Psyche
alle pijlers
Ruimte om er te mogen zijn
vrijdag 17 januari 2020 22:39
k heb al tijdje getwijfeld een draadje op het forum aan te maken, maar dan komt het ' serieus, 35 en aan het zeuren over een nare jeugd' gevoel naar boven.
Ik vertelde begin december lieve vriendinnen voor het eerst wat er speelde, waar dit vandaan kwam, over mijn jeugd.
Hun reacties raakte me zo diep.
En ineens, voor het eerst in 10 jaar ofzo, is daar die behoefte tot praten, tot gehoord worden weer.
Op erkenning.
Maar waar, bij wie.
En wat in godsnaam.
Fijn huisje, baan, gezonde kinderen, redelijk competente moeder, lieve partner die me op handen draagt.
Ik coop op een redelijke manier met alles. Niet destructief,ben niet depressief, niet suïcidaal.
Zoveel meer dan ik ooit had durven dromen.
Zo ontzettend veel om dankbaar voor te zijn.
Wat kan iemand zeggen behalve 'ja rot. Doorademen, en dan wordt het straks weer februari en komt er meer zon en voel je je weer beter. Tot die tijd maar in winterslaapstand met weinig verwachtingen en verplichting. Je doet het goed, houd vol. Je hebt veel om van te genieten.
En dan onuitgesproken 'nog steeds? Serieously? Get a life aansteller.'
Nu dus toch een draadje met ruimte voor alles wat geen ruimte mag krijgen.
Over vroeger, en hoe vroeger toch nu blijft.
Over nu, en hoe verwarrend ik het even vind.
Over alles wat ik niet wil weten, niet wil voelen, niet wil zijn. Maar er toch is. Bij mij hoort.
Ik vertelde begin december lieve vriendinnen voor het eerst wat er speelde, waar dit vandaan kwam, over mijn jeugd.
Hun reacties raakte me zo diep.
En ineens, voor het eerst in 10 jaar ofzo, is daar die behoefte tot praten, tot gehoord worden weer.
Op erkenning.
Maar waar, bij wie.
En wat in godsnaam.
Fijn huisje, baan, gezonde kinderen, redelijk competente moeder, lieve partner die me op handen draagt.
Ik coop op een redelijke manier met alles. Niet destructief,ben niet depressief, niet suïcidaal.
Zoveel meer dan ik ooit had durven dromen.
Zo ontzettend veel om dankbaar voor te zijn.
Wat kan iemand zeggen behalve 'ja rot. Doorademen, en dan wordt het straks weer februari en komt er meer zon en voel je je weer beter. Tot die tijd maar in winterslaapstand met weinig verwachtingen en verplichting. Je doet het goed, houd vol. Je hebt veel om van te genieten.
En dan onuitgesproken 'nog steeds? Serieously? Get a life aansteller.'
Nu dus toch een draadje met ruimte voor alles wat geen ruimte mag krijgen.
Over vroeger, en hoe vroeger toch nu blijft.
Over nu, en hoe verwarrend ik het even vind.
Over alles wat ik niet wil weten, niet wil voelen, niet wil zijn. Maar er toch is. Bij mij hoort.
woensdag 22 januari 2020 07:49
Goed van je dat je afspreekt met je vriendinnen! En natuurlijk is dat spannend. Zo te horen ben je nog steeds veel bezig het verleden weg te duwen in plaats van het er te laten zijn. Geen kritiek overigens, jouw verleden is niet makkelijk te verdragen. Maar om dan af te spreken met de intentie jezelf te laten zien, gehoord te worden, je kwetsbaar op te stellen, dat is spannend en heel knap!
Inderdaad, dat soort vragen zijn confronterend, ik ken het wel. Ik vind het soms gek dat mijn leven af en toe beheerst wordt door vragen over die tijd, waarbij ik continue in conflict ben over welke vragen en antwoorden terecht zijn. (Schuldgevoel is een bitch). Het verrast me dan als iemand dat soort vragen direct stelt zonder er drie keer omheen te draaien.
Maar wel fijn dat het geen taboe is, dat zeker.
De rest van het stukje vind ik moeilijk om te lezen, omdat het een gevoelige snaar raakt bij me. Het 'meewerken', de vraag of het dan niet mijn eigen schuld was, en erger, of ik dan nirt heb verzonnen dat het 'erg' was en niet normaal. Dat zijn mijn gevoelens die met me op de loop gaan. Als ik relativeer weet ik dat ik op dat moment geen keuze had, en dan was het minder erg als ik gewoon meewerkte. Zo te horen heb jij dat conflict ook, ik denk dat we beide telkens met onszelf in gesprek moeten blijven: We hebben gedaan wat we moeten om te overleven. We waren kinderen. We waren niet fout. En die klootzakken hadden van ons af moeten blijven!
Ik heb wel een andere situatie dan de jouwe overigens. Mijn ouders hebben me nooit mishandeld of misbruikt, maar wel emotionelr verwaarloosd en ik stond er op mijn elfde al in mijn eentje voor. Seksueel misbruik was door verschillende daders toen ik een baby was, toen ik 14 was en een lange periode toen ik 17 was.
Doordat ik als baby al ben misbruikt weet ik niet hoe ik 'ervoor' was. Ik heb wel sinds heel klein al psychiatrische problemen. Pas toen ik 16 was kon ik hier goed voor behandeld worden, omdat mijn ouders me steeds uit therapie haalden als ze het niet eens waren met een therapeut.
Ik denk wel dat er meer aan de hand is. Wat dat is maakt me niet uit, ik ben wie ik ben en een diagnose verandert dat niet. Maar dan kan ik wel specifiekere behandeling krijgen, en daar gaat het om.
Inderdaad, dat soort vragen zijn confronterend, ik ken het wel. Ik vind het soms gek dat mijn leven af en toe beheerst wordt door vragen over die tijd, waarbij ik continue in conflict ben over welke vragen en antwoorden terecht zijn. (Schuldgevoel is een bitch). Het verrast me dan als iemand dat soort vragen direct stelt zonder er drie keer omheen te draaien.
Maar wel fijn dat het geen taboe is, dat zeker.
De rest van het stukje vind ik moeilijk om te lezen, omdat het een gevoelige snaar raakt bij me. Het 'meewerken', de vraag of het dan niet mijn eigen schuld was, en erger, of ik dan nirt heb verzonnen dat het 'erg' was en niet normaal. Dat zijn mijn gevoelens die met me op de loop gaan. Als ik relativeer weet ik dat ik op dat moment geen keuze had, en dan was het minder erg als ik gewoon meewerkte. Zo te horen heb jij dat conflict ook, ik denk dat we beide telkens met onszelf in gesprek moeten blijven: We hebben gedaan wat we moeten om te overleven. We waren kinderen. We waren niet fout. En die klootzakken hadden van ons af moeten blijven!
Ik heb wel een andere situatie dan de jouwe overigens. Mijn ouders hebben me nooit mishandeld of misbruikt, maar wel emotionelr verwaarloosd en ik stond er op mijn elfde al in mijn eentje voor. Seksueel misbruik was door verschillende daders toen ik een baby was, toen ik 14 was en een lange periode toen ik 17 was.
Doordat ik als baby al ben misbruikt weet ik niet hoe ik 'ervoor' was. Ik heb wel sinds heel klein al psychiatrische problemen. Pas toen ik 16 was kon ik hier goed voor behandeld worden, omdat mijn ouders me steeds uit therapie haalden als ze het niet eens waren met een therapeut.
Ik denk wel dat er meer aan de hand is. Wat dat is maakt me niet uit, ik ben wie ik ben en een diagnose verandert dat niet. Maar dan kan ik wel specifiekere behandeling krijgen, en daar gaat het om.
woensdag 22 januari 2020 20:39
Lieve TeamAvocado, wat goed en knap dat je hier van je afschrijft. Hier is alle ruimte voor jou die je wilt en kunt pakken en ik vind dat je dat heel knap doet.
Verder zijn jouw ouders en die mensen die meededen aan jouw misbruik allemaal heel erg ziek. Ze zijn niet goed. Met hun is iets mis. Misschien zijn ze zelf ook slachtoffer geweest. Je ziet vaak dat slachtoffers later zelf dader worden.
Maar neemt niet weg dat zij degenen zijn die zich dood moeten schamen, niet jij.
Als ik goed begrijp heb je nog contact met je ouders. Omwille van je kinderen? Omwille van..... wat, of wie?
Ik vind het heel dapper van je en tegelijk snap ik er geen bal van dat je ze überhaupt nog in je leven en dat van je kinderen wilt / duldt.
Zo gek om te beseffen dat je zo laat bent gaan puberen en dit ook weer voor heel veel andere dingen heeft gezorgd die niet dingen zoals je zo graag had gewild.
Dat gedeelte van jouw verhaal herken ik zelf erg. En het zo laat door hebben ook echt. De continue neiging om de verantwoordelijkheid en oorzaak van de onveilige ontwikkeling volledig bij mezelf te leggen. terwijl ik nog maar een kind was, een kind dat probeerde te overleven. Daar inmiddels ook erg geslaagd in is maar soms met zoveel verbazing, pijn, plotseling gevoeld verdriet en trauma dringt het verleden zich weer op.
Nu ook geen therapie en ook geen zin in. Zelf mediteren, pijn durven voelen, die fase zit ik nu en dat is fijn, is oké.
Geen gesprekken meer met vriendinnen over mijn eigen pijn; geen zin om in dat opzicht ruimte in te nemen. Überhaupt niet veel zin in diepgang met vriendinnen de laatste tijd, liever wat opgewekter en actiever samenzijn. Ik heb m’n buik er nog van vol en wil licht verteerbaars.
Herken jij dat ook met periodes?
Verder zijn jouw ouders en die mensen die meededen aan jouw misbruik allemaal heel erg ziek. Ze zijn niet goed. Met hun is iets mis. Misschien zijn ze zelf ook slachtoffer geweest. Je ziet vaak dat slachtoffers later zelf dader worden.
Maar neemt niet weg dat zij degenen zijn die zich dood moeten schamen, niet jij.
Als ik goed begrijp heb je nog contact met je ouders. Omwille van je kinderen? Omwille van..... wat, of wie?
Ik vind het heel dapper van je en tegelijk snap ik er geen bal van dat je ze überhaupt nog in je leven en dat van je kinderen wilt / duldt.
Zo gek om te beseffen dat je zo laat bent gaan puberen en dit ook weer voor heel veel andere dingen heeft gezorgd die niet dingen zoals je zo graag had gewild.
Dat gedeelte van jouw verhaal herken ik zelf erg. En het zo laat door hebben ook echt. De continue neiging om de verantwoordelijkheid en oorzaak van de onveilige ontwikkeling volledig bij mezelf te leggen. terwijl ik nog maar een kind was, een kind dat probeerde te overleven. Daar inmiddels ook erg geslaagd in is maar soms met zoveel verbazing, pijn, plotseling gevoeld verdriet en trauma dringt het verleden zich weer op.
Nu ook geen therapie en ook geen zin in. Zelf mediteren, pijn durven voelen, die fase zit ik nu en dat is fijn, is oké.
Geen gesprekken meer met vriendinnen over mijn eigen pijn; geen zin om in dat opzicht ruimte in te nemen. Überhaupt niet veel zin in diepgang met vriendinnen de laatste tijd, liever wat opgewekter en actiever samenzijn. Ik heb m’n buik er nog van vol en wil licht verteerbaars.
Herken jij dat ook met periodes?
woensdag 22 januari 2020 20:42
GreenLadyFern wat erg ook.
Dit soort verhalen hebben me altijd erg geraakt, maar nu ik zelf moeder ben kan ik al helemaal niet meer begrijpen dat er mensen zijn die een tiener, een kind, een baby zelfs (!!) iets kunnen aandoen.
On-be-grijpelijk.
Mijn hart huilt heel hard voor al die lieve kindjes die dit moeten meemaken
Dit soort verhalen hebben me altijd erg geraakt, maar nu ik zelf moeder ben kan ik al helemaal niet meer begrijpen dat er mensen zijn die een tiener, een kind, een baby zelfs (!!) iets kunnen aandoen.
On-be-grijpelijk.
Mijn hart huilt heel hard voor al die lieve kindjes die dit moeten meemaken
donderdag 23 januari 2020 22:37
vrijdag 24 januari 2020 08:04
@TeamAvocado: Neem je tijd! Geen verplichtingen hier. En bedankt dat ik ook ruimte mag nemen 
@Hobbelster: bedankt voor je bericht. Ik wist even niet zo goed wat ik erop moest zeggen, nu besef ik me dat ik die erkenning niet zo gewend ben. Erkenning dat het erg was, en mij is aangedaan.
Gek genoeg heeft het ontdekken van het misbruik toen ik baby was me daar wel een stukje mee geholpen.
Mijn ouders hadden het idee dat de opvoeding klaar was zodra ik op mijn elfde naar de middelbare school ging. Hulp was schaars, dat had ik al snel geleerd dus vroeg ik er niet meer om. School mocht ik zelf uitzoeken, het maakte niet uit of ik voldoendes of onvoldoendes haalde. Het was immers mijn verantwoordelijkheid en mijn toekomst. tandartsafspraken zelf maken. Ik kreeg kleedgeld en zakgeld en daar moest ik het mee doen, als ik een fout had gemaakt en te weinig sokken had, had ik pech. Ik heb geen veilige omgeving gehad om te leren en fouten te maken. Toen ik langdurig opgenomen was op mijn zeventiende en dus geen bijbaantje meer kon hebben, ben ik ook nog eens vrij snel aangekomen (ik had een eetstoornis), waardoor mijn kleren niet meer pasten. Ik heb toen bijvoorbeeld geld moeten lenen van mijn ouders om joggingbroeken bij de zeeman te kopen.
Dit alles heeft er aan bijgedragen dat ik het gevoel had volwassen en verantwoordelijk te moeten zijn, dus bij het misbruik oo mijn veertiende en zeventiende had ik beter moeten weten.
Ik weet nu wel beter, maar dat gevoel is niet zomaar weg.
De opmerkingen van mijn ouders maken het niet beter.
Ik ben ook wel eens aangerand, ik zit er niet meer mee.
Kun je je er niet gewoon overheen zetten?
Je bent altijd al gevoelig geweest.
Ik snap niet dat meisjes nog via internet met jongens afspreken, dan weten ze zelf ook wel wat er gebeurd. Die meisjes zijn dom.
Ik was wanhopig opzoek naar begrip en liefde, wat ik van mijn ouders niet kreeg, mijn ouders wilden me het liefst uit huis hebben omdat ze niet met mijn problemen om konden gaan en stelden voor dat ik bij mijn tante kon gaan wonen: voor mij toen een duidelijk signaal dat ik niet gewenst was thuis.
Ik dacht die liefde bij mannen te kunnen vinden. Het maakte me kwetsbaar, en een perfect doelwit.
Pas toen ik erachter kwam dat ik als baby ben misbruikt, nu anderhalf jaar geleden, kon ik tegen mezelf zeggen: dat was niet jouw schuld. Een baby kun je niet de schuld geven... en het is een proces om mezelf als tiener ook niet de schuld te geven.
Mijn ouders houden overigens ongelofelijk veel van me. Onvoorwaardelijk. Dat klinkt gek, maar ik weet dat het van hun kant puur onvermogen is geweest. Dat maakt het ergens makkelijker, want ik ben wel geliefd. Moeilijker, omdat ze nog steeds niet kunnen toegeven dat sommige dingen binnen hun onvermogen ongelofelijk veel effect hebben gehad. Daar praten we dus niet meer over.
@Hobbelster: bedankt voor je bericht. Ik wist even niet zo goed wat ik erop moest zeggen, nu besef ik me dat ik die erkenning niet zo gewend ben. Erkenning dat het erg was, en mij is aangedaan.
Gek genoeg heeft het ontdekken van het misbruik toen ik baby was me daar wel een stukje mee geholpen.
Mijn ouders hadden het idee dat de opvoeding klaar was zodra ik op mijn elfde naar de middelbare school ging. Hulp was schaars, dat had ik al snel geleerd dus vroeg ik er niet meer om. School mocht ik zelf uitzoeken, het maakte niet uit of ik voldoendes of onvoldoendes haalde. Het was immers mijn verantwoordelijkheid en mijn toekomst. tandartsafspraken zelf maken. Ik kreeg kleedgeld en zakgeld en daar moest ik het mee doen, als ik een fout had gemaakt en te weinig sokken had, had ik pech. Ik heb geen veilige omgeving gehad om te leren en fouten te maken. Toen ik langdurig opgenomen was op mijn zeventiende en dus geen bijbaantje meer kon hebben, ben ik ook nog eens vrij snel aangekomen (ik had een eetstoornis), waardoor mijn kleren niet meer pasten. Ik heb toen bijvoorbeeld geld moeten lenen van mijn ouders om joggingbroeken bij de zeeman te kopen.
Dit alles heeft er aan bijgedragen dat ik het gevoel had volwassen en verantwoordelijk te moeten zijn, dus bij het misbruik oo mijn veertiende en zeventiende had ik beter moeten weten.
Ik weet nu wel beter, maar dat gevoel is niet zomaar weg.
De opmerkingen van mijn ouders maken het niet beter.
Ik ben ook wel eens aangerand, ik zit er niet meer mee.
Kun je je er niet gewoon overheen zetten?
Je bent altijd al gevoelig geweest.
Ik snap niet dat meisjes nog via internet met jongens afspreken, dan weten ze zelf ook wel wat er gebeurd. Die meisjes zijn dom.
Ik was wanhopig opzoek naar begrip en liefde, wat ik van mijn ouders niet kreeg, mijn ouders wilden me het liefst uit huis hebben omdat ze niet met mijn problemen om konden gaan en stelden voor dat ik bij mijn tante kon gaan wonen: voor mij toen een duidelijk signaal dat ik niet gewenst was thuis.
Ik dacht die liefde bij mannen te kunnen vinden. Het maakte me kwetsbaar, en een perfect doelwit.
Pas toen ik erachter kwam dat ik als baby ben misbruikt, nu anderhalf jaar geleden, kon ik tegen mezelf zeggen: dat was niet jouw schuld. Een baby kun je niet de schuld geven... en het is een proces om mezelf als tiener ook niet de schuld te geven.
Mijn ouders houden overigens ongelofelijk veel van me. Onvoorwaardelijk. Dat klinkt gek, maar ik weet dat het van hun kant puur onvermogen is geweest. Dat maakt het ergens makkelijker, want ik ben wel geliefd. Moeilijker, omdat ze nog steeds niet kunnen toegeven dat sommige dingen binnen hun onvermogen ongelofelijk veel effect hebben gehad. Daar praten we dus niet meer over.
vrijdag 24 januari 2020 08:16
Jee wat lief!
Maar is het geen truc? Omdat je toch ergens denkt dat je zelf niet al die ruimte mag?
vrijdag 24 januari 2020 08:21
Kan ook komen juist omdat het goed met je gaat. Dat er nu pas de veiligheid en de rust is om nog een nieuw stuk te verwerken.TeamAvocado schreef: ↑18-01-2020 10:53
Daarom ben ik ook extra kwaad weer op mezelf.
Op gegeven moment moet het toch klaar zijn zeg. Hoe lang blijf je jammeren.
Maar het IS er gewoon weer, en wegduwen lukt niet goed, dan duwt het mij weg.
Dus ik moet wat dingen uitzoeken denk ik.
vrijdag 24 januari 2020 20:27
Ik was dus 10 jaar lang bijna niet bezig met alles wat er gebeurd was. Wel dat ik af en toe wat moeilijke momenten had, maar niet continue aan het wegduwen en met zoveel moeite 'gezond gedrag' vertonen.
Nu kost het inderdaad veel meer moeite om goed ritme te houden, en me op het hier en nu te focussen. Het breekt er vaker tussendoor, of overheerst. Dus ja, weer actief aan het wegduwen, hoewel ik probeer dus ook ruimte te maken voor.
Conflict: check herkenbaar.
Theorie aanwezig, praktijk jammerlijk falend qua gevoel.
Tsja, we oefenen lekker verder. Wat heb je een schrijnend eenzame jeugd gehad zeg. Jeetje. (ook uit je volgende bericht meegenomen). Zo ontzettend alleen, ondanks dat je bij je ouders woonde. Wat heb je vroeg volwassen moeten zijn.
Ik kan me helemaal voorstellen dat je uit honger naar liefde een 'makkelijk slachtoffer' was. Niet dat JIJ makkelijk was, echt niet, maar ik kan me indenken dat je voor mensen die verkeerd willen, makkelijk te beinvloeden was. Dat je door het gebrek aan aandacht en liefde zo eenzaam was dat je open stond voor steun en liefde, niet voelend dat sommige mensen heel verkeerd zijn, om de verkeerde reden aardig doen.
Ontzettend heftig ook dat je als baby al misbruikt bent. Om te huilen... En dan daarna vaker, en geen troost vinden thuis.
Ik heb het vaak eenzaam gevonden dat ik het met niemand kon delen, mijn wereld en wat er gebeurde. Maar het delen, en dan afgewezen worden door degenen die je zouden moeten steunen en beschermen, die er voor je zouden moeten zijn... Dat is me ook een mindfuck zeg.
Geen wonder dat je dan geen idee meer hebt van wat erg is en wat niet.
Ik begreep dat jij uiteindelijk wel jong uit huis gehaald bent, maar dmv een opname?
Pfff.
Dan zal therapie ook best een drempel geweest zijn om je aan over te geven?
Knap dat je open staat voor het idee dat er misschien nog iets anders is dan trauma.
Ik hoop dat je daar snel duidelijkheid over krijgt.
vrijdag 24 januari 2020 20:38
Uiteindelijk lijkt veel ook te draaien om zelfacceptatie en dat er nu eenmaal dingen gebeurd zijn die gebeurd zijn.
Ik lees mee maar heb niet zo veel te melden. Wil licht verteerbaars. Zit in een intense periode.
Niet wegduwen maar soort van, beschouwend, niet-voelen, wel beseffen wat er gebeurt is vroeger. Maar zonder oordeel of intense emoties.
Tussen mijn 15e en 25 heb ik heel veel gedissocieerd. Dat is dit nu niet wat ik nu ervaar. Het is anders.
Misschien berusting. Ik weet niet.
Ik wil jullie graag iets schrijven waar jullie iets aan hebben, iets mee kunnen, en het voelt of dat niet goed lukt. Maar het is fijn dit nu toch opgeschreven te mogen hebben en dank je wel voor het lezen.
Ik lees mee maar heb niet zo veel te melden. Wil licht verteerbaars. Zit in een intense periode.
Niet wegduwen maar soort van, beschouwend, niet-voelen, wel beseffen wat er gebeurt is vroeger. Maar zonder oordeel of intense emoties.
Tussen mijn 15e en 25 heb ik heel veel gedissocieerd. Dat is dit nu niet wat ik nu ervaar. Het is anders.
Misschien berusting. Ik weet niet.
Ik wil jullie graag iets schrijven waar jullie iets aan hebben, iets mee kunnen, en het voelt of dat niet goed lukt. Maar het is fijn dit nu toch opgeschreven te mogen hebben en dank je wel voor het lezen.
vrijdag 24 januari 2020 20:53
Dank voor je lieve woorden.
Ik heb inderdaad nog contact met mijn ouders.
Waarom? Tsja. Omdat het toch je ouders zijn, en dat soms trekt.
Omdat helemaal wegblijven nooit een optie was, gevoelsmatig.
In de eerste jaren uit huis hadden we soms wel maanden geen contact, beperkt tot feestdagen en verjaardagen. Toen kon ik het niet opbrengen en had ik de afstand echt nodig.
En nu zijn ze inderdaad echt leuke opa en oma voor mijn kinderen, die daarvan genieten.
Dat heeft af en toe wel gestoken of me boos gemaakt, maar eigenlijk had ik ook daar een prima modus in gevonden.
Wel ben ik altijd op mijn hoede geweest als ze met de kinderen waren. Niet eens bewust, maar niet zomaar alleen laten, geen vaste oppasdagen, bij evt oppas een nannycam aan. Dat soort dingen. Logeren was sowieso een no go, tot de kinderen een jaar of 6 waren en er zelf om zeurden, goed konden praten enzo. hooguit 3 keer geweest denk ik.
Ik begrijp dat jij ook het nodige mee hebt moeten maken. Wat verdrietig om te lezen dat je ook zo worstelt met schuld en verantwoordelijkheid. Ik hoop dat je het eens mag voelen, dat het kind dat jij was niets te verwijten valt.
Therapiemoe snap ik ook wel ja. Of vooral ellende-moe. Gewoon normaal willen zijn, geen zin in het gezeik en de tranen etc.
Hoewel ik dat dus vooral met mezelf heb, dat ik dan moe van mezelf ben en normaal wil zijn.
Vriendinnen die ernaar vragen kan ik af en toe wel toejuichen, omdat het erkent wordt. Ik erkend wordt.
Meestal doen we toch met zijn allen net of er nooit iets gebeurd is. Wat handig is, maar ook verdrietig.
vrijdag 24 januari 2020 20:57
Hoi Betonrot,
Nee, hier is ruimte om te delen. Om te zijn.
En delen is fijner samen. In je eentje deelt het lastig.
De herkenning en het samen sparren leveren me ook wat op.
En ruimte innemen daar waar niemand is, is makkelijk.
Dus misschien is de oefening nuttiger met andere mensen in die ruimte?
Wel lief dat je daaraan denkt zeg!
Het zal inderdaad ermee te maken hebben dat mijn leven momenteel erg rustig is. (gelukkig is er genoeg reuring op komst
)Dat geeft ruimte tot voelen en denken.
De hele dag achter kinderen aanrennen houdt een mens zoet bezig haha.
Een nieuwe fase in het leven waar ik weer even mijn balans in moet vinden denk ik.
vrijdag 24 januari 2020 21:04
Ja, ik denk dat je daar een punt hebt.Hobbelster schreef: ↑24-01-2020 20:38Uiteindelijk lijkt veel ook te draaien om zelfacceptatie en dat er nu eenmaal dingen gebeurd zijn die gebeurd zijn.
Ik lees mee maar heb niet zo veel te melden. Wil licht verteerbaars. Zit in een intense periode.
Niet wegduwen maar soort van, beschouwend, niet-voelen, wel beseffen wat er gebeurt is vroeger. Maar zonder oordeel of intense emoties.
Tussen mijn 15e en 25 heb ik heel veel gedissocieerd. Dat is dit nu niet wat ik nu ervaar. Het is anders.
Misschien berusting. Ik weet niet.
Ik wil jullie graag iets schrijven waar jullie iets aan hebben, iets mee kunnen, en het voelt of dat niet goed lukt. Maar het is fijn dit nu toch opgeschreven te mogen hebben en dank je wel voor het lezen.
Dat acceptatie een belangrijk iets is in het omgaan met trauma.
Ik denk dat dat bij mij afgelopen 10 jaar langzaamaan gebeurd is.
Ik ontken het niet meer, het hoort ergens bij mij. Net als de littekens op mijn armen, en de moedervlek op mjin kin.
Ik word er ook makkelijker in om het te delen, maar dan zeer oppervlakkig. Als in 'pittig geweest, agressie thuis en misbruikt'. Dat krijg ik eruit, en kan ik behappen.
Zodra het gedetailleerder wordt komt de schaamte om de hoek zetten, en toch ook gedeeltelijk ontkenning denk ik.
Voor lichte kost zit je hier niet helemaal op de goede plek vrees ik, hoewel ik best een luchtig gedicht voor je wil planten hier voor je hoor.
En wat je ook schrijft, het is sowieso waardevol.
Omdat ik erin lees dat je leest, erkent wat was, en wie ik daardoor ben. In totaal.
Omdat je meedenkt en me serieus neemt.
Omdat je me geloofd.
Allemaal heel waardevol voor mij.
En als je daarnaast zelf ook nog opluchting of iets ervaart door mee te schrijven: dubbel waardevol.
vrijdag 24 januari 2020 21:14
Oh, trouwens heel herkenbaar die dissociatie.
Hier ook tussen 12 en 25.
Was niet zo handig.
En dan afgelopen winter voor het eerst in jaren weer vrij heftig. Dat de ochtend zomaar weg was, ik mijn fiets weer kwijt was en terugvond op een plek waar ik echt niet geweest was, en meer van dat soort ontzettend irritante dingen.
Ik heb me er heel lang hardnekkig aan vastgehouden. Te bang om alles zelf te voelen, tot in de details te herinneren. Heerlijk dat dat ergens op een afgesloten plek in mijn brein zat, veilig weg van mij. En ook top dat ik me terug kon trekken als het me allemaal teveel werd.
Wel superlastig dat ik nooit wist waar spullen gebleven waren, of ik iets nou wel of niet gedaan had, en of ik mensen wel of niet gesproken had, en wat dan gezegd had.
Ik denk ook dat die afgesloten plek laatste tien jaar langzaam een traliehek heeft gekregen ofzo. Waar ik steeds meer dingen door kon zien en voelen, maar nog moeilijk actief bij kan.
Gezichten weet ik nog steeds niet.
Mijn lijf weet ze wel, want soms verkramp ik op straat als er mensen langslopen, of wordt ik zo misselijk dat ik bijna de boel onderspuug. Totale paniek.
Ik heb dat leren herkennen als 'iets triggert er heel erg'. Maar wie of wat?
Hier ook tussen 12 en 25.
Was niet zo handig.
En dan afgelopen winter voor het eerst in jaren weer vrij heftig. Dat de ochtend zomaar weg was, ik mijn fiets weer kwijt was en terugvond op een plek waar ik echt niet geweest was, en meer van dat soort ontzettend irritante dingen.
Ik heb me er heel lang hardnekkig aan vastgehouden. Te bang om alles zelf te voelen, tot in de details te herinneren. Heerlijk dat dat ergens op een afgesloten plek in mijn brein zat, veilig weg van mij. En ook top dat ik me terug kon trekken als het me allemaal teveel werd.
Wel superlastig dat ik nooit wist waar spullen gebleven waren, of ik iets nou wel of niet gedaan had, en of ik mensen wel of niet gesproken had, en wat dan gezegd had.
Ik denk ook dat die afgesloten plek laatste tien jaar langzaam een traliehek heeft gekregen ofzo. Waar ik steeds meer dingen door kon zien en voelen, maar nog moeilijk actief bij kan.
Gezichten weet ik nog steeds niet.
Mijn lijf weet ze wel, want soms verkramp ik op straat als er mensen langslopen, of wordt ik zo misselijk dat ik bijna de boel onderspuug. Totale paniek.
Ik heb dat leren herkennen als 'iets triggert er heel erg'. Maar wie of wat?
vrijdag 24 januari 2020 21:23
Dat Lichaamsgeheugen is een raar iets idd. Zo reageer ik erg sterk op bepaalde geuren, kan dan totaal van de leg zijn en ook letterlijk ziek worden.
Ik ben ook zoveel gebeurtenissen uit die dissociatie-jaren kwijt.... heel gek. Heb zelf weinig foto’s van maar soms bij m’n ouders ineens een foto en dan word ik er helemaal naar bij, teruggeworpen naar die periode. Ik vermijd dat liefst. Je hebt er zo niks aan en alleen last van.
Wat lief dat je het benoemt dat je mijn bijdragen waardevol vind. Dank je wel.
Het oppervlakkige vertellen, ja, zo ging dat bij mij ook. Tegenwoordig vertel ik het niet meer tegen nieuwe mensen. Ik heb niet veel contacten met mensen die ik nog uit het verleden ken en vind dat prima zo.
Nieuwe mensen komen soms gaandeweg een beetje achter delen van ‘mijn verhaal’ maar ik ben heel spaarzaam. Bang om mensen af te stoten. Veroordeeld te worden. Dat zij die kant, dat verleden van mij, niet hoeven te kennen en weten wil niet zeggen dat ik het zelf ontken of niet wil weten. Het is gewoon prive. De enige die alles weet is mijn man. Ik vond het mijn plicht, hij moest weten met wie hij in zee ging en wat voor heftige dingen er gebeurd zijn. Ook met het idee je weet maar nooit wanneer welke trauma’s ineens weer opspelen. Vooral als je zelf kinderen krijgt. Met zwangerschap. Met een klein kwetsbaar kindje voor wie je door het vuur gaat. Maar die je soms ook moet toevertrouwen aan andere volwassenen. En dan je eigen achterdocht, je angsten. Gegrond? Overdreven? Of toch ..... nouja.
Je begrijpt vast wat ik bedoel.
Ik ben ook zoveel gebeurtenissen uit die dissociatie-jaren kwijt.... heel gek. Heb zelf weinig foto’s van maar soms bij m’n ouders ineens een foto en dan word ik er helemaal naar bij, teruggeworpen naar die periode. Ik vermijd dat liefst. Je hebt er zo niks aan en alleen last van.
Wat lief dat je het benoemt dat je mijn bijdragen waardevol vind. Dank je wel.
Het oppervlakkige vertellen, ja, zo ging dat bij mij ook. Tegenwoordig vertel ik het niet meer tegen nieuwe mensen. Ik heb niet veel contacten met mensen die ik nog uit het verleden ken en vind dat prima zo.
Nieuwe mensen komen soms gaandeweg een beetje achter delen van ‘mijn verhaal’ maar ik ben heel spaarzaam. Bang om mensen af te stoten. Veroordeeld te worden. Dat zij die kant, dat verleden van mij, niet hoeven te kennen en weten wil niet zeggen dat ik het zelf ontken of niet wil weten. Het is gewoon prive. De enige die alles weet is mijn man. Ik vond het mijn plicht, hij moest weten met wie hij in zee ging en wat voor heftige dingen er gebeurd zijn. Ook met het idee je weet maar nooit wanneer welke trauma’s ineens weer opspelen. Vooral als je zelf kinderen krijgt. Met zwangerschap. Met een klein kwetsbaar kindje voor wie je door het vuur gaat. Maar die je soms ook moet toevertrouwen aan andere volwassenen. En dan je eigen achterdocht, je angsten. Gegrond? Overdreven? Of toch ..... nouja.
Je begrijpt vast wat ik bedoel.
vrijdag 24 januari 2020 21:57
Haha, nee, ze zouden me hier thuis zien aankomen zeg!
Nee, we hebben wat grote dingen op de planning staan waar ik komend jaar waarschijnlijk wel druk mee zal zijn.
En ik heb de schijt aan verandering (onveilig, doe mij maar weten waar ik aan toe ben) dus ik zal me er sowieso wel druk om maken, zelfs als het niet hoeft.
Ik wilde nog wat zeggen, maar ik weet niet meer wat, want ik heb je korte bericht gequote dus nu kan ik niet teruglezen....
vrijdag 24 januari 2020 22:13
Oja, zie nu lees ik het weer.
Eerlijk naar man toe. Ja hier ook.
Moest ook wel, want hij leerde me kennen in die periode vol dissociatie, paniek en depressie.
Hij grapt nu wel eens dat hij met een hele andere vrouw woont.
Er zijn overigens maar weinig mensen in mijn omgeving die weten hoe of wat. Inderdaad ivm veroordeling.
Wat piepolz uit mijn studentenhuis, en wat vrienden uit die tijd. Die laatste dus de minieme samenvatting, op gegeven moment kom je niet meer weg met 'het gaat niet zo lekker'.
Dat makkelijker worden: heel soms heb je zo'n gesprek met iemand waarin het onderwerp aangetikt wordt. Zo heb ik een collega bij wie ik het zo heb laten vallen, het paste op dat moment in het gesprek dat we hadden, en was meer een ter kennisgeving en verklaring waarom ik sommige dingen qua psychiatrie wist.
En dan dus tijdje terug die vriendinnen.
Klein groepje waar ik veel mee app, en wat live wat uiteen gedreven is.
Toen ik vertelde dat ik slecht sliep en veel droomde stelden ze de juiste vragen en drukten op de juiste knoppen. Voor ik het wist was het eruit.
Meer inhoudelijk dan ik in therapie ooit geweest ben.
Lekker veilig is wel dat ik ze maar weinig zie , en ik door de telefoon mooi niemand aan hoef te kijken haha.
Maar ik heb wel flinke littekens op mijn armen van automutilatie, dus mensen in mijn omgeving weten ondertussen allemaal dat ik een leuke depressieve periode heb gehad.
De tijd van lange mouwen dragen heb ik echt gehad.
Hoewel het me wel heel veel moeite kost om mijn hoofd hoog te houden als ik 's zomers in een winkel iemand zie kijken, of op een terras,
Ik wil me er niet voor schamen, schaam me er meestal niet voor, maar dat komt ook omdat het in mijn omgeving een geaccepteerd feit is.
Voor vreemden vul ik toch in dat ze niets zullen begrijpen van het feit dat mensen zichzelf pijn doen, en dat ze me daarmee veroordelen tot psycho.
Wat dus dichtbij mijn doem komt: dat ik de slechte psycho ben, en niemand mij ooit zal geloven.
'I wear my scars proudly.
They represent the battles
Through which I've been gone
And I'm proud because those battles
I've won.'
Eerlijk naar man toe. Ja hier ook.
Moest ook wel, want hij leerde me kennen in die periode vol dissociatie, paniek en depressie.
Hij grapt nu wel eens dat hij met een hele andere vrouw woont.
Er zijn overigens maar weinig mensen in mijn omgeving die weten hoe of wat. Inderdaad ivm veroordeling.
Wat piepolz uit mijn studentenhuis, en wat vrienden uit die tijd. Die laatste dus de minieme samenvatting, op gegeven moment kom je niet meer weg met 'het gaat niet zo lekker'.
Dat makkelijker worden: heel soms heb je zo'n gesprek met iemand waarin het onderwerp aangetikt wordt. Zo heb ik een collega bij wie ik het zo heb laten vallen, het paste op dat moment in het gesprek dat we hadden, en was meer een ter kennisgeving en verklaring waarom ik sommige dingen qua psychiatrie wist.
En dan dus tijdje terug die vriendinnen.
Klein groepje waar ik veel mee app, en wat live wat uiteen gedreven is.
Toen ik vertelde dat ik slecht sliep en veel droomde stelden ze de juiste vragen en drukten op de juiste knoppen. Voor ik het wist was het eruit.
Meer inhoudelijk dan ik in therapie ooit geweest ben.
Lekker veilig is wel dat ik ze maar weinig zie , en ik door de telefoon mooi niemand aan hoef te kijken haha.
Maar ik heb wel flinke littekens op mijn armen van automutilatie, dus mensen in mijn omgeving weten ondertussen allemaal dat ik een leuke depressieve periode heb gehad.
De tijd van lange mouwen dragen heb ik echt gehad.
Hoewel het me wel heel veel moeite kost om mijn hoofd hoog te houden als ik 's zomers in een winkel iemand zie kijken, of op een terras,
Ik wil me er niet voor schamen, schaam me er meestal niet voor, maar dat komt ook omdat het in mijn omgeving een geaccepteerd feit is.
Voor vreemden vul ik toch in dat ze niets zullen begrijpen van het feit dat mensen zichzelf pijn doen, en dat ze me daarmee veroordelen tot psycho.
Wat dus dichtbij mijn doem komt: dat ik de slechte psycho ben, en niemand mij ooit zal geloven.
'I wear my scars proudly.
They represent the battles
Through which I've been gone
And I'm proud because those battles
I've won.'
zaterdag 25 januari 2020 08:16
Jeetje wat een hoop reacties!
Dissociatie.. check. Gelukkig een mildere vorm waarbij ik geen hele lappen tijd kwijt ben. Het voelt meer alsof ik onder water zit. Alles gaat vetraagd en alles komt verzwakt binnen. Ben er dan juist heel bewust mee bezig om 'normaal' over te komen.
Dat gedicht over automutilatie is mooi! Hier ook veel littekens, maar op mijn bovenbenen. Die zijn meestal wel verborgen, maar niet bewust, daar kan ik me niet druk om maken.
Afgelopen zomer een weekje naar turkije geweest. Hoe bruiner ik werd, hoe duidelijker het werd, ik was net een zebra haha!
Goed onder controle nu overigens. Afgelopen 5 jaar misschien 5 keer een terugval gehad.
Mijn man kent de grote lijnen. Over mijn opvoeding weet hij alles wel, hij is eigenlijk degene waardoor ik ben gaan inzien dat mijn opvoeding niet de norm is. Ik heb hem dus ontmoet terwijl ik opgenomen zat op mijn zeventiende, haha. Hij weet dan ook wel in grote lijnen wat er is gebeurd bij het seksueel trauma. Geen details, zijn voor mij moeilijk om te vertellen, maar hij wil het niet horen, trekt dat niet. En dat respecteer ik.
Hobbelster: klinkt alsof je van een afstandje ernaar kan kijken nu? Ergens klinkt dat goed. Ergens denk ik: oei, die gevoelens allemaal wegduwen schijnt ook niet al te handig te zijn.
Bij mij werkt het overigens hetzelfde: er niks bij voelen of alles erbij voelen. Balans blijft het sleutelwoord voor me, in alles.
Soms helpt het me om in mijn hoofd net te doen alsof ik mijn verhaal vertel. Als een soort victim impact statement. Alsof ik voor een menigte sta, alles zeg wat geheim moest blijven en een statement maak: hier sta ik, dit is mij aangedaan, ik zal er de rest van mijn leven mee te maken hebben. Maar ik sta nog steeds.
Misschien een beetje vreemd, maar het werkt voor me. Dan mag ik ook voelen, en tegelijkertijd sterk blijven.
Je kan alleen moedig zijn als je bang bent.
Dissociatie.. check. Gelukkig een mildere vorm waarbij ik geen hele lappen tijd kwijt ben. Het voelt meer alsof ik onder water zit. Alles gaat vetraagd en alles komt verzwakt binnen. Ben er dan juist heel bewust mee bezig om 'normaal' over te komen.
Dat gedicht over automutilatie is mooi! Hier ook veel littekens, maar op mijn bovenbenen. Die zijn meestal wel verborgen, maar niet bewust, daar kan ik me niet druk om maken.
Afgelopen zomer een weekje naar turkije geweest. Hoe bruiner ik werd, hoe duidelijker het werd, ik was net een zebra haha!
Goed onder controle nu overigens. Afgelopen 5 jaar misschien 5 keer een terugval gehad.
Mijn man kent de grote lijnen. Over mijn opvoeding weet hij alles wel, hij is eigenlijk degene waardoor ik ben gaan inzien dat mijn opvoeding niet de norm is. Ik heb hem dus ontmoet terwijl ik opgenomen zat op mijn zeventiende, haha. Hij weet dan ook wel in grote lijnen wat er is gebeurd bij het seksueel trauma. Geen details, zijn voor mij moeilijk om te vertellen, maar hij wil het niet horen, trekt dat niet. En dat respecteer ik.
Hobbelster: klinkt alsof je van een afstandje ernaar kan kijken nu? Ergens klinkt dat goed. Ergens denk ik: oei, die gevoelens allemaal wegduwen schijnt ook niet al te handig te zijn.
Bij mij werkt het overigens hetzelfde: er niks bij voelen of alles erbij voelen. Balans blijft het sleutelwoord voor me, in alles.
Soms helpt het me om in mijn hoofd net te doen alsof ik mijn verhaal vertel. Als een soort victim impact statement. Alsof ik voor een menigte sta, alles zeg wat geheim moest blijven en een statement maak: hier sta ik, dit is mij aangedaan, ik zal er de rest van mijn leven mee te maken hebben. Maar ik sta nog steeds.
Misschien een beetje vreemd, maar het werkt voor me. Dan mag ik ook voelen, en tegelijkertijd sterk blijven.
Je kan alleen moedig zijn als je bang bent.
zaterdag 25 januari 2020 19:49
Zebra. Check. 
Ik geloof dat ik vet ongezellig was vandaag, want er moesten wat regelzaken gedaan worden, en ook nog wat praktische dingen rondom huis.
(en natuurlijk de eeuwige was, en opruimen en...)
Ik voel me al eeuwig tekortschieten als huisvrouw. Gedeeltelijk omdat ik weinig om het huishouden geef, gedeeltelijk omdat ik een heel irreeel beeld heb van hoe ik als super-huisvrouw het huis aan kant zou moeten hebben, versgebakken koekjes uit de schone oven zou moeten halen, nadat ik om 9 uur 's ochtends een uurtje hardgelopen.
Bummer, dat ik dan pas om 10 uur mijn bed uit kwam, wat de kinderen niet waardeerden, want die hadden pyjamadag met koekjes op de bank bedacht.
Niet uit mijn schone oven, maar gewoon uit het overvolle keukenkastje, waar alle gezonde voedingsmiddelen redelijk op waren.
Maar goed, het te regelen is gedeeltelijk geregeld (en voor de rest is er een planning), en praktische zaken zijn gebeurd (of er is een afspraak voor gemaakt) en het huis is een nog grotere bende dan toen ik beneden kwam vanochtend.
Ondertussen is er wel baksel uit de oven gekomen door de kinderen, zo'n kant en klaar pakje koek, waarvan de klodders deeg nu overal zitten.
En de oven was 200 graden, dus me dunkt dat ie nu steriel is toch?
Waarom dan schoonmaken.
Nee, ik voel me redelijk waardeloos, falend en achter de feiten aanhobbelen, maar dat compenseer ik gewoon met een dosis humor en oogkleppen.
Morgenochtend ga ik mooi sporten tot 11 uur, en hopen dat in de tussentijd de kabouters het huis opruimen.
Ik denk dat ik op tafel even een briefje achterlaat wat elke kabouter precies moet doen, met een vuilniszak erbij waarin mama alle spullen zal doen die de kabouters laten liggen.
Ik geloof dat ik vet ongezellig was vandaag, want er moesten wat regelzaken gedaan worden, en ook nog wat praktische dingen rondom huis.
(en natuurlijk de eeuwige was, en opruimen en...)
Ik voel me al eeuwig tekortschieten als huisvrouw. Gedeeltelijk omdat ik weinig om het huishouden geef, gedeeltelijk omdat ik een heel irreeel beeld heb van hoe ik als super-huisvrouw het huis aan kant zou moeten hebben, versgebakken koekjes uit de schone oven zou moeten halen, nadat ik om 9 uur 's ochtends een uurtje hardgelopen.
Bummer, dat ik dan pas om 10 uur mijn bed uit kwam, wat de kinderen niet waardeerden, want die hadden pyjamadag met koekjes op de bank bedacht.
Niet uit mijn schone oven, maar gewoon uit het overvolle keukenkastje, waar alle gezonde voedingsmiddelen redelijk op waren.
Maar goed, het te regelen is gedeeltelijk geregeld (en voor de rest is er een planning), en praktische zaken zijn gebeurd (of er is een afspraak voor gemaakt) en het huis is een nog grotere bende dan toen ik beneden kwam vanochtend.
Ondertussen is er wel baksel uit de oven gekomen door de kinderen, zo'n kant en klaar pakje koek, waarvan de klodders deeg nu overal zitten.
En de oven was 200 graden, dus me dunkt dat ie nu steriel is toch?
Waarom dan schoonmaken.
Nee, ik voel me redelijk waardeloos, falend en achter de feiten aanhobbelen, maar dat compenseer ik gewoon met een dosis humor en oogkleppen.
Morgenochtend ga ik mooi sporten tot 11 uur, en hopen dat in de tussentijd de kabouters het huis opruimen.
Ik denk dat ik op tafel even een briefje achterlaat wat elke kabouter precies moet doen, met een vuilniszak erbij waarin mama alle spullen zal doen die de kabouters laten liggen.
zondag 26 januari 2020 19:15
Hoi Lovebird. Natuurlijk mag je ook meeschrijven.
Hier moet je zijn om te oefenen met ruimte innemen.
Wat vervelend dat je al twee jaar thuis zit zeg! Dat was een flinke mokerslag die je ingehaald heeft.
Nu dus aan het oefenen met therapie, en daar wel mogen voelen wat je voelt en denken wat je denkt. Dan merk je ineens hoe diep ingesleten die gedachtes en patronen zitten he.
Heb je 'vroegah' wel hulp gehad, of is dit je eerste keer in therapie?
Ik weet dat ik namelijk tot mijn 20e ongeveer vooral heb zitten ontkennen, tegenwerken, en wachten tot iemand de boel voor me weghekste.
(volgens mijn therapeuten toen. Ik zie nu wel dat ik veel teveel weerstand had tegen alles om constructief te zijn.)
Alles wat ze voorstelden vond ik onzin, had ik al geprobeerd, lukte toch niet, werkte niet zo bij mij, en leek me vreselijk stom. Inclusief rollende ogen.
Dat klinkt heel puberella, maar ik had er ook echt gewoon geen vertrouwen in dat die mooie praatjes me ook maar iets zouden helpen.
Een lijst met 100 leuke dingen die je meost doen als je je rot voelde. Sure.
Een gezond eet en slaapritme aanhouden. Tssk. (ik rommelde enorm met eten)
Een niet-automutileren contract. Hahaha.
Ik was nog vooral bezig om te uiten en laten zien hoe niet-goed het met me ging, en dat iemand me echt moest helpen.
Pas toen ik op de goede plek bij de goede therapeute terecht kwam veranderde dat langzamerhand en kreeg ik langzaam grip op mezelf, ellende, en de toekomst.
Ik mocht bij haar best dood willen. (maar bel even als je op het punt staat het uit te voeren)
Automutileren tot ik een ons woog. (laat je slagaders met rust, en kerf gerust een leuk patroontje)
We hadden een klik, dezelfde humor, en ze zag me, en zag ook het kleine meisje in mij.
Nah, lang verhaal, maar waar het op neer komt: soms ben je op een of andere manier nog niet klaar om ook echt verder te komen in therapie. Ofzo.
Hier moet je zijn om te oefenen met ruimte innemen.
Wat vervelend dat je al twee jaar thuis zit zeg! Dat was een flinke mokerslag die je ingehaald heeft.
Nu dus aan het oefenen met therapie, en daar wel mogen voelen wat je voelt en denken wat je denkt. Dan merk je ineens hoe diep ingesleten die gedachtes en patronen zitten he.
Heb je 'vroegah' wel hulp gehad, of is dit je eerste keer in therapie?
Ik weet dat ik namelijk tot mijn 20e ongeveer vooral heb zitten ontkennen, tegenwerken, en wachten tot iemand de boel voor me weghekste.
(volgens mijn therapeuten toen. Ik zie nu wel dat ik veel teveel weerstand had tegen alles om constructief te zijn.)
Alles wat ze voorstelden vond ik onzin, had ik al geprobeerd, lukte toch niet, werkte niet zo bij mij, en leek me vreselijk stom. Inclusief rollende ogen.
Dat klinkt heel puberella, maar ik had er ook echt gewoon geen vertrouwen in dat die mooie praatjes me ook maar iets zouden helpen.
Een lijst met 100 leuke dingen die je meost doen als je je rot voelde. Sure.
Een gezond eet en slaapritme aanhouden. Tssk. (ik rommelde enorm met eten)
Een niet-automutileren contract. Hahaha.
Ik was nog vooral bezig om te uiten en laten zien hoe niet-goed het met me ging, en dat iemand me echt moest helpen.
Pas toen ik op de goede plek bij de goede therapeute terecht kwam veranderde dat langzamerhand en kreeg ik langzaam grip op mezelf, ellende, en de toekomst.
Ik mocht bij haar best dood willen. (maar bel even als je op het punt staat het uit te voeren)
Automutileren tot ik een ons woog. (laat je slagaders met rust, en kerf gerust een leuk patroontje)
We hadden een klik, dezelfde humor, en ze zag me, en zag ook het kleine meisje in mij.
Nah, lang verhaal, maar waar het op neer komt: soms ben je op een of andere manier nog niet klaar om ook echt verder te komen in therapie. Ofzo.
zondag 26 januari 2020 19:37
Verder niet heel veel nieuws onder de zon.
Vanochtend maar wel op tijd opgestaan en rondje gerend.
En ja, daar wordt ik dan inderdaad blij van.
Ondertussen weet ik dat dag-nacht ritme, veel bewegen, dingen van de 100-leuke-dingen-lijst, gezond eten etc inderdaad helpt om me beter te gaan voelen, ook al heb ik er geen zin in of lijkt het me uiterst stom.
Vanochtend maar wel op tijd opgestaan en rondje gerend.
En ja, daar wordt ik dan inderdaad blij van.
Ondertussen weet ik dat dag-nacht ritme, veel bewegen, dingen van de 100-leuke-dingen-lijst, gezond eten etc inderdaad helpt om me beter te gaan voelen, ook al heb ik er geen zin in of lijkt het me uiterst stom.
zondag 26 januari 2020 21:27
35, of 90 jaar oud, zolang je niet actief je traumas heelt zullen ze rond blijven waren in je bewustzijn.
Je gaf het zelf al aan dat je bij anderen met een traumatisch verleden zaken wel in perspectief kunt zien maar bij jezelf daar meer moeite mee hebt.
Gevoelens van schaamte, schuld,zelfhaat allemaal dingen waar je nog altijd van in de greep bent en het enige wat jouw brein probeert te doen is dit bij jou onder de aandacht te brengen zodat je het verleden kunt helen en de negatieve impact die het heeft gehad op jouw eigenwaarde, zelfbeeld, de angsten, onzekerheden die hier ongetwijfeld ook door zijn ontstaan, weer in balans te brengen.
Ons brein heeft het beste met ons voor uiteindelijk hoor.
Vraag jezelf eens af.
Wat haal je uit zo een gesprek met een naaste waarin je je ziel blootlegt?
Het kan heel verhelderend werken om daar eens naar te kijken.
Zoek je bevestiging bij anderen om jouw gevoelens van verdriet en pijn te legitimeren, omdat je jezelf ervan hebt overtuigd dat jouw verdriet er niet mag wezen?
De erkenning waar je zo naar snakt heb je dat al aan jezelf gegeven?
Heling begint en eindigt met compassie, begrip en mededogen voor jezelf.
Jezelf soortvan heropvoeden, aan jezelf geven wat jij in je jeugd gemist hebt en negatieve (denk)patronen actief omvormen en doorbreken.
Dat is wat nu het meest jouw aandacht verdiend.
Hoe voel je je trouwens bij het verloop van dit topic? Zou er persoonlijk geen trek in hebben om de traumas van anderen ook nog eens te moeten verteren.
Maargoed.
Misschien haal je er wat positiefs uit voor jezelf.
Sterkte in ieder geval!
Je gaf het zelf al aan dat je bij anderen met een traumatisch verleden zaken wel in perspectief kunt zien maar bij jezelf daar meer moeite mee hebt.
Gevoelens van schaamte, schuld,zelfhaat allemaal dingen waar je nog altijd van in de greep bent en het enige wat jouw brein probeert te doen is dit bij jou onder de aandacht te brengen zodat je het verleden kunt helen en de negatieve impact die het heeft gehad op jouw eigenwaarde, zelfbeeld, de angsten, onzekerheden die hier ongetwijfeld ook door zijn ontstaan, weer in balans te brengen.
Ons brein heeft het beste met ons voor uiteindelijk hoor.
Vraag jezelf eens af.
Wat haal je uit zo een gesprek met een naaste waarin je je ziel blootlegt?
Het kan heel verhelderend werken om daar eens naar te kijken.
Zoek je bevestiging bij anderen om jouw gevoelens van verdriet en pijn te legitimeren, omdat je jezelf ervan hebt overtuigd dat jouw verdriet er niet mag wezen?
De erkenning waar je zo naar snakt heb je dat al aan jezelf gegeven?
Heling begint en eindigt met compassie, begrip en mededogen voor jezelf.
Jezelf soortvan heropvoeden, aan jezelf geven wat jij in je jeugd gemist hebt en negatieve (denk)patronen actief omvormen en doorbreken.
Dat is wat nu het meest jouw aandacht verdiend.
Hoe voel je je trouwens bij het verloop van dit topic? Zou er persoonlijk geen trek in hebben om de traumas van anderen ook nog eens te moeten verteren.
Maargoed.
Misschien haal je er wat positiefs uit voor jezelf.
Sterkte in ieder geval!
