Schema therapie kletspraat

Hé Snorriemorrie, ja lekker soms hѐ, alle spanning er uit huilen. Ik "gebruik" dat soms ook. En fijn dat het daarna weer beter lukt om voor jullie zoon te zorgen.

Gisteravond heb ik mijn ex-man 'moeten' vertellen van mijn nieuwe liefde. Hij stelde rechtstreekse vragen en ik wil niet liegen. Dat was heel heftig, ik kon maar moeilijk onderscheid maken tussen mijn gevoel en zijn gevoel. Dus bij thuiskomst alles er uitgegooid en heel liefdevol opgevangen door mijn lief.

Het gaat echt heerlijk tussen ons en komende zaterdag gaan we een weekendje weg, zo'n zin in.

Daarnaast lukt het zorgen voor de kinderen goed. Ik ga de komende periode vaker ze laten slapen en dan naar school brengen.

Fijn dat je je beter voelt @snorrie. De druk moest even van de ketel zo te lezen.

@martje, wat goed dat je meer voor je kinderen gaat zorgen! Lijkt me ingewikkeld dat de scheiding nog niet geregeld is, maar je wel een nieuwe relatie hebt. Losse eindjes die blijven slepen. Of hebben jullie daar geen last van (jij en je ex-man)? Fijn weekend samen!

@cestlavie, hoe gaat het met je nu? Hoe is deze week geweest? Het geeft niet dat je niet weet wat de waarheid is. Het begint met je ervan bewust worden dat er überhaupt meerdere waarheden, meerdere 'verhalen' mogelijk zijn. Dat dat wat er in jouw hoofd gebeurt mogelijk niet de echte waarheid is. Het is niet erg dat je bijna alles automatisch negatief interpreteert, dat is wat je gewend bent. Je hoeft het nu ook niet anders te zien of geloven gelijk. Het helpt mij al om even voor mezelf vast te stellen dat dat wat ik aan het denken/voelen ben op dat moment een verhaal is. Bijvoorbeeld als ik denk 'ik ben niks waard,' (even een korte) in plaats van dat 100% te geloven en helemaal overgenomen te worden daardoor, of te denken 'nee, ik mag dat niet denken, ik moet iets anders denken', te bedenken 'the story I'm telling myself is...dat ik niks waard ben.' Het is het verhaal dat je jezelf vertelt, je weet niet of het waar is of niet. Die kleine nuance maakt voor mij al verschil. Je hoeft je gedachten niet meteen te veranderen, je bewust zijn van dát je gedachten een verhaal zijn die je jezelf vertelt (en dus niet per se de waarheid) is al een eerste stap. Het geeft mij in ieder geval lucht. En, hoewel ik niet die zin had 'the story I'm telling myself is...' toen ik ooit begon aan dit proces is dit wel het principe wat me heeft geholpen om andere waarheden te gaan zien. En dat heeft me geholpen om die andere (mogelijke) waarheden te gaan onderzoeken en daarna te leren op die andere waarheden te vertrouwen. En uit eindelijk op momenten ook echt te zien en ervaren dat de waarheden waar ik in geloofde echt NIET de waarheid waren, ondanks dat ze zo, zó echt voelden voor mij, zo vanzelfsprekend waren, zo wáár. En dat ik dat weet hielp en helpt me verder. Omdat ik nu heel zeker weet dat ik echt overtuigd kan zijn van iets (bijvoorbeeld: ik ben niks waard) terwijl dat echt, écht niet waar is. Dat ik echt dingen kan voelen en interpreteren die écht anders zijn. En wat mooi is, er gaat een hele wereld aan nieuwe waarheden voor je open op een gegeven moment. Het is zo'n opluchting om te weten dat je niet hoeft te vechten tegen die nare, donkere, zwarte wereld, omdat het gedachten zijn die gewoon niet waar zijn! Maar dat komt later, eerst überhaupt stilstaan bij het feit dat je gedachten niet vanzelfsprekend de waarheid zijn, maar het verhaal dat je jezelf op dat moment vertelt (op basis van je schema's).

Hoe is het met drinken gegaan deze week?

@prazo, jeetje wat heb jij het druk! Ik heb er bewondering voor dat je alles doet en je overal toezet. Goed dat je ook blijft bekijken wat je hebt behaald en gedaan. Naar de berg kijken die nog moet is echt ontmoedigend kan ik me voorstellen. Het klopt inderdaad wat je schrijft, héél veel herhalen dat ik oké ben en goed zoals ik ben. Dat heeft mij inderdaad geholpen in het proces, mezelf geruststellen.

Ik weet niet of het zo is hoor, van die hoge eisen. Zo kwam het alleen als mogelijkheid op mij over zoals je over hem schreef. Ik denk omdat je erg in de afweer zat en erg kritisch was op hem. Je leek minder oog te hebben voor jouw aandeel in de wisselwerking. Maar dat is via het scherm hè, ik noemde het alleen als mogelijkheid. Hoeft niet te betekenen dat het zo is. En natuurlijk kan je gewoon geen match zijn, lijkt me in dit geval ook zeker het geval. En zoals je zijn gedrag beschrijft klinkt het alsof hij onredelijk was. Ik geloof absoluut dat de klik mistte en ook dat het gewoon te veel gedoe was. Als je dan ook nog eens geen klik hebt blijft er niks over.

En geloof me, mensen kunnen vaak veeleisend worden als ze in een kind- of copingmodus zitten hoor! Dat is ook logisch, omdat al die boosheid om wat je hebt gemist als kind of wat je is aangedaan kan opkomen. Als je veel tekort bent gekomen als kind kan je, als je getriggerd wordt in het hier en nu, veeleisend zijn op bepaalde gebieden. Er zijn ook andere copingmodi die zich naar kunnen uiten naar anderen toe. Hier een overzicht https://www.ggzveenendaal.nl/wp-content ... len-V2.pdf het is niet alleen jezelf afschrijven.

[verwijderd - persoonlijk]

Een beetje de dingen die me bezighouden de laatste weken. Ik ga binnenkort beginnen aan een heel leuke, maar ik denk ook wel confronterende, cursus in het kader van mijn werk. Ik twijfelde of ik het moest doen, maar die twijfel was gevoed door angst, dus heb gewoon de knoop doorgehakt en daar ben ik nu heel blij mee. Het voelt echt alsof ik naar een volgende stap ga. Ik weet echt niet of dit te volgen is allemaal, ik ratel maar wat.

Goed weekend allemaal

Tuinhek, ja, ik vind het best lastig dat de scheiding nog niet rond is. Ook een beetje vanuit "wat zullen anderen er wel niet van denken".
En ex-man en ik hebben tot nu toe geen scherpe grens. Ik heb bijv een sleutel van onze gezamenlijke woning en loop in en uit wanneer ik wil. Het lijkt er wel op dat hij het nu makkelijker vindt om knopen door te hakken mbt het echtscheidingsconvenant. Daar ben ik heel blij mee.

Ik merk dat ik je laatste bericht moeilijk te lezen vind. Het is veel informatie en je stipt veel dingen aan. Ik vind dat ik overal op moet reageren, dat lukt niet... Maar dat is mijn overtuiging.

Wat stoer dat je ondanks je angst die cursus gaat doen!

Lieve Martje, Tu1nhek, Snorrie en Prazo,

Ik herken denk ik wat Martje ook noemt, blijf me schuldig voelen wanneer het mij niet lukt om overal op te reageren. Ik merk dat het soms energie kost. Het lezen, interpreteren, bergijpen , filteren, attent zijn en het liefst een perfect antwoord terug schrijven.
Ik wil het toch gezegd hebben, niet om bevestiging te krijgen, maar wel om te noemen dat ik jullie zeker lees en er ook over na denk.
Ik heb het al eerder genoemd, ervaar veel steun door dit topic, dus van jullie.

Ben in het algemeen erg vermoeid en uitgeblust. Het gaat ipv de goede kant op de slechte. Inmiddels heb ik een doorverwijzing naar het slaapcentrum voor onderzoek, ik slaap, maar voel niet dat ik slaap. Medicatie mag/ wil ik niet met oog op verslavinggevoeligheid.
werken lukt mij steeds minder, voel veel verdriet, angs en boosheid. Ik probeer het proces te accepteren, maar dat vind ik rete lastig.

Ik hoop dat het goed met jullie gaat?

snorriemorrie schreef: ↑

02-09-2019 10:20

Hier gaat het nog steeds eigenlijk allemaal zijn gangetje. Vanmorgen is school weer begonnen, het is erg stil in huis. Dat is weer even erg wennen.En dan komt direct mijn kwetsbare + veeleisende kant naar boven: waarom heb ik nou niet meer genoten van de vakantie? Of: dit is toch wat je wilde, wat rust aan je hoofd, waarom kun je daar dan niet van genieten? Altijd wel wat met jou... Die gedachtes gaan dan door me hoofd en geven me een schuldig gevoel.

Maargoed, ik weet wel wat er mis was: na 5 weken fulltime zorg-modus zat ik er gewoon doorheen, maar dat betekent niet dat ik nooit van het moederschap geniet, natuurlijk. Dus na dat dagje sauna hebben we echt nog een paar heel fijne dagen gehad en kon ik er ook weer tegenaan. dus eigenlijk niks om me schuldig over te voelen, meer iets om van te leren voor volgende keer...

Ow zo herkenbaar Snorriemorrie! Ik heb het hier vorige week met mijn hoofdbehandelaar over gehad. Hij noemde het ruis, zoals een radio op de achtergrond. Ik noem het nu dus "Radio Nooit Genoeg". Mijn oefening is nu vooral om het op te merken: o ja, de radio speelt weer. Zonder me er teveel van aan te trekken. Een volgende stap zou zijn om de 'uit-knop' te vinden

Cestlavie83 schreef: ↑

04-09-2019 12:30

Ben in het algemeen erg vermoeid en uitgeblust. Het gaat ipv de goede kant op de slechte. Inmiddels heb ik een doorverwijzing naar het slaapcentrum voor onderzoek, ik slaap, maar voel niet dat ik slaap. Medicatie mag/ wil ik niet met oog op verslavinggevoeligheid.
werken lukt mij steeds minder, voel veel verdriet, angs en boosheid. Ik probeer het proces te accepteren, maar dat vind ik rete lastig.

Ik hoop dat het goed met jullie gaat?

Ow Cestlavie, wat naar dat je je zo vermoeid voelt. Slaap is zó belangrijk!
Gaan ze ook kijken naar slaapapneu toevallig? Ik kende het niet, maar in mijn laatste groep zaten 2 mensen die het hebben.

Een dikke knuffel voor jou en daarmee de kracht om het nu maar 'gewoon' te laten zijn.

Ow wat klinkt dat goed Snorriemorrie! En tuurlijk is 16 uur een werkweek...

Hoe is het met Prazo, Cestlavie en Tuinhek?

Hier gaat het heel redelijk. Mijn kinderen blijven morgen slapen en dan breng ik ze weer naar school. Vorig schooljaar is dat nauwelijks gelukt, dus ik ben trots
Gisteravond wel veel te veel gesnoept, mijn manier van zelfsussen. Dat besefte ik me vanochtond, dus ik ben er voor gaan zitten wat dat getriggerd heeft. En welke oude pijn er onder die actuele situatie zat.

Hoi,

Ik ben er nog wel hoor. Gewoon niet zo veel te melden, althans niet wat passend is om op het internet te gooien. Mijn laatste bericht heb ik dan ook aangepast.

@snorrie, mooi wat je merkt nu je bent begonnen met werken. Ik denk dat het goed is dat je steeds meer je leven oppakt, dat geeft je ook kansen om te oefenen wat je geleerd hebt en dingen echt anders te (kunnen) doen en daarin steeds sterker te worden. Ik vind het zelf ook heel bekrachtigend om te merken dat ik écht anders met bepaalde dingen omga. Fijn dat het tot nu toe een prettige werkplek lijkt.

@martje, wat goed dat je kinderen weer kunnen blijven slapen en je ook een stuk zorg op je neemt. Dat zijn mooie ontwikkelingen. En goed dat je stil gaat staan bij wat het zelfsussen triggert.

@cestlavie alleen deze voor nu. Heb je het erover bij je therapie?

Enzo zijn we al weer bijna een week verder.

Snorrie wat een mooi bericht, vind het fijn voor je dat je je eigen ontwikkeling begint te merken. De ontwikkeling waar je zo hard voor hebt gewerkt.
Martje, Fijn dat je kinderen weer bij je slapen en het je lukt om ze naar school te brengen, snap dat je trots bent op jezelf!
Prazo..... hopelijk ben je afwezig door fijne dingen?
Tuinhek, wanneer start je cursus? Ik hoop dat wat je bedoeld met 'niets te melden, wat passend is voor op het net,' niet iets vervelend is.

Ben stil, omdat ik weinig nieuwe dingen heb en nog vastsit in mijn patroon van negativiteit Ik heb het tijdens therapie er wel een beetje over.
Ik ben mezelf zo beu, vind het heel moeilijk om compassie te hebben. Niks lukt op het moment en dat neem ik mezelf kwalijk. Rationeel weet ik dat ik juist mild zou moeten zijn, maar dat druist enorm in tegen mijn gevoel mezelf zat te zijn.
Ik wil dat het 2e spoor traject wat gaat opschieten. door de vakantieperiode is alles blijven liggen vanwege afwezige contactpersonen. A.s. woendag start het (als het goed is)
Knuffel voor jullie allemaal

Hallo allemaal,

Bedankt voor de complimenten m.b.t. mijn 'drukte', studie is gelukkig maar een dagdeel per week werk maar komt altijd op het weekend neer omdat ik een fulltime baan heb. Dus daarnaast komt er eigenlijk niks meer uit mijn handen s'weekends.

Ik heb alleen de afgelopen paar maanden een paar dingen meegemaakt en gezien die nogal veel impact op me hebben gehad, ik kan er niet zo over uitwijden wegens herkenbaarheid maar je moet denken aan het zien gebeuren van iets heel ernstigs van heel dichtbij en het overlijden van een dierbare. Ik heb nu heel vele nachtmerries en ben erg achterdochtig (vooral s'nachts) dat er weer iets ergs gaat gebeuren. Beelden van hetgeen ik heb gezien en gehoord blijven ook een beetje spoken.

Het kost dus omdat ik ook echt slecht en onrustig slaap heel erg veel moeite om overdag op het werk te doen alsof het allemaal koek en ei is terwijl ik zulke debiele nachtmerries heb.

Daarom eigenlijk ook de hele tijd zo moe dat ik ook hier niet zo floreer. Het lukt me nog wel om mijn dagelijkse taken en leven vol te houden maar alles daaromheen ligt een beetje op z'n gat.

voor jullie allemaal

Hoi,

Wat naar @prazo! Waarom doe je op je werk alsof alle koek en ei is als je iets heftigs hebt meegemaakt én een dierbare bent verloren? Het lijkt me niet koek en ei nu bij jou? Hoe lang is het geleden dat je deze ernstige situatie hebt gezien? Het is normaal dat je daar nog last van kunt houden, maar als je niet meer kunt functioneren of het houdt erg lang aan is het een goed idee om dit bij je huisarts te melden. Maar goede zelfzorg oefenen is ook belangrijk, steeds maar stapelen met druk lijkt me niet heel fijn. Wanneer gaat de druk eruit komen? Je hoeft hier niks en veel sterkte.

@cestlavie, mijn cursus start deze maand. Het is niet iets vervelends wat ik heb verwijderd of waar ik niet te veel over uitweid hier, maar het is gewoon heel persoonlijk en hoewel ik het absoluut zinnige dingen vind is het niet nodig om zulke persoonlijke dingen op het internet zetten.

Ik vind het heel rot dat jij je zo slecht voelt Ik denk dat je het milde en compassievolle harder dan ooit nodig hebt en dat het daarom juist tegen je gevoel in druist. Een goede oefening! Alle verandering druist eerst tegen je gevoel in, dus dan is dat misschien juist de goede weg Is het tweede spoor traject gestart vandaag, kan me goed voorstellen dat je daarmee wil beginnen. Dat geeft misschien ook meer richting en perspectief voor nu. Sterkte

@snorrie, hoe gaat je tweede werkweek?

@martje, ben je eruit gekomen met het zelfsussen?

snorriemorrie schreef: ↑

08-09-2019 06:34

En ben je er inderdaad achtergekomen wat het heeft getriggerd?

Ik ben ook beniuewd hoe het met iedereen is, voor mijn gevoel is het erg stil in het topic momenteel. Ik hoop dat het goed gaat met iedereen

Hoi Snorriemorrie, ja ik ben er toen achtergekomen... Maar ondertussen zijn er al weer veel nieuwe dingen gebeurd.

Ja, het is idd een beetje stil. Van mij uit is het een combinatie van erg druk met de kinderen en m'n nieuwe lief en het gaat best goed met mij.
Voor de kinderen is het behoorlijk veel deze dagen. We hebben oudergesprekken, bezoek aan de schoolarts, zwemlessen inhalen van de zomervakantie.

Ik wil nog wel graag één ding kwijt. Ik voel me de laatste dagen soms klem zitten tussen 2 werelden. De wereld die wél weet van mijn nieuwe liefde en de wereld die het nog niet weet. Van mijn familie weet nog niemand het en van zijn familie de meeste wel. Ik heb ook zijn broer en schoonzus al ontmoet. Ik vind het lastig dat ik daarover moet zwijgen.

Cestlavie83 schreef: ↑

09-09-2019 22:51

Enzo zijn we al weer bijna een week verder.

Snorrie wat een mooi bericht, vind het fijn voor je dat je je eigen ontwikkeling begint te merken. De ontwikkeling waar je zo hard voor hebt gewerkt.
Martje, Fijn dat je kinderen weer bij je slapen en het je lukt om ze naar school te brengen, snap dat je trots bent op jezelf!
Prazo..... hopelijk ben je afwezig door fijne dingen?
Tuinhek, wanneer start je cursus? Ik hoop dat wat je bedoeld met 'niets te melden, wat passend is voor op het net,' niet iets vervelend is.

Ben stil, omdat ik weinig nieuwe dingen heb en nog vastsit in mijn patroon van negativiteit Ik heb het tijdens therapie er wel een beetje over.
Ik ben mezelf zo beu, vind het heel moeilijk om compassie te hebben. Niks lukt op het moment en dat neem ik mezelf kwalijk. Rationeel weet ik dat ik juist mild zou moeten zijn, maar dat druist enorm in tegen mijn gevoel mezelf zat te zijn.
Ik wil dat het 2e spoor traject wat gaat opschieten. door de vakantieperiode is alles blijven liggen vanwege afwezige contactpersonen. A.s. woendag start het (als het goed is)
Knuffel voor jullie allemaal

Cestlavie, hѐ getver dat klinkt rot allemaal. Heb je nog wat aan de afleiding gehad?
En ik vraag me af: ben je jezelf echt beu? Of zijn het boodschappen uit het verleden die je vertellen dat je het niet goed (genoeg) doet?

Had je vandaag een eerste gesprek mbt het 2e spoor reïntegratie? Hoe was dat?

Prazo36 schreef: ↑

10-09-2019 20:43

Hallo allemaal,

Bedankt voor de complimenten m.b.t. mijn 'drukte', studie is gelukkig maar een dagdeel per week werk maar komt altijd op het weekend neer omdat ik een fulltime baan heb. Dus daarnaast komt er eigenlijk niks meer uit mijn handen s'weekends.

Ik heb alleen de afgelopen paar maanden een paar dingen meegemaakt en gezien die nogal veel impact op me hebben gehad, ik kan er niet zo over uitwijden wegens herkenbaarheid maar je moet denken aan het zien gebeuren van iets heel ernstigs van heel dichtbij en het overlijden van een dierbare. Ik heb nu heel vele nachtmerries en ben erg achterdochtig (vooral s'nachts) dat er weer iets ergs gaat gebeuren. Beelden van hetgeen ik heb gezien en gehoord blijven ook een beetje spoken.

Het kost dus omdat ik ook echt slecht en onrustig slaap heel erg veel moeite om overdag op het werk te doen alsof het allemaal koek en ei is terwijl ik zulke debiele nachtmerries heb.

Daarom eigenlijk ook de hele tijd zo moe dat ik ook hier niet zo floreer. Het lukt me nog wel om mijn dagelijkse taken en leven vol te houden maar alles daaromheen ligt een beetje op z'n gat.

voor jullie allemaal

Ow Prazo, dat klinkt heftig. Als je er zelfs nachtmerries van hebt, is het misschien verstandig om daar hulp bij te vragen. Ik gun het je om het niet alleen te hoeven dragen.

Verder snap ik dat je geen puf hebt voor andere dingen. Take it easy!

tu1nhek schreef: ↑

11-09-2019 18:27

Hoi,

Wat naar @prazo! Waarom doe je op je werk alsof alle koek en ei is als je iets heftigs hebt meegemaakt én een dierbare bent verloren? Het lijkt me niet koek en ei nu bij jou? Hoe lang is het geleden dat je deze ernstige situatie hebt gezien? Het is normaal dat je daar nog last van kunt houden, maar als je niet meer kunt functioneren of het houdt erg lang aan is het een goed idee om dit bij je huisarts te melden. Maar goede zelfzorg oefenen is ook belangrijk, steeds maar stapelen met druk lijkt me niet heel fijn. Wanneer gaat de druk eruit komen? Je hoeft hier niks en veel sterkte.

Bedankt @Tu1nhek, nee koek en ei is het niet. Ik zit na te denken over je vraag waarom, eigenlijk lijkt het ook heel onlogisch dat ik het verzwijg. Maar zoals jullie weten is mijn leidinggevende altijd heel kil geweest met emoties en al snel van oordeel dat iemand te kwetsbaar, gevoelig of labiel is, en deze overtuiging heb ik van huis uit ook al, dus nu voelt zelfs na dit alles, alsof ik te gevoelig, kwetsbaar en labiel ben. En dat het reden zal zijn om me daarom te veroordelen, en misschien de conclusie te trekken dat ik niet weerbaar genoeg ben. Stom misschien maar heel overheersend in mijn hoofd. Dus nou ja, het daar vertellen is al geen optie.

Familie een beetje hetzelfde verhaal, allemaal erg slecht in dit soort dingen. Ik heb wel voorzichtig aan eens aangekaart dat ik nog wel erg last had van angsten, nadat ik weer een nacht bijna niet geslapen heb. Toen werd ik uitgelachen door mijn moeder, die het eigenlijk gewoon lachwekkend vond dat ik wakker lag en zo bang was. Ik was door deze houding wel weer gekwetst maar ook weer niet verbaasd. Ik had het niet moeten zeggen, maar soms heb ik een moment van stille hoop dat er anders gereageerd zal worden. Dus ik weet ook gewoon niet wie ik het wel kan vertellen, waar ik moet beginnen met praten, dus daarom keer ik nu juist heel erg naar binnen. Ik kan nog wel redelijk functioneren, ware het wel met hele slechte concentratie de afgelopen dagen, gebeurtenis 1 is nu anderhalve maand geleden en gebeurtenis 2 is 3 weken geleden, dus ik ben van hoop dat dit 'erbij hoort' en het straks over is.

Ik heb al een beetje gegoogled hoelang het normaalgesproken duurt voor je ingrijpende gebeurtenissen een plekje hebt gegeven maar er is geloof ik niet zo gauw een regel voor (zelfsussen dit, waarschijnlijk...)

Ik denk wel dat ik als er niet snel verandering in komt, de druk er toch uit komt, en de vorige keer dat ik echt iets deelde waar ik mee zat (nadat jullie me de nodige moed ingepraat hadden) met mijn leidinggevende, kwamen er van die overdrachtsgevoelens los en dat heeft even geduurd voor ik daar weer vanaf was (wat overigens heel fijn voelde, maar ook mijn professioneel functioneren wel een beetje in de weg zat), dat is ook nog een scenario als er bijvoorbeeld wel erkenning en ruimte zal komen voor mijn emoties in zo'n gesprek. Dan hebben we dat patroon weer opgestart. Dus ik denk nu ook voor de gemakkelijkste weg te kiezen, door het gewoon alleen te doen. Als jullie begrijpen wat ik bedoel.

Edit: nu ik dit stukje van mezelf teruglees zie ik wel weer echt mijn vermijdende gedrag.

Heftig allemaal Prazo, jeetje bah Voel je de behoefte om bijvoorbeeld met een psycholoog oid te praten over wat je hebt gezien? Of misschien iemand van ons een PB sturen om te ventileren, je mag me altijd een PB doen als je wil, om toch 'anoniem' je verhaal te delen.

Het heeft soms idd ook behoorlijk tijd nodig dat je een gebeurtenis hebt verwerkt, maar probeer het niet weg te stoppen. Vorig jaar heb ik ook iets meegemaakt en de beelden kwamen vooral snachts ook. Nu heb ik er heel af en toe nog last van, maar al wel een stuk minder.

Martje kan mij voorstellen dat je je klem voelt. Maar ik sluit me ook aan bij Snorrie. Je bent aan niemand verplicht om iets te delen.
Ik heb nagedacht over je vraag, maar ik denk dat ik vooral mijn gevoelstoestanden zat ben en dat ik er geen controle over heb. Mijn verlangen naar ongecompliceerd zijn en verlangen naar rust word met de dag groter.

Tu1nhek, ik snap dat je persoonlijke informatie hebt weg gehaald. Ik heb er ook wel eens over na gedacht om het een en ander weg te halen, maar ergens denk ik ook wel eens dat niemand mij zal herkennen.
Het klopt denk ik wel wat je noemt over richting en perspectief krijgen door het 2e spoor ingaan. Het is denk ik beter.

Ik heb maandag gehoord dat het stopt voor mij om terug te keren in mijn functie. Vanuit mijn organisatie hebben ze beslist dat dat het een generalistische functie is en geen specialisme. Ik heb sinds ca 2011 specialiistische (neven) activiteiten uitgevoerd in mijn werk en aangezien ik ook het onderzoek (naar meten van mijn draagkracht in mijn werk) heb geweigerd, keer ik niet terug, dus het stopt.
Nu vooruit proberen te kijken en leren loslaten.

Cestlavie, Snorriemorrie, bedankt, dat helpt. Zo kan ik idd tegen mezelf zeggen dat ik het kan verdragen. De mensen met wie ik oprechte verbondenheid voel, die weten het al (vriendinnen).

Prazo, er vallen me twee dingen op aan je post. Ten eerste schrijf je dat je het ergens stom vindt om de conclusie te trekken dat je leidinggevende je niet weerbaar vindt. Maar toch ga je het niet vertellen. Ik denk dat je gezonde volwassene je probeert te helpen (nee, ik hoef die conclusie niet te trekken). Maar een vermijdend stuk wint toch.
Het tweede is dat je schrijft dat je moeder je uitlachte. Dat je gekwetst was, maar niet verbaasd. Hoe pijnlijk is het als je al verwacht dat je moeder je niet gaat begrijpen? Erger nog, dat je verwacht dat ze je gaat kwetsen? Het komt ergens ook op mij over alsof er een gedachtegang achter zit dat je het dan wel verdiend zult hebben. Klopt mijn gevoel?

Cestlavie, hoe voelt het nu dat je niet terug kan keren in je eigen functie? Heb je een idee wat voor andere functie je wilt gaan doen?

Martje, al mijn gevoelens gaan door elkaar heen gedurende de dag, maar ben vooral erg boos op hoe het is gegaan. Nadat ik meer ben gaan delen over mijn moeilijkheden, is het tegen mij gaan werken en dat voelt klote. In mijn beleving heb ik gezegd, 'mensen, ik sta aan de rand van de afgrond in veel situaties in het werk en vervolgens heeft mijn leidingevende mij een duwtje gegeven en ben ik naar beneden gepleurd. Zo voelt het.
Ik heb geen idee welke ander baan bij me past. Ben nu 36 en werkte al sinds mijn 23e daar. Mijn hele identieteit was daar.... nu maar op zoek naar in ieder geval iets wat makkelijker is en wat mij blij maakt.

Goedemorgen,

@cestlavie, wat frustrerend ik kan me voorstellen dat je je echt verloren voelt, voor het eerst zonder de baan die je altijd hebt uitgevoerd. Eng! Ik hoop dat hieruit uit eindelijk mooie kansen komen. Je weet niet hoe de weg gaat lopen, al vullen je negatiefste overtuigingen daar vast hele nare dingen voor in. Besef dat je het niet weet, niet kan weten en dat de negatieve, kritische, gemene kant van jouw hoofd het ook niet weet. Hoe hard die je ook bang maakt en naar beneden haalt. Je mag opnieuw beginnen en de ervaringen die je hebt op gedaan, professioneel en persoonlijk zijn niet voor niks.

@martje, hoe gaat het nu? Het ging best goed maar druk vorige keer schreef je. Blijf je een beetje drijvende door alle drukte heen? Heeft het geholpen om stil te staan bij dat gevoel klem te zitten mbt je nieuwe relatie?

@prazo, natuurlijk koester je de hoop dat je moeder toch wél de ouder zou zijn die je wenst en misschien heel vaak nodig hebt gehad. Pijnlijk om de deksel dan weer op je neus te krijgen, ook al wist je dat het eraan zat te komen. Het is inderdaad heel verschillend hoe lang een gebeurtenis nog nagalmt bij je. Het is dus oké als je je nog niet zo goed voelt. Je lichaam geeft wel signalen dat het druk is, de nachtmerries, gebrek aan concentratie, gejaagd gevoel. Ik denk dat het wel belangrijk is daarnaar te luisteren. Wat is goed voor jezelf zorgen in deze situatie?

Je schreef aan het einde van je bericht dat je weer vermijdend gedrag herkent door het allemaal op te schrijven. Wat was/ben je aan het vermijden? Heb je een beetje kunnen slapen deze week? Slapen is zo belangrijk voor herstel! Ik hoop dat je er een beetje uitkomt met alle druk(te)

@snorrie, tweede werkweek zit erop! Zo goed om te merken dat je echt in praktijk zet wat je geleerd hebt de laatste jaren! Hoe voelt dat voor jou?

Hier niet zo veel bijzonders. Voel me mentaal/geestelijk op een beetje en onbekend stuk zitten naar aanleiding van wat ik eerder schreef. Het is wat oncomfortabel, maar op de 'goede' manier. Onbekend. En dan weet ik altijd dat ik de goede kant op ga, hoe het uitpakt weet ik niet, maar nieuwe wegen inslaan vind ik eigenlijk altijd goed. Want mijn oude bekende wegen die leidden niet tot iets goeds. Dan weet ik dus dat ik patronen aan het doorbreken ben. Ik vond het in therapie ook altijd fijn als ik op dit 'onbekende' stuk kwam, dat ik eigenlijk juist niet wist hoe verder, want dan was ik buiten mijn patronen aan het komen. Soms confronterend en frustrerend en eng, maar goed vast te houden. Ja, lekker vaag weer. Ik merk alleen dat dit niet de plek is om alle gevoelens en gedachten hierover te gaan delen. Het is te persoonlijk voor op het forum. En ik heb het idee dat het totaal niet aansluit bij waar anderen in dit topic mee bezig zijn.

Ik denk aan jullie en voor iedereen die het nodig heeft, even wil rusten:

Hallo allemaal,

@c'estlavie; bedankt voor je lieve post, zo te lezen ga jij ook door een ontzettend zware tijd nu. ergens waar je zo lang hebt gewerkt, toch een groot deel van je leven, zo achter je moeten laten, dat zal vreselijk veel emoties met zich meebrengen toch? Dat is niet fijn zeker als het onvrijwillig gegaan is allemaal. Zijn er dingen die je rust kunnen geven, zoals bijvoorbeeld misschien met behulp van een werk-coach erachter komen waar op werkgebied jouw kwaliteit en passie ligt? Of als je daar nu nog even niet aan toe bent misschien eerst andere dingen, waardoor je ontdekt wat je ook allemaal leuk vindt om te doen? Kun je een beetje rust vinden inmiddels?
Als ik nachtmerries blijf houden zal ik je een PB'tje doen maar ik wil je ook op het hart drukken dat je dan niet alleen aanhoort maar je we ook over jouw situatie praten als je daar behoefte aan hebt Een psycholoog heb ik soms weer ontzettende behoefte aan, als ik last houd wil ik wel gaan praten met iemand die er verder ver vanaf staat (dat vind ik het prettigst, dus idd psycholoog of andere hulp van buitenaf).

@martje, hoe gaat het met je en gaat het nog steeds zo goed met je nieuwe vriend? In mijn post klinkt inderdaad vermijding door en inderdaad ik verdien het niet, maar vooral ook, ik ben emotioneel niet op orde en ik mag dit niet laten zien, ik zou dit aan moeten kunnen, ik zou dit gemakkelijk moeten kunnen dragen. Omdat dat vanuit omgeving alle signalen zijn die ik krijg. Het is vooral ook dat ik denk dat het van me verwacht wordt dat ik hier mentaal tegen ben opgewassen. Bij mijn moeder ligt vooral de nadruk op haar, dat zij het slachtoffer altijd is en aan mij word niet gedacht. Daardoor ontwikkel ik ook een gevoel dat soms op haat lijkt, van waarom krijg ik geen ruimte, waarom mag jij het wel zwaar vinden en ik niet, maar ik haat mijn moeder zeker niet, ik houd zielsveel van haar. Dus dan voel ik me schuldig voor de, nou laat ik het boosheid noemen in plaat van haat, maar dat blijft gewoon een loodzware tegenstrijdigheid. Ik geloof haar ook ergens wel, dat het belachelijk is dat ik er zoveel last van heb. Ik ben er niet geheel van overtuigd dat het onzin is en dat houdt ook in stand dat ik niet ga praten over dingen die ik zwaar vind. Dan ben ik een aansteller en dat zal ik ook blijven en telkens weer te horen krijgen, en ik geloof het ook. Als ik het niet zou geloven zou ik wel praten en ertegenin gaan, maar dat doe ik niet.

@Tu1nhek, je post leest alsof je door een ontwikkeling gaat die alleen maar goed is maar wel zwaar is. Maar dat je naar ongekende hoogte aan het stijgen bent, geen idee hoor of het goed interpreteer maar het komt over alsof je jezelf flink aan het uitdagen bent en dat wel goed uitpakt. GA zo door zou ik zeggen! Ik schreef hierboven al aan martje dat ik niet praat over dingen die ik moeilijk vind en dat is ook het vermijdende wat ik bedoelde, ik zoek op voorhand al excuses waarom het hoe dan ook geen goed idee is om te gaan praten in mijn omgeving over wat het met me doet wat ik gezien en meegemaakt heb. Ik praat soms kleine beetjes met vriendinnen, maar je benoemt het even en het leven gaat ook gewoon weer door en het gesprek gaat ook gewoon weer over andere dingen na een zinnetje of twee. Het wordt wel gezien maar het is toch anders dan met een psycholoog praten, iets dat ik misschien toch meer nodig heb op dit moment. Ik merk nu wel, gelukkig, dat de ene gebeurtenis aanzienlijk beter verwerkt is dan de andere, ik slaap beter en heb meer rust, maar gebeurtenis 2 roept nog steeds wel hevige gevoelens van machteloosheid op als ik het me herinner. Ik ben erdoor ook nog steeds verhoogd angstig en achterdochtig. Maar de nachten zijn echt aanzienlijk verbeterd. De concentratie gaat ook iets beter.

Alleen eigenlijk is de lading van de emotie die ik voelde toen het gebeurde nog niet zoveel minder geworden. Daarom overweeg ik toch om er hulp voor te zoeken, maar dat wil ik pas doen als het na een paar weken nog zo is.

@snorriemorrie, ik lees dat je goed bezig bent op je werk, en toen je zei dat je mensen niet meer naar de mond praatte realiseerde ik mij hoe vaak ik dat ook doe. Er zit een collega best wel vaak steen en been te klagen en ik praat hem eigenlijk ook altijd naar de mond, vooral ook omdat het gewenning is geworden, maar eigenlijk ben ik strontziek van dat geklaag haha.