Psyche
alle pijlers
Noem hier je plus-en minpunten!
vrijdag 9 mei 2008 om 15:54
Naar aanleiding van mijn faalangsttopic, ben ik eens gaan nadenken. Nadenken over wat mijn pluspunten zijn, en wat ik nog kan verbeteren.
Ik zal beginnen:
Pluspunten:
-Sociaal
-Humoristisch
-een goede luisteraar
-lief
-intelligent
-behulpzaam
-hulpzoekend (psychiater, medicijnen)
-een goede sekswerker
Minpunten:
-faalangstig
-niet zo gastvrij omdat ik mijn eigen plek wil hebben
-moeilijk echte vrienden maken
-lui
-ontevreden over mijn leven
-alles uitstellen tot het laatste moment
En nu jullie
Ik zal beginnen:
Pluspunten:
-Sociaal
-Humoristisch
-een goede luisteraar
-lief
-intelligent
-behulpzaam
-hulpzoekend (psychiater, medicijnen)
-een goede sekswerker
Minpunten:
-faalangstig
-niet zo gastvrij omdat ik mijn eigen plek wil hebben
-moeilijk echte vrienden maken
-lui
-ontevreden over mijn leven
-alles uitstellen tot het laatste moment
En nu jullie
vrijdag 9 mei 2008 om 19:31
vrijdag 9 mei 2008 om 19:33
vrijdag 9 mei 2008 om 20:27
Positief:
Intelligent
Lief
Behulpzaam
Tolerant
Analytisch
Kan me goed concentreren
Veel interesses
Geduldig
Hou wel van een feestje
Je kunt wel met mij lachen
Negatief:
Administratief lui
Niet attent
Praat liever dan ik luister
Hou wel een beetje veel van een feestje
Kan heel erg dozerig uit de hoek komen
Wat ik aan mijn negatieve kanten wil doen? Ik weet dat ik administratief lui ben dus doe van alles om er voor te zorgen dat dat niet zo erg is. Verder geef ik mezelf af en toe een schop onder mijn hol, en anders doen degenen die mij betalingsherinneringen sturen dat wel.
Niet attent, probeer ik te compenseren door lief en behulpzaam te zijn.
Luisteren en communiceren ipv zoveel mogelijk woorden er uit gooien, daar heb ik in relatietherapie veel over geleerd, en lees daar ook wel boeken over (al een tijdje niet meer, vandaar dat dit een vrij lang stukje is).
Feestjes....ik ben echt nooit de eerste die weg gaat...of er eentje overslaat...of zomaar een spaatje neemt...
Dozerig, kan vrij onnozele opmerkingen maken, en van onnozele opmerkingen van anderen niet altijd op tijd de onnozelheid inzien.
Ik voel me ook wel eens onzeker, maar dat is geen vaste karaktertrek van mij. Tenminste niet zodanig dat ik er last van heb.
Intelligent
Lief
Behulpzaam
Tolerant
Analytisch
Kan me goed concentreren
Veel interesses
Geduldig
Hou wel van een feestje
Je kunt wel met mij lachen
Negatief:
Administratief lui
Niet attent
Praat liever dan ik luister
Hou wel een beetje veel van een feestje
Kan heel erg dozerig uit de hoek komen
Wat ik aan mijn negatieve kanten wil doen? Ik weet dat ik administratief lui ben dus doe van alles om er voor te zorgen dat dat niet zo erg is. Verder geef ik mezelf af en toe een schop onder mijn hol, en anders doen degenen die mij betalingsherinneringen sturen dat wel.
Niet attent, probeer ik te compenseren door lief en behulpzaam te zijn.
Luisteren en communiceren ipv zoveel mogelijk woorden er uit gooien, daar heb ik in relatietherapie veel over geleerd, en lees daar ook wel boeken over (al een tijdje niet meer, vandaar dat dit een vrij lang stukje is).
Feestjes....ik ben echt nooit de eerste die weg gaat...of er eentje overslaat...of zomaar een spaatje neemt...
Dozerig, kan vrij onnozele opmerkingen maken, en van onnozele opmerkingen van anderen niet altijd op tijd de onnozelheid inzien.
Ik voel me ook wel eens onzeker, maar dat is geen vaste karaktertrek van mij. Tenminste niet zodanig dat ik er last van heb.
zaterdag 10 mei 2008 om 01:59
Evidenza, ik vind het nogal cru dat je je niet kunt voorstellen dat er mensen zijn met weinig zelfvertrouwen. Voor een groot gedeelte kun je er zelf aan werken, maar het is ook een biologische factor in combinatie met omstandigheden. Ik zie mijzelf als een mooi meisje met intelligentie, lef, heb veel te bieden als vriendin. Maar als anderen dat zo niet ervaren, dan zit ik daar maar mooi mee.
zaterdag 10 mei 2008 om 03:10
Grappige vraag. Ik merk dat ik er geen goed antwoord op kan geven, ik vind mezelf gewoon prima, inclusief mijn beperkingen. En die zijn ook weer zo flexibel, in de ene situatie ben ik iets heel erg wel en in een andere weer niet. Een paar jaar terug had ik hierop zinniger kunnen antwoorden, net alsof ik weerstand ervaar in mijzelf te ontleden en op te delen ![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
.
Wat ik het belangrijkst vind is dat ik een enorme bezieling ervaar in mijzelf. Dat is niet goed of slecht, dat is gewoon wat het is en ik ben er dankbaar voor.
.Wat ik het belangrijkst vind is dat ik een enorme bezieling ervaar in mijzelf. Dat is niet goed of slecht, dat is gewoon wat het is en ik ben er dankbaar voor.
zaterdag 10 mei 2008 om 09:44
zaterdag 10 mei 2008 om 09:51
Dan is er toch nog een verschil tussen dat oordeel je leven (een tijdje) te laten bepalen of het van je af te laten glijden? En dan bedoel ik het laatste niet in de zin van: "en jullie zijn een stomme jury, jullie hebben er geen verstand van en ik kom er toch wel! \\:-)// " maar meer dat je daar eventueel lering uit trekt.
zaterdag 10 mei 2008 om 10:01
Misschien heb je gelijk Celeone. Maar ik word er soms zo moe van dat vriendschappen niet zomaar ontstaan. Nu met dit mooie weer zitten er allemaal groepjes overal, en dat wil ik ook. Dat minpunt van mijzelf stoort me heel erg. Ik kan goed alleen zijn maar heb ook mensen nodig. Ik ervaar het als een persoonlijke afwijzing als mensen geen contact zoeken of willen. Ik doe zelf mijn best, maar kennelijk doe ik iets verkeerd.
zaterdag 10 mei 2008 om 10:18
Misschien moeten wij maar vrienden worden.
Nee, ik snap je gevoel wel. Ik herken het ook wel, alleen dan in mindere mate denk ik. Ik heb alleen zelf ontdekt dat ik het toch wel prettig vind zoals het nu bij mij is. Ik heb niet veel vrienden, maar de vrienden die ik heb zijn leuk. En als ik allemaal vriendengroepen zie lopen dan denk ik ook weleens dat ik dat eigenlijk ook zou willen. Máár bij mij komt dat deels voort uit het feit dat ik vaak het gevoel krijg dat dat is zoals het hoort, niet omdat ik dat zelf nou zo erg ambieer. Als ik er namelijk eens even voor ga zitten, dan moet ik toch tot de conclusie komen dat ik me prettiger voel zoals het nu gaat. En dat (al) die mensen me al snel zouden benauwen. Maarja, als je niet zoveel vrienden hebt, dingen alleen doet die anderen met anderen doen, dan heb je toch al snel het stempel "eenzaam" te pakken. Over het algemeen kan ik daar prima mee omgaan en dan kan ik alleen maar denken dat ik me minder eenzaam voel dan menigeen met een grote vriendengroep, maar ook ik heb weleens m'n zwakkere momenten. Daar komt trouwens bij dat ik het een sterke eigenschap vind als je goed alleen kan zijn. Ik krijg bij veel mensen het gevoel dat zij hun eigenwaarde ophangen aan hun vrienden zeg maar.
Ik weet dus ook dat die karaktertrek er eveneens voor zorgt dat de vriendschappen die ik heb, nooit zo hecht zullen worden als de vriendschappen die ik soms bij anderen zie. Ik heb blijkbaar nu eenmaal genoeg aan mezelf (en m'n vriend) en alle anderen zijn voor mij een fijne bijzaak, maar niet per se noodzaak, snap je?
Toen ik zelf eenmaal doorhad hoe het in mijn geval zat, had ik véél minder het gevoel dat ik 'dat ook wil'. Sterker nog, ik heb zelfs het idee dat ik makkelijker met mensen in contact kwam vanaf het moment dat die druk om maar zonodig vrienden te maken, er niet meer was.
Nee, ik snap je gevoel wel. Ik herken het ook wel, alleen dan in mindere mate denk ik. Ik heb alleen zelf ontdekt dat ik het toch wel prettig vind zoals het nu bij mij is. Ik heb niet veel vrienden, maar de vrienden die ik heb zijn leuk. En als ik allemaal vriendengroepen zie lopen dan denk ik ook weleens dat ik dat eigenlijk ook zou willen. Máár bij mij komt dat deels voort uit het feit dat ik vaak het gevoel krijg dat dat is zoals het hoort, niet omdat ik dat zelf nou zo erg ambieer. Als ik er namelijk eens even voor ga zitten, dan moet ik toch tot de conclusie komen dat ik me prettiger voel zoals het nu gaat. En dat (al) die mensen me al snel zouden benauwen. Maarja, als je niet zoveel vrienden hebt, dingen alleen doet die anderen met anderen doen, dan heb je toch al snel het stempel "eenzaam" te pakken. Over het algemeen kan ik daar prima mee omgaan en dan kan ik alleen maar denken dat ik me minder eenzaam voel dan menigeen met een grote vriendengroep, maar ook ik heb weleens m'n zwakkere momenten.
Daar komt trouwens bij dat ik het een sterke eigenschap vind als je goed alleen kan zijn. Ik krijg bij veel mensen het gevoel dat zij hun eigenwaarde ophangen aan hun vrienden zeg maar.Ik weet dus ook dat die karaktertrek er eveneens voor zorgt dat de vriendschappen die ik heb, nooit zo hecht zullen worden als de vriendschappen die ik soms bij anderen zie. Ik heb blijkbaar nu eenmaal genoeg aan mezelf (en m'n vriend) en alle anderen zijn voor mij een fijne bijzaak, maar niet per se noodzaak, snap je?
Toen ik zelf eenmaal doorhad hoe het in mijn geval zat, had ik véél minder het gevoel dat ik 'dat ook wil'. Sterker nog, ik heb zelfs het idee dat ik makkelijker met mensen in contact kwam vanaf het moment dat die druk om maar zonodig vrienden te maken, er niet meer was.
zaterdag 10 mei 2008 om 11:56
Ik begrijp je heel goed. Maar het is onzin. Ik bedoel daarmee niet dat ik je veroordeel, ik veroordeel mijzelf ook niet dat ik dit heel lang niet begrepen heb. Ik ga lekker een stukje zweverig geneuzel neertypen vanuit mijn eigen ervaringen, misschien heb je er wat aan en misschien niet .
Wanneer je bang bent voor de veroordeling van anderen, geef je in feite veroordelen recht van bestaan. Terwijl dat er niet toe doet, dat zit in de ander, om welke reden dan ook en het is menselijk maar dat betekent nog niet dat het in wezen met jou te maken heeft. Dat heeft het nl niet.
Het "doel" is niet zoveel mogelijk goed over te komen op anderen hierin, te kunnen rechtvaardigen dat je die ruimte opeist, dat je graag vrienden zou zijn. Het gaat er om dat je je goed in je vel voelt, hoe dan ook, bij wie dan ook. Omdat je ok bent als geheel. Door bang te zijn, versplinter je in een interne oorlog tussen dat van jou wat wenselijk zou zijn en wat niet. Die oorlog kun je niet winnen, je voelt je er kut en verscheurd in en daarnaast is het verloren moeite. Wat de een niet leuk aan je zal vinden, vindt een ander juist weer geweldig en vice versa.
Een ander kan kritiek hebben op mij en ik neem dat dan heel serieus maar wel altijd met in mijn achterhoofd dat het ook deels in de ander kan zitten. Soms ook niet en dan leer ik daarvan over hoe ik overkom en soms ben ik gewoon zo, soms was ik me er niet bewust van en kan ik mijn houding veranderen. Maar het maakt mij niet tot een slecht of falend mens, ik ben gewoon ik en dat is prima.
Het is allemaal wisselwerking. Wanneer je blik op buiten gericht blijft, heel je dit niet. Dan heb je bevestiging nodig en zal kritiek je weer uit elkaar doen vallen. Keer je blik naar binnen, ken jezelf goed en zie het als een leuke uitdaging te blijven werken aan jezelf, meer dingen te helen, stukken te nuanceren, jezelf steeds beter te doorgronden. En dan blijkt plots als een goede grap dat door naar binnen te keren, je het gevoel verliest het centrum van alles te zijn.
Ik denk nl dat daar ook een groot stuk van de angst ligt: voor je gevoel sta je op een podium terwijl iedereen naar je kijkt en afwacht wat je gaat doen. Wanneer dat onbelangrijk is geworden is er geen reden tot vrees of je afvragen of je hier of daar wel mag zijn etc meer. Ga op in het moment, in wat je doet, in de persoon waarmee je praat en er zal geen ruimte voor twijfel zijn. Dan ben je en dat wat je bent is 1 en ongedeeld. Pure aandacht, concentratie, dat was voor mij persoonlijk een van de sleutels hierin.
.Wanneer je bang bent voor de veroordeling van anderen, geef je in feite veroordelen recht van bestaan. Terwijl dat er niet toe doet, dat zit in de ander, om welke reden dan ook en het is menselijk maar dat betekent nog niet dat het in wezen met jou te maken heeft. Dat heeft het nl niet.
Het "doel" is niet zoveel mogelijk goed over te komen op anderen hierin, te kunnen rechtvaardigen dat je die ruimte opeist, dat je graag vrienden zou zijn. Het gaat er om dat je je goed in je vel voelt, hoe dan ook, bij wie dan ook. Omdat je ok bent als geheel. Door bang te zijn, versplinter je in een interne oorlog tussen dat van jou wat wenselijk zou zijn en wat niet. Die oorlog kun je niet winnen, je voelt je er kut en verscheurd in en daarnaast is het verloren moeite. Wat de een niet leuk aan je zal vinden, vindt een ander juist weer geweldig en vice versa.
Een ander kan kritiek hebben op mij en ik neem dat dan heel serieus maar wel altijd met in mijn achterhoofd dat het ook deels in de ander kan zitten. Soms ook niet en dan leer ik daarvan over hoe ik overkom en soms ben ik gewoon zo, soms was ik me er niet bewust van en kan ik mijn houding veranderen. Maar het maakt mij niet tot een slecht of falend mens, ik ben gewoon ik en dat is prima.
Het is allemaal wisselwerking. Wanneer je blik op buiten gericht blijft, heel je dit niet. Dan heb je bevestiging nodig en zal kritiek je weer uit elkaar doen vallen. Keer je blik naar binnen, ken jezelf goed en zie het als een leuke uitdaging te blijven werken aan jezelf, meer dingen te helen, stukken te nuanceren, jezelf steeds beter te doorgronden. En dan blijkt plots als een goede grap dat door naar binnen te keren, je het gevoel verliest het centrum van alles te zijn.
Ik denk nl dat daar ook een groot stuk van de angst ligt: voor je gevoel sta je op een podium terwijl iedereen naar je kijkt en afwacht wat je gaat doen. Wanneer dat onbelangrijk is geworden is er geen reden tot vrees of je afvragen of je hier of daar wel mag zijn etc meer. Ga op in het moment, in wat je doet, in de persoon waarmee je praat en er zal geen ruimte voor twijfel zijn. Dan ben je en dat wat je bent is 1 en ongedeeld. Pure aandacht, concentratie, dat was voor mij persoonlijk een van de sleutels hierin.
zaterdag 10 mei 2008 om 15:09
.
zaterdag 10 mei 2008 om 16:09
:
Ik begrijp je heel goed. Maar het is onzin. Ik bedoel daarmee niet dat ik je veroordeel, ik veroordeel mijzelf ook niet dat ik dit heel lang niet begrepen heb. Ik ga lekker een stukje zweverig geneuzel neertypen vanuit mijn eigen ervaringen, misschien heb je er wat aan en misschien niet
Wanneer je bang bent voor de veroordeling van anderen, geef je in feite veroordelen recht van bestaan. Terwijl dat er niet toe doet, dat zit in de ander, om welke reden dan ook en het is menselijk maar dat betekent nog niet dat het in wezen met jou te maken heeft. Dat heeft het nl niet.
Het "doel" is niet zoveel mogelijk goed over te komen op anderen hierin, te kunnen rechtvaardigen dat je die ruimte opeist, dat je graag vrienden zou zijn. Het gaat er om dat je je goed in je vel voelt, hoe dan ook, bij wie dan ook. Omdat je ok bent als geheel. Door bang te zijn, versplinter je in een interne oorlog tussen dat van jou wat wenselijk zou zijn en wat niet. Die oorlog kun je niet winnen, je voelt je er kut en verscheurd in en daarnaast is het verloren moeite. Wat de een niet leuk aan je zal vinden, vindt een ander juist weer geweldig en vice versa.
Een ander kan kritiek hebben op mij en ik neem dat dan heel serieus maar wel altijd met in mijn achterhoofd dat het ook deels in de ander kan zitten. Soms ook niet en dan leer ik daarvan over hoe ik overkom en soms ben ik gewoon zo, soms was ik me er niet bewust van en kan ik mijn houding veranderen. Maar het maakt mij niet tot een slecht of falend mens, ik ben gewoon ik en dat is prima.
Het is allemaal wisselwerking. Wanneer je blik op buiten gericht blijft, heel je dit niet. Dan heb je bevestiging nodig en zal kritiek je weer uit elkaar doen vallen. Keer je blik naar binnen, ken jezelf goed en zie het als een leuke uitdaging te blijven werken aan jezelf, meer dingen te helen, stukken te nuanceren, jezelf steeds beter te doorgronden. En dan blijkt plots als een goede grap dat door naar binnen te keren, je het gevoel verliest het centrum van alles te zijn.
Ik denk nl dat daar ook een groot stuk van de angst ligt: voor je gevoel sta je op een podium terwijl iedereen naar je kijkt en afwacht wat je gaat doen. Wanneer dat onbelangrijk is geworden is er geen reden tot vrees of je afvragen of je hier of daar wel mag zijn etc meer. Ga op in het moment, in wat je doet, in de persoon waarmee je praat en er zal geen ruimte voor twijfel zijn. Dan ben je en dat wat je bent is 1 en ongedeeld. Pure aandacht, concentratie, dat was voor mij persoonlijk een van de sleutels hierin.
Mooi verhaal Feliciaatje, ik herken er wel iets in al ben ik nog heel veel aan het leren. Het niet in een oordeel schieten maar de dingen (of jezelf, of andere mensen) te laten zijn voor wat ze zijn maakt heel sterk. Of krachtig is misschien een beter woord.
Merk steeds meer dat ik nog wel oordelend (of afstandelijk) over kan komen, maar het in gesprekken heel veel ruimte geeft als ik duidelijk maak dat ik echt gewoon puur interesse toon zonder iemand een richting op te willen duwen. Mmm, misschien erg vaag zo, ik pik er ook net een klein onderdeel uit zie ik.
Digi, wat mij heeft geholpen en wat ik in Feliciaatje's post ook lees, is om me af te vragen waarom het oordeel van een ander belangrijker is dan mijn eigen 'oordeel' . Als iemand jou niet aardig vindt, ben je dan ook niet aardig of kan je ook denken dat het iets van de ander is?
Ik heb een tijd gehad dat ik echt ongelukkig door het leven ging omdat ik bang was wat anderen over mij of mijn prestaties zouden denken. Totdat ik inzag (niet van het ene moment op het andere hoor) dat wat ik denk en voel net zo waardevol is als wat anderen denken en voelen. En dat ik de ander daarin dus niet belangrijker dan mijzelf moet maken.
En, wat ook helpt, is de positieve kanten van jezelf meer aandacht te geven. "dat wat aandacht krijgt groeit" kan hier ook opgaan. Dus niet vechten tegen het negatieve, maar het positieve benadrukken. Dus zo'n lijstje is leuk, maar pas op dat je niet op de negatieve kant blijft focussen.
Zo'n eigen lijstje lukt me niet, dan moet ik me (Feliciaatje schreef zoiets ook geloof ik) weer helemaal opdelen en in stukjes bekijken terwijl het nu lekker door elkaar heen loopt
anoniem_58180 wijzigde dit bericht op 10-05-2008 16:11
Reden: e,
Reden: e,
% gewijzigd
zaterdag 10 mei 2008 om 16:25
Dankje voor je heldere uitleg Soundpost.
Ik doe het toch maar he, alleen de wereld rondreizen, studies volgen, in het buitenland wonen, uit vliegtuigen springen, vliegen ondanks vliegangst. Ik wil niet arrogant overkomen hoor, maar ik vind het toch wel de moeite waard om dit tegen mijzelf te zeggen. Ik ben best een durfal. maar de gewone dingen...daar loop ik gewoon weleens vast.
Ik doe het toch maar he, alleen de wereld rondreizen, studies volgen, in het buitenland wonen, uit vliegtuigen springen, vliegen ondanks vliegangst. Ik wil niet arrogant overkomen hoor, maar ik vind het toch wel de moeite waard om dit tegen mijzelf te zeggen. Ik ben best een durfal. maar de gewone dingen...daar loop ik gewoon weleens vast.
zaterdag 10 mei 2008 om 16:43
Ik vind mezelf best deugen en ook weleens niet. Ik probeer er op te letten dat ik mezelf voor ben in dingen. Ik heb de neiging om zaken uit te stellen, dus pak ik ze op voor ik het kan laten slabakken. Maar dat doe ik even zo vrolijk bij andere dingen weer niet. Dat hangt dus van het ding af zeg maar, begrijpen jullie wat ik bedoel?
Ik heken veel van mezelf in de lijst van bijvoorbeeld Bambi maar eigenlijk staan er op iedere lijst wel dingen die bij me passen, daarom maak ik maar geen lijst.
Er is veel waar ik aan zou kunnen werken en er zijn veel dingen waar ik prima mee kan leven, al met al ben ik niet ontevreden door de bank genomen. Ik zou wel vrienden met mij kunnen zijn, als ik niet mij was geweest.
Ik heken veel van mezelf in de lijst van bijvoorbeeld Bambi maar eigenlijk staan er op iedere lijst wel dingen die bij me passen, daarom maak ik maar geen lijst.
Er is veel waar ik aan zou kunnen werken en er zijn veel dingen waar ik prima mee kan leven, al met al ben ik niet ontevreden door de bank genomen. Ik zou wel vrienden met mij kunnen zijn, als ik niet mij was geweest.
