Psyche
alle pijlers
moeder recent weduwe
maandag 1 juli 2019 09:15
Mijn vader is in mei overleden na een kort ziekbed. We zijn erg verdrietig, maar mijn moeder kan totaal niet met de situatie overweg. Mijn moeder is altijd een erg afhankelijke vrouw geweest, huismoeder, rijdt geen auto (durft ze al 30 jaar niet meer), kan niet internetten, durft niet alleen te slapen, is ook in de opvoeding van mij en broer altijd enorm claimerig en overbezorgd geweest. Ik hield al mijn hart vast voor als mijn vader eerder zou gaan, en blijkt ook dat dit bijna onhandelbaar is.
Broer en ik wonen niet ver en gaan beide 2x per week op bezoek of nemen haar mee voor iets buiten de deur, helpen met de administratie, internetzaken etc, bellen elke dag. (We hebben allebei ook gezondheidsklachten dus er zijn sowieso ook grenzen aan wat wij kunnen en onze relatie met mams is sowieso complex). Daarnaast heeft ze veel vriendinnen die haar veel steun geven, langskomen, bellen. Maar zodra een halve dag alleen is, valt ze weer in 1000 stukjes. Kan alleen maar huilen en steekt het niet onder stoelen of banken dat ze er een eind aan zou willen maken. Omdat wij vinden dat ze daar haar kinderen echt niet mee moet belasten (en regelmatig ook manipuleert), wij zijn bovendien ook net een ouder verloren, proberen we haar te motiveren met een (rouw)psycholoog te praten. De huisarts (waar wij contact mee hebben) heeft een verwijzing gestuurd, maar mijn moeder houdt alles af wat buiten haar comfortzone ligt. En er ligt nogal wat buiten haar comfortzone.
Het is gewoon zo pijnlijk en deprimerend en frustrerend af en toe. Gisteren dingen opgezocht over woongroepen voor ouderen, zodat ze aanspraak heeft, en vrijwilligerswerk in haar buurt in een woonzorglocatie, want het zou geknipt zijn voor haar om met oude mensen te kletsen, zorgzaam en sociaal dat ze is. Een cavia ofzo voor wat geluid en gezelligheid in huis. Maar goed, eigenlijk weet ik ook wel dat ze dat ook allemaal niks gaat vinden. Ja, intrekken bij familie of kinderen zal ze ongetwijfeld een goed idee vinden maar dat willen wij niet.
Of moet ik meer forceren? Of moet ik niks, kom ik met teveel oplossingen voor een verlies dat nog zo vers is? Of gun je iemand, na 49 jaar huwelijk, gewoon zijn doodswens?
Jullie ervaringen, inzichten, ideeen?
Broer en ik wonen niet ver en gaan beide 2x per week op bezoek of nemen haar mee voor iets buiten de deur, helpen met de administratie, internetzaken etc, bellen elke dag. (We hebben allebei ook gezondheidsklachten dus er zijn sowieso ook grenzen aan wat wij kunnen en onze relatie met mams is sowieso complex). Daarnaast heeft ze veel vriendinnen die haar veel steun geven, langskomen, bellen. Maar zodra een halve dag alleen is, valt ze weer in 1000 stukjes. Kan alleen maar huilen en steekt het niet onder stoelen of banken dat ze er een eind aan zou willen maken. Omdat wij vinden dat ze daar haar kinderen echt niet mee moet belasten (en regelmatig ook manipuleert), wij zijn bovendien ook net een ouder verloren, proberen we haar te motiveren met een (rouw)psycholoog te praten. De huisarts (waar wij contact mee hebben) heeft een verwijzing gestuurd, maar mijn moeder houdt alles af wat buiten haar comfortzone ligt. En er ligt nogal wat buiten haar comfortzone.
Het is gewoon zo pijnlijk en deprimerend en frustrerend af en toe. Gisteren dingen opgezocht over woongroepen voor ouderen, zodat ze aanspraak heeft, en vrijwilligerswerk in haar buurt in een woonzorglocatie, want het zou geknipt zijn voor haar om met oude mensen te kletsen, zorgzaam en sociaal dat ze is. Een cavia ofzo voor wat geluid en gezelligheid in huis. Maar goed, eigenlijk weet ik ook wel dat ze dat ook allemaal niks gaat vinden. Ja, intrekken bij familie of kinderen zal ze ongetwijfeld een goed idee vinden maar dat willen wij niet.
Of moet ik meer forceren? Of moet ik niks, kom ik met teveel oplossingen voor een verlies dat nog zo vers is? Of gun je iemand, na 49 jaar huwelijk, gewoon zijn doodswens?
Jullie ervaringen, inzichten, ideeen?
maandag 1 juli 2019 15:06
Klinkt best pittig, Poldervrouw.poldervrouw schreef: ↑01-07-2019 14:54Mijn vader is nu 11 jaar dood en nog steeds heeft ijn moeder het er met vlagen moeilijk mee.
Toen hij net overleden was, zat ze ook niet lekker in haar vel. Ze waren ook 45 jaar getrouwd, dat is lang samen.
Maar na een paar maanden begon ze weer wat op te knappen en na een jaar had ze weer zin in dingen.
Ze is nooit zo actief geweest en al helemaal niet sociaal. Ze kijkt graag tv, rommelt wat in de tuin, gluurt naar de burenen mijn kinderen gaan er regelmatig even langs. Ik haal wekelijks met haar boodschappen, neem haar mee als ik bijv. naar de Ikea ga, ik ga 1 x per jaar met haar een weekje weg. En ik ga met haar naar alle verjaardagen van haar familie.
Ik heb geen broers of zussen dus alles komt op mij neer. Ze heeft geen rijbewijs helaas overigens.
Maar geef het tijd..
maandag 1 juli 2019 15:37
Het is apart te zien hoe mijn schoonmoeder, die haar partner sinds 25 jaar verloor een week voor mijn vader stierf (ja dat óók nog), er mee dealt. Weer net een beetje té zelfstandig, té weinig expressief over haar gevoelens. Maar ook een heel ander leven gehad: al eens gescheiden, altijd gewerkt, als ondernemer, weer opgekrabbeld na kanker: iemand die zichzelf al vaker heeft heruitgevonden. Die is druk exposities aan het bezoeken in haar eentje, naar een psycholoog, belt misschien eens per week haar kinderen op. Het totale andere eind van het spectrum. Maar haar gun ik het ook wel om gewoon eens alles eruit te kunnen gooien, niet zo sterk te hoeven zijn. Het voordeel van mijn mama is inderdaad dat ze haar emoties er echt uitgooit, en soms is het dan ook gewoon klaar. Zo gaat het voortdurend: tranen tranen tranen en plots: "oh kijk wat een mooie begonia. Vind ik gewoon leuk!" (Niet veel later weer tranen.) (Wel ook weer best verwarrend om mee om te gaan)Mevrouw75 schreef: ↑01-07-2019 13:36Het is natuurlijk keihard projectie en invullen voor een ander, maar ik ben qua emoties nogal traag van begrip en een langzame sudderaar. Ik ben altijd een beetje jaloers op mensen die zo in hun verdriet kunnen verdrinken. Het lijkt (geen idee of dat zo is) dag ze even keihard verdrinken en dan snel weer opstaan, terwijl ik, een niet verdrinken, jaren last kan hebben van ‘geen idee waarom, maar er hangt een stiekeme regenwolk boven me’.
@jufjoke, ik heb je oude topic gevonden en helemaal doorgelezen. Wat een triest feestje van herkenning. Fijn om zo troost en tips en herkenning te ervaren he? Want hoewel de problemen er niet per se door opgelost zijn, is het wel wat lichter om te dragen.
maandag 1 juli 2019 15:57
Soms huil ik wel een potje met haar mee. Als ik in mijn ouderlijk huis ben voelt mijn vader sowieso dichtbij natuurlijk, en het gemis groter (en mijn moeder is ook een constante herinnering eraan). Maar omdat mam de afhankelijke en hopeloze rol aanneemt, ga ik als vanzelf naar de andere pool. Wat wel weer goed gaat: ik ben wel emphatischer naar mijn moeder en geduldiger dan ik altijd ben geweest. We waren echt water en vuur, zoveel conflict altijd van jongs af aan. Ze is nu zachter en liever, en ik ook, en mijn broer ook, dat is wel fijn. Ik hoop dat dat zo blijft.Jufjoke schreef: ↑01-07-2019 15:05ik zie zelf al wel dat ze mijn verdriet er niet bij kan hebben. Geeft niet, dat deel ik wel met anderen. Maar ja, ik heb ook de sterke neiging om me groot te houden bij haar. To, voor jou; misschien is dat juist wel een valkuil. Misschien is het beter om je eigen rouw juist niet te parkeren, who knows.
Mijn vader heeft me ook wel gevraagd op t laatst, om voor mama te zorgen. (Daarbij: "ze moet niet hele dagen bij jullie gaan zitten, maar gewoon elke dag een belletje"). Hij had mij ook 'power of attorney' gegeven, dat ik en niet mama over zijn euthanasie zou moeten beslissen en zijn wensen moest waarborgen als hij dat zelf niet meer kon. Dus bij voorbaat voelde het al een beetje dat ik de mater familias rol toegespeeld kreeg. Ik ben wel heel blij dat mijn broer en zijn vriendin echt hun aandeel dragen... Heel fijn.
maandag 1 juli 2019 16:13
TO, er is een rouwtopic... momenteel wat minder actief maar wellicht vind je hier herkenning:
psyche/wat-hielp-jou-tijdens-rouw-deel- ... #p29422218
(Jufjoke, zeker een Hip fan. Ik heb heel lang in Canada gewoond. Dat afscheidsconcert... kippenvel.)
maandag 1 juli 2019 19:36
Ja, ik heb de documentaire gezienLady_Day schreef: ↑01-07-2019 16:13TO, er is een rouwtopic... momenteel wat minder actief maar wellicht vind je hier herkenning:
psyche/wat-hielp-jou-tijdens-rouw-deel- ... #p29422218
(Jufjoke, zeker een Hip fan. Ik heb heel lang in Canada gewoond. Dat afscheidsconcert... kippenvel.)
maandag 1 juli 2019 19:39
precies. Daarom, blijf hier lekker schrijven. Het voelt inderdaad lichter als je het deelt.
maandag 1 juli 2019 21:33
dinsdag 27 augustus 2019 09:16
Toch maar weer even van me afschrijven. Vannacht bij mams geslapen, nu gedeprimeerd weer thuis. Werd om 06:00 wakker van de tv die dag en nacht hard aanstaat, maar opgestaan, en vroeg naar huis (heb ook verplichtingen vandaag), wat me NIET in dank werd afgenomen. Moeder gaf meteen te kennen dat ze dan ook niet het weekendje weg wil dit weekend, wat gepland en betaald is. Ze zal wel weer bijdraaien- ik denk dat het een poging is voor haar om controle uit te oefenen in een wereld waar alle houvast kwijt is.
Vrijdag verjaardag gevierd van mijn vriend met mama en famillie, verder had mama niks van het weekend, wat resulteert in soort van totale depressie en wanhopige telefoontjes waarvan ik me voorstel dat stichting Korrellatie die krijgt. Paniek, wanhoop, hartstochtelijk huilen, "het is niet te doen, ik wil het niet meer". Ik kom gister langs, de tuin is overwoekerd, woonkamer geel van de rook met oude en nieuwe meubels die weg of anders gezet moeten worden, maar dat kan nog niet omdat de muren geschilderd moeten worden, wat ze zelf niet meer kan, ik wegens ziekte ook niet -maar ik wél prima kan regelen, ware het niet dat mama geen vreemden wil in huis. Zelf zit ze te kettingroken met de tv enorm hard, om de gedachten te verdringen, het ziet er allemaal behoorlijk psychiatrisch uit. Herkenbaar ook van toen ik zelf eens heel diep gezeten heb in mijn burnout. Ze slaap ook nog steeds op de bank- slaapt eigenlijk niet tot het licht is, om 7:30.
Ik vind het allemaal nogal heftig en eigenlijk vind ik professionele hulp echt op zijn plek (slaapmedicatie misschien, een psycholoog). Maar ik heb het vanochtend weer stierlijk verpest om daar over te beginnen, te zeggen dat ik gefrustreerd ben en het ook allemaal niet weet. Dat het gewoon logisch en niets om bang voor te zijn. Maar dan gaat alles plots 'prima', kan ze 'zich prima zelf vermaken'- terwijl, ze kan gewoon geen halve dag alleen zijn, mist elke coping skill of mentale capaciteit om het heft van haar leven in handen te nemen, iets te verzinnen dat ze niet een weekend alleen zit. Ofwel om te leren, al dan niet met hulp, om af en toe alleen te kunnen zijn.
Nu voel ik me weer schuldig dat ik zo vroeg ben weggegaan, dat het gisteravond een beetje beter ging, maar ik haar nu weer achterlaat in haar hel. Ik weet het ook allemaal niet. Mijn vriend zegt dat ik haar niet zo moet proberen te helpen, gewoon er zijn af en toe. Maar ik kan me moeilijk bedwingen als ik denk een crisis te zien, ze zou zo maar haar polsen door kunnen snijden en had ik dan niet aan een bel moeten trekken? (maar welke bel?). Dat ik denk dat met kleine moeite en een paar telefoontjes van mij dingen zomaar een beetje beter zouden kunnen worden. Niet opgelost, maar een klein beetje beter.
Maar goed, gewoon bij haar zijn, binnen mijn grenzen (2x per week, broer ook 2x) maar niet te veel bemoeien en regelen, toch?
Vrijdag verjaardag gevierd van mijn vriend met mama en famillie, verder had mama niks van het weekend, wat resulteert in soort van totale depressie en wanhopige telefoontjes waarvan ik me voorstel dat stichting Korrellatie die krijgt. Paniek, wanhoop, hartstochtelijk huilen, "het is niet te doen, ik wil het niet meer". Ik kom gister langs, de tuin is overwoekerd, woonkamer geel van de rook met oude en nieuwe meubels die weg of anders gezet moeten worden, maar dat kan nog niet omdat de muren geschilderd moeten worden, wat ze zelf niet meer kan, ik wegens ziekte ook niet -maar ik wél prima kan regelen, ware het niet dat mama geen vreemden wil in huis. Zelf zit ze te kettingroken met de tv enorm hard, om de gedachten te verdringen, het ziet er allemaal behoorlijk psychiatrisch uit. Herkenbaar ook van toen ik zelf eens heel diep gezeten heb in mijn burnout. Ze slaap ook nog steeds op de bank- slaapt eigenlijk niet tot het licht is, om 7:30.
Ik vind het allemaal nogal heftig en eigenlijk vind ik professionele hulp echt op zijn plek (slaapmedicatie misschien, een psycholoog). Maar ik heb het vanochtend weer stierlijk verpest om daar over te beginnen, te zeggen dat ik gefrustreerd ben en het ook allemaal niet weet. Dat het gewoon logisch en niets om bang voor te zijn. Maar dan gaat alles plots 'prima', kan ze 'zich prima zelf vermaken'- terwijl, ze kan gewoon geen halve dag alleen zijn, mist elke coping skill of mentale capaciteit om het heft van haar leven in handen te nemen, iets te verzinnen dat ze niet een weekend alleen zit. Ofwel om te leren, al dan niet met hulp, om af en toe alleen te kunnen zijn.
Nu voel ik me weer schuldig dat ik zo vroeg ben weggegaan, dat het gisteravond een beetje beter ging, maar ik haar nu weer achterlaat in haar hel. Ik weet het ook allemaal niet. Mijn vriend zegt dat ik haar niet zo moet proberen te helpen, gewoon er zijn af en toe. Maar ik kan me moeilijk bedwingen als ik denk een crisis te zien, ze zou zo maar haar polsen door kunnen snijden en had ik dan niet aan een bel moeten trekken? (maar welke bel?). Dat ik denk dat met kleine moeite en een paar telefoontjes van mij dingen zomaar een beetje beter zouden kunnen worden. Niet opgelost, maar een klein beetje beter.
Maar goed, gewoon bij haar zijn, binnen mijn grenzen (2x per week, broer ook 2x) maar niet te veel bemoeien en regelen, toch?
dinsdag 27 augustus 2019 10:17
Wat verschrikkelijk heftig, Tigri. Ik vond het al heftig met een moeder die elke dag zorgde dat ze genoeg beweging en afleiding kreeg, die elke dag ging koken en op tijd naar bed ging, die als een malle de tuin ging snoeien en het huis ging opruimen en verven.
Jouw moeder heeft dringend hulp nodig. Dit kun jij niet oplossen want ook jij gaat door een rouwproces en ze trekt jou mee het dal in op deze manier.
Ik zou inderdaad eens beginnen met de huisarts. Heel veel sterkte. Heb met je te doen.
Jouw moeder heeft dringend hulp nodig. Dit kun jij niet oplossen want ook jij gaat door een rouwproces en ze trekt jou mee het dal in op deze manier.
Ik zou inderdaad eens beginnen met de huisarts. Heel veel sterkte. Heb met je te doen.
dinsdag 27 augustus 2019 10:22
Wat verdrietig voor je moeder, het lijkt erop dat de rouw bij je moeder echt moeizaam verloopt en het klinkt idd alsof je moeder wel wat professionele hulp kan gebruiken.
Ik heb geen idee in hoeverre je moeder bekend is met internet en facebook maar er is een hele fijne fb groep met de naam sterke weduwes. Mensen van alle leeftijden schrijven daar mee.
Het niet kunnen slapen herken ik, in mijn geval durfde ik niet te gaan slapen voor de nachtmerries. Nachtmerries waarbij ik uiteindelijk mijzelf wakker gilde. Zelfs nu mijn man al bijna 9 jaar geleden overleden is en ik inmiddels hertrouwd heb heb ik nog steeds nachtmerries waarbij ik vaak de naam van mijn overleden echtgenoot gil terwijl mijn man naast mij ligt en er wakker van wordt.
Heb je wel eens echt uitgesproken dat je je zorgen maakt om je moeder? Ik lees veel dat je het vanuit jezelf benoemd hebt aangeven dat jij gefrustreerd bent maar even stom gezegd het draait nu niet om jou en jouw frustraties.
(ik bedoel hiermee echt puur het stuk wanneer jij jouw zorgen bespreekt met je moeder voor de rest moet je wel echt je grenzen aangeven)
Ikzelf heb veel gehad aan een steungroep waarbij we wekelijks samen kwamen. Dat is heel laagdrempelig.
Je zou kunnen vragen of je moeder het goed vind dat jij contact opneemt met haar huisarts om in ieder geval eens je zorgen te bespreken misschien heeft hij/zij een ingang bij je moeder. Soms helpt het om dit soort woorden uit de mond van een arts te horen, vooral ouderen nemen woorden van de huisarts al snel voor waar aan.
Ik heb geen idee in hoeverre je moeder bekend is met internet en facebook maar er is een hele fijne fb groep met de naam sterke weduwes. Mensen van alle leeftijden schrijven daar mee.
Het niet kunnen slapen herken ik, in mijn geval durfde ik niet te gaan slapen voor de nachtmerries. Nachtmerries waarbij ik uiteindelijk mijzelf wakker gilde. Zelfs nu mijn man al bijna 9 jaar geleden overleden is en ik inmiddels hertrouwd heb heb ik nog steeds nachtmerries waarbij ik vaak de naam van mijn overleden echtgenoot gil terwijl mijn man naast mij ligt en er wakker van wordt.
Heb je wel eens echt uitgesproken dat je je zorgen maakt om je moeder? Ik lees veel dat je het vanuit jezelf benoemd hebt aangeven dat jij gefrustreerd bent maar even stom gezegd het draait nu niet om jou en jouw frustraties.
(ik bedoel hiermee echt puur het stuk wanneer jij jouw zorgen bespreekt met je moeder voor de rest moet je wel echt je grenzen aangeven)
Ikzelf heb veel gehad aan een steungroep waarbij we wekelijks samen kwamen. Dat is heel laagdrempelig.
Je zou kunnen vragen of je moeder het goed vind dat jij contact opneemt met haar huisarts om in ieder geval eens je zorgen te bespreken misschien heeft hij/zij een ingang bij je moeder. Soms helpt het om dit soort woorden uit de mond van een arts te horen, vooral ouderen nemen woorden van de huisarts al snel voor waar aan.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
dinsdag 27 augustus 2019 10:36
Wat rot Tigri, dat er nog zo weinig verandering is de afgelopen maanden. Je zou er zo graag willen zijn voor je moeder, maar je voelt je nu afgewezen en ben alleen maar bezig je eigen grenzen te bewaken. Ik heb ook niet echt tips voor je, anders dan in ieder geval zelf hulp zoeken en toch je grenzen bewaken.
Off topic: mijn ouders zijn bijna 45 jaar samen, maar die hebben beiden al een soort van plan voor als een van de twee overlijdt. Het is toch niet dat zoiets onverwachts komt, als je in de 70 bent? Misschien ben ik wel veels te rationeel hoor, maar hoe doen andere echtparen dat, zich er op voorbereiden? Ik denk dat dat namelijk wel kan helpen in ej rouwproces, af en toe al eens nadenken hoe je straks dingen alleen gaat doen ,wat je nu nog van je partner zou moeten leren om dat ook daadwerkelijk over te kunnen nemen, weet ik het.
Off topic: mijn ouders zijn bijna 45 jaar samen, maar die hebben beiden al een soort van plan voor als een van de twee overlijdt. Het is toch niet dat zoiets onverwachts komt, als je in de 70 bent? Misschien ben ik wel veels te rationeel hoor, maar hoe doen andere echtparen dat, zich er op voorbereiden? Ik denk dat dat namelijk wel kan helpen in ej rouwproces, af en toe al eens nadenken hoe je straks dingen alleen gaat doen ,wat je nu nog van je partner zou moeten leren om dat ook daadwerkelijk over te kunnen nemen, weet ik het.
dinsdag 27 augustus 2019 11:01
@Doreia en Lady_day, Dank jullie wel Ik denk dat ik inderdaad maar even een afspraak maak met haar huisarts. Die is wel betrokken.
IBI je slaat de spijker op de kop dat ik op zo'n moment vanuit mijn eigen frustratie praat. Het me dan niet goed lukt om gewoon puur emphatisch te zijn. "wat heb je nodig" of "ik maak me zorgen om je". Probeer wel vaak maar gewoon een knuffel te geven want voor problemen zonder oplossingen denk ik dat dat vaak maar het beste is...
Wat ontzettend heftig wat jij hebt doorleefd, en nog. Een trauma echt. Ookal heb je nieuw geluk gevonden, toch nog zo'n open wond op je hart. Lotgenotencontact kan echt helend zijn inderdaad, ik hoop echt dat mijn moeder ook zoiets vind. Internetten kan ze niet en haar nieuwe iPhone is zo'n bron van stress dat ik die hoop langzaam opgeef. En haar vriendin die ook een jaar weduwe is kan ze niet aanhoren met dat gejammer
Zo lastig allemaal!
Ik denk dat ik inderdaad maar even een afspraak maak met haar huisarts. Die is wel betrokken. IBI je slaat de spijker op de kop dat ik op zo'n moment vanuit mijn eigen frustratie praat. Het me dan niet goed lukt om gewoon puur emphatisch te zijn. "wat heb je nodig" of "ik maak me zorgen om je". Probeer wel vaak maar gewoon een knuffel te geven want voor problemen zonder oplossingen denk ik dat dat vaak maar het beste is...
Wat ontzettend heftig wat jij hebt doorleefd, en nog. Een trauma echt. Ookal heb je nieuw geluk gevonden, toch nog zo'n open wond op je hart. Lotgenotencontact kan echt helend zijn inderdaad, ik hoop echt dat mijn moeder ook zoiets vind. Internetten kan ze niet en haar nieuwe iPhone is zo'n bron van stress dat ik die hoop langzaam opgeef. En haar vriendin die ook een jaar weduwe is kan ze niet aanhoren met dat gejammer
Zo lastig allemaal!
dinsdag 27 augustus 2019 11:15
Ja financieel is alles wel geregeld, en mijn moeder heeft ook echt een puik sociaal netwerk én kinderen in de buurt dus ze had het slechter kunnen treffen. Maar totaal op iemand leunen voor computers/elektra, inkomen, vervoer, belangrijke beslissingen (en andersom voor koken, huishouden en kinderen opvoeden), het is niet meer van deze tijd. En heel moeilijk blijkbaar om 40 jaar achterstallige ontwikkeling weg te werken. Mijn moeder zegt dat ze altijd dacht dat zij eerder zou gaan.Kastanjez schreef: ↑27-08-2019 10:36Off topic: mijn ouders zijn bijna 45 jaar samen, maar die hebben beiden al een soort van plan voor als een van de twee overlijdt. Het is toch niet dat zoiets onverwachts komt, als je in de 70 bent? Misschien ben ik wel veels te rationeel hoor, maar hoe doen andere echtparen dat, zich er op voorbereiden? Ik denk dat dat namelijk wel kan helpen in ej rouwproces, af en toe al eens nadenken hoe je straks dingen alleen gaat doen ,wat je nu nog van je partner zou moeten leren om dat ook daadwerkelijk over te kunnen nemen, weet ik het.
dinsdag 27 augustus 2019 22:14
Alsof je 'voorbereiden' (hoe dan???) verdriet, rouw en eenzaamheid voorkomt. Ik vind dat bijna beledigend, al bedoel je het vast niet zo.Kastanjez schreef: ↑27-08-2019 10:36
Off topic: mijn ouders zijn bijna 45 jaar samen, maar die hebben beiden al een soort van plan voor als een van de twee overlijdt. Het is toch niet dat zoiets onverwachts komt, als je in de 70 bent? Misschien ben ik wel veels te rationeel hoor, maar hoe doen andere echtparen dat, zich er op voorbereiden? Ik denk dat dat namelijk wel kan helpen in ej rouwproces, af en toe al eens nadenken hoe je straks dingen alleen gaat doen ,wat je nu nog van je partner zou moeten leren om dat ook daadwerkelijk over te kunnen nemen, weet ik het.
Tigri, Ladyday, ikzelf en de andere reageerders...tja, hadden onze moeders zich maar wat meer voorbereid, hè.
dinsdag 27 augustus 2019 22:18
Ik herken zo veel van je beschrijving van je moeder. Minus het roken zou het mijn moeder kunnen zijn. Al is bij jou de situatie nog wel dramatischer dan bij mij. Maar die onzelfredzaamheid, pfff! (Is dat eigenlijk wel een woord?)tigri schreef: ↑27-08-2019 11:15Ja financieel is alles wel geregeld, en mijn moeder heeft ook echt een puik sociaal netwerk én kinderen in de buurt dus ze had het slechter kunnen treffen. Maar totaal op iemand leunen voor computers/elektra, inkomen, vervoer, belangrijke beslissingen (en andersom voor koken, huishouden en kinderen opvoeden), het is niet meer van deze tijd. En heel moeilijk blijkbaar om 40 jaar achterstallige ontwikkeling weg te werken. Mijn moeder zegt dat ze altijd dacht dat zij eerder zou gaan.
To, begin inderdaad eens bij de huisarts. En misschien kan veilig thuis wel iets betekenen. Je kunt veilig thuis altijd bellen om je verhaal te doen, desnoods eerst anoniem of helemaal anoniem. Sterkte.
dinsdag 27 augustus 2019 22:28
Ik denk ook niet dat het beledigend bedoeld is maar inderdaad... hoe dan? Ik was al best lang bezig met het bedenken hoe het zou zijn zonder ouders. In mijn vriendenkring (we zijn tegen de 50) gebeurt het steeds vaker dat iemand een ouder verliest. Ook heb ik het er wel met mijn ouders over gehad... wat als... Maar ja, het financiele gedeelte was allemaal keurig geregeld. Ook het netwerk zat wel goed maar dan nog... de shock, de eenzaamheid, het gevoel van 'nooit meer'... als kind vind ik dit al bijna niet te doen terwijl ik echt een makkelijk leven heb.
Mijn moeder heeft geen ouders meer, is haar man kwijt waar ze 50 jaar mee samen was. Haar vangnet is weg. Ze hadden het zo leuk samen. Ze konden zo genieten van de kleine dingen. Dat is weg. En mijn moeder kan alles zelf en wat ze niet kan (bepaalde klussen) daar regelt ze mensen voor. Ik help haar soms met 'computer dingen' maar ze zit gewoon op internet, bankiert via de iPad, en heeft alles goed voor elkaar. Alleen het leven is gewoon niet meer leuk voor haar en dat is zwaar. Voor haar maar ook voor mij. En er is niets wat ik kan doen wat het beter maakt. Hier kun je je niet op voorbereiden en ik denk ook maar dat het goed is dat je niet weet wat het met je doet want leuk is anders (understatement of the year).
Je moeder zo zien lijden en verpieteren is vreselijk. Ik hoop dat ze snel hulp krijg, TO. Dan krijg jij ook wat meer (broodnodige) lucht.
woensdag 28 augustus 2019 02:33
Gecondoleerd met het verlies van je vader.
Ik ben weduwe. Compleet andere situatie dan jouw moeder want ik heb nog twee kinderen thuis, altijd gewerkt en ben nog steeds zelfstandig.
Maar... Jij en haar omgeving kunnen van alles willen en vinden. Het klinkt alleen alsof het nu gewoon nog veel te vroeg is. En dat is voor mij heel erg herkenbaar. Rouwen heeft tijd nodig. En die gevoelens zijn soms zo overheersend dat je er simpelweg even niets anders bij kunt hebben. Iedereen doet dat rouwen bovendien in een eigen tempo en op een eigen manier. Dan kun je op je kop gaan staan. Maar dat haalt niks uit.
Geef haar nog wat tijd. Mei is pas drie maanden geleden.
Sterkte.
Ik ben weduwe. Compleet andere situatie dan jouw moeder want ik heb nog twee kinderen thuis, altijd gewerkt en ben nog steeds zelfstandig.
Maar... Jij en haar omgeving kunnen van alles willen en vinden. Het klinkt alleen alsof het nu gewoon nog veel te vroeg is. En dat is voor mij heel erg herkenbaar. Rouwen heeft tijd nodig. En die gevoelens zijn soms zo overheersend dat je er simpelweg even niets anders bij kunt hebben. Iedereen doet dat rouwen bovendien in een eigen tempo en op een eigen manier. Dan kun je op je kop gaan staan. Maar dat haalt niks uit.
Geef haar nog wat tijd. Mei is pas drie maanden geleden.
Sterkte.
zondag 1 september 2019 09:03
Tigri, wat Noor zegt klopt natuurlijk ook.. het is nog maar 3 maanden geleden en dat rouwen is heel heftig en dat kan nog wel een tijdje duren. Ik vind het alleen zo verdrietig dat ze zoveel angst en paniek heeft want ik denk dat dat ook anders kan namelijk.
Ik vind het echt ook zo vreselijk voor jou. Ik weet hoe heftig het is om een vader te verliezen en je eigen rouwproces te moeten doorlopen en dan zulke zorgen om je moeder en ook nog je eigen grenzen te bewaken. Heb jij daar wel hulp of steun bij?
Ik vind het echt ook zo vreselijk voor jou. Ik weet hoe heftig het is om een vader te verliezen en je eigen rouwproces te moeten doorlopen en dan zulke zorgen om je moeder en ook nog je eigen grenzen te bewaken. Heb jij daar wel hulp of steun bij?
zondag 1 september 2019 11:24
Ja het is idd nog echt kort, het lijkt zo lang al! Gek! Ik heb geen professionele hulp ofzo, wel vriend en lieve vrienden, broer die ook de zorg mee draagt, al heeft die nu een depressie dus niet heel belastbaar op t moment... strakjes naar huisje aan zee 2 nachtjes met mams en vriendinnen komen dan ook gewoon langs, dat is allemaal super tof. Vriend heeft ook net zijn stiefpapa verloren en vriendin ook haar vader, allemaal zelfde maand dus af en toe potje huilen samen of over praten is fijn!
maandag 9 september 2019 10:26
Wat heftig allemaal Tigri, mijn moeder is na het overlijden van mijn vader ook door een diep dal gegaan. Ze werkte nog maar dat is daarna helemaal niet meer goed gekomen, al het verdriet sloeg op haar lichaam dus ze kon ook daadwerkelijk niet meer en werd afgekeurd.
Ik zat niet naast de deur maar ging er wel wekelijks heen en de eerste periode was ik zelfs een hele week daar afgewisseld met mijn zus die daarna een hele week daar bleef. Daarna zei mijn moeder ineens ik moet het zelf doen dus ga naar huis en kom gewoon als het je uitkomt.
Dat hebben we toen gedaan en dan zie je wel dat dingen blijven liggen en voor haarzelf zorgen was ook een dingetje in de vorm van koken, want waarom zou je dat doen alleen voor jezelf. En mijn moeder was een emotie eter dus dat sloeg ook een beetje door.
Weet je ik had het liefst ook elke dag daar gestaan en alles uit handen genomen maar dat kan niet en ik hoop dat jij dat ook beseft dat je niet alles hoeft op te lossen. Je kan wel in de situatie van jouw moeder dingen in werking zetten. Ga alleen of met je moeder samen het gesprek met de huisarts aan.
Kijk of er iets van een tafeltje dekje te regelen is in haar omgeving en misschien zijn er wat lieve mensen die in een dag met elkaar de woonkamer even willen opfrissen.
Als haar sociale leven goed is zijn er dan mensen die gewoon af en toe even binnen willen stappen voor een bakkie zodat ze even iemand heeft om de sleur te doorbreken, om haar verhaal kwijt te kunnen?
Als je die dingen in werking kan zetten ontlast je jezelf ook en dan kan jij ook rust vinden voor jouw verdriet want ook dat heeft ruimte nodig.
Ik zat niet naast de deur maar ging er wel wekelijks heen en de eerste periode was ik zelfs een hele week daar afgewisseld met mijn zus die daarna een hele week daar bleef. Daarna zei mijn moeder ineens ik moet het zelf doen dus ga naar huis en kom gewoon als het je uitkomt.
Dat hebben we toen gedaan en dan zie je wel dat dingen blijven liggen en voor haarzelf zorgen was ook een dingetje in de vorm van koken, want waarom zou je dat doen alleen voor jezelf. En mijn moeder was een emotie eter dus dat sloeg ook een beetje door.
Weet je ik had het liefst ook elke dag daar gestaan en alles uit handen genomen maar dat kan niet en ik hoop dat jij dat ook beseft dat je niet alles hoeft op te lossen. Je kan wel in de situatie van jouw moeder dingen in werking zetten. Ga alleen of met je moeder samen het gesprek met de huisarts aan.
Kijk of er iets van een tafeltje dekje te regelen is in haar omgeving en misschien zijn er wat lieve mensen die in een dag met elkaar de woonkamer even willen opfrissen.
Als haar sociale leven goed is zijn er dan mensen die gewoon af en toe even binnen willen stappen voor een bakkie zodat ze even iemand heeft om de sleur te doorbreken, om haar verhaal kwijt te kunnen?
Als je die dingen in werking kan zetten ontlast je jezelf ook en dan kan jij ook rust vinden voor jouw verdriet want ook dat heeft ruimte nodig.
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
