Schema therapie kletspraat

31-10-2018 09:32 1693 berichten
Omdat er hier toch wel een flink aantal dames zijn die:
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd

Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.

Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
Alle reacties Link kopieren
@martje55 dat papier scheuren ga ik proberen te onthouden!

Wat lees ik allemaal heftige verhalen hier. Dan valt mijn verhaal ontzettend mee.

@snorriemorrie fijn dat je (voorzichtig) een goed gevoel hebt bij je psycholoog. Ik hoop dat het je verder brengt.

@ilikemycoffeeblack welkom

Ik merk dat ik het nog lastig vind om mee te schrijven, en me helemaal open te stellen. Dat is niet persoonlijk naar jullie, ik heb gewoon een enorme muur opgebouwd.
En als ik jullie verhalen lees, dan heb ik het gevoel dat ik mij aan stel.
Ik ben altijd heel hard voor mezelf. Vanacht ontzettend slecht geslapen, en vandaag voel ik me een beetje zielig. Door de schematherapie, en nu dat ik eindelijk dingen uitspreek, realiseer ik me dat heel veel dingen die er gebeurd zijn, waarvan ik ze altijd vrij normaal vond, toch niet zo normaal zijn. Maar ik wil niet in een slachtofferrol zitten, dus probeer het van me af te duwen. Ik zit letterlijk in een tweestrijd met mezelf, herkennen jullie dit gevoel?
Ja dat gevoel herken ik wel heel erg. Maar om dingen een plekje te geven en te veranderen is het wel nodig om te erkennen dat je dingen tekort bent gekomen. Je hoeft daar natuurlijk niet in te blijven hangen, dat zou het inderdaad slachtoffergedrag zijn, maar die erkenning is wel nodig.

Voor mij zit het verschil hierin:

- Slachtoffergedrag is zeggen: "ik ben nou eenmaal zo, want ik heb dit en dat meegemaakt en dus moeten anderen dat maar accepteren dat ik soms zo kort door de bocht ben".

- Erkenning is zeggen: "Ik erken dat mijn gedrag voorkomt uit dingen die in het verleden zijn gebeurt. Daar kan ik zelf niet zoveel aan doen dat ik me zo heb gedragen, want ik wist niet beter. Maar nu weet ik waar het vandaan komt en ga ik eraan werken om dit te veranderen"

Er is niets mis mee om voor jezelf te erkennen wat je tekort bent gekomen. Maar nu we volwassen zijn, zijn we zelf verantwoordleijk om dat aan onszelf te gaan geven. En dat is een langdurig proces, maar ik weet zeker dat je er doorheen komt :hug:
@Martje55: ik had jou een tijdje geleden een PB gedaan ik zie dat ie nog in mijn postvak uit staat, wellicht had je hem gemist. Het heeft ook geen haast hoor, maar ik dacht ik geef het even door
Alle reacties Link kopieren
Snorriemorrie, gelukkig niet zwanger. En fijn dat het kennismakingsgesprek goed was. Klinkt alsof dat samen wel gaat lukken, jij kan dingen aangeven en zij wil out of the box denken.
Hé die pb heb ik gemist, ik ga zo kijken :D

Cestlavie, ook ik voel dat best wel eens, zo'n rotgevoel als er niet gereageerd wordt of niet zoals ik het wil. Toch zijn er ook berichten die veel voor me betekenen.

Ilikemycoffeeblack, welkom en wat een indrukwekkende verhalen van jou en Avage!

De familie opstelling is nog ontzettend aan het doorwerken. Wat ik er vooral van meeneem is dat ik nog altijd erkenning zoek bij mijn vader voor alles wat hij mij niet gegeven heeft als kind. En wat ik niet ga krijgen van hem, dit is wie hij is. En er plopt nu heel vaak een zinnetje in m'n hoofd: ik wil bewuste keuzes maken. Dat voelt goed, dan voel ik me zelfverzekerd.

Ik wil op een ander vlak kwetsbaar zijn. Als ik al in de groep zat, had ik het daar ingebracht...
Het hele proces van de scheiding gaat moeizaam. Ik probeer mijn man te bewegen om afspraken te maken, maar meestal eindigt dat in boosheid van zijn kant, omdat ik niet meer met hem meega om de lieve vrede te bewaren.
Anyways, ik ervaar veel steun aan de buurman. Ik kan bij hem zijn, ik kan daar huilen of vrolijk zijn. We knuffelen veel. Maar er hangt ook seksuele spanning. Ik vraag me af of ik dit aan het gebruiken ben als afleiding?
Goede vraag vrouw. Maar stel dat het zo is, is dat dan een slecht ding? Ik heb ook wel geleerd bij schema-therapie dat afleiden / zelfsussen ook heel goed kan zijn in situaties die gewoon echt te zwaar zijn om zonder afleiding door te komen. Wat ik wel zou doen is in elk geval zorgen dat de kids er niets van meekrijgen want dat lijkt me erg verwarrend voor ze toch?
Alle reacties Link kopieren
Fijne invalshoek Snorriemorrie, afleiding kan nu ook helpen. Het komt ook gewoon op mijn pad, ik zoek het niet op. Dat gaat lukken om de kinderen er buiten te houden.
..... ik sluit me aan bij de reactie van Snorrie.
Daarnaast denk ik, zolang afleidiing niet destructief is en netagtieve gevolgen heeft, kan het je inderdaad helpen om ook positieve gevoelens te hebben in moeilijke en zware tijden.
Afleiding an sich is niet verkeerd, zolang het maar geen vluchten in is...
ik bedoel daarmee je zelf ergens in verliezen om het andere niet te voelen. Hoe jij het brengt, is vanuit een volwassen positie volgens mij. je denkt er over na en volgt niet slechts je eigen impulsen.
Alle reacties Link kopieren
Niet doen, je bent duidelijk een vaderfiguur aan het zoeken in de buurman. Ga eerst eens met jezelf aan de slag en denk aan je kinderen, die kunnen je aandacht vast goed gebruiken ipv de buurman.
niks moet en alles mag
Alle reacties Link kopieren
Dank je wel Allesmag, ik merk dat jouw bericht me weinig raakt. En daardoor weet ik dat ik hier idd vanuit de gezonde volwassene naar kan kijken. Het is zó fijn om bij iemand het blijde kind te kunnen zijn.
Alle reacties Link kopieren
Echt hilarisch dit. Je hebt geen schematherapie meer nodig hoor ik, je weet het allemaal al.
niks moet en alles mag
martje55 schreef:
21-03-2019 22:06
Dank je wel Allesmag, ik merk dat jouw bericht me weinig raakt. En daardoor weet ik dat ik hier idd vanuit de gezonde volwassene naar kan kijken. Het is zó fijn om bij iemand het blijde kind te kunnen zijn.

Wat fijn voor je. Als ik het zo lees de afgelopen maanden heb je dat ook veel te weinig kunnen doen. :hug: Allesmag zou ik gewoon lekker onder negeer zetten, die komt alleen maar zeuren op momenten dat iemand zich ergens kwetsbaar over voelt. Er is niets mis mee om ergens voor te kiezen wat jou gelukkig maakt, zelfs al weet je dat het niet voor altijd zal zijn.
Hmm, ik kon niet helemaal volgen wat hier gebeurde, maar jammer dat jullie reacties op elkaar zo passief-agressief zijn @martje en @Allesmag. Ik denk dat er in beide kanten wel wat in zit. In moeilijke tijden is afleiding óók goed en nodig, je kan niet altijd maar aan het werk zijn. En toch raakt Allesmag denk ik ook iets belangrijks, je bent nog volop in het scheidingsproces Martje, zit er wat in dat je meer dan wenselijk aan het vluchten bent bij de buurman? Schrijven dat je merkt dat je post je weinig raakt is denk ik weglopen voor het onderzoeken van die mogelijkheid (waarmee ik niet zeg dat het zo is).

Tegelijkertijd, @Allesmag, af en toe kom je hier een kritische opmerking van 1 of een paar zinnen droppen. Je doet niet mee aan gesprekken in het topic verder, je deelt nooit iets over jezelf. Als iemand het niet met je eens is word je hard of verdwijn je weer. Met zo'n houding kan je ook niet verwachten dat mensen iets van je aannemen. Misschien verwacht je dat ook niet, maar wat levert het je dan op om iets te schrijven hier, wat is het doel of functie daarvan, wat haal jij daaruit? Het komt op mij over als je eigen frustratie en boosheid uiten. En dat lijkt vooral op momenten te zijn wanneer forummers iets zoeken bij een ander in hun leven. Dan word jij opeens weer zichtbaar en vind je dat ze dat niet moeten doen, dat ze iets aan het uitbesteden zijn bij die ander. Blijkbaar een thema voor jou ook. Als je je wijsheid, adviezen en tips hier wil delen zal de waarde daarvan beter aankomen als je wat zichtbaarder bent in het topic denk ik. Je bent in ieder geval welkom.

@cestlavie, mooi thema om te bespreken en dapper dat je dat in de groep durft te doen! Om je vragen te beantwoorden, ik ben het meest kwetsbaar in nieuwe situaties. Ik heb dan weinig houvast en zekerheid, omdat ik dat moeilijk uit mezelf haal. Die kritische stem was eigenlijk altijd aanwezig en als ik niet oplet sluit het er weer in. De hele dag door ben ik alert op (non-verbale) signalen van anderen die de kernovertuiging bevestigen dat ik niet goed genoeg ben, sterker nog, dat ik een stom, waardeloos, slecht mens ben. Ik ben dan ook erg goed in invoegen in groepen en teams, ik ben alert op wat mensen willen en ben erg goed geworden in aan die behoeftes voldoen. In situaties waarin ik nog niet goed kan peilen wat de verwachtingen zijn, wat de voorwaarden zijn heb ik dus geen houvast. En dan nog, ook al is alles goed, omdat ik die houvast slecht internaliseer ben ik continu bezig met (niet) goed genoeg zijn. Nouja....dit was heel lang zoals ik overleefde en waarom het ook heel lang altijd leek of ik 'alles voor elkaar' had. In therapie heb ik heel veel gewerkt aan minder kritisch zijn op mezelf. En nu ben ik vooral bezig met die houvast meer van binnen opbouwen en dus al die (non-verbale) signalen die ik heel de dag oppik verdragen en niet te vertalen in een negatieve boodschap naar mezelf. Daarmee komt er meer ruimte om te zijn wie ik ben, wat eigenlijk iets heel nieuws is voor me. Niet voor de buitenwereld, want hoe sterk je masker ook is, mensen zien toch wel wie je bent, maar voor het eerst dat ik het zelf meer toelaat. En dat is iemand met krachten, dingen die ik goed kan, en kwetsbaarheden, dingen die ik minder goed kan of minder handig in ben. Ik ben weer begonnen met een stuk individuele therapie en daar komt dit vooral aan de orde, vooral weinig praten en veel lichaamsgericht er gewoon zijn me alles wat er is, voelen en contact maken.

Overigens is het totaal zinloos in het hier en nu, zo alert zijn op alle signalen van andere mensen, want die signalen en het gedrag van mensen wordt voor 99% gedreven door hun eigen referentiekader, persoonlijkheid, overtuigingen, innerlijke prikkels en allerlei andere persoonlijke factoren van henzelf. Maar goed, het is een overlevingsmechanisme dat ik heel lang nodig had. Maar nu niet meer.

Ik wist eigenlijk niet dat ik zo veel hierover te schrijven had tot ik jouw vragen ging beantwoorden @cestlavie. Ik wilde eigenlijk schrijven, geen bijzonderheden, het is wel een vermoeiende en pittige week geweest, maar goed gegaan. En dat klopt ook wel. Maar bovenstaande zit er achter, spannend en veel verdragen en 'risico nemen' om er meer te mogen zijn, die ruimte ook te nemen en erop te vertrouwen dat dat goed is in mijn werk. Maar ik weet wel dat dit de juiste weg is en de weg waarvoor ik steeds en weggelopen juist uit angst om niet goed genoeg te zijn.
anoniem_365339 wijzigde dit bericht op 22-03-2019 11:27
7.16% gewijzigd
snorriemorrie schreef:
19-03-2019 08:42

Sorry misschien niet helemaal schema therapie gerelateerd, maar moest het even kwijt :-$
.
Trouwens, foei @snorrie, jij mag trakteren! ;-D
Ik was vandaag bij een vriendin die ook wat problemen heeft binnen haar relatie met haar partner en moeder. Ik merk dat ik dan tegenwoordig eigenlijk veel beter kan helpen / advies kan geven. Voorheen reageerde ik heel erg vanuit mijn eigen pijn en waar ik zelf behoefte aan zou hebben. Nu kan ik ook veel beter bekijken wat mijn vriendinnen nodig hebben, dat hoeft niet altijd hetzelfde te zijn als wat ik zelf zou willen. Ik heb wel het gevoel dat ik dankzij de schematherapie een veel betere vriendin ben geworden en voel me ook veel minder onzeker in relaties. Echt heel fijn om zo even te beseffen.

Haha ik trakteer wel op virtuele appeltaart :biggrin:



Ik merk zelf dat ik de reacties van Allesmag al direct met een korreltje zout neem, omdat ik niet echt het idee heb dat ze serieus meeschrijft, alleen maar even komt afkraken. Als Allesmag serieus wil meeschrijven is ze natuurlijk van harte welkom, maar ik heb niet het idee dat dit de intentie is.
Hoi allemaal,

Hier nog een virtuele appeltaart, of nee doe maar slagroomtaart voor de afwisseling. Ik heb eindelijk iets gezegd van het gedrag van mijn leidinggevende. Heel rustig dat ik moeite had met dat hij soms zo bot uit de hoek komt. Eerst lachte hij, hij vond het humor. Ik zei, ik vind het niet leuk. Ik vind het geen grapjes meer maar te ver gaan. Het raakt me echt als je zulke opmerkingen maakt (mijn stem brak bijna maar ik hield het !) Hij accepteerde dit en nam het echt serieus op. En ik heb niet gehuild... ik ben echt helemaal trots haha. Hij zal erop proberen te letten en zei dat hij het niet zo heeft bedoeld, hij zei mij dat ik moest proberen te relativeren. Ik zei dat ik dat moeilijk vind en toen antwoordde hij dat hij ook zal opletten dat het niet weer te ver gaat.

Nu heb ik wel een raar soort schuldgevoel en twijfel: stel ik me niet aan? Heb ik er te zwaar aan getild? Mocht ik dit wel zeggen? Hebben jullie dat ook als je dan eindelijk wel gedurfd hebt je probleem aan te kaarten? Een ik zeur gevoel?
anoniem_6442c23e4dca8 wijzigde dit bericht op 22-03-2019 21:55
Reden: Aanvulling
19.17% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Tuinhek, jouw bericht raakt me dan weer wel. Maar dan vooral het stukje dat ik passief-agressief reageer. Daar heb ik bij andere mensen best een hekel aan. Ik bedoelde mijn bericht vooral sarcastisch: bedankt dat je even naar commentaar komt geven.
Voor wat betreft een vaderfiguur zoeken. In mijn twintiger jaren heb ik veel kortstondige relaties gehad met (voornamelijk) oudere mannen. Ik klampte me steeds heel erg aan hen vast, ging over mijn grenzen heen. Dat was wel een vaderfiguur zoeken. Nu ben ik me lang niet zo aan het vastklampen en kan ik mijn grenzen beter bewaken. Maar de buurman zit wel veel in m'n hoofd, voornamelijk met leuke herinneringen aan de afgelopen weken. Dat is wel zelfsussen denk ik.
Alle reacties Link kopieren
Prazo, jij hebt zelf een stuk taart verdiend. Wat goed dat je je baas duidelijk hebt kunnen maken dat zijn gedrag soms niet oké is!

Maar ook wel herkenbaar dat er nog steeds een stemmetje zit dat ik eigenlijk niet voor mezelf op mag komen, dat ik dit niet verdien. Zo lastig om dan echt trots te zijn :(
Wat onwijs goed prazo. Dat stemmetje is vervelend, maar ik weet zeker dat je het kan verdragen :hug:
Bedankt Martje en Snorrie,
Het is op zich ook niet zo gek als ik tot nu toe steeds over me heen heb laten lopen dat ik me dan raar en verkeerd voel als ik het een keer niet doe. Met dat in mijn achterhoofd lukt het me beter om door het onaangename gevoel heen te gaan, zonder iets te willen gaan doen om het gevoel weg te krijgen. Ik ben zelfs niet gaan emotie eten om het te dempen.

Voor de rest ben ik echt heel druk vandaar een beetje slechte betrokkenheid naar jullie verhalen toe, maar ik lees wel en ik las van C’estlavie en later een aantal van jullie meer dat jullie het je aantrekken als er niet gereageerd wordt op jullie posts.

Dat gevoel snap ik. Maar ook van mijn kant uit is dat absoluut geen desinteresse of bagatallisatie van mijn kant, ik lees hoe iedereen worstelt en ik had het liefst op iedereen gereageerd. Nu lukt dat verre van en dat is mijn onvermogen. Dus ook van mij niks persoonlijks.
Ja, daar heb je gelijk in dat gevoel is ook logisch. Je hebt ook geen ervaring op kunnen bouwen dat zoiets geen ramp is en dat de wereld er niet van instort. Als je die ervaringen krijgt wordt het volgende keren ook minder spannend.
Ik was trouwens de afgelopen week ongemerkt weer enorm in mijn valkuil getrapt. Vorig weekend was er een stuk van onze gevel afgewaaid en nu moet de gevelbekleding worden vervangen. En dat is duur. En dat geeft dan heel veel spanning bij mij, waardoor ik mezelf niets meer gun en in mega-bespaarmodus ga en de hele dag bezig ga met verzinnen hoe ik extra geld kan krijgen. Ik ga dan ook heel veel op de laptop, mezelf terugtrekken om die stress maar niet te hoeven voelen. :facepalm:

Ik herken het nu, maar kan er nog niet echt naar handelen om het anders te doen. Hopelijk lukt dat in de toekomst wat beter.
Alle reacties Link kopieren
Toch te herkenbaar
brianna_c wijzigde dit bericht op 15-11-2021 22:11
96.55% gewijzigd
Hoi Brianna_C,

Ik kan je vraag over het werk helaas niet beantwoorden maar wil je wel alvast veel succes wensen in dit hele proces. En ja schematherapie is inderdaad intensief, maar er is ook een grote kans dat je er als een evenwichtiger persoon uitkomt, en dat is ook wel heel fijn toch? :hug:
Brianna_C schreef:
24-03-2019 08:59
Ben bang dat als ik hier niet binnen een half jaar uit kom, ik nooit meer een betaalde baan kan vinden waar ik mijn vaste lasten van kan betalen...
.
Deze angst en controlebehoefte herken ik. Vooral veel van toen ik jonger was, maar dus ook minder ver in mijn proces.

De beste tip die ik kan geven is waarschijnlijk één waarvan je nu nog geen idee hebt hoe het moet (ik wist het toen niet, omdat mijn denken zo anders was) maar: laat los. Vooral die tijd die je eraan vastplakt en die doemscenario als dat niet uitkomt. Ik had altijd een idee in mijn hoofd van wat ik moest doen om iets te bereiken, of wat er 'moest' gebeuren. Wat ik heb geleerd in mijn proces is dat de weg naar waar ik wilde zijn áltijd een andere was dan die ik in mijn hoofd had en dat het elke keer juist ging over het loslaten van wat ik vond dat ik moest. Ik ben zo vaak bang geweest voor de doemscenario's. Ik was bang om mijn werk los te laten, bang dat ik er nooit meer tussen zou komen, bang dat ik nooit meer iets zou kunnen, bang dat ik nooit meer werk zou kunnen doen die me voldoening zou geven, bang dat ik überhaupt nooit meer aan de bak zou komen.

Mijn 'instorten' werd getriggerd door een verandering van baan (bij mijn eerste baan jaren daarvoor was ik ook in een ernstige depressie geschoten, maar toen waren de omstandigheden goed genoeg dat ik het ook weer genoeg op de rit kreeg om te overleven, met die baanwissel lukte dat niet en ging ik eraan onderdoor). Ik heb daarna een tijdje in de ziektewet gezeten, ben desondanks weer aan een baan gekomen in mijn werkveld (toch weer die drang om er tegenaan te gaan). 2 jaar aangemodderd, weer ziek, weer aangemodderd. Uit eindelijk mijn baan opgezegd en een tijd iets simpelers gaan doen. Dat was zo'n goede beslissing, dat heeft mij zo veel gebracht. Maar het betekende wel het loslaten van de controle. Ik heb zo veel geleerd, niet op werkgebied maar op persoonlijk gebied door die 'simpele' baan. Daarna ging ik weer ambitieus verder en liep ik direct weer tegen mezelf aan, ik zag het helemaal niet zitten, het zag er weer zo slecht uit (dit was vorig jaar) maar dat heeft me ook weer naar de volgende stap geleid. Ik ben weer terug in mijn werkveld en enorm op mijn plek, mijn werk is pittig, maar geeft eindelijk ook weer energie, ik ben nog regelmatig onzeker, maar ga daar anders mee om en ben ontzettend geïnspireerd. Het is heel lang geleden dat ik zo over mijn werk en mezelf heb kunnen praten.

Mijn therapie heb ik gevolgd zowel tijdens de 'aanmoddertijd' en tijdens mijn 'simpelere' baan. Althans, de effectieve therapie, daarvoor heb ik ook best lang een psycholoog gezien die heel aardig was, maar mij eigenlijk niet verder kon helpen. Tijdens mijn therapie werkte ik 4 dagen en volgde therapie op mijn vrije dag in de ochtend. Ik heb geen klassieke schematherapie gedaan, maar wel met die basis als uitgangspunt. Dit heb ik ruim 2 jaar gedaan. Nu klinkt dat lang, té lang. Waarschijnlijk krijg je al angst als je dit leest, want je moet het binnen een halfjaar weer op de rit krijgen anders: doemscenario. Zo lang ik op die manier dacht bleef ik krampachtig en kon ik de weg niet zien die ik nodig had. Bleef ik te veel vasthouden aan de patronen die mij erin hinderde me écht verder te ontwikkelen. Dit gold niet alleen voor werk, maar eigenlijk op allerlei gebieden en op elk gebied ging het over loslaten, het risico nemen dat mijn doemscenario zou uitkomen (dat is niet altijd tastbaar, maar gaat soms bijvoorbeeld over een overtuiging die je over jezelf hebt) en durven zien wat er zou gebeuren als ik niet meer zou vasthouden. En elke keer was dát de juiste weg. Hoe eng ook, hoe erg het tegen mijn gevoel in ging.

Naar voor je dat je in deze moeilijke periode zit :hug: probeer mild voor jezelf te zijn en gedachten over 'wat als het allemaal niet goedkomt' toch uit je hoofd te zetten en op die momenten iets te doen wat je fijn vindt (als je weet wat dat is). Leren luisteren naar je behoeftes en daarnaar handelen gaat je veel meer opleveren dan luisteren naar de bange/boze/strenge gedachten in je hoofd, het rationele.

Voor iedereen is therapietijd anders, sommige mensen blijven (deels) werken ernaast, voor anderen is dat weer niet haalbaar of niet passend op dat moment. Het is net kijken wat voor jezelf echt goed is op dat moment. Vertrouw erop dat, hoe zwart het op bepaalde momenten ook lijkt, je je weg wel vindt. En ik durf te zeggen: je bent superjong, je hebt echt nog tijd.

Sterkte :hug: en natuurlijk ben je ook welkom om hier mee te schrijven.

@prazo, wauw, zo goed gedaan je gesprek met je leidinggevende. Voor jullie allebei zit er wat in denk ik, jij weet van jezelf dat kleine dingen extrahard aan kunnen komen en daar kan jij wat mee doen. Hij weet nu dat hij bot overkomt en dat dat voor jou moeilijk is, daar kan hij wat mee doen. En, belangrijkste denk ik, jullie weten van elkaar hoe jullie erin staan. Dat klaart vaak al een hoop op. Wauw, en ook niet gaat emotie eten! Onwijs goed! Trots op je! :high5: :cheers: Die twijfel achteraf herken ik, moet je de mond snoeren. Of lekker zijn/haar hoofd eraf slaan met een honkbalknuppel ofzo ;-D (tip van mijn therapeut, visualiseren dat je degene van wie de stem is kapot maakt en, ja, soms is dat een bekende uit het verleden. Maar besef dan dat je dat niet in het echt doet en dat dat ook niet betekent dat je dat diegene in het echt aan wil doen of toewenst, maar het is wel waar de stem vandaan kwam en dat stukje dat bij de stem hoort mag in je hoofd helemaal kapot! En daarna niet vergeten er te zijn voor het kwetsbare kind dat achterblijft.)

@snorrie, goed herkend! Welke overtuiging zit hierachter? Waar ben je zo hard aan het werk voor? Wat als je niet zo hard aan de slag zo gaan op de laptop en met plannen maken? Wat zou er dan gebeuren? Stel jezelf die vraag steeds verder tot je bij de kernovertuiging komt die dit gedrag drijft. Dan kom je misschien ook dichterbij je behoefte en kan je er iets anders mee doen.

@cestlavie :hug: ik mis je hier!

@martje, lukt het om je eigen plan te gaan trekken mbt scheiding? Je man lijkt met de hakken in het zand te gaan en heb het idee dat jij erg aan hem gaat trekken. Wat heb jij nodig om jouw eigen leven weer op te bouwen? Wat kan jij ondernemen onafhankelijk van je man?

Ik ben deze week in de zelfsusvalkuil gestapt. Dus ook bezig met behoeftes zien, voelen, verdragen en daar weer uit stappen. Dat is het moeilijkst, daaraan beginnen, uit mijn 'wolkje' stappen, kop uit het zand halen.
anoniem_365339 wijzigde dit bericht op 24-03-2019 11:07
0.84% gewijzigd
Elke keer als ik hier reageer denk ik 'oh, ik reageer daar *even* op' en dan komt er een heel verhaal uit :P

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven