medicatie bij borderline?

Een time-out regeling wordt ook wel eens bed op recept genoemd. Dit houdt in dat, als je een crisis wilt voorkomen, contact opneemt met je hulpverlenersinstantie en dan kun je in mijn geval max. 48 uur gebruik maken van een plek in een psychiatrisch ziekenhuis. Ze legden me het vuur gisteren wel weer aan de schenen, een belangrijk centraal punt was mijn verlatingsangst en hoe dat doorwerkt in de rest van mijn problemen. Ik wist niet dat dat zo diep zat. Wat ik heel pijnlijk vond, ik kon het een paar jaar terug nog niet aanhoren maar nu wel zonder te flippen, is het feit dat als ik een bui heb en mijn man staat op het punt om weg te gaan, hij gewoon weg moet gaan. Het is mijn verantwoording wat ik met die bui doe, en of ik dan ga snijden of dingen kapot ga maken of pillen ga slikken, dat is gewoon het risico wat eraan vastzit. Ik begrijp het ergens wel, maar ik vind het heel confronterend en ik krijg er ook een verdrietig gevoel van. Want voor mijn man is het ook niet leuk om de deur dicht te doen en gewoon naar zijn werk te gaan, terwijl ik overstuur ben. Wat ik al zei, toch ook weer over die keuzes en eigen verantwoordelijkheid. Als ik tijdens die time out ga snijden of een woede aanval krijg, moet je ook weg. Want dan is het doel van de opname, een crisis voorkomen, mislukt en zul je moeten vertrekken. Ook dat vind ik slikken, maar ergens begrijp ik het ook wel. Ik bedacht me vanochtend nog, therapie is niet een pleister op de wonde doen en voorzichtig zijn, maar het is keihard werken en ze zijn ook best streng voor je. Ik zei gisteren ook tegen die psychiater dat ik op zich wel begrijp dat die regels er zijn, maar als ik er emotioneel naar kijk voel ik me afgewezen, voel ik schaamte en voel ik me een slecht mens. Terwijl die regels er echt niet alleen voor mij zijn, dat probeer ik me maar voor te houden, het is hard, zegt de psychiater ook, maar het geeft wel de beste resultaten op de lange termijn, terwijl je met destructief gedrag alleen maar resultaten behaalt op de korte termijn. Mooie woorden, maar in de praktijk o zo moeilijk.En nou het allerspannendste. Ik werd net door de psychiater gebeld en ik kan komen voor een time out vanaf vrijdagochtend 09.30 tot zondagochtend 09.30 uur. Het is eigenlijk een soort proefdraaien, omdat ik de stap niet durfde te nemen als ik echt bijna tegen een crisis aanzat. Nu gaat het redelijk goed met me en kan ik alles eens goed op me laten inwerken. Ik ben wel gelijk nerveus, maar dat lijkt me normaal.

quote:

Hoi meiden, ik herken 'het over je eigen grenzen heengaan' ook heel erg. Inmiddels ben ik er achter dat als ik heel veel dingen achter elkaar plan en van hot naar her moet rennen, dat dat na een paar dagen funest is. Eng is dat eigenlijk he, dat je dan veranderd van een aardig persoon in soms een regelrechte heks (ik dan tenminste). En achteraf voel je je weer ontzettend schuldig. Verder gaat het de afgelopen week wel goed. Alhoewel ik wel last krijg van rustige periodes. Enerzijds vind ik het heerlijk, anderzijds gaat het altijd een beetje knagen. Zo zei mijn vriend laatst dat hij me niet alles wil vertellen van wat zich voor mij heeft afgespeeld. Ik weet dat er geen heftige dingen zijn geweest (hij is een beetje saai in dat opzicht, gelukkig maar) en dat hij dat waarschijnlijk voor zichzelf wil houden ofzo, maar het voelt toch een beetje als verraad. Alsof ik dingen niet mag weten ofzo. Het lukt me nu al twee dagen om dat knagende gevoel van die opmering te negeren, maar ik ben bang dat het er toch een keer uitkomt. Anderzijds wil ik er gewoon niet naar vragen, omdat ik toch niet tevreden ben met het antwoord en ik weet dat ik dingen zoek omdat ik gewoon omdat ik niet goed tegen rust en harmonie kan. Wat een ellendige stoornis is dit toch!!!;(





Goudappeltje, bij mij is het juist andersom. Ik hoef niet per sé alles van zijn verleden te weten. Ik vertel dat zelf ook niet aan hem maar hij is juist dat hij dat wel allemaal vertelt. Als het over exen gaat, zit ik daar niet op te wachten. Maar ja, als ze heel geheimzinnig gaan doen, is het ook weer niet goed hè. Je krijgt het toch nooit precies zo je het hebben wilt.



Intiem, ik weet het niet. Ik kan het zo niet uit een officieel kenmerk

halen. Maar wie weet ligt een aspect daarvan er wel aan ten grondslag.

Of dat als je je beter voelt je verloren tijd in wilt halen en daarom

teveel gaat doen zodat je ook weer sneller tot weinig in staat bent?



Als als rustig en harmonieus gaat, voel je misschien juist meer je eigen onrust en onharmonieuze gevoel en ga je daardoor dingen zoeken?

Zodat dat gevoel overheerst wordt en je daar geen last meer van hebt?

Hoe meer ik er over nadenk, hoe minder ik ervan snap eigenlijk dus wat dat betreft is het een erg storende stoornis ja..

He shala, ik snap er ook niet zoveel van. M'n psycholoog vertelde me dat het bij mij komt omdat ik geen rust gewend ben. Daardoor word ik onrustig van rust. :? 



Hoe is met je vriend eigenlijk?

Ben ik weer. Ha gezellig, jullie/wij kletsen lekker veel. Altijd wel wat stof paraat om over na te denken. Hmmm, daar hou ik van.



Tja, wat betreft die op en neer gaande periodes:

vroeger stak ik alleen maar zo in elkaar, maar dan in het extreme bijna. Ik had last van behoorlijk depressieve perioden (maandenlang) en daarna weer een maand of twee een goeie periode, waarin ik altijd mijn gemis van mijn slechte periode onbewust probeerde te compenseren. Ook omdat ik me schuldig voelde, maar ook simpelweg omdat er zoveel dingen waren blijven liggen die ik dan maar weer probeerde op te pakken. Zoals administratie, opruimen, sociale contacten die ik had verwaarloosd, schoolwerk, etc. Ik voelde me een kaartenhuis die elke paar maanden in elkaar klapte en die je telkens weer met heel veel zorg op moest bouwen (je weet wel hoe voorzichtig je moet zijn met die flutkaartjes pfff).



Op therapie heb ik mijn gedrag moeten aanpassen (echt van buitenaf aansturen) om te zorgen dat het heen en weer schommelen minder werd. Men verklaarde het ontstaan van mijn schommelingen nl. doordat ik mezelf overvraag in de goeie perioden er bijna niet anders dan een slechte periode op kan volgen, omdat je ver over je grenzen bent gegaan. Nu pas ik het toe en ik ben het an sich wel met de theorie van therapie eens. Maar, die schommelingen zitten ook in mijn systeem. Ik schommel hoe dan ook wel, zij het nu minder extreem dan vroeger. Daarnaast vind en vond ik ook dat mijn goeie perioden niet zozeer extremen waren. Want ik voelde mij dan wel goed, haast eufoor. Maar dat was alleen maar omdat ik eindelijk ook iemand kon zijn en mee kon doen met de maatschappij. Kortom, wat normale mensen doen zeg maar. Dus ja, ik ging misschien over mijn grenzen, maar in vergelijking met anderen waren het best heel normale grenzen geloof ik. Ik bedoel, iedereen doet toch z'm administratie en onderhoudt sociale contacten en gaat af en toe eens naar de kroeg alstie begin twintig is?????



Maar goed, nogmaals, ik ben supergefocused op binnen de perken blijven en geen uitspattingen doen en veel regelmaat creëren (wat voor iemand als mij die vrij structuurloos is een moeilijke opgave is, maar ik doe mijn best). En vooral binnenin mijn kop weinig verwachtingen te koesteren. Want ik loop ook stuk op wat ik binnenin mezelf allemaal hoop, denk, wens, etc. Met als gevolg teleurstelling, frustratie, onmacht, boosheid, stress, etc. Eigenlijk probeer ik zo min mogelijk na te denken over mezelf haha (zeg telkens STOP tegen mezelf).



Moet zo dochtertje ophalen, dus weer de deur uit, maar nog effe snel...



Goudappeltje, volgens mij schreef jij dat je niet tegen rust kan? Ooooooooohw, ik ben zo slecht iemand , ik ben echt een naar persoon als het gaat om relatierust (kan ik niet goed tegen ofzo ). Ik gooi altijd onbewust van die kooltjes op het vuur om de boel een beetje op te poken. 'T lijkt soms wel alsof ik beter gedij bij ellende en onrust, dan bij stabiliteit. Maar nogmaals, ook dat productiefoutje ken ik van mezelf, dus ook daar let ik heeeel erg op. Wil ik eigenlijk een opmerking maken en dan ga ik maar heeeeel hard op mijn tong bijten (niet letterlijk hoor) en probeer ik de opmerking te onderdrukken. Tis zo lastig, omdat ik zo dondersgoed weet wat bepaalde opmerkingen van mij uithalen. Tis vervelend om in staat te zijn om te manipuleren. Helaas heb ik er een onbewuste gave voor en daar ben ik niet trots op.

Galena, oke, ik snap nu hoe dat werkt met die regeling. Dus je gaat dat doen aankomende vrijdag? Alvast sterkte en succes dan. :R



Ik begrijp dus dat als je een bepaalde bui hebt de persoon die bij je is gewoon maar weg moet gaan. Dat is dus goed?

Dat vond ik juist altijd heel erg. Ben je superverdrietig en dan trekken ze gewoon de voordeur dicht. Ik voelde me dan altijd enorm in de steek gelaten en dat is dus juist een symptoom van borderline dat diep ingekapseld zit in jezelf en waar je enorm slecht mee om kunt gaan. Een hele diepe angst die juist naar boven kwam als iemand me gewoon maar aan mijn lot overliet. Het zal wel aan mij liggen maar ik kan niet begrijpen dat dit goed is voor zo iemand.



Goudappeltje, gelukkig ben ik niet de enige dan die er weinig van snapt.

Ik heb wel jarenlang een vrij turbulent leven gehad waarin continue allerlei ellende zich afspeelde. Je was nog niet van het ene bekomen of het volgende was alweer aan de gang. Ik leefde toen op de automatische piloot. Misschien ben ik daardoor wel heel onrustig geworden van binnen. Zelf heb ik alleen niet het idee dat ik er niet tegen kan als het dan goed gaat. Ben ik juist heel blij als er niks aan de hand is. Misschien soms erg saai maar het voelt wel stukken beter dan elke keer weer stress van allerlei shit. Wat ik wel heb, is dat ik al verwacht dat het niet zo blijft. Dat er toch weer dingen gaan gebeuren waardoor ik onderuit ga. Wel blijft het binnen de perken. Heb geen neigingen om mezelf wat aan te doen.



Met vriend geen vooruitgang. Ben er gisteren geweest. Zie verhaal verder naar boven, was al bezig alles opnieuw te vertellen tot ik me herinnerde dat ik het al had geschreven



Intiem, ja, dat is het aparte. Voor ons zijn die normale dingen al over de grenzen terwijl het voor mensen zonder die stoornis nog lang niet het geval is. Daarom gaan we er waarschijnlijk sneller over omdat we toch proberen te voldoen aan de gangbare standaard?

Dat supergefocussed heb ik ook. Je hele alinea daarover kwam me te bekend voor Ik probeer ook binnen de perken te blijven en zodra ik slechte dagen heb, ben ik bang dat het weer helemaal de verkeerde kant op gaat. Maar goed, stabiel is het niet en het blijft schommelen.

Even posten, wordt alweer een lang verhaal haha

Spannend Galena. Wel fijn dat die regeling bestaat, al lijkt me dit een aparte oefening, omdat het nu wel redelijk gaat.



Shahla, ik snap wel wat ze bedoelen hoor, met het laten weggaan van je partner als je in zo'n dip zit. Tuurlijk doet dat ontzettend pjn (vanwege die verlatingsangst), maar ze proberen jje natuurlijk aan te spreken op je eigen verantwoordelijkheid. Het is niet de verantwoordelijkheid van een partner om elke keer te voorkomen dat wij brokken maken.. Misschien dat het voortkomt uit dit gezichtspunt?



Ik heb ook moeite met die grenzen. Dat in het huishouden herken ik heel erg. De ene dag veel ste veel doen, en dan weer dagen niets, je schuldig voelen en onrustig, en dan weer te veel doen, waardoor te vermoeiend.. En inderdaad, het zijn je eigen grenzen, die voor anderen vaak veel hoger liggen.



Ik heb het niet alleen in mijn gedrag, meer misschien nog wel in mijn denken. De afgelopen dagen voelde ik me goed, dan denk ik dat er niets met me aan de hand is, dan vind ik het zelfs belachelijk dat ik hier schrijf: want met mij is toch niets mis.. , en ik heb geen therapie nodig: er is niets aan de hand.. En dan vandaag het andere uiterste: huilen om niets, sjacherijnig en in de war, bozig en dat alles door elkaar. Ook nog steeds (of alweer) verdrietig over dat therapie-verhaal (wat trouwens ook enorm met die verlatingsangst, angst om in de steek gelaten te worden te maken heeft). Dat vind ik zo moeilijk. Mensen vragen hoe het gaat: ik weet het nooit! Het hangt zo af van dat moment. Globaal kan ik dat niet goed beoordelen. Herkenbaar?



Shahla wat erg voor je van je vriend. Nogmaals sterkte.

liefs.

wat intiem zegt, volgens mij was jij het weet niet zeker, herken ik wel heel erg!

Express dingen zeggen, als je weet dat je het niet moet doen.

Bij mij komt dit ook naar voren in vragen aan mijn vriend. Hem willen checken ofzo... maar dit heeft ook weer met controle te maken.

Hij komt uit een gezin waar wel veel gerpaat word. Vergeleken met bij mij thuis iig veel!

Ik kan het dan niet uitstaan als hij thuis hele gesprekken heeft.

Vind ik gewoon irritand. Ga dan vragen of hij dat gedaan heeft. Als hij dat dan heeft gedaan voel ik me kut en ga beetje afstandelijk doen. Echt stom.

Laatste tijd word het wel minder moet ik zeggen...

Nu komt erbij dat ik me soms mateloos irriteer aan mijn schoonmoeder...

Haha dus misschien niet helemaal te maken met borderline trekken ofzo.



Wat zijn jullie actief met schrijven:) Moet veel bijlezen telkens.

Goen van je dat je die timeout regeling gaat doen. Spannend. Dan ben je 24 uur daar en krijg je medicatie? Had er nooit van gehoord eigenlijk...



Fijn dat het al beter gaat met je beste vriend. Naar lijkt me dat als je dan zo machteloos bent en niets kunt doen.



Nou ik ga zo lekker slapen welterusten...

Liefs Kreeftje

He Kreeftje, ik las eerder dat jouw vriend ook diabetes heeft, net als ik. Ik kan dus niet altijd onderscheiden of mijn stemmingswisselingen ook met mijn bloedsuikers te maken hebben of niet! Daar kun jij je vast wel iets bij voorstellen..



Is een time-out regeling trouwens hetzelfde als een BOR-regeling: Bed op Recept? Dat had toch ook iemand hier?



Nou wat zijn we actief hé.. Leuk! Soms kan ik het alleen bijna niet meer bijhouden

quote:Ik heb het niet alleen in mijn gedrag, meer misschien nog wel in mijn denken. De afgelopen dagen voelde ik me goed, dan denk ik dat er niets met me aan de hand is, dan vind ik het zelfs belachelijk dat ik hier schrijf: want met mij is toch niets mis.. , en ik heb geen therapie nodig: er is niets aan de hand.. En dan het andere uiterste: huilen om niets, sjacherijnig en in de war, bozig en dat alles door elkaar. Dat vind ik zo moeilijk. Mensen vragen hoe het gaat: ik weet het nooit! Het hangt zo af van dat moment. Globaal kan ik dat niet goed beoordelen. Herkenbaar?

Zeguhm, doen we hier aan gedachtenlezen ofzo? Voor mij werkt het precies zo! Vind het soms ook ronduit belachelijk dat ik hier schrijf met alle gedachten over mezelf. Dat ik voor jan lul een wajong heb, want ik ben helemaal niet ziek en dat ik met mijn luie donder als de sodemieter een baan moet gaan zoeken (bij mij is het vaak ook werkgerelateerd en ik voel me dan een profiteur van de samenleving en een verschrikkelijk lui en slecht mens). Vaak denk ik dat ik het recht niet heb om het nu met mijn wajong wat makkelijker te hebben, want ik wil hetzelfde zijn als ieder ander. Dus ook met werken en kind (vind het stom dat ik er niet nog een kindje bij durf te krijgen en baal dat ik dat niet kan behappen) blijf ik mezelf vergelijken. Etc. En inderdaad ook met therapie...dat het onzin is, want de peut vind mij vast een aansteller en ik heb geen echte problemen. Anderen hebben pas problemen en ik niet en en en bleeegh. Stom hoofd van mij

Galena, ik snap het half, ook al heb je het uitgebreid uitgelegd van de time out. Begrijp ik het goed dat je dit zou moeten toepassen als je tegen een crisis aanzit, maar nog net niet helemaal? Om te proberen te voorkomen dat je doorschiet naar een crisis? Of moet ik het helemaal als iets preventiefs zien en dat je dit gewoon elke -zeg- twee maanden zou moeten doen?

Maar is inderdaad wel spannend dat je nu daar naartoe gaat. Zou ik zeker ook spannend vinden! Een raar soort logeren eigenlijk op een moment dat die behoefte verre van te zoeken is.



Leest hier nog een expert mee die uit kan leggen waarom het nodig is dat je geliefde juist weg moet gaan als je diep in de put zit? Is dit therapuetisch een verstandige keuze? Kan me voorstellen dat het voor sommigen zo werkt (dat je eigen verantwoordelijkheid neemt en in de praktijk merkt dat je wereld niet instort), maar dat het voor anderen net een te grote stap is en daarvoor de wereld wél letterlijk instort.

Ik ben het in theorie wel eens met het feit dat je omgeving natuurlijk nooit altijd voor ons kan klaarstaan om de drama's en de shit op te vangen. Dat zou gewoonweg niet eerlijk zijn om van de omgeving te vragen, want die hebben ook hun eigen shit. Maar niet iedereen kan dit altijd zomaar. Zo'n stap is dan misschien te groot?



Hoewel ik anderen eigenlijk nooit wil opzadelen met mijn sores en het er daar zeker niet over heb. Want ik ben juist iemand die een ander niet wil lastig vallen met mijn shit. Dus ik ben van nature geneigd om mezelf te verstoppen en/of niet serieus te nemen. Aandacht vragen voor mezelf op een gezonde en goede manier vind ik erg moeilijk en lijk ik alleen maar op absurde of overdreven manieren te kunnen. Dus of juist niet of helemaal buitenproportioneel.



Kreeftje, tja, het zijn hele lappen die je telkens bij te lezen hebt. Maar, je moet maar zo denken, als je hier hele verhalen neer kunt pennen, dan ben je al op de helft om over je dingen te kunnen praten (daar heb je toch juist moeite mee?). Het is ten minste een vorm van uitlaadklep en voor mij een hele fijne manier om over mijn gekkigheidjes te kunnen praten.



Want in tegenstelling tot wat iemand vroeg of ik het wel eens over borderline heb met familie/kennissen (vreog Elfje dat niet?), neuh, ik deel dat eigenlijk met niemand. Ik heb vorig jaar -toen ik voor het eerst te horen gekregen had dat ik borderline problematiek heb en ik dat no way geloofde en echt zwaar belachelijk vond- de diagnose aan mijn vriend laten lezen ("hier, lees dan, stelletje idioooooten he grrrr, dat ze dat vinden ...hoe koooooomen ze erbij") en toen herkende vriend het zeker wel van mij ?.

Maar verder heb ik het er eigenlijk nooit over en ik zou dit al zeker niet melden of delen op het werk. Komt waarschijnlijk deels ook omdat ik zelf nogal sceptisch ben en blijf over dit stickertje en ik al helemaal geen raar beeld bij anderen over mezelf wil kweken. Zou het erg vervelend vinden als mensen rare dingen over me gaan denken.

..Aandacht vragen voor mezelf op een gezonde en goede manier vind ik erg moeilijk en lijk ik alleen maar op absurde of overdreven manieren te kunnen. Dus of juist niet of helemaal buitenproportioneel.



Intiem, hier precies hetzelfde (alweer).. Ik zei een keer in therapie: ze (de mensen om me heen, familie, vrienden, collega's) vinden vast dat ik me aanstel.. Toen zei ze: Nee, anderen vinden dat niet, dat is jouw projectie: je neemt namelijk zelf je eigen gevoelens niet serieus..

Ik wil ook gewoon meedraaien, net als de mensen om me heen!! Maar als ik mezelf nu eens wél serieus neem realiseer ik me dat ik me niet aanstel: ik heb nou eenmaal psychische maar ook op het moment vooral lichamelijke klachten die een enorm verschil maken. Maar toch, ik zou eigenlijk...

Het is zeker niet de verantwoordelijkheid van iemand anders als je van plan bent jezelf iets te gaan aandoen. Dat snap ik wel maar in mijn beleving zou dit dan alleen kunnen werken als degene dreigt met van alles.

Als dierbare naaste kun je dan juist het gevoel hebben te blijven om die persoon tegen te houden. Als ze dan adviseren dat je je daar niet in mee moet laten trekken, begrijp ik dat. Niet als je gewoon erg verdriet hebt. Dan is het toch juist beter als er wél iemand is zodat je niet te ver weg zakt in je verdriet. Bij mij ligt dit gevoelig omdat ik het in mijn leven voornamelijk altijd zelf heb moeten opknappen.



Dat herken ik ook! Soms gaat het zo goed dat ik denk, ik heb echt geen borderline! Bullshit. Ze hebben niet de juiste diagnose gesteld vier jaar geleden. Allemaal onzin is het. Een chronische depressie? Dat moet maar eens afgelopen zijn. Niet aanstellen en hup, gewoon zorgen dat het allemaal in orde komt en blijft. Maar diep van binnen weet ik beter. Ik hoef alleen maar terug te kijken in mijn verleden om daar het hele plaatje rond te hebben. En als ik kijk naar nu: hoe ik nog steeds worstel met het leven, dan kan ik mezelf in de goede tijden wel voor de gek houden omdát ik me goed voel maar het is gewoon de werkelijkheid.

Waarom zou het anders niet lukken om stabiel te blijven in huishouden, opvoeding, administratie, werk en de rest van de rataplan.

Het is geen luiheid, het is geen gemakzucht, het is geen onwil, het is een stoornis die je hele leven beheerst. Soms heb ik gruwelijk veel zin om stevig ruzie te maken met dat deel van mezelf maar dat is een beetje moeilijk

Laatst heb ik nog de papieren van mijn diagnose er eens bijgepakt.

Daar word je niet vrolijk van als je jezelf beschreven ziet door de ogen van een psychiater.



Wat ik lastig vind, is als je mensen steeds moeten laten merken dat het wéér ff niet goed gaat. Je schaamt je dan gewoon dat je de goede tijden blijkbaar niet vast kunt houden. Ik denk dan 'ze zien me weer aankomen hoor'. Dus krijg ik op die momenten steeds meer de neiging me maar terug te trekken. Pas terug te komen als ik weer iets leuks te melden heb. Zo heb ik in het verleden ook wel besloten bepaalde vriendschappen los te laten. Puur uit schaamte om een deel van mijn leven. Nieuwe vriendschappen vertel ik zo daarom zo weinig mogelijk van mijn verleden. Alleen de dingen waar ik echt niet onderuit kan.



Gelukkig heb ik wel ondertussen geleerd dat ik soms op mijn woorden moet passen. Niet meer alles zeggen wat me voor de mond komt, als ik bepaalde zaken niet leuk vind gaan in de interactie tussen mij en andere mensen. Voorzichtiger formuleren, eerst even overdenken of ik het wel moet zeggen. Ik ga dus zeker niet expres dingen zeggen om weer wat te veroorzaken. Ik ben veel te bang dat het verkeerd overkomt en de andere partij besluit dat ik niet goed genoeg ben om mee om te gaan of dat ik te moeilijk ben om mee om te gaan.



Mijn relatie-vriend heeft ook diabetis. Ik weet er eigenlijk geen zak van. Misschien moet ik me er eens in gaan verdiepen maar dat komt wel als ik mijn eigen zaakjes meer op orde heb.



Dus ja! Bij mij ook herkenning alom en ik vind het heel fijn om hier al onze overpeinzingen en belevenissen daarmee te delen. Ik doe dat ook irl niet en je moet het toch ergens hè. Een uitlaatklep is zó belangrijk.

Kan me ook niet goed voorstellen dat het helend zou zijn als je verdriet hebt,dat je geliefde dan weg gaat. Dan voel je je alleen maar nog meer afgewezen lijkt me.Gelukkig voor mij heb ik niet zo heel vaak verdriet wat ik kan voelen. Ik heb nl.vaak niet zo'n connectie met mijn gevoel,dus ik kan er dan niet bij ofzo.Ik kan wel perioden hebben dat ik veel huil (als ik het wel kan voelen) en gevoelig reageer op van alles en nog wat. Maar mijn meest primaire heftige gevoel is vaker boosheid. En dan is het eigenlijk wel logisch dat anderen daarvan weglopen. Sterker nog, ik wil/moet dan zelf weglopen,omdat ik niet goed met mijn boosheid om kan gaan en die zo allesverterend is dat het echt beter is als de ander niet bij me is. Ik heb al wel gemerkt dat boosheid bij mij eigenlijk verdriet is, want als ik er bij de peut over praat ofzo, dan blijkt vaak dat ik heel veel verdriet en teleurstelling bij me draag waarover ik dan zoveel boosheid voel.Maar goed, het echte diepe verdriet die ik periodiek wel voel en tranen met tuiten huil is zo pijnlijk,dat ik het heel erg en onoverkomelijk zou vinden als vriend me op zo'n moment in de steek zou laten. Meestal als ik zo overstuur ben en we hebben bijvoorbeeld ruzie gehad en ik bel hem helemaal in tranen, dan komt hij ook gelijk naar me toe, ondanks de ruzie.Maar nogmaals, ik huil niet zo vaak meer de laatste tijd en als wel,dan doe ik het vaak als ik alleen ben. Maar dit is dan eerder het droge type huilen,huilen zonder geluid, alleen maar tranen (kan zelfs in bed, zonder dat vriend het merkt) Dus dan valt er ook niet zoveel van weg te lopen...toch?Even posten hier,wil nog meer inhoudelijke reactie geven,maar dochter heeft eventjes voorrang ; )

ik bedoel ook zeker niet dat ik het vervelend vind dat er zoveel gerschreven word.

Voel me soms wel een beetje een muts.. Kan niet op alles van jullie reageren en bang dat jullie denken dat ik alleen maar zelf mijn verhaal doe en niet op jullie reageer.

Haha hoezo irrationele gedachte...



Het is ook niet zo dat ik express iets zeg. Maar vaak is het in een woedebui, en dan denk ik helemaal niet meer reeel na. Terwijl ik weet dat ik dingen ga zeggen die niet zo zijn....

En vaak ook alleen tegen mijn vriend. Niet bij iemand anders...

Wat toevallig dat er zoveel mensen hier zijn die met diabetes te maken hebben.

Diabetes lijkt opt eerste gezicht voor buitenstaanders misschien weinig voor te stellen, maar is wel erg. Ik moet zeggen dat ik het soms ook 'vergeet' . Komt ook omdat hij er heel makkelijk mee om kan gaan en het eigenlijk goed met hem gaat.

Soms voel ik me ook schuldig omdat hij echt iets heeft, een ziekte voor het leven.

Maar hij zeurt nooit... Is er altijd voor mij.



Ik heb sommige momenten wel dat ik niets voel. Maar als ik dan iemand zie huilen op tv, of iets zieligs op tv, of hoor een zielig liedje kank zo in janken uitbarsten. Misschien zijn wij wel meer gevoelig dan wie dan ook.

Al lijtk het op het eerste gezicht niet zo. Tenminste bij mij niet. Kwa botheid enz.

Nou fijne dag allemaal!

groetjes Kreefjte

Ik heb er ook heel veel moeite mee dat, mocht ik overstuur zijn, mijn man gewoon de deur uit zou moeten lopen omdat hij weg moet. Voor hem is het ook niet leuk, maar ik kan het gevoel nu al bijna niet verdragen. Maar blijkbaar zou het toch ergens goed voor zijn. Misschien kom ik er ooit achter. Ik ben wel heel erg zenuwachtig voor morgen en dan had ik gisteravond ook weer van die fijne schoonouders op bezoek, dus dubbele stress. Mijn man zei dus dat ik voor een paar dagen opgenomen wordt, weet je wat mijn schoonmoeder zegt: Nou, waar je maar zin in hebt! Alsof het een bezoekje aan een beautyfarm is! Zo onbegripvol, en ik zei ook meteen dat ik het niet voor mijn lol doe, en dat ik hoop dat het wat voor me oplevert, en dat ik ook een feestje heb moeten afzeggen waar ik toch veel liever heen was gegaan. Maar het dringt maar niet door bij die mensen. Heel irritant. Ik ben nu erg zenuwachtig en erg moe, dus ik ga morgen en overmorgen maar eens van de rust gebruik maken. Ik heb de nieuwe thriller van Esther Verhoef gekocht, die heb ik mezelf lekker kado gedaan.

Ja, soms voel ik ook niks of ik voel niet wat anderen voelen.

Ze hebben iets gezien of gelezen en dat raakt ze dan heel erg. Iets maatschappelijks en mij doet het dan helemaal niks. Of ze hebben iets vervelends meegemaakt. Ik vind het natuurlijk niet leuk voor ze maar soms voel ik er echt niks bij. Dan is het meer dat ik uit sociaal oogpunt weet hoe te reageren maar uit het hart kan het dan even niet komen.



Aan de andere kant: naar iets zieligs kijken op tv kan ik soms ook zo meejanken. Bv. het programma spoorloos.

Het lijkt op meeleven met de personen op de buis maar volgens mij is het meer dat er dan iets in mij wakker gemaakt wordt. Een verdriet wat er nog ligt en getriggerd wordt naar buiten te komen. Niet dat ikzelf iets te maken heb met het onderwerp op de tv.



Ik stop juist veel weg, verdriet ook. Misschien dat het daarom op onverwachte momenten naar buiten komt. Boosheid voelen is makkelijker. Lekker afgeven op situaties en gebeurtenissen. Woede is een krachtiger drijfveer dan verdriet. Verdriet verlamt.

quote:Mijn man zei dus dat ik voor een paar dagen opgenomen wordt, weet je wat mijn schoonmoeder zegt: Nou, waar je maar zin in hebt! Alsof het een bezoekje aan een beautyfarm is! Zo onbegripvol, en ik zei ook meteen dat ik het niet voor mijn lol doe, en dat ik hoop dat het wat voor me oplevert, en dat ik ook een feestje heb moeten afzeggen waar ik toch veel liever heen was gegaan. Maar het dringt maar niet door bij die mensen. Heel irritant. 

Van sommige mensen hoef je inderdaad niks of zeer weinig te verwachten.

Ze begrijpen niet wat een impact dit probleem heeft wat zo allesomvattend is. Natuurlijk kun jij ook wel wat leukers bedenken dan daar te zitten, duh. Zulke mensen zou ik al niet eens meer iets vertellen eigenlijk. Daar krijg je alleen maar een naar gevoel van.



Hoe is bij jullie eigenlijk de relatie met jullie ouders?

Zo heb ik sinds een paar maanden nauwelijks contact met mijn moeder. Daar heb ikzelf voor gekozen. Nadat in december ze me voor de zoveelste keer op mijn hart heeft getrapt. Ze zei er wat van dat ik niet meer met haar wens te praten momenteel en steevast naar mijn vader krijg als ik opbel. Toen heb ik nog maar eens gezegd waarom. Haar enige reactie : 'zit je daar nu nog over te mokken?'

Ook zo iemand die niet snapt wat haar opmerkingen en gedragingen teweeg brengen.

He Intiem, die gave om te kunnen manipuleren herken ik ook heel erg bij mezelf en ik ben er niet trots op! Ik maak er eigenlijk weinig gebruik van, maar er zijn situaties geweest... Ik schaam nog als ik eraan denk.

Volgens mij zijn wel bijna allemaal wel onrustig van binnen en vinden we het leven al snel heel saai. Ik herken ook wel wat shala zegt. Ik heb ook een super turbulent leven gehad en veel ongewone en soms gevaarlijke dingen gedaan. Verschillende mensen hebben al gezegd dat ik eens een boek moest gaan schrijven, haha. Maar goed, als je dat gewend bent en het wordt ineens rustig, dan is dat wel even wennen. Anderzijds zie ik ook wel in dat het niet zo door kon blijven gaan en de 'roaring twenties' een keer moesten eindigen.

Ook die extreme emoties heb ik wel, maar door de therapie kan ik ze beter onderdrukken (lukt niet altijd) en dat maakt het in mijn hoofd een stuk rustiger. Die wilde periode was voor mij ook een soort vlucht. Nu ik 'de strijd' ben aangegaan voelt het wat rustiger en misschien heeft het ook met de leeftijd te maken en word je na verloop van tijd wel wat rustiger.

Vandaag hoorde ik trouwens weer wat van mijn ex. We zijn bijna een jaar geleden uit elkaar gegaan. Ik hield echt superveel van hem. Ik adoreerde hem bijna, maar het ging gewoon niet tussen ons. Hij zit nu sinds kort ook in therapie en heeft vermoedelijk ook Borderline (lekker stel, haha). Ook al ben ik nu weer heel gelukkig. Het blijft toch altijd moeilijk om weer wat van hem te horen. Hij kan mij niet loslaten en met dat in mijn achterhoofd wordt het er niet makkelijker op. Ik verval dan ook meteen weer van een hele vrolijke in een hele sombere stemming, maar ook daar kom ik wel weer overheen.



Fijn hoor om hier van ons af te kunnen schrijven. Bedankt meiden voor jullie goede adviezen en begrip altijd. :R

Dat is zeker prettig. Dat je gewoon kunt schrijven wat in je omgaat zonder er op veroordeeld te worden.

Galena, ik ben heel benieuwd hoe eht met je gaat en of het een beetje is meegevallen om je daar te melden voor de time out regeling.



Dochter is net weggebracht naar opa en oma voor een nachtje. De bedoeling was dat vriedn en ik haar samen zouden wegbrengen en dan even koffie drinken en weer terug naar huis, om vervolgens een gezellig weekend samen te hebben. Op een of andere manier presteren wij het altijd om in de 'leuke' weekenden ruzie te krijgen. Zo ook vanochtend, vriedn zei dingen die ik totaal respectloos vond naar mij toe en ik wilde dat hij mij excuses aan zou bieden. Dat wilde hij niet en ik vertikte het om dan mee te gaan en een beetje de leuke schoondochter uit te hangen bij zijn ouders. Dus is hij dochter alleen wegbrengen, maar dat doet wel pijn aan mijn moederhart om dochter weg te zien rijden, terwijl ze een nacht van huis is. Ik wil haar dan ook nog eventjes dat laatste uurtje bij me hebben en lekker knuffelen. Maar mijn principe van het respect won het en ging dus niet mee.



Straks komt hij naar mij (heb net gebeld en gevraagd of hij het uit komt praten) en hopelijk draait het/hij bij. Ben benieuwd .



Shahla, mijn moeder leeft niet meer sinds mijn 19e, dus met haar heb ik vanzelfsprekend geen band meer. Met haar vriend van destijds is er geen contact eigenlijk en met mijn vader heb ik een beter contact gekregen. Tijdens de dagbehandeling heb ik het contact een tijd losgelaten, omdat ik niet met mijn vader kon dealen. Ik was te boos en te gefrustreerd over hem. Ik kon niet omgaan met zijn drankzucht (hij was vaak dronken) en zijn geldwanen (hij leeft al jarenlang in de illusie dat hij multi miljonair wordt en maakt telkens hele rare sprongen om aan geld te komen dat hij vervolgens weer moet betalen aan Ghanezen die hem beflikkeren. Maar ondertussen liegt en beflikkert mijn vader zelf ook de hele boel bij elkaar om aan geld te komen en dit ook over de ruggen van zijn dochters, precies, mijn zusje en ik dus).

Toen heb ik heel erg de voorwaarden van mijn kant naar hem duidelijk gemaakt (en daar ook een paar keer naar gehandeld) en sindsdien heb ik een bepaalde acceptatie kunnen vinden en met hem een soort band kunnen opbouwen, zei het heel beperkt. Maar ja, hij is nu niet alleen maar mijn vader, hij is inmiddels ook de opa van mijn dochter en dat wil ik beiden zeker niet onthouden.

Goudappeltje, volgens mij kunnen sommige exen eeuwig een kwetsbaar plekje in je hart houden. Dat blijft dan een weke plek jammer genoeg. Maar jeetje joh, je hebt dus vorig jaar je relatie verbroken. Ik heb nog altijd en alleen maar een relatie met mijn huidige vriend gehad. Dat lijkt me zo moeilijk om te doen! Ik kan dus eigenlijk niet eens echt meerpaten over liefdesverdriet, alleen maar van horen zeggen. En natuurlijk ken ik wél het verdriet van onze crisissen en dat de dreiging van een voorbije relatie in de lucht hangt. Brrr, ik hoop dat ik eht nooit hoef mee te maken ;(



Volgens mij klopt het wel dat je rustiger wordt naarmate je ouder wordt. In zijn algemeenheid geldt dat, maar voor borderline klachten ook. Volgens mij nemen de klachten in de loop van de jaren af en daardoor kunnen een boel borderliners beter functioneren als ze ouder worden en vervalt soms ook de diagnose, omdat men dan simpelweg niet meer voldoet aan de 5 verplichte criteria.

Dat kan ik alleen bij mezelf al mooi zien: Nu voldoe ik amper/ randjekantjegeval aan de 5 criteria, eerder aan 4 criteria ipv 5. Maar hadden we mezelf een paar jaar geleden naast die meetlat gelegd (toen het nog veel slechter met me ging), dan had ik daar wel prima ingepast. Simpelweg, omdat ik met een hoop dingen nog niet goed kon omgaan en ik emotioneel gezien veel te fucked up was. Door dagbehandeling en aangepaste leefomstandigheden ben ik echt een stuk stabieler geworden. En misschien speelt het strakke ritme van een kindje ook wel mee. Een kind houdt je al sneller met beide beentjes op de grond, want het is een soort instinct dat je hebt als ouder dat je wil zorgen dat er stabiliteit is voor je kind(eren), ook al kost het je alles wat je hebt. Wat dat betreft gaat een kind altijd voor.

Ik  ben ook wel benieuwd of het nog is doorgegaan en hoe het is 'bevallen', Galena.



Ojee, Intiem, lijkt me heel vervelend, die ruzies steeds maar goed of je nu met je vriend bakkeleit of in plaats daarvan met je zoon, zoals ik, maakt dan ook niet zoveel uit. In beide gevallen niet leuk.

Met mijn vriend heb ik helemaal nog geen ruzie gehad. Gelukkig niet.

De diepgaande zaken bespreken we meestal per mail en irl houden we het lekker luchtig en doen we gezellig knus.



Wat erg dat je geen moeder meer hebt.

Dat zet zeuren over mijn moeder in een heel ander daglicht.

Toch trek ik het niet meer met haar. Ze heeft me altijd het gevoel gegeven dat ik niet de dochter ben die ze had willen hebben. Daarom ben ik ook erg gevoelig ervoor of ik bij anderen 'goed genoeg' ben.

Het voert te ver om alles uit de doeken te doen maar ze komt soms zo raar uit de hoek. De ene dag heb je het gezellig en de volgende dag begint ze uit het niets om zich heen te hakken met woorden en verpest de sfeer. Dat heeft ze dus in december tijdens een korte vakantie met zijn allen geflikt. Daar was ik al naar van maar toen ze met oudjaarsdag nog eens begon, was ik er echt klaar mee. En dat hou ik nog steeds vol omdat zij niet naar haar eigen gedrag wenst te kijken. 'Dat hoef ik niet', zei ze. Nou, dan niet maar dan zijn we wel uitgepraat.

Met jouw vader lijkt me heel zwaar. Mijn moeder is verder gewoon een degelijk mens. Die doet dat soort dingen gelukkig niet maar ja, zij haalt mij weer naar beneden. En mijn zoon ook trouwens. Dat vind ik erg.

Goudappeltje, is je stemming alweer wat verbeterd?

En ja, sommige mannen houden een apart plekje in je hart.



Dit is je eerste relatie, intiem of snapte ik het nu niet goed?

Ik heb zelf juist een heel verleden met relaties, one-two-three night stands, kortstondige verhoudingen e.d.

Dus ja, liefdesverdriet en gedoe op dit gebied is mij niet onbekend.

Had het met liefde willen missen hoor. Ik heb liever iemand met wie ik het leuk heb en daar bij blijven. Gelukkig heb ik dat nu ook maar het is nog maar kort dus ik weet nog niet welke kant het op zal gaan uiteindelijk.

Hoi meiden, ik ben er ook weer eens (al lees ik dagelijks hier maar weet soms niet wat te schrijven, of ik heb teveel aan mijn hoofd, of voel me juist goed, nou ja, jullie kennen het wel ), maargoed!



Galena ik ben ook benieuwd hoe het gaat/ is gegaan.

Shahla is er al meer duidelijkheid over de situatie met je vriend? Ik hoop het voor je. Heeft het met zijn diabetes te maken? Dat schreef je toch, dat hij dat ook heeft of ben ik nu in de war? Ik hoop dat je het een beetje trekt.



Lijkt me echt zo moeilijk Intiem, die ruzies/ discussies met je vriend. Ik ken dat niet. Ik heb al lang dezelfde partner en hij is juist diegene waardoor ik mijn koppie nog redelijk boven water houd. Hij geeft me veel stabiliteit en rust, en nog veel meer natuurlijk.. Wel heb ik bij hem erg last van mijn verlatingsangst, en kan me om het minste afgewezen voelen. Als we shit hebben heeft het vaak daarmee te maken. Is dat bij jullie ook zo? Meestal maak ik dan geen ruzie maar in mijn hoofd slaat het wel op hol dan!



Morgen ga ik naar een vriendin, daar kijk ik erg naar uit. Het wordt mooi weer, lekker in de tuin zitten.. Jullie ook?

Later meer, ben nu wat moe. Veel liefs..

Robin, het gaat over twee personen :)

De ene is mijn beste vriend die in het ziekenhuis ligt en twee infarcten gehad heeft, is nu bekend. Die heeft hij overigens in het ziekenhuis gekregen. In de rechterhersenhelft dus links zijn verlammingen en daar moet hij therapie voor hebben. De sondevoeding is er alweer af want dat had hij er uitgetrokken. Nu is er een diëtiste en hij eet weer mondjesmaat.

De laatste stand van zaken.

De andere persoon is mijn partner en die heeft diabetes.

Daar slikt hij medicijnen voor, hij hoeft zichzelf dus niet te injecteren.

Maar verder weet ik daar weinig vanaf en hij vindt dat ik me daar niet druk over moet maken want dat doet hij zelf ook niet.

Ja, ik heb soms inderdaad last van verlatingsangst.

Momenteel vooral t.o.v. mijn beste vriend. Ik ben erg bang dat het niet goed komt en dat ik hem kwijt ga raken zoals hij was of..nou ja, daar wil ik niet eens aan denken eigenlijk. Probeer dat bewust weg te stoppen.

Met mijn partner heb ik het niet. Er is wel een keer geweest dat ik ergens aan twijfelde maar dat is nu over en ik geloof wel dat het allemaal goed zit. Daar dus absoluut geen zorgen nu.



Momenteel voel ik me behalve weinig energie verder prima.

Ik denk dat de pil mede heeft veroorzaakt dat het even weer mis was met me. Vermoedelijk heeft die de werking van de efexor verminderd en trok ik de omstandigheden die op mijn pad gekomen zijn niet meer.

Dus..ik ben met de pil gestopt en het gaat gelijk beter met me. Binnen een paar dagen voelde ik me weer zoals ervoor. Natuurlijk zijn de omstandigheden niet opgelost, daar wordt aan gewerkt maar ik kan me weer staande houden. Voor de geboortebeperking zoeken we naar andere oplossingen