
Mening/visie gevraagd over situatie op het werk in het verle
woensdag 28 mei 2025 om 18:28
Beste mensen, ik ben een man van bijna 50 jaar en worstel met een angst- en pestverleden. Ik probeer dit te verwerken en een plaats te geven. Een van de onderwerpen die vaak in mijn gedachten terugkomen is de volgende situatie die ik graag aan jullie wil voorleggen.
Hoe zien jullie wat er toen gebeurd is? Wat vinden jullie ervan?
Ik was 29 en had gesolliciteerd als hoofd van een afdeling projecten. Ik zou leiding gaan geven aan twee medewerkers. Op mijn eerste werkdag is het volgende gebeurd. Bij de ontvangst om +/- 8:30 uur op kantoor werd mij gezegd dat er niet één maar twee mensen waren aangenomen voor deze functie. De functie had men gesplitst: ik zou leidinggeven aan één medewerker en de andere nieuw aangenomen persoon aan de andere medewerker. Dit was helemaal nieuw voor mij. Men had er voorafgaand niets over gezegd. Ik klapte zowat dicht en wist er niet op te reageren. Dit was niet wat ik wilde, maar ik accepteerde het wel. Op diezelfde dag hadden ik, de andere nieuwe persoon en onze leidinggevende een gesprek over de afdeling en de twee medewerkers (Piet en Marieke). Onze leidinggevende zei ineens: "wat er met Piet aan de hand is weet ik ook niet, volgens mij is hij alcoholist, of misschien wel homo ofzo".
Ik klapte weer dicht. Ik heb zelf een vriend, en ik kon hetgeen gezegd werd geen plaats geven. Ik raakte er verward door en bang. Het voelde als een onveilige situatie.
Op de terugweg naar huis ben ik aan de kant van de weg gaan staan om te balen en enorm te huilen. Wat was míj́ in vredesnaam overkomen.
Daarna hebben zich meerdere situaties voorgedaan die uiteindelijk bij mij na een maand of drie/vier geleid hebben tot ziekte en ik heb ontslag genomen.
Voor mijn gevoel heb ik gigantisch over me heen laten lopen. Het gewoon laten gebeuren. Maar ja, proeftijd he, en ik had ook een hypotheek die betaald moest worden... het voelt echt als falen, terwijl ik ervan overtuigd ben dat dit een echte toxic environment was binnen dat bedrijf.
Zouden jullie willen reflecteren? Heel erg bedankt!
Hoe zien jullie wat er toen gebeurd is? Wat vinden jullie ervan?
Ik was 29 en had gesolliciteerd als hoofd van een afdeling projecten. Ik zou leiding gaan geven aan twee medewerkers. Op mijn eerste werkdag is het volgende gebeurd. Bij de ontvangst om +/- 8:30 uur op kantoor werd mij gezegd dat er niet één maar twee mensen waren aangenomen voor deze functie. De functie had men gesplitst: ik zou leidinggeven aan één medewerker en de andere nieuw aangenomen persoon aan de andere medewerker. Dit was helemaal nieuw voor mij. Men had er voorafgaand niets over gezegd. Ik klapte zowat dicht en wist er niet op te reageren. Dit was niet wat ik wilde, maar ik accepteerde het wel. Op diezelfde dag hadden ik, de andere nieuwe persoon en onze leidinggevende een gesprek over de afdeling en de twee medewerkers (Piet en Marieke). Onze leidinggevende zei ineens: "wat er met Piet aan de hand is weet ik ook niet, volgens mij is hij alcoholist, of misschien wel homo ofzo".
Ik klapte weer dicht. Ik heb zelf een vriend, en ik kon hetgeen gezegd werd geen plaats geven. Ik raakte er verward door en bang. Het voelde als een onveilige situatie.
Op de terugweg naar huis ben ik aan de kant van de weg gaan staan om te balen en enorm te huilen. Wat was míj́ in vredesnaam overkomen.
Daarna hebben zich meerdere situaties voorgedaan die uiteindelijk bij mij na een maand of drie/vier geleid hebben tot ziekte en ik heb ontslag genomen.
Voor mijn gevoel heb ik gigantisch over me heen laten lopen. Het gewoon laten gebeuren. Maar ja, proeftijd he, en ik had ook een hypotheek die betaald moest worden... het voelt echt als falen, terwijl ik ervan overtuigd ben dat dit een echte toxic environment was binnen dat bedrijf.
Zouden jullie willen reflecteren? Heel erg bedankt!
woensdag 28 mei 2025 om 18:58
Ik zeg ja, maar als de situatie zich weer voordoet (vergelijkbare situatie, andere setting) betrap ik mezelf toch weer op de valkuil.
woensdag 28 mei 2025 om 18:59
Ik snap het maar ik snap niet wat je er aan hebt om dit voorbeeld, in mijn ogen een redelijk onbeduidend voorbeeld, te analyseren? Analyseer dan hoe je je voelde toen je gepest werd en leer dat dit niet aan jou lag maar aan de groep.Family_troubles schreef: ↑28-05-2025 18:53Dit is echt het gevolg van vroeger jaar in jaar uit te zijn gepest vanwege flaporen, geen merkkleding dragen, homo zijn... noem maar op.
Vergelijkbare situaties zijn later ook voorbij gekomen. Meestal m.b.t. werk.
Samengevat: het gevoel krijgen er niet te mogen zijn, niet te deugen. Het gevoel hebben dat je er niet toe doet.
woensdag 28 mei 2025 om 19:00
Nee, in zijn algemeenheid. Hoe zou jij (of anderen) nou reageren in zo'n situatie?
Gewoon als zich zoiets vandaag of morgen zou voordoen?!
woensdag 28 mei 2025 om 19:00
Dat weet je pas als het je overkomt. Ik zou, 20 jaar geleden, misschien ook niks hebben gezegd. Gehuild aan de kant van de weg zou ik dan weer niet. Maar wat heb je aan deze wetenschap?Family_troubles schreef: ↑28-05-2025 18:55Wat ik al schreef: die professional is er ook, maar ik ben ook op zoek naar hoe anderen in zo'n situatie zouden reageren.
woensdag 28 mei 2025 om 19:00
Nou ja op je eerste dag gaan protesteren omdat er nog een leidinggevende is aangenomen en er achterlijke opmerkingen gemaakt worden doen denk ik maar weinig mensen, dus zo heel raar was je accepteren niet.Family_troubles schreef: ↑28-05-2025 18:54Als je de vraag zo stelt: niet. Ik faalde niet.
Misschien wel door het maar te accepteren...?!
woensdag 28 mei 2025 om 19:01
Klopt. En dat ben ik ook.
woensdag 28 mei 2025 om 19:11
Ik zou nu heel anders reageren dan 20 jaar terugFamily_troubles schreef: ↑28-05-2025 19:00Nee, in zijn algemeenheid. Hoe zou jij (of anderen) nou reageren in zo'n situatie?
Gewoon als zich zoiets vandaag of morgen zou voordoen?!
Ik zou nu direct en assertief zijn.
Maar ik heb compassie voor het jonge ding dat ik vroeger was, en ik snap dat dit haar kon gebeuren
woensdag 28 mei 2025 om 19:17
Wat voor soort therapie doe je?
Voor het verkrijgen van andere denkbeelden over dingen van vroeger heeft Imaginaire Rescripting mij heel erg geholpen. Als ik het zo lees denk ik dat het ook wat voor jou kan zijn.
En is er al gesproken over trauma therapie? In mijn ervaring allebei veel zinvoller dan alleen praten.
Voor het verkrijgen van andere denkbeelden over dingen van vroeger heeft Imaginaire Rescripting mij heel erg geholpen. Als ik het zo lees denk ik dat het ook wat voor jou kan zijn.
En is er al gesproken over trauma therapie? In mijn ervaring allebei veel zinvoller dan alleen praten.
Het is zoals het is
woensdag 28 mei 2025 om 19:19
To, heb je wel eens gehoord van de Fawn reactie. Dat is een vierde overlevingsmechanisme, naast Fight, Flight, Freeze. Daarbij ga je volledig mee met de wensen van de ander omdat de situatie bedreigend voelt.
Ik kan me best voorstellen dat je achteraf denkt "waarom heb ik niet anders gereageerd?". Maar dat kun je oprecht niet omdat het rationele deel van je brein uitgeschakeld is/wordt.
Hopelijk helpt deze kennis om compassie met je jongere zelf te hebben.
Ik kan me best voorstellen dat je achteraf denkt "waarom heb ik niet anders gereageerd?". Maar dat kun je oprecht niet omdat het rationele deel van je brein uitgeschakeld is/wordt.
Hopelijk helpt deze kennis om compassie met je jongere zelf te hebben.
woensdag 28 mei 2025 om 19:38
Ik zou nu als vijftiger totaal anders reageren dan als twintiger. Want ik ben nu ouder en wijzer en toen jong, naief, maar vooral ook stikonzeker. Dat is toch ook normaal? Je bent als volwassene niet dezelfde als de jongeling. Of misschien zou ik niet anders reageren, maar me wel anders voelen. Wat binnenkomt als een afwijzing en shock op je 20e kan op je 50e binnenkomen als een interne grinnik om de onwetendheid van een ander. Terwijl je misschien in beide situaties je mond houdt. Het uitwendig effect lijkt dan hetzelfde. Maar je perceptie is anders en dat is je interne effect. Die kan heel anders zijn, zelfs tegengesteld.Family_troubles schreef: ↑28-05-2025 19:00Nee, in zijn algemeenheid. Hoe zou jij (of anderen) nou reageren in zo'n situatie?
Gewoon als zich zoiets vandaag of morgen zou voordoen?!
woensdag 28 mei 2025 om 19:43
Ik ben later voor mezelf gaan werken, en heb daar afwisselend fijne en minder fijne opdrachten gehad.
woensdag 28 mei 2025 om 19:44
Bedankt! Dit is fijn om te lezen!Nogevendit schreef: ↑28-05-2025 19:04Zo te lezen was jij niet degene die destijds raar deed, maar je nieuwe werkgever.
Waarom zou je dan jezelf ervan gaan beschuldigen van falen? Legio mensen die met de mond vol tanden zouden hebben gestaan hoor.
woensdag 28 mei 2025 om 19:44
Interessante opmerking die je maakt.Lila-Linda schreef: ↑28-05-2025 19:11Maar ik heb compassie voor het jonge ding dat ik vroeger was, en ik snap dat dit haar kon gebeuren
woensdag 28 mei 2025 om 19:45
EMDR gehad in het verleden en nu cognitieve gedragstherapie.Youk79 schreef: ↑28-05-2025 19:17Wat voor soort therapie doe je?
Voor het verkrijgen van andere denkbeelden over dingen van vroeger heeft Imaginaire Rescripting mij heel erg geholpen. Als ik het zo lees denk ik dat het ook wat voor jou kan zijn.
En is er al gesproken over trauma therapie? In mijn ervaring allebei veel zinvoller dan alleen praten.
Imaginaire Rescripting ken ik. niet. Eens in verdiepen!
woensdag 28 mei 2025 om 19:46
Fijn om te lezen. Dit is nieuw voor mij. Zo heb ik er nooit naar gekeken.martje55 schreef: ↑28-05-2025 19:19To, heb je wel eens gehoord van de Fawn reactie. Dat is een vierde overlevingsmechanisme, naast Fight, Flight, Freeze. Daarbij ga je volledig mee met de wensen van de ander omdat de situatie bedreigend voelt.
Ik kan me best voorstellen dat je achteraf denkt "waarom heb ik niet anders gereageerd?". Maar dat kun je oprecht niet omdat het rationele deel van je brein uitgeschakeld is/wordt.
Hopelijk helpt deze kennis om compassie met je jongere zelf te hebben.
woensdag 28 mei 2025 om 19:48
Dank voor je reactie! Ik herken dit. Nu, zoveel jaar later, gebeurt het dat ik dingen toch weer langs me heen laat gaan, maar vaak wel bewust, omdat het mijn bewuste keuze is om er even niks mee te doen. Dat voelt precies wat jij beschrijftL een interne grinnik, zo van: "joh, ik weet beter dan jij"...NomenNesci0 schreef: ↑28-05-2025 19:38Ik zou nu als vijftiger totaal anders reageren dan als twintiger. Want ik ben nu ouder en wijzer en toen jong, naief, maar vooral ook stikonzeker. Dat is toch ook normaal? Je bent als volwassene niet dezelfde als de jongeling. Of misschien zou ik niet anders reageren, maar me wel anders voelen. Wat binnenkomt als een afwijzing en shock op je 20e kan op je 50e binnenkomen als een interne grinnik om de onwetendheid van een ander. Terwijl je misschien in beide situaties je mond houdt. Het uitwendig effect lijkt dan hetzelfde. Maar je perceptie is anders en dat is je interne effect. Die kan heel anders zijn, zelfs tegengesteld.
Op mijn 29e kon ik dat echt niet.
woensdag 28 mei 2025 om 23:14
Precies. Je legt de lat bizar hoog. Ik zou ook echt niks geroepen hebben en ik ben toch echt een heel assertief type over het algemeen.
woensdag 28 mei 2025 om 23:16
En nu weet je dat je van domheid toch niet wint en je die opmerkingen gewoon daar kunt laten waar ze horen: “lalalalala ik hoor je niet”Family_troubles schreef: ↑28-05-2025 19:48Dank voor je reactie! Ik herken dit. Nu, zoveel jaar later, gebeurt het dat ik dingen toch weer langs me heen laat gaan, maar vaak wel bewust, omdat het mijn bewuste keuze is om er even niks mee te doen. Dat voelt precies wat jij beschrijftL een interne grinnik, zo van: "joh, ik weet beter dan jij"...
Op mijn 29e kon ik dat echt niet.
woensdag 28 mei 2025 om 23:24
Ik denk dat je je laat verblinden door je verleden en vergeet in het heden te leven. Dit is 20 jaar geleden gebeurd, je gaat er niet achter komen, laat het los. Jij vond het vervelend, en dat gevoel mag er zijn. Piekeren gaat niks oplossen. Misschien is Acceptance and Commitment therapie (ACT) wat voor je. Daar leer je je gevoelens te accepteren, je gedachten niet zo serieus te nemen, en te leven naar je waarden.

Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in