(Alleenzijn en) gelukkig zijn met jezelf, deel VII

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?

Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.

Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.

Let op: dit nieuwe topic is verplaatst naar de Relatiepijler!

Ten eerste omdat er eerder stemmen zijn opgegaan dat je niet per se alleenstaand hoeft te zijn om te streven naar "Gelukkig zijn met jezelf" zodat mensen mét relatie die hun eigen aandeel willen vergroten in gelukkig zijn zich ook welkom voelen. Het is namelijk iets wat een eigen uitdaging is en blijft, met of zonder relatie.
Ten 2e omdat eigen geluk zo onlosmakelijk blijkt samen te hangen met de (alle/allerlei) relaties met andere mensen, en zeker ook liefde en lust (of het ontbreken ervan, of die al dan niet recent voorbij zijn of nog gewenst zijn in de toekomst) de nodige invloed hebben daarop.

De puur eigen invloed is en blijft het "binnenwerk" en dat is waar we elkaar hooguit in kunnen stimuleren, tips, zetjes en aanwijzingen voor kunnen geven en waar nodig in te ondersteunen, betrokkenheid te tonen, andere perspectieven (van buitenaf, van een afstandje) op los te laten, ervaringen te delen, enz.

Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste zes delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V

Deel VI- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI vind je hier de link: psyche/alleenzijn-en-gelukkig-zijn-met- ... 1#22183041

Juni 2017 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz (eigenlijk wel alle boeken van hem)

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen

Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Alice, ik herinner me dat dat eerder zo was na eoa "kinderachtig" iets dat de man (van die winkel?) in kwestie afstand nam.
Nu ben ik wel benieuwd wat vorige week dat uit de hand gelopen kinderachtig dingetje dan was?

Want daarna probeer je je bij radiostilte na zoiets wel gerust te stellen dat dat niks hoeft te betekenen en iemand het druk kan hebben, je dat niet zelf wil invullen, terwijl je denk ik heel goed aanvoelt dat dat afstand nemen/houden is van zijn kant, dat er wel degelijk iets is wat te maken heeft met dat er iets voorgevallen is tussen jullie..

Is het dat je hem ging uittesten om bevestiging te krijgen?
Er moet iéts zijn waarop hij is afgeknapt en afstand is gaan nemen.
Koppel dat niet los van elkaar, maar kijk nu eens echt wat de aanleiding was dat er iets veranderde, na 2 maanden dat het best wel lekker ging?

Ik denk zomaar dat het voorvalletje voor jou maar iets kleins/kinderachtigs was, maar hij denkt daar blijkbaar anders over.
Kan eoa druppel zijn, hoor, maar práát met hem, vráág wat er aan de hand is, of het te maken heeft met vorige week, dat dat misschien anders is overgekomen, communiceer erover.

Nu heb je het alleen maar bedekt met jezelf geruststellen dat er niks aan de hand is, je niet moet invullen voor een ander, dat het niet betekent dat het voorbij is, enz en dat is meestal goed als je leuk aan het daten bent en iemand een dagje/paar dagen later pas weer reageert (omdat ie bijv geen appert is en niet hele dagen met mobiel in de weer is of gewoon niet hele dagen/elke dag contact hoeft ook al vindt ie je leuk), maar dit nu is een duidelijk andere situatie: er is wél iets voorgevallen wat een duidelijk moment van verandering (stilte) geeft, een directe aanleiding daarvoor dus, waar je wél over moet praten om evt te proberen nog uit te leggen, recht te kunnen zetten, weg te nemen voor hem.

Die onzekerheid die je dus voelt nav een voorval is een terechte en daar moet je juist wél naar jezelf luisteren!
Op eoa manier heeft iets ervoor gezorgd dat hij grote afstand nam, en dat iets vind jij iets kleins en kinderlijks onschuldigs, maar hij ziet dat blijkbaar anders en dan helpt afwachten en hem wat meer ruimte geven niet.

En dan leg je je er maar soort van bij neer, shit, voorbij, wil jij duidelijkheid en laat je het/hem maar gaan?

Het heeft niks met falen te maken, eerder kun je kijken wat er nou echt gebeurd is, en daar jezelf niet de schuld van geven, maar eerlijk en objectief proberen naar te kijken, dat jouw onzekerheid en behoefte aan bevestiging of dat je hem hebt uitgetest (vermoed ik) wat jij iets kleins vindt en misschien wel bagatelliseert, voor een partner wel degelijk reden is om afstand te nemen of ermee te stoppen.

Het is geen kwestie van fout gedaan hebben of "verpest hebben, en nu maar bij neerleggen en loslaten, op naar een volgende, tis niet anders, weer gefaald", oid. Fouten zijn soms nog (deels) te herstellen, en onzeker zijn is niet fout, maar wel jouw pakkie an, iets waarvoor jij nu verantwoordelijkheid neemt door daar iets mee te gaan doen en een professional te gaan bezoeken om dat aan te pakken in jezelf.
Soms is eea nog te herstellen, vertel hem dat niet hij, maar jijzelf oorzaak van die onzekerheid bent, dat je daarmee aan de slag bent gegaan, dat het je spijt van vorige week oid (als dat nodig is), dat je eea inziet en begrijpt dat hij er moeite mee heeft oid, maar communicéér met hem, als je hem de moeite waard vindt.
Je hoeft je er niet bij neer te leggen als je iets misschien nog kunt wegnemen van dat voorval en dat jij zelf inziet dat dat van jouw kant niet okay was (als dat zo is, he) en daar zelf nu iets aan gaat doen.

En dan kan hij alsnog kijken of hij er nog iets in ziet om verder te gaan met jou.

Praat met de man, niet appen hierover, vraag of jullie elkaar ff kunnen zien/ spreken.
idd, ook voor jou is duidelijkheid nu beter dan in het ongewisse blijven en maar moeten merken (stilte) dat hij er niet zo'n zin meer in heeft en zelf moeten invullen/concluderen.
En ook als het idd voor hem de druppel was en idd voorbij is, vraag dan om eerlijkheid, zodat je daar iets van kunt leren of meenemen, zonder hem te gaan overtuigen oid, als je écht wil weten waarom iemand afstand neemt.
Het is niet de eerste keer, er zit denk ik een patroontje in, dat het met iemand iets lijkt te worden en dan door eoa voorval(letje) de ander afstand neemt en voor gezien houdt.
Je hebt er zelf baat bij als je weet wat dat is, wat die doorslag dan blijkbaar is geweest voor de ander.

Drominique: hoe gaat het met jouzelf intussen?

Wat mijzelf betreft: vorige week was echt kicken, geweldig, superleuk, druk, zeer geslaagd en een groot plezier om deel van uit te maken!
Heel hard en snel werken, door kunnen gaan op adrenaline of zo, haha, mocht van mij nog een week langer duren.
Dag erna nog afbouwen, en idd soort afkicken als je daarna ff niks hoeft, een heel contrast en dat merk je dan ook.
Beetje in huis rommelen, forummen, chill muziekje op, ff niksen en op jezelf gericht zijn, terrasje pakken, hoofd leeg maken van zoveel (leuke) indrukken, mensen, geluiden.
Ik stond vroeger ook graag op beurzen (rai enzo), dat was dan 10 dagen waarin je in korte tijd ff lekker kon verdienen als studente, dus lange dagen en veel volk, en daar was ik ook aardig geschikt voor.
Ik kan me dan ook goed over eigen vermoeidheid en eigen evt stemmingen heen tillen, zoals een artiest dat moet, al zou ik dát dan weer niet kunnen, denk ik: mensen blij en enthousiast entertainen en meekrijgen in een feeststemming, al is hun vader of moeder net overleden oid, zoals je weleens leest (en wat er ook gebeurt optredens door laten gaan en nog een geweldige performance kunnen geven).

Toch vergt het blijkbaar meer dan je denkt hoor, ben nu nóg (rustig) aan het bijkomen, je leeft in een soort bubbel van alertheid, extravertheid, enerzijds zeer geconcentreerd, anderzijds weinig slaap, maar je voelt je niet moe.
En als je dan als het eenmaal voorbij is en tot rust komt, dan voel je dat pas, zo ook met bijv autorijden, je bent er wel en toch niet helemaal "bij".

Misschien juist als je (ik) dat niet gewend bent om je zo "vol" te geven, ik ken mensen die dat elke dag/week doen en zo ongeveer léven op adrenaline en alsmaar door-door-doorgaan, zichzelf compleet slopen daarmee trouwens, hun werk hun leven IS, en ook niet meer kunnen relaxen, stilzitten, de rust niet meer aankunnen als het ware.
Die moéten ook wel alsmaar doorgaan, als die op een ligstoel gaat liggen vrees ik het ergste, die moeten alsmaar bezig zijn anders voelen ze pas hoe zwaar ze het hebben en zichzelf uitputten: het zijn juist die "stresshormonen" die ervoor zorgen dat ze dat volhouden. Ik heb daar nu een glimp van kunnen opvangen en dan kun je idd bergen verzetten (het gaf ook geen stress maar boost en veel voldoening, druk hebben is niet hetzelfde als stress, stress is imo meer als je veel van jezelf vergt, maar die inspanningen niet beloond worden, dat je alsmaar achter de feiten aanholt, haast, teveel tegelijk aan je kop hebt, zorgen maakt, het (net) niét aankunt, op je tenen loopt, oid.

Een vriendin van mij lacht hier dus om, heeft een succesvolle zaak en loopt op adrenaline al jaren door met pijn in hele lijf onderhand, kan de controle niet overgeven aan anderen, kan geen gas terugnemen en geen afstand nemen, niet aan anderen overlaten en zelf wat minder doen/werken.
Na jaren van roofbouw zet de arts nu dingen op scherp: zo blijven doorgaan dan wordt het een rolstoel, eea is zeer versleten en symptoombestrijding gaat niet meer helpen ook (injecties, pijnbestrijding en andere oplapmiddelen).

Tuurijk, qua business zou ik ook elke week wel zulke events willen draaien, op je toppen "presteren", en dat het nog lukt ook!
Toch ben ik blij dat dat het geval niét is, doorgaans zijn het events van een dag of paar daagjes en dat is prima te doen, met alle voorbereidingen van dien en weer afbouwen daarna (+ alle bijkomende werkzaamheden buiten de schermen).

Ik heb altijd geroepen dat ik zo'n soort leven niet zou willen iig en ik weet nu ook weer waarom.
En zoiets gaat alleen maar goed als je verder niks aan je kop hebt (of als je juist continu afleiding daarvan zoekt), er moet ook niets mis gaan. En dan neem ik iig wél de tijd om bij te tanken, en ook terplekke bijv gezond te eten waar mogelijk, ook al heb je geen honger: ik zie om me heen dat soort roofbouw zich doorzetten, doordat je dan ook ff geen honger/trek voelt bijv, en ook niet meteen kunt ontspannen en slapen na zulke dagen.
Het is bekend dat bijv cortisol ervoor zorgt dat mensen tijdelijk meer kunnen hebben en bijv niet ziek worden, sommige mensen (vooral die alsmaar doorgaan en zich overmatig verantwoordelijk voelen) krijgen pas dat griepje in hun vakantie en raken ongemerkt oververmoeid (tot aan burnout toe).

Dat "hard werken" iets goeds is, wordt alom gepromoot, vooral door mensen met hoge werkmentaliteit en (hoge) ambities ook met gezinnen en heel trots: "dat huishouden doe ik in 1 moeite door er nog ff bij, erachteraan, meteen boodschappen/koken/wasje erin gooien, kids in bad en in bed, kleren klaarleggen voor de volgende dag, vuilnis naar buiten, afwasmachine inladen, enz, want als ik (na het werk) op de bank zou gaan zitten stort ik in en kom ik tot niks meer".
Ik ben wat dat aangaat ook "verwend" geweest in die zin dat ik met jong gezin dat gestress goddank niet heb gekend en parttime werkte, altijd "me-time" heb kunnen nemen (en ex ook), relaxte ouder kon zijn die de tijd nam en had om niet alleen te zorgen, maar ook bewust op te voeden, te praten, te zwemmen oid na schooltijd op warme dagen, kinderen, familie enz te spelen, eten of te logeren had, en ook aandacht/tijd voor interesses, verantwoord koken en eten, en voor elkaar als stel (zij het dat de gewenste invulling daarvan niet helemaal overeenkwam).

En hoewel ik eerder ook wel in werk en als eigen ondernemer de voldoening dus ook begrijp, gaat het imo toch om eigenwaarde: het gevoel dat je iets doet met je capaciteiten, jezelf uitdagen in vaardigheden, in organiseren of wat dan ook daarvoor nodig is, en wat je ook doet daar goed in willen zijn, en wat zich merkbaar "uitbetaalt" in inkomen, succes, eigen geld verdienen, status & maatschappelijke of economische waardering, plus waardering van buitenaf en binnenuit, enz, het is niet het énige in het leven waar je dat uit kunt halen!

Ik las een opmerkelijk artikel over testosteron en wat dat hormoon nou werkelijk is en doet, waar ze nog lang niet alles van weten en eea in onderzoek hebben (vooral niet duidelijk nog wat kip-ei is, wat oorzaak en wat effect), oa op gebied van ambitie, competitie, dominantie, macht, vechtlustmentaliteit (ipv vluchten of bevriezen), assertiviteit/agressie, libido enz.
(ik dacht meteen: doe mij maar wat extra dosis daarvan ).
Schijnt trouwens ook dat als ze depressieve mensen daar meer van zouden toedienen ipv antidepressiva, dat weleens veel succesvoller zou uitpakken (mn initiatiefloos, lusteloosheid, (over)vermoeidheid, gebrek aan drive en levenslust, aan voor zichzelf kunnen opkomen, krachteloos voelen, nergens meer zin in, enz enz)..

Dat zijn nou geen dingen die standaard in het clichébloedonderzoek zitten, maar ik ben er bekend mee wat hormonen voor fysiek en mentaal effect kunnen hebben (zelf een schildklierprobleem gehad in het verleden wat de nodige impact op beide had).

Anyway, er is hoe dan ook verband tussen testosterongehalte en allerlei "eigenschappen" die nu vaak nog puur psychisch worden beschouwd, maar weleens terug te voeren kunnen worden op een fysiek hoge of lage mate van die stof, en niet alleen op puur wat voorheen als (cultureel? of aangeleerd?) "mannelijke" eigenschappen of sterke kanten werden gezien.

Interessant wel weer, ook verschillen in empathie, ambitie, initiatiefrijk/arm, dominantie (je laten gelden), competitie, libido/ seksgericht enz. Ook een verband met diabetes (2?), wat een vlucht lijkt te nemen in de westerse ontwikkelde maatschappij, ik denk dat we nog lang niet alles weten over wat die chemische fysieke "fabriek" allemaal wel en niet teweegbrengt, waar we misschien wel voor in therapie gaan omdat dat nu eenmaal niet fysiek wordt onderzocht en allerlei oorzaken toch (teveel?) in de psyche (tussen de oren) worden gezocht (aangenomen).

Opvallend ook wat ik las van de man in de voorbeelden (1 man met ziekte van kleins af aan waardoor gebrek aan testosteron en zo iemand ken ik trouwens ook irl en 1 transgender van vrouw naar man en de effecten van toediening van testosteron op de psyche: deze zeiden: eerst wás ik mijn emoties, nu héb ik emoties). (!)

Het zou oa verschillen in empathie, graag zorgend zijn (bijv voor anderen zorgen, als werk en/of privé) en tegelijk minder voor zichzelf opkomen) enz verklaren versus (economische) ambities, macht, status, agressie, enz.
Opvallend ook (voor mij dan, ) dat bijv extra toediening niet hetzelfde effect had op mensen die van nature/persoonlijkheid niet dominant zijn, maar wel op wie dat al wel in zich had.
Hoe dan ook interessante invalshoek, mensen willen er vaak niet aan dat mannen versus vrouwen fysiek verschillend zijn, maar ook niet dat er onderlinge verschillen per man tussen mannen onderling, en per vrouw tussen vrouwen onderling zijn, en er wordt massaal tegenwoordig aangenomen dat die verschillen puur psychisch zijn en in de persoonlijkheid, opvoeding, ervaringen en leefwijzen enz liggen.

Ook lijkt er een verband met het "glazen plafond" (wat nu nog wordt afgedaan als cultureel iets, of dat vrouwen gewoon niet willen, slechts een enkeling dat soort ambities en drive enz heeft, luiheid is, gemakzucht of niet samengaat in onze samenleving met moederinstinct en dat soort zorgzaamheid en waarom vaders dat wel kunnen/willen).

Ik denk dat er meer verband tussen is dan we nu denken en niet zozeer in opvoeding en onvoldoende stimulans zit (zoals feministes nog weleens als verklaring geven), of door "onderdrukking" van de vrouw en tegenwerking/ minder kansen in het bedrijfsleven en verschillen in ambitie voor hoge functies met bijv veel macht en zeggenschap opgelost zouden zijn als kinderopvang beter geregeld zou zijn.
Tegelijkertijd worden vrouwen met haar op hun tanden die haantjesgedrag laten zien sociaal niet bewonderd zoals het beloond zou worden als het een man was geweest, maar als "negatief-zakelijk", kil en hard beschouwd, en zou ten koste gaan van aantrekkelijkheid in relaties en sociale leven.
Ik herinner me dat uit onderzoek btw is gebleken dat vrouwen in hoge functies (met macht) een hoger libido hebben, eigenlijk net zoals mannen met macht (denk aan presidenten), en ook vaker zouden vreemdgaan dan gemiddeld (weet ik niet zeker).
En wie weet zou er zelfs een verband aantoonbaar kunnen zijn dat de lieve, aardige, zorgende, zeer empathische mannen iha een
lager testosterongehalte blijken te hebben als je dat zou onderzoeken, dan de rucksichtloze zakenman of CEO met een groot "ego" en haantjesgedrag, wat aan dat ego, macht, status, inkomen en bezit (als drive) wordt toegeschreven.

Hm, eea heeft me wel aan het denken gezet iig, waar ik verklaringen zocht in het verleden, ook voor mezelf, en vaak ook heb toegeschreven aan opvoeding en door ervaringen aangeleerd gedrag danwel in ontwikkeling (niet) geleerd, terwijl sommige dingen weleens idd een (niet onderkende) aanlegkwestie kunnen zijn, gewoon omdat dat geeneens onderzocht werd/wordt en we te weinig vanaf weten iha.

Dan kip-ei: sommige dingen kun je misschien fysiek opschroeven door bijv meer spierkracht te kweken dan (buik)vet, (vrouwelijke topsporters gaan immers ook meer mannelijke kenmerken vertonen en niet alleen spierballen, maar ook hormonaal, bijv menstruatie verdwijnt) en ook dikkere mannen met een buikje/vetrand en borstvorming hebben aantoonbaar minder testosteron.
Van de mannen die diabetes hebben blijkt bij toevallig daarop prikken zo'n 50% ook een laag testosteron te hebben (en is libido/erectieproblemen een bekend fenomeen).
Het heeft invloed op insuline en verminderd vermogen van het lichaam op de verwerking van suiker(s).

En niet dat dat gehalte een gegeven is, want het is allang bekend dat dat gehalte vermindert als hun vrouw net bevallen is en de natuur er op die manier voor gezorgd heeft dat er op die manier minder kans is dat ie het (verse) nest verlaat (door minder seksgericht en bij minder seksuele aandacht/mogelijkheid thuis) en meer empathie en binding voelt (met vrouw en kind, oa ook door het knuffel/hechtingshormoon oxytocine).
(uitzonderingen daargelaten, voor sommigen juist in (seksueel) mindere tijden om zich heen gaan kijken, zoals Kluun eea over zich heen kreeg en mannen die vreemdgaan rondom bevalling en baby als nóg schandelijker worden beschouwd dan in normale situaties): juist als de partner empathie en steun, begrip en medeleven zou (mogen?) verwachten, als een doodssteek wordt gezien en nog minder "done" dan het al zou zijn als er om (medische/ mentale) redenen de partner tekort komt aan aandacht, seks, omdat de partner het zo moeilijk heeft/ziek of overbelast is enz.
En verwacht wordt dat de partner onder dat soort omstandigheden in staat hoort te zijn om zijn/haar eigen behoeften wel ff tijdelijk of langere tijd opzij te kunnen zetten (omdat de ander dan ff zwaarder heeft en voorgaat en begrip/empathie verwacht wordt naar degene van wie wordt aangenomen dat die dat ff harder nodig heeft).

Testosteron heeft ook invloed op vecht-vlucht-bevriesresponsen en dat is niet zo raar, omdat een hoog gehalte altijd al in verband werd gebracht met agressie en waarom de ene bij hetzelfde gevaar (bijv oorlogssituatie) in aktie komt/vechtlust toont en erop af gaat en anderen vluchten of bibberend in de loopgraven blijven (grappig voorbeeld uit dat artikel).

Blijft dat het imo kortzichtig is om alle mensen over 1 kam te scheren onder het motto: "als ik/ de buurvrouw/ eoa voorbeeld iets kan, kunnen anderen dat ook en anders is het luiheid, niet willen, een gebrek of iets mis met je, kwestie van niet de juiste mentaliteit, laf, slap, zwak, enz".
Vergelijkingen met anderen, die dat toch ook gewoon doen/kunnen enz, net als hier op forum zo vaak gebeurt en als onwil wordt afgedaan.
Los van het feit dat ook inderdáád niet iedereen hetzelfde wil of even belangrijk vindt en centraal zet in eigen leven (en eigen keuzes/opvattingen/ mentaliteit/ prioriteiten in het leven willen maken voor zichzelf, maar vaak ook projecteren op anderen als zijnde het (enige) juiste (visie/opvattingen), dat iedereen vanalles (net zo belangrijk/prioriteit/hetzelfde) moet vinden en willen op allerlei gebied is er een vrij algemeen geaccepteerde visie (die ook nog eens cultureel en naar tijd en plaats op de wereldbol verschilt), die als heersende maatschappelijke normen/ strevenswaardigs via politiek, media en social media wordt beinvloedt en aangewakkerd.

Zo vindt ook een ommekeer plaats (en gelukkig maar) dat je niet langer alleen maar in therapie gaat als er iets "mis" is met je of bij stoornissen en dat er iets fout aan je is (of falen betekent, het zelf niet af kunnen), maar tegenwoordig heel gewoon en geaccepteerd is om aan jezelf te "werken", wat tegenwoordig dus als positief wordt beschouwd, als sterk, jezelf sterken/"verbeteren" door persoonlijke belemmeringen (uit verleden/ ervaringen) weg te nemen die je in de weg staan in persoonlijke ontwikkeling.
Nog niet zo lang geleden geloofde men niet echt dat dat kon en was je "nu eenmaal" slachtoffer van opvoeding, (traumatische) gebeurtenissen, je ervaringen enz en kon je hooguit leren zo goed en kwaad als mogelijk was mee om te gaan.

Ik vind nog altijd dat pas als mensen individueel zichzelf goed kennen en dus zelf weten en kunnen bepalen waar hun eigen sterke kanten en voorkeuren liggen (en wellicht zichzelf oefenen in hun zwakker aangelegde of ontwikkelde eigenschappen/kanten) en hun keuzes (en studie/werk enz) meer laten bepalen door bij zichzelf (innerlijk) te rade te gaan dan wat "iedereen" doet/ belangrijk vindt of "zou horen te vinden" en dat niet je status/aanzien zo zou bepalen naar buiten toe als het nu doet (zoals veel beroepen in de zorg het minst betalen of mensen die zelf grotendeels voor hun kinderen of ouders zorgen niet voor vol worden aangezien, maar als "opofferend", behalve dus als diezelfde zorg betaald is (als beroep voor vreemde kinderen/ouderen/zieken zorgen wél okay gevonden wordt).

Zo is het met nog veel meer dingen: er is iha maar weinig begrip voor verschillen in mensen: we moeten allemaal liefst dezelfde dingen (als ideaal) nastreven qua leven, werk, vrije tijdsbesteding, wonen, relaties, levenswijzen, en waar we van genieten, eenheidsworsten worden tenzij opvallend in bepaalde trends die mode zijn en inspirerend voorbeeld, zoals bijv momenteel het beeld in bijv tijdschriften wordt geschetst als hoe een "stoere", sterke man/vrouw eruit ziet, die het allemaal maar mooi voor elkaar en bereikt heeft wat we als "succesvol" beschouwen of op Fb mensen zich vergapen en zich vergelijken en zich dan minderwaardig voelen bij het zien van populaire mensen met volle agenda's van hun geweldige leventje, en hun relatie(s) daarin, hoe hun leven gerganiseerd op rolletjes loopt, de alleskunners zijn die ook gezond leven en in shape zijn enz enz, als ze dat zelf niet hebben of op enig gebied niet (helemaal) voor elkaar krijgen (en niet eens meer nadenken óf ze zo'n leven zelf wel zo ideaal zouden vinden).

Ware "emancipatie" is pas als niemand meer voorschrijft hoe zowel man als vrouw ideaal zou horen te zijn en aan dient te beantwoorden, zowel niet zoals het vroeger ging als wat nu daarvan verwacht wordt of als "goed" en "fout" beoordeeld wordt, maar dat iedereen zoveel mogelijk okay is als zichzelf zijnde, met eigen eigenheid en eigenaardigheden en we eens ophouden om te streven naar wat normaal zou zijn (waarbij wat normaal is dus verschuift en veranderlijk is ook nog, wat dan wenselijk of "het (enige) goede/juiste" dan zou zijn en volgens wie dan, en allemaal hetzelfde moeten worden, want dat gaat (hopelijk/gelukkig) nooit gebeuren!

Er zullen altijd mensen zijn die denken te weten wat goed is (voor iedereen, voor zichzelf én anderen) en dat willen opleggen en dat ook min of meer voor elkaar krijgen (trend, mode, beinvloeden en veranderen van algemene opvattingen), afhankelijk van "volgers", zo zijn hele godsdiensten ontstaan en politieke opvattingen, slavernij (maar ook de afschaffing ervan), en bepalen we met zijn allen dus waar we achteraan lopen of zelf pal achter blijven staan, ook al is dat dan "afwijkend" (en dat is nog maar de vraag, of dat zo afwijkt als je het individueel zou vragen: soms blijken er veel meer mensen anders over te denken en die doen ook maar mee omdat "iedereen" dat vindt/doet).

"eigen koers varen" is soms zo simpel nog niet, omdat het zo lastig is om onderscheid te maken tussen "vrije wil" en jarenlange beinvloeding daarvan vanuit jeugd, opvoeding, omgeving, maatschappij dat je geeneens meer doorhebt dat veel van je eigen wensen eigenlijk aangepraat/ aangeleerd zijn, of soms ingegeven door verschillen in eigen aard/aanleg en dat dat gewoon mág, niet goed of fout, maar ánders is. Hoeveel mensen twijfelen aan zichzelf omdat ze ergens "niet normaal" in zijn (lees: hoe het tegenwoordig "hoort", maar dat zelf niet zo voelen/vinden, niet bij jóu past, jij niet leuk of wenselijk vindt, behoefte toe voelt enz?

Ik zie het hier op forum/ dit topic ook weer gebeuren: het kijken naar vriendinnen die wél trouwen en gezin krijgen, die wél een duurzame liefde lijken te "hebben", vriendenkringen, huisje boompje beestje, levensinvullingen enz en zichzelf mager bij vinden afsteken of zelfs vinden falen omdat ze dat zelf (nog) niet "hebben".
Het is blijkbaar erg moeilijk om je niet te laten leiden door wat je niét hebt en te kunnen blijven kijken naar wat je zelf wél allemaal voor goeds en fijns "hebt", bijv die leuke of interessante baan met voldoening, eigen woning, vriendschappen, interesses, sport enz (maar vooral niet meer kijken naar wat/wie je bént om jezelf van waarde te voelen, en dat misschien in heel andere dingen ligt: een aangenaam mens, iemand die zich ontwikkelt, nieuwsgierig, sociaal, warm, zorgzaam en behulpzaam is misschien, betrokken bij anderen of bij de wereld, milieu, goede doelen, zich waar dan ook voor inzet, en wat helemaal niet zo bijzonder hoeft te zijn om je toch van betekenis te zijn en te voelen.

En vaak alleen maar omdat bepaalde dingen meer status opleveren, ongeacht hoe het inhoudelijk is gesteld, zoals "een baan hebben", "een relatie hebben", een (grote/mooie) woning, uiterlijk, spullen/bezit enz.
Of een gemiddelde is, net als normaalwaarden in het bloed (en de bandbreedte bepaald wordt door gemiddelden met uitschieters naar boven of beneden die nog binnen de marge vallen, maar niet wil zeggen dat als jij ergens boven, onder of gemiddeld zit je je daar ook goed bij voelt en misschien jou niet past, bij jouw lijf niet en tov eerdere eigen waardes niet, want jij bent die gemiddelde mens niet, en die bestaat ook niet!).

Anyway, voert te ver hier, maar wat ik ermee zeggen wil: wees uniek, wees (voor zover je jezelf kent) jezelf en meet naar je eigen waarden (eigenwaarde afmeten aan jezelf, met je eigen capaciteiten, wensen, beperkingen enz) en niet naar het model van anderen of wat anderen vinden!
Zelfverbetering en ontwikkeling/groei zijn goed als je het houdt bij tov je (eerdere, beperktere)zélf en niet afmeet aan anderen, want die bén jij niet en die hoef je ook niet te worden/op te lijken/ hetzelfde te zijn.

Oei, aan mijn lange filosofische stukken (verbanden willen leggen enzo) kani k wel zien dat ik nog aardig "hyper" ben..
Ik ga het maar ff op andere dingen afreageren haha, eea doen nu ik zoveel energie over heb!

Fijn weekend allemaal, schijnt dat de in aantocht is (zondag), begin volgende week wordt het warmer ook, ik probeer dan bij hutje te gaan relaxen, wordt hoog tijd!
(het is hier de hele week geeneens tegengevallen qua weer, hoewel de temperaturen en windstille van bijv gisteren al wel meer doen denken aan een lekkere septemberdag dan zomerdag).
Al met al niet verkeerd iig, lekker weer om ook dingen te doen iig, zonder spijt dat ik niet in het zonnetje had kunnen liggen.

Laters!

Alice, je loopt dus blijkbaar zelf al met behoorlijk wat spanning rond.
Daardoor neem je dingen waarschijnlijk idd ook zwaarder op en kun je minder hebben.
Is dat begonnen toen je hem leerder kennen, dat je dan bijv op je tenen gaat lopen om een goede indruk te maken, of bang of het wel iets zou worden, of je wel leuk genoeg zou zijn en blijven voor hem oid?

Goede stap iig dat je er iets aan wil gaan doen.
Want als je zelf begrip en aandacht nodig hebt en hij dan ergens anders teleurgesteld over is (zijn huis aan kant en broer komt niet), had je hém kunnen oppeppen of iets liefs voor hem doen, of voorstellen dat jullie dan samen wel iets leuks konden gaan doen oid. Dat jij op jouw beurt zoiets voor hém kunt relativeren en opvangen, en dat gaat niet als je zelf "te vol" zit met eigen spanning/onzekerheden.
Vervolgens betrek je het op jezelf, en wil je eigenlijk toch zijn aandacht, begrip, dat hij ook vroeg opstaat voor jou.

In een relatie vang je hém ook op als dat ff nodig is, het klinkt mij als dat dat behoorlijk uit evenwicht was vorige week dan, toen jij hem inlichtte over hoe jij ervoor stond en hoopte/verwachtte op zijn begrip en steun, terwijl dat "zwaarder" is en eea van jeelf, dan een teleurstellinkje aan zijn kant opvangen wat van buitenaf (broer) kwam.
Het is niet zozeer kinderachtig gedrag geweest, eerder dat je bevestiging nodig hebt, ongeacht wat hij nodig heeft van jóu op zo'n ochtend (en langer slapen gewoon zijn ding is, niet om jou dwars te zitten of niet belangrijk(er) te vinden oid).
Ik denk dat hij twijfelt aan de wederzijdsheid, dat jij er ook voor hem bent, en niet alleen andersom hem/zijn aandacht/ bevestiging steeds nodig hebt, om maar niet onzeker te raken of de relatie of over jezelf.
Daarmee zet je jezelf centraal in de relatie, krijgt hij niet het idee dat je aan hém denkt, dat het allemaal om jou geruststellen en naar de zin maken draait, en anders jij maar opstapt (= een "laat dan maar"-houding).

En dat is geen commentaar, alleen een constatering: mensen die vol met zichzelf zitten/ ergens innerlijk mee worstelen hebben doorgaans minder oog voor anderen en wat anderen bezighoudt en ook minder energie/puf om anderen te steunen of op te peppen, en (meer dan anderen) vooral aandacht/bevestiging voor zichzelf ván anderen nodig.

Ik zie het eigenlijk ook aan dit topic dat er de laatste tijd eea is veranderd tov het begin, men nauwelijks meer op elkaar reageert en sommigen voornamelijk eenrichtingverkeer in juist reageren op anderen en anderen voornamelijk ( even) komen om wat aandacht/support op eigen verhaal of hooguit op iets van anderen reageren waar herkenning in gevonden wordt. En dat mag natuurlijk ook, mensen hopen op wat steun bij hun issues als single en het alleenzijn, liefdesverdriet en waar je allemaal tegenaanloopt als je er weer zelf iets van moet (leren) maken, alleen is de wederzijdsheid daarmee uit verhouding geraakt en de enkele medeschrijver die zelf nog iets inspirerends inbrengt zoals een tip voor een boek of filmpje oid krijgt nauwelijks respons, dat stimuleert natuurlijk niet.

Daarmee wordt het meer een probleemtopic en zoeken naar steun dan eentje die zich richt op oplossingen en delen van tips, visies en manieren hoe sommigen daarmee zelf dealen of gedeald hebben en wat sommigen wél heeft geholpen. Nu wordt het steeds meer herhaling van eea, terugkerende soortgelijke issues waar men tegenaan loopt of blijft lopen, dezelfde antwoorden/ reacties daarop, door een steeds kleiner kringetje dat nog ruimte/zin heeft om zich in anderen te verdiepen of mee te denken/leven, stimuleren en steunen als dat ff nodig is.

Die eenzijdigheid heb ik zelf ook in de hand gewerkt.
Lang niet iedereen heeft met eigen drukte en issues nog energie over voor met anderen bezig te houden of mijn (lange) stukken lezen alleen al. Of hebben als het weer goed gaat daar minder zin/tijd voor en als het minder gaat meer behoefte om zelf mee te lezen en te schrijven, en ook dat is prima, alleen was dat imo niet de opzet van dit topic.
De opzet was elkáár over en weer een schop, blik van buitenaf, spiegel en ook support, stimulans en medeleven waar nodig te bieden.

En ik weet zelf heel goed dat als je al genoeg aan je kop hebt, dat je allereerste zorg is (of hoort te zijn) en niet (ook nog) dat van anderen erbij (kan) hebben, en dit is waar het denk ik ook nogal aan schort op grotere schaal: mensen lijken allemaal overbelast en megadruk met wat ze al aan hun eigen kop hebben, en vooral aandacht van anderen nodig te hebben (halen) en maar weinig zelf te geven hebben, het kost gewoon teveel moeite als het al lastig is om eigen leven en energie op orde (en fijn, bevredigend, voldoening gevend, van betekenis) te krijgen en te houden. Ook als er geen exen of potentiele partners of huidige partners in beeld zijn die uit evenwicht halen, onzekerheid oproepen of pijnlijk verlopen.

Ik schrijf vaak ook maar in het luchtledige tegenwoordig en vraag me af hoe zinvol dat nog is (tegen niemand in het bijzonder ouwehoeren, tegen een denkbeeldige lezer of dagboek), en hoe zinvol dat voor mezelf eigenlijk is. Die behoefte wordt ook minder, naarmate ik het niet alleen zelf drukker heb en div dingen meemaak/meekrijg in eigen omgeving (opvangen en zelf verwerken, omdat dat mij ook direct raakt), maar ook weinig respons op komt.
Daar heb ik doorgaans ook een bord voor mijn kop, dat ik ook bij weinig respons wel gewoon doorschrijf haha maar ook niet eindeloos zin meer in/behoefte aan.

Dus dat snap ik ook wel van anderen en het IS ook de grootste prioriteit om allereerst te focussen op jezelf en hoe het met jezelf gaat en daar tijd aan te besteden.

Alice, ik vind het dus een heel goede zet dat je nu voor eens en altijd iets met je eigen inzicht (en drempel) gaat doen, het is niet zozeer het hebben van eigen issues, maar het -daardoor- overheerst of je zodanig beheerst dat er maar weinig echte pure ruimte voor de ander en diens perikelen, wensen en behoeftes overblijven.
Onzekerheid en het gevoel tekort te komen van de ander, en daardoor veel bevestiging en aandacht en steun van buitenaf halen kan mensen erg op zichzelf gericht maken, terwijl ze zo misschien eigenlijk van nature niet zijn: het heeft een oorzaak en dat is dat eigen issues zich opgestapeld hebben zodat dat de overhand krijgt, als dat niet "opgeruimd" of "weggewerkt" wordt.
Mentale overbelasting dus, en je bent de enige niet, ik zie het bij jongeren in mijn omgeving al, zoveel die vastlopen, met alle eisen en verwachtingen van dit tijdperk, een schrikbarend aantal mensen wat aanklopt bij een psych (of wordt aangeraden om dat te doen), burnout zijn, enz, en misschien geeft een forum een vertekend beeld dat jong en oud steeds meer moeite krijgen met alles wat op ze af komt aan eigen verantwoordelijkheden (zelfs dat je voor je eigen geluk verantwóórdelijk bent) en (misschien ook dóór internet?) die steun en antwoorden bij anderen zoeken, hoe die dat doen, wie/wat kan helpen, enz, ook op kleine dingen weinig vertrouwen in zichzelf en eigen beoordelingsvermogen hebben, bevestiging of wie gelijk heeft of dat iets wel normaal is enz zoeken.

En zolang je dat bij anderen zoekt, of dat nu een partner is of een lieve Mona of vriendinnen, familie enz, wordt het niet binnenin gezocht. En dat doortrekkend: zolang ik of anderen hier van buitenaf een (neutralere -, objectievere -, of "tegen"-blik/visie) geven, is dat ook van buitenaf. Het fijne van een "echte" psych is dat die je als het goed is ahv (rake) vragen triggert wat binnenin leeft en zo eigen inzichten en antwoorden stimuleert (ipv luisteren of aannemen van anderen, wat nooit zo doeltreffend is als inzicht en begrip van jezelf van binnenuit!!).

Hier hooguit eens een andere kant van iets, een enkele eyeopener, pogingen tot begrip van anderen of andere kant van de medaille, waardoor je jezelf uiteindelijk ook beter begrijpt en wat nou precies dwars zit, projectie is, of (zelf)afwijzing als het misschien wel een ergernis is die je zelf in jezelf afwijst maar juist ook zelf doet.

Bij een gevoel van aandacht / bevestiging tekortkomen van iemand kun je je bijv het omgekeerde afvragen: gééf ik zelf wel genoeg aandacht voor echt de ander en wat die nodig heeft, en geef ik mezelf wel de nodige aandacht die ikzelf nodig heb?
Maw: in hoeverre doe je zelf ook wel/niet wat je verlangt of teleurgesteld in bent van de ander of die ander verwijt?

Voor ik iets vraag of verlang of aan erger/ "aankaart" van anderen vraag ik me dat regelmatig af: doe ik dat zelf eigenlijk wel (of doe ik dat niet zelf ook niet, wat ik nu de ander wil "verwijten" of tekort van denk te komen??!

Drominique: er zijn er meer die moeite hebben met die snelle westerse wereld, of iig die van hier en nu in onze cultuur.
Efficiency, rendabiliteit, economische waarde lijkt waar alles om draait en meer mensen zijn dat zat of willen zo'n levenswijze niet (meer).
Als het financieel haalbaar is (of met wat minder kan), is het een goed idee om rustig rond te kijken als eea tot rust is gekomen, lijkt me een heel goed plan zelfs.

Naar jezelf luisteren (fysiek en mentaal) blijft erg belangrijk, je lijf en brein geven eigenlijk heel goed aan hoe het met je gaat, wat teveel is en wel/niet goed voor je is. We zijn alleen gewend om dat te negeren of te onderdrukken, wie weet omdat veel van ons verwacht wordt of dat we dat denken of van onszelf verwachten (en dat is nogal beinvloed door buitenaf dus, via omgeving, media, maatschappelijke norm, maar ook bepaalde bedrijfsculturen: het is niet overal hetzelfde gelukkig, en niet eenvoudig om iets te vinden wat bij jóu past ipv jezelf aanpassen aan de "norm".

Er zijn er meer die daar niet (langer) aan meedoen en zich niet gek laten maken, ook daarin sta je sterker als je gelijkgestemdere mensen om je heen zoekt en hebt dan wanneer je omringd wordt door mensen die iets allemaal heel normaal vinden (en jij je niet langer goed/thuis bij voelt).

Alice, het is mooi om te merken dat mensen wel degelijk er voor je zijn op het moment dat je dat ff écht kan gebruiken: hulp dient zich van alle kanten aan opeens, dat is echt geen toeval. Je hébt dus mensen die dat aanvoelen en met jou begaan zijn, dat is bijzonder en heel erg fijn!

Dan nog zijn jouw pieken en dalen (en spanningen daartussen) gewoon te groot om dmv familie, vrienden, vriendje te kunnen opvangen, dus die psych is echt een hele goede stap om zelf wat evenwichtiger te worden (en dus minder afhankelijk van hulp en bijstand van anderen daarbij, als die pieken en dalen gewoon minder hoog/laag zijn, zoals jij beschrijft zo'n dag helemaal in de vernieling te zijn. zóveel impact heeft op pijn in je lijf en malaise, terwijl de aanwijsbare gebeurtenissen zulke zware impact niet rechtvaardigen. Er móet wel oude lading(en) bij zitten dan, en het zal je heel goed doen als je daarvan af bent straks!

Veel succes en fijn weekend!

Haha, Drominique, ik doelde ook niet op meer thuiszitten of minder uren werken, maar of ander soort werk met meer voldoening en uitdaging of heel andere skills vergt, maar wat minder verdient evt financieel haalbaar is..

Wat ik nu doe is ook niet elke week of maand, zitten ook mindere dagen/ weekenden tussen en zelfs dat je min of meer voor niks bent uitgerukt, terwijl je toch alle voorbereidingen doet en achteraf bijna net zoveel werk aan het afbouwen hebt.
Dat risico brengt het soort business met zich mee, hollen en soms stilstaan, is ook niet hoogdravend qua IQ, maar vergt andere vermogens, reactiesnelheid, contactuele en klantvriendelijke eigenschappen, is fysiek soms best zwaar, in weer en wind (en bij lekker weer lekker buiten zijn, dat dan ook wel weer, haha) en weet ik ook niet van of dat op den duur mijn droomwerk blijft, hoor.
Het is wel lekker veelzijdig en ook vooruitdenken/in proberen te schatten, maar nu ook (nog) vrij onregelmatig, en relatief veel onbetaalde uren vooral die je erin investeert, oa administratie bijhouden, social media, "solliciteren" op komende events (en die weten te vinden waar wij bij passen en die voor ons openstaan nog), ontwikkelingen in de gaten houden, contacten met organisaties warmhouden enz enz.

Wat ik zeker kan aanraden is om te luisteren naar je laatste bericht: eerst maar eens een voor een die andere toch wel vrij ingrijpende dingen en daarna op je gemak eens gaan kijken (als je eenmaal gesetteld bent) naar mogelijkheden qua werk.
Ik denk dat je in elke baan niet ontkomt aan een stuk routine, en dat dat niet erg is, zolang er ook nog nieuwe dingen (of mensen/veranderingen) bij zijn.
Ik denk dat er soms toch veelal het idee heerst dat het hoort om je droombaan te vinden, dromen na te streven enzo, en dat dat idee veel mensen ook onnodig ontevreden maakt als het werk/ de baan weliswaar lekker loopt, maar niet bepaald een uitdaging meer is.
En je kunt je nog altijd buiten je werk om bekwamen ergens in..
Daarvoor hoef je niet thuis op de bank te zitten, er is nog meer dan via werk óf thuis.

Zolang je je nog érgens in ontwikkelt of groeit of uitdaagt, roest je niet vast.
En je hebt vaak meerdere sterke kanten, en wat je interessant/leuk vindt om te doen, op een gegeven moment loop je misschien opeens zomaar op het goede moment tegen een briljant idee aan!

Het is wel zo gemakkelijk als je dan niet nog allerlei dingen hebt "liggen": ik loop er best tegenaan dat ik niet klaar was met verbouwen en nog een aantal dingen (bij hutje oa) toen dit ondernemerschap op mijn pad kwam, en dan moet je zo de aandacht verdelen dat dat soms stressy is (ik het allemaal wil, maar moet kiezen, prioriteiten stellen: je kunt je tijd maar 1x besteden he).
Nu ook: wil ik verven (gisteren dan maar ff gestofzuigd en badkamer gedaan, dat soort dingen blijft liggen als je een week van vroeg tot laat op pad bent en huisdieren enz hebt).
En heb ik nog andere dingen die ik wil of "moet" doen, soms weet ik dan niet wat te kiezen, vind ik het allemaal belangrijk hahaha.

Succes en fijn weekend!

Doe idd maar rustig aan, Alice, fijn dat het lief zijn voor jezelf werkt en je naar jezelf luistert en ff tot rust maant.
Je hebt goede dingen in gang gezet, goed geslapen, een fijne dag gehad en dan is het wel ff welletjes.
Met vriendin weer ander keertje, is ook prima, die loopt niet weg lijkt mij

Jij ook fijne avond en slaap lekker straks.
Ik ga misschien zo nog ff wat vrienden opzoeken op terras met een , als het droog blijft althans, heb ze al een tijdje niet gezien dus heb ik wel zin in.

Mooi zo, Alice, zo zie je dat het niet zo zwart-wit is allemaal en fijn dat ie het nog ziet zitten.
Betekent dat ie echt wel iets serieus in je ziet en ik denk dat je idd blij mag zijn dat hij recht voor zijn raap is, dat is veel duidelijker dan zelf invullen, gissen, stiltes en aannames.
Nu zo zien te houden en vooral open blijven communiceren, terwijl je werkt aan die verlatingsangst, want dat is het, en dat is serieus meer dan wat onzeker zijn. Goed dat je verantwoordelijkheid neemt voor dat stuk eigen aandeel.
Nu niet meer "uittesten", je hebt je antwoord gekregen en dat is positief, die "goodwill" heb je dus, hij loopt niet zomaar weg bij het eerste beste akkefietje.

Besef dat daar grenzen aan zitten tot waar hij het nog prettig vindt en dat dat (voor hem) reden is om verder te gaan met jou: ook voor hem is een relatie een aanvulling, als dat (overwegend) positieve bijdrage aan zijn leven toevoegt.
Niet tot het uiterste drijven dus, en nu proberen te ontspannen en vooral weer samen te genieten!

Cloud: dat is idd een domper zo aan het begin van je vakantie, zeg!
Heb je wel je pasjes nog?
Had je zoveel cash bij je dan?

Ik las dat ook in Italie auto's van Nederlanders de voorkeur hebben om opengebroken te worden..
Fijn dat jullie toch je vakantie daardoor niet laten verpesten en lekker genieten daar!
Zo te horen heb je lekker weer, geniet maar lekker want hier is het maar magertjes qua zon en temperatuur.

Geniet nog ff daar, lekker relaxen hoor!

Alice: ff op je berichtje aan Cloud, dat je niet snapt wat het met de ander doet als jij het vertrouwen in hem of dat het iets serieus gaat worden tussen jullie niet hebt:

Het is allereerst voor niemand leuk om "gedoe" op je bord te krijgen, als hij zelf oprecht is en het fijn vindt met jou en pril verliefd is en dan wil hij jou blij en gelukkig zien, dan wil je het gezellig hebben samen en niet allerlei gedoe.
En het is voor iemand die het goed meent en te vertrouwen is héél vervelend om te merken of getest te worden en steeds te moeten bevestigen dat het goed is, dat ie je nog leuk vindt enz, als er geen reden is om aan te nemen dat er iets aan de hand is wat dat veranderd zou hebben, dus als je geen vertrouwen in hem of dat het iets serieus gaat worden hebt.
(voordat er gedoe was dus, zonder aanwijsbare redenen jij zo onzeker werd en erover begon).

Het is gewoon niet fijn en zelfs heel a-relaxt om steeds te moeten bewijzen (terwijl er dus niks aan de hand is) dat het nog wél goed zit. In prille relaties wil men dat het als vanzelf gaat, wil je het samen leuk hebben, ben je vertrouwen in elkaar en in een "samen" aan het opbouwen en dat niet hoeven te bewijzen of de relatie te bespreken, het is aan het groeien als het goed is en daar moet je dan op kunnen vertrouwen.
En dat als het niet groeit, het ook ergens goed voor is, want dan past het niet om eoa reden, maar dan wel aanwijsbare redenen en niet eoa vage angst of "ongerust gevoel" waar je dat op baseert en van de ander wil horen dat die ongerustheid onterecht is.
Die laatste hoort namelijk bij jou, ook als er geen aanleiding toe is (en hij geen aanleiding toe geeft), dus moet ook niet van hem komen om gerustgesteld te worden.

Ik hoop dat het nu wat makkelijker te begrijpen is voor je, of draai het soms in gedachten om: stel jij bent heel zeker van hem en dat je met hem verder wil en hij gaat doen wat jij deed, wat zou je daarvan zelf dan vinden?

Hebben jullie nog iets afgesproken?
Tis weekend, misschien iets ondernemen samen buiten de deur, eea minder zwaar maken, richten op dingen die prille stellen doorgaans graag doen samen?
Ik moet ineens denken aan de uitspraak: een relatie moet je doén, niet praten óver je relatie!
Liefhebben is een hele kunst, een werkwoord, (liefde) niet iets wat je zomaar cadeau krijgt en dan vanzelf voor altijd houdt: de klik komt weliswaar vanzelf, gebeurt je, maar wat daar wel/niet uit groeit is een wisselwerking, samenwerking, beetje passen en meten, ontdekken wat overeenkomt, de gemene deler ontdekken en weten te (blijven) vinden (als daar genoeg van is iig)..

Maw: liefde en genegenheid, betrokkenheid, een close band creeer/ maak je imo samen, is niet iets wat je kunt krijgen of geven, het is een samenspel of/als dat gebeurt, geen vanzelfsprekend iets waar je na een paar weken of maanden (en zelfs na jaren niet) eoa "recht" op hebt, omdat je eenmaal op elkaar gevallen bent.