Gone Flying, Dubai

Welkom in mijn vervolgtopic!

Begin Januari verhuis ik naar Dubai om aan een spannend, nieuw hoofdstuk te beginnen. Ik deel hier graag met jullie hoe het mij vergaat in die hete, zanderige smeltkroes van culturen.

Maar eerst... inpakken en afscheid nemen.

Dit topic slechts heeft 1 regel: mijn werkgever mag niet worden genoemd.

Wat een dag! Ik geloof dat "awkward" het juiste woord is om het algemene gevoel van vandaag te omschrijven.

Ik doe zometeen mijn laptop open om wat taken af te werken en dan kom ik hier uitgebreid op terug. Ik moet dit even van me afschrijven om mijn gedachten te ordenen.

kadanz schreef: ↑

17-06-2019 17:23

Je komt om 2340 aan maar je duty time eindigt wellicht pas na de debrief, om wat zal het zijn, 0010?

Let goed op jezelf. Nachtvluchten, gevolgd door jet lag en slechts 2 dagen om te 'recoveren' is op de lange termijn killing. Je bioritme is zoek en je haalt het slaapgebrek niet in. Zeker als je nog een sociaal leven probeert te hebben.

Nee tellen ze allemaal niet mee. Dus dat is het niet.

Ik ben me bewust van de gevaren die op de loer liggen. Ik ondervind ze aan den lijve. Je hoort soms verhalen van crew die na een paar jaar dienst terug naar huis gaan en die een maand lang tegen wil en dank "slaapschade" inhalen.

Jetlag heb ik al even niet meer gehad. Ik ben echter ongerust over die 2 dagen in Sydney. Als je na 1 dag terugkomt (zoals gewoonlijk) ben je nog niet mee met het lokale ritme. Na 2 dagen wel al een beetje. De Melatoninepillen staan klaar voor het geval dat.

cosima schreef: ↑

17-06-2019 17:35

Pittig rooster inderdaad! Heb je een standaard "what to pack" lijst? Zou je ons kunnen verraden wat er altijd in je koffertje is als je vliegt?

Oeh! Ik ben best trots op mijn inpakmethode! Die heb ik hier al ergens uitgebreid beschreven. Iemand die nog weet welke pagina? Anders wil ik het nog wel eens vertellen. Want het is best een handig systeem (voor crew dan). De gewone sterveling heeft daar weinig aan.

Nou, hier ga ik dan. Dag 1 (terug) in training college.

We werden weer als vanouds opgehaald door een bus samen met een lading "vers bloed". Ik was vastberaden om niet aan mijn batch te laten merken hoe erg ik ermee zit dat ze me links hebben laten liggen de afgelopen maanden. Het feit dat ik de echte reden niet ken maakt het echter bijzonder moeilijk. Is er sprake van roddels? En zo ja, waar komen die dan vandaan? Is het omwille van hoe ik me gedraag, wat ik zeg,...?

Ik ging bewust niet op mijn oude, vertrouwde plek achterin de bus zitten. Zoals verwacht liep de kliek die ooit vrienden van mij waren, echter wél regelrecht naar achter. Ik begroette ze allemaal met een stralende glimlach tot ik het allemaal te ongemakkelijk vond worden en me achter mijn telefoon verstopte. Ik had namelijk sterk het idee dat zij zich nogal.. "onnatuurlijk" gedroegen.

Toen de bus in beweging kwam sprak ik mezelf streng toe. "Het zit allemaal in je hoofd en je werkt het alleen maar in de hand op deze manier. Ooit van een selffulfilling prophecy gehoord?" De rest van de dag schoten de woorden "selffulfilling prophecy" om de haverklap in mijn hoofd. Met name de momenten dat het huilen me nader bij stond dan het lachen.

Eenmaal op bestemming was het een vreemd gevoel om terug te zijn. De laatste keer dat ik daar was maakte ik nog deel uit van een koppel. Terwijl ik dat dacht liep ik een collega tegen het lijf die ik vervolgens vrolijk een goedemorgen wenste. De glimlach zat nog stevig op mijn voorgevel geplakt toen mijn oog viel op de man die vlak naast hem stond. Shit! Zo snel had ik hem niet verwacht! Mijn ex begroette me al even stuntelig als ik me voelde de laatste keer dat ik hem zag. Ik hoopte maar dat mijn glimlach er nog steeds natuurlijk uit zag en draaide me vervolgens rustig om in de richting van de lift.

Terwijl de lift er irritant lang over deed om naar beneden te komen besloot ik dat dat alvast prima verlopen was. Ik had hem (onbewust) begroet alsof er niks aan de hand was en zijn aanwezigheid me niks doet. Yes! De rest van de dag gewoon hetzelfde doen, Dolly!

Maar dat deed ik dus niet. Op de bovenste verdieping (daar ligt het restaurant), liep ik het terras op en begroette ik de rest van de collega's waarop een hoop gezoen en geknuffel volgde. (Zie je wel Dolly! Dit komt helemaal goed!)

Nou, nee. Gedurende de dag werd pijnlijk duidelijk hoe iedereen regelmatig met elkaar afsprak, ik niet meer mee was met de inside jokes en voelde ik me meer en meer het buitenbeentje. Dat gevoel klopt natuurlijk niet. Er zijn nog meer collega's die niet bij die uitjes waren. En toch, het was een knauw in mijn zelfvertrouwen. Ik kon het niet meer van me afschudden. Daarbij kwam nog dat ik nog steeds het gevoel had dat mensen "geforceerd" deden rondom mij.

Door het inmiddels ernstig geslonken zelfvertrouwen kon ik het niet meer opbrengen om "normaal" te doen tov Mr Ex. Ik ontliep hem en de mensen rondom hem dus zoveel mogelijk. Daar ging mijn strategie!
Uiteindelijk kwam het erop neer dat ik mijn pauzes inkortte en vroeger terugkeerde naar het leslokaal dan noodzakelijk was.

Goh, dit klinkt allemaal wel heel erg verschrikkelijk. Maar de mensen buiten die kliek deden wel normaal. Het is dus niet zo dat ik daar rondliep als een verschoppeling ofzo.

(Ja je leest nog steeds Dolly's topic en niet die van een puber die zeurt over haar problemen op de middelbare school! )

Intussen moest ik een hoop service assessments afwerken. Als ik me niet vergis waren het er vandaag 5 en daarnaast nog een image & uniform check. Die laatste verliep foutloos. Ze waren blij met mijn nieuwe gewicht. Mijn haar, nagels en uniform bleken tiptop in orde. Dat is goed nieuws want ik wil me graag aanmelden voor het promoteam! Een perfecte I&U is 1 van de vereisten.

Tot nu toe zit ik nog in de running voor een vast contract. De andere uitslagen ken ik niet, maar als er iets niet ok was, werd je eruit gepikt op het einde van de dag. Dus so far so good!

Utakar schreef: ↑

17-06-2019 19:08

Je mag echt trots op je zijn, dat je het toch maar gewoon even doet.

Nieuwsgierig vraagje, wat houden de werkzaamheden van het promoteam in? En uhm, waren het veel dan die er aan het einde even werden uitgepikt?

Nou die gaan naar events om daar aangenaam glimlachend het bedrijf te promoten. Onder andere op sportevents van clubs die ze sponsoren.

In mijn groep werd er eentje apart geroepen. Zoals je wel begrijpt, heb ik geen idee hoe dat is afgelopen. Ik zal er morgen ongetwijfeld wel iets van opvangen.

chirimoya schreef: ↑

17-06-2019 19:36

jeetje wat naar zeg, dat het zo ongemakkelijk was. is er niemand binnen dat clubje die je eens kan vragen wat er nou precies aan de hand is? iemand waar je misschien wat dichter bij staat?

Ik heb eerder al bij 3 mensen proberen te polsen.

Eentje negeerde mij.
De 2de ontweek de vraag door die terug te kaatsen (Waarom denk je dat? Wat denk je dat de oorzaak zou kunnen zijn? Was je wel een goede vriendin? Vragen die ik mezelf ook al allemaal gesteld had)
De derde zei dat ze het idee had dat ik geen interesse had in vriendschap.

Dat laatste slaat nergens op.

Vroeger op school kwamen hatelijke reacties altijd van de meiden. Opmerkingen die onder je huid kruipen en aan je zelfvertrouwen gaan knagen. Geen wonder dat ik me altijd meer op mijn gemak voelde bij de jongens. Die waren duidelijk. Dat heb ik nu nog steeds.

Ach, ik zal waarschijnlijk nooit weten waar dit vandaan kwam. Gewoon deze dagen uitzitten en met opgeheven hoofd doorgaan.