Psyche
alle pijlers
Therapie, hoe dan?
zondag 11 september 2016 20:15
OK ik ben nog nooit van mijn leven bij een psycholoog of psychiater geweest, dus misschien is mijn vraag een beetje stom. Maar ik vraag mij echt enorm af: hoe kan praten helpen? Hoe kun je inzicht krijgen in patronen die je zelf ook wel herkent? Heb je er een soort van leap of faith voor nodig, of je zelf voor de gek houden? Kun je echt anders leren denken door met een psycholoog te praten?
Dit is trouwens geen topic om het te hebben over problemen van mij of zo want geen behoefte aan om op een forum te delen. Maar ik heb wel interesse in naar een psycholoog gaan, van daar ook de vraag. Ik ben zelf erg sceptisch over de werkzaamheid er van (en ja ik ken de onderzoeken en de uitkomsten, al vraag ik mij meteen af hoe zo iets objectief meetbaar is, de success rate van therapie).
Dit is trouwens geen topic om het te hebben over problemen van mij of zo want geen behoefte aan om op een forum te delen. Maar ik heb wel interesse in naar een psycholoog gaan, van daar ook de vraag. Ik ben zelf erg sceptisch over de werkzaamheid er van (en ja ik ken de onderzoeken en de uitkomsten, al vraag ik mij meteen af hoe zo iets objectief meetbaar is, de success rate van therapie).
maandag 12 september 2016 17:40
quote:moringa schreef op 12 september 2016 @ 17:31:
[...]
Wat goed dat je gemaild hebt! Kleine stap voor de mensheid, grote stap voor strikjemetstippels.
Moest ook een beetje lachen om het niet in de boeken willen staan. Das een beetje controlefreakerig Maar hè, als het jou helpt om de stap te nemen is dat prima.
Wederom ook herkenning. Ik dacht ook de hele tijd dat de psych me weg zou sturen wegens 1e wereldproblemen. Toen ik niet weggestuurd werd heb ik er maar van gemaakt dat ik een lekker makkelijk gevalletje was tussen alle zware gevallen door. (Ik moet nu ineens vreselijk om mezelf lachen, what was I thinking )
(maar het is wel waar )
Ja op zich wel control freakerig hoor, maar als ik lees (en nou ja dat heb ik HEEL VEEL gedaan, onderdeel van een control freak zijn natuurlijk) wat voor hel het soms is om een diagnose te krijgen (want anders geen vergoeding), dan betaal ik het liever zelf, naast het feit dat je nooit weet hoe en wat van een registratie, naast het feit dat ik het gewoon enorm onprettig vind om bekend te staan ook maar ergens als iemand met psychische problematiek (en paradoxaal genoeg heb je die eerst nodig voor vergoeding...ook al valt het misschien allemaal wel mee, anyways dat zorgt ook voor een interne error dus ik doe het zo).
Ik ben juist bang dat hij (het is een hij, ik weet niet ik heb liever een man, al is dat een beetje bias) vindt dat ik te zwaar ben of ik een echte diagnose nodig heb. Dat wil ik trouwens absoluut niet. Als praten helpt, dan is dat ook zonder diagnose het geval.
Ik ben nog aan het twijfelen of ik liever in een bak met spinnen spring of dit doe. Ben er nog niet uit
[...]
Wat goed dat je gemaild hebt! Kleine stap voor de mensheid, grote stap voor strikjemetstippels.
Moest ook een beetje lachen om het niet in de boeken willen staan. Das een beetje controlefreakerig Maar hè, als het jou helpt om de stap te nemen is dat prima.
Wederom ook herkenning. Ik dacht ook de hele tijd dat de psych me weg zou sturen wegens 1e wereldproblemen. Toen ik niet weggestuurd werd heb ik er maar van gemaakt dat ik een lekker makkelijk gevalletje was tussen alle zware gevallen door. (Ik moet nu ineens vreselijk om mezelf lachen, what was I thinking )
(maar het is wel waar )
Ja op zich wel control freakerig hoor, maar als ik lees (en nou ja dat heb ik HEEL VEEL gedaan, onderdeel van een control freak zijn natuurlijk) wat voor hel het soms is om een diagnose te krijgen (want anders geen vergoeding), dan betaal ik het liever zelf, naast het feit dat je nooit weet hoe en wat van een registratie, naast het feit dat ik het gewoon enorm onprettig vind om bekend te staan ook maar ergens als iemand met psychische problematiek (en paradoxaal genoeg heb je die eerst nodig voor vergoeding...ook al valt het misschien allemaal wel mee, anyways dat zorgt ook voor een interne error dus ik doe het zo).
Ik ben juist bang dat hij (het is een hij, ik weet niet ik heb liever een man, al is dat een beetje bias) vindt dat ik te zwaar ben of ik een echte diagnose nodig heb. Dat wil ik trouwens absoluut niet. Als praten helpt, dan is dat ook zonder diagnose het geval.
Ik ben nog aan het twijfelen of ik liever in een bak met spinnen spring of dit doe. Ben er nog niet uit
maandag 12 september 2016 17:52
Dan zet ik er mijn ervaring tegenover.
Bij mij was het diagnosetraject helemaal niet lastig. (Ik had een depressie). Daar hebben we het wel over gehad maar het is nooit het centrum geweest van de gesprekken. Het was een aanknopingspunt om verder te kunnen. Niks meer en niks minder.
Dat heb ik nooit ergens op het internet breed uitgemeten want dat doe ik doorgaans met dingen die ik een probleem vind, niet met dingen die nooit lastig zijn geweest)
Maar goed, als jij een blue screen of death krijgt zou ik bovenstaande kletspraat van Moringa maar weer gauw vergeten en in de bak spinnen springen.
Bij mij was het diagnosetraject helemaal niet lastig. (Ik had een depressie). Daar hebben we het wel over gehad maar het is nooit het centrum geweest van de gesprekken. Het was een aanknopingspunt om verder te kunnen. Niks meer en niks minder.
Dat heb ik nooit ergens op het internet breed uitgemeten want dat doe ik doorgaans met dingen die ik een probleem vind, niet met dingen die nooit lastig zijn geweest)
Maar goed, als jij een blue screen of death krijgt zou ik bovenstaande kletspraat van Moringa maar weer gauw vergeten en in de bak spinnen springen.
maandag 12 september 2016 18:07
quote:moringa schreef op 12 september 2016 @ 17:52:
Dan zet ik er mijn ervaring tegenover.
Bij mij was het diagnosetraject helemaal niet lastig. (Ik had een depressie). Daar hebben we het wel over gehad maar het is nooit het centrum geweest van de gesprekken. Het was een aanknopingspunt om verder te kunnen. Niks meer en niks minder.
Dat heb ik nooit ergens op het internet breed uitgemeten want dat doe ik doorgaans met dingen die ik een probleem vind, niet met dingen die nooit lastig zijn geweest)
Maar goed, als jij een blue screen of death krijgt zou ik bovenstaande kletspraat van Moringa maar weer gauw vergeten en in de bak spinnen springen.Haha geen kletspraat hoor en ik geloof je meteen. Maar volgens mij is het meer mijn interactie (met mij zelf en met externen) in het algemeen dat het probleem is, en dat is misschien vager om te diagnosticeren, en misschien ook niet maar goed, ik ga het eerst maar zo doen. Wie weet wat ik er na nog durf, of juist nog sterker die mening heb. Ik zit nu al te stressen of ik wel mijn juist mail adres heb in gevuld bij reactie formulier, maar ok dat zal zich zelf wel gaan bevestigen.
Dan zet ik er mijn ervaring tegenover.
Bij mij was het diagnosetraject helemaal niet lastig. (Ik had een depressie). Daar hebben we het wel over gehad maar het is nooit het centrum geweest van de gesprekken. Het was een aanknopingspunt om verder te kunnen. Niks meer en niks minder.
Dat heb ik nooit ergens op het internet breed uitgemeten want dat doe ik doorgaans met dingen die ik een probleem vind, niet met dingen die nooit lastig zijn geweest)
Maar goed, als jij een blue screen of death krijgt zou ik bovenstaande kletspraat van Moringa maar weer gauw vergeten en in de bak spinnen springen.Haha geen kletspraat hoor en ik geloof je meteen. Maar volgens mij is het meer mijn interactie (met mij zelf en met externen) in het algemeen dat het probleem is, en dat is misschien vager om te diagnosticeren, en misschien ook niet maar goed, ik ga het eerst maar zo doen. Wie weet wat ik er na nog durf, of juist nog sterker die mening heb. Ik zit nu al te stressen of ik wel mijn juist mail adres heb in gevuld bij reactie formulier, maar ok dat zal zich zelf wel gaan bevestigen.
maandag 12 september 2016 20:38
Prima toch. Goed dat je het gedaan hebt. En mocht je geen reactie krijgen: een tweede keer mailen is niet verboden ofzo.
Ik bedacht net nog iets. Waarschijnlijk voel je je op de een of andere manier niet stabiel in je humeur/stemming als je de psych overweegt. Misschien ben je bang om labiel te worden van gesprekken met de psych. Dat kan best zo zijn, in ieder geval in de eerste instantie, maar uiteindelijk wordt je als geheel stabieler als je zowel je ratio als emotionele kant goed kent. Zie het als een tool. Je ratio kant is heel sterk getraind, daar hoef je niks meer aan te doen. Emotie is nu onderontwikkeld maar ook dat kun je trainen. Best lastig want nieuw. Maar ga er maar vanuit dat het in potentie in je zit.
Ik ken best wat mensen uit een bepaald nerd wereldje. En daar lopen best een paar figuren rond die op mij emotioneel wat gehandicapt overkomen. Soms is dat een stoornis maar veel vaker is het zo dat die mensen altijd op hun ratio zijn aangesproken omdat ze dat nu eenmaal goed kunnen en daardoor de emotionele kant totaal verwaarloosd hebben. En dan gebeurt er iets wat ze niet kunnen processen en lopen ze vast.
Stel: je hebt een nieuwe vriend. Die beoordeel je toch niet puur op zijn specs? Daar komt een emotionele kant bij kijken.
Het is geen formule die zegt: Nieuwe vriend: IQ + lengte piemel + kennis van Star Wars + aantal seconden waarin je een rubikscube oplost > 1000 = geschikte kandidaat. Het leven is niet binair. Dat maakt het soms moeilijker maar ook mooier.
Ik bedacht net nog iets. Waarschijnlijk voel je je op de een of andere manier niet stabiel in je humeur/stemming als je de psych overweegt. Misschien ben je bang om labiel te worden van gesprekken met de psych. Dat kan best zo zijn, in ieder geval in de eerste instantie, maar uiteindelijk wordt je als geheel stabieler als je zowel je ratio als emotionele kant goed kent. Zie het als een tool. Je ratio kant is heel sterk getraind, daar hoef je niks meer aan te doen. Emotie is nu onderontwikkeld maar ook dat kun je trainen. Best lastig want nieuw. Maar ga er maar vanuit dat het in potentie in je zit.
Ik ken best wat mensen uit een bepaald nerd wereldje. En daar lopen best een paar figuren rond die op mij emotioneel wat gehandicapt overkomen. Soms is dat een stoornis maar veel vaker is het zo dat die mensen altijd op hun ratio zijn aangesproken omdat ze dat nu eenmaal goed kunnen en daardoor de emotionele kant totaal verwaarloosd hebben. En dan gebeurt er iets wat ze niet kunnen processen en lopen ze vast.
Stel: je hebt een nieuwe vriend. Die beoordeel je toch niet puur op zijn specs? Daar komt een emotionele kant bij kijken.
Het is geen formule die zegt: Nieuwe vriend: IQ + lengte piemel + kennis van Star Wars + aantal seconden waarin je een rubikscube oplost > 1000 = geschikte kandidaat. Het leven is niet binair. Dat maakt het soms moeilijker maar ook mooier.
maandag 12 september 2016 21:37
quote:moringa schreef op 12 september 2016 @ 20:38:
Prima toch. Goed dat je het gedaan hebt. En mocht je geen reactie krijgen: een tweede keer mailen is niet verboden ofzo.
Ik bedacht net nog iets. Waarschijnlijk voel je je op de een of andere manier niet stabiel in je humeur/stemming als je de psych overweegt. Misschien ben je bang om labiel te worden van gesprekken met de psych. Dat kan best zo zijn, in ieder geval in de eerste instantie, maar uiteindelijk wordt je als geheel stabieler als je zowel je ratio als emotionele kant goed kent. Zie het als een tool. Je ratio kant is heel sterk getraind, daar hoef je niks meer aan te doen. Emotie is nu onderontwikkeld maar ook dat kun je trainen. Best lastig want nieuw. Maar ga er maar vanuit dat het in potentie in je zit.
Ik ken best wat mensen uit een bepaald nerd wereldje. En daar lopen best een paar figuren rond die op mij emotioneel wat gehandicapt overkomen. Soms is dat een stoornis maar veel vaker is het zo dat die mensen altijd op hun ratio zijn aangesproken omdat ze dat nu eenmaal goed kunnen en daardoor de emotionele kant totaal verwaarloosd hebben. En dan gebeurt er iets wat ze niet kunnen processen en lopen ze vast.
Stel: je hebt een nieuwe vriend. Die beoordeel je toch niet puur op zijn specs? Daar komt een emotionele kant bij kijken.
Het is geen formule die zegt: Nieuwe vriend: IQ + lengte piemel + kennis van Star Wars + aantal seconden waarin je een rubikscube oplost > 1000 = geschikte kandidaat. Het leven is niet binair. Dat maakt het soms moeilijker maar ook mooier.Ja ik heb idd die angst moet ik zeggen. Die specs, ik moet zeggen dat die rubikscube beter snelheid kan zijn als het resultaat een 'groter dan' moet zijn, maar verder:
Prima toch. Goed dat je het gedaan hebt. En mocht je geen reactie krijgen: een tweede keer mailen is niet verboden ofzo.
Ik bedacht net nog iets. Waarschijnlijk voel je je op de een of andere manier niet stabiel in je humeur/stemming als je de psych overweegt. Misschien ben je bang om labiel te worden van gesprekken met de psych. Dat kan best zo zijn, in ieder geval in de eerste instantie, maar uiteindelijk wordt je als geheel stabieler als je zowel je ratio als emotionele kant goed kent. Zie het als een tool. Je ratio kant is heel sterk getraind, daar hoef je niks meer aan te doen. Emotie is nu onderontwikkeld maar ook dat kun je trainen. Best lastig want nieuw. Maar ga er maar vanuit dat het in potentie in je zit.
Ik ken best wat mensen uit een bepaald nerd wereldje. En daar lopen best een paar figuren rond die op mij emotioneel wat gehandicapt overkomen. Soms is dat een stoornis maar veel vaker is het zo dat die mensen altijd op hun ratio zijn aangesproken omdat ze dat nu eenmaal goed kunnen en daardoor de emotionele kant totaal verwaarloosd hebben. En dan gebeurt er iets wat ze niet kunnen processen en lopen ze vast.
Stel: je hebt een nieuwe vriend. Die beoordeel je toch niet puur op zijn specs? Daar komt een emotionele kant bij kijken.
Het is geen formule die zegt: Nieuwe vriend: IQ + lengte piemel + kennis van Star Wars + aantal seconden waarin je een rubikscube oplost > 1000 = geschikte kandidaat. Het leven is niet binair. Dat maakt het soms moeilijker maar ook mooier.Ja ik heb idd die angst moet ik zeggen. Die specs, ik moet zeggen dat die rubikscube beter snelheid kan zijn als het resultaat een 'groter dan' moet zijn, maar verder:
maandag 12 september 2016 22:33
quote:rosanne12 schreef op 12 september 2016 @ 06:40:
[...]
In dat geval lijkt het me verstandig om medicatie te gaan slikken.
Ik had al aardig wat therapie gehad (25 sessies was niets, zeg maar) en daar leerde ik wel wat van, maar echt vooruit kwam ik niet. Ik slik sinds een half jaar AD en sindsdien kom ik echt vooruit met de therapie. Ik was zo depressief dat ik gewoon niet vooruit kwam.
En ook ik weet dat je er wel degelijk slechter van kan worden. Ik heb 4 sessies gehad bij een psycholoog op aanraden van mijn huisarts en die heeft me echt de grond in getrapt. Dus TO: luister naar je gevoel. Klikt het niet? Blijf dan vooral niet hangen en zoek een ander!Ik heb de afgelopen 16 jaar minstens 20 verschillende pillen geslikt in veel combinaties en doseringen en het deed allemaal weinig. Ik heb 4 psychiaters gehad en twee opnames. Ik ben bipolair, dus voor een deel is het bij mij genetisch, maar er zijn ook een aantal heftige niet-biologische oorzaken. De eerste twee psychologen heb ik in de eerste jaren van mijn ziekte gezien, de derde eerder dit jaar en ik hoop binnen een maand aan de beurt de zijn voor een nieuwe psycholoog. De eerste vond bij nader inzien mijn problematiek te zwaar. De tweede wilde mij met alle medicijnen laten stoppen ondanks dat ik op dat moment opgenomen was en suicidaal en hij beweerde dat die heftige oorzaken die ik noemde niets met mijn depressies te maken hadden. De derde zei na 3 maanden letterlijk dat hij mij niet kon leren wat ik wilde leren, namelijk anders met bepaalde dingen omgaan. En laat ik nou denken dat dat een basisvaardigheid is van psychologen.
[...]
In dat geval lijkt het me verstandig om medicatie te gaan slikken.
Ik had al aardig wat therapie gehad (25 sessies was niets, zeg maar) en daar leerde ik wel wat van, maar echt vooruit kwam ik niet. Ik slik sinds een half jaar AD en sindsdien kom ik echt vooruit met de therapie. Ik was zo depressief dat ik gewoon niet vooruit kwam.
En ook ik weet dat je er wel degelijk slechter van kan worden. Ik heb 4 sessies gehad bij een psycholoog op aanraden van mijn huisarts en die heeft me echt de grond in getrapt. Dus TO: luister naar je gevoel. Klikt het niet? Blijf dan vooral niet hangen en zoek een ander!Ik heb de afgelopen 16 jaar minstens 20 verschillende pillen geslikt in veel combinaties en doseringen en het deed allemaal weinig. Ik heb 4 psychiaters gehad en twee opnames. Ik ben bipolair, dus voor een deel is het bij mij genetisch, maar er zijn ook een aantal heftige niet-biologische oorzaken. De eerste twee psychologen heb ik in de eerste jaren van mijn ziekte gezien, de derde eerder dit jaar en ik hoop binnen een maand aan de beurt de zijn voor een nieuwe psycholoog. De eerste vond bij nader inzien mijn problematiek te zwaar. De tweede wilde mij met alle medicijnen laten stoppen ondanks dat ik op dat moment opgenomen was en suicidaal en hij beweerde dat die heftige oorzaken die ik noemde niets met mijn depressies te maken hadden. De derde zei na 3 maanden letterlijk dat hij mij niet kon leren wat ik wilde leren, namelijk anders met bepaalde dingen omgaan. En laat ik nou denken dat dat een basisvaardigheid is van psychologen.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
dinsdag 13 september 2016 18:03
Ik heb een afspraak gemaakt. Telefonisch. Man wat vond ik dat eng. Ik kreeg een assistent aan de lijn en hij vroeg waar om ik een afspraak wilde maken. Ik kan dat echt niet verwoorden, dat zei ik ook maar. Hij vroeg een aantal zaken en ik zei maar iets dan, daar ging hij dan op in met af en toe van die empathische dingen er door waar ik dan met stilte op reageerde.
Ik schaam me gewoon voor mijn gestuntel maar goed, die afspraak staat in ieder geval. Nu hoop ik dat ik dus ook vol hou als het moeilijk wordt of als ik denk dat ik me stom heb gedragen, want mijn normale reactie daar op is >> move folder to bin << are you sure you want to empty bin >> yes<< en dan is het er niet meer.
Ik hoop zo dat hij mij kan volgen want ik ben wel heel erg onsamenhangend hoe wel het voor mij allemaal super logisch is en klopt met de plaatjes in mijn hoofd
Ik schaam me gewoon voor mijn gestuntel maar goed, die afspraak staat in ieder geval. Nu hoop ik dat ik dus ook vol hou als het moeilijk wordt of als ik denk dat ik me stom heb gedragen, want mijn normale reactie daar op is >> move folder to bin << are you sure you want to empty bin >> yes<< en dan is het er niet meer.
Ik hoop zo dat hij mij kan volgen want ik ben wel heel erg onsamenhangend hoe wel het voor mij allemaal super logisch is en klopt met de plaatjes in mijn hoofd
dinsdag 13 september 2016 18:05
quote:fayanna schreef op 12 september 2016 @ 22:33:
[...]
Ik heb de afgelopen 16 jaar minstens 20 verschillende pillen geslikt in veel combinaties en doseringen en het deed allemaal weinig. Ik heb 4 psychiaters gehad en twee opnames. Ik ben bipolair, dus voor een deel is het bij mij genetisch, maar er zijn ook een aantal heftige niet-biologische oorzaken. De eerste twee psychologen heb ik in de eerste jaren van mijn ziekte gezien, de derde eerder dit jaar en ik hoop binnen een maand aan de beurt de zijn voor een nieuwe psycholoog. De eerste vond bij nader inzien mijn problematiek te zwaar. De tweede wilde mij met alle medicijnen laten stoppen ondanks dat ik op dat moment opgenomen was en suicidaal en hij beweerde dat die heftige oorzaken die ik noemde niets met mijn depressies te maken hadden. De derde zei na 3 maanden letterlijk dat hij mij niet kon leren wat ik wilde leren, namelijk anders met bepaalde dingen omgaan. En laat ik nou denken dat dat een basisvaardigheid is van psychologen. Wow dat is ook niet lekker zeg allemaal, wat tegenstrijdig van al die therapeuten dan. En wat zei jij op die laatste dan met die opmerking dat hij jou dat niet kon leren?
[...]
Ik heb de afgelopen 16 jaar minstens 20 verschillende pillen geslikt in veel combinaties en doseringen en het deed allemaal weinig. Ik heb 4 psychiaters gehad en twee opnames. Ik ben bipolair, dus voor een deel is het bij mij genetisch, maar er zijn ook een aantal heftige niet-biologische oorzaken. De eerste twee psychologen heb ik in de eerste jaren van mijn ziekte gezien, de derde eerder dit jaar en ik hoop binnen een maand aan de beurt de zijn voor een nieuwe psycholoog. De eerste vond bij nader inzien mijn problematiek te zwaar. De tweede wilde mij met alle medicijnen laten stoppen ondanks dat ik op dat moment opgenomen was en suicidaal en hij beweerde dat die heftige oorzaken die ik noemde niets met mijn depressies te maken hadden. De derde zei na 3 maanden letterlijk dat hij mij niet kon leren wat ik wilde leren, namelijk anders met bepaalde dingen omgaan. En laat ik nou denken dat dat een basisvaardigheid is van psychologen. Wow dat is ook niet lekker zeg allemaal, wat tegenstrijdig van al die therapeuten dan. En wat zei jij op die laatste dan met die opmerking dat hij jou dat niet kon leren?
dinsdag 13 september 2016 19:41
quote:strikjemetstippels schreef op 13 september 2016 @ 18:05:
[...]
Wow dat is ook niet lekker zeg allemaal, wat tegenstrijdig van al die therapeuten dan. En wat zei jij op die laatste dan met die opmerking dat hij jou dat niet kon leren?Allereerst: wat goed dat je een afspraak gemaakt hebt! Ik denk dat het een goed idee is om het te proberen, ook al weet je niet wat het je gaat brengen. EN ik was zo stomverbaasd over wat de derde psych zei dat ik daar op dat moment helemaal niet bij stilstond. Later drong het pas tot me door wat een rare opmerking dat was. Ik heb nog overwogen nog een keer terug te gaan om het daar over te hebben, maar heb uiteindelijk besloten dat niet te doen. Uiteindelijk lost dat toch niks op. Ik had al snel ook niet echt een goed gevoel bij hem. Ik had na mijn tweede psych besloten dat ik het nooit meer zou doen, omdat hij mij zo gekwetst heeft. Door allerlei heftige ellende eind vorig jaar besloot ik het toch nog een keer te doen, maar dat was dan ook echt de allerlaatste keer. Ik vond dat ik het aan mezelf verschuldigd was om toch nog een keer therapie te proberen. En daarom ben ik bij hem gebleven, tegen beter weten in. Maar toen dat afgelopen was, realiseerde ik me dat ik niet kon zeggen dat ik het op deze manier echt serieus geprobeerd had. Dus doe ik het nu nog een keer, maar dit is dan ook echt de laatste keer. Zelfs als na het eerste gesprek blijkt dat ik daar niet op mijn plek ben, of ik dat nou zelf vind of de therapeut. Dan houdt het op.
[...]
Wow dat is ook niet lekker zeg allemaal, wat tegenstrijdig van al die therapeuten dan. En wat zei jij op die laatste dan met die opmerking dat hij jou dat niet kon leren?Allereerst: wat goed dat je een afspraak gemaakt hebt! Ik denk dat het een goed idee is om het te proberen, ook al weet je niet wat het je gaat brengen. EN ik was zo stomverbaasd over wat de derde psych zei dat ik daar op dat moment helemaal niet bij stilstond. Later drong het pas tot me door wat een rare opmerking dat was. Ik heb nog overwogen nog een keer terug te gaan om het daar over te hebben, maar heb uiteindelijk besloten dat niet te doen. Uiteindelijk lost dat toch niks op. Ik had al snel ook niet echt een goed gevoel bij hem. Ik had na mijn tweede psych besloten dat ik het nooit meer zou doen, omdat hij mij zo gekwetst heeft. Door allerlei heftige ellende eind vorig jaar besloot ik het toch nog een keer te doen, maar dat was dan ook echt de allerlaatste keer. Ik vond dat ik het aan mezelf verschuldigd was om toch nog een keer therapie te proberen. En daarom ben ik bij hem gebleven, tegen beter weten in. Maar toen dat afgelopen was, realiseerde ik me dat ik niet kon zeggen dat ik het op deze manier echt serieus geprobeerd had. Dus doe ik het nu nog een keer, maar dit is dan ook echt de laatste keer. Zelfs als na het eerste gesprek blijkt dat ik daar niet op mijn plek ben, of ik dat nou zelf vind of de therapeut. Dan houdt het op.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
dinsdag 13 september 2016 21:02
Oprechte vraag: wat maakt het dat je het zo eng vindt? Ik lees hier op het forum vaak dat naar therapie gaan of om hulp vragen een drempel is, maar waarom dan? Ik kan me het niet zo voorstellen. Ik probeer het te begrijpen.
Desondanks wel heel goed dat je het hebt gedaan! Wanneer is je afspraak?
Fayanna: wow, sorry, dat wist ik natuurlijk niet. Wat moeilijk dat niets lijkt te werken. Mijn excuses dan voor mijn reactie, totaal misplaatst.
Desondanks wel heel goed dat je het hebt gedaan! Wanneer is je afspraak?
Fayanna: wow, sorry, dat wist ik natuurlijk niet. Wat moeilijk dat niets lijkt te werken. Mijn excuses dan voor mijn reactie, totaal misplaatst.
dinsdag 13 september 2016 21:14
Waar om ik het eng vind. Ik zal het proberen te verwoorden.
Ik vind het eigenlijk een soort van falen. Toe geven dat je anders bent dan dat laagje vernis dat je om je zelf hebt gelegd. Dat je de meest basale zaken eigenlijk niet kunt terwijl de meeste mensen van nature bepaalde zaken kunnen. Angst dat dit ook niet werkt, en dat je wellicht een kapotte processor bent en dat het niet aan de software ligt. De angst dat als je over bepaalde zaken begint te praten, je gewoon breekt en niet meer bij elkaar kunt worden gelijmd. En ik vind het verschrikkelijk om zwak te zijn. Dan kan iemand tien keer zeggen dat hulp zoeken sterk is, maar eigenlijk vind ik dat een leugen die mensen elkaar vertellen. Bang dat ik echt gek ben, dat ik van hulpverlener naar hulpverlener zal worden gestuurd om dat niemand weet wat hij met mij aan moet.
Zo iets. En het is ook niet te bevatten misschien voor jou, net als ik echt niet mij in kan leven in mensen die een wiskunde deuk hebben. Dan denk ik 'maar godver kijk dan alles stáát er, uit geschreven! het staart je in het gezicht!' maar als je door een andere bril kijkt, zie je dat niet. Het is een irrationele angst in mijn geval.
Ik vind het eigenlijk een soort van falen. Toe geven dat je anders bent dan dat laagje vernis dat je om je zelf hebt gelegd. Dat je de meest basale zaken eigenlijk niet kunt terwijl de meeste mensen van nature bepaalde zaken kunnen. Angst dat dit ook niet werkt, en dat je wellicht een kapotte processor bent en dat het niet aan de software ligt. De angst dat als je over bepaalde zaken begint te praten, je gewoon breekt en niet meer bij elkaar kunt worden gelijmd. En ik vind het verschrikkelijk om zwak te zijn. Dan kan iemand tien keer zeggen dat hulp zoeken sterk is, maar eigenlijk vind ik dat een leugen die mensen elkaar vertellen. Bang dat ik echt gek ben, dat ik van hulpverlener naar hulpverlener zal worden gestuurd om dat niemand weet wat hij met mij aan moet.
Zo iets. En het is ook niet te bevatten misschien voor jou, net als ik echt niet mij in kan leven in mensen die een wiskunde deuk hebben. Dan denk ik 'maar godver kijk dan alles stáát er, uit geschreven! het staart je in het gezicht!' maar als je door een andere bril kijkt, zie je dat niet. Het is een irrationele angst in mijn geval.
dinsdag 13 september 2016 22:06
Ha Strikje, goed van je dat je een afspraak hebt gemaakt.
Ik begrijp heel goed dat het voelt als falen maar dat is het niet. (Niemand (en dan bedoel ik echt niemand) kan zonder hulp en steun van anderen. Of dat nou in de vorm van een psych is of op een andere manier. Ieder mens heeft dat nodig, je kan de wereld niet alleen doen en altijd onafhankelijk zijn. Daarnaast is het helemaal niet prettig: het is wel prettig om met anderen verbonden te kunnen zijn. (Het is ook gewoon een biologische behoefte, een van de belangrijkste)
En daarvoor moet je je zwaktes kennen en durven te laten zien.
Misschien val je even uit elkaar of brokkelen er wat stukjes af van wat je denkt dat je bent.
Maar daar komen weer nieuwe stukjes voor in de plaats. Best leuke stukjes ook vaak
In de eerste instantie is dat moeilijk en eng omdat dingen waar je nooit eerder naar hebt durven kijken je ineens in het gezicht ruften. Maar door er mee bezig te zijn neemt uiteindelijk die angst af. En dat is het echt waard.
Ik leer zelf het meeste van mensen die niet zo zijn als ik. Mensen die goed op hun gevoel kunnen varen bijvoorbeeld. Die meer accepterend zijn dan streng voor zichzelf of voor een ander. Ik denk dat het je heel veel kan brengen om je te realiseren dat een ander totaal verschillend kan zijn van jou en dat dat ook ok is.
Succes! Is je afspraak al binnenkort?
Ik begrijp heel goed dat het voelt als falen maar dat is het niet. (Niemand (en dan bedoel ik echt niemand) kan zonder hulp en steun van anderen. Of dat nou in de vorm van een psych is of op een andere manier. Ieder mens heeft dat nodig, je kan de wereld niet alleen doen en altijd onafhankelijk zijn. Daarnaast is het helemaal niet prettig: het is wel prettig om met anderen verbonden te kunnen zijn. (Het is ook gewoon een biologische behoefte, een van de belangrijkste)
En daarvoor moet je je zwaktes kennen en durven te laten zien.
Misschien val je even uit elkaar of brokkelen er wat stukjes af van wat je denkt dat je bent.
Maar daar komen weer nieuwe stukjes voor in de plaats. Best leuke stukjes ook vaak
In de eerste instantie is dat moeilijk en eng omdat dingen waar je nooit eerder naar hebt durven kijken je ineens in het gezicht ruften. Maar door er mee bezig te zijn neemt uiteindelijk die angst af. En dat is het echt waard.
Ik leer zelf het meeste van mensen die niet zo zijn als ik. Mensen die goed op hun gevoel kunnen varen bijvoorbeeld. Die meer accepterend zijn dan streng voor zichzelf of voor een ander. Ik denk dat het je heel veel kan brengen om je te realiseren dat een ander totaal verschillend kan zijn van jou en dat dat ook ok is.
Succes! Is je afspraak al binnenkort?
dinsdag 13 september 2016 22:25
quote:rosanne12 schreef op 13 september 2016 @ 21:02:
Oprechte vraag: wat maakt het dat je het zo eng vindt? Ik lees hier op het forum vaak dat naar therapie gaan of om hulp vragen een drempel is, maar waarom dan? Ik kan me het niet zo voorstellen. Ik probeer het te begrijpen.
Desondanks wel heel goed dat je het hebt gedaan! Wanneer is je afspraak?
Fayanna: wow, sorry, dat wist ik natuurlijk niet. Wat moeilijk dat niets lijkt te werken. Mijn excuses dan voor mijn reactie, totaal misplaatst.
Ik heb het niet als vervelend ervaren en natuurlijk wist je niets van mijn achtergrond. Geeft niet.
En ja , therapie is eng, ook al weet je dat het nodig is. EN moeilijk zal zijn. Vergelijk het maar met de tandarts.
Oprechte vraag: wat maakt het dat je het zo eng vindt? Ik lees hier op het forum vaak dat naar therapie gaan of om hulp vragen een drempel is, maar waarom dan? Ik kan me het niet zo voorstellen. Ik probeer het te begrijpen.
Desondanks wel heel goed dat je het hebt gedaan! Wanneer is je afspraak?
Fayanna: wow, sorry, dat wist ik natuurlijk niet. Wat moeilijk dat niets lijkt te werken. Mijn excuses dan voor mijn reactie, totaal misplaatst.
Ik heb het niet als vervelend ervaren en natuurlijk wist je niets van mijn achtergrond. Geeft niet.
En ja , therapie is eng, ook al weet je dat het nodig is. EN moeilijk zal zijn. Vergelijk het maar met de tandarts.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
dinsdag 13 september 2016 22:34
Ik persoonlijk vond therapie niet eng. Ik heb 5 psychologen gehad, de een was beter dan de ander, maar ik heb nooit als eng of vervelend ervaren. Op een psycholoog na, die trapte me de grond in, maar goed dat is een uitzondering.
Maar ik vind de tandarts ook niet eng, al kan ik daar wel zenuwachtig voor zijn.
Maar ik denk dat dat ook ligt aan de reden waarvoor je therapie nodig hebt. Er is een heel scala aan redenen. Ik had geen keuze, ik wilde zo graag 'beter worden', anders zou ik doodgaan.
Maar dat is bij TO (gelukkig!) niet aan de orde.
Maar ik vind de tandarts ook niet eng, al kan ik daar wel zenuwachtig voor zijn.
Maar ik denk dat dat ook ligt aan de reden waarvoor je therapie nodig hebt. Er is een heel scala aan redenen. Ik had geen keuze, ik wilde zo graag 'beter worden', anders zou ik doodgaan.
Maar dat is bij TO (gelukkig!) niet aan de orde.
dinsdag 13 september 2016 22:46
quote:moringa schreef op 13 september 2016 @ 22:06:
Ha Strikje, goed van je dat je een afspraak hebt gemaakt.
Ik begrijp heel goed dat het voelt als falen maar dat is het niet. (Niemand (en dan bedoel ik echt niemand) kan zonder hulp en steun van anderen. Of dat nou in de vorm van een psych is of op een andere manier. Ieder mens heeft dat nodig, je kan de wereld niet alleen doen en altijd onafhankelijk zijn. Daarnaast is het helemaal niet prettig: het is wel prettig om met anderen verbonden te kunnen zijn. (Het is ook gewoon een biologische behoefte, een van de belangrijkste)
En daarvoor moet je je zwaktes kennen en durven te laten zien.
Misschien val je even uit elkaar of brokkelen er wat stukjes af van wat je denkt dat je bent.
Maar daar komen weer nieuwe stukjes voor in de plaats. Best leuke stukjes ook vaak
In de eerste instantie is dat moeilijk en eng omdat dingen waar je nooit eerder naar hebt durven kijken je ineens in het gezicht ruften. Maar door er mee bezig te zijn neemt uiteindelijk die angst af. En dat is het echt waard.
Ik leer zelf het meeste van mensen die niet zo zijn als ik. Mensen die goed op hun gevoel kunnen varen bijvoorbeeld. Die meer accepterend zijn dan streng voor zichzelf of voor een ander. Ik denk dat het je heel veel kan brengen om je te realiseren dat een ander totaal verschillend kan zijn van jou en dat dat ook ok is.
Succes! Is je afspraak al binnenkort?
Ik denk niet dat ik per se leer van mensen die héél anders zijn dan ik. En ik denk ook dat aan je karakter vrij weinig is te veranderen. Ik hoop maar dat de reden(en) waar om ik vast loop, wel te verhelpen zijn.
Ik heb binnen 2 weken een afspraak staan.
Ha Strikje, goed van je dat je een afspraak hebt gemaakt.
Ik begrijp heel goed dat het voelt als falen maar dat is het niet. (Niemand (en dan bedoel ik echt niemand) kan zonder hulp en steun van anderen. Of dat nou in de vorm van een psych is of op een andere manier. Ieder mens heeft dat nodig, je kan de wereld niet alleen doen en altijd onafhankelijk zijn. Daarnaast is het helemaal niet prettig: het is wel prettig om met anderen verbonden te kunnen zijn. (Het is ook gewoon een biologische behoefte, een van de belangrijkste)
En daarvoor moet je je zwaktes kennen en durven te laten zien.
Misschien val je even uit elkaar of brokkelen er wat stukjes af van wat je denkt dat je bent.
Maar daar komen weer nieuwe stukjes voor in de plaats. Best leuke stukjes ook vaak
In de eerste instantie is dat moeilijk en eng omdat dingen waar je nooit eerder naar hebt durven kijken je ineens in het gezicht ruften. Maar door er mee bezig te zijn neemt uiteindelijk die angst af. En dat is het echt waard.
Ik leer zelf het meeste van mensen die niet zo zijn als ik. Mensen die goed op hun gevoel kunnen varen bijvoorbeeld. Die meer accepterend zijn dan streng voor zichzelf of voor een ander. Ik denk dat het je heel veel kan brengen om je te realiseren dat een ander totaal verschillend kan zijn van jou en dat dat ook ok is.
Succes! Is je afspraak al binnenkort?
Ik denk niet dat ik per se leer van mensen die héél anders zijn dan ik. En ik denk ook dat aan je karakter vrij weinig is te veranderen. Ik hoop maar dat de reden(en) waar om ik vast loop, wel te verhelpen zijn.
Ik heb binnen 2 weken een afspraak staan.
dinsdag 13 september 2016 22:47
quote:moringa schreef op 13 september 2016 @ 22:45:
Ben je dan bang om dood te gaan?Niemand gaat zo maar dood. Maar ik ga liever niet te diep in op mijn shit Ik vroeg me wel af hoe iemand kan weten dat haar problematiek ernstiger is dan die van mij, om dat ik vrij weinig heb los gelaten dan wat direct onder het oppervlak zit.
Ben je dan bang om dood te gaan?Niemand gaat zo maar dood. Maar ik ga liever niet te diep in op mijn shit Ik vroeg me wel af hoe iemand kan weten dat haar problematiek ernstiger is dan die van mij, om dat ik vrij weinig heb los gelaten dan wat direct onder het oppervlak zit.
dinsdag 13 september 2016 23:00
Ah zo. Je hoeft niet diep in te gaan op je shit maar ik was wel verbaasd dat je dat uit het bericht pikte.
(Ik was zelf ooit wel bang om zomaar dood te gaan. Heel angstig vond ik dat. Heeft niet lang geduurd gelukkig)
En met dat leren van andere mensen bedoel ik niet dat mijn karakter verandert. Dat is nog steeds min of meer hetzelfde. Alleen het helpt me bv wel om te zien/ ervaren dat mensen met een totaal ander karakter ook op hun manier prima door het leven kunnen gaan. En wat ik als 'de waarheid' ervaar helemaal niet 'de waarheid' van een ander is.
(Ik was zelf ooit wel bang om zomaar dood te gaan. Heel angstig vond ik dat. Heeft niet lang geduurd gelukkig)
En met dat leren van andere mensen bedoel ik niet dat mijn karakter verandert. Dat is nog steeds min of meer hetzelfde. Alleen het helpt me bv wel om te zien/ ervaren dat mensen met een totaal ander karakter ook op hun manier prima door het leven kunnen gaan. En wat ik als 'de waarheid' ervaar helemaal niet 'de waarheid' van een ander is.
dinsdag 13 september 2016 23:21
quote:fayanna schreef op 12 september 2016 @ 22:33:
[...]
Ik heb de afgelopen 16 jaar minstens 20 verschillende pillen geslikt in veel combinaties en doseringen en het deed allemaal weinig. Ik heb 4 psychiaters gehad en twee opnames. Ik ben bipolair, dus voor een deel is het bij mij genetisch, maar er zijn ook een aantal heftige niet-biologische oorzaken. De eerste twee psychologen heb ik in de eerste jaren van mijn ziekte gezien, de derde eerder dit jaar en ik hoop binnen een maand aan de beurt de zijn voor een nieuwe psycholoog. De eerste vond bij nader inzien mijn problematiek te zwaar. De tweede wilde mij met alle medicijnen laten stoppen ondanks dat ik op dat moment opgenomen was en suicidaal en hij beweerde dat die heftige oorzaken die ik noemde niets met mijn depressies te maken hadden. De derde zei na 3 maanden letterlijk dat hij mij niet kon leren wat ik wilde leren, namelijk anders met bepaalde dingen omgaan. En laat ik nou denken dat dat een basisvaardigheid is van psychologen.
Een psycholoog die zich zo uitlaat over medicijngebruik, vind ik echt niet kunnen. Psychologie is overigens een pseudo-wetenschap.
Misschien ken je deze documentaire al. De maker, Stephen Fry, is zelf ook bipolair en hij benadert het op een bijzondere manier.
https://www.youtube.com/watch?v=FtImgnj5DN0
[...]
Ik heb de afgelopen 16 jaar minstens 20 verschillende pillen geslikt in veel combinaties en doseringen en het deed allemaal weinig. Ik heb 4 psychiaters gehad en twee opnames. Ik ben bipolair, dus voor een deel is het bij mij genetisch, maar er zijn ook een aantal heftige niet-biologische oorzaken. De eerste twee psychologen heb ik in de eerste jaren van mijn ziekte gezien, de derde eerder dit jaar en ik hoop binnen een maand aan de beurt de zijn voor een nieuwe psycholoog. De eerste vond bij nader inzien mijn problematiek te zwaar. De tweede wilde mij met alle medicijnen laten stoppen ondanks dat ik op dat moment opgenomen was en suicidaal en hij beweerde dat die heftige oorzaken die ik noemde niets met mijn depressies te maken hadden. De derde zei na 3 maanden letterlijk dat hij mij niet kon leren wat ik wilde leren, namelijk anders met bepaalde dingen omgaan. En laat ik nou denken dat dat een basisvaardigheid is van psychologen.
Een psycholoog die zich zo uitlaat over medicijngebruik, vind ik echt niet kunnen. Psychologie is overigens een pseudo-wetenschap.
Misschien ken je deze documentaire al. De maker, Stephen Fry, is zelf ook bipolair en hij benadert het op een bijzondere manier.
https://www.youtube.com/watch?v=FtImgnj5DN0
Voortaan hier oostenwind en alle ruimte aan bodemloze putten van pure slechtheid. Juli 2020
dinsdag 13 september 2016 23:31
quote:strikjemetstippels schreef op 13 september 2016 @ 21:14:
Waar om ik het eng vind. Ik zal het proberen te verwoorden.
Ik vind het eigenlijk een soort van falen. Toe geven dat je anders bent dan dat laagje vernis dat je om je zelf hebt gelegd. Dat je de meest basale zaken eigenlijk niet kunt terwijl de meeste mensen van nature bepaalde zaken kunnen. Angst dat dit ook niet werkt, en dat je wellicht een kapotte processor bent en dat het niet aan de software ligt. De angst dat als je over bepaalde zaken begint te praten, je gewoon breekt en niet meer bij elkaar kunt worden gelijmd. En ik vind het verschrikkelijk om zwak te zijn. Dan kan iemand tien keer zeggen dat hulp zoeken sterk is, maar eigenlijk vind ik dat een leugen die mensen elkaar vertellen. Bang dat ik echt gek ben, dat ik van hulpverlener naar hulpverlener zal worden gestuurd om dat niemand weet wat hij met mij aan moet.
Zo iets. En het is ook niet te bevatten misschien voor jou, net als ik echt niet mij in kan leven in mensen die een wiskunde deuk hebben. Dan denk ik 'maar godver kijk dan alles stáát er, uit geschreven! het staart je in het gezicht!' maar als je door een andere bril kijkt, zie je dat niet. Het is een irrationele angst in mijn geval.
Over welke basale dingen heb je het dan?
Is je huis een ontzettende puinhoop? Heb je al een week niet gedouched? Leef je uitsluitend op macaroni?
Ik overdrijf een beetje, maar zou het kunnen dat je wat te streng op jezelf bent?
Net zo min als dat we moet lijken op topmodellen, hoeven we ook alles maar met gemak te kunnen en everything is under control te hebben.
Waar om ik het eng vind. Ik zal het proberen te verwoorden.
Ik vind het eigenlijk een soort van falen. Toe geven dat je anders bent dan dat laagje vernis dat je om je zelf hebt gelegd. Dat je de meest basale zaken eigenlijk niet kunt terwijl de meeste mensen van nature bepaalde zaken kunnen. Angst dat dit ook niet werkt, en dat je wellicht een kapotte processor bent en dat het niet aan de software ligt. De angst dat als je over bepaalde zaken begint te praten, je gewoon breekt en niet meer bij elkaar kunt worden gelijmd. En ik vind het verschrikkelijk om zwak te zijn. Dan kan iemand tien keer zeggen dat hulp zoeken sterk is, maar eigenlijk vind ik dat een leugen die mensen elkaar vertellen. Bang dat ik echt gek ben, dat ik van hulpverlener naar hulpverlener zal worden gestuurd om dat niemand weet wat hij met mij aan moet.
Zo iets. En het is ook niet te bevatten misschien voor jou, net als ik echt niet mij in kan leven in mensen die een wiskunde deuk hebben. Dan denk ik 'maar godver kijk dan alles stáát er, uit geschreven! het staart je in het gezicht!' maar als je door een andere bril kijkt, zie je dat niet. Het is een irrationele angst in mijn geval.
Over welke basale dingen heb je het dan?
Is je huis een ontzettende puinhoop? Heb je al een week niet gedouched? Leef je uitsluitend op macaroni?
Ik overdrijf een beetje, maar zou het kunnen dat je wat te streng op jezelf bent?
Net zo min als dat we moet lijken op topmodellen, hoeven we ook alles maar met gemak te kunnen en everything is under control te hebben.
Voortaan hier oostenwind en alle ruimte aan bodemloze putten van pure slechtheid. Juli 2020
dinsdag 13 september 2016 23:39
quote:kopjekoffie70 schreef op 13 september 2016 @ 23:21:
[...]
Een psycholoog die zich zo uitlaat over medicijngebruik, vind ik echt niet kunnen. Psychologie is overigens een pseudo-wetenschap.
Misschien ken je deze documentaire al. De maker, Stephen Fry, is zelf ook bipolair en hij benadert het op een bijzondere manier.
https://www.youtube.com/watch?v=FtImgnj5DN0
Al mijn psychologen hadden een sterke mening over medicijngebruik. Degene die wilde dat ik overal mee stopte, had zijn werkkamer naast die van de psychiater waar ik toen onder behandeling was. Ik was zo depressief en suicidaal dat de psychiater elecktroshock behandeling voorstelde (ja, dat wordt nog steeds gedaan). Dan gebeurde het dus dat ik daar met mijn psychiater over zat te praten en dat ik een uur later in de kamer ernaast moest aanhoren dat medicijnen de duivel waren. Ik was er te slecht aan toe om dit rare verschil aan de orde te stellen. (Heb geen elektroshock gedaan trouwens. Heb een second opinion gedaan en toen de juiste diagnose gekregen.)
Ik weet niet of psychologie een pseudowetenschap is. Als dat zo is, is het nog steeds mogelijk dat de ene mens de andere kan helpen en dat bepaalde technieken daarbij effectiever zijn dan andere. Ik heb meer dan eens gelezen dat de relatie tussen therapeut en patiënt (ja, ik weet het, dat is niet politiek correct, maar het is mijn mening) belangrijker is voor het slagen van een behandeling dan de gebruikte therapietechniek.
De documentaire ken ik inderdaad al. Er is nog een tweede deel en een recent verschenen vervolg. Ook op youtube.
[...]
Een psycholoog die zich zo uitlaat over medicijngebruik, vind ik echt niet kunnen. Psychologie is overigens een pseudo-wetenschap.
Misschien ken je deze documentaire al. De maker, Stephen Fry, is zelf ook bipolair en hij benadert het op een bijzondere manier.
https://www.youtube.com/watch?v=FtImgnj5DN0
Al mijn psychologen hadden een sterke mening over medicijngebruik. Degene die wilde dat ik overal mee stopte, had zijn werkkamer naast die van de psychiater waar ik toen onder behandeling was. Ik was zo depressief en suicidaal dat de psychiater elecktroshock behandeling voorstelde (ja, dat wordt nog steeds gedaan). Dan gebeurde het dus dat ik daar met mijn psychiater over zat te praten en dat ik een uur later in de kamer ernaast moest aanhoren dat medicijnen de duivel waren. Ik was er te slecht aan toe om dit rare verschil aan de orde te stellen. (Heb geen elektroshock gedaan trouwens. Heb een second opinion gedaan en toen de juiste diagnose gekregen.)
Ik weet niet of psychologie een pseudowetenschap is. Als dat zo is, is het nog steeds mogelijk dat de ene mens de andere kan helpen en dat bepaalde technieken daarbij effectiever zijn dan andere. Ik heb meer dan eens gelezen dat de relatie tussen therapeut en patiënt (ja, ik weet het, dat is niet politiek correct, maar het is mijn mening) belangrijker is voor het slagen van een behandeling dan de gebruikte therapietechniek.
De documentaire ken ik inderdaad al. Er is nog een tweede deel en een recent verschenen vervolg. Ook op youtube.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
