medicatie bij borderline?

heej meiden...



intiem;

ik werk bij steps... al 10 jaar.

ik wilde graag filiaalmanager worden en doorstromen naar eventueel regiomanager na mijn opleiding als assistent filiaalmanager...



maar goed... ik kreeg veel last van mijn psychische klachten en heb mezelf voordat het invloed op mijn werk begon te krijgen terug laten zetten naar verkoopster... in onze winkels werken we met service gerichte verkoop...

dus idd geen H&M waar je alles zelf maar uit moet zoeken.



na een jaar in de ziektewet te hebben gezeten... ik volgde toen linehan training en andere therapieen en had geregeld opnames.... ben ik sinds de zomer weer aan het werk...

ik moest dus ergens weer een beetje van voor af aan beginnen... maar het gaat alweer veel beter.... heb geen ziektedag meer gehad en ben in ieder geval wat ze weer noemen.... een topverkoopster.



er is destijds op papier gezet dat wanneer ik weer volledig hersteld ben en het weer aan kan... steps ervoor zal zorgen dat ik mijn functie weer terug krijg en weer verder kan daar waar ik was gebleven.

het is ergens een uitzondering hoor dat dit gebeurd.... een feit is dat je er meestal wel wordt uitgewerkt... maar aangezien mijn staat van dienst en inzet tot herstel staan de managers volledig achter me en heb ik alle ruimte gekregen.



trouwens... over dat ziek zijn... mannen zijn toch al heel snel 'vreselijk ziek' bij een licht griepje en kunnen weinig meer... daar waar wij meestal nog met de stofzuiger in ons handen staan of aan het werk zijn...

ik weet wel dat ik me altijd rot ergerde aan mijn ex wanneer hij een griepje had... wat voor hem al een stevige kou kon wezen en dan al een week thuis bleef van zijn werk... of het er in ieder geval altijd nog wel een paar dagen van nam ook al was hij ergens weer beter...

ik moet toch wel echt hoge koorts hebben en echt niet meer op mijn benen kunnen staan voordat ik me van mijn werk ziek meld...

een man heeft zelden een licht griepje... ze zijn altijd heeeeeeeeeel erg ziek en zielig.... das gewoon een mannenkwaaltje denk ik haha

Hoi Vlijtigliesje,hmmm, volgens mij zat/zit er in Arnhem ook een steps. Ik ken de naam iig wel. Maar da's toch net zo'n gemiddelde kledingwinkel als anderen, dus ook daar toch geen persoonlijke service? Nou ja, als je het vergelijkt met H&M natuurlijk wel, want daar komt nooit iemand vragen of ze je kunnen helpen. Dat zullen jullie zeker wel doen? Tja, als je graag wat hulp wilt, moet je niet echt bij H&M zijn. Hoewel ik dat zelf altijd juist fijn vind haha. Laat mij maar lekker zelf rommelen. Ik word meestal een beetje zenuwachtig als een verkoopster komt vragen of ze me kan helpen. Dan krijg ik het gevoel dat ik niet gewoon 'mag' kijken en iets 'moet' kopen. Maar dat is zeer persoonlijk natuurlijk.Tof dat je een top verkoopster bent! Als je de klant goed aanvoelt, dan geloof ik dat graag. Tja, topverkoopsters ben ik nog niet tegengekomen bij H&M (alleen maar erge chagerijnige).Vriend voelt zich trouwens ook niet op zijn gemak met ziekzijn bij mij (heeft hij zelf gezegd). Omdat hij nl. het gevoel heeft dat hij bijna dood moet neervallen, voordat ik hem zielig genoeg vind. Hij heeft dan ook best last van een schuldgevoel complex en is geneigd om dan maar te doen alsof hij niet ziekjes is. Tja, da's ook niet mijn bedoeling. Ik ben dan wel meer het type van doorgaan en niet zeuren (hoewel niet zo erg als jij hoor, voor mij is koorts een teken en dat hoef ik niet torenhoog te hebben dan hoor.) en vriend is al sneller uitgeschakeld voor zijn gevoel. Maar goed, dat neemt niet weg dat het niet serieus is. Hij is gewoon wat zieliger haha...Druk weekend verder. Gister het zusje van lief met haar vriend op bezoek gehad en vandaag die vriendin van lief die ik nogal zwaar op de hand vind. We zouden bij haar op bezoek gaan, zodat we makkelijk weg konden. Maar vanwege ziekzijn van vriend gevraagd of zij naar ons kon komen.En tussen de bezoeken door nog naar de carnacalsfeesten gegaan met dochter (ben geen carnavalist, maar wil het haar niet onthouden).Ik moet de rest van de week bijtanken van het weekend denk ik. Hmmm, 2 afspraken in 1 weekend is niet echt handig.Zometeen CSI kijken, fijne avond.

Hoi meiden,

Nou ik ben klaar voor mijn paar daagjes weg! Ik heb er zin in. Wel was ik gisteren (en vandaag nog een beetje) onrustig. Hopelijk valt dat de komende dagen wel mee. Ik wil echt lekker gaan genieten..



Volgende week ben ik weer van de partij hier. Heb nu niet de puf om te reageren, maar wens jullie een fijne week,

groejes Robin

heej intiem....



het is in ieder geval de bedoeling bij steps dat we servicegericht te werk gaan...

steps zit ook in arnhem ja....

er zit er ook een in apeldoorn waar ik ook wel sporadisch kom... (familie woont daar)... en ook daar viel het me op dat ze je niet echt aanspreken als je binnen bent... ik kreeg niet eens een hallo en had het idee dat ze me niet eens opmerkten... wat ik van een tante ook heb gehoord... en dat is dus niet oke.... want ook al zeg je maar netjes gedag..... het staat netter en bovendien een 'gezien' iemand verminderd de kans op diefstal.

het is in ieder geval niet de bedoeling dat het zo gaat.



kan ik je ergens mee helpen... is een zin die je van mij niet zo snel zult horen... want je bent uitgepraat wanneer de klant nee zegt... en niet iedereen wil direct op die manier geholpen worden.... ik knoop vaak gewoon eerst een praatje aan... of doe gek door achter een rek vandaan te springen en te zeggen; waar ben je naar op zoek????... ik schat vaak wel goed in bij wie dat wel of niet kan.

ik zie het vrij snel als een klant liever even zelf rondkijkt... en geef gewoon aan dat als ze een vraag hebben... dat ze maar een gil hoeven te geven... en ruim in ieder geval alles weer voor ze op...

vaak merk ik dat ze me op een moment dan toch wel dingen gaan vragen en ze zich door me laten helpen omdat ze op hun gemak raken dan.



maar goed... ff helemaal geen bordie dingen in dit verhaal... haha... maar het voelt ook wel eens lekker om er even niets over te schrijven....

Hoi Robin,hele fijne ontspannen vakantie! lekker uitrusten en opgeladen weer terug komen hoor : )

Hallo Robin27,Lithium is een stemmingsstabilisator, en is in feite een zoutoplossing. Het kent net als vele andere medicijnen bijwerkingen, maar ik merk het het meest aan mijn gewicht en dat ik veel vocht vasthoud. Alhoewel ik de laatste tijd toch weer afgevallen ben, gelukkig. Ook moet alles goed in de gaten gehouden worden met je schildklier, want die kan meer of juist minder gaan werken. Ik slik Lithium nu 3 jaar en mijn schildklier is iets langzamer gaan werken, maar niet zo dat het zorgwekkend is. Er zijn nog meer bijwerkingen zoals het krijgen van puistjes en bij verkeerd gebruik van lithium kun je een vergiftiging krijgen, maar ik ben daar veels te bang voor dus ik ben heel stipt in het gebruik van lithium. Naar mijn eigen idee is het best een heftig medicijn, vandaar dat ik er mee wou stoppen.Wat ik overigens knap vind, is dat jullie werken in een kledingzaak. Ik werk zelf 15 uur per week achter de receptie bij een bedrijf, maar het is een heel rustig plekje, met weinig prikkels. Het is gebleken dat als ik bij een heel druk bedrijf werk, snel overprikkeld raak, met alle negatieve gevolgen vandien. Dus petje af hoor.Groetjes,Galena

hey intiem, thanx voor je reactie!

Merkte je echt een duidelijk verschil toen je geen pil/anticonceptie gebruikte?

Ik denk dat ik tog het verschil eens wil proberen en te stoppen. Stel dat het helpt... Dan wil ik dat wel weten.

De huisarts wist ook niet of het dan lag aan de hoeveelheid hormonen, of aan de soort.

Want in nuvaring zitten dezelfde hormonen als de pil die ik nu heb, alleen in een lichtere mate.

Maar waarom gebruik jij dan tog anticonceptie als je er last van hebt? (ik snap wel waarom... maar als je zo'n verschil merkt als je stopt?)

Wel voorzichtig zijn met sex dan.. Anders heb ik weer een ander probleem erbij.



Heb gisteren op mijn werk een heftige aanvaring gehad met mijn baas, hij is manisch... Het was carnaval en dus erg druk en hij viel in 1 keer tegen me uit. Ik janken en weglopen en zeggen dat ze het maar uit moesten zoeken. (hij zei letterlijk tegen me dat ik op moest rotten, ik loop echt niet zomaar weg)

Uiteindelijk op advies van collega tog maar weer naar binnen gegaan.

Hij heeft geen woord gezegd tegen mij en alleen maar extreem vrolijk gedaan de rest van de dag, hoorde ik. Stom tog?

Was er helemaal naar van. Bah...

Weet dat hij het misschien ook niet kan helpen maar excuses was wel op zijn plaats geweest, helemaal omdat ik zo overstuur ervan was.

Maar goed, wou ik ff kwijt:)

Verder merkte ik vandaag dat ik ineens alles aankon. Was naar reisbureau geweest, gidsen halen voor vakantie naar indonedie, caribisch gebied enz.

Taart gebakken, pratenpraten.

Vanavond was ik ineens op, moe en werd heel negatief! Zomaar ineens... Raar en vooral irri.

Was ook te optimistisch vandaag, voelde ook niet ok. Dus dit is de consequentie denk ik.

Nou bedankt maar weer dat ik mijn verhaal mocht doen:)

Ik ga misschien niet echt in op jullie verhalen, sorry... Maar kan ook niet altijd meepraten.

Welterusten voor strax Groetjess!

heej meiden...



robin;

ook nog fijne daagies van mij meid!!!.. geniet ervan!!!



galena;

wat je zegt over prikkels... herkenbaar hoor....

als ik een 'slechte dag' heb dan moet ik me ook echt even aanpassen... en hulp vragen aan de andere meiden... wat niet altijd makkelijk is want we staan per dag maar met zijn tweeen... behalve op de zaterdag.



ik kan dan b.v niet de winkel inhang veranderen en klanten helpen tegelijk... of meerdere klanten tegelijk helpen.... zodra ik dan iets pak voor de een... ben ik de ander weer vergeten...

mijn collega's weten er ondertussen alles van... en ik weet gelukkig heel goed nu hoe ik iets aan moet geven en hoe ze me kunnen helpen...



b.v als ik de winkel moet veranderen en mijn collega pakt net nieuwe spullen uit... en als er dan ook nog eens een klant is en ik zou een slechte dag hebben... dan vraag ik haar of ze het uitpakken wil laten liggen en ipv dat ik de klant help... of zij dat dan wil doen...

anders wordt het op dat moment een chaos in mijn hoofd en zou de winkel een zooitje worden... omdat ik gewoon niet meer zie hoe het goed moet ingehangen.. en de klant goed helpen kan ik ook niet meer... ik raak dan in paniek.

een winkel inhangen lijkt niet zo moeilijk.... maar er zijn er maar weinig die dat goed kunnen.... er zijn ook speciale stylistes voor die dat een keer in de zoveel tijd komen doen om de winkels er goed uit te laten zien... en we zijn een van de weinige winkels die 2 personeelsleden hebben (ik en mijn cheffin)... die dat geheel zelf kunnen en waar de styling dus altijd klopt en goed is. 



weekadministratie... uren controleren... en zorgen dat de personeelsplanning ten opzichte van de omzet niet te hoog is... dat zie ik gelukkig ook allemaal wel weer...

maar om de boel weer echt als manager te kunnen sturen... die druk is me nog teveel en dat kan ik nog niet aan...

ik heb wel weer de leiding over de werkvloer gekregen wanneer mijn cheffin afwezig is... maar ben nu omdat ik in de functie verkoopster zit niet verantwoordelijk....

ik hoop dat ik dat over een jaar weer aan kan... langzaam gaat het toch steeds ietsje beter.



kreeftje;

het geeft toch niks als je even niet op andere berichten ingaat... ik kan dat zelf ook niet altijd en vind het dus ook helemaal niet erg als niet iedereen op mij reageerd.... we zitten ergens soms in hetzelfde soort schuitje toch?... en begrip is dan niet zo moeilijk op te brengen toch...

ffies van je af kunnen schrijven is soms gewoon lekker... en als iemand het op kan brengen om het te lezen en te reageren dan is dat gewoon heel fijn... maar niks moet hoor lieverd.....

en ow jah kreeftje....



soms kun je dus ook niet meepraten wanneer iets niet helemaal herkenbaar is ... maar ook dat maakt volgens mij niks uit.



voor mij zijn heel veel dingen herkenbaar... ik heb dus momenten gehad waarop alles wat je maar kunt bedenken bij borderline aanwezig is geweest...

maar soms reageer ik daar dus ook niet teveel op... of lees ik er een beetje overheen omdat het soms ook wat kan triggeren...



ik had laatst even een fikse terugval... en heb toen ffies niet ingelogd omdat mijn eigen hoofd zo vol zat dat ik gewoon ook niks van anderen in me opnam....

ik krabbel de laatste 2 weken aardig terug.... maar moet nu even opassen dat dingen me niet weer omlaag triggeren en ga dan ook niet altijd teveel op berichten in.... en laat het dan ook iets meer bij spuien.



zo hebben we misschien allemaal onze redenen als we minder reageren... maar dat zegt dus nog niks over het wel of niet geintresseerd wezen in elkaar...

Owk vlijtig liesje, gelukkig maar:)

Maar dan lijkt het misschien alsof ik alleen maar mijn verhaal doe en me niet interesseer in jullie :D

Is dus niet zow...

Nou fijne dag allemaal nog..

Ga ff relaxen doegiee

hoi, ik heb eventjes een drukkere week en dan is al te lang puteren niet verstandig. Want ik moet al lang puteren, omdat ik onze zomervakantie moet regelen onderhand (vervelende taak vinnik, want er moet zoveel uitgezocht worden zoals wij vakantievieren > niks geregeld).



ik reageer snel weer hoor, ga nu eerst de deur uit naar atelier werkplaats en fijn therapuetisch kleien

heej meiden...



ff rustig zo op het forum....

anyway.... ik voel me down...



ik had al eerder over mijn werk geschreven...

ik krijg veel ruimte om te herstellen omdat ik me in een bepaalde periode als manager zo bewezen had dat ze nog steeds al het vertrouwen in me hebben... en het zelfs op papier is gezet dat ik de ruimte krijg.



sinds anderhalf jaar werkt er een meisje bij ons.... die begon als stagiare en later als hulpkracht.... en mij dus ook niet echt heeft meegemaakt in mijn goede tijden en periode als manager.

langzaam kwam ik vanaf de zomer dus weer terug... en ze gedroeg zich nogal jaloers... voelde zich vaak achtergesteld en waar ze dacht dat ze kon klikken of me onderuit kon halen deed ze dat...

jammer dus voor haar.... want voor mij valt er nooit iets te verklikken omdat ik altijd voor alles mijn verantwoordingen neem en nooit iets achterhou aan mijn cheffin.



ik was niet blij toen ze een contract kreeg... omdat ze gewoonweg als verkoopster niet goed functioneerd... ze pakt de dingen niet goed op... is laks... en kan niet zelfstandig werken omdat ze te weinig verantwoording heeft voor de winkel.... die achterbakse handelingen die nam ik verder wel met een korreltje zout... ze had toch nooit een poot om op te staan tegenover mij.



een paar weken terug gebeurde er iets wat voor mij de limit was.... ze belde steeds af voor haar werk... deed dit niet eens zelf op een moment maar had het doorgegeven aan een jongere collega... en had tegen anderen de opmerking gemaakt dat ze voor dat loon bij ons gewoon geen zin had om nog op te komen draven.

we hadden een andere stagiare gehad op dat moment waar ik wel wat in zag... had haar gevraagd of zij eventueel bij ons zou willen werken... ben een gesprek aangegaan met mijn cheffin.... en we besloten het contract van die ene meid te gaan beeindigen en die stagiare aan te gaan nemen.



ze heeft haar handtekening onder haar ontslagbrief gezet.... maar mocht nog wel haar stage van 10 weken bij ons komen lopen die vorige week begon.... en mijn cheffin had gezegd dat ze eventueel nog wel als vakantiehulp mocht komen werken.



de eerste dag van haar stage heb ik een gesprek met haar gehad... en heb ik haar gezegd dat ik vond dat ze te weinig verantwoording toonde.

ze bleek veel problemen thuis te hebben... en ik heb mijn begrip daarvoor getoont... maar dat nam dus niet weg dat zoals ze zich nu gedroeg dat dat eigenlijk nooit anders is geweest en ik het vertrouwen niet meer had dat dat nog zou veranderen.



afgelopen dinsdag stond ik samen met haar en mijn cheffin... zij gingen het geld tellen van de hele week.... en na 5 minuten werd ik erbij geroepen.

ik had vrijdag en de maandag alleen afgesloten en die meid suggereerde dat er geld uit een envelop miste... het bedrag wat op een briefje van vrijdag stond niet klopte en dat ze zelf het briefje van de vrijdag uit een envelop van de woensdag had gehaald.



zoiets kan dus alleen als ik op een avond stiekem de enveloppen heb opengemaakt...gesjoemeld zou hebben met het geld... vervolgens nieuwe enveloppen zou hebben gemaakt en de boel weer zou hebben dichtgeplakt.

ik vroeg haar of ze envelop voor envelop open had gemaakt en had gecontroleerd of dat ze ze eerst allemaal leeg had gemaakt en vervolgens had gechecked.... het laatste was het geval.

oke... als je dat doet dan heb je dus geen overzicht meer over wat uit welke envelop komt.

vervolgens vroeg ik aan mijn cheffin of zij het met haar eigen ogen had gezien dat het briefje van vrijdag uit de envelop van woensdag kwam.... nee dus want ze zat op dat moment met haar rug naar die meid toe... geen getuige dus.

die meid riep; ik lieg toch zeker niet!

ik zei oke... laat alle briefjes en enveloppen aan de kant... tel al het geld en voer het totaal in in de kassa... als er een verschil is dan geeft de kassa dat aan... er staat nl in de computer hoeveel geld er iedere dag afgestort moet wezen.

tel ook het eindbedrag van alle stortingsbriefjes op... als er een briefje verkeerd is ingevuld of er te weinig in een envelop zit dan moeten we daar ook een verschil hebben.

ze werd wat zenuwachtig.... ik zag dat ze verkeerd aan het tellen was dus ik zei tegen mijn cheffin; tel jij maar en pakte het geld bij die griet weg.

wat bleek na het tellen en het invoeren in de kassa; nergens was een verschil te bespeuren.

dom dom dom.... als je onderuit wil halen en me een loer wil draaien door me voor fraude op wil laten draaien zodat ik op staande voet mijn baan verlies... doe het dan goed!



ik heb het even gelaten voor wat het was om eerst even goed te kunnen kalmeren... en heb aan het einde van de dag mijn cheffin appart geroepen.

ik heb haar gezegd dat die meid zo jaloers is als de ziekte en me al sinds ik weer terug ben waar ze kan onderuit probeerd te schoppen... en dat zij dat nu wel in de gaten zou moeten hebben.

dat dat mijn grootste punt nog niet eens is... maar wel dat ze niet goed functioneerd en dat nog nooit heeft gedaan.... sfeerverziekend te werk gaat... en dat ze ons dus omzet kost... en dat ze wat mij betreft haar stage af kan maken... maar daarna niet meer hoeft terug te keren ook niet als vakantiekracht!

dit grapje was echt de limit... en wens haar mede daardoor ook niet meer als collega te hebben!

ondanks dat ik nu op papier nog als verkoopster sta... heb ik nog steeds invloed...



mijn cheffin ging met me mee.... exit voor die griet... ze mag haar stage afmaken en daarna hoeft ze niet meer terug te komen.



ik zou blij moeten zijn... maar het heeft me echt geraakt en voel me down en verdrietig.

zo achterbaks... zo weinig verantwoording voor haar eigen handelingen en voor haar is alles wat er misgaat altijd door toedoen van een ander...

ze is thuis zou klein gehouden en is bijna 18... maar gedraagd zich als een meisje van 13.

ik ben 33... en zo'n grietje van 18 maar meer 13 moet toch wel heel slim en sterk kunnen wezen om mij ergens onderuit te kunnen trappen... ze dacht van wel maar helaas pindakaas.



ik heb er wel een klap van gekregen dat ze zo laag zonk om een manier te zoeken om me op staande voet ontslagen te krijgen... maar dat laat ik haar echt niet merken.

ik slaap sinds dinsdag slecht... kom slecht mijn bed uit... en heb het gevoel alsof ik de hele dag wel kan lopen huilen.

ik zie haar straks op mijn werk... dan is ze er nog voor haar stage... maar ik ga ver boven haar staan... tegen haar lachen en aardig doen en in mezelf denken;

wie het laatst lacht lacht het best... jij hoeft hier na je stage nooit meer terug te komen en niet bij een didi... superstar... vet of forcast... want alles is coltex net als steps... en een goede referentie krijg je daar nooit meer!

Hallo Vlijtigliesje,Wat een vreselijk verhaal zeg. Het enige wat ik eruit kan constateren is dat dat meisje ontzettend jaloers op jou was en alles aanpakte om jou onderuit te halen. En het ergste is, dat zou ik nl. ook hebben, je betrekt het nog op jezelf ook. Ik kan me goed voorstellen dat je even helemaal van slag bent, maar probeer inderdaad je voor te houden dat jij de laatste bent die lacht. Ook al voelt dat nu niet zo, over een week denk je er heel anders over. Ik heb soms wel eens van die naieve momenten dat ik denk dat ik iedereen kan vertrouwen. Dat is me al een paar keer overkomen. Helaas is het echt zo dat mensen je proberen onderuit te halen. Ik heb dit ook mijn vorige werk meegemaakt, net zo lang van een bepaalde collega onderuitgehaald en vernederende opmerkingen te verduren krijgen totdat ik doorsloeg en daardoor ontslagen werd. Nu heb ik gelukkig een veel leukere, rustigere baan waar ze mij in mijn waarde laten. Maar ik ben wel voorzichtig. Ik wil dit niet nog eens meemaken. Vergeten kun je dit vervelende voorval niet, maar probeer het ajb voor jezelf te relativeren. Veel sterkte!

Aaaaah lieve vlijtigliesje knuffel knuffel knuffel voor jou!!! (ik heb geen leuke gezichtjes op deze computer).Jeetje, wat een grrrrrr griet zeg. Ik zit hier gewoon al met kromme tenen te lezen en kan me ontzettend goed voorstellen dat dit iets met je moet doen. Ik vind het nog knap dat je je zo kunt beheersen. Want als ik ergens heel slecht tegen kan bij anderen is het wel achterbaksheid, oneerlijkheid etc. Ik zou zelfs boos worden en niet meer met die griet kunnen/willen werken. Zeker niet als je een gesprekje hebt gehad met haar en haar serieus hebt genomen met haar problemen. Je hebt haar duidelijk een 2e kans gegeven...en die heeft ze niet gepakt...Lieve Vlijtigliesje, ik kan me voorstellen dat je zo baalt, want je voelt je waarschijnlijk genomen en misschien ergens deep down inside ook wel onzeker over je eigen beoordelingsvermogen of de loyaliteit van je cheffin aan jou? Ik weet niet of ik dit zo goed kan omschrijven. Maar ik weet dat als ik jou was geweest, dat ik op het moment zeer zeker zou zijn van mijn gevoel. Maar dat ik erna (thuis ofzo) toch zou gaan twijfelen. Twijfelen als in de zin van:zou mijn cheffin mij echt wel geloven of zou ze nu wantrouwend zijn? Heb ik het allemaal verkeerd gezien? Ongeloof over dat iemand dat gewoon een ander aan kan doen (wat dat betreft ben ik ook veel te naief in eerste instantie en geloof ik heel erg in elkaar oprecht en eerlijk behandelen.) en daar dan erg verbolgen over zijn. Als een mes in je rug-verhaal.Ik weet niet wat je denkt, maar ik hoop dat je niet van die gekke onzekere gedachten hebt. Ik wil je zeker geen gedachten in je hoofd leggen. Maar alsjeblieft: twijfel niet aan jezelf! Je bent een superverkoopster en je hebt het beste voor met de winkel en dat weet je cheffin ook wel. Hou dat vast en incasseer dat er gewoon rare mensen rondlopen op deze wereld helaas.Ik vind het trouwens wel grappig dat je dat zegt van " als ze het (bedriegen) al doet, doe het dan iig goed" Haha. Zo zou ik ook denken, los van het feit dat ik me gekwetst zou voelen door zo iemand. Ik denk dan ook meteen laagdunkend over zo iemand en heb weinig respect meer over voor zo iemand. Geeneens respect, omdat ze zelfs het bedriegen niet eens fatsoenlijk kan. Maar misschien is dit wel een hele rare benadering?Het verbaast me trouwens wel dat dat meisje nog gewoon haar stage af mag maken. Ik neem aan dat ze geen hoge ogen zal scoren bij haar evaluatie?Dat hoop ik dan ten minste. Want zo'n meisje heeft nog een hoooooop te leren!Galena, ik zag dat je een eigen topic hebt geopend. Ik hoop dat je snel anderen vindt die kunnen delen in ervaringen.Ik heb vandaag een enerverend dagje gehad. Ik zal er straks wat meer over vertellen. Eerst eventjes mijn gezicht laten zien op andere topics waar ik schrijf, want dat is ook al weer geleden.Tot later

jeetjemineetje wat een verhaal!

Wel goed aangepakt zeg.



Probeer het jezelf niet aan te trekken...

Je hebt super gehandeld als ik dat zo lees!

Maar snap het wel, heb van de week ook aanvaring gehad met mijn baas. Hij is manisch depressief en doet alsof alles zooo goed gaat!

Maar het was druk en hij stond onder stress en viel enormmm tegen mij uit.(zei letterlijk dat ik op moest rotten)

Ik ben helemaal jankend en overstuur weggelopen en gestopt met werken.

Hij kaner misschien nix aan doen, en zou het best wel door mijn vingers kunnen zien, maar hij weigert sorry of iets dergelijks te zeggen.

Vind ik gewoon belachelijk!

Het was niet mijn schuld, maar tog voel ik me er ook niet helemaal lekker bij...

Ik zit ermee en hij gaat fluitend verder. Irritand...

Doet dat meisje dat ook?

Of zegt ze juist helemaal niets tegen je?

Heeft ze het ook toegegeven?



Nou fijn weekend allemaal alvast, ga zo lekker slapen.

liefss Kreeftje

Hoi Kreeftje,ja, ik had ook jouw verhaal gelezen (nog niet op gereageerd). Maar jij hebt ook al zo'n klote werk situatie meegemaakt.Kan me voorstellen dat je er goed van slag van was. Gaat het nu weer een beetje beter? Ik hoop dat je het je niet te persoonlijk aantrekt en het probleem mooi bij je baas kan laten liggen? Sterkte meis!Mamzelle, hoe gaat het met je? Heb je al een fijn gesprek gehad met het GGZ?Ik heb hier een beetje gek weekje achter de rug. Nogal druk met veel afspraken en een zieke vriend. Verder ben ik begonnen met een middag vrijwilligerswerk en alles bij elkaar hakt dat er toch wel in qua energie. Voel me nogal snel gesloopt.Ook heb ik ruzie gehad met vriend n.a.v. zijn ziekzijn en is hij boos vertrokken naar zijn huis. Dat hebben we vandaag weer besproken bij de relatietherapie. Daar kom ik zo nog op terug.Ook nog een intensief gesprek gehad met zusje over mijn functioneren en dat was eigenlijk ook wel gek om het eventjes zo concreet op een rijtje te zetten. Dan blijk ik toch altijd minder goed te functioneren dan dat ik soms denk. Mijn zusje vond mij ook opvallend chaotisch(er) en waziger dan vroeger. Niet ernstig, maar ze constateerde wel dat ik altijd al wat chaotisch was. Maar daar nu nog meer last van lijk te hebben in mijn functioneren. En dat klopt ook wel, merk ik zelf nl. ook. Ik ben vaak woorden kwijt, weet niet meer wat ik wilde doen, etc. En ik kan al zeker geen 2 dingen meer tegelijk doen (ooooh...stoor mij niet tijdens het kooken als gij gheen aangebrande aardappelen blieft haha...)Ook heb ik een redelijk intensief gesprekje gehad (duurde niet lang ofzo, kwartiertje misschien) met 2 andere mensen van het dagactiviteiten centrum over "moeders". Te verstaan onze moeders. Allerlei frustraties van voornl. die twee kwamen naar boven en er werd ook wat gevraagd over mijn situatie. Maar ik merk dat ik dat soort moeilijke gesprekken gewoon beter niet kan doen. Ik merk dat ik dan last krijg van allerlei spanningsklachten, somber word (mijn stemming keldert meteen), onrustig word, koppijn krijg en ik heb nu al een paar keer deze week gehad dat ik 's avonds in bed mijn ademhaling moet beheersen omdat ik tegen hyperventileren aan ga zitten. Kortom, dat soort uitstapjes in lastige gesprekken moet ik gewoon niet doen. Lekker in het hier en nu blijven, dan gaat het wel.Even terug op de relatiesessie:vriend is boos weggegaan deze week, nadat ik maandag heb opgemerkt dat hij in een hoekje van mijn huis moet gaan zitten ziekwezen, omdat ik er niet goed tegenkan dat hij zo aanwezig is. Dat ik nl. niet tegen dat apatische kan, etc. Ik dacht in eerste instantie dat dat welliswaar erg jammer is van mijn kant dat ik die ruimte niet voor hem heb, maar dat het ook ergens niet heel erg gek is dat ik dat zo voelde na 4 dagen. Vandaag dus besproken bij die peut en hij wilde gelijk van mij weten waarom ik dan vind dat vriend weg moet. Want dat vriendlief in principe gewoon ziek moet mogen zijn en dat 4 dagen echt nog niet zo gek lang is.De tranen zaten nogal hoog en toen vertelde ik dat ik er gewoon niet tegen kan om zo intensief op elkaars lip te zitten. Dat ik dat uberhaupt al vermoeiend kan vinden om een weekend (laat staan vakantie) met elkaar en Meis door te brengen en dat dat veel van mij vraagt. En zeker als vriend door ziekzijn nog eens extra aan huis gebonden is. Toen vroeg peut dus door over wat en waarom dingen voor mij dus zo intensief zijn en toen ging het echt eventjes alleen maar over mij. Dat ik het echt nodig heb om regelamtig alleen te zijn en met rust gelaten moet worden, dat ik veel slaap en meer van dat soort dingen.Nu vond peut dus dat er eigenlijk een extra probleem onder zit (bij mij) die meegenomen moet worden met relatie therapie. Een complicerende factor zogezegd. Dat er eigenlijk ook meer gekeken moet worden naar beperkte belastbaarheid van mijn kant (HUH?) en dat door mijn beperking er extra moeilijkheden kunnen ontstaan. Hij wilde inene van alles over mijn diagnoses weten, mijn GAF score en hij wil nu gaan overleggen met mijn behandelaar en het in het team gooien (ja hoor, snap dat niet zo goed).Ik was een beetje perplex, omdat ik nooit zo geredeneerd heb vanuit problemen van mij (bovendien dacht ik dat hij op de hoogte was van mijn dossier, dus ook van dit soort moeilijkheden die ik al heel lang heb). Ik dacht dat we echt samen relatieproblemen hadden. Nu blijkt er toch veel bij mij te zitten en dat vind ik ergens wel frustrerend.Misschien krijg ik wat testen om mijn functioneren beter in kaart te brengen, want peut denkt dat ik eigenlijk chronisch teveel belasting krijg, omdat ik aan de buitenkant zo goed lijk (?) Tjeeeee, lijk weer helemaal terug bij af ofzo???Hebben jullie ook dit soort moeilijkheden? Jij toch wel Vlijtigliesje? Jij moet toch ook af en toe afstand e.d.? Even tot rust komen, even jezelf weer bij elkaar pakken? Het lijkt soms wel dat ik steeds zieker lijk te worden, alsof er steeds meer en meer schilletjes van mij afgepelt worden, net wanneer ik dacht mezelf een beetje te hebben leren kennen. Dat ik soms denk dat ik goed functioneer, maar dan in een gesprekje met zusje en nu dus ook met peut inene minder goed lijk. Ik vraag me af of ik niet gewoon zieker word naarmate ik langer in therapieland leef (heb al vaker genoemd dat ik denk/hoop met werken beter te functioneren) of dat ik mezelf eigenlijk een illusie op de mouw spelt en toch maar eens serieus stil moet gaan staan bij mezelf (en deed ik dat dan niet al?????)Pfffff, ik vind het echt nogal verwarrend allemaal.Goed, tis weer mega ego. Hoop dat het jullie niet teveel belast en anders er maar dik overheen lezen hoor ; ))

Even uppen, want we vielen bijna van de eerste pagina af : )

benk weer... hoi meiden...



om nog even te reageren op die werksituatie.... (de rest lees ik morgen of later vanavond)

intiem;

ik ben door die toestand op mijn werk niet gaan twijvelen over mezelf hoor....

ik weet heel goed in dit geval wat wel of niet terecht is.... maar dat mijn cheffin daar een moment aan leek te twijvelen deed gewoon zeer.



ze heeft me een dag later nog wel terug gebeld om nog een keer te zeggen dat ze nu echt wel wist hoe de vork in de steel zat en dat ze achter me stond.



ik heb donderdagavond heel even met die griet samen gestaan... en ik heb heel normaal gedaan... ze is toch exit dus spendeer er de moeite niet meer aan om er nog op in te gaan met haar.

zelf doet ze ook alsof haar neus bloed... ze zei ook niks meer over die mail die ik haar stuurde... geen sorry of wat... gewoon helemaal niks.... vergelijkbaar met jouw baas dus kreeftje.....



anyway... eerst zei ze niet veel... op een moment nadat ik al een tijdje normaal tegen haar had gedaan.... begon ze dus wel tegen me te praten over haar thuis situatie... even haar problemen van zich af te praten tegen me zeg maar.... want dat kon ze dus altijd wel bij me.

maar goed... ik doe normaal maar daar besteed ik dus geen aandacht meer aan.

ik onderbrak haar en zei; ja heel rot voor je allemaal mop... maar daar zul je toch zelf mee om moeten leren gaan... ik heb geen advies voor je.... en wil je nu misschien alvast het afwasje even gaan doen? dan kun je daarna naar huis.

ze zei zachtjes ja oke is goed....



geven... geen sorry zeggen of wat dan ook... maar ik weet dat ze zich van binnen schaamt en rottig voelt nu.... en ik gun haar dat gevoel even van harte.

heu vreemd... een gedeelte van een van de laatste zinnen is verdwenen...

in ieder geval daar moest zoiets staan als;



uit zichzelf zal ze niks meer toegeven.... en de rest staat er nog wel

Intiem, wat maakte voor jou dat je liever had dat je vriend stil in een hoekje ging zitten: dat 'ie in jouw ruimte was, of de manier waarop hij zijn ziek zijn bij jou neerlegde? Eerste geval, dan kun je er niet omheen dat je eigen dossier erbij gesleurd wordt, tweede, dan gaat het toch echt om een relatieprobleem: hoe ga je met elkaar om, wat kun je redelijkerwijs bij elkaar neerleggen.

Ik heb het idee dat mannen veel 'zieker' zijn dan vrouwen, veel makkelijker zielig doen, en dat hoef je toch niet normaal te vinden? Lijkt mij.

Laat je in elk geval niks aanpraten - probeer anders heel duidelijk op te schrijven voor jezelf wat je in de therapie wilt aanbrengen en waarom, met alle facetten, zodat je niet verrast wordt door vragen tijdens de sessie.



Ik heb nog niets gehoord van GGZ. Zal er deze week maar eens een telefoontje tegenaan gooien want de medicijnen vlakken wel wat af, maar lang niet alles.

Verder gaat het met mij en de kinderen goed als ik iets buiten de deur heb gepland. Binnen zit ik al snel op hun lip of zou ik toch terecht pissed raken van de ravage die zij achter zich laten en best wel willen opruimen, maar niet vanzelf, heel veel aanjagen, steeds maar weer hetzelfde zeggen, in drievoud, ik word daar moe van. Morgen mogen ze weer naar school, zij hebben er zin in, ik heb ook wel zin in mijn vrije maandagje.

haaai meiden, gelukkig, jullie zijn er weer!Ut was een beetje stil hier en hoopte nog op een kleine reactie op mijn verhaal.Mamzelle, tuurlijk weet ik het niet zeker. Maar ik vermoed dat je soms wel heel terecht boos bent. En zo niet, dan toch heel begrijpelijk boos bent. Want voor wat ik soms opmaak uit jouw verhalen, kunnen je jongens er ook wat van hoor:bankspringen, elkaar in de haren vliegen, een bed molesteren (of tenminste de leeftijdsgenootjes van je kinderen), etc.Ik heb nog een klein kind, wat ook nog eens erg tam en relaxed is (karaktertje, puur geluk hebben) en een meisje (scheelt dat eigenlijk???).Als dochterlief een rebelse dag heeft, heb ik vaak al moeite met haar. Terwijl ze dan nog schatiig peuterend rebels is. Laat staan als er over mijn banken wordt gevlogen, eten overal belandt, omdat al spelende geen idee bestaat dat mama dat allemaal mag stofzuigen etc. Ik ben dan ook wel erg hard in de leer (en daar pluk ik nu al de vruchten van). Ik leer dochter zo klein ze al is om achter haar kont(je) op te ruimen. Ze eet op een stoel (dus ook koekjes en andere tussendoortjes) en nergens anders. En ze moet vooral goed luisteren.Nu besef ik me ook wel dat deze moeilijke taak van opvoeden en consequent zijn ook vele malen makkelijker uit te voeren zijn metA een kind dat zich vrij makkelijk laat sturenB een partner die net zo betrokken is bij de zorg/opvoedingC een situatie waarbij ik vaak eventjes kan bijkomen doordat creche bestaatAl met al hoef ik dus relatief weinig op mijn tenen te lopen. ik kan me voorstellen dat dat wel anders is met kinderen die van nature wilder en experimenteler zijn aangelegd, waarbij je het eigenlijk ook veelal alleen moet doen, omdat je alleenstaand bent en waarbij er psychische moeilijkheden zijn bij jou, maar er geen hulp is zoals dat bij mij wel het geval is.Voel je daarom dan ook niet al te schuldig! Ik ga er vanuit dat je je jongens op andere manieren wel een hoop liefde toont, ook als dat mischien wat meer tegen bedtijd is als ze lodderig en lief op de bank hangen.Vind je jezefl eigenlijk een consequente moeder of zou dat vaker mogen (wat moeilijk is als je niet veel te geven hebt)? Enne...al die energie kan ook uit snoepen voortkomen he? Misschien moet je ze op een snoep en koek arm dieet zetten? Weet jij veel, misschien is er wel een kleur/geur/smaakstoffen intolerantie (was bij een nichtje van mij ten minste> die was niet te houden).Mamzelle, de reden waarom ik wilde dat vriend wegging, was omdat ik het intensieve samenzijn bijna niet meer aankon. Ik probeerde het nog redelijk genuanceerd te brengen, door te zeggen dat ik hem eigenlijk in een hoekje van de kamer wilde hebben. Maar eigenlijk trok ik zijn aanwezigheid uberhaupt al twee dagen niet meer. Het zuigt om wat voor reden ook alle energie uit me.Een weekend samen doorbrengen (met vriend en dochter) als er niemand ziek is, vind ik vaak al intensief. Dit kan goed gaan, als ik genoeg afleiding heb of als ik regelmatige escapes heb. Vroeger ging ik gewoon best vaak de stad in, puur en alleen om weg te zijn van vriend. Dit was voor mij dan ademruimte (wat je misschien niet zou verwachten van een stadscentrum met ale prikkels), want ik kon mezelf dan helemaal afsluiten in mijn hoofd van iedereen. Ten minste, met vreemden hoef je in principe niks.Maar thuis in de nabijheid van anderen moet ik me openstellen. Moet ik respons geven, moet ik mijn mening uitleggen, moet ik een andere mening incasseren, etc. Ik heb daar gewoonweg de energie, de ruimte, de plek in mijn kop niet voor. Mijn vriend is van zichzelf een energiek en vurig iemand. Dus de kans is groot dat hij een mening heeft en daar ook niet omheen draait. Prima eigenschap an sich. Maar ik trek het vaak gewoon niet.Voor mij zijn weekenden zwaarder dan doordeweekse dagen wanneer iedereen weer weg is (kind naar creche en vriend naar werk). Ik haal zo vaak opgelucht adem als iedereen weer weg is. Ik kan erg uitkijken naar anderen te zien, maar ik moet mezelf op een of andere manier altijd eventjes extra opladen zeg maar. Eventjes een soort voorbereiding creeeren waardoor ik de uren doorkom. Mezelf even oppompen, peppen. Snap je iets van wat ik zeg?Het is helemaal niet zo dat ik een gesloten haast autistisch persoon ben. Helemaal niet zelfs. Ik kan erg energiek zijn of overkomen. Ik kan erg lollig zijn, een geinteresseerde gesprekspartner, humor, sociaal, etc. Maar het kost mij wel meer moeite. Beduidend meer moeite zelfs. Ik ben vaak leeg na een dagje met anderen. Inmiddels weet ik dat en is dat een weloverwogen keuze die ik kan maken. Maar vroeger had ik vaak geen keuze (ik wist ten minste niet dat je in zoeits een keuze kon hebben). Je was ofwel een gezellig persoon. Of niet.En ik wilde ook leuk gevonden worden door anderen. Gevolg is dat ik alles van mezelf gaf wat ik te geven had. Want ik wilde geen partypooper zijn.Gezellig dagje uit met anderen? Tuurlijk doe ik mee. Nog wat drinken, jaaa, gezellig. Gevolg was dat ik dan zelfs vaak een van de laatsten was die wegging, want aan mij zou het niet liggen...De prijs kwam altijd in de week erna, wanneer ik te moe was om nog fatsoenlijk voor mezelf te zorgen en ik de paar uurtjes werken al helemaal amper kon volhouden.Dus het ligt voor een groot deel aan mij, met een kleine aanvulling met het karakter van mijn vriend, nl. een vurig en levendig typ. Tenzij hij ziek is haha. Maar vriend deed juist erg zijn best om geen claim op mij te leggen. Ik hoefde niks voor hem te doen, hem alleen maar te laten. Maar zelfs dat is teveel gevraagd. Zijn aanwezigheid verdraag ik gewoon bijna niet. Die van dochter ook met moeite, maar dat gaat nog wel als hij nou maar gewoon zou oprotten (excuse my fench, maar dat is wat ik denk "alsjeblieft, ga weg en rot op en laat me met rust")Da's dus raar kennelijk.Vlijtigliesje, ik ben best benieuwd naar hoe jullie in zo'n situatie met een stagaire omgaan. Gaat zo'n meisje zonder boe of bah haar stage halen? Want dat verbaast me soms wel eens. Niet dat ik iemand niet een diploma gun hoor. Maar op het werk van mijn vriend heeft ook een jongen zijn stage gehaald. Terwijl iedereen zegt dat hij niet geschikt is voor het werk etc. (ze vonden het maar een raar joch). Dan vraag ik me af wat voor dienst je iemand bewijst door hem uit medelijden maar te laten slagen. Vroeg of laat kom je jezelf dan toch tegen lijkt me.

ey intiem... ik heb net je verhaal even gelezen.



je vraagt of oa ik dat soort problemen ook herken...

weet je... natuurlijk heb ik dat ook... maar ik ben me er ook van bewust dat niet alles altijd alleen maar om mijn borderline kan draaien...

daar bedoel ik mee dat ik dan misschien wel problemen heb.... maar dat ik dus van niemand kan verwachten dat ze daar dan ten alle tijden maar rekening mee zouden kunnen houden... als ze dat niet altijd kunnen is dat niet per se een gebrek in hun doen en laten of begrip.



ik heb ruimte nodig... ik trek dit of dat niet....

borderline is mijn ziekte die wel een oorzaak is van bepaalde gedragingen... en daar kan ik dus niet ten alle tijden iets direct op het moment zelf iets aan doen...... maar ik kan het niet als excuus gaan gebruiken.



eigenlijk is een situatie van dit soort problemen in een relatie.... vergelijkbaar met het omgaan met een kind... zoals ik met mijn dochter.

ik weet aan te geven wat ik wel en niet trek... en mijn dochter kan en wil daar rekening mee houden.... maar mijn dochter heeft dus ook de ruimte om aan te geven wat zij nodig heeft of wat ze wel of niet aan kan op een moment... en dan bespreken we dat en zoeken we naar een oplossing... en waar ik het kan probeer ik om haar dan ergens tegemoet te komen...

zij doet moeite voor mij.... ik voor haar... het is geven en nemen en niet;

ja maar ik handel dit niet dus moet jij je ergens aan kunnen passen.



ergens hebben jij en je vriend een communicatie probleem... en vreemd is het niet dat de therapeut jouw diagnose erbij wil betrekken...

het wil niet meteen zeggen dat alles dan maar daardoor zou komen... je vriend zal net zo goed zijn dingen hebben.... maar het is wel een onderdeel van het probleem waar niet goed in gecommuniceerd wordt.



wat mamzelle zegt en ik dus eerder ook zei... mannen zijn ook gewoon sneller zieliger wanneer ze ziek zijn en vragen dan best wat aandacht...

dat is gewoon zo'n mannen komen van mars en vrouwen komen van venus ding.... en vraag zoiets rond bij verschillende vrouwen.... van meerderen zul je het horen hoe zwaar irritant ze een man op zo'n moment zullen vinden.... en waarom zouden we dat niet uit mogen spreken?



daarnaast.... over je zus en dat ze zegt dat het wel erger lijkt dan eerst;

als je met therapieen bezig bent betreft persoonlijksheidsproblemen zoals bv borderline...;

zoiets is gewoon confronterend en veel mensen zullen dan aan zichzelf merken dat iets alleen maar eerst zwaarder lijkt te worden dan dat het verlichtend zal werken.... een van de redenen dat er een hoop zijn die op dat moment het bijltje er bij neer gooien omdat ze het niet trekken.

het is zwaar omdat je bezig gaat met problemen die je hebt.... en die problemen kun je alleen aanpakken en overwinnen als je ze eerst naar voren haalt....

een probleem die je wegstopt of negeerd kun je niet verhelpen... en natuurlijk is het minder zwaar als je dat wel doet.... en zwaarder lijkt het dus te worden... en zal het ook even worden als je jezelf confronteerd met al die dingen... en dat gebeurd dus in therapie.



zo hoor je dus ook vaak dat je jezelf eerst helemaal af zal moeten breken voordat je jezelf weer goed op kunt bouwen.... en dat is gewoon een strijd die niet makkelijk is... maar op de lange termijn wel het meest effectieve.

ow haha... ik plaats mijn bericht... en zie opeens een nieuwe reactie van jou staan intiem....

toch lastig dat je dat hier niet altijd kunt zien of dat het aangegeven wordt bij het plaatsen dan er inmiddels een bericht voor jou is geplaatst....



anyway.... ik lees hem nu ff... en kom er of zo nog op terug... of anders morgen... want val hier bijna om van de slaap....



xxxxx

ik reageer toch nog even nu en niet morgen... ik nam het nog aardig in me op.



in dit bericht geef je het ergens ook weer aan... en sluit mijn bericht er nog steeds wel op aan.



het is niet alleen jouw persoonlijkheids probleem.... of de dingen die hij misschien heeft.... maar er is gewoon geen goede communicatie over deze dingen... en wat dat betreft is jullie relatie therapie een hele goede zet voor jullie beiden lijkt mij voor zover ik het uit je berichten op kan maken.



over de stagiares...;

 

die meid kan haar stage dus afmaken maar ze zal wel een eerlijke beoordeling krijgen over haar werkprestaties tijdens deze stage.

er is een cijferlijst voor de stagiares die voor school door de bedrijfsleidster moet worden ingevuld.... en ze zal dus geen goed cijfer op die lijst krijgen wanneer ze ergens niet goed aan heeft voldaan... zo zal ze in ieder geval geen 8 krijgen voor; goede samenwerking met collega's.... maar dat is dus maar 1 cijfer van de lijst.

als ze de stage haalt voor school.... daar zal ze toch echt wel iets voor moeten doen.... en dat krijgt geen stagiare zomaar cadeau.... dat is ten alle tijden aan de stagiare zelf.

Ben ik consequent? Hmm, ik ben consequent in aangeven wat ik niet wil hebben maar verbind er geen/weinig sancties aan. Op zich vind ik mijn jongens niet extreem energiek, het zijn heel normale jongens. Waar ik moeite mee heb is dat ik dus echt erbovenop moet gaan zitten, of moet gaan sanctioneren, wil ik bepaalde zaken gedaan krijgen. Dat het niet vanzelf, of na een gewone aanwijzing, gaat. Maar als ik zeg 'hup, van de bank af', dan gaan ze gewoon, als ik van ze verlang dat ze op een bepaalde plek eten, doen ze dat ook, als ik van ze verlang dat ze opruimen, doen ze dat ook, maar raken snel afgeleid. Oudste ruimt inmiddels netjes op maar voelt zich genaaid als de anderen zich er met een Jantje van Leiden van afmaken, en dan moet ik dus toch die anderen aanjagen.

Consequent zijn zal dus wel een aandachtspunt zijn in mijn therapie, maar ik ben heel ambivalent over wat belangrijk is en wat ik best wel door de vingers kan zien. Ik reageer nu heel erg ad hoc en zal op de één of andere manier moeten leren om alvast plannen te maken voor bepaalde steeds terugkerende situaties.

Nee, ik ga mezelf niet al te zwaar nemen, maar wel dat er iets moet gebeuren, willen mijn jongens niet heel dubbel op hun jeugd terugkijken en mogelijk zelf persoonlijkheidsproblemen krijgen. Ik ben dus wel Jekyll en Hyde of ik dat nu leuk vind of niet.



Wat betreft ruimte voor mezelf binnen een relatie: ik trok het zolang partner in huis was, en daarbuiten gingen de remmen los. Nu ook: ik doe dingen buiten de deur, dan moet ik binnen de deur heel erg opletten als ik teveel hooi op mijn vork genomen heb. Ik vind dat ik niet echt goed kan spreken over dit soort dingen omdat ik dus wel heb samengewoond, maar geen relaties heb gehad waarin beide partners evenveel plek konden innemen. Ergens durf ik geen relatie aan, ben bang of mezelf weer te verliezen, of juist te weinig ruimte te hebben voor iemand anders.