Psyche
alle pijlers
medicatie bij borderline?
vrijdag 15 december 2006 om 11:09
Huh? dacht altijd dat ik een geheugen als een zeef heb. Ik onthoud zo weinig en kan me vaak plaatsen of opmerkingen helemaal niet meer herinneren...maar is dat dan echt echt echt niet gewoon een slecht geheugen> Ik bedoel, ik vind het vaak best moeilijk om me te focussen en dan lijkt het me logisch dat niet alles blijft hangen toch?Maar ik ben nog nooit uit mijn lichaam getreden hoor. Ik heb wel vaak het gevoel gehad dat ik langs de zijlijn stond en naar mijjn eigen leven keek als van een ander. Dat ik er niet bij hoorde en er ook niks over te zeggen had. Maar dat is niet letterlijk dat ik dan buiten mijn lijf zit.Het lukt me trouwens ook niet de hele tijd om te reageren. Maar ik doe m'n best.
vrijdag 15 december 2006 om 20:57
dissocieren kan dus op verschillende manieren he...
het gevoel van 'stoned' te wezen...voelt weer heel anders dan bv niet meer opnemen wat mensen tegen je zeggen.... maar het is beiden een vorm van dissociatie....
trouwens.... een geheugen als een zeef.... met je geheugen is niks mis hoor....
je bent gewoon vaak onbewust met zoveel gedachtes tegelijk bezig.... dat je jezelf gewoon niet kunt concentreren bij de dingen die je doet...en dingen snel vergeet of niet kunt onthouden... wat dus niet direct dissocieren hoeft te wezen.
ik heb er zelf ook nog wel wat last van... moet echt mijn agenda gebruiken en echt alles opschrijven... en echt elke dag in die agenda kijken anders vergeet ik echt van alles.... het wordt wel langzaam iets minder.
ik had het voorheen echt met alles.... kom bv thuis... denk mijn sleutels op tafel te hebben gelegd... wil ze later pakken... en dan liggen ze dus niet op tafel... en echt ik flipte...
dingen kwijt zijn aaaaaaaarghhhhhhhhh.... gewoon zo frustrerend dat je niet eens bij dat soort dingen je hoofd kunt houden.... en echt... geen rust in mijn kont totdat ik weer wist waar ik iets had gelaten.... niemand die op dat moment iets tegen me moest zeggen.... allemaal kregen ze de wind van voren... help liever b.v die sleutels te vinden want ik wordt gek!
maar goed... dan bleek ik ze later bv mee te hebben genomen naar de wc of zo en lagen ze daar op de grond.... altijd op een plek waarvan je denkt; najaaaaaaaaaaa!... terwijl ik toch zeker wist dat ik ze op tafel had gelegd!
die dingen komen bijna niet meer voor nu.... en als ik iets kwijt ben waarvan ik het niet direct nodig heb... dan weet ik nu in ieder geval kalm te blijven... en dan komt het vanzelf wel weer tevoorschijn.
in ieder geval... afspraken of dingen om niet te vergeten... alles schrijf ik op....
b.v op mijn werk hangt een groot bord waar ik tegenaan kijk als ik binnen kom of even pauze heb....
als ik denk dat ik nu ergens geen tijd voor heb... en het later wel ff doe... dan loop ik eerst naar het bord... schrijf het op... zodat ik het later dus niet kan vergeten.... gewoon overal en bij alles geheugensteuntjes invoeren... dat helpt.
niet opschrijven wordt dus echt snel vergeten.... en een dag niet in mijn agenda kijken staat ook gegarandeerd voor bv een dubbele afspraak of iets niet na te komen.... als ik dus zou denken; ik schrijf het straks wel even op in mijn agenda... fout... gaat vaak mis; direct doen.
zo vergat ik dus afgelopen woensdag mijn therapie... ik had het vorige keer bij thuiskomst nier direct in mijn agenda gezet.
maar goed... ook iemand zonder borderline zou dat soort dingen snel vergeten als het niet op wordt geschreven.
ik ben er in ieder geval dus ook niet meer doodziek van als ik zoiets vergeet... vind mezelf dan niet dom meer of een sukkel... volgende keer gewoon weer meteen opschrijven als ik thuis kom.
ik probeer ook zo weinig mogelijk dingen uit te stellen.... maar doe het als ik ergens tijd heb dus ook maar meteen.... dat geeft ook rust in het koppie... want hoe meer dingen je uitstelt... des te meer dingen kun je steeds weer vergeten en des te voller raakt je koppie weer.
het gevoel van 'stoned' te wezen...voelt weer heel anders dan bv niet meer opnemen wat mensen tegen je zeggen.... maar het is beiden een vorm van dissociatie....
trouwens.... een geheugen als een zeef.... met je geheugen is niks mis hoor....
je bent gewoon vaak onbewust met zoveel gedachtes tegelijk bezig.... dat je jezelf gewoon niet kunt concentreren bij de dingen die je doet...en dingen snel vergeet of niet kunt onthouden... wat dus niet direct dissocieren hoeft te wezen.
ik heb er zelf ook nog wel wat last van... moet echt mijn agenda gebruiken en echt alles opschrijven... en echt elke dag in die agenda kijken anders vergeet ik echt van alles.... het wordt wel langzaam iets minder.
ik had het voorheen echt met alles.... kom bv thuis... denk mijn sleutels op tafel te hebben gelegd... wil ze later pakken... en dan liggen ze dus niet op tafel... en echt ik flipte...
dingen kwijt zijn aaaaaaaarghhhhhhhhh.... gewoon zo frustrerend dat je niet eens bij dat soort dingen je hoofd kunt houden.... en echt... geen rust in mijn kont totdat ik weer wist waar ik iets had gelaten.... niemand die op dat moment iets tegen me moest zeggen.... allemaal kregen ze de wind van voren... help liever b.v die sleutels te vinden want ik wordt gek!
maar goed... dan bleek ik ze later bv mee te hebben genomen naar de wc of zo en lagen ze daar op de grond.... altijd op een plek waarvan je denkt; najaaaaaaaaaaa!... terwijl ik toch zeker wist dat ik ze op tafel had gelegd!
die dingen komen bijna niet meer voor nu.... en als ik iets kwijt ben waarvan ik het niet direct nodig heb... dan weet ik nu in ieder geval kalm te blijven... en dan komt het vanzelf wel weer tevoorschijn.
in ieder geval... afspraken of dingen om niet te vergeten... alles schrijf ik op....
b.v op mijn werk hangt een groot bord waar ik tegenaan kijk als ik binnen kom of even pauze heb....
als ik denk dat ik nu ergens geen tijd voor heb... en het later wel ff doe... dan loop ik eerst naar het bord... schrijf het op... zodat ik het later dus niet kan vergeten.... gewoon overal en bij alles geheugensteuntjes invoeren... dat helpt.
niet opschrijven wordt dus echt snel vergeten.... en een dag niet in mijn agenda kijken staat ook gegarandeerd voor bv een dubbele afspraak of iets niet na te komen.... als ik dus zou denken; ik schrijf het straks wel even op in mijn agenda... fout... gaat vaak mis; direct doen.
zo vergat ik dus afgelopen woensdag mijn therapie... ik had het vorige keer bij thuiskomst nier direct in mijn agenda gezet.
maar goed... ook iemand zonder borderline zou dat soort dingen snel vergeten als het niet op wordt geschreven.
ik ben er in ieder geval dus ook niet meer doodziek van als ik zoiets vergeet... vind mezelf dan niet dom meer of een sukkel... volgende keer gewoon weer meteen opschrijven als ik thuis kom.
ik probeer ook zo weinig mogelijk dingen uit te stellen.... maar doe het als ik ergens tijd heb dus ook maar meteen.... dat geeft ook rust in het koppie... want hoe meer dingen je uitstelt... des te meer dingen kun je steeds weer vergeten en des te voller raakt je koppie weer.
vrijdag 15 december 2006 om 21:03
ow jah... en die holle blik dus in je ogen krijgen... wat voor anderen soms wel op te merken is.... en dat je jezelf dan vervolgens later weinig meer kunt herinneren... dat kan dus vaak wel een moment zijn dat je aan het dissocieren bent...
je kunt het op een moment dus ook bij jezelf gaan voelen en herkennen wanneer je daar in schiet.... en daar zijn dus wel bepaalde foefjes voor aan te leren om jezelf er weer uit te trekken... dat komt o.a weer ter sprake in de linehan training.
je kunt het op een moment dus ook bij jezelf gaan voelen en herkennen wanneer je daar in schiet.... en daar zijn dus wel bepaalde foefjes voor aan te leren om jezelf er weer uit te trekken... dat komt o.a weer ter sprake in de linehan training.
vrijdag 15 december 2006 om 21:35
Ik ben van mezelf een behoorlijke chaoot, dus dat is niet echt bevordelijk voor een strak getimed geheugen. Ik moet alles opschrijven en dat is door de geboorte van mijn dochter alleen maar veel erger geworden: Was ik al superchaotisch, nu laat ik helemaal mijn sleutels in de voordeur zitten of vind ik mijn bril terug in de koelkast. En ik heb het natuurlijk niet gedaan he haha...Maar dat klopt hoor, een zeef van geheugen kunnen we 'helaas' niet toeschrijven aan een persoonlijkheidsstoornis. Dat zou dan wel erg makkelijk zijn met alle trekjes die wat "minder" zijn. Tja, sorry kan ik niks aan doen, want het is BPS of wat dan ook.
vrijdag 15 december 2006 om 22:28
hahahaha
ik lig hier helemaal in een deuk......
sommige herkenbare dingen zijn ook wel weer heel erg grappig...
zo kocht ik een tijdje geleden een pakje sigaretten.... kom thuis...pak mijn boodschappen uit.... zoek naar de sigaretten die ik ook had gekocht....
verdorie!!!!.... ik heb ze wel betaald... ze staan op de bon.... maar ik heb ze mooi niet gekregen.... of bij de kassa laten liggen?
ik terug naar de winkel... je hebt ze wel gehad hoor zegt die griet... ik weer naar huis.... vet geirriteerd... wat een stomme doos zeg!
ik kocht een nieuw pakje bij de snackbar.... in ieder geval niet bij haar!
goed... volgende dag... wil brood uit de vriezer halen... en wat ligt er in de vriezer???
mijn pakje sigaretten.... najaaaaaaaaaaaaaaaaa
ik lig hier helemaal in een deuk......
sommige herkenbare dingen zijn ook wel weer heel erg grappig...
zo kocht ik een tijdje geleden een pakje sigaretten.... kom thuis...pak mijn boodschappen uit.... zoek naar de sigaretten die ik ook had gekocht....
verdorie!!!!.... ik heb ze wel betaald... ze staan op de bon.... maar ik heb ze mooi niet gekregen.... of bij de kassa laten liggen?
ik terug naar de winkel... je hebt ze wel gehad hoor zegt die griet... ik weer naar huis.... vet geirriteerd... wat een stomme doos zeg!
ik kocht een nieuw pakje bij de snackbar.... in ieder geval niet bij haar!
goed... volgende dag... wil brood uit de vriezer halen... en wat ligt er in de vriezer???
mijn pakje sigaretten.... najaaaaaaaaaaaaaaaaa
vrijdag 15 december 2006 om 23:35
het klopt in zoverre.... dat het concentratievermogen bij borderline dus minder is..... en vergeetachtigheid daardoor dus sterker kan zijn dan 'normaal'....
maar met het geheugen op zich hoeft er dus niks aan de hand te wezen....
mijn vergeetachtigheid is inmiddels een heel stuk minder dan dat het was....
omdat er minder gedachten in mijn koppie zitten... en me dus beter kan concentreren... en dus vergeet ik ook minder vaak iets nu.
nu schrijf ik dingen snel op om het niet te vergeten.... maar eerder had ik dat plan steeds wel... maar vergat ik ook dat altijd te doen... dacht dan; even opschrijven... maar vergat dat meteen na die gedachte al....
in geval van afspraken maken en onthouden... dat is verder gewoon menselijk om het te kunnen vergeten wanneer je het niet opschrijft...
iedereen vergeet wel eens wat.....
maar met het geheugen op zich hoeft er dus niks aan de hand te wezen....
mijn vergeetachtigheid is inmiddels een heel stuk minder dan dat het was....
omdat er minder gedachten in mijn koppie zitten... en me dus beter kan concentreren... en dus vergeet ik ook minder vaak iets nu.
nu schrijf ik dingen snel op om het niet te vergeten.... maar eerder had ik dat plan steeds wel... maar vergat ik ook dat altijd te doen... dacht dan; even opschrijven... maar vergat dat meteen na die gedachte al....
in geval van afspraken maken en onthouden... dat is verder gewoon menselijk om het te kunnen vergeten wanneer je het niet opschrijft...
iedereen vergeet wel eens wat.....
zaterdag 16 december 2006 om 20:21
Om nog even terug te komen op discosieren:ik heb dus op verschillende sites gelezen wat discosieren inhoudt en volgens mij is de criteria wel wat 'strenger' dan vergeetachtigheid en wat afwezig zijn. Volgens mij moet je helemaal "weg" zijn, net als bij een epileptische aanval ofzo. Ten minste, misschien moet je nog wel normaal antwoord kunnen geven of kunnen rijden, maar dan iig zonder dat je dat zelf weet. Kortom, een stapje meer dan gedachteloos iets doen. Ten minste, dat is wat ik begreep eruit in ieder geval. Want volgens mij herkennen anders hartstikke veel mensen zich in discocieren toch?
zaterdag 16 december 2006 om 22:23
Ik krijg de indruk dat je je probeert weg te rationaliseren van borderline, Intiem. Feit is dat je op dit forum een behoorlijke getuigenis hebt afgegeven dat je stevige psychische problemen hebt, waarvan een aantal consistent met borderline. O kee, ik ben een leek die toevallig een jaartje heeft meegeschreven op een topic over borderline, waar ook toevallig meer dan twintig mensen mee kwamen schrijven over borderline, en ik kan dus niet zeggen dat je het hebt of niet hebt. Ik bedoel eigenlijk te zeggen: je zou het zomaar kunnen hebben en dat wat jij afdoet als chaos of afwezigheid heet dan ineens in vaktermen dissociatie en/of leegheid.
Zelf kan ik niet zeggen of mensen normaalgesproken ook afwezig of chaotisch zijn, want ik ben oversensitief dus neem alles wat er om me heen gebeurt waar, er zit geen uitknop op, alleen als ik heel erg overstressed ben ontgaat me wat er om me heen gebeurt.
Mijn ex is/was extreem chaotisch en afwezig. Vergeleken met de andere mensen die ik ken of heb gekend.
Zelf kan ik niet zeggen of mensen normaalgesproken ook afwezig of chaotisch zijn, want ik ben oversensitief dus neem alles wat er om me heen gebeurt waar, er zit geen uitknop op, alleen als ik heel erg overstressed ben ontgaat me wat er om me heen gebeurt.
Mijn ex is/was extreem chaotisch en afwezig. Vergeleken met de andere mensen die ik ken of heb gekend.
zondag 17 december 2006 om 08:30
heej intiem....
dat wat jij zegt te hebben gelezen over dissocieren... dat zei ik toch al eerder in een berichtje... ff kopietje;
dissocieren kan dus op verschillende manieren he...
het gevoel van 'stoned' te wezen...voelt weer heel anders dan bv niet meer opnemen wat mensen tegen je zeggen.... maar het is beiden een vorm van dissociatie....
trouwens.... een geheugen als een zeef.... met je geheugen is niks mis hoor....
je bent gewoon vaak onbewust met zoveel gedachtes tegelijk bezig.... dat je jezelf gewoon niet kunt concentreren bij de dingen die je doet...en dingen snel vergeet of niet kunt onthouden... wat dus niet direct dissocieren hoeft te wezen.
het afwezige of vergeetachtigheid hoeft dus niet direct disscocieren te wezen.
iedereen kan ook dus bv even in gedachten verzonken zijn waardoor wat een ander zegt niet goed word opgenomen.... gewoon zoiets als dagdromen dus..... als je dan iets niet in je opneemt... is dat nog geen dissocieren.
dissocieren is iets heftiger dan dat.... en je kunt het op verschillende manieren beleven.
een lichte vorm van dissocieren kan zijn dat je gedachten zo druk zijn en je emoties wat heftig zijn waardoor je in een soort van roes belandt en dingen vervolgens daardoor aan je voorbij gaan.
iemand die bv net een dierbare heeft verloren... en die misschien verder geen psychische problemen heeft van zichzelf.... alles wat er geregeld moet worden.... de crematie/ begravenis.... vaak zul je achteraf horen;
'het is net alsof ik in een soort roes heb gezeten en alles langs me heen is gegaan.... nu begint het allemaal pas een beetje door te dringen'.
dit is ook een vorm van dissociatie.
bij borderline kunnen je emoties soms hoger oplopen bij verschillende situaties dan dat het voor te stellen is wanneer je er geen last van hebt... en kun je dus sneller een soortgelijke reactie krijgen.
dat wat jij zegt te hebben gelezen over dissocieren... dat zei ik toch al eerder in een berichtje... ff kopietje;
dissocieren kan dus op verschillende manieren he...
het gevoel van 'stoned' te wezen...voelt weer heel anders dan bv niet meer opnemen wat mensen tegen je zeggen.... maar het is beiden een vorm van dissociatie....
trouwens.... een geheugen als een zeef.... met je geheugen is niks mis hoor....
je bent gewoon vaak onbewust met zoveel gedachtes tegelijk bezig.... dat je jezelf gewoon niet kunt concentreren bij de dingen die je doet...en dingen snel vergeet of niet kunt onthouden... wat dus niet direct dissocieren hoeft te wezen.
het afwezige of vergeetachtigheid hoeft dus niet direct disscocieren te wezen.
iedereen kan ook dus bv even in gedachten verzonken zijn waardoor wat een ander zegt niet goed word opgenomen.... gewoon zoiets als dagdromen dus..... als je dan iets niet in je opneemt... is dat nog geen dissocieren.
dissocieren is iets heftiger dan dat.... en je kunt het op verschillende manieren beleven.
een lichte vorm van dissocieren kan zijn dat je gedachten zo druk zijn en je emoties wat heftig zijn waardoor je in een soort van roes belandt en dingen vervolgens daardoor aan je voorbij gaan.
iemand die bv net een dierbare heeft verloren... en die misschien verder geen psychische problemen heeft van zichzelf.... alles wat er geregeld moet worden.... de crematie/ begravenis.... vaak zul je achteraf horen;
'het is net alsof ik in een soort roes heb gezeten en alles langs me heen is gegaan.... nu begint het allemaal pas een beetje door te dringen'.
dit is ook een vorm van dissociatie.
bij borderline kunnen je emoties soms hoger oplopen bij verschillende situaties dan dat het voor te stellen is wanneer je er geen last van hebt... en kun je dus sneller een soortgelijke reactie krijgen.
zondag 17 december 2006 om 08:40
het is in ieder geval heel moeilijk uit te leggen wanneer iets dissocieren is of niet....
het afwezige en vergeetachtigheid is bij borderline in ieder geval vaak aanwezig door die vele gedachtes die in je koppie rond kunnen spoken en je concentratievermogen daardoor veel minder kan zijn...
ik kan het bij mezelf wel herkennen of het nou gewoon afwezigheid is... of dat ik aan het disscocieren ben... bij dissocieren raak ik dus ergens altijd in een soort van roes.
het afwezige en vergeetachtigheid is bij borderline in ieder geval vaak aanwezig door die vele gedachtes die in je koppie rond kunnen spoken en je concentratievermogen daardoor veel minder kan zijn...
ik kan het bij mezelf wel herkennen of het nou gewoon afwezigheid is... of dat ik aan het disscocieren ben... bij dissocieren raak ik dus ergens altijd in een soort van roes.
zondag 17 december 2006 om 11:16
Ik heb 1 keer echt meegemaakt dat ik "uit mijn lichaam trad", zeg maar, boven mezelf zweefde.. Dat was tijdens de geboorte van mijn eerste kind. Later zei de verloskundige dat mijn lichaam zelf, als bescherming tegen de overweldigende pijn, een soort stofje in de hersenen aanmaakte dat hiervoor zorgde. Op dat moment niet erg, ware het niet dat mijn gevoel daarna ook niet terugkwam. Een jaar lang heb ik op de automatische piloot geleefd, ik deed wat ik doen moest, voelde er niets bij. Of misschien toch wel iets, nl. een weerzin. Mijn toenmalige partner mocht me niet aanraken, ik kon het niet verdragen. Een jaar later ben ik ook bij hem weggegaan. Daarna begon de jarenlange "relatie-ellende", tot op heden eigenlijk, nl. me aangetrokken voelen tot mannen die niet echt voor me gaan (en daaraan gaan "trekken", door het lint gaan als ze weglopen a.g.v. mijn woede-buien, enz.), en de goede mannen die op mijn pad kwamen niet kunnen verdragen, daarvoor loop ik weg. Niet interessant, benauwend, niet aantrekkelijk genoeg, zelfs op hen neerzien omdat ze om mij geven, enz. Heel complex allemaal. En zeer moeilijk te doorbreken kennelijk.
Met mijn laatste partner heb ik nog een kindje gekregen. We kenden elkaar nog maar heel kort toen ik in verwachting bleek. 3 maanden om precies te zijn. We zijn er toch voor gegaan. Hij wilde het graag. En ik wilde er ook zo graag in geloven. Maar ik was tegelijkertijd heel bang. Met mijn ervaring met relaties, mannen, mezelf. Rondom de geboorte ging dit keer alles goed. Maar de relatie liep kort daarna toch mis. Heel erg mis. Ik ben nu dus weer alleen, sinds een klein half jaartje nu. Nu met 2 kinderen, waarvan de jongste nog maar anderhalf jaar oud is. Het is nog steeds heel verwarrend allemaal voor mij. En moeilijk. Eerst leek het wel te gaan. Maar de laatste 5, 6 weken helemaal niet meer. Alles ging mis. Ik kreeg woede-aanvallen. Op mijn werk, in mijn huis, in mijn contacten met mijn familie, vriendinnen. Thuis brak ik, deed ik niks anders dan huilen. Voelde me heel labiel. Somber. Dacht ook steeds vaker dat de hele wereld beter af was zonder mij. Ik voelde me 1 grote mislukkeling. Alles wat ik doe, wat ik probeer, gaat mis. Mijn hele leven al.
Ik slik nu sinds ruim een week citalopram. Hoop dat ik me binnenkort beter ga voelen. Dat ik het leven weer aankan. De draad weer op kan pakken. Het "beter" kan doen voortaan. Misschien nog eens een fijne relatie. Een lieve, goede man. Iemand die er 100, nee 200 % voor me is, wil zijn, kan zijn. En van wie ik het kan verdragen. Rust. Harmonie. Maar eerst van mezelf leren houden. Denk ik. Weet ik veel.
Met mijn laatste partner heb ik nog een kindje gekregen. We kenden elkaar nog maar heel kort toen ik in verwachting bleek. 3 maanden om precies te zijn. We zijn er toch voor gegaan. Hij wilde het graag. En ik wilde er ook zo graag in geloven. Maar ik was tegelijkertijd heel bang. Met mijn ervaring met relaties, mannen, mezelf. Rondom de geboorte ging dit keer alles goed. Maar de relatie liep kort daarna toch mis. Heel erg mis. Ik ben nu dus weer alleen, sinds een klein half jaartje nu. Nu met 2 kinderen, waarvan de jongste nog maar anderhalf jaar oud is. Het is nog steeds heel verwarrend allemaal voor mij. En moeilijk. Eerst leek het wel te gaan. Maar de laatste 5, 6 weken helemaal niet meer. Alles ging mis. Ik kreeg woede-aanvallen. Op mijn werk, in mijn huis, in mijn contacten met mijn familie, vriendinnen. Thuis brak ik, deed ik niks anders dan huilen. Voelde me heel labiel. Somber. Dacht ook steeds vaker dat de hele wereld beter af was zonder mij. Ik voelde me 1 grote mislukkeling. Alles wat ik doe, wat ik probeer, gaat mis. Mijn hele leven al.
Ik slik nu sinds ruim een week citalopram. Hoop dat ik me binnenkort beter ga voelen. Dat ik het leven weer aankan. De draad weer op kan pakken. Het "beter" kan doen voortaan. Misschien nog eens een fijne relatie. Een lieve, goede man. Iemand die er 100, nee 200 % voor me is, wil zijn, kan zijn. En van wie ik het kan verdragen. Rust. Harmonie. Maar eerst van mezelf leren houden. Denk ik. Weet ik veel.
zondag 17 december 2006 om 13:13
Inky *;*;
Blijf er in geloven hoor! En schrijf hier ook lekker van je af, tis ook niet niks wat je allemaal meemaakt.
Ik heb helaas geen tijd meer voor een uitgebreide reactie. Heel misschien vanavond nog. Maar morgen vertrek ik met mijn zusje en dochtertje voor twee nachtjes naar een huisje. Dus dan kom ik zeker weer schrijven!
Tot later....
Blijf er in geloven hoor! En schrijf hier ook lekker van je af, tis ook niet niks wat je allemaal meemaakt.
Ik heb helaas geen tijd meer voor een uitgebreide reactie. Heel misschien vanavond nog. Maar morgen vertrek ik met mijn zusje en dochtertje voor twee nachtjes naar een huisje. Dus dan kom ik zeker weer schrijven!
Tot later....
zondag 17 december 2006 om 21:37
Hoi,
Ook ik lees nog steeds mee... heb even wat mindere ervaring gehad. Ik had dus nog steeds seksuele problemen door die klote pillen dus omdat ik me verder kiplekker voelde, was ik zo eigenwijs om ze 3 dagen niet te slikken. Omdat ik weer dacht de hele wereld aan te kunnen. Vervolgens was ik ineens weer extreem emotioneel over vanalles en nog wat. De drukte sloeg weer in alle hevigheid toe denk ik. Het was net alsof ik alle dingen waar ik me normaal druk om maakte gewoon waren opgeslagen, en dat ik er gewoon niet op heb gereageerd ofzo omdat ik aan de medicijnen zat. Toen de medicijnen wegvielen...ai. Ik voelde me zo labiel als de pestpokken en heb een woede en jank aanval van hier tot tokyo gehad. Mn vriend is zich volgens mij helemaal dood geschrokken en ik voel me zo'n mislukkeling dan he. Ik wil zo graag dat het goed gaat. Ik ben zo bang dat hij straks een vrolijke meid tegen het lijf loopt zonder gezeik (ja als hij dit gejammer hoort zegt ie Hou daar nou eens mee op haha) maar goed...ben dus super bang om het te verpesten. Zo bang dat ik hem daar weleens gek mee maak en het dus alleen maar in de hand werk..maarja. Stop dat maar eens op dat moment.
Heb dus als de sodemieter weer mn pilletjes genomen vanaf die dag. En vind het nog steeds moeilijk. Ik ben met die pillen op een stuk rustiger en beheerster. De scherpe kantjes van mn emoties zijn er echt wel af. Ik ben voor mn gevoel minder impulsief en ik ben minder druk in mn bol. Ook de drukke dromen die ik normaal gesproken onwijs had, zie ik niet meer terug. Al met al is het dus wel lekker. Maar ja mn seks beleving lijdt er ook wel onder en dat vind ik super super klote. Dinsdag moet ik naar de psych weer, dus dan zal ik het er eens over hebben met haar. Voorlopig blijf ik de citalopram dus maar gewoon slikken... want die rust is wel erg fijn. Er komt gewoon meer productiefs uit mn vingers.
En zo mooi he, was van de week samen met mn vriend bij mijn ouders en ze lieten doorschemeren dat ze heel trots op hem zijn dat hij me niet zomaar laat stikken en dat ie er voor mij is. Door het leeftijds verschil waren ze in het begin natuurlijk niet zo happy maar we zijn nu een stuk verder en eigenlijk komt het er op neer dat ze het stiekem wel fijn vinden dat ik een schat in mn leven heb die mij neemt zoals ik ben inc. mn problemen.... Want ze zien ook wel in dat dat heus niet altijd even makkelijk is. Hij geeft dit zelf ook wel toe....van 'ik weet niet of ik dit getrokken had als ik net zo oud als jij was geweest'. Kortom Me is very happy en ik hoop dat ik nu eindelijk degene gevonden heb waar ik oud mee kan worden in voor en tegenspoed. Want eigenlijk geloofde ik daar niet meer zo in na de zoveelste kerel met mooie praatjes die me alleen maar wilde gebruiken...
Ook ik lees nog steeds mee... heb even wat mindere ervaring gehad. Ik had dus nog steeds seksuele problemen door die klote pillen dus omdat ik me verder kiplekker voelde, was ik zo eigenwijs om ze 3 dagen niet te slikken. Omdat ik weer dacht de hele wereld aan te kunnen. Vervolgens was ik ineens weer extreem emotioneel over vanalles en nog wat. De drukte sloeg weer in alle hevigheid toe denk ik. Het was net alsof ik alle dingen waar ik me normaal druk om maakte gewoon waren opgeslagen, en dat ik er gewoon niet op heb gereageerd ofzo omdat ik aan de medicijnen zat. Toen de medicijnen wegvielen...ai. Ik voelde me zo labiel als de pestpokken en heb een woede en jank aanval van hier tot tokyo gehad. Mn vriend is zich volgens mij helemaal dood geschrokken en ik voel me zo'n mislukkeling dan he. Ik wil zo graag dat het goed gaat. Ik ben zo bang dat hij straks een vrolijke meid tegen het lijf loopt zonder gezeik (ja als hij dit gejammer hoort zegt ie Hou daar nou eens mee op haha) maar goed...ben dus super bang om het te verpesten. Zo bang dat ik hem daar weleens gek mee maak en het dus alleen maar in de hand werk..maarja. Stop dat maar eens op dat moment.
Heb dus als de sodemieter weer mn pilletjes genomen vanaf die dag. En vind het nog steeds moeilijk. Ik ben met die pillen op een stuk rustiger en beheerster. De scherpe kantjes van mn emoties zijn er echt wel af. Ik ben voor mn gevoel minder impulsief en ik ben minder druk in mn bol. Ook de drukke dromen die ik normaal gesproken onwijs had, zie ik niet meer terug. Al met al is het dus wel lekker. Maar ja mn seks beleving lijdt er ook wel onder en dat vind ik super super klote. Dinsdag moet ik naar de psych weer, dus dan zal ik het er eens over hebben met haar. Voorlopig blijf ik de citalopram dus maar gewoon slikken... want die rust is wel erg fijn. Er komt gewoon meer productiefs uit mn vingers.
En zo mooi he, was van de week samen met mn vriend bij mijn ouders en ze lieten doorschemeren dat ze heel trots op hem zijn dat hij me niet zomaar laat stikken en dat ie er voor mij is. Door het leeftijds verschil waren ze in het begin natuurlijk niet zo happy maar we zijn nu een stuk verder en eigenlijk komt het er op neer dat ze het stiekem wel fijn vinden dat ik een schat in mn leven heb die mij neemt zoals ik ben inc. mn problemen.... Want ze zien ook wel in dat dat heus niet altijd even makkelijk is. Hij geeft dit zelf ook wel toe....van 'ik weet niet of ik dit getrokken had als ik net zo oud als jij was geweest'. Kortom Me is very happy en ik hoop dat ik nu eindelijk degene gevonden heb waar ik oud mee kan worden in voor en tegenspoed. Want eigenlijk geloofde ik daar niet meer zo in na de zoveelste kerel met mooie praatjes die me alleen maar wilde gebruiken...
maandag 18 december 2006 om 12:51
quote:Ik heb 1 keer echt meegemaakt dat ik "uit mijn lichaam trad", zeg maar, boven mezelf zweefde.. Dat was tijdens de geboorte van mijn eerste kind. Later zei de verloskundige dat mijn lichaam zelf, als bescherming tegen de overweldigende pijn, een soort stofje in de hersenen aanmaakte dat hiervoor zorgde.
Heftig he, dat is ook de enige keer in mijn leven dat ik zo'n soort ervaring heb gehad. Kun je nagaan wat voor een heftige gebeurtenis zo'n bevalling is! Bij mij kwam het pas tegen het eind van de bevalling, want daarvoor was ik veel te veel bezig met de pijn op te vangen. Toen ik op een gegeven moment naar het ziekenhuis moest (ontsluiting schoot niet op en ik trok het niet meer) en er vanalles klaar werd gemaakt voor een ruggenprik en mijn pijn toen toch wel op z'n heftigst werd, toen kreeg ik ook zo'n "uit-mezelf en aanschouwer-worden-van het hele geheel" ervaring. Niet dat ik letterlijk zo'n engeltje was dat op mezelf neerkeek, maar een heel ander perspectief kreeg ik van mijn eigen bevalling. Alsof het lichtelijk vertraagd een soort film werd en ik toeschouwer was van mijn eigen bevalling en het om iemand anders ging. Ik vond het overigens niet vervelend, maar wel bizar wat een bevaling met je kan doen....waarschijnlijk is het nodig om die emoties te kunnen behappen...?
Op dat moment niet erg, ware het niet dat mijn gevoel daarna ook niet terugkwam. Een jaar lang heb ik op de automatische piloot geleefd, ik deed wat ik doen moest, voelde er niets bij. Of misschien toch wel iets, nl. een weerzin.
Zo heb ik ook helaas het grootste deel van het eerste jaar van mijn dochter ervaren. Ik heb ver-schrik-ke-lijk veel moeite gehad om mezelf moeder te voelen en te voelen (letterlijk voelen) dat mijn dochter mijn kind was. Ik had er geen connectie mee en erger nog, eigenlijk alleen maar weerzin. Als ik 's ochtends beneden kwam en vriend had haar al uit bed gehaald, dan hoorde ik ze beneden vrolijk kwebbelen samen en dan maakte ik me op om weer gezellig te doen. Soms liep ik per ongeluk door naar de badkamer bijvoorbeeld en gaf beiden geen kus of wat dan ook. Dan zei vriend er natuurlijk iets van. Maar hij vond het ook echt vreemd dat ik geen behoefte voelde om te knuffelen met mijn dochter. Ik wou dat ik dat wel had gevoeld, maar ik heb lange tijd alleen maar de -onuitgesproken- wens gevoeld om haar uit te besteden, om haar weg te hebben, niet meer om me heen. IK vond het verschrikkelijk, echt waar! Ik vond mezelf een slechte en ontaarde moeder, want dit ging stappen verder dan moet en wennen aan de nieuwe situatie. IK heb mezelf echt moeten dwingen om te knuffelen en op te pakken en aan te raken om die band op te bouwen. Omdat ik vond dat ik het haar verplicht was...
Ik zit nog eventjes achter de comp., want ik ben nog op mijn zusje aan het wachten. Kan elk moment hier zijn en dan gaan we er van tussen.
Eerst even posten.
Ik hoop dat de medicatie snel wat voor je doet Inky *;
Heftig he, dat is ook de enige keer in mijn leven dat ik zo'n soort ervaring heb gehad. Kun je nagaan wat voor een heftige gebeurtenis zo'n bevalling is! Bij mij kwam het pas tegen het eind van de bevalling, want daarvoor was ik veel te veel bezig met de pijn op te vangen. Toen ik op een gegeven moment naar het ziekenhuis moest (ontsluiting schoot niet op en ik trok het niet meer) en er vanalles klaar werd gemaakt voor een ruggenprik en mijn pijn toen toch wel op z'n heftigst werd, toen kreeg ik ook zo'n "uit-mezelf en aanschouwer-worden-van het hele geheel" ervaring. Niet dat ik letterlijk zo'n engeltje was dat op mezelf neerkeek, maar een heel ander perspectief kreeg ik van mijn eigen bevalling. Alsof het lichtelijk vertraagd een soort film werd en ik toeschouwer was van mijn eigen bevalling en het om iemand anders ging. Ik vond het overigens niet vervelend, maar wel bizar wat een bevaling met je kan doen....waarschijnlijk is het nodig om die emoties te kunnen behappen...?
Op dat moment niet erg, ware het niet dat mijn gevoel daarna ook niet terugkwam. Een jaar lang heb ik op de automatische piloot geleefd, ik deed wat ik doen moest, voelde er niets bij. Of misschien toch wel iets, nl. een weerzin.
Zo heb ik ook helaas het grootste deel van het eerste jaar van mijn dochter ervaren. Ik heb ver-schrik-ke-lijk veel moeite gehad om mezelf moeder te voelen en te voelen (letterlijk voelen) dat mijn dochter mijn kind was. Ik had er geen connectie mee en erger nog, eigenlijk alleen maar weerzin. Als ik 's ochtends beneden kwam en vriend had haar al uit bed gehaald, dan hoorde ik ze beneden vrolijk kwebbelen samen en dan maakte ik me op om weer gezellig te doen. Soms liep ik per ongeluk door naar de badkamer bijvoorbeeld en gaf beiden geen kus of wat dan ook. Dan zei vriend er natuurlijk iets van. Maar hij vond het ook echt vreemd dat ik geen behoefte voelde om te knuffelen met mijn dochter. Ik wou dat ik dat wel had gevoeld, maar ik heb lange tijd alleen maar de -onuitgesproken- wens gevoeld om haar uit te besteden, om haar weg te hebben, niet meer om me heen. IK vond het verschrikkelijk, echt waar! Ik vond mezelf een slechte en ontaarde moeder, want dit ging stappen verder dan moet en wennen aan de nieuwe situatie. IK heb mezelf echt moeten dwingen om te knuffelen en op te pakken en aan te raken om die band op te bouwen. Omdat ik vond dat ik het haar verplicht was...
Ik zit nog eventjes achter de comp., want ik ben nog op mijn zusje aan het wachten. Kan elk moment hier zijn en dan gaan we er van tussen.
Eerst even posten.
Ik hoop dat de medicatie snel wat voor je doet Inky *;
dinsdag 19 december 2006 om 09:59
Ik lees ook nog mee hoor, ben er weer
Het gaat de laatste week weer écht niet goed met me. Vorige week donderdag dus die aanval, maar woensdag ging het ook al niet lekker. Sinds donderdag ben ik vooral gewoon heeeeeeeeeeeeeeeeel moe, heel emotioneel, heel instabiel. Ben echt weer zover dat ik het liefst mijn bed in duik en er een paar dagen niet meer uitkom.
Met mijn vriend gaat het ook al niet goed, wat een van jullie zei over dat jouw vriend strakjes iemand tegen komt zonder problemen blablabla, dat soort dingen zegt mijn vriend soms tegen mij, op het moment dat het met hem niet goed gaat. Het doet me zo fucking veel pijn op zo'n moment.
Hij had even baat bij zijn medicijnen, maar nu werkt het al niet goed meer lijkt wel, veel blowen, veel drinken, en 's nachts aan de oxazepam elke nacht omdat hij anders weer niet kan slapen door die meuk van hem. We zijn alletwee op het moment heeeeeeel gevoelig voor de emoties van de mensen om ons heen, dus we trekken elkaar echt heel erg mee. Als een van ons zich goed voelt, voelen we ons allebei heel goed, maar als een van ons zich niet goed voelt is't echt mis. Ik wil gewoon dat het weer is, zoals het een paar weken terug was. Het ging toen zo goed met mij, met hem, met ons. Ik hoop dat we dat snel weer terug krijgen. Het kan gewoon morgen weer goed zijn, zo gaat het altijd. Maar nu voel ik me echt heel rot over alles.
Maak me druk over geld, over mijn afstuderen, werk, alles.. veel te druk, met als gevolg dat ik nu ook nog eens zo gespannen achter mijn pc zit dat ik rsi heb opgelopen. Ik wil gewoon niet meer, ben op, moe, kan niet meer.
Het gaat de laatste week weer écht niet goed met me. Vorige week donderdag dus die aanval, maar woensdag ging het ook al niet lekker. Sinds donderdag ben ik vooral gewoon heeeeeeeeeeeeeeeeel moe, heel emotioneel, heel instabiel. Ben echt weer zover dat ik het liefst mijn bed in duik en er een paar dagen niet meer uitkom.
Met mijn vriend gaat het ook al niet goed, wat een van jullie zei over dat jouw vriend strakjes iemand tegen komt zonder problemen blablabla, dat soort dingen zegt mijn vriend soms tegen mij, op het moment dat het met hem niet goed gaat. Het doet me zo fucking veel pijn op zo'n moment.
Hij had even baat bij zijn medicijnen, maar nu werkt het al niet goed meer lijkt wel, veel blowen, veel drinken, en 's nachts aan de oxazepam elke nacht omdat hij anders weer niet kan slapen door die meuk van hem. We zijn alletwee op het moment heeeeeeel gevoelig voor de emoties van de mensen om ons heen, dus we trekken elkaar echt heel erg mee. Als een van ons zich goed voelt, voelen we ons allebei heel goed, maar als een van ons zich niet goed voelt is't echt mis. Ik wil gewoon dat het weer is, zoals het een paar weken terug was. Het ging toen zo goed met mij, met hem, met ons. Ik hoop dat we dat snel weer terug krijgen. Het kan gewoon morgen weer goed zijn, zo gaat het altijd. Maar nu voel ik me echt heel rot over alles.
Maak me druk over geld, over mijn afstuderen, werk, alles.. veel te druk, met als gevolg dat ik nu ook nog eens zo gespannen achter mijn pc zit dat ik rsi heb opgelopen. Ik wil gewoon niet meer, ben op, moe, kan niet meer.
dinsdag 19 december 2006 om 16:19
<img style="WIDTH: 420px; HEIGHT: 594px" height="799" alt="" src="http://i68.photobucket.com/albums/i15/c ... kaart2.jpg" width="537" border="0" />
dinsdag 19 december 2006 om 21:11
Oow, wat een schattig plaatje, Christine
Kohana, als je een lief hebt met zijn eigen meuk heb je ook eigenlijk helemaal geen tijd of plek om tot rust te komen in je leven. In hoeverre neem je zijn problemen op je, en vice versa? Allemaal gewicht wat voor een gemiddeld mens al behoorlijk zwaar is, maar dubbel zo zwaar als je last hebt van een PS.
Kohana, als je een lief hebt met zijn eigen meuk heb je ook eigenlijk helemaal geen tijd of plek om tot rust te komen in je leven. In hoeverre neem je zijn problemen op je, en vice versa? Allemaal gewicht wat voor een gemiddeld mens al behoorlijk zwaar is, maar dubbel zo zwaar als je last hebt van een PS.
dinsdag 19 december 2006 om 21:59
Ja lief he, zijn onze twee katmonsters. Die rooie hebben we in de houtgreep genomen om hem zo op de foto te krijgen haha.
@ Inky, hoe gaat het met je citalopram?
Met mij gaat het goed. Het krijgen van orgasmes is nog steeds een issue maar na de drie dagen dat ik de pillen niet nam (en ik totaal doorflipte) ben ik ze weer gaan slikken en ik merk nu pas dat het zo'n effect heeft bij mij.
Ik ben in mn hoofd 300x rustiger op de een of andere manier. Het voelt of ik ontwaak uit heeel diepe slaap. Ik ben jarenlang alleen maar aan het overleven geweest. Ik liep te koop met mn seksualiteit. Toen vond ik mezelf stoer. Nu zie ik het zoals de buitenwereld dat ziet. Als eigenlijk een beetje sneu. Ik zie dat nu allemaal in!
En merk ook dat ik mezelf slecht een houding kan geven. Ik heb een stuk extra harde schijf ruimte gekregen in mn bovenkamer zal ik maar zeggen, nu ik niet meer constant bezig ben met me overal druk om maken. Maar hoe die ruimte te besteden? Ik heb steeds het gevoel 'ik moet wat doen'.
Ook kom ik er achter dat mn sociale leven erg arm is. Ik zat gister op hyves beetje naar ex klasgenoten te surfen en zie dat die mensen allemaal bergen vrienden hebben, en afgestudeerd zijn aan de universiteit inmiddels. Terwijl ik nog op het mbo loop te pielen ondanks mn gymnasium achtergrond. Maar ja mn diploma door faalangst niet gehaald. Daar heb ik nu onwijze spijt van. Wat als ik toen al die pillen had gehad... dan was het vast allemaal anders gelopen...dat spookt door mn kop.
Maar ja beter nu dan nooit he. Ik hoorde vandaag dat het nog minstens een half jaar gaat duren voor ik de therapie kan gaan volgen. Maar zie dat nu positiever tegemoet omdat ik wel het idee heb dat de medicijnen me aardig in het gareel houden. Terwijl ik daarvoor zoiets had van Help dit duurt me veeel te lang ik raak in panieeehieeek.
Weet je, aan de ene kant kan ik balen van mn opleiding en het gebrek aan sociale contacten. Aan de andere kant heb ik nog een heel leven voor me en kan het nog alle kanten uit. wie weet wat er nog op mn pad komt. Ik kan niet weten hoe mn leven er uit had gezien als het anders was gelopen. Ik weet wel bijna 100 procent zeker dat ik dan mn vriend niet zou kennen. En zoals wij ons nu voelen... ik zou hem echt niet willen ruilen. Niet tegen honderd Hbo en universiteits diploma's! We redden ons wel, zegt ie ook steeds. En dat geeft mij ook weer moed. Voorlopig blijf ik de pillen dus ook gewoon slikken...
@ Inky, hoe gaat het met je citalopram?
Met mij gaat het goed. Het krijgen van orgasmes is nog steeds een issue maar na de drie dagen dat ik de pillen niet nam (en ik totaal doorflipte) ben ik ze weer gaan slikken en ik merk nu pas dat het zo'n effect heeft bij mij.
Ik ben in mn hoofd 300x rustiger op de een of andere manier. Het voelt of ik ontwaak uit heeel diepe slaap. Ik ben jarenlang alleen maar aan het overleven geweest. Ik liep te koop met mn seksualiteit. Toen vond ik mezelf stoer. Nu zie ik het zoals de buitenwereld dat ziet. Als eigenlijk een beetje sneu. Ik zie dat nu allemaal in!
En merk ook dat ik mezelf slecht een houding kan geven. Ik heb een stuk extra harde schijf ruimte gekregen in mn bovenkamer zal ik maar zeggen, nu ik niet meer constant bezig ben met me overal druk om maken. Maar hoe die ruimte te besteden? Ik heb steeds het gevoel 'ik moet wat doen'.
Ook kom ik er achter dat mn sociale leven erg arm is. Ik zat gister op hyves beetje naar ex klasgenoten te surfen en zie dat die mensen allemaal bergen vrienden hebben, en afgestudeerd zijn aan de universiteit inmiddels. Terwijl ik nog op het mbo loop te pielen ondanks mn gymnasium achtergrond. Maar ja mn diploma door faalangst niet gehaald. Daar heb ik nu onwijze spijt van. Wat als ik toen al die pillen had gehad... dan was het vast allemaal anders gelopen...dat spookt door mn kop.
Maar ja beter nu dan nooit he. Ik hoorde vandaag dat het nog minstens een half jaar gaat duren voor ik de therapie kan gaan volgen. Maar zie dat nu positiever tegemoet omdat ik wel het idee heb dat de medicijnen me aardig in het gareel houden. Terwijl ik daarvoor zoiets had van Help dit duurt me veeel te lang ik raak in panieeehieeek.
Weet je, aan de ene kant kan ik balen van mn opleiding en het gebrek aan sociale contacten. Aan de andere kant heb ik nog een heel leven voor me en kan het nog alle kanten uit. wie weet wat er nog op mn pad komt. Ik kan niet weten hoe mn leven er uit had gezien als het anders was gelopen. Ik weet wel bijna 100 procent zeker dat ik dan mn vriend niet zou kennen. En zoals wij ons nu voelen... ik zou hem echt niet willen ruilen. Niet tegen honderd Hbo en universiteits diploma's! We redden ons wel, zegt ie ook steeds. En dat geeft mij ook weer moed. Voorlopig blijf ik de pillen dus ook gewoon slikken...
woensdag 20 december 2006 om 18:30
christine..echt superleuk dat plaatje!!!
en trouwens...mijn sociale kring is best enorm groot....maar het zegt soms niks...want ik heb het zo druk...en de rest soms ook...dat ik er niet eens aan toekom eigenlijk om met regelmaat iets van me te laten horen...of andersom.
ik heb toen ik een jaar in de ziektewet zat iedereen veel gezien...veel van anderen gehoord ook....maar ben nu weer volledig aan het werk en tijd schiet gewoon te kort....
maar een voordeel....de rest is eigenlijk net zo als ik;
het maakt niet uit hoe lang je elkaar niet ziet of hoort...het is altijd goed als je dan wat hoort...en is het net alsof je gisteren nog bij elkaar hebt gezeten.
er zijn er echt maar een paar die ik echt met regelmaat zie.
kohana;
het is denk ik wel zoals mamzelle het zegt...
het kan een voordeel zijn als je beiden last hebt van een ps....maar aan de andere kant kun je elkaar ook naar beneden trekken...
ik heb zelf een jaar lang een relatie gehad met een jongen die verdomd veel borderline trekken vertoonde....ik ging er echt aan onderdoor.
vorig jaar heb ik een half jaar een relatie gehad met een jongen die ook last had van depressieve klachten...ik leerde hem kennen tijdens de dagbehandeling....
ik heb er in ieder geval wel van geleerd die eerste keer...en heb het ook uitgemaakt met als reden dat we elkaar gewoon soms meer omlaag konden trekken dan dat we elkaar goed deden.
het kan ook goed gaan hoor....je kunt elkaar nl misschien wel beter begrijpen....maar denk wel dat het altijd even oppassen blijft en het aan elkaar aan moet kunnen geven wanneer het even teveel voor jezelf wordt.
en trouwens...mijn sociale kring is best enorm groot....maar het zegt soms niks...want ik heb het zo druk...en de rest soms ook...dat ik er niet eens aan toekom eigenlijk om met regelmaat iets van me te laten horen...of andersom.
ik heb toen ik een jaar in de ziektewet zat iedereen veel gezien...veel van anderen gehoord ook....maar ben nu weer volledig aan het werk en tijd schiet gewoon te kort....
maar een voordeel....de rest is eigenlijk net zo als ik;
het maakt niet uit hoe lang je elkaar niet ziet of hoort...het is altijd goed als je dan wat hoort...en is het net alsof je gisteren nog bij elkaar hebt gezeten.
er zijn er echt maar een paar die ik echt met regelmaat zie.
kohana;
het is denk ik wel zoals mamzelle het zegt...
het kan een voordeel zijn als je beiden last hebt van een ps....maar aan de andere kant kun je elkaar ook naar beneden trekken...
ik heb zelf een jaar lang een relatie gehad met een jongen die verdomd veel borderline trekken vertoonde....ik ging er echt aan onderdoor.
vorig jaar heb ik een half jaar een relatie gehad met een jongen die ook last had van depressieve klachten...ik leerde hem kennen tijdens de dagbehandeling....
ik heb er in ieder geval wel van geleerd die eerste keer...en heb het ook uitgemaakt met als reden dat we elkaar gewoon soms meer omlaag konden trekken dan dat we elkaar goed deden.
het kan ook goed gaan hoor....je kunt elkaar nl misschien wel beter begrijpen....maar denk wel dat het altijd even oppassen blijft en het aan elkaar aan moet kunnen geven wanneer het even teveel voor jezelf wordt.
woensdag 20 december 2006 om 18:49
Christine, die bergen vrienden op Hyves kun je ook met een korreltje zout nemen. Verplicht netwerken, dat hoort zo als je studeert of bent afgestudeerd, toch?
Ik baal ook dat ik door een ps niet kan werken op hbo of wo niveau, terwijl ik wel kan denken op dat niveau. In jouw geval heb je nog altijd een krappe tien jaar om alsnog aan de studie te gaan, als je je borderline enigzins onder controle hebt. En mocht dat niet lukken: je weet wie je bent en wat je waard bent. Dat anderen dat alleen willen erkennen nadat je een papiertje overlegt zegt meer over hun dan over jou. Haal in elk geval die MBO opleiding binnen, dan heb je in elk geval een basis vanwaar je verder kunt komen dan met alleen je gymnasiumdiploma.
Ik baal ook dat ik door een ps niet kan werken op hbo of wo niveau, terwijl ik wel kan denken op dat niveau. In jouw geval heb je nog altijd een krappe tien jaar om alsnog aan de studie te gaan, als je je borderline enigzins onder controle hebt. En mocht dat niet lukken: je weet wie je bent en wat je waard bent. Dat anderen dat alleen willen erkennen nadat je een papiertje overlegt zegt meer over hun dan over jou. Haal in elk geval die MBO opleiding binnen, dan heb je in elk geval een basis vanwaar je verder kunt komen dan met alleen je gymnasiumdiploma.
woensdag 20 december 2006 om 19:55
Hoi (even kopjepasta van een ander topic),ik ben vanmiddag terug gekomen van de twee nachtjes weg. Was gezellig, maar ook wel intensief. Dat krijg je van dat vele bijkletsen met een zusje : )Ben nu ook wel weer blij om thuis te zijn en onderuit te zitten en niks te hoeven en ook niet te kletsen. Ga daarom na mijn goede gewoonte van mail checken en forummen lekker bankhangen en tv kijken. Fijne avond iedereen.Trouwens leuk creatief gedaan die kerstkaart!
woensdag 20 december 2006 om 19:56
Hoi hoi,
Met mij gaat het behoorlijk goed! Ben nu zo'n 2 weken aan de citalopram, en het gaat iedere dag een beetje beter. Speelt ook mee dat ik weer hersteld ben van mijn longontsteking, en dat ik gelukkig weer aan het werk ben. Ik heb door die longontsteking al met al 2,5 week thuisgezeten en dat doet me echt geen goed. Ik heb mijn werk hard nodig. Ik werk 3 dagen per week als secretaresse in een verzorgingshuis, en het ritme van vroeg opstaan, de kindertjes wegbrengen en vervolgens op mijn werkplek lekker druk en nuttig bezig zijn, de contacten met mijn lieve collega's, het geeft me allemaal een zeer voldaan gevoel als ik aan het eind van de dag weer naar huis fiets.. Voor de rest is het heerlijk weer de laatste dagen, dat speelt ook mee dat ik me nu goed voel. Maar eerlijk is eerlijk, ik voel me denk ik toch vooral anders door die citalopram. Positiever. Rustiger. Ik heb ook geen last van bijwerkingen dat ik weet. Als het zo blijft, teken ik ervoor!
Groetjes, Inky.
Met mij gaat het behoorlijk goed! Ben nu zo'n 2 weken aan de citalopram, en het gaat iedere dag een beetje beter. Speelt ook mee dat ik weer hersteld ben van mijn longontsteking, en dat ik gelukkig weer aan het werk ben. Ik heb door die longontsteking al met al 2,5 week thuisgezeten en dat doet me echt geen goed. Ik heb mijn werk hard nodig. Ik werk 3 dagen per week als secretaresse in een verzorgingshuis, en het ritme van vroeg opstaan, de kindertjes wegbrengen en vervolgens op mijn werkplek lekker druk en nuttig bezig zijn, de contacten met mijn lieve collega's, het geeft me allemaal een zeer voldaan gevoel als ik aan het eind van de dag weer naar huis fiets.. Voor de rest is het heerlijk weer de laatste dagen, dat speelt ook mee dat ik me nu goed voel. Maar eerlijk is eerlijk, ik voel me denk ik toch vooral anders door die citalopram. Positiever. Rustiger. Ik heb ook geen last van bijwerkingen dat ik weet. Als het zo blijft, teken ik ervoor!
Groetjes, Inky.
