Psyche
alle pijlers
Schema therapie kletspraat
woensdag 31 oktober 2018 09:32
Omdat er hier toch wel een flink aantal dames zijn die:
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd
Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.
Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd
Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.
Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
zondag 24 maart 2019 11:00
@snorrie, goed herkend!
Welke overtuiging zit hierachter? De overtuiging dat alles direct opgelost moet worden, ik kan niet verdragen dat er een stukje onzekerheid is qua financiën. Dat moet gewoon goed geregeld zijn, vind ik dan.
Waar ben je zo hard aan het werk voor? Ik denk toch een stukje angst dat als we het niet onder controle hebben / houden, dat er dan "iets ergs" zou gebeuren, maar ik weet niet zo goed wat dan.
Wat als je niet zo hard aan de slag zo gaan op de laptop en met plannen maken? Wat zou er dan gebeuren? Waarschijnlijk niet zoveel, want met op de laptop zitten lost het toch niets op eigenlijk, maar dat geeft me wel even rust om er niet over na te denken
Stel jezelf die vraag steeds verder tot je bij de kernovertuiging komt die dit gedrag drijft. Dan kom je misschien ook dichterbij je behoefte en kan je er iets anders mee doen.
Thanks
Het geeft mij al behoorlijk wat lucht dat we een prijsopgave hebben gekregen van een monteur en dat ik nu weet "wat ons boven het hoofd hangt" en dat mijn man en ik daar een plan voor hebben gemaakt. Zo lang dat plan alleen maar in mijn hoofd zit, blijft het ook constant ronddwalen in mijn gedachtes
Welke overtuiging zit hierachter? De overtuiging dat alles direct opgelost moet worden, ik kan niet verdragen dat er een stukje onzekerheid is qua financiën. Dat moet gewoon goed geregeld zijn, vind ik dan.
Waar ben je zo hard aan het werk voor? Ik denk toch een stukje angst dat als we het niet onder controle hebben / houden, dat er dan "iets ergs" zou gebeuren, maar ik weet niet zo goed wat dan.
Wat als je niet zo hard aan de slag zo gaan op de laptop en met plannen maken? Wat zou er dan gebeuren? Waarschijnlijk niet zoveel, want met op de laptop zitten lost het toch niets op eigenlijk, maar dat geeft me wel even rust om er niet over na te denken
Stel jezelf die vraag steeds verder tot je bij de kernovertuiging komt die dit gedrag drijft. Dan kom je misschien ook dichterbij je behoefte en kan je er iets anders mee doen.
Thanks
Het geeft mij al behoorlijk wat lucht dat we een prijsopgave hebben gekregen van een monteur en dat ik nu weet "wat ons boven het hoofd hangt" en dat mijn man en ik daar een plan voor hebben gemaakt. Zo lang dat plan alleen maar in mijn hoofd zit, blijft het ook constant ronddwalen in mijn gedachtes
zondag 24 maart 2019 11:12
Je blijft nog behoorlijk in het hier en nu met rationaliseren, maar de overtuiging is van een kindmodus. Waar is dat kind bang voor? En wat heeft een bang kind nodig? Niet dat rationaliseren/relativeren niet zinvol is hoor, zeker wel, maar ik denk dat je verder kan. In het hier en nu is relativeren en een plan maken juist heel goed, verstandig en volwassen, dus dat heb je helemaal op orde (want je bent ook gewoon een volwassen vrouw!) Maar dat gevoel blijft en van daaruit je wat verliezen in bepaald gedrag. Daar kan je denk ik wat mee als je naar het kindstuk gaat.
zondag 24 maart 2019 12:50
@Brianna-C Ook heel herkenbaar, om de zoveel tijd schiet ik in de paniek dat het nóóit meer iets gaat worden met mij. Ik weet dat daar een gigantische straffende ouder achter zit, maar die bestrijden is soms lastig.tu1nhek schreef: ↑24-03-2019 10:48.
@martje, lukt het om je eigen plan te gaan trekken mbt scheiding? Je man lijkt met de hakken in het zand te gaan en heb het idee dat jij erg aan hem gaat trekken. Wat heb jij nodig om jouw eigen leven weer op te bouwen? Wat kan jij ondernemen onafhankelijk van je man?
Ik ben deze week in de zelfsusvalkuil gestapt. Dus ook bezig met behoeftes zien, voelen, verdragen en daar weer uit stappen. Dat is het moeilijkst, daaraan beginnen, uit mijn 'wolkje' stappen, kop uit het zand halen.
Ik ga dus schematherapie volgen terwijl ik in de WIA zit. Een baan ernaast lukt niet. Ik hoop dat ik 3 dagen voor mijn kinderen kan blijven zorgen.
Tuinhek, je hebt de valkuil weer herkend. En verdragen kan jij volgens mij al hartstikke goed.
Ik zet het hier neer, zodat ik het niet ga doen: ik kan met de buurman naar bed gaan, dat aan mijn man vertellen, dan is hij zo boos dat hij wel wil scheiden.
Maar nee, ik weet dus echt niet hoe ik met hem om moet gaan. Als ik op mezelf ben, kan ik redelijk goed bedenken wat ik wil, maar dat komt niet in de buurt van wat hij wil. En dan verlies ik mezelf weer.
martje55 wijzigde dit bericht op 24-03-2019 12:56
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
11.33% gewijzigd
zondag 24 maart 2019 18:09
Kennen jullie dat, dat gevoel dat je denkt dat het nooit meer goed komt. Ik zit er eeen beetje doorheen, ik merk dat ik mij aan het afsluiten ben. Heb nu 3 dagen binnen gezeten, alleen en geen contact met mensen. Er speelt te veel, ik heb sinds vrijdag ruzie met mijn vriend. Hij heeft financiele problemen en ik trek het niet meer. Voorheen was ik altijd zijn 'redder' en inmiddels heb ik door waarom ik dat doe. Vanuit verlatingsangst heb ik dit jaren, ongeveer de hele relatie eigenlijk in stand gehouden. Wanneer ik hem red, is het probleem weg en gaat hij niet bij mij weg. Maar dit keer ben ik er tegen in gegaan. Door zijn eigen strategie 'kop in het zand' steken, heeft hij weer een schuld opgebouwd. Ik heb geen geld meer en heb gezegd dat ik hem niet kan helpen en de relatie/ situatie niet meer trek. In een gesprek is dit uitgelopen tot een ruzie en hebben we nu geen contact gehad. Daarnaast heb ik a.s. dinsdag een gesprek op het werk, omdat ik stagneer in mijn re-integratie traject en omdat ik meer dan een jaar ziek ben, moet ik een 2e spoor-traject in. Doordat mijn bedrijfsarts heeft genoemd dat hij twijfelt op het werk niet te zwaar voor mij is, ben ik in paniek geraakt. Inmiddels heb ik dat besproken tijdens therapie en is de paniek wat gezakt, maar er zit nog heel veel angst. Daarnaast heb ik gedoe met mijn huisdier die steeds ziek is en medicatie nodig heeft.
( dit stukje aub niet quoten, ik haal het later mss weer weg, ivm evt herkenbaarheid)
@ Tu1nhek, wat een proces heb jij ook doorgemaakt en meegemaakt met werken en therapie. De keuze om makkelijker werk te gaan doen, vind ik erg moedig. Loslaten en mild zijn, zijn de 2 woorden die ik er vooral uit filter. Maar hoe moeilijk is dat.
Ik lees dat jij ook 4 dagen naast therapie werkt. Ik ben nu ook aan het opbouwen en zit nu op 20 uur, wat ik erg veel vind, maar wil ook naast therapie 32 uur werken.
@ Snorrie, dat wat je omschrijft, over het maken van plannen, omdat er een (financieel) 'probleem' is. Ik herken dat heel erg. Ik ben geneigd om precies hetzelfde te doen. Bedenk bv van alles om te bezuinigen en dat ik nog minder van mezelf ook mag. Het zit dan continue in mijn hoofd, alsof er 24 uur lang gedachten kringen, rondjes in mijn hoofd zitten, vet irritant.
@ Martje, wat goed dat je niet gaat doen, wat je hebt opgeschreven. Ik denk dat het een pest en aanval modi is (weet ik niet zeker)
Je zit in een lastige situatie. Deze week begint je therapie he? Ik hoop dat de groep met je mee an denken in je situatie, maar dat zal tzt pas komen in therapie.
@ iedereen, dat wat ik had geschreven over dat ik er last van heb dat er niet gereageerd word op een post, is niet mijn bedoeling geweest, dat jullie het gevoel hebben je te moeten verantwoorden. Ik hoop dat het niet op die manier is over gekomen. Ik voel me denk ik veilig door jullie, dat ik het heb gedeeld.
Ik kan ook niet ontkennen, dat de bevestiging ook veel opluchting geeft, maar daar moet ik eigenlijk van af. De bevestiging die ik alsmaar nodig heb.
en als laatste, voor een ieder een
( dit stukje aub niet quoten, ik haal het later mss weer weg, ivm evt herkenbaarheid)
@ Tu1nhek, wat een proces heb jij ook doorgemaakt en meegemaakt met werken en therapie. De keuze om makkelijker werk te gaan doen, vind ik erg moedig. Loslaten en mild zijn, zijn de 2 woorden die ik er vooral uit filter. Maar hoe moeilijk is dat.
Ik lees dat jij ook 4 dagen naast therapie werkt. Ik ben nu ook aan het opbouwen en zit nu op 20 uur, wat ik erg veel vind, maar wil ook naast therapie 32 uur werken.
@ Snorrie, dat wat je omschrijft, over het maken van plannen, omdat er een (financieel) 'probleem' is. Ik herken dat heel erg. Ik ben geneigd om precies hetzelfde te doen. Bedenk bv van alles om te bezuinigen en dat ik nog minder van mezelf ook mag. Het zit dan continue in mijn hoofd, alsof er 24 uur lang gedachten kringen, rondjes in mijn hoofd zitten, vet irritant.
@ Martje, wat goed dat je niet gaat doen, wat je hebt opgeschreven. Ik denk dat het een pest en aanval modi is (weet ik niet zeker)
Je zit in een lastige situatie. Deze week begint je therapie he? Ik hoop dat de groep met je mee an denken in je situatie, maar dat zal tzt pas komen in therapie.
@ iedereen, dat wat ik had geschreven over dat ik er last van heb dat er niet gereageerd word op een post, is niet mijn bedoeling geweest, dat jullie het gevoel hebben je te moeten verantwoorden. Ik hoop dat het niet op die manier is over gekomen. Ik voel me denk ik veilig door jullie, dat ik het heb gedeeld.
Ik kan ook niet ontkennen, dat de bevestiging ook veel opluchting geeft, maar daar moet ik eigenlijk van af. De bevestiging die ik alsmaar nodig heb.
en als laatste, voor een ieder een
zondag 24 maart 2019 18:17
Nee joh Cestlavie, ik voelde me niet verplicht om me te moeten verantwoorden. Ik had meer het gevoel dat het jou misschien zou helpen om te lezen wat de gedachtengang erachter was, als het ware om je modi / schema's uit te dagen, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik vond het juist ook heel goed dat je het ook eerlijk durfde te zeggen, want als je zoiets benoemd kun je er pas achterkomen dat het niet persé hoeft te kloppen wat je dacht, toch?
Wat vervelend hoe het met je vriend gaat nu, ik kan me voorstellen dat het een hoop onrust geeft. Wel knap dat je het nu inziet en ertegenin bent gegaan hoor
@Tuinhek: ik heb zelf meer het gevoel dat het de veeleisende ouder is, maar ik ga er eens over nadenken
Wat vervelend hoe het met je vriend gaat nu, ik kan me voorstellen dat het een hoop onrust geeft. Wel knap dat je het nu inziet en ertegenin bent gegaan hoor
@Tuinhek: ik heb zelf meer het gevoel dat het de veeleisende ouder is, maar ik ga er eens over nadenken
zondag 24 maart 2019 18:30
Pff C'estlavie, wat een rotsituatie... Soms is het net of alles tegelijk komt, dat herken ik wel, ontzettend goed van je om je om je sterk te houden, ondanks dat het zelfs op ruzie uitliep, toch niet weer toe te geven. Goed dat je dit doorziet inderdaad.
En ik sluit me aan bij Snorriemorrie, ook ik voelde mij niet verplicht of vervelend bij je post, ik vind het juist dapper dat je dit deelde met ons.
@Tu1nhek, dankjewel, ik heb hard gelachen om 'dan sla je toch het hoofd eraf met een honkbalknuppel', echt een geweldig advies dit. Ik heb het natuurlijk meteen gedaan en het is gelijk een stuk rustiger in mijn hoofd. Ik heb er natuurlijk nog een beetje last van maar inmiddels overheerst een gevoel van trots. Eindelijk eens voor mezelf opgekomen. Dat gevoel bevalt mij heel erg. Ik hoop zo dat ik de lijn voort weet te zetten.
Ik denk wel dat je een punt hebt. Ik kan zelf ook proberen met de kennis die ik nu heb, iets 'weerbaarder' te worden voor deze commentaren. Dan zal ik hopelijk later er eerder vanzelf vanuit gaan dat het om een grap gaat. Ik heb er nog wel moeite mee om dit te gaan doen want ik heb een vreselijke hekel aan grappen die op de persoon spelen, het is niet mijn humor. Of dat te maken heeft met mijn kwetsbaarheid of simpelweg mijn gevoel voor humor weet ik niet hoor.
En ik sluit me aan bij Snorriemorrie, ook ik voelde mij niet verplicht of vervelend bij je post, ik vind het juist dapper dat je dit deelde met ons.
@Tu1nhek, dankjewel, ik heb hard gelachen om 'dan sla je toch het hoofd eraf met een honkbalknuppel', echt een geweldig advies dit. Ik heb het natuurlijk meteen gedaan en het is gelijk een stuk rustiger in mijn hoofd. Ik heb er natuurlijk nog een beetje last van maar inmiddels overheerst een gevoel van trots. Eindelijk eens voor mezelf opgekomen. Dat gevoel bevalt mij heel erg. Ik hoop zo dat ik de lijn voort weet te zetten.
Ik denk wel dat je een punt hebt. Ik kan zelf ook proberen met de kennis die ik nu heb, iets 'weerbaarder' te worden voor deze commentaren. Dan zal ik hopelijk later er eerder vanzelf vanuit gaan dat het om een grap gaat. Ik heb er nog wel moeite mee om dit te gaan doen want ik heb een vreselijke hekel aan grappen die op de persoon spelen, het is niet mijn humor. Of dat te maken heeft met mijn kwetsbaarheid of simpelweg mijn gevoel voor humor weet ik niet hoor.
maandag 25 maart 2019 08:48
Cestlavie, volgens mij is het ontzettend knap dat je hier contact gezocht hebt, na je zoveel dagen afsluiten!
Man, het is ook wel erg veel wat er ineens op je bord komt...
Is er binnen MBT ook ruimte om te kijken hoe de gezonde volwassene kan reageren op de ruzie met je vriend?
En wbt de stagnatie van je reïntegratie. Zie je dat zelf ook zo of kwam de mening van de bedrijfsarts hard aan? Het is toch eigenlijk wel logisch dat je nu niet kunt opbouwen in uren? Afscheid van je vorige therapeut was zwaar, beginnen in een nieuwe groep is zwaar. Je hebt je energie daar voor nodig.
Hé ja, het zou idd wel pest en aanval kunnen zijn. Ik had mezelf ook al gerealiseerd dat het erg gemeen en wreed is. Komt misschien nog vanuit mijn woede dat hij zo makkelijk de stekker eruit getrokken heeft.
Man, het is ook wel erg veel wat er ineens op je bord komt...
Is er binnen MBT ook ruimte om te kijken hoe de gezonde volwassene kan reageren op de ruzie met je vriend?
En wbt de stagnatie van je reïntegratie. Zie je dat zelf ook zo of kwam de mening van de bedrijfsarts hard aan? Het is toch eigenlijk wel logisch dat je nu niet kunt opbouwen in uren? Afscheid van je vorige therapeut was zwaar, beginnen in een nieuwe groep is zwaar. Je hebt je energie daar voor nodig.
Hé ja, het zou idd wel pest en aanval kunnen zijn. Ik had mezelf ook al gerealiseerd dat het erg gemeen en wreed is. Komt misschien nog vanuit mijn woede dat hij zo makkelijk de stekker eruit getrokken heeft.
maandag 25 maart 2019 09:19
Ik heb dat in het verleden ook wel gehad hoor dat ik soort van wraak wilde nemen op een ex. Gewoon omdat ze je pijn hebben gedaan en dat uit zich bij mij dan ook wel eens in woede / wraak willen nemen. Wat hier heel goed hielp was gek genoeg hardlopen! En dan tijdens het hardlopen gewoon alle woede gebruiken om nog een extra tandje bij te zetten. Daarna was mijn hoofd dan weer een tijdje leeg.. en had ik had gelijk een work out gehad. 
dinsdag 26 maart 2019 09:27
.snorriemorrie schreef: ↑24-03-2019 18:17@Tuinhek: ik heb zelf meer het gevoel dat het de veeleisende ouder is, maar ik ga er eens over nadenken
Dus jij hebt ook een honkbalknuppel nodig voor die veeleisende ouder? Wat hou je dan over als je die de kamer uit hebt geslagen?
@cestlavie
wat rot zeg, maar wel sterk van je dat je de cirkel in je relatie hebt doorbroken. Dat is je vriend niet gewend, en dat vindt hij blijkbaar ook lastig te ervaren. Dat jij grenzen stelt en hem niet redt. Jammer, maar wel nodig. Goed dat je toch wat van je laat horen hier, alleen in je eigen hoofd wordt alles meestal alleen erger van, al herken ik de neiging om je op te sluiten wel heel erg hoor. En soms geeft het me ook rust, even niks en niemand. Maar het kan ook behoorlijk negatief werken, vooral als het te veel wordt.Naar van je werk, voelt het als falen? Of ben je bang voor het onbekende? Ik heb zelf mijn baan opgezegd op een gegeven moment. Pas toen ik echt niet meer kon, toen ik echt wist dat ik elke keer in hetzelfde cirkeltje rond ging en het niet opschoot. Ik vond het echt moeilijk om los te laten. Maar een tijdje simpeler werk doen heeft me heel veel opgeleverd. En ik denk dat het ook maakte dat ik me meer op mijn eigen therapie en proces kon focussen. Omdat ik niet zo hard mijn best hoefde te doen op het werk. Omdat ik me echt even vooral op mezelf kan richten. En uit dat 'simpeler' werk heb ik ook veel gehaald en geleerd. En inmiddels ben ik weer terug in mijn werkveld. Dus de angst en weerstand om los te laten waren groot, ik heb lang aangemodderd, maar uit eindelijk was het wel wat ik nodig had om sterker terug te komen. Loslaten en mild zijn zijn inderdaad precies de dingen waar het bij mij om heeft gedraaid. Misschien is dat ook precies wat jij nodig hebt, gezien je dat zo goed uit mijn post lijkt te halen. Dat zijn wellicht de dingen waarvan jij onbewust weet dat jij ze nodig hebt?
@prazo, haha, fijn dat je erom kon lachen en er iets mee kon doen. Heerlijk om te lezen hoe je stappen vooruit maakt en je daar ook beter bij gaat voelen!! Je doet het echt supergoed!
@martje, poe, goed dat je dat hebt opgeschreven hier van die buurman. Lijkt me geen zinvolle actie om op die manier je man te manipuleren. Wel belangrijk om te kijken hoe jij jouw eigen leven op poten kan gaan zetten, wat jij kan doen onafhankelijk van je man om verder te gaan met jouw leven. Je blijft anders erg in de dynamiek hangen. Start je deze week met schematherapie?
Ik heb mijn kop uit het zand gehaald van het zelfsussen en dat voelt zó rot. Ik ben moe, heb last van veel negatieve en kritische stemmen, voel me niet goed genoeg. Ik weet dat ik hier doorheen moet en vooral de kritische stemmen weg moet jagen en liefde moet bieden aan het kwetsbare kind. Na wat dagen zal dit dan overgaan en zal ik me beter voelen. Een goede les om me hier niet weer in te verliezen. En ook het doorzetten van verdragen van ups en downs, dat je onzeker voelen of dat dingen minder dan perfect gaan gewoon bij het leven hoort en menselijk is en ik nog steeds goed genoeg ben. Die zelfcompassie helpt. Komt misschien sterk over, om te weten 'wat er nodig is', maar het liefst zou ik me nu onder de dekens verstoppen en vermijden.
dinsdag 26 maart 2019 09:42
Goed dat jij je daar zo bewust van bent, Tuinhek. Ik denk dat het inderdaad veel beter is om het te verdragen dan om je ervoor af te sluiten. Maar wel heel pittig hoor, dat snap ik.
Ik merk dat bij mij de therapie toch nog steeds wel "doorwerkt" ondanks dat ik geen sessies meer heb natuurlijk. Bijvoorbeeld dat verdragen, dat kon ik echt niet zo goed begrijpen hoe dat nou werkte, maar inmiddels begint dat wel een beetje te komen.
Gelukkig gaat het hier nu wel een heel stuk beter, sinds ik weet hoeveel geld het gaat kosten om die reparatie uit te voeren. Mijn veeleisende ouder pakt echt die onzekerheid op als een manier om mij af te beulen. "Als je niet weet hoeveel het gaat kosten, dan ga je maar uit van het ergste en in complete bespaarmodus". Ja, als ik die wegmep dan zal daar vast ook het kwetsbare kind zitten die juist even troost nodig heeft, want het ís ook echt even balen die hoge kosten.
Waar dit vandaan komt? Toch vooral uit mijn jeugd. Ik kan me geen moment herinneren dat mijn moeder het echt goed vond gaan financieel. Ze maakte zich altijd wel zorgen en deelde die zorgen ook met mij als oudste kind. Bijvoorbeeld dat we niet dure vakanties konden maken vanwege het geld.
Ik ben als kind materieel nooit iets tekort gekomen; er was eten, kleding, voedsel, schoon water enz. Maar toch had ik altijd het gevoel dat het elk moment mis kon gaan, door hoe mijn moeder erover praatte. Ik heb dat toch wel overgenomen merk ik.
En tegelijk vind ik die spaarzame kant ook mooi (bij mezelf). Het zorgt ervoor dat ik elke maand geld opzij zet voor een droomreis die we willen maken. En dat we ons nooit écht zorgen hoeven te maken over geld. In mijn hoofd is het een groot ding, maar in het echt gaat het eigenlijk best goed. Gek he?
Ik merk dat bij mij de therapie toch nog steeds wel "doorwerkt" ondanks dat ik geen sessies meer heb natuurlijk. Bijvoorbeeld dat verdragen, dat kon ik echt niet zo goed begrijpen hoe dat nou werkte, maar inmiddels begint dat wel een beetje te komen.
Gelukkig gaat het hier nu wel een heel stuk beter, sinds ik weet hoeveel geld het gaat kosten om die reparatie uit te voeren. Mijn veeleisende ouder pakt echt die onzekerheid op als een manier om mij af te beulen. "Als je niet weet hoeveel het gaat kosten, dan ga je maar uit van het ergste en in complete bespaarmodus". Ja, als ik die wegmep dan zal daar vast ook het kwetsbare kind zitten die juist even troost nodig heeft, want het ís ook echt even balen die hoge kosten.
Waar dit vandaan komt? Toch vooral uit mijn jeugd. Ik kan me geen moment herinneren dat mijn moeder het echt goed vond gaan financieel. Ze maakte zich altijd wel zorgen en deelde die zorgen ook met mij als oudste kind. Bijvoorbeeld dat we niet dure vakanties konden maken vanwege het geld.
Ik ben als kind materieel nooit iets tekort gekomen; er was eten, kleding, voedsel, schoon water enz. Maar toch had ik altijd het gevoel dat het elk moment mis kon gaan, door hoe mijn moeder erover praatte. Ik heb dat toch wel overgenomen merk ik.
En tegelijk vind ik die spaarzame kant ook mooi (bij mezelf). Het zorgt ervoor dat ik elke maand geld opzij zet voor een droomreis die we willen maken. En dat we ons nooit écht zorgen hoeven te maken over geld. In mijn hoofd is het een groot ding, maar in het echt gaat het eigenlijk best goed. Gek he?
dinsdag 26 maart 2019 12:34
Ik ben net weer bij therapie geweest en ik baal eerlijk gezegd nogal. Ik heb echt totaal niet het idee dat ik hier verder mee ga komen. Alle tips die ze geeft heb ik allang gekregen, als het zo gemakkelijk zou zijn dan zou het wel lukken allemaal.
Nu moet ik een lijstje gaan maken van hobby's die ik zou willen doen tijdens mijn PMDD-week. Terwijl ik in die week al blij ben als ik de energie kan vinden om het hoognodige te doen.
Ik merk dat ik er echt helemaal niet blij van word om tijdens mijn goede weken te gaan bespreken wat ik moet doen in mijn slechte week. Ik word er gelijk alweer depri en verdrietig van dat iemand die zelf geen PMDD heeft mij gaat vertellen dat ik in beweging moet komen. Ja leuk hoor, maar mijn hele lichaam en geest schreeuwt op dat moment om gewoon er niet zijn en om het gewoon maar af te wachten tot het weer overwaait en mezelf zoveel mogelijk af te leiden.
En hier zullen vast allemaal schema's achter zitten, die ik héél graag met mijn therapeut had willen bespreken ipv dat ik nu weer met oppervlakkige CGT opgescheept zit. Ik ging vanmorgen echt met een positief gevoel erheen, maar ik merk gewoon nu al: dit schiet niet op
Nu moet ik een lijstje gaan maken van hobby's die ik zou willen doen tijdens mijn PMDD-week. Terwijl ik in die week al blij ben als ik de energie kan vinden om het hoognodige te doen.
Ik merk dat ik er echt helemaal niet blij van word om tijdens mijn goede weken te gaan bespreken wat ik moet doen in mijn slechte week. Ik word er gelijk alweer depri en verdrietig van dat iemand die zelf geen PMDD heeft mij gaat vertellen dat ik in beweging moet komen. Ja leuk hoor, maar mijn hele lichaam en geest schreeuwt op dat moment om gewoon er niet zijn en om het gewoon maar af te wachten tot het weer overwaait en mezelf zoveel mogelijk af te leiden.
En hier zullen vast allemaal schema's achter zitten, die ik héél graag met mijn therapeut had willen bespreken ipv dat ik nu weer met oppervlakkige CGT opgescheept zit. Ik ging vanmorgen echt met een positief gevoel erheen, maar ik merk gewoon nu al: dit schiet niet op
dinsdag 26 maart 2019 17:16
Snorriemorrie, dat gevoel heb ik ook. Die week voelt ontzettend als overleven. En toch als ik er nu over nadenk, wat bij mij werkt is in die week zelfs het nodige niet te doen, maar lief zijn voor mezelf. Tekenen hoort daar bijv ook bij.snorriemorrie schreef: ↑26-03-2019 12:34Ik ben net weer bij therapie geweest en ik baal eerlijk gezegd nogal. Ik heb echt totaal niet het idee dat ik hier verder mee ga komen. Alle tips die ze geeft heb ik allang gekregen, als het zo gemakkelijk zou zijn dan zou het wel lukken allemaal.
Nu moet ik een lijstje gaan maken van hobby's die ik zou willen doen tijdens mijn PMDD-week. Terwijl ik in die week al blij ben als ik de energie kan vinden om het hoognodige te doen.
Ik merk dat ik er echt helemaal niet blij van word om tijdens mijn goede weken te gaan bespreken wat ik moet doen in mijn slechte week. Ik word er gelijk alweer depri en verdrietig van dat iemand die zelf geen PMDD heeft mij gaat vertellen dat ik in beweging moet komen. Ja leuk hoor, maar mijn hele lichaam en geest schreeuwt op dat moment om gewoon er niet zijn en om het gewoon maar af te wachten tot het weer overwaait en mezelf zoveel mogelijk af te leiden.
En hier zullen vast allemaal schema's achter zitten, die ik héél graag met mijn therapeut had willen bespreken ipv dat ik nu weer met oppervlakkige CGT opgescheept zit. Ik ging vanmorgen echt met een positief gevoel erheen, maar ik merk gewoon nu al: dit schiet niet op
Is het mogelijk om met je man af te spreken dat hij in die week alle of driekwart van de nodige dingen kan doen?
dinsdag 26 maart 2019 17:18
martje55 schreef: ↑26-03-2019 17:16Snorriemorrie, dat gevoel heb ik ook. Die week voelt ontzettend als overleven. En toch als ik er nu over nadenk, wat bij mij werkt is in die week zelfs het nodige niet te doen, maar lief zijn voor mezelf. Tekenen hoort daar bijv ook bij.
Is het mogelijk om met je man af te spreken dat hij in die week alle of driekwart van de nodige dingen kan doen?
Ja, dat doen we nu al. Al is het wel even puzzelen nu, want toen ik nog niet aan de pil was kon ik de klok erop gelijk zetten wanneer ik me niet goed zou voelen, nu wat minder. Maar ik ben al heel lief voor mezelf eigenlijk, misschien soms zelfs té lief, want er komt weinig uit mijn handen op zulke dagen.
Maargoed, een "schop onder mijn kont" helpt dan ook niet dus ja, wat dan wel he?
woensdag 27 maart 2019 07:19
woensdag 27 maart 2019 10:43
Goede vraag.
Natuurlijk kan een gezonde volwassene ook huilen of boos zijn, niemand is van steen. Alleen is het soms wel buiten proporties met wat er daadwerkelijk gebeurt. Daaraan kan ik herkennen of het vanuit de gezonde volwassene is of vanuit een kind-modus.
woensdag 27 maart 2019 19:03
Heh wat rot dat je je zo voelt.tu1nhek schreef: ↑26-03-2019 09:27.
Ik heb mijn kop uit het zand gehaald van het zelfsussen en dat voelt zó rot. Ik ben moe, heb last van veel negatieve en kritische stemmen, voel me niet goed genoeg. Ik weet dat ik hier doorheen moet en vooral de kritische stemmen weg moet jagen en liefde moet bieden aan het kwetsbare kind. Na wat dagen zal dit dan overgaan en zal ik me beter voelen. Een goede les om me hier niet weer in te verliezen. En ook het doorzetten van verdragen van ups en downs, dat je onzeker voelen of dat dingen minder dan perfect gaan gewoon bij het leven hoort en menselijk is en ik nog steeds goed genoeg ben. Die zelfcompassie helpt. Komt misschien sterk over, om te weten 'wat er nodig is', maar het liefst zou ik me nu onder de dekens verstoppen en vermijden.
Weetje wat voor idee ik soms krijg door het lezen van je post's, (ik zeg niet dat het zo is, maar zo komt het over). Dat jouw rationele kant bijna overmatig sterk is ontwikkeld ten opzichte van jouw eigen gevoelens. Want je hebt heel veel kennis en kan heel goed analyseren, zowel naar jezelf als naar anderen. Daardoor denk ik soms, hoe werkt dat he in het menselijk lichaam, tussen emoties en gedachten en IQ en rationaliseren ed. Misschien is het projectie hoor Tu1nhek, maar ik herken een beetje dat ik heel goed kan analyseren en theorien kan opdruinen en toch mijn eigen gedachten en gevoels patronen niet kan doorbreken, omdat mijn gevoel, zoals angst een heel eigen leven leid. Bij mij zit daar een hele grote kloof.
woensdag 27 maart 2019 19:08
Wat helder uitgelegd!snorriemorrie schreef: ↑27-03-2019 10:43Goede vraag.
Natuurlijk kan een gezonde volwassene ook huilen of boos zijn, niemand is van steen. Alleen is het soms wel buiten proporties met wat er daadwerkelijk gebeurt. Daaraan kan ik herkennen of het vanuit de gezonde volwassene is of vanuit een kind-modus.
Maar rot zeg dat het gevoel er nog zo zat. iIk hoop dat het je een beetje lucht heeft gegeven, nu het er toch uit is gekomen, de angstgevoelens.
woensdag 27 maart 2019 19:09
Wat fijn dat de groep fijn voelt! dat is zo belangrijk. Wat toevallig is dat ik precies dezelfde combinatie deed. PMT en schematherapie.
Ik vond PMT ook helpend en fijn.
Vond het vooral voor mezelf heel leerzaam omdat de ik de oefeningen niet sociaal wenselijk kon voorbereiden, omdat het steeds over voelen ging.
woensdag 27 maart 2019 19:20
En ik wil jullie toch weer iets voorleggen, ook al val ik in herhaling. Het heeft nog steeds te maken met de klik die ik niet voel met mijn therapeute en ik loop weer vast en zit er erg mee.
Ik zal kort de situatie schetsen. Afgelopen maandag tijdens groep therapie, gaf een groepsgenoot mijn therapeute feedback/ kritiek exact in de woorden die ik zelf niet kon vinden. Namelijk, dat ze niet lijkt aan en in te voelen. De andere 2 groepsgenoten beaamden dit dat ze hier ook tegen aan lopen en er ontstond een ongemakkelijke sfeer. goed om te noemen is dat de andere groepsgenoten niet de individuele sessies met haar hebben en ik wel.
INu zou je kunnen denken, goh dat was je kans om het ook te noemen, dan zou eindelijk echt eerlijk zijn. Maar ik klapte dicht omdat ik haar zag worstelen met de kritiek. Ik durfde niet, maar ik kan het nu niet meer loslaten en ik wil wel verder komen in de behandeling en ik voel dat vertrouwen niet. Maar om haar nu nog een schop na te geven, durf ik niet, maar niks zeggen gaat ten koste van mezelf....
Ik ben bang dat als ik het aangeef er toch niks veranderd kan worden, zowel zij niet, omdat het volgens mij een kenmerk is van haar persoonlijkheid en volgens mij (las ik op de site) moet je ten alle tijden met je behandelaar eruit zien te komen als er een conflict of geen klik is.
Ik hoop heel graag op een 'gouden' tip
Ik zal kort de situatie schetsen. Afgelopen maandag tijdens groep therapie, gaf een groepsgenoot mijn therapeute feedback/ kritiek exact in de woorden die ik zelf niet kon vinden. Namelijk, dat ze niet lijkt aan en in te voelen. De andere 2 groepsgenoten beaamden dit dat ze hier ook tegen aan lopen en er ontstond een ongemakkelijke sfeer. goed om te noemen is dat de andere groepsgenoten niet de individuele sessies met haar hebben en ik wel.
INu zou je kunnen denken, goh dat was je kans om het ook te noemen, dan zou eindelijk echt eerlijk zijn. Maar ik klapte dicht omdat ik haar zag worstelen met de kritiek. Ik durfde niet, maar ik kan het nu niet meer loslaten en ik wil wel verder komen in de behandeling en ik voel dat vertrouwen niet. Maar om haar nu nog een schop na te geven, durf ik niet, maar niks zeggen gaat ten koste van mezelf....
Ik ben bang dat als ik het aangeef er toch niks veranderd kan worden, zowel zij niet, omdat het volgens mij een kenmerk is van haar persoonlijkheid en volgens mij (las ik op de site) moet je ten alle tijden met je behandelaar eruit zien te komen als er een conflict of geen klik is.
Ik hoop heel graag op een 'gouden' tip
woensdag 27 maart 2019 19:33
Ik heb dit ook gehad met een therapeut, niet helemaal wat jij beschrijft maar ik heb toen een mail gestuurd met daarin wat ik mis in de therapie en daarna aangegeven waar ik ruimte voor wilde creeëren. Dit was omdat ik het moeilijk vond er in het gesprek over te beginnen. Naar aanleiding van die mail stelde de therapeut voor de volgende sessie erover te praten en dat gaf mij net het zetje dat ik nodig had alles op tafel te leggen. Als je dat hebt gedaan kom je dichter tot elkaar dus ik zou zeggen begin anders per mail! Dan kun je je woorden zorgvuldig kiezen.Cestlavie83 schreef: ↑27-03-2019 19:20En ik wil jullie toch weer iets voorleggen, ook al val ik in herhaling. Het heeft nog steeds te maken met de klik die ik niet voel met mijn therapeute en ik loop weer vast en zit er erg mee.
Ik zal kort de situatie schetsen. Afgelopen maandag tijdens groep therapie, gaf een groepsgenoot mijn therapeute feedback/ kritiek exact in de woorden die ik zelf niet kon vinden. Namelijk, dat ze niet lijkt aan en in te voelen. De andere 2 groepsgenoten beaamden dit dat ze hier ook tegen aan lopen en er ontstond een ongemakkelijke sfeer. goed om te noemen is dat de andere groepsgenoten niet de individuele sessies met haar hebben en ik wel.
INu zou je kunnen denken, goh dat was je kans om het ook te noemen, dan zou eindelijk echt eerlijk zijn. Maar ik klapte dicht omdat ik haar zag worstelen met de kritiek. Ik durfde niet, maar ik kan het nu niet meer loslaten en ik wil wel verder komen in de behandeling en ik voel dat vertrouwen niet. Maar om haar nu nog een schop na te geven, durf ik niet, maar niks zeggen gaat ten koste van mezelf....
Ik ben bang dat als ik het aangeef er toch niks veranderd kan worden, zowel zij niet, omdat het volgens mij een kenmerk is van haar persoonlijkheid en volgens mij (las ik op de site) moet je ten alle tijden met je behandelaar eruit zien te komen als er een conflict of geen klik is.
Ik hoop heel graag op een 'gouden' tip
woensdag 27 maart 2019 20:04
Dankjewel voor je tip Prazo. Ik merk dat ik er een deel wat mee kan. Het zou mij helpen om zorgvuldig te zijn in wat ik wil gaan zeggen om het per email te doen.Prazo36 schreef: ↑27-03-2019 19:33Ik heb dit ook gehad met een therapeut, niet helemaal wat jij beschrijft maar ik heb toen een mail gestuurd met daarin wat ik mis in de therapie en daarna aangegeven waar ik ruimte voor wilde creeëren. Dit was omdat ik het moeilijk vond er in het gesprek over te beginnen. Naar aanleiding van die mail stelde de therapeut voor de volgende sessie erover te praten en dat gaf mij net het zetje dat ik nodig had alles op tafel te leggen. Als je dat hebt gedaan kom je dichter tot elkaar dus ik zou zeggen begin anders per mail! Dan kun je je woorden zorgvuldig kiezen.
Waar ik nog zoekend in ben, is niet zozeer op welke manier ik het ga zeggen, maar wat ik ga zeggen en of ik het wel of niet moet doen. Ik wil het liefst een andere therapeute. Maar gezien de drukte en wachtlijsten bij GGZ waar ik zit, vermoed ik dat een andere therapeute het niet gaat worden. En stel dat ik uitspreek dat ik geen klik voel en geen vertrouwen, omdat ik het idee heb dat ze een versje opdreunt en niet aanvoelt wat ik nodig heb en mij weerhoud om mijn gevoelens met haar te delen. En op het moment dat ze mij erkenning geeft, voelt het als een standaard zinnetje die ik niet geloof en wat dan als ze me vervolgens vraagt wat ik dan nodig heb en wat ze anders kan doen.... tja een ander persoon(lijkheid) zijn?
huhm ik kom daar niet goed uit. En wat als ze zegt dat ik anders moet stoppen met de therapie, dat is ook niet wat ik wil
woensdag 27 maart 2019 20:27
Ik zou het wel zeggen, want je zit er toch al een tijdje mee en dat is toch iets waar serieus iets mee mag worden gedaan. Uiteindelijk is het belangrijk dat therapie voor jou helpt, jij moet het idee hebben dat het je verder helpt. Dus eigenlijk zou ik sowieso aanraden aan te geven dat het belangrijk is voor jou om verder te komen om ook goed stil te staan bij waar je nu mee worstelt. Dat er echte aandacht voor is.Cestlavie83 schreef: ↑27-03-2019 20:04Dankjewel voor je tip Prazo. Ik merk dat ik er een deel wat mee kan. Het zou mij helpen om zorgvuldig te zijn in wat ik wil gaan zeggen om het per email te doen.
Waar ik nog zoekend in ben, is niet zozeer op welke manier ik het ga zeggen, maar wat ik ga zeggen en of ik het wel of niet moet doen. Ik wil het liefst een andere therapeute. Maar gezien de drukte en wachtlijsten bij GGZ waar ik zit, vermoed ik dat een andere therapeute het niet gaat worden. En stel dat ik uitspreek dat ik geen klik voel en geen vertrouwen, omdat ik het idee heb dat ze een versje opdreunt en niet aanvoelt wat ik nodig heb en mij weerhoud om mijn gevoelens met haar te delen. En op het moment dat ze mij erkenning geeft, voelt het als een standaard zinnetje die ik niet geloof en wat dan als ze me vervolgens vraagt wat ik dan nodig heb en wat ze anders kan doen.... tja een ander persoon(lijkheid) zijn?
huhm ik kom daar niet goed uit. En wat als ze zegt dat ik anders moet stoppen met de therapie, dat is ook niet wat ik wil
Eigenlijk zit je er anders meer voor haar en voor jezelf en dat moet toch niet de bedoeling zijn, het kost jou toch ook genoeg geld en je wilt wel echt geholpen worden, iets dat voor jou goed werkt. Dat verschilt van persoon tot persoon, en als jij de klik niet voelt is dat niet jouw schuld, soms klikt het tussen mensen nu eenmaal niet, toch? Je kunt altijd aangeven dat het je nu te snel gaat, bijvoorbeeld.
Ik zou er in gaan met het idee dat je weinig te verliezen hebt, het ergste is dat jullie er niet uitkomen en dat er een wissel van behandelaar plaats vindt, maar misschien pakt het ook onverwacht heel positief uit.
Ik zou niet bang zijn voor haar reactie. Je hebt zelf altijd de vrijheid om te bepalen of je in therapie blijft als je problemen hebt, daar heeft zij niks over te zeggen. Dat zou onprofessioneel zijn om zoiets te zeggen terwijl je toch niet bepaald de lichtste diagnose hebt, toch?
veel sterkte in elk geval, hele lastige situatie!
woensdag 27 maart 2019 20:45
Cestlavie, ik kan alleen kort reageren. Er vallen mij 2 dingen op. Dat je heel erg aanvoelt wat het met jouw therapeut doet. Zou het lukken om meer bij je eigen gevoel te blijven? En dat je mag vragen om oprechte verbondenheid. Daar draait schematherapie in ieder geval wel om volgens mij.
Succes met een mail opstellen!
Succes met een mail opstellen!
