Psyche
alle pijlers
Relatie met mijn moeder
dinsdag 18 december 2018 18:35
Voor dit topic een nieuw account aangemaakt om dit zo anoniem mogelijk te houden. Het volgende is er aan de hand:
Ik heb al vanaf dat ik een klein kind was tot de dag dat ik uit huis ging een slechte relatie met mijn moeder gehad, ik heb twee oudere broers en die trok ze openlijk voor. Ze heeft zelfs wel eens gezegd dat ik een ongelukje was en niet de bedoeling, dat ze spijt had dat ze de zwangerschap doorgezet heeft maar dat dit moest van mijn vader. Ze heeft me ook ontelbare keren geslagen als kind, puber en tiener, tot de dag dat mijn vader haar in de steek liet, toen moest ik haar kant ineens kiezen en werd ze poeslief, eigenlijk gewoon chantage. Ik was toen 19. Ik haatte op dat moment mijn vader én mijn moeder, mijn vader omdat hij ons in de steek liet en mijn moeder omdat ze me chanteerde. Ik ben kort daarop uit huis gegaan.
Na een aantal jaar, ik heb geen contact meer met mijn vader omdat hij zijn nieuwe gezin belangrijker vind dan mij, begon mijn moeder opnieuw contact te zoeken en dat ze spijt had van alles, wat dat dan ook mocht zijn waarom ik boos was, want ze herinnert zich niets slechts, haar woorden. Ik heb het contact redelijk oppervlakkig opgepakt, dus zij is al ruime tijd weer in mijn leven, zo ook in het leven van mijn 3 kinderen. Ik ben intussen gescheiden, iets dat zij erg aangreep om te “helpen” ik moest maar bij haar in komen wonen tot ik een ander huis had, ik moest mijn ex uitmelken ect. Ik heb uiteraard niet haar geluisterd, heb nu een huurwoning en we zijn met 1 advocaat en een goed ouderschapsplan gescheiden.
Ze is nu net 60 geworden, dus bejaard nog lang niet, en klaagt aan 1 stuk door op platte toon over haar “rotte rug” “klote poten” pijn hier en kwaaltjes daar. Ik “moet” boodschappen doen voor haar, haar helpen met alles en nog wat, alleen het huishouden mag ik (nog) niet doen, want ik zou een waardeloze huisvrouw zijn.
Onze band is dus verre van goed en gezellig. Ik ga het liefst zo min mogelijk naar haar toe of weg met haar, maar ze blijft bellen tot ik eindelijk opneem en doet ze zielig dat ze “zo oud en eenzaam” is. Ze werkt nog gewoon 3 dagen per week en op het werk doet ze wel normaal.
Nu komt het volgende: zij verwacht, of nee eist, dat ik haar over 5,10,15,20 (weet ik veel) jaar haar in huis neem als ze erger hulpbehoevend word. Ik word al misselijk als ik eraan denk, mijn moeder de hele dag in huis, ze word hoe ouder hoe zuurder. Ze kwam met de uitspraak: “een moeder kan wel voor haar kinderen zorgen maar een kind niet voor haar moeder” om me weer eens te chanteren. Ik heb daarop gezegd dat ze maar bij 1 van mijn broers in moet gaan wonen, toen zei ze gewoon dat dat iets is wat een dochter “hoort te doen” Als ik eraan terug denk hoe ze voor mij is geweest en dat ze nu door mij verzorgd zou willen worden, word ik al kwaad. Ik zou het liefst het hele contact verbreken, vandaag nog, maar de kinderen vinden haar wel een lieve oma, dus ik vind dit een onmogelijke spagaat waar ik nu in zit.
Iemand advies of misschien herkenning voor mijn situatie? Wat zouden jullie doen?
Ik heb al vanaf dat ik een klein kind was tot de dag dat ik uit huis ging een slechte relatie met mijn moeder gehad, ik heb twee oudere broers en die trok ze openlijk voor. Ze heeft zelfs wel eens gezegd dat ik een ongelukje was en niet de bedoeling, dat ze spijt had dat ze de zwangerschap doorgezet heeft maar dat dit moest van mijn vader. Ze heeft me ook ontelbare keren geslagen als kind, puber en tiener, tot de dag dat mijn vader haar in de steek liet, toen moest ik haar kant ineens kiezen en werd ze poeslief, eigenlijk gewoon chantage. Ik was toen 19. Ik haatte op dat moment mijn vader én mijn moeder, mijn vader omdat hij ons in de steek liet en mijn moeder omdat ze me chanteerde. Ik ben kort daarop uit huis gegaan.
Na een aantal jaar, ik heb geen contact meer met mijn vader omdat hij zijn nieuwe gezin belangrijker vind dan mij, begon mijn moeder opnieuw contact te zoeken en dat ze spijt had van alles, wat dat dan ook mocht zijn waarom ik boos was, want ze herinnert zich niets slechts, haar woorden. Ik heb het contact redelijk oppervlakkig opgepakt, dus zij is al ruime tijd weer in mijn leven, zo ook in het leven van mijn 3 kinderen. Ik ben intussen gescheiden, iets dat zij erg aangreep om te “helpen” ik moest maar bij haar in komen wonen tot ik een ander huis had, ik moest mijn ex uitmelken ect. Ik heb uiteraard niet haar geluisterd, heb nu een huurwoning en we zijn met 1 advocaat en een goed ouderschapsplan gescheiden.
Ze is nu net 60 geworden, dus bejaard nog lang niet, en klaagt aan 1 stuk door op platte toon over haar “rotte rug” “klote poten” pijn hier en kwaaltjes daar. Ik “moet” boodschappen doen voor haar, haar helpen met alles en nog wat, alleen het huishouden mag ik (nog) niet doen, want ik zou een waardeloze huisvrouw zijn.
Onze band is dus verre van goed en gezellig. Ik ga het liefst zo min mogelijk naar haar toe of weg met haar, maar ze blijft bellen tot ik eindelijk opneem en doet ze zielig dat ze “zo oud en eenzaam” is. Ze werkt nog gewoon 3 dagen per week en op het werk doet ze wel normaal.
Nu komt het volgende: zij verwacht, of nee eist, dat ik haar over 5,10,15,20 (weet ik veel) jaar haar in huis neem als ze erger hulpbehoevend word. Ik word al misselijk als ik eraan denk, mijn moeder de hele dag in huis, ze word hoe ouder hoe zuurder. Ze kwam met de uitspraak: “een moeder kan wel voor haar kinderen zorgen maar een kind niet voor haar moeder” om me weer eens te chanteren. Ik heb daarop gezegd dat ze maar bij 1 van mijn broers in moet gaan wonen, toen zei ze gewoon dat dat iets is wat een dochter “hoort te doen” Als ik eraan terug denk hoe ze voor mij is geweest en dat ze nu door mij verzorgd zou willen worden, word ik al kwaad. Ik zou het liefst het hele contact verbreken, vandaag nog, maar de kinderen vinden haar wel een lieve oma, dus ik vind dit een onmogelijke spagaat waar ik nu in zit.
Iemand advies of misschien herkenning voor mijn situatie? Wat zouden jullie doen?
moevanmoeder wijzigde dit bericht op 18-12-2018 19:09
Reden: Klein spelfoutje
Reden: Klein spelfoutje
0.05% gewijzigd
maandag 7 januari 2019 18:15
Wat vreselijkMoeVanMoeder schreef: ↑07-01-2019 17:29Bedankt voor de reacties, daar voel ik me echt gesterkt door, weten dat anderen er ook zo over denken, dat dit niet goed is. Ik laat het contact nu voor wat het is, ze mag het wel even voelen.
Ik dacht gisteren aan hele nare herinnering uit mijn tienerjaren en werd er gewoon weer boos en verdrietig over. Toen ik eindelijk mocht gaan stappen, mijn broers mochten dit al met 15 en dan ook nog dronken thuis komen, ik mocht met 17 jaar pas weg en absoluut niet dronken thuiskomen en/of uitslapen. Na een paar keer uitgaan ging het een keer mis, mijn vriendin met wie ik achterop de brommer was gekomen ging na een uur ziek naar huis, ik kon dus niet met haar mee terug, ze zou me thuisbrengen. Beetje naïef zoals ik toen dacht, dat iemand me wel een slinger zou geven. En toen was het ineens 4 uur en stond ik alleen buiten. Belde mijn moeder diverse malen, sprak voicemail in en smste haar ook nog, geen gehoor. Ik durfte mijn vader die nachtdienst had niet te bellen. Zonder geld voor een taxi heb ik uiteindelijk 3 kwartier naar huis gelopen in het donker. De volgende ochtend vroeg ik mijn moeder waarom ze niet opnam. Nou gewoon, om me een lesje te leren dat ik niet volwassen genoeg was om uit te gaan en het dus maar zelf op moest lossen.
Mijn vader heeft dit nooit geweten. Ik zou mijn dochter dus nooit zo laten zitten en haar maar midden in de nacht naar huis laten lopen of wat dan ook. Schande achteraf.
waarom zijn mensen of ouders ( vader of moeder) in dit geval toch zo?Nooit zou ik m’n dochter op deze manier een lesje leren. Dat is sowieso al een achterlijke gedachte.
Bah. Wat een naar mens, die heb je niet nodig in je leven hoor TO.
dinsdag 8 januari 2019 11:26
Wat een gemeen mens zeg.
En uit dankbaarheid voor die behandeling in je jeugd mag je van haar later nog haar gaan verzorgen ook! Die is gek
Ik zou er ofwel helemaal klaar mee zijn,of het contact extreem oppervlakkig houden als je haar in het leven van je kinderen wilt houden... Jij hebt ook macht in deze relatie, als ze zich misdraagt zet je haar buiten en mag ze weer terugkomen als ze normaal doet. Dan leert ze het vanzelf. Ja natuurlijk zal ze tegen iedereen klagen en jou zwart maken,maar als het goed is kennen ze haar langer dan vandaag. Wie weet krijg je nog wel wat extra steun en zijn mensen blij dat je eindelijk eens tegen haar ingaat!
Maar vreselijk als je bij zo'n moeder bent opgegroeid, wat heb je dan veel gemist...
En uit dankbaarheid voor die behandeling in je jeugd mag je van haar later nog haar gaan verzorgen ook! Die is gek
Ik zou er ofwel helemaal klaar mee zijn,of het contact extreem oppervlakkig houden als je haar in het leven van je kinderen wilt houden... Jij hebt ook macht in deze relatie, als ze zich misdraagt zet je haar buiten en mag ze weer terugkomen als ze normaal doet. Dan leert ze het vanzelf. Ja natuurlijk zal ze tegen iedereen klagen en jou zwart maken,maar als het goed is kennen ze haar langer dan vandaag. Wie weet krijg je nog wel wat extra steun en zijn mensen blij dat je eindelijk eens tegen haar ingaat!
Maar vreselijk als je bij zo'n moeder bent opgegroeid, wat heb je dan veel gemist...
zaterdag 12 januari 2019 18:06
Het ergste vond ik nog, toen mijn oudste geboren was dat ik zelf ook niet goed wist hoe ik met het moederschap om moest gaan, onzeker was en echt bang was dat ik haar patroon zou volgen en niet wist hoe ik moest hechten aan mijn kinderen. Dat is gelukkig niet gebeurd, bij mijn kinderen lukte het wel een goede band te hebben en liefde te geven.
Een update: Ik heb nog steeds sinds vorig jaar kerst geen contact meer met mijn moeder gehad en ik weet inmiddels dat ze kookt van woede naar mij en ik zou een vreselijke dochter zijn. Eentje die haar kleinkinderen bij haar weghoud en geen enkel gevoel heeft in haar lijf naar haar oude eenzame moeder. Mijn broer heeft haar gezegd dat ze me dan maar beter had moeten behandelen afgelopen kerst, ik ben blij dat hij het voor me opneemt. Ik heb toevallig ook contact met mijn exschoonmoeder gehad over logeren van de kinderen bij haar, toen ze me uit beleefdheid vroeg hoe het met mijn moeder ging heb ik alles eruit gegooid tegen haar telefonisch. Ze schrok erg, maar zei wel dat ze het knap van me vond dat ik het nu zo aanpak en ook aan mezelf moest denken. Ze kent mijn moeder ook redelijk en weet dus hoe het gaat tussen ons. Dat zelfs zij zegt dat ze trots op me is, deed me erg goed. Dus wel wat meer rust gevonden nu en ook geen behoefte momenteel om de telefoon op te pakken en mijn moeder te bellen.
donderdag 17 januari 2019 23:04
Ik heb jouw jeugd gehad en er veel te veel therapie voor gehad, het stopte niet tot ik helemaal stopte met het contact, het is raar maar ik voel me behoorlijk vrij. Ook al wilde ik het niet, ik trok het me toch aan en het maakte me elke keer onzeker. Je kinderen hebben gelukkig nog een oma en ze kunnen het prima zonder jouw moeder en voor jou zou het veel beter zijn. Het is pijnlijk maar sommige mensen zijn gewoon niet behept met een sympathieke karakter, jij en ik hebben pech dat we zo'n moeder hebben maar je hoeft je zelf er niet meer mee te confronteren. Mijn moeder klaagt ook naar anderen over mijn gedrag maar ik ben zo blij dat ik van mijn schuldgevoel en frustraties af ben dat het me weinig interesseert en daarnaast maakt ze nu met iedereen ruzie.
donderdag 17 januari 2019 23:40
Wat een herkenbaar verhaal.
Misschien helpt het je om je te realiseren dat je mogelijk op een lieve moeder blijft hopen (is iets heel natuurlijks) maar dat dat verlangen niet meer vervuld gaat worden. Als je dat kunt accepteren, dan kun je het verdriet wat hierbij hoort echt aan. Het is groot, maar je kunt het.
Je hebt een therapeut toch? En een broer die je (redelijk) steunt? Ik zou zeggen: ga ervoor en houd je poot stijf. Wees een voorbeeld voor je kinderen.
Je bent het waard!
Misschien helpt het je om je te realiseren dat je mogelijk op een lieve moeder blijft hopen (is iets heel natuurlijks) maar dat dat verlangen niet meer vervuld gaat worden. Als je dat kunt accepteren, dan kun je het verdriet wat hierbij hoort echt aan. Het is groot, maar je kunt het.
Je hebt een therapeut toch? En een broer die je (redelijk) steunt? Ik zou zeggen: ga ervoor en houd je poot stijf. Wees een voorbeeld voor je kinderen.
Je bent het waard!
zakdoek wijzigde dit bericht op 17-01-2019 23:42
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
53.53% gewijzigd
vrijdag 18 januari 2019 08:48
Bedankt voor de lieve steunende reacties!
Ondanks dat ik het niemand gun ben ik blij dat er anderen zijn die dit herkennen en dat maakt me sterker in de overtuiging dat ik beter het hele contact niet meer op moet pakken. Ik merk ook nu al dat ik me veel rustiger voel, terwijl ik pas ruim 3 weken geen contact meer heb. Ik moet alleen nog echt leren accepteren dat dit het is en het beter is zo en dat mijn moeder niet gaat veranderen. Dat duurt even voordat ik dat besef echt krijg denk ik.
Ondanks dat ik het niemand gun ben ik blij dat er anderen zijn die dit herkennen en dat maakt me sterker in de overtuiging dat ik beter het hele contact niet meer op moet pakken. Ik merk ook nu al dat ik me veel rustiger voel, terwijl ik pas ruim 3 weken geen contact meer heb. Ik moet alleen nog echt leren accepteren dat dit het is en het beter is zo en dat mijn moeder niet gaat veranderen. Dat duurt even voordat ik dat besef echt krijg denk ik.
zondag 20 januari 2019 11:49
Ik herken veel in je verhaal. Ik denk dat jouw moeder net als de mijne gewoon een narcist is.
Zo min mogelijk met haar omgaan en alles zo oppervlakkig mogelijk houden.
Het beste is helemaal geen contact meer en ook een flinke fysieke afstand tussen jullke creeren, alhoewel ik uit ervaring weet dat dat makkelijker gezegd dan gedaan is.
Ik zit nu wel in dat proces en ga binnenkort verhuizen naar van het zuiden naar het noorden.
Veel sterkte ermee en onthoudt dat jij recht hebt op je eigen leven en onvoorwaardelijke steun en liefde.
Een narcist is hiertoe niet in staat, dus trek je niks van haar aan zij is je energie echt niet waard.
Zo min mogelijk met haar omgaan en alles zo oppervlakkig mogelijk houden.
Het beste is helemaal geen contact meer en ook een flinke fysieke afstand tussen jullke creeren, alhoewel ik uit ervaring weet dat dat makkelijker gezegd dan gedaan is.
Ik zit nu wel in dat proces en ga binnenkort verhuizen naar van het zuiden naar het noorden.
Veel sterkte ermee en onthoudt dat jij recht hebt op je eigen leven en onvoorwaardelijke steun en liefde.
Een narcist is hiertoe niet in staat, dus trek je niks van haar aan zij is je energie echt niet waard.
dinsdag 5 maart 2019 18:27
Een, sorry beetje late, update.
Ik heb tot einde van februari geen enkel direct contact gehad met mijn moeder, wel heeft ze vaak haar beklag gedaan bij allebei mijn broers. Zelfs mijn broer waar ik normaal weinig contact mee heb en die alles afdoet als “het valt wel mee” heeft mij 2 keer gebeld de afgelopen tijd dat ze zo ontzettend grove uitspraken deed over mij dat hij zich afvroeg wat er aan de hand was. Mijn moeder heeft eind februari bij mij voor de deur gestaan “want ik was in de buurt”. Alsof er niks aan de hand was Omdat de kinderen aan het buitenspelen waren had ik de deur beneden al geopend zonder dat ik wist dat zij het was. Ze plofte op de bank neer en vroeg koffie. Ik heb in de keuken staan bedenken wat ik moest doen maar kwam er niet uit. Ze is tegen etenstijd weer vertrokken, nadat ze had geïnformeerd wat ik at en daar haar neus voor optrok. (Wilde dus ook nog blijven eten) De kinderen waren wel blij om oma weer te zien.
Toen ze weg was heb ik de app geblokkeerd zodat ze me daar niet meer in de gaten kon houden. Ze heeft nog wel vaak gebeld, ik heb niet opgenomen, en voicemail ingesproken. Dat we alles maar moesten vergeten en dit jaar wel opnieuw konden beginnen zonder ruzie, zonder enige echte excuses uiteraard.
Ik weet niet meer wat ik hiermee aanmoet, ik had juist wat meer rust gevonden. Staat ze straks weer voor de deur. En ze blijft maar bellen. Ik wil wel haar excuses en dat ze inzicht krijgt met wat ze nou eigenlijk allemaal gedaan en gezegd heeft afgelopen december, en de jaren ervoor eigenlijk ook, maar ik weet niet of dit onbegonnen werk is en hoe ik dit aan moet pakken.
Iemand tips?
Ik heb tot einde van februari geen enkel direct contact gehad met mijn moeder, wel heeft ze vaak haar beklag gedaan bij allebei mijn broers. Zelfs mijn broer waar ik normaal weinig contact mee heb en die alles afdoet als “het valt wel mee” heeft mij 2 keer gebeld de afgelopen tijd dat ze zo ontzettend grove uitspraken deed over mij dat hij zich afvroeg wat er aan de hand was. Mijn moeder heeft eind februari bij mij voor de deur gestaan “want ik was in de buurt”. Alsof er niks aan de hand was
Omdat de kinderen aan het buitenspelen waren had ik de deur beneden al geopend zonder dat ik wist dat zij het was. Ze plofte op de bank neer en vroeg koffie. Ik heb in de keuken staan bedenken wat ik moest doen maar kwam er niet uit. Ze is tegen etenstijd weer vertrokken, nadat ze had geïnformeerd wat ik at en daar haar neus voor optrok. (Wilde dus ook nog blijven eten) De kinderen waren wel blij om oma weer te zien. Toen ze weg was heb ik de app geblokkeerd zodat ze me daar niet meer in de gaten kon houden. Ze heeft nog wel vaak gebeld, ik heb niet opgenomen, en voicemail ingesproken. Dat we alles maar moesten vergeten en dit jaar wel opnieuw konden beginnen zonder ruzie, zonder enige echte excuses uiteraard.
Ik weet niet meer wat ik hiermee aanmoet, ik had juist wat meer rust gevonden. Staat ze straks weer voor de deur. En ze blijft maar bellen. Ik wil wel haar excuses en dat ze inzicht krijgt met wat ze nou eigenlijk allemaal gedaan en gezegd heeft afgelopen december, en de jaren ervoor eigenlijk ook, maar ik weet niet of dit onbegonnen werk is en hoe ik dit aan moet pakken.
Iemand tips?
dinsdag 5 maart 2019 21:36
Een app sturen:
- ik wil het contact pas weer oppakken als jij je excuses aanbiedt voor je gedrag van afgelopen kerst en dat oprecht meent.
- Ik wil niet dat je mijn kinderen uitnodigt zonder overleg met mij
- Ik wil dat je eerst opbelt als je langs wil komen en vraagt of het uitkomt
- Ik wil dat je begrijpt dat mijn nee ook echt een nee is. Kun je dit niet opbrengen, dan kan het contact niet herstelt worden.
Klinkt allemaal heel streng, maar je moet de teugels eerst goed strak aantrekken voordat je ze weer kunt laten vieren.
- ik wil het contact pas weer oppakken als jij je excuses aanbiedt voor je gedrag van afgelopen kerst en dat oprecht meent.
- Ik wil niet dat je mijn kinderen uitnodigt zonder overleg met mij
- Ik wil dat je eerst opbelt als je langs wil komen en vraagt of het uitkomt
- Ik wil dat je begrijpt dat mijn nee ook echt een nee is. Kun je dit niet opbrengen, dan kan het contact niet herstelt worden.
Klinkt allemaal heel streng, maar je moet de teugels eerst goed strak aantrekken voordat je ze weer kunt laten vieren.
"De cursus rietdekken is afgelast".
"Riet is ziek"
"Riet is ziek"
dinsdag 5 maart 2019 22:07
zaterdag 9 maart 2019 09:41
Ik ben bang dat davo hierin gelijk heeft to, hoeveel energie ga je steken in het haar proberen te laten zien, hopen op beter? Moeilijk hoor.. Ze is gewoon weer over je grens geen gegaa. Door gewoon binnen te komen en koffie te willen, alsof er niets aan de hand is?
Ik zou geen door jou voorgekauwd excuses willen, die zijn dan toch niet gemeend. Ik zou in jouw plaats misschien een gesprek met iemand erbij (een psycholoog? Een familie mediator oid?) willen zodat je echt kunt uit leggen hoe je je erbij voelt en afspraken kunt maken, iemand die misschien aan jullie de juiste vragen kan stellen waardoor communicatie mogelijk is.. Maar ook dat is weer energie die je er in moet steken en een actie waarbij je misschien gaat hopen op iets wat er gewoon niet in zit.... Zo moeilijk he.... Waar is die grens, ik snap heel goed hoe je je erbij voelt, ik heb zelf een soortgelijke situatie..
Doe wat voor jou goed voelt, het is okee om geen contact te willen en als je dat wel wil stel voorwaarden en sta op je strepen als het er op aan komt. Onverwacht voor de deur? Nee mam we hebben geen afspraak. Drammen over iets? Of klagen? Mam op deze manier kunnen we geen contact hebben...
Ik zou geen door jou voorgekauwd excuses willen, die zijn dan toch niet gemeend. Ik zou in jouw plaats misschien een gesprek met iemand erbij (een psycholoog? Een familie mediator oid?) willen zodat je echt kunt uit leggen hoe je je erbij voelt en afspraken kunt maken, iemand die misschien aan jullie de juiste vragen kan stellen waardoor communicatie mogelijk is.. Maar ook dat is weer energie die je er in moet steken en een actie waarbij je misschien gaat hopen op iets wat er gewoon niet in zit.... Zo moeilijk he.... Waar is die grens, ik snap heel goed hoe je je erbij voelt, ik heb zelf een soortgelijke situatie..
Doe wat voor jou goed voelt, het is okee om geen contact te willen en als je dat wel wil stel voorwaarden en sta op je strepen als het er op aan komt. Onverwacht voor de deur? Nee mam we hebben geen afspraak. Drammen over iets? Of klagen? Mam op deze manier kunnen we geen contact hebben...
zondag 10 maart 2019 09:46
Ik vind ook heel erg moeilijk. Hoewel ik geen excuses heb gekregen, en idd voorgekauwd hoef ik hem ook niet, lijkt er toch een lampje te zijn gaan branden na die weken zonder contact. Maar dat “niks aan de hand” gedrag kan ik echt niet tegen. Gewoon op de bank gaan zitten en koffie vragen. En aan de andere kant maakt ze mij helemaal zwart tegenover mijn broers. Dus ik weet niet eens meer wat zij wil, want ik ben toch niet de dochter die ze zou willen. Als dat echt zo is waarom wil je dan nog contact. Ik heb haar sinds die middag niet meer gesproken maar weet ook de volgende stap niet.
Ik denk niet dat ze mee zou gaan naar mijn psycholoog, dan zou ze zeggen jij hebt een probleem ik niet. Want niks ligt natuurlijk aan haar.
Ik denk niet dat ze mee zou gaan naar mijn psycholoog, dan zou ze zeggen jij hebt een probleem ik niet. Want niks ligt natuurlijk aan haar.
zondag 10 maart 2019 11:11
Misschien kan jouw psych tips geven hoe met dit gedrag om te gaan zodat je er minder last van hebt.MoeVanMoeder schreef: ↑10-03-2019 09:46Ik vind ook heel erg moeilijk. Hoewel ik geen excuses heb gekregen, en idd voorgekauwd hoef ik hem ook niet, lijkt er toch een lampje te zijn gaan branden na die weken zonder contact. Maar dat “niks aan de hand” gedrag kan ik echt niet tegen. Gewoon op de bank gaan zitten en koffie vragen. En aan de andere kant maakt ze mij helemaal zwart tegenover mijn broers. Dus ik weet niet eens meer wat zij wil, want ik ben toch niet de dochter die ze zou willen. Als dat echt zo is waarom wil je dan nog contact. Ik heb haar sinds die middag niet meer gesproken maar weet ook de volgende stap niet.
Ik denk niet dat ze mee zou gaan naar mijn psycholoog, dan zou ze zeggen jij hebt een probleem ik niet. Want niks ligt natuurlijk aan haar.
Je kunt natuurlijk ook op de manvrouw af de vragen stellen die je hier neerzet. En misschien kun je dat doen met iemand erbij voor steun zoals een broer?
"De cursus rietdekken is afgelast".
"Riet is ziek"
"Riet is ziek"
zondag 10 maart 2019 11:35
Je bent ook wel een beetje vermoeiend bezig hoor. Je koters hebben al die jaren dat je geen contact had met je moeder het toch ook zonder haar overleeft?MoeVanMoeder schreef: ↑18-12-2018 22:31Wat er zou gebeuren als ik het contact verbreek is dat ik me wel beter zou voelen uiteindelijk, maar mijn kinderen ermee verdriet doe. En in tegenstelling tot mijn moeder doe ik alles voor mijn kinderen en wil ik ze dat niet aandoen. Verdraaid moeilijk, ik heb er echt wel eens slapeloze nachten van.
De kinderen kunnen prima zonder haar en als ze wat ouder zijn kunnen ze altijd nog zelf de keuze maken om hun oma op te zoeken.
Haar masker zal vroeg of laat wel vallen en dan weten de kinderen ook weer waarom het de beste keuze is geweest om haar uit jullie leven te bannen.
Er is geen goed excuus om jezelf dit aan te blijven doen. Hak de knoop door.
Of blijf de eeuwige martelaar spelen en jezelf opvreten van binnen
Aan jou de keuze.
zondag 10 maart 2019 13:26
Ja dat wel contact maar afstand creëren zit ook in mijn hoofd.poeziewoezie schreef: ↑10-03-2019 11:41Ik zou niet het contact verbreken met je moeder, maar ik zou wel wat afstand nemen. Jij kan beter jouw tijd besteden aan je kinderen.
Vond jouw vader zijn nieuwe echt belangrijker? Of heeft hij toen zijn leven weer opgepakt? Is er geen contact meer mogelijk?
Mijn vader vind zijn 2e leg belangrijker ja, en zijn jongere vrouw ook, ik ken mijn half zusjes niet eens. Hij zei dat hij maar verder ging met zijn leven en ik dat moest accepteren, afspraak met hem alleen maken was geen optie, vrouw moest er altijd met haar neus bovenop, dus daar ben ik mee gestopt.
zondag 10 maart 2019 13:27
Ik zie mijn psycholoog volgende week weer, ik ga dit zeker met haar bespreken.
zondag 10 maart 2019 13:29
Mijn kinderen hebben idd een paar jaar geen oma gehad, maar waren toen nog erg klein. En ookal wil ik het liefst nu direct alle contact verbreken, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Maar je hebt op sommige punten zeker gelijk, we kunnen makkelijk zonder haar verder.Soulsista schreef: ↑10-03-2019 11:35Je bent ook wel een beetje vermoeiend bezig hoor. Je koters hebben al die jaren dat je geen contact had met je moeder het toch ook zonder haar overleeft?
De kinderen kunnen prima zonder haar en als ze wat ouder zijn kunnen ze altijd nog zelf de keuze maken om hun oma op te zoeken.
Haar masker zal vroeg of laat wel vallen en dan weten de kinderen ook weer waarom het de beste keuze is geweest om haar uit jullie leven te bannen.
Er is geen goed excuus om jezelf dit aan te blijven doen. Hak de knoop door.
Of blijf de eeuwige martelaar spelen en jezelf opvreten van binnen
Aan jou de keuze.
zondag 10 maart 2019 13:44
Lieve to, na je laatste update zou ik denken dat het contact helemaal verbreken echt serieus te overwegen is. Ze gaat jou niet begrijpen, ze gaat zich niet in jou verplaatsen, dat zit blijkbaar niet in haar aard.
Wat Tickel aangaf, die voorwaarden, vond ik een goede tip. Dan hóeft ze je niet te begrijpen, als ze zich er maar aan houdt.
Nu kan ze dus op elk gewenst moment binnen komen vallen, zelfs blijven eten (had jij nee gezegd?), zo voel je je straks zelfs in je eigen huis niet op je gemak. En eerlijk gezegd, jij bent niet tegen haar opgewassen. Jij bent bij lange na niet assertief genoeg om te zorgen dat deze relatie een voor jou prettige invulling krijgt. En dat weet ze, want zo heeft ze je zelf 'gemaakt '.
Jezelf daarin kennende is het misschien beter om je tegen jezelf te beschermen door het contact helemaal te verbreken.
Sterkte to, het is geen leuke situatie.
Wat Tickel aangaf, die voorwaarden, vond ik een goede tip. Dan hóeft ze je niet te begrijpen, als ze zich er maar aan houdt.
Nu kan ze dus op elk gewenst moment binnen komen vallen, zelfs blijven eten (had jij nee gezegd?), zo voel je je straks zelfs in je eigen huis niet op je gemak. En eerlijk gezegd, jij bent niet tegen haar opgewassen. Jij bent bij lange na niet assertief genoeg om te zorgen dat deze relatie een voor jou prettige invulling krijgt. En dat weet ze, want zo heeft ze je zelf 'gemaakt '.
Jezelf daarin kennende is het misschien beter om je tegen jezelf te beschermen door het contact helemaal te verbreken.
Sterkte to, het is geen leuke situatie.
zondag 10 maart 2019 18:07
Je moeder schoffeert, kleineert en gebruikt je.MoeVanMoeder schreef: ↑10-03-2019 13:29Mijn kinderen hebben idd een paar jaar geen oma gehad, maar waren toen nog erg klein. En ookal wil ik het liefst nu direct alle contact verbreken, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Maar je hebt op sommige punten zeker gelijk, we kunnen makkelijk zonder haar verder.
Makkelijker kan ze het niet voor je maken om afstand te nemen. Werk aan je eigenwaarde en zelfrespect.
Dat is het enige wat je ervan weerhoudt om haar uit je leven te bannen.
