Schema therapie kletspraat

Cestlavie83 schreef: ↑

27-03-2019 19:03

Weetje wat voor idee ik soms krijg door het lezen van je post's, (ik zeg niet dat het zo is, maar zo komt het over). Dat jouw rationele kant bijna overmatig sterk is ontwikkeld ten opzichte van jouw eigen gevoelens. Want je hebt heel veel kennis en kan heel goed analyseren, zowel naar jezelf als naar anderen. Daardoor denk ik soms, hoe werkt dat he in het menselijk lichaam, tussen emoties en gedachten en IQ en rationaliseren ed. Misschien is het projectie hoor Tu1nhek, maar ik herken een beetje dat ik heel goed kan analyseren en theorien kan opdruinen en toch mijn eigen gedachten en gevoels patronen niet kan doorbreken, omdat mijn gevoel, zoals angst een heel eigen leven leid. Bij mij zit daar een hele grote kloof.

.
Dit klopt helemaal cestlavie!

Hier op het forum lijkt het zelfs nog erger, omdat ik hier vrij 'zakelijk' over mezelf schrijf om herkenbaarheid engiszins te beperken. Het herstel zit hem wel echt in het zien en erkennen van waar die gevoelens vandaan komen. Meestal zijn die terug te leiden naar een kindmodus. Op de rationele toer gaan met een kindmodus is dan ook totaal niet helpend, je moet bieden wat het kind nodig heeft. Maar dat is vaak precies waar we niet thuis in zijn (al weten we het vaak wel voor een ander). Als we dat wel waren geweest bleef die kindmodus immers niet opspelen.

martje55 schreef: ↑

26-03-2019 17:18

Tuinhek, ik heb idd de eerste sessie schematherapie er opzitten. Volgens mij is het wel een fijne groep. Ook heb ik vandaag voor het eerst PMT gehad, dat vond ik leuk.

.
FIjn dat je zo'n goed begin hebt gehad!

Cestlavie83 schreef: ↑

27-03-2019 20:04

Dankjewel voor je tip Prazo. Ik merk dat ik er een deel wat mee kan. Het zou mij helpen om zorgvuldig te zijn in wat ik wil gaan zeggen om het per email te doen.
Waar ik nog zoekend in ben, is niet zozeer op welke manier ik het ga zeggen, maar wat ik ga zeggen en of ik het wel of niet moet doen. Ik wil het liefst een andere therapeute. Maar gezien de drukte en wachtlijsten bij GGZ waar ik zit, vermoed ik dat een andere therapeute het niet gaat worden. En stel dat ik uitspreek dat ik geen klik voel en geen vertrouwen, omdat ik het idee heb dat ze een versje opdreunt en niet aanvoelt wat ik nodig heb en mij weerhoud om mijn gevoelens met haar te delen. En op het moment dat ze mij erkenning geeft, voelt het als een standaard zinnetje die ik niet geloof en wat dan als ze me vervolgens vraagt wat ik dan nodig heb en wat ze anders kan doen.... tja een ander persoon(lijkheid) zijn?
huhm ik kom daar niet goed uit. En wat als ze zegt dat ik anders moet stoppen met de therapie, dat is ook niet wat ik wil

.
Volgens mij is dit precies wat je met haar moet bespreken! Je geeft prima aan waar het knelt. Het is vervolgens kijken hoe ze daarop reageert en waar het gesprek toe leidt. Het zien als onderdeel van haar persoonlijkheid doe je haar tekort mee, je geeft haar geen kans om iets te doen met je feedback. Wellicht neemt ze het mee naar supervisie/intervisie.

Ze gaat sowieso niet meteen zeggen dat je moet stoppen met de therapie. En ik denk dat je het zeker wel moet bespreken, ook al is er kans dat hieruit gaat blijken dat jullie geen match zijn. Het is namelijk zinloos om door te gaan met de therapie als jullie geen match zouden zijn. Het enige wat je voorkomt door het niet te bespreken is dat dat uitgesproken wordt, wat eigenlijk enorm zonde is. Want dan blijft onuitgesproken dat jullie geen match zijn en blijf jij doorgaan met een zinloze therapie in de hoop dat je er toch nog iets uithaalt terwijl dat niet gaat gebeuren als jullie geen match zijn. Als jullie wel een match zijn dan leidt uitspreken alleen tot verbetering van de relatie.

Met elke therapeut moet dit bespreekbaar zijn, als het dat niet is, dan heb je geen goede therapeut. Je moet samen kunnen kijken naar wat er nodig is om de situatie te verbeteren. Soms lukt dat wel en soms ben je gewoon geen match voor elkaar.

snorriemorrie schreef: ↑

27-03-2019 07:19

Nou Tu1nhek je had gelijk hoor. Gister kwam eindelijk het kwetsbare kind naar boven en heb even flink gehuild om dat gedoe met de schroten. Er zit toch vooral angst achter, angst om de controle te verliezen, angst voor wat nu weer het volgende zal zijn dat kapot gaat, zulke dingen....

.
Ging dat huilen over die schroten of over wat je voelde naar aanleiding van het contact met je therapeut? Of, nu ik het zo opschrijf, misschien triggerde het elkaar. Als ik je verhaal lees over hoe je moeder erin stond vroeger dan snap ik helemaal dat je dat zo hebt overgenomen en dat er grote angst is van waaruit die veeleisende ouder dan van alles gaat doen. Wat doet de gezonde volwassene ondertussen? De veeleisende ouder de kamer uit meppen en voor dat angstige kind dat achterblijft?

Als gezonde volwassene moet je inderdaad soms (haha, vaak!) dingen doen waar je niet zo'n zin in hebt of je ergens toe zetten. Dat betekent niet meteen dat je een ongedisciplineerd kind in je hebt. Dat is gewoon menselijk!

..... interessant vraagstuk snorrie, want ik vraag mij ook af waar dan de balans zit. Als jouw behoefte tijdens PMDD periode echt is dat je liever alleen bent omdat het 'goed/ beter voor je voelt, dan zou ik inderdaad naar die behoefte luisteren. Maar als je misschien met een andere gedachte dan liever alleen bent, bijvoorbeeld met een gedachte, dan ben ik niemand tot last, of dan kan het niet uit de hand lopen, of een andere angst gedachte, dan is het wellicht wel beter om een keer te proberen om bv iets anders te proberen, zou daar dan het verschil in zitten?

Ik heb vandaag HET gesprek gevoerd met mijn therapeute.
Gisteren lag ik tot 3 uur 's nachts wakker en vanmorgen wist ik dat ik dat niet meer nog een nacht zou willen. Dus ik voelde geen keus meer. Dank jullie wel voor de aanmoediging gisteren want het heeft mij geholpen.

Ik heb in een relaas genoemd dat ik vanaf de start twijfels heb en mij niet op mijn gemak voel. Ik heb genoemd dat ik het gevoel heb dat ze mij niet goed invoelt en aanvoelt en dat ik het vertrouwen mis. Ik heb ook genoemd dat ik het lastig vind, omdat ik geen natuurlijke klik ervaar en in mijn hoofd continue rekening met haar hou. Mijn feedback leek deels aan te komen. Ze noemde dat ze het naar voor me vind dat ik er last van heb en dat we zullen blijven evalueren hoe de werk relatie tussen ons is.... verder heeft ze niets genoemd, geen alternatief ofzo. en ik viel hierna stil.
Ik miste wederom het gevoelsmatige gedeelte en heb dat ook genoemd. maar ik kon niet goed uitleggen wat ik daarmee bedoelde. Ik heb gewoon het gevoel alsof ze uit haar hoofd praat en niet uit haar hart...
Ik ben opgelucht dat ik het heb genoemd, maar het voelt nog niet als klaar.
Voor mezelf moet ik nu denk ik goed blijven aanvoelen of ik mezelf ben of dat ik steeds in mijn aanpas modi schiet of onthechte beschermer.

Ja dat heb je denk ik goed Snorrie, maar ik vraag mezelf sterk af waar het verschil voor mij zit tussen begrepen worden en mij begrepen voelen....
Ze leek het rationeel wel te begrijpen, echter mis ik het gevoel begrepen te worden Of ben ik nou echt zo moeilijk aan het doen.
Ik krijg dan heel vaak zo'n gevoel, het voelt als een leeg en zinloos gevoel.

Cestlavie83 schreef: ↑

28-03-2019 21:48

Ja dat heb je denk ik goed Snorrie, maar ik vraag mezelf sterk af waar het verschil voor mij zit tussen begrepen worden en mij begrepen voelen....
Ze leek het rationeel wel te begrijpen, echter mis ik het gevoel begrepen te worden Of ben ik nou echt zo moeilijk aan het doen.
Ik krijg dan heel vaak zo'n gevoel, het voelt als een leeg en zinloos gevoel.

Wat goed dat je het toch bent gaan aankaarten! Is het niet nog een beetje vergelijken met je vorige therapeut, die je misschien nog steeds wel heel erg mist? Hier heb ik zelf veel last van gehad en ik kan me voorstellen dat het dat misschien is?

Dankjewel prazo en ook nog snorrie Het was doodeng maar heb het gedaan!

Ja huhm... denk... misschien is dat Prazo. Het zal zeker mee spelen.
Ik hoef nu iig niet bang te zijn voor sterke overdracht gevoelens... eerder tegen overdracht.
Mijn ouders zagen ook nooit aan mij hoe ik mij voelde. Mijn behandelaar ook niet

Cestlavie83 schreef: ↑

28-03-2019 22:54

Dankjewel prazo en ook nog snorrie Het was doodeng maar heb het gedaan!

Ja huhm... denk... misschien is dat Prazo. Het zal zeker mee spelen.
Ik hoef nu iig niet bang te zijn voor sterke overdracht gevoelens... eerder tegen overdracht.
Mijn ouders zagen ook nooit aan mij hoe ik mij voelde. Mijn behandelaar ook niet

Misschien totaal iets stoms om te zeggen, maar mijn tweede behandelaar was bijvoorbeeld maar net wat ouder dan ik. En dat was al reden voor mij om haar in mijn hoofd af te schrijven, ik zocht echt een soort moederfiguur in een therapeut. Die had ik gevonden in mijn eerste therapeut (leeftijd, persoonlijkheid, ze snapte mij en speelde als vanzelf in op mijn behoeften) en de tweede sloeg in alles de plank faliekant mis. Ik rangeerde haar op voorhand al een beetje af. Er heeft nooit overdracht plaatsgevonden maar wel een hele waardevolle therapie nadat er eerst wat pijn t.o.v. “Verlies” van de eerste therapeut plaatsgevonden had bij mij. Ik zal als ik eerlijk ben niet durven zeggen dat ik bij de therapeut waar ik me zo aan ben gaan hechten meer ontwikkeld heb dan bij de therapeut waar ik geen overdracht gevoelens kon ontwikkelen. Ik neig zelfs naar met tegenzin toegeven dat ik van nr 2 meer gegroeid ben. Ik gun het jou ook dat het gewoon goedkomt en bijtrekt en ik hoop dat mn verhaal je een beetje een hart onder de riem kan steken nu je er zo mee worstelt!

Prazo36 ik heb zeker wat aan jouw verhaal en het bied perspectief. Het zal inderdaad ook te maken hebben met het gemis van mijn vorige behandelaar. Ik vond haar zo geweldig en kende haar alle positieve kenmerken toe. Nu ik terug kijk, ging dat contact ook aan het doel voorbij. Ik voel/de mij bijvoorbeeld geregeld behoorlijk rot en heb/had last van zeer sombere gevoelens wanneer ik thuis was, totdat ik in de stoel zat. Ik was dan zo blij om haar te zien. Dan moest ik terug halen hoe ik mij thuis voelde en dat was heel lastig. Het draaide alleen nog maar om haar in mijn hoofd en in mijn gevoel.
Ik deed zelfs mijn best om er leuk uit te zien als ik therapie had.
Dat maakt de overstap ook erg verschillend, misschien als ik deze therapeut als eerst had, dan had ik geen referentie kader en vond ik het minder vervelend. Misschien had ik haar alsnog niet zo fijn gevonden, maar wellicht was het anders geweest.
Ik moet er nu gewoon voor waken dat ik niet te lang blijf hangen in het wel of niet fijn vinden van de therapeute, maar voorlopig het een kans geven en blijven voelen of het werkt.
Mijn vorige behandelaar komt toch niet meer terug.

Cestlavie, super knap dat je het gesprek aangegaan bent!
Ik herken wat je schrijft, ik heb regelmatig dat mensen (hulpverleners) zeggen: "wat naar voor je" of "ik begrijp je". En dat ik alleen maar denk/voel je meent er geen fuck van. Vaak zit ik dan wel in een (boze) kindmodus en heb ik meer dan normale verbondenheid nodig. Hopelijk kan je hier wat mee?

Afgelopen donderdag was 2e sessie schematherapie en die was zó moeilijk! Er gebeurde tijdens het groepsgesprek iets wat bij de vorige ronde schematherapie ook gebeurde, waardoor de spanning weer om te snijden was. Naderhand had ik heel veel last van de straffende ouder die mij zei dat het totaal geen zin had om nog een ronde schematherapie te doen, want ik leer er toch niks van.
Ik probeer het te verdragen en nu anderhalve dag later lukt het om er af en toe een positieve gedachte tegenover te zetten. Pfff zwaar hoor...

Waar zijn de nieuwelingen gebleven?

martje55 schreef: ↑

29-03-2019 18:40

Cestlavie, super knap dat je het gesprek aangegaan bent!
Ik herken wat je schrijft, ik heb regelmatig dat mensen (hulpverleners) zeggen: "wat naar voor je" of "ik begrijp je". En dat ik alleen maar denk/voel je meent er geen fuck van. Vaak zit ik dan wel in een (boze) kindmodus en heb ik meer dan normale verbondenheid nodig. Hopelijk kan je hier wat mee?

Afgelopen donderdag was 2e sessie schematherapie en die was zó moeilijk! Er gebeurde tijdens het groepsgesprek iets wat bij de vorige ronde schematherapie ook gebeurde, waardoor de spanning weer om te snijden was. Naderhand had ik heel veel last van de straffende ouder die mij zei dat het totaal geen zin had om nog een ronde schematherapie te doen, want ik leer er toch niks van.
Ik probeer het te verdragen en nu anderhalve dag later lukt het om er af en toe een positieve gedachte tegenover te zetten. Pfff zwaar hoor...

Waar zijn de nieuwelingen gebleven?

Martje dankjewel, maar wat bedoel je met , 'en heb ik meer dan normale verbondenheid nodig?
Want dit is exact hoe het bij mij ook werkt. Ik word al heel mijn leven boos en verdrietig op en door mensen, omdat ik mij dan niet begrepen of erkend of getroost voel. Ik denk altijd, "ja ja het zal, lekker sociaal wenselijk.
Wat werkt bij jou om dan toch verbondeheid te voelen.

O gebeurde er iets met jou of was er spanning in de groep? of spanning bij jou? Er komt veel op je af dan he?
Ik vind dat ook behoorlijk zoeken tijdens groepstherapie. Als ik op de maandag terug kom van de groep, is mijn standaard reactie dat het mij niks opleverd. dat komt meestal doordat alle prikkels in mijn hoofd nog verwerkt moeten worden. Het kost zoveel inspanning, dat het eerst moet landen, vervolgens komt mijn straffende en veeleisende kant om de hoek kijken en daarna voel ik pas de KK modi, die bang of verdietig of zich alleen voelde.

Pff ik heb weer zoiets schema-achtigs...

Sinds ik mijn baas heb durven vertellen wat er scheelde en hij me echt heeft aangehoord en het serieuze aandacht gegeven heeft, merk ik aan mezelf dat ik me enorm wil uitsloven om te bewijzen dat ik zijn aandacht en bescherming waard ben.

Een soort jij bent nu mijn beschermer en geeft me aandacht - gevoel, dit wil ik vasthouden, en nu stel ik me als een soort onzeker kind op naar hem toe. Ik wil letterlijk dat hij alles goedkeurt en vraag alles waar ik ook maar de minste twijfel over heb.

Ik wil zijn goedkeuring graag hebben. Ik voel bijna weer een soort ouder-projectie ontstaan. Ik leg ineens mezelf enorme druk op om complimenten te blijven oogsten (want die gaf hij me de laatste tijd steeds meer). Het is weer een nieuw dingetje om bevestiging te krijgen, waarschijnlijk. Maar ook dit zorgt voor spanningen als hij er is, maar ik voel me nu wel veel prettiger. Maar ik baal zo van dat onzekere meisjes gedrag dat ik begin te vertonen in zijn bijzijn.

Cestlavie83 schreef: ↑

29-03-2019 18:39

Prazo36 ik heb zeker wat aan jouw verhaal en het bied perspectief. Het zal inderdaad ook te maken hebben met het gemis van mijn vorige behandelaar. Ik vond haar zo geweldig en kende haar alle positieve kenmerken toe. Nu ik terug kijk, ging dat contact ook aan het doel voorbij. Ik voel/de mij bijvoorbeeld geregeld behoorlijk rot en heb/had last van zeer sombere gevoelens wanneer ik thuis was, totdat ik in de stoel zat. Ik was dan zo blij om haar te zien. Dan moest ik terug halen hoe ik mij thuis voelde en dat was heel lastig. Het draaide alleen nog maar om haar in mijn hoofd en in mijn gevoel.
Ik deed zelfs mijn best om er leuk uit te zien als ik therapie had.
Dat maakt de overstap ook erg verschillend, misschien als ik deze therapeut als eerst had, dan had ik geen referentie kader en vond ik het minder vervelend. Misschien had ik haar alsnog niet zo fijn gevonden, maar wellicht was het anders geweest.
Ik moet er nu gewoon voor waken dat ik niet te lang blijf hangen in het wel of niet fijn vinden van de therapeute, maar voorlopig het een kans geven en blijven voelen of het werkt.
Mijn vorige behandelaar komt toch niet meer terug.

Wat fijn dat je er iets aan hebt, ik vind het zo herkenbaar wat je schrijft. Het is en blijft gewoon heel erg moeilijk, ik denk echt dat het een proces is waar je doorheen moet en waar jij jezelf dit verdriet echt mag toestaan.

Goedemorgen

@prazo, scherp dat je doorhebt dat dit een schema is! Probeer je bewust te wezen van de kindgevoelens die er zijn en dat die weliswaar uit het verleden komen, maar dat je dat kind iets moet bieden zodat je het niet gaat uitbesteden in het hier en nu (bij je baas dus). En dan niet vanuit het strenge 'pff...heb ik dat weer, zit ik weer mijn kleine kind uit te besteden, dat moet ik wegwerken!' maar meer vanuit de compassie 'oh, mijn kindmodus word getriggerd, die heeft even wat van mij nodig nu zodat ik ook in mijn huidige leven de volwassen vrouw kan blijven'. Het is niet erg om kwetsbaar te zijn als gezond volwassene, het is niet erg om je onzeker te voelen als gezonde volwassene, dat hoort allemaal bij het menselijke. Fijn dat je je beter voelt op je werk, je hebt je door die eerst, moeilijke fase heen geworsteld! Op naar de volgende fase!

En mooi, waardevol verhaal heb je gedeeld met cestlavie (en anderen) over je relaties met je therapeuten. Knap om die processen door te hebben. Hoe gaat het met je woonsituatie en je rechtszaken? Zit daar wat schot in?

@cestlavie, wat goed dat je het gesprek bent aangegaan en dus ook ervoor hebt gekozen om jouw gevoel en behoefte voorop te zetten en het niet te vermijden. Sterk hoor! Verbondenheid echt voelen kan wel supermoeilijk zijn als het zo'n thema is. Soms voel je het óf niet óf het is nooit genoeg. En vaak maak je het misschien weg, bijvoorbeeld door dat beschermend zinnetje 'ja ja het zal, lekker sociaal wenselijk', dan mag het er toch ook niet zijn als je alle mogelijkheden zo wegmaakt? Maar wat zou het met je doen als je niet dat zinnetje zou geloven, als je zou geloven wat de ander net tegen je had gezegd?

Ik kan bij mijn therapeut ook voelen dat ik 'te veel' wil, maar eigenlijk hoort dat heel erg bij het proces met een therapeut. Als je dat kan bespreken kan je dus ook bespreken waar je behoefte aan hebt (gehad) en wat je mist of gemist hebt. Een behoefte uitspreken betekent niet dat het bevredigd moet worden, maar het is (in therapie) wel vaak belangrijk omdat het een thema raakt. Dit is wel even een voorbeeld van makkelijker gezegd dan gedaan, voor mij is het uitspreken van behoeftes juist super, supermoeilijk. Ik schaam me er vaak voor. Ik vind het een vreselijk gevoel om kenbaar te maken dat ik iets wil. Ik ga dat dus makkelijk uit de weg en in therapie kan je dat heel goed uit de weg gaan door te praten over allerlei andere dingen die er spelen. Daarom vind ik een lichaamsgerichte therapie of PMT juist zo zinvol, dan kan je de moeilijke dingen minder goed uit de weg gaan met een hoop gepraat en geanalyseer.

Ik ben meer verbinding met anderen gaan door meer te vertrouwen, dus het risico te nemen om niet naar dat stemmetje 'het zal wel, blabla, meent ze toch niet echt, zegt ze maar omdat het beleefd is' te luisteren. Mensen dus meer een kans te geven. En proberen meer echt contact te maken, dus echt mensen in de ogen aankijken (als je oogcontact vermijd zie je niet dat mensen oprecht betrokkenheid, warmte en belangstelling voor je hebben, maar kan je makkelijker je hoofd blijven vullen met je oude waarheden, namelijk dat ze maar sociaal wenselijk doen en je stiekem dom vinden bijvoorbeeld). En dus echt meer risico te nemen. De eerste te zijn die vraagt of iemand wil afspreken, vaker ingaan op uitnodigingen van anderen, contact minder vermijden. En ja, ik heb ook ervaren dat sommige contacten dan toch oppervlakkig leken (mensen die zeiden 'jaaa, we moeten echt afspreken' en dat er dan niks van terecht komt) maar ik heb ook ervaren dat er mensen zijn die het wel menen en die wel oprecht zijn en met hen heb ik de afgelopen jaren meer contact opgebouwd. Ik heb gelukkig een goede vriendin die daar zelf het goede voorbeeld in gaf toen ik het zelf nog niet zo goed kon, ze stelde voor om af te spreken op een moment dat we heel lang weinig tot geen contact hadden gehad (zij nam het risico om afgewezen te worden) en ze voegde ook meteen de daad bij het woord en zei 'ik kan dan en dan, jij?' Ik neem daar ook een voorbeeld aan en probeer ook zo te zijn naar anderen. Want dat is fijn, en dat is écht contact aangaan. En soms zijn er mensen die niks meer laten weten. Ok dan, ik ben kwetsbaar geweest, zij vinden het blijkbaar niet belangrijk genoeg. Dat is zoals het is en je kan niet met iedereen beste vrienden zijn, maar het doet niets af aan wie ik ben. Niet dat het nooit pijnlijk is hoor als anderen het af laten weten, maar dan nog doet het niets af aan mijn waarde. Maar zo geef je de mensen die wel echt contact met je willen een kans en ben je zelf ook een goed voorbeeld in echt contact aangaan en verbinding maken. En soms zal het komen omdat mensen het niet echt willen, maar veel vaker heeft het te maken met hun eigen leven, of dat nou praktisch is of door hun eigen overtuigingen, oordelen of struggles.

Boos en verdrietig zijn omdat je je niet erkend of begrepen voelen zal vaak door onderliggend pijn van oude ervaringen komen (het kind dus) dat heeft dan wel je aandacht, liefde, troost, bescherming, wat het ook maar is, op dat moment nodig zodat je het niet gaat afreageren op de ander in het hier en nu en in het hier en nu het contact dus kan behouden.

Scherp trouwens hoe je nu terugblikt op het contact met je vorige therapeut. Ik kan me voorstellen dat het zijn doel uit eindelijk voorbij schoot. Juist het voelen daarna dat je alleen bent en dit bespreken wijst je ook op je behoeftes, wat je nodig hebt en wat je gemist hebt. Als je alleen maar de kick eruit krijgt, de energie, dan heb je kans dat je je behoeftes alleen aan het uitbesteden bent. Wat niet erg is, maar dan mis je wel de lessen eruit. Dan is het even een overlevingsshot. Blijf erover in contact met je huidige therapeut.

Hoe gaat het tussen jou en je vriend nu?

volgens mij kan je die wel gebruiken.

@martje, pittig zo een nieuwe therapiegroep. Wordt het groepsproces ook goed begeleid door de therapeuten? Klinkt meer als de boze beschermer waar je achteraf last van hebt. Zou dat kunnen? Wel goed dat je niet meteen conclusies trekt. Is het gevoel nog wat meer gezakt?

Ik weet ook niet waar de nieuwelingen zijn gebleven... jammer dat ze niks meer laten horen. Maar gebeurt toch ook vaker op het forum.

@snorrie, hoe is het met jou?

Met mij.....mwah, het gaat goed, maar ik ben nog niet helemaal weg van die glijdende schaal van het zelfsussen. Ik merk het vooral op mijn vrije dagen. Als ik moet werken, als ik afspraken heb dan gaat het goed. Maar met mijn vrije tijd....iets wat ik een tijdje terug ook aankaartte hier geloof ik, dan ben ik echt geneigd te vluchten en me niet bewust te willen zijn. Dit was een tijdje beter gegaan. Het lijkt een spiraal te zijn ook wel, als het eenmaal minder gaat wordt het een negatieve spiraal. Als het een tijdje beter gaat is het ook makkelijker goed te houden.

Wat werk betreft gaat het wel heel goed. Verdragen van bepaalde kritische gedachten of de behoefte bevestiging te zoeken gaat goed en voelt dus soms oncomfortabel, maar ik herken de momenten wel en heb dan aandacht voor de oude patronen en neem het risico niet te oude patronen te volgen en te vertrouwen op mezelf. Dat werpt z'n vruchten af én het voelt heel goed om het echt anders te kunnen doen nu. Wat dus niet betekent dat onzekere gevoelens en kritische gedachten er niet zijn, maar het voelt goed om er anders mee om te kunnen gaan, ook al kost dat soms veel energie of is het eng.

Maar goed...die vrije tijd....het vluchten, moeilijk invulling kunnen geven daaraan. Daar loop ik wel tegenaan. In therapie deze week bezig geweest met behoeftes, in plaats van praten. Misschien zit daar een link in....de laatste 2-3 weken zijn we wat weggegaan bij de behoeftes en het voelen, zijn we meer verzeild geraakt in het praten. Ga ik echt een stokje voor steken komende week

Zo, weer een megapost

tu1nhek schreef: ↑

30-03-2019 10:54

Goedemorgen

@prazo, scherp dat je doorhebt dat dit een schema is! Probeer je bewust te wezen van de kindgevoelens die er zijn en dat die weliswaar uit het verleden komen, maar dat je dat kind iets moet bieden zodat je het niet gaat uitbesteden in het hier en nu (bij je baas dus). En dan niet vanuit het strenge 'pff...heb ik dat weer, zit ik weer mijn kleine kind uit te besteden, dat moet ik wegwerken!' maar meer vanuit de compassie 'oh, mijn kindmodus word getriggerd, die heeft even wat van mij nodig nu zodat ik ook in mijn huidige leven de volwassen vrouw kan blijven'. Het is niet erg om kwetsbaar te zijn als gezond volwassene, het is niet erg om je onzeker te voelen als gezonde volwassene, dat hoort allemaal bij het menselijke. Fijn dat je je beter voelt op je werk, je hebt je door die eerst, moeilijke fase heen geworsteld! Op naar de volgende fase!

En mooi, waardevol verhaal heb je gedeeld met cestlavie (en anderen) over je relaties met je therapeuten. Knap om die processen door te hebben. Hoe gaat het met je woonsituatie en je rechtszaken? Zit daar wat schot in?

Je post nodigt me toch uit om nog wat meer te delen. Op dit moment ben ik natuurlijk niet in therapie en schematherapie zou de volgende stap worden, maar heb ik nog niet gehad, dus ik wilde eigenlijk vragen, wat adviseren schematherapeuten zoal om aan de kindmodus te geven? Ik weet ook daadwerkelijk niet zo goed waar ik dan aan moet denken, als het actief wordt. Moet ik dan even rustig gaan zitten en in mijn hoofd lieve dingen tegen mijn kindmodus zeggen die ik graag had willen horen als kind maar niet gehoord heb? Of moet ik fantaseren dat ik weer een kind ben, die getroost wordt? Of moet ik het opschrijven? Of is het niet zo eenvoudig, als ik het nu zeg?

Als ik nu therapie had, had ik dat gevraagd aan mijn therapeut. Vaak zie ik namelijk nog wel het schema en de modus maar niet hoe ik het kan geven wat het nodig heeft. In welke richting valt dan te denken, ik moet het natuurlijk mezelf kunnen geven, dus veel verder dan dingen voor mezelf opschrijven kan het niet gaan. maar om mezelf nou achter mijn bureau te gaan zitten knuffelen, zal wel een ietwat vreemd beeld oproepen bij mijn collega's

Als ik heel eerlijk ben moet ik eerst die behoefte nog goed doorvoelen voor ik hem kan vervullen, vrees ik. Dan zit ik daar 10 minuten stil als een zombie - wat doe je? - ik doorvoel mijn behoeften, wacht eventjes. Zie het helemaal voor me, haha.

Ik weet gewoon niet zo goed hoe en wat, zoals je merkt, maar vind het onwijs interessant hoe het werkt.

Zelf ben je nog in therapie? Volgens mij zijn er maar weinig therapeuten die jou nog wat kunnen leren, jeetje wat getuigen jouw berichten van een inzicht... Daar heb ik diepe bewondering voor. Je komt heel betrokken en intelligent over, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat je jouw problemen niet hebt. Dat zie ik dan tegelijk ook wel. Ik heb nog niet echt over jouw achtergrond gelezen Tu1nhek, maar wil je delen wat bij jou heeft gemaakt dat je zulke hardnekkige negatieve schema's over jezelf ontwikkeld hebt?

ik wil ook delen dat ik de laatste sessie met mijn eerste psycholoog, aan wie ik me zo ben gaan hechten, een knuffel heb ontvangen van haar. Dat is waar ik de hele therapie al naar uitgekeken had en ik zag wel eens aan de manier waarop ze naar mij keek dat zij het ook wilde, maar we bespraken het nooit. Ik heb ook nooit mijn behoeften benoemd, ten opzichte van haar. En hoe ik me eigenlijk voelde in haar bijzijn, dat het voelde als een raar soort verliefdheid, want ik wilde absoluut niet van therapeut moeten wisselen, zo hardnekkig is dat. Maar zij kon zich gelukkig ook niet ''beheersen'' en knuffelde me, ik ben dankbaar voor dat moment en zal het nooit vergeten. maar ik weet wel wat het is, en dat het uiteindelijk niet de oplossing voor mijn problemen is. Want zij gaf het me, ik gaf het mezelf niet. Ik durfde ook nooit mijn behoeftes en gevoelens naar haar uit te spreken omdat ik bang was dat zij ze zou afwijzen, en dat ik dat niet te boven zou komen. Dat het toch zo naar buiten is gekomen en die knuffel gegeven is, is denk ik omdat wij beiden die klik hebben gevoeld. Mazzel dus. Want volgens mij mag het officieel niet eens, maar wij hoefden daar met geen woord over te reppen, we wisten dat het goed was.

Het voelt nog steeds heel speciaal, gek eigenlijk he? Ik mis haar nog steeds maar ik kan dat nu gelukkig goed naast me neerleggen, ik weet dat ik haar mis en accepteer dat, misschien zoek ik haar nog een keer op op de afdeling als ik in de buurt ben.

Vergeet ik bijna te reageren op je vragen over woonruimte en de rechtszaak. de rechtszaak loopt niet goed, de woonruimte zou als het een beetje meezit rond de zomer moeten kunnen worden geregeld..

Ow wat worden er weer een boel mooie en kwetsbare dingen geschreven. Ik ben ontroerd.

Cestlavie, die "extra verbondenheid" willen voelen, is voor mij een signaal dat ik in een schema schiet. Ik probeer daarna me niet meer af te reageren op de ander. En na afloop van het gesprek bij mezelf na te gaan wat ik nodig had. Dat draait meestal uit op een gevoel van gemis en dan probeer ik mezelf te troosten. Die laatste stap is het allermoeilijkst!
Het lukt mij eigenlijk niet om dan
die verbondenheid toch met de ander te voelen, want volgens mij voel ik heel goed aan of iemand oprecht is.

Wat er in de groep gebeurde.... Ik vind de nieuwe groep zo eng dat ik niet kan signaleren wat er in de groep speelt. En ga dan van alles tussendoor roepen met uitgesproken mening. Daar werd ik door de rest van de groep weer op aangesproken en zo liep de spanning heel hoog op.
Wel "fijn" om te horen dat jij ook last hebt van die negatieve gedachten dat het nóóit wat wordt.

Tuinhek, wat weer een lang epistel en wat een boel inzichten in jouw post.
Het gaat hier steeds een beetje beter. Ik heb expres veel gezelschap opgezocht en heb veel liefde en vrolijkheid ontvangen van een boel mensen.

Prazo, wat mij heel veel heeft geholpen was een visualisatie oefening waarbij je op een pad loopt en halverwege je jongere 'ik' tegen komt. En dat je dan mag kijken wat je je jongere 'ik' kunt geven: geruststelling of een dikke knuffel of samen spelen. Lijkt je dat wat? Niet op het werk, maar thuis

@Tu1nhek wat een mooie en waardevolle post heb je weer geplaatst. Ik haal er zo veel uit, dat ik het wel een paar keer heb moeten/ willen doorlezen. dankjewel!
Je schrijft veel punten die mij voor mij leerzaam zijn. Met name de manier om meer verbondenheid in mijn leven te krijgen. Ik denk dat daardoor oa mijn gevoelens van eenzaamheid en leegte door komen.

Tot een jaar geleden kende ik de term verbinding en verbondenheid niet eens. Ik kende de woorden wel, maar niet de betekenis en nog niet de waarde ervan, (met betrekking op mijzelf.) Ik merk dat ik stapje voor stapje steeds meer inhoud en betekenis kan geven aan het woord zelf. Toch voelt het regelmatig in het 'echte leven' dat er iets tussen zit, iets in de weg zit, in het contact tussen mij en de ander. Het zal goed kunnen dat het mijn eigen kritische stem is, de stem die zegt dat de ander het toch niet kan menen mij echt aardig te vinden. Ik ben altijd op mijn hoede, bang om gekwetst te worden. Wat Martje schrijft, herken ik ook, het aanvoelen of de ander het oprecht meent.
Het gekke is, dat ik de laaste jaren eigenlijk weinig tot niet feitelijk gekwetst word in het dagelijks leven. Ik ben meestal een 'mee loper' een 'aanpasser' een volger' waardoor de ander eigenlijk helemaal geen kritiek hoeft te geven. Dat maakt denk ik ook dat ik soms niet meer weet wat ik echt voel en wil. Zo maak ik het kringetje weer rond, dat ik uiteindelijk geen echt contact heb, denk ik.
Daarnaast heb ik, denk ik, de overtuiging ontwikkeld dat mensen mij pas aardig kunnen vinden als ze mij kunnen doorzien.... als ze mij kunnen lezen en/of aanvoelen en kunnen begrijpen. Anders is het gebasseerd op niets, zo werkt het een beetje in mijn beleving. Ook heb ik zelf in het verleden veel contacten gehad ter opvulling van mijn eigen leegte. Ik was soms liever in vervelend en/of oppervlakkig gezelschap dan dat ik alleen was. Hierdoor ben ik denk ik bang dat anderen dit ook met mij kunnen doen.
Inmiddels heb ik meer zicht hierop, maar het duizelt me soms waar te beginnen. Het gevoel angst die ik meestal als eerste voel, moet ik niet geloven. Want als ik daarna zou luisteren, ga ik alles uit de weg en word ik een eenzame kluizenaar.
De stap om iets echt belangrijks uit te spreken naar mijn therapeute is denk ik ook een grote stap geweest. Ik moest 3 dagen bij komen, van de rest verschijnselen van de stress.
Wat ik ook merk is dat ik mij (gek genoeg ) wel verbonden voel met jullie hier in dit topic. Ik denk dat ik hieruit mee neem dat ik het belangrijk vind dat mensen, begrip hebben, echt luisteren en ook kwetsbaar durven te zijn.

Er zit weinig volgorde in mijn verhaal, ik heb maar gewoon getypt wat er in gedachten voorbij kwam.

@ Tu1nhek, heb jij op dit moment een lichaamsgerichte/ gevoelsgerichte therapie? Omdat je schrijft voelen ipv praten...
Zou je willen vertellen hoe bijvoorbeeld zo'n oefening er dan uit ziet, om te achter halen waar behoeftes liggen?
Wat maakt voor jou die vrije tijd lastig? is het dat de veeleisende ouder je in je nek hijgt dan, dat je van alles moet doen?


@ Martje, ik herken ook veel in wat jij schrijft over spanning en sfeer tijdens het groepsproces. Bij mij slaat alleen mijn mening naar binnen denk ik en ik klap altijd helemaal dicht.
Wordt de situatie in de groep dan ook na besproken? Lijkt me een 'mooie' situatie om te onderzoeken, welk schema/ modi getriggerd word.
Fijn om te lezen dat het een beetje beter met je gaat en dat je een mooie club mensen om je heen hebt!

@ Prazo, toen ik jouw post las, bemerkte ik bij mezelf een tikkeltje jaloezie. Dat je een knuffel hebt gekregen van je therapeute destijds. Lijkt me een heel fijn moment te zijn geweest. Heeft dat er dan niet voor gezorgd dat het afscheid nog moeilijker is geweest?
De rest van wat je schrijft is ook heeel herkenbaar wat ik voelde en voel. Ook het uitspreken van de gevoelens en behoefte, daar zit bij ook heel veel schaamte achter. Ik ben nog bezig om het gemis een plek te geven. Afgelopen week zat 'ze' voortdurend weer in mijn gedachten en ik voel nog veel boosheid en het gevoel van in de steek gelaten te zijn. Maar af en toe voel ik ook rust als ik er aan denk.

@ Snorrie, o joh je post begon fijn, lekker een weekend weg. Maar een heel drama joh..... dan is er behoorlijk wat geraakt met de opmerking van je zwager. Ik hoop dat het uitspreken voldoende is geweest om het vervolgens ook te laten rusten.

@prazo, wat vervelend van de rechtszaak. Het zou toch mooi zijn als je dat zou kunnen afsluiten. Goed om te lezen dat er perspectief is wat betreft wonen. Straks hopelijk gewoon je eigen plekje weer, wat zal dat fijn voor je zijn!

Ik ben momenteel weer in therapie ja. Was er een tijdje uit, maar door een veranderde situatie getriggerd en nu terug bij mijn oude therapeut om de puntjes op de i's te zetten. Zo voelt het ook echt, het laatste stukje, de diepste laag. Ik wist ook wel dat het ervan moest komen. Dankjewel voor je complimenten! Hoewel ik veel inzichten heb leer ik nog steeds veel over mezelf. En dan juist niet op het praten en analyseren stuk, want dat kan ik wel ja (komt ook door mijn eigen werk in hetzelfde werkveld), maar juist op het gebied van voelen. Daar valt voor mij juist nog veel nieuwe inzichten op te doen en daar ben ik nu meer aan toe. Nu ik milder naar mezelf ben kan ik veel meer toelaten ook.

Dit sluit ook wel aan bij wat jij beschrijft over je band met je psycholoog en hoe je dat hebt ervaren. Ik vind het altijd zo erg om te lezen of horen hoe het er soms nog aan toe gaat binnen de hulpverlening. Velen leven nog steeds met het idee dat het tonen van emoties van de therapeut, het delen van iets persoonlijks of het aanraken niet kan of niet goed is. Niets is minder waar, maar je moet er wel professioneel mee om kunnen gaan als therapeut - professionele nabijheid kunnen bieden dus en dat goed afstemmen op elk individuele cliënt. Het moet veilig blijven. Het lichaam vertelt zo veel over ons gevoel en over ons verleden en in het lichaam, of dat nou bewegen, voelen of lichamelijk contact is, zit zoveel helende potentie. Ik ben dan ook erg voor lichaamsgerichte therapieën en PMT als onderdeel van een therapietraject. Dat zie ik in mijn werk als waardevol, maar heb ik zelf ook als onmisbaar ervaren in mijn eigen therapie. In mijn therapiegroep werd er veel gebruik van gemaakt, ook tussen therapeuten en cliënten en nu ik individueel nog therapie heb is een belangrijk deel daarvan ook lichamelijk contact met mijn therapeut. Juist gebruik maken van de gevoelens en behoeftes die er zijn op een professionele en veilige manier. Het is dus helemaal niet fout wat jij gevoeld hebt voor jouw therapeut, dat hadden jullie ook heel goed kunnen gebruiken in het proces. Bij schematherapie heet dit ook wel 'limited reparenting' waarbij je de gevoelens tussen cliënt en therapeut juist gebruikt als onderdeel van het proces. Het is dus ook helemaal niet fout om te voelen dat je iets van haar kreeg, dat zij het je gaf. Dat is juist goed! Het is goed om verbinding te maken. Juist door die 'limited reparenting' kan je in contact komen met je gevoel en behoeftes en kan je van daaruit steeds meer leren om het jezelf te bieden. Het is niet fout om van een ander te ontvangen. Het is niet zo dat we altijd alles zelf en alleen moeten doen, maar wanneer je problemen hebt op dit gebied mag het wel meer in balans komen. Beter afgestemd op het hier en nu, in plaats van het verleden steeds te herleven. Maar als je in therapie bent moet je dat nog leren en dan komt het juist vaak eerst van de therapeut. Dat betekent dat je je hebt verbonden, dat je bent begonnen aan het proces! Het is dus ook helemaal oké dat jullie een afscheidsknuffel hadden (ik geef ál mijn cliënten die het prettig vinden een afscheidsknuffel als dat oké voelt), en het mag zeer zeker wel. Blijf juist voelen hoe dat voelde, dat is contact maken en verbinding en leven! Niks mazzel, maar menselijk.

Wat je 'moet' doen met die kindmodi is voor iedereen verschillend en afhankelijk van de behoeftes op dat moment. Het is niet zo dat een therapeut jou moet vertellen wat dat is, maar dat een thrapeut jou kan helpen te onderzoeken wat er gebeurt en wat er nodig is voor jou op die momenten. Soms is het boosheid waar je iets mee moet, soms is het angst of verdriet. Soms heeft het kind troost nodig, soms liefdevolle begrenzing, soms bescherming. Het heeft mij in het begin geholpen om wat meer in contact te komen met het überhaupt toelaten van 'het kind' (ik vond het maar zweverig, gevoelig gedoe) door kinderfoto's te kijken. Ik las dat Martje ook een mooi voorbeeld heeft gegeven hierboven. Troostend praten kan ook inderdaad helpen (in je hoofd dan als er anderen bij zijn ) Maar soms is het ook boos worden op de straffende en kritische stemmen. Zoals ik ook dat voorbeeld gaf met de honkbalknuppel, dan ben je juist het kind (jezelf) aan het beschermen, zoals je wellicht beschermd had moeten zijn. En soms is het niet eens praten tegen het kind, maar meer het visualiseren wat de meeste kracht heeft. Dat is bij mij bijvoorbeeld het geval, praten is mijn overlevingsmechanisme geweest, dat gaat mij goed af, maar dat is ook wat ik ken. Wat ik niet ken is wat ik miste en wat ik dus het hardst nodig heb, het is voor mij veel helender om niet te praten, maar er gewoon te zijn en warmte en nabijheid te bieden zoals aan een baby. Nouja, klinkt erg wazig en zweverig zo! Maar het is zoeken naar waar de pijn zit, waar het gemis zit, waar de behoeftes zitten. En daardoor is de 'oplossing' of dat wat helpend is vaak iets anders dan je verwacht. Omdat het iets heel anders is dan wat je gewend bent om te doen. Wat weer logisch is, want wat je gemist hebt ken je minder goed. Al weet je het vaak wel als het om een ander gaat, of om een kind of een dier ofzo.

Er zijn in ieder geval veel mogelijkheden om met die behoeftes en gevoelens aan de slag te gaan, sommige kan je in therapie ook in de kamer oefenen met je therapeut. Het is ook niet gek dat het nog verwarrend of onduidelijk is voor je. In therapie zou je dit eerst nog onderzoeken waardoor het wat duidelijker voor je zou worden. En dan zal het in de loop van de dag ook beter lukken om tussendoor dingen te signaleren en er iets mee te doen. Maar bij mij heeft dat ook echt lang geduurd hoor, was ook een proces. En het is niet altijd dat je het moet doen op het moment dat je getriggerd wordt. Soms helpt het om juist aandacht te besteden aan die kindmodi voordat je in een bepaalde situatie komt (zoals een ontmoeting met je leidinggevende op het werk) zodat je er bewust als gezonde volwassene in gaat en die kindmodi van daaruit minder getriggerd worden.

Ik hoop dat ik een beetje je vragen heb kunnen beantwoorden. Ik vind het vaak lastig op te schrijven, het klinkt al gauw erg zweverig en dat vind ik verschrikkelijk. En het worden van die lange posts! En ik word ook erg herkenbaar voor mensen die mij kennen. Ik wil daarom ook niet te veel schrijven over hoe ik mijn patronen en schema's ontwikkeld heb. Wellicht een andere keer op een niet openbare manier, daar heb ik geen probleem mee

@snorrie, hoe is het weekend gegaan? Dat lijkt me best wel pittig, ook met je zus en haar kind erbij. Zo lang met je ouders dicht op elkaar en ik weet dat hoe zij reageren op het kind van je zus vaak ook spanning geeft. Is het anders voor jou nu je zo veel verder bent met je eigen proces?

@martje, wat confronterend zo in de nieuwe groep. Goed dat je het aangaat allemaal. Goed om te lezen dat je liefde en vrolijkheid hebt ontvangen, doet dat je ook goed?