Psyche
alle pijlers
medicatie bij borderline?
vrijdag 9 maart 2007 om 21:28
quote:
Misschien heb ik een geluk bij een ongeluk: mijn ex heeft ontzettend last van schaamte. Mogelijk zal hij zich niet meer durven vertonen bij het huis waar de buren hebben gezien dat hij werd afgevoerd door de politie. Ik hoop het.
De medicatie levert mij per saldo dus wel wat op, dat ik niet durf te stoppen. Ik vlieg niet meer op bij élk tegenvallertje, voel ook een moment waarop ik de rem op mijn gedrag zou kunnen zetten, zeker als er fysieke afstand is tussen mij en de kinderen. Voelde me van de week ook echt happy.
Wat jou betreft zou ik voorstellen: maak er een project van. Zorg dat je eerst goed weet hoe je omstandigheden nú zijn, door een soort akkefietjes-dagboekje bij te houden. Voor een maand of twee, of zolang als je nodig hebt om goede dagen en slechte dagen te kunnen onderscheiden, en hoe vaak die voorkomen in een maand.
Dan: begin de medicatie, en geef die drie maanden tijd. Dat is ruim genoeg om over de inwerktijd heen te komen en ook te hebben gevoeld hoe je met medicatie in je leven staat. Doorgaan met het akkefietjesdagboekje zodat je heel concreet kunt zien wat de effecten van de medicatie zijn.
Op die manier hou je zelf controle over wel of niet medicatie, en krijg je ook inzicht in wat het voor je doet. En van bijwerkingen heb je op zo korte termijn nog niet zo'n last, denk ik.
Over gedrag/gevoel: ik vind dit een heel moeilijke zaak. Heb duizenden ruzies achter de rug met mijn ex over gewenst gedrag ... en dan kwam toch altijd het conflict van 'nou, jij doet anders ook niks aan je eigen gedrag' over en weer. Juist op het gebied van gedrag kun je wel wensen uitspreken, maar geen verwachtingen, moet je eigenlijk ervan uitgaan dat je geliefde doet wat hij/zij kan om jouw leven zo draaglijk mogelijk te houden, en daarbuiten kán hij het gewoon niet opbrengen, moet zichzelf ontkennen om te komen tot dat gewenste gedrag. Jij zal/wil alles doen wat in je vermogen ligt om te zorgen dat je omgeving geen last heeft van jou ... maar het lukt niet, niet altijd. Datzelfde geldt voor hem, denk ik. Dan ga je misschien meten of jij je meer inzet, of dat hij zich er makkelijk vanaf maakt, maar dat valt uiteindelijk niet te meten.
Concreet: je kunt wel van hem verwachten dat hij niet tegen jou bokt en blaast, maar je kunt niet van hem verwachten dat hij zich niet bokkig of gefrustreerd voelt. Een boksbal op zolder zou mss voor jullie allebei wel een oplossing kunnen zijn?
Wat je stemming betreft: ik denk dat er echt winst voor je te behalen valt mbv medicatie. Niet op grond van mijn eigen ervaring, wel op grond van de verhalen die ik hoor van anderen. Wat heb je te verliezen door het te proberen. Antidepressiva worden niet voor niets als onderhoudsmedicatie bij borderline gegeven, echt niet alleen aan zwaar depressieve cliënten.
jee, wat een fijne tips trouwens!
Gelukkig dat je ex in deze situatie last heeft van schaamte. Betekend dat er met z'n decorum niks mis is.
Je hebt gelijk als het gaat om dingen willen veranderen. Vind het een erg moeilijk onderwerp waar niet echt een lijn in te trekken valt. Zo van "tot hier is ok en daarna niet meer". Het blijft een aftasten en balanseren.
Boksbal zou een goed idee zijn. Heb helaas geen zolder en verder weinig ruimte. Letterlijke afstand nemen tot elkaar werkt voor mij iig bevrijdend. Misschien een beetje dezelfde werking als bij Vlijtigliesje?
Ik vind het een mega goeie tip van dat akkefieten lijstje. Ben er gelijk mee begonnen en dat werkt denk ik erg inzichtelijk. Heb nu al een score van elke dag wat (ellende). Maar misschien dat ik de voorvallen op deze manier ook wat beter kan koppelen aan bepaalde dingen. Maar dan zal ik het echt een langere tijd moeten doen.
Ik denk dat ik beter mijn klapper van dagbehandeling weer uit de kast kan trekken en daar mijn OMA
lijsten weer kan gaan invullen. Dit zijn Ochtend Middag en Avond lijsten, waarbij je opschrijft wat je doet, dnekt en voelt. Deze maken je leven erg inzichtelijk en dan kun je ook makkelijk zien en onthouden wat er allemaal is voorgevallen en vaak ook wel een beetje waardoor.
Hierdoor kun je dan weer makkelijker actie ondernemen. Het is een soort wekelijkse zelfevaluatie...
ik zal mijn akkefietjes in OMA zetten:D
Volgende week heb ik een gesprek met de peut en dan zal ik zeker weten aangeven dat ik medicatie wil bespreken. Dan heb ik waarschijnlijk een gesprek met een psychiater nodig om te bepraten of en wat er nodig zal zijn. Dat van die moderne AD zal ik dan zeker noemen. Ik ben er huiverig voor, maar als jii/jullie merken dat het jezelf wat beter in balans houdt, dan is dat zeker de moeite waard. Ik moet mijn verzet maar eens overboord gooien...
Tis toch een beetje stilletjes...gaat het goed met de andere meiden? Mis jullie O+
Misschien heb ik een geluk bij een ongeluk: mijn ex heeft ontzettend last van schaamte. Mogelijk zal hij zich niet meer durven vertonen bij het huis waar de buren hebben gezien dat hij werd afgevoerd door de politie. Ik hoop het.
De medicatie levert mij per saldo dus wel wat op, dat ik niet durf te stoppen. Ik vlieg niet meer op bij élk tegenvallertje, voel ook een moment waarop ik de rem op mijn gedrag zou kunnen zetten, zeker als er fysieke afstand is tussen mij en de kinderen. Voelde me van de week ook echt happy.
Wat jou betreft zou ik voorstellen: maak er een project van. Zorg dat je eerst goed weet hoe je omstandigheden nú zijn, door een soort akkefietjes-dagboekje bij te houden. Voor een maand of twee, of zolang als je nodig hebt om goede dagen en slechte dagen te kunnen onderscheiden, en hoe vaak die voorkomen in een maand.
Dan: begin de medicatie, en geef die drie maanden tijd. Dat is ruim genoeg om over de inwerktijd heen te komen en ook te hebben gevoeld hoe je met medicatie in je leven staat. Doorgaan met het akkefietjesdagboekje zodat je heel concreet kunt zien wat de effecten van de medicatie zijn.
Op die manier hou je zelf controle over wel of niet medicatie, en krijg je ook inzicht in wat het voor je doet. En van bijwerkingen heb je op zo korte termijn nog niet zo'n last, denk ik.
Over gedrag/gevoel: ik vind dit een heel moeilijke zaak. Heb duizenden ruzies achter de rug met mijn ex over gewenst gedrag ... en dan kwam toch altijd het conflict van 'nou, jij doet anders ook niks aan je eigen gedrag' over en weer. Juist op het gebied van gedrag kun je wel wensen uitspreken, maar geen verwachtingen, moet je eigenlijk ervan uitgaan dat je geliefde doet wat hij/zij kan om jouw leven zo draaglijk mogelijk te houden, en daarbuiten kán hij het gewoon niet opbrengen, moet zichzelf ontkennen om te komen tot dat gewenste gedrag. Jij zal/wil alles doen wat in je vermogen ligt om te zorgen dat je omgeving geen last heeft van jou ... maar het lukt niet, niet altijd. Datzelfde geldt voor hem, denk ik. Dan ga je misschien meten of jij je meer inzet, of dat hij zich er makkelijk vanaf maakt, maar dat valt uiteindelijk niet te meten.
Concreet: je kunt wel van hem verwachten dat hij niet tegen jou bokt en blaast, maar je kunt niet van hem verwachten dat hij zich niet bokkig of gefrustreerd voelt. Een boksbal op zolder zou mss voor jullie allebei wel een oplossing kunnen zijn?
Wat je stemming betreft: ik denk dat er echt winst voor je te behalen valt mbv medicatie. Niet op grond van mijn eigen ervaring, wel op grond van de verhalen die ik hoor van anderen. Wat heb je te verliezen door het te proberen. Antidepressiva worden niet voor niets als onderhoudsmedicatie bij borderline gegeven, echt niet alleen aan zwaar depressieve cliënten.
jee, wat een fijne tips trouwens!
Gelukkig dat je ex in deze situatie last heeft van schaamte. Betekend dat er met z'n decorum niks mis is.
Je hebt gelijk als het gaat om dingen willen veranderen. Vind het een erg moeilijk onderwerp waar niet echt een lijn in te trekken valt. Zo van "tot hier is ok en daarna niet meer". Het blijft een aftasten en balanseren.
Boksbal zou een goed idee zijn. Heb helaas geen zolder en verder weinig ruimte. Letterlijke afstand nemen tot elkaar werkt voor mij iig bevrijdend. Misschien een beetje dezelfde werking als bij Vlijtigliesje?
Ik vind het een mega goeie tip van dat akkefieten lijstje. Ben er gelijk mee begonnen en dat werkt denk ik erg inzichtelijk. Heb nu al een score van elke dag wat (ellende). Maar misschien dat ik de voorvallen op deze manier ook wat beter kan koppelen aan bepaalde dingen. Maar dan zal ik het echt een langere tijd moeten doen.
Ik denk dat ik beter mijn klapper van dagbehandeling weer uit de kast kan trekken en daar mijn OMA
lijsten weer kan gaan invullen. Dit zijn Ochtend Middag en Avond lijsten, waarbij je opschrijft wat je doet, dnekt en voelt. Deze maken je leven erg inzichtelijk en dan kun je ook makkelijk zien en onthouden wat er allemaal is voorgevallen en vaak ook wel een beetje waardoor.Hierdoor kun je dan weer makkelijker actie ondernemen. Het is een soort wekelijkse zelfevaluatie...
ik zal mijn akkefietjes in OMA zetten:D
Volgende week heb ik een gesprek met de peut en dan zal ik zeker weten aangeven dat ik medicatie wil bespreken. Dan heb ik waarschijnlijk een gesprek met een psychiater nodig om te bepraten of en wat er nodig zal zijn. Dat van die moderne AD zal ik dan zeker noemen. Ik ben er huiverig voor, maar als jii/jullie merken dat het jezelf wat beter in balans houdt, dan is dat zeker de moeite waard. Ik moet mijn verzet maar eens overboord gooien...
Tis toch een beetje stilletjes...gaat het goed met de andere meiden? Mis jullie O+
zondag 11 maart 2007 om 21:51
Hoi meiden,even een update. Ik hoor zo weinig van jullie, gaat het wel goed? Ook als het niet zo fijn gaat, kan het ook fijn zijn om even na je af te schrijven. Reageren op anderen hoeft echt helemaal niet!Maar goed, ik heb het dan maar weer over mezelf.Vandaag echt een klote dag gehad, die ik het liefst voor altijd wil deleten.Vriend en ik hebben zo'n erge ruzie gehad, dat we op de snelweg allebei zo opgefokt waren, dat de "wil" het stuur om te gooien erg in de lucht hing. Tis maar goed dat je op zo'n moment nog ergens wat grijze massa hebt werken...maar bedroevend is het wel en ik ben echt vrij radeloos lamgeslagen. Radeloos en lamgeslagen, ik weet niet of het een combinatie is, maar ik weet serieus niet wat we moeten.Vriend wil het positief zien en ik kan het gewoon niet. Ik heb geen vertrouwen in relatietherapie, want ik het niet het idee dat de peut beseft hoe 'groot' ons probleem is. Ik ben echt erg aan het piekeren en heb mijn hoop gericht op medicatie. Hopelijk is dat een probleem oplosser aan mijn kant.Maar eigenlijk vind ik dat vriend voor zichzelf ook in therapie moet gaan. Maar dat wil hij niet. De combinatie van ons samen is momenteel zo zelfdestructief en we begrijpen het zelf ook allemaal niet meer.Dit is toch niet normaal???? De enige wijze waarop we elkaar nog kunnen tolereren en het gezellig hebben samen, is als we absoluut niet samenwonen en elkaar dan ook nog eens minstens 2 nachten per week niet zien.Kortom, we hebben al 11 jaar een relatie en een kind, maar moeten om te overleven allebei een eigen huis hebben en nachten een break hebben van elkaar. Anders hebben we doorlopend ruzie die zo hoog oploopt dat we elkaar wel wat aan zouden willen doen. Ik wil onze rustige fijne relatie terug (we hebben het wel ooit gekund, dus waarom nu niet meer)!Sorry meiden, dat het nu zo'n drama is hier. Ook niet echt gezellig. Maar ik begin een beetje radeloos te worden. Iemand zal ons toch wel kunnen helpen???Ik ben moe, vriend ligt al op bed. Ik duik er ook maar in.
zondag 11 maart 2007 om 21:59
En bovenop alles gaat het ons dochtertje natuurlijk ook niet in de koude kleren zitten. Ik heb het idee dat ze dwarser en moeilijker is, wat natuurlijk ergens ook wel hoort bij haar leeftijd. Maar zo slaapt ze afgelopen twee weken weer heel slecht en onrustig in:na half uurtje wakker worden en huilen en dan moet ze getroost worden. Dan slaapt ze weer een half uurtje en wordt ze weer wakker en moet ze weer getroost en dit kan wel 4 a 5 keer gebeuren op een avond voordat we zelf gaan slapen. Ook 's nachts moeten wij er nu gemiddeld elke nacht wel 1 of 2 keer uit en dat is voor haar doen echt niet normaal. Ze is altijd een erg goeie slaper (even afkloppen). Ligt dit nu aan ons en de ruzies? Ze krijgt het heus wel mee, dat kan niet anders door al dat geschreeuw. Ze is dan ook erg druk als we staan te ruzieen en zoekt op dat moment echt een beetje grenzen op om ons af te leiden denk ik.Gelukkig heb ik morgenochtend mijn 2e sessie opvoedingsondersteuning, waar ik met mijn vragen direct terecht kan. Want ik maak me wel een beetje zorgen.Enerzijds heb ik bijna zoiets van 'we moeten maar even een grote time out nemen, ook voo dochterlief'. Maar anderzijds weet ik dat dat welliswaar tijdelijk rust geeft, maar ook niks oplost in onze relatie. We kunnen dan niks van onze opdrachten met elkaar oefenen, want we komen elkaar geeneens tegen.Pfffff, hoe moeten we er dan ooit wel uitkomen??
dinsdag 13 maart 2007 om 17:54
Ik ben er. Gisterenavond met de kinders gaan slapen, en overdag probeer ik niet al te veel achter de computer te kruipen, dus had je verhaal wel gelezen maar niet geregistreerd.
Heb je nog redelijk intensief contact met een 'eigen' therapeut? Zou het je lukken om samen met haar duidelijk te krijgen of je relatieproblemen uitsluitend aan jouw borderline te wijten zijn, of dat hij daar wel degelijk ook een aandeel in heeft, zoals je zelf aanvoelt. Dus gewoon even je gevoel controleren bij iemand die daarvoor is opgeleid.
Dat je bijna gevaarlijk doet op straat lijkt me echt wel een goed moment om weer eens aan de bel te trekken. Ik snap best dat je doodmoe bent van al die hulpverlening, maar als het je echt niet lukt op eigen kracht, om wat voor reden dan ook, moet je wel, wat intensiever contact met een eigen therapeute, bedoel ik dan.
Ik ben zelf aan het experimenteren geslagen met de medicatie. Huisarts staat me toe om depakine te proberen, en ik vind dat ik dat geprobeerd moet hebben omdat ik ook migraine heb en gelegenheidsinsults gehad ... vraag me dus af of mijn probleem aan de 'epileptische' kant zit.
Tuurlijk ben ik bang dat ik alles wat ik heb opgebouwd met Dipiperon weer kwijtraak, nou ja, ik kan er altijd naar terug als ik verschil merk.
Morgen eerste gesprek met eerstelijnspsychologe. Baal er behoorlijk van dat de angst voor mijn ex, het hele probleem ex, nu weer zo opspeelt. Ik wil mijn eigen problemen aanvatten maar eigenlijk op dit moment voel ik die exproblemen heftiger.
Heb je nog redelijk intensief contact met een 'eigen' therapeut? Zou het je lukken om samen met haar duidelijk te krijgen of je relatieproblemen uitsluitend aan jouw borderline te wijten zijn, of dat hij daar wel degelijk ook een aandeel in heeft, zoals je zelf aanvoelt. Dus gewoon even je gevoel controleren bij iemand die daarvoor is opgeleid.
Dat je bijna gevaarlijk doet op straat lijkt me echt wel een goed moment om weer eens aan de bel te trekken. Ik snap best dat je doodmoe bent van al die hulpverlening, maar als het je echt niet lukt op eigen kracht, om wat voor reden dan ook, moet je wel, wat intensiever contact met een eigen therapeute, bedoel ik dan.
Ik ben zelf aan het experimenteren geslagen met de medicatie. Huisarts staat me toe om depakine te proberen, en ik vind dat ik dat geprobeerd moet hebben omdat ik ook migraine heb en gelegenheidsinsults gehad ... vraag me dus af of mijn probleem aan de 'epileptische' kant zit.
Tuurlijk ben ik bang dat ik alles wat ik heb opgebouwd met Dipiperon weer kwijtraak, nou ja, ik kan er altijd naar terug als ik verschil merk.
Morgen eerste gesprek met eerstelijnspsychologe. Baal er behoorlijk van dat de angst voor mijn ex, het hele probleem ex, nu weer zo opspeelt. Ik wil mijn eigen problemen aanvatten maar eigenlijk op dit moment voel ik die exproblemen heftiger.
dinsdag 13 maart 2007 om 18:29
Intiem,
Ik las vandaag je berichtjes. Ik vind het rot voor je dat er niemand (inclusief myself) reageerde op het moment dat je het zo nodig had. Ik heb met je te doen, ik hoop niet dat je dat zo ervaart als in de steek gelaten worden, dat heb ik wel eens op het forum.. Gaat het nu een beetje? Ik kan me je wanhoop af en toe zo goed voorstellen. Deze relatietroubles ken ik (gelukkig) niet, maar het lijkt me zwaar, en extra omdat je een kind hebt samen. Ik vraag me weer af of je niet echt nu eens met medicatie aan de slag moet gaan. Wat houd je tegen? Wie weet kun je deze situatie met je vriend dan ook iets makkelijker hanteren??
Ik weet je nu ook niet echt verder te helpen. Het gaat niet zo goed met mij, dus ik join the club.. Ik heb de neiging me dat terug te trekken voor alles en iedereeen, en schrijf dus ook niet op het forum vrees ik. Ik heb erg veel last van die heftige stemmingswisselingen op het moment, en voel me vaak echt weer vervreemd van mezelf. Ook mijn gedachten lijken één chaos. En ondertussen gewoon blijven werken en doen of er niets aan de hand is.. Ik hou het nog maar net vol. Maar ik wil ook niet ziekmelden, thuis word ik helemaal gek!! Ik ben nu iets rustiger, ik heb mijn therapeut gesproken en we hebben een extra afspraak gemaakt.
Mamzelle succes morgen met je gesprek. Hopelijk klikt het (het belangrijkste!) en zeg ook wat je hier schreef: dat je eigenlijk aan jezelf wilt werken maar dat helaas je ex weer op de voorgrond staat..
Ik las vandaag je berichtjes. Ik vind het rot voor je dat er niemand (inclusief myself) reageerde op het moment dat je het zo nodig had. Ik heb met je te doen, ik hoop niet dat je dat zo ervaart als in de steek gelaten worden, dat heb ik wel eens op het forum.. Gaat het nu een beetje? Ik kan me je wanhoop af en toe zo goed voorstellen. Deze relatietroubles ken ik (gelukkig) niet, maar het lijkt me zwaar, en extra omdat je een kind hebt samen. Ik vraag me weer af of je niet echt nu eens met medicatie aan de slag moet gaan. Wat houd je tegen? Wie weet kun je deze situatie met je vriend dan ook iets makkelijker hanteren??
Ik weet je nu ook niet echt verder te helpen. Het gaat niet zo goed met mij, dus ik join the club.. Ik heb de neiging me dat terug te trekken voor alles en iedereeen, en schrijf dus ook niet op het forum vrees ik. Ik heb erg veel last van die heftige stemmingswisselingen op het moment, en voel me vaak echt weer vervreemd van mezelf. Ook mijn gedachten lijken één chaos. En ondertussen gewoon blijven werken en doen of er niets aan de hand is.. Ik hou het nog maar net vol. Maar ik wil ook niet ziekmelden, thuis word ik helemaal gek!! Ik ben nu iets rustiger, ik heb mijn therapeut gesproken en we hebben een extra afspraak gemaakt.
Mamzelle succes morgen met je gesprek. Hopelijk klikt het (het belangrijkste!) en zeg ook wat je hier schreef: dat je eigenlijk aan jezelf wilt werken maar dat helaas je ex weer op de voorgrond staat..
dinsdag 13 maart 2007 om 19:38
Oh gelukkig, ik vind het echt fijn om weer wat van jullie te horen, want voelde me wel een beetje eenzaam . Eerlijkheidshalve baalde ik ook wel een beetje om helemaal niks meer te horen. Ik had echt zoiets van "nou moe" :? ?? Ik heb het voor mijn gevoel al zo vaak meegemaakt dat een topic doodbloedde of bijna en dan op het nippertje weer opleefde. Ik weet wel dat ik geen verwachtingen zou mogen koesteren van een internet forum, maar toch onbewust werkt dat niet zo. Ik voel me dan wel een beetje afgewezen ja :$, zeker omdat het vrij persoonlijk is allemaal. Ik vraag me dan gelijk af of ik het te zwaar heb gemaakt, waardoor men niet meer wil reageren.
Maar goed, fijn om van jullie te horen!
Jammer Robin dat het even niet zo lekker gaat met jezelf. Ik weet helemaal precies hoe dat werkt naar de buitenwereld toe. Tis inderdaad erg moeilijk om een lijn te trekken waarop je voor jezelf zegt, nu doe ik even niet mee en vertel ik (een aantal) mensen dat het niet zo goed gaat of juist helemaal andersom, nl. niks aan het handje.
Ik heb vaak ook het gevoel dat je er of bent of niet, maar niet iets half. Ik kan mezelf ook niet ziek melden, tenzij ik echt ziek ben. Krijg de woorden gewoon niet uit mijn strot. Maar goed dat je een extra afspraak hebt met je peut!
Heb je last van depressieve klachten nu? Enig idee hoe het komt dat je er niet echt bij bent? Ik heb die gevoelens nl. vaak als ik weer depressief begin te worden. Dat ik de connectie met mezelf kwijt begin te raken en alles een beetje blurry begint te worden. Als dat gebeurt, dan weet ik dat ik ga afzakken.
Mamzelle, ik kan me voorstellen dat je ex nu erg op de voorgrond staat. Ik zou er ook zeker aandacht aan besteden. Want of je wilt of niet, hij maakt onderdeel uit van je leven. Al is het alleen al vanwege je kinderen. Je kunt toch ook nog steeds wel eigen onderwerpen inbrengen mbt je eigen persoon? Op een gekke manier is hij nog in je leven, net als kinderen, net als (vervelende of leuke) ouders, net als vrienden. Al die mensen zeggen samen ook iets over jou en hoe je met dingen omgaat.
Ik wilde vroeger ook alles loskoppelen van elkaar. Maar dat kan niet, want alles heeft een wisselwerking op elkaar. Maar ik snap het wel hoor, net als ik de soep aan emoties uit elkaar wil trekken tussen mij en dochter en mij en lief. Ik wil de dingetjes ook graag op z'n plek hebben en een duidelijke eigen input hebben.
Ik hoop dat het een goed kennismakingsgesprek is. Laat je het even horen?
Mamzelle, ik denk niet dat ik daarvoor bij mijn eigen peut moet zijn om af te checken wat van mij is en wat van hem is. Ik vind haar eigenlijk niet zo heel goed als ik heel eerlijk ben. Ze helpt me wel op weg met practische dingen (wil bijvoorbeeld briefjes schrijven voor een sociaal medische indicatie, die ik vervolgens herschrijf en haar laat lezen of ze het ermee eens is. Want zij schrijft alleen maar "client is gebaat bij een SMI, maar verder is ze nogal onhandig met een toevoeging of uitleg ofzo), maar inzichtelijk heb ik absoluut niet het idee dat ze snapt wat er bij mij speelt (ach, "iedere moeder heeft het weleens moeilijk" duh).
Ik ga het overigens wel bij haar aankaarten van de medicatie. Maar volgens mij kan ze dan niks anders dan een psychiater inschakelen. Dat lijkt mij overigens ook de juiste persoon die met mij moet kijken of en welke medicatie dan geschikt is. Ik denk niet dat zij dat kan of zou moeten kunnen.
Morgen heb ik een gesprek met haar, maar ze zal wel weer geneigd zijn alles in perspectief te willen plaatsen voor mij. En hoe goed ik anderen ook weet te vertellen wat ze moeten doen. Voor mezelf krijg ik het maar met moeite voor elkaar. Ik ga er vanavond eens voor zitten en alles op papier zetten. Bovendien heb ik je akkefieten lijstje! Mooi voorbeeld van afgelopen week waar ze echt niet omheen kan!
Ik heb het al wel aangekaart bij de opvoedingsondersteunende cursus en dat was wel fijn. Voor het eerst in mijn leven dat ik hardop uitspreek dat ik misschien wel medicatie zou willen uitproberen. Gewoon om stabieler te worden en niet zulke heftige emoties te hebben. Ik ga van het ene uiterste (totale wanhoop en stuur om willen gooien) naar het andere uiterste (depressieve gevoelens en/of totale blanco en non gevoel) naar weer een ander uiterste (helemaal happy, omdat de zon schijnt, alsof er nooit iets aan de hand is geweest) en dat allemaal binnen 2 uur :?.
En ondertussen ben ik onrustig, draaikonterig, weet niet of ik linksom wil of rechtsom, loop ook maar een beetje te drentelen in huis en ben echt zoekende (niet voor een toeschouwer om waar te nemen, want dat zit allemaal in m'n kop). Aan de buitenkant ben ik o zo kalm, maar vanbinnen....tenminste, nog wel van binnen. Totdat ik weer ontplof.
Dit was het even. Misschien later nog meer. Bedankt voor de steun
Maar goed, fijn om van jullie te horen!
Jammer Robin dat het even niet zo lekker gaat met jezelf. Ik weet helemaal precies hoe dat werkt naar de buitenwereld toe. Tis inderdaad erg moeilijk om een lijn te trekken waarop je voor jezelf zegt, nu doe ik even niet mee en vertel ik (een aantal) mensen dat het niet zo goed gaat of juist helemaal andersom, nl. niks aan het handje.
Ik heb vaak ook het gevoel dat je er of bent of niet, maar niet iets half. Ik kan mezelf ook niet ziek melden, tenzij ik echt ziek ben. Krijg de woorden gewoon niet uit mijn strot. Maar goed dat je een extra afspraak hebt met je peut!
Heb je last van depressieve klachten nu? Enig idee hoe het komt dat je er niet echt bij bent? Ik heb die gevoelens nl. vaak als ik weer depressief begin te worden. Dat ik de connectie met mezelf kwijt begin te raken en alles een beetje blurry begint te worden. Als dat gebeurt, dan weet ik dat ik ga afzakken.
Mamzelle, ik kan me voorstellen dat je ex nu erg op de voorgrond staat. Ik zou er ook zeker aandacht aan besteden. Want of je wilt of niet, hij maakt onderdeel uit van je leven. Al is het alleen al vanwege je kinderen. Je kunt toch ook nog steeds wel eigen onderwerpen inbrengen mbt je eigen persoon? Op een gekke manier is hij nog in je leven, net als kinderen, net als (vervelende of leuke) ouders, net als vrienden. Al die mensen zeggen samen ook iets over jou en hoe je met dingen omgaat.
Ik wilde vroeger ook alles loskoppelen van elkaar. Maar dat kan niet, want alles heeft een wisselwerking op elkaar. Maar ik snap het wel hoor, net als ik de soep aan emoties uit elkaar wil trekken tussen mij en dochter en mij en lief. Ik wil de dingetjes ook graag op z'n plek hebben en een duidelijke eigen input hebben.
Ik hoop dat het een goed kennismakingsgesprek is. Laat je het even horen?
Mamzelle, ik denk niet dat ik daarvoor bij mijn eigen peut moet zijn om af te checken wat van mij is en wat van hem is. Ik vind haar eigenlijk niet zo heel goed als ik heel eerlijk ben. Ze helpt me wel op weg met practische dingen (wil bijvoorbeeld briefjes schrijven voor een sociaal medische indicatie, die ik vervolgens herschrijf en haar laat lezen of ze het ermee eens is. Want zij schrijft alleen maar "client is gebaat bij een SMI, maar verder is ze nogal onhandig met een toevoeging of uitleg ofzo), maar inzichtelijk heb ik absoluut niet het idee dat ze snapt wat er bij mij speelt (ach, "iedere moeder heeft het weleens moeilijk" duh).
Ik ga het overigens wel bij haar aankaarten van de medicatie. Maar volgens mij kan ze dan niks anders dan een psychiater inschakelen. Dat lijkt mij overigens ook de juiste persoon die met mij moet kijken of en welke medicatie dan geschikt is. Ik denk niet dat zij dat kan of zou moeten kunnen.
Morgen heb ik een gesprek met haar, maar ze zal wel weer geneigd zijn alles in perspectief te willen plaatsen voor mij. En hoe goed ik anderen ook weet te vertellen wat ze moeten doen. Voor mezelf krijg ik het maar met moeite voor elkaar. Ik ga er vanavond eens voor zitten en alles op papier zetten. Bovendien heb ik je akkefieten lijstje! Mooi voorbeeld van afgelopen week waar ze echt niet omheen kan!
Ik heb het al wel aangekaart bij de opvoedingsondersteunende cursus en dat was wel fijn. Voor het eerst in mijn leven dat ik hardop uitspreek dat ik misschien wel medicatie zou willen uitproberen. Gewoon om stabieler te worden en niet zulke heftige emoties te hebben. Ik ga van het ene uiterste (totale wanhoop en stuur om willen gooien) naar het andere uiterste (depressieve gevoelens en/of totale blanco en non gevoel) naar weer een ander uiterste (helemaal happy, omdat de zon schijnt, alsof er nooit iets aan de hand is geweest) en dat allemaal binnen 2 uur :?.
En ondertussen ben ik onrustig, draaikonterig, weet niet of ik linksom wil of rechtsom, loop ook maar een beetje te drentelen in huis en ben echt zoekende (niet voor een toeschouwer om waar te nemen, want dat zit allemaal in m'n kop). Aan de buitenkant ben ik o zo kalm, maar vanbinnen....tenminste, nog wel van binnen. Totdat ik weer ontplof.
Dit was het even. Misschien later nog meer. Bedankt voor de steun
dinsdag 13 maart 2007 om 20:42
Balen dat je geen vertrouwen in je peut hebt, op emotioneel niveau. Had je veel meer ruimte gegeven, dat je niet in je eentje, maar met haar begeleiding, door je wirwar van emoties had kunnen gaan. Hoop dat morgen iets uit het gesprek komt waarmee je verder kan. Inderdaad moeten medicijnen via een psychiater dus zal ze je die ws niet voorschrijven.
Ik wil het niet weten, maar de ruimte die mijn ex heeft is wel degelijk een deel van mijn persoonlijkheid. Vanavond belde hij, sorry, sorry, en alstjeblieft, ik mis mijn kinderen zo, mag ik ze morgen zien? -elders- Waarom zeg ik niet gewoon 'spreek wat eerder af, niet zo op het laatste moment'? Waarom kan ik niet gewoon zeggen 'ik stort je geld of je dat nu leuk vindt of niet, heb geen zin om extra moeite te doen voor jou'. Dat geldgedoe is donderdag pas. Vragen waarvan het geen enkele zin heeft om ze hier te stellen, maar ik moet wel met mijn peut aan de slag over hoe ik grenzen moet stellen, dat ik ze niet bij me op het bot moet stellen.
Gisteren ook al bijna gekrompen omdat iemand van slachtofferhulp zei dat ik er zo ontzettend kwetsbaar uitzag, dat iedereen over mijn grenzen zou gaan.
Ik hoop dat het klikt met de therapeute. Voor minder dóe ik het niet, anyway.
Ik wil het niet weten, maar de ruimte die mijn ex heeft is wel degelijk een deel van mijn persoonlijkheid. Vanavond belde hij, sorry, sorry, en alstjeblieft, ik mis mijn kinderen zo, mag ik ze morgen zien? -elders- Waarom zeg ik niet gewoon 'spreek wat eerder af, niet zo op het laatste moment'? Waarom kan ik niet gewoon zeggen 'ik stort je geld of je dat nu leuk vindt of niet, heb geen zin om extra moeite te doen voor jou'. Dat geldgedoe is donderdag pas. Vragen waarvan het geen enkele zin heeft om ze hier te stellen, maar ik moet wel met mijn peut aan de slag over hoe ik grenzen moet stellen, dat ik ze niet bij me op het bot moet stellen.
Gisteren ook al bijna gekrompen omdat iemand van slachtofferhulp zei dat ik er zo ontzettend kwetsbaar uitzag, dat iedereen over mijn grenzen zou gaan.
Ik hoop dat het klikt met de therapeute. Voor minder dóe ik het niet, anyway.
woensdag 14 maart 2007 om 14:22
Mamzelle en intiem, volgens mij hadden jullie allebei vandaag weer een gesprek. Hoe ging het?
Mamzelle ik hoop zo voor je dat je er een goed gevoel bij hebt! Dat kun je wel gebruiken..
Intiem, jammer dat het bij jou met jje therapeut niet zo klikt. Waarom blijf je daar, heeft het dan wel nut denk je?
Je schreef aan mij:
Heb je last van depressieve klachten nu? Enig idee hoe het komt dat je er niet echt bij bent? Ik heb die gevoelens nl. vaak als ik weer depressief begin te worden. Dat ik de connectie met mezelf kwijt begin te raken en alles een beetje blurry begint te worden. Als dat gebeurt, dan weet ik dat ik ga afzakken.
Je beschrijft het heel herkenbaar. Mijn vraag aan jou: en dan??? Als jij weet dat je gaat afzakken, wat doe je dan??
Soms weet ik het niet. Ik gebruik nu een paar maanden Antidepressiva maar misschien werkt het wel niet zo goed omdat ik niet echt depressief was?? Ik heb nog steeds enorme buien (net als jij schreef: van alles zwart naar alles jippie en afwezig vaag..zoiets), en op die momenten (uren/dagen) zie ik alles heel donker. Maar dat kan zo omslaan. Ik zal het binnenkort eens met de psychiater bespreken. Ik voel me wel depressief in de zin van: me niet veel waard voelen, niet weten wat ik wil met mijn leven. Maar ik zie niet tegen elke dag op.. Ik voel me eerder in de war: sterke stemmingswisselingen, maar ook mijn gedachten gaan alle kanten op.
Lekker suf, ik raad jou (een berichtje terug) om eens AD te proberen en nu zet ik er bij mij weer vraagtekens bij..
Mamzelle ik hoop zo voor je dat je er een goed gevoel bij hebt! Dat kun je wel gebruiken..
Intiem, jammer dat het bij jou met jje therapeut niet zo klikt. Waarom blijf je daar, heeft het dan wel nut denk je?
Je schreef aan mij:
Heb je last van depressieve klachten nu? Enig idee hoe het komt dat je er niet echt bij bent? Ik heb die gevoelens nl. vaak als ik weer depressief begin te worden. Dat ik de connectie met mezelf kwijt begin te raken en alles een beetje blurry begint te worden. Als dat gebeurt, dan weet ik dat ik ga afzakken.
Je beschrijft het heel herkenbaar. Mijn vraag aan jou: en dan??? Als jij weet dat je gaat afzakken, wat doe je dan??
Soms weet ik het niet. Ik gebruik nu een paar maanden Antidepressiva maar misschien werkt het wel niet zo goed omdat ik niet echt depressief was?? Ik heb nog steeds enorme buien (net als jij schreef: van alles zwart naar alles jippie en afwezig vaag..zoiets), en op die momenten (uren/dagen) zie ik alles heel donker. Maar dat kan zo omslaan. Ik zal het binnenkort eens met de psychiater bespreken. Ik voel me wel depressief in de zin van: me niet veel waard voelen, niet weten wat ik wil met mijn leven. Maar ik zie niet tegen elke dag op.. Ik voel me eerder in de war: sterke stemmingswisselingen, maar ook mijn gedachten gaan alle kanten op.
Lekker suf, ik raad jou (een berichtje terug) om eens AD te proberen en nu zet ik er bij mij weer vraagtekens bij..
woensdag 14 maart 2007 om 18:41
Hoi,
Ik heb in elk geval vertrouwen in de therapeute, de noodzakelijke 'klik' is er.
Of ze iets voor me kan betekenen zal de tijd moeten uitwijzen. Ze denkt dat het het belangrijkste is dat ik leer om steviger in mezelf te staan, geen of minder dubbele boodschappen uit te zenden. Dat tot tien tellen alleen maar een ondersteunende techniek kan zijn.
God, en wat is dat moeilijk. Begrijpen dat iemand anders moeilijk zit op het één of ander gaat me zo makkelijk af, zelf ruimte innemen, gewoon doen wat ik wil en dan wordt er maar iemand kwaad op me of dan heeft iemand anders moeilijkheden als gevolg daarvan, ik vind het zo moeilijk.
Even optimistisch blijven: als het me bij mijn ex lukt om bij mezelf te blijven, kan ik de hele wereld aan.
Ik heb in elk geval vertrouwen in de therapeute, de noodzakelijke 'klik' is er.
Of ze iets voor me kan betekenen zal de tijd moeten uitwijzen. Ze denkt dat het het belangrijkste is dat ik leer om steviger in mezelf te staan, geen of minder dubbele boodschappen uit te zenden. Dat tot tien tellen alleen maar een ondersteunende techniek kan zijn.
God, en wat is dat moeilijk. Begrijpen dat iemand anders moeilijk zit op het één of ander gaat me zo makkelijk af, zelf ruimte innemen, gewoon doen wat ik wil en dan wordt er maar iemand kwaad op me of dan heeft iemand anders moeilijkheden als gevolg daarvan, ik vind het zo moeilijk.
Even optimistisch blijven: als het me bij mijn ex lukt om bij mezelf te blijven, kan ik de hele wereld aan.
woensdag 14 maart 2007 om 20:02
quote:Je schreef aan mij:
Heb je last van depressieve klachten nu? Enig idee hoe het komt dat je er niet echt bij bent? Ik heb die gevoelens nl. vaak als ik weer depressief begin te worden. Dat ik de connectie met mezelf kwijt begin te raken en alles een beetje blurry begint te worden. Als dat gebeurt, dan weet ik dat ik ga afzakken.
Je beschrijft het heel herkenbaar. Mijn vraag aan jou: en dan??? Als jij weet dat je gaat afzakken, wat doe je dan??
Soms weet ik het niet. Ik gebruik nu een paar maanden Antidepressiva maar misschien werkt het wel niet zo goed omdat ik niet echt depressief was?? Ik heb nog steeds enorme buien (net als jij schreef: van alles zwart naar alles jippie en afwezig vaag..zoiets), en op die momenten (uren/dagen) zie ik alles heel donker. Maar dat kan zo omslaan. Ik zal het binnenkort eens met de psychiater bespreken. Ik voel me wel depressief in de zin van: me niet veel waard voelen, niet weten wat ik wil met mijn leven. Maar ik zie niet tegen elke dag op.. Ik voel me eerder in de war: sterke stemmingswisselingen, maar ook mijn gedachten gaan alle kanten op.
Hoi Robin,
ik kan inmiddels een onderscheid maken (moeilijk hoor, dit kan ik vaak pas achteraf) tussen depressief zijn of iets wat er op lijkt. Vroeger heb ik last gehad van depressies en in het minder verre verleden ook, zij het dat het er toen iets anders uitzag.
Echte depressies zoals in mijn puberteit heb ik al lang niet meer en het afgelopen jaar heb ik voornl. alleen nog maar depressieve momenten (2 a 3 weken) gehad. Van een echte depressie was niet echt sprake.
Maar dat betekende niet dat ik wel neigde naar een derpessieve stemming of dat ik absolute K*T momenten heb gehad. Dan voel je je wel klote, maar depressief is het niet. Het is gewoon erg opgefokt of onrustig of emotioneel of somber over de toekomst of overspannen gevoel of dat je niet weer hoe ne waar je het zoeken moet of... of.... of....
Maar depressief, nee, zover zakte het bij mij niet meer (afgelopen jaar dan).
Maar de gevoelens herken ik wel als voorteken en ik heb geleerd er iets mee te doen. Het is nl. bijna altijd een signaal dat ik weer even bij mezelf moet uitkomen en even pas op de plaats moet maken waar ik ook kan. Het helpt daarbij om die rot gevoelens even toe te staan. Het een ruimte en plekje te geven. Ik heb gemerkt dat als ik bij mezelf even goed op de rem ga staan, afspraken afzeg, even goed voor mezelf zorg, lief ben voor mezelf, veel slaap (toegeven aan hoe ik erbij zit), afstand van vriend en dochter, ik er na zo'n drie weken al weer beter bij zit. Ik neem dus letterlijk even tijd en ruimte om heel hard aan het roer te trekken en dan kan ik vaak het schip (metafoor voor mezelf op de woelige baren van emoties) wel draaien. Als ik de signalen negeer of niet op tijd genoeg opmerk, dan is de kans groot dat ik dieper ga en er langer over doe om eruit te komen.
Overigens heb ik matige tot milde depressies. Een echt heel diepe depressie heb ik nooit gehad, heowel ze wel behoorlijk chronisch zijn (komt vaak terug) en lang konden duren in het verleden. Op een gegeven moment weet je gewoon bijna niet beter.
Daarom heb ik het ook pas zo laat opgemerkt bij mezelf en er nooit bij stilgestaan dat AD wel eens ook voor mij geschikt zou zijn. Want ik was er immers niet erg genoeg aan toe...
Qua AD, merk je helemaal geen verschil met de periode ervoor en erna? Want ik las dat je na uiterlijk 6 weken slikken wel een verschil moet merken. Zo niet, dan slaat het medicijn niet aan.
Heb je last van depressieve klachten nu? Enig idee hoe het komt dat je er niet echt bij bent? Ik heb die gevoelens nl. vaak als ik weer depressief begin te worden. Dat ik de connectie met mezelf kwijt begin te raken en alles een beetje blurry begint te worden. Als dat gebeurt, dan weet ik dat ik ga afzakken.
Je beschrijft het heel herkenbaar. Mijn vraag aan jou: en dan??? Als jij weet dat je gaat afzakken, wat doe je dan??
Soms weet ik het niet. Ik gebruik nu een paar maanden Antidepressiva maar misschien werkt het wel niet zo goed omdat ik niet echt depressief was?? Ik heb nog steeds enorme buien (net als jij schreef: van alles zwart naar alles jippie en afwezig vaag..zoiets), en op die momenten (uren/dagen) zie ik alles heel donker. Maar dat kan zo omslaan. Ik zal het binnenkort eens met de psychiater bespreken. Ik voel me wel depressief in de zin van: me niet veel waard voelen, niet weten wat ik wil met mijn leven. Maar ik zie niet tegen elke dag op.. Ik voel me eerder in de war: sterke stemmingswisselingen, maar ook mijn gedachten gaan alle kanten op.
Hoi Robin,
ik kan inmiddels een onderscheid maken (moeilijk hoor, dit kan ik vaak pas achteraf) tussen depressief zijn of iets wat er op lijkt. Vroeger heb ik last gehad van depressies en in het minder verre verleden ook, zij het dat het er toen iets anders uitzag.
Echte depressies zoals in mijn puberteit heb ik al lang niet meer en het afgelopen jaar heb ik voornl. alleen nog maar depressieve momenten (2 a 3 weken) gehad. Van een echte depressie was niet echt sprake.
Maar dat betekende niet dat ik wel neigde naar een derpessieve stemming of dat ik absolute K*T momenten heb gehad. Dan voel je je wel klote, maar depressief is het niet. Het is gewoon erg opgefokt of onrustig of emotioneel of somber over de toekomst of overspannen gevoel of dat je niet weer hoe ne waar je het zoeken moet of... of.... of....
Maar depressief, nee, zover zakte het bij mij niet meer (afgelopen jaar dan).
Maar de gevoelens herken ik wel als voorteken en ik heb geleerd er iets mee te doen. Het is nl. bijna altijd een signaal dat ik weer even bij mezelf moet uitkomen en even pas op de plaats moet maken waar ik ook kan. Het helpt daarbij om die rot gevoelens even toe te staan. Het een ruimte en plekje te geven. Ik heb gemerkt dat als ik bij mezelf even goed op de rem ga staan, afspraken afzeg, even goed voor mezelf zorg, lief ben voor mezelf, veel slaap (toegeven aan hoe ik erbij zit), afstand van vriend en dochter, ik er na zo'n drie weken al weer beter bij zit. Ik neem dus letterlijk even tijd en ruimte om heel hard aan het roer te trekken en dan kan ik vaak het schip (metafoor voor mezelf op de woelige baren van emoties) wel draaien. Als ik de signalen negeer of niet op tijd genoeg opmerk, dan is de kans groot dat ik dieper ga en er langer over doe om eruit te komen.
Overigens heb ik matige tot milde depressies. Een echt heel diepe depressie heb ik nooit gehad, heowel ze wel behoorlijk chronisch zijn (komt vaak terug) en lang konden duren in het verleden. Op een gegeven moment weet je gewoon bijna niet beter.
Daarom heb ik het ook pas zo laat opgemerkt bij mezelf en er nooit bij stilgestaan dat AD wel eens ook voor mij geschikt zou zijn. Want ik was er immers niet erg genoeg aan toe...
Qua AD, merk je helemaal geen verschil met de periode ervoor en erna? Want ik las dat je na uiterlijk 6 weken slikken wel een verschil moet merken. Zo niet, dan slaat het medicijn niet aan.
woensdag 14 maart 2007 om 20:05
quote:
Hoi,
Ik heb in elk geval vertrouwen in de therapeute, de noodzakelijke 'klik' is er.
Of ze iets voor me kan betekenen zal de tijd moeten uitwijzen. Ze denkt dat het het belangrijkste is dat ik leer om steviger in mezelf te staan, geen of minder dubbele boodschappen uit te zenden. Dat tot tien tellen alleen maar een ondersteunende techniek kan zijn.
God, en wat is dat moeilijk. Begrijpen dat iemand anders moeilijk zit op het één of ander gaat me zo makkelijk af, zelf ruimte innemen, gewoon doen wat ik wil en dan wordt er maar iemand kwaad op me of dan heeft iemand anders moeilijkheden als gevolg daarvan, ik vind het zo moeilijk.
Even optimistisch blijven: als het me bij mijn ex lukt om bij mezelf te blijven, kan ik de hele wereld aan.
Kan je bij je ex jezelf blijven? Of ben je dan je wegcijferende zelf? En moeilijke vraag, maar weet je dan wie je "zelf" is?
Fijn dat je een klik hebt. Meer dan dat kan je in eerste instantie haast niet wensen. Nu hopen dat jullei allebei op dezelfde koers uitkomen.
Wat is de frequentie van de gesprekken en hebben jullie nog een bepaalde insteek?
Hoi,
Ik heb in elk geval vertrouwen in de therapeute, de noodzakelijke 'klik' is er.
Of ze iets voor me kan betekenen zal de tijd moeten uitwijzen. Ze denkt dat het het belangrijkste is dat ik leer om steviger in mezelf te staan, geen of minder dubbele boodschappen uit te zenden. Dat tot tien tellen alleen maar een ondersteunende techniek kan zijn.
God, en wat is dat moeilijk. Begrijpen dat iemand anders moeilijk zit op het één of ander gaat me zo makkelijk af, zelf ruimte innemen, gewoon doen wat ik wil en dan wordt er maar iemand kwaad op me of dan heeft iemand anders moeilijkheden als gevolg daarvan, ik vind het zo moeilijk.
Even optimistisch blijven: als het me bij mijn ex lukt om bij mezelf te blijven, kan ik de hele wereld aan.
Kan je bij je ex jezelf blijven? Of ben je dan je wegcijferende zelf? En moeilijke vraag, maar weet je dan wie je "zelf" is?
Fijn dat je een klik hebt. Meer dan dat kan je in eerste instantie haast niet wensen. Nu hopen dat jullei allebei op dezelfde koers uitkomen.
Wat is de frequentie van de gesprekken en hebben jullie nog een bepaalde insteek?
woensdag 14 maart 2007 om 20:11
Ik heb een redelijk goed gesprek gehad met mijn peut, waarbij ik ook heb aangegeven dat ik het moelijk vond om aan te geven dat het me echt menens is en dat ik er wanhopig van word.
Ik zeg dat nl. haast met een spreekwoordelijke smile
, zo erg, dat je haast denkt dat ik het zelf wellicht ook allemaal wel grappig vind ofzo.
Maar ik kan nu eenmaal niet op commando huilen of wanhopig overkomen ofzo...pfffff, snap echt niet hoe ik mijn innerlijke wereld kan overbregen op anderen. Maar iedereen denkt altijd dat het wel goed gaat, want ik straal uit dat het gaat en niemand moet wagen zich ermee te bemoeien :? ?
Maar goed, ik heb een doorverwijzing gekregen voor de psychiater waar ik al eerder was, omdat ze begreep dat het voor mij zo niet te doen was. Dus dat is iig al gewonnen en dan moet de psychiater maar uitmaken wat zijn gedachten erover zijn. Maar ik zal een hele moeilijke kluif krijgen aan het open en eerlijk vertellen hoe ik erbij zit, zonder dat ik grappend een droog boodschappenlijstje (dat boodschappenlijstje is dan hoe ik me voel) zit op te zeggen, waarvan echt de kern niet binnen komt
Ik zeg dat nl. haast met een spreekwoordelijke smile
, zo erg, dat je haast denkt dat ik het zelf wellicht ook allemaal wel grappig vind ofzo.Maar ik kan nu eenmaal niet op commando huilen of wanhopig overkomen ofzo...pfffff, snap echt niet hoe ik mijn innerlijke wereld kan overbregen op anderen. Maar iedereen denkt altijd dat het wel goed gaat, want ik straal uit dat het gaat en niemand moet wagen zich ermee te bemoeien :? ?
Maar goed, ik heb een doorverwijzing gekregen voor de psychiater waar ik al eerder was, omdat ze begreep dat het voor mij zo niet te doen was. Dus dat is iig al gewonnen en dan moet de psychiater maar uitmaken wat zijn gedachten erover zijn. Maar ik zal een hele moeilijke kluif krijgen aan het open en eerlijk vertellen hoe ik erbij zit, zonder dat ik grappend een droog boodschappenlijstje (dat boodschappenlijstje is dan hoe ik me voel) zit op te zeggen, waarvan echt de kern niet binnen komt
woensdag 14 maart 2007 om 21:42
Pff dat boodschappenlijstje opdreunen, wat een herkenning weer.. Dat is eigenlijk ook afstand nemen van je gevoel volgens mij..
Fijn intiem, dat je een doorverwijzing hebt nu. Hoop dat het je wat oplevert. Ik denk wel dat de Antidepressiva aanslaat bij mij hoor, want een paar maanden geleden had ik ook geen enkel 'goed' moment meer, en echt typisch depressieve klachten. Maar zoals ik al zei, die buien zijn nu erg heftig. Dat kan trouwens ook positief zijn, dat het door de therapie komt, dat ik dichter bij mijn gevoel kom ofzo..? Ik wil het misschien te veel analyseren.
Ik vroeg naar jouw manier van omgaan met zo'n gevoel van vervreemding van jezelf. Nu je dit antwoord geeft denk ik; ja tuurlijk, goed voor jezelf zorgen en grenzen stellen is heel belangrijk dan. Aleen op zo'n moment zie ik dat niet, en wil ik gewoon een kant en klare oplossing weten, die er niet is..
Mamzelle, fijn dat de therapeute okee lijkt, in ieder geval op het eerste gezicht. Inderdaad als het bij je ex lukt kun je de wereld aan, maar ik moet denken aan het feit dat ze in de gedragstherapie, voorstander zijn van beginnen bij de kleinste stap, de minst beangstigende optie. Dus misschien eerst maar eens oefenen op anderen..?
Fijn intiem, dat je een doorverwijzing hebt nu. Hoop dat het je wat oplevert. Ik denk wel dat de Antidepressiva aanslaat bij mij hoor, want een paar maanden geleden had ik ook geen enkel 'goed' moment meer, en echt typisch depressieve klachten. Maar zoals ik al zei, die buien zijn nu erg heftig. Dat kan trouwens ook positief zijn, dat het door de therapie komt, dat ik dichter bij mijn gevoel kom ofzo..? Ik wil het misschien te veel analyseren.
Ik vroeg naar jouw manier van omgaan met zo'n gevoel van vervreemding van jezelf. Nu je dit antwoord geeft denk ik; ja tuurlijk, goed voor jezelf zorgen en grenzen stellen is heel belangrijk dan. Aleen op zo'n moment zie ik dat niet, en wil ik gewoon een kant en klare oplossing weten, die er niet is..
Mamzelle, fijn dat de therapeute okee lijkt, in ieder geval op het eerste gezicht. Inderdaad als het bij je ex lukt kun je de wereld aan, maar ik moet denken aan het feit dat ze in de gedragstherapie, voorstander zijn van beginnen bij de kleinste stap, de minst beangstigende optie. Dus misschien eerst maar eens oefenen op anderen..?
woensdag 14 maart 2007 om 22:42
Hoi Robin,jij schrijft:" Ik denk wel dat de Antidepressiva aanslaat bij mij hoor, want een paar maanden geleden had ik ook geen enkel 'goed' moment meer, en echt typisch depressieve klachten. Maar zoals ik al zei, die buien zijn nu erg heftig. Dat kan trouwens ook positief zijn, dat het door de therapie komt, dat ik dichter bij mijn gevoel kom ofzo..? Ik wil het misschien te veel analyseren."Ik denk dat het misschien ook wel een goed teken kan zijn hoor. Vroeger stond bij mij depressie veel meer op de voorgrond. Dat was eigenlijk en vooral mijn eerste klacht en dan had je overige. Door de intensieve therapien kun je wel stellen dat mijn depressies min of meer behandeld zijn en daardoor ook stukken milder zijn geworden. Dat heeft ruimte gegeven aan mijn overige functioneren. Er is zeg maar een laagje afgepeld en nu wordt het laagje daaronder zichtbaarder. Het laagje van de extreem heftige gevoelens. Depressie is nl. ook een soort staat van 'niet voelen' (bij mij dan tenminste) en nu pas begin ik de heftigheid van mijn stormen te voelen, temeer ik ook een ouder ben en dat een bepaald beroep op mij doet waar extreme heftigheid niet echt handig is.Maar ik probeer het net als jij wel als iets positiefs te zien. Wil nog niet zeggen dat ik ermee om kan gaan, da's weer een heel ander verhaal.Misschien is de storm over een jaartje of wat bij ons allebei een beetje gaan liggen? Zou mooi zijn he : )Weltrusten voor nu.
donderdag 15 maart 2007 om 13:33
Herkennen jullie dit? Ik neem me voor, bij lastige situaties, geen woede-aanval te krijgen of niet te flippen. Gisteravond gebeurde dat nog. Mijn man gaf geen leuke reactie op een spontaan idee van mij en ik voel me echt teleurgesteld en boos en begin te huilen, waarbij ik uitspreek dat het mij verdriet doet. Maar dan gaat de knop om en word ik zo razend dat ik een rek in de badkamer totaal verniel. Chaos alom, helemaal hysterisch en vandaag alleen maar huilen, huilen, huilen. Dan durft mijn man ook nog te zeggen dat mijn uitspatting niets met borderline te maken heeft. Natuurlijk mag mijn man zeggen dat ie iets niet leuk vind, ook al kan ik daar moeilijk mee omgaan. Maar bij mij gaat het veel verder. Het oude oergevoel uit mijn jeugd komt erbij kijken en geeft mij een rood waas van agressie, en ik moet nu weer hard vechten om uit mijn depressie te komen.Het gaat zo ver, zo diep. Ik kan er gewoon niet meer tegen, tegen die gevoelens en die uitbarstingen. Herkennen jullie dit en hoe gaan jullie daarmee om?
vrijdag 16 maart 2007 om 09:55
Hoi Galena,
Ik herken het heel erg. Bij mijn ex had ik ook altijd zulke woede-uitbarstingen en daarna voel je je zo rot! Ik schaamde me ook altijd dat ik me zo had laten gaan. Heb jij dat ook? Hij gebruikte het ook altijd om even een trap na geven. Dat ik dan de zwakkere was geweest omdat ik mezelf niet kon beheersen. Hopelijk doet jouw man dat niet, want dat kun je dan echt niet gebruiken natuurlijk.
Het is ook heel moeilijk om daarna weer uit dat dal te komen. Ik heb zelf ook nog niet het redmiddel gevonden helaas. Ik probeer maar gewoon afleiding te zoeken en te hopen dat het gevoel dan wegebt.
Toevallig heb ik vanmorgen ook weer een incidentje meegemaakt. Ik heb mijn nieuwe vriend verteld dat ik vroeger weleens een ex had geslagen (tijdens een heel hoog oplopende ruzie). Hij was daar blijkbaar erg van geschrokken. Vamorgen was hij mij aan het plagen en maakte ik blijkbaar een soort rare beweging, waardoor hij meteen dacht dat ik een klap zou geven. Wat me nog wel het meest kwetst is dat hij daar achteraan de opmerking maakte dat ik dat bij hem niet hoef te proberen, want dan zou het over zijn. Ik baal er echt verschrikkelijk van. Ik zit al een jaar in therapie en doe ontzettend m'n best om er wat van te maken en dan zegt ie zoiets. Tegen z'n 'normale' exen zou ie nooit zoiets gezegd hebben (zei hij zelf ook), maar bij mij is het blijkbaar nodig om me op m'n plek te zetten. De moed zakt echt in m'n schoenen op zo'n moment.
Bedankt voor het luchten van mijn hart!
Ik herken het heel erg. Bij mijn ex had ik ook altijd zulke woede-uitbarstingen en daarna voel je je zo rot! Ik schaamde me ook altijd dat ik me zo had laten gaan. Heb jij dat ook? Hij gebruikte het ook altijd om even een trap na geven. Dat ik dan de zwakkere was geweest omdat ik mezelf niet kon beheersen. Hopelijk doet jouw man dat niet, want dat kun je dan echt niet gebruiken natuurlijk.
Het is ook heel moeilijk om daarna weer uit dat dal te komen. Ik heb zelf ook nog niet het redmiddel gevonden helaas. Ik probeer maar gewoon afleiding te zoeken en te hopen dat het gevoel dan wegebt.
Toevallig heb ik vanmorgen ook weer een incidentje meegemaakt. Ik heb mijn nieuwe vriend verteld dat ik vroeger weleens een ex had geslagen (tijdens een heel hoog oplopende ruzie). Hij was daar blijkbaar erg van geschrokken. Vamorgen was hij mij aan het plagen en maakte ik blijkbaar een soort rare beweging, waardoor hij meteen dacht dat ik een klap zou geven. Wat me nog wel het meest kwetst is dat hij daar achteraan de opmerking maakte dat ik dat bij hem niet hoef te proberen, want dan zou het over zijn. Ik baal er echt verschrikkelijk van. Ik zit al een jaar in therapie en doe ontzettend m'n best om er wat van te maken en dan zegt ie zoiets. Tegen z'n 'normale' exen zou ie nooit zoiets gezegd hebben (zei hij zelf ook), maar bij mij is het blijkbaar nodig om me op m'n plek te zetten. De moed zakt echt in m'n schoenen op zo'n moment.
Bedankt voor het luchten van mijn hart!
vrijdag 16 maart 2007 om 14:38
Zoooo, dochter ligt even op bed na een drukke en stressvolle ochtend/middag. Vnavond lekker naar het pannenkoekenrestaurant hmmmm.
Hoi Goudappelte en Galena, leuk om weer van julle te horen. Galena, hoe loopt het met je "eigen" topic? Heb je nog mensen gevonden met dezelfde combi bipolair en borderline en lithium?
Balen dat je zo uit de pan flipte dat je een rek hebt vernield. Maar ik geloof persoonlijk dat je liever een rek vernielt dan dat je het op jezelf botviert.
Vervelend dat je vriend zo reageerde. Maar ik snap zijn reactie wel, omdat ik nl. naar mezelf met diezelfde overkritische blik kijk. Als ik zo boos zou worden, dan zou dat voor mij al snel onder de noemer ZO BOOS vallen (meer karaktertrekje). Pas als het erg vaak achter elkaar voorkomt en ik er ook last van heb in mijn lijf en mijn kop (dat ik niet uit de opgefoktheid en de woede en de teleurstelling etc. kom), begint er bij mij een alarmpje af te gaan.
Tis natuurlijk ook lastig te beoordelen: voor jezelf maar ook voor je vriend. Want volgens mij kan je ook best erg boos worden, zonder dat het gerelateerd is aan borderline. Moeilijk om te plaatsen wanneer nu wat speelt. Het loopt nl. in elkaar over.
Ten minste, ik kan bij mezelf ook wel eens erg pissed of zijn en dan heb ik niet het gevoel dat het onbeheersbare woede is die helemaal in mijn systeem zit. Maar aan de buitenkant lijkt het wel redelijk op een woede-aanval van het borderline :? soort?? Vraag me neit waarom ik een onderscheid daarin aanbreng, het heeft denk ik te maken met een stukje theatrale
van mezelf. En er zijn woede aanvallen die zo intens zijn, dat ik niet eens bezig ben met theatrale gedachten. Die slurpen me gewoon op.
Jij bent de enige die dat kan beoordelen en daarin moet je eerlijk zijn naar jezelf.
Goudappeltje, kan me goed voorstellen dat je nieuwe vriend nu zo'n reserve heeft. Net alsof hij nu eigenlijk heel lelijk over je denkt en je inene van een verliefd voetstuk bent gevallen ofzo. Zou je bijna wensen dat je niks hebt gezegd. Kun je er anders niet gewoon even met hem voor gaan zitten en uitleggen hoe het toen tot stand kwam en dat dat iets is waar je nu erg hard aan werkt en dat je er alles aan doet om die agressie stadia voor te blijven ofzo. Gewoon iets meer inzicht geven in hoe je werkt en dat hij dus niet bang hoeft te zijn.
Want anders zit er misschien wel een hele rare sfeer tussen jullie of valt dat wel mee?
Hoi Goudappelte en Galena, leuk om weer van julle te horen. Galena, hoe loopt het met je "eigen" topic? Heb je nog mensen gevonden met dezelfde combi bipolair en borderline en lithium?
Balen dat je zo uit de pan flipte dat je een rek hebt vernield. Maar ik geloof persoonlijk dat je liever een rek vernielt dan dat je het op jezelf botviert.
Vervelend dat je vriend zo reageerde. Maar ik snap zijn reactie wel, omdat ik nl. naar mezelf met diezelfde overkritische blik kijk. Als ik zo boos zou worden, dan zou dat voor mij al snel onder de noemer ZO BOOS vallen (meer karaktertrekje). Pas als het erg vaak achter elkaar voorkomt en ik er ook last van heb in mijn lijf en mijn kop (dat ik niet uit de opgefoktheid en de woede en de teleurstelling etc. kom), begint er bij mij een alarmpje af te gaan.
Tis natuurlijk ook lastig te beoordelen: voor jezelf maar ook voor je vriend. Want volgens mij kan je ook best erg boos worden, zonder dat het gerelateerd is aan borderline. Moeilijk om te plaatsen wanneer nu wat speelt. Het loopt nl. in elkaar over.
Ten minste, ik kan bij mezelf ook wel eens erg pissed of zijn en dan heb ik niet het gevoel dat het onbeheersbare woede is die helemaal in mijn systeem zit. Maar aan de buitenkant lijkt het wel redelijk op een woede-aanval van het borderline :? soort?? Vraag me neit waarom ik een onderscheid daarin aanbreng, het heeft denk ik te maken met een stukje theatrale
van mezelf. En er zijn woede aanvallen die zo intens zijn, dat ik niet eens bezig ben met theatrale gedachten. Die slurpen me gewoon op.Jij bent de enige die dat kan beoordelen en daarin moet je eerlijk zijn naar jezelf.
Goudappeltje, kan me goed voorstellen dat je nieuwe vriend nu zo'n reserve heeft. Net alsof hij nu eigenlijk heel lelijk over je denkt en je inene van een verliefd voetstuk bent gevallen ofzo. Zou je bijna wensen dat je niks hebt gezegd. Kun je er anders niet gewoon even met hem voor gaan zitten en uitleggen hoe het toen tot stand kwam en dat dat iets is waar je nu erg hard aan werkt en dat je er alles aan doet om die agressie stadia voor te blijven ofzo. Gewoon iets meer inzicht geven in hoe je werkt en dat hij dus niet bang hoeft te zijn.
Want anders zit er misschien wel een hele rare sfeer tussen jullie of valt dat wel mee?
maandag 19 maart 2007 om 14:43
Hoi Intiem,
Jij zit nu lekker in Zeeland, dus je leest het waarschijnlijk pas wanneer je terugbent. Heb je een leuke tijd gehad? Ik hoop dat het een beetje goed is gegaan tussen jou en je vriend.
Ik heb trouwens je advies opgevolgd en hem uitgelegd hoe het precies zat en dat ik er zelf ook bang voor ben om ooit weer mijn zelfbeheersing te verliezen. Maar ik nu in therapie zit en toen niet. Toen deed ik maar wat, dus dat geeft ons beiden veel hoop voor de toekomst.
Jij zit nu lekker in Zeeland, dus je leest het waarschijnlijk pas wanneer je terugbent. Heb je een leuke tijd gehad? Ik hoop dat het een beetje goed is gegaan tussen jou en je vriend.
Ik heb trouwens je advies opgevolgd en hem uitgelegd hoe het precies zat en dat ik er zelf ook bang voor ben om ooit weer mijn zelfbeheersing te verliezen. Maar ik nu in therapie zit en toen niet. Toen deed ik maar wat, dus dat geeft ons beiden veel hoop voor de toekomst.
dinsdag 20 maart 2007 om 15:34
hey ladies,
lang geleden...
Sorry, had er geen tijd puf voor om te forummen:)
Heb niet alles gelezen, laatste 2 pagina's ongeveer.
Met mij gaat het wel aardig. Gesprekken gaan wel goed, heb wel het idee dat het erger word soms. Maar dat komt denk ik omdat er nu juis emoties loskomen die ik normaal wegstopte.
Ik denk niet dat ik borderline heb, ben ook nog te jong om dat te kunnen vaststellen.
Wat ik veel las is over de woedeaanvallen om kleine dingen. Dat herken ik erg. Ik wil ook graag duiidelijkheid, en als mijn vriend dan 2 dingen zegt die niet samen kunnen ofzo kan ik daar echt over doorzeuren. echt heel erg. Kan dan echt flippen.
Ik sla mezelf dan ook echt:$ ben zooo gefrustreerd, kom er niet meer uit dan!
wat mijn vriend dan ook zegt of doet, niets is goed. Ik draai alles negatief om en betrek het op mezelf. Echt lastig... Op mijn stage ook.
Ik geef in mijn hoofd de andwoorden voor een ander, denk te weten wat iemand vind en reageer dan ook op die manier.
Ben vaak down, weet niet wak met mezelf moet enz.enz.
Ben trouwens gestopt met de pil. Nu net een weekje, dus kan er nog niets over zeggen.
intiem, hoe was je weekendje?
Hoe gaan jullie gesprekken?
lang geleden...
Sorry, had er geen tijd puf voor om te forummen:)
Heb niet alles gelezen, laatste 2 pagina's ongeveer.
Met mij gaat het wel aardig. Gesprekken gaan wel goed, heb wel het idee dat het erger word soms. Maar dat komt denk ik omdat er nu juis emoties loskomen die ik normaal wegstopte.
Ik denk niet dat ik borderline heb, ben ook nog te jong om dat te kunnen vaststellen.
Wat ik veel las is over de woedeaanvallen om kleine dingen. Dat herken ik erg. Ik wil ook graag duiidelijkheid, en als mijn vriend dan 2 dingen zegt die niet samen kunnen ofzo kan ik daar echt over doorzeuren. echt heel erg. Kan dan echt flippen.
Ik sla mezelf dan ook echt:$ ben zooo gefrustreerd, kom er niet meer uit dan!
wat mijn vriend dan ook zegt of doet, niets is goed. Ik draai alles negatief om en betrek het op mezelf. Echt lastig... Op mijn stage ook.
Ik geef in mijn hoofd de andwoorden voor een ander, denk te weten wat iemand vind en reageer dan ook op die manier.
Ben vaak down, weet niet wak met mezelf moet enz.enz.
Ben trouwens gestopt met de pil. Nu net een weekje, dus kan er nog niets over zeggen.
intiem, hoe was je weekendje?
Hoe gaan jullie gesprekken?
donderdag 22 maart 2007 om 17:37
