medicatie bij borderline?

hallo allemaal,

ik ben her voor het erst dus weet niet of het allemaal duidelijk overkomt.

ik ben 21 en bij mij is voor bijna 2 jaar terug borderline vast gesteld.

had/heb het hier erg moeilijk mee.

ik loop nu weekelijks bij een psych.

op zich gaat het nu redelijk maar blijf toch nog tegen dingen aanlopen.

vooral in relaties die te dichtbij komen oo kttref ik het iedere keer weer om de verkeerde jongens aan te trekken.

ook hb ik heel veel moeite met mijn emoties deze komen eigenlijk alleen maar tot uiting in boosheid en dan echt heel heftig.

ik heb nog steeds veel moeite om hier over te praten.

ik hoop dat ik hier mijn verhaal een beetje kwijt kan en er met anderen over in gesprek kan raken.

Hallo mensen..



Ik wilde even reageren.. Bij mij is ook pas Borderline vastgesteld.. Mijn moeder heeft het ook. (ik heb ook nooit het goede voorbeeld gehad) Ik herken me heel erg in jullie verhalen.. Soms voel ik echt super gelukkig met alles. Ik heb ook een vriend die super lief is (hij weet nog niet van mijn ziekte) Soms zegt of doet hij iets, waar eigenlijk niks mis mee is en dan reageer ik zo extreem kwaad, of verdrietig.. En achteraf heb ik daar dan zo'n spijt van.. Dan ben ik zo bang dat ik hem daardoor zal verliezen en ga ik er alles aan doen om me weer te "bewijzen" dan gaat het ook weer perfect met ons..  en daarna kan ik me weer niet meer beheersen.. en vlieg ik weer uit!! Ik wil normaal zijn, ik wil stabiel zijn. Of ik voel me zielsgelukkig of ik voel me super depressief. Of ik vind iemand superleuk of ik haat iemand. Niks is bij mij er tussen.. Er zijn nachten dat ik me in slaap huil niet wetend waarom. Ik ben ook heel vaak kwaad, om dingen waarover "normale" mensen niet kwaad zijn. Dan schreeuw, huil, gil ik alles bij elkaar. Gooi ik met dingen. Bijt ik in mijn dekens.. Herkennen jullie dit?

Dikke knuffel voor iedereen, ik weet hoe moeilijk het is!

Hallo allemaal,Welkom tijgertje en kleinprinsesje, heel knap van jullie dat jullie hier wat hebben geschreven. Ik herken jullie verhalen ook heel erg. Gisteren had ik ook weer zoiets waar andere mensen misschien een keer hun schouders voor ophalen, en ik raak dan helemaal in de stress, raak in de war (heel herkenbaar Kreeftje), wil mezelf wat aandoen en kan alleen nog maar huilen. Ik liep gisteren in de straat waar ik vroeger gewoond heb en kwam ik mijn oude buurman tegen. Hij herkende me eerst niet, dat vind ik ook niet zo gek, want die man is dik in de 80 en hij heeft me al 12 jaar niet meer gezien. Hij zei, je hebt een voller gezicht gekregen, ben je soms in verwachting? Ik had het gevoel dat ik een klap in mijn gezicht kreeg, en ik kreeg het wonder boven wonder nog voor elkaar om het gesprek netjes af te ronden, maar ik raak dan helemaal in de war. Ik ga mezelf haten, omdat ik niet eens geestelijk in staat ben om een kind op de wereld te zetten en ik voel me dik lelijk en niet de moeite waard om te leven. Mijn man kan goed relativeren, en ik slinger daar dan ook echt tussen, ben ik echt niet lelijk of weet die man zich niet goed uit te drukken. Ik had ook de indruk dat hij een hersenbloeding heeft gehad of aan het dementeren was, want hij praatte heel verward. Ik ga het dan proberen te analyseren en raak dan nog meer in de war. Ik vind nl. de link een voller gezicht en zwanger zijn niet echt kloppen, als ik nou een enorme buik had, maar die heb ik ook niet. Maar toch, ik zit me nu toch weer af te vragen of ik nou zo ontzettend lelijk en niet aan te zien ben. Daar komt ook nog bij dat ik me helemaal niet meer kan opmaken ivm makeupallergie. Daardoor voel ik me nog kwetsbaarder, met een bloot hoofd.

Hallo Galena,



Ja ik herken precies wat je bedoelt, gewoon echt super kwaad worden om dingen waar een normaal iemand niet kwaad om zou worden.. Ik kreeg net ook weer zo'n aanval... een woede-uitbarsting.. Mijn moeder had mijn kleren van het wasrekje gepakt en ergens neer gegooid.. nou ik werd zooooo enorm kwaad.. Ik heb met alles gegooid en ik heb mijn moeder helemaal uitgescholden en nu ben ik nog kwaad... hoort zoiets ook bij borderline? Poehhhh, ik ben echt driftig!

Gisteren had ik dat ook.. Iemand zei dat ik kwaad keek.. ( en ik voelde me al niet zo lekker) die opmerking werd me echt te veel.. Maar ik heb me nog net kunnen beheersen.. Herkent iemand zo'n dingen?

quote:

hey allemaal!

Ik leef nog hoor...

Ik heb een beetje vlugjes alles doorgelezen, kant nie echt opbrengen om alles precies te lezen.

met mij gaat het niet zo lekker.

Gatver, weet niet wat ik moet of wil of voel enzo.

Had zondag gewerkt, maar was zo moe en had hoofdpijn. Werd ineens heel angstig, ben ik wel vaker.

Ben bang dat ik hersentumor heb, altijd hoofdpijn op dezelfde plek. Ook bang voor de dood.

Moest huilen, helemaal afwezig, net of mijn lichaam er wel is, maar ik zelf ver weg ben ofzo. Echt gek. Ben naar huis gegaan... Niets voor mij.

Mijn moeder heeft op me ingepraat, werd ik wel wat rustiger. Maar getsie, ben hele week al moe en hangerig huilerig. Weet echt niet meer wie ik ben en wat ik wil.

Ben maandag naar dokter geweest, alles verteld. Die heeft me onderzocht maar was niets ergnstig.

Wel bloed geprikt, volgende week uitslag. Eigenlijk hoop ik dat ik wat lichamelijks heb ofzo, dan is er wat aan te doen.

Nu kan ik echt niets... word er gek van. Druk in mijn hoofd.

Lijkt echt alsof ik mezelf alles zie doen maar er niet helemaal bij ben. Doe wel voor de buitenwereld zoals ik ben/was, maar van binnen voel ik me afwezig.



Herkent iemand het? Wat moet ik doen?

Sorry voor mijn wazige verhaal. Bedankt dat ik het ff kwijt kon aan jullie...









Hallo kreeftje,



ja ik herken het heel erg zelfs...

dat je iets aan het doen bent, dat je wat zegt en dat opeens tot je doordringt dat je iets zegt!!! Ten minste dat heb ik altijd.. Dan vertel ik iets tegen iemand maar zelf ben ik heel ver weg.. de werkelijkheid is dan weg.. maar ik heb vaak ook helemaal geen zin om te praten etc. En ik weet af en toe ook helemaal niet meer wie of wat ik ben. Ik was net aan bedenken wie ik dit jaar wel niet allemaal ben verloren aan mijn eigen gedrag.. Heel wat mensen! Ik heb geen enkele vriendin meer over... Aan de ene kant wil ik vriendschappen maar aan de andere kant niet, het kost me te veel energie.. Herkennen jullie dat ook?

Ja, ik heb er ook wel moeite mee contacten gaande te houden.

Maar ook wel heb ik contacten die er al járen zijn. Die houden vol

Verder ben ik ook niet iemand die heel veel vriendschappen nodig heeft. Dat kost inderdaad veel energie. Energie wat vaak al opgaat aan de normale dingen. Zowel geestelijk als lichamelijk.

Robin, hoe was je chilldag?

Aan de ene kant gaat het best goed, als ik er niet te diep over nadenk.

Als ik dat wel doe, weet ik dat er allerlei dingen zijn waarvan je zou kunnen zeggen, daarmee gaat het echt niet zo goed.

Maar ik probeer positief te blijven en me er niet door naar beneden te laten trekken.

meiden, sorry,veels te druk en te moe om te reageren. Net thuis en eventjes geen puf meer.Kan zelfs mijn toezeggingen niet nakomen naar anderen en daar baal ik van.Ik heb het gevoel dat ik alles maar half doe om het bij te kunnen benen en daar baal ik van. Verder heb ik mijn handen vol aan dochter, dus eventjes ego,maar hoop dat ik verexcuseerd ben.Nieuwe meiden welkom en Galena,knuffel voor jou. Kreeftje,hoop dat het beter gaat. Volgende x meer

Hai lieve meiden,

Daar benik ook weer even. Welkom tijgertje en kleinprinsesje. Fijn dat jullie hier zoveel herkenning vinden.

Shahla, niet teveel nadenken dus.. !! grapje hoor. Fijn dat het wel redelijk met je gaat. Intiem let op jezelf. Zo te lezen heb je het veel te druk! Het geeft niet dat je weinig schrijft maar ik zeg het omdat je weet wat er weer op volgt hé..



Met mij gaat het wisselend. Ik weet daar nooit zo goed iets op te zeggen, want dat verschilt per dag/ moment. Ik had het weekend maar de helft van mijn antidepressiva genomen (ik had te weinig en kon pas zonet naar de apotheek) en dat merk ik nu meteen: dizzy en misselijk. Maargoed, dat waait wel over.

Verder ben ik weer enorm veel aan het denken: wat als dit, wat als dat etc. Ik ben heel erg bezig met de toekomst, allerlei plannen. Ik heb de neiging om weer vanalles te verzinnen wat ik kan gaan doen. Is het nog te volgen?? Verder vind ik het erg zwaar dat ik zo weinig therapie heb. Maar ik kan het gewoon niet betalen, en eigenwijs als ik ben wil ik nu niet naar een ander die Awbz vergoeding heeft.. ik kan er soms echt van in paniek raken (het idee geen back-up te hebben) en dan wil ik mijn therapeut bellen, maar de afspraak was dat niet snel te doen etc. Nou ja, zo hou je jezelf weer lekker bezig zullen we maar zeggen..

In ieder geval in mijn hoofd, heb niet het idee dat ik verder veel nuttigs doe..

liefs Robin

Ik heb net weer een aanval gehad.. de hele dag is het goed gegaan.. Toen kwam ik thuis.. ik heb geschreeuwd alles op de grond gegooid.. pffhhh en nu heb ik weer een schuldgevoel... en mijn vriend doet gewoon heel aardig tegen me, hij zei dat hij leuke dingen had gedaan en dat hij zich heel erg goed voelt (daar kan ik dan echt niet tegen.. dat het met hem goed gaat, dat hij altijd super vrolijk is.. en ik me altijd somber voel..) Nu heb ik tegen hem ook weer heel erg bot gereageerd.. Owww shit... maar ik kan er gewoon niet tegen dat hij ook kan genieten zonder mij!! Afschuwelijk.. herkennen jullie dat ook? Ik kan er niet tegen dat er ook een wereld voor hem is zonder mij... Ik ben driftig verdrietig, ik ben alles ineen... een brok emotionele ellende!

Hoi Allemaal,Robin,wat jammer dat je het gevoel hebt dat het toch wat minder gaat. Vervelend is dat he, als je graag meer therapie wilt/nodig hebt,maar het dan toch niet wil, omdat je ergens ook wil uittesten hoe het gaat zonder. Ik heb nu zelf voor mijn doen ook vrij weinig therapie (zelf zo geregeld),maar het idee dat ik er misschien ooit niet meer op kan terugvallen, vind ik ook moeilijk.Maar aan de andere kant is me inmiddels ook wel duidelijk dat ik er niet meer zoveel te halen heb. Niet dat mijn 'problemen' er niet meer zijn, maar omdat therapie die problemen toch niet kan fixen. ik heb mijn grootste portie leren gehad tijdens de dagbehandeling en het is eigenlijk gewoon vasthouden wat ik daar geleerd heb. En verder accepteren dat het gaat zoals het gaat en het waarschijnlijk op korte termijn toch niet anders, laat staan beter wordt...wat ik overigens moeilijk te accepteren vind. Maar inmiddels wel stilaan achterkom dat dat de realiteit is.Vroeger of later zal ik therapie toch moeten loslaten (ik wil het ook loslaten trouwens). Ik weet alleen niet wat ik moet doen op crisismomenten. Moet ik wel of niet bellen? Omdat ik ook weet dat een crisis altijd weer overgaat en achteraf voelt het dan zo banaal. En eerlijk is eerlijk, tijdens crisis kunnen ze toch weinig voor me betekenen. Ik ben nog nooit op een punt gekomen waarop opname onvermijdelijk was, hoewel ik mezelf weleens heb voelen doordraaien en bang was dat ik er niet ver vanaf zat. Maar na een paar dagen heb ik mezelf meestal weer hervat, dus. Eigenlijk heb ik dan erg veeeeel rust nodig en wel acuut. Als vriend en omgeving mij dit kan bieden, dan ben ik al op de helft naar beterend.Moeilijk Robin, ik kan me je angst ook goed voorstellen. Maar weet je ook of therapie bij jou nu nog daadwerkelijk wat zinnigs toevoegt? Want tuurlijk vind ik het soms best fijn om een back-up te hebben en mijn spanningen te kunnen bespreken. Maar niks gaat er van weg en ik voel me ook niet echt anders als ik wel/niet ben geweest. Mijn leven leid zich zonder therapie ook wel,en volgens mij ook wel bijna hetzelfde. Opvoedingsondersteuning heb ik helaas echt te weinig aan en tot nog toe werd ik van relatietherapie alleen maar erg kwaad. Maar goed, zoals ik al zei: mijn grootste lessen heb ik met dagbehandeling al geleerd en de praktijk is een grotere therapuetische uitdaging dan het uurtje lullen per maand. En aangezien ik toch geen medicijnen wil, weet ik ook niet wat de psychiater toe te voegen heeft. Alleen relatietherapie blijft nog wel nodig denk ik. We gaan vaak nog erg heftig op elkaar en dat blijft een probleem en daar heb ik vaak weinig ruimte voor. Mijn geestelijke ruimte is snel op en dat vind ik moeilijk te combineren met relaties (ook in het algemeen). Zoals nu zit ik op een punt waarop ik me overspannen en overspoeld voel door al die mensen en dingen die iets van me moeten en loop ik constant achter mezelf aan. En ik heb het me kennelijk weer zelf op de hals gehaald?!? Met dochter kan ik met moeite omgaan. Zolang zij niet vervelend doet, ben ik de leukste moeder ter wereld en erg pedagogisch verantwoord. Maar ze hoeft maar 1 waarschuwing van mij in de wind te slaan (ze is een peuter, dus nogal logisch dat ze dat met regelmaat uitprobeert) en ik sleur d'r aan d'r arm hardhandig de gang in om de deur voor haar neus dicht te slaan. Dit is de meest milde manier van reageren die ik op dat moment voor elkaar krijg. Nog slechts 2 tellen verwijderd van ik geef je toch zooooo'n pak op je donder!!! Echt verschrikkelijk vind ik het dat ik me zo woedend voel en zo tot op het bot getergd. Vorige week heb ik vriend huilend opgebeld dat hij haar NU moest halen,omdat ik gewoon niet bij haar in de buurt kon zijn. Want ik stond niet voor mezelf in. Echt vre-se-lijk!Maar goed, niemand,nog geen twintig therapeuten kunnen dit gevoel bij me wegnemen! Al zou ik het nog zo graag willen. De enige manier om dit te voorkomen is erg laag in te zetten qua belasting of overprikkeling. Een goeie dosering van input/output. Niet teveel hooi, niet te veel aanwezigheid van anderen, niet teveel verwachtingen van anderen of mezelf.Blaaaah,maar goed, dit is een lekker uitgebreid verhaal aan het worden.Even reageren op kleinprinsesje:helaas voor jou heb ik niet veel herkenning in wat jij schrijft. Maar dat zou best kunnen komen, doordat ik mezelf niet in alle borderline dingen herken. Ik heb doorgaans weinig moeite met plezier dat mijn vriend heeft. Ik heb eerlijk gezegd meer moeite met een vriend die vaak en veel somber is (wat mijn vriend vaak heeft). Want dit kost mij een hoop energie die ik niet altijd kan opbrengen.Een vrolijke vriend kost echt minder energie en daarom geef ik de voorkeur aan een zonnig humeur. Kan bovendien zelf al behoorlijk lopen somberen en of piekeren en dan haalt het helemaal de stemming naar beneden als er twee van zijn. Vind ik ook lullig voor dochter en maak me er soms wel zorgen over of de atmosfeer dan niet te zwaar is. Dus ik pas wel op met een vrolijke vriend te becritiseren, want die hebben doorgaans meer draagkracht en flexibiliteit dan sombermannen (en vrouwen).Hoe is het met alle anderen? Goudappeltje, heb jij een lekkere vakantie gehad? Of zit je nu nog ergens op een bounty eiland?

@Intiem: Ik heb zeker het idee dat therapie me nog wat opleverd. Het houdt me scherp, zodat ik mijn eigen negatieve gedachten blijf herkennen en niet voor lief aanneem, het helpt me minder destructief te denken en te zijn. Dat is de positieve kant. Wat ook speelt is toch wel dat afhankelijke van mij: het gevoel iemand nodig te hebben, die me helpt mijn emoties te verdragen of zoiets? Dat klinkt minder gezond, maar maakt natuurlijk ook deel uit van de therapie: het het leren hechten aan een persoon, het leren vertrouwen, en het leren omgaan met de angst dat iemand je in de steek laat. Voor mij een belangrijk thema, vandaar dat een lagere frequentie van therapie me soms zwaar valt. Niet altijd hoor, ook daarover denk ik vrij wisselend.



Ik denk dat jij al wat verder in je proces bent. Ik heb nog steeds het gevoel dat dit 'over kan gaan'. ik realiseer me wel steeds meer dat dit afhangt van mezelf, maar ik heb die hoop wel. Nog steeds het gevoel alsof dit me is overkomen. Misschien omdat ik me er pas een jaar ofzo van bewust ben dat ik Borderline-klachten heb. En ook pas sinds die periode dat de klachten zo zijn verergerd. Daarvoor had ik wel problemen, maar ik hield me goed staande.



Wat versta jij onder een crisis? Voor mij voelt het al als crisis (en dus ook behoefte om te bellen, al doe ik dat niet snel) als ik me ontzettend somber voel, of als ik het gevoel heb dat mijn hoofd op hol slaat. Dat heeft weer te maken met het feit dat ik het idee heb het moeilijk te kunnen verdragen, de gevoelens. Ik ben benieuwd wat anderen er onder verstaan.

Ik herken ook niet echt wat je schrijft helaas Kleinprinsesje. Ik weet zeker dat veel mensen met Bd dit wel zullen herkennen, maar ik draag mijn woede nooit zo uit. bij mij speelt het zich vnl in mijn hoofd af. Ik vind het fijn dat mijn vriend zo soepel door het leven gaat en zo posiief is. Dat is een fijne basis voor mij. Wel voel ik me vaak schuldig omdat hij zo lief is, zo makkelijk, zo stabiel en ik zo moeilijk, zo onrustig etc., tenminste dat denk ik zelf..



Intiem, wat lijkt me dat moeilijk voor je dat het tussen jou en je dochter niet altijd soepel gaat (understatement?). Op zich is het natuurlijk voor elke moeder zo dat peuters veel energie vragen, en veel moeders hebben die momenten van achter het behang zeg maar Daar hoef je je dus niet schuldig over te voelen. Maar ik snap je denk ik wel, je bent bang voor je eigen heftigheid. Je merkt dus vooral dat het in periodes is dat je te veel van jezelf hebt gevraagd. Ook in het belang van je dochter moet je dus constant je grenzen blijven bewaken. Moeilijk is dat, omdat je vaak pas achteraf doorhebt (qua rust, belasting) dat je daar weer overheen bent gegaan. Het lijkt me ook frustrerend voor je dat je het gevoel hebt dat therapie hierin niets voor je kan betekenen..

Of komt het misschien ook omdat je het gewoon alleen wil doen, het alleen aan wil kunnen??



Nou dit was weer mijn bijdrage... Ik ga even op mijn Hyves kijken, ook leuk. Zitten jullie daar ook op?

Geniet van het zonnetje, liefs Robin



Ps heb mijn naam hier gewijzigd, was nl al even geen 27 meer. Ook geen 75 , maar wel in dat jaar geboren

Robin, dat is juist het beste. Niet al teveel erover nadenken. Proberen het simpel te houden. Valt niet altijd mee

Gelukkig zijn er al een aantal slepende dingen in de molen of opgelost. Met hulp. Dat wel.

Robin, je lijkt mij wel. Ik had vorige weekend hetzelfde.

Nog maar één pil waar ik dus drie dagen mee moest doen...

Dat merk je lichamelijk en geestelijk. Stemt weinig hoopvol als je hoopt er nog eens af te komen. Maar goed, wie weet ligt het anders als je eerst hebt kunnen afbouwen. Ik kan de medicatie eerst nog een keer halveren en pas daarna zou ik kunnen gaan voor een stoppoging.

Het wisselende gevoel of het wel of niet goed gaat en hoe snel dat kan gaan, vind ik soms ook moeilijk. Er is geen stabiliteit terwijl we dat juist nodig hebben.

Er zullen heus mensen zijn die het ook herkennen, kleinprinsesje maar zelf herken ik het niet. Natuurlijk kan ik wel boos worden maar het is niet buiten proportie vind ik. Net als Robin vind ik het ook prettig als mijn vriend wel stabiel en vrolijk en easygoing is. Zo iemand heb ik juist nodig.

Dat ik het zelf niet altijd kan zijn, is dan een leerpunt.

Hoe zorg ik ervoor dat de ander daar niet al teveel last van heeft.

Want dan voel ik me net als Robin soms een beetje schuldig.

Intiem, die gevoelens herken ik nog van jaren geleden.

Toen woonden beide kinderen nog bij mij en ze waren echt de godganse dag bezig elkaar en daarmee mij het leven zuur te maken.

Ik voelde me altijd gespannen en kon er niet tegen, dat geruzie en moeilijk gedrag. Kon dan ook erg boos worden en moest ook mijn best doen niet al te heftig te reageren. Uiteindelijk heeft het me wel genekt. Samen waren ze een ramp. Ik was niet de enige die het vond. Niemand wilde ze samen te logeren hebben, inclusief mijn ouders en die deden het dan nog met zijn tweetjes als de kids daar eens gingen logeren.

Dat heeft mij uiteindelijk doen besluiten om één kind uit huis te doen. Het kon niet anders meer. Ik denk wel eens dat door het te lang te laten voortduren ik mezelf dermate heb ondermijnd dat ik nu veel minder kan verdragen dan voorheen. Dat is jammer en hopelijk verandert dat nog.

Hoi allemaal.



Ik heb wat bij gelezen want ik kan niet altijd lezen/reageren, omdat ik 'n zieke man heb.

Nu is het dat tijdens opname's bij mij veel gedachten en gevoelens naar boven kwamen die door mij in dichtvorm omgezet werden. Nu is er dit gedicht,wat voor jullie waarschijnlijk ook herkenbaar is.

Het is al 10 jaar oud maar ik denk voor een ieder wel actueel. lees en oordeel zelf maar.



Borderline

onbekend en onbemind

dat men je een aansteller vind

je slikt die eerste pil

je zet die eerste snee

achteraf zit je er zelf mooi mee

het mechanisme wat blokkeerd

je kunt er niets mee

al ben je nog zo geleerd

waarom

zijn de vragen die je steeds weer hoort

al is het honderd maal verwoord

doe het niet doe niet zo dom

en dan weer waarom

ze snappen niet dat er in je lichaam iets zit

wat de overhand neemt

waar je niets mee kunt doen

de problemen nemen de overhand

het maakt je zelf van streek

je weten is weg

je hebt alleen nog angst

wat overblijft

dat duurt het langst

steeds kom je als verliezer uit de strijd

ben jij de enige die lijd

het gaat maar door het stopt maar niet

niet alleen tot je eigen verdriet

ook de mensen die je willen helpen zijn machteloos

en weer ben je op jezelf boos

dat je jezelf niet in de hans kunt houden

jezelf niet kunt vertrouwen

borderline het is een woord

heel vreemd als je het zo hoort

geef heel goed je grenzen aan

niet verder dan deze lijn te gaan

maar al wil je er niet overheen

dit alles stoppen kun je niet alleen

dat is een eeuwig durende strijd

wat vooral nodig is, is tijd

maar als het zolang in je zit

gaat het er niet zo snel uit als je wilt

dan is het een levensgrote strijd

wat je nodig hebt is geduld en tijd

zijn er hier ook mannen met borderline en die ook een relatie hebben?

hey allemaal!

hoe gaat het met jullie?

Ik ben inmiddels weer aardig rustig hoor... De bloeduitslagen waren goed, gelukkig!



Klein prinsesje, ik herken het idd ook! Je wilt graag vrienden, en kan je in een goede bui daar helemaal op storten!

En in een andere bui heb ik er helemaal geen zin meer in.

Ik had ook altijd het idee dat er met iedereen wel iets mis was, niemand een echt vriendin voor mij was! Kom er wel steeds meer achter dat dit aan mij ligt, ik zoek ook altijd wel iets negatiefs bij mensen.



Had dit ook met een baantje erbij zoeken, ik helemaal enthousiast vanalles gezocht. Op gesprek enz. Was ik aangenomen en voelde ik me zo kut, wou het helemaal niet!

Maar durf het dan ook niet af te zeggen. Heb toen, heel lullig, een mailtje gestuurd met uitleg.



Gisteren was ik met vriend in stad, en het lukte allemaal zomaar ineens! Ik vond een leuke broek, die in de opruiming was, een vest. Dan ben ik ook echt uitgelaten vrolijk, maar vind het dan moeilijk hoe ik me moet gedragen. Durf dit niet helemaal aan mijn vriend te laten merken.

Omdat ik meestal niet zo extreem rvolijk bem, dan zal hij ook wel denken....

En ik denk dat het ook een soort aandacht vragen is, onbewust mijn gedrag soms. Kwam in therapie ook naar voren, dat ik vroeger weinig positieve aandacht kreeg.

We hebben toen bepaalde situaties helemaal uitgediept en zij dacht dat mijn gedrag soms een manier van aandacht vragen is!

Kan me er, na lang over na gedacht te hebben, deels in vinden. Maar vaak voel ik me ook echt kloten en doe ik het echt niet om aandacht te krijgen! Dat weet ik zeker...

Maar ik ben wel zo gewend dat mijn vriend er voor me is, en dat ik vaak nite happy ben. Vind het heel moeilijk hoe ik me moet gedragen als ik dan wel me echt happy voel! Bang dat hij me dan uitlacht ofzo...



Is het misschien een idee, om het er met je vriend over te hebben, klein prinsesje?

Dan heeft ie meer begrip en kun je het er samen over hebben. Hoe hij het beste kan doen als jij een aanval hebt.

Heeft mij erg geholpen.

Hoe gaat het met jullie therapie?

Fijn weekend alvast..

liefss Kreeftje

ow ja, klein prinsesje, die woedeaanvallen herken ik wel!

Al moet ik zeggen dat het steeds minder word.

Ik merk dat het bij mij ook te maken heeft met een bepaalde structuur/gewenning, die opeens veranderd.

Als mijn vriend bijvoorbeeld met vrienden een weekendje weg ging, was ik dat weekend wel van streek. Geen controle over hem, vond ik doodeng!

Ik heb het nog steeds maar kan het nu wel meer beheersen.



En bij mijn moeder heb ik dit ook echt erg gehad, ik schold haar verrot om de kleinste dingen.

Heb je een goede band met je moeder?Weet ze ervan?

Op zich mooi geschreven, Betty Boop maar in mijn opinie lost geduld en tijd niks op. Het verdwijnt niet. Het blijft. Helaas.

Hoi allemaal,drukkerdedruk en vanavond afscheid genomen van een bevriend stel dat a.s. woensdag gaat emigreren naar Noorwegen. We waren al een een week of wat tegen afscheid aan het aanhikken,maar vanavond was het definitieve afzwaaien. Gek hoor...we zien ze nu maanden niet meer. We zijn wel van plan om van de zomer naar ze toe te gaan als de financien het toelaten.Fijn dat je een leuke dag hebt gehad met je vriend Kreeftje. Ik vind het ergens apart dat je moeilijk jezelf kunt zijn als je blij bent. Nou ja, ergens is het niet gek, omdat ik dat ook heb. Maar ik heb dat vooral en eigenlijk alleen maar als ik me kut en slecht voel. Ik vind het juist heel vervelend om aandacht te vestigen op mezelf slecht voelen, omdat ik er moeite mee heb om aandacht voor mijn slecht voelen te vragen. Tegenovergesteld aan jou, maar wat we delen is dat we dan allebei moeite hebben om een stuk van onszelf te accepteren en te delen met anderen.Als ik blij ben, dan merkt vaak iedereen dat wel aan me haha. Dan vind men mij zelfs juichend praten aan de telefoon (lees:iets te enthousiast) en dan werkt mijn enthousiasme ook wel aanstekelijk. Als ik me dan depressief (begin te) voel(en), dan kruip ik weg in een hoekje en word ik onzichtbaar.BB, mooi dat je jezelf zo kunt uiten in gedichten. Lijkt me fijn om het van je af te kunnen schrijven. Zo te lezen ervaart ieder zijn/haar klachten toch anders. Ook ik herken mezelf niet zo 123 in wat je ervaart, maar goed,dit kan maar weer eens te maken hebben met dat ik niet alle kenmerken heb. Zo automutileer ik niet en heb ik dus ook geen heftige gevoelens op dat gebied. Geen schaamte,geen verdriet. Ik kan dat soort gevoelens wel herkennen op gebied van overgeven. Maar ik had dat nog wel redelijk in de hand,dus echt erge schuld of schaamte kende ik niet.Ik denk dat mijn lief het erger vond dan ik (heb het ooit eens verteld,maar had achteraf spijt omdat hij er zo hard op ging). Zelf vond ik het nooit zo erg,maar baalde alleen maar dat ik er slecht in was.Ook ervaar ik meestal niet dat ik een diagnose heb. Iets wat mij dwarszit in mijn persoonlijkheid.Omdat ik nu eenmaal niet anders weet dan dat ik ben wie ik ben.Ik kan wel ervaren dat ik het leven soms/vaak (hangt er vanaf wanneer je me dat vraagt: goeie bui/slechte bui) erg moeilijk vind. Maar dan vind ik vooral het leven en de anderen moeilijk.Maar niet dat er iets in mij heerst dat van mij een hele anderen persoon maakt dan wie ik diep van binnen ben. Snappen jullie het nog????Ik kan me heus wel overvallen voelen door mezelf (vaak zelfs), maar het is geen derde persoon ofzo die in mij heerst. Daarom ben ik soms ook echt oprecht verbaasd dat men iets vindt over mij,omdat ik niet beter weet dan dat het altijd al zo was en voor mij was/is het normaal. Soms moet ik echt van anderen horen hoe ik over iets hoor te denken of voelen, omdat ik het zelf dan niet weet."zoiets van: huh, is dat vervelend dan?? Ohw, goh, tja,nu je het zegt is dat wel lullig voor mij..."Ben wat dat betreft soms een echte dombo.Heb afgelopen week mijn boeken verkocht bij de Slegte. Bracht nog wel wat op : ))Gaan jullie nog iets leuks doen met pinksteren? Morgen naar zusje eten met la familia en maandag misschien naar het zusje van mijn lief. Ik hoop dat het een beetje droog blijft.Verder probeer ik een beetje consequent om te gaan met zuivelvrij eten. Ben dit al een tijdje half aan het doen,maar ik vind het erg moeilijk. Maar ik zit nu sinds een paar dagen weer helemaal onder de uitslag (exceem en/of hitte-uitslag??) en buikkrampen,dus ben de touwtjes maar weer even aan het aanhalen.Kijken of het me nog wat oplevert. Allemaal fijn weekend!

even uppen hoor

Ja, een uitlaatklep is altijd prettig.

Alleen heb ik er niks mee dat tijd en geduld dit oplost want dat doet het niet. Ik heb er al zoveel tijd en geduld opzitten en het is er nog steeds.

Ik wil meer kunnen dan ik nu kan maar dat verandert vooralsnog niet.

Dat zal ik moeten accepteren. In elk geval zolang ik de zorg over de kinderen heb. Als dat 'wegvalt' zal er weer ruimte zijn voor andere dingen. Die tijd en geduld kan ik wel opbrengen, al is het de ene dag makkelijker te slikken dan een andere.

het

intiem, het is ook niet zo dat ik echt bewust de aandacht vraag en me zielig ga gedragen ofzo, om dan maar aandacht te krijgen? Ik voel me dan ook echt kut, ik doe niet alsof.

Maar misschien heb ik het me, van vroeger uit, zo aangeleerd ofzo. Gaat nu al zo vanzelf?

Het gaat onbewust. Kwam er tijdens therapie achter, en toen ben ik er goed over na gaan denken.



Ik kan ook juist slecht over mezelf praten. Mijn vriend wil dan helemaal weten wat er is als ik bijvoorbeeld woedeaanval heb, maar kan het gewoon niet vertellen.

Gaat wel wat beter als eerder, soms vertel ik wel over mijn gevoel enz. maar dan letterlijk met ogen dicht, of ik kruip in mijn schulp, zoals hij dat noemt, haha.



Pff net weer ruzie gemaakt met hem. Ik blijf dan boos, hij kwam wat later bij mij langs dan dat ik dacht. Zijn dan al dingen waar ik me aan irriteer en die kan ik dan niet meer voor me houden. Gooi dan alles eruit.

Kan het dan niet loslaten en geef hem de schuld. Terwijl het natuurlijk gewoon aan mij ligt... Hij is altijd degene die het goed moet maken bij ons. Ik vind het supermoeilijk om ineens weer lief te doen. Dat klopt gewoon niet in mijn ogen. het is of boos, of lief.

Daar baalt hij weer van, hij zegt letterlijk: 'waarom moet ik altijd het weer goed maken'. Is ook zo, maar het lukt me niet...

Hij is nu weer naar huis. Gelukkig eigenlijk, heb ik even de tijd om weer helder te worden.

Soms kan ik stapelverliefd op hem zijn, maar sommige momenten denk ik er zelfs aan of het misschien niet beter zou zijn dat we uit elkaar gaan. Hebben jullie dit ook in je relatie???



Hoe was het bij je zusje intiem?

De rest van de mensen nog wat leuks gedaan?

quote:Soms kan ik stapelverliefd op hem zijn, maar sommige momenten denk ik er zelfs aan of het misschien niet beter zou zijn dat we uit elkaar gaan. Hebben jullie dit ook in je relatie???Ja, ik heb dat en altijd al gehad ook. In elke relatie die ik heb gehad. Het is voor mij één van de onderdelen van mijn borderline.

Zo kan ik stapeldol op mijn vriend zijn en soms 's nachts in mijn bed denken of ik hem nog wel wil eigenlijk. Of er wel een toekomst is.

Maar ik weet nu hoe dat bij mij zit en ik trap er niet meer in.

Die gevoelens heb ik nu eenmaal af en toe en ik hecht daar niet zoveel waarde meer aan. Het zou wat anders zijn als echt blijkt dat ie niet deugt maar vooralsnog is daar geen enkele sprake van.