Psyche
alle pijlers
Pluk de dag (deel 3)
zaterdag 9 februari 2019 11:18
Voor degenen die mij nog niet kennen: ik ben AnnA, 38 en moeder van 2 kinderen van 8 en 9.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.
Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!
Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
vrijdag 7 augustus 2020 20:13
Fijn Frans dat jullie zijn gaan plukken vandaag! Een jaar alweer zonder AnnA... het blijft zo verdrietig dat jullie haar moeten missen en zonder haar verder moeten gaan. En dat ze zoveel mist.
Lief wat je schrijf over haar man, dat hij zo zijn best doet om zich er doorheen te slaan.
Ik mis haar hier ook!
Vorige week begonnen met mijn dochter met Pokemon vangen en moet vaak aan AnnA denken. Wandelen door de wijk en vangen én plukken tegelijk.
Sterkte voor jullie allemaal
Lief wat je schrijf over haar man, dat hij zo zijn best doet om zich er doorheen te slaan.
Ik mis haar hier ook!
Vorige week begonnen met mijn dochter met Pokemon vangen en moet vaak aan AnnA denken. Wandelen door de wijk en vangen én plukken tegelijk.
Sterkte voor jullie allemaal
vrijdag 7 augustus 2020 23:43
Ook hier is vandaag aan Anna gedacht.
Best gek dat je zo veel kan denken aan iemand die je nooit ontmoet hebt, waarvan je geen flauw idee hebt hoe ze eruit ziet.
Frans, fijn om de update te lezen. Je zal inmiddels wel erg moe zijn. Ik hoop dat jullie veel hebben kunnen plukken.
En wat ontzettend fijn om te lezen dat het goed gaat met je zwager en neefjes.
Veel sterkte!
Best gek dat je zo veel kan denken aan iemand die je nooit ontmoet hebt, waarvan je geen flauw idee hebt hoe ze eruit ziet.
Frans, fijn om de update te lezen. Je zal inmiddels wel erg moe zijn. Ik hoop dat jullie veel hebben kunnen plukken.
En wat ontzettend fijn om te lezen dat het goed gaat met je zwager en neefjes.
Veel sterkte!
zaterdag 8 augustus 2020 00:41
Ik hoop dat vandaag mooie momenten heeft gehad voor jullie
Wij hebben een potje Exploding Kittens gespeeld ter nagedachtenis aan Anna (tenminste, voor mij was het een nagedachtenis momentje. Mijn kinderen wilden me gewoon zo snel mogelijk uitschakelen en vroegen zich af waarom ik even een traantje wegpinkte).
Wij hebben een potje Exploding Kittens gespeeld ter nagedachtenis aan Anna (tenminste, voor mij was het een nagedachtenis momentje. Mijn kinderen wilden me gewoon zo snel mogelijk uitschakelen en vroegen zich af waarom ik even een traantje wegpinkte).
zaterdag 15 augustus 2020 01:13
Frans, een knuffel voor jou.
Ik zal Anna nooit vergeten. Nog een zus die niet meer bij ons is.... het voelt zoveel korter dan een jaar. Het voelt zo oneindig veel langer dan een jaar... tijd is echt betekenisloos als je zonder iemand bent die je zo lief hebt.
Ik zal Anna nooit vergeten. Nog een zus die niet meer bij ons is.... het voelt zoveel korter dan een jaar. Het voelt zo oneindig veel langer dan een jaar... tijd is echt betekenisloos als je zonder iemand bent die je zo lief hebt.
"Even if I knew that tomorrow the world would go to pieces, I would still plant my apple tree."
woensdag 26 augustus 2020 09:43
Anna heeft bij de meeste van ons een diepe indruk achter gelaten. Ook om haar humor en de manier waarop ze met haar ziekte omging. Op het laatst is het alsnog zo ontzettend hard gegaan...
Frans ik stuur jou, Anna’s mannen en jouw ouders een dikke
vanuit hier.
Frans ik stuur jou, Anna’s mannen en jouw ouders een dikke
vanuit hier.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
dinsdag 27 oktober 2020 20:41
Wat ontzettend lief die berichtjes van jullie. Ik vind het zo fijn om te lezen dat Anna niet vergeten wordt. Alles gaat maar door en er wordt nog maar zo weinig over haar gesproken. Ik vind het ook best lastig om over haar te blijven praten. Wat moet ik er ook over zeggen? Er is niks nieuws te vertellen en het is zo moeilijk uitleggen hoeveel pijn het doet aan mensen die nog niet zelf een dergelijk verlies hebben meegemaakt. Gelukkig voor mijn vrienden, hebben de meesten dat (nog) niet. Dus tja, wat kun je dan nog zeggen over een dode zus?
Een aantal weken geleden had ik op mijn werk een gesprek met iemand die me, op mijn vraag of er nog iets was dat ik moest weten, vertelde dat haar zus een aantal maanden daarvoor was overleden. Meteen springen dan de tranen in mijn ogen en even heel kort had ik een gesprek met iemand die precies dezelfde pijn voelde.
Die pijn is helemaal nog niet minder, misschien wel meer zelfs dan een jaar geleden. Het is niet zo dat het mijn leven beheerst. Ik doe mijn werk, heb plezier (goed, mijn sociale leven ligt even op zijn gat, maar dat geldt ook voor de rest van Nederland
), ik doe heel veel nieuwe (spannende) dingen en heb vest wel veel energie. Maar daaronder of daarnaast is er altijd die pijn. Het missen doet letterlijk zeer. En daar zal ik mee moeten leren omgaan.
Ik krijg af en toe nog een berichtje van een vriendin van haar. Dat vind ik dan ook zo fijn! Even kort appen met iemand die haar ook mist. Het is namelijk best lastig om daar met mijn ouders en/of zwager over te praten. Zij voelen natuurlijk ook zoveel pijn en pijn delen blijkt toch lastig.
Mijn oudste neefje zit net als mijn eigen zoon in groep 8. Er moet dus gekozen worden voor een middelbare school. Dat is niet eenvoudig en behoorlijk lastig voor mijn zwager. We praten er best veel over, maar ik had het hem zo gegund dat hij samen met Anna hierover had kunnen praten en kunnen beslissen. Het is zo zwaar om al deze beslissingen alleen te moeten nemen.
Een aantal weken geleden had ik op mijn werk een gesprek met iemand die me, op mijn vraag of er nog iets was dat ik moest weten, vertelde dat haar zus een aantal maanden daarvoor was overleden. Meteen springen dan de tranen in mijn ogen en even heel kort had ik een gesprek met iemand die precies dezelfde pijn voelde.
Die pijn is helemaal nog niet minder, misschien wel meer zelfs dan een jaar geleden. Het is niet zo dat het mijn leven beheerst. Ik doe mijn werk, heb plezier (goed, mijn sociale leven ligt even op zijn gat, maar dat geldt ook voor de rest van Nederland
), ik doe heel veel nieuwe (spannende) dingen en heb vest wel veel energie. Maar daaronder of daarnaast is er altijd die pijn. Het missen doet letterlijk zeer. En daar zal ik mee moeten leren omgaan. Ik krijg af en toe nog een berichtje van een vriendin van haar. Dat vind ik dan ook zo fijn! Even kort appen met iemand die haar ook mist. Het is namelijk best lastig om daar met mijn ouders en/of zwager over te praten. Zij voelen natuurlijk ook zoveel pijn en pijn delen blijkt toch lastig.
Mijn oudste neefje zit net als mijn eigen zoon in groep 8. Er moet dus gekozen worden voor een middelbare school. Dat is niet eenvoudig en behoorlijk lastig voor mijn zwager. We praten er best veel over, maar ik had het hem zo gegund dat hij samen met Anna hierover had kunnen praten en kunnen beslissen. Het is zo zwaar om al deze beslissingen alleen te moeten nemen.
Is there anyway I can get it off my fingers quickly without betraying my cool exterior?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
