medicatie bij borderline?

Voor ik aan kinderen begin, wil ik er ook wel echt klaar voor zijn. Dus, in ieder geval wat stabieler dan nu en in staat om mezelf iets beter te handelen. Ik moet er niet aan denken om precies zo te worden als mijn eigen moeder!

Haaai, ben ik ook weer.

K-dag in het park lopen struinen op zoek naar spulletjes. Eigenlijk was mijn plan om ook spulletjes te verkopen Robin. Ik heb een aantal mensen gevraagd of ze het met mij wilden doen (wil het niet alleen, want dan zit je zo vast, kun je niet zelf eventjes weg enzo). Maar niemand wilde , want iedereen vond het te vroeg. Zit ik dus nog steeds met superveel troep, wat ik juist kwijt wilde raken...



Goudappeltje, ik heb het met de psychiater besproken en ik ga ook St Janskruid proberen ipv AD. Ik weet niet hoe snel het zou moeten werken, maar je moet het wel 6 tot 8 weken slikken voordat je weet wat het optimale resultaat is (hetzelfde als bij antidepressiva dus). En je moet net zo "therapie"trouw zijn als met AD, anders werkt het niet. Of met andere woorden, je moet het net zo gebruiken en beschouwen als AD. Ook met afbouwen (rustig afbouwen).

Ik krijg het op recept, zodat ik het terug kan vragen van de verzekeraar. Misschien ook een ideetje voor jou?



Rammelende eierstokken, tikkende klokken, gierende hormonen, aha, het virus heeft bij meer toegeslagen . Hoewel ik het gevoel begrijp dat je blij bent dat je niet weer/meer in de luiers zit Shahla. Ik hoop ooit nog een poging te doen en dan is het wat mij betreft ook over en sluit. 2 kids lijkt me meeeeeeer dan genoeg (maar misschen blijft het wel bij deze ene, maar hoop dus dat ik het nog een keer aankan en aandurf).



Dus, we horen het wel Goudappeltje? Hoe gaat die knoop doorgehakt worden? Heb je nog 'voorwaarden' voordat je er voor gaat? Zoals bijvoorbeeld eerst dit afmaken of verhuizen of de werking van St Janskruid afwachten of of....?



Ik ga zo dochter ophalen. Ben toch een potje moe, kon niet slapen vannacht. Was helemaal hyper van alle gedachten in mijn hoofd (op zich leuke gedachten hoor, maar wel allemaal weer van die life changing events waar ik maar niet genoeg van schijn te krijgen en die onbedoeld toch een hoop stress oproepen). Vriend wordt geloof ik niet goed van al die wilde plannen en ideeën en zou wensen dat ik gewoon eens stop met allemaal balletjes op te gooien

Haha, grappig en heel herkenbaar. Ik heb ook altijd van die wilde plannen. Projectjes noem ik ze altijd en mijn vriend denkt ook vaak 'daar gaan we weer.' Dat is best wel grappig en ook een leuke eigenschap van 'ons'. We zijn in ieder geval niet saai. Als we de negatieve kanten nou eens hanteerbaar konden houden, dan zou het allemaal niet zo erg zijn.



Mijn vriend en ik zijn pas een paar maanden bijelkaar, dus ik wil in ieder geval zeker een jaar samen zijn (en dan moet het natuurlijk ook nog goed voelen) voordat we ervoor gaan. We wonen nu al wel twee maanden samen en dat gaat nu ontzettend goed, maar ik had wat last van aanloopproblemen (ik had nl. nog nooit samengewoond). Eigenlijk is het meer een kwestie van tijd dan van willen, want we willen het beide ontzettend graag. Ik gok zelf op januari 2008 ongeveer. Spannend! En jij?

Hoi Goudappeltje, dat is inderdaad spannend! Zeker als je al een beetje weet dat het over niet al te lange tijd staat te gebeuren. Mijn zwangerschap was eigenlijk nogal onverwacht, dus een aanlooptijd ken ik niet. Zoals ik al verteld had, was de wens er wel. Maar ik zou dagbehandeling gaan volgen en vooral mijn vriend wilde wachten totdat ik daarmee klaar was. Rationeel gezien kon ik hem goed volgen, maar emotioneel gezien vond ik het erg lang duren allemaal. Zeker aangezien mijn kinderwens eigenlijk al lange tijd aanwezig was en ik het telkens maar voor me uit moest schuiven omdat vriend het (toen nog) niet wilde. Dat vond ik een moeilijke tijd.



Ik ben nu helemaal niet bezig met echt plannen voor een evt. tweede kind. Want ook nu geldt weer dat mijn vriend het niet wil en ik durf het (nog) niet. Met die combinatie zie ik in de nabije toekomst niks gebeuren en dit keer heb ik een mirena spiraaltje, dus ongelukjes zijn nagenoeg uit te sluiten (soms is een min of meer ongelukje wel zo handig, omdat je allebei niet zo voorzichtig bent. Dan hoef je dat soort moelijke keuzes niet zo bewust te maken ).



Maar aan de andere kant zou ik ook weer niet te lang willen wachten en pas als dochter 8 is ofzo voor een 2e kindje willen gaan. Als zij 4 jaar is voelt het voor mij wel als uiterste leeftijd voor zo'n leeftijdsverschil. Dat betekent dat het broertje/zusje ergens 'gemaakt' moet worden als ze 3 is. En nu wordt dochter komende maand 2....OOOH help...:? dat is al over een jaar ongeveer. Denk niet dat vriend zich voor die tijd nog bedenkt en vraag me af of ik dan wél die knoop durf door te hakken .

Hallo,Ik kan wel zeggen dat het niet slecht met me gaat. Ik merk alleen wel, en dat was mijn behandelaars de laatste keer opgevallen, dat het bij mij meestal te goed gaat of te slecht. Zoals gisteren ging het echt heel erg goed, maar dan merk ik dat ik weer hyper wordt. Ik had ook best een drukke dag gisteren en dan merk ik 's-avonds dat ik heel druk praat, mijn ademhaling is heel anders en ik kan niet tot rust komen. Ik train mezelf erin om dan weer rust in te bouwen, en dat zeg ik dan ook tegen mijn man. Ik nam toen hij gisteravond belde voordat hij naar huis kwam, hypergelukkig, blij blij blij, de telefoon op en weten jullie wat hij later zei, er is wat vervelends gebeurd vandaag he, je doet zo raar. Dan leg ik dus uit dat er gelukkig neits vervelends is gebeurd, maar gewoon hyper ben. Meestal resulteert dat rust nemen tot de hele avond gesnurk op de bank, maar beter dat dan dat ik doorschiet. Raar he, of het is te depressief, of te gelukkig. Een tussenweg is er bijna niet. Vandaag ben ik heel moe, heb hoofdpijn maar ben wel heel ontspannen op de fiets naar het werk gegaan, waar ik nu zit. Ik post trouwens ook alleen maar op woensdag, donderdag en vrijdag, want mijn man heeft een eigen zaak gehad en op zijn computer staat nog allemaal belangrijke informatie, dus ik mag van hem niet internetten thuis. Ik heb zelf een laptop, maar ik ben dan weer te lui om alles aan te sluiten. Bovendien heb ik een heel rustig baantje, waarbij ik veel kan internetten. Ik ben receptioniste en het belangrijkste wat ik doe is bezoek ontvangen, en die komen 's-middags niet zo veel. Vind ik ook niet erg hoor. Het is een tijdelijke baan en het kan ieder moment afgelopen zijn, maar ik bekijk het met de dag en elke werkdag is meegenomen. Intiem, wat lief van jou dat je zo positief over mij denkt. Ik kreeg gewoon de tranen in mijn ogen. Ik hou meestal helemaal niet van mijzelf en het raakt me op een positieve manier als iemand zoiets over mij zegt. Ik vind jullie ook allemaal goede mensen en heel dapper. Het is heel wat als je met een beperking als borderline door het leven moet gaan.Liefs,Galena

quote:Intiem, wat lief van jou dat je zo positief over mij denkt. Ik kreeg gewoon de tranen in mijn ogen. Ik hou meestal helemaal niet van mijzelf en het raakt me op een positieve manier als iemand zoiets over mij zegt.



Ik vind jullie ook allemaal goede mensen en heel dapper. Het is heel wat als je met een beperking als borderline door het leven moet gaan.



Liefs,



Galena





Lieve Galena, ik kreeg al zo'n indruk van je dat je jezelf niet zo heel geweldig vindt. Terwijl je me juist een lief mens lijkt (zoals je over jezelf schrijft met betrekking tot je buurmeisje, vonnik gewoon echt zo sneu voor je!! Hoe kan je jezelf nu zo naar vinden...maar tja, het zit in het bolletje he en krijg dat er maar eens uit!).



Ik ben al wel een stuk beter over mezefl gaan denken (gelukkig maar). Oppervlakkig gezien lijk ik vaak erg zeker van mezelf (ik kom schijnbaar nogal stoicijns en nuchter over, maar veel daarvan was vooral vroeger zelfbescherming) en daar kan zelfs ik nog wel intrappen. Maar oei, dan ineens heeft het me beet op zulke onverwachte momenten. Dat ik me onzeker voel over wat ik heb gezegd en wat iedereen nu wel niet van me denkt.



Of vroeger vooral dat ik een slecht en lui (omdat zo'n beetje alles leek te mislukken, school, werk, stage, etc.) mens was, etc. Stom genoeg heb ik afgelopen week al 2 x een droom gehad, waarin ik in een soort borderline klasje zat (vraag me niet waarom ik dat soort idiote dingen droom) en dat ik eruit werd geknikkerd door de juffen, omdat ik een grote nep borderliner was :?. Men vond mij een aanstelster en een nepper en ik had niks te zoeken in het klasje waarin allemaal mensen zaten die wél hulp nodig hadden. En ik voelde me zooo verdrietig en onbegrepen. En ik dacht ook van mezelf, zie je wel, je bent gewoon een lui mens, want iedereen vindt dat je geen probleem hebt en maak jezelf nu maar geen illusies. Hmmm, zou daar een boodschap inzitten?



Want onbewust (ook als ik niet slaap ) oordeel ik vaak wel zo over mezelf. Anderen hebben het recht om 'ziek' te zijn en problemen te hebben, maar ik niet, want met mij mankeert niks. Tenminste, niet echt, want anderen hebben het pas écht zwaar. Ik ben gewoon een slappeling en loser ...



Heeee, ga ik weer met mijn gezellige praat maar niet heus.

Hoe is het met de anderen?

Ik zit nog in een redelijke constance, maar het begint al wat af te vlakken. Geeft an sich niks hoor, maar merk weer meer dat ik loop te piekeren en malen over mezelf en anderen en hoe het nu allemaal moet. Ik moet erg oppassen dat ik dat gevoel van loser en nepper niet teveel binnen laat sluipen, anders zit ik voor ik het weet weer in een schuldgevoel trip met bijbehorende depri buien . Ik heb moeite om mijn dagelijkse gang van zaken bij te benen en dat voelt ook vervelend. Om altijd meer op mijn bordje te hebben liggen dat wat ik verwerken kan. Hebben jullie ook altijd het gevoel dat het hollen of stilstaan is en vaak achter de feiten aanlopen?



Goudappeltje, ben je er al achter wat 'normaal' is? Ik probeer(de) het ook alitjd uit te vinden. Want afhankelijk van die norm plaats ik een oordeel over mezelf lijkt wel. Op een of andere manier heb ik het erg nodig om te weten wat normaal is (ben net een soort autistje die anders niet weet wat ze moet doen ofzo ), want dat geeft een stuk houvast ofzo. Maar ja, misschien moeten we gewoon eens allemaal collectief ophouden met onszelf te vergelijken met anderen?

Hee meiden, even snel, want vanmiddag ga ik lekker drie weekjes op vakantie, dus ik zal er even niet zijn. Heerlijk uitrusten en lekker niets doen.



Intiem, Voel je al wat beter? Het geeft niets hoor wanneer je je weer even down voelt. Dat hoort er nou eenmaal bij. En je hebt er zeker recht op om je ook rot te voelen. Dat is ook helemaal niet zo raar? Dat mag best hoor.



Om nog even terug te komen op je vraag. Het lastige is dat ik ergens wel weet dat 'normaal' niet bestaat. Maar af en toe heb ik er behoefte aan om me even te spiegelen. Slaat eigenlijk nergens op en is ook onnodig natuurlijk.



Nu moet ik echt rennen!



Passen jullie goed op jezelf?



Tot snel!



Liefs, Goudappeltje



.

Haha ik heb ook altijd van die 'projectjes'; Hé, zullen we dit of dat doen..? hé, ik heb een nieuw plan.. Mijn lover moet er vaak om lachen en heeft zoiets van: Daar gaan we weer!!!



Ik vergelijk mezelf ook de hele tijd met anderen. Ik vind dat ik me aanstel, alsof ik de boel bij elkaar loop te verzinnen. Dat heb ik vooral op dagen/ momenten dat het goed gaat.. Ik voel me vaak ook schuldig naar mijn omgeving. Maar aan de andere kant als ik zie wat anderen met hun energie allemaal kunnen doen is dat voor mij niet weggelegd, in ieder geval nu niet. Maargoed, wat is inderdaad normaal? Liever apart dan saai denk ik altijd maar. Wij hebben toevallig een etiketje, maar anderen hebben weer andere 'stempeltjes'toch?



Ik heb ook veel bewondering voor de dames hier die een kind/ kinderen hebben en daar vaak alleen voor zorgen. Het lijkt me zo logisch maar lastig dat dan al je 'goeie'energie naar je kind gaat en je voor jezelf zo weinig over houdt. Maar ik kan dat moeilijk inschatten vanwege mijn gezondheid nu. Dat maakt ook dat ik beperkter energie heb. Het lukt me voor de kinderen van mijn vriend te zorgen maar die zijn niet elke dag hier, en al wat ouder, en wij doen het samen.. Ik heb (denk ik, ook daar twijfel over..) wel een kinderwens, maar nu is dat onmogelijk vanwege gezondheid, medicijnen, financieel. Nou ja, genoeg hobbels. Maar daar heb ik vaak wel vrede mee. Ik heb nog wel even, eerst zelf maar eens beter in mijn vel komen..



Goudappeltje gaat dat nu wel goed het samenwonen?



Intiem, wat balen dat niemand met je meekon naar de vrijmarkt. Het ruimt zo lekker op!

Goudappeltje, waarschijnlijk net te laat, maar geniet van je vakantie!!

Intiem, ik weet niet hoe het momenteel met beste vriend gaat. Ben al een week er niet aan toe gekomen heen te gaan dus dat hoop ik deze week nog te doen.



Verder denk ik er eigenlijk niet zoveel over na dat mijn dochter niet bij mij woont. Dat doe ik expres, want als ik er wel diep over na ga denken, doet het inderdaad wel pijn.



Ik lig weer giga achter met reageren dus ik probeer af en toe nog wel om op stukjes van jullie te reageren. Soms is dat dus dágen later en wie weet zijn jullie dan alweer met hele andere dingen bezig, maar goed.

Goudappeltje, een fijne vakantie gewenst.Shala: wat moeilijk voor je dat je dochter nu niet bij je is. Heftig. Heel veel sterkte daarmee.Intiem: Mijn man zegt vaak genoeg dat ik een goed en lief mens ben, en ik geloof hem dan ook. Het gevoel zakt altijd wel snel af en dan ben ik in staat om hem 30x per dag te vragen of ik nog echt wel lief ben. Ik probeer me daar in te beheersen, anders wordt ie knettergek van me. Ik heb ook wel eens bij een opname gehoord van een verpleegkundige dat hij en ook anderen mij zo'n lieve vrouw vonden. Ik voel me dan wel gevleid, maar echt diep bij me binnenkomen ho maar. Alleen de negatieve dingen, die komen bij mij wel door. Herkennen jullie dat?

Ik snap best dat er een kinderwens nog is bij de dames die ze niet hebben of eentje. Mijn kinderen kwamen al vroeg en vlak achter elkaar. Ook nog een jongen en een meisje. Het hele traject van 's nachts opstaan, tig flesvoedingen, flessen uitkoken, badjes, luiers verschonen en het opgroeiende spul heb ik al gehad. Bij mij verliep dat ook allemaal niet met rozengeur en maneschijn. Daarom kijk ik ook wat minder roze terug op die jaren. Zoon veel te vroeg geboren, bijna overleden. Later bleek hij een psychiatrische aandoening te hebben met bijbehorend gedrag. Een dochter die ook te vroeg kwam maar gelukkig geen problemen en snel thuis.

Een hele drukke periode volgde met twee kinderen die 11,5 maand schelen. Ik had jarenlang echt het gevoel dat ik werd geleefd en ik moest alles alleen doen. Zo had ik het me zeker niet voorgesteld.

Ik heb gewoon heel lang geen leuk leven gehad. Wel leuke momenten tussendoor maar de rest was zo moeizaam en zwaar enerverend dat je bijna halsreikend uitkijkt wanneer je geen zorg voor een ander meer hebt. En dan als klap op de vuurpijl blijkt dat alles je zó niet in de kouwe kleren is gaan zitten dat je zelf geestelijk ondertussen ook wat blijkt te mankeren. Maar goed, gedane zaken nemen geen keer maar ik ben wel anders gaan kijken naar het wonder van kinderen. Het is niet zaligmakend en in mijn geval was het misschien ook beter geweest als ik ze niet had gekregen. Tenminste niet zoals het is gegaan maar dat is altijd achteraf en dus maak ik er hte beste van en doe ik mijn best op mijn manier. Vaak gaat het goed, soms gaat het helemaal niet goed. Dan weet ik het allemaal even niet meer en haal ik mezelf naar beneden. Zie je wel, ik kan het niet, waarom moest ik zo'n zware taak krijgen.

Aan de andere kant denk ik, het is nog een jaar of zes dat ze je hard nodig hebben, maak er wat van. Later gaan ze voornamelijk hun eigen leven leiden en kun jij beginnen nog wat van je eigen te maken.

Dus in die zin ben ik er wel uit. Ben blij dat ik pas wist dat ik iets mankeerde toen ik al kinderen had, anders waren ze er nooit gekomen en had ik ook een hoop gemist en een hele hoop niet geleerd.

Nu heb ik al meer dan dertien jaar toch een heel groot doel in mijn leven gehad en zonder dat doel had ik me misschien wel teveel blijven overgeven aan extremiteiten. Nu niet. Nu heb ik wel altijd heel zwaar dat verantwoordelijkheidsgevoel op me voelen drukken wat juist goed was voor me. Ik snap dus de mensen die ook graag kinderen willen want de hormonen hebben bij mij evenzeer hoog opgespeeld.

Het is alleen wel aan jezelf om te bepalen of alles wat erbij komt kijken te doen is voor jezelf. Kun je het ook aan in tijden dat het met jezelf niet goed gaat of hoe je bent als werkelijk alles tegen zit. Dat is het voordeel als je wél weet wat je mankeert. Dan kun je veel beter alles tegen elkaar afwegen dan als je nietsvermoedend aan die periode begint.

Intiem, zoiets zou ik ook kunnen dromen. Ik heb ook vaak het gevoel van ik stel me aan, zoals laatst bij de korte opname zie ik mensen zitten en dan denk ik, wat doe ik hier, die hebben het echt nodig. Maar ik heb toch wel een aantal bevestigingen van buitenaf dat ik die hulp ook nodig heb. Door mijn psychiater, therapeute, die hebben me toch echt laten inzien dat mijn manier van leven toch niet standaard is. Een psychiater heeft wel eens tegen me gezegd: je leeft in tropenjaren. Ik had toen zoiets van het zal wel. Als ik zie wat een fris koppie met heldere ogen ik had toen ik begin 20 was. Ik ben nu 36, heb og steeds een egale huid, maar ik zie er op foto's altijd vermoeid en depressief uit. Altijd donkere kringen om mijn ogen. Vaak hoor ik ook van mensen dat ik er uitzie of ik zo kan gaan huilen. Dat klopt ook wel, ik ben vaak geemotioneerd en huil dan als niemand het ziet. Gisteravond zit ik vrolijk met mijn man te praten over koetjes en kalfjes en ineens krijg ik een brok in mijn keel en begin te huilen. Raar he, er was niets aan de hand.Maar intiem: je bent geen nepborderliner, dat wil ik met mijn verhaal zeggen. Jouw problematiek is net zo heftig als die van mij of ieder ander die hier meedoet aan het forum. Misschien zijn bepaalde dingen bij anderen weer heftiger of juist minder heftig, maar dat is heel persoonlijk. Ik accepteer ook nog niet altijd dat ik een borderliner ben. Toen ik in september voor 100 % werd afgekeurd had ik zoiets van, nu word ik met mijn neus op de feiten gedrukt, je mankeert echt wat. Terwijl ik al jaren voor 50 % in de WAO zat en al diverse behandelingen/opnames achter de rug heb.

Intiem en Galena, bekijk het eens anders.

Die mensen zijn misschien nu verder heen dan jullie maar als jullie jezelf niet helpen en blijven denken dat er niks is met jullie of geen hulp verdienen, eindig je ook zo als die mensen. Kan ook niet de bedoeling zijn, dat je pas hulp verdient als je helemaal op je gat ligt. Dan is het rijkelijk laat of te laat. Beter nu er al wat aan doen en ook vinden dat jij er ook recht op hebt.

Zit wel iets in, shala.

Allereerst bedankt lieve lieve meiden voor jullie begrijpende en opbeurende woorden! Echt fijn om die herkenning terug te lezen hoor.



Goudappeltje,hele fijne vakantie gewenst. Moet nu eten, kom strakjes terug xx

Hallo Allemaal,



Vandaag wat stukjes gelezen uit dit forum. bij mij is ook bp geconstateerd na een aantal jaren aan het zoeken te zijn. Ik ben nu 2 jaar medicijn vrij. Toen ik stopte met de medicijnen ging er een wereld voor me open. Ik kon me ook weer blij voelen. Dat had ik allang niet meer gevoeld. Het gaat nu goed met me. Ik ben wel bang voor een terugslag. Ik ben druk bezig met het vinden van een baan en dat gaat gelukkig de goede kant op. Alleen maar goed nieuws! Ik hoop dat het zo goed blijft gaan, maar er zijn ook nu momenten dat ik me minder voel en dat zal altijd blijven. Ook wil ik voorlopig geen vriend. Dat komt te dichtbij en ik geloof niet dat het goed zal gaan. Die vriend moet gigantisch sterk in zijn schoenen staan. Maar zo als het nu gaat gaat het goed. Niet te veel nadenken en rustig in mijn eigen tempo doorgaan.  Anderen heel veel succes en ik lees mee misschien heb ik nog wel goede tips of niet.

Shahla, je zegt het heel treffend: het heeft namelijk te maken met het serieus nemen van je eigen klachten/ problemen. Volgens mij lukt ons dat hier vrij goed bij de anderen, maar nog niet altijd bij ons zelf..



Lollifant, wat fijn om te lezen dat het -naar omstandigheden- goed met jou gaat. Heeft dat alleen te maken met het stoppen met medicatie denk je? Of heb je ook therapie gehad of speelt je leeftijd ook mee (het schijnt rustiger worden na je 30ste-40ste)? Wat gebruikte je voor medicatie als ik vragen mag? Ik gebruik AD, maar ik heb dat volgens mij niet, dat ik niet meer blij kan zijn. Godzijdank! 

Bedankt voor je hoopvolle bijdrage!

Hoi Lollifant, je bent welkom om mee te lezen en/of te schrijven. Fijn voor je joh dat je je goed voelt zonder medicijnen. Ik weet niet hoe oud je bent, maar ik heb inderdaad echt al vaak gehoord dat de moeilijkheden milder worden naarmate je ouder wordt. Dat perspectief biedt so wie so al hoop he!



Galena, ik herken je gevoel helemaal. Ik heb dat bij het dagactiviteitencentrum van (ex) clienten waar ik dus ook voor mezelf heenga 1 dagdeel in de week en daarnaast 1 dagdeel vrijwilligerswerk doe. Ik ben volgens mij wel 1 van de betere mensen daar (nou ja, je hebt eigenlijk een cluppie goeie en een cluppie minder goeie en ik reken mezelf tot de goeie). Daarmee bedoel ik dat er ook mensen komen die chronisch (heel licht) psychotisch zijn en/of waaraan je sterk kunt merken dat ze moeite hebben met concentratie of contact met anderen ofzo (bijvoorbeeld autistisch spectrum) of dat ze medicatie slikken (bewegingsonrust, vervlakt of wat dan ook). En als ik daar dan een beetje 'goed' zit te wezen, vraag ik mezelf heel vaak af of ik daar wel 'hoor'. Niet omdat ik me daar niet prettig voel (ik voel me daar juist heel prettig. Een fijne rustige plek zonder dat er al teveel aan je getrokken wordt), maar mer omdat ik me dan schuldig voel omdat ik een plek bezet hou van iemand die er misschien wel veel slechter aantoe is ofzo.

Niet dat er uberhaupt gewerkt wordt met plekjes, want volgens mij is er altijd genoeg plek.



Maar goed, ik voel me dan wel lullig, omdat er niet geheimzinnig over wordt gedaan over wat men 'mankeert'. Dus opnames, medicijnen, psychoses en andere info vliegt je om de oren. Nu, ik heb (godzijdank) geen psychoses, geen opnamen en (nog) geen medicatie. Soms is het ook wel goed, want het relativeert de boel. Het valt inderdaad gelukkig allemaal wel mee. Maar ik ben zelf al geneigd om alles te relativeren, dus feitelijk heb ik die eye openers niet nodig. Nou ja, weet ook niet wat ik ermee zeggen wil , behalve dat ik het begrijp.



Vandaag rare dag gehad. Ik heb soortement an ruzie gehad met de therapeut, te weten de relatietherapeut voor lief en mij. Ik had al vaker het gevoel dat die man er meestal naast zit en mij niet begrijpt en de afgelopen keren zat ik stevast te huilen aan het eind van de sessie. En het stomme is dat het geeneens was omdat ik huilde om wat er gaande was tussen lief en mij. Maar omdat de uitleg en de omgang van de peut mij zooooooo onbegrepen deed voelen. Ik heb gewoon erg het gevoel dat hij het gooit op mijn "problemen", whatever die ook moge zijn.

M.a.w. alles wat ik voel is omdat ik een bepaalde persoonlijkheids en moeilijkheidsprobleem heb en niet omdat er feitelijk iets is binnen onze relatie. Kortom, het zit dus tussen mijn oren @;( Nou fijn.



Ik had het al een paar x met lief besproken en nu zat ik er weer mezelf verbijtend, maar uiteindelijk toch huilend bij. En peut vroeg waarom ik zat te huilen en toen BLAAAAAAAAAAAT FRUST en JANK richting hem, waarom ik het allemaal niet met hem zag zitten en wat me frustreerde. Grrrrr, peut begreep het niet (was het niet met me eens) en lief begrijpt me (gelukkig) wel voor een deel. Al vindt hij wel dat ik het groter/persoonlijker maak dan het is. Maar aan de andere kant, het IS toch ook persoonlijk tenslotte??? Ik zit bij die peut, omdat ik verdriet heb van dingen die al jaren aan de gang zijn of zijn geweest in onze relatie. Dat kan en mag hij toch niet zomaar onder het tapijt schuiven met dat het tussen mijn oren zit :o?



Verder een mega tattoo laten zetten na het peut gebeuren (auch) en nu voelt mijn hele arm beurs. Voor het geval dat jullie denken dat dit een mega impulsieve axie is, nee, deze afspraak had ik vorige week al gemaakt. Ik ben niet zo impulsief .

Ik ga nu snel slapen, want ben de hele avond al moe en rillerig (van de spanning en de beurse arm).

Trusten voor strakjes

Intiem, hoe is het met je arm? Wat voor tattoo is het?



Kan me voorstellen dat het heftig was gisteren. Hoe is het nu? Wat een rotgevoel is dat he, als je je zo onbegrepen voelt bij de therapeut. Toen je dat had uitgesproken, had je wel het gevoel dat hij je serieus nam, naar je luisterde, ondanks dat hij het er niet mee eens was? Dat is dan wel belangrijk.



Ik ben ook meerdere malen zo weggegaan bij therapie. Dat is zo shit. Dat onbegrepen voelen is bij mij (ook?) een big thema. Ik heb dan vaak de neiging om er maar helemaal mee te kappen. Gelukkig kan ik een paar dagen later de boel wat meer relativeren.

Ik heb nu minimaal therapie. Het is ook wel lekker rustig maar ik mis het wel erg. Voornamelijk op slechte dagen natuurlijk. Maargoed, het is nu even niet anders.



Wat een lekker weer hé. Vanaf maandag weer minder dus nog even genieten.

Galena, die mensen die het harder nodig schijnen te hebben in jullie beleving waren misschien eerst ook op hetzelfde 'niveau'. Misschien hebben zij zich toen niet laten helpen waardoor de toestand verergerd is.

Daarom kun je beter proberen te denken dat je er zeker recht op hebt geholpen te worden en dat anderen het niet meer verdienen omdat het bij hen erger lijkt. Je moet zeker niet wachten tot het helemaal niet meer gaat, dan moet je zoveel puin ruimen. Weet er alles van.



Robin, het is altijd makkelijker bij andere mensen te zien wat nodig is en bij jezelf er een zootje van te maken en maar niet door je berg problemen te kunnen komen. Ik maak me zorgen over de tijd dat ik niet meer zo nodig ben voor de kinderen. Zal het me dan lukken een volwaardig leven op te bouwen met werk, alles op orde en zonder medicijnen. Maar goed, vaker denk ik, ik zie het dan wel.

Intiem, het lijkt me dat een peut je niet dit gevoel moet geven.

Als die je al niet het gevoel kan geven dat je begrepen wordt..en daarbij zit je daar om verder geholpen te worden. Nu ben je meer bezig met of die persoon je wel begrijpt. Allemaal verloren energie, zonde!

Hoi Shahla, hoe oud zijn jouw kinderen nu ook alweer? 8 en 10 geloof ik? Hoe ziet jouw leven er dan uit? Ben jij full time moeder? Ik heb nu nog juist het tegenovergestelde gevoel, dat het me juist heerlijk lijkt als ik mijn leven helemaal kan inrichten naar eigen beleving zonder kinderen. Ten minste,als ik merk hoe ik kan genieten van de 'vrijheid' als dochterlief logeren is. Tuurlijk mis ik haar ook,maar alles gaat zoveel makkelijker en sneller zonder peutertje. Eventjes een boodschapje halen, eventjes de trein pakken (ook als dat een lange zit is), eventjes je ritme omgooien of buiten de deur eten omdat je geen zin hebt in koken,etc.Het zijn natuurlijk hele onbelangrijke dingen en die staan allemaal niet in verhouding tot de liefde voor dochter.Maar als die dagen weer terugkomen, ben ik denk ik alleen toch stiekem een beetje wel opgelucht. Omdat ik de illussie heb dat het leven dan wat makkelijker is? Soms grijpt de constante verantwoordelijkheid me wel aan ja.Vannacht ben ik er liefdevol 5 x uitgeweest,omdat dochter ziek was. Maar ik merk het meteen terug in mijn hummeur en kan dan zeker door vriend het best met rust gelaten worden. Dochter trek ik dan nog wel,maar nog een persoon waar ik aandacht en begrip en geduld voor moet opbrengen is dan net teveel. En we maken dan ook de hele dag ruzie met elkaar zucht. En dit is dan MAAR 1 nachtje,normaal heb ik over slaapuren als moeder zijnde niks, maar dan ook helemaal niks te klagen!!! Als ik dit dan ervaar,denk ik dat een tweede kind echt een absolute utopie is : (Terwijl ik onderhand de enige ben van het schrijfcluppie die ook een eerste kindje hebben gekregen in juni2005 die niet al zwanger danwel bevallen is. Echt,de rest is al bezig voor de tweede of heeft de 2e al. Voelt dan wel een beetje alleenig,want ik gun dochter ook graag een broertje/zusje en het voelt vrij egoistisch van mij dat ze die misschien niet krijgt omdat ik het allemaal te moeilijk vind...OK,ego bericht.Ik hoop dat je aan het genieten bent Goudappeltje? Kreeftje, nog goeie peut gesprekken gehad? Mamzelle, hoe is het met jou?

Intiem, mijn kinderen zijn 12 en 13 en deze zomer zijn ze allebei weer jarig dus nog een jaartje ouder. Ik ben absoluut niet bang voor het lege nestsyndroom hoor

Ik vraag me gewoon af of het me dan wel lukt te doen wat andere mensen nu al doen, vaak ook met kinderen.

Wat omstandigheden betreft, heb ik op dit moment veel tegen.

Zelf een psychiatrische aandoening, mijn zoon, single mom.

Voor mij is het te moeilijk gebleken, in elk geval in deze fase om meer te verwachten van het leven dan huisvrouw, moeder, vriendin en hondenoppas zijn. Ik kan het nu bolwerken en ook nog aardig blij door het leven te gaan. Kritieke momenten zijn rondom de ongesteldheid en pillen die mijn medicatie ondermijnen zoals dé pil. Dan moet ik oppassen want dan raak ik minder goed in mijn vel.

Verder heb ik een hele zwakke eigenschap en dat is dingen voor me uitschuiven en zodra dat alles een berg is geworden, verlies ik het overzicht en kan dat ook een negatief effect hebben op mijn gemoed.

Maar door de boot genomen heb ik een prima leven. Eenvoudig maar behapbaar.



Ik deel verder wel je gevoel dat zonder kids ook erg prettig is.

Kijk ook best wel eens uit naar het moment dat ze hun eigen leven hebben. Dat ik niet meer verantwoordelijk ben voor ze want inderdaad kan dat best eens zwaar op je schouders voelen. Nu heb ik af en toe al het eens alleen weg kunnen, iets voor mezelf doen. Die vrijheid krijg je al naarmate ze ouder worden en zichzelf al best even kunnen redden.

Ik hóóp juist dat het leven makkelijker wordt als ze hun eigen leven hebben of dat wat wegvalt juist opgevuld kan worden door iets anders wat ik er nu niet bij kan doen. Af en toe vrees ik dat dat misschien op een teleurstelling uit gaat lopen maar vooralsnog ga ik daar niet vanuit.



Je hoeft echt niet per sé een tweede kind te krijgen zodat je dochter een speelkameraadje heeft of omdat je denkt dat het nodig is dat ze opgroeit met een broer of zus. Ze kan al die sociale dingen e.d. ook leren als ze vriendjes of vriendinnetjes mee naar huis neemt. Dan heb je af en toe toch die tweede over de vloer zonder dat je er voortdurend aan vast zit.

Het lijkt me niet slim als je wel een tweede kind krijgt en dan blijkt dat je het inderdaad niet aan kunt. Eén kind is echt makkelijker te bolwerken dan twee. Is mijn ervaring en mijn gevoel erbij. Bij mij werd het echt wat teveel hooi op de vork toen de tweede erbij kwam en dat o.a. heeft me op de langere termijn wel genekt. Als je nu al bang bent dat het teveel zal worden, zul je zien dat het ook teveel gáát worden. Zo werkt het vaak. Vantevoren ben je enthousiast, wil je graag, hormonen, lijkt het zo leuk, zo goed, zo gangbaar etc en in de praktijk blijkt het dan toch wat anders uit te vallen. Jij staat er bij stil. Ik destijds niet. Ik dacht dat het allemaal wel ging lukken en een hele tijd is dat ook gelukt.



Maar stel nou dat je een kindje krijgt wat het helemaal niet kan vinden met je eerste. Dan heb je ook nog de stress van geruzie en gedoe tussen die twee en dat is opvoeden niet meer zo vanzelfsprekend. Dan zit je dag in dag uit tussen gezeur, gejank en strijd.

Of het tweede kindje blijkt niet zo gezond en kost heel veel energie, zorgen en inspanningen.

Als je van nature, van karakter al gevoeliger bent voor spanningen en stress zou ik, als ik het vantevoren allemaal had geweten, bij één kind hebben gelaten.



Nu ik tóch twee kinderen heb en ze allebei groter zijn, minder afhankelijk  ben ik blij dat ik mijn tweede kind wél gekregen heb.

Het is ook nooit geweest dat ik háár niet heb willen hebben maar enkel dat ik het met één kind allemaal onder controle had en met twee ging dat langzamerhand bergafwaarts. Gewoon dat ze er is en ik ook een dochter heb en niet alleen een zoon. Dat is iets wat ik zeer op waarde schat en ik heb het ook erg leuk met haar als ze er is. Giechelen als twee kleine meisjes om niks. Maar wat ik persoonlijk heb moeten doen en doormaken dat doe ik liever nooit meer over. Dat is niet haar schuld, by the way, dat is niet wat ik ermee wil zeggen. Het zijn de omstandigheden geweest dat ik het zo heb ervaren en gevoeld.

Het feit dat er twéé waren di eme nodig hadden, twee keer zoveel verantwoordelijkheid, één kind dat veel zorg en aandacht nodig had, wat ten koste ging van de ander. Dat waren de onvoorziene omstandigheden die je kunnen gebeuren en dan moet je dus óók het aan kunnen.

De vraag is, kún je dat? Als je met heel je hart met alle info die je hebt, hoe je bent en je omstandigheden en de omstandigheden die er kunnen gebeuren kunt zeggen 'ja, dat kan ik', zou ik als ik jou was wel een tweede overwegen. Anders niet en het maakt jou niet minder of egoïstisch dat anderen ondertussen wel aan een tweede bezig zijn of hebben gekregen en jij niet. jouw omstandigheden zijn misschien wel heel anders wat het verschil maakt in de keuze.

hey hallo allemaal.

heb me net aangemeld voor viva forum en zie  het borderline bericht.

k heb nog niety alles gelezen,maar wel interressant wat er allemaal staat geschreven.

ben al  11 jaar borderliner en heb vele opnames medicatie en therapeuten gehad. ben sinds 2 jaar stabiel,maar ben door vele dalen gegaan; zelfbeschadeging suicide pogingen enz.

het is wel zo dat je constand voor jezelf moet blijven vechten en opkomen want anders proberen ze over je heen te walsen.

k hoop wat meer te kunnen lezen en event. nog verder mee te kletsen.

gr. bettyboop59