Psyche
alle pijlers
medicatie bij borderline?
dinsdag 30 januari 2007 om 23:48
ey meiden....
eerst ff een reactie op het volgende;
Jeetje joh, dat je vriend dus je scheve schaats kan en wil vergeven. Dat vind ik echt knap zoals wel blijkt uit mijn bovenstaande verhaaltje. Ik kan me wel voorstellen dat je voor jezelf die bevestiging hebt gezocht, ook vanuit een gevoel van 'ik heb hem niet nodig om aandacht te krijgen van een leuke man'? Maar goed, hij moet er wel mee dealen.
Nou, gebeurt is gebeurt, dus jezelf niet meer starffen he. Gewoon een supergoed voornemen maken en niet meer doen (ja juf...).
dat hem niet nodig hebben om de aandacht te krijgen...die gedachte is er op dat moment dus helemaal niet....ik wil niets anders op dat moment dan de aandacht van mijn vriend...en van niemand anders...
ik beleefde het op dat moment alleen echt als dat hij mij niet meer wilde....en dan is die ander op dat moment voor mij niks anders dan; een manier van overleven....want de pijn die die gedachte voor me gaf was zo hels....en op dat moment zijn er opties die ik zonder na te denken aangrijp;
of ik zuip me helemaal lens....maar heb hierdoor al eerder een alcohol probleem gekregen dus heb geen drank in huis als ik een slechte periode heb....en wil ook niet meer dat mijn dochter me zo meemaakt...ik had dus ook geen drank in huis die dag.
of ik ga mezelf snijden...maar wanneer dat niet helpt kan ik zover weg raken dat ik in een impuls een overdosis medicijnen neem...die ik dus wel in huis heb....
of ik zoek dus impulsief aandacht van een ander....
het werd dus het laatste....omdat dat het enige was wat geen effect op mijn dochter zou hebben.
ik had ook het ggz kunnen bellen om me op te laten nemen om de nacht door te komen en ik niks zou kunnen doen...maar ook dat wilde ik niet nog een keer voor haar.
alles om die rust in je hoofd te krijgen en de pijn te laten verdwijnen die zo hels is....dat je soms dus echt niet meer goed kunt nadenken bij wat je doet.
in een relatie die goed is ben ik niet bang...of heb ik geen gedachtes als hij bv alleen weg zou gaan of wat dan ook...ik heb die angst of gedachtes dus eigenlijk niet verder...behalve wanneer ik voel dat er iets mis is...noem het een derde oog....
het bleek dus ook na die ingeving die ik opeens kreeg om ergens heen te gaan waar ik er achter zou kunnen komen...dat hij idd ergens over had gelogen...alleen had het dus niks te maken met het feit dat hij mij niet meer zou willen....
vanaf het moment dat hij me datgene had verteld wat niet waar was...ging het mis met me....ik kon het alleen op dat moment nog niet plaatsen.
ik zou trouwens het verschil ook niet zo goed weten tussen het aanhankelijke van borderline;
uit alle macht proberen te voorkomen dat iemand je verlaat...en een stukje aanhankelijke stoornis op zich.
ik weet alleen dat in de aanhankelijke stoornis...je bv geen of slecht keuzes kan maken zonder de ander....en je eigenlijk gewoon slecht dingen kunt doen zonder de ander....maar dat heb ik nou ook weer niet....ik ben niet aanhankelijk in een relatie die goed voelt....ik kan alleen wanneer een relatie dreigt mis te gaan...of wanneer ik het gevoel heb dat er iets mis is vreselijk aanhankelijk worden....en gaan denken dat ik niet meer zonder de ander kan leven....ik dreig niet....ik ga klampen en van me afschoppen....maar met het boos worden en van me af schoppen bedoel ik dan weer; laat me niet vallen.....van binnen ga ik helemaal stuk.
bij borderline uit het uit alle macht iets voorkomen zich vaak in dreigementen om b.v jezelf iets aan te doen als de ander niet bij je zou blijven.....
ik dreig dus niet....ik doe het gewoon in een impuls...zonder voorbedachte raden of dreigementen vooraf.....omdat ik in zo'n heftige pijn terecht kom als het klampen/ zoeken naar bevestiging niks oplevert...dat ik het niet meer trek en niet meer weet wat ik doe.
en dat is ergens meteen het stuk wat link kan wezen bij mij en waarom ik dus een b.o.r regeling heb.
mensen die op deze manier dreigen die zullen niet zo snel daadwerkelijk iets doen...het is meer een uiting van onmacht.
sjah..mezelf niet straffen....
jezelf niet veroordelen...je leert het in de linehan hoe je dat om kunt buigen...het lukt me aardig want ik eet dus wel...waar ik voorheen echt niks meer at....heb wel een paar keer meegemaakt dat maatje 34 me nog te groot was.
het voelt alleen niet goed als ik eet...maar ik doe het dus wel....ik moet voor mezelf bepaalde gedachtes dus constant in mijn hoofd herhalen.
krassen kan ook in de vorm van straffen ipv om 'bij te komen'....maar dat doe ik dus al helemaal niet meer..
het gaat dus ergens al iets beter juf....
eerst ff een reactie op het volgende;
Jeetje joh, dat je vriend dus je scheve schaats kan en wil vergeven. Dat vind ik echt knap zoals wel blijkt uit mijn bovenstaande verhaaltje. Ik kan me wel voorstellen dat je voor jezelf die bevestiging hebt gezocht, ook vanuit een gevoel van 'ik heb hem niet nodig om aandacht te krijgen van een leuke man'? Maar goed, hij moet er wel mee dealen.
Nou, gebeurt is gebeurt, dus jezelf niet meer starffen he. Gewoon een supergoed voornemen maken en niet meer doen (ja juf...).
dat hem niet nodig hebben om de aandacht te krijgen...die gedachte is er op dat moment dus helemaal niet....ik wil niets anders op dat moment dan de aandacht van mijn vriend...en van niemand anders...
ik beleefde het op dat moment alleen echt als dat hij mij niet meer wilde....en dan is die ander op dat moment voor mij niks anders dan; een manier van overleven....want de pijn die die gedachte voor me gaf was zo hels....en op dat moment zijn er opties die ik zonder na te denken aangrijp;
of ik zuip me helemaal lens....maar heb hierdoor al eerder een alcohol probleem gekregen dus heb geen drank in huis als ik een slechte periode heb....en wil ook niet meer dat mijn dochter me zo meemaakt...ik had dus ook geen drank in huis die dag.
of ik ga mezelf snijden...maar wanneer dat niet helpt kan ik zover weg raken dat ik in een impuls een overdosis medicijnen neem...die ik dus wel in huis heb....
of ik zoek dus impulsief aandacht van een ander....
het werd dus het laatste....omdat dat het enige was wat geen effect op mijn dochter zou hebben.
ik had ook het ggz kunnen bellen om me op te laten nemen om de nacht door te komen en ik niks zou kunnen doen...maar ook dat wilde ik niet nog een keer voor haar.
alles om die rust in je hoofd te krijgen en de pijn te laten verdwijnen die zo hels is....dat je soms dus echt niet meer goed kunt nadenken bij wat je doet.
in een relatie die goed is ben ik niet bang...of heb ik geen gedachtes als hij bv alleen weg zou gaan of wat dan ook...ik heb die angst of gedachtes dus eigenlijk niet verder...behalve wanneer ik voel dat er iets mis is...noem het een derde oog....
het bleek dus ook na die ingeving die ik opeens kreeg om ergens heen te gaan waar ik er achter zou kunnen komen...dat hij idd ergens over had gelogen...alleen had het dus niks te maken met het feit dat hij mij niet meer zou willen....
vanaf het moment dat hij me datgene had verteld wat niet waar was...ging het mis met me....ik kon het alleen op dat moment nog niet plaatsen.
ik zou trouwens het verschil ook niet zo goed weten tussen het aanhankelijke van borderline;
uit alle macht proberen te voorkomen dat iemand je verlaat...en een stukje aanhankelijke stoornis op zich.
ik weet alleen dat in de aanhankelijke stoornis...je bv geen of slecht keuzes kan maken zonder de ander....en je eigenlijk gewoon slecht dingen kunt doen zonder de ander....maar dat heb ik nou ook weer niet....ik ben niet aanhankelijk in een relatie die goed voelt....ik kan alleen wanneer een relatie dreigt mis te gaan...of wanneer ik het gevoel heb dat er iets mis is vreselijk aanhankelijk worden....en gaan denken dat ik niet meer zonder de ander kan leven....ik dreig niet....ik ga klampen en van me afschoppen....maar met het boos worden en van me af schoppen bedoel ik dan weer; laat me niet vallen.....van binnen ga ik helemaal stuk.
bij borderline uit het uit alle macht iets voorkomen zich vaak in dreigementen om b.v jezelf iets aan te doen als de ander niet bij je zou blijven.....
ik dreig dus niet....ik doe het gewoon in een impuls...zonder voorbedachte raden of dreigementen vooraf.....omdat ik in zo'n heftige pijn terecht kom als het klampen/ zoeken naar bevestiging niks oplevert...dat ik het niet meer trek en niet meer weet wat ik doe.
en dat is ergens meteen het stuk wat link kan wezen bij mij en waarom ik dus een b.o.r regeling heb.
mensen die op deze manier dreigen die zullen niet zo snel daadwerkelijk iets doen...het is meer een uiting van onmacht.
sjah..mezelf niet straffen....
jezelf niet veroordelen...je leert het in de linehan hoe je dat om kunt buigen...het lukt me aardig want ik eet dus wel...waar ik voorheen echt niks meer at....heb wel een paar keer meegemaakt dat maatje 34 me nog te groot was.
het voelt alleen niet goed als ik eet...maar ik doe het dus wel....ik moet voor mezelf bepaalde gedachtes dus constant in mijn hoofd herhalen.
krassen kan ook in de vorm van straffen ipv om 'bij te komen'....maar dat doe ik dus al helemaal niet meer..
het gaat dus ergens al iets beter juf....
woensdag 31 januari 2007 om 12:25
quote:
ik (intiem) schreef:
Jeetje joh, dat je vriend dus je scheve schaats kan en wil vergeven. Dat vind ik echt knap zoals wel blijkt uit mijn bovenstaande verhaaltje. Ik kan me wel voorstellen dat je voor jezelf die bevestiging hebt gezocht, ook vanuit een gevoel van 'ik heb hem niet nodig om aandacht te krijgen van een leuke man'? Maar goed, hij moet er wel mee dealen.
Nou, gebeurt is gebeurt, dus jezelf niet meer starffen he. Gewoon een supergoed voornemen maken en niet meer doen (ja juf...).
het gaat dus ergens al iets beter juf.... Goedzo
Sorry Vlijtigliesje, duidelijk een invulling van mezelf om te denken dat je het hebt gedaan met het idee dat je het doet om jezelf te bevestigen dat je het deed om te voelen dat je de ander niet nodig hebt. Beetje projectie van mijn kant
euhhhhhhh, wat een onmogelijke zin heb ik hiervoor geschreven...kan jij er nog ene jota van maken?
Wat ik bedoel te zeggen is sorry dat ik het zo voor je invulde terwijl dat dus helemaal niet was wat je voelde. Ik heb kennelijk mijn eigen gedachtegang op de jouwe geplakt. Hehe, dat leest een stuk beter...
ik (intiem) schreef:
Jeetje joh, dat je vriend dus je scheve schaats kan en wil vergeven. Dat vind ik echt knap zoals wel blijkt uit mijn bovenstaande verhaaltje. Ik kan me wel voorstellen dat je voor jezelf die bevestiging hebt gezocht, ook vanuit een gevoel van 'ik heb hem niet nodig om aandacht te krijgen van een leuke man'? Maar goed, hij moet er wel mee dealen.
Nou, gebeurt is gebeurt, dus jezelf niet meer starffen he. Gewoon een supergoed voornemen maken en niet meer doen (ja juf...).
het gaat dus ergens al iets beter juf.... Goedzo
Sorry Vlijtigliesje, duidelijk een invulling van mezelf om te denken dat je het hebt gedaan met het idee dat je het doet om jezelf te bevestigen dat je het deed om te voelen dat je de ander niet nodig hebt. Beetje projectie van mijn kant
euhhhhhhh, wat een onmogelijke zin heb ik hiervoor geschreven...kan jij er nog ene jota van maken?Wat ik bedoel te zeggen is sorry dat ik het zo voor je invulde terwijl dat dus helemaal niet was wat je voelde. Ik heb kennelijk mijn eigen gedachtegang op de jouwe geplakt. Hehe, dat leest een stuk beter...
woensdag 31 januari 2007 om 13:02
nog even voor kreeftje....
Echt super irritand! Ben bang dat hij me niet meer hoeft als hij het leuk heeft met anderen. Met mij is het ten slotte altijd saai...
weet je...wanneer je dat zegt; bij mij is het tenslotte altijd saai....
het idee dat je vriend bij je weg zou willen gaan...komt hier meer voort vanuit je eigen zelfbeeld....
wanneer je van je zelf denkt dat je saai bent...of niks waard bent...of niks goed kunt doen....dan spiegel je deze gedachte naar de ander toe...
je geloofd zo dat je b.v saai bent....dus de ander zal dat dan vast ook wel denken als hij bij bv vrienden is waar hij lol mee heeft...en dan wel zal denken; heej dit is veel gezelliger dan bij haar....
wie zegt dat jouw gedachten de zijne zullen wezen?...hij is tenslotte ook op je gevallen....wat hij niet had gedaan als hij je echt zo saai had gevonden toch?
als ik me goed voel...dan ben ik ergens heel zelfverzekerd...mijn zelfbeeld is niet altijd laag....en in een vaste relatie die goed voelt en ik de aandacht dus terug krijg zal ik niet snel denken wanneer hij naar een ander kijkt of met vrienden weggaat;
je zult het daar wel veel leuker hebben...want ik ben maar een nobody...en vervolgens vanuit daar bevestiging gaan zoeken.
misschien is het goed om bv met therapie aan je zelfbeeld te werken?...of cognitieve therapie toe te passen zodat je voor jezelf leert onderscheiden wat reeel en wat niet reeel hoeft te wezen?..je gedachten bepalen nl ook je gevoel.
ik en mijn vriend kunnen elkaar door omstandigheden even niet zien....en zekerheid en vastigheid is er wat dat betreft nog niet echt...en dan heb ik het dus ook wel moeilijk.
als ik hem nu bel en hij neemt bv niet op...dan schiet ik als eerste in de gedachten;
zie je wel...hij heeft geen zin om op te nemen...hij is mijn geklamp en dramatisch gedoe zat...hij kan me het ergens toch niet vergeven dat ik met een ander ging.....
ik heb deze gedachtes gewoon op dit moment door mijn zelfbeeld wat ik nu heb.
ik probeer het voor mezelf anders in te vullen;
misschien heeft hij zijn telefoon niet bij zich....misschien is hij wel ergens en staat zijn geluid uit....misschien is zijn dochter wel bij hem in de buurt...noem maar op...allemaal dingen die niet op mezelf van betrekking zijn....
het hoeft nl niet altijd aan mij te liggen.
wie zegt dat jouw vriend zal denken; heej hier is het veel gezelliger en leuker?....
dat zijn jouw eigen gedachtes op dat moment....maar het is dus ergens niet reeel dat hij dat ook zal denken....
irritant ben je ook niet...je bent gewoon onzeker en dat weet hij....en hij neemt je gewoon voor wie je bent en heeft begrip voor je reacties...
als hij het zo irritant zou vinden dan zou hij nu niet meer bij je zijn toch?
als iemand er het begrip niet voor op zou kunnen brengen....dan zegt het nog niks over jou....maar gewoon iets over het feit dat jullie niet bij elkaar zouden passen.
op ieder potje past een dekseltje toch.....
enehh intiem...
over dat zwanger zijn en bordie problems...
borderline speel ook vaak op bij veranderingen...en iemand zonder borderline problemen kan door de hormonen opeens heel anders gaan reageren....neem bv nou alleen maar ons maandelijkse probleempje....
de man kun je dan ook horen zeggen; hmmm ben je weer ongesteld of zo.
hormonen tijdens zwangerschap of daarna....kunnen dus van invloed zijn...
ik kreeg er geen borderline door....dat had ik achteraf dus al....maar het speelde er even licht door op.
Echt super irritand! Ben bang dat hij me niet meer hoeft als hij het leuk heeft met anderen. Met mij is het ten slotte altijd saai...
weet je...wanneer je dat zegt; bij mij is het tenslotte altijd saai....
het idee dat je vriend bij je weg zou willen gaan...komt hier meer voort vanuit je eigen zelfbeeld....
wanneer je van je zelf denkt dat je saai bent...of niks waard bent...of niks goed kunt doen....dan spiegel je deze gedachte naar de ander toe...
je geloofd zo dat je b.v saai bent....dus de ander zal dat dan vast ook wel denken als hij bij bv vrienden is waar hij lol mee heeft...en dan wel zal denken; heej dit is veel gezelliger dan bij haar....
wie zegt dat jouw gedachten de zijne zullen wezen?...hij is tenslotte ook op je gevallen....wat hij niet had gedaan als hij je echt zo saai had gevonden toch?
als ik me goed voel...dan ben ik ergens heel zelfverzekerd...mijn zelfbeeld is niet altijd laag....en in een vaste relatie die goed voelt en ik de aandacht dus terug krijg zal ik niet snel denken wanneer hij naar een ander kijkt of met vrienden weggaat;
je zult het daar wel veel leuker hebben...want ik ben maar een nobody...en vervolgens vanuit daar bevestiging gaan zoeken.
misschien is het goed om bv met therapie aan je zelfbeeld te werken?...of cognitieve therapie toe te passen zodat je voor jezelf leert onderscheiden wat reeel en wat niet reeel hoeft te wezen?..je gedachten bepalen nl ook je gevoel.
ik en mijn vriend kunnen elkaar door omstandigheden even niet zien....en zekerheid en vastigheid is er wat dat betreft nog niet echt...en dan heb ik het dus ook wel moeilijk.
als ik hem nu bel en hij neemt bv niet op...dan schiet ik als eerste in de gedachten;
zie je wel...hij heeft geen zin om op te nemen...hij is mijn geklamp en dramatisch gedoe zat...hij kan me het ergens toch niet vergeven dat ik met een ander ging.....
ik heb deze gedachtes gewoon op dit moment door mijn zelfbeeld wat ik nu heb.
ik probeer het voor mezelf anders in te vullen;
misschien heeft hij zijn telefoon niet bij zich....misschien is hij wel ergens en staat zijn geluid uit....misschien is zijn dochter wel bij hem in de buurt...noem maar op...allemaal dingen die niet op mezelf van betrekking zijn....
het hoeft nl niet altijd aan mij te liggen.
wie zegt dat jouw vriend zal denken; heej hier is het veel gezelliger en leuker?....
dat zijn jouw eigen gedachtes op dat moment....maar het is dus ergens niet reeel dat hij dat ook zal denken....
irritant ben je ook niet...je bent gewoon onzeker en dat weet hij....en hij neemt je gewoon voor wie je bent en heeft begrip voor je reacties...
als hij het zo irritant zou vinden dan zou hij nu niet meer bij je zijn toch?
als iemand er het begrip niet voor op zou kunnen brengen....dan zegt het nog niks over jou....maar gewoon iets over het feit dat jullie niet bij elkaar zouden passen.
op ieder potje past een dekseltje toch.....
enehh intiem...
over dat zwanger zijn en bordie problems...
borderline speel ook vaak op bij veranderingen...en iemand zonder borderline problemen kan door de hormonen opeens heel anders gaan reageren....neem bv nou alleen maar ons maandelijkse probleempje....
de man kun je dan ook horen zeggen; hmmm ben je weer ongesteld of zo.
hormonen tijdens zwangerschap of daarna....kunnen dus van invloed zijn...
ik kreeg er geen borderline door....dat had ik achteraf dus al....maar het speelde er even licht door op.
woensdag 31 januari 2007 om 13:10
heej intiem...lees nu jouw reactie die er net niet stond nog....
maar wel grappig een duidelijk voorbeeld van wat ik net in mijn bericht neerzette....
ik neem het je ook niet kwalijk hoor...deed ik al niet trouwens....
ergens is het volgens mij ook menselijk....om vanuit je eigen gedachten uit te gaan en het dan te projecteren op de ander...
bv;
dit klopt niet...want als je echt verliefd bent dan doe je zus of zo....
gedachten die ik dus had bij mijn vriend...en geloofde vervolgens dus ook niet dat hij echt verliefd op me was.
maar hij is mij niet...hij kan zijn redenen hebben waarom hij anders reageerd dan ik.
iedereen...met of zonder borderline doet dit al is het onbewust....alleen schieten wij daarbij soms door in een bepaalde emotie omdat ons zelfbeeld ergens niet goed is...en betrekken vervolgens alles teveel op onszelf.
maar wel grappig een duidelijk voorbeeld van wat ik net in mijn bericht neerzette....
ik neem het je ook niet kwalijk hoor...deed ik al niet trouwens....
ergens is het volgens mij ook menselijk....om vanuit je eigen gedachten uit te gaan en het dan te projecteren op de ander...
bv;
dit klopt niet...want als je echt verliefd bent dan doe je zus of zo....
gedachten die ik dus had bij mijn vriend...en geloofde vervolgens dus ook niet dat hij echt verliefd op me was.
maar hij is mij niet...hij kan zijn redenen hebben waarom hij anders reageerd dan ik.
iedereen...met of zonder borderline doet dit al is het onbewust....alleen schieten wij daarbij soms door in een bepaalde emotie omdat ons zelfbeeld ergens niet goed is...en betrekken vervolgens alles teveel op onszelf.
donderdag 1 februari 2007 om 11:26
hey, ik ben weer bijgelezen:)
Ik heb zeker geen exotische vriend haha wast maar waar:P
Hij is ook echt JUIST te vertrouwen, een schatje. Heeft veel begrip.
Maar ik kan me ook voorstellen dat als ik altijd 'zeur' het hem wel kan gaan irriteren, heel menselijk denk ik! Daarom moet ik er ook mee oppassen, hem niet willen veranderen.
Heb het erover gehad met mijn therapeut. Idd mijn onzekerheid! Ben er mee bezig hopelijk gaat het minder worden.
Ik denk dat het bij borderline een kenmerk is en het niet heeeel erg hoeft te zijn (het is bij mij ook weer niet zo erg dat het een stoornis opzich is)
En als je die stoornis hebt, dan heb je het wel in extreme mate denk ik.
Al is dat per persoon natuurlijk verschillend...
Vandaag nog wat leuks doen? Ik net lekker uitgeslapen.. Heerlijk!
Fijne dag..
Groetjess! Kreeftje
Ik heb zeker geen exotische vriend haha wast maar waar:P
Hij is ook echt JUIST te vertrouwen, een schatje. Heeft veel begrip.
Maar ik kan me ook voorstellen dat als ik altijd 'zeur' het hem wel kan gaan irriteren, heel menselijk denk ik! Daarom moet ik er ook mee oppassen, hem niet willen veranderen.
Heb het erover gehad met mijn therapeut. Idd mijn onzekerheid! Ben er mee bezig hopelijk gaat het minder worden.
Ik denk dat het bij borderline een kenmerk is en het niet heeeel erg hoeft te zijn (het is bij mij ook weer niet zo erg dat het een stoornis opzich is)
En als je die stoornis hebt, dan heb je het wel in extreme mate denk ik.
Al is dat per persoon natuurlijk verschillend...
Vandaag nog wat leuks doen? Ik net lekker uitgeslapen.. Heerlijk!
Fijne dag..
Groetjess! Kreeftje
donderdag 1 februari 2007 om 14:44
intiem, even snel nog terugkomen op jouw eerdere bericht: Het gekke is dat ik dat wantrouwen ook vaak heb. Het is zeg maar het één of het ander. Ik kan me ontzettend aan iemand hechten maar iemand kan ook zo afgedaan hebben, dan is het vertrouwen in een keer weg. Dan trek ik me weer terug bij mezelf.
Ik herken dat gevoel dat je bij niemand thuishoort. Ik vind dat een naar gevoel en ben dan ook naar mijn idee erg op zoek naar iemand die mij wel die veiligheid biedt..Ik heb echt wel lieve mensen om mij heen, maar dan durf ik me vaak niet open te stellen. Moeilijk hoor, maar volgens mij komt van ons allemaal de basis erg overeen. Ik ga even een tukkie doen, moe!
Fijne dag.
Ik herken dat gevoel dat je bij niemand thuishoort. Ik vind dat een naar gevoel en ben dan ook naar mijn idee erg op zoek naar iemand die mij wel die veiligheid biedt..Ik heb echt wel lieve mensen om mij heen, maar dan durf ik me vaak niet open te stellen. Moeilijk hoor, maar volgens mij komt van ons allemaal de basis erg overeen. Ik ga even een tukkie doen, moe!
Fijne dag.
donderdag 1 februari 2007 om 18:10
Ik heb het trouwens vooral bij mijn vriend.
Niet bij veel andere mensen die mij lief zijn.
Wel dat ik snel teleurgesteld ben, en dingen in ga vullen maar niet dat ik ze er dan op aanspreek.
Bij mijn vriend wel, kan dan echt erg gaan 'zeuren' en er vanalles bij halen.
Kom dan van het 1 in het ander.
Het is dan logisch dat hij na een poos zich ook gaat irriteren aan mijn zeurgedrag...
Dus probeer mezelf echt rustig te houden.. Lukt wel aardig... Maar heb het gevoel dan nog wel. Lig wel te janken in bed.
Maar goed heeft ook tijd nodig.
Lekker geslapen Robin?
Fijne avond allemaal! Groetjess
Niet bij veel andere mensen die mij lief zijn.
Wel dat ik snel teleurgesteld ben, en dingen in ga vullen maar niet dat ik ze er dan op aanspreek.
Bij mijn vriend wel, kan dan echt erg gaan 'zeuren' en er vanalles bij halen.
Kom dan van het 1 in het ander.
Het is dan logisch dat hij na een poos zich ook gaat irriteren aan mijn zeurgedrag...
Dus probeer mezelf echt rustig te houden.. Lukt wel aardig... Maar heb het gevoel dan nog wel. Lig wel te janken in bed.
Maar goed heeft ook tijd nodig.
Lekker geslapen Robin?
Fijne avond allemaal! Groetjess
zondag 4 februari 2007 om 17:36
Hoi allemaal,lekker druk edoch ontspannen weekendje achter de rug. Gisteren met dochter op bezoek geweest bij mijn vader en haar pake dus. Het was mooi weer, dus hebben we heerlijk ontspannen gewandeld in het park en eendjes gevoerd enzo. En dochter heeft natuurlijk weer flink d'r beentjes kunnen gebruiken, want dat schiet met een hele winter binnen natuurlijk niet echt op.Daarnaast heb ik nog een stevige wandeling gemaakt naar mijn zusje die ca. 8 km verderop woont (met dochter in de wagen natuurlijk). Dus dat is echt top om even zo lekker buiten te zijn en te bewegen. Ik hou daar van, maar heb dat al vaker geschreven toch? Even lekker je lijf voelen enzo. (ook al hou ik niet van sporten a la sportschool, dat is me te gemaakt).Vandaag (we zijn net terug) een eind gefietst met vriedn en dochter voorop in het stoeltje. Uiteraard weer fiks rusie gehad onderweg, want dat doen we nl. altijd (tot mijn grote ergernis/verdriet). Maar goed, we hebben het nog tot iets positiefs kunnen buigen. Maar ben wel weer buiten mijn voorgenomen boekje gegaan (keihard schreeuwen op straat met dochter die me met grote schrikogen aan zat te kijken). Pffff, echt vervelend hoor. Maar goed, het is ten goede gekeerd en uiteindelijk best fijn.Verder ben ik trouwens " aangenomen" voor de opvoedingsondersteuning vanuit het GGZ. Dat was ik nog vergeten te vertellen geloof ik.Ik heb hen gezegd dat ik niet zeker wist of ik wel viel onder hun voorwaarden ofzo (doelgroep) en dat ik neit zedker wist of het wel iets voor mij was. Maar zij denken dat het heel nuttig is voor mij, al is het maar om achteraf te concluderen dat ik het helemaal niet zo slecht doe als dat ik denk. Meer als positieve bevestiging denk ik. Want ik wil niet dat ze van me denken dat ik het allemaal niet aankan en mijn dochter slecht behandel of zo en dat ze me om die reden deze cursus laten doen. Maar het is een preventiecursus. Dus het is juist de bedoeling geloof ik dat het ook niet al te slecht kan gaan, anders val je niet meer onder de categorie preventie. Maar ben wel een beetje bang dat ik te zeer in een categorie onder te brengen ben (nl. niks mee aan de hand versus acute kinderbescherming...) door hen en in beiden pas ik niet en wil ik dus ook niet zitten. Maar goed, volgens mij begrijpen ze mijn moeilijkheden wel een beetje voor wat ze aangaven dat de onderwerpen waren die besproken gaan worden.Ik heb verder eigenlijk geen idee wat jullie hebben geschreven. Behalve van Robin waarbij ik 123 las dat je een rustig weekend (?) hebt en dat je je wel lekker voelt nu?Ik zal straks eens lezen hoe het met jullie allemaal is. Moguh jullie ook nog wel vertellen hoor? Tis ten slotte alweer een paar daagjes geleden.eet smakelijk straks.
maandag 5 februari 2007 om 21:24
Hoi allemaal,
Ik heb een goed weekend gehad. Zoals ik al aangaf voelde ik me wat rustiger. Daar bedoel ik mee minder piekeren, door de afleiding zit ik wat minder in mn hoofd dan en kan af en toe ook genieten. Dat is fijn hoor. Vandaag is het weer minder, dat wel. Dan reageert iemand anders dan ik hoopte en dan kan ik mezelf in mijn hoofd weer helemaal afbranden en weet me geen raad meer. Nou ja pff, even diep ademhalen maar. Die neiging heb ik dus, als ik boos ben gooi ik het er zelden uit, maar reageer vooral af op mezelf..
Ik wou soms zo graag dat me allemaal wat makkelijker af zou gaan, het leven eigenlijk.. Dat kennen jullie misschien wel. Ik gebruik nog nu 2 maanden die antidepressiva, en het ene moment ben ik er erg over te spreken en het andere moment heb ik het idee dat het niks voor me doet.
Intiem, wat goed van je dat je die preventiecursus gaat doen. Ik zou er als ik jou was niet te veel nadenken over evt. hokjes, beschouw het als zowiezo een goeie investering in jezelf en je dochter. Ik kan me je piekerijen daarover wel voorstellen (net als bij therapie: dat heb ik toch niet nodig etc..), maar als je er constructief over nadenkt is het niks meer en niks minder dan gewoon goed zorgen voor jezelf en je kind.. Hoop dat het je wat oplevert.
Hoe is het met de rest??
Ik heb een goed weekend gehad. Zoals ik al aangaf voelde ik me wat rustiger. Daar bedoel ik mee minder piekeren, door de afleiding zit ik wat minder in mn hoofd dan en kan af en toe ook genieten. Dat is fijn hoor. Vandaag is het weer minder, dat wel. Dan reageert iemand anders dan ik hoopte en dan kan ik mezelf in mijn hoofd weer helemaal afbranden en weet me geen raad meer. Nou ja pff, even diep ademhalen maar. Die neiging heb ik dus, als ik boos ben gooi ik het er zelden uit, maar reageer vooral af op mezelf..
Ik wou soms zo graag dat me allemaal wat makkelijker af zou gaan, het leven eigenlijk.. Dat kennen jullie misschien wel. Ik gebruik nog nu 2 maanden die antidepressiva, en het ene moment ben ik er erg over te spreken en het andere moment heb ik het idee dat het niks voor me doet.
Intiem, wat goed van je dat je die preventiecursus gaat doen. Ik zou er als ik jou was niet te veel nadenken over evt. hokjes, beschouw het als zowiezo een goeie investering in jezelf en je dochter. Ik kan me je piekerijen daarover wel voorstellen (net als bij therapie: dat heb ik toch niet nodig etc..), maar als je er constructief over nadenkt is het niks meer en niks minder dan gewoon goed zorgen voor jezelf en je kind.. Hoop dat het je wat oplevert.
Hoe is het met de rest??
dinsdag 6 februari 2007 om 13:19
Hoi iedereen,jeetje wat is het rustig. Ik hoop dat dat betekend dat het goed gaat met jullie allemaal? Ik vind het fijn om af en toe wat te horen, maar kan me ook voorstellen dat als je het druk hebt of er zijn andere dingen, dat je dan niet zo'n zin hebt.Ik vind het altijd een beetje jammer en moeilijk van een forum dat de kans aanwezig is dat een topic langzaam leegloopt of doodbloedt. Ik heb dat nu al een paar keer meegemaakt hier bij viva topics dat ik ergens leuk (en lang ook, al wel 2 jaar!) aan het schrijven was en dan merkte je dat het langzaam maar zeker doodbloedt. Hmm, merk dat ik het daar dan toch moeilijk mee heb, omdat ik me toch gek genoeg wel een beetje fijn en vertrouwd voel bij zo'n groepje. Zeker als je al zo lang schrijft. Nou ja, hier schrijf ik dan wel nog niet zo lang, maar heb al wel redelijk wat emotionele shit gedumpt en dat voelt dan toch wel intiem op een bepaalde manier.Offe, ik jaag jullie toch niet weg met al mijn geklets? Of ligt mijn tempo gewoon te hoog? Nou ja, ik zou het jammer vinden als de meiden vanaf het eerste uur nu niet meer komen, is eigenlijk mijn boodschap...Robin,weet je niet of de AD eigenlijk wel werkt? Ik heb nog nooit AD geslikt en ik weet dus ook niet wat je zou kunnen/mogen verwachten. Waarschijnlijk niet dat je je nooit meer rottig voelt. Maar wel dat je je over het algemeen een stuk positiever voelt? Of is dat eigenlijk niet terecht? En waarom weet je dan niet of het werkt? Blijf je de schommelingen houden in je stemming?Ik heb soms het idee dat ik AD zou kunnen gebruiken als ik in een mindere periode zit. Maar als ik er daarna weer uit ben, dan heb ik dat idee niet. Dan denk ik dat ik me voel zoals iedereen, nl. gewoon en beetje saai eigenlijk. Meer als de cadans van een werkweek, niet echt spectaculair te noemen, maar dus ook niet per se negatief en somber.En het lijkt me verschrikkelijk voor mezelf als AD mijn emoties zou vervlakken. Want ik heb vroeger de pil geslikt, waarbij ik vervlakking voelde. Maar dat betekend dan ook dat je eigenlijk ook geen plezier meer ervaart. Alles is een saai grijs soepje en niks interesseert je eigenlijk. Zo heb ik me ook jarenlang gevoeld (nou ja, nog wel erger) tijdens mijn lange lange puberteit en dat vind ik niet iets om naar uit te kijken.Ik heb nu ten minste ook weer positieve gevoelens in mijn donder en als die er niet meer zouden zijn, pfffff. Dan liever geen AD. Oh ja, naast het feit dat ik ook echt niet dikker wil worden.En toch heb ik af en toe wel het idee dat ik nog (?) neig naar een depressieve stemming. Als ik van anderen die depressief zijn, lees hoe zij zich voelen en hoe zij erbij zitten, dan zit ik er niet ver vanaf, zij het in mindere mate. Het is minder duidelijk en dominant aanwezig, maar het zit wel erg in mijn grondgevoel gebakken. Als er iets leuks overwaait, dan voel ik die onderste laag niet. Maar als er een tijdje niet echt iets positiefs of afleidend gebeurt, dan voel ik die grondstemming alsmaar dichterbij komen. Snappen jullie dat een beetje?Hoe zouden jullie dat noemen? Dit is overigens al wel het beste en meest stabiele gevoel wat ik ooit heb gehad (op het pieken na, maar dat reken ik niet mee omdat dat niet representatief is voor hoe je normaal bent).Robin,ik hoop dat je iets meer leert om je boosheid eruit te gooien en niet op jezelf af te reageren. In mijn geval ben ik iets te oversensitief gebleven en ook iets te overassertief na de dagbehandeling. Maar ik geef wel voorkeur aan het eruit gooien ipv binnen houden. Als je het binnen houdt, dan maakt het jezelf kapot is mijn ervaring.Nu merk ik vooral dat ik weinig rek enzo heb en dat ik al snel (te snel) geprikkeld reageer. Ik kan wat dat betreft weinig hebben en ik vraag me ook af hoe dat komt. Ik heb er geen verklaring voor. Het is en blijft zoals ik het noem een overspannen gevoel. Doorflippen op de onverwachte kleine tegenzitters, zoals een kapotte lamp bijvoorbeeld of een persoon die voor mijn gevoel niet meewerkt bij bijv. het UWV. Ik ontplof dan bijna. Zoals ik ook deed toen ik met vriend aan het fietsen was en hij voor mijn gevoel maar doorging met argumenteren. Dat hoor ik dan geeneens meer (de inhoud gaat zo goed als aan mij voorbij), ik hoor/ervaar alleen maar een drilboor aan woorden die op me inbeuken en niet willen stoppen. Ik kan op zo'n moment maar 1 ding doen lijkt wel en dat is keihard schreeuwen dat ' ie op moet houden (met praten) en dat ik alleen maar weg wil. Ik voel dan mijn hart in mijn keel bonzen en mijn adrenaline giert door mijn lijf. Kapot maken (macht kaput wat euch kaput macht...) en wegwezen zijn zo'n beetje de enige primitieve gevoelens die ik heb op zo'n moment.Ja hoor, ga ik weer in moeilijk doenerij. Hmmm, ga nu maar stoppen en iets leuks doen. Dat had ik me ten minste voorgenomen. Ik wil nl. iets meer een goeie huisvrouw zijn, dus ik wil vandaag muffins bakken (nog nooit gedaan).Ik hoop dat mijn vriend zijn nieuwe huisvrouwenvriendin weet te waarderen haha...
dinsdag 6 februari 2007 om 13:42
Hallo allemaal,
heb es wat meegelezen ..... pff zou willen dat mijn vriend ook ging nadenken over medikatie. Hij heeft borderline en de meest negatieve zijde daarvan in onze relatie zijn de stemmingswisselingen waarin hij mij heel erg kan beledigen en mijn houding, doen en laten kan neerhalen. Hij kijkt daar dan heel vuil bij en schreeuwt, Heeft nauwelijks oog voor iets anders op zo'n moment (bijv. de kinderen in hun kamers of overlast voor de buren).
Beste wat ik kan doen is dan niet reageren ook al levert me dat dan van zijn kant ook gemene opmerkingen op (dat ik maar sta te kijken met mijn stomme teringsmoel ofzo). Dat is het beste maar kost me veel moeite omdat iets in mezelf me ook niet zo wil laten uitschelden steeds.
Ooit heeft hij op vrijwillige basis ritalin gebruikt maar daar werd hij alleen nog maar gekker van zo te zeggen.
Heel af en toe kaart ik het onderwerp medikatie aan maar hij is te bang voor afhankelijkheid daarvan (mogelijk ook voor bijwerkingen) en ik vermoed dat hij ook te trots is om te gaan slikken, hij wil het zelf doen.
Ik weet wel dat hij het ook erg vind op de manier zoals het geregeld gaat, ook al gaat het af en toe beter; d.w.z. kan hij het beter beheersen en loopt het niet zo lang door.
Ik vind het erg moeilijk zo, hij sabelt me gewoon neer op zo'n moment en ik moet er voor waken eigenlijk dat er niks sneuvelt door, juist ja, mijn "bek" dicht te houden.
heb es wat meegelezen ..... pff zou willen dat mijn vriend ook ging nadenken over medikatie. Hij heeft borderline en de meest negatieve zijde daarvan in onze relatie zijn de stemmingswisselingen waarin hij mij heel erg kan beledigen en mijn houding, doen en laten kan neerhalen. Hij kijkt daar dan heel vuil bij en schreeuwt, Heeft nauwelijks oog voor iets anders op zo'n moment (bijv. de kinderen in hun kamers of overlast voor de buren).
Beste wat ik kan doen is dan niet reageren ook al levert me dat dan van zijn kant ook gemene opmerkingen op (dat ik maar sta te kijken met mijn stomme teringsmoel ofzo). Dat is het beste maar kost me veel moeite omdat iets in mezelf me ook niet zo wil laten uitschelden steeds.
Ooit heeft hij op vrijwillige basis ritalin gebruikt maar daar werd hij alleen nog maar gekker van zo te zeggen.
Heel af en toe kaart ik het onderwerp medikatie aan maar hij is te bang voor afhankelijkheid daarvan (mogelijk ook voor bijwerkingen) en ik vermoed dat hij ook te trots is om te gaan slikken, hij wil het zelf doen.
Ik weet wel dat hij het ook erg vind op de manier zoals het geregeld gaat, ook al gaat het af en toe beter; d.w.z. kan hij het beter beheersen en loopt het niet zo lang door.
Ik vind het erg moeilijk zo, hij sabelt me gewoon neer op zo'n moment en ik moet er voor waken eigenlijk dat er niks sneuvelt door, juist ja, mijn "bek" dicht te houden.
dinsdag 6 februari 2007 om 14:20
Hoi allemaal,
Even een kort berichtje van mij. Het valt me op dat er behoorlijk lange verhalen geschreven worden hier. Heel mooi natuurlijk. Maar aangezien ik maar 1 keer in de zoveel dagen op dit forum inlog en de inhoud best wel wat complex is gezien het onderwerp (borderline is en blijft een verwarrend iets..), en dat ik daarnaast ook nog eens veel herkenning bij mezelf merk zodat ik op bijna iedere zin wel wil reageren, (wat natuurlijk onmogelijk is..), is het me allemaal een beetje teveel geworden. Om "even" bij te lezen, laat staan om te reageren.
Maar ik wil jullie nog wel even laten weten dat het met mij verder goed gaat. Op mijn werk, met mijn kinderen.. Daarnaast ben ik nu een aantal weken geleden gestart bij het riagg. Ik heb hier een wekelijks een gesprek met een psychologe bij wie ik een erg goed gevoel heb, ze komt op mij erg bekwaam over. Met haar ga ik verder. Zij heeft goede ideeën, wil ook iets van lichaamswerk met mij gaan doen. Doodeng maar ik wil het, ik wil het! Verder handhaaf ik de 20 mg. citalopram per dag, dit bevalt me nog steeds heel goed, zie geen enkele reden om hiermee te stoppen. Misschien is het de rest van mijn leven wel nodig. Geen probleem..
Ik wens iedereen veel succes, rust, gezondheid en liefde toe.
Inky.
Even een kort berichtje van mij. Het valt me op dat er behoorlijk lange verhalen geschreven worden hier. Heel mooi natuurlijk. Maar aangezien ik maar 1 keer in de zoveel dagen op dit forum inlog en de inhoud best wel wat complex is gezien het onderwerp (borderline is en blijft een verwarrend iets..), en dat ik daarnaast ook nog eens veel herkenning bij mezelf merk zodat ik op bijna iedere zin wel wil reageren, (wat natuurlijk onmogelijk is..), is het me allemaal een beetje teveel geworden. Om "even" bij te lezen, laat staan om te reageren.
Maar ik wil jullie nog wel even laten weten dat het met mij verder goed gaat. Op mijn werk, met mijn kinderen.. Daarnaast ben ik nu een aantal weken geleden gestart bij het riagg. Ik heb hier een wekelijks een gesprek met een psychologe bij wie ik een erg goed gevoel heb, ze komt op mij erg bekwaam over. Met haar ga ik verder. Zij heeft goede ideeën, wil ook iets van lichaamswerk met mij gaan doen. Doodeng maar ik wil het, ik wil het! Verder handhaaf ik de 20 mg. citalopram per dag, dit bevalt me nog steeds heel goed, zie geen enkele reden om hiermee te stoppen. Misschien is het de rest van mijn leven wel nodig. Geen probleem..
Ik wens iedereen veel succes, rust, gezondheid en liefde toe.
Inky.
dinsdag 6 februari 2007 om 14:54
Volgens mij hebben we hier ook een borderline-kenmerk te pakken: we schrijven heel heel veel of we schrijven niets haha..
Ik herken het Inky: het is vaak veel om te lezen, vooral als je een paar dagen niet bent geweest. En vaak ook weer veel om over na te denken. Ik vind het prettig, maar neem soms ook wel eens gas terug. ik denk dat ieder voor zich dat moet bekijken. Misschien kunnen we proberen het iets korter te houden, al lukt mij dat ook zelden..
Ik ben blij dat het goed gaat Inky. Fijn dat het klikt met je therapeut. Succes joh, goed bezig.
Zeepaardje misschien moet je je vriend eens iets van dit topic laten lezen. Als ik hem was zou ik niet bang zijn voor antidepressiva. Ik denk ook maar je kunt altijd weer stoppen n wat dan nog als je niet meer zonder kan??
Intiem ik heb dat ook dat ik me ergens hecht aan zo'n forumclubje. Ik hoop ook dat we blijven schrijven maar dat weet je natuurlijk nooit.
Ik weet niet of de AD voldoende werkt, weet ook niet hoe ik dat te weten kom. Een paar maanden geleden ging het wel veel slechter hoor. Misschien heb ik nu gewoon te hoge verwachtingen. Ik wil gewoon dat alles (lees: ik) weer normaal wordt..
Pff weer een lang stuk.
Ik herken het Inky: het is vaak veel om te lezen, vooral als je een paar dagen niet bent geweest. En vaak ook weer veel om over na te denken. Ik vind het prettig, maar neem soms ook wel eens gas terug. ik denk dat ieder voor zich dat moet bekijken. Misschien kunnen we proberen het iets korter te houden, al lukt mij dat ook zelden..
Ik ben blij dat het goed gaat Inky. Fijn dat het klikt met je therapeut. Succes joh, goed bezig.
Zeepaardje misschien moet je je vriend eens iets van dit topic laten lezen. Als ik hem was zou ik niet bang zijn voor antidepressiva. Ik denk ook maar je kunt altijd weer stoppen n wat dan nog als je niet meer zonder kan??
Intiem ik heb dat ook dat ik me ergens hecht aan zo'n forumclubje. Ik hoop ook dat we blijven schrijven maar dat weet je natuurlijk nooit.
Ik weet niet of de AD voldoende werkt, weet ook niet hoe ik dat te weten kom. Een paar maanden geleden ging het wel veel slechter hoor. Misschien heb ik nu gewoon te hoge verwachtingen. Ik wil gewoon dat alles (lees: ik) weer normaal wordt..
Pff weer een lang stuk.
dinsdag 6 februari 2007 om 15:02
dinsdag 6 februari 2007 om 18:18
Hallo,
Met mij gaat het ook wel aardig.
Gisteren bij therapeut geweest. Heb het ook gehad over antidepressiva.
Ze zegt me dat je het minimaal 2 jaar wel moet slikken en je zeker niet zomaar kan stoppen. Kan je hartkloppingen en dergelijke van krijgen...
En ik zou dan moeten slikken tegen angstgevoelens. Omdat ik heel heftig reageer op mijn vriend, om kleine stomme dingen. Dat komt voort uit angst, onzekerheid.
Ik lees ook op internet over stofjes in de hersenen die niet aanwezig kunnen zijn en met AD aangevuld worden?
Wat voor een medicatie slikken jullie? Waartegen zeg maar?
Ik twijfel erg hierover... Wil niet die troep in mijn lijf, het lost uiteindelijk niets op. Maar aan de andere kant, als het me kan ondersteunen bij het me beter gaan voelen?
Ze legde me het zo uit: Als ik me straks door de therapie sterker voel kan ik af gaan bouwen en dan ben ik sterker geworden. Dus kan ik het dan lanzamerhand zelf aan.
Het komt er bij mij ook op neer dat ik te weinig ontspan. Stapel alle spanningen op. Ben een elastiekje die uit elkaar getrokken is en niets kan hebben want dan knapt hij...
Ik ga vanavond naar sportschool om te kijken of dat wat voor me is. Vriendin van me sport hier ook, dus kan ik zowiezo 1 keer per week samen met haar.
Ik las dat iemand wat zei over de pil. Ik vraag me ook wel is af als ik zou stoppen, of ik me dan anders zou voelen ofzo. Hebben jullie hier verder ervaringen mee? Zit te denken aan de nuvaring, die is een stuk lichter..
Wat een vragen allemaal, sorry. Het zijn eigenlijk gewoon vragen voor de huisarts. Maar op 1 of andere manier durf ik er niet heen...
Fijn te lezen dat het met jullie allemaal aardig goed gaat. Ik herken het idd van forum's die dood bloeden. Maar ik denk vind dat dit al lang duurt, voor mijn doen:) Prettig jullie verhalen te lezen.
Ik lees altijd wel mee, reageer niet altijd... Geen tijd, of niet het idee dat ik jullie zou kunnen helpen.
Nou fijne avond allemaal. groetjes
Met mij gaat het ook wel aardig.
Gisteren bij therapeut geweest. Heb het ook gehad over antidepressiva.
Ze zegt me dat je het minimaal 2 jaar wel moet slikken en je zeker niet zomaar kan stoppen. Kan je hartkloppingen en dergelijke van krijgen...
En ik zou dan moeten slikken tegen angstgevoelens. Omdat ik heel heftig reageer op mijn vriend, om kleine stomme dingen. Dat komt voort uit angst, onzekerheid.
Ik lees ook op internet over stofjes in de hersenen die niet aanwezig kunnen zijn en met AD aangevuld worden?
Wat voor een medicatie slikken jullie? Waartegen zeg maar?
Ik twijfel erg hierover... Wil niet die troep in mijn lijf, het lost uiteindelijk niets op. Maar aan de andere kant, als het me kan ondersteunen bij het me beter gaan voelen?
Ze legde me het zo uit: Als ik me straks door de therapie sterker voel kan ik af gaan bouwen en dan ben ik sterker geworden. Dus kan ik het dan lanzamerhand zelf aan.
Het komt er bij mij ook op neer dat ik te weinig ontspan. Stapel alle spanningen op. Ben een elastiekje die uit elkaar getrokken is en niets kan hebben want dan knapt hij...
Ik ga vanavond naar sportschool om te kijken of dat wat voor me is. Vriendin van me sport hier ook, dus kan ik zowiezo 1 keer per week samen met haar.
Ik las dat iemand wat zei over de pil. Ik vraag me ook wel is af als ik zou stoppen, of ik me dan anders zou voelen ofzo. Hebben jullie hier verder ervaringen mee? Zit te denken aan de nuvaring, die is een stuk lichter..
Wat een vragen allemaal, sorry. Het zijn eigenlijk gewoon vragen voor de huisarts. Maar op 1 of andere manier durf ik er niet heen...
Fijn te lezen dat het met jullie allemaal aardig goed gaat. Ik herken het idd van forum's die dood bloeden. Maar ik denk vind dat dit al lang duurt, voor mijn doen:) Prettig jullie verhalen te lezen.
Ik lees altijd wel mee, reageer niet altijd... Geen tijd, of niet het idee dat ik jullie zou kunnen helpen.
Nou fijne avond allemaal. groetjes
woensdag 7 februari 2007 om 01:35
heeej meiden!!!
sjow... ben ffies aan het nachtbraken...
ben ook ffies niet hier geweest.... ging zoveel in me koppie om... en wat inky zegt... je neemt dan niet alles of weinig meer in je op van de berichten... of ik zit zelf zo vol dat ik maar blijf schrijven en schrijven en nog eens schrijven.... en de berichten soms erg lang zijn....
ik dacht ik moet eerst maar eventjes tot rust komen... en log dan wel weer in... het gaat weer redelijk oke... slaap alleen nog wat moeilijk....
inky
blij om te lezen dat het goed gaat en dat je hulp hebt bij het riagg!.... en intiem; ook goed dat je wat ondersteuning bij de opvoeding kan krijgen... ik heb dat zelf ook gehad toen ik daar om vroeg...
het zegt niet altijd dat je iets slecht doet... maar de ondersteuning kan je wel een hoop overzicht geven en misschien dat je dan dingen toch anders aan gaat pakken... en van andere dingen weer de bevestiging kan krijgen dat je het heus wel goed doet ergens.
opvoeden is niet altijd makkelijk... voor niemand.
nog even over medicatie....
het neemt de problemen die je hebt natuurlijk niet weg.... medicatie geeft ondersteuning die de grootste klap ergens een beetje opvangt... maar weg nemen doet het niet.
ik heb ook momenten dat het super gaat... maar toch kan het zo gebeuren dat ik zoals laatst flink terug donder... en zonder medicatie had het misschien allemaal nog heftiger geweest....
intiem beschrijft ergens een 'grondgevoel'.... ik snap wat je bedoeld... kan het alleen zo snel ook niet even anders verwoorden.
met mij gaat het weer een stukje rustiger.... zondag ben ik ook bij mijn vriend geweest... en vanavond heb ik nog dik een uur met hem aan de telefoon gehangen.... het vertrouwen is er wel weer aan beide kanten.
ik moet mezelf alleen wel voorhouden dat ik mezelf nog even flink in de gaten moet houden.... want het gaat goed met me omdat het nu weer goed zit tussen ons... en ik moet mezelf nu dus even heel erg gaan richten om dat goede gevoel ook uit mezelf te gaan halen en het niet teveel van hem af laat hangen....
sjow... ben ffies aan het nachtbraken...
ben ook ffies niet hier geweest.... ging zoveel in me koppie om... en wat inky zegt... je neemt dan niet alles of weinig meer in je op van de berichten... of ik zit zelf zo vol dat ik maar blijf schrijven en schrijven en nog eens schrijven.... en de berichten soms erg lang zijn....
ik dacht ik moet eerst maar eventjes tot rust komen... en log dan wel weer in... het gaat weer redelijk oke... slaap alleen nog wat moeilijk....
inky
blij om te lezen dat het goed gaat en dat je hulp hebt bij het riagg!.... en intiem; ook goed dat je wat ondersteuning bij de opvoeding kan krijgen... ik heb dat zelf ook gehad toen ik daar om vroeg...
het zegt niet altijd dat je iets slecht doet... maar de ondersteuning kan je wel een hoop overzicht geven en misschien dat je dan dingen toch anders aan gaat pakken... en van andere dingen weer de bevestiging kan krijgen dat je het heus wel goed doet ergens.
opvoeden is niet altijd makkelijk... voor niemand.
nog even over medicatie....
het neemt de problemen die je hebt natuurlijk niet weg.... medicatie geeft ondersteuning die de grootste klap ergens een beetje opvangt... maar weg nemen doet het niet.
ik heb ook momenten dat het super gaat... maar toch kan het zo gebeuren dat ik zoals laatst flink terug donder... en zonder medicatie had het misschien allemaal nog heftiger geweest....
intiem beschrijft ergens een 'grondgevoel'.... ik snap wat je bedoeld... kan het alleen zo snel ook niet even anders verwoorden.
met mij gaat het weer een stukje rustiger.... zondag ben ik ook bij mijn vriend geweest... en vanavond heb ik nog dik een uur met hem aan de telefoon gehangen.... het vertrouwen is er wel weer aan beide kanten.
ik moet mezelf alleen wel voorhouden dat ik mezelf nog even flink in de gaten moet houden.... want het gaat goed met me omdat het nu weer goed zit tussen ons... en ik moet mezelf nu dus even heel erg gaan richten om dat goede gevoel ook uit mezelf te gaan halen en het niet teveel van hem af laat hangen....
woensdag 7 februari 2007 om 01:46
nog even een reactie voor zeepaardje....
heeft jouw vriend ook therapie?....
en er is ook hulp voor omstanders... weet niet of jij daar al eens gebruik van heb gemaakt?
je mond houden is niet altijd de manier.... reageren op het moment zelf ook niet... maar borderline is nog geen excuus om de ander constant of met regelmaat af te bekken zeg maar.....
ergens moet je ook je eigen grenzen bewaren.... door bv op zulke momenten te zeggen; en nu stop!... ik kan ergens begrijpen waarom jij zo heftig kunt reageren.... maar dit accepteer ik nu even verder niet meer... en praten doen we wel weer als je kalm bent....
en loop bv vervolgens dan weg.... 'uit de situatie stappen'....
het is maar een voorbeeld... ik ken jullie situatie verder niet.... maar het is vaak wel aan te raden om zelf ook hulp of ondersteuning te zoeken wanneer het echt zwaar voor je kan worden.... zeker als er ook kinderen bij betrokken zijn.
liefs
vlijtigliesje
heeft jouw vriend ook therapie?....
en er is ook hulp voor omstanders... weet niet of jij daar al eens gebruik van heb gemaakt?
je mond houden is niet altijd de manier.... reageren op het moment zelf ook niet... maar borderline is nog geen excuus om de ander constant of met regelmaat af te bekken zeg maar.....
ergens moet je ook je eigen grenzen bewaren.... door bv op zulke momenten te zeggen; en nu stop!... ik kan ergens begrijpen waarom jij zo heftig kunt reageren.... maar dit accepteer ik nu even verder niet meer... en praten doen we wel weer als je kalm bent....
en loop bv vervolgens dan weg.... 'uit de situatie stappen'....
het is maar een voorbeeld... ik ken jullie situatie verder niet.... maar het is vaak wel aan te raden om zelf ook hulp of ondersteuning te zoeken wanneer het echt zwaar voor je kan worden.... zeker als er ook kinderen bij betrokken zijn.
liefs
vlijtigliesje
woensdag 7 februari 2007 om 08:33
quote:
nog even een reactie voor zeepaardje....
heeft jouw vriend ook therapie?.... niet meer, aantal jaren geleden wel intensieve linehan gevolgd.
en er is ook hulp voor omstanders... weet niet of jij daar al eens gebruik van heb gemaakt? ja info-avonden en wat mailcontact. vind jammer dat ik degene ben die naar zulke avonden toeging of in ieder geval aandacht aan geef. zijn argument om niet te doen is: werkt fulltime (werken is ook niet bij stil staan) en al linehan gevolgd, Extra therapie volgen is voor hem qua tijd niet haalbaar, hij is al doodop vaak en hij wil ook niet dat zijn werkgever er van af weet .
je mond houden is niet altijd de manier.... reageren op het moment zelf ook niet... maar borderline is nog geen excuus om de ander constant of met regelmaat af te bekken zeg maar.....weet ik en hij ook, Gisteren ging het vreselijk mis en hij dreigde me op mijn gezicht te timmeren. En dat omdat hij commentaar had op iets op tv en ik daar andere mening over had en we daar gedonder over kregen. Kinderen waren er gvd ook bij. Vind erg kloten want het is wel ca halfjaar geleden dat dit voro laatst voorgevallen is op deze wijze
ergens moet je ook je eigen grenzen bewaren.... door bv op zulke momenten te zeggen; en nu stop!... ik kan ergens begrijpen waarom jij zo heftig kunt reageren.... maar dit accepteer ik nu even verder niet meer...al geprobeerd maar hij wijst me bot af met woorden en praten doen we wel weer als je kalm bent....
en loop bv vervolgens dan weg.... 'uit de situatie stappen'....ik weet het en ken het, hij ook. ik moet meestal de gene zijn helaas
het is maar een voorbeeld... ik ken jullie situatie verder niet.... maar het is vaak wel aan te raden om zelf ook hulp of ondersteuning te zoeken wanneer het echt zwaar voor je kan worden.... zeker als er ook kinderen bij betrokken zijn.
liefs
vlijtigliesje lief van je.
nog even een reactie voor zeepaardje....
heeft jouw vriend ook therapie?.... niet meer, aantal jaren geleden wel intensieve linehan gevolgd.
en er is ook hulp voor omstanders... weet niet of jij daar al eens gebruik van heb gemaakt? ja info-avonden en wat mailcontact. vind jammer dat ik degene ben die naar zulke avonden toeging of in ieder geval aandacht aan geef. zijn argument om niet te doen is: werkt fulltime (werken is ook niet bij stil staan) en al linehan gevolgd, Extra therapie volgen is voor hem qua tijd niet haalbaar, hij is al doodop vaak en hij wil ook niet dat zijn werkgever er van af weet .
je mond houden is niet altijd de manier.... reageren op het moment zelf ook niet... maar borderline is nog geen excuus om de ander constant of met regelmaat af te bekken zeg maar.....weet ik en hij ook, Gisteren ging het vreselijk mis en hij dreigde me op mijn gezicht te timmeren. En dat omdat hij commentaar had op iets op tv en ik daar andere mening over had en we daar gedonder over kregen. Kinderen waren er gvd ook bij. Vind erg kloten want het is wel ca halfjaar geleden dat dit voro laatst voorgevallen is op deze wijze
ergens moet je ook je eigen grenzen bewaren.... door bv op zulke momenten te zeggen; en nu stop!... ik kan ergens begrijpen waarom jij zo heftig kunt reageren.... maar dit accepteer ik nu even verder niet meer...al geprobeerd maar hij wijst me bot af met woorden en praten doen we wel weer als je kalm bent....
en loop bv vervolgens dan weg.... 'uit de situatie stappen'....ik weet het en ken het, hij ook. ik moet meestal de gene zijn helaas
het is maar een voorbeeld... ik ken jullie situatie verder niet.... maar het is vaak wel aan te raden om zelf ook hulp of ondersteuning te zoeken wanneer het echt zwaar voor je kan worden.... zeker als er ook kinderen bij betrokken zijn.
liefs
vlijtigliesje lief van je.
woensdag 7 februari 2007 om 13:31
Hoi Zeepaardje,
ik ben het wel eens met vlijtigliesje hoor. Ik heb natuurlijk niet zo'n ernstige borderline klachten vermoed ik, maar ik vind wel dat je voor jezelf een grens kan, mag en zelfs moet trekken voor wat je toelaatbaar vindt. En ik vind iemand op zo'n lage manier afbekken niet toelaatbaar. Dat doe ik zelf ook niet (meer), omdat vriend en ik daar goeie afspraken over hebben gemaakt en die afspraken werken wel min of meer.
Ik zie niet in waarom jouw vriend niet wat meer zijn best kan doen voor jou, ondanks zijn borderline problematiek.
Zoals het tussen vriend en mij ging vroeger, was veel ruzie en schelden en intimideren en kleineren (wederzijds) en ook fysiek vechten. Ik zal daar wel een groter aandeel in hebben gehad (zelfinzicht is hier een beetje ver te zoeken, omdat ik onderhand niet meer goed weet of ik toen al aan het reageren was met borderline achtige denkpatronen, dat (over)zie ik gewoon nog niet goed. Feit is wel dat vriend misntens zo moeilijk was/is). Maar goed, op een gegeven moment liep het de spuigaten uit en zijn we met elkaar om de tafel gaan zitten dat we dit allbei niet normaal meer vonden, ook al voelden we allebei die heftige emoties wel. Op rationele gronden konden we heus wel bedenken dat het nergens op sloeg. We hebben toen met elkaar afgesproken niet meer te schelden en niet meer te slaan/duwen/trekken, etc.
Dit vergt grote oefening en ook inspanning, maar 95 van de 100 keer lukt het wel. Meestal ook alleen maar door uit de situatie te stappen en weg te gaan, zodat we allebei kunnen bedaren.
Het voorval wat ik beschreef van dit weekend was dan ook niet echt schelden te noemen (hoewel ik wel buiten mijn boekje ging). Ik schreeuwde alleen maar keihard over straat dat hij moest ophouden (HOU NOU OP!!! ofzo, ik weet niet eens meer wat ik echt zei) en vervolgens fietste ik blind van woede de andere kant uit om weg te gaan, iig weg uit zijn buurt. Want het risico bestaat wel dat ik mezelf niet meer onder controle heb als we bij elkaar blijven. Dan zijn alle gedachten (inderdaad die gemene gedachten die jouw vriend daadwerkelijk uitspreekt) zo sterk, dat het me veel moeite kost om ze bij me te houden. Maar ik hou me wel aan de afspraak en ik kan het niet helpen wat ik op zo'n moment denk (ik vind het zelf ook verschrikkelijk dat mijn haat op zo'n moment allesoverheersend is). Maar ik kan het wel helpen hoe ik er mee omga. En ik zie niet in waarom jouw vriedn het excuus zou mogen hebben om zich zo naar jouw te uiten. Vinnik nogal onrespectvol!!!
Sooow, dat was mijn mening...
ik ben het wel eens met vlijtigliesje hoor. Ik heb natuurlijk niet zo'n ernstige borderline klachten vermoed ik, maar ik vind wel dat je voor jezelf een grens kan, mag en zelfs moet trekken voor wat je toelaatbaar vindt. En ik vind iemand op zo'n lage manier afbekken niet toelaatbaar. Dat doe ik zelf ook niet (meer), omdat vriend en ik daar goeie afspraken over hebben gemaakt en die afspraken werken wel min of meer.
Ik zie niet in waarom jouw vriend niet wat meer zijn best kan doen voor jou, ondanks zijn borderline problematiek.
Zoals het tussen vriend en mij ging vroeger, was veel ruzie en schelden en intimideren en kleineren (wederzijds) en ook fysiek vechten. Ik zal daar wel een groter aandeel in hebben gehad (zelfinzicht is hier een beetje ver te zoeken, omdat ik onderhand niet meer goed weet of ik toen al aan het reageren was met borderline achtige denkpatronen, dat (over)zie ik gewoon nog niet goed. Feit is wel dat vriend misntens zo moeilijk was/is). Maar goed, op een gegeven moment liep het de spuigaten uit en zijn we met elkaar om de tafel gaan zitten dat we dit allbei niet normaal meer vonden, ook al voelden we allebei die heftige emoties wel. Op rationele gronden konden we heus wel bedenken dat het nergens op sloeg. We hebben toen met elkaar afgesproken niet meer te schelden en niet meer te slaan/duwen/trekken, etc.
Dit vergt grote oefening en ook inspanning, maar 95 van de 100 keer lukt het wel. Meestal ook alleen maar door uit de situatie te stappen en weg te gaan, zodat we allebei kunnen bedaren.
Het voorval wat ik beschreef van dit weekend was dan ook niet echt schelden te noemen (hoewel ik wel buiten mijn boekje ging). Ik schreeuwde alleen maar keihard over straat dat hij moest ophouden (HOU NOU OP!!! ofzo, ik weet niet eens meer wat ik echt zei) en vervolgens fietste ik blind van woede de andere kant uit om weg te gaan, iig weg uit zijn buurt. Want het risico bestaat wel dat ik mezelf niet meer onder controle heb als we bij elkaar blijven. Dan zijn alle gedachten (inderdaad die gemene gedachten die jouw vriend daadwerkelijk uitspreekt) zo sterk, dat het me veel moeite kost om ze bij me te houden. Maar ik hou me wel aan de afspraak en ik kan het niet helpen wat ik op zo'n moment denk (ik vind het zelf ook verschrikkelijk dat mijn haat op zo'n moment allesoverheersend is). Maar ik kan het wel helpen hoe ik er mee omga. En ik zie niet in waarom jouw vriedn het excuus zou mogen hebben om zich zo naar jouw te uiten. Vinnik nogal onrespectvol!!!
Sooow, dat was mijn mening...
woensdag 7 februari 2007 om 15:05
quote:Hoi Zeepaardje, hoi Intiem
ik ben het wel eens met vlijtigliesje hoor. Ik heb natuurlijk niet zo'n ernstige borderline klachten vermoed ik, maar ik vind wel dat je voor jezelf een grens kan, mag en zelfs moet trekken voor wat je toelaatbaar vindt. En ik vind iemand op zo'n lage manier afbekken niet toelaatbaar. Dat doe ik zelf ook niet (meer), omdat vriend en ik daar goeie afspraken over hebben gemaakt en die afspraken werken wel min of meer. hebben wij ook maar die afspraken worden niet altijd nagekomen, van zijn kant niet omdat hij daartoe niet immer in staat is (mijn reacties die ik vervolgens geef triggeren hem alleen nog maar meer zegt hij dan), kan het moeilijk een halt toe roepen, En van mijn kant soms niet omdat ikme niet voor alles en nog wat uit wil laten schelden op zo'n moment. wetende dat ...... ook bij ons de afspraak van 'stap uit de situatie' maar dat lukt hem niet altijd (wel beter de laatste maanden dat merk ik dan wel hoor of hij houdt zich in om erger te voorkomen: chapeau !) meestal ben ik dan degene en komt ie me soms ook nog achterna dus dat helpt niet. Lullige voor mij is dat dit mijn huis is (hij heeft zelf een woning maar is veel bij mij) en hij me eigenlijk de toegang tot mijn eigen keuken of woonkamer aan het ontzeggen is.
Ik zie niet in waarom jouw vriend niet wat meer zijn best kan doen voor jou, ondanks zijn borderline problematiek.zoals ik aangaf ik vind wel dat het de laatste maanden beter gaat van hem naar mij toe, doet in die zin wel meer zijn best. Komt mogelijk ook door de kinderen voor wie hij het ook erg vindt dat ze dit soms meemaken. Heb ook wel eens gezegd dat dit wat mij betreft valt onder psychisch geweld maar dan begint ie wat smalend me aan te kijken...
Zoals het tussen vriend en mij ging vroeger, was veel ruzie en schelden en intimideren en kleineren (wederzijds) en ook fysiek vechtenwie van jullie heeft BP ?. Ik zal daar wel een groter aandeel in hebben gehad (zelfinzicht is hier een beetje ver te zoeken, omdat ik onderhand niet meer goed weet of ik toen al aan het reageren was met borderline achtige denkpatronen, okee jij dusdat (over)zie ik gewoon nog niet goed. Feit is wel dat vriend misntens zo moeilijk was/is). mijn vriend zegt ook tegen mij dat ik ook zeker nie tmakkelijk ben voor hem en hem trigger. Ik denk dan stil: in een andere relaties heb ik uiteraard ook wel strijd /ruzie ondervonden maar BESLIST niet van deze aard ! dat hij het zo voelt link aan zijn BP en het gegeven dat ik me idd niet alles maar zomaar laat zeggen, ik geef geregeld tegengas en daar loopt hij volgens mij tegen aan. Blijft wel staan dat hij qua houding/gedrag en fysiek op dat moment heel wat meer mans is dan mij Maar goed, op een gegeven moment liep het de spuigaten uit en zijn we met elkaar om de tafel gaan zitten dat we dit allbei niet normaal meer vonden, ook al voelden we allebei die heftige emoties wel. Op rationele gronden konden we heus wel bedenken dat het nergens op sloeg. wij ook. vooral de van een mug olifant maken situaties.We hebben toen met elkaar afgesproken niet meer te schelden en niet meer te slaan/duwen/trekken, etc.en lukt dat? vriend is ook zeer gesteld op structuur, heb jij dat ook? als hij bijv rustig tv zit te kijken de telefoon gaat is hij al van streek. Of wanneer er onverwachts een vriendin van dochter aanbelt om te spelen. hij is sowieso gauw grof in de mond (in neerbuigende zin) ook naar buitenstaanders in de straat en daar schaam ik me gewoon voor. zo wordt zijn werkbus bijv geregeld geparkeerd bij iemand voor de deur met een rijtjeswoning (gewoon omdat er verder geen plek is voor die bus) en die bewoner heeft hem al paar keer aangesproken kan die bus nergens anders staan ik kan niet uit mijn raam kijken zo... dan is vriends reactie: is deze weg van jou? nee toch zeker, is openbare weg en ik zet mijn bus waar ik dat wil of kan en als je dat niet bevalt en je wilt je eigen parkeerplaats voor de deur koop je maar een groot duur huis ipv dit lullige huisje hier en heb je je EIGEN oprit !
Dit vergt grote oefening en ook inspanning, maar 95 van de 100 keer lukt het wel. Meestal ook alleen maar door uit de situatie te stappen en weg te gaan, zodat we allebei kunnen bedaren.tjee wat fijn dat dit lukt zo. Nogmaals die afspraak staat hier ook maar het loopt niet zo soepel in de praktijk alhoewel idd het wel beter gaat de laatste maanden. Ik vind het behoorlijl probleem dat hij zo snel uit zijn hum kan zijn door bijv onverwachte dingen (zoals bijv telefoon die gaat : verdomme, wat is dat nu weer ? laat maar gaan !! schreeuwt ie dan bijv).
Het voorval wat ik beschreef van dit weekend was dan ook niet echt schelden te noemen (hoewel ik wel buiten mijn boekje ging). Ik schreeuwde alleen maar keihard over straat dat hij moest ophouden (HOU NOU OP!!! ofzo, ik weet niet eens meer wat ik echt zei) en vervolgens fietste ik blind van woede de andere kant uit om weg te gaan, iig weg uit zijn buurt.gosh Want het risico bestaat wel dat ik mezelf niet meer onder controle heb als we bij elkaar blijven. herkenbaar van hier. Ik wil ook niet dat vriend in zo'n toestand de straat op gaat om zomaar eens te zeggen, voro zichzelf niet en ook nie tvoor anderen.Dan zijn alle gedachten (inderdaad die gemene gedachten die jouw vriend daadwerkelijk uitspreekt) zo sterk, dat het me veel moeite kost om ze bij me te houden.heel knap dat je dat kan inhouden, kennelijk denk je toch nog wel eerst dan doen. Bij mijn vriend volgen dit soort dingen zich razendsnel achter me kaar opMaar ik hou me wel aan de afspraak en ik kan het niet helpen wat ik op zo'n moment denk (ik vind het zelf ook verschrikkelijk dat mijn haat op zo'n moment allesoverheersend is)zeker weten is het ook. Vriend heeft ook wel es gezegd dat hij moet oppassen dat liefde niet omslaat in haat ..... Maar ik kan het wel helpen hoe ik er mee omga.precies mijn idee En ik zie niet in waarom jouw vriedn het excuus zou mogen hebben om zich zo naar jouw te uiten. Vinnik nogal onrespectvol!!!is het ook !
Sooow, dat was mijn mening...
ik ben het wel eens met vlijtigliesje hoor. Ik heb natuurlijk niet zo'n ernstige borderline klachten vermoed ik, maar ik vind wel dat je voor jezelf een grens kan, mag en zelfs moet trekken voor wat je toelaatbaar vindt. En ik vind iemand op zo'n lage manier afbekken niet toelaatbaar. Dat doe ik zelf ook niet (meer), omdat vriend en ik daar goeie afspraken over hebben gemaakt en die afspraken werken wel min of meer. hebben wij ook maar die afspraken worden niet altijd nagekomen, van zijn kant niet omdat hij daartoe niet immer in staat is (mijn reacties die ik vervolgens geef triggeren hem alleen nog maar meer zegt hij dan), kan het moeilijk een halt toe roepen, En van mijn kant soms niet omdat ikme niet voor alles en nog wat uit wil laten schelden op zo'n moment. wetende dat ...... ook bij ons de afspraak van 'stap uit de situatie' maar dat lukt hem niet altijd (wel beter de laatste maanden dat merk ik dan wel hoor of hij houdt zich in om erger te voorkomen: chapeau !) meestal ben ik dan degene en komt ie me soms ook nog achterna dus dat helpt niet. Lullige voor mij is dat dit mijn huis is (hij heeft zelf een woning maar is veel bij mij) en hij me eigenlijk de toegang tot mijn eigen keuken of woonkamer aan het ontzeggen is.
Ik zie niet in waarom jouw vriend niet wat meer zijn best kan doen voor jou, ondanks zijn borderline problematiek.zoals ik aangaf ik vind wel dat het de laatste maanden beter gaat van hem naar mij toe, doet in die zin wel meer zijn best. Komt mogelijk ook door de kinderen voor wie hij het ook erg vindt dat ze dit soms meemaken. Heb ook wel eens gezegd dat dit wat mij betreft valt onder psychisch geweld maar dan begint ie wat smalend me aan te kijken...
Zoals het tussen vriend en mij ging vroeger, was veel ruzie en schelden en intimideren en kleineren (wederzijds) en ook fysiek vechtenwie van jullie heeft BP ?. Ik zal daar wel een groter aandeel in hebben gehad (zelfinzicht is hier een beetje ver te zoeken, omdat ik onderhand niet meer goed weet of ik toen al aan het reageren was met borderline achtige denkpatronen, okee jij dusdat (over)zie ik gewoon nog niet goed. Feit is wel dat vriend misntens zo moeilijk was/is). mijn vriend zegt ook tegen mij dat ik ook zeker nie tmakkelijk ben voor hem en hem trigger. Ik denk dan stil: in een andere relaties heb ik uiteraard ook wel strijd /ruzie ondervonden maar BESLIST niet van deze aard ! dat hij het zo voelt link aan zijn BP en het gegeven dat ik me idd niet alles maar zomaar laat zeggen, ik geef geregeld tegengas en daar loopt hij volgens mij tegen aan. Blijft wel staan dat hij qua houding/gedrag en fysiek op dat moment heel wat meer mans is dan mij Maar goed, op een gegeven moment liep het de spuigaten uit en zijn we met elkaar om de tafel gaan zitten dat we dit allbei niet normaal meer vonden, ook al voelden we allebei die heftige emoties wel. Op rationele gronden konden we heus wel bedenken dat het nergens op sloeg. wij ook. vooral de van een mug olifant maken situaties.We hebben toen met elkaar afgesproken niet meer te schelden en niet meer te slaan/duwen/trekken, etc.en lukt dat? vriend is ook zeer gesteld op structuur, heb jij dat ook? als hij bijv rustig tv zit te kijken de telefoon gaat is hij al van streek. Of wanneer er onverwachts een vriendin van dochter aanbelt om te spelen. hij is sowieso gauw grof in de mond (in neerbuigende zin) ook naar buitenstaanders in de straat en daar schaam ik me gewoon voor. zo wordt zijn werkbus bijv geregeld geparkeerd bij iemand voor de deur met een rijtjeswoning (gewoon omdat er verder geen plek is voor die bus) en die bewoner heeft hem al paar keer aangesproken kan die bus nergens anders staan ik kan niet uit mijn raam kijken zo... dan is vriends reactie: is deze weg van jou? nee toch zeker, is openbare weg en ik zet mijn bus waar ik dat wil of kan en als je dat niet bevalt en je wilt je eigen parkeerplaats voor de deur koop je maar een groot duur huis ipv dit lullige huisje hier en heb je je EIGEN oprit !
Dit vergt grote oefening en ook inspanning, maar 95 van de 100 keer lukt het wel. Meestal ook alleen maar door uit de situatie te stappen en weg te gaan, zodat we allebei kunnen bedaren.tjee wat fijn dat dit lukt zo. Nogmaals die afspraak staat hier ook maar het loopt niet zo soepel in de praktijk alhoewel idd het wel beter gaat de laatste maanden. Ik vind het behoorlijl probleem dat hij zo snel uit zijn hum kan zijn door bijv onverwachte dingen (zoals bijv telefoon die gaat : verdomme, wat is dat nu weer ? laat maar gaan !! schreeuwt ie dan bijv).
Het voorval wat ik beschreef van dit weekend was dan ook niet echt schelden te noemen (hoewel ik wel buiten mijn boekje ging). Ik schreeuwde alleen maar keihard over straat dat hij moest ophouden (HOU NOU OP!!! ofzo, ik weet niet eens meer wat ik echt zei) en vervolgens fietste ik blind van woede de andere kant uit om weg te gaan, iig weg uit zijn buurt.gosh Want het risico bestaat wel dat ik mezelf niet meer onder controle heb als we bij elkaar blijven. herkenbaar van hier. Ik wil ook niet dat vriend in zo'n toestand de straat op gaat om zomaar eens te zeggen, voro zichzelf niet en ook nie tvoor anderen.Dan zijn alle gedachten (inderdaad die gemene gedachten die jouw vriend daadwerkelijk uitspreekt) zo sterk, dat het me veel moeite kost om ze bij me te houden.heel knap dat je dat kan inhouden, kennelijk denk je toch nog wel eerst dan doen. Bij mijn vriend volgen dit soort dingen zich razendsnel achter me kaar opMaar ik hou me wel aan de afspraak en ik kan het niet helpen wat ik op zo'n moment denk (ik vind het zelf ook verschrikkelijk dat mijn haat op zo'n moment allesoverheersend is)zeker weten is het ook. Vriend heeft ook wel es gezegd dat hij moet oppassen dat liefde niet omslaat in haat ..... Maar ik kan het wel helpen hoe ik er mee omga.precies mijn idee En ik zie niet in waarom jouw vriedn het excuus zou mogen hebben om zich zo naar jouw te uiten. Vinnik nogal onrespectvol!!!is het ook !
Sooow, dat was mijn mening...
woensdag 7 februari 2007 om 21:38
heej zeepaardje....
ik heb zelf ook een relatie gehad met een jongen die enorm veel borderline trekken vertoonde.... alleen hij deed er weinig aan...
hij slikte zijn medicijnen tegen psychoses... wilde verder geen hulp want hij was niet gek... en zolang hij zijn medicijnen maar slikte was hij volkomen 'normaal'.....
ik wist op dat moment zelf nog niet precies wat er met mij aan de hand was... ik had wel hulp maar dat werd toen nog aangeduidt als; depressieve klachten en verlatingsangst en paniek....
ik ben achteraf dus ook ergens heel blij dat deze relatie ten einde is gekomen... ik ging er echt aan onderdoor.... de relatie versterkte mijn eigen klachten en het eindigde dan ook in vele opnames.... waarna bleek dat ik borderline had.
als hij bepaalde gedachtes had... die natuurlijk reeel waren op dat moment... dan flipte hij en ging tekeer tegen me niet normaal..... en ik zocht uiteindelijk alle schuld steeds meer bij mezelf...
wat mij opvalt is dat mannen met borderline klachten veel agressiever zijn... en sneller in een slachtofferrol kruipen.... de schuld leggen ze sneller bij de ander neer....
als ze wel weten dat ze borderline hebben... en er naar hun idee alles al aan hebben gedaan.... dan ligt het vaak aan de ander als het misgaat.... zij kunnen er weinig aan doen als de ander geen rekening met ze houdt... zij kunnen er ten slotte verder weinig aan doen nog.... met als gevolg dat er met veel agressie naar de ander toe wordt gereageerd....
jouw vriend zegt dat jij niet makkelijk voor hem bent ook... en hem triggerd...
oke... de hele wereld moet dus ten alle tijden maar rekening houden met hem en op de juiste manier met hem omgaan... anders zijn hun de oorzaak dat hij het niet altijd in de hand kan houden....
sorry dat ik het even op de volgende manier breng maar; BULLSHIT !!!!
ik heb zelf ook veel woedeaanvallen gekend.... mn nadat mijn relatie met die ene jongen was beeindigd....
op mijn werk... naar andere mensen toe in het algemeen.... iets hoefde maar te voelen als commentaar of onbegrip en tjakkaaaaa.... ik schold ze de huid vol.... de ander had het in ieder geval altijd gedaan... ik keek in ieder geval niet echt naar mijn eigen aandeel want; ik kon er toch ook niks aan doen!... ik heb toch ook niet om borderline gevraagd!!!!... en een sorry van mijn kant kwam uiteindelijk wel... maar bleef de ander ergens wel zien als degene die gewoon onbegrip voor me had en dat ze wel eens meer rekening met me mochten houden....
toen kreeg ik linehan training... en ik zag in dat het mijn probleem was waar ik mee om moest leren gaan... en uit die slachtofferrol moest komen.
natuurlijk kunnen dingen me triggeren.... als mensen iets zeggen...of iets doen.... maar ik voel het gebeuren in mijn hoofd en zeg dan; sorry even stoppen nu.... ik raak druk in mijn hoofd en moet even kalmeren.... of ik haal diep adem en tel rustig tot tien voordat ik verder reageer....
het is niet de andere persoon die me triggerd.... maar het is mijn eigen probleem wat me triggerd...
natuurlijk kan het wel eens misgaan en dat ik mezelf even niet in bedwang heb... wat nog zelden gebeurd gelukkig.... maar kijk vervolgens wel naar mezelf en zal de ander in ieder geval nooit de schuld geven dat ik het niet in de hand had.... zo werkt het namelijk niet!
iedereen kan een ander wel eens irriteren... of we kunnen allemaal wel eens kwaad worden.... en soms terecht..... maar we weten achteraf heus wel wat wel en wat niet reeel was.... en hoe jouw vriend zich uit in de situaties die jij beschrijft.... irritaties mogen... maar zichzelf niet in de hand houden en zich vervolgens zo te uiten.... dat ligt ten alle tijden aan jouw vriend zelf!...
jij maakt het hem niet moeilijk.... dat doet hij zelf !.... het is aan hem om uit een situatie te stappen wanneer hij voelt dat hij doorslaat.... want dat voel je altijd!
jullie hebben beiden een eigen woning zeg je... mij lijkt het dan... net als wanneer je een kind naar zijn of haar kamer kan sturen wanneer hij of zij niet meer in staat is redelijk te reageren... en daar dan op zijn of haar kamer even over na mag gaan denken....;
stuur hem naar zijn eigen huis als hij echt doorslaat.... en laat hem nadenken... en niet van zijn probleem jouw probleem maken.... en wanneer hij weer in staat is om op een redelijke manier te discussieeren... mag hij terug komen.
jij kunt nog zo je best doen.... maar soms is het vechten tegen de bierkaai... en dan is even rust van elkaar misschien wel het allerbeste.
(dingen zijn soms makkelijker gezegd dan gedaan...I know)
ik heb zelf ook een relatie gehad met een jongen die enorm veel borderline trekken vertoonde.... alleen hij deed er weinig aan...
hij slikte zijn medicijnen tegen psychoses... wilde verder geen hulp want hij was niet gek... en zolang hij zijn medicijnen maar slikte was hij volkomen 'normaal'.....
ik wist op dat moment zelf nog niet precies wat er met mij aan de hand was... ik had wel hulp maar dat werd toen nog aangeduidt als; depressieve klachten en verlatingsangst en paniek....
ik ben achteraf dus ook ergens heel blij dat deze relatie ten einde is gekomen... ik ging er echt aan onderdoor.... de relatie versterkte mijn eigen klachten en het eindigde dan ook in vele opnames.... waarna bleek dat ik borderline had.
als hij bepaalde gedachtes had... die natuurlijk reeel waren op dat moment... dan flipte hij en ging tekeer tegen me niet normaal..... en ik zocht uiteindelijk alle schuld steeds meer bij mezelf...
wat mij opvalt is dat mannen met borderline klachten veel agressiever zijn... en sneller in een slachtofferrol kruipen.... de schuld leggen ze sneller bij de ander neer....
als ze wel weten dat ze borderline hebben... en er naar hun idee alles al aan hebben gedaan.... dan ligt het vaak aan de ander als het misgaat.... zij kunnen er weinig aan doen als de ander geen rekening met ze houdt... zij kunnen er ten slotte verder weinig aan doen nog.... met als gevolg dat er met veel agressie naar de ander toe wordt gereageerd....
jouw vriend zegt dat jij niet makkelijk voor hem bent ook... en hem triggerd...
oke... de hele wereld moet dus ten alle tijden maar rekening houden met hem en op de juiste manier met hem omgaan... anders zijn hun de oorzaak dat hij het niet altijd in de hand kan houden....
sorry dat ik het even op de volgende manier breng maar; BULLSHIT !!!!
ik heb zelf ook veel woedeaanvallen gekend.... mn nadat mijn relatie met die ene jongen was beeindigd....
op mijn werk... naar andere mensen toe in het algemeen.... iets hoefde maar te voelen als commentaar of onbegrip en tjakkaaaaa.... ik schold ze de huid vol.... de ander had het in ieder geval altijd gedaan... ik keek in ieder geval niet echt naar mijn eigen aandeel want; ik kon er toch ook niks aan doen!... ik heb toch ook niet om borderline gevraagd!!!!... en een sorry van mijn kant kwam uiteindelijk wel... maar bleef de ander ergens wel zien als degene die gewoon onbegrip voor me had en dat ze wel eens meer rekening met me mochten houden....
toen kreeg ik linehan training... en ik zag in dat het mijn probleem was waar ik mee om moest leren gaan... en uit die slachtofferrol moest komen.
natuurlijk kunnen dingen me triggeren.... als mensen iets zeggen...of iets doen.... maar ik voel het gebeuren in mijn hoofd en zeg dan; sorry even stoppen nu.... ik raak druk in mijn hoofd en moet even kalmeren.... of ik haal diep adem en tel rustig tot tien voordat ik verder reageer....
het is niet de andere persoon die me triggerd.... maar het is mijn eigen probleem wat me triggerd...
natuurlijk kan het wel eens misgaan en dat ik mezelf even niet in bedwang heb... wat nog zelden gebeurd gelukkig.... maar kijk vervolgens wel naar mezelf en zal de ander in ieder geval nooit de schuld geven dat ik het niet in de hand had.... zo werkt het namelijk niet!
iedereen kan een ander wel eens irriteren... of we kunnen allemaal wel eens kwaad worden.... en soms terecht..... maar we weten achteraf heus wel wat wel en wat niet reeel was.... en hoe jouw vriend zich uit in de situaties die jij beschrijft.... irritaties mogen... maar zichzelf niet in de hand houden en zich vervolgens zo te uiten.... dat ligt ten alle tijden aan jouw vriend zelf!...
jij maakt het hem niet moeilijk.... dat doet hij zelf !.... het is aan hem om uit een situatie te stappen wanneer hij voelt dat hij doorslaat.... want dat voel je altijd!
jullie hebben beiden een eigen woning zeg je... mij lijkt het dan... net als wanneer je een kind naar zijn of haar kamer kan sturen wanneer hij of zij niet meer in staat is redelijk te reageren... en daar dan op zijn of haar kamer even over na mag gaan denken....;
stuur hem naar zijn eigen huis als hij echt doorslaat.... en laat hem nadenken... en niet van zijn probleem jouw probleem maken.... en wanneer hij weer in staat is om op een redelijke manier te discussieeren... mag hij terug komen.
jij kunt nog zo je best doen.... maar soms is het vechten tegen de bierkaai... en dan is even rust van elkaar misschien wel het allerbeste.
(dingen zijn soms makkelijker gezegd dan gedaan...I know)
