Vader

De laatste dagen zit ik niet echt lekker in mijn vel. Ik heb last van haaruitval, ben ontzettend moe en onwijs prikkelbaar. Ik zit met iets waar ik eigenlijk niet meer mee mag zitten maar ik doe het toch.



Ik heb mijn vader ruim 15 jaar niet gezien. Na de scheiding van mijn ouders is hij weggegaan en heeft daarna nooit meer iets (in positieve zin) van zich laten horen.

Hij heeft 2 andere kinderen met een andere vrouw, ik voel mij daardoor best wel vervangen. Dat is gemeen, want ik kan hem niet vervangen. Al heb ik wel een superlieve stiefvader, maar het is niet mijn vader. Ik weet van mijn moeder en andere familie dat ik best wel op mijn vader lijk (uiteraard alleen de negatieve dingen). Ik zou zo graag dingen van hem willen weten. Het is raar als mensen zeggen dat ik op iemand lijk die ik eigenlijk helemaal niet ken.



Omdat het al zo een lange tijd geleden is, zou je haast denken dat ik er nu wel een keertje overheen moet zijn. Maar niets is minder waar, het zit mij nog bijna dagelijks dwars.

Ik heb het er best vaak met mijn vriend over gehad, en durf er nu eigenlijk niet meer over te praten want ik ben bang dat hij mij vind zeuren. Ik doe er ook vrij makkelijk over tegen andere mensen als zij erom vragen (ik en mijn broertjes lijken helemaal niet op elkaar dat vraagt om vragen). Maar toch...



Er zijn echt veel ergere dingen op de wereld en ik weet dat ik me niet zo moet aanstellen maar het is een gevoel wat niet weggaat. Ik zou hem graag een brief willen schrijven, maar durf dat niet echt. Ik ben bang dat hij het zal zien als een aanval en er dingen mee losmaak waar ik helemaal niet op uit.



Wat moet ik nou doen? Gaat dit gevoel ooooit nog weg?





(ik zal de openingstekst later wel weghalen ivm herkenbaarheid)