medicatie bij borderline?

Nou, hou het gerust maar op schoonloeder. Ze lijkt zo aardig, maar ineens kan ze als een kat haar nagels uitsteken en flink naar je uithalen. Ik heb echt een hekel aan mijn schoonouders, mijn schoonloeder oa. om die reden en mijn schoonvader is gewoon een onbeschofte boer. Zij verwachten wel altijd aandacht en begrip, maar als iemand anders eens niet 100 % bij de les is geven ze niet thuis. Mijn man was bijvoorbeeld zaterdagavond nadat hij bij mij op bezoek was geweest naar hen geweest, en ze wisten dat ik opgenomen was, maar ze hebben niet gevraagd hoe het met me ging, alsof je gewoon doodgezwegen wordt. Dit is niets nieuws hoor, ik ken het al van jaren terug. Wat ook zo walgelijk is, is dat mijn oudste zwager en schoonzus tijdens verjaardagen of bijzondere gelegenheden, verder komen we er nl. niet meer, continu steken onder water geven dat ze het belachelijk vinden dat ik voor 100 % in de WAO zit en een uitkering krijg. Dan vergeten ze niet dat ik nog 3 middagen in de week werk en 1 middag vrijwilligerswerk doe in een verpleeghuis. Daar wordt makkelijk overheen gestapt. Dat zijn dan opmerkingen over mensen die wel kunnen, maar niet willen werken, die uitkeringstrekkers, dat bij de instelling waar ik behandeld wordt alleen gestoorden zitten en zo kan ik nog wel even doorgaan. Morgenavond is mijn schoonvader jarig dus ik ben nu alweer zenuwachtig. Mijn man vindt hun gedrag ook belachelijk en houdt het zoveel mogelijk af, en hij zegt dat ik er boven moet staan. Ik probeer dat ook, want ik weet wel beter, maar ergens knaagt dan toch weer dat afgewezen gevoel en dat je niet serieus wordt genomen. Ik voel me grof gezegd dan gewoon kut. Ik zeg wel eens, het lijkt wel alsof je dubbel gestraft wodt als je een psychische aandoening hebt.Ik vond jullie verhalen ook heel heftig, maar ik denk dat de meeste mensen met borderlineproblematiek wel een trauma uit hun jeugd hebben. Bij mij was het zo dat ik heel erg werd gepest en daardoor ook door kinderen mishandeld werd. Ik wou altijd al graag erbij horen en bang voor afwijzing, dus dat zal er wel dubbel hard ingegaan zijn. Bij mijn ouders kon ik met emoties ook niet terecht, dus ik heb al jong geleerd alles voor me te houden. Vandaar dat ik nu zo'n wandelend explosief ben, denk ik. Ik ben verder door mijn ouders niet lichamelijk mishandeld, niet sexueel misbruikt of verkracht of zo, dus ik vond het altijd gek dat ik borderline heb ontwikkeld. Nu weet ik dat het een stuk in mezelf zit, (aanleg) en een combinatie van factoren. Mijn buurvrouw zei het laatst wel goed, je kan er niets aan doen, het overkomt je. Dat is iets wat ik maar moet onthouden als ik me weer voor mezelf schaam.Ik vind dat jullie je er ook niet voor hoeven te schamen. Je hebt allemaal een behoorlijk rugzakje met bagage mee te sjouwen en dat je daar ondersteuning in krijgt, alleen maar goed. Ik vind het dapper dat jullie ook jezelf durven uiten hier. Dan zet je al een hele stap in de goede richting. Echt, heel veel respect.

Robin, dat overbeschermd opgevoed worden, is bij mij ook gebeurd en zo goed is dat niet. Dan ben je 17 en kunt nog niks en weet nog minder.

Toen moest ik het allemaal zelf uitvinden en tja, het was het wachten er op dat dat niet helemaal goed zou gaan



Ik snap best dat je er mee zit: redelijk goede jeugd gehad en tóch.

Maar je had die gevoeligheid al en dat is nu eenmaal een risico. Als je dan dingen meemaakt die jij als een soort trauma ervaart, word je langzamerhand toch geconfronteerd met die borderline. Het is niet iets waar je om hebt gevraagd.



Die draaglast is ook zeer herkenbaar. En het ene versterkt het ander. Door je klachten kun je bepaalde dingen niet en daarbij een niet meewerkende gezondheid wat allerlei beperkingen oplevert. Het wordt een visueuze cirkel wat moeilijk te doorbreken valt. Het probleem is naarmate je meer hebt meegemaakt de last steeds zwaarder wordt. Alsof het niet lukt af en toe een deel te lozen. Of het duurt heel lang voor je dingen die járen terug gebeurd zijn van je af geworpen hebt. En dan nog, vergeten doe je het sowieso niet. Of dat je denkt dat je er klaar mee bent en dan komt het weer terug en weet je dat het toch nog pijn doet.



Jezelf de schuld geven, is een logische factor. Door de klachten of het schijnen aan te trekken van vervelende gebeurtenissen denk je dat je het over jezelf afroept. En misschien is dat ergens ook wel zo. De vraag is, zijn borderliners gewoon mensen met veel pech of werken ze het onbewust zelf in de hand, door bijvoorbeeld een niet goed functionerend inzicht. Weet het zelf ook allemaal niet goed. Als ik het allemaal zo goed wist, was het misschien ook wel heel anders gegaan



Zodra ik weer eens in de bieb kom, zal ik dat boek dat je aanraadde zeker opzoeken. Wil er wel wat meer van weten.



Wat mijn moeder betreft, ach, mijn vader gaf o.a. aan dat ze soms ook een aparte is. Dat was voor mij wel een fijne hart onder de riem. Dat het niet allemaal aan mij ligt. Voor mijn vader is het ook niet leuk natuurlijk. Hij zit er tussen maar ik praat er zo weinig mogelijk over. Wil hem er niet mee lastig vallen. Hij kan er ook niks aan doen. En ik weet bijna wel zeker dat mijn moeder hem er wél mee lastig valt. Zo is ze namelijk wel.



Klopt, intiem, je kunt st janskruid in veel verschillende winkels kopen. Maar helemaal ongelijk heeft de apotheek niet. Het is niet een middel waar je zo even weer mee moet stoppen en het duurt ook even voor het aanslaat en ik heb ook wel eens gelezen dat het invloed heeft op de werking van de pil.



Tot zover even. Het wordt alweer een lang epistel.

Oh gelukkig, daar zijn jullie weer. Was al beetje bang geworden dat ik een te dramatisch verhaal had neergeschreven.



Weet niet meer wie het zei (Galena toch?), dat je schoonouders en schoonbroer/zus zo hun mening niet onder stoelen of banken steken? En dat zo ook nogal een mening hebben over je uitkeringsstatus? Bij mijn vader in de familie is dat ook zo. Mijn vader is een behoorlijke outcast als zoon en broer. Derest van de familie is maatschappelijk gezien wel geslaagd. Hebben we het er maar eventjes voor het gemak niet over dat de helft van mijn neven/nichtenschare geen contact meer wil met hun ouders (mijn ooms/tantes).



Maar goed, ik ga dus ook niet meer naar familiehappenings toe. Ik kan er niet tegen dat ik telkens voor mijn gevoel zo de ogen op me gericht voel en dat men zo'n oordeel heeft over het feit dat ik ook een Wajong heb. Ik voel mezelf al vaak genoeg slecht en heb een oordeel over mezelf. Maar daar kan ik nog wel een beetje mee leven (ik probeer mijn eigen gedachten daarover te negeren). Maar ik kan er heel slecht tegen als ik die indruk ook nog eens krijg van familie. Voel ik me helemaal superkut daarna. Het idee alleen al dat ik er naartoe zou (moeten) ga(an) bezorgt me acute stress. Ze hebben over vanalles een mneing, over mijn dochterjte, over mijn drop out zijn, over het feit dat ik en vriend niet samenwonen maar wel een kind hebben, etc. Nee hoor, ik ga ze helemaal uit de weg.

Met mezelf en mijn eigen oordelen over mezelf (ben erg kritisch ten opzichte van mezelf) kan ik nog wel leven. Heb dat geleerd iig. Ik ga het niet opzoeken om in situaties te komen waarbij ik nóg onzekerder wordt!



Wat betreft borderline of andere aandoeningen: het overkomt je! Dus niet te hard oordelen over jezelf he. Ik doe hier ook mijn best voor, dus we moeten allemaal proberen wat leiver te izjn voor onszelf.



Vroeger vond ik het zo raar dat in mijn leven alsmaar dingen gebeurden waar ik zelf geen vat op had. Vervelende dingen kwamen op mijn pad, aslof ze er speciaal voor gezaaid waren. Tegenwoordig vraag ik me wel eens af of het ook niet is gekomen door mijn persoonlijkheidsproblemen, waardoor ik telkens in moeilijkheden kwam. Inderdaad, zou wel erg toevallig zijn dat alle borderliners zoveel pech hebben haha;)



Kreeftje, ha fijn om weer van je te horen, hoest met jou? Tis inderdaad lekker weer, al zit ik wel tegen smeltpunt aan. Dus warmer hoeft van mij nou ook weer niet.



Ik ga even mijn administratie bijwerken, want dat kan mooi nu dochter op de creche zit. Doei

Hallo intiem, wat goed dat jij gewoon niet meer naar familiebijeenkomsten toe gaat. Als ik dat zou doen krijg ik grote conflicten met mijn man, want op een of andere manier komt hij toch altijd voor zijn familie op (mn zijn ouders). Maakt zijn vader een kutopmerking tegen mij, dan wordt hij kwaad op mij als ik daar heftig op reageer. Hij vindt altijd wel weer een reden om het goed te praten wat ze doen. Dat is onze grootste conflictenbron. Verder hebben wij bijna nooit ergens ruzie over. Nou ja, over mijn uitgavenpatroon dan, maar daar kan ik dan nog wel begrip voor hebben. Ik denk ook wel dat ik dingen groter maak dan ze zijn. Mijn man zegt ook vaak, maak je toch niet zo druk. Ik probeer dat dan ook niet te doen, maar het is net een soort gif wat in me sluipt en zich steeds verder uitbreidt. En dan krijg ik weer een bui, met alle gevolgen van dien. Nu is het ook zo dat mensen eerder commentaar op je hebben dan dat ze je een complimentje geven, iemand anders afzeiken is zo makkelijk. We zagen het gisteravond nog op een tvshow paul en witteman met Sonja Bakker. Ze bleven maar proberen om haar onderuit te halen, heel misselijk. Het zal wel in de aard van de mensen zitten en als je dan een bepaalde overgevoeligheid hebt, dan heb je het op deze wereld echt zwaar. Ik probeer me ook altijd voor te bereiden op iets negatiefs, dat kost vreselijk veel energie. Gisteren nog bijvoorbeeld, kom ik mijn buurmeisje tegen van 6 en daar ben ik zelfs al bang voor. Ik ben bang dat ze iets zegt over dat ik dik ben, of lelijk of raar. Heeft ze overigens nog nooit gedaan. Komt ze met gespreide armen op me afremmen en drukt zich helemaal tegen me aan. Ik bedoel maar. Ik had de tranen in mijn ogen, maar ik vond het vreselijk leuk. Doordat ik zo kwetsbaar ben, merk ik dat ik gauw agressief word en tot de aanval overga, want je wilt toch niet weer zo gekwetst worden dat je een inzinking krijgt. Ik hou altijd alles scherp in de gaten. Als mijn man even iets langer naar me kijkt, denk ik meteen van hij kijkt zeker naar mijn dikke buik of mijn lelijke gezicht zonder make up of mijn haar zit gek. Altijd negatief, altijd bang voor commentaar en daardoor flippen. Doodmoe word je ervan.

He meiden, ik kom er niet aan toe om op jullie verhalen te reageren, maar ik ga proberen om er morgen even rustig voor te zitten. Intiem, je hebt me niet weggejaagd hoor met je verhaal. *;

ik herken het, ik kom uit een klein dorp en daar zijn de mensen ook zo kortzichtig...

Zo'n mening over bepaalde dingen, en als ze 20 kilometer buiten het dorp zijn is dat al een wereldreid bij wijze van.

Vreselijk.

Je moet maar zo denken, het zegt meer over die mensen dan over jou, tog?



Het gesprek ging vanmiddag wel ok. Hoe gaat zo'n gesprek bij jullie? misschien beetje domme vraag haha.

Bij mij gaat het over dingen die ik moeilijk vind en dat diepen we dan uit.

Ook draagt ze dingen aan hoe zij denkt dat het zit en hoe ik het anders zou kunnen doen.

Wat haar opviel was dat ze me erg vlak vond, ze merkte dat ze erg rustig aan moest doen bij mij. Het gaat met milimeters vooruit, maar dat vind ik niet erg. het gaat in ieder geval vooruit...

Ik heb het toen ook eens met haar over borderline gehad. Ze vroeg waarom ik het zou willen weten ALS het al zo zou zijn. Voor mij zou het een opluchting zijn, zei ik toen. Dan weet ik dat ik niet gek ben, is het niet mijn schuld. Zoiets...

Toen zei ze dat je dan wel minder gemotiveerd bent eraan te werken, omdat je dan kan gaan denken: 'ik kan het ook niet helpen hoor, heb borderline'  Hoe ervaren jullie dit?

Ik ben het hier overigens niet mee eens hoor. Ik denk zelf niet datik borderline hebt.. Wel kenmerken waar ik me overduidelijk in herken.

Al heb ik wel het idee dat ik vooruit ga en het misschien zelfs wel zal overwinnen. ( al zal dit nooit voor de volle 100 % zijn)

Ik hoop dat het met jullie ook goed gaat.



Mijn therapeut heeft altijd een jongerengroep. Dit zijn 10 bijeenkomsten met een groep 20-ers. 10 zaterdagen verdeeld over 10 maanden. Ze vroeg of ik erover na wou denken of ik daarbij zou willen. Begint in september.

Ik weet het echt niet... ene kan weet ik dat het erg goed voor me zou zijn, het zou een hele overwinning zijn. Andere kant wil ik het niet, dat geneuzel zo'n hele zaterdag. en het lijkt me verschrikkelijk je problemen te moeten vertellen in zo'n groep.pff maar ff goed over nadenken nog.



Ik ga zo sporten, fijne avond..

liefss

Meiden wat lijkt me dat vreselijk, als je eigen (schoon)familie zo oordelend is zeg.. Ik heb daar niet zo'n last van, maar ik ben ziekgemeld wegens lichamelijke klachten, misschien dat men daar wat milder over denkt! Belachelijk trouwens! Psychische klachten zijn (voor mij in ieder geval) veel en veel slopender nog..

Ik vind jullie wel assertief hoor! Daar kan ik nog wat van leren. Ik vreet mezelf vaak eerder op.. Alhoewel, door therapie leer ik ook wel assertiever te zijn hoor, dat kon geen kwaad.



De verhalen schrikken me helemaal niet af, ook jouw verhaal niet Intiem. Ik ben er wel van onder de indruk en het maakt me ook wel verdrietig. Ik weet nog niet precies waarom, maar dat geeft niet.



Ik hou me nog staande zonder therapie. Ik mis het wel heel erg. Ik heb nog steeds geen beslissing genomen over het vervolg. Dat komt wel. Ik ben nog druk met dat gedoe met de verzekering (Onvz, iemand het verhaal gevolgd -> een bron van frustratie!). De ene dag gaat beter dan de andere, zoals altijd.



Tot snel en liefs.

Galena, dat is het nadeel als je partner en zijn familie van je weet dat je borderline hebt. Alles wat daarbij komt kijken, kan dan tegen je gebruikt worden.

Ik vind het niet zo tactvol van die vrouw om zo de aandacht te vestigen op je arm..Bij mij in de buurt kom ik vaak een vrouw tegen die in haar gezicht helemaal verbrand is (nee, niet van de zon). Ja, dat valt ook wel op maar dan ga ik echt niet tegen die vrouw zeggen hoe ze daar toch aan komt. Lijkt me nogal gevoelig liggen en op het gevaar af dat je zo iemand een rotgevoel bezorgd, zoals bij jou gebeurde.



Ja, ik reageer nog op iets wat gisteren is geschreven. Ik lig wat achter, valt het op

Morgen meer, ik ben bekaf en duik zo mijn nest in.

Goudappeltje, ik vind het niet somber klinken dat we allemaal onze portie gehad hebben. Dat is gewoon zo. De meeste mensen trouwens.

Wij misschien wat meer? Ik weet het niet. Ik vind het namelijk wel opvallend dat mensen met een psychiatrische aandoening vaak een leven vol met klotegebeurtenissen hebben. Het is vaak een aaneenschakeling van mislukkingen, narigheid en dompers.

Jouw verhaal over je moeder raakt mij. Ik besef namelijk heel goed als zelf moeder zijnde dat ik het mijn kinderen ook niet altijd makkelijk gemaakt heb. Vier jaar geleden stortte ik in, op zich niet onlogisch dat het gebeurde maar voor mijn kinderen betekende het wel dat ik er op dat moment niet voor hen kon zijn. Ze moesten veel zelf doen en ze zagen natuurlijk een moeder met wie het niet goed ging. Ze zijn toen ook allebei een poosje uit huis geweest. Leek mij het beste om er zelf voor te kiezen dan dat een ander op een gegeven moment die keuze ging maken en ik dan het gezag zou verliezen. Mijn zoon kwam na vijf maanden bij me terug. Heeft zelf adhd/pddnos en is absoluut geen makkelijk kereltje, vooral niet nu hij in de puberteit zit. Mijn dochter heeft altijd veel geleden onder hem. Hij accepteert zeer weinig van haar en er is altijd ruzie tussen die twee. Het gaat alleen goed als zij hem altijd zijn zin geeft. Met een moeder en een broertje met problematiek leek het me voor haar veel beter als zij in een pleeggezin bleef. Of het mettertijd de juiste beslissing is geweest, moet ik maar afwachten. Maar ik wilde haar uit die situatie hebben zodat zij beter kon krijgen wat zij nodig had en niet langer hoefde te lijden onder het gedrag van haar broer.

Veel mensen zouden misschien zeggen. Nou, had hem weg laten gaan maar hij ís weggeweest. Meerdere malen. Naar een instelling voor kinderen met zijn problematiek. Eerst een half jaar intern en later in dagbehandeling, na schooltijd. Vervolgens nog een half jaar crisisopvang samen met zijn zus. Wel twee verschillende gezinnen. En in beide gevallen bleek dat het op een gegeven moment niet meer goed ging. Hij begon overal met de pet naar te gooien, zijn gedrag verergerde alleen maar en dus leek het me beter als hij dan maar weer bij mij ging wonen. Mijn dochter bloeide juist op en wij hebben nu ook weer een hele goede band. Dat was vier jaar geleden wel anders. Toen was het wat scheef gegroeid. Nu ben ik niet meer alleen haar moeder maar zijn we ook vriendinnetjes.



Verder vind ik het volkomen begrijpelijk dat je juist aan je ex denkt, die begrijpt hoe jij in elkaar zit omdat hij zelf ook zo is. Maar twee mensen met borderline bij elkaar, dat is een hele gecompliceerde situatie voor een relatie. Een borderliner moet eigenlijk in een relatie zitten met een stabiel persoon. Iemand zonder psychiatrische aandoening. Iemand die ook afstand kan nemen van de situatie, rustig kan blijven als de borderliner het niet kan, kan geruststellen als de borderliner twijfels heeft en angsten. Ik denk dat ik zo iemand nu wel gevonden heb



Intiem, , het is zeker geen wedstrijdje. Dat zou ook totaal geen zin hebben hè. De uitkomst is namelijk toch hetzelfde geworden. We hebben allemaal een bepaalde problematiek en hoe het is ontstaan doet er eigenlijk niet meer toe. Hoe ga je er mee om. Dat is het hele eieren eten.



Ze weten dus niet precies wát er met je moeder was, Intiem, maar blijkbaar was er wel wat. Dat geeft al aan dat je blijkbaar erfelijk belast bent. In mijn familie schijnt niks voor te komen. Maar goed, niemand behalve ik is ook bij een psychiater geweest dus dat hoeft nog niks te zeggen

Soms denk ik wel eens dat ik alle zwakheden van beide ouders heb geërfd en de optelsom tezamen met de trauma's in jongvolwassenheid is borderline met dhysthyme stoornis geworden. Pech voor mij.

Ik vind het getuigen van heel veel kracht dat hier ook mensen zijn die borderline hebben en kinderen. Ikzelf heb tot mijn 30e nooit een kinderwens gehad, en toen ik die begon te krijgen wist ik dus dat ik borderline had. Nu is mijn kinderwens nooit allesoverheersend geweest, maar wij hebben besloten om kinderloos door het leven te gaan. Ikzelf ben namelijk bang dat ik een bui krijg bij mijn kind, of dat ik mijn negatieve genen doorgeef aan hem of haar. Bovendien kan ik soms zo afwezig raken of last hebben van randpsychotische buien, dat ik bang ben dat ik het kind wat aandoe. Ik hou ook heel van mijn man, maar hoe vaak ik hem wel niet heb aangevallen, dingen naar zijn hoofd heb gegooid en klappen heb verkocht, nou, dat wil ik bij een kind echt niet. Soms is het moeilijk, maar ik heb er wel vrede mee dat we hiervoor gekozen hebben. Bovendien slik ik zoveel medicijnen, waarmee ik zou moeten stoppen als ik zwanger wil worden en dat wil ik ook niet. Nogmaals, heel knap hoe jullie met moeder/vaderschap en de daarbij komende problemen omgaan.

Ik ga ook niet meer naar familiebijeenkomsten. Een andere reden dan wat ik her en der zo lees, zoals bij jou Galena. Nou, sorry maar ik vind die uitspraken van hen niet kunnen hoor! Dan ging ik zeker niet meer mee hoor. Het laatste wat je kunt gebruiken is neergehaald te worden. Dat kun je zelf vast veel beter. Je hebt meer aan mensen die je steunen of je in elk geval accepteren zoals je bent, of ze het nu allemaal begrijpen of leuk vinden of niet. Met dat soort mensen heb je geen vijanden nodig. Uit eigen bescherming zou ik me ervan distantiëren.

Ik heb er geen woorden voor hoe jij behandeld wordt. Schandalig. En dat heb je echt niet verdiend. Van je af laten glijden was het advies? Nou nee, dat zou ik niet kunnen. Ik zou er tegenin gaan en dan wordt zo'n bijeenkomst per definitie niet leuk. Ik zou mijn mond niet kunnen houden, vrees ik. Dus mij kun je dan zeker beter thuis laten

Knap als jij het wel kunt maar in principe hoef jij je dit echt niet te laten aanleunen.



Verder begrijp ik goed waarom je niet aan kinderen begint.

Als ik had geweten dat ik borderline had, was ik ook kinderloos gebleven. Niet uit angst dat ik ze misschien iets aan zal doen want dat doe ik niet maar ik vind het wel energievretend allemaal. Ik heb niet al teveel energie en meestal gaat alles naar de kinderen, het huishouden en de noodzakelijke dingen. Voor de rest blijft bitter weinig over en dat had ik wel graag anders gezien. Misschien krijg ik nog echt een leven voor mezelf als de kids groot zijn

Hallo meiden, het is erg druk geweest de afgelopen dagen. Maar ik ben er nu even goed voor gaan zitten. :D

Intiem, wat heb je het ontzettend zwaar gehad zeg vroeger. Ik vind het hartstikke knap van je dat je zo goed terecht bent gekomen. Je ziet toch vaak dat ‘kinderen van’ totaal ontsporen, maar jij bent nog steeds bij je eerste vriend en hebt een dochtertje. kun je echt trots op zijn hoor. Het lijkt me niet meer dan logisch dat je het soms moeilijk hebt. Een goed voorbeeld is er nooit geweest en als je volwassen bent moet je allemaal maar opeens zelf uit gaan zoeken. Overigens kan ik het me goed voorstellen dat je niet lang getreurd hebt over de dood van je moeder. Het moet eerder gevoeld hebben als een last die van je afvalt. Ik zou zelf ook graag kinderen willen en laatst had ik met mijn vriend over de opvoeding en oppassen enzo. Hij zei me dat hij er toch eens goed over na zou moeten denken of we ons kind dan wel een keer per week bij mijn moeder zouden moeten laten. Ik kan hem geen ongelijk geven. Bij jou speelt dat dilemma gelukkig niet en dat moet ook al veel rust geven. Zie je vader soms wel zijn kleindochter? En voel je je daar goed bij?



Galena, het lijkt me heel moeilijk om geen steun te ontvangen van je schoonouders. Wat ik daarentegen wel weer heel mooi vind, is dat je man je echt door dik en dun steunt. Dat is veel meer waard dan die paar schoonouders waar je toch niets mee kan. Als ik zo lees wat je schrijft, lijkt me dat er paar hun ook wel een paar steekjes loszitten. Echt belachelijk dat ze zo op je reageren. Zou het je niet meer rust geven om (voorlopig) helemaal geen contact met ze te hebben. In ieder geval tot je weer wat aangesterkt bent. De afgelopen weken heb je wel even heel veel te verduren gehad en kun je hun kritiek echt niet gebruiken. Goed voor jezelf opkomen hoor meid en vooral niets binnenhouden! Net als bij Intiem vind ik echt knap dat je een relatie kan opbouwen en onderhouden. Dat zegt toch ook al heel veel over je! Zelf heb ik daar een stuk meer moeite mee. En ik vind ook dat je je echt nergens voor hoeft te schamen. Je mag juist trots zijn op jezelf.



Robin, bij mij kwamen de echte klachten ook pas tot uiting nadat ik was afgestudeerd. Ik denk dat het komt, doordat de onzekerheid van het ‘echte leven’ opeens groter wordt. Opeens ga je jezelf allerlei dingen afvragen over de toekomst: wat voor baan, wat voor carrière, wel/geen kinderen, wel/ niet juiste partner. Ik vind trouwens niet dat jezelf schuldig moet voelen hoor. Ouders houden toch van hun kinderen met alles wat erbij hoort. Het is juist fijn dat je zulke fijne ouders hebt en ik zou soms gewoon lekker op ze leunen. Daar zijn ouders toch voor en misschien voelt dat voor jou ook wat veiliger en rustiger in je hoofd. Lukt het trouwens een beetje met de verzekering?

Kreeftje, bij mij gaat een gesprek ongeveer hetzelfde als bij jou. Ik praat over dingen waar ik tegenaan loop en hoe we die dingen dan kunnen veranderen. Bijvoorbeeld ruziemaken. Vroeger verloor ik sneller mijn geduld en sneuvelde er nog weleens iets of ik gaf m’n ex een klap in zijn gezicht. Zij vertelt dan over andere manieren om te reageren, bijvoorbeeld op tijd het huis uit lopen of gewoon even iets anders gaan doen. Dat werkt erg goed. Maar het is tricky, want je moet jezelf continue in de gaten houden.  Lijkt het je trouwens niet fijn om met mensen van je eigen leeftijd te praten. Zij lopen met dezelfde dingen als jij en misschien kun je wat tips van elkaar krijgen. Eigenlijk hetzelfde als hier, alleen kun je elkaar dan zien.



Shala, ik vind het echt een ontzettende moedige beslissing die je hebt genomen om je dochter uit huis te laten plaatsen. Zelf wou ik dat mijn moeder hetzelfde had gedaan en ook in een stabiel gezin was opgegroeid. Dat is toch ook wat een goede moeder karakteriseert. Dat ze kijkt naar wat ieder kind individueel nodig heeft. Echt heel veel respect! Eergisteren heb ik m’n ex trouwens weer gesproken. Voorzichtig heb ik hem verteld dat ik een nieuwe vriend heb. Hij reageerde heel luchtig en daar ben ik wel blij om. Het idee dat het tussen ons nu echt afgesloten is, geeft veel rust. Net als jij heb ik nu ook een vriend die heel stabiel is en zich niet zoveel van me aantrekt. Echt een verademing! Ik ben alleen nog niet zo ver als jij, door te denken “pech voor mij” dat ik dit nu heb. Ik voel nog best veel boosheid en verdriet, maar ik weet dat ik het achter me moet laten. Geen idee eigenlijk hoe.



Nou dat is mijn ellenlange tekst weer.

Liefs, Goudappeltje

Intiem en Shala, bedankt voor jullie steun. Ik zie ook weer erg tegen vanavond op, want mijn schoonvader is jarig en dan is de hele boel weer bij elkaar. Gelukkig gaan we uit eten, want als je met zijn allen opeengepakt zit in dat seniorenwoninkje dan kun je helemaal geen kant op. Nu gaan we wokken en dan is het toch een komen en gaan. Het zijn vooral mijn oudste schoonzus en zwager en mijn schoonouders die zo doen. Mijn andere zwager met zijn vriendin doen dat niet. Zijn vriendin, waar hij een jaar een relatie mee heeft, werkt in de zorg en weet donders goed wat borderline inhoudt. Zij is ook al een paar keer voor me opgekomen, wat ik erg lief van haar vind. Vanochtend heb ik puur door de zenuwen mijn man alweer verrot gescholden en ik was daar erg verdrietig over. Dus heb ik hem weer huilend opgebeld dat ik er spijt van had. Ik heb het eerder gezegd, als wij ruzie hebben, dan is het over zijn familie. Ik had bijv. vorige week een bos bloemen weggegooid die al 1,5 week stond, maar die uit begonnen te vallen en te stinken. Ik had die bloemen van zijn moeder gehad, en hij was toch verontwaardigd dat ik die bloemen nu al had weggegooid, want ze waren nog best mooi. Gewoon puur omdat ze van zijn moeder waren. Dan is volgens mij zijn navelstreng niet goed doorgeknipt, en moet dat nog maar eens gebeuren, op zijn 42e. Als ik niet meer naar zijn familie ga, dan krijg ik grote problemen met mijn man, en dan denk ik maar, ik doe het voor hem. Toen ik net ziek was heeft hij door een escalatie tegen mij van zijn familie mijn kant gekozen en hebben we mijn schoonfamilie een half jaar niet gezien en mijn schoonzus en zwager bijna 2 jaar niet. Als het aan mij had gelegen, had ik ze nooit meer gezien, maar ze hadden ineens ''spijt" van hun gedrag en hun uitlatingen naar mij toe en ze wilden het goedmaken. Nou, als ik ze nu nog zo hoor, dan hadden ze helemaal geen spijt, maar was het puur omdat ze hun zoon (mijn man) misten. Het klinkt heel hard, maar ik zal niet verdrietig zijn als er wat met hun gebeurt. Ik zou het sneu vinden voor mijn man, maar voor mij is het alleen maar een belemmering minder.

En goudappeltje: ook bedankt voor je advies.

Ik probeer morgen een dagje te ontspannen met lief (dochter gaat logeren bij mijn zusje) en misschien dat ik dan niet hier kom.Maar ik kom snel weer terug hoor en klets ik verder met jullie!Ik hoop dat jullie allemaal nog lekker slapen met het warme weer??

Galena, ik hoop dat het meeviel vanavond..*;



Intiem, maak er een mooie dag van morgen, goed idee om wat tijd aan elkaar te besteden.. Veel plezier!



Ik laat het even hierbij maar ik wou even zeggen dat ik blij ben met dit bijzondere topic.

liefs Robin

Vind ik ook. Heel fijn om zo'n topic te hebben :R

Hoi, ben ik weer eventjes. Ik vind het topic ook heel erg fijn! Ben blij dat ik hier zoveel herkenning vind en dat geeft ergens ook wel rust.Wie zei het ook alweer van de kinderwens in combinatie met borderline? Galena,volgens mij vind jij het nogal knap toch? Ik kan me je gevoel goed voorstellen hoor. Eerlijk gezegd vind ik het zelf ook best wel knap van mij. Klinkt een beetje gek misschien,maar ben toch altijd blij dat ik het op een of andere manier red. Welliswaar met hulp en dat is ook waar ik me weleens schuldig over kan voelen.Omdat ik me dan afvraag hoe het er aan toe zou gaan zonder al die hulp. Enerzijds wil ik daar niet eens aan denken,want ik wil niet weten of ik wel of niet een slechte moeder zou zijn. Ik wil niet weten of ik dan net zo zou zijn als mijn moeder. Want van dat idee word ik erg verdrietig. Gelukkig is er zo nodig een hoop begeleiding, al is het maar preventief en hoef ik het niet te weten te komen.Ik vind het onderwerp kinderen ook best lastig hoor, omdat dit mezelf heel erg confronteerd met mijn gebreken of mijn moeilijkheden.Ik heb het als erg zwaar ervaren het eerste jaar met dochter. Daarna ging het beter, maar als het met mij niet zo goed gaat,voel ik gelijk dat 'zware' gevoel weer terug. En als ik iets heel erg vind, is het wel mijn moeilijke gevoel naar dochter toe (waar jij ook angst voor hebt Galena). Ik zou graag nog een broertje of zusje erbij willen voor dochter, maar ik durf het gewoon niet aan. Dan voel ik me echt beperkt door mijn problemen hoor! Ik heb al moeite genoeg om mijn stabiliteit enigzins te behouden en het kost me nu al mijn energie en aandacht en durf het risico gewoon niet aan om dat allemaal weer op z'n kop te zetten. Dochter was/is nl. een supergemakkelijk kind en daarmee heb ik het gewoon erg getroffen. En ik besef me maar al te goed dat dat ook heel anders kan (denk maar aan ADHD problemen of autistische stoornissen of huilbabys of lichamelijke problemen of etc.). Ik ben echt erg blij dat ik het toch mag meemaken en dat het toch relatief goed gaat allemaal. Dus je zult me niet horen klagen hoor. Maar in een ideale situatie zou ik gewoon wel durven kiezen voor de standaard 2 kindjes en dan zou ik daar ook gewoon 'normaal' mee om kunnen gaan. Mijn "gewoon" is jammer genoeg niet het gemiddelde. Als ik dat nou eens gewoon zou kunnen accepteren....en ook Goudappeltje, jouw verhaal raakt me ook. Bij mij is het lang zo erg niet als dat het voor jou moet zijn geweest vroeger. Maar ik besef wel hoe kwetsbaar je bent als kind en ik wil mijn dochter niet zoveel ellende bezorgen omdat "mama het niet aankan". Ik ben er met mijn verstand genoeg bij om een rationele keuze te maken! Ik kan alleen maar hopen dat de toekomst uitwijst dat het wel kan. Daar hoop ik echt op (maar misschien ben ik gewoon struisvogelpolitiek aan het doen hoor : (Ach, ik ben 30, tis nog niet zo heel oud...Overigens wist ik nog niks van borderline af toen ik zwanger werd en het is maar goed dat het zo 'per ongeluk' gebeurde, want anders zou ik echt erg veel moeite gehad hebben met het daadwerkelijk ervoor gaan. Maar than again was mijn kinderwens echt erg dominant aanwezig geworden, nadat ik een paar jaar daarvoor ongepland zwanger was geworden (geeindigd in abortus). Het leek wel alsof er een blik hormonen opengetrokken was, die die kinderwens echt heel snel in gang heeft gezet. Shahla, fijn dat je vriend geestelijk nog helemaal in orde lijkt. Hij zal nog wel een lange weg revalideren voor de boeg hebben? Gaat het wel elke dag een stukje beter met hem?Galena, jeetje, wat sport jij veel in de week! Ik heb dat ook een tijd gedaan (toen ik me verschrikkelijk overspannen voelde),maar ik voelde me er alleen maar slechter van. Als ik wel gesport had,voelde ik me weleen beetje trots.Maar als ik het een dagje had uitgesteld ofzo, dan voelde ik me gelijk weer slecht en fatsig (alsof de kilo's er aan vliegen als je een dagje later bent duh). Bovendien werd ik er erg gestressed van en eerder opgefokt (van de dwanggedachten die ik ervan kreeg) dan dat het me hielpom te ontspannen. Dus ben maar weer gestopt, wat ik weer een zwaktebod van mezelf vond. Maar voelde me er gewoon klote onder...Galena, ik ben denk ik ook een enorme druif. Tis goed dat je me er even op wees dat het vrij onrespectvol is om iemand naar zijn/haar littekens te vragen. Er is een vrouw bij mij in de schildersgroep van het dagactiviteitencentrum en ik kan het wel goed met haar vinden. Op een dag had ze enorme krassen in haar wangen en toen heb ik ook een beetje (verbaasd) gevraagd wat er met haar gebeurd was (ik wist dat ze een kat had). Ik merkte dat ze het ook niet leuk vond dat ik zo direct (lompe ik) was. Pfff, had ik wel wat beter bij stil kunnen staan...maar goed, blijkbaar zit automutilatie niet zo in mijn systeem, dus is het vaak ook niet het eerste waar ik aan denk. Maar dat is misschien een beetje naief?Jeetje,wat een leuk contact heb jij met je buurmeisje! Dat doen kinderen niet bij iedereen hoor, dus vindt ze je echt wel heel lief! Je lijkt me ook een lief mens en ik hoop dat je dat van jezelf ook kan vinden!En hoe is het etentje trouwens gegaan?Kreeftje, het idee is misschien even wennen om groepstherapie te doen. Leek mij vroeger nl.ook niks. Maar ik vond het al met al leerzamer dan de solo therapieen. Zelfs van de mensen die dingen doen waarin je je helemaal niet herkend zegt dat ook iets over jezelf. En bovendien kan het ook fijn zijn om herkenning te vinden. Het relativeert ook wel op een bepaalde manier. Soms kom je zelfs tot de conclusie dat bepaalde dingen heel normaal zijn.Robin, vroeger vrat ik mezelf helemaal op (soms letterlijk) als het om andermans meningen ging. Maar de vorige keer ben ik uit mijn vel geklapt en was ik zooooo kwaad en gefrustreerd en boos en voelde me zo bekritiseerd tijdens een familiebijeenkomst, dat ik a la minute ben weggegaan. Anders zou ik hele lelijke dingen hebben gezegd tegen mijn tante. Het huilen stond me nader dan het lachen en heb me nog enigzins beschaafd uit de voeten kunnen maken onder het mom van trein halen...maar dat wil ik gewoon niet meer.Shahla,wat een moedige beslissing van je dat je zo bezorgd bent om je dochter, dat je dit voor haar doet. Lijkt me als moeder zijnde nl.een heel verdrietige keuze. Maar je zorgt ervoor dat je dochter goede en veilige en stabiele en liefdevolle zorg heeft en dat is zo waardevol. Goed van je hoor!En Shahla,ik herken het dat alle energie naar je kinderen gaat. Bij mij hetzelfde en ik hou mezelf ook maar voor dat het beter wordt als ze naar de basisschool gaat haha.Goudappeltje,wat heb je uitgespookt de afgelopen dagen ; )Heb je dan tenminste leuke drukke dingen gedaan?Mijn vader ziet zijn kleindochter wel. Maar ik heb diep en lang nagedacht of ik dat wel wilde. Ik vertrouw mijn vader zeer zeker niet de zorg toe,dus ik zorg dat ik er altijd bij ben. Mijn vader is en blijft onbetrouwbaar en heeft rare seksuele neigingen (geen misbruik,maar ook niet echt het juiste decorum zeg maar.Noem het -licht- overschrijdend gedrag). Dus dochter is nooit zonder toezicht bij hem en op deze manier gaat het goed.Even posten hoor,want het is meterslang SOLLY solly solly!

Morgen fijne koninginnedag allemaal.Gaan jullie nog iets leuks doen?Morgen gaan we met dochter even naar de vrijmarkt en ik hoop wat leuke spulletjes op de kop te tikken. Gelukkig woon ik vlakbij het park (waar alle spulletjes zijn),dus hoef ik niet ver te sjouwen.

Kreeftje, ik weet niet hoor of je dan inderdaad geneigd bent minder gemotiveerd te raken. Ik denk dat het ook een beetje van je persoonlijkheid afhangt of je dan alles op je ziekte gaat gooien en het verder wel gelooft. Het is tenslotte maar een etiket, het lost niks op, de problemen blijven en daar heb je last van én daar wil je mee kunnen omgaan. De erkenning is echter wel fijn. Er is echt iets aan de hand en dat ligt wel aan jou omdat het om jezelf gaat maar het is niet iets waar je zelf voor kiest. Zoals mensen ervoor kiezen gemakzuchtig te zijn o.i.d.



Intiem, ik heb afgesproken met mijn vriend in de stad. Zoon gaat ook mee.

Ik ben weer terug, met een roodverbrand hoofd van de zon!! Wij hebben dingen verkocht op de vrijmarkt. was erg leuk, en wel weer wat centjes verdiend (dat vind ik altijd weer knap, zoveel ouwe troep dat mensen kopen!!)

Nu maar even bijtanken, ik denk even slapen.. Hebben jullie het leuk gehad?

groetjes Robin

Ah, lekker kleurtje gekregen, Robin.

Knap dat je het urenlang vol hebt gehouden daar te zitten.

Heb je nog lekker een dutje kunnen doen?

Ik ben niet aan een dutje toegekomen

Maar wel een gezellige dag gehad. Dat zeker.

Hallo allemaal, ik maak er een gewoonte van tijdens mijn werk te posten, geloof ik (slecht, slecht, slecht).. De afgelopen dagen heb ik heerlijk gerelaxt. Niets bijzonders gedaan eigenlijk. Bij m'n schoonmoeder op bezoek geweest en met vrienden gebarbequed (schrijf je dat zo?). Gelukkig is het weer wat rustiger in m'n hoofd. Zo te lezen hebben jullie ook allemaal een paar fijne dagen achter de rug.



Intiem, die kinderwens herken ik wel, want ik heb het het laatste jaar ook heel erg. (ben nu bijna 28). Ik kan eigenlijk niet wachten tot het zover is. Waarschijnlijk over een jaartje ofzo;)

Ik slik trouwens sinds een weekje Sint Janskruid (de drogist-variant). Misschien dat ik daardoor wat rustiger ben, alhoewel het pas na twee weken zou moeten werken, dus misschien heb ik last van een placebo-effect.

Ben juist zo blij dat mijn kids al wat groter zijn. Moet er niet aan denken om nog vanaf 'nul' te beginnen.



St Janskruid zal vast ook langzaam gereguleerd worden in je systeem dus wie weet is het best mogelijk dat je er al wat van merkt, goudappeltje.

Of dat het idee dat je nu iets hebt ter ondersteuning kan ook een gevoel van rust geven.