Psyche
alle pijlers
moeder recent weduwe
maandag 1 juli 2019 09:15
Mijn vader is in mei overleden na een kort ziekbed. We zijn erg verdrietig, maar mijn moeder kan totaal niet met de situatie overweg. Mijn moeder is altijd een erg afhankelijke vrouw geweest, huismoeder, rijdt geen auto (durft ze al 30 jaar niet meer), kan niet internetten, durft niet alleen te slapen, is ook in de opvoeding van mij en broer altijd enorm claimerig en overbezorgd geweest. Ik hield al mijn hart vast voor als mijn vader eerder zou gaan, en blijkt ook dat dit bijna onhandelbaar is.
Broer en ik wonen niet ver en gaan beide 2x per week op bezoek of nemen haar mee voor iets buiten de deur, helpen met de administratie, internetzaken etc, bellen elke dag. (We hebben allebei ook gezondheidsklachten dus er zijn sowieso ook grenzen aan wat wij kunnen en onze relatie met mams is sowieso complex). Daarnaast heeft ze veel vriendinnen die haar veel steun geven, langskomen, bellen. Maar zodra een halve dag alleen is, valt ze weer in 1000 stukjes. Kan alleen maar huilen en steekt het niet onder stoelen of banken dat ze er een eind aan zou willen maken. Omdat wij vinden dat ze daar haar kinderen echt niet mee moet belasten (en regelmatig ook manipuleert), wij zijn bovendien ook net een ouder verloren, proberen we haar te motiveren met een (rouw)psycholoog te praten. De huisarts (waar wij contact mee hebben) heeft een verwijzing gestuurd, maar mijn moeder houdt alles af wat buiten haar comfortzone ligt. En er ligt nogal wat buiten haar comfortzone.
Het is gewoon zo pijnlijk en deprimerend en frustrerend af en toe. Gisteren dingen opgezocht over woongroepen voor ouderen, zodat ze aanspraak heeft, en vrijwilligerswerk in haar buurt in een woonzorglocatie, want het zou geknipt zijn voor haar om met oude mensen te kletsen, zorgzaam en sociaal dat ze is. Een cavia ofzo voor wat geluid en gezelligheid in huis. Maar goed, eigenlijk weet ik ook wel dat ze dat ook allemaal niks gaat vinden. Ja, intrekken bij familie of kinderen zal ze ongetwijfeld een goed idee vinden maar dat willen wij niet.
Of moet ik meer forceren? Of moet ik niks, kom ik met teveel oplossingen voor een verlies dat nog zo vers is? Of gun je iemand, na 49 jaar huwelijk, gewoon zijn doodswens?
Jullie ervaringen, inzichten, ideeen?
Broer en ik wonen niet ver en gaan beide 2x per week op bezoek of nemen haar mee voor iets buiten de deur, helpen met de administratie, internetzaken etc, bellen elke dag. (We hebben allebei ook gezondheidsklachten dus er zijn sowieso ook grenzen aan wat wij kunnen en onze relatie met mams is sowieso complex). Daarnaast heeft ze veel vriendinnen die haar veel steun geven, langskomen, bellen. Maar zodra een halve dag alleen is, valt ze weer in 1000 stukjes. Kan alleen maar huilen en steekt het niet onder stoelen of banken dat ze er een eind aan zou willen maken. Omdat wij vinden dat ze daar haar kinderen echt niet mee moet belasten (en regelmatig ook manipuleert), wij zijn bovendien ook net een ouder verloren, proberen we haar te motiveren met een (rouw)psycholoog te praten. De huisarts (waar wij contact mee hebben) heeft een verwijzing gestuurd, maar mijn moeder houdt alles af wat buiten haar comfortzone ligt. En er ligt nogal wat buiten haar comfortzone.
Het is gewoon zo pijnlijk en deprimerend en frustrerend af en toe. Gisteren dingen opgezocht over woongroepen voor ouderen, zodat ze aanspraak heeft, en vrijwilligerswerk in haar buurt in een woonzorglocatie, want het zou geknipt zijn voor haar om met oude mensen te kletsen, zorgzaam en sociaal dat ze is. Een cavia ofzo voor wat geluid en gezelligheid in huis. Maar goed, eigenlijk weet ik ook wel dat ze dat ook allemaal niks gaat vinden. Ja, intrekken bij familie of kinderen zal ze ongetwijfeld een goed idee vinden maar dat willen wij niet.
Of moet ik meer forceren? Of moet ik niks, kom ik met teveel oplossingen voor een verlies dat nog zo vers is? Of gun je iemand, na 49 jaar huwelijk, gewoon zijn doodswens?
Jullie ervaringen, inzichten, ideeen?
maandag 1 juli 2019 10:01
Mijn moeder was ook afhankelijk van mijn vader qua alles regelen/organiseren en zij waren ook altijd samen dingen aan 't ondernemen. Ben wel blij dat m'n moeder zich heeft aangesloten bij veel activiteiten en clubjes die hier voor (eenzame) ouderen worden aangeboden. Ook buren en voorheen kennissen komen veel vaker langs of bellen 'ns.Je schrijft dat je moeder altijd afhankelijk is geweest van je vader en dat maakt jouw situatie natuurlijk lastig. Maar ik heb van dichtbij ook meegemaakt dat een overgebleven partner juist na verloop van tijd actiever wordt dan ooit eerder.
Zelf ben ik juist nóg meer in m'n schulp gekropen en verkies de eenzaamheid.
maandag 1 juli 2019 10:02
maandag 1 juli 2019 10:03
maandag 1 juli 2019 10:05
Waar is ze bang voor? Zou het helpen als jullie haar zo'n alarmknop zouden geven, dat jij met één druk op de knop gebeld wordt? (Die staan ook op MP). Misschien een alarmsysteem?
En misschien kan ze in een andere slaapkamer een bed zetten? Daar een 'eigen' kamer met een eenpersoonsbed zetten? Zodat ze niet zo'n leeg bed heeft?
Je merkt: ik ben ook zo'n regeldochter. Maar ik heb ook ruimte voor mijn eigen rouw genomen toen mijn ouder overleedt. Het grote verdriet kon ik niet wegnemen en ik had zelf nog zoveel pijn.
maandag 1 juli 2019 10:07
Niet alles gelezen, maar laat haar maar in 1000 stukjes vallen. Ze is net haar man verloren. Wat verwacht je dan, dat ze nu al haar leven weer oppakt? En dan ook nog in een hogere versnelling?
Mijn moeder is altijd een zelfstandige vrouw geweest maar het heeft haar ook moeite gekost. En plezier in het leven heeft ze na 1.5 jaar ook nog niet ook al is de meest acute pijn nu wel voorbij denk ik.
Mijn moeder is altijd een zelfstandige vrouw geweest maar het heeft haar ook moeite gekost. En plezier in het leven heeft ze na 1.5 jaar ook nog niet ook al is de meest acute pijn nu wel voorbij denk ik.
maandag 1 juli 2019 10:10
Na een tijd is mijn moeder zelf weer allerlei activiteiten begonnen waar ze vroeger heel erg trots op was. Ik geloof dat ze echt heel erg beledigd zou zijn geweest als ze iemand van Humanitas op de stoep zou hebben, of naar een clubje alleenstaande ouderen gestuurd zou worden. Juist haar sterkte en trots kwam door haar eigen keus en daar waar zij zich sterk (en niet zwak zoals hulp krijgen van iemand die er is voor eenzame ouderen ofzo) door voelde.
maandag 1 juli 2019 10:11
Elke ochtend wakker worden in het bed waarin je 49 jaar samen hebt geslapen en elke ochtend als eerste moeten ontdekken dat je man er niet meer naast ligt, lijkt me vreselijk. Ik kan me erg goed voorstellen dat ze niet in dat bed wil slapen voorlopig.tigri schreef: ↑01-07-2019 09:34@LadyL0101, ze slaapt op de bank beneden (huisarts heeft haar opdracht gegeven dat niet te doen maar ze wil niet in bed boven). Eigenlijk valt ze pas in slaap als het licht wordt. Dan pakt ze een paar uurtjes. Dus ze is ook doodmoe en dat helpt de psyche ook niet natuurlijk. Slaapmedicatie wil ze ook niet, ik denk dat ze waakzaam wil blijven...
Ja het is inderdaad nog erg vers he, het lijkt soms al zoveel langer maar t is 5 weken pas... Heeft jou moeder er een soort van vrede mee gekregen uiteindelijk?
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
maandag 1 juli 2019 10:12
daar heb je een punt. To zou dit ook eerst met moeder kunnen overleggen.Mevrouw75 schreef: ↑01-07-2019 10:10Na een tijd is mijn moeder zelf weer allerlei activiteiten begonnen waar ze vroeger heel erg trots op was. Ik geloof dat ze echt heel erg beledigd zou zijn geweest als ze iemand van Humanitas op de stoep zou hebben, of naar een clubje alleenstaande ouderen gestuurd zou worden. Juist haar sterkte en trots kwam door haar eigen keus en daar waar zij zich sterk (en niet zwak zoals hulp krijgen van iemand die er is voor eenzame ouderen ofzo) door voelde.
maandag 1 juli 2019 10:12
Aan mensen die geen huisdier hebben zou ik geen huisdier aanraden. Dan komen ze nóg minder snel tot het doen van activiteiten/uitstapjes omdat er dan weer oppas voor het dier geregeld moet worden.
maandag 1 juli 2019 10:14
maar ik kom er nu wel achter dat ik zelf wel een blinde vlek heb, omdat ik zelf extreem pro-actief met lijden omga ofzo (het op willen lossen, stappen zetten die misschien wel of misschien niet naar beterschap leiden, maar wel vanalles doen en aangrijpen en lezen en willen begrijpen), dat ik erndaardoor slechter mee om ga als een ander niks doet en niets wil doen, en ik daarvan ongeduldig word
anoniem_65325db34735a wijzigde dit bericht op 01-07-2019 10:21
75.32% gewijzigd
maandag 1 juli 2019 10:17
Dit is heel herkenbaar. Ik vond (en vind) het verdriet van mijn moeder misschien nog wel moeilijker dan mijn eigen verdriet om het verlies van mijn vader. Ik heb ook altijd het gevoel dat ik 'sterk' moet zijn als ik bij haar ben. Mijn eigen verdriet kan ik zeker niet bij haar kwijt maar dat is ook okay voor mij. Daar heb ik een paar vriendinnen voor.tigri schreef: ↑01-07-2019 09:40Ja het voelt een beetje dat er niet echt plaats is voor mij rouw, omdat ik steeds met dat Nog Veel Grotere verdriet zit te dealen van mijn moeder... Het viel me vorige week heel erg op, ik zat een beetje door papa's studeerkamer te snuffelen en te sniffen en te huilen, dan komt mama binnen met nog veel harder huilen en dan heeft dat de ruimte ingenomen. Ik ben me ervan bewust, maarja zo gaan die dingen mss gewoon. De zorg om mama drukt het naar de achtergrond, zoals veel mensen pas echt gaan rouwen na het regelen van de begrafenis, zo gaat dat bij mij nu door met het zorgen om mama zeg maar...
Mijn moeder is totaal niet wereldvreemd en kan eigenlijk alles zelf wel maar ik merk dat als ik bepaalde dingen voor haar regel (die via internet besteld moeten worden, of 'technische dingen' zoals internet of digi-tv) dat het haar veel stress scheelt terwijl het voor mij een kleine moeite is. Praten over rouw doen we niet, ze is ook geen prater maar als we samen dingen doen, ook al is het iets simpels als even naar de kringloopwinkel of gras maaien) dat dat haar helpt.
Maar voor nu.... laat haar maar even. Laat haar maar even geen zin in het leven hebben. Als dit over een jaar nog zo is is het een ander verhaal maar nu is het nog echt heel erg vers.
maandag 1 juli 2019 10:18
En misschien komt ze er gewoon zonder enige hulp voor zichzelf of aan een ander gewoon bovenop. Gaat ze over een jaar of 2 op de schilderclub en vindt ze dat helemaal de bom.
(Sorry, ik ben door mijn vrijwilligerswerkervaring echt allergisch voor mensen die anderen helpen om eigenlijk zichzelf te helpen).
maandag 1 juli 2019 10:22
In 2013 is mijn vader overleden en mijn moeder moest echt (van zichzelf gelukkig) de deur uit gaan anders kwam het besef dat er thuis niemand meer was en zat ze ook voornamelijk te huilen.
Het heeft echt wel ruim een jaar geduurd voordat alles weer een beetje 'normaal' was. In 1 jaar heb je ook alle eerste keren he? De eerste verjaardagen, trouwdatum, feestdagen etc. Dat is heel emotioneel.
Het komt vast goed, het is nog zo vers!
Het heeft echt wel ruim een jaar geduurd voordat alles weer een beetje 'normaal' was. In 1 jaar heb je ook alle eerste keren he? De eerste verjaardagen, trouwdatum, feestdagen etc. Dat is heel emotioneel.
Het komt vast goed, het is nog zo vers!
maandag 1 juli 2019 10:25
Misschien moet je juist (over een paar weken) minder voor haar gaan doen. Zodat ze niet zo op jullie kan leunen. Mijn persoonlijke ervaring is dat het na drie maanden wel wat beter gaat, dan zou je kunnen afbouwen.
Mijn schoonmoeder maakte zich tijdens haar ziekte erg zorgen over mijn schoonvader die niet zo huishoudelijk ingesteld was. Maar omdat zijn kinderen niet in de buurt wonen, moest hij wel veel zelf doen. Dus is hij bv op een cursus koken voor ouderen gegaan.
Hoe minder jullie doen, hoe zelfredzamer zij moet zijn.
Mijn schoonmoeder maakte zich tijdens haar ziekte erg zorgen over mijn schoonvader die niet zo huishoudelijk ingesteld was. Maar omdat zijn kinderen niet in de buurt wonen, moest hij wel veel zelf doen. Dus is hij bv op een cursus koken voor ouderen gegaan.
Hoe minder jullie doen, hoe zelfredzamer zij moet zijn.
maandag 1 juli 2019 10:26
Ik ben blij dat mijn moeder voor gezelligheid zonder verplichtingen heeft gekozen. Ze loopt al die clubjes af en spreekt met deze en gene koffie af zonder verplichtingen die bij vrijwilligerswerk komen kijken. Ze kan gewoon een keer niet gaan omdat ze een dagje met familie gaat toeren of omdat ze met mij naar intratuin wil e.d. Die vrijwilligers komen juist naar mensen die nog niet zover zijn om spontane dingen met elkaar te doen, lijkt me minder geschikt om met je neus op die situatie te zitten terwijl je er zelf net uit bent.tigri schreef: ↑01-07-2019 10:14maar ik kom er nu wel achter dat ik zelf wel een blinde vlek heb, omdat ik zelf extreem pro-actief met lijden omga ofzo (het op willen lossen, stappen zetten die misschien wel of misschien niet naar beterschap leiden, maar wel vanalles doen en aangrijpen en lezen en willen begrijpen), dat ik erndaardoor slechter mee om ga als een ander niks doet en niets wil doen, en ik daarvan ongeduldig word
maandag 1 juli 2019 10:27
haha ok ja nou ja ik bedoel meer dat ik echt denk dat mijn moeder talenten heeft die veel mensen zouden waarderen, als er iemand ziek is in de buurt staat (stond) ze zo met een pan stamppot voor de deur, die zorgzame mentaliteit zou op veel plekken een aanwinst zijn denk ik en haar tegelijk kracht kunnen geven, dat ze van nut is. Nou ja komt later misschien wel misschien nietMevrouw75 schreef: ↑01-07-2019 10:18En misschien komt ze er gewoon zonder enige hulp voor zichzelf of aan een ander gewoon bovenop. Gaat ze over een jaar of 2 op de schilderclub en vindt ze dat helemaal de bom.
(Sorry, ik ben door mijn vrijwilligerswerkervaring echt allergisch voor mensen die anderen helpen om eigenlijk zichzelf te helpen).
maandag 1 juli 2019 10:30
Wat een lastige situatie zeg.
Toen mijn oma weduwe werd, stortte ze zich op het sociale leven. Ze leerde bridgen, ging bij kaartclubjes. Wat had mijn moeder een commentaar zeg. Terwijl de rest van de familie juist blij was dat ze afleiding zocht en niet aan het vereenzamen was.
Ieder rouwt op zijn eigen manier, maar wat er bij mijn oma wel heel erg inhakte was dat ze altijd thuis kwam in een leeg huis. Zelfs na zoveel jaar benoemt ze dat nog weleens.
Zorg er wel voor dat je zelf ook kunt rouwen. Sterkte
Toen mijn oma weduwe werd, stortte ze zich op het sociale leven. Ze leerde bridgen, ging bij kaartclubjes. Wat had mijn moeder een commentaar zeg. Terwijl de rest van de familie juist blij was dat ze afleiding zocht en niet aan het vereenzamen was.
Ieder rouwt op zijn eigen manier, maar wat er bij mijn oma wel heel erg inhakte was dat ze altijd thuis kwam in een leeg huis. Zelfs na zoveel jaar benoemt ze dat nog weleens.
Zorg er wel voor dat je zelf ook kunt rouwen. Sterkte
maandag 1 juli 2019 10:30
Gecondoleerd! Geef het even tijd. Het is allemaal heel vers en rouw is echt heel heftig zeker na zo een lange tijd samen. Vergeet daarbij ook je eigen verdriet niet. Wat je aangeeft over dat het wel komt als je tussen zijn spulletjes alleen komt... neem die ruimte.
Maak bijvoorbeeld bij jezelf thuis een plekje met een mooie foto en vraag je moeder of je iets van je vader mag hebben wat voor jou veel betekend, durf ook in jouw omgeving je verdriet er te laten zijn want anders haalt het je echt een keer in en dan komt het nog veel harder binnen.
Je moeder zo zien is lastig, dat weet ik nog uit de tijd dat mijn vader overleed, en gevoelsmatig wil je dat oplossen en wegpoetsen omdat dat verdriet ook behoorlijk binnenkomt. Feitelijk is er voor haar zijn, een luisterend oor, haar eens meenemen, helpen met praktische dingen alles wat je kan doen. Zij zal zelf de weg vinden die voor haar het beste werkt maar dat vraagt tijd.
Heeft bij mijn moeder echt wel een jaar geduurd, alle eerste keren, en toen is ze ook echt weer invulling gaan geven.
Dus geef haar ruimte maar neem ook je eigen ruimte, er is geen handleiding voor rouw elke manier is goed en elke tijd is goed. Het kan alleen geen kwaad haar af en toe er mee op uit te nemen om de sleur te doorbreken het echte leven wel bij haar binnen te laten komen.
Heel veel sterkte!
Maak bijvoorbeeld bij jezelf thuis een plekje met een mooie foto en vraag je moeder of je iets van je vader mag hebben wat voor jou veel betekend, durf ook in jouw omgeving je verdriet er te laten zijn want anders haalt het je echt een keer in en dan komt het nog veel harder binnen.
Je moeder zo zien is lastig, dat weet ik nog uit de tijd dat mijn vader overleed, en gevoelsmatig wil je dat oplossen en wegpoetsen omdat dat verdriet ook behoorlijk binnenkomt. Feitelijk is er voor haar zijn, een luisterend oor, haar eens meenemen, helpen met praktische dingen alles wat je kan doen. Zij zal zelf de weg vinden die voor haar het beste werkt maar dat vraagt tijd.
Heeft bij mijn moeder echt wel een jaar geduurd, alle eerste keren, en toen is ze ook echt weer invulling gaan geven.
Dus geef haar ruimte maar neem ook je eigen ruimte, er is geen handleiding voor rouw elke manier is goed en elke tijd is goed. Het kan alleen geen kwaad haar af en toe er mee op uit te nemen om de sleur te doorbreken het echte leven wel bij haar binnen te laten komen.
Heel veel sterkte!
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
maandag 1 juli 2019 10:31
Denk er bij jou dan om dat de klap en schok later komt, als er niets meer te regelen en organiseren valt.tigri schreef: ↑01-07-2019 10:14maar ik kom er nu wel achter dat ik zelf wel een blinde vlek heb, omdat ik zelf extreem pro-actief met lijden omga ofzo (het op willen lossen, stappen zetten die misschien wel of misschien niet naar beterschap leiden, maar wel vanalles doen en aangrijpen en lezen en willen begrijpen), dat ik erndaardoor slechter mee om ga als een ander niks doet en niets wil doen, en ik daarvan ongeduldig word
Je stopt het verdriet nu weg onder allemaal geregel, maar het vind vroeger of later zijn weg naar buiten wel. Gevoel laat zich niet eindeloos onderdrukken.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
maandag 1 juli 2019 10:33
Geef je moeder de tijd om te verwerken dat haar man dood is. Zij zal haar leven ineens heel anders moeten gaan invullen en leren om te gaan met het feit dat haar levenspartner er niet meer is. Haar doodswens is niet vreemd nu. Kan goedkomen na verloop van tijd.
Mijn vader is ook heel pas geleden overleden en wij als kinderen proberen er nu zoveel mogelijk te zijn voor mijn moeder. Ook ik geef mijn grenzen aan. Maar we helpen haar waar we kunnen. Het is pas zo kort geleden. Geef haar de tijd om te rouwen.
Mijn vader is ook heel pas geleden overleden en wij als kinderen proberen er nu zoveel mogelijk te zijn voor mijn moeder. Ook ik geef mijn grenzen aan. Maar we helpen haar waar we kunnen. Het is pas zo kort geleden. Geef haar de tijd om te rouwen.
anoniem_370063 wijzigde dit bericht op 01-07-2019 10:34
7.35% gewijzigd
maandag 1 juli 2019 10:36
dankjemeisjeviva33 schreef: ↑01-07-2019 10:30Gecondoleerd! Geef het even tijd. Het is allemaal heel vers en rouw is echt heel heftig zeker na zo een lange tijd samen. Vergeet daarbij ook je eigen verdriet niet. Wat je aangeeft over dat het wel komt als je tussen zijn spulletjes alleen komt... neem die ruimte.
Maak bijvoorbeeld bij jezelf thuis een plekje met een mooie foto en vraag je moeder of je iets van je vader mag hebben wat voor jou veel betekend, durf ook in jouw omgeving je verdriet er te laten zijn want anders haalt het je echt een keer in en dan komt het nog veel harder binnen.
Je moeder zo zien is lastig, dat weet ik nog uit de tijd dat mijn vader overleed, en gevoelsmatig wil je dat oplossen en wegpoetsen omdat dat verdriet ook behoorlijk binnenkomt. Feitelijk is er voor haar zijn, een luisterend oor, haar eens meenemen, helpen met praktische dingen alles wat je kan doen. Zij zal zelf de weg vinden die voor haar het beste werkt maar dat vraagt tijd.
Heeft bij mijn moeder echt wel een jaar geduurd, alle eerste keren, en toen is ze ook echt weer invulling gaan geven.
Dus geef haar ruimte maar neem ook je eigen ruimte, er is geen handleiding voor rouw elke manier is goed en elke tijd is goed. Het kan alleen geen kwaad haar af en toe er mee op uit te nemen om de sleur te doorbreken het echte leven wel bij haar binnen te laten komen.
Heel veel sterkte!
maandag 1 juli 2019 10:38
Ik herken jouw houding heel erg Tigri, na het overlijden van een dierbare (stiefouder) van mij schoot ik ook heel erg in de regel-modus. Mijn broer gaf zich (echt helemaal) over aan zijn verdriet dus in die tijd botste dat enorm. Ik was constant bezig met het zoeken naar oplossingen, stappen zetten, kijken naar de toekomst terwijl mijn broer (in mijn ogen) écht zwolg in zijn verdriet (niet meer willen leven etc.). Onze manier van rouw leidde ook echt tot een verwijdering en enorme irritatie van beide kanten.
Achteraf gezien hadden we elkaar moeten laten en moeten ondersteunen. Ieder rouwt op zijn/haar manier in zijn/haar eigen tijd. Regelen is jouw manier van ermee omgaan, jouw moeder rouwt anders en anders is niet slechter (wel irritanter
).
Probeer haar de ruimte te geven die zij nodig heeft en laat haar haar verdriet op haar manier uiten. Achteraf had ik het anders willen doen maar soms geeft alleen tijd je deze inzichten. Rouwen doet gewoon pijn. Sterkte
Achteraf gezien hadden we elkaar moeten laten en moeten ondersteunen. Ieder rouwt op zijn/haar manier in zijn/haar eigen tijd. Regelen is jouw manier van ermee omgaan, jouw moeder rouwt anders en anders is niet slechter (wel irritanter
). Probeer haar de ruimte te geven die zij nodig heeft en laat haar haar verdriet op haar manier uiten. Achteraf had ik het anders willen doen maar soms geeft alleen tijd je deze inzichten. Rouwen doet gewoon pijn. Sterkte
