Psyche
alle pijlers
Ruimte om er te mogen zijn
vrijdag 17 januari 2020 22:39
k heb al tijdje getwijfeld een draadje op het forum aan te maken, maar dan komt het ' serieus, 35 en aan het zeuren over een nare jeugd' gevoel naar boven.
Ik vertelde begin december lieve vriendinnen voor het eerst wat er speelde, waar dit vandaan kwam, over mijn jeugd.
Hun reacties raakte me zo diep.
En ineens, voor het eerst in 10 jaar ofzo, is daar die behoefte tot praten, tot gehoord worden weer.
Op erkenning.
Maar waar, bij wie.
En wat in godsnaam.
Fijn huisje, baan, gezonde kinderen, redelijk competente moeder, lieve partner die me op handen draagt.
Ik coop op een redelijke manier met alles. Niet destructief,ben niet depressief, niet suïcidaal.
Zoveel meer dan ik ooit had durven dromen.
Zo ontzettend veel om dankbaar voor te zijn.
Wat kan iemand zeggen behalve 'ja rot. Doorademen, en dan wordt het straks weer februari en komt er meer zon en voel je je weer beter. Tot die tijd maar in winterslaapstand met weinig verwachtingen en verplichting. Je doet het goed, houd vol. Je hebt veel om van te genieten.
En dan onuitgesproken 'nog steeds? Serieously? Get a life aansteller.'
Nu dus toch een draadje met ruimte voor alles wat geen ruimte mag krijgen.
Over vroeger, en hoe vroeger toch nu blijft.
Over nu, en hoe verwarrend ik het even vind.
Over alles wat ik niet wil weten, niet wil voelen, niet wil zijn. Maar er toch is. Bij mij hoort.
Ik vertelde begin december lieve vriendinnen voor het eerst wat er speelde, waar dit vandaan kwam, over mijn jeugd.
Hun reacties raakte me zo diep.
En ineens, voor het eerst in 10 jaar ofzo, is daar die behoefte tot praten, tot gehoord worden weer.
Op erkenning.
Maar waar, bij wie.
En wat in godsnaam.
Fijn huisje, baan, gezonde kinderen, redelijk competente moeder, lieve partner die me op handen draagt.
Ik coop op een redelijke manier met alles. Niet destructief,ben niet depressief, niet suïcidaal.
Zoveel meer dan ik ooit had durven dromen.
Zo ontzettend veel om dankbaar voor te zijn.
Wat kan iemand zeggen behalve 'ja rot. Doorademen, en dan wordt het straks weer februari en komt er meer zon en voel je je weer beter. Tot die tijd maar in winterslaapstand met weinig verwachtingen en verplichting. Je doet het goed, houd vol. Je hebt veel om van te genieten.
En dan onuitgesproken 'nog steeds? Serieously? Get a life aansteller.'
Nu dus toch een draadje met ruimte voor alles wat geen ruimte mag krijgen.
Over vroeger, en hoe vroeger toch nu blijft.
Over nu, en hoe verwarrend ik het even vind.
Over alles wat ik niet wil weten, niet wil voelen, niet wil zijn. Maar er toch is. Bij mij hoort.
zondag 26 januari 2020 21:55
Wauw en au raak.Moreina schreef: ↑26-01-2020 21:27
Zoek je bevestiging bij anderen om jouw gevoelens van verdriet en pijn te legitimeren, omdat je jezelf ervan hebt overtuigd dat jouw verdriet er niet mag wezen?
De erkenning waar je zo naar snakt heb je dat al aan jezelf gegeven?
Heling begint en eindigt met compassie, begrip en mededogen voor jezelf.
Jezelf soortvan heropvoeden, aan jezelf geven wat jij in je jeugd gemist hebt en negatieve (denk)patronen actief omvormen en doorbreken.
Dat is wat nu het meest jouw aandacht verdiend.
Hoe voel je je trouwens bij het verloop van dit topic? Zou er persoonlijk geen trek in hebben om de traumas van anderen ook nog eens te moeten verteren.
Maargoed.
Misschien haal je er wat positiefs uit voor jezelf.
Sterkte in ieder geval!
Wat een sterke post, en right to the spot zeg.
Ik denk inderdaad dat ik anderen nodig heb voor de erkenning, hun emotie die me zo raakt.
Compassie, begrip en meededogen naar mezelf zijn er weinig tot niet.
Ik ben meer van het het niet zo piepen, even doorbijten en doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg.
Ook omdat ik al heel gek gedaan heb van verdriet en pijn misschien.
Ik merk dat ik nu ook heel hard de neiging krijg om te roepen dat het heeeel nuttig is zoals het nu gaat, en dat ik geen compassie kàn hebben met mezelf, maar dat is een oude rol waar ik in wil kruipen.
Denk dat de goede vraag nu is:
hoe doe je dat, hoe oefen je dat?
Is dat toegeven dat het af en toe teveel is?
Aangeven dat je verdriet hebt?
Ik weet oprecht niet zo goed hoe een mens met zichzelf mee dient te leven.
Bezig zijn met dat ik dat kleine meisje was, net zolang tot er geen kortsluiting meer ontstaat?
Oh jottum, dit is wel iets om echt naar uit te kijken.
Nee grapje, maar het 'simpele' wat je zegt roept enorme angst op bij het proberen te bedenken hoe dat eruit zou zien, dat oefenen.
Da's een kenmerk van raak he?
Enorm dank voor je inbreng!
Kom vooral nog een keer feedback geven, alsjeblieft.
En andersmans trauma's.
Klinkt het lullig als ik dat makkelijk kan scheiden en loslaten?
Het samen praten levert herkenning en een ingang op.
De erkenning moet ik ergens anders halen, leerde ik net.
zondag 26 januari 2020 22:02
Haha, yoga.Lovebird1983 schreef: ↑26-01-2020 20:01Ah wat een lief berichtje teamavocado!
Dus nu cardioboksen en HIIT trainingen.
Standaard in slaap vallen op die mat, en je dan een ongeluk schrikken als de les afgelopen is.
Ik heb het wel gedaan, en het rekken en strekken enzo is prima, maar dat ademen, en die spiegels, daar krijg ik jeuk en onrust van.
En helemaal omdat ik me een kamerolifantje tussen ballerina's voel.
Boksen kon ik in pmt soms helemaal los gaan, maar meerendeel van de tijd associeerde ik het met slaan en agressie, en was het vooral heel hard focussen om in het hier en nu te blijven. Dat vind ik dan niet lekker sporten.
HIIT trainingen vind ik leuk om te doen, maar al die groepjes buiten, en iedereen die je kan zien enzo. Komt het kamerolifantjes gevoel weer opzetten. Laat mij maar af en toe een rondje rennen of wat met gewichten hannesen waar niemand me ziet.
Klinkt trouwens alsof jouw weerstand tegen therapie nog niet helemaal weg is.
Ik hoop dat je vertrouwen kan gaan krijgen in je huidige therapeute, en dat ze de kennis heeft om je verder te helpen.
zondag 26 januari 2020 22:11
Zo hé, dit is een wake-up call voor mij. Dank voor het schrijven van deze tekst. Ik had het even nodig om het te lezen.Cateautje schreef: ↑17-01-2020 23:27Vroeger is niet meer te veranderen en het heeft alleen invloed op je leven als je weigert het los te laten en juist omdat je het niet meer kunt veranderen is het het beste om het los te laten en er vooral niets meer van te maken dan het is, het verleden.
Het is menseigen om vast te bijten in zaken die als onrechtvaardig worden gezien, maar als je dat doet, dan blijft het verleden ook in het heden en de toekomst het leven vergallen en ontzeg je jezelf de kans om echt vrij en gelukkig te zijn door al dat geknaag aan je goede gemoed.
Mocht het leed van buitenaf zijn gekomen, dan kan je voor jezelf bepalen dat zij die de oorzaak zijn niet de wijsheid hadden om op een volwassen wijze met je om te gaan en dat is onkunde en onkunde is haast onmogelijk verwijtbaar, want niet beter weten.
Jammer dat alle moois dat je nu in je leven hebt wordt overschaduwd door dat wat je niet los kunt laten, dat je niet kunt vergeven, dat je hen die verantwoordelijk zijn niet kan zien voor wat ze werkelijk waard zijn, niets dus.
Als je het verleden belangrijker acht dan het heden en de toekomst, ontzeg je jezelf een goed gemoed, een goed leven en gelukkig zijn.
Zonder te weten wat er gaande is schrijf ik dit vanuit mijn beste intentie en hoop dat je jezelf kunt onthouden van een groot JA MAAR en eens stilstaat bij wat je toegereikt krijgt.
*ik trek mij weer terug, topic is van To*
maandag 27 januari 2020 07:35
Nee hoor, dat klinkt helemaal niet lullig! Die schaamte, schuld en zelfhaat die al eerder genoemd is hier heb je naar jezelf. Bij anderen heb je dat niet. Alleen maar logisch dat het makkelijker loslaten is!TeamAvocado schreef: ↑26-01-2020 21:55Denk dat de goede vraag nu is:
hoe doe je dat, hoe oefen je dat?
Is dat toegeven dat het af en toe teveel is?
Aangeven dat je verdriet hebt?
*
En andersmans trauma's.
Klinkt het lullig als ik dat makkelijk kan scheiden en loslaten?
Ik geef graag wat ruimte terug aan je. Mijn trauma's zijn redelijk ver weg, en heb andere topics waar ik schrijf
Zelfcompassie, hoe doe je dat? Heel. Veel. Oefenen.
Ik ben er al een tijdje mee bezig. Ik denk dat het oefenen er voor iedereen anders uit ziet.
Zo probeer ik dagelijks te schrijven over hoe ik me voel. Ongefilterd, alles mag er zijn. En dan echt gericht op het gevoel in plaats van de gebeurtenis. Soms kan ik een a4tje voltypen, soms schrijf ik één zin en dan wordt het gevoel al te sterk. Het helpt me om mijn gevoelens te herkennen en te erkennen. Ik ben nu eenmaal een mens, die gevoelens zijn er.
Die gevoelens voor mezelf erkennen doet al heel veel. Vervolgens aangeven bij anderen kan, maar dat doe ik alleen als ik mezelf anders groot houdt. Het doel moet dan niet zijn erkenning van de ander te krijgen, maar te zeggen hoe ik me voel en wat ik nodig heb.
Zo werk ik nu twee ochtenden therapeutisch. Op het werk gaat 'de knop' nog steeds om, niemand merkt wat aan me en ik voel me prima zolang ik bezig ben. Thuis krijg ik de rekening, en heb ik de rest van de dag 0 energie, waarbij ik op de bank hang en iets te drinken pakken al te veel moeite is. Dat geef ik dan ook aan op het werk en bij de bedrijfsarts. Ja, het werk lukt, maar de werk-privé balans niet.
Met als resultaat dat ik nu niet meer opbouw, maar twee ochtenden blijf werken omdat ik tijd nodig heb om te herstellen. Soms, als ik erg moe en gestresst ben, geef ik op het werk aan dat ik korter werk.
Allemaal dingen waarbij ik ruimte inneem. Waarbij ik kies voor mezelf en mijn herstel. In plaats van door te denderen tot de onvermijdelijke afgrond weer komt...
Naast 2x werken heb ik nu 2x therapie, bijna elk weekend wel iets van een sociaal uitje, 1x yogales en het huishouden. En ik blijf mezelf hiermee overbelasten. Ik kan nu wel weer blijven pushen, mezelf op mijn kop geven 'kun je dit al niet, hoe gaat het ooit goedkomen'.
Maar in plaats daarvan zeg ik, Greenlady, je hebt het geprobeerd, het is nu even te veel, het is ok. Neem de tijd en ruimte.
Dus al het huishoudwerk en regelwerk is doorgeschoven naar komend weekend waarbij man en ik samen een poetsfeestje houden en de nodige mails en telefoontjes doen.
Dus nu heb ik naast werk, therapie, en yoga heel veel vrije tijd die ik ga besteden volgens mijn 'dit geeft energie lijstje'.
Ik kan niet blijven rennen op een lege tank, dus ik ga deze week die tank eens goed volgooien.
Voor mij is het 'moeten' 'mogen' geworden. Ik moet niet gezond eten of sporten of poetsen. Ik mag die dingen doen om goed voor mezelf te zorgen.
Nog een tip... schrijf een brief aan jezelf voor als je in de put zit/gestressed bent etc. Hoe zou je die schrijven aan degene van wie je het meeste houdt? Als het niet aan jezelf was? Schrijf die brief en gebruik m als je hem nodig hebt.
De eerste paar keer dat ik die brief aan mezelf las terwijl ik me niet goed voelde vond ik mezelf (die de brief schreef) maar stom. Nu niet meer, en weet ik dat gezonde ik meestal wel gelijk heeft.
donderdag 6 februari 2020 19:52
donderdag 6 februari 2020 21:10
Oooooo nee joh gekkie dat hoeft helemaal niet. Als het je helpt weer even een update van mij, al is het een korte...
Vandaag in gesprek met psychiater geweest, en ik heb misschien een bipolaire stoornis. Dus ik word binnenkort gebeld voor een afspraak om alles goed in beeld te krijgen. En dat is echt even slikken. Andere (mogelijke) diagnoses zijn voor mij beter te behappen.
Dus heb verder even geen woorden, ben lekker aan het netflixen met mijn man
Vandaag in gesprek met psychiater geweest, en ik heb misschien een bipolaire stoornis. Dus ik word binnenkort gebeld voor een afspraak om alles goed in beeld te krijgen. En dat is echt even slikken. Andere (mogelijke) diagnoses zijn voor mij beter te behappen.
Dus heb verder even geen woorden, ben lekker aan het netflixen met mijn man
donderdag 6 februari 2020 23:53
En nu moet ik dus heel hard huilen.
Ik weet niet of het schrijven me helpt.
Afgelopen week ook heel hard bezig geweest met wegduwen, focus op leuk, zegeningen tellen, bedenken dat er zoveel is om van te genieten.
Maar de angst om door de mand te vallen, de overtuiging dat ik waardeloos ben een niets kan, zit nogal op de voorgrond.
Dat maakt alles nu een gevecht: toch gaan rennen, heus niet iedereen let op mij, lacht om mij, het is niet erg als ik geen 10 km loop, dat is geen falen, en begin er eerst eens aan.
Toch gaan werken, na een nacht wakker met buikpijn. Continue herhalen dat het maar een gevoel is, niet goed genoeg te zijn, een oude boodschap. Dat ik afgelopen 20 jaar continue bang ben om het verkeerd te doen en uitgelachen te worden, maar dat het in praktijk altijd prima gaat.
Dat mijn plannen, die ik zelf altijd slecht, te simpel, niet goed genoeg, niet inventief genoeg, niet doelgericht vindt, in praktijk prima uitpakken. Dat het al 20 jaar prima uitpakt.
Ik sprak vorige week de maatschappelijk werkster waar ik op mijn 16e terecht kwam.
Een avond zaten we te kletsen. Ze is me zo dierbaar. Elke minuut wil ik opzuigen.
Ze verteld me dat ik niet teveel ruimte inneem op dat moment. Ik kan voelen dat ik haar ook dierbaar ben. En toch continue die angst dat ze zal gaan begrijpen dat het gewoon toch ook mijn schuld was. Dat ik haar kwijt zal raken met mijn stomme praat.
Het even niet zo eenzaam zijn. Het begrepen worden met weinig woorden.
Echt kunnen praten.
Waarvan in probeer te voelen wat ze zegt, hoe trots ze op me is.
Gesprekken over hoe fucked up het was. Drie uur later gestraft kunnen worden voor iets dat je eerder die dag deed tijdens het avondeten, met zusje erbij die niets mocht merken.
De verwarring dat je het niet aan had zien komen.
Maar ook dat ik het later soms ook zelf uitlokte. Brutaal was of verzaakte. Terwijl ik wist dat dat pijn zou gaan doen.
Als straf voor mezelf, is omdat het veiliger was om het zelf in de hand te houden?
Hoe ziek dat het nu allemaal soort van niet bestaat. Hoe ouders met mij omgaan. Weten ze wel dat ik dezelfde ben als het kind van toen. Weet ik dat wel?
Hoe kunnen ze op kinder-problematiek in het nieuws boos en verontwaardigd reageren?
Hoe kunnen ze mij nog aankijken?
Vinden ze me nog steeds zo in en in slecht?
Waarom kom ik daar nog, laat ik ze in mijn huis? Houd ik de schijn op.
Vandaag heb ik, voor het eerst in mijn leven, informatie opgezocht over aangifte doen.
Nee, ik ga het niet doen. Nee ik wil dat niet.
Maar ik heb erover gelezen. Er aan gedacht.
Zonder te kotsen van angst en alles.
Ik had het met de maatschappelijk werkster over dat ik toen totaal veranderde bij het woord aangifte. Doodkalm werd een doodleuk beweerde dat ik altijd alles gelogen had, en dat ik nooit aangeraakt was (in die tijd wist ze alleen van het geweld. Pas heel veel later heb ik haar verteld wat er nog meer speelde).
Ik wilde niet geholpen worden.
Terwijl ik droomde, en nog steeds, dat ze op huisbezoek kwam op een moment dat ik meer dood dan levend was en me terplekke mee zou nemen en de politie laten komen.
Grote kans dat ik dan nog ontkent had, maar dan was er geen ontkennen aan geweest, dan was er eindelijk bewijs. Een getuige.
Ik kon niets zeggen. Ik moest ontkennen.
Zo geen bewijs, zoveel tegen. Zo bang.
Ik kon die beslissing niet nemen.
Zij ook niet, toen ze meer zicht kreeg op hoe groot de puinhoop was, was ik 17,5. Te oud voor allerlei acties, want bijna 18.
En nu voel ik me weer zo alleen. Zo onbegrepen.
Zo'n zeikerd dat ik niet weer bij vrienden aan wil komen zetten.
Maar dat eigenlijk niemand snapt dat ik het snijden zo mis. Het is geen optie, mijn kinderen zullen een stabiele veilige thuissituatie krijgen, maar ik zou het graag weer doen.
Dat dubbele als ik mijn vader tegenkom.
Het eeuwige gat, de hunker naar liefde, erkenning, bestaansrecht.
Van iedereen, maar vooral van degenen die weten hoe en wat.
We hadden het over de associate degree ervaringsdeskundige.
Ze zag me dat graag doen. Ik glim van trots en alleen daarom al wil ik het doen, waarmaken.
Maar help, hulpverlener worden. Nog meer onzekerheden, verantwoordelijk zijn...
Ik ben het wel aan het uitzoeken, want ik ben hier duidelijk nog niet klaar mee.
Het is nog niet klaar met mij.
Het omzetten in iets positiefs lijkt me mooi. Als er ook maar een iemand hoop kan putten uit mijn verhaal, ik iemand kan laten voelen dat er wel een toekomst mogelijk is, een hele mooie zelfs, dan wil ik dat zo graag.
Net als pleegkinderen. Voor een kind het verschil kunnen maken, al zijn ze je daar niet dankbaar voor. Kinderen wel een stabiele liefdevolle plek geven.
We hebben ruimte, ik heb tijd zat, onze kinderen kunnen er alleen van leren.
Ik ben het aan het navoelen allemaal.
Ik moet mijn rol weer vinden in dit leven.
Van 'slecht kind' en ' overleven' naar 'psychiatrisch gek' naar 'beroep'.
Duidelijke rollen.
De rol 'mama van' vond ik geweldig en gaf me veel 'bestaansrecht'. Maar raakt elke dag minder fulltime. Elke stap die ze doen maakt ze zelfstandiger, en aan blijf ik altijd 'mama van', er is weer ruimte voor mijn eigen identiteit.
Maar wie ben ik?
Ik heb een nieuwe rol nodig. Een nieuw bestaansrecht.
Ik ben geen slachtoffer meer, geen psychiatrisch patiënt, geen student meer.
Mijn werk is leuk, maar voldoet niet als 'rol'.
Pleegmoeder of werk als ervaringsdeskundige zou een stuk nieuwe invulling kunnen geven.
Nu maar eens nazoeken of ik dat kan of wil.
Lang verhaal.
Het is er weer uit.
Kijken of ik kan slapen nu.![😉]()
Ik weet niet of het schrijven me helpt.
Afgelopen week ook heel hard bezig geweest met wegduwen, focus op leuk, zegeningen tellen, bedenken dat er zoveel is om van te genieten.
Maar de angst om door de mand te vallen, de overtuiging dat ik waardeloos ben een niets kan, zit nogal op de voorgrond.
Dat maakt alles nu een gevecht: toch gaan rennen, heus niet iedereen let op mij, lacht om mij, het is niet erg als ik geen 10 km loop, dat is geen falen, en begin er eerst eens aan.
Toch gaan werken, na een nacht wakker met buikpijn. Continue herhalen dat het maar een gevoel is, niet goed genoeg te zijn, een oude boodschap. Dat ik afgelopen 20 jaar continue bang ben om het verkeerd te doen en uitgelachen te worden, maar dat het in praktijk altijd prima gaat.
Dat mijn plannen, die ik zelf altijd slecht, te simpel, niet goed genoeg, niet inventief genoeg, niet doelgericht vindt, in praktijk prima uitpakken. Dat het al 20 jaar prima uitpakt.
Ik sprak vorige week de maatschappelijk werkster waar ik op mijn 16e terecht kwam.
Een avond zaten we te kletsen. Ze is me zo dierbaar. Elke minuut wil ik opzuigen.
Ze verteld me dat ik niet teveel ruimte inneem op dat moment. Ik kan voelen dat ik haar ook dierbaar ben. En toch continue die angst dat ze zal gaan begrijpen dat het gewoon toch ook mijn schuld was. Dat ik haar kwijt zal raken met mijn stomme praat.
Het even niet zo eenzaam zijn. Het begrepen worden met weinig woorden.
Echt kunnen praten.
Waarvan in probeer te voelen wat ze zegt, hoe trots ze op me is.
Gesprekken over hoe fucked up het was. Drie uur later gestraft kunnen worden voor iets dat je eerder die dag deed tijdens het avondeten, met zusje erbij die niets mocht merken.
De verwarring dat je het niet aan had zien komen.
Maar ook dat ik het later soms ook zelf uitlokte. Brutaal was of verzaakte. Terwijl ik wist dat dat pijn zou gaan doen.
Als straf voor mezelf, is omdat het veiliger was om het zelf in de hand te houden?
Hoe ziek dat het nu allemaal soort van niet bestaat. Hoe ouders met mij omgaan. Weten ze wel dat ik dezelfde ben als het kind van toen. Weet ik dat wel?
Hoe kunnen ze op kinder-problematiek in het nieuws boos en verontwaardigd reageren?
Hoe kunnen ze mij nog aankijken?
Vinden ze me nog steeds zo in en in slecht?
Waarom kom ik daar nog, laat ik ze in mijn huis? Houd ik de schijn op.
Vandaag heb ik, voor het eerst in mijn leven, informatie opgezocht over aangifte doen.
Nee, ik ga het niet doen. Nee ik wil dat niet.
Maar ik heb erover gelezen. Er aan gedacht.
Zonder te kotsen van angst en alles.
Ik had het met de maatschappelijk werkster over dat ik toen totaal veranderde bij het woord aangifte. Doodkalm werd een doodleuk beweerde dat ik altijd alles gelogen had, en dat ik nooit aangeraakt was (in die tijd wist ze alleen van het geweld. Pas heel veel later heb ik haar verteld wat er nog meer speelde).
Ik wilde niet geholpen worden.
Terwijl ik droomde, en nog steeds, dat ze op huisbezoek kwam op een moment dat ik meer dood dan levend was en me terplekke mee zou nemen en de politie laten komen.
Grote kans dat ik dan nog ontkent had, maar dan was er geen ontkennen aan geweest, dan was er eindelijk bewijs. Een getuige.
Ik kon niets zeggen. Ik moest ontkennen.
Zo geen bewijs, zoveel tegen. Zo bang.
Ik kon die beslissing niet nemen.
Zij ook niet, toen ze meer zicht kreeg op hoe groot de puinhoop was, was ik 17,5. Te oud voor allerlei acties, want bijna 18.
En nu voel ik me weer zo alleen. Zo onbegrepen.
Zo'n zeikerd dat ik niet weer bij vrienden aan wil komen zetten.
Maar dat eigenlijk niemand snapt dat ik het snijden zo mis. Het is geen optie, mijn kinderen zullen een stabiele veilige thuissituatie krijgen, maar ik zou het graag weer doen.
Dat dubbele als ik mijn vader tegenkom.
Het eeuwige gat, de hunker naar liefde, erkenning, bestaansrecht.
Van iedereen, maar vooral van degenen die weten hoe en wat.
We hadden het over de associate degree ervaringsdeskundige.
Ze zag me dat graag doen. Ik glim van trots en alleen daarom al wil ik het doen, waarmaken.
Maar help, hulpverlener worden. Nog meer onzekerheden, verantwoordelijk zijn...
Ik ben het wel aan het uitzoeken, want ik ben hier duidelijk nog niet klaar mee.
Het is nog niet klaar met mij.
Het omzetten in iets positiefs lijkt me mooi. Als er ook maar een iemand hoop kan putten uit mijn verhaal, ik iemand kan laten voelen dat er wel een toekomst mogelijk is, een hele mooie zelfs, dan wil ik dat zo graag.
Net als pleegkinderen. Voor een kind het verschil kunnen maken, al zijn ze je daar niet dankbaar voor. Kinderen wel een stabiele liefdevolle plek geven.
We hebben ruimte, ik heb tijd zat, onze kinderen kunnen er alleen van leren.
Ik ben het aan het navoelen allemaal.
Ik moet mijn rol weer vinden in dit leven.
Van 'slecht kind' en ' overleven' naar 'psychiatrisch gek' naar 'beroep'.
Duidelijke rollen.
De rol 'mama van' vond ik geweldig en gaf me veel 'bestaansrecht'. Maar raakt elke dag minder fulltime. Elke stap die ze doen maakt ze zelfstandiger, en aan blijf ik altijd 'mama van', er is weer ruimte voor mijn eigen identiteit.
Maar wie ben ik?
Ik heb een nieuwe rol nodig. Een nieuw bestaansrecht.
Ik ben geen slachtoffer meer, geen psychiatrisch patiënt, geen student meer.
Mijn werk is leuk, maar voldoet niet als 'rol'.
Pleegmoeder of werk als ervaringsdeskundige zou een stuk nieuwe invulling kunnen geven.
Nu maar eens nazoeken of ik dat kan of wil.
Lang verhaal.
Het is er weer uit.
Kijken of ik kan slapen nu.
vrijdag 7 februari 2020 00:02
Oke, dat was toch wel weer heel erg fijn.
Hoe meer je naar probeert weg te drukken, hoe harder het probeert te ontsnappen en in je gezicht springt.
Als een bal die je onder water probeert te houden.
Ik wil de bal laten zijn en dobberen, maar los kunnen laten grootste tijd. Van een afstandje kunnen kunnen bekijken, soms even oppakken, maar vooral er niet meer zoveel druk mee zijn en mee worstelen.
Dat kan ik, dat heb ik jarenlang gedaan.
En over een tijdje weet ik ook hoe ik, met de huidige veranderingen, er weer mee om moet gaan.
Komt wel goed schatje.
Hoe meer je naar probeert weg te drukken, hoe harder het probeert te ontsnappen en in je gezicht springt.
Als een bal die je onder water probeert te houden.
Ik wil de bal laten zijn en dobberen, maar los kunnen laten grootste tijd. Van een afstandje kunnen kunnen bekijken, soms even oppakken, maar vooral er niet meer zoveel druk mee zijn en mee worstelen.
Dat kan ik, dat heb ik jarenlang gedaan.
En over een tijdje weet ik ook hoe ik, met de huidige veranderingen, er weer mee om moet gaan.
Komt wel goed schatje.
vrijdag 7 februari 2020 22:11
vrijdag 7 februari 2020 22:36
Ha lovebird, wat lief dat je de moeite neemt om te reageren.
Weet dat ik jou ook graag lees, ook hoe dingen bij jou gaan.
Vandaag een dagje moeder-rol.
Ik houd ervan. Dik genoten van mijn telgen, de zon en de leuke gesprekken.
Een dag met een gouden randje.
Dan heb ik weer het voornemen om toch een soort dagboek/logboek bij te gaan houden, al is het maar om al dit soort geluk terug te kunnen lezen als ik me alleen voel.
Ik voelde me zo intens verbonden met ze vandaag.
(Het is hier ook vaak hotel mama, waarin ik vooral tot het faciliterend personeel behoor. Logisch en prima, ze hebben steeds meer hun eigen leven. Maar een dag als vandaag waariner zoveel echt en oprecht contact is vind ik echt genieten.)
Weet dat ik jou ook graag lees, ook hoe dingen bij jou gaan.
Vandaag een dagje moeder-rol.
Ik houd ervan. Dik genoten van mijn telgen, de zon en de leuke gesprekken.
Een dag met een gouden randje.
Dan heb ik weer het voornemen om toch een soort dagboek/logboek bij te gaan houden, al is het maar om al dit soort geluk terug te kunnen lezen als ik me alleen voel.
Ik voelde me zo intens verbonden met ze vandaag.
(Het is hier ook vaak hotel mama, waarin ik vooral tot het faciliterend personeel behoor. Logisch en prima, ze hebben steeds meer hun eigen leven. Maar een dag als vandaag waariner zoveel echt en oprecht contact is vind ik echt genieten.)
zaterdag 8 februari 2020 07:34
Ik lees je ook.
Heel vervelend als de twijfels, schaamte en schuldgevoelens ineens zo stiekem terugkruipen. Ik herken het, en de enige tip die ik heb is: probeer naar jezelf te kijken alsof het een ander is, en het verhaal van een ander. Dan oordeel je ineens heel anders.
Als je zelf dingen uitlokte, dat klinkt voor mij heel logisch. Een stukje controle terugpakken. Achteraf is dat natuurlijk moeilijk te plaatsen, daar heb ik bij vlagen ook enorm last van. Wilde ik het dan niet zelf? Was het wel zo erg als ik dacht? Zit het niet in mijn hoofd?
Op een helder moment weet ik rationeel gezien dat ik een kind was, kwetsbaar, en aan het overleven. Emoties zijn ingewikkelder dan ratio.
Ook ik heb heb nooit iets verteld. Ik zag namelijk ook totaal geen kans op verbetering, geen bewijs, alleen mijn woord. Dat neem ik mezelf niet meer kwalijk.
Je schrijft dat je nu aan het wegduwen bent, aan het rennen. Dat je het er vroeger kon laten zijn zonder er door meegesleurd te worden. Enig idee wat er toen anders was? Heeft dat te maken met je gevoel van identiteit, die je een beetje kwijt bent?
Jij bent namelijk niet alleen moeder. Niemand is alleen moeder, partner, werknemer, dochter, etc.
Dat zijn rollen die je hebt. Maar dat is niet per se wie je bent. Wie ben jij zonder de rollen? Volgens mij lees ik dat dat je bezig houdt.
Probeer het eens op te schrijven! Welke karaktereigenschappen en waarden passen bij jou? Onafhankelijk van de rollen in je leven? Als je je identiteit verbind met de rollen die je hebt, en die rol valt weg, weet je even niet meer wie je bent. Ik denk dat verreweg de meeste mensen hun identiteit met hun rollen verbinden, er is natuurlijk een connectie.
Ik heb mijn identiteit ook moeten herontdekken toen een paar jaar geleden mijn rol als filiaalmanager en carrieretijger onder mijn voeten vandaan werd geveegd. Ik zal eeb voorbeeld geven voor mezelf:
"Ik ben nadenkend. Ik ben empatisch. Ik ben koppig. Ik ben eerlijk. Ik ben ruimdenkend. Ik ben sterk. Ik ben perfectionistisch. Ik ben geordend. Ik ben realistisch. Ik ben trouw aan degenen die dat verdienen. Ik ben iemand die altijd naar alle perspectieven kijkt. Ik ben iemand die niet van koetjes en kalfjes houdt. Ik ben zorgzaam. Ik ben milieubewust. Ik ben gedreven. Ik ben een betweter."
Al die dingen komen in bepaalde rollen, in meer of mindere mate terug. Ook al heb ik bet gevoel in elke situatie een ander persoon te zijn, het blijft een versie van mezelf. Niemand kan dit van mij afpakken, omdat deze eigenschappen op en top GreenLady zijn.
Maar goed, juist doordat mijn rollen zo hard zijn weggevallen heb ik mijn identiteit gevonden. Meer aan zelfreflectie gedaan dan ooit.
Ervaringsdeskundige is heel mooi! Zou ik zelf ook graag doen, maar eerst maar eens stabiel worden.
Ik houd nu op recept een boekje bij met positieve dingen om erbij te pakken als ik weer in een depressie schiet. Misschien voor jou een idee om naast het positiviteitsboekje, een 'ik ben' boekje bij te houden? Voor als je jezelf even kwijt bent?
Heel vervelend als de twijfels, schaamte en schuldgevoelens ineens zo stiekem terugkruipen. Ik herken het, en de enige tip die ik heb is: probeer naar jezelf te kijken alsof het een ander is, en het verhaal van een ander. Dan oordeel je ineens heel anders.
Als je zelf dingen uitlokte, dat klinkt voor mij heel logisch. Een stukje controle terugpakken. Achteraf is dat natuurlijk moeilijk te plaatsen, daar heb ik bij vlagen ook enorm last van. Wilde ik het dan niet zelf? Was het wel zo erg als ik dacht? Zit het niet in mijn hoofd?
Op een helder moment weet ik rationeel gezien dat ik een kind was, kwetsbaar, en aan het overleven. Emoties zijn ingewikkelder dan ratio.
Ook ik heb heb nooit iets verteld. Ik zag namelijk ook totaal geen kans op verbetering, geen bewijs, alleen mijn woord. Dat neem ik mezelf niet meer kwalijk.
Je schrijft dat je nu aan het wegduwen bent, aan het rennen. Dat je het er vroeger kon laten zijn zonder er door meegesleurd te worden. Enig idee wat er toen anders was? Heeft dat te maken met je gevoel van identiteit, die je een beetje kwijt bent?
Jij bent namelijk niet alleen moeder. Niemand is alleen moeder, partner, werknemer, dochter, etc.
Dat zijn rollen die je hebt. Maar dat is niet per se wie je bent. Wie ben jij zonder de rollen? Volgens mij lees ik dat dat je bezig houdt.
Probeer het eens op te schrijven! Welke karaktereigenschappen en waarden passen bij jou? Onafhankelijk van de rollen in je leven? Als je je identiteit verbind met de rollen die je hebt, en die rol valt weg, weet je even niet meer wie je bent. Ik denk dat verreweg de meeste mensen hun identiteit met hun rollen verbinden, er is natuurlijk een connectie.
Ik heb mijn identiteit ook moeten herontdekken toen een paar jaar geleden mijn rol als filiaalmanager en carrieretijger onder mijn voeten vandaan werd geveegd. Ik zal eeb voorbeeld geven voor mezelf:
"Ik ben nadenkend. Ik ben empatisch. Ik ben koppig. Ik ben eerlijk. Ik ben ruimdenkend. Ik ben sterk. Ik ben perfectionistisch. Ik ben geordend. Ik ben realistisch. Ik ben trouw aan degenen die dat verdienen. Ik ben iemand die altijd naar alle perspectieven kijkt. Ik ben iemand die niet van koetjes en kalfjes houdt. Ik ben zorgzaam. Ik ben milieubewust. Ik ben gedreven. Ik ben een betweter."
Al die dingen komen in bepaalde rollen, in meer of mindere mate terug. Ook al heb ik bet gevoel in elke situatie een ander persoon te zijn, het blijft een versie van mezelf. Niemand kan dit van mij afpakken, omdat deze eigenschappen op en top GreenLady zijn.
Maar goed, juist doordat mijn rollen zo hard zijn weggevallen heb ik mijn identiteit gevonden. Meer aan zelfreflectie gedaan dan ooit.
Ervaringsdeskundige is heel mooi! Zou ik zelf ook graag doen, maar eerst maar eens stabiel worden.
Ik houd nu op recept een boekje bij met positieve dingen om erbij te pakken als ik weer in een depressie schiet. Misschien voor jou een idee om naast het positiviteitsboekje, een 'ik ben' boekje bij te houden? Voor als je jezelf even kwijt bent?
zaterdag 8 februari 2020 09:06
Ik heb een druk weekend, weinig tijd om te reageren. Maar lees jullie tussendoor wel in de minimale me time 
.
Zal volgende week wat uitgebreider reageren. En wie weet een klein beetje ruimte innemen weer, al is het maar om voor elkaar het idee te hebben dat we niet de enige zijn met zulke gedachtes en worstelingen. Want die herkenning, hoe pijnlijk ook, vind ik ook wel helpemd. Ook om te lezen hoe anderen ermee omgaan...
.Zal volgende week wat uitgebreider reageren. En wie weet een klein beetje ruimte innemen weer, al is het maar om voor elkaar het idee te hebben dat we niet de enige zijn met zulke gedachtes en worstelingen. Want die herkenning, hoe pijnlijk ook, vind ik ook wel helpemd. Ook om te lezen hoe anderen ermee omgaan...
zaterdag 8 februari 2020 22:04
Ha Greenie 
Mooie tips.
Ik ben inderdaad niet mijn rol, maar het geeft me zoveel duidelijkheid en kracht en doel in het leven. Het maakt dat ik me iemand voel waar ik trots op kan zijn. Dat is een fijn gevoel.
Mijn identiteit maakt me onzeker. Een rol geeft me ook weer even omlijning in wie of wat ik wil zijn, hoe ik wil zijn. Mezelf zijn wisselt ook zo.
Ik ben zoveel kleine stukjes, ook door de dissociatie.
Hoewel het steeds meer bij elkaar gekomen is, voelt dat nog steeds niet helemaal als een geheel.
Lovebird, het is niet verplicht om te reageren hoor. Het mag. Het kan.
Hoop dat je weekend vol zit met leuke drukte.
Feestjes, gezelligheid en andersoortige blijheid.
Hier juist een relaxweekend tot nu toe.
Pyjamaochtend, boswandeling met kids, wat computerwerk en was toen ze heerlijk zelf bezig waren. Beetje koken, boodschappen. Alles rustig aan.
Alleen beetje jammer dat het weer kloterig weer was.
Het wandelt minder fijn, ik wil het keukenkozijn schilderen, de achtertuin kan een opruimbeurt gebruiken, en ik wil gewoon zon zon zon zon.
Mooie tips.
Ik ben inderdaad niet mijn rol, maar het geeft me zoveel duidelijkheid en kracht en doel in het leven. Het maakt dat ik me iemand voel waar ik trots op kan zijn. Dat is een fijn gevoel.
Mijn identiteit maakt me onzeker. Een rol geeft me ook weer even omlijning in wie of wat ik wil zijn, hoe ik wil zijn. Mezelf zijn wisselt ook zo.
Ik ben zoveel kleine stukjes, ook door de dissociatie.
Hoewel het steeds meer bij elkaar gekomen is, voelt dat nog steeds niet helemaal als een geheel.
Lovebird, het is niet verplicht om te reageren hoor.
Het mag. Het kan. Hoop dat je weekend vol zit met leuke drukte.
Feestjes, gezelligheid en andersoortige blijheid.
Hier juist een relaxweekend tot nu toe.
Pyjamaochtend, boswandeling met kids, wat computerwerk en was toen ze heerlijk zelf bezig waren. Beetje koken, boodschappen. Alles rustig aan.
Alleen beetje jammer dat het weer kloterig weer was.
Het wandelt minder fijn, ik wil het keukenkozijn schilderen, de achtertuin kan een opruimbeurt gebruiken, en ik wil gewoon zon zon zon zon.
vrijdag 14 februari 2020 18:01
Lovebird, is er een manier om dat stemmetje luider te maken? Misschien kun je opschrijven wat het stemmetje zegt zodat je dit erbij kan pakken, terug kan lezen en aanvullen.
Ik ben niet echt aan het reintegreren, maar werk nu al een tijdje op therapeutische basis om structuur en een band met het werk te houden.
Ik heb vandaag besloten dat een paar weken niet te doen om me te focussen op mijn innerlijke wereld en wat ik nodig heb, ipv op werk, huishouden en sociale contacten.
Op het werk, tja, ik lig er nu al een poos uit ( ruim anderhalf jaar) dus ze rekenen niet meer echt op me. Alles is wel prima, zeg maar.
Toen ik uitviel was ik filiaalmanager, dat gaat hem niet meer worden. Afgelopen zomer ben ik beter gemeld en heb ik een paar stappen teruggedaan en ben weer gaan werken als derde leiddinggevende, ook dat was van korte duur. Ik denk dat mijn klachten icm dit werk moeilijk te doen is. Met aanpassingen, zoals vaste werktijden, minder uren en een hele lage functie, ik hoop het. En dan kijken hoe het verder loopt.
Ik ben niet echt aan het reintegreren, maar werk nu al een tijdje op therapeutische basis om structuur en een band met het werk te houden.
Ik heb vandaag besloten dat een paar weken niet te doen om me te focussen op mijn innerlijke wereld en wat ik nodig heb, ipv op werk, huishouden en sociale contacten.
Op het werk, tja, ik lig er nu al een poos uit ( ruim anderhalf jaar) dus ze rekenen niet meer echt op me. Alles is wel prima, zeg maar.
Toen ik uitviel was ik filiaalmanager, dat gaat hem niet meer worden. Afgelopen zomer ben ik beter gemeld en heb ik een paar stappen teruggedaan en ben weer gaan werken als derde leiddinggevende, ook dat was van korte duur. Ik denk dat mijn klachten icm dit werk moeilijk te doen is. Met aanpassingen, zoals vaste werktijden, minder uren en een hele lage functie, ik hoop het. En dan kijken hoe het verder loopt.
dinsdag 18 februari 2020 18:44
Ik ben nu 49, en nog steeds last van mijn opgroeien. Dat waren helaas de jaren waarin je hersenen zich ontwikkelen. Je persoonlijkheid een solide fundament zou moeten ontwikkelen . Een basis.
Ik vind het niet zo vreemd dat je dat de rest van je leven meedraagt, als er geen goede basis heeft kunnen ontstaan doordat je in een beschadigende omgeving moest opgroeien.
Kan de omgeving of jijzelf wel vinden dat je daar maar s klaar mee moet zijn, ff 'loslaten'' etc, maar zo maakbaar is die menselijke geest nou eenmaal niet.
Het doet me deugt te lezen dat je een fijn heden voor elkaar heb gekregen. Dan heb je het echt al heel supergoed gedaan.
Ik vind het niet zo vreemd dat je dat de rest van je leven meedraagt, als er geen goede basis heeft kunnen ontstaan doordat je in een beschadigende omgeving moest opgroeien.
Kan de omgeving of jijzelf wel vinden dat je daar maar s klaar mee moet zijn, ff 'loslaten'' etc, maar zo maakbaar is die menselijke geest nou eenmaal niet.
Het doet me deugt te lezen dat je een fijn heden voor elkaar heb gekregen. Dan heb je het echt al heel supergoed gedaan.
woensdag 19 februari 2020 23:22
Dag lieve dames,
Greenfern, pas op de plaats dus om even ademruimte te krijgen. Jammer dat je dat voelt als nutteloos, werken aan jezelf is het zwaarste werk allertijde.![😘]()
Terwijl ik dit schrijf en ook oprecht zo over jou denk nu, weet ik ook dat ikzelf ook zo zou oordelen over mezelf denk ik.
Lovebird, geef jezelf de tijd, je zit aan het begin van je schema therapie, en kan nu al die relativerende gedachtes maken.
Ze voelen is wat veel gevraagd nu, misschien blijft dat ook wel zo.
Maar jezelf kunnen troosten of geruststellen met rationele gedachtes die tegen je heftige gevoelens ingaan, dat is een heel mooi doel toch?
Op dat punt ben ik met veel dingen in mijn leven wel ondertussen denk ik.
Mijn gedachten en ervaringen kunnen tegenwicht bieden aan de gevoelens en angsten. Daardoor ga ik nu niet meer over de zijk de nacht voor ik ga werken, maar slaap onrustig en focus me op de gedachten dat het afgelopen 15 jaar altijd 'gewoon goed gaat' en ik het blijkbaar wel kan, al vind ik het zelf nooit goed genoeg.
Met dat als mantra, en mezelf afleiden van de onrustige faalgedachten en angst en minderwaardige gevoelens, vergeet ik soms gewoon hoe eng ik het vind.
En eenmaal aan het werk heb ik toch geen tijd om na te denken, dan moet ik gewoon gaan met die banaan.![🙂]()
Afgelopen twee weken was ik veel bezig met rustig aan doen, gebeurden er wat kleine rampjes in onze vriendenkring die aandacht behoefden, en was ons oudste kind even drie handen vol werk, flink in mijn zorg en irritatie zone, en kostte het me heel veel moeite en aandacht om daar mijn houding en rol in te bepalen.
Ik wil kind duidelijke grenzen bieden, maar niet autoritair zijn. Dingen bespreken, maar tot op zekere hoogte, en op een normale manier. Kind ruimte geven om boos te zijn, zich af te zetten, niet te oordelen.
Maar ik merk dat ik ook vindt dat kind zijn boosheid niet op mij dient te botvieren, me zorgen maak over gevolgen van gedrag, en gewoon een oordeel heb over dingen.
Ik weet in theorie dat een liefdevolle ouder niet oordeelt, ruimte biedt, luistert, kinderen zelf fouten laat maken, soms advies geeft, maar dit niet opdringt.
Ik weet dat straf (niet fysiek natuurlijk) een discutabel iets is, maar geloof ergens heilig in gevolgen ervaren.
Als je niet werkt, heb je geen geld. Als je niet leert krijg je onvoldoendes, als je je was niet in de wasmand gooit heb je geen schone kleding, als je je broodtrommel lang genoeg in je tas laat zitten gaat je tas vanzelf stinken...
Maar dus ook: als je continue roept dat je vol zit na 2 happen, dan snoep je maar niet meer zodat je savonds niet vol zit.
Oudste is een slimmerd, en heeft er een levenstaak van gemaakt om zich te verzetten tegen alles wat 'moet'. Van de deur achter je dicht doen tot huiswerk maken, op goede dagen is het allemaal reden tot verzet en een boze bui.
We hebben -vanwege temperament oudste en onzekerheid onzerzijds hoe hier constructief mee om te gaan- al hulp van buitenaf gehad, en daar vooral bevestiging van gekregen.
Maar momenteel vind ik het dus weer even superlastig om mijn houding te vinden.
Wat nemen we voor lief, wat moet gewoon echt wel, waar moet kind zelf maar de gevolgen van voelen, wat kan kind nog niet overzien en moeten wij dus gewoon eisen.
Hoe eis je iets, bij een eigenwijs en sterk karakter. Inzet moet van binnen komen, wat als je dat niet gestimuleerd krijgt.
Het is zo ver van mijn eigen ervaringen.
Is mijn visie onbewust toch nog gekleurd? Ik weet dat ik neig naar autoritair als ik onzeker ben. Mijn voorbeeld.
Dit vreet dus even energie, samen met de perikelen van vrienden, en wat privé projecten rondom man.
Wel merk ik dat het werkt mezelf naar buiten te forceren nu het zonnetje weer soms doorbreekt.
Ik word blij van de eerste bloemen, ben onkruid aan het wieden in de tuin, heb tulpen in huis, en huppel nog net niet als er een zonnestraal op mijn snoet valt.
Vanochtend heb ik mezelf een time-out gegeven en me onder de dekens verstopt.
Vanmiddag mezelf naar buiten gegooid.
Komende week staat in het teken van wat stomme administratieve klusjes die ik echt moet doen, wat regelzaken rondom man.
Ik sta ver van mijn 'kleine ik' af merk ik, en dit is dus een praktisch epistel geworden.
Maar ik heb weer eens ruimte ingenomen.![🙂]()
Greenfern, pas op de plaats dus om even ademruimte te krijgen. Jammer dat je dat voelt als nutteloos, werken aan jezelf is het zwaarste werk allertijde.
Terwijl ik dit schrijf en ook oprecht zo over jou denk nu, weet ik ook dat ikzelf ook zo zou oordelen over mezelf denk ik.
Lovebird, geef jezelf de tijd, je zit aan het begin van je schema therapie, en kan nu al die relativerende gedachtes maken.
Ze voelen is wat veel gevraagd nu, misschien blijft dat ook wel zo.
Maar jezelf kunnen troosten of geruststellen met rationele gedachtes die tegen je heftige gevoelens ingaan, dat is een heel mooi doel toch?
Op dat punt ben ik met veel dingen in mijn leven wel ondertussen denk ik.
Mijn gedachten en ervaringen kunnen tegenwicht bieden aan de gevoelens en angsten. Daardoor ga ik nu niet meer over de zijk de nacht voor ik ga werken, maar slaap onrustig en focus me op de gedachten dat het afgelopen 15 jaar altijd 'gewoon goed gaat' en ik het blijkbaar wel kan, al vind ik het zelf nooit goed genoeg.
Met dat als mantra, en mezelf afleiden van de onrustige faalgedachten en angst en minderwaardige gevoelens, vergeet ik soms gewoon hoe eng ik het vind.
En eenmaal aan het werk heb ik toch geen tijd om na te denken, dan moet ik gewoon gaan met die banaan.
Afgelopen twee weken was ik veel bezig met rustig aan doen, gebeurden er wat kleine rampjes in onze vriendenkring die aandacht behoefden, en was ons oudste kind even drie handen vol werk, flink in mijn zorg en irritatie zone, en kostte het me heel veel moeite en aandacht om daar mijn houding en rol in te bepalen.
Ik wil kind duidelijke grenzen bieden, maar niet autoritair zijn. Dingen bespreken, maar tot op zekere hoogte, en op een normale manier. Kind ruimte geven om boos te zijn, zich af te zetten, niet te oordelen.
Maar ik merk dat ik ook vindt dat kind zijn boosheid niet op mij dient te botvieren, me zorgen maak over gevolgen van gedrag, en gewoon een oordeel heb over dingen.
Ik weet in theorie dat een liefdevolle ouder niet oordeelt, ruimte biedt, luistert, kinderen zelf fouten laat maken, soms advies geeft, maar dit niet opdringt.
Ik weet dat straf (niet fysiek natuurlijk) een discutabel iets is, maar geloof ergens heilig in gevolgen ervaren.
Als je niet werkt, heb je geen geld. Als je niet leert krijg je onvoldoendes, als je je was niet in de wasmand gooit heb je geen schone kleding, als je je broodtrommel lang genoeg in je tas laat zitten gaat je tas vanzelf stinken...
Maar dus ook: als je continue roept dat je vol zit na 2 happen, dan snoep je maar niet meer zodat je savonds niet vol zit.
Oudste is een slimmerd, en heeft er een levenstaak van gemaakt om zich te verzetten tegen alles wat 'moet'. Van de deur achter je dicht doen tot huiswerk maken, op goede dagen is het allemaal reden tot verzet en een boze bui.
We hebben -vanwege temperament oudste en onzekerheid onzerzijds hoe hier constructief mee om te gaan- al hulp van buitenaf gehad, en daar vooral bevestiging van gekregen.
Maar momenteel vind ik het dus weer even superlastig om mijn houding te vinden.
Wat nemen we voor lief, wat moet gewoon echt wel, waar moet kind zelf maar de gevolgen van voelen, wat kan kind nog niet overzien en moeten wij dus gewoon eisen.
Hoe eis je iets, bij een eigenwijs en sterk karakter. Inzet moet van binnen komen, wat als je dat niet gestimuleerd krijgt.
Het is zo ver van mijn eigen ervaringen.
Is mijn visie onbewust toch nog gekleurd? Ik weet dat ik neig naar autoritair als ik onzeker ben. Mijn voorbeeld.
Dit vreet dus even energie, samen met de perikelen van vrienden, en wat privé projecten rondom man.
Wel merk ik dat het werkt mezelf naar buiten te forceren nu het zonnetje weer soms doorbreekt.
Ik word blij van de eerste bloemen, ben onkruid aan het wieden in de tuin, heb tulpen in huis, en huppel nog net niet als er een zonnestraal op mijn snoet valt.
Vanochtend heb ik mezelf een time-out gegeven en me onder de dekens verstopt.
Vanmiddag mezelf naar buiten gegooid.
Komende week staat in het teken van wat stomme administratieve klusjes die ik echt moet doen, wat regelzaken rondom man.
Ik sta ver van mijn 'kleine ik' af merk ik, en dit is dus een praktisch epistel geworden.
Maar ik heb weer eens ruimte ingenomen.
vrijdag 21 februari 2020 14:28
Kunnen jullie jezelf soms ook zo moeilijk tot dingen zetten?
Echt, 'vroegah' deed ik 1000 dingen op een dag, en nu ben ik na een ochtend wel klaar met alles en wil terug onder mijn deken.
Meer zon! Dan is het een stuk makkelijker om mezelf naar buiten te schoppen.
Ik mis echt de structuur en regelmaat van kinderen die je nodig hebben en waar je dingen mee moet doen hoor.
Echt, 'vroegah' deed ik 1000 dingen op een dag, en nu ben ik na een ochtend wel klaar met alles en wil terug onder mijn deken.
Meer zon! Dan is het een stuk makkelijker om mezelf naar buiten te schoppen.
Ik mis echt de structuur en regelmaat van kinderen die je nodig hebben en waar je dingen mee moet doen hoor.
maandag 2 maart 2020 21:59
Ik heb een ontbijtbox van Hellofresh deze week in het kader van 'zelfzorg' en 'het makkelijk maken voor mezelf'.
En vanochtend dus een knoerharde onrijpe avocado, en toen moest ik aan jou denken, TeamAvocado!
Toen je je bericht postte was ik even niet in staat het met concentratie te lezen.
Mbt de zorgen om je kind. Ik was als puber ook zo. Ik had een afkeer van 'moeten', was snel boos (en onredelijk, vind ik nu).
Alleen al het feit dat je je uiterste best doet, en een visie hebt hoe je het wil doen, en je zorgen maakt... dat allemaal maakt dat je het goed doet. Je reflecteert en vraagt advies.
Mijn ouders deden niks van dat, en daar draag ik de gevolgen nog steeds van. Pubers kunnen ongelofelijk vervelend zijn, en zelfs de beste ouder met de beste bedoelingen twijfelt, en slaat wel eens de plank is. Maar met een liefdevolle basis, ruimte om te leren en fouten te maken, en leren over verantwoordelijkheid en oorzaak gevolg.. ik denk dat je het echt niet veel beter kunt doen. Dan blijven de frustraties en zorgen natuurlijk, maar ik denk dat elke ouder die heeft.
Vandaag de diagnose ASS gekregen en een heel behandelplan, waar ik ontzettend blij mee ben.
Laatst weer een (hetero)anamnese gehad voor bipolaire stoornis. Ik merkte dat ik mijn jeugd opsomde van het ene trauma naar het andere trauma. Wat goede momenten tussendoor, en een rode draad van ouders die niet weten wat ze doen (kort gezegd). Ik moet al openen met: perfecte apgar score. Thuisgeboorte. Moeilijke eter. "Triggergevoelig trauma" bij 6 maanden. En dan stagneert die hele anamnese dus al bij zes maanden, en we komen zoveel tegen dat het uuuuuuren duurt, al houd ik alles beknopt.
Ben er wel een beetje klaar mee. Ik heb niet echt last meer van de trauma's. Maar elke nieuwe hulpverlener legt zo de nadruk op hoe heftig mijn verleden is geweest, het begint me zelfs te irriteren. Ik weet niet meer wat ik erop moet zeggen. Ik heb het zo goed en zo kwaad als mogelijk verwerkt, ben aan het loskomen van wat ik heb geleerd in een onveilige situatie en ben aan het onderzoeken wat ik kan leren uit zelfzorg, veiligheid, balans.
Ik snap dat het 'indruk' maakt, al vraag ik me soms af hoeveel andere cliënten niet een soortgelijk verleden hebben.
En ik wil mijn blik richten op de toekomst. Niet omdat ik de trauma's wil negeren, maar omdat ik ze heb verwerkt en ze nu deel zijn van mijn verleden.
#ikbenmeerdanmijntraumas
Zoiets. No worries, ik heb geen social media, haha.
Even mijn frustratie kwijt.
En vanochtend dus een knoerharde onrijpe avocado, en toen moest ik aan jou denken, TeamAvocado!
Toen je je bericht postte was ik even niet in staat het met concentratie te lezen.
Mbt de zorgen om je kind. Ik was als puber ook zo. Ik had een afkeer van 'moeten', was snel boos (en onredelijk, vind ik nu).
Alleen al het feit dat je je uiterste best doet, en een visie hebt hoe je het wil doen, en je zorgen maakt... dat allemaal maakt dat je het goed doet. Je reflecteert en vraagt advies.
Mijn ouders deden niks van dat, en daar draag ik de gevolgen nog steeds van. Pubers kunnen ongelofelijk vervelend zijn, en zelfs de beste ouder met de beste bedoelingen twijfelt, en slaat wel eens de plank is. Maar met een liefdevolle basis, ruimte om te leren en fouten te maken, en leren over verantwoordelijkheid en oorzaak gevolg.. ik denk dat je het echt niet veel beter kunt doen. Dan blijven de frustraties en zorgen natuurlijk, maar ik denk dat elke ouder die heeft.
Vandaag de diagnose ASS gekregen en een heel behandelplan, waar ik ontzettend blij mee ben.
Laatst weer een (hetero)anamnese gehad voor bipolaire stoornis. Ik merkte dat ik mijn jeugd opsomde van het ene trauma naar het andere trauma. Wat goede momenten tussendoor, en een rode draad van ouders die niet weten wat ze doen (kort gezegd). Ik moet al openen met: perfecte apgar score. Thuisgeboorte. Moeilijke eter. "Triggergevoelig trauma" bij 6 maanden. En dan stagneert die hele anamnese dus al bij zes maanden, en we komen zoveel tegen dat het uuuuuuren duurt, al houd ik alles beknopt.
Ben er wel een beetje klaar mee. Ik heb niet echt last meer van de trauma's. Maar elke nieuwe hulpverlener legt zo de nadruk op hoe heftig mijn verleden is geweest, het begint me zelfs te irriteren. Ik weet niet meer wat ik erop moet zeggen. Ik heb het zo goed en zo kwaad als mogelijk verwerkt, ben aan het loskomen van wat ik heb geleerd in een onveilige situatie en ben aan het onderzoeken wat ik kan leren uit zelfzorg, veiligheid, balans.
Ik snap dat het 'indruk' maakt, al vraag ik me soms af hoeveel andere cliënten niet een soortgelijk verleden hebben.
En ik wil mijn blik richten op de toekomst. Niet omdat ik de trauma's wil negeren, maar omdat ik ze heb verwerkt en ze nu deel zijn van mijn verleden.
#ikbenmeerdanmijntraumas
Zoiets. No worries, ik heb geen social media, haha.
Even mijn frustratie kwijt.
