Psyche
alle pijlers
Woedeaanvallen want weer single
maandag 23 september 2019 01:23
Update juli 2020: dankzij therapie, antidepressiva en weer tot mezelf komen, gaat het nu weer heel goed met mij. Voornaamste oorzaak van de woedeaanvallen volgens de psycholoog: dat ik veel te lang en veel te ver over mijn grenzen heb laten gaan door mijn ex. Ik denk nu te weten dat hij een agressieprobleem heeft, voortkomend uit of een lichte ASS of NPS (kan niet omgaan met frustraties en/of is vroeger emotioneel verwaarloosd door zijn ouders en heeft daarvan een klap van de molen gekregen). Ja, labeltjes plakken is leuk en lekker, ik weet het, maar goed, daar moet hij zelf maar wat aan doen in het belang van zijn kinderen. Zijn exen zitten niet fout zoals hij altijd zegt, hij zit fout met het agressief uiten van al zijn frustraties als dingen niet gaan zoals hij het in zijn hoofd heeft. En ik ben veel te lang veel te lief geweest, en ik heb maar zitten redden wat er te redden viel omdat ik zo graag wilde en het ook voor de kinderen telkens nog wilde proberen te fiksen. Het gaat heel goed met mij nu, godzijdank. Als iemand telkens maar gefrustreerd en boos blijkt, wordt hij op zeker moment telkens boos op jou. Bah, wat heeft die man al niet verpest bij meerdere mensen, zielig gewoon. Maar goed, mijn zaak niet meer. Ik hoop dat de kinderen gezond terechtkomen.
Bedankt voor de behulpzame reacties destijds.
---
Ik kom er niet meer uit. Ik ben zo boos, zo boos, zo vreselijk teleurgesteld. Ik maak dingen kapot in huis omdat het weer eens uit is. Ik snak uit mijn tenen naar een warm gezin en ik krijg het maar telkens niet. Wat moet ik nu doen?
[levensverhaal, niet meer relevant]
Toen korte tijd later sloeg de vlam in de pan met een man wie het bizar goed klikte op veel vlakken. Ik heb nooit zo veel van iemand gehouden als van hem. Ik heb zijn kinderen in mijn hart gesloten. We hadden zo’n klik, pasten zo bij elkaar, en zijn discipline was ook wel goed voor mij. Zo’n diep gevoel van bestemming bij hem en haar, ik heb gejankt van geluk. Eindelijk, eindelijk, ging ik samenwonen, ik was zelfs bereid om mijn kinderwens opzij te schuiven want stiefmoeder zijn was ook wel leuk en veel vrijheid natuurlijk. Maar na 2 jaar kwamen zijn nare trekken naar boven. Hij kan niet tegen mijn losheid in het leven en lichte chaos. Hij heeft me daarin vreselijk behandeld. Schreeuwen in de auto, niets was meer goed aan mij, proefsamenwonen is erg mislukt, nog even geprobeerd en samen op vakantie maar toen hij 0 aandacht aan mij kon geven heb ik het uitgemaakt.
En nu 2 maanden later mis ik hen zo. Ik mis stiefdochter zo. We hadden het ook zo vaak gezellig buiten zijn stom gedrag om. Ik wil beslist nooit meer terug. Maar ik mis hen wel en wil weten hoe het met hen is. Ik had een stiefdochter voor wie ik alles gedaan heb wat een stiefmoeder maar kan doen, leuke dingen doen, samen sporten, lekker gek doen, samen koken, instoppen en knuffelen, we hadden een goede band en ik mis haar vreselijk. Ook met hem had ik een goede vriendschap, aan de andere kant, wat voor vriend is hij eigenlijk als hij me zo respectloos behandeld heeft? Maar ik ben wel benieuwd hoe het met hem gaat en zijn andere kinderen. Hij zwijgt me nu dood en op zich is geen contact beter als ik ooit nog een kop koffie wil drinken met zijn drieën.
Maar ik voel nu zoooooo veel onrecht, godverdedomme, ik heb veel vrienden, iedereen vindt me leuk van mijn vrienden, maar ik word helemaal gek van de wetenschap dat ik wellicht al op de helft van mijn leven zit en nog steeds geen gezin heb. Ik ben radeloos, en woedend, WOEDEND, soms. Stucwerk muur is beetje beschadigd doordat ik met dingen gesmeten heb, ik krijs (gesmoord in mijn dekbed omdat de buurman het anders hoort), de afstandsbediening is stuk gesmeten, ik sla kussens heel erg hard tegen de muur, er komen gefrustreerde krachten in mij naar boven waarvan ik schrik, ik heb moordgedachten over mijn ex. Ik word zo onrechtvaardig behandeld door het leven en ik ben BOOS en het moet er uit, ik schrik van mezelf. Ik boks ook al sinds kort maar het helpt maar even, BOOS BOOS BOOS en ja natuurlijk verdrietig. Ik ben ook heel bang dat er nooit meer een man komt de komende 5-20 jaar misschien wel. Kinderen doe ik wel in mijn eentje met een donor, plek op de wachtlijst heb ik aangehouden en mijn familie steunt me. Ik heb veel behoefte aan seks maar ja hoe doe je dat met een thuiswonend kind? Kan niet, moet ik niet op rekenen. Mijn leven is stuk en ik ben vreselijk boos en wil dingen kapotmaken.
Wat moet ik nu? Ik ben bang dat het van kwaad tot erger gaat. Ik ben in staat om mijn ex te stalken. Ik heb zo veel geinvesteerd in onze relatie, zo veel veranderd al aan mijn doen en laten, en als hij niet zo belachelijk had gedaan telkens over mijn rijstijl, snoozen van de wekker, welke soort ketjap we meenemen (stond hij me uit te kafferen in de supermarkt), echt je kunt het zo gek niet verzinnen of hij had commentaar op mij op een heel nare manier, hadden we het leuk kunnen hebben. Wat staat dit stom als het op papier staat. Natuurlijk was dit tot mislukken gedoemd, maar een jaar geleden leken we elkaars droompartner nog. Ik kan er niet mee omgaan dat het leven me opnieuw een dikke fuck you geeft. Waarom zou ik nog doorgaan? Mijn leven is zinloos terwijl ik het zo hard probeer. Single zijn ben ik spuugzat. Ik ben het beu, ik wil landen in een gezin en het komt nooit meer goed en ik vind dat KUT en ik ben onbedaarlijk boos. Ik wil niet bij mijn ex voor de deur staan met rotte eieren maar ik heb wel vaak die gedachte.
Bedankt voor de behulpzame reacties destijds.
---
Ik kom er niet meer uit. Ik ben zo boos, zo boos, zo vreselijk teleurgesteld. Ik maak dingen kapot in huis omdat het weer eens uit is. Ik snak uit mijn tenen naar een warm gezin en ik krijg het maar telkens niet. Wat moet ik nu doen?
[levensverhaal, niet meer relevant]
Toen korte tijd later sloeg de vlam in de pan met een man wie het bizar goed klikte op veel vlakken. Ik heb nooit zo veel van iemand gehouden als van hem. Ik heb zijn kinderen in mijn hart gesloten. We hadden zo’n klik, pasten zo bij elkaar, en zijn discipline was ook wel goed voor mij. Zo’n diep gevoel van bestemming bij hem en haar, ik heb gejankt van geluk. Eindelijk, eindelijk, ging ik samenwonen, ik was zelfs bereid om mijn kinderwens opzij te schuiven want stiefmoeder zijn was ook wel leuk en veel vrijheid natuurlijk. Maar na 2 jaar kwamen zijn nare trekken naar boven. Hij kan niet tegen mijn losheid in het leven en lichte chaos. Hij heeft me daarin vreselijk behandeld. Schreeuwen in de auto, niets was meer goed aan mij, proefsamenwonen is erg mislukt, nog even geprobeerd en samen op vakantie maar toen hij 0 aandacht aan mij kon geven heb ik het uitgemaakt.
En nu 2 maanden later mis ik hen zo. Ik mis stiefdochter zo. We hadden het ook zo vaak gezellig buiten zijn stom gedrag om. Ik wil beslist nooit meer terug. Maar ik mis hen wel en wil weten hoe het met hen is. Ik had een stiefdochter voor wie ik alles gedaan heb wat een stiefmoeder maar kan doen, leuke dingen doen, samen sporten, lekker gek doen, samen koken, instoppen en knuffelen, we hadden een goede band en ik mis haar vreselijk. Ook met hem had ik een goede vriendschap, aan de andere kant, wat voor vriend is hij eigenlijk als hij me zo respectloos behandeld heeft? Maar ik ben wel benieuwd hoe het met hem gaat en zijn andere kinderen. Hij zwijgt me nu dood en op zich is geen contact beter als ik ooit nog een kop koffie wil drinken met zijn drieën.
Maar ik voel nu zoooooo veel onrecht, godverdedomme, ik heb veel vrienden, iedereen vindt me leuk van mijn vrienden, maar ik word helemaal gek van de wetenschap dat ik wellicht al op de helft van mijn leven zit en nog steeds geen gezin heb. Ik ben radeloos, en woedend, WOEDEND, soms. Stucwerk muur is beetje beschadigd doordat ik met dingen gesmeten heb, ik krijs (gesmoord in mijn dekbed omdat de buurman het anders hoort), de afstandsbediening is stuk gesmeten, ik sla kussens heel erg hard tegen de muur, er komen gefrustreerde krachten in mij naar boven waarvan ik schrik, ik heb moordgedachten over mijn ex. Ik word zo onrechtvaardig behandeld door het leven en ik ben BOOS en het moet er uit, ik schrik van mezelf. Ik boks ook al sinds kort maar het helpt maar even, BOOS BOOS BOOS en ja natuurlijk verdrietig. Ik ben ook heel bang dat er nooit meer een man komt de komende 5-20 jaar misschien wel. Kinderen doe ik wel in mijn eentje met een donor, plek op de wachtlijst heb ik aangehouden en mijn familie steunt me. Ik heb veel behoefte aan seks maar ja hoe doe je dat met een thuiswonend kind? Kan niet, moet ik niet op rekenen. Mijn leven is stuk en ik ben vreselijk boos en wil dingen kapotmaken.
Wat moet ik nu? Ik ben bang dat het van kwaad tot erger gaat. Ik ben in staat om mijn ex te stalken. Ik heb zo veel geinvesteerd in onze relatie, zo veel veranderd al aan mijn doen en laten, en als hij niet zo belachelijk had gedaan telkens over mijn rijstijl, snoozen van de wekker, welke soort ketjap we meenemen (stond hij me uit te kafferen in de supermarkt), echt je kunt het zo gek niet verzinnen of hij had commentaar op mij op een heel nare manier, hadden we het leuk kunnen hebben. Wat staat dit stom als het op papier staat. Natuurlijk was dit tot mislukken gedoemd, maar een jaar geleden leken we elkaars droompartner nog. Ik kan er niet mee omgaan dat het leven me opnieuw een dikke fuck you geeft. Waarom zou ik nog doorgaan? Mijn leven is zinloos terwijl ik het zo hard probeer. Single zijn ben ik spuugzat. Ik ben het beu, ik wil landen in een gezin en het komt nooit meer goed en ik vind dat KUT en ik ben onbedaarlijk boos. Ik wil niet bij mijn ex voor de deur staan met rotte eieren maar ik heb wel vaak die gedachte.
macarinata wijzigde dit bericht op 13-07-2020 17:06
Reden: wat spelfouten weggehaald en wat privacygevoelige details verwijderd, al is de edit nog zo snel, Google achterhaalt hem wel, maar toch
Reden: wat spelfouten weggehaald en wat privacygevoelige details verwijderd, al is de edit nog zo snel, Google achterhaalt hem wel, maar toch
26.28% gewijzigd
Gecompartimenteerde troep is ook een vorm van opruimen.
maandag 23 september 2019 08:28
Nou niet zo goed dus. Nee woede om niets vind ik onacceptabel, en kijk verdorie waar ik nu zelf in zit. Ik denk dat iemand bij mij past die wat flexibel met het leven om kan gaan, en dat was hij dus echt niet, maar ja ik dacht eigenlijk dat een stukje discipline wel goed voor me was, want mijn chaos zit me soms ook wel tegen. Verder iemand die opgewekt in het leven staat, was hij eerst echt. Iemand met mededogen voor de omgeving, empathie. Iemand die lief is, aandacht voor me heeft, kan praten over zijn gevoel, iets van zijn leven maakt, niet bezig is met status of poeha, vooruit wil, zich kan aanpassen aan veranderde omstandigheden, ondernemend is, er echt samen voor wil gaan in het leven, goede combinatie tussen huiselijkheid en joligheid/feesten.
Ja ja ja, ik ben eigenlijk boos op mezelf dat ik er weert ingetuind ben. En nee het is niet leuk dat ik zeg om 18:00 thuis te zijn en dat het 18:10 wordt altijd.
Ja ja ja, ik ben eigenlijk boos op mezelf dat ik er weert ingetuind ben. En nee het is niet leuk dat ik zeg om 18:00 thuis te zijn en dat het 18:10 wordt altijd.
macarinata wijzigde dit bericht op 23-09-2019 08:30
6.89% gewijzigd
Gecompartimenteerde troep is ook een vorm van opruimen.
maandag 23 september 2019 08:29
Ik heb een buurvrouw die ook een heftig verleden achter de rug heeft en soms gooit ze ook alles kapot en schreeuwt de hele boel bij elkaar uit frustratie. Haar kind is met 15 jaar het huis uit gegaan, die was bijna hulpverlener voor moeder geworden. Moeder was niet agressief naar kind toe, maar het is niet makkelijk om in één huis met een doorgedraaide moeder te wonen.
maandag 23 september 2019 08:33
maandag 23 september 2019 08:45
Van effectief ruzie maken zou ik agressief worden.Macarinata schreef: ↑23-09-2019 08:20Ja maar ik had dat niet bij hem. Het komt er nu pas uit. Ik bevroor of ik ging huilen als ik weerwoord probeerde te geven en hij me afblafte. Echt, ik heb het naar verloop van tijd gedaan hoor, effectief ruzie maken: ‘ik zie dat je boos bent, wat vervelend voor je dat je boos bent, ja ik begrijp dat je zegt ‘HOE STOM KUN JE ZIJN DAT JE NIET EERST IN DE VOORRAADKAST KIJKT!!”’. En ondertussen dacht ik, waar ben ik in hemelsnaam mee bezig? Dit is niet ok van hem!
maandag 23 september 2019 08:47
.....want tien minuten later is vreselijk?Macarinata schreef: ↑23-09-2019 08:28Nou niet zo goed dus. Nee woede om niets vind ik onacceptabel, en kijk verdorie waar ik nu zelf in zit. Ik denk dat iemand bij mij past die wat flexibel met het leven om kan gaan, en dat was hij dus echt niet, maar ja ik dacht eigenlijk dat een stukje discipline wel goed voor me was, want mijn chaos zit me soms ook wel tegen. Verder iemand die opgewekt in het leven staat, was hij eerst echt. Iemand met mededogen voor de omgeving, empathie. Iemand die lief is, aandacht voor me heeft, kan praten over zijn gevoel, iets van zijn leven maakt, niet bezig is met status of poeha, vooruit wil, zich kan aanpassen aan veranderde omstandigheden, ondernemend is, er echt samen voor wil gaan in het leven, goede combinatie tussen huiselijkheid en joligheid/feesten.
Ja ja ja, ik ben eigenlijk boos op mezelf dat ik er weert ingetuind ben. En nee het is niet leuk dat ik zeg om 18:00 thuis te zijn en dat het 18:10 wordt altijd.
En als je het ziet als er ingetuind zijn dan gaat er structureel iets mis in jouw denkwijze.
maandag 23 september 2019 08:50
Alleen de OP gelezen: je klinkt vooral erg onvolwassen.
Ik kan me best voorstellen dat je boos bent, maar woedeaanvallen is iets dat peuters hebben, omdat ze hun emoties nog niet goed kunnen reguleren.
Zeer genant als je dat als volwassene nog hebt.
En je zet jezelf klem, want je denkt dat je alleen gelukkig kan worden als je een gezin hebt.
Daardoor komt er natuurlijk wel erg veel druk op dat gezin te staan.
Ik kan me best voorstellen dat je boos bent, maar woedeaanvallen is iets dat peuters hebben, omdat ze hun emoties nog niet goed kunnen reguleren.
Zeer genant als je dat als volwassene nog hebt.
En je zet jezelf klem, want je denkt dat je alleen gelukkig kan worden als je een gezin hebt.
Daardoor komt er natuurlijk wel erg veel druk op dat gezin te staan.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
maandag 23 september 2019 08:57
Hoe kan dit in godsnaam effectief zijn?Macarinata schreef: ↑23-09-2019 08:20Ja maar ik had dat niet bij hem. Het komt er nu pas uit. Ik bevroor of ik ging huilen als ik weerwoord probeerde te geven en hij me afblafte. Echt, ik heb het naar verloop van tijd gedaan hoor, effectief ruzie maken: ‘ik zie dat je boos bent, wat vervelend voor je dat je boos bent, ja ik begrijp dat je zegt ‘HOE STOM KUN JE ZIJN DAT JE NIET EERST IN DE VOORRAADKAST KIJKT!!”’. En ondertussen dacht ik, waar ben ik in hemelsnaam mee bezig? Dit is niet ok van hem!
maandag 23 september 2019 08:59
Je bent boos op jezelf. Je krijgt er hier ook nog een paar verwijten bovenop zelfs. Richt je woede niet op jezelf en ook niet op een ander. Je kunt emoties laten voorbijgaan, dat is te leren: emoties laten zakken. Het is niet makkelijk.Macarinata schreef: ↑23-09-2019 08:11Ehm eigenlijk niet iemand specifiek. Ja ik ben wel boos op ex dat hij zo stom met pietluttigheden omging en hij om niets kon ontploffen terwijl ik opzich niets raars deed. Ja ik ben slordiger en vergeetachtiger dan gemiddeld en dat zal vast wel irritant zijn. Maar dan nog.
Maar het gros van de woede zit op het leven in het algemeen. Alhoewel het leven ook heel leuk kan zijn, fietsen, zon, naar de film en naar familie, van alles. Maar stiekem waarschijnlijk boos op mezelf dat ik het zo ver heb laten komen en dat ik zelf schuld heb aan hoe het loopt maar dat ik niet goed weet hoe dan wel.
Ik denk dat boksen daarbij niet veel helpt, ik doe Aikido en daar leer je compassie te hebben voor degene die jou aanvalt en jezelf te verdedigen zonder jezelf of de ander te beschadigen. Mindfulness, meditatie en/of een goede therapeut kunnen je hopelijk verder helpen. Of misschien is een haptonoom wel iets voor jou.
Sterkte, ik wens je een rustiger gemoed en ik hoop dat je goed voor jezelf leert zorgen. Zodat je weet “hoe dan wel”.
maandag 23 september 2019 09:00
Het is al een paar keer gezegd, maar jij ziet als jouw doel van het leven een gezin stichten en omdat je dat doel niet bereikt ben je boos, woedend zelfs. Je geeft de ander de schuld van het niet bereiken van dat doel.
Maar helaas, zo werkt het niet in het leven en relaties. Jij moet gewoon zelf gelukkig worden en een relatie/gezin is maar bijzaak.
Maar helaas, zo werkt het niet in het leven en relaties. Jij moet gewoon zelf gelukkig worden en een relatie/gezin is maar bijzaak.
maandag 23 september 2019 09:05
Eens dat je zelf moet zorgen dat je ook in je up gelukkig kunt zijn, jezelf blijft ontwikkelen, leuke dingen blijft doen etc.Mevrouw75 schreef: ↑23-09-2019 09:00Het is al een paar keer gezegd, maar jij ziet als jouw doel van het leven een gezin stichten en omdat je dat doel niet bereikt ben je boos, woedend zelfs. Je geeft de ander de schuld van het niet bereiken van dat doel.
Maar helaas, zo werkt het niet in het leven en relaties. Jij moet gewoon zelf gelukkig worden en een relatie/gezin is maar bijzaak.
Het belang van een relatie/gezin voor sommigen een bijzaak noemen...tja ik denk dat het voor veel mensen toch echt wel meer is dan een bijzaak. En zeker in grote mate kan bijdragen aan een bepaald geluksgevoel/ergens bijhoren/uitmaken van een groter geheel.
maandag 23 september 2019 09:06
Klinkt alsof jullie niet bij elkaar pasten. In deze discussie zou ik zeggen: “ik ga mijn best doen maar je weet dat dit moeilijk voor me is. Het zal dus nog wel eens fout gaan. Het is niet ok dat je tegen me schreeuwt, ik wil dat je daarmee stopt.” (En anders gaat het niet tussen ons werken).Macarinata schreef: ↑23-09-2019 08:20Ja maar ik had dat niet bij hem. Het komt er nu pas uit. Ik bevroor of ik ging huilen als ik weerwoord probeerde te geven en hij me afblafte. Echt, ik heb het naar verloop van tijd gedaan hoor, effectief ruzie maken: ‘ik zie dat je boos bent, wat vervelend voor je dat je boos bent, ja ik begrijp dat je zegt ‘HOE STOM KUN JE ZIJN DAT JE NIET EERST IN DE VOORRAADKAST KIJKT!!”’. En ondertussen dacht ik, waar ben ik in hemelsnaam mee bezig? Dit is niet ok van hem!
maandag 23 september 2019 09:08
zou het ook kunnen dat hij veranderde, omdat hij knettergek werd van jouw slordigheid en zo? Begrijp me niet verkeerd, de manier waarop hij het heeft geuit is zeker niet ok, maar ik lees heel veel verwachtingen en aanpassingen die hij zou moeten doen, maar hoe staat het met jou? Heb jij echt geprobeerd om die dingen anders te doen?Macarinata schreef: ↑23-09-2019 08:28Nou niet zo goed dus. Nee woede om niets vind ik onacceptabel, en kijk verdorie waar ik nu zelf in zit. Ik denk dat iemand bij mij past die wat flexibel met het leven om kan gaan, en dat was hij dus echt niet, maar ja ik dacht eigenlijk dat een stukje discipline wel goed voor me was, want mijn chaos zit me soms ook wel tegen. Verder iemand die opgewekt in het leven staat, was hij eerst echt. Iemand met mededogen voor de omgeving, empathie. Iemand die lief is, aandacht voor me heeft, kan praten over zijn gevoel, iets van zijn leven maakt, niet bezig is met status of poeha, vooruit wil, zich kan aanpassen aan veranderde omstandigheden, ondernemend is, er echt samen voor wil gaan in het leven, goede combinatie tussen huiselijkheid en joligheid/feesten.
Ja ja ja, ik ben eigenlijk boos op mezelf dat ik er weert ingetuind ben. En nee het is niet leuk dat ik zeg om 18:00 thuis te zijn en dat het 18:10 wordt altijd.
Het heeft heel weinig zin om te kijken naar alles wat de ander in de relatie fout heeft gedaan, zeker als dit een terugkerend probleem is. Je bent zelf de verbindende factor en je moet dus vanuit daar gaan kijken. Wat is mijn aandeel en wil ik dat anders? En zo ja, hoe
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
maandag 23 september 2019 09:10
Maar jij bent leuk. Zij zijn gek.Macarinata schreef: ↑23-09-2019 08:11Ja ik ben slordiger en vergeetachtiger dan gemiddeld en dat zal vast wel irritant zijn. Maar dan nog.
maandag 23 september 2019 09:18
Hoe kut ook, ga aan de slag met emotieregulatie zodat je in een relatie sneller onderkent wat je voelt in plaats van wegdrukken. Escalaties zoals deze zijn dan onnodig omdat je dan ook eerder onderkent wanneer een relatie niet werkt en je koffers moet pakken.
Hoe kut je verleden is geweest, ook als ouder komt er shit op je pad maar zolang je dergelijke alles vernietigende woede in je hebt, zou ik het moederschap parkeren. Dat kun je een kind niet aandoen.
Hoe kut je verleden is geweest, ook als ouder komt er shit op je pad maar zolang je dergelijke alles vernietigende woede in je hebt, zou ik het moederschap parkeren. Dat kun je een kind niet aandoen.
anoniem_6363de79f0488 wijzigde dit bericht op 23-09-2019 09:33
1.18% gewijzigd
maandag 23 september 2019 09:28
Kennelijk beschouwde hij jouw investering niet als iets waar hij behoefte aan had. Als je je al aan iemand ergert dan kunnen iemands rijstijl, de manier waarop hij de wekker hanteert en een ongrijpelijke olijfolie-keuze de druppel zijn die de partners woede weer doet opborrelen.Ik heb zo veel geinvesteerd in onze relatie en als hij niet zo belachelijk had gedaan telkens over mijn rijstijl, snoozen van de wekker, welke soort olfijfolie we meenemen (stond hij me uit te kafferen in de Lidl), echt je kunt het zo gek niet verzinnen of hij had commentaar op mij op een heel nare manier, hadden we het leuk kunnen hebben.
Dit klinkt echt als een relatie die jaren geleden al beëindigd had moeten worden, als men maar de moed had gehad.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
maandag 23 september 2019 09:40
Teleurgesteld zijn in iets dat je heel graag wilt, is ellendig, TO. Ik snap de frustratie wel.
Als je heel graag in een gezin wilt landen, en openstaat voor manmetkinderen, en je tegelijkertijd beseft dat een beetje therapie nooit weg is, dan zitten daar de mogelijkheden. Een andere vijver om in te vissen, en beter leren vissen.
Mannen met kinderen. Kijk eens op datingsites wat het aanbod is, en hoe je daar op lange termijn bij past. Het gaat om langzaam aan doen, denk ik. Als meteen een vlam in de plan slaat, kan dat een eerste signaal zijn van wat een toxic relationship wordt genoemd. Dat beetje therapie van zonet kan helpen dat te leren zien.
Nog een optie: partner zijn in een poly-gezin. Dan heb je een duidelijke eigen plaats en open communicatie staat voorop.
Blijven boksen, hoor. Goed voor lichaam en geest.
Als je heel graag in een gezin wilt landen, en openstaat voor manmetkinderen, en je tegelijkertijd beseft dat een beetje therapie nooit weg is, dan zitten daar de mogelijkheden. Een andere vijver om in te vissen, en beter leren vissen.
Mannen met kinderen. Kijk eens op datingsites wat het aanbod is, en hoe je daar op lange termijn bij past. Het gaat om langzaam aan doen, denk ik. Als meteen een vlam in de plan slaat, kan dat een eerste signaal zijn van wat een toxic relationship wordt genoemd. Dat beetje therapie van zonet kan helpen dat te leren zien.
Nog een optie: partner zijn in een poly-gezin. Dan heb je een duidelijke eigen plaats en open communicatie staat voorop.
Blijven boksen, hoor. Goed voor lichaam en geest.
maandag 23 september 2019 09:42
Je doet mij heel erg denken aan mijn oud buurvrouw. We waren begin 30 en allebei single. Zij altijd bezig met het stichten van een gezin (in haar hoofd dan) en altijd op zoek naar een partner daarvoor waar ze zich dan krampachtig aan vastklampte. Soms gingen we samen de stad in en werd ik al na 10 minuten gillend gek van haar. Ik begreep zó goed dat mannen er na een tijdje geen zin meer in hadden. Ook koos ze nooit de leuke mannen uit, mannen die haar wilde ipv mannen die zij wilde en dat ging altijd fout.
Zelf had ik altijd de insteek dat als ik 36 zou zijn en nog steeds single ik het dan alleen zou doen, leek me oprecht wel leuk. Ik trok altijd de leuke mannen aan terwijl zij echt vele malen mooier en slimmer was dan ik. Vond ze lastig.
Inmiddels heb ik 3 kinderen met (en van) een leuke man en schrijft zij blogs over ongewenst kinderloosheid. Ze ziet nog steeds niet haar eigen aandeel hierin. Best verdrietig.
kanttekening: hiermee suggereer ik absoluut niet dat als je ongewenst kinderloos bent je hier zelf de schuld van hebt. Dit gaat alleen over dit verhaal en haar gebrek aan zelfkennis
Zelf had ik altijd de insteek dat als ik 36 zou zijn en nog steeds single ik het dan alleen zou doen, leek me oprecht wel leuk. Ik trok altijd de leuke mannen aan terwijl zij echt vele malen mooier en slimmer was dan ik. Vond ze lastig.
Inmiddels heb ik 3 kinderen met (en van) een leuke man en schrijft zij blogs over ongewenst kinderloosheid. Ze ziet nog steeds niet haar eigen aandeel hierin. Best verdrietig.
kanttekening: hiermee suggereer ik absoluut niet dat als je ongewenst kinderloos bent je hier zelf de schuld van hebt. Dit gaat alleen over dit verhaal en haar gebrek aan zelfkennis
anoniem_385157 wijzigde dit bericht op 23-09-2019 09:46
0.41% gewijzigd
maandag 23 september 2019 09:45
Dit.Timetraveler schreef: ↑23-09-2019 08:00Ik vind het niet gek dat je verdriet ervaart wanneer je aangeeft graag een partner en een gezin te willen, maar dit niet lukt. Sterker nog, met die wens an sich lijkt me niks mis; het gros van de bevolking wil dit en lukt dit ook. Ook wanneer je zegt dat je hierdoor minder levensgeluk ervaart vind ik dit niet raar.
Echter, je er continu diep ongelukkig door voelen lijkt me ook niet wenselijk voor jezelf. Dit is juist bij uitstek iets waar je geen controle over kunt uitoefenen. Sterker nog, wat nou als blijkt dat je geen partner zult vinden of geen gezin zult kunnen stichten? Ga je je dan nog 40 jaar lang alleen maar diep ongelukkig voelen? Het lijkt me voor jezelf goed om hier hulp bij te zoeken, ook om plezier in het leven te behouden en niet continu gebukt te gaan onder dit gevoel van gemis.
En een waarschuwing: het krijgen van een kind is geen garantie voor je wel gelukkig voelen. Waarschijnlijk wel voor het voelen van heel veel liefde, maar een kind is echt ook grotendeels heel veel werk, heel veel zorgen, heel, heel, heel veel investeren en weinig terug krijgen. Nu weet ik niet precies wat jij verwacht te krijgen of vinden in een gezin, maar als dat bijvoorbeeld waardering is, dan kan dat nog wel eens flink tegenvallen, want kinderen zijn niet zo geneigd dat te uiten. Dus ik zou zeker eens nadenken wat je zo nodig denkt te hebben uit dat gezin dat je zo graag wil. Want wellicht is dat nog wel een potentiele teleurstelling, net zoals mannen dat nu zijn.
