Psyche
alle pijlers
medicatie bij borderline?
vrijdag 5 januari 2007 om 15:17
hey fleurtje, goeie site! ADD is dus gewoon een vorm van ADHD. Staat er wel duidelijk op...
Grappig die zinnetjes die er staan bij het kopje borderline. Herkenbaar...
Wat doen jullie precies tijdens de therapie? Praten over de dingen waar je dagelijks tegenaan loopt?
Ik had laatst ook een oefening, het irriteerde me enorm!
Moest iets uit een kist halen, lagen allemaal voorwerpen in. Iets pakken wat ik met mezelf zou vergelijken en waarom. Om dichter bij mijn gevoel te komen zeg maar, omdat ik dat nog wel eens wegstop...
Hoef pas weer over 2 weken, duurt me veels te lang! Zit met zoveel vragen enz.
Hoe gaat jullie therapie ongeveer in zijn werk?
En kohana, ben jij gewoon zelf naar huisarts gegaan? Hoe reageerde je therapeut hierop?
Sterkte ermee, fijn weekend alvast! Groetjess Kreeftje
Grappig die zinnetjes die er staan bij het kopje borderline. Herkenbaar...
Wat doen jullie precies tijdens de therapie? Praten over de dingen waar je dagelijks tegenaan loopt?
Ik had laatst ook een oefening, het irriteerde me enorm!
Moest iets uit een kist halen, lagen allemaal voorwerpen in. Iets pakken wat ik met mezelf zou vergelijken en waarom. Om dichter bij mijn gevoel te komen zeg maar, omdat ik dat nog wel eens wegstop...
Hoef pas weer over 2 weken, duurt me veels te lang! Zit met zoveel vragen enz.
Hoe gaat jullie therapie ongeveer in zijn werk?
En kohana, ben jij gewoon zelf naar huisarts gegaan? Hoe reageerde je therapeut hierop?
Sterkte ermee, fijn weekend alvast! Groetjess Kreeftje
vrijdag 5 januari 2007 om 15:17
Ja, het is bij borderline-klachten erg moeilijk om een goede hulpverlener te vinden. En ik spreek uit ervaring. Ik hoop van harte dat ik nu bij een goede terecht kom, want het kost al met al erg veel energie, je moet toch weer je hele verhaal doen, veel dingen oprakelen, enz. En als dan vervolgens gaandeweg in de therapie blijkt dat die ander echt niets van je problemen begrijpt (ik heb hierover eerder in dit topic al een ervaring beschreven die ik heb gehad met een hulpverlener met betrekking tot "het verstoppen van mijn autosleutels"..), tja, dan word je daar natuurlijk nog eens extra moe van. Voel je je extra onbegrepen. En teleurgesteld. Zucht..
Aan wat voor dosering zit jij? Ik zit nu al ruim een maand op 20 mg. per dag. Volgens mij is dat ook vrij laag. En het lijkt nu nog voldoende te zijn..
Aan wat voor dosering zit jij? Ik zit nu al ruim een maand op 20 mg. per dag. Volgens mij is dat ook vrij laag. En het lijkt nu nog voldoende te zijn..
vrijdag 5 januari 2007 om 16:52
Zoow, daar ben ik weer. mijn psych vond het volgens mij prima dat ik aan de medicijnen ben gegaan, ze begreep het wel geloof ik. Ze heeft niet echt haar oordeel erover gegeven en dat vind ik wel goed.
Verder ging het gesprek wel goed, moet een bepaald boekje gaan kopen en lezen over hoe ik mijn gedachten beter kan sturen. Ben heel benieuwd. Voor de rest hebben we gewoon gepraat over hoe ik ben, waar mijn onrust en negatieve gedachten vandaan zouden kunnen komen en wat ik eraan kan doen. Op zich wel nuttig geloof ik. Maar nu eerst even wachten tot de medicijnen echt gaan aanslaan want ik ben heel benieuwd naar hoe dat dan zal zijn. Duurt minimaal twee weken en waarschijnlijk nog wel langer. pffft, wat een tijd....
Heb nu vooral last van de bijwerkingen dus .....
Verder ging het gesprek wel goed, moet een bepaald boekje gaan kopen en lezen over hoe ik mijn gedachten beter kan sturen. Ben heel benieuwd. Voor de rest hebben we gewoon gepraat over hoe ik ben, waar mijn onrust en negatieve gedachten vandaan zouden kunnen komen en wat ik eraan kan doen. Op zich wel nuttig geloof ik. Maar nu eerst even wachten tot de medicijnen echt gaan aanslaan want ik ben heel benieuwd naar hoe dat dan zal zijn. Duurt minimaal twee weken en waarschijnlijk nog wel langer. pffft, wat een tijd....
Heb nu vooral last van de bijwerkingen dus .....
zaterdag 6 januari 2007 om 11:04
Hoi Kohana,
Wat vervelend dat je zo'n last hebt van de
medicatie. Ik kan me voorstellen dat je er dan de brui aan wil geven,
want niemand wil zich klote voelen. Maar ben wel bang dat de anderen
gelijk hebben en je het even aan moet kijken wat het effect op de
langere termijn is. Want je hebt nog helemaal geen stabiele
bloedspiegel om er iets zinnigs over te kunnen zeggen.
Als je maar
geen risicovolle dingen doet als autorijden als je het niet vertrouwd.
Want lijkt me onverstandig om "stoned" te rijden.
Fijn dat je een goed gesprek hebt gehad en je behandelaar de medicatie kan ondersteunen.
Inky,
ik hoop dat je nu wel die prettige Riagger voor je krijgt! Ik heb
gemerkt dat het scheelt als je zelf vrij duidelijk bent in wat je van
de ander verwacht. Maar dat is weer zo lekker makkelijk gezegd en het
verschil tussen theorie en praktijk. Maar ik oefen me suf om steeds
makkelijker te kunnen 'communiceren' over mijn verwachtingen en
teleurstellingen. En als je nu gewoon heel eerlijk bent naar de
toekomstige peut en gewoon vertelt dat je in het verleden vaker bent
teleurgesteld? Een goeie peut zal dat hopelijk niet oppiken als hoge
verwachting, maar daar gewoon proffessioneel mee om kunnen gaan.
Het
is ook echt een eigen valkuil hoor, dus begrijp het wel. Maar
continuiteit is ook erg belangrijk heb ik gemerkt en weet je wat het
stomme is? Ik heb gemerkt dat ik door te blijven bij een peut (ook al
vond ik hem/haar eigenlijk waardeloos) toch wel wat kan bereiken. Maar
heb ook gemerkt dat het wel erg erg erg belangrijk is dat er een zeker
begrip nodig is en het gevoel onbegrepen te zijn is niet fijn in een
hulpverleningssituatie. Ach, weet ook eigenlijk niet wat ik er mee wil
zeggen. Enerzijds zeg ik, kom op zet door, geef niet op en geef de peut
credit en anderzijds snap ik dat je geen bal verder komt met iemand die
het allemaal niet begrijpt.
Mijn situatie is een peut die er voor
mijn gevoel de ballen niet van snapt, maar op haar manier wel erg haar
best doet voor mij en dat zie ik dan ook wel weer. En aangezien ik gek
genoeg wel mijn hart kan luchten...maar heb vaak het gevoel dat ze me
begrenst (niet mee wil gaan of erkennen dat wat ik voel ook bestaat of
net zo erg is als dat ik dnek dat het is) en zegt tegen me dat het
allemaal wel meevalt etc. etc. en dat ben ik dan niet met haar eens.
Want zo voelt het voor mij niet (maar ik zeg er niks over). Maar als ik
niks te vertellen heb, weet ze toch wel weer wat uit me te peuteren en
hebben we toch een zinnig gesprek had en ben ik daar weer heel verbaasd
over en dan vind ik juist weer wel heel fijn aan haar.
meiden,
ik ga even heel ego (ja, echt heel ego hoor, zie mijn vorige posting.
Maar heb echt zoveel borderline gerelateerde vragen en wil zooooo graag
jullie mening horen. Want kan hier zo fijn mijn ei kwijt, maar pas maar
half in de diagnostische criteria en dat vind ik erg verwarrend en deze
vraag hoeft niet beantwoord worden met waarom ik dan zo graag een
borderline diagnose wil hebben...want dat wil ik echt niet. Maar wil
wel snappen of ik hier nu wel of niet thuishoor...snappie het nog???)
vragen stellen en hoop dat jullie mij antwoord kunnen geven.
Ik
heb van die site hersenstorm (toch?) het e.e.a. gekopieerd en ik hoop
dat jullie mij kunnen vertellen in hoeverre de 9 aspecten op jullie
leven van toepassing is. Ik hoop dat jullie het niet erg vinden dat ik
dat ook doe voor mezelf. Want mischien kunnen jullie mij wat inzicht
geven.
Vrees dat het daardoor een lang lang verhaal gaat worden.
Maar
goed, als je er geen zin in hebt (Kohana, spring tussen jouw vervelende
gevoel in en het is niet mijn bedoeling dat alle aandacht nu gaat
zitten in antwoorden geven op mijn vragen. Dus snap het goed als jullie
mijn vragen niet kunnen/willen beantwoorden)
Komt 'ie:
Kenmerken van de Borderline persoonlijkheidsstoornis
- - - - - - - - - - - - - - -
Psychisch
(Chronische) depressie
Gevoelens van hulpeloosheid
Gevoelens van hopeloosheid
Gevoelens van waardeloosheid
Schuldgevoelens
Woede (inclusief regelmatige uiting van woede)
Angstgevoelens
Gevoelens van eenzaamheid
Gevoelens van verveling
Gevoelens van leegheid
> > > > > > >
Ik
heb op AS I dysthyme stoornis staan, wat eigenlijk neerkomt op een
chronische (lichte) depressie. Gevoelens van hopeloosheid etc. heb ik
wel, maar bij perioden en niet constant. Schuldgevoelens zijn frequent
aanwezig, maar wel stukken minder dan voor dagbehandeling. Ik weet er
goeie cognitieve trucjes voor inmiddels. Angstgevoelens zijn voor mij
meer gelinkt aan feitelijke gebeurtenissen en bestaan niet 'zomaar'. Ik
heb echt angst en paniekgevoelens gehad rond mijn herkeuring
bijvoorbeeld en heb helemaal over de zeik meerdere malen gebeld met het
UWV. Zolang ik niet teveel bepaalde richtingen uitdenk, kan ik angst
aardig de baas. Gevoelens van eenzaamheid zijn matig aanwezig. Vroeger
veel meer (maar than again zocht ik het ook zelf op, want voelde me
veiliger en rustige in mijn eentje. Maar voel me wel vaak een
einselganger en dan meer melancholisch dan dat ik er bedroefd over
ben). Verveling ken ik zeker (en onrust ontstaat voor mij ook deels uit
verveling, terwijl ik genoeg weet wat ik zou kunnen doen). Woede en
leegheid zijn mij absoluut bekend. Ik voel nog zeer regelmatig grote
woede en afwijzing en qua leegte is dit wel deels geslecht door de
therapie (maar heb werkelijk jaren van leegte achter me). Nog slechts
periodiek dat er weer wat van dat gevoel van vroeger terug kan komen.
Vraag me ook niet hoe ik er vanaf ben gekomen, want dan had ik het
jullie graag verteld. Ik heb gewoon geluk denk ik. Ik hoop het ook
nooit meer mee te maken, want dat is toch wel een grote voedingsbodem
voor depressie. En ik heb de ernst van depressie aardig onder controle.
Moet gewoon erg oppassen dat ik niet afglijd (rust, regelmaat blaaaa)
- - - - - - - - - - - - - - - -
Cognitie
Vreemde gedachtekronkels
Ongewone benaderingswijzen
Paranode voorstellingen (geen waanbeelden)
Quasi-psychotische gedachten
> > > > > > >
Mij
wordt vaak verweten dat ik vreemde gedachtenkronkels heb en ongewone
benaderingswijzen. Dat is deels de reden dat ik stages niet haalde,
omdat men mij niet 'begreep' en ik mezelf ook niet goed begrepen kon
maken. Men vond mijn stageverslag 'raar'. Mijn vriend vindt dat ik vaak
gekke dingen zeg of vreemd uit de hoek kom en snapt dan ook goed dat
anderen mij niet altijd begrijpen. Terwijl ik toch echt heel helder kan
denken hoor. Paranoide of psychotische gedachten heb ik volgens mij
helemaal geen last van. Wel onbegrepen voelen (haven't we all?)
- - - - - - - - - - - - - - - - -
Impuls-actiepatronen
Middelengebruik/-afhankelijkheid
Seksueel afwijkend gedrag
Manipulatieve dreigingen met zelfmoord
Andere impulsieve gedragingen
> > > > > >
Tja,
dit heb ik -vind ik zelf- dus nauwelijks. Vroeger had ik een
eetstoornis (boulimisch), echter niet heel erg. Dronk redelijk wat,
rookte me suf en blowde redelijk wat etc. Maar niet allemaal tot de
max. Had altijd nog een uiterste grens en daar bleef ik binnen. Ik vind
dat meer zoals moeilijke pubers doen dan wat anders...
Ik vind dat
ik afwijkende seksuele neigingen heb, maar dat kan ook door mijn
verleden komen en gedraag me heel 'braaf'. Maar ongehoorzaamheid en
foute dingen doen trekt wel heel erg. Vroeger was ik redelijk
grenzeloos, maar allang niet meer. So wie so heb ik vele dingen
uiteindelijk niet 'gedurfd', omdat ik bang was dat ik mezelf daarna
niet meer in de hand zou hebben, zoals drugs uitproberen.
Heb nog nooit gedreigd met zeflmoord.
- - - - - - - - - - - -
Intermenselijke relaties
Niet kunnen omgaan met alleen-zijn
Angst voor verlating, opgeslokt worden en vernietiging
Afwisselend aantrekken en afstoten van iemand
Stormachtige relaties
Neiging tot manipulatie
Afhankelijkheid
Geen waarde toekennen aan relaties
Masochisme/sadisme
Zeer hoge eisen stellen aan iemand.
Bezitsdrang
> > > > > > > > >
Tja,
daar heb ik dus he-le-maal geen last van, ben zelfs graag alleen...!
Vind alleen zijn wel zo rustig en overzichtelijk en kom ik ten minste
aan mezelf (en rust) toe. Ik heb volgens mij geen angst voor verlating,
maar wel voor opgeslokt worden. Mezelf kwijtraken en dat soort dingen.
Vernietiging weet ik niet wat daarmee bedoelt wordt. In relaties voel
ik me juist eerder (tot mijn eigen verdriet) onthecht van anderen, dan
dat ik bang ben dat mijn vriend bij me weggaat. Ik ben eerder degene
die een relatie verbreekt (en daar ook heel cool over doet /is /voelt
(???) dan andersom vrees ik. Terwijl ik verschrikkelijk veel kan
'houden van', maar ook juist dat gevoel helemaal kwijt kan zijn. Met
dat gevoel kan ik ook gevoelloos zijn en geen waarde toekennen aan
relaties. Voel ik vaak niet veel bij intieme relaties en denk soms wel
eens dat het me niet veel uitmaakt als bepaalde relaties er niet meer
zouden zijn. Terwijl ik wel weet (let op: weet!) dat ik het heel fijn
vind om die relatie te hebben. Saddisme /masochisme, tis een term waar
ik wel iets mee kan binnen mijn persoonlijkheid, hoewel ik het niet
helemaal kan duiden. Heb wel van die gekke trekjes in me en dan bedoel
ik niet specifiek seksueel hoor. Maar meer psychologisch.
Afhankelijkheid, neuh. Denk het niet. Zie hierboven en mijn onrustige
zoektocht naar afstand creeren. Wil vooral niet afhankelijk zijn, ergo,
haaat afhankelijk. Dan heb ik de touwtjes over mijn eigen leven niet
meer in eigen hand, brrrrr.
Yep, ik stel zeeeeeeer hoge eisen aan
iemand (en mezelf). Bezitsdrang, euh?? Weet ik niet, soms wel, soms
niet. Wel als ik het gevoel heb dat ik niet kan bezitten en juist het
tegenovergestelde als ik het gevoel heb dat ik een schoothond aan mijn
been heb plakken. Ik neig tot manipulatie (maar kan ik echt niks aan
doen, maar het lijkt wel gewoon een extra sensor die aanstaat en die ik
kan gebruiken, zelfs zonder dat anderen het in de gaten hebben. Maar
probeer bovenal eerlijk te zijn en het niet te gebruiken. Maar
aangezien het zo ongemerkt gaat moet ik er echt heel erg op letten).
Stormachtige relaties, tja, op liefdesgebied wel. En dat terwijl ik
maar 1 liefde heb (gehad), want ben daarnaast ook nog eens fucking
trouw op emotioneel gebied. Ik ga in relaties altijd helemaal voor die
persoon en verwacht dat ook terug, ook al is mijn verwachting erg
hooggespannen.
- - - - - - - - - -
Dit was mijn lange
beschrijving van mij en zoals je kunt lezen, pas ik dan niet echt in de
9 kenmerken. Want ben daarnaast ook veel te trouw enzo en niet
wild (impulsief) genoeg voor de kenmerken (staan hieronder). Hoe zit
dat dan bij jullie als ik vragen mag....
Een diepgaand patroon
van instabiliteit in intermenselijke relaties, zelfbeeld en affecten
een van duidelijke impulsiviteit, beginnend in de vroege volwassenheid
en tot uiting komend in diverse situaties zoals blijkt uit vijf (of
meer) van de volgende:
1. Krampachtig proberen te voorkomen om
feitelijk of vermeend in de steek gelaten te worden. > > > dat
probeer ik dus juist tegenovergesteld, nl. krampachtig om me heen
maaien om mensen weg te jagen of in ieder geval uit mijn buurt te
krijgen....
2. Een patroon van instabiele en intense intermenselijke
relaties gekenmerkt door wisselingen tussen overmatig idealiseren en
kleineren. > > >ach, valt wel mee denk ik...ben wel redelijk
zwart/wit en heb hoge verwachtingen. Intens (en daardoor ook erg
vermoeiend) is wel echt mijn sleutelwoord....
3. Identiteitsstoornis: duidelijk en aanhoudend instabiel zelfbeeld of zelfgevoel. > > > euh??? Nogal wisselend ja
4.
Impulsiviteit op ten minste twee gebieden die in potentie betrokkene
zelf kunnen schaden (bijv. geld verkwisten, seks, misbruik van
middelen, roekeloos autorijden, vreetbuien). N.B. Reken hier niet het
suïcidale of automutilerende gedrag toe, aangegeven in criterium 5.
> > > tja, vind mezelf dus niet echt impulsief (misschien in
mijn hoofd, maar zeker niet in mijn handelen. Heb een baby notabene die
op tijd in d'r bedje ligt)
5. Recidiverende suïcidale gedragingen, gestes of dreigingen, of automutilatie. > > > helemaal niet!
6.
Affectlabiliteit als gevolg van duidelijke reactiviteit van de stemming
(bijv. periodes van intense somberheid, prikkelbaarheid of angst
meestal enkele uren durend en slechts zelden langer dan een paar
dagen). > > > ja, ken ik absoluut!
7. Chronisch gevoel van leegte. > > > vroeger absoluut nagenoeg constant aan wezig, tegenwoordig stuk minder vaak!
8.
Inadequate, intense woede of moeite kwaadheid te beheersen
(bijvoorbeeld frequente driftbuien, aanhoudende woede of herhaaldelijke
vechtpartijen). > > > absoluut, ben niet echt lief helaas.
9.
Voorbijgaande, aan stress gebonden paranoïde ideeën of ernstige
dissociatieve verschijnselen. > > > nee, ben niet paronoide
hoor en dissociatieve dingen vind ik moelijk te vatten. De ene keer
moet je volgens de beschrijving bijna uit je lichaam treden en de
andere keer is afwezig zijn of vervreemding ook dissociatief. Nou,
vervreemding ken ik absoluut! De hele wereld voelde vroeger erg
vervreemdend en voelde me erg allienated (alsof ik van een andere
planeet kwam en de wereld meer aanschouwde en er zelf geen onderdeel
van was...maar dat is dan ook zo'n beetje alles).
Ik hoop dat
jullie mij kunnen uitleggen of ik hier nu wel of niet goed zit, want
zonder uitleg en mitsen en maren pas ik dus al niet 'standaard' in de
9 criteria. En dat is toch niet de bedoeling lijkt me (van de mitsen en
maren bedoel ik)?
heel fijn weekend allemaal en ga echt snel weer uitgebreid op jullie reageren hoor lieve meiden.
p.s.
heb dus geen hyperactiviteit zoals bij adhd. Heb eerder last van te
weinig energie (niet in m'n kop, wel in m'n lijf) dan te veel.
Wat vervelend dat je zo'n last hebt van de
medicatie. Ik kan me voorstellen dat je er dan de brui aan wil geven,
want niemand wil zich klote voelen. Maar ben wel bang dat de anderen
gelijk hebben en je het even aan moet kijken wat het effect op de
langere termijn is. Want je hebt nog helemaal geen stabiele
bloedspiegel om er iets zinnigs over te kunnen zeggen.
Als je maar
geen risicovolle dingen doet als autorijden als je het niet vertrouwd.
Want lijkt me onverstandig om "stoned" te rijden.
Fijn dat je een goed gesprek hebt gehad en je behandelaar de medicatie kan ondersteunen.
Inky,
ik hoop dat je nu wel die prettige Riagger voor je krijgt! Ik heb
gemerkt dat het scheelt als je zelf vrij duidelijk bent in wat je van
de ander verwacht. Maar dat is weer zo lekker makkelijk gezegd en het
verschil tussen theorie en praktijk. Maar ik oefen me suf om steeds
makkelijker te kunnen 'communiceren' over mijn verwachtingen en
teleurstellingen. En als je nu gewoon heel eerlijk bent naar de
toekomstige peut en gewoon vertelt dat je in het verleden vaker bent
teleurgesteld? Een goeie peut zal dat hopelijk niet oppiken als hoge
verwachting, maar daar gewoon proffessioneel mee om kunnen gaan.
Het
is ook echt een eigen valkuil hoor, dus begrijp het wel. Maar
continuiteit is ook erg belangrijk heb ik gemerkt en weet je wat het
stomme is? Ik heb gemerkt dat ik door te blijven bij een peut (ook al
vond ik hem/haar eigenlijk waardeloos) toch wel wat kan bereiken. Maar
heb ook gemerkt dat het wel erg erg erg belangrijk is dat er een zeker
begrip nodig is en het gevoel onbegrepen te zijn is niet fijn in een
hulpverleningssituatie. Ach, weet ook eigenlijk niet wat ik er mee wil
zeggen. Enerzijds zeg ik, kom op zet door, geef niet op en geef de peut
credit en anderzijds snap ik dat je geen bal verder komt met iemand die
het allemaal niet begrijpt.
Mijn situatie is een peut die er voor
mijn gevoel de ballen niet van snapt, maar op haar manier wel erg haar
best doet voor mij en dat zie ik dan ook wel weer. En aangezien ik gek
genoeg wel mijn hart kan luchten...maar heb vaak het gevoel dat ze me
begrenst (niet mee wil gaan of erkennen dat wat ik voel ook bestaat of
net zo erg is als dat ik dnek dat het is) en zegt tegen me dat het
allemaal wel meevalt etc. etc. en dat ben ik dan niet met haar eens.
Want zo voelt het voor mij niet (maar ik zeg er niks over). Maar als ik
niks te vertellen heb, weet ze toch wel weer wat uit me te peuteren en
hebben we toch een zinnig gesprek had en ben ik daar weer heel verbaasd
over en dan vind ik juist weer wel heel fijn aan haar.
meiden,
ik ga even heel ego (ja, echt heel ego hoor, zie mijn vorige posting.
Maar heb echt zoveel borderline gerelateerde vragen en wil zooooo graag
jullie mening horen. Want kan hier zo fijn mijn ei kwijt, maar pas maar
half in de diagnostische criteria en dat vind ik erg verwarrend en deze
vraag hoeft niet beantwoord worden met waarom ik dan zo graag een
borderline diagnose wil hebben...want dat wil ik echt niet. Maar wil
wel snappen of ik hier nu wel of niet thuishoor...snappie het nog???)
vragen stellen en hoop dat jullie mij antwoord kunnen geven.
Ik
heb van die site hersenstorm (toch?) het e.e.a. gekopieerd en ik hoop
dat jullie mij kunnen vertellen in hoeverre de 9 aspecten op jullie
leven van toepassing is. Ik hoop dat jullie het niet erg vinden dat ik
dat ook doe voor mezelf. Want mischien kunnen jullie mij wat inzicht
geven.
Vrees dat het daardoor een lang lang verhaal gaat worden.
Maar
goed, als je er geen zin in hebt (Kohana, spring tussen jouw vervelende
gevoel in en het is niet mijn bedoeling dat alle aandacht nu gaat
zitten in antwoorden geven op mijn vragen. Dus snap het goed als jullie
mijn vragen niet kunnen/willen beantwoorden)
Komt 'ie:
Kenmerken van de Borderline persoonlijkheidsstoornis
- - - - - - - - - - - - - - -
Psychisch
(Chronische) depressie
Gevoelens van hulpeloosheid
Gevoelens van hopeloosheid
Gevoelens van waardeloosheid
Schuldgevoelens
Woede (inclusief regelmatige uiting van woede)
Angstgevoelens
Gevoelens van eenzaamheid
Gevoelens van verveling
Gevoelens van leegheid
> > > > > > >
Ik
heb op AS I dysthyme stoornis staan, wat eigenlijk neerkomt op een
chronische (lichte) depressie. Gevoelens van hopeloosheid etc. heb ik
wel, maar bij perioden en niet constant. Schuldgevoelens zijn frequent
aanwezig, maar wel stukken minder dan voor dagbehandeling. Ik weet er
goeie cognitieve trucjes voor inmiddels. Angstgevoelens zijn voor mij
meer gelinkt aan feitelijke gebeurtenissen en bestaan niet 'zomaar'. Ik
heb echt angst en paniekgevoelens gehad rond mijn herkeuring
bijvoorbeeld en heb helemaal over de zeik meerdere malen gebeld met het
UWV. Zolang ik niet teveel bepaalde richtingen uitdenk, kan ik angst
aardig de baas. Gevoelens van eenzaamheid zijn matig aanwezig. Vroeger
veel meer (maar than again zocht ik het ook zelf op, want voelde me
veiliger en rustige in mijn eentje. Maar voel me wel vaak een
einselganger en dan meer melancholisch dan dat ik er bedroefd over
ben). Verveling ken ik zeker (en onrust ontstaat voor mij ook deels uit
verveling, terwijl ik genoeg weet wat ik zou kunnen doen). Woede en
leegheid zijn mij absoluut bekend. Ik voel nog zeer regelmatig grote
woede en afwijzing en qua leegte is dit wel deels geslecht door de
therapie (maar heb werkelijk jaren van leegte achter me). Nog slechts
periodiek dat er weer wat van dat gevoel van vroeger terug kan komen.
Vraag me ook niet hoe ik er vanaf ben gekomen, want dan had ik het
jullie graag verteld. Ik heb gewoon geluk denk ik. Ik hoop het ook
nooit meer mee te maken, want dat is toch wel een grote voedingsbodem
voor depressie. En ik heb de ernst van depressie aardig onder controle.
Moet gewoon erg oppassen dat ik niet afglijd (rust, regelmaat blaaaa)
- - - - - - - - - - - - - - - -
Cognitie
Vreemde gedachtekronkels
Ongewone benaderingswijzen
Paranode voorstellingen (geen waanbeelden)
Quasi-psychotische gedachten
> > > > > > >
Mij
wordt vaak verweten dat ik vreemde gedachtenkronkels heb en ongewone
benaderingswijzen. Dat is deels de reden dat ik stages niet haalde,
omdat men mij niet 'begreep' en ik mezelf ook niet goed begrepen kon
maken. Men vond mijn stageverslag 'raar'. Mijn vriend vindt dat ik vaak
gekke dingen zeg of vreemd uit de hoek kom en snapt dan ook goed dat
anderen mij niet altijd begrijpen. Terwijl ik toch echt heel helder kan
denken hoor. Paranoide of psychotische gedachten heb ik volgens mij
helemaal geen last van. Wel onbegrepen voelen (haven't we all?)
- - - - - - - - - - - - - - - - -
Impuls-actiepatronen
Middelengebruik/-afhankelijkheid
Seksueel afwijkend gedrag
Manipulatieve dreigingen met zelfmoord
Andere impulsieve gedragingen
> > > > > >
Tja,
dit heb ik -vind ik zelf- dus nauwelijks. Vroeger had ik een
eetstoornis (boulimisch), echter niet heel erg. Dronk redelijk wat,
rookte me suf en blowde redelijk wat etc. Maar niet allemaal tot de
max. Had altijd nog een uiterste grens en daar bleef ik binnen. Ik vind
dat meer zoals moeilijke pubers doen dan wat anders...
Ik vind dat
ik afwijkende seksuele neigingen heb, maar dat kan ook door mijn
verleden komen en gedraag me heel 'braaf'. Maar ongehoorzaamheid en
foute dingen doen trekt wel heel erg. Vroeger was ik redelijk
grenzeloos, maar allang niet meer. So wie so heb ik vele dingen
uiteindelijk niet 'gedurfd', omdat ik bang was dat ik mezelf daarna
niet meer in de hand zou hebben, zoals drugs uitproberen.
Heb nog nooit gedreigd met zeflmoord.
- - - - - - - - - - - -
Intermenselijke relaties
Niet kunnen omgaan met alleen-zijn
Angst voor verlating, opgeslokt worden en vernietiging
Afwisselend aantrekken en afstoten van iemand
Stormachtige relaties
Neiging tot manipulatie
Afhankelijkheid
Geen waarde toekennen aan relaties
Masochisme/sadisme
Zeer hoge eisen stellen aan iemand.
Bezitsdrang
> > > > > > > > >
Tja,
daar heb ik dus he-le-maal geen last van, ben zelfs graag alleen...!
Vind alleen zijn wel zo rustig en overzichtelijk en kom ik ten minste
aan mezelf (en rust) toe. Ik heb volgens mij geen angst voor verlating,
maar wel voor opgeslokt worden. Mezelf kwijtraken en dat soort dingen.
Vernietiging weet ik niet wat daarmee bedoelt wordt. In relaties voel
ik me juist eerder (tot mijn eigen verdriet) onthecht van anderen, dan
dat ik bang ben dat mijn vriend bij me weggaat. Ik ben eerder degene
die een relatie verbreekt (en daar ook heel cool over doet /is /voelt
(???) dan andersom vrees ik. Terwijl ik verschrikkelijk veel kan
'houden van', maar ook juist dat gevoel helemaal kwijt kan zijn. Met
dat gevoel kan ik ook gevoelloos zijn en geen waarde toekennen aan
relaties. Voel ik vaak niet veel bij intieme relaties en denk soms wel
eens dat het me niet veel uitmaakt als bepaalde relaties er niet meer
zouden zijn. Terwijl ik wel weet (let op: weet!) dat ik het heel fijn
vind om die relatie te hebben. Saddisme /masochisme, tis een term waar
ik wel iets mee kan binnen mijn persoonlijkheid, hoewel ik het niet
helemaal kan duiden. Heb wel van die gekke trekjes in me en dan bedoel
ik niet specifiek seksueel hoor. Maar meer psychologisch.
Afhankelijkheid, neuh. Denk het niet. Zie hierboven en mijn onrustige
zoektocht naar afstand creeren. Wil vooral niet afhankelijk zijn, ergo,
haaat afhankelijk. Dan heb ik de touwtjes over mijn eigen leven niet
meer in eigen hand, brrrrr.
Yep, ik stel zeeeeeeer hoge eisen aan
iemand (en mezelf). Bezitsdrang, euh?? Weet ik niet, soms wel, soms
niet. Wel als ik het gevoel heb dat ik niet kan bezitten en juist het
tegenovergestelde als ik het gevoel heb dat ik een schoothond aan mijn
been heb plakken. Ik neig tot manipulatie (maar kan ik echt niks aan
doen, maar het lijkt wel gewoon een extra sensor die aanstaat en die ik
kan gebruiken, zelfs zonder dat anderen het in de gaten hebben. Maar
probeer bovenal eerlijk te zijn en het niet te gebruiken. Maar
aangezien het zo ongemerkt gaat moet ik er echt heel erg op letten).
Stormachtige relaties, tja, op liefdesgebied wel. En dat terwijl ik
maar 1 liefde heb (gehad), want ben daarnaast ook nog eens fucking
trouw op emotioneel gebied. Ik ga in relaties altijd helemaal voor die
persoon en verwacht dat ook terug, ook al is mijn verwachting erg
hooggespannen.
- - - - - - - - - -
Dit was mijn lange
beschrijving van mij en zoals je kunt lezen, pas ik dan niet echt in de
9 kenmerken. Want ben daarnaast ook veel te trouw enzo en niet
wild (impulsief) genoeg voor de kenmerken (staan hieronder). Hoe zit
dat dan bij jullie als ik vragen mag....
Een diepgaand patroon
van instabiliteit in intermenselijke relaties, zelfbeeld en affecten
een van duidelijke impulsiviteit, beginnend in de vroege volwassenheid
en tot uiting komend in diverse situaties zoals blijkt uit vijf (of
meer) van de volgende:
1. Krampachtig proberen te voorkomen om
feitelijk of vermeend in de steek gelaten te worden. > > > dat
probeer ik dus juist tegenovergesteld, nl. krampachtig om me heen
maaien om mensen weg te jagen of in ieder geval uit mijn buurt te
krijgen....
2. Een patroon van instabiele en intense intermenselijke
relaties gekenmerkt door wisselingen tussen overmatig idealiseren en
kleineren. > > >ach, valt wel mee denk ik...ben wel redelijk
zwart/wit en heb hoge verwachtingen. Intens (en daardoor ook erg
vermoeiend) is wel echt mijn sleutelwoord....
3. Identiteitsstoornis: duidelijk en aanhoudend instabiel zelfbeeld of zelfgevoel. > > > euh??? Nogal wisselend ja
4.
Impulsiviteit op ten minste twee gebieden die in potentie betrokkene
zelf kunnen schaden (bijv. geld verkwisten, seks, misbruik van
middelen, roekeloos autorijden, vreetbuien). N.B. Reken hier niet het
suïcidale of automutilerende gedrag toe, aangegeven in criterium 5.
> > > tja, vind mezelf dus niet echt impulsief (misschien in
mijn hoofd, maar zeker niet in mijn handelen. Heb een baby notabene die
op tijd in d'r bedje ligt)
5. Recidiverende suïcidale gedragingen, gestes of dreigingen, of automutilatie. > > > helemaal niet!
6.
Affectlabiliteit als gevolg van duidelijke reactiviteit van de stemming
(bijv. periodes van intense somberheid, prikkelbaarheid of angst
meestal enkele uren durend en slechts zelden langer dan een paar
dagen). > > > ja, ken ik absoluut!
7. Chronisch gevoel van leegte. > > > vroeger absoluut nagenoeg constant aan wezig, tegenwoordig stuk minder vaak!
8.
Inadequate, intense woede of moeite kwaadheid te beheersen
(bijvoorbeeld frequente driftbuien, aanhoudende woede of herhaaldelijke
vechtpartijen). > > > absoluut, ben niet echt lief helaas.
9.
Voorbijgaande, aan stress gebonden paranoïde ideeën of ernstige
dissociatieve verschijnselen. > > > nee, ben niet paronoide
hoor en dissociatieve dingen vind ik moelijk te vatten. De ene keer
moet je volgens de beschrijving bijna uit je lichaam treden en de
andere keer is afwezig zijn of vervreemding ook dissociatief. Nou,
vervreemding ken ik absoluut! De hele wereld voelde vroeger erg
vervreemdend en voelde me erg allienated (alsof ik van een andere
planeet kwam en de wereld meer aanschouwde en er zelf geen onderdeel
van was...maar dat is dan ook zo'n beetje alles).
Ik hoop dat
jullie mij kunnen uitleggen of ik hier nu wel of niet goed zit, want
zonder uitleg en mitsen en maren pas ik dus al niet 'standaard' in de
9 criteria. En dat is toch niet de bedoeling lijkt me (van de mitsen en
maren bedoel ik)?
heel fijn weekend allemaal en ga echt snel weer uitgebreid op jullie reageren hoor lieve meiden.
p.s.
heb dus geen hyperactiviteit zoals bij adhd. Heb eerder last van te
weinig energie (niet in m'n kop, wel in m'n lijf) dan te veel.
zaterdag 6 januari 2007 om 11:08
het is echt een superlange tekst geworden. Ik had 'm gisteravond al geschreven, maar kon 'm niet plaatsen omdat internet eruitging. En vanochtend heb ik met vriend een korte ruzie erover gehad (hij is nu naar zijn eigen huis vertrokken, zoals we ook hadden afgesproken). HIj vindt dat ik obsessed bezig ben met dit forum. Hij snapt niet hoe belangrijk dit voor me is. Maar kan hem dat helaas niet uitleggen.tot snel
zaterdag 6 januari 2007 om 12:57
Kohana, bespreek die sterretjes even met je huisarts?
Ik heb zelf epileptische verschijnselen gehad ruim nadat ik was begonnen met ad - ook bij St Janskruid; het kán ook stressgerelateerd zijn -hyperventilatie- maar het lijkt me dat je samen met de huisarts in elk geval even alert bent op dit soort verschijnselen.
Bij mij was het dat het beeld in mijn ogen versprong, flitsend, als een stroboscoop, maar dan het ene moment een beeld links, het andere moment een beeld rechts, etc. Tuurlijk ging en ga ik panikeren zodra ik dat weer meemaak want ik ben er ook twee keer bij onderuit gegaan en in het ziekenhuis afgeleverd.
Dit is allemaal mss dingen die je helemaal niet wilt horen, maar ad kunnen dus naast heel goed voor je ook vervelende bijwerkingen hebben.
Intiem: dé borderliner bestaat niet. Voor de rest laat ik je lijstje over aan de mensen die er meer verstand van hebben. En je vriend: damn, mag je je eigen tijd niet indelen? Jij hebt het nodig, nú, om hierover na te denken en ws over een paar maanden of een jaar niet meer, of flink minder.
Ik heb zelf epileptische verschijnselen gehad ruim nadat ik was begonnen met ad - ook bij St Janskruid; het kán ook stressgerelateerd zijn -hyperventilatie- maar het lijkt me dat je samen met de huisarts in elk geval even alert bent op dit soort verschijnselen.
Bij mij was het dat het beeld in mijn ogen versprong, flitsend, als een stroboscoop, maar dan het ene moment een beeld links, het andere moment een beeld rechts, etc. Tuurlijk ging en ga ik panikeren zodra ik dat weer meemaak want ik ben er ook twee keer bij onderuit gegaan en in het ziekenhuis afgeleverd.
Dit is allemaal mss dingen die je helemaal niet wilt horen, maar ad kunnen dus naast heel goed voor je ook vervelende bijwerkingen hebben.
Intiem: dé borderliner bestaat niet. Voor de rest laat ik je lijstje over aan de mensen die er meer verstand van hebben. En je vriend: damn, mag je je eigen tijd niet indelen? Jij hebt het nodig, nú, om hierover na te denken en ws over een paar maanden of een jaar niet meer, of flink minder.
zaterdag 6 januari 2007 om 14:20
Hoi Intiem,
Ik wil even een reactie geven op je tekst, alhoewel het me nu aan tijd en rust ontbreekt om er inhoudelijk op te reageren. Wel kan ik zeggen dat ik me nog nooit in iemand zo herkent heb als in jou. En dit vind ik best wel apart want ik heb in de loop der jaren het idee gekregen dat ik vrij uniek was in mijn (soms gecompliceerde) aard
Wat ik verder nog wil vragen is waarom je zo die bevestiging nodig hebt of je hier op dit forum "goed" zit of niet. Wat maakt het uit? Ook al herken je jezelf bij wijze van spreken maar in 3 van de 9 (?) "officiële" borderlinesymptomen, dan nog kan dit genoeg zijn om je dagelijks functioneren te belemmeren.
Ik heb dit topic geopend en ik verklaar hierbij dat iedereen hier alles kwijt kan en mag over (vermeende) borderline-klachten. En dit hoeft echt niet alleen over de medicatie te gaan, wat dat betreft heb ik de titel een beetje ongelukkig gekozen.
Als jij er baat bij hebt om hier te lezen en te posten, doe dat dan gerust. Het is overigens wel jammer dat je vriend hier niet zoveel begrip voor heeft, aan de andere kant denk ik dat uberhaupt weinig mannen dit forum begrijpen. Dat is toch een beetje het verschil tussen mannen en vrouwen, nietwaar? Vrouwen hebben over het algemeen veel meer dan mannen de behoefte aan delen, herkenning, bevestiging zoeken, enz. Ik heb weleens gezien dat mannen hier schrijven hoor, maar over het algemeen is het toch meer een vrouwending volgens mij. En dat geeft niks...
Groetjes, Inky.
Ik wil even een reactie geven op je tekst, alhoewel het me nu aan tijd en rust ontbreekt om er inhoudelijk op te reageren. Wel kan ik zeggen dat ik me nog nooit in iemand zo herkent heb als in jou. En dit vind ik best wel apart want ik heb in de loop der jaren het idee gekregen dat ik vrij uniek was in mijn (soms gecompliceerde) aard
Wat ik verder nog wil vragen is waarom je zo die bevestiging nodig hebt of je hier op dit forum "goed" zit of niet. Wat maakt het uit? Ook al herken je jezelf bij wijze van spreken maar in 3 van de 9 (?) "officiële" borderlinesymptomen, dan nog kan dit genoeg zijn om je dagelijks functioneren te belemmeren.
Ik heb dit topic geopend en ik verklaar hierbij dat iedereen hier alles kwijt kan en mag over (vermeende) borderline-klachten. En dit hoeft echt niet alleen over de medicatie te gaan, wat dat betreft heb ik de titel een beetje ongelukkig gekozen.
Als jij er baat bij hebt om hier te lezen en te posten, doe dat dan gerust. Het is overigens wel jammer dat je vriend hier niet zoveel begrip voor heeft, aan de andere kant denk ik dat uberhaupt weinig mannen dit forum begrijpen. Dat is toch een beetje het verschil tussen mannen en vrouwen, nietwaar? Vrouwen hebben over het algemeen veel meer dan mannen de behoefte aan delen, herkenning, bevestiging zoeken, enz. Ik heb weleens gezien dat mannen hier schrijven hoor, maar over het algemeen is het toch meer een vrouwending volgens mij. En dat geeft niks...
Groetjes, Inky.
zaterdag 6 januari 2007 om 15:14
quote:Wel kan ik zeggen dat ik me nog nooit in iemand zo herkent heb als in jou. En dit vind ik best wel apart want ik heb in de loop der jaren het idee gekregen dat ik vrij uniek was in mijn (soms gecompliceerde) aard
Hoi Inky, dat is dan wederzijds, want wat ik van jou heb gelezen kwam het mij ook allemaal erg bekend voor! Ook al hebben we denk ik heel verschillende levens. Daardoor blijf ik maar ratelen, want het is zo'n jajajajajaaaaah gevoel 
wat jullie teksten (en vooral die van jou) bij mij oproepen. Vandaar dat ik erg blij ben om hier te kunnen schrijven, maar ik het dus ook erg verwarrend vind om de 9 criteria te lezen en daar dan voor mijn gevoel maar half in pas.
Wat ik verder nog wil vragen is waarom je zo die bevestiging nodig hebt of je hier op dit forum "goed" zit of niet. Wat maakt het uit? Ook al herken je jezelf bij wijze van spreken maar in 3 van de 9 (?) "officiële" borderlinesymptomen, dan nog kan dit genoeg zijn om je dagelijks functioneren te belemmeren.
Tja, ik heb kennelijk het gevoel dat ik me niet wil aanstellen en ergens dus niet bij moet willen horen, als ik daar feitelijk helemaal niet thuishoor. Ik zit zelf erg te twijfelen over de diagnose (heb ik al verteld toch?) en ik zoek (goeie!) redenen om straks mijn therapeut meer over mijn vermoedelijke diagnoses te vragen. Maar als het merendeel van jullie n.a.v. mijn verhaal zegt zelf last te hebben van hele andere dingen of vele ergere dingen, dan wil ik mijn peut er niet eens naar vragen. Heb dan ergens zo'n schaamtegevoel alsof ik een wannabe Borderliner wil zijn. En die indruk wil ik heeeel graag vermijden!
Als jij er baat bij hebt om hier te lezen en te posten, doe dat dan gerust.
Dat zal ik zeker doen! Want heb er veel baat bij. Maar ik weet ook waarschijnlijk dat ik niet meer zal schrijven als blijkt dat ik toch geen borderline heb. Vraag me niet waarom, maar dan voelt eht denk ik toch alsof ik verkeerd zit. En heb het erg nodig om te weten dat ik goed zit.
Het is overigens wel jammer dat je vriend hier niet zoveel begrip voor heeft, aan de andere kant denk ik dat uberhaupt weinig mannen dit forum begrijpen.
Ach, mijn vriend doet z'n best om het te begrijpen en laat mij over het algemeen. Maar aangezien dit geschrijf over mijn psyche best wel wat tijd in beslag neemt en ik er ook naar neig om het te laat te willen maken (want immers, ik wil, nee moet reageren en lezen. Net als een klein kind dat de snoeppot heeft gevonden). Met andere woorden, hij vindt me denk ik een beetje ongezond bezig en is ook bang dat ik me alleen maar ziek 'laat maken' door het gelees. En dat kan ik best begrijpen hoor. Dat is ook 1 van de redenen waarom ik graag jullie mening wil horen over mijn diagnose. Zit het nu tussen mijn oren of beeld ik het me in? Klopt mijn gedrag/gevoel nu met dat van jullie of ...kan het niet anders uitleggen. Wat dat betreft durf ik niet zo goed op mezelf te vertrouwen en ik wil niet dat het straks een ingebeeld iets is.
Kohana, hoe gaat het vandaag met je? Voel je je al een beetje beter?
Inky, wat voor soort therapeut krijg je, of beter gezegd, wat voor soort therapie krijg je?
Kreeftje, jij had geloof ik nog vanalles gevraagd, maar weet even niet meer uit mijn hoofd wat. Volgende ronde, ok?
Hoi Inky, dat is dan wederzijds
, want wat ik van jou heb gelezen kwam het mij ook allemaal erg bekend voor! Ook al hebben we denk ik heel verschillende levens. Daardoor blijf ik maar ratelen, want het is zo'n jajajajajaaaaah gevoel wat jullie teksten (en vooral die van jou) bij mij oproepen. Vandaar dat ik erg blij ben om hier te kunnen schrijven, maar ik het dus ook erg verwarrend vind om de 9 criteria te lezen en daar dan voor mijn gevoel maar half in pas.Wat ik verder nog wil vragen is waarom je zo die bevestiging nodig hebt of je hier op dit forum "goed" zit of niet. Wat maakt het uit? Ook al herken je jezelf bij wijze van spreken maar in 3 van de 9 (?) "officiële" borderlinesymptomen, dan nog kan dit genoeg zijn om je dagelijks functioneren te belemmeren.
Tja, ik heb kennelijk het gevoel dat ik me niet wil aanstellen en ergens dus niet bij moet willen horen, als ik daar feitelijk helemaal niet thuishoor. Ik zit zelf erg te twijfelen over de diagnose (heb ik al verteld toch?) en ik zoek (goeie!) redenen om straks mijn therapeut meer over mijn vermoedelijke diagnoses te vragen. Maar als het merendeel van jullie n.a.v. mijn verhaal zegt zelf last te hebben van hele andere dingen of vele ergere dingen, dan wil ik mijn peut er niet eens naar vragen. Heb dan ergens zo'n schaamtegevoel alsof ik een wannabe Borderliner wil zijn. En die indruk wil ik heeeel graag vermijden!
Als jij er baat bij hebt om hier te lezen en te posten, doe dat dan gerust.
Dat zal ik zeker doen! Want heb er veel baat bij. Maar ik weet ook waarschijnlijk dat ik niet meer zal schrijven als blijkt dat ik toch geen borderline heb. Vraag me niet waarom, maar dan voelt eht denk ik toch alsof ik verkeerd zit. En heb het erg nodig om te weten dat ik goed zit.
Het is overigens wel jammer dat je vriend hier niet zoveel begrip voor heeft, aan de andere kant denk ik dat uberhaupt weinig mannen dit forum begrijpen.
Ach, mijn vriend doet z'n best om het te begrijpen en laat mij over het algemeen. Maar aangezien dit geschrijf over mijn psyche best wel wat tijd in beslag neemt en ik er ook naar neig om het te laat te willen maken (want immers, ik wil, nee moet reageren en lezen. Net als een klein kind dat de snoeppot heeft gevonden). Met andere woorden, hij vindt me denk ik een beetje ongezond bezig en is ook bang dat ik me alleen maar ziek 'laat maken' door het gelees. En dat kan ik best begrijpen hoor. Dat is ook 1 van de redenen waarom ik graag jullie mening wil horen over mijn diagnose. Zit het nu tussen mijn oren of beeld ik het me in? Klopt mijn gedrag/gevoel nu met dat van jullie of ...kan het niet anders uitleggen. Wat dat betreft durf ik niet zo goed op mezelf te vertrouwen en ik wil niet dat het straks een ingebeeld iets is.
Kohana, hoe gaat het vandaag met je? Voel je je al een beetje beter?
Inky, wat voor soort therapeut krijg je, of beter gezegd, wat voor soort therapie krijg je?
Kreeftje, jij had geloof ik nog vanalles gevraagd, maar weet even niet meer uit mijn hoofd wat. Volgende ronde, ok?
zaterdag 6 januari 2007 om 16:57
Intiem,
De term borderline is eigenlijk niets meer dan een verzamelnaam die een aantal psychische ziektebeelden vertegenwoordigt. Er bestaat dus niet zoiets als "de borderliner". Wel zijn er enkele kenmerken die er vaak uitspringen, een soort grote algemene deler. Maar ook hierbij hoef je weer geen last te hebben van al deze kenmerken/ symptomen. Dit alles maakt het dus heel moeilijk te bepalen of je nu wel of geen borderline hebt. En wij hier kunnen dat zeker niet voor je doen. Maar bij je therapeut zou je hierop wel antwoord moeten kunnen krijgen. Ik heb ooit eens een zeer uitgebreide vragenlijst moeten invullen, en tesamen met een aantal gesprekken kwam daar uiteindelijk uit dat ik een persoonlijkheidsstoornis had met borderline-achtige kenmerken. Maar ook ik herken me niet in alle borderline-symptomen hoor. Zo doe ik bijvoorbeeld gelukkig niet aan auto-mutulatie, en heb ik ook geen zelfmoordgedachten. Maar wel herken ik me in de verlatingsangst, de impulsiviteit, de stemmingswisselingen en in het gevoel van leegte. En wat bij mij zeker een rode draad in mijn leven is, is heb hebben van instabiele relaties. Zowel op vriendschaps- als op liefdesgebied; het aanhalen en afstoten, de angst (weer) iemand te verliezen, het "alles- of- niets- denken". Iemand bijvoorbeeld eerst helemaal ophemelen en dan zwaar geschokt zijn als die ander vervolgens iets doet wat ik niet verwacht had (en dat kan iets heel stoms zijn, bijvoorbeeld een liedje mooi vinden wat ik echt verschrikkelijk vindt); door zoiets onbenulligs kan die bij mij dan echt helemaal van z'n/ haar voetstuk vallen en is hij/ zij in mijn ogen ineens een waardeloos figuur.. Ik moet er wel bij zeggen dat dit nu wel minder is geworden hoor, ik kan er nu zelfs om lachen als ik dit teruglees, maar zo was het wel. Verder heb ik ook altijd wel last gehad van die enorme woedeuitbarstingen. Ik kan bijvoorbeeld helemaal niet tegen onrecht en als ik dan iets zag gebeuren op straat ofzo, dan sprong ik er zo middenin, zag ik geen enkel gevaar. Ook hierbij spreek ik nu in de verleden tijd, ik zou dat nu niet zomaar meer doen, maar het gevoel heb ik nog steeds wel..
Nou ja, wat kan ik verder nog over schrijven? Als je toch echt graag die bevestiging wilt, vraag dan eens om zo'n uitgebreide test. En ik hoop dat je desondanks hier nog even blijft posten
Groetjes, Inky.
De term borderline is eigenlijk niets meer dan een verzamelnaam die een aantal psychische ziektebeelden vertegenwoordigt. Er bestaat dus niet zoiets als "de borderliner". Wel zijn er enkele kenmerken die er vaak uitspringen, een soort grote algemene deler. Maar ook hierbij hoef je weer geen last te hebben van al deze kenmerken/ symptomen. Dit alles maakt het dus heel moeilijk te bepalen of je nu wel of geen borderline hebt. En wij hier kunnen dat zeker niet voor je doen. Maar bij je therapeut zou je hierop wel antwoord moeten kunnen krijgen. Ik heb ooit eens een zeer uitgebreide vragenlijst moeten invullen, en tesamen met een aantal gesprekken kwam daar uiteindelijk uit dat ik een persoonlijkheidsstoornis had met borderline-achtige kenmerken. Maar ook ik herken me niet in alle borderline-symptomen hoor. Zo doe ik bijvoorbeeld gelukkig niet aan auto-mutulatie, en heb ik ook geen zelfmoordgedachten. Maar wel herken ik me in de verlatingsangst, de impulsiviteit, de stemmingswisselingen en in het gevoel van leegte. En wat bij mij zeker een rode draad in mijn leven is, is heb hebben van instabiele relaties. Zowel op vriendschaps- als op liefdesgebied; het aanhalen en afstoten, de angst (weer) iemand te verliezen, het "alles- of- niets- denken". Iemand bijvoorbeeld eerst helemaal ophemelen en dan zwaar geschokt zijn als die ander vervolgens iets doet wat ik niet verwacht had (en dat kan iets heel stoms zijn, bijvoorbeeld een liedje mooi vinden wat ik echt verschrikkelijk vindt); door zoiets onbenulligs kan die bij mij dan echt helemaal van z'n/ haar voetstuk vallen en is hij/ zij in mijn ogen ineens een waardeloos figuur.. Ik moet er wel bij zeggen dat dit nu wel minder is geworden hoor, ik kan er nu zelfs om lachen als ik dit teruglees, maar zo was het wel. Verder heb ik ook altijd wel last gehad van die enorme woedeuitbarstingen. Ik kan bijvoorbeeld helemaal niet tegen onrecht en als ik dan iets zag gebeuren op straat ofzo, dan sprong ik er zo middenin, zag ik geen enkel gevaar. Ook hierbij spreek ik nu in de verleden tijd, ik zou dat nu niet zomaar meer doen, maar het gevoel heb ik nog steeds wel..
Nou ja, wat kan ik verder nog over schrijven? Als je toch echt graag die bevestiging wilt, vraag dan eens om zo'n uitgebreide test. En ik hoop dat je desondanks hier nog even blijft posten
Groetjes, Inky.
zaterdag 6 januari 2007 om 23:09
hey,
intiem, wat je zegt over die bevestiging herken ik erg goed! Ik twijfel ook veel.
Toen iemand op het forum een keer tegen mij zei: 'kreeftje, solliciteer je naar Borderline ofzo?' Schrok ik daar echt van.
Ga dan aan mezelf twijfelen...
Moet mijn eigen gevoel en hart volgen, erg lastig. Vraag, onbewust, vaak bevestiging aan mensen kom ik de laatste tijd achter. Daar let ik nu wel op.
Verder had ik wel veel vragen:) Maar weet ze zo ff allemaal niet meer...
Ik kan over 2 weken pas weer naar therapeut. Duurt me veels te lang, zoals ik al vertelde heb ik veel vragen aan haar.
Over was ze precies van plan is met mij, doelen. Ook vind ik het wel van belang te weten of ik echt iets 'heb'. die bevestiging zou ik wel willen, dan weet ik dat iig!
Dan komt mijn gedrag ook ergens door, is het niet mijn schuld. Niet dat ik de diagnose graag wil... Maar snappen jullie wat ik bedoel?
Ik herken mezelf ook veel in woedeaanvallen, om hele kleine domme dingen flippen.
Voor anderen lijkt het dna vaak zo dat alles moet gaan zoals ik wil! Maar als iets niet helemaal gaat zoals ik verwachtte kan ik helemaal overstuur raken. ( ligt er natuurlijk wel aan wat...)
Het gevoelloos zijn... Automatische piloot. Zoals gisterenavond moest ik werken, werk in een kroeg. Sta daar dan echt als een vrolijke zelfverzekerde dame, dat is alleen maar verwarrend voor mij. Als ik thuis ben zoals nu, voel ik me echt niet zow...
Verder vind ik het interessant te lezen over jullie medicatiegebruik... Zit er ook aant e denken,. Omdat ik zo druk en vol ben in mijn hoofd. Kan niet vaak echt genieten omdat ik altijd maar bezig ben en me druk maak.
Vorige week weekendje weg geweest met mijn vriend naar Brussel, was echt super. was zoveel meer mezelf daar. Zo ontspannen en relaxed... Ging echt goed. was ook helemaal weer verliefd.
Maar ben nu weer hier en dan lukt het me gewoon niet... Baal ik zo van!
Wat doen jullie om te ontspannen? Heb wel eens aan YOGA gedacht maar weet niet of dat wat is.
Kohana, hoe gaat het nu met jou bijwerkingen?
En epileptische aanvallen, wat eng zeg....
Nou fijn weekend nog ff. groetjess!
intiem, wat je zegt over die bevestiging herken ik erg goed! Ik twijfel ook veel.
Toen iemand op het forum een keer tegen mij zei: 'kreeftje, solliciteer je naar Borderline ofzo?' Schrok ik daar echt van.
Ga dan aan mezelf twijfelen...
Moet mijn eigen gevoel en hart volgen, erg lastig. Vraag, onbewust, vaak bevestiging aan mensen kom ik de laatste tijd achter. Daar let ik nu wel op.
Verder had ik wel veel vragen:) Maar weet ze zo ff allemaal niet meer...
Ik kan over 2 weken pas weer naar therapeut. Duurt me veels te lang, zoals ik al vertelde heb ik veel vragen aan haar.
Over was ze precies van plan is met mij, doelen. Ook vind ik het wel van belang te weten of ik echt iets 'heb'. die bevestiging zou ik wel willen, dan weet ik dat iig!
Dan komt mijn gedrag ook ergens door, is het niet mijn schuld. Niet dat ik de diagnose graag wil... Maar snappen jullie wat ik bedoel?
Ik herken mezelf ook veel in woedeaanvallen, om hele kleine domme dingen flippen.
Voor anderen lijkt het dna vaak zo dat alles moet gaan zoals ik wil! Maar als iets niet helemaal gaat zoals ik verwachtte kan ik helemaal overstuur raken. ( ligt er natuurlijk wel aan wat...)
Het gevoelloos zijn... Automatische piloot. Zoals gisterenavond moest ik werken, werk in een kroeg. Sta daar dan echt als een vrolijke zelfverzekerde dame, dat is alleen maar verwarrend voor mij. Als ik thuis ben zoals nu, voel ik me echt niet zow...
Verder vind ik het interessant te lezen over jullie medicatiegebruik... Zit er ook aant e denken,. Omdat ik zo druk en vol ben in mijn hoofd. Kan niet vaak echt genieten omdat ik altijd maar bezig ben en me druk maak.
Vorige week weekendje weg geweest met mijn vriend naar Brussel, was echt super. was zoveel meer mezelf daar. Zo ontspannen en relaxed... Ging echt goed. was ook helemaal weer verliefd.
Maar ben nu weer hier en dan lukt het me gewoon niet... Baal ik zo van!
Wat doen jullie om te ontspannen? Heb wel eens aan YOGA gedacht maar weet niet of dat wat is.
Kohana, hoe gaat het nu met jou bijwerkingen?
En epileptische aanvallen, wat eng zeg....
Nou fijn weekend nog ff. groetjess!
zondag 7 januari 2007 om 15:08
Hoi, ik heb gisteravond een stuk van alles wat geschreven is door jullie (en later door mezelf) eens terug gelezen. Was fijn en goed om te doen. Ik merk dat we veel herkenning vinden bij elkaar en dat is goed. Ik zag ook dat ik erg onattent was ten opzichte van sommigen die geschreven hadden en antwoorden hadden gegeven op vragen van mij (bijvoorbeeld Vlijtigliesje nog nooit bedankt voor je uitgebreide antwoorden). Ahum, was beetje teveel door mezelf gepre-ucupieerd (huh, hoe schrijf je dat?) denk ik, Het was me in ieder geval toen niet eens opgevallen.Kreeftje, ik ga denk ik zelf een lijstje met vragen voorleggen aan mijn spv-er. En dit allemaal dankzij dit topic en mijn eeuwige vragen. Ik denk zelfs dat ik toch misschien ook wel medicatie ga noemen. Meer als vraag dan dat ik het per se wil hebben. Ik bedacht me gisteren eigenlijk dat ik wellicht ongemerkt meer angst en onrust gevoelens heb dan dat ik me altijd bewust ben. Heb zo vaak koppijn (spanningshoofdpijn) en ben toch ongemerkt erg bang om grote besluiten te nemen in mijn leven. Ik schrijf bijvoorbeeld ook op een ander topic bij de "mama's" en al schrijvende zat ik te bedenken wat ik allemaal wel niet laat uit (verstopte) angstgevoelens. Ik durf geen baan aan, durf niet te denken aan wat er gebeurt als de opvang die ik nu heb wegvalt, durf niet te beslissen over wel/geen tweede kindje (weet het gewoon niet). Ik durf zoveel niet te doen. En dat allemaal nogmaals zonder dat je dat aan mij merkt hoor. Zit dus niet bevend op de bank. Maar levensbeslissingen, aiaiai. En dat maakt natuurlijk dat ik nergens kom...Kreeftje, ook ik heb soms wel 2, 3, 4 5 ; )) verschillende persoonlijkheden hoor haha. Ik kan ook een en al bravoure zijn en staan lullen in de kroeg en erg zelfverzekerd overkomen (sterker nog, dan voel ik me volgens mij ook zelfverzekerd, ten minste, op dat moment in die rol wel). Maar dat zegt niks over andere momenten waarop ik het helemaal kwijt kan zijn. Dus volgens mij kan dat best en is dat niet raar. Ik heb op therapie eens een creatief werkstuk gemaakt dat ging over zelfbeeld (ofzo?) en dat was in mijn geval een soort ronde ring met een sluiting (meer als een riem) aan de onderkant. De buitenkant was glad en wit, de binnenkant van de ring ruw en zwart en verder dus hol (zoals een ring hol/leeg is en je er doorheen kunt kijken, want er zit niks). Zo zag ik mezelf ook, nl. glad en effen aan de buitenkant, maar totaal anders aan de binnenkant. Twee verschillende mensen in mij...Vlijtigliesje, een late reactie van mij (maar je had uberhaupt nog geen reactie van mij gekregen), maar heb bewondering voor je moed en hoever je bent gekomen. Ik kan me niet voorstellen hoe moeilijk je het gehad moet hebben, want zo moeilijk als jij heb ik het zeker niet! Maakt het ook allemaal wat relatief. Niet dat ik niks met mijn eigen probelemen meer wil doen hoor, want ze zijn er wel. Maar tel door jouw verhaal tevens mijn zegeningen en dat is goed.Inky, ik ben een beetje verward. Ik heb gisteren even een traantje gelaten door de opluchting die ik had bij zoveel wederzijdse herkenning. Ik voelde me thuiskomen en dat was enerzijds heel fijn, maar tegelijkertijd ook verdrietig.Alleen raakte ik voor mijn gevoel de herkenning weer kwijt toen je over jezelf begon te schrijven. Je schreef dingen die ik zelf naar mijn idee dus niet heb, zoals verlatingsangst (heck, waarom zou ik verlatingsangst kennen als mijn eigen vriendje mij voor mijn gevoel haast wil bezitten) of dat vriendschappen bij wijze van spreken konden eindigen op het 'verkeerde' liedje. Dat soort impulsiviteit ken ik niet. Dus toen werd het voor mij weer een groot vraagteken...ach, ik moet het zeker niet aan jullie ophangen of ik wel of niet mijn plekje 'verdien' hier. Maar dat had je me al heel lief gezegd Inky. Ben een beetje eigenwijs vrees ik... Ik moet gewoon gaan praten met de therapeut en uitvinden of en hoe ik met mijn eigen karakter/gekkigheid moet dealen.Ik merk dat ik me van een boel processen bij mezelf vaak weinig ken en dat ik mezelf als heel dubbel kan ervaren. Twee uitersten zitten allebei in mij verenigd. Maar goed, misschien komt dat ook wel door die dubbele PS-en die er in mijn diagnose staan, ik zou het anders ook niet weten?Ik ga zometeen met dochter en vriend lekker op de fiets naar Duitsland (ik woon in Nijmegen) frisse neus halen. Dus ik laat het hierbij. Misschien tot vanavond
zondag 7 januari 2007 om 20:18
Zoow, even een snel berichtje van mij. Heb jullie lange verhalen vluchtig doorgelezen, maar het is er (nog) niet van gekomen alles uitgebreid te lezen.
Wilde even laten weten dat het met de bijwerkingen al een stukje beter gaat. Ik ben nog wel een beetje suf enzo, maar die rare vlekken heb ik niet meer gezien. Gisteren ben gaan werken en ondanks dat ik heel moe was en de hele dag liep te gapen, is het wel goed gegaan. Dat gapen had ik tot vandaag elke dag heel erg, zal ook wel een van de bijwerkingen zijn. Gisterenavond uit eten geweest en daarna nog even thuis gehangen met mijn vriend. Voorzichtig een paar wijntjes gedronken (van wat ik heb gehoord zijn een paar wijntjes geen probleem in combi met deze medicijnen zolang je maar voorzichtig doet en niet veel drinkt).
Vandaag heb ik voor het eerst weer gesport en ook dat ging lekker. Ik voel me vandaag wel een beetje down, omdat het zondag is en ik morgen weer naar mijn werk (afstuderen) moet, waar alles écht voor geen meter loopt. Ik wil er eigenlijk gewoon niet aan denken, maar dat doe ik toch. En na een dag op kantoor moet ik nog naar mijn andere werk (bijbaan) voor werkoverleg. Blegh. Gewoon een rotdag voor de boeg en daarom ben ik zo sip.
Begin al wel te merken dat ik wat relaxter ben. Iedereen zegt dat pas na minimaal twee weken resultaat te merken moet zijn van die medicijnen, maar ik heb toch echt het idee dat het nu al wat doet. Gisteren tijdens het etentje vond mijn moeder me ook al zo 'stralen' zei ze.
Al met al gaat het wel ok op het moment, ik merk trouwens wel dat ik 's nachts veel meer droom en heel levendig ook.
Wilde even laten weten dat het met de bijwerkingen al een stukje beter gaat. Ik ben nog wel een beetje suf enzo, maar die rare vlekken heb ik niet meer gezien. Gisteren ben gaan werken en ondanks dat ik heel moe was en de hele dag liep te gapen, is het wel goed gegaan. Dat gapen had ik tot vandaag elke dag heel erg, zal ook wel een van de bijwerkingen zijn. Gisterenavond uit eten geweest en daarna nog even thuis gehangen met mijn vriend. Voorzichtig een paar wijntjes gedronken (van wat ik heb gehoord zijn een paar wijntjes geen probleem in combi met deze medicijnen zolang je maar voorzichtig doet en niet veel drinkt).
Vandaag heb ik voor het eerst weer gesport en ook dat ging lekker. Ik voel me vandaag wel een beetje down, omdat het zondag is en ik morgen weer naar mijn werk (afstuderen) moet, waar alles écht voor geen meter loopt. Ik wil er eigenlijk gewoon niet aan denken, maar dat doe ik toch. En na een dag op kantoor moet ik nog naar mijn andere werk (bijbaan) voor werkoverleg. Blegh. Gewoon een rotdag voor de boeg en daarom ben ik zo sip.
Begin al wel te merken dat ik wat relaxter ben. Iedereen zegt dat pas na minimaal twee weken resultaat te merken moet zijn van die medicijnen, maar ik heb toch echt het idee dat het nu al wat doet. Gisteren tijdens het etentje vond mijn moeder me ook al zo 'stralen' zei ze.
Al met al gaat het wel ok op het moment, ik merk trouwens wel dat ik 's nachts veel meer droom en heel levendig ook.
dinsdag 9 januari 2007 om 20:34
Hoi, hoe is het met jullie allemaal? Kohana, voel je jje weer wat beter nu je je eerste werkdag erop hebt zitten? En de medicijnen, hoe vallen die?Vandaag hebben lief en ik ons eerste intakegesprek gehad bij de relatietherapeut. Dat was erg fijn, want ik heb nu het gevoel dat we eindelijk wat aan onze problemen kunnen doen. En het eerste gesprek voelde ook goed: we voelden ons allebei begrepen en konden duidelijk maken waar voor ons de schoen wringt, dus dat is al een eerste goede stap. Nu moeten we alleen weer 2 weken wachten en dat duurt wel lang. Maar goed, ben allang blij dat we zo snel terecht konden. Want dat is toch wel luxe hoor dat je zo snel geholpen wordt als je eenmaal bij de GGZ zit. En niet het standaard half jaar wachten.Ben benieuwd hoe het met jullie allemaal is. Nog buiten geweest met dit rare warme weer? Ik zit gewoon te puffen en zweten in mijn winterjas en heb gisteren maar zonder jas buiten gelopen...idioot hoor.
dinsdag 9 januari 2007 om 21:57
hey, wat goed dat jullie in relatietherapie gaan... Heeft het te maken met je borderline? Misschien dat je dat al eens verteld hebt hoor... sorry dan!
Idd warm weer zeg pffff.
Ik ben deze week weer begonnen met stage, wel lekker. even weer in de structuur:)
Merk wel dat ik na een dag werken echt vol zit in mijn hoofd. Werk met tienermoeders en je hoort best veel verhalen enz.
En dan mijn eigen dingen nog..
Moeite met ontspannen als ik dan thuis ben. Ben op mijn werk natuurlijk ook heel anders dan in mijn thuissituatie, dat vind ik ook best appart af en toe!
Hoe doen jullie dat? Heb het al wel een paar keer gevraagd maar nog geen reactie op gehad... Zit te denken om yoga te doen ofzo, maar weet het eigenlijk niet zo goed.
Of ik moet gewoon weer op een sport gaan, volleybalde altijd maar nu niet meer. Dan heb je ook ff wat anders.
Nou succes ermee allemaal!
Hopelijk gaat het met jullie goed. Groetjess Kreeftje
Idd warm weer zeg pffff.
Ik ben deze week weer begonnen met stage, wel lekker. even weer in de structuur:)
Merk wel dat ik na een dag werken echt vol zit in mijn hoofd. Werk met tienermoeders en je hoort best veel verhalen enz.
En dan mijn eigen dingen nog..
Moeite met ontspannen als ik dan thuis ben. Ben op mijn werk natuurlijk ook heel anders dan in mijn thuissituatie, dat vind ik ook best appart af en toe!
Hoe doen jullie dat? Heb het al wel een paar keer gevraagd maar nog geen reactie op gehad... Zit te denken om yoga te doen ofzo, maar weet het eigenlijk niet zo goed.
Of ik moet gewoon weer op een sport gaan, volleybalde altijd maar nu niet meer. Dan heb je ook ff wat anders.
Nou succes ermee allemaal!
Hopelijk gaat het met jullie goed. Groetjess Kreeftje
woensdag 10 januari 2007 om 08:58
Goeiemorgen, Ik heb je vraag al een paar keer gelezen kreeftje, maar ik zit zelf niet op yoga. Dus ik kan je er niks over vertellen. Een goeie vriendin van mij doet het wel en zij heeft er erg veel baat bij om te ontspannen. Maar zoals voor alles geldt is een goeie yogadocent dan belangrijk.Waarom ga je het gewoon niet eens uitzoeken? Dan weet je of het misschien iets voor je is of niet.Lijkt me vrij heftig om met tienermoeders te werken (stage lopen). Zoals ik een tijd geleden al geschreven heb, deed ik een opleiding verpleegkunde (6 jaar gedaan, nooit afgestudeerd) en heb ik verschillende stages gedaan. Ik vond het vaak erg zwaar en bovenal vermoeiend > was dan helemaal leeg aan het eind van zo'n dag met luisteren naar al die zware verhalen. Mensen die doodgingen of mensen met een psychiatrische stoornis en knetterpsychotisch waren.Dit is (tienermoeders) weer wat anders, maar daar zul je ook genoeg zware verhalen tegenkomen lijkt me?Relatietherapie is niet per se voor (vermeende) borderline. Want die diagnose is denk ik niet eens bekend bij de peut. Het gaat echt om ons tweeen en waar we tegenaan lopen. Aangezien we al jaren tegen dezelfde dingen aanlopen, is het verstandig om er maar eens een professional bij te halen. Ik voel me overheerst en overrulled door mijn vriend. Mijn vriend voelt zich niet gerespecteerd door mij. Tja, redelijk belangrijke dingen voor een goeie relatie.Dus daar gaan we eens naar kijken. De therapeut gaf al wel aan mij aan dat het voor mij waarschijnlijk werken is aan een stuk cognitief denken. Waardoor ik niet meer het gevoel heb dat ik overheerst word. Maar heb al vaker aangegeven dat ik last heb om bij mezelf te blijven, zeker als er wat dominantere mensen in mijn omgeving zijn (en die zijn er nogal veel). Bij mezelf blijven, eigen ruimte houden etc. zijn belangrijke thema's voor mij.Vandaag weer heerlijk naar het dagactiviteitencentrum waar ik elke week in het atelier kan schilderen. Vind ik echt fijn! Is inmiddels zo mijn uitlaatklep geworden. Dochter naar de creche en effe eigen ding doen en andere mensen zien.Inky, deze week heb jij toch je intake gesprek? Ben benieuwd of het een fijn gesprek is (geweest?).verder allemaal fijne dag.
woensdag 10 januari 2007 om 10:05
Met mij gaat het steeds een beetje beter. De bijwerkingen lijken al minder te worden. Ben nog wel een beetje moe, maar verders heb ik niet zoveel last meer geloof ik. Vannacht voor het eerst echt rustig geslapen sinds ik met de medicijnen ben begonnen. Het opstaan blijft lastig, terwijl ik voor de medicijnen altijd zo mijn bed uitsprong. Ik moet nu echt veel meer op gang komen, maar het gaat al beter dan van de week.
Ik heb ook vaak moeite te onstpannen thuis, meestal ga ik dan sporten en dat helpt wel. Helemaal als ik de sauna in ga. Heb nooit echt yoga gedaan, wel pilates, maar die lessen zijn op een beetje beroerde tijden dus ik ga eigenlijk nooit meer. Ik ging altjid op donderdag ochtend, maar dat kan nu natuurlijk niet meer nu ik op mijn afstudeer stage zit. Gelukkig duurt dat nog maar een paar weekjes.... Daarna hoef ik niet meer verplicht 5 dagen op kantoor te zitten en ga ik mijn eigen tijd indelen. Veel relaxter, volgens mij doe ik dan gewoon meer dan nu op kantoor.
Maar gewoon sporten, fitness ofzo, helpt ook prima voor mij. Het is soms alleen moeilijk om zin te maken........
Ik heb ook vaak moeite te onstpannen thuis, meestal ga ik dan sporten en dat helpt wel. Helemaal als ik de sauna in ga. Heb nooit echt yoga gedaan, wel pilates, maar die lessen zijn op een beetje beroerde tijden dus ik ga eigenlijk nooit meer. Ik ging altjid op donderdag ochtend, maar dat kan nu natuurlijk niet meer nu ik op mijn afstudeer stage zit. Gelukkig duurt dat nog maar een paar weekjes.... Daarna hoef ik niet meer verplicht 5 dagen op kantoor te zitten en ga ik mijn eigen tijd indelen. Veel relaxter, volgens mij doe ik dan gewoon meer dan nu op kantoor.
Maar gewoon sporten, fitness ofzo, helpt ook prima voor mij. Het is soms alleen moeilijk om zin te maken........
woensdag 10 januari 2007 om 12:56
Hoi, hier ben ik ook weer. Kwam er weer even een aantal dagen niet toe om te schrijven. Ik lees dan wel even snel tussendoor hoor, dus blijf wel op de hoogte. Maar ik ben druk geweest. Vorige week had ik een week vakantie, nu ben ik weer aan het werk (3 dagen per week), daarnaast de kinderen weer om me heen die de nodige aandacht vragen, koken, wassen, enz. Als ik 's avonds dan eindelijk alles weer aan kant heb en de kinderen liggen in bed, dan ben ik uitgeteld. Heb ik nergens zin meer in. Hang ik nog even op de bank en dan ga ik de kinderen achterna, ook lekker op tijd naar bedje toe..
Heb wat dat betreft nog steeds erg weinig energie. Hoopte dat dat wat aan zou trekken a.g.v. de medicatie, maar dat is (tot nu toe) dus helaas nog niet zo. Verder gaat het wel goed. Heb wel het idee dat het allemaal iets minder is dan voorgaande weken. Voel me iets opgefokter, wat rustelozer, ben ook heel zenuwachtig. Dan trillen mijn handen als ik een kopje naar mijn mond moet brengen. Heel vervelend. En daarbij dus ook die enorme moeheid, dat breekt me soms ook echt op.
Ik heb volgende week pas de intake bij het Riagg. Moet dus nog even geduld hebben. Misschien dan de medicatie ook maar eens bespreken, wie weet moet ik wel iets meer hebben dan deze 20 mg.
Ps. Kreeftje, yoga is altijd een goed idee. Je moet het gewoon eens proberen, kijken of het wat voor je is. Ik heb jaren geleden eens van die cassettebandjes gehad met ontspanningsoefeningen. Viel ik altijd bij in slaap Maar dat maakt niet uit. Alles wat je helpt te ontspannen is goed.
Heb wat dat betreft nog steeds erg weinig energie. Hoopte dat dat wat aan zou trekken a.g.v. de medicatie, maar dat is (tot nu toe) dus helaas nog niet zo. Verder gaat het wel goed. Heb wel het idee dat het allemaal iets minder is dan voorgaande weken. Voel me iets opgefokter, wat rustelozer, ben ook heel zenuwachtig. Dan trillen mijn handen als ik een kopje naar mijn mond moet brengen. Heel vervelend. En daarbij dus ook die enorme moeheid, dat breekt me soms ook echt op.
Ik heb volgende week pas de intake bij het Riagg. Moet dus nog even geduld hebben. Misschien dan de medicatie ook maar eens bespreken, wie weet moet ik wel iets meer hebben dan deze 20 mg.
Ps. Kreeftje, yoga is altijd een goed idee. Je moet het gewoon eens proberen, kijken of het wat voor je is. Ik heb jaren geleden eens van die cassettebandjes gehad met ontspanningsoefeningen. Viel ik altijd bij in slaap Maar dat maakt niet uit. Alles wat je helpt te ontspannen is goed.
woensdag 10 januari 2007 om 13:36
Schreef net dat het zo lekker ging vanmorgen. Maar ik ben nu opeens wel weer heel erg enorm suf en moe! Kan mijn oogjes nauwelijks open houden. Voel me echt alsof ik net midden in de nacht ben wakker gemaakt.
Maar goed, ik weet waar het van komt en ik doe gewoon lekker rustig aan. Ben wel aanwezig op kantoor, maar ik kan me nu ook niet echt concentreren op hetgeen ik moet doen. Op zich vind ik het wel jammer dat ik me weer zo voel, had gehoopt dat mijn lichaam intussen was gewend aan die pillen. Het is niet heel ernstig of heel naar hoe ik me voel. Gewoon heeeeeel moe, slaperig. Maar niet onprettig.
Ik denk alleen dat ik niet tot half 6 op kantoor ga zitten zo, voer toch niks uit, dan kan ik beter thuis lekker op de bank of in bed gaan liggen wachten tot die vermoeidheid weer zakt. Want hoewel ik mijn pilletje 's avonds in neem, ben ik toch geregeld de volgende dag nog heel moe, tot in de namiddag vaak. Dan wordt ik wakkerder en vaak ook nog onrustig. Ik ben me nu aan het afvragen of het beter is dat ding rond etenstijd in te nemen ipv ongeveer 1 uur voor het naar bed gaan, zoals ik nu steeds doe.
Maar goed, ik weet waar het van komt en ik doe gewoon lekker rustig aan. Ben wel aanwezig op kantoor, maar ik kan me nu ook niet echt concentreren op hetgeen ik moet doen. Op zich vind ik het wel jammer dat ik me weer zo voel, had gehoopt dat mijn lichaam intussen was gewend aan die pillen. Het is niet heel ernstig of heel naar hoe ik me voel. Gewoon heeeeeel moe, slaperig. Maar niet onprettig.
Ik denk alleen dat ik niet tot half 6 op kantoor ga zitten zo, voer toch niks uit, dan kan ik beter thuis lekker op de bank of in bed gaan liggen wachten tot die vermoeidheid weer zakt. Want hoewel ik mijn pilletje 's avonds in neem, ben ik toch geregeld de volgende dag nog heel moe, tot in de namiddag vaak. Dan wordt ik wakkerder en vaak ook nog onrustig. Ik ben me nu aan het afvragen of het beter is dat ding rond etenstijd in te nemen ipv ongeveer 1 uur voor het naar bed gaan, zoals ik nu steeds doe.
woensdag 10 januari 2007 om 17:31
He jasses Kohana :(. Maar je laat je niet uit het veld slaan. Goed hoor. Hebben anderen dan ook die klachten met dat medicijn?
Meagain, volgens mij niet hier op dit topic. Misschien dat je dan beter bij een echt borderline of persoonlijkheids stoornis forum (of zoiets?) kunt kijken. Want daar is de spoeling minder dun en dan vind je daar vast ook mannen lijkt me?
Inky, logisch hoor dat je dan moe bent. Ik ben de laatste tijd ook weer vrij moe en hang dan liever nog wat op de bank of op de computer, dan dat ik mijn sociale contacten oppak bijvoorbeeld. Heb nu na een lange radiostilte maar weer wat van me laten horen aan vriendinnen, anders vind ik het erg aso worden. Die contacten gaan bij mij echt in golfbewegingen, afhankelijk van hoeveel energie ik heb en hoe ik in m'n vel zit. Dus op en neer en op en.....
Kom je gewoon lekker lezen en wat minder schrijven toch?
Vandaag naar dagactiviteitcentrum geweest en lekker geschilderd. Echt genieten merk ik. Gaat wat dat betreft dus goed en ik begin wat minder last te krijgen van spanning. Misschien dat het heeft gescheeld dat er nu een boel dingen opgepakt worden met therapie (relatie, opvoedingsondersteuning, en mijn voornemen om eens goed te praten met peut, etc.).
Oei, het stormt. Ik ga lief maar even bellen om te vragen of hij me met de auto wil ophalen, want om nu 10 km. naar zijn huis te fietsen, is wel een beetje nat
Meagain, volgens mij niet hier op dit topic. Misschien dat je dan beter bij een echt borderline of persoonlijkheids stoornis forum (of zoiets?) kunt kijken. Want daar is de spoeling minder dun en dan vind je daar vast ook mannen lijkt me?
Inky, logisch hoor dat je dan moe bent. Ik ben de laatste tijd ook weer vrij moe en hang dan liever nog wat op de bank of op de computer, dan dat ik mijn sociale contacten oppak bijvoorbeeld. Heb nu na een lange radiostilte maar weer wat van me laten horen aan vriendinnen, anders vind ik het erg aso worden. Die contacten gaan bij mij echt in golfbewegingen, afhankelijk van hoeveel energie ik heb en hoe ik in m'n vel zit. Dus op en neer en op en.....
Kom je gewoon lekker lezen en wat minder schrijven toch?
Vandaag naar dagactiviteitcentrum geweest en lekker geschilderd. Echt genieten merk ik. Gaat wat dat betreft dus goed en ik begin wat minder last te krijgen van spanning. Misschien dat het heeft gescheeld dat er nu een boel dingen opgepakt worden met therapie (relatie, opvoedingsondersteuning, en mijn voornemen om eens goed te praten met peut, etc.).
Oei, het stormt. Ik ga lief maar even bellen om te vragen of hij me met de auto wil ophalen, want om nu 10 km. naar zijn huis te fietsen, is wel een beetje nat
woensdag 10 januari 2007 om 22:10
hey, ik snap wel dat relatietherapie niet percee voor borderline is, maar of jou borderline er wat mee te maken heeft dat jullie in therapie zijn gegaan. Maar dat zal ongetwijfeld...
Pff lijkt me echt zwaar en appart aan de medicijnen, ben benieuwd of de vermoeidheid af gaat nemen Kohana. Hoop het voor je!
Moet volgende week donderdag weer naar therapie, kan eigenlijk niet wachten. Zoveel vragen, duurt me veels te lang:)
Tienermoeders komen idd veel problemen bij kijken, je hoort veel erge dingen.
Mijn stagebegeleidster merkte mij ook op dat ze vond dat ik er zo nuchter op reageerde. Mijn collega's waren in het begin echt achterover geslagen van verbazing van alle bizarre verhalen en wat ze zagen.
Dit is wel weer typisch dat haar dat opviel, ik stop het weg ofzo. Praat er ook weinig over als ik iets heb, dus dan weten ze natuurlijk ook niet wat ik vind.
Ik heb thuis nooit geleerd om over mijn gevoelens te praten, heb ook geen denderende band met mijn ouders. Ze weten ook niet dat ik in therapie zit.
Ik merk laatste tijd steeds meer dat ik wel wil praten thuis, maar kan het niet. Lukt me niet! Kom mezelf dan echt tegen.
Niemand doet het en dan moet ik het in eens gaan doen...
Heb soms het idee dat ik 2 levens leid, 1 op stage waar ik de begripvolle en aardige stagiare ben. Ik begeleid ook meiden, dus stel me daar heeel anders op.
En thuis waar ik het botte, apparte persoon ben met verschillende buien. Soms heel vrolijk en leuk, soms echt niett.
Af en toe echt verwarrend.
Herkennen jullie dit? Kunnen jullie open praten over jezelf?
Sterkte met jullie medicijnen! groetjesss Kreeftje
Pff lijkt me echt zwaar en appart aan de medicijnen, ben benieuwd of de vermoeidheid af gaat nemen Kohana. Hoop het voor je!
Moet volgende week donderdag weer naar therapie, kan eigenlijk niet wachten. Zoveel vragen, duurt me veels te lang:)
Tienermoeders komen idd veel problemen bij kijken, je hoort veel erge dingen.
Mijn stagebegeleidster merkte mij ook op dat ze vond dat ik er zo nuchter op reageerde. Mijn collega's waren in het begin echt achterover geslagen van verbazing van alle bizarre verhalen en wat ze zagen.
Dit is wel weer typisch dat haar dat opviel, ik stop het weg ofzo. Praat er ook weinig over als ik iets heb, dus dan weten ze natuurlijk ook niet wat ik vind.
Ik heb thuis nooit geleerd om over mijn gevoelens te praten, heb ook geen denderende band met mijn ouders. Ze weten ook niet dat ik in therapie zit.
Ik merk laatste tijd steeds meer dat ik wel wil praten thuis, maar kan het niet. Lukt me niet! Kom mezelf dan echt tegen.
Niemand doet het en dan moet ik het in eens gaan doen...
Heb soms het idee dat ik 2 levens leid, 1 op stage waar ik de begripvolle en aardige stagiare ben. Ik begeleid ook meiden, dus stel me daar heeel anders op.
En thuis waar ik het botte, apparte persoon ben met verschillende buien. Soms heel vrolijk en leuk, soms echt niett.
Af en toe echt verwarrend.
Herkennen jullie dit? Kunnen jullie open praten over jezelf?
Sterkte met jullie medicijnen! groetjesss Kreeftje
donderdag 11 januari 2007 om 12:02
Hoi allemaal, Wat een storm he, echt niet normaal meer hier!Ik ben nog steeds erg moe, vandaag had ik mijn wekker om even na 8u gezet, kreeg vanmorgen vroeg namelijk even bezoek voor ik naar mijn werk ging.Het opstaan ging wel prima, kwam ook niet heel traag op gang. Maar nu zit ik 2 uurtjes op kantoor en ik ben weer heel moe. Terwijl ik 22.40u in bed lag gisteren. Mijn vriend slaapt zelf heel slecht en ligt vaak wakker ’s nachts en het viel hem op dat ik de laatste dagen heel onrustig slaap. Daar zal die vermoeidheid dan wel vandaan komen, gok ik. Het hangt wel allemaal samen met die medicijnen, kan haast niet anders. Ik kan me heel slecht concentreren door dit alles. Het werk dat ik moet doen gaat zo langzaam. Zit de hele dag een beetje te internetten en tussendoor doe ik af en toe wat. Kan me niet goed focussen op waar ik mee bezig ben. Als dit zo blijft dan ga ik niet door met die medicijnen, maar ik verwacht wel dat het beter wordt. Mijn psycholoog zei vrijdag dat ik waarschijnlijk nog wel een week of twee last zou houden en dat daarna pas echt verschil zou merken. Dat wacht ik dan maar af. Intiem, vind het wel onwijs goed dat je naar relatie therapie gaat. Wat doe je precies tijdens zo’n sessie? Alleen praten of krijg je ook oefeningen mee naar huis? Ik heb trouwens ook gemerkt dat als je onrustig bent het echt helpt om iets te gaan doen. Zoals dat schilderen van jou of in mijn geval sporten. (Hoewel ik daar nu niet echt de energie voor heb). Kreeftje, Ik herken het wel dat ik thuis vaak anders ben dan op het werk. Zeker bij mijn bijbaan ben ik de vriendelijkheid zelve, ook al voel ik me echt beroerd. Ik zet een soort masker op, voer een toneelstukje op. En als ik dan thuis kom, dan laat ik alles gaan. Vroeger thuis kon ik ook nooit echt over mijn gevoel praten. Vaak ruzie ook, vooral met mijn vader. Ik vluchtte toen weg in muziek. Dat is iets dat nog steeds heel belangrijk is voor me, muziek luisteren. Ik zal hier nog wel vaak komen denk ik vandaag....... kan me toch niet concenteren op mijn werk . Ben gisteren toch tot 17u gebleven op kantoor, weet niet of ik dat vandaag ook red..... we zien wel.
donderdag 11 januari 2007 om 13:35
Kreeftje dat herken ik heel erg. Op mijn werk en bij kennissen doe ik echt heel 'normaal'. Ik spreek dan ook moeilijk uit als ik iets lastig vind of over de problemen die ik heb. Sommigen denken volgens mij dat ik heel nuchter ben, terwijl ik juist zo overgevoelig ben! Het is ook net alsof ik dan een masker op heb, zodat niks me kan raken ofzoiets. Ik ben al 3 jaar in therapie, maar dit is nog niet veranderd. Ik heb het altijd al gehad naar mijn idee, die 2 rollen.
Kohana ik heb ook met de medicatie dat ik zo slecht slaap. Ik nam ze eerst 's avonds in. Dat heb ik nu veranderd in 1 pil 's ochtends, 1 's avonds. Als dit nog niet helpt ga ik ze allebei 's ochtends innemen. Ik denk soms ook dat ik er mee ga stoppen. Ik heb nog het extra probleem van de interactie met die andere medicijnen die ik gebruik.. Aan de andere kant weet ik dat ik nu niet zonder kan..
Hoop dat jullie het niet erg vinden dat ik niet dagelijks schrijf Ik heb er vaak geen fut voor. Ik zit nu vaak ook zo in een dip dat ik denk dat niemand zit te wachten op wat ik vertel. Dat is ook deel van mijn probleem maar dat merk ik dus zelfs hier.
Ik lees wel mee en ik herken ontzettend veel van wat jullie schrijven.
groetjes Robin
Kohana ik heb ook met de medicatie dat ik zo slecht slaap. Ik nam ze eerst 's avonds in. Dat heb ik nu veranderd in 1 pil 's ochtends, 1 's avonds. Als dit nog niet helpt ga ik ze allebei 's ochtends innemen. Ik denk soms ook dat ik er mee ga stoppen. Ik heb nog het extra probleem van de interactie met die andere medicijnen die ik gebruik.. Aan de andere kant weet ik dat ik nu niet zonder kan..
Hoop dat jullie het niet erg vinden dat ik niet dagelijks schrijf Ik heb er vaak geen fut voor. Ik zit nu vaak ook zo in een dip dat ik denk dat niemand zit te wachten op wat ik vertel. Dat is ook deel van mijn probleem maar dat merk ik dus zelfs hier.
Ik lees wel mee en ik herken ontzettend veel van wat jullie schrijven.
groetjes Robin
