medicatie bij borderline?

Mamzelle,ik begrijp je laatste stukje niet zo goed. Dat je het trok zolang hij binnenshuis was, maar daarbuiten gingen de remmen los?Vlijtigliesje, ik weet wel zeker dat de eerste reden van onze relatieproblemen in de communicatiesfeer liggen. Om een of andere reden hebben we een heeeeeel raar soort communicatie met elkaar. We denken allebei te weten wat de ander voelt, denkt, vindt, etc. en we worden op voorhand al onzeker, geergerd of wat dan ook, voordat er uberhaupt ook maar iets aan de hand is. Ik weet dat ik dit heb, maar ik denk ook te weten dat mijn vriend dit ook heeft. We hebben dus vaak alleen maar ruzie over situaties die nog niet eens zijn uitgesproken. Erg vermoeiend hoor!Gesprekken gaan vaak in de trant vanhallo, dat kun je ook wel vriendelijker zeggen hoor. Hoezo, ik doe toch vriendelijk?? Noem je dit vriendelijk? Zoiets klinkt meer als een geirriteerd 'ben je nu nog niet klaar'?? Nee, je bent gewoon chagerijnig. Hoezo ben ik chagerijnig, dat slaat nergens op. Ik ben helemaal niet chagerijnig. Ja, dat zeg je wel, maar ik weet wel beter als je zo kijkt. Tjie, mag ik gewoon normaal kijken...grrr. Zie je wel, je bent wel chagerijnig. Nee, maar ik baalde gewoon dat je dat zo had aangepakt, maar was niet chagerijnig. Ik was alleen maar aan het balen en inmiddels ben ik wel pislink ja. Etc.........en dan hebben we ruzie. om niks, om dit soort onzin.Onze communicatie-opdracht is checken bij elkaar. Samenvatten wat de ander zegt en vragen of je het goed begrijpt (en niet in de trant van "dus je vindt..., want die toon geeft al irritatie aan.) En verder moet ik lief heel veel met rust laten. Ik moet niet de hele tijd zijn buien (negatieve emoties) onder controle willen houden. Als hij niks wil zeggen en boos is, of wat dan ook, dan moet ik hem daarin de ruimte laten. En zonder dat ik dan A boos word op hem, omdat hij boos is. En ik dan het gevoel heb dat hij of boos is op mij of het op mij afreageert, of B ga trekken en pushen, omdat ik het opgelost wil hebben, of C hem weg wil duwen , omdat ik er niet tegen kan. Kortom, niks doen ermee en zijn bui negeren en ook vooral mee lullen met zijn stoom afblazen.Zoals ja schat, nee schat, dat is vervelend schat, echt waar schat, etc. Maar dat is moeilijk hoor voor mij. Het/hem gewoon laten zijn...En de rest van dat 'niet kunnen verdragen'. Ik weet ook niet wat dat is, want het is ook bij dochter en anderen die teveel kunnen zijn. Ik wijt het niet per se aan borderline of iets anders hoor. Maar de peut wil dat nu vooral onderzoeken. Niet als excuus voor mij zodat ik niet aan mezelf hoef te werken. Maar misschien wel om gewoon een beetje realistisch te blijven. Bijvoorbeeld om te accepteren dat samen wonen er niet nu, maar nooit niet inzit.OK, ga nu slapen. Trusten

Ik bedoelde dat ik me kon aanpassen zolang hij in huis was, maar als ik dan weer alleen met mijn kinderen was reageerde ik spanning af. En als er dan veel spanning was geweest natuurlijk veel afreageren.



Intiem, je hebt op zich een zinvolle opdracht gekregen. Ben nu wel heel nieuwsgierig welke opdracht hij heeft gekregen, mag dat? Afgezien van het 'verifieren' wat je beschreef.

quote:Intiem, je hebt op zich een zinvolle opdracht gekregen. Ben nu wel heel nieuwsgierig welke opdracht hij heeft gekregen, mag dat?

Zijn opdracht? Euuuuuuh :?

Goudappeltje lees je nog met ons mee?

Galena, jij bent op je iegen topic te vinden he?

Zeepaardje, ben jij ook nog bij ons of heb je neer aan partner-ervaringen? Robin, hoe gaat het met jou eigenlijk? Ook al lang niks meer van gehoord. Ben je nog op vakantie of ben je al terug?

Kreeftje, ben je er nog meid? Al bekomen van die vervelende situatie op je werk?

Inky, jij leest denk ik niet meer mee he?



Hoi meisjes,

hoe is het met jullie allemaal?

Een hoop lange verhalen hier. Ik hoop niet teveel gericht op relatie drama's. Maar goed, ben nu eenmaal erg goed in lange lappen schrijven en korte stukjes moet ik duidelijk nog leren.



Ik hoop dat het met jullie allemaal goed gaat.

Vandaag hebben vriend en ik 11 jaar een relatie en kreeg ik vanmiddag een lief telefoontje van hem (we sliepen niet bij elkaar) daarover.

Ik zal vanavond mijn best doen op een lekkere maaltijd. En eigenlijk vieren we het meer vanaf 19 maart. Want dan heb ik ons huisje in Zeeland gereserveerd en zijn we een midweekje weg.



En we kunnen alvast het komend weekend iets meer partner gericht samen zijn. Want dochterlief logeert dan lekker bij mijn zusje. Dan gaan lief en ik weer eens ouderwets uitslapen (proberen dan) en samen (uit?) eten ofzo. Ik kan daar echt zo naar uit kijken dat meisje klein eventjes bij mijn zusje is! En tuurlijk is het dan fijn om haar daarna weer op te halen.



Fijne dag allemaal.

Hallo ladies,

Ik ben er nog, of eigenlijk weer! Ik was vorige week inderdaad een paar dagen weg. Het was heerlijk. Lekker rustig aan gedaan en genoten van het best lekkere weer en van elkaars gezelschap! Jammer wel om te merken dat ik niet fit ben, en dat dus ook meeneem op vakantie.



Ik lees regelmatig mee, maar omdat ik even weg was is het zo veel!!! Ik heb er eerlijk gezegd de puf nu niet voor. Dat is ook een tic van mij vrees ik: als ik reageer wil ik het goed doen, en anders maar even niet. Dus nu even niet.. maar dat kan zo omslaan, dus jullie lezen vast gauw weer meer van me.



Intiem jij hebt nog een paar daagjes weg voor de boeg!! Heerlijk hoor Zeeland..

Ik hoop dat het goed gaat met iedereen,



groetjes Robin

ey meiden...



ik log ook weer eens in na ffies afwezig te zijn geweest.... soms staat je koppie er gewoon niet naar...



anyway... hier ook weer even de nodige onrust gehad....

ik heb tegen mijn vriend gezegd nu... dat ik het niet belangrijk vind wat hij wel of niet doet of wat hij wel en niet heeft...

dat ik niet veel vraag.. behalve zijn aandacht en dat hij tijd voor me maakt... en ik geen geheim voor zijn dochter hoef te wezen.....

dat ik er ben als hij me geeft wat ik nodig heb.... en tot die tijd kies ik even voor mezelf....



ik trek het gewoon niet meer om me volledig aan te passen... raak er helemaal de weg van kwijt en cijfer mezelf er weer mee weg... en de laatste anderhalve week was weer ff lekker een drama....

maar goed.... ik ben er weer.

Hoop dat je geen spijt krijgt van deze beslissing. Ik zou me er zelf ook niet goed bij voelen als ik zijn dochter niet mócht leren kennen. Al is het maar als 'een vriendin', in plaats van 'mijn vriendin'.

intiem,





lees nog wel es mee hoor maar ja ik heb meer aan partner-ervaringen en dan die waarvan de man borderline heeft.

wie oh wie?

Heb je het topic 'partner heeft persoonlijkheidsstoornis' bij relaties wel eens opgezocht, Zeepaardje? Als je interesse heb probeer ik het wel te uppen. Er zijn schrijfsters waarvan de partner manisch depressief is, maar dacht dat er ook wel een borderliner tussen zat. Tis wel al een tijd niet meer ge-upt.

mamzelle,



bedankt. heb het zelf even proberen te uppen op relaties.

Succes. Ik hoop dat je reacties krijgt. Heb een goed jaar veel aan het forum gehad wat jouw vraag betreft.

Hoi allemaal,ben ik ook weer even. Mijn computer thuis heeft grote moeilijkheden (gehad?) en daardoor heb ik maar een aantal dagen in de week waarop ik 's avonds even achter de computer kan kruipen. Nooit verkeerd hoor, even zo'n detox programma. Want ongemerkt zit je al snel veel en vaak te forummen (en staat de afwas van gister nog op het aanrecht haha).Fijn Robin, dat je eht naar je zin hebt gehad.Wij gaan inderdaad nog, 19 maart wel te verstaan. Ik hoop dat het dan een beetje lekker weer is.Zeepaardje, ergens ergens moeten die topics toch wel bestaan?! Ik hoop dat je iets hebt aan het topic waar Mamzelle ook veel aan gehad heeft. Mamzelle, jij bent denk ik de enige die in zo'n zelfde situatie hebt gezeten als zeepaardje.Vlijtigliesje, ik hoop dat je een beetje rust vindt nu en dat je goeie beschermende stappen hebt ondernomen voor jezelf.Ik ben zelf afgelopen maandag begonnen met de opvoedingsondersteunende cursus van het GGZ en het komt geen dag te vroeg moet ik eerlijk zeggen. Ik lig veel met mezelf overhoop wat dat betreft en heb alweer een hoop tranen gelaten om mijn onvermogen een goede moeder te zijn op bepaalde momenten. Vannacht heb ik echt een flink potje liggen huilen, omdat ik met mezelf geconfronteerd werd op een manier die ik niet wil. En ik haat mezelf daarom.Met andere woorden, ik zal veel moeten terug koppelen naar de begeleiders, want nu is mijn tijd om er iets mee te kunnen doen. Maar ik heb het opvoedkundig een beetje zwaar zeg maar.Het gaat uberhaupt maar zo zo. Ik leef gevoelsmatig een beetje op het scherp van de snede.Komende donderdag gelukkig weer relatie therapie en volgende week weer 'normale' therapie. Ik ben er echt aan toe en ik hoop dat er met wat meer inzichten gewerkt kan worden. Ben dan ook benieuwd naar wat de relatiepeut te zeggen heeft nav de voorgaande keren.So, ik heb het echt kort proberen te houden. Ist gelukt?Kreeftje, ben je er nog meid?Fijne dag vandaag. Ik ga straks naar huis en dan komt de hulp en gaan we samen poetsen. Daarna naar het dagactiviteiten centrum lekker (van me af) schilderen.

quote:

Hoi allemaal,



ben ik ook weer even. Mijn computer thuis heeft grote moeilijkheden (gehad?) en daardoor heb ik maar een aantal dagen in de week waarop ik 's avonds even achter de computer kan kruipen. Nooit verkeerd hoor, even zo'n detox programma. Want ongemerkt zit je al snel veel en vaak te forummen (en staat de afwas van gister nog op het aanrecht haha).



Fijn Robin, dat je eht naar je zin hebt gehad.

Wij gaan inderdaad nog, 19 maart wel te verstaan. Ik hoop dat het dan een beetje lekker weer is.



Zeepaardje, ergens ergens moeten die topics toch wel bestaan?! Ik hoop dat je iets hebt aan het topic waar Mamzelle ook veel aan gehad heeft. Mamzelle, jij bent denk ik de enige die in zo'n zelfde situatie hebt gezeten als zeepaardje.



Vlijtigliesje, ik hoop dat je een beetje rust vindt nu en dat je goeie beschermende stappen hebt ondernomen voor jezelf.



Ik ben zelf afgelopen maandag begonnen met de opvoedingsondersteunende cursus van het GGZ en het komt geen dag te vroeg moet ik eerlijk zeggen. Ik lig veel met mezelf overhoop wat dat betreft en heb alweer een hoop tranen gelaten om mijn onvermogen een goede moeder te zijn op bepaalde momenten. Vannacht heb ik echt een flink potje liggen huilen, omdat ik met mezelf geconfronteerd werd op een manier die ik niet wil. En ik haat mezelf daarom.

Met andere woorden, ik zal veel moeten terug koppelen naar de begeleiders, want nu is mijn tijd om er iets mee te kunnen doen.

Maar ik heb het opvoedkundig een beetje zwaar zeg maar.

Het gaat uberhaupt maar zo zo. Ik leef gevoelsmatig een beetje op het scherp van de snede.



Komende donderdag gelukkig weer relatie therapie en volgende week weer 'normale' therapie. Ik ben er echt aan toe en ik hoop dat er met wat meer inzichten gewerkt kan worden. Ben dan ook benieuwd naar wat de relatiepeut te zeggen heeft nav de voorgaande keren.



So, ik heb het echt kort proberen te houden. Ist gelukt?



Kreeftje, ben je er nog meid?

Fijne dag vandaag. Ik ga straks naar huis en dan komt de hulp en gaan we samen poetsen. Daarna naar het dagactiviteiten centrum lekker (van me af) schilderen. Hoi daar.

Ik heb een nieuw topic geopend maar krijg vooral negatieve dingen te horen in de zin van (niet letterlijk) maar wat doe je jezelf en je kinderen aan. Ipv dat ik ervaringen hoor van iemand  en die wil delen met iemand die in een (soort)gelijke situatie verkeert.

Ik was vergeten dat die negatieve reacties ook veel bij het topic kwamen. Naarmate we er verder inzaten niet meer, af en toe, met flares. Ons topic is al halverwege vorig jaar overleden, omdat we allemaal eigenlijk wel klaar waren met schrijven. Het is dus ook niet meer op te halen via de zoekfunctie.



Hier gaat het juist wel rustig, eigenlijk, even goede tijden. Tuurlijk bijt ik nog wel af en toe maar dan gewoon als het nodig is, er wordt ook lekker geknuffeld etc. Bij GGZ kan ik nog lang niet terecht, pas 1 juni  Heb nu volgende week een afspraak met een eerstelijnspsychologe en hoop  dat ik met haar een eind op weg kan. Alleen de kosten: krijg maar zeven sessies vergoed en dan nog een beetje. Eigen bijdrage - mss terug van de sociale dienst, als dat niet doorgaat betaal ik het zelf maar dan kan ik maar één sessie per maand aan. Hoe is dat bij jullie ... betalen jullie eigen bijdrage? Of wordt alles vergoed?

quote:Ik was vergeten dat die negatieve reacties ook veel bij het topic kwamen. Naarmate we er verder inzaten niet meer, af en toe, met flares. Ons topic is al halverwege vorig jaar overleden, omdat we allemaal eigenlijk wel klaar waren met schrijven. Het is dus ook niet meer op te halen via de zoekfunctie. mamzelle ik weet van dit topic, deed zelf ook wel es mee (onder andere nick)



Hier gaat het juist wel rustig, eigenlijk, even goede tijden. Tuurlijk bijt ik nog wel af en toe maar dan gewoon als het nodig is, er wordt ook lekker geknuffeld etc. Bij GGZ kan ik nog lang niet terecht, pas 1 juni  Heb nu volgende week een afspraak met een eerstelijnspsychologe en hoop  dat ik met haar een eind op weg kan. Alleen de kosten: krijg maar zeven sessies vergoed en dan nog een beetje. Eigen bijdrage - mss terug van de sociale dienst, als dat niet doorgaat betaal ik het zelf maar dan kan ik maar één sessie per maand aan. Hoe is dat bij jullie ... betalen jullie eigen bijdrage? Of wordt alles vergoed?

hoi zeepaardje,

beetje gek dat je zulke reacties krijgt van anderen, terwijl ze zelf ook te maken hebben met een partner met een persoonlijkheidsstoornis oid :o?

Je zou dan toch verwachten dat het vizier wat meer open is.



Of kwam dat doordat je uitlegde wat de (voor jou vele?) moeilijkheden waren? Want volgens mij waren wij ook niet onverdeeld begripvol tav je partner (vooral de manier waarop hij zijn ongenoegen en onvermogen uitte). Maar goed, het forum is er voor jou en om jou te helpen om te gaan met de bestaande situatie. Dus dan heb je niks aan alleen maar negatieve respons...



Mamzelle,

mijn medische kosten voor wat betreft mijn GGZ hulpverlening worden volgens mij allemaal betaald uit de AWBZ (heet het nog zo?) en de RIBW (dagactiviteitencentrum) volgens mij ook.

Maar voordat ik in dat traject zat, heb ik kosten gemaakt aan een psycholoog en later een haptopeut. Deze betaalde ik eerst zelf, maar toen bleek dat ik bij lange na niet genoeg had aan de standaard 9 sessies, heb ik met een verklaring van huisarts en haptopeut enzo. bij de sociale dienst (afd. inkomensondersteuning) een vergoeding gekregen.

Dit moet wel getoetst worden door een onafhankelijk toetsingsorgaan (RIO) en als zij dit goedkeuren, dan sta je sterk.



Balen joh dat het nog zo lang duurt! Wel fijn dat het thuis met je jongens wel stabiel gaat.

Vriend en ik hebben het gisteren en vandaag gehad om toch misschien maar aan te kaarten om iets (maar wat?) van medicatie te gebruiken. Het gaat momenteel niet zo lekker en kan er moeilijk mee omgaan richting dochter . Ik weet het nu zo even niet.

Nou ja, en in een minuut is het gedaan met de rust.

Ex besloot dat hij recht had om bij mij te komen of ik dat goedvond of niet en dan ook nog zeggen dat ik mijn bek moest dichthouden. Politie erbij geroepen, voor het eerst, hij is nu even opgeborgen, maar morgen ben ik weer bang.

Bah, hoe lang zal ik nog achterom moeten kijken.

he gatver mamzelle, wat vervelend joh!Ik hoop dat je lekker slaap vannacht.Tis misschien een beetje raar gezegd, maar ik herken mezelf niet echt in het gedrag van jullie (ex) mannen. De mate van agressie vind ik toch wel erg hoog hoor.OK, ik heb dan wel geen volledige borderline, dus misschien mag ik niet voor mjn beurt spreken? Maar het valt me wel op. Ik lees het nl. ook niet terug bij de andere meiden hier.Onvoorspelbaar of erg emotioneel, stemmig, erg boos en onredelijk en dat soort dingen, tja dat wel.Maar wat je noemt wat de woorden waren van je ex...dat zie ik mezelf echt niet zo zeggen. Toch wel typisch dat jullie mannen dan zo sterk (op deze manier) afreageren. Dat is echt niet in de haak en dat zouden ze zelf ook wel moeten beseffen.Niet dat ik het dan meer in de haak vind om erg onredelijk te zijn, want dat vind ik niet. Maar het voelt wel als een andere orde van grootte in vergelijking met (verbaal) geweld.Mamzelle, nog eventjes een vraagje aan jou:wat was nu ook alweer de medicatie die jij gebruikt? Ik (en vooral vriend) ben nu toch aan het twijfelen of er niet iets (al dan niet tijdelijk) door mij uitgeprobeerd moet worden om mijn heftige (negatieve) emoties onder controle te kunnen houden en die het liefst niet zo sterk meer te voelen. Ik ben echt veel met mezelf aan het worstelen weer.En dan ook het liefst met zo min mogelijk (dikmakende) bijwerkingen...

Ik gebruik Dipiperon, in een lichte dosis. Bijwerkingen heeft het wel, zoals alle medicatie die met de psyche te maken heeft. Ik was al aangekomen voordat ik ermee begon, heb nu het gevoel dat ik dikke enkels heb maar op zich is er qua gewicht niets bijgekomen. Hoofdpijn als ik de doses verhoog, ik zit nu op 15 druppels ... en als er niets raars aan de hand is lijkt dat toch voldoende, met therapie/wegloopstrategiëen erbij.



Heel slecht geslapen, en zit nu niet lekker in mijn eigen huis ... was te verwachten.



Het klopt dat de agressie -vaak?- het grootste probleem is bij een man met borderline ... komt er deels uit voort denk ik, controle houden, niet aangevallen worden, aanval is de beste verdediging. Maar bij een man is een aanval al snel intimiderend voor een vrouw, andersom niet.

quote:

Ik gebruik Dipiperon, in een lichte dosis. Bijwerkingen heeft het wel, zoals alle medicatie die met de psyche te maken heeft. Ik was al aangekomen voordat ik ermee begon, heb nu het gevoel dat ik dikke enkels heb maar op zich is er qua gewicht niets bijgekomen. Hoofdpijn als ik de doses verhoog, ik zit nu op 15 druppels ... en als er niets raars aan de hand is lijkt dat toch voldoende, met therapie/wegloopstrategiëen erbij.



Heel slecht geslapen, en zit nu niet lekker in mijn eigen huis ... was te verwachten.



Het klopt dat de agressie -vaak?- het grootste probleem is bij een man met borderline ... komt er deels uit voort denk ik, controle houden, niet aangevallen worden, aanval is de beste verdediging. Maar bij een man is een aanval al snel intimiderend voor een vrouw, andersom niet. dat lijkt er inderdaad op. Sterker nog op zo'n  moment wordt er beslist geen rekening gehouden met wat er uitgekraamd wordt.

Intiem, de medicatie haalt bij mij de 'scherpe randjes' er wel wat af. Je zou het een kans kunnen geven.. Ik gebruik Cymbalta. Dat is een modern (redelijk nieuw) antidepressiva, mét gebruikelijke bijwerkingen, maar gewichtstoename hoort daar bij deze niet bij.. Erg fijn. Ook bij prozac is dat niet zo. Het is per persoon natuurlijk verschillend, maar gewichtstoename zie je volgens mij vnl. bij klassieke AD.



Mamzelle, ik kan me voorstellen dat je nu niet lekker zit in je eigen huis! Wat een agressie inderdaad. Het klopt dat bij borderline mannen hun woede vaak naar buiten richten en vrouwen geneigd zijn de agressie meer op zichzelf te richten, maar daar heb jij nu natuurlijk niets aan!! Logisch joh, dat je van slag bent (en de kids misschien ook?). Sterkte.

hoi mamzelle en robin,haalt de medicatie (naast vervlakking) jullie positieve gevoel ook weg? Want ik zou het heel erg jammer vinden als ik mijn leuke momentjes niet meer zou hebben. Dan zou het alleen maar zo'n grijze boel worden. Ik heb lang moeten wachten op leuke momentjes op een redelijk stabiele basis, dus zal die niet graag weggeven...Maar ik moet toch echt wat geloof ik. Heb nu weer even echt zo'n moment waarop ik niet goed weet welke kant ik met mezelf aanmoet en voel me boos, verdrietig, teleurgesteld, gespannen (ja hoor, koppijn, waarom ook niet?), gestressed, onrustig en ik heb mijn adem weer erg hoog zitten.Ben boos op therapie, omdat ik me nu even waardeloos geholpen voel. Ik wil gvd gewoon wat meer input, ze doen hun best maar om uit te zoeken waar ik last van heb. Dat geaai en gepap ben ik zat (oh zo). De relatietherapie vond ik waardeloos vooral. Eerst vanochtend een telefoontje (voicemail) dat het niet doorging (geen reden, geen excuus, niks) en dat hij ons over twee weken wel weer zag. Ik had nogal behoefte aan die therapie nav de vorige keer en bovendien zijn we over 2 weken een midweekje weg, dus dat wordt dan over een dikke maand.Ik baalde, want hij had nogal wat (weer) bij me losgemaakt de vorige keer en ik wilde graag wat duidelijkheid van hem (hij zou nl. een teamoverleg hebben over mijn functioneren) en ik wilde ook wat meer lessen voor mijn lief (mamzelle had die vraag getriggerd), want ik had het gevoel dat het erg over mij en mijn problemen ging en niet over wat lief voor aandeel in onze relatie heeft.Om een lang verhaal kort te maken, uiteindelijk mochten we toch nog voor een turbosessie langskomen en viel er niks meer te zeggen over mijn functioneren (voor mij dus geen duidelijkheid, noch richting, noch wat dan ook) en kwam het bijna op mij over alsof vriend doodnormaal was en er niet echt wat van mij te verwachten of te eisen viel op dat vlak naar vriend toe. Het gegeven dat vriend zelf ook supertemperamentvol is werd bijna afgedaan als een mannending en da' s normaal, dus daar moet je niet aan willen sleutelen....was behoorlijk pissig en ben nogal geirriteerd weggegaan.Ze zakken d'r maar in, stelletje ##@%TSorry, moest effe frusten hoor.Ga maar even wat tv kijken nog voor het slapen ipv moeilijke dingen opschrijven. Ontspand misschien.trusten

Hoi Intiem,



Ik heb nul ervaring met relatietherapie maar wel flink balen als je het gevoel hebt dat je in je eentje tegenover twee personen staat. Heeft hij het ook gehad over dat jouw vriend wel degelijk zal moeten accepteren dat jij ook gewoon jij bent? Uiteindelijk zal de therapie moeten gaan, denk ik, over accepteren dat jullie nu eenmaal zijn hoe je bent, en dan leren communiceren met elkaar. Probeer die grote lijn voor ogen te houden, dat is de enige tip die ik je van hieruit kan geven.



Wat betreft vervlakking: ik ben van nature eerder negatief dan positief. Ik geniet wel van kleine dingetjes zoals een knuffeltje, een vogeltje dat fluit, mijn huis dat thuis voelt, maar echt uitgelaten ben ik vrijwel nooit, of alleen wanneer anderen mij aansteken. Ik zie geen verschillen hierin als gevolg van de medicatie ... had wel ergens het gevoel alsof ik wat meer in mineur ging, maar weet niet of ik dat echt kan wijten aan de medicatie. Ik vind de verschillen met toen ik geen medicatie gebruikte in elk geval minimaal.

mamzelle,hoe is het nu met je? Want je ex zal denk ik weer op vrije voeten staan en ik hoop dat hij je even met rust laat. Dat het afkoelen hem ook heeft doen inzien dat hij wel erg fel reageerde. Maar misschien is hij nu juist pissed omdat de politie erbij gehaald is? Ik hoop iig dat het lekker rustig is en blijft.Als je eigenlijk niet echt veel positiefs merkt aan de medicatie (maar zelfs iets meer in minuer bent geraakt), waarom of hoe lang ga je er dan mee door? Wat of waarom is voor jou een punt dat je het niet meer wil uitproberen?Qua relatietherapie: ik ben het in principe eens dat je iemand niet moet willen veranderen. Dat is een algehele stelling en het lijkt wel een taboe te zjn als je dat wel zou willen. Maar persoonlijk ben ik erg van het onderscheiden tussen gedrag en gevoel. Ik vind dat je de kern van iemand niet moet willen veranderen. Maar ik vind dat ieder mens in gedrag heel veel te leren heeft (incl. mezelf) en daarom zal ik nooit snel stellen dat ik nu eenmaal ben wie ik ben. Ik ben nl. ook gevormd en ik weet dat ik (mensen in het algemeen?) best 'maakbaar' zijn. Misschien een beetje onhandig geformuleerd, maar zo voelt het voor mezefl wel. Ik ben altijd aan het proberen een betere versie van mezelf te worden, voor mezelf en mijn omgeving. En ik vind dat ik dat tot op bepaalde hoogte ook van mijn omgeving mag vragen.Duidelijker gezegd: mijn vriend heeft een pittig temperament (vind ik leuk, dus zou ik niks aan willen veranderen). Maar mjn vriend heeft ook de neiging om erg open en eerlijk te zjn in hoe hij zich voelt. Hij heeft geen gene om klote buien te demonstreren en als hij chaggie is, is hij van mening dat hij dat niet hoeft te verbergen. An sich begrijp ik zijn gedachtengang. Maarrrrrr...vriend is best snel gefrustreerd over vanalles en nog wat en is vaker wel dan niet ergens geirriteerd over. Dat betekend concreto voor mij (in al mijn gevoeligheid daarvoor, want natuurlijk ligt het probleem ook bij mezelf) dat ik erg veel lst heb van zijn buien. Zijn gemopper, zijn geblaas, zijn bokkige gedrag, zijn ontstemde stemming. Vroeger was het veel erger en ik heb toen gevraagd meer rekening met mij te houden.Dit doet hij nu al veel beter, maar ik blijf last houden. Ik zou willen dat mijn vriend relatietherapie aangrijpt om te onderzoeken waarom hij zich zo vaak voelt en op welke wijze hij kan bijdragen dat hij/ik er minder last van heeft.Persoonlijk vind ik dat ik dan niet teveel vraag. Ik vraag wel iets moeilijks, maar niet iets onwenselijks is mijn mening.Qua stemming denk ik dat ik van nature best wel een vrolijk iemand ben, hoe slecht ik dat ook kan onderbouwen. Het is meer een gevoel dat ik heb over mijn natuur. An sich heb ik niet veel reden m dat te denken met al mijn problemen en dysthyme stemmingsstoornis, etc. Maar als ik terudenk aan mijn eufore perioden, dan zit er zeker periodiek een heppie persoon in mij verscholen die het gevoel heeft dat ze de wereld aankan. Een deel van mijn stemmingsproblemen zal 'm dan ook liggen in het feit dat ik niet ben wie ik soms denk te, of zou willen zijn.Ik kan dus wel bij momenten genieten en lachen en plezier hebben (waarom het ene moment wel en het andere niet snap ik ook niet) en ik zou het echt niet meer willen missen! Maar ik zou het wel fijn vinden als het leven voor mij niet zo zwaar zou aanvoelen, vooral tussen de up-momenten in...(die nu erg ver te zoeken zijn)

quote:

mamzelle,

hoe is het nu met je? Want je ex zal denk ik weer op vrije voeten staan en ik hoop dat hij je even met rust laat. Dat het afkoelen hem ook heeft doen inzien dat hij wel erg fel reageerde. Maar misschien is hij nu juist pissed omdat de politie erbij gehaald is? Ik hoop iig dat het lekker rustig is en blijft.



Als je eigenlijk niet echt veel positiefs merkt aan de medicatie (maar zelfs iets meer in minuer bent geraakt), waarom of hoe lang ga je er dan mee door? Wat of waarom is voor jou een punt dat je het niet meer wil uitproberen?



Qua relatietherapie: ik ben het in principe eens dat je iemand niet moet willen veranderen. Dat is een algehele stelling en het lijkt wel een taboe te zjn als je dat wel zou willen. Maar persoonlijk ben ik erg van het onderscheiden tussen gedrag en gevoel. Ik vind dat je de kern van iemand niet moet willen veranderen. Maar ik vind dat ieder mens in gedrag heel veel te leren heeft (incl. mezelf) en daarom zal ik nooit snel stellen dat ik nu eenmaal ben wie ik ben. Ik ben nl. ook gevormd en ik weet dat ik (mensen in het algemeen?) best 'maakbaar' zijn. Misschien een beetje onhandig geformuleerd, maar zo voelt het voor mezefl wel. Ik ben altijd aan het proberen een betere versie van mezelf te worden, voor mezelf en mijn omgeving. En ik vind dat ik dat tot op bepaalde hoogte ook van mijn omgeving mag vragen.



Duidelijker gezegd: mijn vriend heeft een pittig temperament (vind ik leuk, dus zou ik niks aan willen veranderen). Maar mjn vriend heeft ook de neiging om erg open en eerlijk te zjn in hoe hij zich voelt. Hij heeft geen gene om klote buien te demonstreren en als hij chaggie is, is hij van mening dat hij dat niet hoeft te verbergen. An sich begrijp ik zijn gedachtengang. Maarrrrrr...vriend is best snel gefrustreerd over vanalles en nog wat en is vaker wel dan niet ergens geirriteerd over. Dat betekend concreto voor mij (in al mijn gevoeligheid daarvoor, want natuurlijk ligt het probleem ook bij mezelf) dat ik erg veel lst heb van zijn buien. Zijn gemopper, zijn geblaas, zijn bokkige gedrag, zijn ontstemde stemming. Vroeger was het veel erger en ik heb toen gevraagd meer rekening met mij te houden.

Dit doet hij nu al veel beter, maar ik blijf last houden. Ik zou willen dat mijn vriend relatietherapie aangrijpt om te onderzoeken waarom hij zich zo vaak voelt en op welke wijze hij kan bijdragen dat hij/ik er minder last van heeft.



Persoonlijk vind ik dat ik dan niet teveel vraag. Ik vraag wel iets moeilijks, maar niet iets onwenselijks is mijn mening.



Qua stemming denk ik dat ik van nature best wel een vrolijk iemand ben, hoe slecht ik dat ook kan onderbouwen. Het is meer een gevoel dat ik heb over mijn natuur. An sich heb ik niet veel reden m dat te denken met al mijn problemen en dysthyme stemmingsstoornis, etc.

Maar als ik terudenk aan mijn eufore perioden, dan zit er zeker periodiek een heppie persoon in mij verscholen die het gevoel heeft dat ze de wereld aankan. Een deel van mijn stemmingsproblemen zal 'm dan ook liggen in het feit dat ik niet ben wie ik soms denk te, of zou willen zijn.

Ik kan dus wel bij momenten genieten en lachen en plezier hebben (waarom het ene moment wel en het andere niet snap ik ook niet) en ik zou het echt niet meer willen missen!

Maar ik zou het wel fijn vinden als het leven voor mij niet zo zwaar zou aanvoelen, vooral tussen de up-momenten in...(die nu erg ver te zoeken zijn)



Misschien heb ik een geluk bij een ongeluk: mijn ex heeft ontzettend last van schaamte. Mogelijk zal hij zich niet meer durven vertonen bij het huis waar de buren hebben gezien dat hij werd afgevoerd door de politie. Ik hoop het.



De medicatie levert mij per saldo dus wel wat op, dat ik niet durf te stoppen. Ik vlieg niet meer op bij élk tegenvallertje, voel ook een moment waarop ik de rem op mijn gedrag zou kunnen zetten, zeker als er fysieke afstand is tussen mij en de kinderen. Voelde me van de week ook echt happy.



Wat jou betreft zou ik voorstellen: maak er een project van. Zorg dat je eerst goed weet hoe je omstandigheden nú zijn, door een soort akkefietjes-dagboekje bij te houden. Voor een maand of twee, of zolang als je nodig hebt om goede dagen en slechte dagen te kunnen onderscheiden, en hoe vaak die voorkomen in een maand.

Dan: begin de medicatie, en geef die drie maanden tijd. Dat is ruim genoeg om over de inwerktijd heen te komen en ook te hebben gevoeld hoe je met medicatie in je leven staat. Doorgaan met het akkefietjesdagboekje zodat je heel concreet kunt zien wat de effecten van de medicatie zijn.

Op die manier hou je zelf controle over wel of niet medicatie, en krijg je ook inzicht in wat het voor je doet. En van bijwerkingen heb je op zo korte termijn nog niet zo'n last, denk ik.



Over gedrag/gevoel: ik vind dit een heel moeilijke zaak. Heb duizenden ruzies achter de rug met mijn ex over gewenst gedrag ... en dan kwam toch altijd het conflict van 'nou, jij doet anders ook niks aan je eigen gedrag' over en weer. Juist op het gebied van gedrag kun je wel wensen uitspreken, maar geen verwachtingen, moet je eigenlijk ervan uitgaan dat je geliefde doet wat hij/zij kan om jouw leven zo draaglijk mogelijk te houden, en daarbuiten kán hij het gewoon niet opbrengen, moet zichzelf ontkennen om te komen tot dat gewenste gedrag. Jij zal/wil alles doen wat in je vermogen ligt om te zorgen dat je omgeving geen last heeft van jou ... maar het lukt niet, niet altijd. Datzelfde geldt voor hem, denk ik. Dan ga je misschien meten of jij je meer inzet, of dat hij zich er makkelijk vanaf maakt, maar dat valt uiteindelijk niet te meten.

Concreet: je kunt wel van hem verwachten dat hij niet tegen jou bokt en blaast, maar je kunt niet van hem verwachten dat hij zich niet bokkig of gefrustreerd voelt. Een boksbal op zolder zou mss voor jullie allebei wel een oplossing kunnen zijn?



Wat je stemming betreft: ik denk dat er echt winst voor je te behalen valt mbv medicatie. Niet op grond van mijn eigen ervaring, wel op grond van de verhalen die ik hoor van anderen. Wat heb je te verliezen door het te proberen. Antidepressiva worden niet voor niets als onderhoudsmedicatie bij borderline gegeven, echt niet alleen aan zwaar depressieve cliënten.