Psyche
alle pijlers
Ruimte om er te mogen zijn
vrijdag 17 januari 2020 22:39
k heb al tijdje getwijfeld een draadje op het forum aan te maken, maar dan komt het ' serieus, 35 en aan het zeuren over een nare jeugd' gevoel naar boven.
Ik vertelde begin december lieve vriendinnen voor het eerst wat er speelde, waar dit vandaan kwam, over mijn jeugd.
Hun reacties raakte me zo diep.
En ineens, voor het eerst in 10 jaar ofzo, is daar die behoefte tot praten, tot gehoord worden weer.
Op erkenning.
Maar waar, bij wie.
En wat in godsnaam.
Fijn huisje, baan, gezonde kinderen, redelijk competente moeder, lieve partner die me op handen draagt.
Ik coop op een redelijke manier met alles. Niet destructief,ben niet depressief, niet suïcidaal.
Zoveel meer dan ik ooit had durven dromen.
Zo ontzettend veel om dankbaar voor te zijn.
Wat kan iemand zeggen behalve 'ja rot. Doorademen, en dan wordt het straks weer februari en komt er meer zon en voel je je weer beter. Tot die tijd maar in winterslaapstand met weinig verwachtingen en verplichting. Je doet het goed, houd vol. Je hebt veel om van te genieten.
En dan onuitgesproken 'nog steeds? Serieously? Get a life aansteller.'
Nu dus toch een draadje met ruimte voor alles wat geen ruimte mag krijgen.
Over vroeger, en hoe vroeger toch nu blijft.
Over nu, en hoe verwarrend ik het even vind.
Over alles wat ik niet wil weten, niet wil voelen, niet wil zijn. Maar er toch is. Bij mij hoort.
Ik vertelde begin december lieve vriendinnen voor het eerst wat er speelde, waar dit vandaan kwam, over mijn jeugd.
Hun reacties raakte me zo diep.
En ineens, voor het eerst in 10 jaar ofzo, is daar die behoefte tot praten, tot gehoord worden weer.
Op erkenning.
Maar waar, bij wie.
En wat in godsnaam.
Fijn huisje, baan, gezonde kinderen, redelijk competente moeder, lieve partner die me op handen draagt.
Ik coop op een redelijke manier met alles. Niet destructief,ben niet depressief, niet suïcidaal.
Zoveel meer dan ik ooit had durven dromen.
Zo ontzettend veel om dankbaar voor te zijn.
Wat kan iemand zeggen behalve 'ja rot. Doorademen, en dan wordt het straks weer februari en komt er meer zon en voel je je weer beter. Tot die tijd maar in winterslaapstand met weinig verwachtingen en verplichting. Je doet het goed, houd vol. Je hebt veel om van te genieten.
En dan onuitgesproken 'nog steeds? Serieously? Get a life aansteller.'
Nu dus toch een draadje met ruimte voor alles wat geen ruimte mag krijgen.
Over vroeger, en hoe vroeger toch nu blijft.
Over nu, en hoe verwarrend ik het even vind.
Over alles wat ik niet wil weten, niet wil voelen, niet wil zijn. Maar er toch is. Bij mij hoort.
zaterdag 18 januari 2020 21:01
Aldus zever ik mooi vaag verder.
Was van plan mooi ruimte in te gaan nemen hier.
Want ik denk dat je er daar wel een raakt Cateautje, ruimte in willen nemen.
Ik heb van de vriendinnen die ik het vertelde echt ruimte gekregen, en krijg nog, maar ik vind het moeilijk om verdriet of angst bij hen ruimte in te laten nemen. Zeker concreet.
Minder vaag over wat er opspeelt:
Ik kon vanaf heel kleins af aan weinig goed doen, was een in en in slecht wezen. Ik bofte uberhaupt met mijn ouders, andere ouders zouden me allang weggedaan hebben, het is immers niet uit te houden met mij.
Slechtheid werd er uitgeslagen, bestraft op allerlei manieren, of op andere manieren uitgehaald. Het enige waar ik eigenlijk goed voor was, was als hoer. Te goed, dus dat zei ook iets over mij.
Eigenlijk is dat het terugkomende thema in mijn leven.
Me erg schamen voor mijn bestaan en slechtheid. Gestraft worden. Voor de buitenwereld mooi weer spelen. Dankbaar zijn voor alle hulp van mijn ouders, dat ze het met me volhielden.Toch proberen te bewijzen dat ik wel iets kan. Angst dat iedereen ziet hoe slecht ik ben. De zelfhaat.
Mezelf nuttig moeten maken als middelpunt van een feestje dat niet het mijne was. We doen zoveel voor jou, doe jij eens wat terug. Zo logisch.
Op mijn 14e bij maatschappelijk werk beland, op mijn 17e uit huis geholpen.
Loskomen van het misbruik en de agressie pas rond mijn 21e, toen ik een relatie kreeg.
Toen een tijd geen tot weinig contact gehad en veel therapie.
Therapie gericht op het veilig houden van mezelf, 'in het hier en nu aanwezig zijn', op weer licht zien aan de horizon, op weer willen leven, op het minderen van destructief gedrag.
Over wat er gebeurde hebben we het nooit echt gehad. Niet benoemd.
Wel als oorzaak, als uitleg, als waarom ik de neiging had dingen zo en zo aan te pakken.
Het kost me dus heel veel moeite om te voelen dat ik er mag zijn, dat ik ruimte in mag nemen.
Het 'boosmaken' op daders.. bij golven kan ik me boos maken op de mensen die niet wilden zien vroeger.
Leraren die het vooral lastig vonden, dat rare gedrag, weer een blessure, de enorme bewijsdrang dat ik wel iets kon.
Buren die nooit iets gemerkt hebben. Soms mijn zusje, die wel leuk lief en aardig was en doodgetroeteld werd. Die van niets weet dan dat ik af en toe een flinke tik kreeg.
En ik kan me boos maken op het geniepige. Het slimme.
Gat-ver-dam-me. Dat is geen boze bui, als je het zo speelt dat het andere kind in huis niets merkt. Als je rustig en droog kan zeggen dat de straf nog wel komt. Later.
Dan is het geen onmacht.
Daar kan ik me boos op maken.
Als ik het persoonlijk maak, als ik bedenk wat ze mij gedaan hebben, dan lukt dat niet. Soort kortsluiting in mijn hoofd ofzo.
Idem met 'een kind kan nooit schuldig zijn'. Check. Klopt. Weet ik, voel ik, snap ik.
Het was niet jouw schuld. *error*
Ik ken de theorie. Op anderen kan ik m toepassen.
Op mij komt het te dichtbij.
Hoewel ik het best op kan dreunen op goede dagen, op afstand.
Vandaag was verder een prima dag.
Buiten met mijn snoet in het zonnetje gezeten terwijl de kids de buurt afbraken.
Knusheid en gezelligheid, en daar ook echt van genoten.
Meerendeel van de tijd lukt dat dus, het parkeren en me er niet druk om willen maken.
Was van plan mooi ruimte in te gaan nemen hier.
Want ik denk dat je er daar wel een raakt Cateautje, ruimte in willen nemen.
Ik heb van de vriendinnen die ik het vertelde echt ruimte gekregen, en krijg nog, maar ik vind het moeilijk om verdriet of angst bij hen ruimte in te laten nemen. Zeker concreet.
Minder vaag over wat er opspeelt:
Ik kon vanaf heel kleins af aan weinig goed doen, was een in en in slecht wezen. Ik bofte uberhaupt met mijn ouders, andere ouders zouden me allang weggedaan hebben, het is immers niet uit te houden met mij.
Slechtheid werd er uitgeslagen, bestraft op allerlei manieren, of op andere manieren uitgehaald. Het enige waar ik eigenlijk goed voor was, was als hoer. Te goed, dus dat zei ook iets over mij.
Eigenlijk is dat het terugkomende thema in mijn leven.
Me erg schamen voor mijn bestaan en slechtheid. Gestraft worden. Voor de buitenwereld mooi weer spelen. Dankbaar zijn voor alle hulp van mijn ouders, dat ze het met me volhielden.Toch proberen te bewijzen dat ik wel iets kan. Angst dat iedereen ziet hoe slecht ik ben. De zelfhaat.
Mezelf nuttig moeten maken als middelpunt van een feestje dat niet het mijne was. We doen zoveel voor jou, doe jij eens wat terug. Zo logisch.
Op mijn 14e bij maatschappelijk werk beland, op mijn 17e uit huis geholpen.
Loskomen van het misbruik en de agressie pas rond mijn 21e, toen ik een relatie kreeg.
Toen een tijd geen tot weinig contact gehad en veel therapie.
Therapie gericht op het veilig houden van mezelf, 'in het hier en nu aanwezig zijn', op weer licht zien aan de horizon, op weer willen leven, op het minderen van destructief gedrag.
Over wat er gebeurde hebben we het nooit echt gehad. Niet benoemd.
Wel als oorzaak, als uitleg, als waarom ik de neiging had dingen zo en zo aan te pakken.
Het kost me dus heel veel moeite om te voelen dat ik er mag zijn, dat ik ruimte in mag nemen.
Het 'boosmaken' op daders.. bij golven kan ik me boos maken op de mensen die niet wilden zien vroeger.
Leraren die het vooral lastig vonden, dat rare gedrag, weer een blessure, de enorme bewijsdrang dat ik wel iets kon.
Buren die nooit iets gemerkt hebben. Soms mijn zusje, die wel leuk lief en aardig was en doodgetroeteld werd. Die van niets weet dan dat ik af en toe een flinke tik kreeg.
En ik kan me boos maken op het geniepige. Het slimme.
Gat-ver-dam-me. Dat is geen boze bui, als je het zo speelt dat het andere kind in huis niets merkt. Als je rustig en droog kan zeggen dat de straf nog wel komt. Later.
Dan is het geen onmacht.
Daar kan ik me boos op maken.
Als ik het persoonlijk maak, als ik bedenk wat ze mij gedaan hebben, dan lukt dat niet. Soort kortsluiting in mijn hoofd ofzo.
Idem met 'een kind kan nooit schuldig zijn'. Check. Klopt. Weet ik, voel ik, snap ik.
Het was niet jouw schuld. *error*
Ik ken de theorie. Op anderen kan ik m toepassen.
Op mij komt het te dichtbij.
Hoewel ik het best op kan dreunen op goede dagen, op afstand.
Vandaag was verder een prima dag.
Buiten met mijn snoet in het zonnetje gezeten terwijl de kids de buurt afbraken.
Knusheid en gezelligheid, en daar ook echt van genoten.
Meerendeel van de tijd lukt dat dus, het parkeren en me er niet druk om willen maken.
zaterdag 18 januari 2020 21:14
Je hebt alles letterlijk geslikt en weiger het nu nog steeds uit te kotsen, waardoor het nog steeds deel uitmaakt van jou en hoe je je voelt.
Misschien moet je het eens op een krijsen zetten, van het soort dat je niet zomaar kunt stoppen en echt, dat jongetje en dat meisje dat jou zo slecht hebben behandeld zijn geen volwassenen en zijn ook vooral niet je ouders, want dat laatste is een eretitel die je moet verdienen , daar moet je iets voor doen en niet zomaar cadeau krijgt 9 maanden na een neukbeurt.
Hou er alsjeblieft mee op om die figuren op een voetstuk te plaatsen met een aureooltje boven het hoofd en ga die error te lijf, schreeuw erdoorheen, net zolang tot die error verdwijnt en je helder, open en eerlijk kan zijn, naar jezelf en over die twee mafketels die nooit volwassen zijn geworden.
Echt hoor, gun het jezelf, je bent het waard en waardig.
Misschien moet je het eens op een krijsen zetten, van het soort dat je niet zomaar kunt stoppen en echt, dat jongetje en dat meisje dat jou zo slecht hebben behandeld zijn geen volwassenen en zijn ook vooral niet je ouders, want dat laatste is een eretitel die je moet verdienen , daar moet je iets voor doen en niet zomaar cadeau krijgt 9 maanden na een neukbeurt.
Hou er alsjeblieft mee op om die figuren op een voetstuk te plaatsen met een aureooltje boven het hoofd en ga die error te lijf, schreeuw erdoorheen, net zolang tot die error verdwijnt en je helder, open en eerlijk kan zijn, naar jezelf en over die twee mafketels die nooit volwassen zijn geworden.
Echt hoor, gun het jezelf, je bent het waard en waardig.
zaterdag 18 januari 2020 22:31
Haha, best lekker om weer eens te gaan krijsen. Ik vergeet die optie misschien te vaak, toch eens gaan letten op uiten ipv slikken.
Weet je Cateau, je hebt in theorie zo gelijk.
En vaak lukt het me om me zo te gedragen, te denken.
Misschien zelfs te accepteren dat ik in die zin geen ouders heb maar verwekkers.
Maar wordt jij nooit keihard van achteren op je kop geslagen door oud zeer?
Soms hoor je het al uit de verte aankomen, zet je je schrap of weer je het een aantal keren af.
En soms besluipt het je stilletjes en raakt je onverwachts.
Het is geenszins mijn bedoeling om er een zielig klaagtopic van te maken.
Ik voel mezelf niet zielig. Sterker nog, ik voel me meestal best geslaagd: mijn leven nu is een groot cadeau.
Voel ik me rot, dan focus ik me daarop.
Zegeningen tellen, lichtpuntjes van de dag zien.
Alleen als ik wakker wordt uit een klotedroom die zo levendig was als gisteren, als ik een bepaalde geur ruik, als ik (zoals gisteren ziek) een beetje labiele Lea ben, dan ben ik even geen powerrrrrvrouw, dan ben ik bang en met pijn, en erg alleen.
En vanaf november is dat dus nu 'ineens' geregeld weer.
Net als dat gehang, het uitstellen van naar bed gaan, en nog liever uitstellen om eruit te komen. Dat komt er een beetje uit voort.
Nog steeds geen reden om diep ongelukkig te zijn, het bijltje erbij neer te gooien of alcoholist te worden.
Maar wel wat alarmbellen, want het doet me geen goed.
Ik wil wel goed voor mezelf blijven zorgen, wel ritme en structuur houden, er zijn voor mijn gezin vol interesse en aandacht.
En dat is dus even verdomd hard werken.
En soms wil ik gewoon even liggen en janken na zoń klap op mijn kop.
Eindelijk gewoon eens niet doen of er niets is, maar janken.
Oja, nog iets dat terug is:
die onbevredigbare honger naar liefde, bevestiging, er toe doen.
Ook jaaaaren niet gezien, tevree tevree, druk met leven van alledag en genieten van het moment.
Misschien heb ik ook gewoon tijd en nieuwe triggers nu de kinderen hier groter worden.
zaterdag 18 januari 2020 22:41
Helaas herkenbaar wat je schrijft over je jeugd. Een jaar geleden dacht ik ook dat ik mijn jeugd grotendeels achter mij had gelaten maar door een traumatische ervaring kwam alles weer naar boven (hertraumatisering). Deze ervaring was zo heftig dat veel beschermingsmechanismen weg werden geslagen en veel angsten en onzekerheden zomaar verdwenen. Ik kan deze tijd het beste omschrijven als mezelf steentje voor steentje weer opbouwen en bij elk steentje nagaan of ik deze nog nodig had. Ik heb meerdere keren in mijn leven een crisis gehad - moment van waarheid/openbaring in het Grieks - en van elke crisis ben ik gegroeid. Voor mij is deze laatste crisis dat ik van overleven naar leven ben gegaan.
Je jeugd draag je altijd met je mee en ik denk dat er in bepaalde levensfasen andere aspecten weer naar boven komen. Ik kan mij voorstellen dat het krijgen van kinderen ook veel oproept, m.n. de onvoorwaardelijke liefde die jij nooit hebt gekend. Ik proef in jouw berichten dat je verstandelijk wel alles helder hebt, maar dat je dit nog niet zo voelt. Hou je van jezelf en zorg je goed voor jezelf?
Het is goed om hier niet zelf teveel mee te worstelen maar hier hulp voor te zoeken. Ik besefte mij laatst dat ik wellicht een keer in de zoveel tijd een soort onderhoud nodig heb wat niet zo vreemd is gezien mijn jeugd en het feit dat ik veel dingen niet goed heb geleerd. Ik kan mij voorstellen dat dit voor jou ook geldt. Heel veel sterkte.
Je jeugd draag je altijd met je mee en ik denk dat er in bepaalde levensfasen andere aspecten weer naar boven komen. Ik kan mij voorstellen dat het krijgen van kinderen ook veel oproept, m.n. de onvoorwaardelijke liefde die jij nooit hebt gekend. Ik proef in jouw berichten dat je verstandelijk wel alles helder hebt, maar dat je dit nog niet zo voelt. Hou je van jezelf en zorg je goed voor jezelf?
Het is goed om hier niet zelf teveel mee te worstelen maar hier hulp voor te zoeken. Ik besefte mij laatst dat ik wellicht een keer in de zoveel tijd een soort onderhoud nodig heb wat niet zo vreemd is gezien mijn jeugd en het feit dat ik veel dingen niet goed heb geleerd. Ik kan mij voorstellen dat dit voor jou ook geldt. Heel veel sterkte.
zaterdag 18 januari 2020 23:09
Kikkerjet, wat zeg je dat mooi, verstandelijk wel op orde, maar het voelt nog niet zo.
Weten en voelen zijn zo anders.
Ook denk ik dat je zeker raak zit met de onvoorwaardelijke liefde.
Ik denk dat het groter worden, het loslaten, het niet meer zo nodig zijn ook iets oproept.
Goed voor mezelf zorgen: is nu hard werken, maar probeer ik wel.
Vind ik ook echt een plicht met kinderen. Ik wil ze een stabiele, goede basis meegeven en geloof heilig in voorleven in plaats van voorzeggen.
Van mezelf houden: nee.
Mezelf haten: ook niet meer
Mezelf accepteren: grotendeels. Wat niet betekent dat ik me niet schaam.
Onderhouds therapie.
Ja. Iets om serieus over na te denken.
Ik was, ben, ontzettend uit getherapied. Onder andere omdat ik vind dat je op gegeven moment uitgejankt bent over dingen, omdat je anders blijft hangen.
Maar mentaal onderhoud, omdat er weer andere vakjes opengaan in andere levensfases... Niet janken maar wel sparren...
Iets om eens na te gaan voelen bij mezelf. Tnx.
Wat rot dat je zo gehertraumatiseerd bent vorig jaar zeg!
Ik begrijp uit je woorden dat het voor jou uiteindelijk een soort helend geweest is, iets dat keihard door alle coopingmechanismen heenkwam waardoor ze tijdelijk niet meer werkten en je bewust bezig bent geweest met opnieuw omgaan met trauma?
Lijkt me een verschrikkelijk heftige ervaring!
Ik weet dat ik overleefd heb op mijn coopingsmechanismen, dat ik daardoor nu ook 'gewoon' kan doen alsof er niets is. Mijn ouders nog aan kan kijken.
Ze hebben me 'gered', maar zijn soms ook ontzettend lastig, ze horen bij die oude overtuigingen en emoties.
Ben jij ook actief gaan verwerken, of was het op dat moment op een constructieve manier leren coopen met het vernieuwde trauma al verwerking opzich?
Weten en voelen zijn zo anders.
Ook denk ik dat je zeker raak zit met de onvoorwaardelijke liefde.
Ik denk dat het groter worden, het loslaten, het niet meer zo nodig zijn ook iets oproept.
Goed voor mezelf zorgen: is nu hard werken, maar probeer ik wel.
Vind ik ook echt een plicht met kinderen. Ik wil ze een stabiele, goede basis meegeven en geloof heilig in voorleven in plaats van voorzeggen.
Van mezelf houden: nee.
Mezelf haten: ook niet meer
Mezelf accepteren: grotendeels. Wat niet betekent dat ik me niet schaam.
Onderhouds therapie.
Ja. Iets om serieus over na te denken.
Ik was, ben, ontzettend uit getherapied. Onder andere omdat ik vind dat je op gegeven moment uitgejankt bent over dingen, omdat je anders blijft hangen.
Maar mentaal onderhoud, omdat er weer andere vakjes opengaan in andere levensfases... Niet janken maar wel sparren...
Iets om eens na te gaan voelen bij mezelf. Tnx.
Wat rot dat je zo gehertraumatiseerd bent vorig jaar zeg!
Ik begrijp uit je woorden dat het voor jou uiteindelijk een soort helend geweest is, iets dat keihard door alle coopingmechanismen heenkwam waardoor ze tijdelijk niet meer werkten en je bewust bezig bent geweest met opnieuw omgaan met trauma?
Lijkt me een verschrikkelijk heftige ervaring!
Ik weet dat ik overleefd heb op mijn coopingsmechanismen, dat ik daardoor nu ook 'gewoon' kan doen alsof er niets is. Mijn ouders nog aan kan kijken.
Ze hebben me 'gered', maar zijn soms ook ontzettend lastig, ze horen bij die oude overtuigingen en emoties.
Ben jij ook actief gaan verwerken, of was het op dat moment op een constructieve manier leren coopen met het vernieuwde trauma al verwerking opzich?
zaterdag 18 januari 2020 23:30
Cateau, herkenbaar, dat terugtrekken. Ik kan dat nu uitstellen tot er tijd en ruimte voor is, en heb ook geaccepteerd dat ik soms gewoon een dagdeel verstoppertje speel onder mijn dekens. (misbruik was nooit thuis. Ik werd uitgeleend)
Mijn slaapkamer is mijn heilige, veilige plek. Mijn lief weet en stuurt me erheen als hij eerder dan ik doorheeft dat ik wankel.
Ook het wachten op de klap (in mijn geval, de straf of het 'door de mand vallen' en gehaat gaan worden) is herkenbaar.
Ik merk dat ik voor agressie bij andere mensen niet actief bang meer ben. Mijn lijf reageert nog wel heftig op sommige dingen, en onbewust weet ik altijd waar de deur is en voorkom ik in een hoek gedreven te worden.
Om los te komen van huis, van al de mensen die ondertussen vonden dat ze recht op mij hadden als ze mijn ouders betaalden, van de mensen die ondertussen wat te verliezen hadden als ik mijn mond open zou doen, en dus actief bedreigend waren, heb ik heel heel heel heel assertief moeten zijn.
Zachtjes 'nee' hielp niet, verhuizen hielp niet, en ineens 'beet' ik en spuugde ik gif.
Sindsdien val ik aan voordat het uberhaupt nodig is.
Stoot ik af voor een ander mij kan raken of verlaten.
Geef ik mijn grenzen duidelijk, en verdedig ze zo aanvallend dat Bush me in wilde huren voor op de grens van Mexico.
Brengt me best eens in verhitte situaties. Subtiliteit ligt me niet meer.
Wel probeer ik open en oprecht te zijn en een berg humor mee te nemen.
Overigens vroeg ik me vannacht ineens af of ik nu assertief zou kunnen reageren als ik iemand uit die tijd tegenkom.
Bij mijn ouders heb ik me aangeleerd doodleuk op te staan en weg te gaan als het ook maar licht onprettig wordt. Sinds er kleinkinderen in het spel zijn, vinden ze dat vre-se-lijk, en begrijpen ze prima dat ze die dan niet meer zien.
(nee, mijn kinderen zijn geen 'middel', maar ik ga mezelf en hen niet blootstellen aan ongezonde situaties of mensen die over mijn grenzen gaan. Ik doe, zoals ik zou willen dat het mij aangeleerd was, om het hen aan te leren)
Lukt het jou wel je grenzen aan te geven?
Je spreekt mensen die de confrontatie opzoeken wel aan zeg je.
Mijn slaapkamer is mijn heilige, veilige plek. Mijn lief weet en stuurt me erheen als hij eerder dan ik doorheeft dat ik wankel.
Ook het wachten op de klap (in mijn geval, de straf of het 'door de mand vallen' en gehaat gaan worden) is herkenbaar.
Ik merk dat ik voor agressie bij andere mensen niet actief bang meer ben. Mijn lijf reageert nog wel heftig op sommige dingen, en onbewust weet ik altijd waar de deur is en voorkom ik in een hoek gedreven te worden.
Om los te komen van huis, van al de mensen die ondertussen vonden dat ze recht op mij hadden als ze mijn ouders betaalden, van de mensen die ondertussen wat te verliezen hadden als ik mijn mond open zou doen, en dus actief bedreigend waren, heb ik heel heel heel heel assertief moeten zijn.
Zachtjes 'nee' hielp niet, verhuizen hielp niet, en ineens 'beet' ik en spuugde ik gif.
Sindsdien val ik aan voordat het uberhaupt nodig is.
Stoot ik af voor een ander mij kan raken of verlaten.
Geef ik mijn grenzen duidelijk, en verdedig ze zo aanvallend dat Bush me in wilde huren voor op de grens van Mexico.
Brengt me best eens in verhitte situaties. Subtiliteit ligt me niet meer.
Wel probeer ik open en oprecht te zijn en een berg humor mee te nemen.
Overigens vroeg ik me vannacht ineens af of ik nu assertief zou kunnen reageren als ik iemand uit die tijd tegenkom.
Bij mijn ouders heb ik me aangeleerd doodleuk op te staan en weg te gaan als het ook maar licht onprettig wordt. Sinds er kleinkinderen in het spel zijn, vinden ze dat vre-se-lijk, en begrijpen ze prima dat ze die dan niet meer zien.
(nee, mijn kinderen zijn geen 'middel', maar ik ga mezelf en hen niet blootstellen aan ongezonde situaties of mensen die over mijn grenzen gaan. Ik doe, zoals ik zou willen dat het mij aangeleerd was, om het hen aan te leren)
Lukt het jou wel je grenzen aan te geven?
Je spreekt mensen die de confrontatie opzoeken wel aan zeg je.
zondag 19 januari 2020 07:31
Avocado, wat verschrikkelijk wat jou is aangedaan. En wat knap dat je alles hebt bereikt wat je tot nu toe hebt gedaan!
Als ik het zo lees ben je al een stuk verder in je proces dan ik op het moment. Ik vind onderhoudstherapie wel een goeie. Opfriscursus, om het zo maar te zeggen. Misschien zelfs in een veilige omgeving boos zijn, kwaad zijn, laaiend zijn.
Ik heb zelf EMDR gehad, en als een herinnering bijna geen lading meer had, moest/mocht ik daarna ook wel eens met mijn boosheid oefenen op de daders. Alles mocht in mijn verbeelding. De eerste keer lukte dat niet, daarna kwam ik niet verder dan een kalme preek. Een paar sessies later kon ik een heuse fantasie oproepen die qua brutaliteit niet misstond in de heftigste maffiafilm. Dat was flink oefenen kan ik wel zeggen.
Nog steeds ben ik niet heel ver met boos zijn op de daders omdat mijn gedachten er het nog steeds niet over eens zijn of het nou wel of niet mijn eigen schuld was. Daar werk ik wel aan. En dat deel van de EMDR heeft er ook zeker wel bij geholpen, boos mogen zijn.
Ik zeg niet ga lekker EMDR doen, het is aan een therapeut om te bepalen of dat wel of nier een goede stap is. Aangezien ze daar in het verleden niet voor hebben gekozen zullen daar wel redenen voor zijn.
Ik bedoel maar: laaiend zijn en een middelvinger opsteken naar de daders kun je ook in therapie oefenen/leren.
Ik snap dat het balen is dat het nu weer een tijd minder met je gaat. Ik denk ook wel dat het logisch is met alles wat je hebt meegemaakt. Dat als je een 'normale' dip hebt - want dat heeft iedereen wel eens, het verleden deze wel eens extra lastig kan maken, door dan als je wat minder stabiel bent de kop op te steken met een 'daar ben ik weer!'.
Misschien een beetje onsamenhangend verhaal, sorry daarvoor, ben pas net wakker
Als ik het zo lees ben je al een stuk verder in je proces dan ik op het moment. Ik vind onderhoudstherapie wel een goeie. Opfriscursus, om het zo maar te zeggen. Misschien zelfs in een veilige omgeving boos zijn, kwaad zijn, laaiend zijn.
Ik heb zelf EMDR gehad, en als een herinnering bijna geen lading meer had, moest/mocht ik daarna ook wel eens met mijn boosheid oefenen op de daders. Alles mocht in mijn verbeelding. De eerste keer lukte dat niet, daarna kwam ik niet verder dan een kalme preek. Een paar sessies later kon ik een heuse fantasie oproepen die qua brutaliteit niet misstond in de heftigste maffiafilm. Dat was flink oefenen kan ik wel zeggen.
Nog steeds ben ik niet heel ver met boos zijn op de daders omdat mijn gedachten er het nog steeds niet over eens zijn of het nou wel of niet mijn eigen schuld was. Daar werk ik wel aan. En dat deel van de EMDR heeft er ook zeker wel bij geholpen, boos mogen zijn.
Ik zeg niet ga lekker EMDR doen, het is aan een therapeut om te bepalen of dat wel of nier een goede stap is. Aangezien ze daar in het verleden niet voor hebben gekozen zullen daar wel redenen voor zijn.
Ik bedoel maar: laaiend zijn en een middelvinger opsteken naar de daders kun je ook in therapie oefenen/leren.
Ik snap dat het balen is dat het nu weer een tijd minder met je gaat. Ik denk ook wel dat het logisch is met alles wat je hebt meegemaakt. Dat als je een 'normale' dip hebt - want dat heeft iedereen wel eens, het verleden deze wel eens extra lastig kan maken, door dan als je wat minder stabiel bent de kop op te steken met een 'daar ben ik weer!'.
Misschien een beetje onsamenhangend verhaal, sorry daarvoor, ben pas net wakker
zondag 19 januari 2020 09:41
Goedemorgen Avocado - dank voor je uitgebreide antwoord. Waar ik het afgelopen jaar veel aan heb gehad is lichaamsgericht werken omdat er 1) een verstoring was opgetreden in mijn connectie met mijn lichaam en 2) er ook zoiets is als het lichaamsgeheugen. Er zat nog veel onveiligheid in mijn lichaam en dat is nu zo goed als weg. Dat heb ik gedaan met een haptonome, door te gaan sporten maar ook door bijvoorbeeld een Thaise massage te nemen. Ik deed nooit aan sport maar nu doe ik het graag en veel en heb geleerd dat als ik mij niet lekker voel, mij op mijn lichaam ga richten zoals bewegen, lekkere bodylotion te gebruiken of uitgebreid te koken.TeamAvocado schreef: ↑18-01-2020 23:09Kikkerjet, wat zeg je dat mooi, verstandelijk wel op orde, maar het voelt nog niet zo.
Weten en voelen zijn zo anders.
Ook denk ik dat je zeker raak zit met de onvoorwaardelijke liefde.
Ik denk dat het groter worden, het loslaten, het niet meer zo nodig zijn ook iets oproept.
Goed voor mezelf zorgen: is nu hard werken, maar probeer ik wel.
Vind ik ook echt een plicht met kinderen. Ik wil ze een stabiele, goede basis meegeven en geloof heilig in voorleven in plaats van voorzeggen.
Van mezelf houden: nee.
Mezelf haten: ook niet meer
Mezelf accepteren: grotendeels. Wat niet betekent dat ik me niet schaam.
Onderhouds therapie.
Ja. Iets om serieus over na te denken.
Ik was, ben, ontzettend uit getherapied. Onder andere omdat ik vind dat je op gegeven moment uitgejankt bent over dingen, omdat je anders blijft hangen.
Maar mentaal onderhoud, omdat er weer andere vakjes opengaan in andere levensfases... Niet janken maar wel sparren...
Iets om eens na te gaan voelen bij mezelf. Tnx.
Wat rot dat je zo gehertraumatiseerd bent vorig jaar zeg!
Ik begrijp uit je woorden dat het voor jou uiteindelijk een soort helend geweest is, iets dat keihard door alle coopingmechanismen heenkwam waardoor ze tijdelijk niet meer werkten en je bewust bezig bent geweest met opnieuw omgaan met trauma?
Lijkt me een verschrikkelijk heftige ervaring!
Ik weet dat ik overleefd heb op mijn coopingsmechanismen, dat ik daardoor nu ook 'gewoon' kan doen alsof er niets is. Mijn ouders nog aan kan kijken.
Ze hebben me 'gered', maar zijn soms ook ontzettend lastig, ze horen bij die oude overtuigingen en emoties.
Ben jij ook actief gaan verwerken, of was het op dat moment op een constructieve manier leren coopen met het vernieuwde trauma al verwerking opzich?
Onderhoudstherapie is een perfecte omschrijving! Dan wordt de lading ook minder erg. Ik heb gemerkt dat ik erg heftig reageer op bepaalde bewoordingen in therapieland zoals stoornissen maar niet als er wordt gezegd dat je bepaalde haperingen hebt opgelopen in je ontwikkeling of dat je bepaalde dingen niet goed hebt geleerd. En wellicht is het ook niet nodig om uitgebreid te praten of EMDR te gaan doen, maar je te richten op hetgeen waar je nu tegen aan loopt en daaraan te werken. Je kunt trauma verwerken door het trauma zelf aan te pakken, of te kijken naar de restverschijnselen zoals de associaties die je nog hebt en triggerend kunnen werken.
Bij mijn huidige trauma ben ik in een korte periode alles kwijtgeraakt (relatie, werk en woning) zodat ik alleen nog maar mezelf had. En dat is alles wat je nodig hebt in het leven. Er is heel veel weggeslagen waaronder dus ook angsten en onzekerheden - een heel bizarre ervaring omdat ik altijd dacht dat dit onderdeel was van mijn persoon maar dat blijkt dus allemaal aangeleerd. Eén van mijn copingsmechanismes waar ik erg blij mee ben is om het beste van de situatie te maken en daar heb ik veel profijt van gehad in de verwerking van mijn huidige trauma. Ook wilde ik er beter uitkomen. Het is hard werken geweest, met veel vallen en opstaan maar nu kan ik inderdaad zeggen dat het helend is geweest.
maandag 20 januari 2020 14:26
Hoi Greenladyfern,GreenLadyFern schreef: ↑19-01-2020 07:31
Ik snap dat het balen is dat het nu weer een tijd minder met je gaat. Ik denk ook wel dat het logisch is met alles wat je hebt meegemaakt. Dat als je een 'normale' dip hebt - want dat heeft iedereen wel eens, het verleden deze wel eens extra lastig kan maken, door dan als je wat minder stabiel bent de kop op te steken met een 'daar ben ik weer!'.
Wat goed dat EMDR bij jou zo geholpen heeft. Die boosheid klinkt top, zeker die maffiabrulbui.
Toentertijd was EMDR teveel, werd besloten. Ik heb gehoord dat het best heftig is, en je er al goed stabiel voor moet zijn?
Voor nu wel het overwegen waard, als de boel daardoor minder beladen wordt zou dat fijn zijn.
Maar dan eerst maar eens moed verzamelen en 'onderhoudstherapie' aanvragen.
Ligt nog een drempeltje.
Je laatste stukje klinkt eigenlijk heel logisch als ik het zo lees.
Dus eigenlijk zou ik gewoon weer lekker in mijn vel moeten komen, (kom op zon!) en dan dat het dan ook weer wat rustiger wordt en vroeger weer meer verdwijnt.
Die ervaring heb ik ook wel eigenlijk van afgelopen 10 jaar, dan is december een P*eP maand, maar gaat het daarna weer beter en verdwijnt alles naar de achtergrond.
Dank voor je uitgebreide reactie, die ik heel logisch vond, ondanks net wakker.
Jammer dat het weekend weer voorbij is he?
maandag 20 januari 2020 14:35
Hoi Kikkerjet!
Jij hebt dus veel gehad aan lichaamsgerichte therapie.
PMT heb ik wel een blauwe maandag gehad, moeilijk vond ik dat.
Ik ben van het type, 'niet lullen maar poetsen' dus in plaats van uitgebreid stil te staan bij wat ik voelde en of het eng was ofzo, stampte ik vrolijk over en door alles heen. Daar mijn masker van alledag laten vallen lukte niet goed, dus het was wat minder effectief vonden ze.
(ik vond het trillen op je benen en een stuk pittiger dan praten).
Ik vind het superknap dat iij lichamelijk aardig voor jezelf kan zijn, en dat ook als prettig ervaart!
Insmeren, massages oid wordt ik niet blij van.
Ben wel heel gevoelig voor luchtjes, en kan daar heel blij van worden.
Dus in de douche Rituals in mn haar smeren (lijf is ook zo wat he
) bezorgt me de hele dag wel vlagen van blijheid als ik het dan langs ruik komen. Dat heb ik vooral met 'nieuwerwetse' luchtjes: die er ten tijde van ellende nog niet waren.
Die houden me ook makkelijker in het hier en nu.
Qua therapie ga ik het nog even laten bezinken, navoelen en over een drempel heenklimmen als ik voor groot onderhoud ga.
Kijk ik later wel inhoudelijk.
Wat ontzettend heftig dat je echt alles kwijt bent geweest joh. *virtuele knuffel voor jou*
Wat moet je sterk en positief zijn om daar weer uit te klauteren, om alles weer op te bouwen. Jeetje.
Ook al is het schijnveiligheid, als alles letterlijk uit elkaar valt blijf je wel heel bloot en alleen achter.
Enorm respect voor je, powervrouw!
maandag 20 januari 2020 19:56
Ik had een drukke maar prima dag vandaag.
Behalve dan dat ik een pukkel van 2 bij 2 op mijn neus heb zitten, dat is beetje jammer.
Ik heb net wat appjes verstuurd aan mensen die me dierbaar zijn, die me kennen vanuit de tijd dat ik thuiswoonde, maar waar het contact wat mee aan het verwateren was.
Die ik niet wilde 'storen' in hun drukke leven en lastig vallen met mij.
Dus, in het kader ruimte in nemen, ben ik blij nu.
Ik vind het wel heel spannend, want ja, kans om afgewezen te worden, en mezelf 'opdringen' voor mijn gevoel.
Maar ik repeteer nu het 'gezellig appen hoe het gaat en vragen of iemand zin heeft om weer eens bij te kletsen met een bakkie is niet raar.' mantra, en kan dat ook echt wel geloven. Dat zit dus oke, het spannend neem ik voor lief.
Ik merk dat ik therapie nog niet echt wil inzetten.
Eerst eens kijken hoe en of dit aanhoudt, en of het hier uiten helpt.
Stapje voor stapje.
Blijf ik tobben, ondanks de dingen die ik nu probeer, dan ga ik wel weer eens kijken voor een onderhoudsbeurt.
Behalve dan dat ik een pukkel van 2 bij 2 op mijn neus heb zitten, dat is beetje jammer.
Ik heb net wat appjes verstuurd aan mensen die me dierbaar zijn, die me kennen vanuit de tijd dat ik thuiswoonde, maar waar het contact wat mee aan het verwateren was.
Die ik niet wilde 'storen' in hun drukke leven en lastig vallen met mij.
Dus, in het kader ruimte in nemen, ben ik blij nu.
Ik vind het wel heel spannend, want ja, kans om afgewezen te worden, en mezelf 'opdringen' voor mijn gevoel.
Maar ik repeteer nu het 'gezellig appen hoe het gaat en vragen of iemand zin heeft om weer eens bij te kletsen met een bakkie is niet raar.' mantra, en kan dat ook echt wel geloven. Dat zit dus oke, het spannend neem ik voor lief.
Ik merk dat ik therapie nog niet echt wil inzetten.
Eerst eens kijken hoe en of dit aanhoudt, en of het hier uiten helpt.
Stapje voor stapje.
Blijf ik tobben, ondanks de dingen die ik nu probeer, dan ga ik wel weer eens kijken voor een onderhoudsbeurt.
maandag 20 januari 2020 22:12
Ik heb inderdaad een stabilisatietraject gehad voordat ik begon aan emdr. Ik zat 100% thuis en kwam in aanmerking voor een nieuw, intensief traject waarbij ik 3x per week EMDR kreeg van 3 verschillende psychologen, dat was een paar weken. De rest van de weken had ik het 2x per week. Doorgaans is het maar eens per week, maar door het tempo ben ik er 'maar' 4 a 5 maanden mee bezig geweest. Dus dat was wel fijn. Die periode lag bij mij dan ook volledig in het teken van de traumabehandeling, verder had ik geen werk of kinderen bv.
Het was wel heel pittig, moest mijn crisissignaleringsplan continue paraat houden. 1x is het wat mis gegaan, toen we preverbaal trauma aan het behandelen waren. Ik stond op de rand van een breuk met de realiteit, had betrekkingsideeën en waanideeën. Daarna wist ik weer dat het niet echt was, 1 seconde later twijfelde ik weer.. gelukkig goed opgevangen door mijn behandelteam en met een grote dosis extra medicijnen en een dag slapen was het weer weg.
Ik ben heel blij dat ik het heb gedaan. Ik ben nog steeds/weer depressief, maar doordat de traumas dan niet constant de kop opduiken heb ik al mijn destructieve neigingen goed genoeg onder controle. Het heeft echt de scherpe randjes eraf gehaald. Crisisplan is nog maar zelden nodig!
Of dat voor jou de juiste keuze is, is natuurlijk iets wat je met een eventuele behandelaar zou moeten bespreken, en aangezien je alles eigenlijk goed op de rit hebt zou ik het zeker niet in zo'n moordtempo doen!
Iedereen ervaart de naweeën ook anders. De een gaat erna werken de ander is 3 dagen van de leg.
Het was wel heel pittig, moest mijn crisissignaleringsplan continue paraat houden. 1x is het wat mis gegaan, toen we preverbaal trauma aan het behandelen waren. Ik stond op de rand van een breuk met de realiteit, had betrekkingsideeën en waanideeën. Daarna wist ik weer dat het niet echt was, 1 seconde later twijfelde ik weer.. gelukkig goed opgevangen door mijn behandelteam en met een grote dosis extra medicijnen en een dag slapen was het weer weg.
Ik ben heel blij dat ik het heb gedaan. Ik ben nog steeds/weer depressief, maar doordat de traumas dan niet constant de kop opduiken heb ik al mijn destructieve neigingen goed genoeg onder controle. Het heeft echt de scherpe randjes eraf gehaald. Crisisplan is nog maar zelden nodig!
Of dat voor jou de juiste keuze is, is natuurlijk iets wat je met een eventuele behandelaar zou moeten bespreken, en aangezien je alles eigenlijk goed op de rit hebt zou ik het zeker niet in zo'n moordtempo doen!
Iedereen ervaart de naweeën ook anders. De een gaat erna werken de ander is 3 dagen van de leg.
dinsdag 21 januari 2020 14:22
Nouja, wat lief Hobbelster.Hobbelster schreef: ↑20-01-2020 20:58Wat een mooi en openhartig topic en wat heb ik enorm respect en bewondering voor jullie. Powervrouwen inderdaad!
dinsdag 21 januari 2020 14:32
Sodeju, dat was niet zomaar even EMDR! Wat een traject joh. En wat fijn dat je crisisplan nu nog maar zelden nodig is!GreenLadyFern schreef: ↑20-01-2020 22:12
Of dat voor jou de juiste keuze is, is natuurlijk iets wat je met een eventuele behandelaar zou moeten bespreken, en aangezien je alles eigenlijk goed op de rit hebt zou ik het zeker niet in zo'n moordtempo doen!
Iedereen ervaart de naweeën ook anders. De een gaat erna werken de ander is 3 dagen van de leg.
Moeilijk he, dat 'uitzitten' van heftige emoties en nare gevoelens.
Maar nu nog depressief, het zit je niet mee. Heb je daar ook medicatie voor?
Ik slik braaf elke dag mijn pilletje, en ga daar mooi niet meer vanaf. Wat een verschil maakt die troep, alsof er een hele zware deken van me afgleed.
Crisisplan heb ik laatste keer gemaakt toen ik moest bevallen van oudste. Had het toen al een tijd niet nodig gehad, maar zekere voor onzekere omdat ik niet wist wat bevallen en hormonen en alles bij elkaar met me zouden doen.
Viel mee en tegen.
Mee in die zin dat ik ondertussen prima op mijn kaken kon bijten bij pijn en ongemakken en mensen die naar je blote gat staren. Ik check rustig uit.
Tegen in die zin dat ik het zo zou ervaren als weer een aanval op mijn lijf, weer de controle uithanden geven, weer iemand toestaan me te bepotelen.
Verstandelijk wist ik prima het verschil, maar nadat een ander mn broek maar had afgepeld gingen mijn benen met geen mogelijkheid uit elkaar. Ik kon het niet, ik kon niet weer toestemming geven om aan/in me te zitten tegen mijn zin.
Uiteindelijk goed gekomen, even emotioneel uitgecheckt en de proffesionals aangegeven met mijn lichaam te doen wat ze moesten doen. Maar dat had ik zò niet zien aankomen.
Heel ander verhaal ineens he
IK ben niet zo goed in to the point en kortkort.
Er lijkt ook zoveel uit te willen.
Overigens haal ik de quotes iedere keer ver leeg, niet omdat ik je niet wil lezen, maar dan houdt je zelf controle over wat er online staat en kan je elk moment je stukje wissen als je dat wilt.
dinsdag 21 januari 2020 16:00
Dank voor je lieve woorden Avocado, doet me goed.
Ja, ben er zelf ook erg blij dat ik nu een goede connectie met mijn lichaam heb. Voelt zo natuurlijk dat ik mij niet kan voorstellen dat het ooit anders was.
Ik kan mij goed voorstellen dat je nog over hulp na wilt denken, m.n. over het praatgedeelte. Maar wellicht is yoga iets voor jou? Dat richt zich ook op de verbinding tussen geest en lichaam.
Ja, ben er zelf ook erg blij dat ik nu een goede connectie met mijn lichaam heb. Voelt zo natuurlijk dat ik mij niet kan voorstellen dat het ooit anders was.
Ik kan mij goed voorstellen dat je nog over hulp na wilt denken, m.n. over het praatgedeelte. Maar wellicht is yoga iets voor jou? Dat richt zich ook op de verbinding tussen geest en lichaam.
dinsdag 21 januari 2020 17:06
Inderdaad fijn dat je de quotes filtert!
Haha ja emdr was behoorlijk pittig. Volgens de psychologen hadden we nog wel even door kunnen gaan maar voor mij was het voldoende om alleen het seksueel misbruik te behandelen. En dat was al heel wat, moet ik zeggen.
Ik slik geen antidepressiva, wel antipsychotica, maar omdat ik geen/weinig angsten en herbelevingen heb ben ik die aan het afbouwen. Zo min mogelijk medicatie zegt mijn psychiater altijd, en daar ben ik het helemaal mee eens, vooral omdat ik een kinderwens heb en we willen gaan proberen als ik uiteindelijk stabiel genoeg ben.
Ik ben uitbehandeld bij centrum stemming voor de depressie, dus we zijn nu aan het kijken naar andere stoornissen. Nu ben ik eindelijk na 9 maanden aan de beurt voor autisme onderzoek! Hehe... wat een wachtlijst, vooral als je niet functioneert en de tijd nog langzamer voorbij gaat en tegelijkertijd alles om je heen verder draait.
Poe, nu ik het zo lees met zwangerschap/lijf, dat is inderdaad wel een aandachtspuntje wat ik als het voor mij zover is zeker mee ga nemen!!
Spring maar lekker van de hak op de tak hoor het is jouw topic toch
Zo heb ik een soort van dagboek (gewoon een word documentje) die ik gebruik als braindump. Mijn gedachtestromen gaan er in het geheel in en daar zit ook geen rode draad in, maar dan is het er wel uit en dat lucht op.
Haha ja emdr was behoorlijk pittig. Volgens de psychologen hadden we nog wel even door kunnen gaan maar voor mij was het voldoende om alleen het seksueel misbruik te behandelen. En dat was al heel wat, moet ik zeggen.
Ik slik geen antidepressiva, wel antipsychotica, maar omdat ik geen/weinig angsten en herbelevingen heb ben ik die aan het afbouwen. Zo min mogelijk medicatie zegt mijn psychiater altijd, en daar ben ik het helemaal mee eens, vooral omdat ik een kinderwens heb en we willen gaan proberen als ik uiteindelijk stabiel genoeg ben.
Ik ben uitbehandeld bij centrum stemming voor de depressie, dus we zijn nu aan het kijken naar andere stoornissen. Nu ben ik eindelijk na 9 maanden aan de beurt voor autisme onderzoek! Hehe... wat een wachtlijst, vooral als je niet functioneert en de tijd nog langzamer voorbij gaat en tegelijkertijd alles om je heen verder draait.
Poe, nu ik het zo lees met zwangerschap/lijf, dat is inderdaad wel een aandachtspuntje wat ik als het voor mij zover is zeker mee ga nemen!!
Spring maar lekker van de hak op de tak hoor het is jouw topic toch
Zo heb ik een soort van dagboek (gewoon een word documentje) die ik gebruik als braindump. Mijn gedachtestromen gaan er in het geheel in en daar zit ook geen rode draad in, maar dan is het er wel uit en dat lucht op.
dinsdag 21 januari 2020 17:12
Er zit wel een kern van waarheid in wat Cateautje zegt, ik merk het aan mijzelf (ook nare jeugd gehad) en ik merk dat er toch nog vaak moeite mee heb om het achter mij te laten resulterend in erin blijven hangen, dus ja moeilijke modus om te vinden in dezeMalinois schreef: ↑17-01-2020 23:38Jemig Cateautje. Iemand schrijft dat ze er 35 jaar niet over gepraat heeft, dat ze er moeite mee heeft en een enorme drempel iver moet voor dit topic en dan kom jij met ‘vroeger is vroeger daar moet je niet in blijven hangen’?
Mensen kunnen serieus beschadigd worden door hun jeugd en heel veel mensen, vooral de doorzetters, de mensen die de schouders er altijd onder zetten zien dat veel en veel te laat in. En als je dat dan wel gaat inzien dan is dat vaak een enorme schok en dan is er nog heel veel meer werk aan de winkel dan ‘Ah joh je moet vroeger niet nu laten overschaduwen’.
dinsdag 21 januari 2020 19:46
Ik denk dat je hier zelf antwoord geeft op je 'vraag'. Ik vraag me alleen wel af of het echt bij je hoort, of dat jouw leven nog op een andere manier verder zal gaan nadat deze gevoelens een plaats hebben gekregen in je leven. Ik denk dat het laatste ook mogelijk is.TeamAvocado schreef: ↑17-01-2020 22:39En ineens, voor het eerst in 10 jaar ofzo, is daar die behoefte tot praten, tot gehoord worden weer.
Op erkenning.
Maar waar, bij wie.
En wat in godsnaam.
(...)
Over alles wat ik niet wil weten, niet wil voelen, niet wil zijn. Maar er toch is. Bij mij hoort.
Alle taboes en vaag gezever ten spijt, het lijkt me juist goed dat je de signalen serieus neemt en op zoek gaat naar ruimte voor jouw verhaal.
Gevoelens lijken voor sommige mensen maar een klein onderdeel van het leven, een bijzaak, maar in werkelijkheid gaat het hele leven over je gevoelens. Die laten zich prima onderdrukken en negeren, maar ze gaan daarmee niet weg. Dus als ze zich aandienen ligt daar altijd ook een kans om te helen en verder te groeien, een rijker leven te hebben zonder lege plekken in je hart.
Dit verhaal gaat over gevoelens die veel en veel te heftig waren voor een kind, een jonge vrouw, om te verwerken. Die dus later alsnog hun plek moeten gaan vinden en dat doet ontzettend veel pijn en veroorzaakt angst, onrust en emoties in het heden.
Ik lees zelf best veel over trauma, o.a. de theorie van Peter Levine stelt dat we pas van trauma kunnen herstellen als we een empathische getuige hebben, die onze gevoelens ziet, erkent en accepteert. De persoon die er niet voor ons kon zijn op het moment dat het ons allemaal overkwam, waardoor de hele ervaring gesplitst en gefragmenteerd in het lichaam werd opgeslagen. Veel blijkt toch nog goedgemaakt te kunnen worden, het lichaam krijgt de kans om haar balans te herstellen, als deze getuige achteraf alsnog 'bij je' is in het doormaken van de gevoelens die erbij horen.
Misschien is dat wat je nodig hebt, wat die gevoelens nodig hebben, om gehoord en gezien, gevoeld te worden door jou in aanwezigheid van een steunende getuige. Dit kan een therapeut zijn die je zelf kiest.
Ik denk ook niet dat het om 'onderhoudstherapie' gaat, maar dat een mens simpelweg nog niet klaar is met zich ont-wikkelen, zich ontdoen van het oude, als deze behoefte zich aandient. En dat is ok, lijkt me heel normaal en gezond.
Het vraagt wel weer om een investering, het vergt moed. Het is aan jou of, hoe en wanneer je dat kan opbrengen. Ik geloof erin dat je gevoel zelf aangeeft wanneer het daarvoor tijd is.
dinsdag 21 januari 2020 23:46
Jeetje Avage, wat een duidelijk stuk, dankjewel.
Wat tof dat je zo de moeite neemt om uitgebreid te reageren.
Een mooie theorie, die je beschrijft, ik zie de logica ervan wel.
De behoefte aan erkenning is inderdaad heel erg groot lijkt het, om gezien te worden, om er te mogen zijn.
Nu, maar inderdaad ook de dingen van toen.
Ik sla je informatie op om eens rustig te bezinken en na te voelen.
Er zijn al een aantal mooie nadenkers gekomen vanuit dit topic.
Samen geeft het steeds meer een beeld.
Nu ik erover nadenk ben ik ook pas gaan ontwikkelen en puberen (volgens behandelteam) rond mijn 21e. Uitgestelde ontwikkeling door onveiligheid.
Wat tof dat je zo de moeite neemt om uitgebreid te reageren.
Een mooie theorie, die je beschrijft, ik zie de logica ervan wel.
De behoefte aan erkenning is inderdaad heel erg groot lijkt het, om gezien te worden, om er te mogen zijn.
Nu, maar inderdaad ook de dingen van toen.
Ik sla je informatie op om eens rustig te bezinken en na te voelen.
Er zijn al een aantal mooie nadenkers gekomen vanuit dit topic.
Samen geeft het steeds meer een beeld.
Nu ik erover nadenk ben ik ook pas gaan ontwikkelen en puberen (volgens behandelteam) rond mijn 21e. Uitgestelde ontwikkeling door onveiligheid.
dinsdag 21 januari 2020 23:52
Is toch ook superfijn als je zonder medicatie goed kan functioneren! Ik snap je psychiater wel hoor!
Hier ondertussen al wel al periodes zonder gehad, maar dat beviel van geen kante. Dan was ik in no time weer zo depressief als een deur en veel minder stabiel.
Met mijn pilletje gaan de diepe dalen en hoogste bergen wat geleidelijker en kan ik mezelf wat beter behappen.
Jij gaat nu dus nog verder het onderzoekstraject in. Spannend?
Heb je zelf het idee dat er iets anders is dan 'gewoon' trauma?
Wat die bevalling betreft, ik heb het daarna vrolijk nog een keer gedaan hoor, en zou het zo nog een keer doen.
Ik weet nu waar ik het voor doe.
Maar o wat had ik daar graag van tevoren de heftigheid van geweten.
Therapeute zei doodleuk 'ik heb nog nooit gehoord dat iemand baren en een verkrachting door elkaar haalde'
Ehm, nee, maar er zitten dus wel degelijk triggers in.
woensdag 22 januari 2020 00:16
Van me af schrijfsel:
Goede dag vandaag.
Even lastig op gang komen, maar uiteindelijk best wat gedaan en semi tevreden.
Wat eruit wil:
Ik heb vandaag data geprikt om af te spreken met mensen die me lief zijn. Waarvan ik weet dat ze me zien, kennen en doorzien. Nouja, gedeeltelijk.
En dat maakt het fijn, en eng.
Net als met die vriendinnen die ik lately dus verteld heb.
Er komen een hoop vragen merk ik.
En ik ben superblij dat ze die 'zomaar' stellen, er heerst weinig gene, voorzichtigheid of taboe blijkbaar, en daar moet ik om grinnikken.
Maar damn, wat een confronterende taal, vragen.
Waarom heb je geen aangifte gedaan?
Is je broer niet bloedlink op je ouders?
Waarom voel je je zo schuldig, jij kon er toch niets aan doen?
Het is alsof ik van een andere planeet kom als zij, en in een taal die niet mijn moedertaal is moet uitleggen hoe het daar ruikt, de gewoontes, kleuren, sages en mythes die mijn wereld vorden, die basis missen ze.
Aangifte heb ik nooit overwogen.
Het geweld was misschien te bewijzen geweest aan de hand van sporen op mijn lichaam. Maar de rest...
Woord tegen woord.
Het woord van een rare puber die de psychiatrie in moest tegen dat van zeer betrokken ouders, goed opgeleid, hoge functie in bedrijf, vrijwilligerswerk, geliefd en gerespecteerd. En dan zeker ook nog wat willekeurige mensen eromheen beschuldigen. Ook welgestelde, prettige mensen in de omgang.
Maatschappelijk handige of belangrijke functies.
Ja. Ze zien je aankomen.
Bovendien voelde ik me veel te schuldig en slecht.
Ik ben zo lang dankbaar geweest dat mijn ouders het met me uithielden. Dat ik toch mocht blijven, ondanks al mijn gebreken. Dat ze me vergaven en probeerden te helpen, het slechte eruit te krijgen.
En later voelde ik me schuldig omdat ik zelf bleef en niets zei. Omdat ik meewerkte.
Omdat ik 'ja' zei bij 'Je vindt het lekker he?' Omdat ik het volgens hen fijn vond 'zie dr gaan dan, die slet'.
Omdat ik zelf initiatief nam, om de agressie en boosheid voor te blijven.
Omdat ik thuis soms express heibel zocht, hun regels overtrad, eigenwijs deed wat ik wilde. Terwijl ik wist dat er gevolgen zouden zijn. Dan lok je het toch uit?
En de angst.
Dan slaan ze me echt dood.. Ze komen het te weten voor ik uberhaupt halverwege ben. Ze weten me te vinden, zullen me beletten...
Hel, wie zegt dat de politie te vertrouwen is.
In mijn beleving hadden ze overal oren en ogen. Wisten alles wat ik op school deed of zei (behalve van een lieve vertrouwenspersoon, dat werd mijn toevluchtsoord), ziekenhuisdossier bleef redelijk leeg, zelfs Sinterklaas was het met hun eens (briefjes, roe, veel straf).
Ik vraag me soms af of die er nog zijn, die ogen en oren. Of ze allemaal echt waren, of goed gemanipuleerd/gelogen.
Oke, van Sinterklaas weet ik ondertussen dat ie niet bestaat.
Gister vroeg ik me af wat er nog meer niet waar zou zijn van wat ik klakkeloos geloofde.
Nu moet ik naar bed, morgen lange werkdag.
Hoofd klein stukje leeggemaakt.
Goede dag vandaag.
Even lastig op gang komen, maar uiteindelijk best wat gedaan en semi tevreden.
Wat eruit wil:
Ik heb vandaag data geprikt om af te spreken met mensen die me lief zijn. Waarvan ik weet dat ze me zien, kennen en doorzien. Nouja, gedeeltelijk.
En dat maakt het fijn, en eng.
Net als met die vriendinnen die ik lately dus verteld heb.
Er komen een hoop vragen merk ik.
En ik ben superblij dat ze die 'zomaar' stellen, er heerst weinig gene, voorzichtigheid of taboe blijkbaar, en daar moet ik om grinnikken.
Maar damn, wat een confronterende taal, vragen.
Waarom heb je geen aangifte gedaan?
Is je broer niet bloedlink op je ouders?
Waarom voel je je zo schuldig, jij kon er toch niets aan doen?
Het is alsof ik van een andere planeet kom als zij, en in een taal die niet mijn moedertaal is moet uitleggen hoe het daar ruikt, de gewoontes, kleuren, sages en mythes die mijn wereld vorden, die basis missen ze.
Aangifte heb ik nooit overwogen.
Het geweld was misschien te bewijzen geweest aan de hand van sporen op mijn lichaam. Maar de rest...
Woord tegen woord.
Het woord van een rare puber die de psychiatrie in moest tegen dat van zeer betrokken ouders, goed opgeleid, hoge functie in bedrijf, vrijwilligerswerk, geliefd en gerespecteerd. En dan zeker ook nog wat willekeurige mensen eromheen beschuldigen. Ook welgestelde, prettige mensen in de omgang.
Maatschappelijk handige of belangrijke functies.
Ja. Ze zien je aankomen.
Bovendien voelde ik me veel te schuldig en slecht.
Ik ben zo lang dankbaar geweest dat mijn ouders het met me uithielden. Dat ik toch mocht blijven, ondanks al mijn gebreken. Dat ze me vergaven en probeerden te helpen, het slechte eruit te krijgen.
En later voelde ik me schuldig omdat ik zelf bleef en niets zei. Omdat ik meewerkte.
Omdat ik 'ja' zei bij 'Je vindt het lekker he?' Omdat ik het volgens hen fijn vond 'zie dr gaan dan, die slet'.
Omdat ik zelf initiatief nam, om de agressie en boosheid voor te blijven.
Omdat ik thuis soms express heibel zocht, hun regels overtrad, eigenwijs deed wat ik wilde. Terwijl ik wist dat er gevolgen zouden zijn. Dan lok je het toch uit?
En de angst.
Dan slaan ze me echt dood.. Ze komen het te weten voor ik uberhaupt halverwege ben. Ze weten me te vinden, zullen me beletten...
Hel, wie zegt dat de politie te vertrouwen is.
In mijn beleving hadden ze overal oren en ogen. Wisten alles wat ik op school deed of zei (behalve van een lieve vertrouwenspersoon, dat werd mijn toevluchtsoord), ziekenhuisdossier bleef redelijk leeg, zelfs Sinterklaas was het met hun eens (briefjes, roe, veel straf).
Ik vraag me soms af of die er nog zijn, die ogen en oren. Of ze allemaal echt waren, of goed gemanipuleerd/gelogen.
Oke, van Sinterklaas weet ik ondertussen dat ie niet bestaat.
Gister vroeg ik me af wat er nog meer niet waar zou zijn van wat ik klakkeloos geloofde.
Nu moet ik naar bed, morgen lange werkdag.
Hoofd klein stukje leeggemaakt.
