medicatie bij borderline?

trouwens nog even een opmerking;

ook herkenbaar.... irritaties door bv geluiden... telefoon die vaak achter elkaar gaat.... weer die deurbel....



hoe vaak ik niet heb gereageerd met; he verdomme! of begon te schreeuwen....

geluiden en invloeden van buitenaf geven soms kortsluiting in je hoofd... en het uiten in scheldwoorden komt meer voort vanuit de paniek die op dat moment in je hoofd kan ontstaan.... ook dan haal ik nu even diep adem en tel tot tien voordat ik reageer.... of tel gewoon nog een keer tot tien net zo lang tot ik kalm ben...



ik kan bv niet goed een gesprek voeren wanneer de tv ook aanstaat... en als dan ook nog eens die telefoon gaat.... tjakkaaa....

ik wilde zondag met mijn vriend praten... maar hij had een dvd opstaan met muziek en die stond niet bepaald zacht...

ik heb gevraagd of hij het geluid even uit wilde zetten... wat hij niet deed... hij snapte het probleem niet...

prima... maar dan praat ik verder ook niet... het zou me kortsluiting geven en ik zou het niet volhouden om kalm te blijven.



ik denk niet;

jij bent nu schuldig of bot omdat je die tv niet zacht zet.... ik denk alleen;

ik denk hier even om mezelf en kom er wel op terug op een moment dat ik het wel kan.... het is namelijk mijn probleem.



even later zette hij de muziek uit... en hebben we dus even een kort maar goed gesprek gehad.

quote:

quote: intiem reageerde



Hoi Zeepaardje,  hoi Intiem



ik ben het wel eens met vlijtigliesje hoor. Ik heb natuurlijk niet zo'n ernstige borderline klachten vermoed ik, maar ik vind wel dat je voor jezelf een grens kan, mag en zelfs moet trekken voor wat je toelaatbaar vindt. En ik vind iemand op zo'n lage manier afbekken niet toelaatbaar. Dat doe ik zelf ook niet (meer), omdat vriend en ik daar goeie afspraken over hebben gemaakt en die afspraken werken wel min of meer. hebben wij ook maar die afspraken worden niet altijd nagekomen, van zijn kant niet omdat hij daartoe niet immer in staat is (mijn reacties die ik vervolgens geef triggeren hem alleen  nog maar meer zegt hij dan), kan het moeilijk een halt toe roepen, En van mijn kant soms niet omdat ikme niet voor alles en nog wat uit wil laten schelden op zo'n moment. wetende dat ......  ook bij ons de afspraak van 'stap uit de situatie' maar dat lukt hem niet altijd (wel beter de laatste maanden dat merk ik dan wel hoor of hij houdt zich in om erger te voorkomen: chapeau !) meestal ben ik dan degene en komt ie me soms ook nog achterna dus dat helpt niet. Lullige voor mij is dat dit mijn huis is (hij heeft zelf een woning maar is veel bij mij) en hij me eigenlijk de toegang tot mijn eigen keuken of woonkamer aan het ontzeggen is.



Hoi zeepaardje,

mijn vriend en ik hebben ook ieder een eigen huis en dat is maar goed ook. Ik zou het niet in mijn hoofd halen om me zo dominat op te stellen en hem zijn eigen woonkamer te ontzeggen. Andersom doe ik het wel en te pas en te onpas "gooi" ik mijn vriend mijn huis uit, omdat ik het gewoon niet trek om samen te zijn. Tegenwoordig verzet mijn vriedn zich daar niet meer echt tegen en respecteert hij het feit dat ik mijn ruimte terug nodig heb en gaat dan ook vaak. Als hij dat niet doet, kan ik erg hysterisch worden...

Zoals ik al zei, ben ik niet de enige die moeilijk is en heeft mijn vriend ook zo z'n eigenaardigheden. Ik zou niet durven zeggen dat hij borderline heeft, omdat hij veel minder wispelturig is dan ik en ook minder extreem op een bepaalde manier. Maar hij heeft ook zeker nogal stugge stellingen en dat wat jouw vriend doet (lomp naar omgeving met als voorbeeld parkeren), daartoe zie ik mijn vriend ook in staat.

Nogmaals heb ik vermoedelijk minder last van borderline klachten of uiten die zich bij mij op een andere manier in vergelijking met jouw vriend. Misschien dat ik het daardoor beter kan ombuigen, Maar zeker weten doe ik het niet. Ik weet gewoon wel dat ik er hard aan trek om te zorgen dat het niet echt vervelend wordt. Ik doe dus gigantisch mijn best om me ook aan de afspraken te houden en jouw vriend moet ook gewoon alles uit de kast trekken vind ik!

Ik zie niet in waarom jouw vriend niet wat meer zijn best kan doen voor jou, ondanks zijn borderline problematiek.zoals ik aangaf ik vind wel dat het de laatste maanden beter gaat van hem naar mij toe, doet in die zin wel meer zijn best. Komt mogelijk ook door de kinderen voor wie hij het ook erg vindt dat ze dit soms meemaken.  Heb ook wel eens gezegd dat dit wat mij betreft valt onder psychisch geweld maar dan begint ie wat smalend me aan te kijken...



Als hij dingen zegt in de trant dat hij je wel op je gezicht wil timmeren, vraag ik me af wat je dan verstaat onder 'dat het beter gaat'...

Zoals het tussen vriend en mij ging vroeger, was veel ruzie en schelden en intimideren en kleineren (wederzijds) en ook fysiek vechtenwie van jullie  heeft BP ?. :D schijnbaar heb ik geen BP, maar kenmerken van BP. Mijn vriend heeft vast weer kenmerken van een of ander naar iets???

 Ik zal daar wel een groter aandeel in hebben gehad (zelfinzicht is hier een beetje ver te zoeken, omdat ik onderhand niet meer goed weet of ik toen al aan het reageren was met borderline achtige denkpatronen, okee jij dusdat (over)zie ik gewoon nog niet goed. Feit is wel dat vriend misntens zo moeilijk was/is). mijn vriend zegt ook tegen mij dat ik ook zeker nie tmakkelijk ben voor hem en hem trigger. Ik denk dan stil: in een andere relaties heb ik uiteraard ook wel strijd /ruzie ondervonden maar BESLIST niet van deze aard !

Ik heb ook vaak het gevoel dat hij het bij mij oproept (waarvan ik overtuigd ben dat ik ook echt -zeker in het verleden- met recht boos op hem ben geworden. Mijn vriend is nl. redelijk dominant en had dat van zichzelf geeneens in de gaten. Dus als ik nog ergens wilde zijn, zonder te verdwijnen, dan moest ik wel tegengas geven. Nu in de therapie blijkt dat ik me so wie so al snel ondergesneeuwd voel en dat ik gewoon ook in mezelf erg het gevoel heb dat ik tegengas moet geven, omdat ik anders nergens meer blijf en gewoon verdwijn (heb moeite om mijn eigen identiteit/mijn eigen zijn, of hoe je het ook noemen wilt, vast te houden...).

Weet dus in dit geval niet echt goed wat het kip of ei verhaal is. Maar naar dochter toe ben ik ook erg snel humeurig en heb ik weinig rek en geef al heel snel tegengas, ook al is er niks aan de hand. En ik was een typsiche moeilijke en erg rebelse puber. Dus het zal ook deels wel aan mezelf liggen. Maar ik denk ook dat de combinatie van mijn vriend en ik erg snel verhit is hoor. Ik denk dat ik minder snel zou ontbranden bij een wat meegaander type?

dat hij het zo voelt link aan zijn  BP en het gegeven dat ik me idd niet alles maar zomaar laat zeggen, ik geef  geregeld tegengas en daar loopt hij volgens mij tegen aan.

Tja, mijn vriend geeft dus ook snel tegengas en daar loop ik weer tegenaan...  Blijft wel staan dat hij qua houding/gedrag en fysiek op dat moment heel wat meer mans is dan mij Maar goed, op een gegeven moment liep het de spuigaten uit en zijn we met elkaar om de tafel gaan zitten dat we dit allbei niet normaal meer vonden, ook al voelden we allebei die heftige emoties wel. Op rationele gronden konden we heus wel bedenken dat het nergens op sloeg. wij ook. vooral de van een mug olifant maken situaties.

Euh...herkenbaar

We hebben toen met elkaar afgesproken niet meer te schelden en niet meer te slaan/duwen/trekken, etc.en lukt dat?  vriend is ook zeer gesteld op structuur, heb  jij dat ook? 

Min of meer. Ik ben erg onflexibel op een bepaalde manier. Ik kan moeilijk tegen dingen die anders gaan dan dat ik bedacht had of voorzien had. Beetje autistisch eigenlijk. Ik heb allemaal structuurtjes in mijn hoofd zitten en die "vangen" de wereld voor mij. Zo is de wereld voor mij overzichtelijk. En daarin is nog wel ruimte voor enige flexibiliteit, maar wel tot op zekere hoogte...tot op de hoogte dat ik het heb ingecalculeerd. Als niet, dan kan ik daar heeeel moeilijk mee dealen...en om de meest lullige onbetekenende dingen helemaal doorflippen die voor mij op dat moment levensgroot zijn.

Maar dat wil absoluut niet zeggen dat er niks spontaans of geks kan/mag gebeuren, zolang het maar een plekje heeft in mijn hoofd en past binnen wat ik verwacht.

als hij bijv rustig tv zit te kijken de telefoon gaat is hij al van streek. Of wanneer er onverwachts een vriendin van dochter aanbelt om te spelen. hij is sowieso gauw grof in de mond (in neerbuigende zin)

naar buitenstaanders ben ik zelden grof. Ben wat dat betreft vooral erg politiek correct (hoewel wel erg eerlijk en flap uit ook wel) en vriendelijk. Trek me veel te veel aan wat men (buren bijvoorbeeld) dan van mij denken. Naar instanties of organisaties/mensen die erg ver van me afstaan kan ik wel heel link worden. Heb snel een onrecht gevoel (dat mij onrecht wordt aangedaan en dan heb je boze Inrtiem op de kast).  Maar daar voel ik me op een of andere manier niet echt door bedreigd.

 ook naar buitenstaanders in de straat en daar schaam ik me gewoon voor.  zo wordt zijn werkbus bijv geregeld geparkeerd bij iemand voor de deur met een rijtjeswoning (gewoon omdat er verder geen plek is voor die bus) en die bewoner heeft hem al paar keer aangesproken kan die bus nergens anders staan ik kan niet uit mijn raam kijken zo... dan is vriends reactie: is deze weg van  jou? nee toch zeker, is openbare weg en ik zet mijn bus waar ik dat wil of kan en als je dat niet bevalt en je wilt je eigen parkeerplaats voor de deur koop je maar een groot duur huis ipv dit lullige huisje hier en heb je je EIGEN oprit  ! 

Ik ken je gevoel van schaamte: mijn vriend kan net zo'n hork zijn en dat heeft hij van geen vreemde (zijn vader doet precies zo)

Dit vergt grote oefening en ook inspanning, maar 95 van de 100 keer lukt het wel. Meestal ook alleen maar door uit de situatie te stappen en weg te gaan, zodat we allebei kunnen bedaren.tjee wat fijn dat dit lukt zo.  Da´s hard werken hoor, voor ons allebei!

Nogmaals die afspraak staat hier ook maar het loopt niet zo soepel in de praktijk alhoewel idd het wel beter gaat de laatste maanden.  Ik vind het behoorlijl probleem dat hij zo snel uit zijn hum kan zijn door bijv onverwachte dingen (zoals bijv telefoon die gaat : verdomme, wat is dat nu weer ? laat maar gaan !! schreeuwt ie dan bijv).



Het voorval wat ik beschreef van dit weekend was dan ook niet echt schelden te noemen (hoewel ik wel buiten mijn boekje ging). Ik schreeuwde alleen maar keihard over straat dat hij moest ophouden (HOU NOU OP!!! ofzo, ik weet niet eens meer wat ik echt zei) en vervolgens fietste ik blind van woede de andere kant uit om weg te gaan, iig weg uit zijn buurt.gosh   Want het risico bestaat wel dat ik mezelf niet meer onder controle heb als we bij elkaar blijven. herkenbaar van hier.  Ik wil ook niet dat vriend in zo'n toestand de straat op gaat om zomaar eens te zeggen, voro zichzelf niet en ook nie tvoor anderen.Dan zijn alle gedachten (inderdaad die gemene gedachten die jouw vriend daadwerkelijk uitspreekt) zo sterk, dat het me veel moeite kost om ze bij me te houden.heel knap dat je dat kan inhouden, kennelijk denk je toch nog wel eerst dan doen. Bij mijn vriend volgen dit soort dingen zich razendsnel achter me kaar op Bij mij ook, maar die miliseconde dat er nog tussenzit heb ik mezelf al meer leren beheersen. Maar heel soms lukt het me ook net niet hoor. Maar nogmaals, ik heb vast minder borderline dan je vriend. Of je vriend heeft op dit gebied nog niet hard genoeg geoefend. Of er zit dan toch een wezenlijk verschil tussen mannen en vrouwen (hoop het niet, want geloof niet zo in sexe verschillen)

 Maar ik hou me wel aan de afspraak en ik kan het niet helpen wat  ik op zo'n moment denk (ik vind het zelf ook verschrikkelijk dat mijn haat op zo'n moment allesoverheersend is)zeker weten is het ook. Vriend heeft ook wel es gezegd dat hij moet oppassen dat liefde niet omslaat in haat .....

Hoe krom ook...haat is de andere kant van de medaille. Waar geen liefde is, is ook geen haat. Slechts onverschilligheid...maar het blijft naar en verdrietig. Voor beide partijen!

Maar ik kan het wel helpen hoe ik er mee omga.precies mijn idee En ik zie niet in waarom jouw vriedn het excuus zou mogen hebben om zich zo naar jouw te uiten. Vinnik nogal onrespectvol!!!is het ook !



Sooow, dat was mijn mening...



Ik hoop dat je iets meer voor jezelf (en kind) opkomt, want dit hoef je toch echt niet te pikken hoor. Ik hoop dat je bij jezelf kunt blijven en heel simpel tegen hem kunt zeggen dat je wel met hem verder praat als hij gekalmeerd is. En gewoon gaan of hem laten gaan. Of een ommetje maken of zoiets.

Ik ga overigens een opvoedingsondersteundende cursus doen, omdat ik mijn dochter niet wil belasten met mijn flipmomenten en dat ik me dan zo extreem heftig boos kan voelen. Hij heeft -meer nog dan naar jou- de verantwoordelijkheid voor zijn kind, dus...

-breekt even in-

Intiem en Vlijtigliesje, jullie geven beiden aan dat je in staat bent om uit een woedeaanval te stappen, of tot tien te tellen. Kunnen jullie aangeven hoe het je lukt om níet primair te reageren, maar te kiezen voor tot tien tellen? Is het luiheid van mij dat het me niet lukt of hebben jullie technieken geleerd om jezelf te stoppen.

Ik vraag het even online omdat het nog wel een maand of wat duurt voordat ik in een intake ga, en alles wat helpt ondertussen is meegenomen.

Ik bedoel: van een volwassene kun je weglopen, bij mij gaat het mis als ik wil dat een kind nú met het één of ander stopt.

Kortsluiting: herkenbaar. Echt geweldig als drie kinderen door mekaar heen praten en je je niet af kunt sluiten voor geluiden.

Ha mamzelle,



leuk je hier (weer) tegen te komen. Ons andere topic is erg ver weg lijkt wel. Komt misschien wel weer?



Tot tien tellen. Nou, dat is nu niet specifiek waar ik zo goed in ben hoor. Meer in weglopen of weg stampen. Als ik ruzie heb met vriend, dan sluit ik me tegenwoordig vaak in de badkamer op en stop ik mijn vingers in mijn oren. Letterlijk. En als vriend dan tegen me praat, ga ik hummen om hem niet te horen. Vaak roep ik ook door de deur dat hij me even met rust moet laten. Even time out, want als hij dat niet doet, dan heb ik mezelf niet meer onder controle. Dan verlies ik het.



En in de badkamer gaat dan zo´n beetje elk opgefokt scenario door me heen en dan ben ik me weer bij elkaar aan het rapen. Totdat de razende adrenaline en hart in de keel een beetje gekalmeerd is en ik weer een beetje tot mezelf ben. Dan kom ik weer uit de badkamer en kan ik weer enigzins normaal doen. Maar dan moeten we ook meestal geen moeilijke gesprekken met elkaar hebben en gewoon die avond afstand houden, want elke verkeerde zin zet mij weer helemaal terug waar ik was.



Kijk, bij dochter kan ik mezelf niet opsluiten in de badkamer, want ze is pas 19 maanden. Ik blijf de verantwoordelijkheid houden over haar veiligheid. Dit is dan ook mijn ergste struggle, want hoe deal ik met mezelf in die situaties als ik zo overloop van negatieve shit?

Heel eerlijk heb ik al wel eens gemept en vaker heb ik erg tegen haar geschreeuwd. Maar dit zijn toch wel meer uitzonderingen, als ik mezelf op die momenten dan ook echt niet meer onder controle kan houden. Hiervoor heb ik in eerste instantie ook hulp gezocht, omdat ik het gevoel had/heb dat ik mezelf bijna niet durf te vertrouwen. En die hulp krijg ik dus ook.



Maar goed, weglopen is weer de beste oplossing. Ik ben vaak genoeg  op de gang gaan staan, net zolang tot ik voelde dat ik zodanig bekoeld was, dat ik haar geen kwaad meer kon doen en dan pas ging ik weer naar binnen. Ik heb ook wel eens een washand in mijn mond gedouwd:

was ik haar aan het wassen op de commode en dan kan ik niet weglopen. Maar aanraken was ook uit den boze, want dan ging ik haar zeker weten pijn doen. Dus washand in mijn mond en keihard op mijn kaken gebeten en beetje stom staan grommen. Ogen dicht zodat ik haar niet zie en als een soort mantra tegen mezelf zeggen dat ik het van me af moet laten glijden...laten gaan pfff laten gaan pfff laten gaan pffff



Als ik dan genoeg ben afgekoeld, dan ben ik nog steeds gevaarlijk boos. Dus dan zet ik haar op de grond, zodat ik weer bij haar weg kan lopen. Maar als ik in een eerder stadium haar pak om op de grond te zetten, dan vertrouw ik mezelf niet genoeg. Aanraken is echt not done dan...



Dus ja hoor, ik ontplof. Maar ik probeer het zoveel mogelijk inwendig te doen en ik ben zelden in staat om tot tien te tellen, om dan weer met frisse moed en hernieuwd geduld verder te gaan. Kan ik gewoon niet helaas. Dus dan maar zo, anders weet ik het ook niet. En als iemand de gouden tip heeft, graag, vertel het me, want ik wordt hier erg verdrietig van en ik voel me dan ook erg schuldig en een erg slechte moeder.



Vanochtend was het weer raak. Ik was nog geen kwartier wakker of ik was alweer erg boos op haar, terwijl ze feitelijk alleen maar doet wat elk peutertje af en toe doet. Ze deed haar mondje niet wijd genoeg open naar mijn zin om tanden te poetsen en op mijn commanderen dat ze d´r mond moest opendoen, werkte ze niet mee...what could I expect???

Toen heb ik erg boos haar kaken staan openwrikken en met veel geweld willen poetsen. Gelukkig greep vriend in. Maar dit moet echt niet te vaak voorkomen. Het kan nu nog net, maar voor mijn gevoel zit ik wel op het randje. Gelukkig mag ze naar de creche, zodat we niet teveel samen zijn. En gelukkig is vriend er. En gelukkig kan ik het vaak ook wel leuk doen en ben ik wel die lieve moeder. Ik wil alleen niet dat ik een enge en onvoorspelbare moeder voor haar ben en dat is met dit gedrag natuurlijk wel een risico.



Mamzelle, kan jij mij es wat praktijkvoorbeelden geven over hoe je omgaat met je boosheid? Want dat zegt me waarschijnlijk meer, ook al is het niet leuk om op te schrijven. Want je wilt het niet doen (ik ook niet) en soms doe je het toch.



Ohjee, ik moet trouwens hoognodig gaan slapen, want mijn wekkertje dochter loopt morgenvroeg af gaaaaap

quote:

trouwens nog even een opmerking;

ook herkenbaar.... irritaties door bv geluiden... telefoon die vaak achter elkaar gaat.... weer die deurbel....ja vooral omdat hij thuis op zichzelf wil zijn zeg maar, geen storingen van buitenaf, tenzij hij ze zelf opzoekt, bijv op balkon kletsen met de buren.

maar ook het organiseren van een verjaarsdagfeest voor dochter is een hele tour ! alles moet tot in de minuut georganiseeerd zijn en voorbereid zijn voor hem. Hij zou dochter en vriendinnen naar zwembad brengen, toen ik hem vertelde dat hij mogelijk 1 vriendin moest helpen uit auto omdat ze op krukken liep werd ie gelijk erg boos: waarom zou ik dat doen? ! Wat is dit nu weer?  ! bekijk het maar dan gaat ze maar niet mee, wat denken die ouders wel dat ik die verantwoordelijkheid over ga nemen ??!!



hoe vaak ik niet heb gereageerd met; he verdomme! of begon te schreeuwen....

geluiden en invloeden van buitenaf geven soms kortsluiting in je hoofd... en het uiten in scheldwoorden komt meer voort vanuit de paniek die op dat moment in je hoofd kan ontstaan.... kan ik inkomen maar het is al snel denigrerendook dan haal ik nu even diep adem en tel tot tien voordat ik reageer...heel goed van je. of tel gewoon nog een keer tot tien net zo lang tot ik kalm ben...



ik kan bv niet goed een gesprek voeren wanneer de tv ook aanstaat... en als dan ook nog eens die telefoon gaat.... tjakkaaa....herken ik wel., hij zet dan soms zomaar tv uit terwijl dochter een programma aan volgen is; dan is hij tenminste 1 stoorzender kwijt

ik wilde zondag met mijn vriend praten... maar hij had een dvd opstaan met muziek en die stond niet bepaald zacht...

ik heb gevraagd of hij het geluid even uit wilde zetten... wat hij niet deed... hij snapte het probleem niet...

prima... maar dan praat ik verder ook niet... het zou me kortsluiting geven en ik zou het niet volhouden om kalm te blijven.nou goed hoor dat je dat zo kan beheersen en handelbaar kan maken voor je zelf EN je relatie !



ik denk niet;

jij bent nu schuldig of bot omdat je die tv niet zacht zet.... ik denk alleen;

ik denk hier even om mezelf en kom er wel op terug op een moment dat ik het wel kan.... het is namelijk mijn probleem.tja en dat is waar mijn vriend niet aan denkt op zo'n moment, veel eerder denkt of roept hij dan (als hij tenminste zijn zinnen heeft gezet op bijv een gesprek met mij) verdomme, doe dat ding zachter



even later zette hij de muziek uit... en hebben we dus even een kort maar goed gesprek gehad.

quote:

heej zeepaardje....



ik heb zelf ook een relatie gehad met een jongen die enorm veel borderline trekken vertoonde.... alleen hij deed er weinig aan...

hij slikte zijn medicijnen tegen psychoses... wilde verder geen hulp want hij was niet gek... en zolang hij zijn medicijnen maar slikte was hij volkomen 'normaal'.....

ik wist op dat moment zelf nog niet precies wat er met mij aan de hand was... ik had wel hulp maar dat werd toen nog aangeduidt als; depressieve klachten en verlatingsangst en paniek....



ik ben achteraf dus ook ergens heel blij dat deze relatie ten einde is gekomen... ik ging er echt aan onderdoor.... de relatie versterkte mijn eigen klachten en het eindigde dan ook in vele opnames.... waarna bleek dat ik borderline had.

als hij bepaalde gedachtes had... die natuurlijk reeel waren op dat moment... dan flipte hij en ging tekeer tegen me niet normaal..... en ik zocht uiteindelijk alle schuld steeds meer bij mezelf...



wat mij opvalt is dat mannen met borderline klachten veel agressiever zijn... en sneller in een slachtofferrol kruipen.... de schuld leggen ze sneller bij de ander neer.... dat idee heb  ik ook; mannelijke borderliners schieten vaker in agressie, in woorden of daden dan vrouwelijke: die zijndaarentegen eerder geneigd het op zichzelf te richten bijv automutilatie (overigens heeft mijn partner dat vroeger ook gedaan)

als ze wel weten dat ze borderline hebben... en er naar hun idee alles al aan hebben gedaan.... dan ligt het vaak aan de ander als het misgaat...ik krijg ook indruk dat hij vindt genoeg te hebben gedaan (zo heedft hij linehan gevolgd paar jaar geleden) en hij zegt wel eens dat IK HEM trigger en niet andersom, ik zou moeten weten hoe het dan gaat.... ik ken hem toch? zegt hij dan.    ja ja lekker makkelijkj denken zo, denk of zeg ik dan. jouw gedrag wordt verklaard door  mijn reactie op jou? dus dat is het excuus kennelijk.. zij kunnen er weinig aan doen als de ander geen rekening met ze houdt...ja idd hij vind dat ik minder dan voorheen rekening met hem houdt. Nou ik kan je wel vertellen vlijtig liesje dat er heeeeel veel rekening gehouden wordt met zijn BP hier ook door mijn dochter ... pfffff zij kunnen er ten slotte verder weinig aan doen nog.... met als gevolg dat er met veel agressie naar de ander toe wordt gereageerd....



jouw vriend zegt dat jij niet makkelijk voor hem bent ook... en hem triggerd...



oke... de hele wereld moet dus ten alle tijden maar rekening houden met hem en op de juiste manier met hem omgaan... anders zijn hun de oorzaak dat hij het niet altijd in de hand kan houden....

sorry dat ik het even op de volgende manier breng maar; BULLSHIT !!!!vind ik ook lijkt op excuus zoeken eigen gedrag en ik wil daar niet intrappen. ja actie geeft reactie maar dat kan ook op een andere manier toch> en niet zoals ik met hem kan meemaken: zo woordelijk agressief



ik heb zelf ook veel woedeaanvallen gekend.... mn nadat mijn relatie met die ene jongen was beeindigd....

op mijn werk... naar andere mensen toe in het algemeen.... iets hoefde maar te voelen als commentaar of onbegrip en tjakkaaaaa....ook dit herken ik: hij voelt zich heel snel aangevallen. vorig jaar is hij onderzocht door een psycholoog en in zijn rapport stond ook dat hij anderen snel als vijand kan zien met alle gevolgen van dien van zijn kant  ik schold ze de huid vol.... de ander had het in ieder geval altijd gedaan... ik keek in ieder geval niet echt naar mijn eigen aandeel want; ik kon er toch ook niks aan doen!... ik heb toch ook niet om borderline gevraagd!!!!... en een sorry van mijn kant kwam uiteindelijk wel... maar bleef de ander ergens wel zien als degene die gewoon onbegrip voor me had en dat ze wel eens meer rekening met me mochten houden....weet het



toen kreeg ik linehan training... en ik zag in dat het mijn probleem was waar ik mee om moest leren gaan... en uit die slachtofferrol moest komen.heeft hij dus ook gevolgd maar op 1 of andere manier betrekt hij de linehan er niet meer bij. hij werkt fulltime en maakt hele lange dagen ook nog en komt vaak moe hier en slaapt meestal al 2 uur nadat hij bij mij komt. zijn energie is op , gaat op beter gezegd aan werk werk werk.   ook daar vallen geregeld van  mijn kant uit  woorden over, we hebben immers wel een gezin en dat houdt in dat de kinderen vnl op mijn schouders terecht komen.  tijd terug had hij zich weer aangemeld op sportschool maar na een paar weken kwam klad er weer in omdat hij geen puf had er heen te gaan

natuurlijk kunnen dingen me triggeren.... als mensen iets zeggen...of iets doen.... maar ik voel het gebeuren in mijn hoofd en zeg dan; sorry even stoppen nu.... ik raak druk in mijn hoofd en moet even kalmeren.... of ik haal diep adem en tel rustig tot tien voordat ik verder reageer....

het is niet de andere persoon die me triggerd.... maar het is mijn eigen probleem wat me triggerd...zo hee dat heb je mooi gezegd vind ik, je haalt het naar je zelf toe. Ik bedoel niet dat alles aan jou ligt mar je kijkt op zijm minst naar je eigen aandeel in dingen en dat vind ik heel erg goed.



natuurlijk kan het wel eens misgaan en dat ik mezelf even niet in bedwang heb... wat nog zelden gebeurd gelukkig.... maar kijk vervolgens wel naar mezelf en zal de ander in ieder geval nooit de schuld geven dat ik het niet in de hand had.... zo werkt het namelijk niet!

iedereen kan een ander wel eens irriteren... of we kunnen allemaal wel eens kwaad worden.... en soms terecht..... maar we weten achteraf heus wel wat wel en wat niet reeel was.... en hoe jouw vriend zich uit in de situaties die jij beschrijft.... irritaties mogen... maar zichzelf niet in de hand houden en zich vervolgens zo te uiten.... dat ligt ten alle tijden aan jouw vriend zelf!...mee eens

jij maakt het hem niet moeilijk.... dat doet hij zelf !.... het is aan hem om uit een situatie te stappen wanneer hij voelt dat hij doorslaat.... want dat voel je altijd!ben ik ook zeker van



jullie hebben beiden een eigen woning zeg je... mij lijkt het dan... net als wanneer je een kind naar zijn of haar kamer kan sturen wanneer hij of zij niet meer in staat is redelijk te reageren... en daar dan op zijn of haar kamer even over na mag gaan denken....;

stuur hem naar zijn eigen huis als hij echt doorslaat...al meerdere keren gepoogd maar hij doet het niet, voelt dit als wegsturen vermoed ik.... en laat hem nadenken... en niet van zijn probleem jouw probleem maken.... en wanneer hij weer in staat is om op een redelijke manier te discussieeren... mag hij terug komen.



jij kunt nog zo je best doen.... maar soms is het vechten tegen de bierkaai... en dan is even rust van elkaar misschien wel het allerbeste.





(dingen zijn soms makkelijker gezegd dan gedaan...I know) yes

quote:



quote: Zeepaardje04 reageerde





quote: intiem reageerde



Hoi Zeepaardje,  hoi Intiem



ik ben het wel eens met vlijtigliesje hoor. Ik heb natuurlijk niet zo'n ernstige borderline klachten vermoed ik, maar ik vind wel dat je voor jezelf een grens kan, mag en zelfs moet trekken voor wat je toelaatbaar vindt. En ik vind iemand op zo'n lage manier afbekken niet toelaatbaar. Dat doe ik zelf ook niet (meer), omdat vriend en ik daar goeie afspraken over hebben gemaakt en die afspraken werken wel min of meer. hebben wij ook maar die afspraken worden niet altijd nagekomen, van zijn kant niet omdat hij daartoe niet immer in staat is (mijn reacties die ik vervolgens geef triggeren hem alleen  nog maar meer zegt hij dan), kan het moeilijk een halt toe roepen, En van mijn kant soms niet omdat ikme niet voor alles en nog wat uit wil laten schelden op zo'n moment. wetende dat ......  ook bij ons de afspraak van 'stap uit de situatie' maar dat lukt hem niet altijd (wel beter de laatste maanden dat merk ik dan wel hoor of hij houdt zich in om erger te voorkomen: chapeau !) meestal ben ik dan degene en komt ie me soms ook nog achterna dus dat helpt niet. Lullige voor mij is dat dit mijn huis is (hij heeft zelf een woning maar is veel bij mij) en hij me eigenlijk de toegang tot mijn eigen keuken of woonkamer aan het ontzeggen is.



Hoi zeepaardje,

mijn vriend en ik hebben ook ieder een eigen huis en dat is maar goed ook. Ik zou het niet in mijn hoofd halen om me zo dominat op te stellen en hem zijn eigen woonkamer te ontzeggen. Andersom doe ik het wel en te pas en te onpas "gooi" ik mijn vriend mijn huis uit, omdat ik het gewoon niet trek om samen te zijn. Tegenwoordig verzet mijn vriedn zich daar niet meer echt tegen en respecteert hij het feit dat ik mijn ruimte terug nodig heb en gaat dan ook vaak. Als hij dat niet doet, kan ik erg hysterisch worden...

Zoals ik al zei, ben ik niet de enige die moeilijk is en heeft mijn vriend ook zo z'n eigenaardigheden. Ik zou niet durven zeggen dat hij borderline heeft, omdat hij veel minder wispelturig is dan ik en ook minder extreem op een bepaalde manier. Maar hij heeft ook zeker nogal stugge stellingen en dat wat jouw vriend doet (lomp naar omgeving met als voorbeeld parkeren), daartoe zie ik mijn vriend ook in staat.

Nogmaals heb ik vermoedelijk minder last van borderline klachten of uiten die zich bij mij op een andere manier in vergelijking met jouw vriend. Misschien dat ik het daardoor beter kan ombuigen, Maar zeker weten doe ik het niet. Ik weet gewoon wel dat ik er hard aan trek om te zorgen dat het niet echt vervelend wordt. Ik doe dus gigantisch mijn best om me ook aan de afspraken te houden en jouw vriend moet ook gewoon alles uit de kast trekken vind ik!

Ik zie niet in waarom jouw vriend niet wat meer zijn best kan doen voor jou, ondanks zijn borderline problematiek.zoals ik aangaf ik vind wel dat het de laatste maanden beter gaat van hem naar mij toe, doet in die zin wel meer zijn best. Komt mogelijk ook door de kinderen voor wie hij het ook erg vindt dat ze dit soms meemaken.  Heb ook wel eens gezegd dat dit wat mij betreft valt onder psychisch geweld maar dan begint ie wat smalend me aan te kijken...



Als hij dingen zegt in de trant dat hij je wel op je gezicht wil timmeren, vraag ik me af wat je dan verstaat onder 'dat het beter gaat'... wat beter gaat is dat het vorig  jaar om de paar weken wel raak was en dat het nu al een paar maanden geleden is dat hij zó kwaad werd als wat ik beschrijf.

Zoals het tussen vriend en mij ging vroeger, was veel ruzie en schelden en intimideren en kleineren (wederzijds) en ook fysiek vechtenwie van jullie  heeft BP ?. :D schijnbaar heb ik geen BP, maar kenmerken van BP. Mijn vriend heeft vast weer kenmerken van een of ander naar iets???  

 Ik zal daar wel een groter aandeel in hebben gehad (zelfinzicht is hier een beetje ver te zoeken, omdat ik onderhand niet meer goed weet of ik toen al aan het reageren was met borderline achtige denkpatronen, okee jij dusdat (over)zie ik gewoon nog niet goed. Feit is wel dat vriend misntens zo moeilijk was/is). mijn vriend zegt ook tegen mij dat ik ook zeker nie tmakkelijk ben voor hem en hem trigger. Ik denk dan stil: in een andere relaties heb ik uiteraard ook wel strijd /ruzie ondervonden maar BESLIST niet van deze aard !

Ik heb ook vaak het gevoel dat hij het bij mij oproept (waarvan ik overtuigd ben dat ik ook echt -zeker in het verleden- met recht boos op hem ben geworden. Mijn vriend is nl. redelijk dominant en had dat van zichzelf geeneens in de gaten. Dus als ik nog ergens wilde zijn, zonder te verdwijnen, dan moest ik wel tegengas geven. Nu in de therapie blijkt dat ik me so wie so al snel ondergesneeuwd voel en dat ik gewoon ook in mezelf erg het gevoel heb dat ik tegengas moet geven, omdat ik anders nergens meer blijf en gewoon verdwijn (heb moeite om mijn eigen identiteit/mijn eigen zijn, of hoe je het ook noemen wilt, vast te houden...).

Weet dus in dit geval niet echt goed wat het kip of ei verhaal is. Maar naar dochter toe ben ik ook erg snel humeurig en heb ik weinig rek en geef al heel snel tegengas, ook al is er niks aan de hand. En ik was een typsiche moeilijke en erg rebelse puber. Dus het zal ook deels wel aan mezelf liggen. Maar ik denk ook dat de combinatie van mijn vriend en ik erg snel verhit is hoor. Ik denk dat ik minder snel zou ontbranden bij een wat meegaander type?

dat hij het zo voelt link aan zijn  BP en het gegeven dat ik me idd niet alles maar zomaar laat zeggen, ik geef  geregeld tegengas en daar loopt hij volgens mij tegen aan.

Tja, mijn vriend geeft dus ook snel tegengas en daar loop ik weer tegenaan...  Blijft wel staan dat hij qua houding/gedrag en fysiek op dat moment heel wat meer mans is dan mij Maar goed, op een gegeven moment liep het de spuigaten uit en zijn we met elkaar om de tafel gaan zitten dat we dit allbei niet normaal meer vonden, ook al voelden we allebei die heftige emoties wel. Op rationele gronden konden we heus wel bedenken dat het nergens op sloeg. wij ook. vooral de van een mug olifant maken situaties.

Euh...herkenbaar

We hebben toen met elkaar afgesproken niet meer te schelden en niet meer te slaan/duwen/trekken, etc.en lukt dat?  vriend is ook zeer gesteld op structuur, heb  jij dat ook? 

Min of meer. Ik ben erg onflexibel op een bepaalde manier. Ik kan moeilijk tegen dingen die anders gaan dan dat ik bedacht had of voorzien had. Beetje autistisch eigenlijk. Ik heb allemaal structuurtjes in mijn hoofd zitten en die "vangen" de wereld voor mij. Zo is de wereld voor mij overzichtelijk. En daarin is nog wel ruimte voor enige flexibiliteit, maar wel tot op zekere hoogte...tot op de hoogte dat ik het heb ingecalculeerd. Als niet, dan kan ik daar heeeel moeilijk mee dealen...en om de meest lullige onbetekenende dingen helemaal doorflippen die voor mij op dat moment levensgroot zijn.

Maar dat wil absoluut niet zeggen dat er niks spontaans of geks kan/mag gebeuren, zolang het maar een plekje heeft in mijn hoofd en past binnen wat ik verwacht.  

als hij bijv rustig tv zit te kijken de telefoon gaat is hij al van streek. Of wanneer er onverwachts een vriendin van dochter aanbelt om te spelen. hij is sowieso gauw grof in de mond (in neerbuigende zin)

naar buitenstaanders ben ik zelden grof. Ben wat dat betreft vooral erg politiek correct (hoewel wel erg eerlijk en flap uit ook wel) en vriendelijk. Trek me veel te veel aan wat men (buren bijvoorbeeld) dan van mij denken. Naar instanties of organisaties/mensen die erg ver van me afstaan kan ik wel heel link worden. Heb snel een onrecht gevoel (dat mij onrecht wordt aangedaan en dan heb je boze Inrtiem op de kast).  Maar daar voel ik me op een of andere manier niet echt door bedreigd.

 ook naar buitenstaanders in de straat en daar schaam ik me gewoon voor.  zo wordt zijn werkbus bijv geregeld geparkeerd bij iemand voor de deur met een rijtjeswoning (gewoon omdat er verder geen plek is voor die bus) en die bewoner heeft hem al paar keer aangesproken kan die bus nergens anders staan ik kan niet uit mijn raam kijken zo... dan is vriends reactie: is deze weg van  jou? nee toch zeker, is openbare weg en ik zet mijn bus waar ik dat wil of kan en als je dat niet bevalt en je wilt je eigen parkeerplaats voor de deur koop je maar een groot duur huis ipv dit lullige huisje hier en heb je je EIGEN oprit  ! 

Ik ken je gevoel van schaamte: mijn vriend kan net zo'n hork zijn en dat heeft hij van geen vreemde (zijn vader doet precies zo)

Dit vergt grote oefening en ook inspanning, maar 95 van de 100 keer lukt het wel. Meestal ook alleen maar door uit de situatie te stappen en weg te gaan, zodat we allebei kunnen bedaren.tjee wat fijn dat dit lukt zo.  Da´s hard werken hoor, voor ons allebei!

Nogmaals die afspraak staat hier ook maar het loopt niet zo soepel in de praktijk alhoewel idd het wel beter gaat de laatste maanden.  Ik vind het behoorlijl probleem dat hij zo snel uit zijn hum kan zijn door bijv onverwachte dingen (zoals bijv telefoon die gaat : verdomme, wat is dat nu weer ? laat maar gaan !! schreeuwt ie dan bijv).



Het voorval wat ik beschreef van dit weekend was dan ook niet echt schelden te noemen (hoewel ik wel buiten mijn boekje ging). Ik schreeuwde alleen maar keihard over straat dat hij moest ophouden (HOU NOU OP!!! ofzo, ik weet niet eens meer wat ik echt zei) en vervolgens fietste ik blind van woede de andere kant uit om weg te gaan, iig weg uit zijn buurt.gosh   Want het risico bestaat wel dat ik mezelf niet meer onder controle heb als we bij elkaar blijven. herkenbaar van hier.  Ik wil ook niet dat vriend in zo'n toestand de straat op gaat om zomaar eens te zeggen, voro zichzelf niet en ook nie tvoor anderen.Dan zijn alle gedachten (inderdaad die gemene gedachten die jouw vriend daadwerkelijk uitspreekt) zo sterk, dat het me veel moeite kost om ze bij me te houden.heel knap dat je dat kan inhouden, kennelijk denk je toch nog wel eerst dan doen. Bij mijn vriend volgen dit soort dingen zich razendsnel achter me kaar op Bij mij ook, maar die miliseconde dat er nog tussenzit heb ik mezelf al meer leren beheersen. Maar heel soms lukt het me ook net niet hoor. Maar nogmaals, ik heb vast minder borderline dan je vriend. Of je vriend heeft op dit gebied nog niet hard genoeg geoefend. Of er zit dan toch een wezenlijk verschil tussen mannen en vrouwen (hoop het niet, want geloof niet zo in sexe verschillen)

 Maar ik hou me wel aan de afspraak en ik kan het niet helpen wat  ik op zo'n moment denk (ik vind het zelf ook verschrikkelijk dat mijn haat op zo'n moment allesoverheersend is)zeker weten is het ook. Vriend heeft ook wel es gezegd dat hij moet oppassen dat liefde niet omslaat in haat .....

Hoe krom ook...haat is de andere kant van de medaille. Waar geen liefde is, is ook geen haat. Slechts onverschilligheid...maar het blijft naar en verdrietig. Voor beide partijen!

Maar ik kan het wel helpen hoe ik er mee omga.precies mijn idee En ik zie niet in waarom jouw vriedn het excuus zou mogen hebben om zich zo naar jouw te uiten. Vinnik nogal onrespectvol!!!is het ook !



Sooow, dat was mijn mening...

Ik hoop dat je iets meer voor jezelf (en kind) opkomt, want dit hoef je toch echt niet te pikken hoor. Ik hoop dat je bij jezelf kunt blijven en heel simpel tegen hem kunt zeggen dat je wel met hem verder praat als hij gekalmeerd is. En gewoon gaan of hem laten gaan. Of een ommetje maken of zoiets.

Ik ga overigens een opvoedingsondersteundende cursus doen, omdat ik mijn dochter niet wil belasten met mijn flipmomenten en dat ik me dan zo extreem heftig boos kan voelen. Hij heeft -meer nog dan naar jou- de verantwoordelijkheid voor zijn kind, dus...

Eén voorbeeld wat uit de hand liep deze week: ik ben wakker gemaakt door fluisterende kinderen in plaats van door de wekker. Schreeuw dat ze op moeten houden maar geen reactie. Ik ben toen naar ze toe gegaan en heb er één gemept. Als ik na echt wel een tijdje foeteren rustig word besluit ik dat ze geen teevee mogen kijken 's ochtends. Maar blijf echt wel lang grommerig, tot een half uur of zo.

Volgende ochtend weer fluisteren. Djeez, wat is er nou erg aan fluisteren? Muis doet het tussen slapen en wakker worden in dus kan er nog niet eens iets aan doen. Zou ik ook helemaal niet erg vinden: ik heb er last van als de andere twee gaan fluisteren. Ik heb toen Muis bij me in de kamer geroepen maar mijn oren bleven nog steeds gespitst op dat ik iets hoorde. Weer geen teevee.

Vandaag niemand gefluisterd. Pfffff.



Verder ongeveer lopende band werk: springen op de bank - omdat ik al 1000 keer heb gezegd dat dat niet de bedoeling is kan ik schreeuwen als ik er toch één hoog op de bank vind. Zooi op de grond: als ik op tijd aankondig dat ik het opgeruimd wil hebben is er geen probleem; als ik ze roep om het te doen terwijl ik zelf wil gaan opruimen en ze gaan me niet snel genoeg ook schreeuwen. Ik heb váák commentaar. Zo vaak dat ze het niet meer horen - en dan word ik weer pislink omdat ze me niet horen, moet ik dan schreeuwen om gehoord te worden? Zeg ik ze dat ik een trut ben dat er toch niet naar me geluisterd word en dan zitten ze daar weer mee - misschien vinden ze dat, misschien willen ze dat juist helemaal niet horen.



Wat jij zegt, Intiem, van mondje openwrikken, helaas ken ik het. Inmiddels doen ze het grootste deel van hun verzorging zelf, ik hoef alleen nog maar te helpen met lastige kleren voor Muis en billen vegen. Ik moet zorgen dat ik niet in hun buurt ben als ik boos ben over iets als broertje slaan want dan heb ik snel uitgehaald. Uithalen is met de medicijnen flink minder geworden, schreeuwen helaas nauwelijks merkbaar minder. En schreeuwen was toch wel mijn grootste probleem.



Op dit moment is mijn 'vluchtplek' de keuken. En word dus bijna standaard pissed als ze elkaar in de haren vliegen wanneer ik op mijn vluchtplek ben, dat doen ze zo goed als altijd.

Ben ik op tijd, dan haal ik er gewoon één dichtbij me, ben ik te laat, dan ga ik in de kamer een potje staan te schreeuwen dat ze goddome eens moeten ophouden om elkaar lastig te vallen als ik er niet ben.



Nu zijn ze heel hard aan het stoeien met elkaar. Niets aan het handje. Eigenlijk is er vandaag helemaal geen onvertogen woord gevallen. Morgen een jarige, ik weet nu al dat het me véél gaat zijn, de visite, hoop dat ik in het weekend niemand lastig val. Leve de computer, leve de teevee. Als ik er zelf niet kan zijn zijn zij er in elk geval.

heel veel herkenning bij elkaar op dit punt heb ik in de gaten....



tjah mamzelle... daar zeg je wat... 3 kinderen... en die zet je niet altijd even uit met een afstandsbediening...



ik heb er maar eentje... maar ook 1 kind kan teveel zijn... en dit soort situaties geven.

wat bij ons de ommekeer bracht was de deelname van mijn dochter aan de KOPP groep...

ze volgde 8 bijeenkomsten met een groepje kinderen waarvan een ouder borderline of iets dergelijks had.... onder begeleiding van 2 deskundigen...

ze kreeg echt inzicht in wat mijn probleem was... en sindsdien konden we er dus ook goed over praten.... hoef ik dus maar bv gewoon te vragen of het geluid van de tv zachter mag of uit.... of dat ze even rustig wil doen.... en ze doet het.



vorige week hadden we even in een situatie waarin ik mezelf echt even dreigde te verliezen....

ze had iets nieuws gehad in de stad... maar was alles behalve tevreden... ze was sjagerijnig... ze had wel een nieuwe broek gehad maar mocht niet die mooie muts van 30 euro.... en een bedankje voor de broek kon er niet meer af... dusssss

wat nou mac donalds zoals ik gezegd had..... daar had ik dus geen zin meer in... en mevrouw werd pislink... en bleef maar discussie opzoeken terwijl ik had gezegd stoppen nu!



we kwamen bij de auto... en weer begon ze... en ik knapte en schreeuwde;

EN NU ECHT GEEN WOORD MEER WANT  DAN STA IK NIET MEER VOOR MEZELF IN!!!!! IK WIL GEEN WOORD MEER HOREN... NIKS MEER....JE HEBT ME GEHOORD EN IK GA GEEN DISCUSSIE VERDER MET JE AAN!!!

ze heeft geen woord meer gezegd... toen ze eenmaal in de gaten had thuis dat ik weer wat kalmer was vroeg ze; mama ben je nog boos?

waarop ik zei; nee.... maar ik toloreer het niet wanneer je zo ontevreden reageerd.... je zult nu moeten wachten met die ene spijkerbroek die je nog zou krijgen tot april... en als je een nieuwe muts wil dan koop je die maar van je spaargeld... en daar blijf ik bij ook al ben ik verder niet meer boos.

ze weet nu ook dat ik mezelf daar echt aan hou.... ook al doet ze weer lief.... maar dat accepteerde ze en zei me sorry mama.... waarop ik zei; is goed schat... sorry dat ik zo schreeuwde... ze gaf me vervolgens een knuffel.



kinderen zoeken altijd ergens een grens op tot hoever ze kunnen gaan...

voorheen had ik evengoed maar naar die mac donalds gegaan... in de hoop dat dat gesjagerijn zou stoppen wat ik slecht handelde.... had ik evengoed de volgende dag die muts nog gehaald....

steeds maar toegeven omdat ik het slecht trok om consequent te blijven met als gevolg dat het eigenlijk alleen maar erger werd... en er eigenlijk alleen maar meer woedeaanvallen waren.



nu is een nee een nee en het blijft een nee... en als ik dreig te ontploffen... dan stopt het direct... want en we hebben knallende ruzie... en ze zal er niks mee opschieten.... want datgene wat ze wilde krijgt ze dan nog steeds niet.

consequent blijven is moeilijk wanneer je niet goed in je vel zit... maar het is wel de sleutel tot het je kind te laten luisteren.



kinderfeestjes en verjaardagen?... pfffffff was altijd dramatisch.... niet zo zeer door mijn eigen kind.... maar vriendinnen die weer hun kleine kinderen meenemen die niet luisteren... herrie maken... of gaan janken.



ik heb nu dan ook aan een vriendin gevraagd... die een zoontje heeft die mijn huis zowat afbreekt.... of ze hem niet meer mee wil nemen omdat dat voor mij gewoon teveel is.

daarnaast doen we het nu zo dat ik niet de hele dag door visite wil.... maar een tijd geef... bv van 16.00 tot 20.00....

als het 20.00 geweest is en er blijven nog steeds mensen zitten... dan vraag ik ze gewoon om weg te gaan.

familie en vrienden weten het waarom.... ik heb het ze uitgelegd en ze begrijpen het.



verjaardagsfeestjes gaan nu ook goed.... omdat ik en mijn dochter van te voren precies uitstippelen wat we gaan doen hoe laat en wanneer... en verzinnen tussendoor momenten waarop ik me even terug kan trekken... om 'bij te tanken'..... en op die momenten wordt er dus geen aandacht aan me gevraagd.



jezelf in de hand houden is gewoon niet altijd even makkelijk of zomaar even een kwestie van tot tien tellen...

soms heb je de ander er ook bij nodig... maar je zult het in ieder geval altijd zelf aan moeten geven....

ow ja en wat ik nog zeggen wilde dus is...

van schreeuwen gaan kinderen niet luisteren.... kinderen luisteren dus eerder als je kalm het 'waarom' kunt uitleggen... en vervolgens consequent blijft in de aanpak als er niet geluisterd wordt... niet in discussie gaat en je kind prijst als ze wel luisteren.



ook soms weer makkelijker gezegd dan gedaan.... ik heb dus ook nog wel eens kortsluiting.... maar biedt daar dan net zo goed mijn gemeende sorry voor aan.



je situatie is heel herkenbaar hoor mamzelle... I' ve been there...

xxxxxxx

Heel confronterend je post, Vlijtigliesje.

Je neemt ruimte in voor jezelf en verwacht gewoon van je dochter en vrienden/familie medewerking. Is zo simpel.

Ik voel me schuldig als mijn kinderen best wel weinig ruimte hebben omdat ik zelf zo kortaangebonden ben. En dat helpt geen ene moer want de ruimte wordt er toch niet groter door.

Ben je niet bang dat ze op een dag zegt 'zoek het maar uit met je borderline, ik wil OOK ruimte en nog een hele hoop ook'?



Moet nodig een lijstje actie-reactie maken want terwijl ik dit opschrijf bedenk ik dat er op zich niets onlogisch aan is om een bankspringend kind een paar minuten hier naast me te nemen om eens even goed na te denken over bankspringen. En dan consequent.

Hoi mamzelle en vlijtigliesje en anderen, ook al is de toon nu eventjes heel erg moeder gericht....



Ik heb het advies gekregen van mijn behandelaar om opvoedkundige problemen en persoonlijkheids-stoornis afhankelijke (borderline) problemen hier met jullie te bespreken. Ik had nl. al verteld dat ik op een forum schreef en ze heeft geadviseerd om ook specifiek te vragen hoe de andere mama's met zichzelf en kind dealen. Zodat ik steun kan putten uit voorbeelden van jullie. Zodat ik weet/voel dat ik niet alleen ben en misschien om ook handige tips op te strijken.



Pfff, ben echt zo blij dat ik nog maar met 1 kleine kabouter hoef te dealen. Ik heb het al vaker gezegd Mamzelle, ik vind kinderen hebben een pittige baan, want het vraagt echt alles van je op persoonlijkheidsvlak. Ben dan ook blij te zeggen dat ik niet de hectiek heb van jouw leven. Want ik heb geen idee hoe ik daar mee om zou gaan. Je bent alleenstaand én hebt veel kinderen die zich inmiddels doordat ze ouder zijn ook allemaal minder gelegen laten liggen aan een boze mama.

Maar wat je zegt, het is natuurlijk ook helemaal niet gek dat je boos wordt om bankspringen als bij jou thuis de afspraak is dat dat not done is. Ik bedoel, ik zou dat ook niet willen en dus kan dochterlief op voorhand al rekenen op een uitbrander. Dat weet ik zeker.



Ik weet niet wie het zei. Maar ik las dat het moeilijk is om consequent te zijn en te blijven als je minder goed in je vel zit. Mijn probleem is eerder andersom. Ik ben overconsequent en erg streng en strak en erge controlefreak en heb nul ruimte voor afwijkend gedrag (in mijn hoofd dan). Ik ben juist wat soepeler en losser als ik beter in mijn vel zit en wordt juist weer erg overheersend als ik minder goed in mijn vel zit. Dan heb ik het gevoel dat ik mezelf en de situatie verlies en dat ik dat koste wat kost in de hand moet houden. Ik heb dan erg irreële gedachten, zoals dat mijn dochter over me heen gaat lopen en me niet series neemt. Me een waardeloze moeder vindt en dat op die manier duidelijk te willen maken, nl. dat ik het niet waard ben om naar geluisterd te worden. Want wie ben ik nu eenmaal om serieus genomen te worden.

Tja, als haar leeftijd of gedrag dat aan zou geven, dan is mijn reactie logischer. Maar we hebben het over een andehalf jaar oud kind wat ook nog eens ontzettend tam en mak is. Het zit dus echt in mijn hoofd dat ik het gevoel heb dat ze een loopje met me neemt en dat ik dat moet afstraffen.

Dit maakt van mij een erg overdreven dwarse en boze en aangevallen voelende moeder op het moment dat ik het idee heb dat ze me niet serieus neemt. En dat vind ik zielig, want daardoor neem ik erg veel ruimte in en is er erg weinig ruimte voor iets wat erg normaal is voor haar ontwikkeling, nl. de egocentrische fase.



In plaats daarvan bekijk ik alles erg vanuit mijn eigen ego en persoontje en vat ik alles zo ontzettend persoonlijk op, dat ik meer egocentrisch ben lijkt wel. Ten minste, een moeder die erg veel moeite heeft om haar egocentrische ruimte gewoon te laten "zijn", wetende dat dat gewoon goed en gezond is voor haar ontwikkeling.



Ik worstel daarmee, omdat ik vind dat zij die (adem)ruimte moet krijgen. Nu moet ik daar alleen nog plaats voor zien te maken in mijn gevoelswereld en dat is moeilijk! Maar ik vind en voel wel dat ze daar recht op heeft en dat ik als ouder die volwassen pas op de plaats gewoon moet kunnen maken. Ik moet mezelf meer opzij kunnen schuiven.



Ik heb vandaag een behoorlijk confronterend gespek gehad op de relatietherapie. Vriend en ik hebben een roos van Leary ingevuld en dat zou iets zeggen over hoe we nu op dit moment als personen functioneren. Daaruit blijkt dat ik erg "mannelijk" scoor en dat ik ook erg uitschiet in een bepaalde hoek van persoonlijkheidstrekken, tot aan persoonlijkheidsstoornis. Mijn agressie, dominantie, wantrouwende kant is erg hoog en dat zit in de hoek van borderline/narcisme.

Iek, ik haat narcisme en dat is iets wat ik zie als zo'n negatief persoonlijkheidskenmerk, dat ik zoiets never nooit op mezefl geplakt wil zien!



Ik weet ook niet goed wat typsich narcistisch is (ik heb/ben het ook niet), maar ik weet wel dat redeneren vanuit jezelf en je eigen gevoelswereld daarbij overheersend is. Daarbij lijkt er dan weinig ruimte voor die ander te zijn. En zoals ik de afgelopen jaren ( de jaren daarvoor minder uitgesproken, nl. meer intern en minder extern zoals nu) functioneer, herken ik het wel en moet ik dus ook eerlijk zijn naar mezelf. Ik word kennelijk nogal opgeslokt door mijn eigen egootje en dat maakt dat ik al snel tegen anderen aanloop. In mijn geval sneller tegen mijn kring van absolute intimi (vriend en dochter).



Peut vindt mijn gevoelswereld en gedrag wel kloppen bij mijn verleden, nl. als een overlevingsstrategie. Een ingebakken wantrouwen dat niemand voor mij zorgt en niemand het beste met me voorheeft. En dat ik dus met hand en tand mijn eigen hachje moet beschermen. Maar goed, het maakt mij een minder leuk persoon en daar wil ik wel echt aan werken. Ik werd er erg verdrietig van en tuurlijk werd ik ook weer erg verdrietig, omdat ik me weer erg onserieus en onbegrepen en veroordeeld voelde vlak na de sessie (weer knallende ruzie, joy ;()



Herkennen jullie je een beetje in mijn ego verhaaltje wat ik net heb opgeschreven? Neigt borderline een beetje naar narcistische trekjes en waarom is dat zo? Of heb ik gewoon erg mannelijke borderline trekken en hebben jullie meer de vrouwelijke kant ervan? Hmm, in dat geval denk ik dat ik een beetje ben doorgeslagen van vrouwelijk (voor dagbehandeling) naar mannelijk (na dagbehandeling). Zoals ik al zei, voel ik me een beetje overassertief sinds de dagbehandeling. Heb erg sterk "ik laat niet met me sollen" gedrag overgehouden en vroeger was ik veel meer inwendig aan het oppotten en het me stuk laten vreten, tot aan niks meer voelen. Nu voel ik onderhand de godganse dag alles tot in het extreme, terwijl dat vroeger meer uitbarstingsgebonden (kortsluiting) was. Nu heb ik continue uitbarstingen en lijk ik wel op explosiefen te lopen. Ten minste, zeker naar vriend.

Nou ja, erg verwarrend allemaal. Maar begin toch meer het idee te krijgen dat ik nog veel werk te verzetten heb.:?

Gelezen Intiem.

Ik heb nu net een koppijn weggewerkt en morgen een feestje, dus kan eigenlijk niet diep ingaan op je post. Hoop dat je me dat niet kwalijk neemt.

Het stukje 'strak en niks kunnen hebben' als je je rot voelt herken ik wel. En vraag me af of inconsequent eigenlijk niet zit in dat als je je goed voelt kan er veel meer dan als je je niet goed voelt, en als je consequent bent is dat meer gelijkmatig. Bij mij zit er een enorm verschil tussen wat ik van mijn kinderen accepteer als ik me goed voel of als ik me niet goed voel. En wil eigenlijk aan de kant zitten van als ik me goed voel ... want dan hebben mijn kinderen de ruimte om kind te zijn en zich te ontwikkelen.

heej mamzelle....



weet je wat het is... ik verwacht juist helemaal niks... zeker niet van mijn dochter... alles gaat in overleg en dat is dus heel goed mogelijk geworden na de KOPP groep waar zij aan deel nam.



ik weet bv van mezelf wat ik wel en niet handel... dus ik kan bv een verjaardag waarop vanaf 's morgens de visite aanwipt en nog lekker blijft plakken als mijn dochter al in bed ligt wel willen handelen... maar red dat dus telkens niet.

zeggen; we vieren je verjaardag helemaal niet of; helemaal geen kinderfeestje...

dat is dus uitgesloten... dan is zij echt de dupe van mijn probleem.

dus; we hebben een manier gevonden waar we ons samen prettig bij voelde... ik heb het dus niet even in mijn eentje besloten van; zo moet het anders trekt mama het niet.





vragen aan je vriendin of ze haar onhandelbare kind voortaan niet mee wil nemen??... ook dat is makkelijker gezegd dan gedaan... ik vond het verschrikkelijk om te zeggen.

ze belde me eens op na een 'hele dag door verjaardag' en zei me dat ze het gevoel had gehad dat ze niet welkom was... ik heb gehuild aan de telefoon.... hoe zeg je tegen je vriendin dat je haar kind niet trekt?

we hebben er over gepraat en ze begreep me volkomen.



wat de rest er van vind om bv alleen tussen 16.00 en 20.00 te kunnen komen?... mijn vader zei me vorig jaar; dat ga ik niet redden... nah niks aan de hand... ze kwamen dus een week later op een woensdagmiddag.

ik kan nog wel zo veel dingen willen... maar ergens ben je 'gehandicapt' en moet je je eigen grenzen heel goed bewaren... anders gaat het mis.... en ik verwacht verder van niemand dat ze zich daar op aan zullen passen... ben alleen blij als ze dat wel willen/ kunnen.



en nog verder wat mijn dochter betreft;

Ben je niet bang dat ze op een dag zegt 'zoek het maar uit met je borderline, ik wil OOK ruimte en nog een hele hoop ook'?



mijn dochter krijgt er ook een hoop voor terug... het draait namelijk zeker niet allemaal om mij.

zo nu en dan gaan we even samen zitten en dan zeg ik... jen gooi er eens even alles uit wat je er van vind en misschien dat we ergens iets anders kunnen proberen?... is er iets wat jij nu even graag zou willen of nodig denkt te hebben?

zo nu en dan verras ik haar als ik me een dag goed voel en dan zeg ik bv; het is vandaag dochterdag.... jij wilde toch graag een dagje naar a'dam? kom trek je schoenen aan moppie we gaan naar a'dam... en dan moet je die lach op haar gezicht eens zien... zo mooi!



het is geven en nemen... en wat ze mij geeft... daar geef ik haar waar ik het kan terug.... en ze zegt me wel eens; mama ik vind het niet altijd even leuk... maar het is wel veel gezelliger en fijner vaak zo dan dat het eerst was.



kinderen hebben natuurlijk altijd hun nukken en vaak is het heel terecht om even boos te worden en ze even aan te pakken... de mijne is lichtelijk aan het puberen en kan b.v soms best heel brutaal wezen.

ik straf niet echt vaak... het enige wat ik hier aan doe is; ga maar naar boven... ik begrijp het als je iets niet leuk kunt vinden maar dat kan ook op een normale en respectvolle manier... je kunt naar beneden komen wanneer je normaal kunt doen...

als ze dan naar beneden komt en ook normaal kan doen... en sorry zegt... dan is het wat mij betreft over en hebben we het er niet meer over.



ze maakte laatst toen ik aan het bellen was met mijn vriendin en zij even aandacht wilde en van mij te horen kreeg dat ze moest wachten tot ik uitgebeld was de opmerking;

ow ja tulek je borderline.... ik heb er niet op gereageerd tot ik klaar was met bellen en zei haar toen;

als ik in gesprek ben met iemand zul jij gewoon even je beurt af moeten wachten en dan heb ik daarna alle aandacht voor jou.... zo heb ik daar altijd al over gedacht  en dat heeft dus verder niks met borderline te maken... vond jij die opmerking reeel van jezelf?

dat vond ze dus niet... ze zei sorry je hebt gelijk mam... ik gaf haar een kus en zei... nou wat wilde je me vragen.



zo heeft mijn dochter ook de ruimte om ergens op aan te spreken... als ik haar zonder directe reden afsnauw omdat ik even niet goed in me vel zit... dan zegt ze; mam dat kun je toch ook op een andere manier zeggen... dit was niet echt terecht hoor.... en ook dan kijk ik haar aan en zeg sorry schat je hebt helemaal gelijk.



ik hou rekening met haar... zij houdt rekening met mij... en schreeuwen in huis... dat komt echt nog maar sporadisch voor.

als ik nu om me heen kijk dan is het bij ons thuis volgens mij nog wel eens een heel stuk rustiger en gemoedelijker dan bij gezinnen met 2 'gezonde' ouders.



laatst ging het even mis met me... en ze heeft toen ook wel even gehuild op school omdat ik dus zo overstuur was geweest... maar ook daar nemen we dan nog even ergens samen de tijd voor om er over te praten als ik weer ergens wat kalmer ben....



het is soms alles behalve makkelijk... maar op deze manier wel heel goed handelbaar voor ons beiden.



en over borderline en narcistische trekken....

narcistisch benadrukt volgens mij meer het gewetenloze... dat het je echt niks kan schelen of ergens gevoel bij hebt wanneer je iemand ergens kwetst.... alles draait om jou.

ik denk dat er ergens een link is met het feit dat je misschien bij borderline ergens in een slachtofferrol kunt zitten en het kan voelen alsof niemand rekening met je houdt... terwijl ze dat zouden moeten doen voor je gevoel.

of dat er een link kan zijn met woede aanvallen waarbij je mensen best kunt kwetsen soms...

maar het verschil is volgens mij dat wanneer je ergens rationeel na gaat denken dat je bij borderline altijd je eigen gedrag op een moment wel inziet en je jezelf daar achteraf best schuldig of rot door kunt voelen.... en dat doe je met narcisme niet.

even heel snel, want we hebben zometeen een fotoshoot...



narcistisch: het benadrukt volgens mij meer het gewetenloze...



Maar ik bén he-le-maal niet gewetenloos!!! ;(:? Ik ben misschien wel vaak niet zo lief, omdat ik zo snel ontvlam. Maar ik voel me vaak heel rot om wat ik doe en voel me ook schuldig naar dochter.

mamzelle heb jij zelf ook borderline?

Om even te antwoorden voor mamzelle (sorry mamzelle),

volgens mij heeft mazelle geen borderline, maar er wel mee te maken gehad. Zeg ik het zo goed mamzelle?



fotoshoot was erg leuk trouwens.

@intiem



ja staat me ook bij dat haar man BP had. Maar ik schrik beetje van haar  eigen reageren op dingen vandaar ...



en wat voor fotoshoot ben je zelf geweest?

Hoi meiden,

Er wordt idd nu veel over ouderschap/ opvoeden gesproken, maar dat geeft niks. Is juist erg belangrijk. Geeft mij even rust om alleen mee te lezen. ik heb de laatste dagen weer zo'n overheersend gevoel dat er met mij helemaal niets aan de hand is (weer vol met allerlei - waarsch. onhaalbare- plannen), maar zo hyper voelt altijd beter dan dat andere zwarte uiterste wat er soms is..



Maargoed, ik wou wel even wat zeggen wat betreft ouderschap. Ik heb al jaren ontzettend lieve stiefkinderen, en ook al zijn ze hier 2 dagen in de week en zijn ze niet 'van' mij, het voelt als eigen kinderen. Dus kan ook wel een beetje meepraten toch? Ik heb weinig problemen met de opvoeding. Dit heeft deels te maken denk ik met dat mijn vriend altijd -zeg maar- de eindverantwoordelijkheid houdt. Verder richt ik mijn boosheid eerder op mezelf. Ook niet echt fijn en niet de bedoeling, maar voor de kids ben ik daar blij om. Ik merk ook dat ik sinds ik die AD gebruik ik veel meer van ze kan hebben, daar ben ik blij om. Ik heb er bewondering voor dat jullie er zo bewust bezig zijn. Verandering is moeilijk, maar inzicht is stap 1.



Intiem, wat dat narcistische betreft, ik had dit gevonden:



Narcistische of paranoïde persoonlijkheidsstoornis. In tegenstelling tot een persoon met BPS is het zelfbeeld bij een persoon met een narcistische of paranoïde persoonlijkheidsstoornis redelijk stabiel en is er veel minder sprake van verlatingsangst, zelfdestructief gedrag en impulsiviteit. Dit geldt ook voor de obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis.

Verder heeft het inderdaad met egoïsme te maken dacht ik, bij Borderline is het alleen: ik kan niet zonder anderen, luister dus naar mij, itt bij narcisme: de ander kan niet zonder mij!



Laat jezelf in dit geval geen etiketje opplakken. Dat kan niet met zo'n test. Dat kan alleen na langdurige psychotherapie en uitgebreide diagnostiek. Als ik jou was zou ik het blijven bekijken als assertiviteit, waar weinig mis mee is.



Fijn weekend alvast allemaal!

Ik hou het nog even klein. Zit alweer een tijdje achter de computer en de kinderen vinden het saai, ik moet even wat leven in de brouwerij gooien.  Opruimen.



Zeepaardje, ik heb geen borderline, maar wel een persoonlijkheidsstoornis. NAO. Omdat ik best wel wat herken in mijn reacties naar de kinderen toe kom ik hier dan toch maar een vraagje posten. Ik vind het jammer dat ik eigenlijk zo weinig meer kan herinneren van de tijd met mijn oudste kinderen, in mijn eerste huwelijk. Ben wel vanaf het begin explosief geweest, kon echt niet tegen gehuil, van een klein babytje kon ik al helemaal niks dragen, maar vraag me nu af of ik met mijn agressie ben losgekomen sinds ik mijn borderline ex partner kende. Nou ja, borderline is niet besmettelijk, dus het zal toch echt mijn eigen agressie zijn.

Mijn ex was overigens heeel rustig met de kinderen, waar ik elke dag wel een keer of wat opvlieg, deed hij het mss eens per week of zo iets. Wat heet rustig dan  Bij hem duurde het dan een uur of zo wel door, bij mij hebben ze na vijf minuten of tien minuten al weer het gevoel dat ze weer vrij zijn.



Ik ben blij dat het feestje voorbij is. Heb mezelf inderdaad overschat, volgende verjaardag toch de visite alleen maar 's middags laten komen, niet ook 's ochtends al. Ik ga nu maar zorgen dat ik met kids de dag een beetje leuk doorkom. Zou ook nog kunnen dat ex hier op visite kom, ik hoop eigenlijk van niet.



Intiem: wat betreft narcisme: heb je de DSM criteria daarvan gelezen? Al passen er maar één of twee dan zou je al narcistische trekken hebben. Denk ik. Dan valt het wel mee, toch? -ik heb de criteria niet bij de hand-

heej mamzelle



kijk en dat bedoel ik....

misschien heb je jezelf niet ergens overschat... maar voor de kinderen wil je het ergens zo graag kunnen he... gewoon een normale verjaardag... noem maar op....



maar onze 'handicap' maakt het ergens onmogelijk....

we trekken het niet en vervolgens is het dus raak en goed ook...



als je je eigen grenzen in de gaten houdt.... en je de situaties daar aan aanpast.... dan maak je het niet alleen makkelijker voor jezelf.... maar uiteindelijk hebben je kinderen er ook alleen maar profijt van....



het is dus uiteindelijk alles behalve egoistisch....

Klopt Vlijtigliesje. Verdomd moeilijk om te accepteren dat ik ergens gehandicapt ben. En dan hartstikke mooi weer spelen voor de buitenwereld en hierbinnen ... pffff, zou ik ooit gewoon gezellig kunnen zijn?

heej mamzelle...



natuurlijk gaat je dat lukken!!!!

acceptatie is een van de eerste en misschien wel de moeilijkste dingen...

omdat je het dus zo graag anders zou willen....



als je het eenmaal voor jezelf accepteerd... en je doen en laten en je huishouden... noem maar op... daar op aan probeerd te passen... dan zul je snel merken dat je daar je voordeel mee zult doen....



het wegnemen zal het niet doen... en een terugvalletje hier en daar zul je kunnen hebben... waardoor het soms wat moeilijk zal zijn om weer in het ritme te komen.... maar het maakt het wel een stuk draagbaarder....

voor zowel jezelf.... als voor je omgeving/kids....



kussssssssssssss

vlijtigliesje

Hoi,ben weer terug van mijn uitje (sauna) en dat was lekker ontspannend. Of had ik niet eens verteld dat ik met mijn nicht naar de sauna zou gaan? Nou ja, weet het niet meer.Ik voel me ook op een bepaalde manier beperkt qua stress tolerantie. Want dat is toch waar het om gaat denk ik? Een bezoek, of dat nu een feestje is of iets anders, vergt toch een bepaalde concentratie en inzet en geeft gewoon prikkels af. En daar moet je niet teveel van hebben. Is dat altijd op hetzelfde niveau bij jullie? Want bij mij kan het nogal wisselen en ik kan de ene x meer hebben dan de andere x.En ik heb ook al wel gezegd dat ik van die enorme up momenten kan hebben toch? Dan ben ik meer manisch (niet letterlijk hoor, maar voel me dan gewoon goed en heppie) en ga ik maar door en zuig dan ook juist veel prikkels op. Dan wil ik haast niks missen van de wereld.Maar de prijs betaal ik later achteraf wel altijd. Dus als ik mezelf niet preventief daartegen in bescherming neem, dan doe ik eigenlijk meer actie dan verstandig is. Maar dat komt dan ook doordat ik dan op dat moment niet echt feeling heb met mijn grenzen. Veel later krijg ik dat dan pas in de gaten. Maar heb al wel geleerd om op voorhand de gasplank niet volledig in te trappen. Het mezelf begrenzen dus.En dat kan dan inderdaad betekenen om afspraken te beperken in tijd (ook door op tijd naar bed te gaan en het niet te laat te maken). En door mijn verwachtingen heel laag te houden en het niet allemaal perfect te willen laten verlopen en het iedereen naar de zin te maken. Ook door het allemaal simpel te houden (niet en koken, en een taart bakken en ....) bijvoorbeeld. En vooral hulp aanvaarden of zelfs al vragen.Zijn dat dan dingen waar jij ook mee geholpen bent mamzelle?Oh ja, en me niet te druk maken om de sociale interactie. Wie moet met wie klikken en hoe moet ik me opstellen en kan/mag ik grenzen stellen of vindt men mij dan een zeur en hoe moet ik dat dan doen, wie moet ik kussen of juist een handje geven, etc. Kan me waanzinnig lopen opwinden over dat soort sociale vraagstukken en dan heel geforceerd of krampachtig worden, omdat ik niet meer weet hoe ik moet ontspannen in dat soort situaties. Dat kost ook een hoop energie!Iets anders, mijn nicht heeft mij trouwens gisteren verteld (tot mijn grote schock eigenlijk) tijdens het bubbelen in de hot tub buiten (ge-wel-di-ge sauna: Blijswijk bij Gouda, echt mega groot. Ik was zwaar onder de indruk als meisje uit de achtertuin (gelderland) van Nederland) dat ze gediagnosticeerd is met NPS = narcisme persoonlijkheidsstoornis. En dat allemaal omdat ik zelf zoiets had dat ik een zelftest ook wel een klein beetje op haar vond slaan. Hmm, vind ik toch wel erg lastig, omdat ik inene met hele andere ogen naar kijk en onze vriendschappelijke relatie. Tja, dat gaat ook wel weer over om met die gekke bril naar haar te kijken. Maar er vielen wel wat puzzelstukjes op z'n plek en merk dat ik dan een reserve voel toch. Dat ik eigenlijk voel dat ik niet in allerlei ingewikkelde constructies terecht wil komen. Ik vind relaties/mensen soms al moeilijk genoeg en als ik erachter kom dat iemand eigenlijk ziek is (terwijl dat gek genoeg voor mezelf min of meer ook zo geldt, hoewel ik dat nog steeds niet zo kan aanvaarden)...Overigens herken ik mezelf eigenlijk niet echt in de omschrijvingen van narcisme en zeker niet in de openlijke narcist. Als er al iets op mij past, dan is het de gevoelige of kwetsbare (?) narcist.Iemand nog interesse in narcisten diagnostiek haha? Dan copie-paste ik het wel effe een xtje ...