Schema therapie kletspraat

@Prazo, hahaha de hoorn erop smijten en gaan schelden ken ik! Vaak red ik neerleggen niet eens en krijgt iemand aan de andere kant de volle laag. Ik wil het verder gaan onderzoeken in de groep, maar wat bij de intake naar voren kwam, was dat ik een woedend kind heb dat heel boos is om alles wat ik vroeger niet gekregen heb. En dat ik die gevoelens nu afreageer op andere mensen die mij niet geven wat ik nodig heb.
Verder vind ik je baas onplezierig klinken, zo onvoorspelbaar, soms zo hard. Pfff daar heb je nog een hele kluif aan.

Mrs_Williams, Matz en Avage welkom!

Tuinhek, wat fijn om te horen dat je veel aan dat boek hebt en dat het goed met je gaat.

Ik hou echt van papier scheuren als ik boos ben! Dan kan ik de woede helemaal doorwerken en komt daarna vaak onderliggend verdriet vrij.

Ik heb gisteren een familie opstelling gedaan. Was heel confronterend, emotioneel en ook weer verhelderend. Ik moet alles nog laten bezinken, maar al erg blij mee.

@ Cestlavie, ik mis je ook

Wat gaat het topic soms snel, als je een tijdje niet leest en /of reageert

Ik wilde wel, maar het lukte me niet goed. Ik zit niet zo lekker in mijn vel.
Op het werk gaat het niet zo gemakkelijk als hoe ik het zou wensen. Het kost me veel energie. Dan wil ik alles in een keer goed en perfect en ik wil overal bij zijn en niks missen, omdat ik dan bang ben dat ik er ander niet toe doe, pff en dat kan ik helemaal niet aan zoveel en zoveel tegelijk, waardoor ik van 100 % gas geven terug val in een zwart gat. Dus het doseren is nog steeds een uitdaging.


@Tu1nhek en Snorrie, wat fijn om te lezen dat het redelijk goed gaat met jullie, althans zo las ik het (?) Ik vind het nog steeds rete knap hoe jullie de inzichten vanuit therapie, koppelen naar jezelf en de praktijk. Niet dat ik daarmee bedoel te zeggen dat het makkelijk is. Juist niet, daarom erg knap.

Door jullie enthousiasme over zelfcompassie, heb ik onlangs youtube afgestruind naar inspirerende filmpjes hierover. Ik heb hierdoor ook weer wat midnfulness oefeningen toegepast. 6 jaar geleden een curcus gedaan en vervolgens niks meer mee gedaan, ik ben nu weer bezig om het op te pakken
IK las over je intake snoriie en ik ben benieuwd wat je van de nieuwe therapie gaat vinden.

@Prazo, ik las het gedeelte over het zoeken naar excuses en dat het ook een vorm van vermijden is. Ik vond het interessant en ging voor mezelf na of ik het herken en of het bij mij ook een vorm van vermijden is, ik kom er denk ik op uit, dat het bij mij (soms) ook zo werkt. Dus dank voor het inzicht. Ik stel vaak van alles uit en heb daar allerlei smoesjes voor en uiteindelijk hoeven sommige dingen dan ook helemaal niet meer. Meestal omdat ik het te moeilijk en te eng vind denk ik.
En wat een lastige leidingevende heb jij zeg, het werk kost al veel energie, laat staan met zo'n baas oo nog pff

@ Martje, wat zit jij in turbelente tijd. De discussies met je man, onderzoeken voor de kinderen, keuze maken voor therapie... veel
Super goed dat je in ieder geval die knoop hebt doorgehakt om toch te starten met Schematherapie.
Therapie is voor jezelf en jezelf dat gunnen, komt nu misschien juist op een goed moment.
En dat van boze kind modus als gevolg van vroeger, klinkt als een mooi input om verder te onderzoeken tijdens therapie.
(en ik neem je indirecte tip mee, dat van papier scheuren, want ik zoek nog naar iets, hoe ik mijn boosheid op een niet destructieve manier kan uiten)

en @ Matz, mrs williams, snowkitty, Avage
Leuk dat jullie mee schrijven!

Allereerst hopelijk is iedereen ok, even aangaande wat er vandaag gebeurd is. Ik heb toevallig iemand die me zeer dierbaar is wonen heel dichtbij de plek waar het gebeurd is, vandaar dat ik vandaag ineens heel goed kon relativeren toen ik eenmaal zeker wist dat diegene veilig was. Ik zat wel even te shaken. Vreselijk voor degenen die wel slachtoffer zijn geworden, en hun familie/vrienden/nabestaanden.

Ik wilde er toch even een zinnetje aan wijden voor ik inhoudelijk weer door ratel.

Ten tweede, Tu1nhek: ik ben ontzettend aan het nadenken geslagen door jouw post. Je zegt het inderdaad zoals ik het zelf voel, dat ik me er gemakkelijk vanaf maak met mijn smoesjes. Dat dat komt vanuit vermijdingsdrang, dat vind ik dan reden te meer om het niet te doen, want hoe meer ik toegeef aan vermijding hoe erger het steeds wordt. Althans, dat is mij altijd verteld door psychologen.

Dat stukje dat daarachter een angst zit, die heel erg groot is en waar niks mee gedaan word, dat vond ik toch reden om even bij mezelf na te gaan hoe ik daarmee zou kunnen omgaan.

De grootste angst zit hem denk ik toch in het maken van fouten, en de daarop volgende negatieve reacties. Van vroeger uit werd ik continu door klasgenoten op een spottende wijze gewezen op mijn gebreken of fouten, eigenlijk was alleen mijn aanwezigheid al een goede reden om uitgejouwd te worden.

En die impact van zulke woorden wil ik niet voelen en daarom wil ik niet de situatie creëren waarin anderen podium hebben om mijn te bekritiseren. En dit is dus vooral als ik bekeken word of nieuwe dingen uitprobeer, daar heb ik dus grote moeite mee.

Dan speel ik het liever op safe en verzin ik een excuus waarom het absoluut niet verstandig is om mij die taak te laten verrichten. Ik maak mezelf dat ook wijs waardoor ik ook geen zelfvertrouwen meer uitstraal en mensen nog meer ontmoedig (ze ziet er ook niet uit of ze het aankan) en daar is de negatieve cirkel. Daarom kom ik er vaak achteraf pas achter dat het weer vermijding was.

Hoe kan ik die angst die nog zo hevig is, tackelen? Wat heb ik nodig? Ja geen idee. Daar loopt ik dan denk ik vast.

Ik probeer het te overwinnen door te zeggen nou kom op, hou op met excuses verzinnen. Heb eens wat vertrouwen in jezelf. Soms probeer ik mezelf gerust te stellen met 'je kunt het wel, wat is nou het ergste dat er kan gebeuren'. maar ik sta vaak toch te trillen door mijn hele lijf. Het is een angst die in elke vezel in mijn lichaam voelbaar is. Ook angst voor het rotgevoel over mezelf dat ik krijg als ik een standje krijg, want het linkt hoe dan ook weer terug naar de scheldpartijen van vroeger.

Hoe pak je zo'n diepgeworteld iets aan, vraag ik me dan geregeld af. Want de fysieke reacties zoals het trillen en de buikpijn zou ik liever kwijt dan rijk zijn natuurlijk, maar ik kan niks met die angst, omdat ik niet weet wat ik nodig heb. Ik kan niet goed bij mijn behoeftes, antwoorden op vragen 'wat heb je nodig of wat had je nodig' vond ik in therapie ook altijd heel lastig. Ik zoek altijd afleiding of ik probeer mezelf gewoon weer bij elkaar te rapen en door te gaan. Hoe doen jullie dat?

Avage schreef: ↑

16-03-2019 15:28

Hoi matz,

Ik kan niet zeggen hoe hoog het op mijn lijstje zou zijn, maar ik herken dit wel.
Sowieso vindt angst altijd wel één of andere uitingsvorm. Het lijkt alsof mijn psyche zelf angst produceert.

Als ik iets leuks gedaan heb, word ik soms bang dat iemand zich in mijn woning schuil houdt wanneer ik thuis kom. Of dat mijn auto explodeert zodra ik de sleutel omdraai in het contact. Want ja, zomaar ongestraft genieten... mag dat?

Overigens is dit mijn eerste post hier, maar ik lees sinds vandaag in dit topic en ik wil me nog even voorstellen in een nieuwe post.

Herkenbaar! Bij mij kunnen ook van die 'gekke gedachten' opploppen..
De angst voelt niet fijn maar op één of andere manier geeft het houvast..maar ik geloof dat dat vaak zo is met een schema toch?

snorriemorrie schreef: ↑

19-03-2019 08:42

Lief dat je vraagt of iedereen ok is, Prazo. Ik had gister echt een angstige dag, ondanks dat ik niet eens in de buurt was van Utrecht greep het me wel heel erg aan. Maar nu gaat het gelukkig wel weer wat beter, ik heb toch ook wel het gevoel dat het meer gaat om eerwraak dan om een aanslag. Om de een of anddere reden maakt dat me minder angstig.


Ik heb vandaag mijn eerste therapie-sessie bij de nieuwe therapeut. Ik ben erg benieuwd hoe het zal gaan.

Verder heb ik momenteel nogal last van "pregnancy scare" Ben 3 dagen geleden mt de pil gestopt en nog steeds niet ongesteld Dus ik ga vandaag maar even een testje eraan wagen, maar ik ben erg nerveus ervoor ik heb er geen goed gevoel bij. Dus ik wil dat wel doen voordat ik naar therapie ga, anders zit mijn hoofd daar veel te vol mee. Mijn buik is ook erg opgezwollen, kan natuurlijk ook komen omdat ik juist ongesteld moet worden, maar het komt maar niet

Een paar maanden geleden had ik precies hetzelfde en geloof het of niet: 2 tellen nadat ik de negatieve test in mijn handen had werd ik ongesteld

Sorry misschien niet helemaal schema therapie gerelateerd, maar moest het even kwijt

Ik kan me je spanning goed voorstellen, en wat is er uit de test gekomen?

Ja het is best wel eng dat het nu eigenlijk zo dichtbij is, nu is er ineens weer geen relatie tussen hoofdverdachte en slachtoffers... terwijl er eerst nog berichten waren dat er een familielid van hoofdverdachte onder de slachtoffers was... ik wacht maar gewoon het uiteindelijke onderzoek af voordat ik het geloof, er is inmiddels al zoveel gespeculeerd. Omdat ik direct in contact was met degene die er dichtbij was kreeg ik ook mee dat er zelfs gezegd is binnen groep-apps dat er geschoten is op een moskee en er meerdere schutters waren. Terwijl dit dus helemaal niet gebeurd is. Zo zie je maar hoe snel paniek gezaaid wordt.

Wat de gebeurtenis ook voor classificatie zal krijgen, het is en blijft afschuwelijk.

Ik had trouwens altijd standaard 3 dagen pas na het stoppen mijn 'ongesteldheid' maar ik ben gestopt met de pil want ik werd amper meer ongesteld en kreeg hele erge droogheid en branderigheids klachten. maar als je normaal na 1 dag al een bloeding krijgt snap ik je zorgen wel.

Cestlavie, knuffel voor jou omdat je niet zo goed in je vel zit.

Lieve Prazo, wat knap dat je hier zo open kan zijn. Ik vind het echt bijzonder om je verhaal te lezen, het raakt me.
Lastig hè, om te voelen wat je nodig hebt... Heb je al eerder in therapie geprobeerd om de angst onder ogen te komen, helemaal te doorvoelen? Misschien dat dat helpt om vervolgens met compassie naar die angst te kijken, ipv overschreeuwen.

Ik merk dat ik het nieuws over Utrecht verdring. Ik heb genoeg aan m'n eigen sores.

Snorriemorrie, wat kwam er uit de test?
En hoe was de intake?

@cestlavie, wat houdt je tegen om te schrijven als je niet lekker in je vel zit?

@snorrie, ik ben benieuwd hoe de therapie was! Gelukkig ben je niet zwanger!

Ik kom ook later terug voor een uitgebreidere post/reacties

voor iedereen die hem kan gebruiken - en anders ook gewoon even gezellig

martje55 schreef: ↑

19-03-2019 22:15

Cestlavie, knuffel voor jou omdat je niet zo goed in je vel zit.



Ik merk dat ik het nieuws over Utrecht verdring. Ik heb genoeg aan m'n eigen sores.

Dankjewel Martje, lief van je.
Herkenbaar ook, dat slecht nieuws niet binnen komt, als ikzelf al vol zit.

Hoe sla jij je er nu doorheen, door je sores?

tu1nhek schreef: ↑

20-03-2019 08:10

@cestlavie, wat houdt je tegen om te schrijven als je niet lekker in je vel zit?

Als ik me nu even heel kwetsbaar opstel en eerlijk ben en dit vind ik nu even super spannend, ook al ben ik anoniem (met in mijn achterhoofd houdend, dat ik altijd van het forum kan verdwijnen en een nieuwe naam kan aanmaken....)

Ik merk dat ik het heel lastig vind, helemaal als ik slecht in mijn vel zit , dat wanneer ik iets post er vervolgens niet op gereageerd word. Heb dan veel automatische gevoelens en gedachten. Ook al probeer ik helpende gedachten er tegen over te zetten, als het gebeurd.
Ik denk dus soms op voorhand dan maar, dat ik beter niet kan mee schrijven, want de 'pijn' kan dan alleen maar erger worden.
Dat is eigenlijk de reden.

snorriemorrie schreef: ↑

20-03-2019 09:00

De therapeute nam dit wel serieus en heeft uitleg gegeven over waarom er toch hiervoor wordt gekozen en dat het niet alleen CGT is, maar vooral bedoelt om mijn "toolbox" te vullen met manieren om te leren omgaan met de PMDD. En dat ze er ook zeker rekening mee zal houden dat ik niet, zoals de meeste dames met PMDD, blanco de therapie in kom stappen maar zelf al een hoop werk heb gedaan. Zij verwacht dat deze therapie juist doordat ik eerder al schemtherapie heb gehad juist wél heel goed zal aanslaan / aansluiten.

We hebben wel afgesproken dat we gewoon regelmatig even gaan evalueren en dat ik ook gewoon eerlijk zal zeggen als iets niet goed aansluit of dat ik het liever op een andere manier aanvlieg.

Ik kan me ook indenken, dat het inderdaad een mooi vervolg kan zijn op schema therapie. Dat er nu meer ingezoomd gaat worden op de overtuigingen en het denken, die schema's en modi triggeren en dat er nu , omdat je zicht hebt op je patronen, ruimte onstaat om nieuwe overtuigingen en manier van denken er naast te zetten.
In het verleden heb ik 2 maal al een kort traject CGT gehad, maar ik was daar toen nog niet klaar voor omdat ik onderliggende patronen en overtuigingen nog niet helder had.
Het raakte slechts een topje van de ijsberg als het ware.

@cestlavie, moedig van je om het aan te geven! Ik denk dat helpende gedachten vaak echt helpend kunnen zijn, maar soms walsen ze over het gevoel heen met iets cognitiefs en hebben ze daardoor toch weinig impact. Wat voor gevoel zit eronder als je de indruk hebt dat mensen niet op jou reageren? En wat heeft een kind met dat gevoel als eerste nodig?

Ik heb dit gevoel soms trouwens ook en soms helpt het mij ook om terug te bladeren om te kijken wat ik geschreven heb en wat er vervolgens is gebeurd. Dan blijkt dat mijn behoefte misschien was om contact te hebben of dat mensen op mij reageerden, maar dat dat niet naar voren kwam in wát ik schreef. Of dat het langer geleden was dat ik wat had geschreven. Dus even de werkelijkheid checken, komt mijn gevoel overeen met de realiteit die er is? Wel weer een cognitief stuk.

@snorrie, fijn dat je toch een goed gesprek had. Jouw openheid maakt dat die therapeute goed bij je kan aansluiten!

Ik ben erg moe. Dat is niet rampzalig, ook niet een teken van iets wat enorm mis is, maar wel...vermoeiend op mijn werk is het weer even intensief en ik voel me weer eens onzeker. Dus daar heb ik weer extra spanning (en dus vermoeidheid van). Het gaat verder wel goed, ik ben veel bezig met niet gelijk een oordeel koppelen aan wat ik voel. Dus als ik me onzeker voel niet gelijk 'daar moet ik iets mee' maar meer dat het erbij hoort en vanuit de volwassenrol mezelf steun bieden. En dat dat niet betekent dat het onzekere gevoel weg hoeft te gaan! (En als het niet weggaat dat ik dus blijkbaar iets verkeerd doet). Ik ben bang om te falen op mijn werk, bang voor het oordeel van anderen en daardoor dus wat meer gespannen en onzeker.

Hoi Snorriemorrie, ik lees net dat je PMDD hebt..poeh pittig! Ik heb zelf sinds 2 jaar ook veel last hormonaal..ik had al een angststoornis maar die was,met antidepressiva redelijk onder controle. Door mijn PMS kwam t in periodes weer heel heftig. Gelukkig kon ik al snel een patroon ontdekken.

Mag ik vragen welke klachten jij hebt? Ken je die Fbpagina PMS/PMDD Nederland ook?

Hey allen, hier ben ik weer. Ik dacht dat mijn post nog door de redactie moest komen maar dat was al gebeurd zie ik.
Ik wilde graag jullie een hart onder de riem steken. Weet dat je hoe dan ook op weg bent naar een beter leven door aan jezelf te werken, al lijkt het soms nog niet zo. Moeilijke dingen overwinnen kan niet elke dag en je moet er ook van bijkomen.

Ik deel eigenlijk nooit mijn prive ervaringen op een forum. Maar ik wil met jullie toch graag mijn verhaal delen, zodat het voor mij weer eens op een rijtje staat en we misschien elkaar kunnen helpen.

Ik ben opgegroeid in een gezin met een vader en moeder die zich beiden erg onzeker en minderwaardig voelen ten aanzien van elkaar en alles en iedereen. Er hing altijd een sfeer van vijandigheid in huis doordat hun relatie niet goed was. Ik voelde me niet gewenst. Ik kreeg vaak negativiteit op me af, ik zou me aanstellen, ik zou manipulatief zijn. Ik sliep slecht, lag vaak 's nachts wakker en kreeg veel angsten, tot op de dag van vandaag. Die spanning en waakzaamheid lijken nu nog in mijn lijf te zitten. Ik voelde me erg verantwoordelijk in het gezin, ik zou mijn leven geven voor hun geluk, ik zou mezelf laten verdwijnen om hun leven te verlichten.

In de puberteit voelde ik me een gedrocht tussen de mensen, wel kon ik me als clown gedragen waardoor ik toch aandacht/goedkeuring kreeg. Ik was altijd heel braaf geweest maar de leraren vonden nu mijn gedrag vervelend. Ik maakte mijn huiswerk maar ik kreeg geen waardering meer voor mijn schoolwerk en werd afgewezen vanwege mijn cynische houding. Dat deed pijn en toen ben ik me nog meer gaan verharden en afsluiten. Ik was depressief en zo zag ik er ook uit. Maar werd aan mijn lot overgelaten en mensen stonden het toe dat ik hele dagen in bed bleef liggen en afgleed. Ik dacht na over hoe ik dood kon gaan. Ik dacht dat ik van binnenuit gewoon kon sterven als ik maar lang genoeg roerloos bleef liggen. Ik dacht op een bepaald moment dat ik al gestorven was maar dat men in de hemel was vergeten me op te nemen. Dat waren dieptepunten.

Mijn vader leeft niet meer. Met mijn moeder heb ik het contact sinds een jaar of wat verbroken. Het lukte me niet om met haar een band op te bouwen, ik deed het alleen uit schuldgevoel en ik heb zelf de behoefte niet meer om haar dichtbij te hebben. Ik heb het gevoel dat ik haar niet eens ken. Maar ik vind wel dat ze had moeten proberen een beter leven te maken voor zichzelf en voor mij. Moeder was altijd een soort heilige voor me, ze komt over als een integere vrouw die haar best deed en in beslag werd genomen door belangrijke verplichtingen zoals haar werk. Nu zie ik in dat niet alle ouders evenveel van al hun kinderen houden. En dat ze sommige dingen opzettelijk deed om mij een lesje te leren. Ze heeft me al vernederd en beschaamd toen ik nog heel jong was.

Dat je je kinderjaren ontgroeit, maar helemaal niet weet hoe je moet leven... Ik heb individuele schematherapie gekregen, enkele jaren terug. Het loste niet direct iets op, maar was wel het begin van een keerpunt in mijn leven. Toen is de boosheid naar boven gekomen. Ik was me er niet bewust van dat zulke sterke gevoelens in me leefden. Dat zat allemaal diep weggestopt buiten mijn bewustzijn. Maar dat veranderde door de schematherapie. Het was een verpletterende woede, een blinde razernij, die mijn lichaam in bezit nam leek het wel. Ik vond het beangstigend. Ik dacht dat ik dingen moest verwerken maar dit vond plaats in het heden. Ik kende zulke hevige gevoelens niet. Er kwam nog van alles bij, jaloezie, wrok, achterdocht, moeilijke gevoelens die ik niet kende en blijkbaar ook altijd had ontkend en onderdrukt. Met die gevoelens kwamen vage herinneringen naar boven. Mijn beeld van mezelf, mijn identiteitsgevoel moest door deze nieuwe gevoelens en beelden gaan veranderen en dat vond ik eng.

De eenzaamheid en een soort afgevlakt zelfmedelijden waren altijd mijn vrienden geweest. Het was treurig, maar ook wel veilig en passief. Mijn leven bestond uit een voortkabbelend bestaan van afleiding, zelfmedicatie en mezelf structureel anders voordoen dan ik was. Ik wisselde uitbarstingen van sportieve activiteit en strenge dieetregimes af met periodes van vermoeidheid, lichamelijke zwakte en mezelf volstoppen met eten. Maar dat ging niet meer. Deze nieuw ontdekte woede bracht een hoop energie en rusteloosheid met zich mee en dwong me om stelling te nemen. Ik kon niet meer vermijdend zijn, ik kon me niet meer aanpassen en mijn gevoelens wegstoppen. Dat wreekte zich met paniekaanvallen. Ik kreeg angsten, paniek, gevoelens van derealisatie, een chaos waar ik in belandde.

Ik was toen enkele maanden zo bang en alles overviel me zo, het alleen zijn in huis, de bizarre herinneringen, de pijn die ik fysiek kon voelen, mijn hart brandde van het gemis van een moeder die me zou troosten, de eindeloze eenzaamheid in het donker kwam zo hard over me heen. Alles kwam tegelijkertijd leek het wel. Ik dacht altijd dat mijn jeugd wel redelijk ok was. En dat ik gewoon moeilijk was, dat het mijn schuld was. Mijn gevoelens dwongen me om dat beeld te veranderen. Ik ben gaan verdoven met alcohol en zelfs wiet gaan roken omdat de therapeut me geen kalmerende middelen wou voorschrijven. Ik was bang mijn werk kwijt te raken als ik zou doordraaien. Ik kon in die periode helemaal niets meer zonder te ontsteken in woede of in tranen uit te barsten. Alles kwam er zo ongecontroleerd uit steeds. Als ik naar mijn werk reed moest ik steeds onderweg stoppen omdat ik dacht gek te worden en tegen een boom te zullen rijden.

Na een tijd ging het beter met mijn gevoelens ervaren en aandacht aan mezelf geven. "Erbij blijven" was mijn mantra geworden. Ik wilde toen álles voelen, een ander mens worden, proberen buiten mezelf te treden, mezelf te resetten, ontdekken wie ik echt ben, leren alleen te zijn met mezelf, gaan houden van mezelf. Mijn leven is van mij en nu zal ik het gaan leven ook, zoiets. Ik ging mediteren. En ik leerde daardoor discipline, want dat had ik niet. Alles was altijd afleiding of manipulatie om mijn zin te krijgen. Ik leerde focus aanbrengen in mijn leven, prioriteiten stellen, rust, redelijkheid, geduld. Belangrijke waarden die ervoor zorgen dat je niet meer als een blind paard begint te steigeren zodra het heet onder de voeten wordt en dan maar gaat zitten verdoven in zelfmedelijden.

Dat is nu een paar jaar terug. Maar nu ben ik nog steeds wel kwetsbaar. Wel is er een uitgebreidere en volwassener versie van mij gegroeid, die zich weer blij als een kind kan voelen. Me een echt mens tussen de anderen mensen voelen, voor mij is dat een geschenk dat ik nooit had gedacht te mogen ontvangen. Eerder dacht ik dat ik een vorm van autisme had. Anderen dachten dat ook vaak. Achteraf gezien stond ik volledig in een overlevingsmodus en was volledig geisoleerd. Ik kan nu geven, geraakt worden, gewoon 'er zijn' zonder er allerlei gedachten over te hebben, spontaan reageren. Aandacht geven aan anderen. Steeds meer leer ik dat ik 'ok ben' als ik gewoon mezelf ben en dat mensen mij willen kennen zoals ik echt ben. Er is nu spontaniteit in mijn leven, mensen die vriendschappelijk mijn schouders vastpakken als ik een grapje maak, mensen die me graag om zich heen lijken te hebben. Dat is 100% het tegenovergestelde van hoe het vroeger was, toen durfde niemand me aan te raken en hoe hard ik ook probeerde in de smaak te vallen, er was altijd afstand.

Bizar is dat er nog steeds pijnlijke herinneringen zich aan mij opdringen. Bij vlagen heb ik veel levendige dromen waarin allerlei gevoelens verwerkt lijken te worden. Ook ben ik nog vaak erg moe, dat ik even moet gaan liggen. Ik neem snel te veel hooi op mijn vork en geef grenzen niet goed aan. Ik worstel soms nog steeds met het leven, met de meedogenloosheid ervan. Als ik nu mijn dagboek van de afgelopen jaren bekijk, zie ik veel wanhoop en angst en innerlijke leegte. Nog steeds is het zo moeilijk om te leven met die leegte in mijn hart, waar de liefde en nabijheid van mijn vader en moeder een plek hadden moeten hebben. Dat ik die niet gevoeld heb blijft een groot gemis, een pijn die makkelijk getriggerd wordt door de moeilijke situaties in werk en relaties die we allemaal meemaken. Dat ik geen belangstellende vader heb, eigenlijk al heel lang niet meer. Dat mijn moeder er niet was om mij te beschermen, doet nog steeds pijn en kan ik zo moeilijk bevatten, vooral als ik jonge kinderen zie en hoe lief, onschuldig en kwetsbaar ze zijn. Als ik hoor dat mensen soms uit gezinnen komen waar warmte en zorg voor elkaar was, of ik zie zoiets op tv, dan voel ik me beroofd van een hele basale behoefte aan veiligheid.

Soms ervaar ik het als een groot verdriet dat ik zo lang in het donker van depressie en overleving heb moeten zitten en al zo lang in verwarring leef over wie ik ben. Ik vind het verdrietig dat ik het niet aandurf om zelf moeder te worden door alles wat er nog steeds in me leeft. En soms ervaar ik het als een rijkdom dat ik mensen om me heen juist daardoor begrip en erkenning kan geven. Dat je iets voor elkaar kan betekenen. Ik wil de eerste zijn die kwetsbaar is, ook in mijn werk. Ik wil steeds meer dat mensen mijn kwetsbaarheid zien omdat het ons dwingt om verbinding te maken en naar elkaar om te zien. Ik wil me niet verstoppen en ik wil er niet aan bijdragen dat de gevolgen van emotionele verwaarlozing aan het zicht onttrokken zijn. Ik moet keuzes blijven maken, ook al zal ik daarmee soms weerstand oproepen. Ik ben veel 'vrienden' kwijtgeraakt die niet mee konden in mijn drang naar emotionele bevrijding. Zij bleven liever in verslavingen en afleiding leven en keurden mijn keuze af om met mijn moeder te breken. Zo moest ik telkens opnieuw constateren dat deze vrienden niet het beste met me voor hadden, dat er geen wederkerigheid was. En dan sta je weer even alleen. Maar juist dan moet je vechten voor jezelf en er komen altijd weer nieuwe zonnestralen je huis binnen. Ik geloof echt dat je als mens, ook al heb je een slechte start gehad of heb je gebreken, steeds meer jezelf kan worden en dat je echt gelukkig kan worden, zonder compromissen.

Wat een prachtig proces heb je gehad Avage. Maar wat is het vreselijk naar dat je hier doorheen hebt moeten gaan, dat je zo veel hebt moeten opknappen toen je volwassen was, zo veel tekort bent gekomen en hebt verloren en zo veel hebt moeten doorstaan als kind. Maar ook wat ontzettend knap dat het je gelukt is door dit proces heen te gaan en wat een mooie levensvisie beschrijf je op het eind - ook wat jij bijdraagt aan het leven. Dat herken ik wel, ik heb en ander proces doorlopen dan jij, maar dat laatste, je kwetsbaarheid willen laten zien, risico willen nemen in het contact om inderdaad die échte verbinding aan te gaan en niet mee te gaan in het vluchtige, dat herken ik. Ik moet denken aan die quote van Gandhi "Be the change you wish to see in the world"

Wat ben je moedig, eerlijk en kwetsbaar, ook hier

Ben je nu nog steeds in therapie?

@ Avage, woow... jouw verhaal, je proces, de woorden, het ontroerd en het raakt me. Wat heb jij geworsteld ook zeg, ik lees de eenzame strijd er vanaf,
Ik vind het echt heel sterk en moedig waar je nu bent gekomen.
Het roept ook heel veel aanmoediging en hoop in mij op!

@ snorrie en Tu1nhek,
Dank voor jullie reactie. Om het even af te ronden.... Het heeft me aan het denken gezet. Ik ga dit onderwerp a,s, maandag inbrengen bij MBT therapie. De groep kan dan samen met mij mentaliseren hierover. Het is een groot patroon/probleem in mijn leven, hahaha bedoel ik niet alleen mee wanneer ik ik het idee heb dat er niet gereageerd word op mijn post, maar in het dagelijks leven, loop ik hier vaak tegen aan. Het idee dat mensen mij niet zien, niet leuk vinden of niet horen of begrijpen....
Ik weet dat het oud zeer is van vroeger, want ik zie de gebeurtenissen in gedachten voor me,


@Tu1nhek, Ik snap wel dat je vermoeid bent. De onzekerheid en angst voor falen vraagt erg veel energie. En vermoeid zijn, zorgt er ook weer voor dat je meer kwetsbaar bent. Dat gedeelte herken ik heel erg, op het moment ervaar ik het zelfde op het werk. Zijn er bij jou specifieke momentenof situaties die gedachten en gevoelns triggeren ( op het werk) ? bv een nieuwe klus of een onbekende situatie?
Of ervaar je vanuit jezelf altijd een innerlijke criticus/ veeleisende/ kritische ouder gedachten die er in een keer zijn?

Ik probeer elke dag 2 x een mindfulness oefening toe te passen. Ook om oordeelloos naar mijn gedachten te kijken.
Mijn diepste wens zo zijn, dat ik een uitknop zou vinden in mijn hoofd.

Ik kom hier ook meeschrijven, ik volg geen schematherapie maar ik herken me in best wel veel dingen waar jullie ook last van hebben. Ik heb hier wel af en toe kort in meegelezen, maar het verhaal van Avage overtuigde me om mee te schrijven. Ik herken daar best wel veel in over mijn thuissituatie vroeger. Mijn ouders waren er gevoelsmatig ook niet voor me, waren gewoon niet in staat een kind op te voeden en er was altijd een soort leegte die centraal stond. Daarnaast zat mijn vader ook mijn hele jeugd thuis in zelfmedelijden depressief te zijn en alles op anderen af te reageren. Voornamelijk op mij en mijn moeder want ander contact had hij niet. De buitenwereld was volgens hem de schuld van alles en ik moest me voegen naar zijn beeld van wat hoorde in het leven. Zijn beeld was dus heel krampachtig en totaal onrealistisch. Mijn moeder was gevoelsmatig ook nog een soort kind en ook krampachtig in alles en durfde niet echt tegen mijn vader in te gaan. Ik heb gevoelsmatig nooit echt liefde gekregen van hen, terwijl ze beweerden van mij te houden. Het meest pijnlijke is dat ze het gewoon niet konden, liefde tonen en een kind opvoeden, maar wel dachten dat ze het goed hadden gedaan. Ik voel me enorm in de steek gelaten en onbegrepen, maar ik heb tegelijkertijd ook niet het idee dat ik echt boos op ze mag zijn omdat ze het gewoon niet konden maar wel wilden.

Denk dat ik een jaar of twaalf/dertien was en een keer van een afstandje naar mijn moeder keek en echt een kind zag in haar houding. Ik was gevoelsmatig de volwassene in het gezin (niet volwassen maar wel meer volwassen dan beide ouders) maar ik moest het kind zijn. Ik mocht heel veel dingen niet doen omdat ik het niet zou kunnen of ik werd krampachtig dingen verboden want hun manier was de enige manier en wat ik prettig vond deed er niet toe. Mijn ouders, en met name mijn vader, waren bang voor alles in de wereld en anderen. Dus uberhaupt laten merken dat je bestaat en een mening hebben bij wijze van spreken werd niet geaccepteerd. Als ik iets wilde of leuk vond werd dat niet serieus genomen, tenzij het exact overeenkwam met wat mijn ouders op dat moment wilden. Er was gewoon nooit een moment dat ik me relaxed kon voelen, was thuis altijd gespannen, altijd bang om iets te doen waar ik commentaar op kreeg.

Ik ben dus toen ik ging studeren zo snel mogelijk weggevlucht, toen nog zonder echte realisatie waarom ik per se weg wilde anders dan het gevoel dat ik meer vrijheid wilde. Ik begon in dat jaar steeds minder bij mijn ouders te komen en in dat proces kwam ik er ook langzaam achter wat er nou precies aan de hand was. Mijn ouders voelen nu als vreemden voor me en ik word heel gestresst als ik ze voor de geest haal want dan komen de gevoelens van eenzaamheid en een gevoel van dat het zo erg niet klopt wat ik voor me zie naar boven. ik heb bijna geen contact met ze, alleen minimaal, omdat ik gewoon niet weet wat ik ermee aanmoet. Ik weet niet of ik in de toekomst nog iets wil.

Op dit moment ben ik op zoek naar de juiste psycholoog en therapie, ben nog niet begonnen en weet dus ook niet of ik ooit schematherapie krijg of echt nodig heb. (ben nu begin twintig btw) Ik heb nu vaak last van paniekaanvallen of opeens een enorm verscheurend gevoel van leegte of eenzaamheid, maar merk wel dat andere dingen waar ik veel last van heb door vroeger heel langzaam telkens een klein beetje beter gaan. Voel me vaak nog wel onzeker en minderwaardig omdat ik als kind het gevoel had helemaal niks te zijn en er niet te mogen zijn. Er is vroeger ook nog wel wat meer gebeurd thuis dat pijnlijk was maar als ik meer ga schrijven over vroeger heb ik opeens een heel boek geschreven waarschijnlijk, kan zo een shitload aan pagina's vullen ermee.

Doe maar niet citeren, ik denk dat ik later delen weghaal vanwege herkenbaarheid.

snorriemorrie; ik begrijp wat je bedoelt met die Facebook pagina..als je me die andere door wilt geven in Pb..graag