Schema therapie kletspraat

mindervanmij schreef: ↑

02-10-2019 08:37

Geeft niet hoor, je mag me best nog Snorriemorrie noemen haha, alleen vind ik het wel fijn dat niet mijn hele verleden doorgespit kan worden door bekenden. Nu heb ik me voorgenomen om niet meer alles te delen met de hele wereld

Wat fijn dat je contract verlengd wordt. Heb je enig idee waar die verliefdheidskriebels vandaan komen? Welke gedachte of behoefte zit daarachter?

Ik snap je hoor, ik ben af en toe ook een beetje in dubio of ik iets nou wel of niet het internet op slinger.

Ik merk bij mezelf dat het vooral gaat om erkenning maar ook dat ik het gevoel krijg dat ik de moeite waard ben wat ik erg verslavend vind, aangezien ik dat gevoel nog steeds onvoldoende vanuit mezelf of andere directe omgeving kan halen.

Ik kick er dus op om echt gezien te worden door mijn lg op mijn werk, daar kan ik het het beste uit verklaren. En iemand die me de moeite waard vind om dingen uit te leggen / bij te brengen.

martje55 schreef: ↑

03-10-2019 18:40

Fijn om te weten Prazo! Ga je in een afhankelijke modus zitten, denk je?

Ja ik denk het wel, vanuit de behoefte aan erkenning die me weer een gevoel geeft dat ik de moeite waard ben. Dat werkt erg verslavend.

Ik ben het toch nog eventjes nader aan het overpeinzen geweest, wat maakt nou die soort verliefde gevoelens...

Ik ben open en eerlijk naar mezelf toe geweest en dat heeft me het volgende doen beseffen:
- ik voel me begrepen door hem
- zijn meedenkendheid waar ik zoveel behoefte aan heb
- zijn bevestiging in mijn kunnen door me vrij te laten en weinig te “commanderen” en als hij dat al doet komt het met argumentatie
- hij verdiept zich in mij als persoon en probeert aan te sluiten op mijn behoeften zodra hij die signaleert.(bv dat ik snel afgeleid ben en dus een rustige werkplek nodig heb als er eventjes veel af moet in korte tijd)

Dit zijn dingen die ik erg gemist heb in mijn leven tot nu toe. Ik moest me juist kosten wat het kost aanpassen en kon vaak niet mezelf zijn en hier mag dat wel heb ik het gevoel. Dus ik ga me steeds fijner voelen en krijg een soort euforisch gevoel dat op verliefdheid lijkt.

Nou dat was even mijn bijdrage, hoe gaat het met jullie allemaal?

Fijn weekend

P.s.: mijn angsten en nachtmerries naar aanleiding van de heftige gebeurtenissen nemen af en de emoties verliezen langzaam hun intensiteit dus ik heb het idee dat ik het op een gezonde manier aan het verwerken ben. Soms overspoelt het me nog maar steeds minder, als het me overspoelt laat ik het wel toe. Ik denk dat het lukt zonder hulpverlening.

Hoi, ik lees af en toe s even met jullie mee. Ik heb vanaf begin 20 een angststoornis met name hypochondrie.

Ik ben nu begin 40 en op zich ging t afgelopen 10 jaar best redelijk. Met veranderingen of spannende dingen heb ik vooral last. En nu sinds 3 jaar veel last rond menstruatie..pfff..mijn relativeringsvermogen is dan ver te zoeken.
Dit jaar schematherapie gedaan en dat heeft me zeker tot een aantal inzichten gebracht.

Op nr 1 staat 'Kwetsbaarheid voor ziekte en gevaar'..

Zijn er meer die dit schema hoog op de lijst hebbrn staan?

Prazo36 schreef: ↑

05-10-2019 23:54

Ik ben het toch nog eventjes nader aan het overpeinzen geweest, wat maakt nou die soort verliefde gevoelens...

Ik ben open en eerlijk naar mezelf toe geweest en dat heeft me het volgende doen beseffen:
- ik voel me begrepen door hem
- zijn meedenkendheid waar ik zoveel behoefte aan heb
- zijn bevestiging in mijn kunnen door me vrij te laten en weinig te “commanderen” en als hij dat al doet komt het met argumentatie
- hij verdiept zich in mij als persoon en probeert aan te sluiten op mijn behoeften zodra hij die signaleert.(bv dat ik snel afgeleid ben en dus een rustige werkplek nodig heb als er eventjes veel af moet in korte tijd)

Dit zijn dingen die ik erg gemist heb in mijn leven tot nu toe. Ik moest me juist kosten wat het kost aanpassen en kon vaak niet mezelf zijn en hier mag dat wel heb ik het gevoel. Dus ik ga me steeds fijner voelen en krijg een soort euforisch gevoel dat op verliefdheid lijkt.

Nou dat was even mijn bijdrage, hoe gaat het met jullie allemaal?

Fijn weekend

P.s.: mijn angsten en nachtmerries naar aanleiding van de heftige gebeurtenissen nemen af en de emoties verliezen langzaam hun intensiteit dus ik heb het idee dat ik het op een gezonde manier aan het verwerken ben. Soms overspoelt het me nog maar steeds minder, als het me overspoelt laat ik het wel toe. Ik denk dat het lukt zonder hulpverlening.

Goeie inzichten Prazo! Wat ben je ontzettend eerlijk naar jezelf geweest. En hier ook nog opgeschreven...

En fijn dat je die heftige gebeurtenissen lijkt te verwerken.

Ik mis Tuinhek en Cestlavie ook...

Ik ben erg aan het twijfelen hoe het verder moet met therapie. Mijn hoofdbehandelaar kan geen goed vervolg vinden binnen zijn organisatie. Ik wil DGT niet doen voordat de scheiding rond is. Dus ik heb ter overbrugging iets nodig, maar wat? Die onzekerheid is niet fijn.

matz schreef: ↑

08-10-2019 07:14

Hoi, ik lees af en toe s even met jullie mee. Ik heb vanaf begin 20 een angststoornis met name hypochondrie.

Ik ben nu begin 40 en op zich ging t afgelopen 10 jaar best redelijk. Met veranderingen of spannende dingen heb ik vooral last. En nu sinds 3 jaar veel last rond menstruatie..pfff..mijn relativeringsvermogen is dan ver te zoeken.
Dit jaar schematherapie gedaan en dat heeft me zeker tot een aantal inzichten gebracht.

Op nr 1 staat 'Kwetsbaarheid voor ziekte en gevaar'..

Zijn er meer die dit schema hoog op de lijst hebbrn staan?

Hoi Matz, welkom. Na mijn tweede zwangerschap ben ik hormonaal ook van de leg. Ken je PMDD? De heftige versie van PMS.

Ik ken dat schema zeker, maar het staat bij mij niet echt hoog.

Ik ben bij vlagen wel erg angstig dat mij of mijn gezin iets overkomt, maar toch scoorde ik niet hoog op dat schema. Terwijl ik me er wel in herken dat ik die angsten heb. Echter laat ik mijn leven er niet door beheersen dus daarom scoorde ik denk ik niet hoog erop

Hoi allemaal, ben een tijdje afwezig geweest van het forum, sorry voor het af laten weten. Super lief om te lezen dat jullie naar mij vragen Martje en Prazo. Doet mij goed.
Ik was afwezig omdat ik wat zaken op orde wilde stellen met mezelf, het ging niet goed. Toen had ik bedacht dat wanneer het echt heel goed met gaat ik weer op het forum zou verschijnen. Maar wanneer is het echt heel goed? denk dat jullie me dan nooit meer op het forum gaan zien
Op dit moment ben ik weer wat stabiel, probeer mijn focus te hebben op identiteitsontwikkeling, wat maakt me gelukkig en welke kant wil ik op in mijn loopbaan.
Hoe gaat het met jullie?

Prazo36 schreef: ↑

05-10-2019 23:54

Ik ben het toch nog eventjes nader aan het overpeinzen geweest, wat maakt nou die soort verliefde gevoelens...

Ik ben open en eerlijk naar mezelf toe geweest en dat heeft me het volgende doen beseffen:
- ik voel me begrepen door hem
- zijn meedenkendheid waar ik zoveel behoefte aan heb
- zijn bevestiging in mijn kunnen door me vrij te laten en weinig te “commanderen” en als hij dat al doet komt het met argumentatie
- hij verdiept zich in mij als persoon en probeert aan te sluiten op mijn behoeften zodra hij die signaleert.(bv dat ik snel afgeleid ben en dus een rustige werkplek nodig heb als er eventjes veel af moet in korte tijd)

Dit zijn dingen die ik erg gemist heb in mijn leven tot nu toe. Ik moest me juist kosten wat het kost aanpassen en kon vaak niet mezelf zijn en hier mag dat wel heb ik het gevoel. Dus ik ga me steeds fijner voelen en krijg een soort euforisch gevoel dat op verliefdheid lijkt.

Nou dat was even mijn bijdrage, hoe gaat het met jullie allemaal?

Fijn weekend

P.s.: mijn angsten en nachtmerries naar aanleiding van de heftige gebeurtenissen nemen af en de emoties verliezen langzaam hun intensiteit dus ik heb het idee dat ik het op een gezonde manier aan het verwerken ben. Soms overspoelt het me nog maar steeds minder, als het me overspoelt laat ik het wel toe. Ik denk dat het lukt zonder hulpverlening.

wauw mooie analyse en inzichten Prazo! Die overdracht gevoelens kunnen zo intens zijn en veel gevoelens teweeg brengen.
Wat goed om te lezen dat de angsten en nachtmerries wat afnemen. Vind het zo naar voor je als dit regelematig speelt.

martje55 schreef: ↑

08-10-2019 17:59

Ik ben erg aan het twijfelen hoe het verder moet met therapie. Mijn hoofdbehandelaar kan geen goed vervolg vinden binnen zijn organisatie. Ik wil DGT niet doen voordat de scheiding rond is. Dus ik heb ter overbrugging iets nodig, maar wat? Die onzekerheid is niet fijn.

Wat lastig Martje dat je niet aanlsuitend een goed vervolg kan vinden. Kan er niet individueel worden ingezet? of een E- module oid?
Kan me de onzekerheid goed voorstellen.

O haha lees nu pas wie je bent Minder van mij....
Snap je keuze wel, zat ik zelf ook aan te denken om van naam te wisselen.

@Cestlavie fijn dat je er weer bent en ik ben blij dat je die conclusie ook hebt getrokken, want het begon wel heel stil te worden hier Hoe werkt dat voor jou die focus op identiteitsontwikkeling?


Ik merk dat het hier met ups and downs gaat. Ik heb het wel erg moeilijk ermee om een zinvolle dagbesteding te vinden nu ik dus weer geen werk heb en de vakantie is afgelopen. Daardoor zak ik toch weer een beetje weg in zelfsussen, waar ik uiteindelijk niet echt tevreden van word uiteraard. De dagen duren ook erg lang, vind ik.

Ik weet dat ik er wel weer uit ga komen,maar momenteel heb ik het gewoon even niet zo naar mijn zin.

mindervanmij schreef: ↑

09-10-2019 09:52

@Cestlavie fijn dat je er weer bent en ik ben blij dat je die conclusie ook hebt getrokken, want het begon wel heel stil te worden hier Hoe werkt dat voor jou die focus op identiteitsontwikkeling?


Ik merk dat het hier met ups and downs gaat. Ik heb het wel erg moeilijk ermee om een zinvolle dagbesteding te vinden nu ik dus weer geen werk heb en de vakantie is afgelopen. Daardoor zak ik toch weer een beetje weg in zelfsussen, waar ik uiteindelijk niet echt tevreden van word uiteraard. De dagen duren ook erg lang, vind ik.

Ik weet dat ik er wel weer uit ga komen,maar momenteel heb ik het gewoon even niet zo naar mijn zin.

Herken heel erg wat je schrijft over zinvolle dagbesteding. Ik zit nu bijna 4 weken thuis en vind dat lastig, dat bedoel ik ook met identiteitsontwikkeling, elke dag probeer ik te voelen wat ik zou willen en dat dan een beetje uitproberen. Ik ben begonnen met hobby achtige dingen, bijvoorbeeld een collage maken, of puzzelen of tekenen enzo. Daag ik mezelf uit om actief iets te proberen in plaats van stagneren. Het lijkt af en toe alsof ik van tevoren bang ben voor mislukking of bang dat ik mijn erg rot ga voelen door een activiteit en daarom doe ik het niet, maar ja wie niet waagt wie niet wint.
Ergens vlucht ik nog weg voor daar waar het daadwerkelijk over moet gaan, namelijk op zoek naar werk. Maar ja ik weet echt niet wat ik wil en welke kant ik op moet dus ik probeer het te accepteren dat het is wat het is voor nu.

Dat klinkt voor mij dan weer heel herkenbaar, ik weet ook niet wat ik wil qua werk. Nu heb ik aan de ene kant geluk dat mijn man dusdanig goed verdient dat ik ook niet hoef te werken, maar aan de andere kant maakt dit het ook wel allemaal heel vrijblijvend om een baan te zoeken.

Op het moment heb ik het er alleen even mee gehad, ik ben nog erg verdrietig over hoe het is gelopen bij mijn baan waar mijn proeftijd werd beëindigd en dit heeft mijn (zelf)vertrouwen ook best een knal gegeven eerlijk gezegd. Het is daar gewoon absoluut niet netjes gelopen.

En tegelijk vind ik het ook wel prettig hoe het nu gaat, ik verdien wat bij vanuit huis, niet veel, maar het is toch weer wat. En ik heb de vrijheid om mijn zoon elke dag zelf op te halen, ik kan tussendoor de vaatwasser inruimen etc, etc.

martje55 schreef: ↑

08-10-2019 18:02

Hoi Matz, welkom. Na mijn tweede zwangerschap ben ik hormonaal ook van de leg. Ken je PMDD? De heftige versie van PMS.

Ik ken dat schema zeker, maar het staat bij mij niet echt hoog.

Martje, ken ik ja..
Ben je kortgeleden bevallen?

Hoi! Geen zorgen maken hoor mvm. Het gaat goed, kan nog steeds niet op het forum, maar binnenkort weer

Fijn om jullie even te lezen. Tot gauw

Cestlavie, fijn dat je weer meeschrijft. Volg je nu geen MBT meer? Is dat überhaupt afgelopen of heb je moeten stoppen?
Ook hier herkenbaar dat het moeilijk is om daginvulling te hebben. En vooral ook om dan tegen de veeleisende en straffende ouder in te gaan, die zeggen dat ik veel meer moet kunnen, dat er meer van mij verwacht wordt. Dat ik niet meedoe met de maatschappij.

Er is een klein dingetje duidelijk. Wat ik graag als vervolgtraject wil, heeft een wachtlijst van 7 maanden. Nu nog uitvogelen wat ik in de tussentijd wil/kan.

Matz, nee al bijna 6 jaar geleden bevallen.

Fijn Tuinhek, tot gauw!

Hoi dames,

Ik ben zo stom geweest om toch weer een topic te openen over mijn problemen, omdat ik me momenteel opeens zo wanhopig eenzaam en nutteloos voel de afgelopen weken. Het begint echt te grote vormen aan te nemen eigenlijk. Ik werk natuurlijk wel vanuit huis, maar het is echt eenzaam en het verdient voor geen meter.

Ook mijn PMDD begint weer op te spelen, de afgelopen maanden was het zó heerlijk rustig, ik had er wel een klein beetje last van, maar dit wanhopige gevoel wat ik nu weer heb, dat had ik gehoopt nooit meer te hebben. Het frustreert me zó dat ik hier zo weinig invloed op lijk te hebben!!

Ik loop echt met mijn ziel onder mijn arm en dan is mijn man ook nog eens weg de afgelopen en komende nacht. Ik trek dit echt niet Zoveel kwetsbare kind gedachtes momenteel

Mindervanmij; wat heftig, ik voel met je mee..zit in een vergelijkbaar schuitje..
Ik heb, vermoed ik, ook PMDD. Vooral psychische klachten bij hormoonwisselingen. Heb sowieso al een angststoornis maar mijn relativeringsvermogen is dan gewoon 'bijna weg' ..het voelt alsof mijn eigen ik weg is, ik voel me dan een hele bange muis of beter het kwetsbare kind inderdaad. Geen filter, alles komt mega binnen.

Ging hier ook best goed maar nu extreem last, heb me zelfs ziekgemeld.

Kan me goed voorstellen dat t niet fijn is dat nu net je man snachts weg is. Mijn man had vanavond een etentje en ik heb gevraagd of hij alsjeblieft thuis wil blijven.

Zit je ook tegen je menstruatie aan?

Ken je de Fb pagina PMS/PMDD Nederland ook?

Apart hè dat t dan een paar maanden best goed gaat en ineens weer heftig is.

Wat rot dat je jezelf hebt moeten ziekmelden.Ik moet zeggen als ik werk had, had ik vandaag ook ziekgemeld denk ik. Vanmorgen ging alles ook weer enorm chaotisch. Zoon wilde ook niet naar school eigenlijk. En zelf heb ik weer bagger geslapen...

Desondanks voel ik me wel iets beter dan gister. Ik heb nu wel weer zoiets van; ik ga mijn schouders eronder zetten en de dingen die ik heb geleerd bij therapie proberen toe te passen.

Gister had ik ook echt zo'n donkere wolk boven mijn hoofd hangen waarbij ik dacht dat ik weer helemaal terug bij af was. Maar dat is helemaal niet zo. Drie jaar geleden was het ondenkbaar hoe ik de afgelopen dagen zonder mijn man heb doorgebracht, dan had ik huilend aan de telefoon gehangen, veel drama gemaakt... Nu voel ik me wel rot en komt het kwetsbare kind naar boven, maar ik kan mezelf wel enigszins troosten en hoef mijn man niet lastig te vallen ermee.

Ik verwacht mijn menstruatie wel elk moment, ondanks dat het wel vroeg ervoor is,maar ik heb sinds gisteravond erg last van buikkrampen dus het zou me niks verbazen als het vroeger komt.

PMS/PMDD Nederland ken ik wel, maar ben er geen lid meer van vanwege dat het toch vaak dezelfde discussies zijn over bepaalde onderwerpen.

Oef mindervanmij, hoe is het nu? Is het idd doorgebroken, de menstruatie?
Zo ontzettend herkenbaar en frustrerend... Zo gaat het maanden redelijk tot goed en vervolgens toch weer niet. Bij mijzelf speelt stress dan wel mee. Bij jou?
De afgelopen twee weken had ik behoorlijk last van stress en hoge verwachtingen (veeleisende ouder). Ik moest wennen aan meer zorgen voor de kinderen. En daardoor ging ik in overdrive, ineens móest er vanalles en ook perfect. Gelukkig kreeg ik het door en heb ik een aantal dingen afgezegd, verschoven en bij mensen aangegeven dat ik minder ga doen.

Nee, nog steeds niet ongesteld, maar het gaat desondanks wel weer wat beter. Ik snap er soms maar weinig van met die hormonen hoor Maar ik heb wel het idee dat stress inderdaad een grote rol speelt in hoe erg last ik ervan heb. Alles begint nu weer een beetje tot rust te komen geloof ik... Nadat mijn proeftijd was beëindigd ben ik ook een beetje in overdrive alleen dan op het gebied van financiën, het moest perfect en ik moest van mezelf regelen dat ik direct weer voldoende inkomsten had en voldoende bespaarde etc. Maar gelukkig herken ik dat nu wel een stuk sneller allemaal.

Hoi allemaal,

@mvm, ik vraag me af of je misschien te veel in het moment reageert/oordeelt als je je slecht voelt? 2 weken voordat je postte dat je je zó slecht en wanhopig voelde had je gepost dat je je therapie had afgerond omdat je voelt dat je het zelf kan en dat je je sterk genoeg daarvoor voelde. En dan een paar dagen nadat je postte dat het te grote vormen ging aannemen en dat je je wanhopig voelde dat het rotte gevoel al iets minder sterk was. Wellicht is dit ook een stukje ups en downs leren kennen. En leren kennen dat die er ook bij horen en dat je niet terug bij af bent. Er zijn stressfactoren geweest de laatste tijd, het aflopen van die baan is je niet helemaal in de koude kleren gaan zitten (logisch toch, dat was gewoon geen leuke ervaring!) hormonen zorgen toch dat je je door je cyclus heen wat rustiger of onrustig, iets somberder of vermoeider kan voelen. Op kwetsbare momenten, momenten waarop je meer (emotionele) hooi op je vork hebt zijn precies de momenten waarop schema's weer kunnen gaan opspelen en ook een loopje met je nemen. De gezonde volwassene erbij houden en weten 'ook al voel ik me nu rot, dit gaat weer voorbij', de liefdevolle ouderboodschappen juist op deze momenten herhalen en gezond gedrag vasthouden, jezelf de ruimte geven om terug te veren. En als je toch liever buitenshuis wil werken, durf het aan om ervoor te gaan! Geef jezelf weer een kans

@martje, meer zorg voor de kinderen? Dat is positief toch!? Goed dat je patronen herkent en aanpassingen hebt gedaan!

@cestlavie, ik ben benieuwd hoe het met je gaat. Heb je iets nodig? Ik herken wel heel erg van tevoren bang zijn dat iets niet goed gaat voelen of lukken en er dan bij voorbaat niet aan beginnen. Ik moet nog steeds mezelf soms over een drempel heen pushen, van ga het nou eerst maar doen, je ontneemt jezelf anders ook positieve ervaringen, dat dingen niet meteen perfect zijn is niet erg, dat hoort er juist bij enz. enz. enz en dat het gewoon niet geeft als iets niet zo leuk is, of niet voor herhaling vatbaar, of niet nuttig of zinvol is/lijkt. Als je niks doet loopt de weg toch dood. Krijg je nog ondersteuning ergens, van een coach of UWV wat betreft werk zoeken? Moet je ook meteen iets doen 'wat je leuk vindt' of mag het gewoon iets zijn om wat tijd in te vullen, een bezigheid te hebben, terwijl je herstelt en hieraan werkt?

@prazo, goede analyse van de interactie met je baas en hoe dat gelinkt is aan je verleden. Zo zie je dat het ook heel logisch is. Hoe gaat het nu? Fijn om te lezen dat je nachtmerries en heftige emoties minder intens worden. Hoe staat het er trouwens voor met je woonruimte?

Hier gaat het op zich wel goed, stabiel niet zo veel bijzonders. Ik heb ein-de-lijk The Gifts of Imperfection van Brené Brown uit. Volgens mij is de Nederlandse titel 'de kracht van kwetsbaarheid'. Ik kan het zeker aanraden voor hier. Ik ga het ook nog een keer lezen en notities uitwerken, er zit zo veel in wat herkenbaar en bruikbaar is voor mij. Komende tijd wil ik proberen wat meer tijd te nemen om bij mezelf stil te staan. Ik merk dat ik heel makkelijk in het schema willoos inschikkelijke val, niet zo zeer expliciet doen wat anderen willen ofzo, het uit zich meer in continu bezig zijn om me aan te passen op wat een ander nodig heeft en vooral de persoon zijn die de ander nodig heeft om zichzelf goed te voelen. Ik ga dan zo ver bij mezelf weg, dat voelt echt niet fijn. Maar ik merk ook hoe sterk het de overleving is, een automatisme, dus ik moet er ook echt bewuster mee omgaan anders is het al gebeurd voor ik het weet. Dat betekent durven niet te zijn wat een ander nodig heeft om zichzelf goed/oké/veilig/sterk te voelen. Dat betekent een ander laten dealen met misschien een ongemakkelijk of onbevredigend gevoel in plaats van in dat gat springen en het oplossen door zélf iemand anders te zijn dan wie ik ben. Want soms (vooral op mijn werk) ga ik daardoor bij mijn eigen waarden weg.

Zo, weer een ouderwets lange(re) post

@Tu1nhek: ik snap dat het lief bedoelt is, alleen ik denk dat het niet echt te bevatten is voor mensen die zelf geen PMDD hebben hoe het is om die aandoening te hebben. Het is echt gewoon een grote put van wanhoop waar je op zo'n moment ingegooid word, en het voelt ook alsof het nooit meer overgaat. En daar schrik ik dan wel heel erg van, na 3 maanden vrijwel klachtenvrij te zijn geweest eerlijk gezegd. Dan ben ik alweer huiverig voor hoe het volgende maand zal gaan, vraag me dan af of het weer bergafwaarts zal gaan, zoals bij eerdere behandelingen. of dat dit misschien een pechgeval was en dat het volgende maand weer minder heftig is.

Het is echt een heel vervelende klote-ziekte en niet een kwestie van maar even liefdevolle ouderboodschappen er tegenaan gooien. Als het zo zou werken, dan zou ik er al een lange tijd vanaf zijn, denk ik.

Het is allemaal de schuld van de ziekte en niet hoe jij er mee om gaat...