Psyche
alle pijlers
medicatie bij borderline?
zondag 22 april 2007 om 10:35
Shahla, ik was dus inderdaad in de war.. Maar ik wist dat het niet je partner was die in het ziekenhuis ligt hoor! Jeetje wat heftig zeg. Ik hoop dat het goed komt met die vriend. Het zal in ider geval zijn tijd nodig hebben. sterkte.
Gelukkig voel je je weer wat beter. Ik heb een Mirena spiraaltje, echt een aanrader (ff offtopic)..
Gelukkig voel je je weer wat beter. Ik heb een Mirena spiraaltje, echt een aanrader (ff offtopic)..
zondag 22 april 2007 om 16:59
Jeetje Shala, wat heftig zeg. Twee infarcten krijgen terwijl je al in het ziekenhuis ligt. Je moet er toch niet aan denken! Erg hoor. Kun je het een beetje aan allemaal?
Intiem, ik heb geen vader meer (sinds mijn 17e) en nog wel een moeder, maar daar heb ik ook een band mee moeten leren opbouwen. Accepteren dat het nooit zal worden wat je zoekt bij een ouder, scheelt allemaal een hoop. Ik hoop dat ik het allemaal anders kan doen later. Maar voor jou en je zusje lijkt het me ook ontzettend erg dat je je vader eigenlijk niet kunt vertrouwen. Hebben jullie wel steun aan elkaar? Zouden die Boderline symptomen ook met je jeugd te maken hebben? Het is wel heel toevallig dat ook Shala problemen heeft met haar moeder. Van mij is al vastgesteld dat het door mijn jeugd komt. Ik ben er niet mee geboren, dus dat is ook iets dat ik mijn moeder erg kwalijk neem. Maar goed, uiteindelijk schiet je daar niets mee op natuurlijk en moet je veel verder, maar het blijft wel wrang allemaal.
Dit weekend is best lastig geweest. Ik woon nu natuurlijk al samen met mijn nieuwe vriend, maar ik kon mijn ex moeilijk uit m'n hoofd zetten. Sowieso denk ik nog steeds veel te vaak aan hem, maar het idee dat dat andersom blijkbaar ook zo is, geeft wel onrust. Grappig genoeg, ben ik nu veel gelukkiger met mijn huidige vriend dan ik toen was, maar het blijft toch maar door m'n hoofd spoken.
Intiem, ik heb geen vader meer (sinds mijn 17e) en nog wel een moeder, maar daar heb ik ook een band mee moeten leren opbouwen. Accepteren dat het nooit zal worden wat je zoekt bij een ouder, scheelt allemaal een hoop. Ik hoop dat ik het allemaal anders kan doen later. Maar voor jou en je zusje lijkt het me ook ontzettend erg dat je je vader eigenlijk niet kunt vertrouwen. Hebben jullie wel steun aan elkaar? Zouden die Boderline symptomen ook met je jeugd te maken hebben? Het is wel heel toevallig dat ook Shala problemen heeft met haar moeder. Van mij is al vastgesteld dat het door mijn jeugd komt. Ik ben er niet mee geboren, dus dat is ook iets dat ik mijn moeder erg kwalijk neem. Maar goed, uiteindelijk schiet je daar niets mee op natuurlijk en moet je veel verder, maar het blijft wel wrang allemaal.
Dit weekend is best lastig geweest. Ik woon nu natuurlijk al samen met mijn nieuwe vriend, maar ik kon mijn ex moeilijk uit m'n hoofd zetten. Sowieso denk ik nog steeds veel te vaak aan hem, maar het idee dat dat andersom blijkbaar ook zo is, geeft wel onrust. Grappig genoeg, ben ik nu veel gelukkiger met mijn huidige vriend dan ik toen was, maar het blijft toch maar door m'n hoofd spoken.
maandag 23 april 2007 om 09:20
quote:
Jeetje Shala, wat heftig zeg. Twee infarcten krijgen terwijl je al in het ziekenhuis ligt. Je moet er toch niet aan denken! Erg hoor. Kun je het een beetje aan allemaal?
Intiem, ik heb geen vader meer (sinds mijn 17e) en nog wel een moeder, maar daar heb ik ook een band mee moeten leren opbouwen. Accepteren dat het nooit zal worden wat je zoekt bij een ouder, scheelt allemaal een hoop. Ik hoop dat ik het allemaal anders kan doen later. Maar voor jou en je zusje lijkt het me ook ontzettend erg dat je je vader eigenlijk niet kunt vertrouwen. Hebben jullie wel steun aan elkaar? Zouden die Boderline symptomen ook met je jeugd te maken hebben? Het is wel heel toevallig dat ook Shala problemen heeft met haar moeder. Van mij is al vastgesteld dat het door mijn jeugd komt. Ik ben er niet mee geboren, dus dat is ook iets dat ik mijn moeder erg kwalijk neem. Maar goed, uiteindelijk schiet je daar niets mee op natuurlijk en moet je veel verder, maar het blijft wel wrang allemaal.
Dit weekend is best lastig geweest. Ik woon nu natuurlijk al samen met mijn nieuwe vriend, maar ik kon mijn ex moeilijk uit m'n hoofd zetten. Sowieso denk ik nog steeds veel te vaak aan hem, maar het idee dat dat andersom blijkbaar ook zo is, geeft wel onrust. Grappig genoeg, ben ik nu veel gelukkiger met mijn huidige vriend dan ik toen was, maar het blijft toch maar door m'n hoofd spoken.
Het móet goedkomen met hem. Ik kan hem niet missen. Zo simpel is het. Op het moment trek ik het weer aardig. In die zin dat ik me geestelijk staande kan houden en me redelijk goed voel maar zorgen heb ik zeker wel. Op meerdere fronten.
Het schijnt inderdaad een redelijk gangbaar iets te zijn dat borderliners vaak problemen met hun ouders of één van de ouders hebben. Ik denk alleen niet dat de ouder door de houding naar zoon of dochter toe de borderline heeft veroorzaakt. Wel denk ik dat hun houding wel het één en ander versterkt. Je krijgt sowieso in aanleg al een bepaalde kwetsbaarheid mee of je erft de kans op borderline. Door omstandigheden kan die erfelijke belasting of gevoeligheid wel uitdraaien op borderline. Daarvoor hoef je ook niet misbruikt of zwaar verwaarloosd te zijn want daar is bij mij geen sprake van. In mijn beleving kan het alleen niet zo zijn dat door de houding van mijn moeder ik borderline heb gekregen. Daar geloof ik niet in. Ik denk eerder dat de hele samenloop van omstandigheden, dus alles met elkaar heeft geresulteerd in de diagnose vier jaar geleden. Want d.m.v. trauma's kan het ook gebeuren dat je borderline krijgt, áls je natuurlijk in aanleg al iets meegekregen had en ik ben ervan overtuigd dat dát bij mij is gebeurd.
Ik heb dingen meegemaakt die in mijn beleving te hard zijn binnengekomen. Die ik persoonlijk gevoelsmatig als een trauma heb opgevat. Het heeft er in elk geval wel voor gezorgd dat de gevoeligheid die ik al had vele malen verergerd is waardoor ik niet meer zo kon functioeren als ervoor. Toen het nog wel lukte om redelijk mee te draaien in de maatschappij, ondanks dat ik toen ook al een sombere inslag had en bepaalde aanwijzingen er waren dat ik kans op borderline had.
Het is jammer dat mijn leven die draai heeft gekregen waardoor ik wél borderline heb gekregen maar goed, daar is niks meer aan te doen. In elk geval geef ik mijn moeder daar zeker de schuld niet van.
Praktisch gezien is ze altijd heel goed voor mij geweest. Natuurlijk had ze bepaalde dingen anders kunnen doen in de geestelijke benadering naar mij toe. Die houding m.b.t. dat laatste heeft er nu namelijk wel voor gezorgd dat ik me van haar heb afgewend. Niemand trekt het om jaar in jaar oud altijd bekritiseerd te worden, altijd het gevoel te krijgen dat je niet goed genoeg bent voor haar, dat je niet geaccepteerd wordt zoals je bent. Soms ging het weer een poosje goed en ik had altijd nog het geloof er in dat het de goede kant op ging. Tot eind vorig jaar. Toen verloor ik dat geloof en daarom is het nu voor het eerst dat ik stug volhoud geen contact met haar te willen. Familie of niet, moeder of niet, ik hoef niet te accepteren dat ik minder wordt behandeld als mijn broer. Dat ik van tijd tot tijd aangevallen word op wie ik ben. Vanuit het niets afgesnauwd te worden en daar maar in doorgaan. Altijd en overal dringt ze haar mening aan je op en alles wat ik aandraag wordt minzaam terzijde geschoven. Als ik wat vertel over waar ik mee bezig ben, kraakt ze het of af of begint zonder reactie gewoon over iets anders. Ik ben er gewoon klaar mee. Ik hoef me door niemand zo te laten behandelen, ook niet door mijn eigen moeder of misschien juist wel niet door mijn eigen moeder. Als je van je eigen familie al niet mag verwachten dat ze je steunen en onvoorwaardelijk van je houden, van wie dan nog wel. Dan zoek ik liever mijn eigen 'familie' en mensen uit die mij wel weten te waarderen, ook al zijn ze het niet met alles eens wat ik doe. Dát hoeft ook niet maar je kunt dan nog wel accepteren dat ik zo leef en die beslissingen neem.
Jeetje Shala, wat heftig zeg. Twee infarcten krijgen terwijl je al in het ziekenhuis ligt. Je moet er toch niet aan denken! Erg hoor. Kun je het een beetje aan allemaal?
Intiem, ik heb geen vader meer (sinds mijn 17e) en nog wel een moeder, maar daar heb ik ook een band mee moeten leren opbouwen. Accepteren dat het nooit zal worden wat je zoekt bij een ouder, scheelt allemaal een hoop. Ik hoop dat ik het allemaal anders kan doen later. Maar voor jou en je zusje lijkt het me ook ontzettend erg dat je je vader eigenlijk niet kunt vertrouwen. Hebben jullie wel steun aan elkaar? Zouden die Boderline symptomen ook met je jeugd te maken hebben? Het is wel heel toevallig dat ook Shala problemen heeft met haar moeder. Van mij is al vastgesteld dat het door mijn jeugd komt. Ik ben er niet mee geboren, dus dat is ook iets dat ik mijn moeder erg kwalijk neem. Maar goed, uiteindelijk schiet je daar niets mee op natuurlijk en moet je veel verder, maar het blijft wel wrang allemaal.
Dit weekend is best lastig geweest. Ik woon nu natuurlijk al samen met mijn nieuwe vriend, maar ik kon mijn ex moeilijk uit m'n hoofd zetten. Sowieso denk ik nog steeds veel te vaak aan hem, maar het idee dat dat andersom blijkbaar ook zo is, geeft wel onrust. Grappig genoeg, ben ik nu veel gelukkiger met mijn huidige vriend dan ik toen was, maar het blijft toch maar door m'n hoofd spoken.
Het móet goedkomen met hem. Ik kan hem niet missen. Zo simpel is het. Op het moment trek ik het weer aardig. In die zin dat ik me geestelijk staande kan houden en me redelijk goed voel maar zorgen heb ik zeker wel. Op meerdere fronten.
Het schijnt inderdaad een redelijk gangbaar iets te zijn dat borderliners vaak problemen met hun ouders of één van de ouders hebben. Ik denk alleen niet dat de ouder door de houding naar zoon of dochter toe de borderline heeft veroorzaakt. Wel denk ik dat hun houding wel het één en ander versterkt. Je krijgt sowieso in aanleg al een bepaalde kwetsbaarheid mee of je erft de kans op borderline. Door omstandigheden kan die erfelijke belasting of gevoeligheid wel uitdraaien op borderline. Daarvoor hoef je ook niet misbruikt of zwaar verwaarloosd te zijn want daar is bij mij geen sprake van. In mijn beleving kan het alleen niet zo zijn dat door de houding van mijn moeder ik borderline heb gekregen. Daar geloof ik niet in. Ik denk eerder dat de hele samenloop van omstandigheden, dus alles met elkaar heeft geresulteerd in de diagnose vier jaar geleden. Want d.m.v. trauma's kan het ook gebeuren dat je borderline krijgt, áls je natuurlijk in aanleg al iets meegekregen had en ik ben ervan overtuigd dat dát bij mij is gebeurd.
Ik heb dingen meegemaakt die in mijn beleving te hard zijn binnengekomen. Die ik persoonlijk gevoelsmatig als een trauma heb opgevat. Het heeft er in elk geval wel voor gezorgd dat de gevoeligheid die ik al had vele malen verergerd is waardoor ik niet meer zo kon functioeren als ervoor. Toen het nog wel lukte om redelijk mee te draaien in de maatschappij, ondanks dat ik toen ook al een sombere inslag had en bepaalde aanwijzingen er waren dat ik kans op borderline had.
Het is jammer dat mijn leven die draai heeft gekregen waardoor ik wél borderline heb gekregen maar goed, daar is niks meer aan te doen. In elk geval geef ik mijn moeder daar zeker de schuld niet van.
Praktisch gezien is ze altijd heel goed voor mij geweest. Natuurlijk had ze bepaalde dingen anders kunnen doen in de geestelijke benadering naar mij toe. Die houding m.b.t. dat laatste heeft er nu namelijk wel voor gezorgd dat ik me van haar heb afgewend. Niemand trekt het om jaar in jaar oud altijd bekritiseerd te worden, altijd het gevoel te krijgen dat je niet goed genoeg bent voor haar, dat je niet geaccepteerd wordt zoals je bent. Soms ging het weer een poosje goed en ik had altijd nog het geloof er in dat het de goede kant op ging. Tot eind vorig jaar. Toen verloor ik dat geloof en daarom is het nu voor het eerst dat ik stug volhoud geen contact met haar te willen. Familie of niet, moeder of niet, ik hoef niet te accepteren dat ik minder wordt behandeld als mijn broer. Dat ik van tijd tot tijd aangevallen word op wie ik ben. Vanuit het niets afgesnauwd te worden en daar maar in doorgaan. Altijd en overal dringt ze haar mening aan je op en alles wat ik aandraag wordt minzaam terzijde geschoven. Als ik wat vertel over waar ik mee bezig ben, kraakt ze het of af of begint zonder reactie gewoon over iets anders. Ik ben er gewoon klaar mee. Ik hoef me door niemand zo te laten behandelen, ook niet door mijn eigen moeder of misschien juist wel niet door mijn eigen moeder. Als je van je eigen familie al niet mag verwachten dat ze je steunen en onvoorwaardelijk van je houden, van wie dan nog wel. Dan zoek ik liever mijn eigen 'familie' en mensen uit die mij wel weten te waarderen, ook al zijn ze het niet met alles eens wat ik doe. Dát hoeft ook niet maar je kunt dan nog wel accepteren dat ik zo leef en die beslissingen neem.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
maandag 23 april 2007 om 09:24
maandag 23 april 2007 om 09:26
Goudappeltje, ik snap dat best. Je hebt net gehoord dat hij waarschijnlijk ook borderline heeft en allerlei problemen. Je wordt even weer met je neus op het verleden met hem gedrukt. Ik vind het niet raar dat je dat even heel erg bezig houdt. Dat mag best. Je beseft immers wel degelijk dat je nu veel gelukkiger bent met degene met wie je nu samenwoont.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 23 april 2007 om 12:13
Shahla, je stuk raakt me.
Wat en dapper besluit juist, ook al is het je familie. Inderdaad niemand hoeft dat te accepteren.. Heb je wel eens het boek gelezen: De opstand van het lichaam, van Alice Miller? Dat sluit aan bij dit thema. Heftig boek, maar heel indrukwekkend.
Dat is wat het is. Er zijn geen schuldigen. Bij mij is het ook een combinatie van kwetsbaarheid, gebeurtenissen die te hard binnenkomen en een deel wat mijn ouders anders hadden kunnen doen. Ik heb geen nare ervaringen, ik kom juist uit een hecht gezin.
Ik kon me altijd goed staande houden totdat de draaglast te veel werd, toen werden mijn Bd-klachten ook veel heftiger.
Ik ga je stuk nog eens lezen, je hebt het zo mooi verwoord.
Wat en dapper besluit juist, ook al is het je familie. Inderdaad niemand hoeft dat te accepteren.. Heb je wel eens het boek gelezen: De opstand van het lichaam, van Alice Miller? Dat sluit aan bij dit thema. Heftig boek, maar heel indrukwekkend.
Dat is wat het is. Er zijn geen schuldigen. Bij mij is het ook een combinatie van kwetsbaarheid, gebeurtenissen die te hard binnenkomen en een deel wat mijn ouders anders hadden kunnen doen. Ik heb geen nare ervaringen, ik kom juist uit een hecht gezin.
Ik kon me altijd goed staande houden totdat de draaglast te veel werd, toen werden mijn Bd-klachten ook veel heftiger.
Ik ga je stuk nog eens lezen, je hebt het zo mooi verwoord.
woensdag 25 april 2007 om 01:49
Pfffff GAAAaaaap , tis erg laat en ik flikker zowat van mijn stoel van vermoeidheid hier. Ben net bij zusje geweest (zeer spontane axie) en laat thuisgekomen. Moet zo naar bedje, want morgen heb ik mijn vervolgafspraak met de psychiater over de antidepressiva (die ik dus niet wil).
Shahla, moeilijke keuze om geen contact met je moeder te hebben. Lijkt me nog moeilijker dan om te gaan met het overlijden van (in dit geval mijn) moeder. Dan is er geen contact en is dat gewoon een feit. Maar ervoor kiezen is nog echt een moeilijkere stap lijkt me. Maar als het voor jou een goede en verstandige keuze is...ook al is het erg jammer. Soms moet je gewoon jezelf beschermen, totdat je misschien sterk genoeg bent om het wel aan te kunnen.
Mijn nicht heeft jarenlang geen contact gehad met haar moeder (mijn tante dus), omdat ze er niet tegen kon nooit goed genoeg te zijn (tante heeft ook nog eens een narcistische persoonlijkheidsstoornis -net als mijn nicht trouwens :?-, dus je kunt wel nagaan dat je dan niet snel goed genoeg bent...). Nu na jaren was ze eindelijk zover om wel met haar moeder om t egaan, zonder er zelf een minder gevoel door te kijgen en is het contact prettig zakelijk.
Robin, moeilijk dat je je vader niet meer hebt. Ik zal het nog even nalezen wat dat voor jou betekend, want dat ben ik nu even kwijt.
Voor mij is het i.i.g. goed dat mijn moeder niet meer leeft. Ik zou er denk ik niet zo goed bijzitten vandaag de dag als ze er nog geweest zou zijn. Mijn moeder was voor mij erg verstikkend en dominant en ik zou me constant slecht voelen ben ik bang. Altijd in schuld over waar ik in gebreke blijf ofzo. Niet omdat ze me dat gevoel had willen geven, maar omdat ik niet aan haar verwachtingen kan voldoen (of de verwachtingen die ik me inbeeld :??). Ik heb er zelfs vandaag de dag nog wel eens last van en ze is al 10 jaar dood!
En wat betreft de borderline problemen? Tja, ik ben een duidelijk ander kind dan mijn zusje (uit dezelfde ouders en met min of meer dezelfde opvoeding) en op een bepaalde manier ook gevoeliger. Maar than again heeft mijn zusje de ouderlijke zorg ook als heel anders ervaren, simpelweg omdat ze bepaalde dingen neit heeft meegemaakt die ik als oudste heel bewust heb meegekregen en die waren alles behalve fraai!
(seksueel)Misbruik, verwaarlozing, geweld, etc. waren wél onderdeel van ons gezin helaas en die zullen ongetwijfeld hebben bijgedragen aan de persoon die ik vandaag de dag ben. Naast het feit dat ik een geheel eigen karaktertype ben. In de basis heb ik een introvert, serieus en toch ook speels, rustig, bedachtzaam, gevoelig karakter denk ik. Dat is wat ik vroeger als kind ten minste zo vaak over mijzelf te horen kreeg. En jullie?
Robin, tot wanneer heb jij goed gefunctioneert dan? Wanneer werd de draaglast teveel? Ik had als kind nl. al 'problemen'. Maar weet niet goed of dit nu lag aan mij of aan de omstandigheden/mijn gezin. Vraag me wel eens af of ik als kind ook heel doorsnee had kunnen zijn zonder problemen en raar gevonden te worden
als ik in een heel andere omgeving was opgegroeid??? Kortom, wat is mezelf en wat is omgeving?
Ga nu echt echt echt slapen hoor ZZzzzzz
Hoe is het met je vriend Shahla?
Galena, hoe is jouw weekend vergaan?
Goudappeltje, weet eventjes neit meer wat jij hebt geschreven.
Kreeftje, ben je er nog?
Mamzelle, hoe gaat het met jou en je therapie?
Nog iemand vergeten met mijn duffe hoofd?
Shahla, moeilijke keuze om geen contact met je moeder te hebben. Lijkt me nog moeilijker dan om te gaan met het overlijden van (in dit geval mijn) moeder. Dan is er geen contact en is dat gewoon een feit. Maar ervoor kiezen is nog echt een moeilijkere stap lijkt me. Maar als het voor jou een goede en verstandige keuze is...ook al is het erg jammer. Soms moet je gewoon jezelf beschermen, totdat je misschien sterk genoeg bent om het wel aan te kunnen.
Mijn nicht heeft jarenlang geen contact gehad met haar moeder (mijn tante dus), omdat ze er niet tegen kon nooit goed genoeg te zijn (tante heeft ook nog eens een narcistische persoonlijkheidsstoornis -net als mijn nicht trouwens :?-, dus je kunt wel nagaan dat je dan niet snel goed genoeg bent...). Nu na jaren was ze eindelijk zover om wel met haar moeder om t egaan, zonder er zelf een minder gevoel door te kijgen en is het contact prettig zakelijk.
Robin, moeilijk dat je je vader niet meer hebt. Ik zal het nog even nalezen wat dat voor jou betekend, want dat ben ik nu even kwijt.
Voor mij is het i.i.g. goed dat mijn moeder niet meer leeft. Ik zou er denk ik niet zo goed bijzitten vandaag de dag als ze er nog geweest zou zijn. Mijn moeder was voor mij erg verstikkend en dominant en ik zou me constant slecht voelen ben ik bang. Altijd in schuld over waar ik in gebreke blijf ofzo. Niet omdat ze me dat gevoel had willen geven, maar omdat ik niet aan haar verwachtingen kan voldoen (of de verwachtingen die ik me inbeeld :??). Ik heb er zelfs vandaag de dag nog wel eens last van en ze is al 10 jaar dood!
En wat betreft de borderline problemen? Tja, ik ben een duidelijk ander kind dan mijn zusje (uit dezelfde ouders en met min of meer dezelfde opvoeding) en op een bepaalde manier ook gevoeliger. Maar than again heeft mijn zusje de ouderlijke zorg ook als heel anders ervaren, simpelweg omdat ze bepaalde dingen neit heeft meegemaakt die ik als oudste heel bewust heb meegekregen en die waren alles behalve fraai!
(seksueel)Misbruik, verwaarlozing, geweld, etc. waren wél onderdeel van ons gezin helaas en die zullen ongetwijfeld hebben bijgedragen aan de persoon die ik vandaag de dag ben. Naast het feit dat ik een geheel eigen karaktertype ben. In de basis heb ik een introvert, serieus en toch ook speels, rustig, bedachtzaam, gevoelig karakter denk ik. Dat is wat ik vroeger als kind ten minste zo vaak over mijzelf te horen kreeg. En jullie?
Robin, tot wanneer heb jij goed gefunctioneert dan? Wanneer werd de draaglast teveel? Ik had als kind nl. al 'problemen'. Maar weet niet goed of dit nu lag aan mij of aan de omstandigheden/mijn gezin. Vraag me wel eens af of ik als kind ook heel doorsnee had kunnen zijn zonder problemen en raar gevonden te worden
als ik in een heel andere omgeving was opgegroeid??? Kortom, wat is mezelf en wat is omgeving?Ga nu echt echt echt slapen hoor ZZzzzzz
Hoe is het met je vriend Shahla?
Galena, hoe is jouw weekend vergaan?
Goudappeltje, weet eventjes neit meer wat jij hebt geschreven.
Kreeftje, ben je er nog?
Mamzelle, hoe gaat het met jou en je therapie?
Nog iemand vergeten met mijn duffe hoofd?
woensdag 25 april 2007 om 10:02
Intiem, uiteindelijk beslis je zelf of je medicatie gaat gebruiken of niet.
Het kan een mooie ondersteuning zijn maar zaligmakend is het zeker niet.
Het was eigenlijk geen keuze die ik heb gemaakt t.o.v. mijn moeder. Het was meer of er ineens een knop omging van 'ik wil dit niet meer en ik doe het ook niet meer'. Kijk, voor die tijd had ik ook wel goede periodes met mijn moeder waarin ze redelijk normaal deed. Daarom dacht ik dat we eindelijk op de goede weg waren. In december besefte ik dat het niet zo was en nu weet ik dat ze elke keer weer hetzelfde zal doen en daar pas ik voor. Die kans geef ik haar niet meer. Prettig zakelijk klinkt heel mooi en dat dacht ik ook, zo gaat het goed maar blijkbaar is dat allemaal schijn en kan ze elk moment weer 'los' gaan.
Dan zit ik weer met een kutgevoel wat dagenlang aanhoudt en dat kan ik er niet bij hebben. Ik moet al alle zeilen bijzetten om mijn geestelijke gemoedstoestand op peil te houden. Negatieve factoren zoals mensen die je bijna standaard een negatief gevoel geven, kan ik beter buitensluiten. Het was anders geweest als mijn moeder bereid was geweest ook eens naar haar eigen gedrag te kijken. Maar iemand die ijskoud zegt dat zij dat niet hoeft, alsof ze een soort koningin is die boven elke zelfreflectie verheven is en iedereen om haar heen moet maar knippen en buigen en aanpassen, zo iemand bekijkt het maar.
Je zegt 'jezelf beschermen tot je wel sterk genoeg bent', dat stadium ben ik gepasseerd. Ik vind namelijk dat ik me dat helemaal niet hoef te laten welgevallen. Waarom zou ik me altijd aan moeten passen en zij niet. Waarom moet ik accepteren dat zij die dingen doet en zegt terwijl zij mij niet kan accepteren zoals ik ben. Waarom zou ik mezelf moeten wapenen daartegen en zij kan zeggen en raar doen wat ze wil. Tegen vreemden of kennissen of vrienden zou ze zo niet doen, waarom denkt ze dan het bij mij wel te mogen.
Dus het is niet een kwestie van 'tot ik sterk genoeg ben'. Het is een kwestie van dat ze twee opties heeft. Of ze blijft lekker denken dat wat zij doet en denkt t.o.v. mij normaal is en dat ze volkomen terecht zo tegen mij kan en mag doen of ze gaat eens bij zichzelf te rade en neemt een andere houding naar mij aan, voorgoed. Als zij bij de eerste optie wil blijven, is dat prima maar dan wel zonder mij.
Ik mis haar ook absoluut niet en ik sta volledig achter hoe ik er nu tegenaan kijk. Ik vind het alleen jammer dat ik het niet eerder heb gedaan. Dat ik al die jaren heb gedacht dat het wel beter zou worden en die dingen op zouden houden. Dat heb ik gruwelijk mis gehad en dat was een nare klap in december. Maar goed, ze heeft mijn broer nog, die in haar ogen maar weinig verkeerd kan doen en een schoondochter die helemaal is zoals mijn moeder van een dochter wilde dus mij zal ze ook niet missen.
Als jouw nicht het wel trekt met haar moeder vind ik dat mooi. Ik hoop alleen voor haar dat haar moeder niet opnieuw gaat beginnen, want ik weet zeker dat dat hard aan zal komen bij je nicht.
Wat jij zegt over jouw moeder, nou, dat komt voor mij ook wel erg herkenbaar over. Verstikkend en een naar gevoel hebben omdat voor de zoveelste keer aan je is kenbaar gemaakt dat je wéér in gebreke bent gebleven in haar opinie en dat laat ze je vóelen. Enz. Enz.
Het kan een mooie ondersteuning zijn maar zaligmakend is het zeker niet.
Het was eigenlijk geen keuze die ik heb gemaakt t.o.v. mijn moeder. Het was meer of er ineens een knop omging van 'ik wil dit niet meer en ik doe het ook niet meer'. Kijk, voor die tijd had ik ook wel goede periodes met mijn moeder waarin ze redelijk normaal deed. Daarom dacht ik dat we eindelijk op de goede weg waren. In december besefte ik dat het niet zo was en nu weet ik dat ze elke keer weer hetzelfde zal doen en daar pas ik voor. Die kans geef ik haar niet meer. Prettig zakelijk klinkt heel mooi en dat dacht ik ook, zo gaat het goed maar blijkbaar is dat allemaal schijn en kan ze elk moment weer 'los' gaan.
Dan zit ik weer met een kutgevoel wat dagenlang aanhoudt en dat kan ik er niet bij hebben. Ik moet al alle zeilen bijzetten om mijn geestelijke gemoedstoestand op peil te houden. Negatieve factoren zoals mensen die je bijna standaard een negatief gevoel geven, kan ik beter buitensluiten. Het was anders geweest als mijn moeder bereid was geweest ook eens naar haar eigen gedrag te kijken. Maar iemand die ijskoud zegt dat zij dat niet hoeft, alsof ze een soort koningin is die boven elke zelfreflectie verheven is en iedereen om haar heen moet maar knippen en buigen en aanpassen, zo iemand bekijkt het maar.
Je zegt 'jezelf beschermen tot je wel sterk genoeg bent', dat stadium ben ik gepasseerd. Ik vind namelijk dat ik me dat helemaal niet hoef te laten welgevallen. Waarom zou ik me altijd aan moeten passen en zij niet. Waarom moet ik accepteren dat zij die dingen doet en zegt terwijl zij mij niet kan accepteren zoals ik ben. Waarom zou ik mezelf moeten wapenen daartegen en zij kan zeggen en raar doen wat ze wil. Tegen vreemden of kennissen of vrienden zou ze zo niet doen, waarom denkt ze dan het bij mij wel te mogen.
Dus het is niet een kwestie van 'tot ik sterk genoeg ben'. Het is een kwestie van dat ze twee opties heeft. Of ze blijft lekker denken dat wat zij doet en denkt t.o.v. mij normaal is en dat ze volkomen terecht zo tegen mij kan en mag doen of ze gaat eens bij zichzelf te rade en neemt een andere houding naar mij aan, voorgoed. Als zij bij de eerste optie wil blijven, is dat prima maar dan wel zonder mij.
Ik mis haar ook absoluut niet en ik sta volledig achter hoe ik er nu tegenaan kijk. Ik vind het alleen jammer dat ik het niet eerder heb gedaan. Dat ik al die jaren heb gedacht dat het wel beter zou worden en die dingen op zouden houden. Dat heb ik gruwelijk mis gehad en dat was een nare klap in december. Maar goed, ze heeft mijn broer nog, die in haar ogen maar weinig verkeerd kan doen en een schoondochter die helemaal is zoals mijn moeder van een dochter wilde dus mij zal ze ook niet missen.
Als jouw nicht het wel trekt met haar moeder vind ik dat mooi. Ik hoop alleen voor haar dat haar moeder niet opnieuw gaat beginnen, want ik weet zeker dat dat hard aan zal komen bij je nicht.
Wat jij zegt over jouw moeder, nou, dat komt voor mij ook wel erg herkenbaar over. Verstikkend en een naar gevoel hebben omdat voor de zoveelste keer aan je is kenbaar gemaakt dat je wéér in gebreke bent gebleven in haar opinie en dat laat ze je vóelen. Enz. Enz.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 25 april 2007 om 10:26
Robin, tot wanneer heb jij goed gefunctioneert dan? Wanneer werd de draaglast teveel? Ik had als kind nl. al 'problemen'. Maar weet niet goed of dit nu lag aan mij of aan de omstandigheden/mijn gezin.
Jullie (Shahla en Intiem) stellen me nu een vraag waar ik veel over nadenk en wat lastig is zo even te beantwoorden. Eerst wil ik nog even tegen jou zeggen Intiem dat ik het erg vind om te lezen wat jij hebt meegemaakt. Zo zie je maar dat iemand met zo'n geschiedenis toch (of misschien juist!) kan uitgroeien tot zo'n sterke vrouw. Zo kom jij in ieder geval op mij over.
Ik kreeg als kind ook vaak te horen dat ik anders was dan bijv. mijn broer en zus, vnl. dat ik zo gevoelig was hoorde ik vaak. Alsof dingen bij mij harder binnenkwamen.?
Zoals ik al aangaf ben ik juist heel (misschien wel te) beschermd opgevoed. Dat maakt dat ik me vaak rot voel over het feit dat ik deze Bd-kenmerken heb. Ik heb nl geen nare achtergrond. Ik heb wel veel op mijn bordje gekregen, en heb dat altijd heel erg 'alleen' gedragen. Ik wil niet alles specifiek gaan noemen, maar dit ligt vooral op het gebied van gezondheid/ziekte, overlijdens. Ik heb anderen (ook mijn ouders) nooit willen belasten. Als kind was ik ook veel ziek.
Toen ik 11 was is mijn vader erg ziek geworden en dat heb ik heel bewust meegemaakt, dat heeft me erg veranderd. Het thema verlatingsangst wat elke keer naar voren komt heeft hier erg mee te maken. Intiem je maakte een vergissing: mijn vader leeft godzijdank nog en het gaat nu goed. Je verwarde mij met Goudappeltje oeps.
Ik heb tot in mijn laat-twintigste jaren altijd wel redelijk goed gefunctioneerd. Wel vanaf de puberteit al vaak wisselende stemmingen, klooien met eten, dat soort dingen. Verschillende klachten dus wel, maar sinds 2 jaar zijn mijn stemmingswisselingen veel heftiger geworden, ook het lege gevoel, het vervreemd voelen van mezelf. Dat schijnt ook niet zo raar te zijn, dat als de stress te veel wordt bepaalde klachten verergeren. Met mijn opmerking dat de draaglast te groot werd bedoel ik voornamelijk de tegenslag met mijn gezondheid, waardoor ik veel alleen thuis ben, waardoor ik beperkt wordt in mijn mogelijkheden vnl op het gebied van werk, evt. kinderen. Dit voelt als de bekende druppel, juist op het moment dat ik net was afgestudeerd en grote plannen had. Ach, misschien is het ook wel een mooie kapstok, en had ik anders ook deze psychische problemen wel gehad, dat weet ik niet. Er is wellicht ook een erfelijke factor aanwezig, ik zie dingen terug in mijn moeder en haar familie.
Ik ben er niet uit en raak er van in de war. Ik weet niet hoe het zover heeft kunnen komen en soms is het net alsof het bij mij mijn eigen schuld is dat het niet goed met me gaat.. Ik laat het even hierbij. Genoeg om over na te denken weer.
Fijne dag meiden,
liefs Robin
Jullie (Shahla en Intiem) stellen me nu een vraag waar ik veel over nadenk en wat lastig is zo even te beantwoorden. Eerst wil ik nog even tegen jou zeggen Intiem dat ik het erg vind om te lezen wat jij hebt meegemaakt. Zo zie je maar dat iemand met zo'n geschiedenis toch (of misschien juist!) kan uitgroeien tot zo'n sterke vrouw. Zo kom jij in ieder geval op mij over.
Ik kreeg als kind ook vaak te horen dat ik anders was dan bijv. mijn broer en zus, vnl. dat ik zo gevoelig was hoorde ik vaak. Alsof dingen bij mij harder binnenkwamen.?
Zoals ik al aangaf ben ik juist heel (misschien wel te) beschermd opgevoed. Dat maakt dat ik me vaak rot voel over het feit dat ik deze Bd-kenmerken heb. Ik heb nl geen nare achtergrond. Ik heb wel veel op mijn bordje gekregen, en heb dat altijd heel erg 'alleen' gedragen. Ik wil niet alles specifiek gaan noemen, maar dit ligt vooral op het gebied van gezondheid/ziekte, overlijdens. Ik heb anderen (ook mijn ouders) nooit willen belasten. Als kind was ik ook veel ziek.
Toen ik 11 was is mijn vader erg ziek geworden en dat heb ik heel bewust meegemaakt, dat heeft me erg veranderd. Het thema verlatingsangst wat elke keer naar voren komt heeft hier erg mee te maken. Intiem je maakte een vergissing: mijn vader leeft godzijdank nog en het gaat nu goed. Je verwarde mij met Goudappeltje oeps.
Ik heb tot in mijn laat-twintigste jaren altijd wel redelijk goed gefunctioneerd. Wel vanaf de puberteit al vaak wisselende stemmingen, klooien met eten, dat soort dingen. Verschillende klachten dus wel, maar sinds 2 jaar zijn mijn stemmingswisselingen veel heftiger geworden, ook het lege gevoel, het vervreemd voelen van mezelf. Dat schijnt ook niet zo raar te zijn, dat als de stress te veel wordt bepaalde klachten verergeren. Met mijn opmerking dat de draaglast te groot werd bedoel ik voornamelijk de tegenslag met mijn gezondheid, waardoor ik veel alleen thuis ben, waardoor ik beperkt wordt in mijn mogelijkheden vnl op het gebied van werk, evt. kinderen. Dit voelt als de bekende druppel, juist op het moment dat ik net was afgestudeerd en grote plannen had. Ach, misschien is het ook wel een mooie kapstok, en had ik anders ook deze psychische problemen wel gehad, dat weet ik niet. Er is wellicht ook een erfelijke factor aanwezig, ik zie dingen terug in mijn moeder en haar familie.
Ik ben er niet uit en raak er van in de war. Ik weet niet hoe het zover heeft kunnen komen en soms is het net alsof het bij mij mijn eigen schuld is dat het niet goed met me gaat.. Ik laat het even hierbij. Genoeg om over na te denken weer.
Fijne dag meiden,
liefs Robin
woensdag 25 april 2007 om 10:28
Ga nu echt echt echt slapen hoor ZZzzzzz
Hoe is het met je vriend Shahla?
Galena, hoe is jouw weekend vergaan?
Goudappeltje, weet eventjes neit meer wat jij hebt geschreven.
Kreeftje, ben je er nog?
Mamzelle, hoe gaat het met jou en je therapie?
Nog iemand vergeten met mijn duffe hoofd?
Als kind was ik ook introvert en rustig. Aan mij was meestal niet te zien wat er in mij omging. Maar problemen had ik toen zeker nog niet.
Dat kwam pas later, toen ik een jaar of zestien was. Ik begon me af te zetten tegen mijn moeder, die was toen namelijk ook al zo tegenover mij. Ze vond mij maar raar en ik was niks, kon niks en ik wilde niks. Naar mij werd nooit geluisterd maar er werd van mij wel verwacht dat ik luisterde naar mijn ouders. Dat begon ik hoogst oneerlijk te vinden want er was geen mogelijkheid tot overleg, tot een overeenkomst komen. Vrij autoritair allemaal.
Ik begon te vinden dat als niemand naar mij luisterde, naar wat ik dacht en wilde, waarom zou ik dan nog luisteren?
Mijn vader heeft het nog vaak voor mij opgenomen als mijn moeder weer eens tegen mij tekeer ging maar maar tegen de tijd dat ik 17 was begon dat als een blad aan een boom om te slaan.
Toen waren de andere drie gezinsleden, inclusief mijn broer, ineens steeds met zijn allen bezig mij duidelijk te maken hoe verkeerd ik bezig was. In zekere zin zat er wel een kern van waarheid in maar niemand vroeg zich af wat de oorzaak was en of hun houding het tij niet een beetje ten goede had kunnen keren. Voor mij voelde het dan ook alsof ze me aan alle kanten lieten vallen en ik niks goeds meer kon doen. Steun hoefde ik absoluut niet te verwachten. Alleen maar gezeur en straf.
Daarom ben ik op mijn 17e van huis weggelopen. Was al vaker gebeurd maar toch ging ik altijd weer terug, in de hoop dat we er toch uit zouden komen. De laatste keer dat ik wegging, geloofde ik daar niet meer in en toen heb ik me ook voorgenomen zeker niet meer thuis te gaan wonen, wat er ook gebeurde. En als ik terug moest, zou ik opnieuw weglopen en dan ergens heen gaan waar ze me niet konden vinden. Maar ik hoefde niet terug. Ik had ondertussen een instantie achter me en toen heeft mijn vader toestemming gegeven dat ik begeleid op kamers mocht. Ik was zó opgelucht. Er viel een zware last van mij af.
De omstandigheden van mijn laatste jaar thuis waren allesbehalve leuk maar voor die tijd heb ik een redelijk goede jeugd gehad. Vooral ook omdat ik klakkeloos deed wat mijn ouders zeiden. Ik liet me alles aanleunen. Op het moment dat dat veranderde waren de rapen gaar en ging het ook mis.
Als ik ga kijken naar wat van mezelf is en wat van de omgeving ga ik terug naar het keerpunt. Op mijn zestiende was dat. Ik was een erg serieus, introvert meisje met een wat sombere inslag. Ik vond het ook best lastig gevoelsmatig aansluiting te vinden bij andere leeftijdsgenoten en was zeker niet iemand met een hele schare vrienden. Eén of twee, daar hield ik me bij en wat kennissen. Al heb ik ook wel bij een vriendengroep gehoord, gevoelsmatig voelde ik me toch vaak aan de zijlijn staan. Dat is dus echt van mezelf.
De rest is door omstandigheden zo gecreëerd en dat dat is gelukt komt gewoon door de gevoeligheid die ik heb. Ik kan de wereld die betrekking heeft op mezelf niet altijd zo sterk tegemoet treden. Het komt bij mij veel harder binnen.
Ik ben gisteren nog bij mijn beste vriend geweest en ik kon alweer een klein beetje een gesprek met hem voeren. Hij is snel moe, moet echt nog geholpen worden met eten en drinken en het oefenen van in een stoel zitten en proberen over te gaan in een andere stoel lukt (nog) niet.
Daar zat hij erg mee maar ja, dat kost tijd he, het lichaam weer aan de praat krijgen. (Tijdelijke?) Verlammingen heb je niet zo één twee drie weggewerkt. Naarmate ik er langer was begon het praten weer onduidelijker te worden en meer onsamenhangend. Dat komt door de vermoeidheid. Hij heeft zeer weinig energie. Maar geestelijk is hij aardig bij dus ik heb hoop dat dat weer helemaal goed komt.
Intiem, ben je ondertussen lekker uitgerust?
Hoe is het met je vriend Shahla?
Galena, hoe is jouw weekend vergaan?
Goudappeltje, weet eventjes neit meer wat jij hebt geschreven.
Kreeftje, ben je er nog?
Mamzelle, hoe gaat het met jou en je therapie?
Nog iemand vergeten met mijn duffe hoofd?
Als kind was ik ook introvert en rustig. Aan mij was meestal niet te zien wat er in mij omging. Maar problemen had ik toen zeker nog niet.
Dat kwam pas later, toen ik een jaar of zestien was. Ik begon me af te zetten tegen mijn moeder, die was toen namelijk ook al zo tegenover mij. Ze vond mij maar raar en ik was niks, kon niks en ik wilde niks. Naar mij werd nooit geluisterd maar er werd van mij wel verwacht dat ik luisterde naar mijn ouders. Dat begon ik hoogst oneerlijk te vinden want er was geen mogelijkheid tot overleg, tot een overeenkomst komen. Vrij autoritair allemaal.
Ik begon te vinden dat als niemand naar mij luisterde, naar wat ik dacht en wilde, waarom zou ik dan nog luisteren?
Mijn vader heeft het nog vaak voor mij opgenomen als mijn moeder weer eens tegen mij tekeer ging maar maar tegen de tijd dat ik 17 was begon dat als een blad aan een boom om te slaan.
Toen waren de andere drie gezinsleden, inclusief mijn broer, ineens steeds met zijn allen bezig mij duidelijk te maken hoe verkeerd ik bezig was. In zekere zin zat er wel een kern van waarheid in maar niemand vroeg zich af wat de oorzaak was en of hun houding het tij niet een beetje ten goede had kunnen keren. Voor mij voelde het dan ook alsof ze me aan alle kanten lieten vallen en ik niks goeds meer kon doen. Steun hoefde ik absoluut niet te verwachten. Alleen maar gezeur en straf.
Daarom ben ik op mijn 17e van huis weggelopen. Was al vaker gebeurd maar toch ging ik altijd weer terug, in de hoop dat we er toch uit zouden komen. De laatste keer dat ik wegging, geloofde ik daar niet meer in en toen heb ik me ook voorgenomen zeker niet meer thuis te gaan wonen, wat er ook gebeurde. En als ik terug moest, zou ik opnieuw weglopen en dan ergens heen gaan waar ze me niet konden vinden. Maar ik hoefde niet terug. Ik had ondertussen een instantie achter me en toen heeft mijn vader toestemming gegeven dat ik begeleid op kamers mocht. Ik was zó opgelucht. Er viel een zware last van mij af.
De omstandigheden van mijn laatste jaar thuis waren allesbehalve leuk maar voor die tijd heb ik een redelijk goede jeugd gehad. Vooral ook omdat ik klakkeloos deed wat mijn ouders zeiden. Ik liet me alles aanleunen. Op het moment dat dat veranderde waren de rapen gaar en ging het ook mis.
Als ik ga kijken naar wat van mezelf is en wat van de omgeving ga ik terug naar het keerpunt. Op mijn zestiende was dat. Ik was een erg serieus, introvert meisje met een wat sombere inslag. Ik vond het ook best lastig gevoelsmatig aansluiting te vinden bij andere leeftijdsgenoten en was zeker niet iemand met een hele schare vrienden. Eén of twee, daar hield ik me bij en wat kennissen. Al heb ik ook wel bij een vriendengroep gehoord, gevoelsmatig voelde ik me toch vaak aan de zijlijn staan. Dat is dus echt van mezelf.
De rest is door omstandigheden zo gecreëerd en dat dat is gelukt komt gewoon door de gevoeligheid die ik heb. Ik kan de wereld die betrekking heeft op mezelf niet altijd zo sterk tegemoet treden. Het komt bij mij veel harder binnen.
Ik ben gisteren nog bij mijn beste vriend geweest en ik kon alweer een klein beetje een gesprek met hem voeren. Hij is snel moe, moet echt nog geholpen worden met eten en drinken en het oefenen van in een stoel zitten en proberen over te gaan in een andere stoel lukt (nog) niet.
Daar zat hij erg mee maar ja, dat kost tijd he, het lichaam weer aan de praat krijgen. (Tijdelijke?) Verlammingen heb je niet zo één twee drie weggewerkt. Naarmate ik er langer was begon het praten weer onduidelijker te worden en meer onsamenhangend. Dat komt door de vermoeidheid. Hij heeft zeer weinig energie. Maar geestelijk is hij aardig bij dus ik heb hoop dat dat weer helemaal goed komt.
Intiem, ben je ondertussen lekker uitgerust?
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 25 april 2007 om 10:31
Shahla, we waren tegelijk. Ik kan me voorstellen dat dat moeilijk was in december. Je mist je moeder niet, maar ik kan me voorstellen dat het feit op zich je wel veel pijn geeft, het feit dát je moest breken met je moeder.. Ik raad je echt dat boek aan wat ik noemde.
Intiem , succes inderdaad vandaag bij de psych. Het is jouw keuze en je hebt alles goed overwogen. Medicatie kan altijd nog. Ben benieuwd hoe je gesprek loopt.
Intiem , succes inderdaad vandaag bij de psych. Het is jouw keuze en je hebt alles goed overwogen. Medicatie kan altijd nog. Ben benieuwd hoe je gesprek loopt.
woensdag 25 april 2007 om 13:25
Hoi,
ik ben weer terug van de psychi. Ik heb besproken dat ik AD niet zie zitten. Zelf dacht de psychi. dat er bij mij geen sprake was van een (onderliggende) depressie en daar kan ik hem alleen maar gelijk in geven. Ik heb nl. het gevoel dat mijn geirriteerdheid en overprikkelbaarheid niet zozeer voortkomen uit een depressie, maar it het gevoel van overspannenheid, weinig kunnen hebben, op mijn tenen lopen, stress, etc. Ik word wel somber van de gevolgen, maar heb niet het idee dat depressie er aan ten grondslag ligt. Psychiater dacht zelf meer aan een stmemingsstabiliator zoals lithium, maar dat vind ik so wie so al een erg heftig medicijn. Dat ga ik echt niet slikken hoor.
Ik ga in overleg met de psychi. nu toch St Janskruid proberen als alternatief voor AD. Maar ik was net bij de apotheek en zij willen het mij niet meegeven zonder verwijzing/recept van de psychiater. Ze stellen dat het toch een vrij serieus medicijn is met bijwerkingen en dat ze het onverstandig vinden als ik dat zomaar op eigne houtje ga proberen (al is het alleen maar omdat het anticonceptie kan beinvloeden). Beetje vreemd, want je kunt het volgens mij overal kopen????
Even posten, dan ga ik jullie verhalen ook nog even doorlezen...
ik ben weer terug van de psychi. Ik heb besproken dat ik AD niet zie zitten. Zelf dacht de psychi. dat er bij mij geen sprake was van een (onderliggende) depressie en daar kan ik hem alleen maar gelijk in geven. Ik heb nl. het gevoel dat mijn geirriteerdheid en overprikkelbaarheid niet zozeer voortkomen uit een depressie, maar it het gevoel van overspannenheid, weinig kunnen hebben, op mijn tenen lopen, stress, etc. Ik word wel somber van de gevolgen, maar heb niet het idee dat depressie er aan ten grondslag ligt. Psychiater dacht zelf meer aan een stmemingsstabiliator zoals lithium, maar dat vind ik so wie so al een erg heftig medicijn. Dat ga ik echt niet slikken hoor.
Ik ga in overleg met de psychi. nu toch St Janskruid proberen als alternatief voor AD. Maar ik was net bij de apotheek en zij willen het mij niet meegeven zonder verwijzing/recept van de psychiater. Ze stellen dat het toch een vrij serieus medicijn is met bijwerkingen en dat ze het onverstandig vinden als ik dat zomaar op eigne houtje ga proberen (al is het alleen maar omdat het anticonceptie kan beinvloeden). Beetje vreemd, want je kunt het volgens mij overal kopen????
Even posten, dan ga ik jullie verhalen ook nog even doorlezen...
woensdag 25 april 2007 om 13:29
Oei, sorry dat ik dacht dat het jouw vader was Robin, terwil het de vader van Goudappeltje is ...
Jeetje, wat een pittige verhalen allemaal. Ik heb nu geen tijd meer, want ga naar het atelier eventjes ontspannen (heb beetje pijn in m'n nek, dus beetje stressig denk ik) en mijn kop wat rustig krijgen.
Vanavond als kleine meid ligt te tukken, kom ik weer terug.
Jeetje, wat een pittige verhalen allemaal. Ik heb nu geen tijd meer, want ga naar het atelier eventjes ontspannen (heb beetje pijn in m'n nek, dus beetje stressig denk ik) en mijn kop wat rustig krijgen.
Vanavond als kleine meid ligt te tukken, kom ik weer terug.
woensdag 25 april 2007 om 13:58
Hallo,Ik heet vanaf nu Galena3, maar ben dus nog wel dezelfde Galena. Wat lief dat jullie met mij meegedacht hebben afgelopen weekend. Het ging heel goed, maar toen ik naar huis ging had ik het verschrikkelijk zwaar. Dat komt voornamelijk van mijn man, hij geeft steeds vaker aan dat hij er steeds moeilijker mee om kan gaan met mijn hele borderline verhaal. Tel daar mijn zwart wit denken bij op en mijn verlatingsangst en de boel slaat weer op tilt bij mij. Zit ik tijdens mijn opname nog vol overtuiging tegen mijn man te vertellen dat ik geen suicidale gedachtes heb, nou, die had ik zondag en maandag wel. Gek he, dat dat toch zoveel invloed kan hebben. Ik hou zo verschrikkelijk veel van mijn man en hij is echt mijn alles. Ik heb naast mijn borderline, gewoon een heel fijn leven bij hem en als ik eraaan denk dat kwijt te raken, dan ben ik helemaal verdrietig, voel veel pijn en voel me dan erg eenzaam. Zo erg zelfs dat ik suicidale gedachtes krijg. Als hij dan zo doet, dan voel ik me dubbel gestraft met mijn borderline klachten, ik heb er toch ook niet om gevraagd. Maar hoe mijn weekend ging: ik kwam daar vrijdagochtend en was ontzettend zenuwachtig. Gelukkig kreeg ik een eenpersoonskamer en ik heb veel gelezen, gewandeld en geslapen. 's avonds kwam mijn man en dan kreeg ik gelijk meer onrust. Hij laat duidelijjk blijken dat hij zo baalt van het feit dat ik in een psychiatrische instelling opgenomen ben. Dan word ik kwaad en zeg dat hij net zo redeneert als zijn moeder, die zei van, waar je maar zin in hebt. Als je voor een gebroken been of een blinde darm naar het ziekenhuis moet, krijg je een bloemetje of een bakje fruit, maar als het psychisch is is het alleen maar lastig en vreemd. Mijn man is nl. bang dat ik alleen maar achteruit ga daar, maar ik zeg dan dat het juist is om me sterker te maken, dat er ook nog andere mogelijkheden zijn dan zelfdestructief gedrag. Maar het wil er niet in. Maar ondertussen zit ik me er echt over op te winden en wordt er verdrietig van. Ik heb bijna de hele zondag zitten huilen, in plaats van dat ik dat dan tijdens mijn opname doe, maar dat doe ik dan weer thuis. Het zal ook wel alle spanning zijn geweest die eruit kwam. Gisteren ging het beter. Ik was voor het eerst wezen sporten, (bodypump) en ik vond het heel zwaar,maar heel leuk. Maar ook logisch, want ik heb al een tijd niets meer gedaan. Ik probeer 2x in de week bodypump te gaan doen en 1x i de week bodybalance, dat is een combinatie van yoga, tai chi en pilates. Ik verstop meestal mijn armen onder lange mouwen, maar gistermiddag dacht ik, het is mooi weer, ik heb al een paar keer in het zonnetje gezeten en wie let er nou op mijn arm. Dus ik de stad in. Ik kwam in een juwelier waar ik naar wat sieraden keek, en werd geholpen door een aardige vrouw. Plotseling vraagt ze helemaal shocked wat ik aan mijn arm heb. Ik schrok me helemaal wild, werd vuurrood en begon haast te huilen, maar ik herstelde me snel en zei dat ik als kind een ongeluk had gehad maar dat ik in de zon gezeten had en dan de littekens roder werden van de zonnebrand. Klopt natuurlijk geen moer van en was ook niet echt geloofwaardig, maar ik moest wat. Toen ik de winkel uitging voelde ik me doodongelukkig en had het idee dat iedereen naar me keek. Ik zag op een gegeven moment bij Didi een hele leuke tuniek die heel leuk bij mijn rok stond die ik aanhad, dus ik heb die maar gelijk aangehouden en toen voelde ik me een stuk lekkerder. Ik ben er dus nog niet aan toe om met korte mouwen te lopen. Ik heb nu bijvoorbeeld, nu ik op het werk zit, een rokje aan met een mouwloos hemdje, met daarover een gehaakt bolerotje. Ik denk dat ik maar meer van dit soort kleren aanschaf. Het is in ieder geval bedekt, en toch zomers. Maar ik ben er wel van geschrokken. Ik realiseerde me niet dat het zo overduidelijk te zien is. s'avonds zegt mijn man ook nog, ja je hebt gewoon je arm verminkt, zie dat nou maar eens onder ogen. Hij heeft gewoon gelijk, het is ook mijn eigen schuld en ik moet er toch mee leren leven. Ik wil trouwens absoluut niet dat mensen denken van, wat heeft die aan haar arm, dat is zeker zo'n freak, dus ik loop voortaan maar gewoon met bedekte armen.Het is een heel verhaal, maar ik wil ook even kwijt wanneer bij mij de klachten begonnen, wnat daar heeft mijn man het ook telkens over. Hij voelt zich opgelaten erover omdat de klachten in alle hevigheid begonnen toen ik hem leerde kennen en tijdens ons huwelijk steeds meer de overhand hadden. Ik verdedig me dan om te zeggen dat ik vanaf mijn 16e 17e al diverse klachten had maar dat nog heel goed wist te verbergen. Krassen deed ik voor het eerst op mijn 20e. Voor die tijd waren het vooral wisselende stemmingen, zwart wit denken, een eenzaam en leeg,vervreemd gevoel, noem maar op. Nou, het is een heel verhaal geworden, ik hoop dat jullie de draad een beetje kunnen volgen.Liefs Galena
woensdag 25 april 2007 om 16:59
We hebben in het leven allemaal wel ons portie gehad. Of klinkt dat heel somber? Bij mij idem. Mijn moeder werd manisch-depressief (wel met duidelijke Borderline kenmerken) toen ik vier was. Ze vertelde me altijd dat ik niet lief genoeg was, sloeg me iedere dag, kleineerde etc, probeerde zelfmoord te plegen, had stemmingswisselingen etc. Mijn vader was voornamelijk hard aan het werk. Vanaf m'n twaalfde kreeg ze meerdere psychoses. Pas toen ik 15 was, ging ze in therapie. Ik herinner me nog goed dat ik me pas op mijn 16e realiseerde dat het 'anders' was bij ons thuis. Ik kreeg toen mijn eerste vriendje en hij had echt een hele lieve zorgzame moeder. Mijn moeder was allesbehalve zorgzaam. Vanaf dat moment kreeg ik het moeilijk. Toen overleed ook mijn vader nog op mijn 17e.
Mijn leven kenmerkt zich wel van het storten van de ene relatie in de andere. Alhoewel ik ze dan wel weer jaren volhield. Mijn laatste twee relaties waren ook met mannen die me niet zo goed behandelden. Ze waren bij tijd en wijle best lief, maar vooral met zichzelf bezig. Ik zit natuurlijk pas sinds een jaar in therapie en het inzicht in jezelf valt me echt heel zwaar. Je kunt niet meer ontkennen dat er niets aan de hand is en ik monitor mezelf ook de hele dag. Op sommige dagen (zoals vandaag) zie ik het echt heel somber in en denk ik terug aan mijn ex. Hij heeft hetzelfde als ik en begrijpt wat ik voel. Anderzijds, kwamen we daarom ook telkens in een negatieve spiraal terecht.
Mijn leven kenmerkt zich wel van het storten van de ene relatie in de andere. Alhoewel ik ze dan wel weer jaren volhield. Mijn laatste twee relaties waren ook met mannen die me niet zo goed behandelden. Ze waren bij tijd en wijle best lief, maar vooral met zichzelf bezig. Ik zit natuurlijk pas sinds een jaar in therapie en het inzicht in jezelf valt me echt heel zwaar. Je kunt niet meer ontkennen dat er niets aan de hand is en ik monitor mezelf ook de hele dag. Op sommige dagen (zoals vandaag) zie ik het echt heel somber in en denk ik terug aan mijn ex. Hij heeft hetzelfde als ik en begrijpt wat ik voel. Anderzijds, kwamen we daarom ook telkens in een negatieve spiraal terecht.
woensdag 25 april 2007 om 20:06
Jeetje joh, wat een pittige verhalen allemaal. Ook jouw verhaal liegt er niet om Goudappeltje! Zijn we allemaal nog redelijk normaal uitgevallen vind je niet ? Het had een stuk erger gekund qua problemen met mezelf. Mijn zusje en ik lachen er wel eens om dat we relatief nog zo normaal zijn geworden...
Ik weet niet meer wie nu van zichzelf vond dat de eigen jeugd redelijk probleemlos verlopen was en daardoor zo kritisch naar zichzelf was. Dat moet je echt niet doen hoor! Wordt het er daardoor gemakkelijker op voor jou? Nee toch? Je hebt toch last van je klachten, of dat nu wel of niet veroorzaakt wordt door omstandigheden of niet. Misschien had ik ook wel BPS klachten gehad zonder moeilijke jeugd of misschien toch niet. Je weet het gewoonweg niet, omdat je het moet doen met de feiten zoals ze zijn...en jij hebt last, dus dat is zoals het is en dat moet je als uitgangspunt nemen hoor. Tis geen wedstrijdje wie er het slechts scoort qua juegd of trauma's!!
Bij mij weten ze niet of mijn moeder een psychiatrisch geval was of niet. Omdat mijn moeder niet meer leeft (kan je dat niet meer onderzoeken he) en omdat ze nog altijd min of meer binnen bepaalde grenzen heeft kunnen functioneren. Ze had een baan en betaalde de huur en was niet aan de drugs ofzo. Maar het vermoeden bestaat wel dat zij psychiatrische problematiek had, maar wat precies? Borderline, manisch depressiviteit en/of narcistische persoonlijkheidsstoornis lijkt allemaal wel meer of minder toepasbaar op haar, zij het niet al te extreem (anders was ze wel net als jouw moeder (Goudappeltje) er erger aan toegeweest). Maar het is een wonder dat jeugdzorg niet op de stoep stond, want als ze minder intelligent was geweest, dan was dat zeker gebeurd. Mijn moeder was nl. ook chronisch overspannen, danwel depressief, danwel helemaal eufoor met allemaal ont-zet-tend foute vriendjes (drugs, drank, psychiatrisch geval, you name it). Dan weer had ze perioden amper oog voor ons en was ze erg egoistisch ofwel kon het niet aan om voor ons te zorgen. Dan liepen meerdere dingen in het honderd, was ze agressief en had hardhandige loszittende handjes. Dan had ze weer perioden waarin ze goed in haar vel zat en probeerde de mindere perioden te compenseren. Dan moesten we inene het leuke gezinnetje gaan uithangen en was ze het toonbeeld van perfect moederschap, incl. de koekjes en de thee als we uit school kwamen.
Mijn moeder spoorde seksueel gezien helemaal niet (mijn vader ook niet trouwens) en dat kreeg ik als oudste vooral heel erg mee. Ze was seksueel gezien erg opdringerig en zorgde wel dat mijn zusje en ik haar seksleven meekregen. Daarnaast had ze ook nog eens vriendjes die met hun poten niet van mij af konden blijven en dat wist ze. Maar goed, tis, makkelijk om te doen...
Mijn vader was meestal niet in beeld, heeft perioden lang half gezworven/dakloos (sliep in de kelder van een kantoor of in een lekke koude caravan midden in de winter) en had een gok en drank probleem. Hij heeft nu bij perioden ook nog een drankprobleem en wat betreft zijn idee fixe dat hij ooit rijk wordt van afzettende Ghanezen kennen jullie inmiddels.
Een normaal gezinsleven ken ik niet en al helemaal niet wat het is om normale gezonde relaties op te bouwen. Dit heb ik allemaal zelf moeten uitvinden. Tis best knap dat mijn zusje en ik dit toch op een of andere manier flikken, al zeg ik het zelf
.
Mijn problemen zijn niet pas tot uiting gekomen toen ik de puberteit al achter de rug had.
Als kind was ik erg gesloten en had geen vriendjes of vriendinnetjes. Ik had er geen behoefte aan en kinderen vond ik eigenlijk altijd stomme wezens. Niemand was goed genoeg. Die was een zeur, die was kattig, die was dit en die was dat. Mijn moeder werd wel eens wanhopig dat ik bijna geen contact aanging. Ze vond mij (te?) gevoelig en te kritisch (was ik ook hoor). Ik begon al vroeg te puberen en rond mijn twaalfde ontstond het eerste hulpverleningscontact. Omdat mijn moeder de grip op mij begon te verliezen. Ik sloot me op en trok me niks meer aan van mijn moeder, danwel de eerste tekenen van depressie begonnen door te schemeren. Toen was ik 12 en begon de zelfverwaarlozing van mijn kant. Ik douchte nauwelijks meer en had een totaal omgekeerd dag/nachtritme. Ik ging niet meer naar school (spijbelde) en kreeg eetproblemen en ik bleef zitten. Deze comateuze toestand heeft jaren geduurd en pas tijdens dagbehandeling van 3 jaar geleden begreep ik dat ik jarenlang depressief was geweest :o.
Met 15 is jeugdzorg ingeschakeld, omdat het tussen mijn moeder en mij niet meer ging (ik luisterde niet meer naar haar, blowde me suf, ging niet naar school, lag overdag hele dagen in mijn nest, schreeuwde, smeet dingen kapot, trapte deuren in van woede en was gewoonweg ronduit agressief geladen te noemen). Ik zou toen 'op kamers gaan wonen' bij mijn moeder en haar nieuwe vriend (groot huis!), maar dit werkte niet. Mijn moeder heeft mij het huis uitgezet toen ik 16 was.
Toen is de hele crisis tamtam gaan lopen en binnen no time zat ik op kamertraining en andere crisisbegeleiding. Dit was voor het eerst gezond in jaren, omdat ik uit de situatie met mijn moeder was.
Maar eigenlijk is het toen ook niet goed gegaan. Het ging beter, maar goed ging het niet. Ik ging meer blowen, had rare seksuele contacten, zoop teveel, etc. Maar met 19 werd ik iets verstandiger, ging minder stappen, van de een op de andere dag ben ik gestopt met zuipen en blowen en had de mannen afgedankt. Totdat ik een vriendje kreeg een half jaar later (die nu nog steeds mijn liefje is).
Moeder is toen ook overleden, maar dat leek me niet zoveel te deren...
Tijdens deze relatie heb ik nog meermalen crisissen gehad (heb ik verteld he?), was er geweld, was ik depressief, was ik agressief en werd ik alsmaar overspannender en verder vervreemd van mijn eigen zelf. Chronische leegte, vervreemding, eetrpoblemen, school en werk niet kunnen volhouden/bijbenen en zelfs mijn eigen lijf bijna niet meer voelen. Tja, totdat ik in elkaar klapte en therapie traject werd ingezet en dagbehandeling etc. volgde en ik moeder werd en en en pffffff. Nogal druk leven voelt het soms voor mij. Het gaat maar door en door en door
Nou, dit was mijn gezellige duit in het zakje.
Maar we moeten het ook weer over leuke dingen hebben hoor
Ik weet niet meer wie nu van zichzelf vond dat de eigen jeugd redelijk probleemlos verlopen was en daardoor zo kritisch naar zichzelf was. Dat moet je echt niet doen hoor! Wordt het er daardoor gemakkelijker op voor jou? Nee toch? Je hebt toch last van je klachten, of dat nu wel of niet veroorzaakt wordt door omstandigheden of niet. Misschien had ik ook wel BPS klachten gehad zonder moeilijke jeugd of misschien toch niet. Je weet het gewoonweg niet, omdat je het moet doen met de feiten zoals ze zijn...en jij hebt last, dus dat is zoals het is en dat moet je als uitgangspunt nemen hoor. Tis geen wedstrijdje wie er het slechts scoort qua juegd of trauma's!!
Bij mij weten ze niet of mijn moeder een psychiatrisch geval was of niet. Omdat mijn moeder niet meer leeft (kan je dat niet meer onderzoeken he) en omdat ze nog altijd min of meer binnen bepaalde grenzen heeft kunnen functioneren. Ze had een baan en betaalde de huur en was niet aan de drugs ofzo. Maar het vermoeden bestaat wel dat zij psychiatrische problematiek had, maar wat precies? Borderline, manisch depressiviteit en/of narcistische persoonlijkheidsstoornis lijkt allemaal wel meer of minder toepasbaar op haar, zij het niet al te extreem (anders was ze wel net als jouw moeder (Goudappeltje) er erger aan toegeweest). Maar het is een wonder dat jeugdzorg niet op de stoep stond, want als ze minder intelligent was geweest, dan was dat zeker gebeurd. Mijn moeder was nl. ook chronisch overspannen, danwel depressief, danwel helemaal eufoor met allemaal ont-zet-tend foute vriendjes (drugs, drank, psychiatrisch geval, you name it). Dan weer had ze perioden amper oog voor ons en was ze erg egoistisch ofwel kon het niet aan om voor ons te zorgen. Dan liepen meerdere dingen in het honderd, was ze agressief en had hardhandige loszittende handjes. Dan had ze weer perioden waarin ze goed in haar vel zat en probeerde de mindere perioden te compenseren. Dan moesten we inene het leuke gezinnetje gaan uithangen en was ze het toonbeeld van perfect moederschap, incl. de koekjes en de thee als we uit school kwamen.
Mijn moeder spoorde seksueel gezien helemaal niet (mijn vader ook niet trouwens) en dat kreeg ik als oudste vooral heel erg mee. Ze was seksueel gezien erg opdringerig en zorgde wel dat mijn zusje en ik haar seksleven meekregen. Daarnaast had ze ook nog eens vriendjes die met hun poten niet van mij af konden blijven en dat wist ze. Maar goed, tis, makkelijk om te doen...
Mijn vader was meestal niet in beeld, heeft perioden lang half gezworven/dakloos (sliep in de kelder van een kantoor of in een lekke koude caravan midden in de winter) en had een gok en drank probleem. Hij heeft nu bij perioden ook nog een drankprobleem en wat betreft zijn idee fixe dat hij ooit rijk wordt van afzettende Ghanezen kennen jullie inmiddels.
Een normaal gezinsleven ken ik niet en al helemaal niet wat het is om normale gezonde relaties op te bouwen. Dit heb ik allemaal zelf moeten uitvinden. Tis best knap dat mijn zusje en ik dit toch op een of andere manier flikken, al zeg ik het zelf
.Mijn problemen zijn niet pas tot uiting gekomen toen ik de puberteit al achter de rug had.
Als kind was ik erg gesloten en had geen vriendjes of vriendinnetjes. Ik had er geen behoefte aan en kinderen vond ik eigenlijk altijd stomme wezens. Niemand was goed genoeg. Die was een zeur, die was kattig, die was dit en die was dat. Mijn moeder werd wel eens wanhopig dat ik bijna geen contact aanging. Ze vond mij (te?) gevoelig en te kritisch (was ik ook hoor
). Ik begon al vroeg te puberen en rond mijn twaalfde ontstond het eerste hulpverleningscontact. Omdat mijn moeder de grip op mij begon te verliezen. Ik sloot me op en trok me niks meer aan van mijn moeder, danwel de eerste tekenen van depressie begonnen door te schemeren. Toen was ik 12 en begon de zelfverwaarlozing van mijn kant. Ik douchte nauwelijks meer en had een totaal omgekeerd dag/nachtritme. Ik ging niet meer naar school (spijbelde) en kreeg eetproblemen en ik bleef zitten. Deze comateuze toestand heeft jaren geduurd en pas tijdens dagbehandeling van 3 jaar geleden begreep ik dat ik jarenlang depressief was geweest :o.Met 15 is jeugdzorg ingeschakeld, omdat het tussen mijn moeder en mij niet meer ging (ik luisterde niet meer naar haar, blowde me suf, ging niet naar school, lag overdag hele dagen in mijn nest, schreeuwde, smeet dingen kapot, trapte deuren in van woede en was gewoonweg ronduit agressief geladen te noemen). Ik zou toen 'op kamers gaan wonen' bij mijn moeder en haar nieuwe vriend (groot huis!), maar dit werkte niet. Mijn moeder heeft mij het huis uitgezet toen ik 16 was.
Toen is de hele crisis tamtam gaan lopen en binnen no time zat ik op kamertraining en andere crisisbegeleiding. Dit was voor het eerst gezond in jaren, omdat ik uit de situatie met mijn moeder was.
Maar eigenlijk is het toen ook niet goed gegaan. Het ging beter, maar goed ging het niet. Ik ging meer blowen, had rare seksuele contacten, zoop teveel, etc. Maar met 19 werd ik iets verstandiger, ging minder stappen, van de een op de andere dag ben ik gestopt met zuipen en blowen en had de mannen afgedankt. Totdat ik een vriendje kreeg een half jaar later (die nu nog steeds mijn liefje is).
Moeder is toen ook overleden, maar dat leek me niet zoveel te deren...
Tijdens deze relatie heb ik nog meermalen crisissen gehad (heb ik verteld he?), was er geweld, was ik depressief, was ik agressief en werd ik alsmaar overspannender en verder vervreemd van mijn eigen zelf. Chronische leegte, vervreemding, eetrpoblemen, school en werk niet kunnen volhouden/bijbenen en zelfs mijn eigen lijf bijna niet meer voelen. Tja, totdat ik in elkaar klapte en therapie traject werd ingezet en dagbehandeling etc. volgde en ik moeder werd en en en pffffff. Nogal druk leven voelt het soms voor mij. Het gaat maar door en door en door
Nou, dit was mijn gezellige duit in het zakje.
Maar we moeten het ook weer over leuke dingen hebben hoor
woensdag 25 april 2007 om 20:17
Galena, wat lastig meisje *;.
Wat fijn dat de time out op zichzelf fijn en rustgevend was. Maar wat naar dat je je zo onbegrepen en zelfs bekritiseerd voelt door je man en schoonloeder of houden we het maar op schoonmoeder??
Je hebt eht wel nodig om die steun te voelen. Maar goed, tis ook een foutje die in onszelf zit en dan kan, dat je je erger bekritiseerd voelt dan van hen de bedoeling is? Ik hoop dat het iig allemaal wel meevalt. En weet dat balen iets anders is dan afwijzen he? Ik kan ook soms balen als vriend (gewoon) ziek is, ook al hou ik van hem. Maar dta is het verschil tussen ego belangen en partner belangen. En je man heeft natuurlijk ook ego belangen. Hij mag ook wel een beetje balen toch? Als het maar binnen bepaald perspectief is. Ik ga er maar van uit dat hij voor jou kiest, met al je leuke en minder leuke dingen!
Dit probeer ik mezelf ook maar voor te houden, hoewel ik meestal niet echt twijfel aan mijn vriend gelukkig. Ik ben veel bokkiger dan hij wat dat betreft.
Wat fijn dat de time out op zichzelf fijn en rustgevend was. Maar wat naar dat je je zo onbegrepen en zelfs bekritiseerd voelt door je man en schoonloeder of houden we het maar op schoonmoeder??
Je hebt eht wel nodig om die steun te voelen. Maar goed, tis ook een foutje die in onszelf zit en dan kan, dat je je erger bekritiseerd voelt dan van hen de bedoeling is? Ik hoop dat het iig allemaal wel meevalt. En weet dat balen iets anders is dan afwijzen he? Ik kan ook soms balen als vriend (gewoon) ziek is, ook al hou ik van hem. Maar dta is het verschil tussen ego belangen en partner belangen. En je man heeft natuurlijk ook ego belangen. Hij mag ook wel een beetje balen toch? Als het maar binnen bepaald perspectief is. Ik ga er maar van uit dat hij voor jou kiest, met al je leuke en minder leuke dingen!
Dit probeer ik mezelf ook maar voor te houden, hoewel ik meestal niet echt twijfel aan mijn vriend gelukkig. Ik ben veel bokkiger dan hij wat dat betreft.
donderdag 26 april 2007 om 11:38
donderdag 26 april 2007 om 12:27
donderdag 26 april 2007 om 12:52
Mijn leven werd pas moeilijk op mijn zestiende. Dat was het begin van alle ellende. Voor die tijd was er behalve een overbeschermende erg aanwezige moeder eigenlijk niks aan de hand.
Ik was net mooi in de kleertjes en netjes toen de hond werd gebracht. Net goed getimed dus. Ik ga nu even met de honden wandelen. Kunnen ze gelijk aan elkaar wennen. Het kleintje is niet zo tevreden met de aanwezigheid van de grote en meestal schept het alvast wel wat een band als je ze samen uitlaat. Tot straks.
Ik was net mooi in de kleertjes en netjes toen de hond werd gebracht. Net goed getimed dus. Ik ga nu even met de honden wandelen. Kunnen ze gelijk aan elkaar wennen. Het kleintje is niet zo tevreden met de aanwezigheid van de grote en meestal schept het alvast wel wat een band als je ze samen uitlaat. Tot straks.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
