Psyche
alle pijlers
Wanneer stop je met redden.............
zondag 14 december 2008 om 21:46
Lieve allemaal,
Iris, ik had vanaf dit topic ingelogd en was in de veronderstelling dat het via outlook geregeld was, heb verder hier niet meer gekeken, wilde even wat afstand nemen (keek wel in mn hotmail) en nu lees ik dit, sorry,sorry.
Ben een paar dagen echt van de weg geweest, kwaad, verdrietig, bang, hulpeloos, half de week kon ik gelukkig met die vertrouwenspersoon praten en dat gaf me veel lucht, de dingen die ik daar uitgooide (ja, ik betaal nog steeds dingen voor hem) en waardoor ik voel dat dat tussen ons blijft staan (terwijl hij dat helemaal niet weet) werden met zoveel begrip en liefde weerlegd dat ik me niet meer zo schuldig voelde.
Natuurlijk wil ik daar vanaf, maar de angst(?) weerhoudt me.
Of zijn het andere zaken die meespelen,
Wel, zei ze, weet ik iemand die je daarmee kan ondersteunen, om het rouwproces, (waar ik kennelijk in zit, want ik vind het niet normaal gegaan zo, op die manier het huis uit,, nauwelijks contact, ik durf ook geen contact te nemen,bang wat ik zie, wat ik hoor) om je daarmee te begeleiden.
En toen...gaf ze me de naam van die gestalttherapeute waar ik dus van vond dat ik via de zorgverzekering niet zoveel van terugkreeg.
Ja, als het om Riet zelf gaat is het beknibbelen op de centjes.
Ben dus van plan om een klasse hoger te gaan zitten, krijg ik meer uitbetaald en voor de rest heb ik er lak aan. Ik wil geholpen worden, ik, nu eens een keer.
En het schijnt iemand te zijn die in deze problematiek heel goed schijnt te zijn, ik doe het, heb al een afspraak gemaakt en volgende week kan ik mn verhaal al kwijt.
Want waar ik nu voor mezelf al achter ben: hoe stop je met redden?....door jezelf te redden.
Rot dat het bij jullie ook niet lekker loopt, knap dat je je afzijdig kunt houden, Iris, maar dan nog, we willen toch ook eens "iets" positiefs zien, al komen ze dan hun afspraak eens 1 keertje na. Zou ik ook van balen, zoals bij Monissa, wordt je weer geconfronteerd met die wiemaakmewathouding.
Hoe is het met je kleinzoon, Iris, heb je daar al contact mee?
Lijkt me ook zo moeilijk allemaal, hopelijk gaat het daar goed.
Nou jullie zijn weer op de hoogte, ik ga ervoor, ik ben nu aan de beurt, maar ben wel weer bang, want ik moet veranderen en dat wil ik helemaal niet, want dat durf ik niet. (help)
Rietje
Iris, ik had vanaf dit topic ingelogd en was in de veronderstelling dat het via outlook geregeld was, heb verder hier niet meer gekeken, wilde even wat afstand nemen (keek wel in mn hotmail) en nu lees ik dit, sorry,sorry.
Ben een paar dagen echt van de weg geweest, kwaad, verdrietig, bang, hulpeloos, half de week kon ik gelukkig met die vertrouwenspersoon praten en dat gaf me veel lucht, de dingen die ik daar uitgooide (ja, ik betaal nog steeds dingen voor hem) en waardoor ik voel dat dat tussen ons blijft staan (terwijl hij dat helemaal niet weet) werden met zoveel begrip en liefde weerlegd dat ik me niet meer zo schuldig voelde.
Natuurlijk wil ik daar vanaf, maar de angst(?) weerhoudt me.
Of zijn het andere zaken die meespelen,
Wel, zei ze, weet ik iemand die je daarmee kan ondersteunen, om het rouwproces, (waar ik kennelijk in zit, want ik vind het niet normaal gegaan zo, op die manier het huis uit,, nauwelijks contact, ik durf ook geen contact te nemen,bang wat ik zie, wat ik hoor) om je daarmee te begeleiden.
En toen...gaf ze me de naam van die gestalttherapeute waar ik dus van vond dat ik via de zorgverzekering niet zoveel van terugkreeg.
Ja, als het om Riet zelf gaat is het beknibbelen op de centjes.
Ben dus van plan om een klasse hoger te gaan zitten, krijg ik meer uitbetaald en voor de rest heb ik er lak aan. Ik wil geholpen worden, ik, nu eens een keer.
En het schijnt iemand te zijn die in deze problematiek heel goed schijnt te zijn, ik doe het, heb al een afspraak gemaakt en volgende week kan ik mn verhaal al kwijt.
Want waar ik nu voor mezelf al achter ben: hoe stop je met redden?....door jezelf te redden.
Rot dat het bij jullie ook niet lekker loopt, knap dat je je afzijdig kunt houden, Iris, maar dan nog, we willen toch ook eens "iets" positiefs zien, al komen ze dan hun afspraak eens 1 keertje na. Zou ik ook van balen, zoals bij Monissa, wordt je weer geconfronteerd met die wiemaakmewathouding.
Hoe is het met je kleinzoon, Iris, heb je daar al contact mee?
Lijkt me ook zo moeilijk allemaal, hopelijk gaat het daar goed.
Nou jullie zijn weer op de hoogte, ik ga ervoor, ik ben nu aan de beurt, maar ben wel weer bang, want ik moet veranderen en dat wil ik helemaal niet, want dat durf ik niet. (help)
Rietje
maandag 15 december 2008 om 14:38
Nee, niet negatief, Iris, het is de waarheid en ondanks dat die wel eens hard binnen kan komen ben je er toch beter mee.
Ach, stoppen met zorgen maken? Met deze kinderen gaat het toch anders dan in een normale situatie. Dat je je dan zorgen maakt vind ik normaal, maar het moet mn leven niet overheersen en dat doet het nu.En aan jou merk ik, Iris, dat je ook meer ruimte voor jezelf wilt, wat voor reden je ook opgeeft, bij mij is het dat ik voel dat ik me eens een ander mens wil zijn, altijd heb ik maar het gevoel dat zoon op mn schouders zit.
Heb geen zin in andere leuke dingen, ok, verjaardagen en zaken waar je niet omheen kunt die doe je dan maar.
Mijn insteek is dat als je kinderen spartelen, ze nog boven kunnen komen, maar verzuipen, dat vind ik een ander verhaal, voor welk van je kinderen dat van toepassing is.
En als je er dan 4, 5 kunt redden tegen 1?
Klinkt logisch om voor die anderen te kiezen, moet kiezen zelfs.
Dat klopt wel van dat verdriet, nooit gedacht dat het mij zou overkomen, terwijl ik niks meer dan en ander ben, maar ik, die altijd zo gek op kinderen was, lang voor ik ze zelf had kwamen hier al buurtkinderen, neefjes, nichtjes over de vloer, ik zou toch wel weten of iets mis zou gaan en dan....zouden we er allebei wel uitkomen, mis dus. Enfin dit is meer een verhaal voor de therapeute.
Toch denk ik (nogmaals) dat het antwoord van hoe stop je met redden is, dat je jezelf moet (gaan) redden.
Sterkte allemaal
Rietje
Ach, stoppen met zorgen maken? Met deze kinderen gaat het toch anders dan in een normale situatie. Dat je je dan zorgen maakt vind ik normaal, maar het moet mn leven niet overheersen en dat doet het nu.En aan jou merk ik, Iris, dat je ook meer ruimte voor jezelf wilt, wat voor reden je ook opgeeft, bij mij is het dat ik voel dat ik me eens een ander mens wil zijn, altijd heb ik maar het gevoel dat zoon op mn schouders zit.
Heb geen zin in andere leuke dingen, ok, verjaardagen en zaken waar je niet omheen kunt die doe je dan maar.
Mijn insteek is dat als je kinderen spartelen, ze nog boven kunnen komen, maar verzuipen, dat vind ik een ander verhaal, voor welk van je kinderen dat van toepassing is.
En als je er dan 4, 5 kunt redden tegen 1?
Klinkt logisch om voor die anderen te kiezen, moet kiezen zelfs.
Dat klopt wel van dat verdriet, nooit gedacht dat het mij zou overkomen, terwijl ik niks meer dan en ander ben, maar ik, die altijd zo gek op kinderen was, lang voor ik ze zelf had kwamen hier al buurtkinderen, neefjes, nichtjes over de vloer, ik zou toch wel weten of iets mis zou gaan en dan....zouden we er allebei wel uitkomen, mis dus. Enfin dit is meer een verhaal voor de therapeute.
Toch denk ik (nogmaals) dat het antwoord van hoe stop je met redden is, dat je jezelf moet (gaan) redden.
Sterkte allemaal
Rietje
dinsdag 16 december 2008 om 16:03
Lieve Iris en Riet,
Dit schreef mijn zoon's begeleider mij van de week in een mail:
"Ik ben niet erg somber, hij heeft zelf geen lijdensdruk, de mensen om hem heen maken zich drukker dan hij. Zolang je hem steeds behoedt voor rampen zal hij zelf niet in beweging komen. Het is een kwestie van lange adem."
Ik had hem een mail gestuurd, waarin ik mijn zorgen uitte over het eventuele stop zetten van de hulp. Dan heeft hij niets meer en therapie is er ook niet (meer). Daarvoor is hij te oud en dat had al veel eerder moeten gebeuren. Helaas wisten we toen niet wat er aan de hand was.
Afijn, dat stukje van hem stelde mij weer gerust en net zoals Iris al schreef het heeft geen zin al het andere/de anderen ervoor te verwaarlozen.
En Riet idd, je laatste zin is zo waar. Dus laten we dat vooral niet vergeten.
Dit schreef mijn zoon's begeleider mij van de week in een mail:
"Ik ben niet erg somber, hij heeft zelf geen lijdensdruk, de mensen om hem heen maken zich drukker dan hij. Zolang je hem steeds behoedt voor rampen zal hij zelf niet in beweging komen. Het is een kwestie van lange adem."
Ik had hem een mail gestuurd, waarin ik mijn zorgen uitte over het eventuele stop zetten van de hulp. Dan heeft hij niets meer en therapie is er ook niet (meer). Daarvoor is hij te oud en dat had al veel eerder moeten gebeuren. Helaas wisten we toen niet wat er aan de hand was.
Afijn, dat stukje van hem stelde mij weer gerust en net zoals Iris al schreef het heeft geen zin al het andere/de anderen ervoor te verwaarlozen.
En Riet idd, je laatste zin is zo waar. Dus laten we dat vooral niet vergeten.
donderdag 18 december 2008 om 18:47
Hoi meiden,
Vind dat die begeleider het duidelijk gesteld heeft en mi is het nog waar ook: wij maken ons druk en hun zelf gaan lekker door met hun leventje.
Wat ik alleen niet snap is dat hij (dan) te oud voor therapie kan zijn, daar ben je toch nooit te oud voor?
En blijft hij wel hulp krijgen, Monissa?
Ben bij de therapeute geweest en ben gewoon blij dat ik eens mn verhaal kwijt kon, nou vond ik 1 1/2 uur nog te kort, maar heb het idee dat ze me begreep (ja, he, he met zo'n beroep) en er is eea bij mij losgeraakt. Ze vond dat ik me veels te zwaar strafte voor alles wat er afgelopen jaren gebeurd is en ik heb duidelijk aangegeven wat ik van deze therapie verwacht: de last moet van me schouders, er zit een heel gezin op en ik wil weer eens gaan leven (in tkort gezegd) Het is nog een beetje aftasten, voor mij, maar ik denk dat ik wel in goede handen ben.
In een impuls vanavond zoon gebeld, zat op een kerstborrel, en verteld dat ik hem zo miste en zo van hem hield, - ik kom binnenkort langs, mam-.
Het proces is gaan rollen, denk dat ik heel taai ga krijgen, we hebben nog niet "gestalt", er stond wel een lege stoel naast me en de volgende keer moet ik fotootjes van de gezinsleden meebrengen, dus misschien dat het dan aan de orde komt.
Nou meiden, tot zover, ik ben kei en keikapot, ik durf het nu eindelijk toe te geven, zo ook aan een vriendin, die ik vandaag tegenkwam, het gaat er een beetje uitkomen.
Vind dat die begeleider het duidelijk gesteld heeft en mi is het nog waar ook: wij maken ons druk en hun zelf gaan lekker door met hun leventje.
Wat ik alleen niet snap is dat hij (dan) te oud voor therapie kan zijn, daar ben je toch nooit te oud voor?
En blijft hij wel hulp krijgen, Monissa?
Ben bij de therapeute geweest en ben gewoon blij dat ik eens mn verhaal kwijt kon, nou vond ik 1 1/2 uur nog te kort, maar heb het idee dat ze me begreep (ja, he, he met zo'n beroep) en er is eea bij mij losgeraakt. Ze vond dat ik me veels te zwaar strafte voor alles wat er afgelopen jaren gebeurd is en ik heb duidelijk aangegeven wat ik van deze therapie verwacht: de last moet van me schouders, er zit een heel gezin op en ik wil weer eens gaan leven (in tkort gezegd) Het is nog een beetje aftasten, voor mij, maar ik denk dat ik wel in goede handen ben.
In een impuls vanavond zoon gebeld, zat op een kerstborrel, en verteld dat ik hem zo miste en zo van hem hield, - ik kom binnenkort langs, mam-.
Het proces is gaan rollen, denk dat ik heel taai ga krijgen, we hebben nog niet "gestalt", er stond wel een lege stoel naast me en de volgende keer moet ik fotootjes van de gezinsleden meebrengen, dus misschien dat het dan aan de orde komt.
Nou meiden, tot zover, ik ben kei en keikapot, ik durf het nu eindelijk toe te geven, zo ook aan een vriendin, die ik vandaag tegenkwam, het gaat er een beetje uitkomen.
vrijdag 19 december 2008 om 00:13
Goed zo Riet, doorgaan zo. Goed dat je je zoon hebt gebeld. Tuurlijk straf je jezelf te zwaar. je gaat gebukt onder schuldgevoel. En dat is killing en zo onterecht, maar ik weet hoe het voelt. Al lukt het mij steeds beter het los te laten, vooral door de gedachte dat niemand er ook maar iets aan heeft.
Ongeveer 1,5 jaar geleden heb ik een gesprek met zoon daarover gehad, zo waar kwam hij wat los. Ik vroeg hem wat ik fout had gedaan, of hij mij iets verweet, wat ik anders had kunnen aanpakken in zijn ogen etc. Het gesprek kwam moeizaam op gang maar was uiteindelijk best een fijn en redelijk gesprek. Hij verweet me eigenlijk zo weinig en dingen die ik totaal niet van belang vond (wat ik hem natuurlijk niet vertelde), dat me dat in eerste instantie niet opluchtte, ik begreep het gewoon niet. Ik begon zelf dingen aan te dragen, die ik voor mijn gevoel zo fout had gedaan en bood mijn verontschuldigingen daarvoor aan. Hij zei het niet zo ervaren te hebben en zei dat hijzelf juist zo moeilijk was en het logisch was dat ik zo reageerde. Ik heb hem gezegd dat als hij nog ergens op kwam hij dat zeker tegen me moest zeggen zodat we er over kunnen praten en ik mijn kant van het verhaal kan toelichten. Ik vraag het nog wel eens aan hem en dan zegt hij, nee mam ik heb echt niks.
Riet met therapie bedoelde ik, gerichte therapie om een daginvulling te vinden. Hij vindt dat zelf niet nodig, dus kunnen ze weinig tot niets. Ik kreeg vandaag weer een mail van zijn begeleider, dat hij open had gedaan en het positief was geweest. Pfff, opluchting.
Nogmaals, goed zo Riet, dat het eruit gaat komen en je het er ook uit laat komen, dan kan je pas verwerken en echt doorgaan.
Ongeveer 1,5 jaar geleden heb ik een gesprek met zoon daarover gehad, zo waar kwam hij wat los. Ik vroeg hem wat ik fout had gedaan, of hij mij iets verweet, wat ik anders had kunnen aanpakken in zijn ogen etc. Het gesprek kwam moeizaam op gang maar was uiteindelijk best een fijn en redelijk gesprek. Hij verweet me eigenlijk zo weinig en dingen die ik totaal niet van belang vond (wat ik hem natuurlijk niet vertelde), dat me dat in eerste instantie niet opluchtte, ik begreep het gewoon niet. Ik begon zelf dingen aan te dragen, die ik voor mijn gevoel zo fout had gedaan en bood mijn verontschuldigingen daarvoor aan. Hij zei het niet zo ervaren te hebben en zei dat hijzelf juist zo moeilijk was en het logisch was dat ik zo reageerde. Ik heb hem gezegd dat als hij nog ergens op kwam hij dat zeker tegen me moest zeggen zodat we er over kunnen praten en ik mijn kant van het verhaal kan toelichten. Ik vraag het nog wel eens aan hem en dan zegt hij, nee mam ik heb echt niks.
Riet met therapie bedoelde ik, gerichte therapie om een daginvulling te vinden. Hij vindt dat zelf niet nodig, dus kunnen ze weinig tot niets. Ik kreeg vandaag weer een mail van zijn begeleider, dat hij open had gedaan en het positief was geweest. Pfff, opluchting.
Nogmaals, goed zo Riet, dat het eruit gaat komen en je het er ook uit laat komen, dan kan je pas verwerken en echt doorgaan.
vrijdag 19 december 2008 om 01:05
(Was nog laat op, dus nog even vlug hier kijken)
Frappant, Monissa, weet je dat ik hetzelfde eens aan zoon heb gevraagd en hij werkelijk niets wist wat er "fout" was gegaan (door mijn toedoen)
Want dat willen wij moeders wel even weten, he, wat is nou toch ons aandeel geweest.
Nu kan ik zelf wel wat dingen opnoemen, dat ik denk: achteraf had ik zus, en anders was het beter zo geweest.
Ja, ik denk echt wel dat ik het er meer uit laat komen, vanavond ook weer, een kennis vroeg hoe het met me ging en nu zei ik eens niet: goed, maar dat het zo-zo ging.
En in grote lijnen verteld wat me dwars zat, ik moet zeggen, dat het niet leuk is om zoiets te vertellen, maar het geeft wel meer lucht.
Zeker jammer dat je zoon de noodzaak er niet van inziet, want deze jongens hebben structuur nodig, maar toch ook weer een positief bericht van zn begeleider.
Maar zullen jullie ook goed voor jullie zelf zorgen?
Frappant, Monissa, weet je dat ik hetzelfde eens aan zoon heb gevraagd en hij werkelijk niets wist wat er "fout" was gegaan (door mijn toedoen)
Want dat willen wij moeders wel even weten, he, wat is nou toch ons aandeel geweest.
Nu kan ik zelf wel wat dingen opnoemen, dat ik denk: achteraf had ik zus, en anders was het beter zo geweest.
Ja, ik denk echt wel dat ik het er meer uit laat komen, vanavond ook weer, een kennis vroeg hoe het met me ging en nu zei ik eens niet: goed, maar dat het zo-zo ging.
En in grote lijnen verteld wat me dwars zat, ik moet zeggen, dat het niet leuk is om zoiets te vertellen, maar het geeft wel meer lucht.
Zeker jammer dat je zoon de noodzaak er niet van inziet, want deze jongens hebben structuur nodig, maar toch ook weer een positief bericht van zn begeleider.
Maar zullen jullie ook goed voor jullie zelf zorgen?
vrijdag 19 december 2008 om 01:16
Mijn zoon vindt dat hij structuur heeft Riet. Hij ziet zelf geen enkel probleem. Dat is juist zo moeilijk te bevatten.
Ja, ik zorg wel goed voor mezelf. Doe jij dat ook en praat het lekker van je af, dat kan idd zo opluchtend werken. Vroeger was ik ook zo gesloten als een oester, maar ik weet nu ook dat het beter voor jezelf werkt, dat niet te zijn.
Trusten Riet en
Ja, ik zorg wel goed voor mezelf. Doe jij dat ook en praat het lekker van je af, dat kan idd zo opluchtend werken. Vroeger was ik ook zo gesloten als een oester, maar ik weet nu ook dat het beter voor jezelf werkt, dat niet te zijn.
Trusten Riet en
maandag 22 december 2008 om 19:53
Dag lieve moeders,
Ik wil jullie alvast hele fijne kerstdagen wensen. Ik gun jullie fijne dagen met het gezin zonder al te veel ellende.
Riet wat fijn dat je nu eindelijk met iemand kan praten over alles wat je dwars zit en dat je je ook echt begrepen voelt.
Iris ik hoop dat je je kleinkind snel kan zien en lekker kan vasthouden en knuffelen. Hoe gaat het eigenlijk met je andere kinderen?
Dames fijne kerstdagen en ik wens jullie een gelukkig en gezond 2009!
Ik wil jullie alvast hele fijne kerstdagen wensen. Ik gun jullie fijne dagen met het gezin zonder al te veel ellende.
Riet wat fijn dat je nu eindelijk met iemand kan praten over alles wat je dwars zit en dat je je ook echt begrepen voelt.
Iris ik hoop dat je je kleinkind snel kan zien en lekker kan vasthouden en knuffelen. Hoe gaat het eigenlijk met je andere kinderen?
Dames fijne kerstdagen en ik wens jullie een gelukkig en gezond 2009!
woensdag 24 december 2008 om 16:59
Lieve allemaal,
Vond kerst altijd best wel gezellig, maar alleen de laatste jaaaren al niet meer.
Natuurlijk probeer ik daar wel door heen te kijken, wat de damesbladen, foldertjes en wat dies meer zij, maar toch.......deze dagen hakken erin bij mij.
Nou, ik probeer het beste er maar weer van te maken, sorry voor deze opwekkende posting, maar zo voelt het op dit moment.
Bedankt vor jullie wensen en jullie ook zorgvrije dagen toegewenst.
Rietje
Vond kerst altijd best wel gezellig, maar alleen de laatste jaaaren al niet meer.
Natuurlijk probeer ik daar wel door heen te kijken, wat de damesbladen, foldertjes en wat dies meer zij, maar toch.......deze dagen hakken erin bij mij.
Nou, ik probeer het beste er maar weer van te maken, sorry voor deze opwekkende posting, maar zo voelt het op dit moment.
Bedankt vor jullie wensen en jullie ook zorgvrije dagen toegewenst.
Rietje
woensdag 24 december 2008 om 17:02
donderdag 25 december 2008 om 00:19
Vond het van mezelf ook wat down om het voorgaande te schrijven en daarom kom ik weer even terug.
Allereerst nogmaals bedankt voor jullie lieve wensen en Biekker jij voor je verhaal, fantastisch dat het zo is afgelopen met je broer, hoop stilletjes dat het je moeder ook goed doet.
Want ook ik wil jullie bedanken voor het luisterend oor, de wijze woorden,( je hebt zo verschrikkelijk gelijk, Iris, goed dat jij me weer even met mn pootjes op de grond zet) en het support.
Jeetje, ja,alweer een jaar schrijven we hier en steunen we we elkaar, nog iets om heel dankbaar voor te zijn , dat ben ik echt hoor, ook voor andere dingen, maar zag het vanavond eventjes niet zitten.
Heel veel liefde en warmte van mij voor jullie allemaal.
Allereerst nogmaals bedankt voor jullie lieve wensen en Biekker jij voor je verhaal, fantastisch dat het zo is afgelopen met je broer, hoop stilletjes dat het je moeder ook goed doet.
Want ook ik wil jullie bedanken voor het luisterend oor, de wijze woorden,( je hebt zo verschrikkelijk gelijk, Iris, goed dat jij me weer even met mn pootjes op de grond zet) en het support.
Jeetje, ja,alweer een jaar schrijven we hier en steunen we we elkaar, nog iets om heel dankbaar voor te zijn , dat ben ik echt hoor, ook voor andere dingen, maar zag het vanavond eventjes niet zitten.
Heel veel liefde en warmte van mij voor jullie allemaal.
zaterdag 27 december 2008 om 00:23
Wat een emotioneel liedje en zo waar, afstand nemen en willen ze ZELF naar huis komen de deur staat open, je bent welkom, trek aan het touwtje en de deur gaat open.
En zo is het 1ste Kerst ook gegaan bij ons, zoon is geweest, het was fijn, ook om de broers weer eens samen iets te zien doen, als het is maar achter de laptop. Hij heeft lekker meegegeten, zag er ook goed uit, op zn werk gaat het goed, ik vind het bijna eng om op te schrijven, maar wilde jullie ook een positief bericht niet onthouden.
Alleen Riet moet het voor zichzelf nog allemaal op een rijtje krijgen, ik merk echt dat de afgelopen jaren me gesloopt hebben, heb nog veel werk te doen en ik zie daar echt vreselijk tegenop, nu al kan je nagaan ben ik nog maar 1x bij de therapeute geweest.
Maar het gekke is dat ik niet meer zo bang betr. zoon ben, maar meer voor mezelf(?)
Nou lieverds, bedankt weer voor het lezen en ik ga vlug naar bed toe.
Iris, hoe is het met jouw nachten, slaap je al wat beter?
En Monissa hoe gaat het met jou? Blijf schrijven hoor, ik vind het ook eng om hier mezelf bloot te geven, maar hier kan ik eerlijk zijn.
knuffel voor allemaal.
En zo is het 1ste Kerst ook gegaan bij ons, zoon is geweest, het was fijn, ook om de broers weer eens samen iets te zien doen, als het is maar achter de laptop. Hij heeft lekker meegegeten, zag er ook goed uit, op zn werk gaat het goed, ik vind het bijna eng om op te schrijven, maar wilde jullie ook een positief bericht niet onthouden.
Alleen Riet moet het voor zichzelf nog allemaal op een rijtje krijgen, ik merk echt dat de afgelopen jaren me gesloopt hebben, heb nog veel werk te doen en ik zie daar echt vreselijk tegenop, nu al kan je nagaan ben ik nog maar 1x bij de therapeute geweest.
Maar het gekke is dat ik niet meer zo bang betr. zoon ben, maar meer voor mezelf(?)
Nou lieverds, bedankt weer voor het lezen en ik ga vlug naar bed toe.
Iris, hoe is het met jouw nachten, slaap je al wat beter?
En Monissa hoe gaat het met jou? Blijf schrijven hoor, ik vind het ook eng om hier mezelf bloot te geven, maar hier kan ik eerlijk zijn.
knuffel voor allemaal.
zondag 28 december 2008 om 12:41
Riet, angst is een slechte raadgever en bedenk jezelf dat ook al is het veel werk en het moeilijk zal worden je jezelf weer aan het opbouwen bent. Jijzelf weer de belangrijkste persoon in je leven moet worden om o.a. ook beter voor de rest te kunnen zorgen op een normaal niveau. Maar je bent positief en opbouwend bezig.
En Riet, je kent het spreekwoord: een mens lijdt het meest.... Vaak zo waar.
Geniet ervan dat het gezellig was met kerst en denk niet verder.
Ik kan het wel steeds beter handelen. Mede door de woorden van o.a. zoon: "mam als ik me nou geen zorgen maak, waarom zou jij dat dan doen?" en begeleider:" Ik ben niet erg somber, hij heeft zelf geen lijdensdruk, de mensen om hem heen maken zich drukker dan hij. Zolang je hem steeds behoedt voor rampen zal hij zelf niet in beweging komen."
Dikke kus allemaal.
En Riet, je kent het spreekwoord: een mens lijdt het meest.... Vaak zo waar.
Geniet ervan dat het gezellig was met kerst en denk niet verder.
Ik kan het wel steeds beter handelen. Mede door de woorden van o.a. zoon: "mam als ik me nou geen zorgen maak, waarom zou jij dat dan doen?" en begeleider:" Ik ben niet erg somber, hij heeft zelf geen lijdensdruk, de mensen om hem heen maken zich drukker dan hij. Zolang je hem steeds behoedt voor rampen zal hij zelf niet in beweging komen."
Dikke kus allemaal.
dinsdag 30 december 2008 om 14:37
Moeilijk allemaal,Iris, ik ben natuurlijk geen expert op dat gebied, maar je moet het wel heel bont gemaakt hebben om geen omgangsregeling met je kind te hebben.
Helaas zelfs voor sommige gevallen.
En wat fijn dat jij dan zo met hem over kan praten. tMooiste zou zijn dat het idd een omslag in zn leven kan betekenen, nu overheerst zijn angst nog, maar ik vind het positief dat hij zich met zn kind "bemoeit", al maakt de moeder het hem niet makkelijk, wat een drama om dan nog een band te kunnen opbouwen.
Monissa, wat fijn dat jij er beter mee om kunt gaan, bij mij overheerst de angst nog zo, ik moet weer vertrouwen in hem krijgen, maar bovenal in mezelf en dat is (denk ik) nog moeilijker.
Jullie allemaal een knuffel terug.
Helaas zelfs voor sommige gevallen.
En wat fijn dat jij dan zo met hem over kan praten. tMooiste zou zijn dat het idd een omslag in zn leven kan betekenen, nu overheerst zijn angst nog, maar ik vind het positief dat hij zich met zn kind "bemoeit", al maakt de moeder het hem niet makkelijk, wat een drama om dan nog een band te kunnen opbouwen.
Monissa, wat fijn dat jij er beter mee om kunt gaan, bij mij overheerst de angst nog zo, ik moet weer vertrouwen in hem krijgen, maar bovenal in mezelf en dat is (denk ik) nog moeilijker.
Jullie allemaal een knuffel terug.
zondag 4 januari 2009 om 09:25
Lieve allemaal,
Al weer een paar dagen in het nieuwe jaar wil ik jullie toewensen dat er een stukje van je droom uit zal komen. Ja, ik heb ze nog steeds mn dromen, maar besef ook wel dat die niet altijd uit zullen komen, ben wel iets realistier geworden.Zit op dit moment met mezelf in de knoop, heeft ook met de therapie te komen, komen heel veel dingen op mn af en het is moeilijk om daar eerlijk over te zijn, heb eigenlijk al jaren zoveel dingen weggestopt en angst gehad en het lijkt me dat die angst me juist op been hield, misschien wat warrelig omschreven, maar misschien begrijpen jullie me.
Om het contact met zoon wat meer aan te halen heb ik de dag voor oud/nieuw hem nog een maaltje oliebollen gebracht, daarna niets meer van hem gehoord of gezien en nu ben ik daar niet eens verdrietig(nou ja, een beetje) om maar vind hem een zak patat om niet eens langs zn ouders te kunnen gaan.
Ik hoop in het nieuwe jaar beter voor mezelf te zorgen (heel ego, maar nodig) anders ben ik bang dat ik het niet goed ga redden, heb last van allerlei kwaaltjes en ook bang dat ik me dan ziek moet melden (hot item voor Riet! door blijven gaan), daarom wil ik zo gauw mogelijk een week verlof nemen.
Daarom is mijn wens ook voor jullie: zorg echt goed voor jezelf.
Al weer een paar dagen in het nieuwe jaar wil ik jullie toewensen dat er een stukje van je droom uit zal komen. Ja, ik heb ze nog steeds mn dromen, maar besef ook wel dat die niet altijd uit zullen komen, ben wel iets realistier geworden.Zit op dit moment met mezelf in de knoop, heeft ook met de therapie te komen, komen heel veel dingen op mn af en het is moeilijk om daar eerlijk over te zijn, heb eigenlijk al jaren zoveel dingen weggestopt en angst gehad en het lijkt me dat die angst me juist op been hield, misschien wat warrelig omschreven, maar misschien begrijpen jullie me.
Om het contact met zoon wat meer aan te halen heb ik de dag voor oud/nieuw hem nog een maaltje oliebollen gebracht, daarna niets meer van hem gehoord of gezien en nu ben ik daar niet eens verdrietig(nou ja, een beetje) om maar vind hem een zak patat om niet eens langs zn ouders te kunnen gaan.
Ik hoop in het nieuwe jaar beter voor mezelf te zorgen (heel ego, maar nodig) anders ben ik bang dat ik het niet goed ga redden, heb last van allerlei kwaaltjes en ook bang dat ik me dan ziek moet melden (hot item voor Riet! door blijven gaan), daarom wil ik zo gauw mogelijk een week verlof nemen.
Daarom is mijn wens ook voor jullie: zorg echt goed voor jezelf.
donderdag 8 januari 2009 om 20:42
