medicatie bij borderline?

heej intiem...



dat afgestompte gevoel is dus ook leegte he... een van de sypmtonen bij borderline...



eigenlijk zit je dus zo in je eigen gevoel opgeslokt dat er niks anders meer doordringt...

ik kon vaak ook niet eens meer houden van voelen voor mijn dochter....

ik zei het wel maar voelde er echt niks bij...



impulsief zijn is een van de sypmtonen maar je hoeft er dus geen last van te hebben...

vaak zie je dat juist geld impulsief wordt uitgegeven en mensen echt in de schulden raken....



maar goed...

iemand die gewoon depressief is... zonder diagnose borderline... ervaart ook gevoelens van leegte... kan ook impulsief gaan reageren omdat gevoel van leegte vaak wordt opgevuld met leuke dingen kopen/ doen en raken dan vaak ook in de schulden....

iemand die depressief is heeft soms ook suicidale gedachtes...

is ook vaak snel geirriteerd bij teveel drukte om zich heen... of kan weinig van anderen hebben en kan dan geirriteerd gaan reageren.

iemand die depressief is... kan zichzelf vaak herkennen in symptonen van borderline... maar hoeft dus nog geen borderline te hebben.....



geirriteerd of kwaad tot woedend worden... dat voel je vaak van te voren al aankomen... en iets wat je er dus aan kunt doen is om even uit de situatie te stappen...

gewoon even 'stop' zeggen... loop desnoods een rondje om weer te kalmeren of even tot jezelf te komen.



ik nam mijn dochter vaak even appart als ik weer rustig was na een woedeaanval waarin ik echt keihard tegen haar had lopen schelden...

en dan zei ik;

moppie... mama heeft soms het recht om boos te worden... of soms is het niet raar als ik ergens geirriteerd van kan raken... maar om zo boos te raken... dat ligt aan mama en niet aan jou!

of soms deed ze eigenlijk niks verkeerds en ontplofte ik al... en dan liet ik haar op een moment weten dat ik veel van haar hield... dat ze eigenlijk niks verkeerds had gedaan.... en dat het vooral niet aan haar lag....



jezelf erop veroordelen dat kun je beter laten... het is gebeurd... het wordt alleen maar erger als je dat zou doen... het gaat in ieder geval niet met opzet.... volgende keer gewoon weer opnieuw proberen te voorkomen... punt.



bij mij thuis gebeurd het gelukkig niet meer... we weten het nu samen altijd wel te voorkomen.

heej inky....



ben blij dat je zegt dat je iets hebt aan mijn verhalen....

niet iedereen zal je dus altijd kunnen begrijpen idd... maar om het toch ergens te kunnen krijgen... het doet vaak wel veel goeds he...



je hoeft dus ook niet aan alle symptonen te voldoen... bij vijf van de 8 krijg je de diagnose... stel je hebt er 3 of 4... dan krijg je vaak;

ps NAO borderline trekken....



ps NAO betekend; persoonlijkheidsstoornis niet anders omschreven... wat eigenlijk inhoudt dat je trekken van een bepaalde persoonlijkheidsstoornis hebt... maar niet voldoende symptonen hebt om aan de volledige diagnose te voldoen.

het maakt het er niet minder zwaar om natuurlijk...



een van de dingen bij borderline is dat je snel te hoge verwachtingen van jezelf of van een ander kunt hebben waardoor je of snel teleurgesteld kunt raken... of snel het vertrouwen in mensen kunt verliezen.

zo zie je dus bv ook dat wanneer iemand zich niet begrepen zal voelen door een hulpverlener.... alle hulp/ therapie misschien aan de kant zal schoppen....

de verwachting is er dan eigenlijk dat de hulpverlener je ten alle tijden zou moeten begrijpen en je de antwoorden zal kunnen geven op je problemen...

maar dat is dus geen reeele gedachten om te hebben... want zo werkt het dus ergens niet.



vanuit de hoge verwachtingen die je kunt hebben... ontstaat dus vaak het zwart/ wit denken.... een van de symptonen van borderline dus.

iemand is helemaal geweldig of goed... totdat de persoon ergens niet aan een verwachting zal voldoen.... wat het gevoel kan geven dat het vertrouwen beschaamd is... de persoon bv wel tegen je gelogen zal hebben.. noem maar op... het doet pijn en in jouw ogen is de andere persoon de schuldige hieraan.... en veranderd plots van alles naar niks.



als je snel te hoge verwachtingen hebt... en vervolgens bv dus ook moeilijk mensen zal vertrouwen... en reactie is vaak dat je snel in een nieuwe of andere relatie constant naar een bevestiging zal gaan zoeken....bv  veel aandacht zal vragen... of dingen zult gaan doen om het vertrouwen te testen.... maar dit soort dingen kunnen ook weer als benauwend overkomen... en heeft vaak ook een averechts effect.... en je komt er weer uit met een gevoel van onbegrepen zijn en je alleen te voelen.



het klopt dat een ander je soms kan zeggen wat hij of zij wil... maar dat het niet snel door zal dringen... jij zit in een bepaalde gedachtengang die vervolgens ook je gevoelens bepaald.... en die zijn te heftig om zomaar even om te swichen....

weet je... als iedereen dat maar even 'zomaar ' zou kunnen doen... dan bestond er niet eens zoiets als een persoonlijkheidsstoornis....

je zult er jezelf echt op moeten trainen om dit ergens onder controle te kunnen houden.



cognitieve gedragstherapie is wat dit betreft heel goed... je gevoelens komen voort uit gedachten die je hebt... en met deze therapie leer je dus je gedachtengangen te veranderen/ te sturen... waardoor je gevoelens ook beter leert beheersen.



ieder mens voelt zich wel een rot... heeft verdriet of noem maar op...

het verschil is alleen... dat je zonder bv borderline of een andere stoornis... je bij je rationele denkvermogen zal kunnen blijven en de gevoelens onder controle blijven.

bij borderline slaan je gedachten vaak op hol... er komen van alle kanten gedachten in je op die er voor zorgen dat vervolgens je emoties ook zo ontzettend hoog op kunnen lopen... dat wat op een moment reeel is of niet... je ziet het niet meer... je rationele denkvermogen wordt op een moment gewoon uitgeschakeld.... alles wat niet reeel hoeft te wezen ervaar je op dat moment wel als echt.... of je weet gewoon niet meer wat je nou van jezelf of van een ander of een situatie moet geloven of denken.



vaak kun je ook kwaad worden... als een ander je vervolgens dus ergens op wijst... ach denk nou gewoon niet zo moeilijk... of; doe gewoon dit of dat... of noem maar op.

niemand hoeft jou te vertellen hoe iets 'moet'... want ergens weet je het dus allemaal heus wel... alleen op bepaalde momenten heb je het vermogen gewoon even niet meer op het zo te kunnen bekijken... en als je daar het begrip niet voor kan krijgen is soms zo frustrerend... dat je vervolgens daar weer op gaat reageren met allerlei gedachtes... weer gevolgd door heftige gevoelens.



het zal dus een hoop frustratie bij jezelf wegnemen als je ook hierin je gedachten aan probeerd te passen door jezelf te bedenken dat niet iedereen zal kunnen begrijpen wat jij ervaart....

probeer te bedenken; het is niet raar dat je het niet kan begrijpen en je mening of advies makkelijk klaar kunt hebben.... ik begrijp dat jij het niet kunt begrijpen... punt.

eigenlijk neem je hiermee dus ook gewoon een te hoge verwachting die je kunt hebben weg.



je zit met borderline ergens gewoon vast in een circel van negatieve gedachtengangen gevolgd door de bijvehorende emotie... het ene leidt weer naar het andere... en als je de circel op bepaalde punten kunt doorbreken... kun je je gedachten en gevoelens onder controle houden.... het is alleen makkelijker gezegd dan gedaan.



trouwens... ook iemand zonder borderline of iets dergelijks kan momenten hebben dat het rationele denkvermogen op nul gaat....

hoeveel mensen worden er wel eens niet gewoon blind van woede of verdiet... of van liefde...

soms is het niet eens raar dus dat het kan gebeuren... het wordt pas alleen een probleem als het je leven echt zal gaan verstoren... en op dat moment spreek je dus pas van een persoonlijkheidsstoornis... wat voor naam deze dan ook zal kunnen hebben.



wat misschien ook iets is wat kan helpen...

je kunt soms zo minderwaardig over jezelf denken... of jezelf schuldig voelen of jezelf op de dingen die je doet of denkt gaan veroordelen;

stom van me dat ik dit zei of dit deed... ik doe het ook nooit goed... ik doe het ook altijd fout....

aan deze gedachtengangen zit ook weer een bijbehorende emotie die niet veel goeds voor je zal doen.

als je jezelf probeerd te bv bedenken;

het is ff balen dat het weer mis ging... of dat iets niet lukte... iets ging in ieder geval niet met opzet... volgende keer gewoon weer opnieuw proberen iets anders te doen.... en misschien gaat het dan wel goed... punt.



meer dan dat niet proberen te denken... zeg het hardop voor jezelf en herhaal het desnoods tig keer....

probeer niet over jezelf te gaan oordelen maar er een andere draai aan te geven.... net zo lang tot het invloed gaat krijgen op je gevoelens.



mij heeft het in ieder geval enorm geholpen om uit het gevoel van depressiviteit te kunnen blijven... wat me vervolgens ook weer gevoel van leegte gaf... niks meer kon voelen voor een ander niet of voor mezelf.... en vervolgens dan weer suicidale gedachtes kon krijgen....

alles en ieder symptoon is of geeft eigenlijk een circel.... tis de kunst om het begin ervan te vinden... en dan kun je hem ergens ook onder controle houden...

vlijtig liesje, wat leg je dat goed uit... Herken het helemaal.:R

Ik vind de verhalen en uitleg van vlijtigliesje best irritant.

quote:Ik vind de verhalen en uitleg van vlijtigliesje best irritant.Owww doe niet zo zielig, anoniempje! Bij mij had je ook al zo'n achterlijke reactie achter gelaten.

Ging aan mezelf twijfelen of ik idd iets raars zei ofzo... Maar nu ik zie dat je hier ook zo vreemd reageerd begrijp ik dat het aan jou ligt!

Als het je niet interesseert of aanspreekt lees het dan niet?

gewoon negeren die anoniempje! Als iemand niet eens de moeite kan nemen om een normale reactie te geven en uit te leggen waarom ze iets vindt...Ene oor in, andere oor uit pppppfffffzzzz

anoniempje vind het irritant... als enige... anderen hebben er blijkbaar iets aan..



ehhhhh... meeste stemmen gelden...

blehg wat haat ik het om een bordie te zijn zeg, voel me vandaag weer helemaal zielig en afgewezen, en het zal vast wel weer om niks zijn ( ik denk natuurlijk van wel) yak!

Hoi,



heb wat meegelezen, niet alles hoor.

Mijn vriend heeft borderline en dat speelt een  behoorlijke rol in onze relatie ......... 

Hij is ooit op vrijwillige basis met ritalin begonnen maar werd daar, kort door de bocht, nog gekker van in de kop.

Hij heeft de Linehantherapie gevolgd, zat soms met de boeken op schoot te janken, zo heeft hij zich er voor ingezet om de aangereikte vaardigheden onder de knie te krijgen.

Helaas is het zo of moet ik zeggen dankzij fulltime baan en gezinsleven zijn borderline een belangrijke negatieve rol in ons leven speelt.   Ondanks dat hij daar zelf van tijd tot tijd ook flink van baalt, grenzeloos kan zijn, ook buiten het gezin om (pffffff .......) wil hij er niks verder aan doen.  Werkt zich een slag in de rondte om maar niet te gaan malen, maakt heel veel schoon hier in huis en praat maar weinig inhoudelijk met mij over wat hem bezighoudt.

Voelt voor mij alsof ik en de kinderen hem vaak te veel zijn.



heb dus aantal reacties gelezen, maar volgens mij is er geen mannelijke borderliner bij of wel?

Aaaargh, het ging godverdomme goed met me, maar sinds gisteren is het weer helemaal mis.



Ruzie met mijn vriend hierover, ruzie met mezelf en serieus ik weet het allemaal niet meer. Voel me gewoon echt zo klote, moe, kan alleen maar janken. Het begon gewoon met een rotgevoel gisteren, vervolgens blijkt het feest waar mijn vriend en ik met O&N heen zouden geen voor 99% opeens niet door te gaan. Ik voel me helemaal schuldig want ik heb hem overgehaald daarheen te gaan, terwijl hij eigenlijk liever met zijn vrienden naar een feest hier in de buurt wilde gaan. Ik had kaartjes gewonnen voor dit feest. Dat andere feest was al een tijd uitverkocht, maar een vriend van hem zou kaartjes regelen. Ik heb zondagavond heel enthousiast verteld dat ik kaartjes had gewonnen voor dit feest dus dat we daarheen zouden gaan, en nu hoor ik gisteren dat het niet doorgaat.



Ik baal er zo van, belde helemaal overstuur mijn vriend die geirriteerd reageerde erover. Hij denkt dat het nog wel goedkomt, maar ik zit er heel erg mee. Toen ik het erover wilde hebben met hem deed hij heel geirriteerd, terwijl ik me gewoon zo enorm schuldig voel omdat we strakjes naar geen van beiden feesten kunnen gaan dus. Ik vond dat hij die vriend moet bellen die kaartjes zou regelen. Maakt 'ie ook nog een opmerking van 'waarom vertel je dan ook dat we naar dat andere feest gaan?'. Nou omdat ik enthousiast was over het feit dat ik kaartjes gewonnen had.........    omdat O&N ter sprake kwam. Ik wilde meteen een oplossing zoeken en kaartjes regelen voor dit andere feest, maar mijn vriend vond het belachelijk dat ik er zo mee bezig ben.



Eerst gisterenavond al een hele hoop irritatie gehad hierover, en toen ik vanmorgen wakker werd had ik een enorm rotgevoel, omdat IK degene was die al verteld had dat we naar dat andere feest gingen aan de persoon die kaartjes zou regelen. Dus mijn schuld dat we strakjes niks hebben. Ik had die kaartjes gewonnen, ik had mijn vriend overgehaald mee te gaan, en ik had die jongen verteld dat we geen kaartjes meer hoefden.



Ik wil zoiets altijd meteen oplossen dus ik ging op internet zoeken naar kaartjes voor dat feest hier in de buurt, toen werd mijn vriend wakker en ik ging heel enthousiast vertellen dat ik daarmee bezig was. Hij boos, vond het niet nodig en vond het onzin dat ik daar meteen over begon. HIj voelde zich heel goed toen hij wakker werd en door mij voelde hij zich heel kut meteen. Ik verziek echt altijd alles. Ik wilde alles doen om het goed te maken maar hij ging alleen maar afstandelijk doen waardoor ik nog meer overmijn zeik ging. Het is hememaal uit de hand gelopen en ik weet het geowoon niet meer, zit helemaal hysterisch achter de pc terwijl ik heel veel moet doen voor school enzo.... kan helemaal nks alleen shaken en huilen en ik wil gewoon verdwijnen of de tijd terug draaien of het goed maken met minn vriend maar het gaat allemaal niet meer.......  ik wil bij hem zijn en dat het goed is allemaal. Wat moet ik nou????????  Ben gewoon gek ik haat mezelf zo. Het ging zo goed met me en nu is het erger dan ooit ofzo..

Waarschijnlijk vind ik de verhalen van vlijtigliesje irritant omdat ze inderdaad vele stadia verder is in haar ervaring en leven met borderline. Gisteren reageerde ik zo omdat ik het werkelijk ervaarde als falen van mezelf en het gevoel hebben van : is het dan echt allemaal zo makkelijk, waarom loopt het bij mij dan allemaal voor geen meter. Iedereen praat er zo luchtig over.

Wel raar is dat als ik een gevoelsreactie plaats er zo negatief en aanvallend op wordt gereageerd alsof ik een of andere persoon ben die het forum wil verpesten. Nou, op dit moment zit ik in een fase dat het me allemaal niet zo boeit en iets opschrijf voordat ik erover nadenk, niet zo slim natuurlijk.

Fijn dat je het alsnog komt toelichten, Anoniem. Wat een paar letters al niet voor misverstanden kunnen verzorgen.

Ik heb Vlijtigliesje in een ander topic leren kennen en ze heeft toen juist heel duidelijk gemaakt wat er zo allemaal mis kon gaan als je borderline hebt. Op een manier dat mijn -vermoedelijk borderline- ex nooit onder woorden heeft weten te brengen. Hierom lees ik haar bijdragen graag en ben ook wel blij dat ze er nu sterker in staat dan toen.

Anoniempje, goed van je dat je er op terugkomt. Je zult hopelijk wel met me eens zijn dat ook in 'het normale leven' mensen het recht hebben je te corrigeren als je iets doms zegt of doet in een opwelling, ook al heb je Borderline. Dus hier is dat ook het geval.



Ik vind de verhalen van Vlijtigliesje ook prettig om te lezen. Wel herken ik wat jij doet, dat doe ik soms ook te snel: iets op mezelf betrekken: waarom kan ik dat niet, waarom luistert niemand, of juist andersom: bij mij valt het wel mee, is er met mij niet wat anders aan de hand..

Dat soort rare foute opvattingen..Het zijn uitersten in je gedachten en die moeten er juist uit!

Mensen hebben inderdaad het recht om me te corrigeren. Meestal probeer ik ook naar de maatschappelijke normen te leven. Maar het kost me de laatste tijd zo ontzettend veel energie. Gisteren had ik de sterke drang om reacties uit te lokken, ik weet dat het nu mijn eigen schuld is als ik rare reacties terugkrijg maar daar heb ik op dat moment niet aangedacht. Ik vind het zo vervelend dat we zoveel energie erin moeten steken om naar verwachting te functioneren, als ons dit niet lukt is er ook geen enkel iemand die er iets van snapt en vragen zich af waarom ik zo moeilijk doe.

Ik vind het niet zo leuk dat ik een heel verhaal tik om mijn ei kwijt te kunnen en daar geen reacties op krijg.

lieve kohan en anoniempje....



kohan;

misschien heeft nog niet iedereen je tekst gelezen lieverd... of het in zoverre nog niet in zich opgenomen om er op die manier op te reageren dat je er misschien iets aan kunt hebben?



soms kun je even een moment met je eigen dingen in je kop zitten... dat je een stuk tekst van een ander wel kunt lezen... maar gewoon even niet in je op kan nemen.... ik zie het nu in ieder geval voor het eerst.



lastig die situatie.... maar het is heel verklaarbaar dat jij zo enthousiast was over dat feest.... je vriend was dat misschien over dat andere feest maar koos toch voor datgene waar jij graag heen wilde.

dat het feest op het laatste moment niet doogaat... dat is heel vervelend en begrijpelijk dat je daar van baalt... en je vriend ook.... maar het is dus iets wat je niet in de hand hebt gehad... of iets wat je van te voren had kunnen inschatten.... wat dat betreft kun jij daar ook helemaal niks aan doen.



ik denk zelf dat je vriend er gewoon wat sjagerijnig om is geweest... en op wie reageer je dat soort dingen dan af?... vaak op je partner... in dit geval jij... terwijl het ergens niet persoonlijk op te vatten of persoonlijk op jou te richten is.... maar je trekt het je wel persoonlijk aan... ook begrijpelijk hoor.



misschien is het een idee om hem te zeggen;

ik snap dat je er van baalt en dat je er even sjaggie om kunt wezen... ik baal er net zo van als jij.... als ik er iets aan probeer te doen wat jij niet ziet zitten... misschien weet jij dan iets anders wat we wel zouden kunnen gaan doen? het was in ieder geval niet in te schatten dat dat ene feest niet door zou gaan... dus om het op mij af te blijven reageren is niet helemaal terecht.



het is maar een voorbeeldje hoor.... je kunt niet alles altijd in de hand hebben toch?... dat weet je vriend ergens ook wel hoor.





anoniempje;

vind het ook super van je dat je nog even een uitleg geeft voor je reactie...

ik snap het heus wel dat wanneer je zoiets van mij leest dat je misschien je gedachtes erbij kunt hebben....

ik weet als geen ander hoe verdomd moeilijk het is om dingen te sturen of in de hand te houden... en wat dat betreft is niks wat ik zeg net zo makkelijk gedaan als dat ik het uitleg.



je moet echt verdomd sterk in je schoenen staan om de dingen vol te kunnen houden... en de een is daar gewoon net iets sterker in dan de ander.

ik ben ontzettend diep gegaan om het gevoel te handelen en er niet meer op te reageren...zo ver dat het in impulsieve opwelling in een overdosis eindigde omdat ik het gevoel gewoon niet trok.

mamzelle heeft me bv in berichten van een jaar geleden ook anders meegemaakt.... ze waren niet veel anders dan verschillende meiden hier.



als ik lees dat anderen de linehan niet volhouden of dat het wel iets effect heeft maar het nog steeds heftig aanwezig is... en ook veel in mijn groep hielden het niet vol.... het is zo begrijpelijk... want door er zo mee bezig te zijn... je gaat in een gevoel zitten wat bijna niet te doen is.

ik ben er doorheen gegaan met de gedachte; ik breek liever helemaal af en ga door een lange helse periode heen... dan dat ik opgeef en nog jaren lang moet worstelen.



mijn spver heeft mij destijds ook gezegd;

jouw redding is dat je ergens onder je borderline gezegend bent met een enorme sterke persoonlijkheid waardoor je de pijn en de lichamelijke en geestelijke reaties kunt verdragen... niet iedereen houdt het vol zoals jij.



ik ben er nog steeds niet helemaal.... maar de aanhankelijke stoornis die ik had is zo goed als verdwenen... en de borderline problemen zijn er nog wel... maar het gevoel wat het me geeft is in verhouding met wat het was gehalveerd en daarmee dus dragelijk.



ik ben de laatste die zal zeggen; doe gewoon even dit of dat... of denk gewoon even zus of zo... of zal de laatste zijn om iemand op iets te veroordelen... want ook jou begrijp ik heel goed... zo makkelijk gaat het soms dus ook helemaal niet.



de berichten die ik plaats zijn op niemand persoonlijk gericht... maar ik plaats ze vanuit mijn eigen ervaringen... in de hoop dat iemand er wat aan kan hebben.

ik heb het hele pakket gehad lieverd... en ook al zijn er veel dingen weg...

de littekens heb ik nog steeds op mijn polsen en onderarmen staan.... en als ik iemand ook maar ergens kan helpen om deze ziekte wat dragelijker te maken of ergens hoop kan geven dat het ergens te handelen is.... wat voor de een misschien wat langer zal duren dan voor de ander... dan probeer ik dat ook...



ik snap dat iemand kan denken; lekker makkelijk praten... en misschien wat geirriteerd kan raken... het is alles behalve makkelijk... en dat weet ik ook heel goed.

hoi meagain...



het is een rotziekte die bij mannen zowel als bij vrouwen aanwezig kan zijn... alleen lijkt het erop dat vrouwen eerder hulp zoeken dan mannen...

ik denk dat dat ook wel een beetje met de maatschappij te maken heeft....

vrouwen komen toch wat sneller uit voor hun gevoelens of problemen.

ikzelf heb ook een jaar lang een relatie gehad met een jongen die verdomd veel borderlinetrekken vertoonde... maar hij wilde er niks van weten; hij was niet gek!... slikte zijn medicijnen tegen psychoses en dat was dat...

mannen lijken het wel eerder weg te willen cijferen....



ik kon er in ieder geval met mijn eigen problemen... waarvan ik op dat moment nog niet wist wat het was... niet tegenop... ik ging er echt aan onderdoor... het is misschien voor mij een geluk geweest dat hij het uiteindelijk uit heeft gemaakt... ik bleef door mijn aanhankelijke klachten gewoon bij hem terug komen wat hij op een moment ook zei of deed.



trouwens... ritalin wordt volgens mij eerder voorgeschreven bij adhd toch?

Ik kan het op dit moment echt allemaal niet aan.

Na een impulsieve actie in juni waardoor ik op de PAAZ terecht kwam, werd ook nog eens mijn contract op het werk niet verlengd. Uitendelijk kwam ik bij het GGZ in deeltijd terecht en kreeg een psycholoog toegewezen. In de deeltijd hadden ze me op de tenen getrapt en ben ik er gestopt na 2 maanden. In oktober wilde ik weer gaan werken en heb gesolliciteerd en werd aangenomen. Twee maanden later is alles wat ik dacht bereikt te hebben niet meer haalbaar voor mij en zit ik er alweer doorheen. Ontzettend teleurgesteld en een gevoel van falen. Op dit moment slik ik alweer 2 jaar seroxat maar die werken niet meer, ben weer zo depressief dat ik niks uit mijn handen krijg en de hele dag wil slapen, weg van deze wereld. Ik red het op dit moment met valium, zo probeer ik me staande te houden. Waarschijnlijk zal ik wel weer ontslagen worden na het vele malen ziek melden. Dus moet er weer een oplossing gezocht worden, wat weer veel druk geeft. Zo zit ik al jaren in hetzelfde cirkeltje te draaien. Waarschijnlijk zal ik weer in de ziektewet terechtkomen omdat werken op dit moment ook niet gaat.



Gelukkig heb ik nog contact met mijn psycholoog en psychiater, hopelijk weten zij een oplossing. Maar zij denken vast wel weer dat ik toch niet naar hun luister i.v.m. mijn impulsieve reacties van het afgelopen half jaar. Ze vonden ook dat ik nog niet toe was aan werk en heb niet naar ze geluisterd.

heej anoniempje....



ook hier he dingen zijn makkelijker gezegd dan gedaan....

want ze kunnen dus wel zeggen; niet werken.... maar aan de andere kant wordt dat wel vaak van je verwacht...



je kunt op de werkvloer tegen zoveel onbegrip oplopen... dat je sneller voor je werk kiest dan voor jezelf...

je weet ergens heus wel dat je het niet aankunt... maar je trekt het misschien soms ook aan de andere kant niet om er op veroordeelt te worden dat je het niet kunt.



dus; ga je maar weer aan het werk zodra het een moment even weer gaat... maar gaat vervolgens ook weer op je bek.

ik denk dat het helemaal niet raar is dat je 'niet luisterd'... wanneer ze je zeggen even niet te gaan werken.



de een verwacht dat je voor jezelf kiest... maar de ander verwacht weer van je dat je gewoon maar doorgaat.



mij heeft het trouwens 3 jaar gekost voordat ik kon zeggen; en nu ga ik voorlopig de ziektewet in en kies even voor mezelf.... als jullie het zien als slap en lekker makkelijk of het niet begrijpen.. (ze zien nl ook dat je b.v wel uit gaat... en dat kun je dan toch ook niet?) dan is dat maar even zo.

Het klopt precies wat je zegt. En het is inderdaad onze eigen fout. Ik wil zo graag functioneren als een normaal mens en daar hoort werken dus ook bij. Maar tegelijkertijd ben ik er niet klaar voor, maar ik accepteer ook nog steeds niet dat het me niet lukt (ik wil zo graag normaal functioneren). En zo loop ik dus elke keer weer tegen mezelf aan. Ik beschrijf het als volgt: ik loop rustig het gaat lekker voor dat moment, en ga rennen en dan daarna staat die muur erweer waar ik vol tegenaanbots. Daarna moet ik weer opkrabbelen en begint het weer van voor af aan. En op het werk snappen ze het probleem inderdaad al helemaal niet, valt ook niet uit te leggen, zolang je niet met jezelf overweg kunt zal het wel onmogelijk zijn om normaal op de werkvloer te functioneren.

Mag ik ff wat vragen over dat dissocieren?

Ik heb wel vaak dak het gevoel heb dat ik op de automatische piloot sta. Denk en voel dan niet veel. Doe gewoon maar...

Ook kan ik dan laveloos in bed liggen en kan het me echt allemaal weinig schelen. Ben dan ook echt helemaal niet aardig.

Maar ik heb nooit dat ik me dingen niet meer kan herrinneren? Is dit dan wel dissocieren? Hebben jullie dat vaak?

heej kreeftje



dat gevoel wat je omschrijft... dat herken ik ook wel...

het is volgens mij alleen meer gevoel van leegte/ depressie....

niks boeit je... je voelt niks... je doet of zegt maar wat... lachen kun je zowiezo nergens om... het irriteerd alleen maar als anderen wel vrolijk doen.... laat me met rust of hoepel toch allemaal op!... het liefste blijf je ook gewoon de hele dag op je bed liggen.



ik omschrijf het dissocieren als het gevoel hebben stoned te wezen... maar niks te hebben gebruikt.... alles om je heen hoor je op een flinke afstand of hol.... terwijl de geluiden van heel dichtbij komen.... alsof je in een soort glazen bol zit.

of dat er iemand tegen je praat... maar dat je constant moet vragen wat ze nou zeiden... omdat er niks van wat ze zeiden tot je door is gedrongen....

of dat je anderen zowiezo niet hoort... je bent er wel maar ook weer niet zeg maar.

of dat je zoveel pijn ervaart dat je niet meer in je lichaam lijkt te zitten maar dat je er ergens boven zweeft.

of heb ook wel eens gehad dat mijn vriend (waar ik toen mee ging) me zei; was wel leuk he gisteren....ehhhh ik had echt geen flauw idee meer wat we die dag ervoor hadden gedaan....

later begon hij het aan me te zien... ik scheen een bepaalde blik in mijn ogen te krijgen op dat soort momenten.... hol en leeg... en reageerde meer als een robot dan dat ikzelf aanwezig was.



dissocieren heb je in meerdere vormen eigenlijk.



trouwens...

wat volgens mij een goede therapie is...; ik kom net thuis van een standup comedian avond en echt... dikke tranen over mijn wangen gehad van het lachen... en nog voel ik de kramp in mijn kaken.... dat ik niet in mijn broek heb geplast is een wonder eigenlijk haha