Psyche
alle pijlers
medicatie bij borderline?
donderdag 7 december 2006 om 16:12
mijn vriend is van alles op de hoogte, heeft ook de bijsluiters gelezen, is paar keer mee geweest naar de psych enzo, kortom hij doet alles om mij te steunen. Wij vinden de intimiteit belangrijker dan de seks. Alhoewel ik technisch gezien nog gewoon met hem kan vrijen maar klaarkomen is beetje lastig. Alhoewel ie wel erg zn best doet 
Maar goed we hebben afgesproken dat ik de citalopram 2 maanden ga proberen ook met de psychiater gewoon om te kijken hoe we allebei mn borderline trekken ervaren. Gaat het aanzienlijk beter dan is dat goed, gaat het minder dan stop ik er mee. Ik merk dat door lichamelijk bezig te zijn (hardlopen) ook al hoop beter gaat vandaar.
Maar goed we hebben afgesproken dat ik de citalopram 2 maanden ga proberen ook met de psychiater gewoon om te kijken hoe we allebei mn borderline trekken ervaren. Gaat het aanzienlijk beter dan is dat goed, gaat het minder dan stop ik er mee. Ik merk dat door lichamelijk bezig te zijn (hardlopen) ook al hoop beter gaat vandaar.
donderdag 7 december 2006 om 16:38
Vind het wel heerljik om dit zo allemaal te lezen. Weet het wel, maar dit bevestigt het weer eventjes, ik ben niet de enige die zo is.
Vind het ook wel fijn dat iedereen in dit topic een beetje een andere leeftijd heeft en in een andere levensfase zit. Zo kunnen we nog wat van elkaar leren
Mijn vriend gebruikt trouwens ook citalopram. Hij wil er eigenlijk vanaf, maar dat lukt hem niet, dan wordt hij veel te instabiel. Hij heeft er wel baat bij, maar aan de andere kant worden zijn emoties zo afgevlakt dat hij soms erg 'mat' reageert naar mij toe. Dat is weer een groot nadeel van dit middel, als je het eenmaal gebruikt, kom je er erg moeilijk af.
Hij heeft toegegeven dat hij denk ik ook best heel veel baat zou hebben bij dat middel, maar dat hij eist en wil dat ik eerst alles op alles zet om het zonder medicijnen te doen. Het blijft beter zonder volgens hem.
Vind het ook wel fijn dat iedereen in dit topic een beetje een andere leeftijd heeft en in een andere levensfase zit. Zo kunnen we nog wat van elkaar leren
Mijn vriend gebruikt trouwens ook citalopram. Hij wil er eigenlijk vanaf, maar dat lukt hem niet, dan wordt hij veel te instabiel. Hij heeft er wel baat bij, maar aan de andere kant worden zijn emoties zo afgevlakt dat hij soms erg 'mat' reageert naar mij toe. Dat is weer een groot nadeel van dit middel, als je het eenmaal gebruikt, kom je er erg moeilijk af.
Hij heeft toegegeven dat hij denk ik ook best heel veel baat zou hebben bij dat middel, maar dat hij eist en wil dat ik eerst alles op alles zet om het zonder medicijnen te doen. Het blijft beter zonder volgens hem.
donderdag 7 december 2006 om 17:59
Weet je, ik ben blij dat er een diagnose voor mij is. Puzzelstukjes die op hun plaats vallen enzo. Maar tegelijkertijd vind ik het ook heel erg.
Ik kom uit een gezin waar je gewoon moest doen dan deed je al gek genoeg. Veel dingen die ik had, werden weggewimpeld. Daardoor voelde ik me een alien, onbegrepen. Maar ik heb ook de mentaliteit mee gekregen Het kan altijd erger.
Als ik het journaal dan aanzet en zie wat voor problemen er in de wereld zijn. Als ik hier op het forum bv het verhaal van romilda lees met haar man met kanker, dan voelt het alsof mijn problemen niet ter zake doen. Ik weet niet hoe ik het moet zeggen. Ik voel me dan een zeur. Alsof ik ook persee iets bijzonders 'moet' hebben. Volgen jullie een beetje wat ik bedoel?
Zeker op de momenten dat het goed gaat denk ik, waarom slik ik pillen, waarom wil ik therapie..ik heb het toch goed? Ik ben dan heel positief. En vind mezelf maar een aansteller. Zeker omdat ik regelmatig van mensen hoor 'ja maar ik heb borderline, ben hoog sensitief, ben adhd ben zus en zo' ik wil dit echt niet bagatelliseren ofzo want het zijn ernstige dingen. Maar als ik dan om me heen kijk denk ik zijn we niet met zn allen doorgeschoten qua stoornissen e.d. als je ziet hoe goed we het hier in dit land met zn allen hebben.
Wat ik hiermee probeer te zeggen is dat ik nog beetje in de ontkenningsfase zit, moeite heb met het label dat ik iets heb. Moeite met het voor mezelf een plekje geven in een wereld waar zoveel honger en verdriet is. Als ik op tv iets over de tweede wereld oorlog zie, of srebrenica ofzo...kortom. Misschien toch beetje een hoog sensitiefje hier...ik kan bij een zielig verhaal over een ander spontaan in janken uitbarsten.
Herkennen jullie dit een beetje of vinden jullie dat ik raaskal? Ik wil niemand beledigen met mn stukje hoor!
Heb net even op het borderline forum gekeken voor zover dat kon, maar wilde me toch niet aanmelden...Op de een of andere manier ben ik bang voor dat soort forums. Bang dat ik beetje te erg in die borderline sferen blijf hangen. Ik zie mezelf nog steeds niet als een borderliner... hmmz verwarrend allemaal.
Ik kom uit een gezin waar je gewoon moest doen dan deed je al gek genoeg. Veel dingen die ik had, werden weggewimpeld. Daardoor voelde ik me een alien, onbegrepen. Maar ik heb ook de mentaliteit mee gekregen Het kan altijd erger.
Als ik het journaal dan aanzet en zie wat voor problemen er in de wereld zijn. Als ik hier op het forum bv het verhaal van romilda lees met haar man met kanker, dan voelt het alsof mijn problemen niet ter zake doen. Ik weet niet hoe ik het moet zeggen. Ik voel me dan een zeur. Alsof ik ook persee iets bijzonders 'moet' hebben. Volgen jullie een beetje wat ik bedoel?
Zeker op de momenten dat het goed gaat denk ik, waarom slik ik pillen, waarom wil ik therapie..ik heb het toch goed? Ik ben dan heel positief. En vind mezelf maar een aansteller. Zeker omdat ik regelmatig van mensen hoor 'ja maar ik heb borderline, ben hoog sensitief, ben adhd ben zus en zo' ik wil dit echt niet bagatelliseren ofzo want het zijn ernstige dingen. Maar als ik dan om me heen kijk denk ik zijn we niet met zn allen doorgeschoten qua stoornissen e.d. als je ziet hoe goed we het hier in dit land met zn allen hebben.
Wat ik hiermee probeer te zeggen is dat ik nog beetje in de ontkenningsfase zit, moeite heb met het label dat ik iets heb. Moeite met het voor mezelf een plekje geven in een wereld waar zoveel honger en verdriet is. Als ik op tv iets over de tweede wereld oorlog zie, of srebrenica ofzo...kortom. Misschien toch beetje een hoog sensitiefje hier...ik kan bij een zielig verhaal over een ander spontaan in janken uitbarsten.
Herkennen jullie dit een beetje of vinden jullie dat ik raaskal? Ik wil niemand beledigen met mn stukje hoor!
Heb net even op het borderline forum gekeken voor zover dat kon, maar wilde me toch niet aanmelden...Op de een of andere manier ben ik bang voor dat soort forums. Bang dat ik beetje te erg in die borderline sferen blijf hangen. Ik zie mezelf nog steeds niet als een borderliner... hmmz verwarrend allemaal.
donderdag 7 december 2006 om 18:41
Lieve Christine,
Ja, ik begrijp wel wat je bedoelt. Het is ook verwarrend allemaal. Het is goed dat je nog steeds ziet dat het allemaal zoveel erger kan. Dat is ook zo. Blijf dat ook vooral voor ogen houden. Alles is ook betrekkelijk. Het kan altijd erger. Maar soms ook beter..
De borderline, of wat voor naam het ook mag hebben, deze persoonlijkheidsstoornis, laat ik het zo maar noemen, vormt toch wel een hele erge handicap voor mij, en ik heb er genoeg van. Ik ben al wel zeker 20 jaar aan het vechten. En dan nog gaat altijd alles mis. Ik word er ook zo moe van, steeds weer opnieuw te moeten beginnen, alles gaat kapot. Ik wil dit niet meer, zit soms echt tegen het randje.. Ik wil ook weleens wat opbouwen in mijn leven. Rust. Stabiliteit. Wie weet nog eens een fijne relatie. Met iemand die er wel voor mij wil zijn. En van wie ik dat ook toe kan laten. Doodeng.
Maar het zijn dingen waar ik inmiddels zo enorm naar verlang. En wat op deze manier, zonder hulp, zonder medicatie, buiten mijn bereik blijft.
Ik weet trouwens niet welk borderline-forum je bedoelt, maar blijf inderdaad niet teveel in die borderlinesfeer hangen. Ik vind dit forum, jullie verhalen, fijn voor de herkenning, dit steunt me. Maar doe daarnaast natuurlijk gewoon verder mijn ding..
Ja, ik begrijp wel wat je bedoelt. Het is ook verwarrend allemaal. Het is goed dat je nog steeds ziet dat het allemaal zoveel erger kan. Dat is ook zo. Blijf dat ook vooral voor ogen houden. Alles is ook betrekkelijk. Het kan altijd erger. Maar soms ook beter..
De borderline, of wat voor naam het ook mag hebben, deze persoonlijkheidsstoornis, laat ik het zo maar noemen, vormt toch wel een hele erge handicap voor mij, en ik heb er genoeg van. Ik ben al wel zeker 20 jaar aan het vechten. En dan nog gaat altijd alles mis. Ik word er ook zo moe van, steeds weer opnieuw te moeten beginnen, alles gaat kapot. Ik wil dit niet meer, zit soms echt tegen het randje.. Ik wil ook weleens wat opbouwen in mijn leven. Rust. Stabiliteit. Wie weet nog eens een fijne relatie. Met iemand die er wel voor mij wil zijn. En van wie ik dat ook toe kan laten. Doodeng.
Maar het zijn dingen waar ik inmiddels zo enorm naar verlang. En wat op deze manier, zonder hulp, zonder medicatie, buiten mijn bereik blijft.
Ik weet trouwens niet welk borderline-forum je bedoelt, maar blijf inderdaad niet teveel in die borderlinesfeer hangen. Ik vind dit forum, jullie verhalen, fijn voor de herkenning, dit steunt me. Maar doe daarnaast natuurlijk gewoon verder mijn ding..
donderdag 7 december 2006 om 18:49
Hoi meiden,
Ik kan die diagnose ook nog niet helemaal een plek geven, ik denk elke keer dat het wel meevalt. Maar stiekem is dat vaak niet zo en ik herken bijna alles wat jullie schrijven! Ook het aansluiten bij een Borderline-forum wil ik (nog) niet, alsof je dan zo'n stempel hebt ineens. Ik heb trouwens ook altijd het gevoel dat niemand op mijn verhalen zit te wachten, ook hier. Dat hoort er ook bij denk ik hé.
Ik heb vandaag ook weer een mindere dag. Dan heb ik erg de neiging mezelf naar beneden te halen. Ik vind mezelf zo niks waard dan.. Vannacht heb ik heel slecht geslapen (misschien ook door de medicijnen), en ik was zo opgefokt, echt nog meer dan ik anders wel eens heb! Ik dacht: shit ik kan niet meer denken. Klinkt wel een beetje weird nu ik het zo schrijf. Misschien sliep ik ook wel half, dan ben je al nooit op je helderst
Lijkt me inderdaad zwaar Inky, zolang al dat gevecht te moeten leveren. Je klinkt als een dappere vrouw. Ik vind het ook erg goed dat je nu actie onderneemt qua medicatie en therapie. Ik zal je gauw wat meer vertellen over hoe het mij vergaat met mijn medicijnen en mijn therapie (daar vroeg je naar), maar ik heb nu niet veel tijd. Misschien morgen.
Ik vind het ook erg fijn met jullie ervaringen uit te wisselen..*;
Ik kan die diagnose ook nog niet helemaal een plek geven, ik denk elke keer dat het wel meevalt. Maar stiekem is dat vaak niet zo en ik herken bijna alles wat jullie schrijven! Ook het aansluiten bij een Borderline-forum wil ik (nog) niet, alsof je dan zo'n stempel hebt ineens. Ik heb trouwens ook altijd het gevoel dat niemand op mijn verhalen zit te wachten, ook hier. Dat hoort er ook bij denk ik hé.
Ik heb vandaag ook weer een mindere dag. Dan heb ik erg de neiging mezelf naar beneden te halen. Ik vind mezelf zo niks waard dan.. Vannacht heb ik heel slecht geslapen (misschien ook door de medicijnen), en ik was zo opgefokt, echt nog meer dan ik anders wel eens heb! Ik dacht: shit ik kan niet meer denken. Klinkt wel een beetje weird nu ik het zo schrijf. Misschien sliep ik ook wel half, dan ben je al nooit op je helderst
Lijkt me inderdaad zwaar Inky, zolang al dat gevecht te moeten leveren. Je klinkt als een dappere vrouw. Ik vind het ook erg goed dat je nu actie onderneemt qua medicatie en therapie. Ik zal je gauw wat meer vertellen over hoe het mij vergaat met mijn medicijnen en mijn therapie (daar vroeg je naar), maar ik heb nu niet veel tijd. Misschien morgen.
Ik vind het ook erg fijn met jullie ervaringen uit te wisselen..*;
donderdag 7 december 2006 om 20:43
donderdag 7 december 2006 om 20:49
Het is inderdaad heel fijn ervaringen uit te wisselen. Word vandaag wel errug moe van mezelf. Had sinds tijden weer een echte woedeuitbarsting vanavond. Was eten aan het koken en het ging allemaal niet zoal het moest gaan, liet een heel zoutvaatje in de pan donderen, vlees uit de vriezer dat ik wilde ontdooien ging veel te hard opeens en ik liet het later ook nog eens bijna aanfikken toen het in de pan lag. Vloeken, tieren, janken, krijsen de hele mikmak: "Ik kan ook niks, ik kan niet eens eten koken *&@&* N@*(W@ !@@(*#@, alles gaat mis, wat een k*tdag"
Het rare is dat zodra ik zo'n uitbarsting heb gehad alles weer goed is. Ben meteen rustig en voelde me dan ook meteen echt een stuk beter dan de rest van de dag. Klinkt dat jullie ook bekend in de oren?
Ik ben nog aan het worstelen met die diagnose. Ik heb dus 'trekken van' borderline, en ik weet nou niet of ik een 'echte' borderliner ben of me allleen maar af en toe zo gedraag . Vind het wel heeeeel erg fijn zo ervaringen te kunnen uitwisselen op deze manier. Een echt bordeline forum trekt me ook niet echt, denk dat daar toch net ff iets te heftige verhalen voorbij komen. Heb al een keer op zo'n site gekeken, en het enige dat ik dacht was: "dat is dus mijn toekomst, en hier word ik he-le-maal niet vrolijk van."
Het rare is dat zodra ik zo'n uitbarsting heb gehad alles weer goed is. Ben meteen rustig en voelde me dan ook meteen echt een stuk beter dan de rest van de dag. Klinkt dat jullie ook bekend in de oren?
Ik ben nog aan het worstelen met die diagnose. Ik heb dus 'trekken van' borderline, en ik weet nou niet of ik een 'echte' borderliner ben of me allleen maar af en toe zo gedraag . Vind het wel heeeeel erg fijn zo ervaringen te kunnen uitwisselen op deze manier. Een echt bordeline forum trekt me ook niet echt, denk dat daar toch net ff iets te heftige verhalen voorbij komen. Heb al een keer op zo'n site gekeken, en het enige dat ik dacht was: "dat is dus mijn toekomst, en hier word ik he-le-maal niet vrolijk van."
donderdag 7 december 2006 om 21:29
Ow grrr soms heb ik zo de balen van mezelf he. Ik ga dus als bijbaantje een weekje tellen in de trein voor NS. Dus ik net mn spullen ophalen, raak met een meisje aan de praat. In eerste instantie leuk, ze komt vlak uit de buurt, fijn heel goed.
Verknal ik het finaal door aan één stuk door stoer te doen over mn vriendje dit en mn vriendje dat. Toen het gesprek daarna doodviel wist ik dat ik te ver was doorgedraafd. Komt dan ben ik zó blij dat het even leuk was en door het zelfvertrouwen van mn avondje uit van gister kreeg ik ineens iets teveel vleugels. Tja lekker belangrijk dan zie of spreek ik die meid niet meer maar ik heb nu echt het gevoel dat die zo thuis komt met het verhaal van 'Er was daar nog een meisje om dat werk te gaan doen en pffft wat een vermoeiend wijf was dat zeg!' en daar schaam ik me dan dood voor
Bah soms ben ik echt een contactgestoord kutwijf. Blegh.
Jammer ook dat ze vroeg Hoe oud is je vriend (wwaaaaaarom vraagt iedereen dat altijd) en ik dan aankom met iemand die 17 jaar ouder is. Ik heb me voorgenomen me daar niet meer voor te schamen (wel lang gedaan dan vermeed ik het onderwerp vriend omdat ik geen zin had in rare blikken) maar nu ben ik zover dat ik trots ben dat hij in mn leven is en kom ik er gewoon voor uit. En vinden mensen me dan raar dan moeten ze dat lekker zelf weten. Maar op dat moment is het wel effe moeilijk. Zucht word zo moe van mezelf!!!
Ben in zo n afgrijselijke ophemel bui. Mn vriendje is de leuuukste mn vriendje is de beste..... blaaat
Verknal ik het finaal door aan één stuk door stoer te doen over mn vriendje dit en mn vriendje dat. Toen het gesprek daarna doodviel wist ik dat ik te ver was doorgedraafd. Komt dan ben ik zó blij dat het even leuk was en door het zelfvertrouwen van mn avondje uit van gister kreeg ik ineens iets teveel vleugels. Tja lekker belangrijk dan zie of spreek ik die meid niet meer maar ik heb nu echt het gevoel dat die zo thuis komt met het verhaal van 'Er was daar nog een meisje om dat werk te gaan doen en pffft wat een vermoeiend wijf was dat zeg!' en daar schaam ik me dan dood voor
Bah soms ben ik echt een contactgestoord kutwijf. Blegh.
Jammer ook dat ze vroeg Hoe oud is je vriend (wwaaaaaarom vraagt iedereen dat altijd) en ik dan aankom met iemand die 17 jaar ouder is. Ik heb me voorgenomen me daar niet meer voor te schamen (wel lang gedaan dan vermeed ik het onderwerp vriend omdat ik geen zin had in rare blikken) maar nu ben ik zover dat ik trots ben dat hij in mn leven is en kom ik er gewoon voor uit. En vinden mensen me dan raar dan moeten ze dat lekker zelf weten. Maar op dat moment is het wel effe moeilijk. Zucht word zo moe van mezelf!!!
Ben in zo n afgrijselijke ophemel bui. Mn vriendje is de leuuukste mn vriendje is de beste..... blaaat
vrijdag 8 december 2006 om 04:44
Hallo allemaal.
Ik ben zelf ook een borderliner. Ikzelf weiger therapie, heb het wel gehad, maar had r weinig aan en voelde me onbegrepen.
Ik slik oxazepam, af en toe, als ik een aanval heb. Bij mij werkt het perfect.
Als ik een moeilijke periode heb, zoals nu (scheiding) slik ik meer oxazepam, maar als het goed gaat slik ik ook wel eens een maand niks.
En ik hoorde iemand zeggen dat ie een relatie had met een ADHD-er. Mijn ervaring hierbij is erg slecht. aangezien je allebei een 'probleem' hebt, is dit lastig. Ik hoop voor jullie dat het wel werkt, maar mij maakte het gek.
Nou ja, iig goed om zoveel herkenbare verhalen te lezen.
Kuss kuss Gilly
vrijdag 8 december 2006 om 14:58
Christine, leuk toch, dat je zo blij met je vriend bent, dat je het wel over de daken kunt uitschreeuwen (of er in dit geval tegen het meisje op het station niet over uitgepraat raakt). Je bent gewoon trots op je vriend, mag toch!
En Gilly, ja, dat gevoel dat je hebt bij therapie heb ik ook. Eigelijk heb ik er ook weinig geloof meer in, heb al zoveel (en vaak) geprobeerd. Maar ik blijf toch vastlopen, en daardoor begon mijn huisarts er nu toch weer over. Ik blijf hopen dat ik dan misschien nu wel bij een "goeie" terechtkom, iemand door wie ik me begrepen voel en die me ook daadwerkelijk helpen kan..
Je schrijft verder dat jij veel baat hebt bij oxazepam, dat is een kalmeringsmiddel nietwaar? Dat klinkt ook wel goed, zodra je last krijgt, neem je zo'n pil en wordt je al snel rustig? Hoef je ook niet door die lange begintijd van de ad heen (4-6 weken), met ondertussen wel alle bijwerkingen enz.
Moet overigens zeggen dat ik tot nu toe nog weinig last heb van bijwerkingen. Dit is m'n tweede dag ook nog maar..
En Gilly, ja, dat gevoel dat je hebt bij therapie heb ik ook. Eigelijk heb ik er ook weinig geloof meer in, heb al zoveel (en vaak) geprobeerd. Maar ik blijf toch vastlopen, en daardoor begon mijn huisarts er nu toch weer over. Ik blijf hopen dat ik dan misschien nu wel bij een "goeie" terechtkom, iemand door wie ik me begrepen voel en die me ook daadwerkelijk helpen kan..
Je schrijft verder dat jij veel baat hebt bij oxazepam, dat is een kalmeringsmiddel nietwaar? Dat klinkt ook wel goed, zodra je last krijgt, neem je zo'n pil en wordt je al snel rustig? Hoef je ook niet door die lange begintijd van de ad heen (4-6 weken), met ondertussen wel alle bijwerkingen enz.
Moet overigens zeggen dat ik tot nu toe nog weinig last heb van bijwerkingen. Dit is m'n tweede dag ook nog maar..
vrijdag 8 december 2006 om 17:07
Heb vanmiddag een knallende koppijn. Heb ik normaal gesproken nooit last van, dus ik denk dat dit een bijwerking is van de citalopram.
Daarbij kom ik net bij de huisarts vandaan. Ik zit nu al een paar dagen flink zwaar te hoesten, pijn op de borst, kan de hele dag wel slapen, enz. Vooral dat hoesten klinkt niet fijn en ik dacht: toch nog maar even laten checken voordat het weekend ingaat. Nu blijkt mijn griepje een longontsteking te zijn! Heb een antibioticakuur meegekregen.
Ben in deze tijd van het jaar vast niet de enige. Maar mijn arts zag ook wel een verband met mijn psychische problemen. Hij merkte op dat ik hierdoor wellicht momenteel een hele lage weerstand heb, en dus lichamelijk ook vatbaarder voor ziektes.. (pfff, kan er ook nog wel bij...)
Herkent iemand dit?
Daarbij kom ik net bij de huisarts vandaan. Ik zit nu al een paar dagen flink zwaar te hoesten, pijn op de borst, kan de hele dag wel slapen, enz. Vooral dat hoesten klinkt niet fijn en ik dacht: toch nog maar even laten checken voordat het weekend ingaat. Nu blijkt mijn griepje een longontsteking te zijn! Heb een antibioticakuur meegekregen.
Ben in deze tijd van het jaar vast niet de enige. Maar mijn arts zag ook wel een verband met mijn psychische problemen. Hij merkte op dat ik hierdoor wellicht momenteel een hele lage weerstand heb, en dus lichamelijk ook vatbaarder voor ziektes.. (pfff, kan er ook nog wel bij...)
Herkent iemand dit?
vrijdag 8 december 2006 om 17:59
En ik reageerde weer helemaal niet goed op Oxazepam. Gedroeg en voelde me stoned, duf en raar. En ik knalde op de momenten dat ik het nodig had toch weer uit mn vel. Volgens dokter moest ik dan een hogere dosis nemen. Ja leuk maar dan was ik helemaal al lopende in slaap gevallen. T is nl een slaapmiddel...
vrijdag 8 december 2006 om 19:39
Hoi Christine,
Ja, hoofdpijn is wel degelijk een bijwerking van dit medicijn. Heb inmiddels toch maar even op de bijsluiter gekeken. Ik heb normaal gesproken nooit hoofdpijn, vind het maar een akelig hoor. Hoop dat het gauw weer overgaat. Jij bent echter al een aantal dagen langer aan het slikken dan ik (een kleine week nu?) en hebt er dus nog steeds last van, geen prettig teken.
O, is oxazepam een slaapmiddel? Dat is minder. Om dat dan toch overdag in te moeten nemen lijkt me inderdaad niet handig..
Ja, hoofdpijn is wel degelijk een bijwerking van dit medicijn. Heb inmiddels toch maar even op de bijsluiter gekeken. Ik heb normaal gesproken nooit hoofdpijn, vind het maar een akelig hoor. Hoop dat het gauw weer overgaat. Jij bent echter al een aantal dagen langer aan het slikken dan ik (een kleine week nu?) en hebt er dus nog steeds last van, geen prettig teken.
O, is oxazepam een slaapmiddel? Dat is minder. Om dat dan toch overdag in te moeten nemen lijkt me inderdaad niet handig..
vrijdag 8 december 2006 om 20:20
Hoe zit het met het voorschrijven van Oxazepam of andere medicijnen? Kan ik gewoon naar de huisarts gaan en erom vragen, of moet ik dan toch de overstap maken van psycholoog naar psychiater?
Ik ben nu al weer twee dagen echt a-relaxed, voel me echt zo van 'hmmm blegh' Heb geen rust om stil te zitten, maar eigenlijk ook niet de energie om zo drukkig te doen als nu. Loop als een kip zonder kop van hot naar her, computeren, na 5 minuten ben ik het zat, boekje lezen, opstaan, rondje lopen, computeren, kletsen met vriend, muziekje luisteren, was doen, opruimen.... word aardig gek van mezelf en ik heb zo het idee dat oxazepam me in zo'n situatie best kan helpen. Ben nu nogal eens geneigd naar andere middelen te grijpen (drugs, alcohol) en dat kan natuurlijk echt niet goed zijn.
Ben erachter gekomen vandaag dat ik waarschijnlijk ook nog eens HSP ben. Wist altijd al wel dat ik een gevoelig persoontje ben, maar na een test gedaan te hebben zit ik toch op de grens tusen gevoelig en hoog-gevoelig. Heb het echt niet makkelijk Nee hoor ik kan best met mezelf leven over het algemeen, maar ik word gewoon vaak heel erg moe van mijn gedachten en gevoelens.
Ik ben nu al weer twee dagen echt a-relaxed, voel me echt zo van 'hmmm blegh' Heb geen rust om stil te zitten, maar eigenlijk ook niet de energie om zo drukkig te doen als nu. Loop als een kip zonder kop van hot naar her, computeren, na 5 minuten ben ik het zat, boekje lezen, opstaan, rondje lopen, computeren, kletsen met vriend, muziekje luisteren, was doen, opruimen.... word aardig gek van mezelf en ik heb zo het idee dat oxazepam me in zo'n situatie best kan helpen. Ben nu nogal eens geneigd naar andere middelen te grijpen (drugs, alcohol) en dat kan natuurlijk echt niet goed zijn.
Ben erachter gekomen vandaag dat ik waarschijnlijk ook nog eens HSP ben. Wist altijd al wel dat ik een gevoelig persoontje ben, maar na een test gedaan te hebben zit ik toch op de grens tusen gevoelig en hoog-gevoelig. Heb het echt niet makkelijk
Nee hoor ik kan best met mezelf leven over het algemeen, maar ik word gewoon vaak heel erg moe van mijn gedachten en gevoelens.
vrijdag 8 december 2006 om 21:49
Kohana, dat a-relaxte ken ik ook goed, gewoon maar geen rust in je kont kunnen vinden.. Het is eigenlijk gewoon niet stil willen of kunnen staan bij je gevoelens.
Balen van jullie hoofdpijn. Ik hoop dat dat gauw afneemt..
Ik zal wat vertellen over mijn medicatie. Ik slik nu voor het eerst medicatie. Het is mij ook officieel niet voorgeschreven voor de borderline (kenmerken), maar voor de depressieve klachten die ik nu heb. Daar kan onrust ook bij horen trouwens. Ik weet ook nog niet lang dat ik borderline-neigingen heb. Had wel al lang een vermoeden, maar dat is onlangs bevestigd.
Ik heb een nieuw soort AD, namelijk Cymbalta (duloxetine). Kent iemand dat? Het lijkt qua kenmerken op prozac (Ik heb in het verleden ook wel eetproblemen gekend, en dit heeft als bijwerking ook gelukkig geen gewichtstoename). Ik heb ook een lichamelijke aandoening: diabetes type 1 en als complicatie pijnklachten hiervan. Reden om dit medicijn te kiezen was dat het ook voorgeschreven wordt bij deze klachten, 2 vliegen in 1 klap dus hopelijk.
Ik gebruik het nu 1 week. Eerste dagen was ik erg misselijk en slaperig, nu stukken minder gelukkig. Ik dacht me de eerste dagen rustiger te voelen in mijn hoofd maar dit was waarschijnlijk gewoon door de suffigheid (ik gebruik ook nog andere medicijnen dus zombie is my middle name)
De onrust is weer als vanouds, en de somberheid ook helaas. Ik heb juist geen woede-aanvallen, nooit gehad ook. Probleem is juist dat ik mijn boosheid heel slecht kan uiten. Ik richt het op mijzelf eigenlijk, door slecht voor mezelf te zorgen/ slecht over mezelf te denken. Daar komt nu wel verandering in. Vroeger voelde ik nooit boosheid, nu al meer, ik kan het alleen nog niet kwijt..
Dit even voor nu.
Balen van jullie hoofdpijn. Ik hoop dat dat gauw afneemt..
Ik zal wat vertellen over mijn medicatie. Ik slik nu voor het eerst medicatie. Het is mij ook officieel niet voorgeschreven voor de borderline (kenmerken), maar voor de depressieve klachten die ik nu heb. Daar kan onrust ook bij horen trouwens. Ik weet ook nog niet lang dat ik borderline-neigingen heb. Had wel al lang een vermoeden, maar dat is onlangs bevestigd.
Ik heb een nieuw soort AD, namelijk Cymbalta (duloxetine). Kent iemand dat? Het lijkt qua kenmerken op prozac (Ik heb in het verleden ook wel eetproblemen gekend, en dit heeft als bijwerking ook gelukkig geen gewichtstoename). Ik heb ook een lichamelijke aandoening: diabetes type 1 en als complicatie pijnklachten hiervan. Reden om dit medicijn te kiezen was dat het ook voorgeschreven wordt bij deze klachten, 2 vliegen in 1 klap dus hopelijk.
Ik gebruik het nu 1 week. Eerste dagen was ik erg misselijk en slaperig, nu stukken minder gelukkig. Ik dacht me de eerste dagen rustiger te voelen in mijn hoofd maar dit was waarschijnlijk gewoon door de suffigheid (ik gebruik ook nog andere medicijnen dus zombie is my middle name)
De onrust is weer als vanouds, en de somberheid ook helaas. Ik heb juist geen woede-aanvallen, nooit gehad ook. Probleem is juist dat ik mijn boosheid heel slecht kan uiten. Ik richt het op mijzelf eigenlijk, door slecht voor mezelf te zorgen/ slecht over mezelf te denken. Daar komt nu wel verandering in. Vroeger voelde ik nooit boosheid, nu al meer, ik kan het alleen nog niet kwijt..
Dit even voor nu.
vrijdag 8 december 2006 om 22:22
Kohana, ik herken die (innerlijke) onrust ook heel goed. Wat ik dan vaak doe is even een paar uurtjes de stad in, ik woon in een vrij grote stad. Even winkelen, naar de bibliotheek, enz. Na een uurtje of wat ben ik vervolgens doodmoe van al die prikkels en dan ga ik gauw weer naar huis, met een goed boek lekker op de bank, val ik vaak na een tijdje lezen ook wel in slaap..
Robin, bedankt voor je informatie. Ik ken het middel niet wat je gebruikt, maar prozac ken ik wel. Ik weet ook dat anti-depressiva vaak de eerste keuze is bij borderline, dus wat dat betreft voor jou misschien wel 3 vliegen in 1 klap. Maar jammer hoor, dat je nu, nadat je even dacht dat het hielp, toch wel weer die onrust en somberheid voelt. (Niet opgeven hoor!) En vervelend dat je er ook nog eens diabetes bij hebt. Wat voor pijnklachten heb je daarvan? Je hebt daarnaast ook therapie schreef je in een eerder bericht. Misschien kun je daar leren boosheid te uiten?
Je schrijft dat bij jou echt de diagnose borderline is gesteld. Dat vind ik het rottige bij mij, ik voel me iedere keer anders. Kan soms bij zo'n hulpverlener zitten en echt denken dat ik het meest normale mens op de wereld ben. Dan heb ik echt nergens last van, snap ik niet wat ik daar doe. Als ik dan zo'n score-lijst moet invullen, kan ik me op dat moment werkelijk niet meer voorstellen dat ik een paar weken daarvoor nog zo doorgeschoten was in bepaalde dingen. Dan bagataliseer ik alles. Of soms ook andersom. Dan schiet ik wel helemaal door, en dan heb ik het gevoel dat de hulpverlener mij niet serieus neemt, en denkt dat het allemaal nog wel meevalt met mij! Nou ja, heel lastig dus. Bij mij is die diagnose dan uiteindelijk nooit officieel gesteld, maar het is wel in mijn hoofd blijven hangen, en nu ik weer voor de zoveelste keer compleet vastgelopen ben ik mijn leven heb ik het er voor de zoveelste keer maar weer eens bijgepakt. Ik herken zeker veel dingen. Kan er niet meer omheen. Maar ik herken me ook in een aantal dingen niet. Maar dat kan volgens mij heel goed. Ik heb dus zelf nu wel de diagnose gesteld. Maar het maakt mij ook niet uit, wat voor naam het heeft. Feit is dat het niet goed gaat zo, en dat ik hulp wil, van welke kant dan ook. Ik wil de rest van mijn leven niet zo blijven doormodderen als ik tot nu toe gedaan heb. Is ook veel te vermoeiend, lichamelijk, en psychisch. Dat trek ik niet meer. Voel ik nu aan alles. Dit moet echt afgelopen zijn.
Robin, bedankt voor je informatie. Ik ken het middel niet wat je gebruikt, maar prozac ken ik wel. Ik weet ook dat anti-depressiva vaak de eerste keuze is bij borderline, dus wat dat betreft voor jou misschien wel 3 vliegen in 1 klap. Maar jammer hoor, dat je nu, nadat je even dacht dat het hielp, toch wel weer die onrust en somberheid voelt. (Niet opgeven hoor!) En vervelend dat je er ook nog eens diabetes bij hebt. Wat voor pijnklachten heb je daarvan? Je hebt daarnaast ook therapie schreef je in een eerder bericht. Misschien kun je daar leren boosheid te uiten?
Je schrijft dat bij jou echt de diagnose borderline is gesteld. Dat vind ik het rottige bij mij, ik voel me iedere keer anders. Kan soms bij zo'n hulpverlener zitten en echt denken dat ik het meest normale mens op de wereld ben. Dan heb ik echt nergens last van, snap ik niet wat ik daar doe. Als ik dan zo'n score-lijst moet invullen, kan ik me op dat moment werkelijk niet meer voorstellen dat ik een paar weken daarvoor nog zo doorgeschoten was in bepaalde dingen. Dan bagataliseer ik alles. Of soms ook andersom. Dan schiet ik wel helemaal door, en dan heb ik het gevoel dat de hulpverlener mij niet serieus neemt, en denkt dat het allemaal nog wel meevalt met mij! Nou ja, heel lastig dus. Bij mij is die diagnose dan uiteindelijk nooit officieel gesteld, maar het is wel in mijn hoofd blijven hangen, en nu ik weer voor de zoveelste keer compleet vastgelopen ben ik mijn leven heb ik het er voor de zoveelste keer maar weer eens bijgepakt. Ik herken zeker veel dingen. Kan er niet meer omheen. Maar ik herken me ook in een aantal dingen niet. Maar dat kan volgens mij heel goed. Ik heb dus zelf nu wel de diagnose gesteld. Maar het maakt mij ook niet uit, wat voor naam het heeft. Feit is dat het niet goed gaat zo, en dat ik hulp wil, van welke kant dan ook. Ik wil de rest van mijn leven niet zo blijven doormodderen als ik tot nu toe gedaan heb. Is ook veel te vermoeiend, lichamelijk, en psychisch. Dat trek ik niet meer. Voel ik nu aan alles. Dit moet echt afgelopen zijn.
vrijdag 8 december 2006 om 22:49
Hoi Inky,
Nou ja, officieel..wanneer is het officieel. Mijn psychotherapeut heeft dit geconcludeerd, dus niet aan de hand van testen maar aan de hand van alle gesprekken die we hebben gehad. dus haar conclusie sloot in ieder geval aan bij mijn eigen vermoedens. Het kwam er dus op neer dat ik voldoe aan enkele kenmerken van Borderline, niet aan de stoornis zelf. Maargoed, net wat jij zegt, het maakt niet uit welke naam je het beestje geeft, maar waar je op dit moment last van hebt. Wat jij zegt heb ik ook zo vaak, dat ik me heel normaal voel en denk dat het reuze meevalt met mij. Mensen die mij niet goed kennen zouden het ook nooit achter mij zoeken. Vaak hebben mensen zo'n standaard beeld bij Borderline hé, dat had ik trouwens ook..
Ik had wat jij nu hebt een paar weken geleden, het gevoel echt niet meer verder te kunnen. Ik heb dan wel al lang therapie, maar ik merk dat bij regelmatig mijn klachten toch weer toenemen, zo hardnekkig blijkt het dus te zijn. Toen was voor mij het moment om toch ook medicatie te gaan gebruiken. Vorig jaar rond deze tijd ging het juist stukken beter met me, ik heb nu ook echt een terugval omdat ik nu veel problemen met mijn (lichamelijke) gezondheid heb. Ik heb neuropathie, dat is zenuwpijn, vnl. in mijn armen. ik zit ook deels in de ziektewet. Hopelijk is dit niet blijvend, maar ik heb er wel veel moeite mee, ook omdat het onzeker is hoe lang dit gaat duren. Soms komen de muren op me af. Ik hou me vast aan de betere dagen.
Maar nog even over jou. Wat ga je nu verder doen? Sorry, nu ik dit schrijf kan ik niet teruglezen, misschien heb je het al verteld maar sta je al aangemeld voor therapie?
Sterkte joh, groetjes
Nou ja, officieel..wanneer is het officieel. Mijn psychotherapeut heeft dit geconcludeerd, dus niet aan de hand van testen maar aan de hand van alle gesprekken die we hebben gehad. dus haar conclusie sloot in ieder geval aan bij mijn eigen vermoedens. Het kwam er dus op neer dat ik voldoe aan enkele kenmerken van Borderline, niet aan de stoornis zelf. Maargoed, net wat jij zegt, het maakt niet uit welke naam je het beestje geeft, maar waar je op dit moment last van hebt. Wat jij zegt heb ik ook zo vaak, dat ik me heel normaal voel en denk dat het reuze meevalt met mij. Mensen die mij niet goed kennen zouden het ook nooit achter mij zoeken. Vaak hebben mensen zo'n standaard beeld bij Borderline hé, dat had ik trouwens ook..
Ik had wat jij nu hebt een paar weken geleden, het gevoel echt niet meer verder te kunnen. Ik heb dan wel al lang therapie, maar ik merk dat bij regelmatig mijn klachten toch weer toenemen, zo hardnekkig blijkt het dus te zijn. Toen was voor mij het moment om toch ook medicatie te gaan gebruiken. Vorig jaar rond deze tijd ging het juist stukken beter met me, ik heb nu ook echt een terugval omdat ik nu veel problemen met mijn (lichamelijke) gezondheid heb. Ik heb neuropathie, dat is zenuwpijn, vnl. in mijn armen. ik zit ook deels in de ziektewet. Hopelijk is dit niet blijvend, maar ik heb er wel veel moeite mee, ook omdat het onzeker is hoe lang dit gaat duren. Soms komen de muren op me af. Ik hou me vast aan de betere dagen.
Maar nog even over jou. Wat ga je nu verder doen? Sorry, nu ik dit schrijf kan ik niet teruglezen, misschien heb je het al verteld maar sta je al aangemeld voor therapie?
Sterkte joh, groetjes
vrijdag 8 december 2006 om 23:26
Wederom een boel herkenning Inky!
Weet je, dat is ook tijd lang mijn probleem geweest. Als ik in goede doen ben , ben ik super normaal. Ben ik intelligent (heb gymnasium gedaan, maar helaas door mn faalangst niet afgemaakt in het examenjaar, had ook andere redenen die ik hier even niet erbij ga halen) ben creatief, zie er niet extreem uit... en kom goed uit mn woorden. Als ik niet in zo'n bui zit , denk ik echt bij de psych What the fuck am I doing here.
Maar als ik middenin zo'n bui ben, heb ik zoiets van Help me dan toch!
Soms heb ik het idee dat je alleen hulp krijgt als je extreem bent of doet. De mensen die het hardst gillen, die krijgen hulp. Dat is op de EHBO afdeling in een ziekenhuis zo, en in de geestelijke gezondheids zorg blijkbaar ook (wat ik er van gemerkt heb) Heb weleens tegen mn vriend verzucht dat ik te 'normaal' deed. Zeker toen de hulp verlening weereens niet opschoot dacht ik Moet ik dan een eindje langs de rails gaan wandelen voordat mensen inzien dat er iets aan scheelt bij mij??
Want door al het gedoe heb ik nog geen opleiding afgemaakt. Heb mn rijbewijs niet, kan mn talenten niet ontplooien en blijf soms dagen hangen in gepieker en gedraai. Dan komt er niets uit mn vingers en het idee dat ik op moet staan van de bank om naar buiten te gaan is me dan al te veel. Het liefst lig ik dan in bed met een goed boek en laat iedereen me met rust. Als ik straks stage ga lopen en daarna ga werken dan kan ik daar niet mee aankomen dan ben ik mn baan zo kwijt. Ik wil volwaardig deel uitmaken van de maatschappij. Temeer omdat ik niet afhankelijk wil zijn van mn partner. Als ik arbeids ongeschikt zou worden krijg ik geen cent want hij is op papier in staat om in mijn onderhoud te voorzien. Dat hij ook nog alimentatie betaald kan ze natuurlijk niks schelen. Maar goed ik zou het ook een ongelijkwaardige situatie vinden dus ik zet alles op alles om mn school af te maken, en in staat te zijn een normaal leven te leiden.
Want zo schop ik mezelf steeds voor mn schenen. In de dagen dat het goed gaat kan ik de wereld aan en ben ik goed in wat ik doe. Tijdens mn kut tijden zit ik mezelf alleen maar in de weg. En daar wil ik vanaf! Wel irritant dat ze dat bij de GGZ schijnbaar niet snappen. Dan denken ze o u snijdt niet en u bent niet depressief, zo'n vaart zal het wel niet lopen. En ondertussen heb ik nog niets bereikt in mijn leven...zwaar frustrerend!
Weet je, dat is ook tijd lang mijn probleem geweest. Als ik in goede doen ben , ben ik super normaal. Ben ik intelligent (heb gymnasium gedaan, maar helaas door mn faalangst niet afgemaakt in het examenjaar, had ook andere redenen die ik hier even niet erbij ga halen) ben creatief, zie er niet extreem uit... en kom goed uit mn woorden. Als ik niet in zo'n bui zit , denk ik echt bij de psych What the fuck am I doing here.
Maar als ik middenin zo'n bui ben, heb ik zoiets van Help me dan toch!
Soms heb ik het idee dat je alleen hulp krijgt als je extreem bent of doet. De mensen die het hardst gillen, die krijgen hulp. Dat is op de EHBO afdeling in een ziekenhuis zo, en in de geestelijke gezondheids zorg blijkbaar ook (wat ik er van gemerkt heb) Heb weleens tegen mn vriend verzucht dat ik te 'normaal' deed. Zeker toen de hulp verlening weereens niet opschoot dacht ik Moet ik dan een eindje langs de rails gaan wandelen voordat mensen inzien dat er iets aan scheelt bij mij??
Want door al het gedoe heb ik nog geen opleiding afgemaakt. Heb mn rijbewijs niet, kan mn talenten niet ontplooien en blijf soms dagen hangen in gepieker en gedraai. Dan komt er niets uit mn vingers en het idee dat ik op moet staan van de bank om naar buiten te gaan is me dan al te veel. Het liefst lig ik dan in bed met een goed boek en laat iedereen me met rust. Als ik straks stage ga lopen en daarna ga werken dan kan ik daar niet mee aankomen dan ben ik mn baan zo kwijt. Ik wil volwaardig deel uitmaken van de maatschappij. Temeer omdat ik niet afhankelijk wil zijn van mn partner. Als ik arbeids ongeschikt zou worden krijg ik geen cent want hij is op papier in staat om in mijn onderhoud te voorzien. Dat hij ook nog alimentatie betaald kan ze natuurlijk niks schelen. Maar goed ik zou het ook een ongelijkwaardige situatie vinden dus ik zet alles op alles om mn school af te maken, en in staat te zijn een normaal leven te leiden.
Want zo schop ik mezelf steeds voor mn schenen. In de dagen dat het goed gaat kan ik de wereld aan en ben ik goed in wat ik doe. Tijdens mn kut tijden zit ik mezelf alleen maar in de weg. En daar wil ik vanaf! Wel irritant dat ze dat bij de GGZ schijnbaar niet snappen. Dan denken ze o u snijdt niet en u bent niet depressief, zo'n vaart zal het wel niet lopen. En ondertussen heb ik nog niets bereikt in mijn leven...zwaar frustrerend!
