Ruimte om er te mogen zijn

k heb al tijdje getwijfeld een draadje op het forum aan te maken, maar dan komt het ' serieus, 35 en aan het zeuren over een nare jeugd' gevoel naar boven.

Ik vertelde begin december lieve vriendinnen voor het eerst wat er speelde, waar dit vandaan kwam, over mijn jeugd.
Hun reacties raakte me zo diep.
En ineens, voor het eerst in 10 jaar ofzo, is daar die behoefte tot praten, tot gehoord worden weer.
Op erkenning.

Maar waar, bij wie.
En wat in godsnaam.
Fijn huisje, baan, gezonde kinderen, redelijk competente moeder, lieve partner die me op handen draagt.
Ik coop op een redelijke manier met alles. Niet destructief,ben niet depressief, niet suïcidaal.
Zoveel meer dan ik ooit had durven dromen.
Zo ontzettend veel om dankbaar voor te zijn.

Wat kan iemand zeggen behalve 'ja rot. Doorademen, en dan wordt het straks weer februari en komt er meer zon en voel je je weer beter. Tot die tijd maar in winterslaapstand met weinig verwachtingen en verplichting. Je doet het goed, houd vol. Je hebt veel om van te genieten.

En dan onuitgesproken 'nog steeds? Serieously? Get a life aansteller.'

Nu dus toch een draadje met ruimte voor alles wat geen ruimte mag krijgen.
Over vroeger, en hoe vroeger toch nu blijft.
Over nu, en hoe verwarrend ik het even vind.

Over alles wat ik niet wil weten, niet wil voelen, niet wil zijn. Maar er toch is. Bij mij hoort.

Dag dames,

Greenie, hoe bevalt je ontbijtbox? Dat ken ik helemaal niet, lijkt me leuk!
Telkens anamnese lijkt me confronterend, en ik hoor bij jou veel irritatie over het doorgaan op dingen die voor jou niet ter zake doen.
Vervelend dat ze er dan wel telkens zo diep op ingaan zeg!
Maar duidelijkheid dus mbt Ass, en een plan wat dat betreft. Kan me indenken dat je daar blij mee bent.
Nu dus nog het onderzoek mbt bipolariteit. Spannend weer hoor.

Birdie, klinkt alsof het wat alles of niets is bij jou?
Ik ben ook niet zo goed in maat houden. Waarschijnlijk omdat ik geneigd ben eerst de lat te hoog te leggen, en als dat dreigt te mislukken dan maar geen moeite meer doe ofzo.
Continue bezig met bewijzen dat ik er wel mag zijn, goed genoeg zijn.
Of toch al kansloos verloren waardeloos, dus dan maakt het ook niet meer uit.
Om dat dan weer goed te willen maken...

Ik probeer wel vaak een gebalanceerde week te plannen, met de nodige doelen verspreid over de dagen. Dat geeft me een fijne leidraad en helpt bij structuur en overzicht.
In praktijk is het geregeld zo dat ik op mijn werkdagen doordender en meteen extra dingen doe, en op vrije dagen impulsief iets heel anders of juist niets.

Oh, dat zou mij veel teveel moeite zijn als ontbijt geloof ik.
Als lunch wil ik er nog wel tijd voor maken. Ligt er ook aan hoe de dag loopt.
Maar ik snap dat je het veel geld vindt voor redelijk standaard ingrediënten.

Komende zaterdag je eigen lunchbox ontwerpen en dan meteen shoppen voor komende week?

Routines en prettige dagindeling kunnen veel helpen om alles behapbaar te maken. Hip voor je dat dat lukt!

Hier heb ik afgelopen jaren ook wat routines ingebouwd die me erg helpen.
Op de terugweg van mijn werk meteen even langs de milieustraat en de supermarkt. Dan ben ik toch onderweg, en gaat het in een moeite door.
Ik haal elke avond tijdens het tandenpoetsen even een lap over de wastafel en de wc in de badkamer.
Bepaalde wassen doe ik op een standaard moment, en als ik de handdoeken en badmatten was haal ik ook meteen even de stofzuiger en dweil door de lege badkamer.

Dat soort praktische dingetjes.
Sporten heb ik vaste momenten voor.
Het bied mij structuur, en zorgt dat ik niet de kans krijg om dingen uit te stellen.
Ben ik nog wel eens koningin in.

Hier weer een ruime week alweer slecht slapen, bij in slaap vallen meteen in nachtmerries/herbelevingen vallen. Na het wakker worden nog napijn en niet willen slapen. Toch slapen, en opnieuw.
Ik wordt er moe en sacherijnig van.

Het zonnetje dat er weer doorpiept gisteren en vandaag is een fijn ontspanningsmoment waar ik bewust van probeer te genieten.

Zo Niet Mijn Dag.

Had buiten dag gepland, want droog en vrij.
Maar na anderhalf uur door de zompende modder en met bewolking was ik nog niet echt vrolijk.
Naar binnen: zon.

Toen maar ramen gaan zemen.

Slaap nog steeds slecht.
Van de week Olcay en huiselijk geweld teruggekeken. Sommige dingen zo herkenbaar.
Als je niet op de gele tegels loopt onderweg naar huis wordt het een goede middag.
De hersenspoeling waardoor je inderdaad gaat twijfelen aan je eigen visie, of als kind, gewoon meteen het geïndoctrineerde aanleert.
Jouw schuld, slecht kind, deed je maar eens je best, wat bof je toch met ons, je mag wel dankbaar zijn...

Vandaag een dag waarin het me heel veel moeite kost om mezelf geen pijn te doen.
Ik heb een blaar op mijn hand van het verbranden, en dat lokt naar kapot maken, express extra wassen met zeep, groter maken.
Moest op mijn vingers zitten om ze niet tegen de hete strijkbout te drukken. Toch wat koud water bij het raamsopje uit de Quooker te doen.

En ik weet dat mensen mij helemaal niet interessant vinden op straat, of waar ook. Maar ik durf bijna niet naar buiten, me te laten zien omdat ik me zo schaam.
Alsof ze het aan de buitenkant kunnen zien, hoe slecht ik ben. Hoe fout, hoe smerig.
Tuurlijk niet. En al zouden er filmpjes circuleren van toen, wie zou me lang genoeg aankijken om me te herkennen. Mensen hebben wel wat beters te doen.

Ik weet het.

En toch als ik op het schoolplein moeders hoor lachen en praten stijgt het schaamrood en weet ik zeker dat ik gevonden ben en rond ga in de buurtapp, en wil ik liefst verdwijnen in de sloot.

Nee, ik wil niet dood.
Nee, ik ga mezelf niets aandoen.
Maar ik verlang wel naar de rust die 'straf' geeft.
Even weten waar ik aan toe ben, even niet in hoeven vullen. Heel even duidelijk wat echt is. Wat mijn plaats is.

Het blijft zo verwarrend, twee tegengestelde waarden in je hoofd.
Continue de schijn ophouden dat je zo leuk en aardig en behulpzaam enzo bent, maar afwachten tot je door de mand valt, tot die andere stem gelijk zal krijgen.
En dan dat dat niet gebeurd maakt de spanning hoger, die verwachting waar ik gevoelsmatig niet aan kan voldoen, op mijn tenen lopen om geen fouten te maken.
En onverschillig uiterlijk en best mondig, maar zo kwetsbaar en elk woord en elke blik analyseren.

Ben ik nog veilig. Is mijn geheim nog veilig. Kotsen ze me al uit.

Ik snak naar gezelschap en liefde. Mijn vriendinnen, gezien te worden.
Maar ik ben er ook bang voor.
Wil niemand afstoten, claimen of teveel zijn.
Niet zeuren of zielig doen.
Vooral niet mezelf zijn, maar leuker. Blijkbaar is dat nodig, want het blijft allemaal erg oppervlakkig laatste tijd, en spaarzaam.

Ik tel mijn zegeningen, doe dingen met de kinderen, zoek en creëer lichtpuntjes.
Maak foto's van de roze bloesemboom. Ga tennissen met kind, maak een puzzel in het zonnetje. Praat met schoolpleinmoeders en maak grapjes, ga sporten en focus me op het bewegen, koop Rituals geurstokjes en snuif me suf, leen een chicklit bij de bieb voor tijdens de regenbuien, aai de buurkat een half uurtje, zet vrolijke muziek op een zing uit volle borst mee.

En lach, zuig het geluk op, de liefde voor mijn kind, de schoonheid van de natuur, de warmte van de zon. Ontspan even bij het stretchen en de geur van Rituals maakt me bewust van het hier en nu.
Zo gaat er weer een uur voorbij, een dag.

Ik ben zover.
Ik ben verder dan ik ooit had durven dromen, rijker dan Dagobert Duck met mijn veilige huis, mooie gezin, rijke land. Ik heb niets te wensen over, ik ben vrij en rijk.

En ik verwijt mezelf dat ik dat laat verpesten door gepiep over ooit en toen.

Aan alles komt
Vanzelf een eind
Het gaat een keertje over
Adem in en adem uit
Wacht het af
zit het uit
Gevoel zwakt af en
Pijn verdwijnt
Als je maar
Blijft ademen
Zal je nooit doodgaan aan
Hartepijn of
Grote angst
Handel niet maar
Adem door
Het ebt wel
weg
Je breekt er niet van
Ook al voelt het of
je ziel verscheurd wordt en
Leven nooit meer
Vreugd
zal kennen
Tijd verzacht
Houdt het vol
Ooit
Blijft het weg

Roze bloesembomen
Groene knopjes in de bomen
Zonnestralen op je snoet
Een slaperig kind tegenkomen op de gang
Een knorrende poes in je armen
Een vaas bloemen
De geur van vers brood
Een lachend kind
Een knipoog krijgen
Fijne geurstokjes
Je lievelings shampoo ruiken als je haar nat wordt van de regen.
Samen keihard meezingen met de muziek
Een gesteld doel halen.
Wind mee
Een passend puzzelstukje aanleggen
Just dance met je kind
Een gemeende knuffel van een dierbare
Een warme douche als je het koud hebt
Stoeien met je kind en samen schateren
De slappe lach

Puur geluk.

Spannend vandaag Greenie!
Wat het ook wordt, jij verandert er niet door.

Vannacht onrustig, maar wel geslapen.
Werk is lekkere afleiding, en ik ben/was te druk om afgeleid te kunnen worden.
Nu heel even pauze in het zonnetje.

Ik ga er heel erg van blozen en proberen wat trotser te zijn.

Dat delen blijf ik een ding vinden. Heb vorige week wel even een vriendin geappt, maar het lukt dan ook niet echt. Tsja, blijkbaar laat dat zich niet dwingen.

Afgelopen dagen was ik erg in het hier en nu, en dat zorgde voor veel plezier en geluk.

Ik vergeet ook elke keer hoe fijn ik lezen vind.
Vroeger las ik stapels weg, ik woonde bijna in de plaatselijke bieb.
Daar ben ik op gegeven moment mee gestopt, geen idee waarom precies.
Toen ik kinderen kreeg las ik alleen nog tijdschriften. Ook omdat je daar niet in kan verdwalen en makkelijk aanspreekbaar blijft.

Nu met grotere kinderen haal ik af en toe weer eens een boek voor mezelf, en kan me weer helemaal verliezen in het verhaal.
Ik wil het niet te vaak doen, niet zo gezellig voor de rest van het gezin.

Vanavond toen de jongste naar boven ging het bad aangezet en daar lekker ingekropen.
Gezellig kletsen met de kids door zich klaarmaken voor de nacht, en daarna nog even een uurtje lezen.

Ik lig helemaal ontspannen in bed nu.
Mental note: lezen helpt als ik me wil ontspannen!