Psyche
alle pijlers
moeder recent weduwe
maandag 1 juli 2019 09:15
Mijn vader is in mei overleden na een kort ziekbed. We zijn erg verdrietig, maar mijn moeder kan totaal niet met de situatie overweg. Mijn moeder is altijd een erg afhankelijke vrouw geweest, huismoeder, rijdt geen auto (durft ze al 30 jaar niet meer), kan niet internetten, durft niet alleen te slapen, is ook in de opvoeding van mij en broer altijd enorm claimerig en overbezorgd geweest. Ik hield al mijn hart vast voor als mijn vader eerder zou gaan, en blijkt ook dat dit bijna onhandelbaar is.
Broer en ik wonen niet ver en gaan beide 2x per week op bezoek of nemen haar mee voor iets buiten de deur, helpen met de administratie, internetzaken etc, bellen elke dag. (We hebben allebei ook gezondheidsklachten dus er zijn sowieso ook grenzen aan wat wij kunnen en onze relatie met mams is sowieso complex). Daarnaast heeft ze veel vriendinnen die haar veel steun geven, langskomen, bellen. Maar zodra een halve dag alleen is, valt ze weer in 1000 stukjes. Kan alleen maar huilen en steekt het niet onder stoelen of banken dat ze er een eind aan zou willen maken. Omdat wij vinden dat ze daar haar kinderen echt niet mee moet belasten (en regelmatig ook manipuleert), wij zijn bovendien ook net een ouder verloren, proberen we haar te motiveren met een (rouw)psycholoog te praten. De huisarts (waar wij contact mee hebben) heeft een verwijzing gestuurd, maar mijn moeder houdt alles af wat buiten haar comfortzone ligt. En er ligt nogal wat buiten haar comfortzone.
Het is gewoon zo pijnlijk en deprimerend en frustrerend af en toe. Gisteren dingen opgezocht over woongroepen voor ouderen, zodat ze aanspraak heeft, en vrijwilligerswerk in haar buurt in een woonzorglocatie, want het zou geknipt zijn voor haar om met oude mensen te kletsen, zorgzaam en sociaal dat ze is. Een cavia ofzo voor wat geluid en gezelligheid in huis. Maar goed, eigenlijk weet ik ook wel dat ze dat ook allemaal niks gaat vinden. Ja, intrekken bij familie of kinderen zal ze ongetwijfeld een goed idee vinden maar dat willen wij niet.
Of moet ik meer forceren? Of moet ik niks, kom ik met teveel oplossingen voor een verlies dat nog zo vers is? Of gun je iemand, na 49 jaar huwelijk, gewoon zijn doodswens?
Jullie ervaringen, inzichten, ideeen?
Broer en ik wonen niet ver en gaan beide 2x per week op bezoek of nemen haar mee voor iets buiten de deur, helpen met de administratie, internetzaken etc, bellen elke dag. (We hebben allebei ook gezondheidsklachten dus er zijn sowieso ook grenzen aan wat wij kunnen en onze relatie met mams is sowieso complex). Daarnaast heeft ze veel vriendinnen die haar veel steun geven, langskomen, bellen. Maar zodra een halve dag alleen is, valt ze weer in 1000 stukjes. Kan alleen maar huilen en steekt het niet onder stoelen of banken dat ze er een eind aan zou willen maken. Omdat wij vinden dat ze daar haar kinderen echt niet mee moet belasten (en regelmatig ook manipuleert), wij zijn bovendien ook net een ouder verloren, proberen we haar te motiveren met een (rouw)psycholoog te praten. De huisarts (waar wij contact mee hebben) heeft een verwijzing gestuurd, maar mijn moeder houdt alles af wat buiten haar comfortzone ligt. En er ligt nogal wat buiten haar comfortzone.
Het is gewoon zo pijnlijk en deprimerend en frustrerend af en toe. Gisteren dingen opgezocht over woongroepen voor ouderen, zodat ze aanspraak heeft, en vrijwilligerswerk in haar buurt in een woonzorglocatie, want het zou geknipt zijn voor haar om met oude mensen te kletsen, zorgzaam en sociaal dat ze is. Een cavia ofzo voor wat geluid en gezelligheid in huis. Maar goed, eigenlijk weet ik ook wel dat ze dat ook allemaal niks gaat vinden. Ja, intrekken bij familie of kinderen zal ze ongetwijfeld een goed idee vinden maar dat willen wij niet.
Of moet ik meer forceren? Of moet ik niks, kom ik met teveel oplossingen voor een verlies dat nog zo vers is? Of gun je iemand, na 49 jaar huwelijk, gewoon zijn doodswens?
Jullie ervaringen, inzichten, ideeen?
maandag 9 september 2019 19:49
Ach meisjeviva ja ongelofelijk iedereen gaat er natuurlijk vroeg of laat doorheen... Heftig! Ik heb net I.M. van Connie Palmen gelezen over het verlies van haar partner, dat was wel enorm indringend, die was ook heel lang heel erg de weg kwijt en dat lezen of jullie verhalen geeft inzicht en daardoor ook een beetje rust. 
donderdag 19 september 2019 10:23
Hoe is het nu Tigri? Heb je wat dingen uit handen kunnen geven rondom je moeder? Is het gelukt om met de huisarts in gesprek te gaan?
En hoe gaat het nu met jou? Kan je voor jezelf een beetje rust vinden en daarin ook de rust om aan je eigen verwerkingsproces te werken?
En hoe gaat het nu met jou? Kan je voor jezelf een beetje rust vinden en daarin ook de rust om aan je eigen verwerkingsproces te werken?
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
donderdag 19 september 2019 17:08
Lief dat je aan me denkt meisjeviva! Het gaat de laatste weken wel aardig. Zij, en zeker ook ik, ben gezegend met die vriendinnen van haar die er echt veel voor haar zijn. De afgelopen weken had ze elke dag bijna wel iets te doen of iemand of bezoek en dan gaat het wel. Ik heb geen contact opgenomen met de huisarts, vanwege bovenstaande, maar ook omdat ik eigenlijk mijn handen er wat meer vanaf trek wat betreft mijn hulp en oplossingen... Ze wil het niet, dan moet ze maar een eigen weg vinden. Ik help haar gewoon met wat ze me vraagt (en verzin wel leuke uitstapjes enzo).
Dat geeft mij ook wat rust denk ik of mss dat ik de crisis gewend raak, waardoor ik mijn vader ook meer mis. Nu de dagen ook korter worden, van die herinneringen aan knusse gezelligheid... Maar dat lijkt me alleen maar normaal en goed
Dat geeft mij ook wat rust denk ik of mss dat ik de crisis gewend raak, waardoor ik mijn vader ook meer mis. Nu de dagen ook korter worden, van die herinneringen aan knusse gezelligheid... Maar dat lijkt me alleen maar normaal en goed
maandag 17 februari 2020 15:04
Hallo allemaal,
toch weer eventjes ventileren...
In januari was het zover: mijn moeder op intake bij de psycholoog, op aanraden van haar kinderen en veel vriendinnen... Ik had de psycholoog maar een mail gestuurd vantevoren met de problemen en de wanhoop die wij (kinderen) zien. Mijn moeder schetste een beeld, dat het allemaal wel prima ging. Op verzoek van de psycholoog dan maar zelf nog eens meegegaan, met mams die zeer overtuigend een mooi weer show opvoerde, ik die tegensputterde, en een psycholoog die oordeelt: geen hulpvraag, dus geen hulp. Ik snap het wel, maar frustrerend was het zeker.
Inmiddels weer een maand verder, mama die hele dagen huilt, vriendinnen die er volgens mij ook wat genoeg van beginnen te krijgen en minder langs komen, moeder die het huis niet uitkomt ("Corona"), Wordfeud is een afleiding, maar dat is echt alles wat ze doet: Wordfeud, tv en huilen, alle dagen. Tenzij ze bij de kinderen op bezoek is of op bezoek heeft, hoewel ze dan ook bijna voortdurend huilt, en dan wil ze niet meer weg.
Het is gewoon zo hopeloos. Ze zit zo vast in haar comfortzone die totaal geen comfort meer te bieden heeft. Met de kinderen is ze het liefst, en zowel ik als broer zien haar ook wel elke week, meerdere keren vaak, en elke dag contact. Maar liefst zou ze natuurlijk hier intrekken. Daar heb ik geen energie voor, en geen zin in ook, en ik ben ook soms bang dat als ze teveel op ons kan leunen ze al helemaal nooit meer iets anders onderneemt. Maar het is zó zielig wel...
toch weer eventjes ventileren...
In januari was het zover: mijn moeder op intake bij de psycholoog, op aanraden van haar kinderen en veel vriendinnen... Ik had de psycholoog maar een mail gestuurd vantevoren met de problemen en de wanhoop die wij (kinderen) zien. Mijn moeder schetste een beeld, dat het allemaal wel prima ging. Op verzoek van de psycholoog dan maar zelf nog eens meegegaan, met mams die zeer overtuigend een mooi weer show opvoerde, ik die tegensputterde, en een psycholoog die oordeelt: geen hulpvraag, dus geen hulp. Ik snap het wel, maar frustrerend was het zeker.
Inmiddels weer een maand verder, mama die hele dagen huilt, vriendinnen die er volgens mij ook wat genoeg van beginnen te krijgen en minder langs komen, moeder die het huis niet uitkomt ("Corona"), Wordfeud is een afleiding, maar dat is echt alles wat ze doet: Wordfeud, tv en huilen, alle dagen. Tenzij ze bij de kinderen op bezoek is of op bezoek heeft, hoewel ze dan ook bijna voortdurend huilt, en dan wil ze niet meer weg.
Het is gewoon zo hopeloos. Ze zit zo vast in haar comfortzone die totaal geen comfort meer te bieden heeft. Met de kinderen is ze het liefst, en zowel ik als broer zien haar ook wel elke week, meerdere keren vaak, en elke dag contact. Maar liefst zou ze natuurlijk hier intrekken. Daar heb ik geen energie voor, en geen zin in ook, en ik ben ook soms bang dat als ze teveel op ons kan leunen ze al helemaal nooit meer iets anders onderneemt. Maar het is zó zielig wel...
maandag 17 februari 2020 20:04
Ja doehoei!! Als jouw moeder aan de drank was, zou je haar dan ook elke dag drie flessen wijn brengen? Natuurlijk kan ze niet bij je in huis wonen. Ze moet op haar eigen benen gaan staan.
Ze is een volwassen vrouw, die zwelgt in haar verdriet en alle professionele hulp weigert omdat beter worden haar niet brengt wat ze wil (namelijk lekker vaak haar kinderen zien).
Mensen komen zelf pas in actie als ze het diepste van het dal zien. Misschien moeten jij en je broer een tijdje niets laten horen. Dit heeft niets met rouw te maken en alles met zelfbeklag en emotionele chantage.
(En nee: dit is niet makkelijk en wreed van mij gezegd. Ik heb zelf een vreselijk zwaar rouwproces moeten doorstaan toen een geliefde plotseling overleed. Ik weet er alles van. En ben langdurig in therapie gegaan. Omdat ik weiger om die bagage mijn hele leven mee te slepen.)
anoniem_63bbf1e807fcd wijzigde dit bericht op 26-02-2020 13:40
5.11% gewijzigd
dinsdag 18 februari 2020 12:26
Dank voor jullie reacties! Ze is heel wantrouwend naar psychologen. Iets van ‘niet de vuile was buiten hangen’, maar ook iets diepers, toen ik naar een psycholoog ging was het altijd: “wat moest dat mens weten?! Misschien weet ze wel dat er een steekje los zit en denkt ze dat ze haar willen opsluiten?? Ze is sowieso heel wantrouwend.
@boerinnetje, wat vreselijk naar voor je, dat je dat hebt mee moeten maken... Ik overweeg het ook niet echt hoor, dat ze bij mij zou intrekken, het zou onhoudbaar zijn, maar toch fijn om even te lezen dat ik me daar echt niet schuldig over hoef te voelen...
@boerinnetje, wat vreselijk naar voor je, dat je dat hebt mee moeten maken... Ik overweeg het ook niet echt hoor, dat ze bij mij zou intrekken, het zou onhoudbaar zijn, maar toch fijn om even te lezen dat ik me daar echt niet schuldig over hoef te voelen...
woensdag 19 februari 2020 09:44
Wat vervelend dat het zo loopt tigri..
Is ze ook niet te prikkelen om met vriendinnen iets te ondernemen? Stel je zou gek doen en haar een weekendje weg cadeau geven zou ze dat dan aanpakken?
Bij mijn moeder heeft het ook echt even geduurd, al was die niet claimend naar ons toe maar daar kon je ook binnen lopen en denken van ok... Dit is niet zoals het hoort.
Bij haar was vooral het verdriet heel aanwezig en dat kwam ook met golven, de eerste keer mee naar ons huis was ook een dingetje want ze wilde niet in onze kamer slapen want daar had ze toen met mijn vader geslapen en alles kwam weer op haar af en daar zat ze toen ook echt helemaal in.
Gelukkig wel een fijn vangnet van vriendinnen waarvan sommige er al mijn hele leven waren en daar kon ze echt op bouwen. Zijn er bij je moeder vriendinnen die zouden durven doorpakken?
De beste vriendin van mijn moeder die heeft toen op een gegeven moment wel doorgepakt en gewoon gehad van hup jas aan en mee we gaan naar buiten en die accepteerde gewoon geen nee. en van daaruit is ze langzaam aan weer de wereld in gestapt.
Schuldig voelen moet je je zeker niet, je kan dingen aanreiken en meer kan je niet doen. Ik ben in de eerste maanden ook 1 keer vreselijk uit mn plaat gegaan tegen mijn moeder maar dat kwam ook voort uit mijn eigen gemis. ik had een hele sterke band met mijn vader en de band met mijn moeder is pas na de dood van mijn vader verbeterd. Die escalatie was heftig maar er is toen wel een kwartje gevallen dat ik en mijn zus ook iemand miste.
Ik denk je gewoon moet doen wat voor jou goed voelt maar haar zeker niet met fluwelen handschoentjes moet aanpakken. Ik ben soms ook wel duidelijk geweest tegen mijn moeder en dat mag ook. Het is niet dat ik daar achteraf spijt van heb of nu rottig op terug kijk nu ze er zelf ook niet meer is. Ik heb soms gewoon gezegd wat ik van haar bubble waar ze in zat vond en gelukkig is ze na een goed jaar daar uit gekomen.
Is ze ook niet te prikkelen om met vriendinnen iets te ondernemen? Stel je zou gek doen en haar een weekendje weg cadeau geven zou ze dat dan aanpakken?
Bij mijn moeder heeft het ook echt even geduurd, al was die niet claimend naar ons toe maar daar kon je ook binnen lopen en denken van ok... Dit is niet zoals het hoort.
Bij haar was vooral het verdriet heel aanwezig en dat kwam ook met golven, de eerste keer mee naar ons huis was ook een dingetje want ze wilde niet in onze kamer slapen want daar had ze toen met mijn vader geslapen en alles kwam weer op haar af en daar zat ze toen ook echt helemaal in.
Gelukkig wel een fijn vangnet van vriendinnen waarvan sommige er al mijn hele leven waren en daar kon ze echt op bouwen. Zijn er bij je moeder vriendinnen die zouden durven doorpakken?
De beste vriendin van mijn moeder die heeft toen op een gegeven moment wel doorgepakt en gewoon gehad van hup jas aan en mee we gaan naar buiten en die accepteerde gewoon geen nee. en van daaruit is ze langzaam aan weer de wereld in gestapt.
Schuldig voelen moet je je zeker niet, je kan dingen aanreiken en meer kan je niet doen. Ik ben in de eerste maanden ook 1 keer vreselijk uit mn plaat gegaan tegen mijn moeder maar dat kwam ook voort uit mijn eigen gemis. ik had een hele sterke band met mijn vader en de band met mijn moeder is pas na de dood van mijn vader verbeterd. Die escalatie was heftig maar er is toen wel een kwartje gevallen dat ik en mijn zus ook iemand miste.
Ik denk je gewoon moet doen wat voor jou goed voelt maar haar zeker niet met fluwelen handschoentjes moet aanpakken. Ik ben soms ook wel duidelijk geweest tegen mijn moeder en dat mag ook. Het is niet dat ik daar achteraf spijt van heb of nu rottig op terug kijk nu ze er zelf ook niet meer is. Ik heb soms gewoon gezegd wat ik van haar bubble waar ze in zat vond en gelukkig is ze na een goed jaar daar uit gekomen.
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
