Psyche
alle pijlers
Stap voor stap: kleine plannen, grootse toekomst
dinsdag 21 juli 2009 om 16:28
Nou, speciaal voor Moonlight, IrisH en de anderen die Iry's topic een beetje vervuilden met onze plannen en kleine minisuccesjes
Uiteraard voor iedereen bedoeld, niet enkel bovengenoemde.
Waar het om draait? In een dal zitten, lusteloos zijn en eruit willen komen. Over ineens teveel doen en dan weer inzakken. Over faalangst. Je mislukt voelen. Maar ineens beseffen dat je, als je elke dag een klein stapje zet, je doel ook wel bereikt. Carpe diem, en globale plannen. Doelen hebben, maar bewust niet teveel doelen in 1 keer en geen onmogelijke deadlines creeeren.
Dus gooi je stappenplan neer, je wensen, hoe je dat wil bereiken, adviseer en motiveer elkaar, er is plaats om te lachen, te huilen, voor succes en mislukking.
Was getekend: een succesvolle mislukkeling
Uiteraard voor iedereen bedoeld, niet enkel bovengenoemde.
Waar het om draait? In een dal zitten, lusteloos zijn en eruit willen komen. Over ineens teveel doen en dan weer inzakken. Over faalangst. Je mislukt voelen. Maar ineens beseffen dat je, als je elke dag een klein stapje zet, je doel ook wel bereikt. Carpe diem, en globale plannen. Doelen hebben, maar bewust niet teveel doelen in 1 keer en geen onmogelijke deadlines creeeren.
Dus gooi je stappenplan neer, je wensen, hoe je dat wil bereiken, adviseer en motiveer elkaar, er is plaats om te lachen, te huilen, voor succes en mislukking.
Was getekend: een succesvolle mislukkeling
vrijdag 4 september 2009 om 17:08
'k Ga zondag naar dat kuuroord Elynn. Maar heb effe nergens zin in. Behalve dan een doos valium naarbinnen werken en KO op bed liggen.
Ik zal toch alleen maar piekeren in dat kuuroord. Maar ja, heb al betaald, fysieke ontspanning is ook wel wat waard. En ja, ik zou dat vak wel kunnen halen ja, ben namelijk niet dom. Integendeel. Maar ze zien enkel cijfertjes en subsidies. [edit door Angel 1]. 't Blijkt toch moeilijk om alles op de rails te krijgen, zeker als er zoveel onbegrip is. Ook helemaal geen zin om iemand te zien. Of te spreken. Je zou er bijna weer alcoholist van worden.
Ik zal toch alleen maar piekeren in dat kuuroord. Maar ja, heb al betaald, fysieke ontspanning is ook wel wat waard. En ja, ik zou dat vak wel kunnen halen ja, ben namelijk niet dom. Integendeel. Maar ze zien enkel cijfertjes en subsidies. [edit door Angel 1]. 't Blijkt toch moeilijk om alles op de rails te krijgen, zeker als er zoveel onbegrip is. Ook helemaal geen zin om iemand te zien. Of te spreken. Je zou er bijna weer alcoholist van worden.
vrijdag 4 september 2009 om 17:11
Als er iemand verdient had om door te gaan ben jij het wel. Ik hoop dat er toch nog gerechtigheid komt en er toch nog een manier komt zodat je door kan gaan met wat je wilt.
vrijdag 4 september 2009 om 17:17
Ow digi! Wat vreselijk.
Het enige voordeel is dat de proff. een goed woordje voor je gaat doen als het erop aan komt. Hopelijk hechten ze veel waarde aan haar mening.
Las ik goed dat je vandaag nog een taaltoets hebt? Jeetje das echt niet normaal.
Kan me helemaal voorstellen dat je kapot bent. Wat een stress en teleurstelling.
Het enige voordeel is dat de proff. een goed woordje voor je gaat doen als het erop aan komt. Hopelijk hechten ze veel waarde aan haar mening.
Las ik goed dat je vandaag nog een taaltoets hebt? Jeetje das echt niet normaal.
Kan me helemaal voorstellen dat je kapot bent. Wat een stress en teleurstelling.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
vrijdag 4 september 2009 om 17:43
Nee hoor, het is helemaal niet jammer dat die zelfmoordpoging niet is gelukt. Integendeel. Dood is maar dood. En hoe kut het nu ook moge zijn, je bent op de goede weg en ik ben er heilig van overtuigd dat je dit te boven gaat komen. En als je er tussentijds een hard hoofd in hebt, dan mag je van mij best een flinke borrel drinken. Zolang je maar voor ogen houdt dat het om de uiteindelijke vooruitgang gaat en dat comateus zuipen daaraan geen zinvolle bijdrage levert.
Fijn dat je zo naar dat kuuroord gaat. Kan me voorstellen dat je niet met een lekker gevoel vertrekt nu je niet weet hoe je studietoekomst er voor staat. Maar goed, die onzekerheid is voorlopig een gegeven, dus probeer het even een paar dagen naast je neer te leggen en je over te geven aan de fysieke ontspanning. Zelf merk ik dat lichamelijke ontspanning ook nogal eens zorgt voor een wat opgeruimder hoofd en een wat kalmer gemoed. Hoop dat het jou ook zo vergaat.
Kun je wel internetten in dat ontspanningsparadijs of ben je daar verstoken van de buitenwereld?
Fijn dat je zo naar dat kuuroord gaat. Kan me voorstellen dat je niet met een lekker gevoel vertrekt nu je niet weet hoe je studietoekomst er voor staat. Maar goed, die onzekerheid is voorlopig een gegeven, dus probeer het even een paar dagen naast je neer te leggen en je over te geven aan de fysieke ontspanning. Zelf merk ik dat lichamelijke ontspanning ook nogal eens zorgt voor een wat opgeruimder hoofd en een wat kalmer gemoed. Hoop dat het jou ook zo vergaat.
Kun je wel internetten in dat ontspanningsparadijs of ben je daar verstoken van de buitenwereld?
vrijdag 4 september 2009 om 17:46
Dieg, het blijft 10 stappen vooruit en 5 terug, 8 stappen vooruit en weer 5 terug, 20 stappen vooruit en 10 terug. Kortom: het leven zal niet ineens alleen maar makkelijk zijn.
Maar uiteindelijk kom je toch steeds verder. Heel begrijpelijk, als je het zo druk gehad hebt en zo moe bent, dat alles je te veel is en dat je nergens zin in hebt. Daarom: rust een beetje uit. En als het kuuroord teveel is, dan is het teveel. Klaar.
Er hoort natuurlijk een hele reis bij, en als je dat nu niet kunt opbrengen, dan gaat het niet.
Wat het piekeren betreft: je zou een pen en een schriftje mee kunnen nemen en alles van je af schrijven. Dat schrift kun je later in de fik steken, dat maakt niet uit.
Maar uiteindelijk kom je toch steeds verder. Heel begrijpelijk, als je het zo druk gehad hebt en zo moe bent, dat alles je te veel is en dat je nergens zin in hebt. Daarom: rust een beetje uit. En als het kuuroord teveel is, dan is het teveel. Klaar.
Er hoort natuurlijk een hele reis bij, en als je dat nu niet kunt opbrengen, dan gaat het niet.
Wat het piekeren betreft: je zou een pen en een schriftje mee kunnen nemen en alles van je af schrijven. Dat schrift kun je later in de fik steken, dat maakt niet uit.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 4 september 2009 om 17:54
Mensen, ik haak even af en kom hier vanavond even terug; dochter heeft mijn laptop ingepikt en ik zit nu achter een gammele oude Mac die niet vooruit te branden is. Wat een vooroorlogs apparaat. Gaat zo traag dat ik uit pure frustratie tegen het bureau aanschopte en nu een blauwe teen heb.
Ben er vanavond weer.
Ben er vanavond weer.
vrijdag 4 september 2009 om 19:16
vrijdag 4 september 2009 om 19:23
vrijdag 4 september 2009 om 22:44
Heb die taaltest niet gedaan. Zag er het nut even niet van in. Dan maar geen cursus. En als ik onverhoopt toch verder mag studeren, kan ik dit jaar toch niet op buitenlandse stage want dat vak is in het tweede semester (waar ik vandaag op gezakt ben). Ben gaan slapen. En heb gehuild. Ik wil verder, ik wil het, ik kan het, ik zou nu zelfs zonder die stage mijn bachelordiploma volgend jaar kunnen halen.
vrijdag 4 september 2009 om 23:18
Lijkt me goed dat je de taaltest niet hebt gedaan. Prima dat je je geen extra stress en frustratie op de hals hebt gehaald als het toch gaat om iets wat nu niet direct nodig is.
Slapen en huilen. Geef je er gewoon aan over, zou ik zeggen (hoe puge het ook moge klinken). Blijkbaar is dat wat je nodig hebt en kwijt moet (slaap en tranen/verdriet).
Ik geloof er ook in dat je volgend jaar je bachelor kunt halen. Niet omdat ik precies op de hoogte ben van de vakken en punten die je inmiddels binnen hebt, maar door de wilskracht en het constructieve dat ik in je bespeur (en natuurlijk je intelligentie, maar dat is zo'n vanzelfsprekende factor dat ik 'm gemakshalve maar even achterwege laat).
Slapen en huilen. Geef je er gewoon aan over, zou ik zeggen (hoe puge het ook moge klinken). Blijkbaar is dat wat je nodig hebt en kwijt moet (slaap en tranen/verdriet).
Ik geloof er ook in dat je volgend jaar je bachelor kunt halen. Niet omdat ik precies op de hoogte ben van de vakken en punten die je inmiddels binnen hebt, maar door de wilskracht en het constructieve dat ik in je bespeur (en natuurlijk je intelligentie, maar dat is zo'n vanzelfsprekende factor dat ik 'm gemakshalve maar even achterwege laat).
vrijdag 4 september 2009 om 23:22
Ik breek even in op dit topic.
Digi, ik kan me voorstellen dat je het even niet meer ziet zitten. Je was lekker bezig en nu heb je het niet gehaald. Ga even flink huilen, wees lief voor jezelf, maar realiseer je ook dat dit niet het einde van de wereld is (ook al voelt het nu misschien zo). Echt je bent sterker dan je denkt en ook alweer zoveel verder dan een tijdje geleden.
Digi, ik kan me voorstellen dat je het even niet meer ziet zitten. Je was lekker bezig en nu heb je het niet gehaald. Ga even flink huilen, wees lief voor jezelf, maar realiseer je ook dat dit niet het einde van de wereld is (ook al voelt het nu misschien zo). Echt je bent sterker dan je denkt en ook alweer zoveel verder dan een tijdje geleden.
Cum non tum age
vrijdag 4 september 2009 om 23:26
Maar het niet mogen studeren meer zou wel het einde van de wereld voor me betekenen Noa. Dat is voor iedereen verschillend, maar voor mij is het wel het einde van de wereld.
Ik zou met 72 studiepunten (ipv 60) mijn bachelor kunnen halen. Maar ja, nu ik dit schrijf zit ik alweer te janken want als ze me niet toelaten meer...er zijn zoveel consequenties dan. Ik kan nu niet eens werken denk ik. En dat allemaal door die klotedepressies. En dan nog een smsje van die kankerlijer aka militair: 'ja heb nu geen tijd maar je vindt wel een oplossing.' Heeft dan niemand door dat dit het belangrijkste is voor me? Kan niemand dat nu begrijpen? Voor mij is het het eind van de wereld, punt.
Ik zou met 72 studiepunten (ipv 60) mijn bachelor kunnen halen. Maar ja, nu ik dit schrijf zit ik alweer te janken want als ze me niet toelaten meer...er zijn zoveel consequenties dan. Ik kan nu niet eens werken denk ik. En dat allemaal door die klotedepressies. En dan nog een smsje van die kankerlijer aka militair: 'ja heb nu geen tijd maar je vindt wel een oplossing.' Heeft dan niemand door dat dit het belangrijkste is voor me? Kan niemand dat nu begrijpen? Voor mij is het het eind van de wereld, punt.
vrijdag 4 september 2009 om 23:37
Ook ik breek even in; Dieg, wat bedoel je eigenlijk met 'het einde van de wereld'? Hoe zie jij dat? Hoe zie jij je studie? Stel nou, stel dat je inderdaad niet meer zou mogen studeren: wat betekent dat concreet voor je? Dus ook in praktische zin. En denk je dan dat je daar nooit 'overheen zal komen'? Dat je niet meer gelukkig zal worden als gevolg daarvan? Is dat wat je gelooft?
(Overigens; ik bedoel het goed. Geen kritiek, oordelen, opgeheven vingers, oid, maar gewoon oprecht benieuwd hoe je dat dan ziet.)
(Overigens; ik bedoel het goed. Geen kritiek, oordelen, opgeheven vingers, oid, maar gewoon oprecht benieuwd hoe je dat dan ziet.)
vrijdag 4 september 2009 om 23:39
quote:Digitalis schreef op 04 september 2009 @ 23:26:
Kan niemand dat nu begrijpen? Voor mij is het het eind van de wereld, punt.
Het is wél te begrijpen. Sterker nog: de mensen die hier trouw meelezen en posten is het écht niet ontgaan dat moeten stoppen met studeren zou betekenen dat de bodem onder je vandaan wordt geslagen.
Ik snap je in elk geval heel goed. Been there. Survived it.
Kan niemand dat nu begrijpen? Voor mij is het het eind van de wereld, punt.
Het is wél te begrijpen. Sterker nog: de mensen die hier trouw meelezen en posten is het écht niet ontgaan dat moeten stoppen met studeren zou betekenen dat de bodem onder je vandaan wordt geslagen.
Ik snap je in elk geval heel goed. Been there. Survived it.
vrijdag 4 september 2009 om 23:41
Dat snap ik Digi, het is ook zwaar k*t en ik bagatelliseer het niet hoor. Maar er is nog een kansje dat je toegelaten wordt en zo niet, dan is het niet zo dat je niet meer kunt studeren, ja daar misschien niet meer, maar ergens anders wel. En ik begrijp dat dit het belangrijkste is voor je, echt waar, ook al komt het misschien niet zo over. En dat je zo extra geconfronteerd wordt met de gevolgen van je depressies, dat is helemaal erg natuurlijk.
Dat er gedacht wordt dat het wel goed komt met jou, dat interesseert je nu natuurlijk geen moer, maar het bewijst wel dat velen hier in je geloven. Wat die militair betreft, die moet maar tijd voor je maken.
Dat er gedacht wordt dat het wel goed komt met jou, dat interesseert je nu natuurlijk geen moer, maar het bewijst wel dat velen hier in je geloven. Wat die militair betreft, die moet maar tijd voor je maken.
Cum non tum age
vrijdag 4 september 2009 om 23:58
Ik wil niet weg uit dit kot, ik wil niet weg uit de vertrouwde omgeving, ik kan dat niet aan, niet naar een andere uni, niet nog langer over m'n studie doen, [edit door Angel 1]. Zo sta ik er in. Ik ben niet sterk genoeg om dat te surviven.
Wat men daar ook van vindt, het interesseert me niet. Dit is hoe ik er in sta. Na zoveel inzet, zo hard vechten, nee, dan heb ik de veldslag verloren en de oorlog ook, en dan hoeft het niet meer. Ik heb geen zin in bagatelliserende woorden, want voor mij betekent het oprecht het einde van alles.
Ik kan dit gewoon NIET AAN. De beloning van zo hard vechten weg te worden gestuurd, dat kan ik niet aan. Ik ga niet naar Antwerpen, naar Gent, naar Leuven, ik voel mij hier thuis, niet weer verhuizen, ik kan dat niet. Ik kan nu enkel nog maar janken. Zoveel bereikt en dan op 1 vak beoordeeld worden. In de context heb ik al zoveel bereikt, ik wil niet weg. Ik zal trouw alle lessen volgen, want dat kan ik nu want niet meer depressief. Ik zal concretiseren dat ik mijn best doe door elke week naar studie-advies te gaan. Ik zal tussentijds studeren. Maar dan moeten ze me die kans geven.
[edit door angel 1]
Wat men daar ook van vindt, het interesseert me niet. Dit is hoe ik er in sta. Na zoveel inzet, zo hard vechten, nee, dan heb ik de veldslag verloren en de oorlog ook, en dan hoeft het niet meer. Ik heb geen zin in bagatelliserende woorden, want voor mij betekent het oprecht het einde van alles.
Ik kan dit gewoon NIET AAN. De beloning van zo hard vechten weg te worden gestuurd, dat kan ik niet aan. Ik ga niet naar Antwerpen, naar Gent, naar Leuven, ik voel mij hier thuis, niet weer verhuizen, ik kan dat niet. Ik kan nu enkel nog maar janken. Zoveel bereikt en dan op 1 vak beoordeeld worden. In de context heb ik al zoveel bereikt, ik wil niet weg. Ik zal trouw alle lessen volgen, want dat kan ik nu want niet meer depressief. Ik zal concretiseren dat ik mijn best doe door elke week naar studie-advies te gaan. Ik zal tussentijds studeren. Maar dan moeten ze me die kans geven.
[edit door angel 1]
zaterdag 5 september 2009 om 00:08
quote:Digitalis schreef op 04 september 2009 @ 23:58:
Sorry, maar ik kan enkel nog huilen en zuipen, en ik kan niet omgaan met de afwijzing. Dan is het schluss. Dan maar een zwakkeling.
Hé,
Punt 1: Je bent niet afgewezen. Je loopt inderdaad dat risico, maar er is nog de mogelijkheid om je verhaal voor te leggen, waarna er kans is dat je alsnog kunt blijven. En wat daarin positief is: je hebt vanmiddag iemand gevonden die ontvankelijk is voor je verhaal en zelfs voor je in de bres wil springen bij de voortgangscommissie.
Punt 2: Zonder bul een slechte kwaliteit van leven? Haha, laat me niet lachen. Ik heb door allerlei toestanden (waarvan jij ook wel het een en ander weet) me een slag in de rondte gestudeerd maar nooit een WO-studie afgerond. Dat ik moest stoppen was nogal slikken (om het maar eufemistisch uit te drukken), maar vervolgens is het wat je ervan maakt. Ik ben slim, verbaal sterk, heb mensenkennis en ben breed geïnteresseerd en ontwikkeld. En ik run een goedlopende eenmanszaak. Dit zeg ik niet om mezelf op de borst te kloppen: jij beschikt ook over die kwaliteiten, gebruik ze!
Sorry, maar ik kan enkel nog huilen en zuipen, en ik kan niet omgaan met de afwijzing. Dan is het schluss. Dan maar een zwakkeling.
Hé,
Punt 1: Je bent niet afgewezen. Je loopt inderdaad dat risico, maar er is nog de mogelijkheid om je verhaal voor te leggen, waarna er kans is dat je alsnog kunt blijven. En wat daarin positief is: je hebt vanmiddag iemand gevonden die ontvankelijk is voor je verhaal en zelfs voor je in de bres wil springen bij de voortgangscommissie.
Punt 2: Zonder bul een slechte kwaliteit van leven? Haha, laat me niet lachen. Ik heb door allerlei toestanden (waarvan jij ook wel het een en ander weet) me een slag in de rondte gestudeerd maar nooit een WO-studie afgerond. Dat ik moest stoppen was nogal slikken (om het maar eufemistisch uit te drukken), maar vervolgens is het wat je ervan maakt. Ik ben slim, verbaal sterk, heb mensenkennis en ben breed geïnteresseerd en ontwikkeld. En ik run een goedlopende eenmanszaak. Dit zeg ik niet om mezelf op de borst te kloppen: jij beschikt ook over die kwaliteiten, gebruik ze!
