je bordeline gekregen tijdens de zwangerschap? Echt waar? Ik had daar nog nooit van gehoord. Dus dan is het wel een hormonaal iets, zoals blauwvinger zichzelf afvraagt??



Jeetje joh, dat je vriend dus je scheve schaats kan en wil vergeven. Dat vind ik echt knap zoals wel blijkt uit mijn bovenstaande verhaaltje. Ik kan me wel voorstellen dat je voor jezelf die bevestiging hebt gezocht, ook vanuit een gevoel van 'ik heb hem niet nodig om aandacht te krijgen van een leuke man'? Maar goed, hij moet er wel mee dealen.

Nou, gebeurt is gebeurt, dus jezelf niet meer starffen he. Gewoon een supergoed voornemen maken en niet meer doen (ja juf...).



Hoi Robin,

ik kan echt die pieken heel erg missen en ik moet echt goed opletten dat ik dat niet ga opzoeken. Want na pieken is het geheid weer vallen.

En het klopt dat ik geen baan heb. Al een lange tijd trouwens niet.

Ik ben op mijn 16e uit huis gegaan en heb toen jarenlang gewerkt in allerlei fabrieken zo goed en zo kwaad als het ging. En daarna ben ik begonnen met studie verpleegkunde. Ik heb toen wel bijbanen en vakantiebanen gehad en natuurlijk de (zware) stages, maar niks wat lijkt op vastigheid. Ook heb ik altijd veel vrijwilligerswerk gedaan, dus ben toch altijd druk bezig geweest. Maar aangezien ik tijdens mijn studie ziek ben geworden, ben ik nooit zover gekomen dat ik met diploma op zak de deur uitgewandeld ben. En ik ben 100 % afgekeurd (wajong) en de angst om te werken is giga groot. Wat dat betreft houdt mijn hoofd niet op, omdat ik niet weet wat een verstandige keus is. Ondanks mijn angst en al mijn bezwaren toch proberen om -met hulp- weer te gaan werken...omdat dat mij misschien juist beter maakt?

Of mijn huidige en redelijk overzichtelijke leven juist omhelsen en het voor nu te laten zijn wat het is en dus niet te gaan werken. Waardoor ik er ook niet achter kom of ik juist beter/slechter wordt van werk??



Daarin maak ik echt overuren om daar over te piekeren. Ben erg benieuwd wat jullie ervaring is op dat vlak. Want ik ben bang om mijn huidige veilige leven kwijt te raken (an sich logisch dat dat angst oproept). Maar is dat wel een goede reden om het niet te durven proberen? Misschien voel ik me wel veel beter als ik werk. Ik weet dat ik mezelf in ieder geval dan minder schuldig zou voelen.



Ik heb het al wel een paar keer gevraagd, maar nooit echt antwoord op gekregen...hoe werken die overwegingen bij jullie op gebied van werk? Hebben jullie tips voor mij of ervaringen? Ben echt benieuwd, want het is een onderwerp wat wel heel erg leeft bij mij! En aangezien ik me alleen maar laat leiden door mijn ontzettend negatieve ervaringen (angst) op werkgebied, kan ik mezelf bijna niet goed motiveren. Want de angst voor een voortzetting van al dat negatieve, wat het ooit voor mij geweest is, is te groot ...



Dankjewel Robin voor je compliment dat je vindt dat ik goed bezig ben. Dat zegt mijn peut ook regelmatig tegen me en dat zeiden ze op de dagbehandeling ook vaak. Heck, dat zegt mijn hele omgeving vaak...

Ik kan dat maar heel moeilijk accepteren en geloven, omdat ik in mijn hoofd nooit ben wie of waar ik wil zijn.

Maar je compliment is ontvangen en ik zal 'm laten sudderen ergens achter in mijn hoofd...



Hoi Kreeftje,

ik herken je angst wel een beetje dat hij je misschien saai vindt en dan bij je weg zou willen. Gelukkig weet ik dat ik voor mijn vriend juist stukken minder saai ben, omdat hij eerder degene is die nogal huiselijk is om het zo maar te noemen. Dus dan weet ik dat ik daar niet echt bang voor hoef te zijn.

Maar ik heb die angst wel heel erg gehad toen ik zwanger was en dus een kind zou krijgen. Ik was heel erg bang dat min vriend mij een saaie  mutsmama zou gaan vinden die alleen nog maar bij de baby thuis was. Want ik had voor de zwangerschap ook geen werk, maar deed toen genoeg wilde en interessante andere dingen, dat mijn vriend mij niet saai kon gaan vinden. Maar met kind is het een heel ander verhaal. Dan zijn de dagen al snel niet zo heel spannend meer.

Affijn, daar heb ik veel tranen om gelaten en ruzie om zitten maken met mijn vriend, omdat ik hem gewoon niet geloofde toen hij zei dat hij mij niet saai zou gaan vinden. Ik moet heel eerlijk ook wel zeggen dat ik mijn dagen soms wat 'rooskleuriger' voorstel aan mijn vriend. Ik let er wel echt heel erg op dat ik dit niet te bont maak (was vroeger veel erger), maar soms heb ik al iets gezegd voordat ik er erg in heb.



Dus ik ken het wel...heb alleen helaas (weer) geen antwoord. Tja, of eigenlijk is de tijd gewoon degene die dat vertrouwen bij jou moet laten groeien...Want hoelang zijn jullie nu samen?

En wat je doet, er met hem over praten, is echt wel goed hoor! Dat helpt wel om dingen te kunnen relativeren. Ik kon ook vaak van die moeilijke emotionele gedachten hebben etc. en zodra ik er met hem over gepraat had, was het weg en was ik weer helemaal opgelucht. Dan was de lucht in mijn kop letterlijk geklaard! Dus lekker blijven doen hoor Kreeftje.



Ik ga weer posten, want het is weer een mega lap -solly-

hoi, ik plak hier even de eerste regel van de Borderline-kenmerken die ik gehaald heb van de Trimbos-site:



Mensen met borderline hebben minstens 5 van de volgende verschijnselen:



Ze proberen krampachtig te voorkomen dat iemand ze in de steek laat. En alleen maar denken dat ze in de steek gelaten worden, is al genoeg om krampachtig te proberen dat te voorkomen.

Dit is trouwens wel wat anders dan dat je echt afhankelijke trekken hebt of een afhankelijke persoonlijkheidsstoornis, dit bovenstaande is echt 1 van de trekken bij Borderline..



Dit is namelijk wat er speelt binnen mijn relatie, en ook soms in het contact met belangrijke anderen. Die angst kan enorm zijn (en speelt op dit moment dus bij mij ook in de therapie). Het shitte is Intiem, dat ik de liefste en betrouwbaarste vriend ter wereld heb! Hij zou mij nooit pijn doen/ zomaar verlaten.. En godzijdank kent hij me al langer, en weet dus waar het vandaan komt. Gelukkig heb ik die angst altijd kunnen indimmen, maar als het slechter met me gaat merk ik dat het weer opspeelt. In de psychotherapie beweren ze dat dit te maken heeft met een onveilige hechting. In de ontwikkelingspsychologie gaan ze ervan uit dat dit proces van hechting plaatsvindt als je ongeveer 2 jaar oud bent (als je zelf de wereld gaat ontdekken), en gedurende de puberteit (nogmaals de wereld zelf ontdekken). Als er in die periode iets niet helemaal lekker loopt kun je dus het gevoel hebben als iemand niet bij je in de buurt is dat diegene niet meer van je houdt. Beetje kort door de bocht uitgelegd, maar er is op internet vast wel meer over te vinden. Dat is het ongezonde eraan, dat je dit dus kunt hebben terwijl je een hele goede stabiele relatie hebt. Deze gevoelens zijn nl. wél nuttig als je partner inderdaad onbetrouwbaar is. Nou goed, ik hoop dat jullie begrijpen wat ik hier schreef.



Wat werk betreft: ik werk nu 12 uur in de week, in een baan onder mijn niveau helaas. Ik zit 50% in de ziektewet voortkomend uit mijn lichamelijke klachten. Dat zal voorlopig nog wel zo blijven vrees ik. Ik heb voordat ik ziek werd gewoon normaal gewerkt, wel parttime. Wat ik wel herken is je twijfels om te gaan werken, of je dit aankunt. Ik heb dat wat werkniveau betreft. Nu kan ik niet solliciteren maaar eigenlijk heb ik een universitaire opleiding. Ik zie mezelf er nog niet zo snel iets mee doen,  nu in ieder geval niet en niet zoals anderen (fulltime en carriëre maken maar..) Op dit moment kan ik dat ook gewoon emotioneel niet opbrengen, dat zou teveel bij me oproepen: twijfels, onzekerheid, angst misschien wel. Ik denk nu ook te negatief over wat ik wel of niet in huis heb. Ik moet eerst wat stabieler worden en mijn uren nu weer weten op t bouwen. Ik heb daar wel veel verdriet van: ik heb nl met vallen en opstaan die studie afgerond en dan doe ik er vervolgens niks mee: in mijn hoofd maak ik er van dat alles mislukt is, zie je wel dat ik niks waard ben etc ..



Intiem misschien zou je weer eens een korte cursus kunnen gaan doen. Voor het opbouwen van je kennis en daarmee je zelfvertrouwen. Dan kun je daarna altijd bekijken of je er iets mee gaat doen, al is het een paar uurtjes in de week?? Misschien zeg ik nu iets wat je al gedaan hebt, ik kan nu even niet teruglezen. Ik kan me iig voorstellen dat het onderwerp 'werk' moeilijk voor je is. Ook je twijfels kan ik me goed indenken. Ik denk dat dit ook een goed thema in je therapie kan zijn: waar ben je precies bang voor??



Weer een lap tekst zeg: als er een prijs voor was wonnen wij die misschien wel met dit topic!!

Hoi Robin en anderen,



ja, ik vrees dat wij die prijs zonder problemen zouden binnenslepen...



Ik heb het gelezen over het (al dan niet vermeend) in de steek gelaten worden. Dat is dan ook 1 van de kenmerken die ik bij mezelf niet echt herken qua borderline gelukkig. Ik ben meestal degene die heel veel afstand houdt tov anderen ipv andersom. Ik vaar meer op mezelf, omdat dat is wat ik ken en vertrouw en ik ben qua nabijheid erg wantrouwend en afstandelijk naar anderen. Waar ik me in gevaar voel, duw ik de ander dus eerder weg, dan dat ik mezelf vastklamp aan de ander. Ik ben door mijn vriend regelmatig versleten voor kil en afwijzend.

Ik heb dus eerder last van het tegenovergestelde, maar dat kan ik dus nergens terugvinden in borderline omschrijvingen.



Dit is vooral pijnlijk voor anderen, maar neem maar van mij aan dat het ook erg pijnlijk is voor mezelf. Omdat ik nl. wel weet dat ik van de ander hou, maar me soms gewoon te onthecht voelt, waardoor ik er niks mee kan. En dat onthechte gevoel doet ook pijn. Het voelt alsof ik bij niemand thuishoor en nergens onderdeel van uitmaak en ik mijn geliefden niet kan bereiken. Daardoor voelt het dan ook dat ik een slechte moeder/partner ben, omdat ik mijn liefdes onrecht aandoe en dat doet mij verdriet.

 Gek genoeg doet dat dus pijn, omdat je juist weet dat de liefde er wel is. Het maakt me soms alleen op de wereld, terwijl ik dat ook een heel rustig en prettig gevoel vind hoor. Dat dan weer wel. Ik vind nabijheid vaak te benauwend.



Hoewel ik aan de andere kant dan wel weer ontzettend idioot kan worden als mijn vriend mij naar mijn gevoel niet genoeg bevestiging geeft. Of dat hij afstandelijk is naar mij (omdat hij bijvoorbeeld boos is op mij). Daar kan ik in eerste instantie heel slecht tegen. Maar mijn veiligheid is dat ik dan meestal kan terugvallen op mijn solo bestaan waar ik me veilig voel en dat is dus terug getrokken van deze wereld.

Dat dempt een boel verlatingspijn gelukkig. Ik neem dan ook vaak letterlijk afstand en wil hem niet zien of aanraken. Dan is alles in mij bekoeld qua liefdegevoelens (om mezelf te beschermen) en dan wil ik van hem weg. En dit kan ik ook met dochter hebben. Soms word ik 's ochtends gewoon zo wakker en voel ik aan alles dat ik helemaal niks heb met haar of vriend of de wereld for that matter. Dan voel ik me als ijs en laat alles me koud en wil ik alleen maar weg, weg en nog eens weg...ik kan hem/haar dan niet uitstaan en...nou ja, zoals ik al zei doet dat pijn om die ernstige gevoelens te hebben naar hun.



Wat is dan trouwens het verschil tussen dat 1e kenmerk (verlatingsangst) en een afhankelijke persoonlijkheidsstoornis? Want dan doe je toch een beetje hetzelfde of begrijp ik het verkeerd?



Gelukkig om te weten dat je wel een fijne en betrouwbare vriend hebt Robin. Omdat ik ook regelmatig heb gehoord dat borderline mensen neigen om onbetrouwbare parners op te zoeken. En als je dan al last hebt van een heleboel angsten en onzekerheden, dan helpt zo'n partner natuurlijk voor geen meter...



Fijn om je bijdrage te lezen qua werk. Ik ben inmiddels al een tijdje bezig met een thuisstudie en daar ben ik mee begonnen in de hoop dat niveau te bereiken waar jij het over hebt. Nl. van genoeg zeflvertrouwen om weer te beginnen. Ik moet de studie eerst afmaken (en die tijd krijg ik ook van het UWV), voordat ik weet of het ook echt wat heeft gedaan op zelfvertrouwen gebied...

Maar ik ben iig 'bezig' en daar kan ik soms genoeg vrede mee hebben. Hoewel ik met grote regelmaat denk of ik niet toch al eerder moet proberen te beginnen en het UWV gewoon moet opbellen.



Ik ga eventjes water opzetten voor thee.