Psyche
alle pijlers
Woedeaanvallen want weer single
maandag 23 september 2019 01:23
Update juli 2020: dankzij therapie, antidepressiva en weer tot mezelf komen, gaat het nu weer heel goed met mij. Voornaamste oorzaak van de woedeaanvallen volgens de psycholoog: dat ik veel te lang en veel te ver over mijn grenzen heb laten gaan door mijn ex. Ik denk nu te weten dat hij een agressieprobleem heeft, voortkomend uit of een lichte ASS of NPS (kan niet omgaan met frustraties en/of is vroeger emotioneel verwaarloosd door zijn ouders en heeft daarvan een klap van de molen gekregen). Ja, labeltjes plakken is leuk en lekker, ik weet het, maar goed, daar moet hij zelf maar wat aan doen in het belang van zijn kinderen. Zijn exen zitten niet fout zoals hij altijd zegt, hij zit fout met het agressief uiten van al zijn frustraties als dingen niet gaan zoals hij het in zijn hoofd heeft. En ik ben veel te lang veel te lief geweest, en ik heb maar zitten redden wat er te redden viel omdat ik zo graag wilde en het ook voor de kinderen telkens nog wilde proberen te fiksen. Het gaat heel goed met mij nu, godzijdank. Als iemand telkens maar gefrustreerd en boos blijkt, wordt hij op zeker moment telkens boos op jou. Bah, wat heeft die man al niet verpest bij meerdere mensen, zielig gewoon. Maar goed, mijn zaak niet meer. Ik hoop dat de kinderen gezond terechtkomen.
Bedankt voor de behulpzame reacties destijds.
---
Ik kom er niet meer uit. Ik ben zo boos, zo boos, zo vreselijk teleurgesteld. Ik maak dingen kapot in huis omdat het weer eens uit is. Ik snak uit mijn tenen naar een warm gezin en ik krijg het maar telkens niet. Wat moet ik nu doen?
[levensverhaal, niet meer relevant]
Toen korte tijd later sloeg de vlam in de pan met een man wie het bizar goed klikte op veel vlakken. Ik heb nooit zo veel van iemand gehouden als van hem. Ik heb zijn kinderen in mijn hart gesloten. We hadden zo’n klik, pasten zo bij elkaar, en zijn discipline was ook wel goed voor mij. Zo’n diep gevoel van bestemming bij hem en haar, ik heb gejankt van geluk. Eindelijk, eindelijk, ging ik samenwonen, ik was zelfs bereid om mijn kinderwens opzij te schuiven want stiefmoeder zijn was ook wel leuk en veel vrijheid natuurlijk. Maar na 2 jaar kwamen zijn nare trekken naar boven. Hij kan niet tegen mijn losheid in het leven en lichte chaos. Hij heeft me daarin vreselijk behandeld. Schreeuwen in de auto, niets was meer goed aan mij, proefsamenwonen is erg mislukt, nog even geprobeerd en samen op vakantie maar toen hij 0 aandacht aan mij kon geven heb ik het uitgemaakt.
En nu 2 maanden later mis ik hen zo. Ik mis stiefdochter zo. We hadden het ook zo vaak gezellig buiten zijn stom gedrag om. Ik wil beslist nooit meer terug. Maar ik mis hen wel en wil weten hoe het met hen is. Ik had een stiefdochter voor wie ik alles gedaan heb wat een stiefmoeder maar kan doen, leuke dingen doen, samen sporten, lekker gek doen, samen koken, instoppen en knuffelen, we hadden een goede band en ik mis haar vreselijk. Ook met hem had ik een goede vriendschap, aan de andere kant, wat voor vriend is hij eigenlijk als hij me zo respectloos behandeld heeft? Maar ik ben wel benieuwd hoe het met hem gaat en zijn andere kinderen. Hij zwijgt me nu dood en op zich is geen contact beter als ik ooit nog een kop koffie wil drinken met zijn drieën.
Maar ik voel nu zoooooo veel onrecht, godverdedomme, ik heb veel vrienden, iedereen vindt me leuk van mijn vrienden, maar ik word helemaal gek van de wetenschap dat ik wellicht al op de helft van mijn leven zit en nog steeds geen gezin heb. Ik ben radeloos, en woedend, WOEDEND, soms. Stucwerk muur is beetje beschadigd doordat ik met dingen gesmeten heb, ik krijs (gesmoord in mijn dekbed omdat de buurman het anders hoort), de afstandsbediening is stuk gesmeten, ik sla kussens heel erg hard tegen de muur, er komen gefrustreerde krachten in mij naar boven waarvan ik schrik, ik heb moordgedachten over mijn ex. Ik word zo onrechtvaardig behandeld door het leven en ik ben BOOS en het moet er uit, ik schrik van mezelf. Ik boks ook al sinds kort maar het helpt maar even, BOOS BOOS BOOS en ja natuurlijk verdrietig. Ik ben ook heel bang dat er nooit meer een man komt de komende 5-20 jaar misschien wel. Kinderen doe ik wel in mijn eentje met een donor, plek op de wachtlijst heb ik aangehouden en mijn familie steunt me. Ik heb veel behoefte aan seks maar ja hoe doe je dat met een thuiswonend kind? Kan niet, moet ik niet op rekenen. Mijn leven is stuk en ik ben vreselijk boos en wil dingen kapotmaken.
Wat moet ik nu? Ik ben bang dat het van kwaad tot erger gaat. Ik ben in staat om mijn ex te stalken. Ik heb zo veel geinvesteerd in onze relatie, zo veel veranderd al aan mijn doen en laten, en als hij niet zo belachelijk had gedaan telkens over mijn rijstijl, snoozen van de wekker, welke soort ketjap we meenemen (stond hij me uit te kafferen in de supermarkt), echt je kunt het zo gek niet verzinnen of hij had commentaar op mij op een heel nare manier, hadden we het leuk kunnen hebben. Wat staat dit stom als het op papier staat. Natuurlijk was dit tot mislukken gedoemd, maar een jaar geleden leken we elkaars droompartner nog. Ik kan er niet mee omgaan dat het leven me opnieuw een dikke fuck you geeft. Waarom zou ik nog doorgaan? Mijn leven is zinloos terwijl ik het zo hard probeer. Single zijn ben ik spuugzat. Ik ben het beu, ik wil landen in een gezin en het komt nooit meer goed en ik vind dat KUT en ik ben onbedaarlijk boos. Ik wil niet bij mijn ex voor de deur staan met rotte eieren maar ik heb wel vaak die gedachte.
Bedankt voor de behulpzame reacties destijds.
---
Ik kom er niet meer uit. Ik ben zo boos, zo boos, zo vreselijk teleurgesteld. Ik maak dingen kapot in huis omdat het weer eens uit is. Ik snak uit mijn tenen naar een warm gezin en ik krijg het maar telkens niet. Wat moet ik nu doen?
[levensverhaal, niet meer relevant]
Toen korte tijd later sloeg de vlam in de pan met een man wie het bizar goed klikte op veel vlakken. Ik heb nooit zo veel van iemand gehouden als van hem. Ik heb zijn kinderen in mijn hart gesloten. We hadden zo’n klik, pasten zo bij elkaar, en zijn discipline was ook wel goed voor mij. Zo’n diep gevoel van bestemming bij hem en haar, ik heb gejankt van geluk. Eindelijk, eindelijk, ging ik samenwonen, ik was zelfs bereid om mijn kinderwens opzij te schuiven want stiefmoeder zijn was ook wel leuk en veel vrijheid natuurlijk. Maar na 2 jaar kwamen zijn nare trekken naar boven. Hij kan niet tegen mijn losheid in het leven en lichte chaos. Hij heeft me daarin vreselijk behandeld. Schreeuwen in de auto, niets was meer goed aan mij, proefsamenwonen is erg mislukt, nog even geprobeerd en samen op vakantie maar toen hij 0 aandacht aan mij kon geven heb ik het uitgemaakt.
En nu 2 maanden later mis ik hen zo. Ik mis stiefdochter zo. We hadden het ook zo vaak gezellig buiten zijn stom gedrag om. Ik wil beslist nooit meer terug. Maar ik mis hen wel en wil weten hoe het met hen is. Ik had een stiefdochter voor wie ik alles gedaan heb wat een stiefmoeder maar kan doen, leuke dingen doen, samen sporten, lekker gek doen, samen koken, instoppen en knuffelen, we hadden een goede band en ik mis haar vreselijk. Ook met hem had ik een goede vriendschap, aan de andere kant, wat voor vriend is hij eigenlijk als hij me zo respectloos behandeld heeft? Maar ik ben wel benieuwd hoe het met hem gaat en zijn andere kinderen. Hij zwijgt me nu dood en op zich is geen contact beter als ik ooit nog een kop koffie wil drinken met zijn drieën.
Maar ik voel nu zoooooo veel onrecht, godverdedomme, ik heb veel vrienden, iedereen vindt me leuk van mijn vrienden, maar ik word helemaal gek van de wetenschap dat ik wellicht al op de helft van mijn leven zit en nog steeds geen gezin heb. Ik ben radeloos, en woedend, WOEDEND, soms. Stucwerk muur is beetje beschadigd doordat ik met dingen gesmeten heb, ik krijs (gesmoord in mijn dekbed omdat de buurman het anders hoort), de afstandsbediening is stuk gesmeten, ik sla kussens heel erg hard tegen de muur, er komen gefrustreerde krachten in mij naar boven waarvan ik schrik, ik heb moordgedachten over mijn ex. Ik word zo onrechtvaardig behandeld door het leven en ik ben BOOS en het moet er uit, ik schrik van mezelf. Ik boks ook al sinds kort maar het helpt maar even, BOOS BOOS BOOS en ja natuurlijk verdrietig. Ik ben ook heel bang dat er nooit meer een man komt de komende 5-20 jaar misschien wel. Kinderen doe ik wel in mijn eentje met een donor, plek op de wachtlijst heb ik aangehouden en mijn familie steunt me. Ik heb veel behoefte aan seks maar ja hoe doe je dat met een thuiswonend kind? Kan niet, moet ik niet op rekenen. Mijn leven is stuk en ik ben vreselijk boos en wil dingen kapotmaken.
Wat moet ik nu? Ik ben bang dat het van kwaad tot erger gaat. Ik ben in staat om mijn ex te stalken. Ik heb zo veel geinvesteerd in onze relatie, zo veel veranderd al aan mijn doen en laten, en als hij niet zo belachelijk had gedaan telkens over mijn rijstijl, snoozen van de wekker, welke soort ketjap we meenemen (stond hij me uit te kafferen in de supermarkt), echt je kunt het zo gek niet verzinnen of hij had commentaar op mij op een heel nare manier, hadden we het leuk kunnen hebben. Wat staat dit stom als het op papier staat. Natuurlijk was dit tot mislukken gedoemd, maar een jaar geleden leken we elkaars droompartner nog. Ik kan er niet mee omgaan dat het leven me opnieuw een dikke fuck you geeft. Waarom zou ik nog doorgaan? Mijn leven is zinloos terwijl ik het zo hard probeer. Single zijn ben ik spuugzat. Ik ben het beu, ik wil landen in een gezin en het komt nooit meer goed en ik vind dat KUT en ik ben onbedaarlijk boos. Ik wil niet bij mijn ex voor de deur staan met rotte eieren maar ik heb wel vaak die gedachte.
macarinata wijzigde dit bericht op 13-07-2020 17:06
Reden: wat spelfouten weggehaald en wat privacygevoelige details verwijderd, al is de edit nog zo snel, Google achterhaalt hem wel, maar toch
Reden: wat spelfouten weggehaald en wat privacygevoelige details verwijderd, al is de edit nog zo snel, Google achterhaalt hem wel, maar toch
26.28% gewijzigd
Gecompartimenteerde troep is ook een vorm van opruimen.
maandag 23 september 2019 18:20
Ja, dat is een goeie vraag, dat werd niet helemaal duidelijk uit mijn post zie ik nu
. Zich vastklampen aan mannen. Altijd daten met in haar achterhoofd haar gedroomde gezin. Boos en teleurgesteld zijn als de date/ korte relatie op niets uitliep terwijl je dat acht van kilometers ver kon aanvoelen. Zij zat zo slecht in haar vel (terwijl ze echt prachtig en grappig was/ is) dat iedere man zich wel 3x nadacht om daar serieus iets mee te beginnen. Ik ben er van overtuigd (mits de natuur meewerkte natuurlijk) dat zij alle leuke mannen aan de haak had kunnen slaan om een gezin mee te stichten als ze zich wat relaxter had opgesteld, echt van overtuigd. Het had wel echt van binnen moeten komen en ze had het zelf ook moeten geloven dus er was nog wel een weg te gaan in zelfacceptatie. Heb het altijd heel verdrietig voor haar gevonden. Zij ziet het zelf nog steeds niet.
maandag 23 september 2019 18:21
Ik vind jou niet gemiddeld.lolapaloeza schreef: ↑23-09-2019 18:16(...)
Ik wordt zelf veel gelukkiger van een heel gewone middenmootman. Past ook veel beter bij mij, ik ben zelf ook maar gemiddeld.
![:-]](./../../../../smilies/77_happy.gif "Happy"){kind=small}
wij slapen nooit.
maandag 23 september 2019 18:45
De reacties ongepast? De reacties zijn eerlijk. Misschien moet jij dat ook eens tegen jezelf zijn. Ja, kan heel confronterend zijn. Maar dan kom je wel dichter bij jezelf en begrijp je wat jou werkelijk gelukkig kan maken. Tipje van de sluier; je bent zelf grotendeels zelf verantwoordelijk voor je geluk.Macarinata schreef: ↑23-09-2019 15:53De lat moet inderdaad nog hoger liggen dan bij ex. En hij was eigenlijk de eerste bij wie ik voelde hoe hoog het zou moeten liggen in een fijne relatie. Ik moet dus echt streven naar een absolute topvent als ik het ooit nog durf te proberen.
Het raakt me wel dat ik niet in mijn eentje gelukkig zou kunnen zijn. Ik ben trots op wie ik ben. Ik ben lief, grappig, gevat, slim, mooi, zorgzaam, ondernemend, ik doe leuke dingen voor mezelf. Ik vind de reacties op dat vlak van mijn verhaal wel wat ongepast en dat raakt me. Ik heb nu op mijn beurt reactie op extreme stress en ik ga het nu ook lichamelijk voelen. Volgende week afspraak bij de huisarts en hopen dat ik de week goed doorkom. Ik voel me nu erg ongelukkig en even weinig waard omdat ik kennelijk helemaal niets van het leven snap. Ik trek me de reacties toch erg aan, misschien te veel. Ik wil me niet ziek melden op mijn werk.
Denk aan de egels en eekhoorns in de herfst en winter.
maandag 23 september 2019 19:14
maandag 23 september 2019 19:19
Wat ontzettend verdrietig dat je je zo voelt.
Als je emoties disproportioneel zijn, dan gaat het vaak niet om de huidige situatie maar om ervaringen uit je leven die niet goed verwerkt zijn. Volgens de theorie van Franz Ruppert, vindt er na een trauma een splitsing plaats in een overlevingsdeel, een traumagedeelte en een gezond deel. Het overlevingsdeel zet alles op alles om het trauma te onderdrukken, terwijl het traumagedeelte er alles aan doet om maar verwerkt te worden, vandaar dat je vaak - onbewust - in situaties terecht komt die aan het eerdere trauma doen denken. Dit kan leiden tot hertraumatisering maar op die manier kan ook het oorspronkelijke trauma worden verwerkt.
Wat interessant is aan deze theorie, is dat het trauma als het ware gestold is in de tijd, d.w.z. als je een trauma ervaart als kind dit gepaard gaat met gedachten die een kind van die leeftijd heeft, zoals zichzelf de schuld geven of dat alles goed komt als je maar harder je best doet of harder werkt. De hierbij gepaarde gevoelens zijn vaak schaamte of schuld.
Ik vind het heel goed dat je hulp zoekt en wens je hier veel sterkte bij.
Als je emoties disproportioneel zijn, dan gaat het vaak niet om de huidige situatie maar om ervaringen uit je leven die niet goed verwerkt zijn. Volgens de theorie van Franz Ruppert, vindt er na een trauma een splitsing plaats in een overlevingsdeel, een traumagedeelte en een gezond deel. Het overlevingsdeel zet alles op alles om het trauma te onderdrukken, terwijl het traumagedeelte er alles aan doet om maar verwerkt te worden, vandaar dat je vaak - onbewust - in situaties terecht komt die aan het eerdere trauma doen denken. Dit kan leiden tot hertraumatisering maar op die manier kan ook het oorspronkelijke trauma worden verwerkt.
Wat interessant is aan deze theorie, is dat het trauma als het ware gestold is in de tijd, d.w.z. als je een trauma ervaart als kind dit gepaard gaat met gedachten die een kind van die leeftijd heeft, zoals zichzelf de schuld geven of dat alles goed komt als je maar harder je best doet of harder werkt. De hierbij gepaarde gevoelens zijn vaak schaamte of schuld.
Ik vind het heel goed dat je hulp zoekt en wens je hier veel sterkte bij.
dinsdag 24 september 2019 05:12
Goed dat je hulp zoekt, volgens mij is het vrij verstandig om je OP uit te printen en deze aan je huisarts te geven en wees alsjeblieft niet opstandig als hij een opname adviseert.Macarinata schreef: ↑23-09-2019 15:53De lat moet inderdaad nog hoger liggen dan bij ex. En hij was eigenlijk de eerste bij wie ik voelde hoe hoog het zou kunnen liggen in een fijne relatie. Ik moet dus echt streven naar een absolute topvent als ik het ooit nog durf te proberen.
...
Wat betreft je quote: hier ga je volgens mij weer in de fout en leg je alles bij de ander. (Op de relatiepijler loopt een topic over mannen die enkel seks willen; het volgende past eigenlijk op beide topics).
Spring wat soepeler om met heel het relatiegebeuren.
Na jarenlang vrijgezel te zijn geweest, was ik de ons's (onsen?) wat beu en schreef ik me in op een datingsite op zoek naar een vaste scharrel (jaja, zuiver voor de seks want verder had ik mijn leven op orde en zou een relatie alles complexer maken). Mijn enigste vereisten waren dat het een zelfstandige vrouw was, zonder kinderwens en niet op zoek naar een vaderfiguur voor al bestaande kinderen. Nu ben ik verre van een topvent: roker, drinker, nachtwerker, bij tijden grofgebekt; dus de kansen waren al gering.
Toch contact gemaakt met een vrouw die op vele vlakken de antipode van mij is, alleen was ze ook niet langer op zoek naar een relatie en haar droomgezin, maar wou ze gewoon wat leuke momenten hebben. En net omdat we geen hoge verwachtingen hadden en gewoon op zoek waren naar wat plezier en affectie konden we heel open praten, zonder een toneeltje op te voeren, waardoor ons contact zo goed werd dat ik inmiddels getrouwd ben met de prachtigste vrouw op aarde en een "vaderrol" opneem voor haar zoontje (alles waarvan ik dacht dat het nooit zou gebeuren).
De reactie van mijn vrouw op je OP: heel cliché, maar laat los.
dinsdag 24 september 2019 06:17
Of je kennelijk niets van het leven snapt? Geen idee, maar ik denk dat je voornamelijk jezelf niet begrijpt. Je hebt zo te horen een ingewikkeld karakter dat zorgt voor een hoop ‘downs’.
Leer eerst eens te stoppen met een ander de schuld te geven van alles en te kijken naar wat jouw aandeel is in het mislukken van relaties. Dat aandeel is veel groter dan je denkt. Die zogenaamde verkeerde mannen zullen veel minder slecht blijken wanneer je doorhebt wat je zelf aanricht met je gedrag.
Jij bent boos op mensen, maar mensen kunnen net zo goed boos zijn op jou. Omdat je ze ‘gebruikt’ als invulling in je leven en niet als aanvulling. Je gebruikt mensen om je doel te bereiken. Het kan je weinig schelen hoe een ander zich voelt, als jij maar jouw doel bereikt. Jij bent net zo slecht bezig als de mensen die jij slecht noemt.
Dat je laatste ex je niet meer wil spreken zegt al een hoop. Dan zal je je wel hebben misdragen gezien je absurde gedrag waar je het in je OP over hebt.
Leer eerst eens te stoppen met een ander de schuld te geven van alles en te kijken naar wat jouw aandeel is in het mislukken van relaties. Dat aandeel is veel groter dan je denkt. Die zogenaamde verkeerde mannen zullen veel minder slecht blijken wanneer je doorhebt wat je zelf aanricht met je gedrag.
Jij bent boos op mensen, maar mensen kunnen net zo goed boos zijn op jou. Omdat je ze ‘gebruikt’ als invulling in je leven en niet als aanvulling. Je gebruikt mensen om je doel te bereiken. Het kan je weinig schelen hoe een ander zich voelt, als jij maar jouw doel bereikt. Jij bent net zo slecht bezig als de mensen die jij slecht noemt.
Dat je laatste ex je niet meer wil spreken zegt al een hoop. Dan zal je je wel hebben misdragen gezien je absurde gedrag waar je het in je OP over hebt.
dinsdag 24 september 2019 10:09
Interessante materie, ik ga me naar eens in verdiepen!kikkerjet schreef: ↑23-09-2019 19:19Wat ontzettend verdrietig dat je je zo voelt.
Als je emoties disproportioneel zijn, dan gaat het vaak niet om de huidige situatie maar om ervaringen uit je leven die niet goed verwerkt zijn. Volgens de theorie van Franz Ruppert, vindt er na een trauma een splitsing plaats in een overlevingsdeel, een traumagedeelte en een gezond deel. Het overlevingsdeel zet alles op alles om het trauma te onderdrukken, terwijl het traumagedeelte er alles aan doet om maar verwerkt te worden, vandaar dat je vaak - onbewust - in situaties terecht komt die aan het eerdere trauma doen denken. Dit kan leiden tot hertraumatisering maar op die manier kan ook het oorspronkelijke trauma worden verwerkt.
Wat interessant is aan deze theorie, is dat het trauma als het ware gestold is in de tijd, d.w.z. als je een trauma ervaart als kind dit gepaard gaat met gedachten die een kind van die leeftijd heeft, zoals zichzelf de schuld geven of dat alles goed komt als je maar harder je best doet of harder werkt. De hierbij gepaarde gevoelens zijn vaak schaamte of schuld.
Ik vind het heel goed dat je hulp zoekt en wens je hier veel sterkte bij.
